Wat brengt de rector van de grootste katholieke universiteit der Nederlanden ertoe, te poseren in een wat ongemakkelijke kleermakerszit, op de dure mahoniehouten vergadertafel van het rectoraat in de universiteitshallen van Leuven?

Als ik me niet van vergaderruimte vergis, moet links van Rik Torfs een groot schilderij van Einstein tegen de muur hangen. Heeft de fotograaf op instigatie van de rector, Einstein buiten beeld gelaten omdat de gelijkenis tussen de pose van Rik T. en die van Albert E. in een niet onbekend beeldhouwwerk, te opvallend zou zijn? Maar hoe dan ook, de foto is een mooi clair-obscur, waarbij het schaduwspel van Torfs' niet-gelapte schoenen op de blinkend gepoetste voorname tafel sterk opvalt. Gefeliciteerd, universitaire poetsploeg! Een compositie die ook onwillekeurig doet denken aan het intimistische tafereel dat Henri De Braekeleer konterfeitte in 'De man aan het venster'. 

Een rijk gelaagd portret ook, vol symboliek. Het venster staat wijdopen, zodat frisse lucht (eindelijk) de universiteit kan binnendringen. Door dat open venster zie je in het felle buitenlicht de wat wazige contouren van de universitaire bibliotheektoren, traditie verbonden met wetenschap van nu  en wijsheid van alle eeuwen der eeuwen. De rector zit, met zijn linkerhand om zijn linkerbovenbeen geklemd en met zijn vlakke rechterhand steun zoekend  op het tafelblad, in de schaduw. Toch is zijn gezicht voldoende belicht om uit zijn blik de geconcentreerde mix van droom en wijsheid af te lezen. En uit zijn gesloten mond en omlaaggetrokken mondhoeken, vastberadenheid. Moeilijker te duiden is dat de rector het duister inkijkt en niet zijn hoofd heft naar de in het licht badende buitenwereld en naar de toren van kennis.

Een vraag die onwillekeurig bij de aandachtige beschouwer opduikt is: hoe is Torfs op de tafel geraakt om deze intrigerende houding aan te nemen? Heeft hij, na nog eens zorgvuldig zijn voeten geveegd te hebben, een der zetels als opstapje gebruikt? Is hij met één jump tot op de tafel geraakt, als een volleerde tafelspringer? Of is vice-rector Pieters, robuuste man als die is, hem behulpzaam geweest bij het beklauteren der tafel?

Hoe mooi is het toch allemaal! En het kan niet anders of met Torfs en co., gaat de Katholieke Universiteit van Leuven, roemruchte tijden tegemoet. Een roem die ook zal afstralen op alle overleden en nog levende alumni!!

13-08-2013 om 14:41 geschreven door Gust Adriaensen

12-08-2013 om 11:22 geschreven door Gust Adriaensen

11-08-2013 om 07:52 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 2- 9 augustus 2013

Dinsdag 6 augustus vieren we als een echte feestdag. Zowel in de Oosterse als in de Westerse liturgie wordt vandaag de gedaanteverandering van Jezus op de berg Tabor herdacht. Het is een echo van de doop van Jezus in de Jordaan en verwijst al naar de Kruisverheffing op 14 september. Het wil de tweevoudige betekenis van Jezus’ “verheffing” benadrukken: op het kruis en in de verrijzenis. Meteen willen delen in de verheerlijking, zonder lijden is een illusie. Geen verheerlijking zonder lijden en sterven.  Omgekeerd kan ieder lijden en sterven een deelname worden aan de verheerlijking. Omdat op deze dag  traditioneel de religieuze professies werden afgelegd, willen we onze ‘geprofesten’ vandaag ook vieren. Maandag- en dinsdagavond blijven we veel langer samen recreatie houden. Er worden allerlei sketches verzonnen en uitgevoerd door groot en klein. Aan kleurrijke kleding voor toneel en dans is er geen gebrek. Er wordt gezongen en gedanst op erg ritmische muziek. Zelfs Fadia, de baby wil meedoen en er zijn vrijwilligers genoeg om haar op te nemen en te laten genieten. Ook aan de maaltijd is extra aandacht besteed. Het is even een aangename verpozing in ons soort loopgravenbestaan.

