03-08-2013 om 10:16 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag  26 juli – vrijdag 2 augustus 2013

“Terwijl de mensen sliepen kwam de vijand, zaaide onkruid tussen de tarwe en ging heen”, zo horen we Jezus spreken, zaterdag in het evangelie van de parabel van het onkruid tussen de tarwe (Mt 13, 25). Hij leert ons de gebeurtenissen in de wereld op een andere en diepere wijze te zien. Toen we enkele jaren geleden in Syrië kwamen vonden we hier helemaal geen volmaakte politieke samenleving, maar we genoten wel van de behoorlijke welvaart, de veiligheid, de gelijkwaardigheid van alle geloofsgroepen,  de godsdienstvrijheid, de gastvrijheid en een gezond familieleven. In het openbare leven waren discriminatie, diefstal en criminaliteit onbekend. En plots heersten de gruwelijkste vormen van barbaarsheid.  Er werd gemoord, geplunderd en er werden aanslagen gepleegd in heel het land. De vrij harmonische samenleving veranderde in een nachtmerrie. De “lente” werd een “chaos”. De media vertelden dat het een spontane opstand was van een sinds lang onderdrukt volk. Wie echter meer spiritueel dieptezicht had, merkte al vanaf het begin dat ook dit een leugen was. Vijanden hadden lang geleden al onkruid gezaaid, dat nu weelderig opschoot. Wesly Clark, een Amerikaanse generaal, heeft toegegeven dat de  oorlog tegen Syrië, samen met vier andere landen, al kort na de aanslag op de Twin Towers in 2001 gepland was. Inmiddels werd Irak verwoest onder het motto ‘Vrijheid voor Irak”! Het blijft een van de grootste misdaden tegen de menselijkheid uit de recente geschiedenis. Zullen er van de 1,3 miljoen christenen in 2003 in Irak binnen kort nog christenen overblijven? Op gelijkaardige wijze prijkt ook Libië in de westerse ‘Arabische’ lentecollectie. En wat met de christenen in Egypte, Afghanistan, Syrië? Al deze landen zijn inmiddels een onuitputtelijke goudmijn voor de wapenindustrie. De armen worden verkocht, zei de profeet Amos meer dan 27 eeuwen geleden, om de macht en  de rijkdom van grote mogendheden en wereldheersers te dienen. En terwijl de islam in het westen steeds meer vrijheid en ondersteuning krijgt, worden de christenen, de oudste bewoners,  in de moslimlanden steeds meer vervolgd, verjaagd of uitgemoord. De Russische punkgroep  Pussy Riot die op schandalige wijze de heilige liturgie een orthodoxe dienst verstoort, krijgt in heel het westen aandacht en bijval. Maar wie verdedigt Amina Tyler in de Tunesische gevangenis, omdat ze durfde protesteren tegen de onderdrukking van de vrouw? Waar blijft Amnesty International nu? Mgr. Paul Yazigi, Grieks-orthodox metropoliet van Aleppo en Mgr. Jean Ibrahim, Syrisch-orthodoxe bisschop van Aleppo werden al drie maanden geleden ontvoerd. Waar blijven de machtige organisaties van de UNO? Wat doet Turkije? Neen, onze grootste  problemen komen niet voort uit het feit dat de “westerse democratie” nog niet genoeg is doorgedrongen. Integendeel. En de grote moeilijkheid in onze tijd ligt ook niet in een “algemene economische recessie” maar in het kwaad, de zonde in ons hart en in deze wereld. Ze komen van de duivel en zijn handlangers, de vijanden van God en van de mensen, die welbewust in het verborgene onkruid blijven zaaien. Wie dit ontkent is onverantwoord naïef.

We laten het inmiddels niet al te zeer aan ons hart komen en grijpen iedere gelegenheid aan om te vieren. Fadia,  de baby, heeft haar eerste tandje gekregen. Tijdens het middagmaal hebben we enkele beelden gezien van choreografie en dans in Rio de Janeiro op de Wereldjongerendagen. Prachtig en inspirerend. De kinderen en een zuster voeren nu ook enkele dansjes uit op Arabische muziek en met overvloedige kleurrijke kleding. Daar hoort gebak bij en een apart gerechtje: graantjes in een soort suiker brei. En tijdens de maaltijden blijven we tussendoor genieten van die schitterende beelden van een dansende,  biddende, getuigende jeugd in Brazilië. Het is wel degelijk een verheerlijking, niet van mensen of menselijke instellingen, maar van God de Vader en Schepper, van Jezus Christus, de Verlosser door het Kruis en van de heilige Geest, de werkelijke drijvende kracht in deze wereld. De jeugd zingt en juicht uitbundig maar is ook indrukwekkend stil, geknield in aanbidding voor het Allerheiligste Sacrament. En ze zijn met miljoenen. Ondertussen spoort paus Franciscus de gelovigen aan om uit hun slaap te ontwaken, er op uit te trekken, vastberaden tegen de stroom van de algemene opinie in te gaan en zich in te zetten voor armen en verdrukten, waar ze zich ook mogen bevinden. Hij nodigt ook de kerkleiders uit om de weg van een grondige hervorming te gaan in de geest van het evangelie. We moeten ons vooral  inzetten voor het heil van de mensen en de glorie van God en niet onze eigen kerkelijke of religieuze instellingen willen verheerlijken. Hopelijk is dit het begin van een daadwerkelijke ommekeer in de Kerk.

Het nationale leger is over heel het land steeds meer gewapende groepen en wapenvoorraden aan het uitschakelen en de veiligheid aan het herstellen. Op 29 juli  verwerft het leger de controle over Khaldiye in Homs, de hoofdstad en het bolwerk van de rebellen. Helaas, wanneer een plaats veilig is, wordt het elders weer onveilig.  En zo blijven ook de aanslagen doorgaan.  Bovendien worden ze door het westen nog steeds eenzijdig beoordeeld. Terecht verwijt de permanente waarnemer bij de UNO, dr. Bashar al-Jaafari dat de internationale onderzoekscommissie blind is voor de misdaden van de gewapende groepen in Syrië.

Rondom ons blijven we regelmatig de doffe geluiden van ontploffingen horen. We bevinden ons nog steeds op een erg gevaarlijke plaats. We blijven dus eten in de refter met zandzakken voor de ramen, als in een van de luxe-loopgraven van de eerste wereldoorlog. We moeten ook noodgedwongen ‘s avonds vroeg in onze schuilplaatsen zitten of liggen. Deze week werden juist in de schuilplaats van de zusters giftige spinnen aangetroffen.  Wie zegt dat vrouwen altijd zoveel tijd nodig hebben om in te pakken? Niets van.  In minder dan geen tijd waren alle matrassen en alle gerief verhuisd naar een nieuw onderkomen. Vlugger kon niet.  Er was nauwelijks tijd  om van deze plotse vlucht een foto  te nemen. Zo wordt de dagelijkse sleur doorbroken  en blijft de spanning er in. En dan spreken we nog niet van de inrichting van de nieuwe schuilplaats. Ieder maakt een gezellig hokje. De refter was vroeger al een plaats waar van alles gebeurde en nu is ze geen polyvalente maar een soort omnivalente ruimte geworden, zeg maar een gezellige  rommelkamer die plots weer netjes, proper afgescheiden en ingedeeld wordt in afzonderlijke ruimtes.

Ondertussen leven en lijden ook wij mee met de ellende van het Syrische volk en land. Er zijn mogelijk al een honderdduizend doden te betreuren. Fabrieken, scholen, ziekenhuizen, openbare instellingen zijn verwoest. Miljoenen mensen zijn vluchteling in een land dat  vroeger zelf een gastvrij toevlucht bood voor massa’s vluchtelingen van buiten af (uit vooral Irak en Libanon, 2006). Velen lijden echt honger en zijn dakloos. Woensdagavond volgen we op de Syrische tv Al Akhbaria een uitgebreid interview met moeder Agnes-Mariam over de toestand in Syrië en  vooral over de  concrete wegen van de Musalaha (de belangrijkste verzoeningsbeweging).  De nood is groot om het volk de nodige voeding, verzorging, onderdak, onderwijs én heropvoeding te geven. Wederzijdse vergeving en verzoening werken genezend. Ze spreekt ook over de terroristen die zich moeten kunnen uitspreken om een nieuwe en goede levensrichting te kunnen kiezen. Een van de concrete projecten die ze  toont is het schitterende Nederlandse initiatief van een rijdend polyvalent ziekenhuis met vele mogelijkheden (kostprijs ’n half miljoen euro) voor Homs en hopelijk daarna eentje voor Aleppo. (http://helphoms.org; http://helphoms.nl). 

Het feit dat de ellende blijft aanhouden kan ontmoedigen. Anderzijds bevat deze toestand de hoop van een grondige loutering. Dit lijden biedt ook de kans van een sterkere groei. Geleidelijk komt de waarheid naar boven en wordt steeds meer aanvaard, al blijft Frankrijk obsessief deze ontkennen. Wanneer de werkelijkheid van deze oorlog tegen Syrië eenmaal erkend wordt zal het een ommekeer kunnen bewerken in de politieke verhoudingen wereldwijd. Mgr. Francis A. Chullikat, perrmanent vertegenwoordiger van de Heilige Stoel bij de UNO sprak op 23 juli 2013 over een vrede in Syrië waardoor iedereen winnaar wordt in tegenstelling tot een oorlog waarbij iedereen verliest. En op 25 juli kwamen patriarch Cyrillus van Moskou met de vertegenwoordigers van alle orthodoxe kerken over de hele wereld samen met president Putin om hun grote bezorgdheid uit te spreken over de tragedie in Syrië, waarbij de christenen dreigen te verdwijnen. “Dit zou een catastrofe zijn voor heel de beschaving”, zo luidde hun verklaring. “De bronnen van onze godsdienst bevinden zich hier”.