Voor de volgende dagen is er weer een grote hoeveelheid ‘zatar’ (tijm) en kruiden geoogst, die moeten verwerkt worden, in stof en zweet. De kostbare ’zatar’ wordt in grote plastieken kuipen gedaan en de kurkdroge takjes worden bewaard voor de winter om er de houtkacheltjes mee in vuur en vlam te zetten.

Vanaf woensdag wordt het einde van de Ramadan, de maand van vasten voor de moslims, gevierd. Het is voor ons een gelegenheid om de moslimfamilies die hier opgevangen worden te gaan feliciteren, wat altijd een even hartelijk gebeuren is. Het is tegelijk een groet aan alle moslims die al veertien eeuwen   in eenheid  samen leven met de christenen en de andere  groepen. En deze eenheid is de basis voor de vrede.

De weg naar vrede in Syrië lijkt versperd te zijn, maar toch leeft er een immense hoop. Buitenlandse machten hebben de eenheid van het Syrische volk danig onderschat en ondanks een grote collectie van gewapende groepen de totale ontwrichting niet kunnen bewerkstelligen. Wel blijven ze moorden  en  aanslagen  plegen. Het voorwendsel van  “vrijheid en democratie” alsook de modegril  van “een dialoog tussen islam en christendom” hebben al lang alle geloofwaardigheid verloren. Dit is problemen scheppen waar er al een oplossing is. Eeuwen lang leven hier moslims en christenen samen en in Syrië al gedurende decennia, op een  wel erg harmonieuze wijze. Natuurlijk willen burgers overal een betere samenleving, maar niet met deze gruwelijke barbaarsheden.

Hier gaan de bombardementen verder, tot   op veilige afstand van het klooster. Ook gaat in heel het land   het uitschakelen van gewapende groepen verder,  maar de rust is nog lang niet weergekeerd. Patriarch Gregorios III Laham zegt uitdrukkelijk dat de crisis in Syrië verbonden is met de Palestijnse kwestie. Israël, dat altijd een slag voor wil zijn, is drukke besprekingen begonnen met de Arabische Emiraten en met Turkije om toch nog de ontwrichting van Syrië te bewerken. En de Britse Sunday Times onthult nu dat Britse charitatieve instellingen in Syrië steun blijven geven aan gewapende groepen, die verbonden zijn met Al Qaïda. Jihadisten en wapens zijn er voorlopig nog genoeg.

 Internationaal blijft wel het besef groeien dat de oorlog  tegen Syrië vanuit het buitenland werd en wordt gevoerd. En dit is  hoopvol voor de toekomst wanneer men eens de gehele waarheid zal erkennen. De Russische eerste minister Dmitry Medvedev  herhaalt dat de buitenlandse bemoeienissen in Syrië  de problemen blijven verergeren en de destabilisatie bewerken. De woordvoerder van de Democratische Volks Republiek van Korea,  Kim Yong-nam drukt zijn steun uit aan de regering en het volk van Syrië in zijn strijd tegen het westers imperialisme. Het Syriac Orthodox patriarchaat van Antiochië en het hele Oosten ontkent ten stelligste de geruchten alsof de Apostolische Stoel van Antiochië  in Damascus zou verplaatst worden. Dr. Ali Haidar, staatsminister van Nationale verzoening meldt dat er op verschillende plaatsen belangrijke vorderingen worden gemaakt. Ook de betrekkingen met de “echte” vrienden van Syrië worden uitgebreid of versterkt. Ondertussen komt het Arabische volk zowat overal in opstand tegen de moslimbroeders en andere extreme islamisten, door het westen en zijn bondgenoten gesteund: Egypte, Tunesië, Libië … De Turken blijven protesteren tegen hun eerste minister die de promotor van de moslimbroeders is.  Al Jazeera (de almachtige Joods-Amerikaanse-Arabische zender) in Qatar is als een kaartenhuisje ingezakt. Een flink deel van het Arabische volk is het beu te kijken naar gemanipuleerd nieuws dat slechts de misdaden van een fundamentalistische islam in Syrië aanwakkert. En het volk van Bahrein, het koninkrijk van de hoog verheven Al Khalifa’s,  het mini-petrolstaatje, blijft gerechtigheid eisen, al wordt het gruwelijke onderdrukt, met goedkeuring van het westen. Je kunt dit vergeten volk van de “Arabische Lente” steunen met de manifestatie aan hun ambassade op 14 augustus om 12.00 u (Louisalaan 250 te 1050 Brussel). Er is een reële  hoop dat de bewustwording van de waarheid wereldwijd geleidelijk een omwenteling kan teweeg brengen.