Misschien wordt de eigenlijke geschiedenis geschreven door heiligen en martelaars, zoals pater François Mourat. Hij leefde naar het voorbeeld van Charles de Foucauld en  stichtte het klooster van de heilige Simeon de Styliet te Ghassanie (N.O. Aleppo). Kerken werden verwoest en christenen  ontvoerd of gedood. Toen het ook voor hem gevaarlijk begon te worden schreef hij aan zijn bisschop: “De liefde heeft een synoniem:  het lijden... Ik ben bereid te sterven voor de vrede en dat de Kerk zich herinnert dat ik met vreugde mijn leven geef voor alle christenen in dit geliefde land.” Zijn klooster werd verwoest en hij werd vermoord op zondag 23 juni 2013. Hij was 49 jaar.

02-08-2013 om 21:46 geschreven door Gust Adriaensen

31-07-2013 om 13:42 geschreven door Gust Adriaensen

Kindertaal

Zij groeien als kool
in hun taal.

Uit de chaos van klanken
dringen woorden naar voor.
Als een stormram
rent hij erdoor
en schaart ze energiek
rond zijn onaantastbare "ik".
Zij luistert bevallig,
echoot "ik ook" door het huis,
neemt eigenwijs haar tijd
voor een nieuw geluid.
Moeizaam brengen ze woorden
in het gelid,
zinnetjes missen voorlopig
een bit.

Wij omringen hen
met zalvende klanken
geen kwetsend lawaai,
een woord een aai
geen dolk,
zinnen teder en licht
geen drukkend gewicht.
Zo vertalen wij hun dag.

Gewiegd door sussende geluidjes,
in dekens van warme woorden gewikkeld,
beschermd tegen loerend gevaar
in een tent van taal,
slapen zij in.

's Morgens hervatten zij
hun veroveringstocht:
geen woord is nog veilig.

30-07-2013 om 21:55 geschreven door Gust Adriaensen

29-07-2013 om 08:51 geschreven door Gust Adriaensen

28-07-2013 om 22:25 geschreven door Gust Adriaensen

27-07-2013 om 08:33 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 19 – vrijdag 26 juli 2013

Een langzame verbetering?  Zoals blinden een olifant betasten zo trachten wij de toestand waar te nemen om te weten hoe het hier  nu eigenlijk is. De veiligheid blijkt stilaan over heel het land steeds  meer hersteld te worden, terwijl er helaasverder aanslagenworden gepleegd. Ook de voedselbevoorrading blijkt te verbeteren. Hoewel het bij ons rustig blijftwordt er dezer dagen in de omgeving flink gevochten. We horen regelmatigde doffe ontploffingen.  Het blijkt vooral in de omgeving van de autostrade te zijn, enkele kilometers hier vandaan. Als er een vliegtuig of een helikopter in de lucht hangt,schuilen  wij ergens in een veilige plaats. We hebben onze les geleerd. Toch zijn er ondertussen geen nieuwe inslagen meer geweest. Hopelijk wordt  geleidelijk de veiligheid ook hier hersteld.Ondertussen blijven de strikte veiligheidsmaatregelen gehandhaafd: niet op het dak komen, niet in de binnentuin en zeker niet op het terrein, niet  onbeperkt in open ruimten lopen, zoals op de grote binnenkoer, alle deuren die ergens naar buiten leiden hermetisch dicht houden en ’s avonds vroeg naar onze  schuilplaats…Daarbij komt nog de hinder van de dagelijkse onverwachte stroomonderbrekingen. We hoeven dus geen extra ‘vastenpuntjes’ te zoeken. Al bij al zijn we erg dankbaar omdat we in deze omstandigheden ons gemeenschapsleven in vrede en vreugde kunnen beleven.

Het is wel bemoedigend dat er nu weer in vele landen, solidariteitsacties gehouden worden om Syrië in zijn strijd tegen de buitenlandse inmenging en agressie te steunen (Europees Solidariteitsfront voor Syrië; Syriërs in de Verenigde Arabische Emiraten;  in Parijs op het Trocadero plein; in Cuba,  in de Indiase stad Bareilly, …). Er is zelfs een persmededeling  van twee leden van de Franse commissie voor buitenlandse zaken, J. Myard en A. Marsand, die zich zeer kritisch uitlaten over wapenleveringen aan de ‘oppositie’.  Mgr. Antoine Ando, de Chaldeeuwse bisschop van Aleppo (met vele anderen) zegt dat nu 80 % van de bevolking achter de regering staat, hoe onvolmaakt die ook moge zijn. Helaas kijkt de meerderheid van de westerse media nog steeds de andere kant op. De moorden, de verwoesting van kerken, de vernielingen van het land worden niet aangeklaagd. Het ‘westen’  lijkt zijn steun te blijven geven aan ‘de vrijheid’ van al Nousra, dat hier een islamitisch kalifaat wil oprichten, waar de aanwezigheid van christenen zelfs niet geduld wordt. Een bijzondere oproep kwam van Mairet Maguire, Ierse Nobelprijswinnares voor de vrede (1976) die al in mei Syrië bezocht aan het hoofd van een vredesmissie. In een gesprek te Rome met kard. P. Turkson en aartsbisschop D. Mamberti verwacht ze nu van het Vaticaan een sterke boodschap. Geweldloosheid en dialoog, aldus Maguire,  zijn de enige wegen naar vrede in Syrië en er zijn al vele goede stromingen van onderuit zoals de mussalah die o.m. gesteund wordt door patriarch Gregorios III Laham. Vriendschap, vergeving en verzoening moeten zo groeien en het Syrische volk moet zelf kunnen beslissen over zijn samenleving. Het nieuwe geweld en de nieuwe wapens  brengen alleen maar  meer  ontwrichting en ellende mee.

We trachten rustig ons leven van bidden en werken verder te zetten. Omdat ik er aan herinnerd wordt dat het 49 jaar geleden is dat ik priester gewijd werd,heb ik dat ook meegegeven als intentie in de eucharistie, waarna ik natuurlijk heel de dag door op verschillende wijzen  felicitaties kreeg. Zaterdag sluiten we ons in de geest aan bij de byzantijnse liturgie die de profeet Elia viert. Deze “vader van de profeten” kan ons op velerlei wijze inspireren vanuit de boeiende Bijbelse verhalen.Hij was een geëngageerde getuige, die zijn nek durfde uitsteken. In de vespers van de vooravond werden al een aantal van deze verhalen gelezen. Hij is de man die de koning en het volk radicaal voor de keuze stelde:“Wie wil je uiteindelijk dienen, de ene ware God of de afgoden?”Een goede vraag die ook ons moet wakker schudden. Pittig detail. De Latijnse liturgie kent deze verering van de grote profeet Elia niet. En toch. In een oud Frans klein brevier (Petit bréviaire, J.H. Gottmer, 1955, verzorgd door onze confraters norbertijnen van de abdij van Berne!) vinden we uitgerekend op deze dag de lezingen over de profeet Elia! Zondag bidden we o.m. voor onze nieuwe koning en koningin Filip en Mathilde van België, ons (eerste) vaderland.  We bidden tevens dat het geweten van ons volk mag ontwaken, zodat de christelijke waarden, die de authentieke universele menselijke waarden zijn, opnieuw mogen gerespecteerd worden. En onder het middagmaal zien we nog een reportage over de feestelijkheden in Brussel. Op dezelfde wijze volgen we deze week tijdens de maaltijd ook enkele keren de beelden  over het bezoek van de paus aan de Wereldjongerendagen in Brazilië  en de boodschap die hij meegeeft om jong en oud in hun eigen waarden te aanvaarden. Bijzonder hartverwarmend, niet alleen als uiterlijk gebeuren maar ook als geestelijke inhoud. Deze pauselijke franciskaan is een  geschenkt voor de kerk en de wereld van onze tijd, tot spijt van wie het benijdt.

27-07-2013 om 08:31 geschreven door Gust Adriaensen

26-07-2013 om 06:52 geschreven door Gust Adriaensen

25-07-2013 om 07:39 geschreven door Gust Adriaensen

23-07-2013 om 20:25 geschreven door Gust Adriaensen

22-07-2013 om 09:13 geschreven door Gust Adriaensen

20-07-2013 om 09:04 geschreven door Gust Adriaensen

vrijdag 12 – vrijdag 19 juli 2013

Terwijl de byzantijnse liturgie op deze zondag de vaders van de zes eerste oecumenische concilies viert waardoor het christelijk geloof een duidelijke en zuivere vorm heeft gekregen, vieren wij de vijftiende zondag door het jaar met het inspirerende evangelie van de barmhartige Samaritaan. ’s Middags eten we uiteindelijk niet in de hal, waar alles al klaar staat, maar blijven in de refter.  Er hing immers een helikopter in de lucht en dat  heeft voor ons al enkele onverwachte en nare gevolgen meegebracht. Het blijft vandaag echter rustig. In de loop van de week zijn er voortdurend schoten en ontploffingen te horen maar dat blijkt verder op te zijn, vooral op de autostrade.