Ondertussen is in ons eigen Vlaamse land een soort  derde schoolstrijd begonnen tegen de interne afbraak van het katholiek onderwijs. Dat jonge christenen zonder schaamte mogen opstaan, om te getuigen dat Jezus Christus en zijn evangelie de moeite waard zijn om onverkort te verkondigen én te volgen in deze chaotische,  depressieve en ontwrichte beschaving. Moge het goede vuur van de Tweede Franse Revolutie ook Vlaanderen wakker schudden. Warm aanbevolen. 

In het begin van onze tijdrekening schreef een Flavius Josephus (“Flauwe Jef” in vrije vertaling) twee geschiedkundige werken. Het zijn verhalen van geweld en overheersing, het uitmoorden van volkeren en  het verwoesten van landen, omwille van de hebzucht, eerzucht en machtsdrang van enkelen. Onze huidige geschiedenis vertoont nog precies hetzelfde eentonige stramien. Menselijke samenlevingen zonder God  zijn gebouwd op onderlinge na-ijver, machtsdrang, geweld en moord, alle eeuwen door. En als ze God misbruiken voor hun eigen plannen wordt het nog gruwelijker. Jezus Christus is de enige in de mensengeschiedenis die niet  alleen een weg gewezen heeft naar het leven en de waarheid maar ook kon zeggen: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven”.  Hij kwam het onrecht niet aanklagen en straffen, wat zoals alle beschavingen willen doen. Hij nam alle schuld zelf op zich en heeft zijn leven gegeven voor anderen. Zijn verheffing aan het Kruis werd de weg naar de verheffing van de verrijzenis.  In verschillende culturen en stromingen hebben sommigen in het verleden geprobeerd zijn leven na te volgen. De grote bekeerling  G.K. Chesterton merkte al op dat er geen enkele steekhoudende opwerping kan gemaakt worden tegen het christelijk geloof, tenzij... dat we het nog niet echt geprobeerd hebben. Het wordt tijd dat we het allemaal eens gaan proberen om de eentonigheid van onze geschiedenisboeken te doorbreken.

10-08-2013 om 22:17 geschreven door Gust Adriaensen

10-08-2013 om 09:11 geschreven door Gust Adriaensen

TWEEDE NEDERLANDSE TRAPPISTENBIER

Bron: www.zunderttrappist.nl

 Nederland krijgt in het najaar zijn tweede trappistenbier. Het bier gaat Zundert heten, naar de plaats waar de brouwerij staat. Monniken van de abdij Maria Toevlucht lieten een oude koeienstal van kloosterboerderij ‘De Kievit’ ombouwen tot brouwerij. Anderhalve maand geleden werden de brouwketels uit Duitsland geplaatst. Dankzij de plaatsing van brouwketels en vergistingstanks kunnen de monniken starten met proefbrouwsels. Abt Daniël. “Wij verwachten dat tegen het eind van dit jaar het bier voor het eerst in bredere kring te proeven zal zijn. Het bier krijgt de naam ‘Zundert’. Met de installatie van de ketels is ook de website www.zunderttrappist.nl live gegaan.” 

Abdij Maria Toevlucht behoort tot de orde van de Cisterciënzers van de Stricte Observantie, beter bekend als Trappisten. Monniken en monialen van deze abdijen leven volgens de Regel van Benedictus, waarin het ‘Ora et labora’ (bidden en werken) centraal staan. Monniken van de abdij vervaardigen velerlei producten om in hun levensonderhoud te voorzien en personen in nood te steunen.