Dinsdag 16 juli vieren we Onze Lieve Vrouw van de berg Carmel. Het  is voor de gemeenschap een feestdag. Deze dag in 1994 wordt beschouwd  als het begin van de restauratiewerken van de ruïne die moeder Agnes-Mariam hier aantrof. Bovendien is deze gemeenschap nauw verbonden met de carmelitaanse spiritualiteit. In de 12^e eeuw leefden eremieten op de berg Carmel sterk verbonden met de profeet Elias en met een grote verering voor Maria. Onder druk van de islam weken sommigen uit  naar Europa. Ze ondervonden vele moeilijkheden en kregen veel tegenstand. O.L.Vrouw verscheen echter aan prior Simon Stock en gaf hem het scapulier, dat later voor velen het teken zou worden van hun trouw aan Maria en hun verbondenheid met de carmelitaanse familie (een stuk bruine stof uit twee delen, gedragen op de borst en op de rugzijde). In de 18^e eeuw werd dit ‘familiefeest’ door paus Benedictus XIII uitgebreid tot heel de Kerk als een uitnodiging tot kinderlijke liefde voor Maria. Wij vieren maandagavond de feestelijke vespers met processie  en dinsdag wordt als een zondag beleefd. De voorbije nacht hebben we evenwel vele bombardementen gehoord aan het anti Libanongebergte en in ons dorp. In de voormiddag kwam er een straaljager heel laag overgevlogen, wat tot heden een teken was dat  er ergens aangevallen zou worden. We hebben echter niets gehoord en in de refter gezellig samen gegeten. Voor de feestelijkheid heb ik nog eens “Europese koffie” gezet. Anderen zijn  op deze vrije dag begonnen met mozaïeken te maken. Bij het laatste bombardement zijn er enkele gekleurde glazen in stukjes gevlogen. Dat heeft iemand geïnspireerd om eens alles op te zoeken over het maken van mozaïeken en nu zijn er enkele grote en kleine artiestjes bezig  allerlei stukken steen en gekleurd glas in kleine stukjes te kappen. Het is zo boeiend dat de jongens ’s avonds van op hun matras nog willen voortwerken. We moeten de dag wat vroeger eindigen omdat we bombardementen verwachten. In de late namiddag komen we eerst nog samen om de tekst van  het evangelie Johannes over de bruiloft van Cana (2, 1-11) te bestuderen in de vorm van een chiasme, waarbij uitdrukkingen hernomen worden in omgekeerde volgorde. Het lijkt voor ons wat kunstmatig maar het is in feite de gewone semitische opbouw van een tekst die organisch groeit zoals een boom met kringen. Het is ook merkwaardig welke rijke betekenissen er uit deze tekst dan vanzelf te voorschijn komen.

Woensdag en donderdag is het hier nog eens algemene mobilisatie omwille van de ‘zatar’, de tijm die weer in een zeer grote hoeveelheid geoogst is. Dit brengt veel stof mee. Daarom wordt deze tijm naar boven gebracht in de gangen rond het atrium. Heel het dak van het atrium is toch kapot zodat het stof langs daar weg kan. In plaats van de steeltjes een voor een van hun blaadjes te ontdoen wordt nu een grote hoeveelheid in een doek gerold waarop dan geslagen wordt zodat de meeste blaadjes er al af zijn. Libanezen kunnen deze ‘zatar’ bij wijze van spreken wel dag en nacht eten. Er is goede hoop dat deze oogst aan een redelijke prijs in Damascus zal kunnen verkocht worden. Ondertussen gaan de stroomonderbrekingen door en donderdag is het van ’s morgens half acht tot vier uur  in de  namiddag. ’s Avonds genieten we van gedempt licht.

Een Algerijnse volksdelegatie heeft een uitgebreid bezoek gebracht aan Syrië. In een verklaring van woensdag 10 juli 2013  stellen ze dat alle aspecten van de Syrische crisis duidelijk een buitenlandse samenzwering aantonen. Ze zullen hun best doen om in eigen land de valse berichtgevingen aan te klagen en ze roepen de Arabische wereld en de wereld van de islam op om zich te verzetten tegen wat zij noemen “de Zionistische-Amerikaanse” plannen. Ze vertrouwen er op dat het Syrische volk, zijn regering en zijn leger in staat zullen zijn deze buitenlandse agressie  uiteindelijk te overwinnen. In Aleppo is ook een goede verandering. De voedselbevoorrading is niet meer in handen van het vrije Syrische leger, dat brood stal en aan woekerprijzen verkocht, 500 Syrian Pound voor 10 Syrische platte broden. Nu heeft de overheid terug de leiding heroverd en de broden worden weer verkocht aan 15 SP voor 10 broden!  (1 € was vroeger ongeveer 60 SP waard, nu blijkt het ongeveer 250 SP te zijn). Verder heeft de universiteit van Aleppo het eredoctoraat ingetrokken dat ze in 2009 verleend had aan R. T. Erdogan omwille van zijn rol in de internationale betrekkingen. Deze man hoort inmiddels bij de club van de internationale criminelen. Hoewel de aanslagen in heel Syrië nog doorgaan,  worden overal vele cellen van terroristen uitgeschakeld. Gelukkig neemt de veiligheid geleidelijk toe dank zij de inzet van het leger. De Syrische eerste minister, dr. Wael al-Halqi stelt terecht dat de sleutel voor het herstel van Syrië ligt in het herstel van de onderlinge menselijke verhoudingen. Israël blijft echter in alle betekenissen van het woord stoken  en luchtaanvallen op Syrië uitvoeren. Vorige zondag heeft het ook een grote  rijkdom aan gewassen door brand vernietigd in de Golan, in Quneitra (de dorpen Schita en Har Dar). Israël meent dat recht te hebben in de bezette gebieden. En de Brusselse sjeik Bassam Ayachi, van Frans-Syrische afkomst, heeft vol trots gemeld dat zijn twee zonen als martelaars in Syrië zijn omgekomen. Toen ik vorige zomer in België was heb ik in een Vlaamse krant een uitgebreide reportage over hem kunnen lezen. Hij was zijn  zonen aan het voorbereiden om in Syrië te komen vechten.  Abdel Rahmad Ayachi is gedood op 19 juni  en Raphaël Gendron Ayachi op 14 april. Hun leven en strijd zijn  nu uitgebreid te lezen. Zij geloofden in een utopische islamstaat, geregeerd door de sharia en gedragen door de bevolking. Dat noemden zij democratie.  Voor hen was  de sharia puur Gods wil. Jammer van al die verloren energie. Abdel heef nog ooit onze VRT journalist in Turkije over de grens gesmokkeld. Niet te verwonderen dat onze nieuwsmedia zo eenzijdig berichtten en nu zo moeilijk hun bocht kunnen nemen. En nog een bemoediging vanuit de ambassade van Venezuela in Damascus, waarover we vorige keer al schreven. Nu willen ze ons verder helpen en dringen er op aan om allerlei producten van ons te kopen. Ook de ambassade van Chili wil ons helpen door onze producten te kopen. Heel de verkoop is sinds de oorlog hier stilgevallen. Er werden wel producten overgebracht naar Libanon. Nu zijn het deze ambassades zelf die ons op deze wijze willen helpen. Een ware opkikker.  Dank u wel, echte vrienden van Syrië! En tenslotte een moedig gebaar van echte solidariteit met de christenen wereldwijd in Noorwegen. Jonas, Gace Stone, de Noorse minister van buitenlandse zaken heeft aan Saoedi-Arabië de toestemming geweigerd om tientallen moskeeën te bouwen en er een duidelijke uitleg bij gegeven. Als Saoedi-Arabië de oprichting van een christelijke gemeenschap weigert en zelfs beschouwt als een misdaad, hoe kunnen wij hier dan hun moskeeën toelaten!

De huidige internationale lastercampagne tegen moeder Agnes-Mariam is onaanvaardbaar en verdient  eigenlijk een proces.  Moeder Agnes-Maria begon in 1994 de ruinen te herstellen van Mar Yakub, eens een van de beroemdste kloosters van het midden oosten. Ze werd hierin aangemoedigd door padre Paolo dall’Oglio, s.j. die toen in de buurt een oecumenische gemeenschap had opgericht, Mar Moussa.    Moeder Agnes-Mariam kreeg de zegen en de steun van de toenmalige bisschop, Ibrahim Nehmé. Dit inmiddels hersteld indrukwekkend klooster werd vanaf 2000 al een ware bedevaartsplaats voor heel Syrië. Tegelijk wilde moeder Agnes-Mariam het rijke patrimonium van de kerk van Antiochie doen herleven en vruchten doen dragen voor de plaatselijke kerk maar ook voor de universele Kerk. Daarvoor stichtte ze o.m. “la maison d’Antioche” en “Manumed” (manuscripts méditerranéens) met steun van Europese universiteiten. In die zin organiseerde ze o.m. grote iconententoonstellingen in Frankfurt (2002) en Parijs (2003), om de rijkdom van het Arabische christelijke geloof te belichten.  Zelf heeft  ze vele iconen geschilderd voor meerdere kerken en kloosters (en schildert nog). Tegelijk werkte ze aan de geestelijke genezing en bevrijding van mensen door persoonlijke begeleiding, retraites, conferenties  en geschriften, waarvoor ze gevraagd werd in binnen- en buitenland. Met de gemeenschap “”de Orde van de eenheid van Antiochië” wilde ze ook daadwerkelijk  terugkeren naar de bronnen van  het oorspronkelijke oosters monnikenleven. Ondertussen had padre Paolo echter zijn houding tegenover haar grondig veranderd.  Dit klooster  was immers ook in het buitenland inmiddels bekend geworden. Al jaren lang trachtte hij op alle mogelijke manieren dit klooster en haar stichteres tegen te werken en te belasteren. Hierop werd vanuit Mar Yakub twee decennia lang niet gereageerd, integendeel. De vele bezoekers werden telkens aangespoord ook een bezoek te brengen aan Mar Moussa. Moeder Agnes-Mariam heeft vele gaven die ze ten volle benut. “Hoge bomen vangen veel wind” zegt een Vlaams spreekwoord. Jaloersheid is menselijk maar  rechtvaardigt geenszins de lastercampagne die nu gevoerd wordt.