De Internationale Vereniging Trappist (IVT/AIT) erkent momenteel bier van acht abdijen officieel als trappistenbier. Vorig jaar nog werd het trappistenbier van Engelszell, de enige trappistenabdij in Oostenrijk, erkend. Zes trappistenbieren worden gebrouwen in Belgische trappistenabdijen (3 uit Vlaanderen (Achel, Westmalle, Westvleteren) en 3 uit Wallonië (Chimay, Orval, Rochefort). Het zevende trappistenbier (‘La Trappe’) wordt sinds 2005 gebrouwen in de Nederlandse trappistenabdij van Koningshoeven. Dankzij een erkenning van de Internationale Vereniging Trappist mogen bieren officieel de naam ‘trappist’ en het bijhorende logo dragen.

(Kerknet)


www.zunderttrappist.nl

08-08-2013 om 19:17 geschreven door Gust Adriaensen

07-08-2013 om 11:20 geschreven door Gust Adriaensen

De tegelijk flitsende, accurate en badinerende schrijfstijl van Rik Torfs in zijn columns, is zijn bijzonder attractief handelsmerk.

Sinds 1 augustus is deze briljante Kempenzoon rector van de Katholieke Universiteit Leuven (benieuwd hoe dikwijls de kerkjurist zijn functie zo zal aanduiden in plaats van het bloedloze KU-Leuven) en in De Standaard van 5 augustus lees ik een eerste pennenvrucht van de nieuwbakken rector.

Torfs treedt in het artikel de kritiek op de hoge publicatiedruk voor wetenschappers bij. Inhoudelijk zit het allemaal wel snor. Maar er is ontegenzeggelijk iets fundamenteels veranderd met de schrijfstijl.

Buiten enkele pittige aforismeachtige sententies ('het zijn zelden bejaarden die de wereld veranderen', 'de kunst bestaat er eigenlijk in zo veel mogelijk te schrijven door zo weinig mogelijk te lezen'), wordt de tekst gekenmerkt door een onmiskenbare academische saaiheid, die de Rik-van-de-columns vreemd was.

Heeft Torfs op 1 augustus resoluut de stijlknop omgedraaid en vast op 'rectorswaardigheid' ingesteld? Of slaagt hij erin vlotjes over te schakelen naar de blitse columntaal wanneer de omstandigheden het vereisen of wanneer het in zijn kraam past?

Ach Rik, ik heb het vroeger al geschreven, onthou ons niet, nu je rector bent, het genot van je vaak schitterende columns. Word geen bejaarde, belegen, bedaarde, voorzichtige rectortaalgebruiker. Verander de wereld. Ook de taalwereld. Blijf dus jong in je taal. Je adagium indachtig: het zijn zelden bejaarden die de wereld veranderen.

07-08-2013 om 09:17 geschreven door Gust Adriaensen

06-08-2013 om 07:54 geschreven door Gust Adriaensen

De avonddienst of de vespers in de norbertijnenabdij van Postel: een aanrader voor iedereen!

Stipt 18 uur : de ruisende stoet der  norbertijnen. De diepe buiging, twee aan twee, voor het altaar. Het gestommel bij het plaatsnemen in het gestoelte.

De voorzanger heft de hymne aan, begeleid door zachte orgelmuziek. Het rustgevende psalmodiëren. De lezing uit eeuwenoude teksten van kerkvaders en heilige priesters. De stilte nadien. Het magnificat . De voorbeden. De namen van de confraters die sinds de stichting in de 12^de eeuw op dezelfde dag gestorven zijn.

Het zegenlied en de zegen. Het convent richt zich naar het Mariabeeld, zingt het Marialied. Ga in vrede.

De diepe buiging voor het altaar. De stoet verdwijnt in de lange kloostergangen.

Het is net geen 18.30 uur wanneer we de kerk verlaten.

De avonddienst in al zijn eenvoud: telkens opnieuw een deugddoende geestelijke ervaring.