Vanaf het begin van de oorlog in Syrië had moeder Agnes-Mariam de heldere overtuiging dat hier hetzelfde gebeurde als ze destijds had meegemaakt met de Libanese oorlog: van buitenaf werd gepoogd het land te ontwrichten en een burgeroorlog uit te lokken. De feiten hebben dit helaas steeds meer bevestigd. Daarom nodigde ze journalisten uit (nov. 2011) om de waarheid te komen vaststellen en verspreiden, nl dat buitenlandse  gewapende bendes ongestraft overal gruwelen plegen onder de mom van een “spontane volksopstand”. Dit was voor al de 16 internationale journalisten een dankbare ontdekking en een ommekeer (behalve voor één Waalse,  katholieke  journaliste, die sindsdien als dank voor de gastvrijheid ons  is blijven belasteren!). Bij de tweede groep journalisten was de toestand al veel gevaarlijker. Moeder Agnes-Mariam had zelf, met gevaar voor eigen leven de gevaarlijkste centra in Homs en Qousseir bezocht en wilde de journalisten niet in gevaar brengen. Een van haar vele waarschuwingen was, als je er toch naar toe gaat, zorg in ieder geval dat je om drie uur weg bent. Zij had zelf ervaren hoe vanaf drie uur de beschietingen begonnen. Ook de vrt ploeg was daarbij. Onze doorwinterde Franse en Vlaamse oorlogsjournalisten oordeelden echter dat een  zuster hen niets te leren had. Zij meenden allerlei opgezette valstrikken te zien die zij  zogezegd doorzagen en wereldkundig wilden maken. Zij sloegen alle raadgevingen in de wind. Zij gingen niet mee met de andere internationale media (CNN, BBC…), door de overheid uitgenodigd en beschermd.  Zij wilden geheel onafhankelijk werken. En ja, de Franse journalist werd gedood… om 33 min. na drie! Ook onze Vlaamse VRT  ploeg was daar toen nog aanwezig en wist zogezegd  van niets. Alle schuld ging naar moeder Agnes-Mariam  met fantasieën zonder eind over een  complot. Zij werd door France 24 uitgenodigd om te getuigen, maar haar uitleg was te duidelijk en te overtuigend. Na twee minuten werd de uitzending al afgebroken onder het voorwendsel dat de lijn onzuiver was. Inmiddels zijn er officiële rapporten van de Arabische  liga en van het Franse ministerie van defensie, die bevestigen dat de Franse journalist wel degelijk door rebellen is gedood en bovendien is er een  Russisch rapport dat vernietigend is voor de bedoelingen en de handelwijze van deze Franse journalist en van het Franse ministerie van buitenlandse zaken, die op alle mogelijke manieren vanaf het begin Syrië in diskrediet wilden brengen.

Moeder Agnes-Mariam heeft vanaf het begin willen getuigen van de waarheid in Syrië. Dit werd niet door allen in dank aanvaard. Zo geraakte zij plots op de ‘zwarte lijst’ van fanatieke groepen die haar wilden uitschakelen. Hoe pijnlijk dit ook was,  de gemeenschap heeft aanvaard dat zij voor haar en onze veiligheid zou vertrekken, samen met zr. Carmel. Zij hebben in juni 2012 net op tijd het klooster kunnen verlaten en zijn tot heden, na meer dan een jaar,  nog steeds niet kunnen terugkeren. Dit is voor allen een grote pijn.