05-08-2013 om 08:36 geschreven door Gust Adriaensen

04-08-2013 om 11:50 geschreven door Gust Adriaensen

03-08-2013 om 10:16 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag  26 juli – vrijdag 2 augustus 2013

“Terwijl de mensen sliepen kwam de vijand, zaaide onkruid tussen de tarwe en ging heen”, zo horen we Jezus spreken, zaterdag in het evangelie van de parabel van het onkruid tussen de tarwe (Mt 13, 25). Hij leert ons de gebeurtenissen in de wereld op een andere en diepere wijze te zien. Toen we enkele jaren geleden in Syrië kwamen vonden we hier helemaal geen volmaakte politieke samenleving, maar we genoten wel van de behoorlijke welvaart, de veiligheid, de gelijkwaardigheid van alle geloofsgroepen,  de godsdienstvrijheid, de gastvrijheid en een gezond familieleven. In het openbare leven waren discriminatie, diefstal en criminaliteit onbekend. En plots heersten de gruwelijkste vormen van barbaarsheid.  Er werd gemoord, geplunderd en er werden aanslagen gepleegd in heel het land. De vrij harmonische samenleving veranderde in een nachtmerrie. De “lente” werd een “chaos”. De media vertelden dat het een spontane opstand was van een sinds lang onderdrukt volk. Wie echter meer spiritueel dieptezicht had, merkte al vanaf het begin dat ook dit een leugen was. Vijanden hadden lang geleden al onkruid gezaaid, dat nu weelderig opschoot. Wesly Clark, een Amerikaanse generaal, heeft toegegeven dat de  oorlog tegen Syrië, samen met vier andere landen, al kort na de aanslag op de Twin Towers in 2001 gepland was. Inmiddels werd Irak verwoest onder het motto ‘Vrijheid voor Irak”! Het blijft een van de grootste misdaden tegen de menselijkheid uit de recente geschiedenis. Zullen er van de 1,3 miljoen christenen in 2003 in Irak binnen kort nog christenen overblijven? Op gelijkaardige wijze prijkt ook Libië in de westerse ‘Arabische’ lentecollectie. En wat met de christenen in Egypte, Afghanistan, Syrië? Al deze landen zijn inmiddels een onuitputtelijke goudmijn voor de wapenindustrie. De armen worden verkocht, zei de profeet Amos meer dan 27 eeuwen geleden, om de macht en  de rijkdom van grote mogendheden en wereldheersers te dienen. En terwijl de islam in het westen steeds meer vrijheid en ondersteuning krijgt, worden de christenen, de oudste bewoners,  in de moslimlanden steeds meer vervolgd, verjaagd of uitgemoord. De Russische punkgroep  Pussy Riot die op schandalige wijze de heilige liturgie een orthodoxe dienst verstoort, krijgt in heel het westen aandacht en bijval. Maar wie verdedigt Amina Tyler in de Tunesische gevangenis, omdat ze durfde protesteren tegen de onderdrukking van de vrouw? Waar blijft Amnesty International nu? Mgr. Paul Yazigi, Grieks-orthodox metropoliet van Aleppo en Mgr. Jean Ibrahim, Syrisch-orthodoxe bisschop van Aleppo werden al drie maanden geleden ontvoerd. Waar blijven de machtige organisaties van de UNO? Wat doet Turkije? Neen, onze grootste  problemen komen niet voort uit het feit dat de “westerse democratie” nog niet genoeg is doorgedrongen. Integendeel. En de grote moeilijkheid in onze tijd ligt ook niet in een “algemene economische recessie” maar in het kwaad, de zonde in ons hart en in deze wereld. Ze komen van de duivel en zijn handlangers, de vijanden van God en van de mensen, die welbewust in het verborgene onkruid blijven zaaien. Wie dit ontkent is onverantwoord naïef.