Nu heeft de partner van de gedode journalist een boek geschreven om wraak te nemen en het tegendeel van de waarheid te beweren.  Alle  schuld wordt opnieuw uitgebreid aan moeder Agnes-Mariam gegeven, met een overvloed aan zogenaamde onthullingen van dingen die moeder Agnes-Mariam nooit gezegd of gedaan heeft. Getuigenissen worden opgevoerd van mensen die haar nauwelijks of niet kennen om haar als een bijzonder duistere figuur af te schilderen. Van de vele mensen die haar persoonlijk goed kennen is er geen spoor. De schrijfster heeft de medewerking gekregen van het Franse ministerie van buitenlandse zaken en vooral van… padre Paolo, die zich uiterlijk vertoont  in schapenvacht. Hij spreekt over vrede, dialoog, vasten en bidden maar doet ondertussen niets anders dan oproepen om de rebellen meer wapens te geven en een internationale militaire interventie uit te lokken. Zo bracht hij  hier vroeger al grote onrust en verdeeldheid onder de bevolking en de christenen. Van staatswege werd hem toen gezegd dat, indien hij Syrië verlaat, geen visum meer krijgt. De regering heeft hem evenwel niet uitgewezen. Uiteindelijk zag zijn bisschop zich genoodzaakt omwille van zijn wangedrag hem daadwerkelijk het land uit te zetten. Van dan af is hij pas echt begonnen actie te voeren tegen Syrië en tegen allen die zich inzetten voor het behoud van het land.  Zijn hoogste overste in Syrië heeft in een brief  (7 juli 2012) laten weten dat hij zich niet houdt aan de afspraken, nl om zich niet meer openlijk te mengen in de Syrische crisis en dat zijn houding en uitspraken niet overeenkomen met de houding van de orde. Niettemin doet hij gewoon verder en wordt hij in meerdere landen en ook in Vlaanderen ten onrechte voorgesteld als de grote held van de democratie die door de regering werd buiten gezet. De Leuvense universiteit die hem eens een ‘doctoraat honoris causa’ verleende, heeft redenen genoeg om dit te herroepen, zoals de universiteit van Aleppo deed met Erdogan. In een open brief schrijft een voormalige vriend over hem: “Padre Paolo, je bent niet de woordvoerder van ons, Syrische christenen. Je bent geen man Gods, geen man van vrede  maar een man van oorlog.” (La Stampa,18/6/2013). Deze Samaad Daoud smeekt de pater geen handel te drijven met het bloed van de christenen. Het gaat hier inderdaad  niet enkel om leugen en bedrog, het gaat er om dat een volk en vooral de christenen hierdoor rechtstreeks bedreigd  worden. Dit moet stoppen. Het verduistert  trouwens ook iedere oproep tot hulpverlening aan de immense nood waarin de bevolking nu verkeert.

Onwillekeurig denk ik aan de verdachtmakingen van paus Pius XII. Na de oorlog heeft deze paus van nagenoeg alle belangrijke  religieuze en burgerlijke  autoriteiten uit Israël dankbetuigingen gekregen om zijn uitzonderlijke hulp aan de joden tijdens de tweede Wereldoorlog. De toenmalige opperrabbijn van Rome, Israël Zolli, is daarna christen geworden en heeft bij zijn doop  in de katholieke Kerk uit dankbaarheid voor paus Pius XII, (Eugenio Pacelli) de naam Eugenio aangenomen. Twintig jaar later ziet een Duits toneelschrijver de kans om alle haat voor de Jodenvervolging op Pius XII  te richten. En de openbare opinie nam dit gewoon over, Joden incluis, die toch “het volk van de herinnering” zijn. De openbare opinie was plots heel het verleden vergeten. Het heeft decennia geduurd vooraleer de waarheid min of meer terug naar  boven kwam en aanvaard werd. Dat is het effect van een georganiseerde lastercampagne.

Hopelijk zal de oorlog tegen Syrië nu stilaan eindigen en kun je in alle vrijheid zelf komen vaststellen wat  leugen en wat waarheid is.

19-07-2013 om 08:25 geschreven door Gust Adriaensen

Door het Regionaal Landschap Kleine en Grote Nete werd dit jaar 43 ha fauna-akker ingezaaid. Het is een interessant alternatief voor dieren die er een schuilplaats in vinden of er nectar halen: vlinders, hommels, solitaire bijen, akkervogels, enz.

Van die 43 ha bevinden zich meer dan 2 ha in Retie. Het kerkbestuur van Sint-Martinus stelde 2 ha in het Broek ter beschikking van de Retiese biebond. Later deed ook het gemeentebestuur zijn duit in het zakje met enkele aren in de buurt van de windmolen. De Biebond ging in samenwerking met het Regionale Landschap enthousiast aan de slag. En het resultaat mag gezien worden: een kleurrijk stukje platteland en een paradijs voor de fauna. De Biebond denkt ook reeds aan het opstarten van een educatief luik in verband met bijen en hun belang, voor scholen en verenigingen.

Een fauna-akker groeit in verschillende fasen waardoor de overheersende kleur steeds wisselt en gedurende de hele zomer nectarplanten aanwezig zijn. In het najaar sterven alle planten af en er blijft een akker achter die de hele winter voedsel geeft aan o.a. akkervogels. Omdat het dood plantenmateriaal op de akker blijft tot het voorjaar, biedt het in de wintermaanden ook beschutting tegen roofdieren, wind en koude.

De fauna-akker werd ingezaaid met verschillende populaire nectarplanten zoals Gele Mosterd  en knol- en zaaddragende planten als Zonnebloem en Bladrammenas. Er  werd eveneens aandacht besteed aan oude ‘vergeten’ gewassen als Boekweit en Vlas.

18-07-2013 om 09:36 geschreven door Gust Adriaensen

17-07-2013 om 14:23 geschreven door Gust Adriaensen

16-07-2013 om 07:53 geschreven door Gust Adriaensen

13-07-2013 om 10:17 geschreven door Gust Adriaensen