We laten het inmiddels niet al te zeer aan ons hart komen en grijpen iedere gelegenheid aan om te vieren. Fadia,  de baby, heeft haar eerste tandje gekregen. Tijdens het middagmaal hebben we enkele beelden gezien van choreografie en dans in Rio de Janeiro op de Wereldjongerendagen. Prachtig en inspirerend. De kinderen en een zuster voeren nu ook enkele dansjes uit op Arabische muziek en met overvloedige kleurrijke kleding. Daar hoort gebak bij en een apart gerechtje: graantjes in een soort suiker brei. En tijdens de maaltijden blijven we tussendoor genieten van die schitterende beelden van een dansende,  biddende, getuigende jeugd in Brazilië. Het is wel degelijk een verheerlijking, niet van mensen of menselijke instellingen, maar van God de Vader en Schepper, van Jezus Christus, de Verlosser door het Kruis en van de heilige Geest, de werkelijke drijvende kracht in deze wereld. De jeugd zingt en juicht uitbundig maar is ook indrukwekkend stil, geknield in aanbidding voor het Allerheiligste Sacrament. En ze zijn met miljoenen. Ondertussen spoort paus Franciscus de gelovigen aan om uit hun slaap te ontwaken, er op uit te trekken, vastberaden tegen de stroom van de algemene opinie in te gaan en zich in te zetten voor armen en verdrukten, waar ze zich ook mogen bevinden. Hij nodigt ook de kerkleiders uit om de weg van een grondige hervorming te gaan in de geest van het evangelie. We moeten ons vooral  inzetten voor het heil van de mensen en de glorie van God en niet onze eigen kerkelijke of religieuze instellingen willen verheerlijken. Hopelijk is dit het begin van een daadwerkelijke ommekeer in de Kerk.

Het nationale leger is over heel het land steeds meer gewapende groepen en wapenvoorraden aan het uitschakelen en de veiligheid aan het herstellen. Op 29 juli  verwerft het leger de controle over Khaldiye in Homs, de hoofdstad en het bolwerk van de rebellen. Helaas, wanneer een plaats veilig is, wordt het elders weer onveilig.  En zo blijven ook de aanslagen doorgaan.  Bovendien worden ze door het westen nog steeds eenzijdig beoordeeld. Terecht verwijt de permanente waarnemer bij de UNO, dr. Bashar al-Jaafari dat de internationale onderzoekscommissie blind is voor de misdaden van de gewapende groepen in Syrië.

Rondom ons blijven we regelmatig de doffe geluiden van ontploffingen horen. We bevinden ons nog steeds op een erg gevaarlijke plaats. We blijven dus eten in de refter met zandzakken voor de ramen, als in een van de luxe-loopgraven van de eerste wereldoorlog. We moeten ook noodgedwongen ‘s avonds vroeg in onze schuilplaatsen zitten of liggen. Deze week werden juist in de schuilplaats van de zusters giftige spinnen aangetroffen.  Wie zegt dat vrouwen altijd zoveel tijd nodig hebben om in te pakken? Niets van.  In minder dan geen tijd waren alle matrassen en alle gerief verhuisd naar een nieuw onderkomen. Vlugger kon niet.  Er was nauwelijks tijd  om van deze plotse vlucht een foto  te nemen. Zo wordt de dagelijkse sleur doorbroken  en blijft de spanning er in. En dan spreken we nog niet van de inrichting van de nieuwe schuilplaats. Ieder maakt een gezellig hokje. De refter was vroeger al een plaats waar van alles gebeurde en nu is ze geen polyvalente maar een soort omnivalente ruimte geworden, zeg maar een gezellige  rommelkamer die plots weer netjes, proper afgescheiden en ingedeeld wordt in afzonderlijke ruimtes.

Ondertussen leven en lijden ook wij mee met de ellende van het Syrische volk en land. Er zijn mogelijk al een honderdduizend doden te betreuren. Fabrieken, scholen, ziekenhuizen, openbare instellingen zijn verwoest. Miljoenen mensen zijn vluchteling in een land dat  vroeger zelf een gastvrij toevlucht bood voor massa’s vluchtelingen van buiten af (uit vooral Irak en Libanon, 2006). Velen lijden echt honger en zijn dakloos. Woensdagavond volgen we op de Syrische tv Al Akhbaria een uitgebreid interview met moeder Agnes-Mariam over de toestand in Syrië en  vooral over de  concrete wegen van de Musalaha (de belangrijkste verzoeningsbeweging).  De nood is groot om het volk de nodige voeding, verzorging, onderdak, onderwijs én heropvoeding te geven. Wederzijdse vergeving en verzoening werken genezend. Ze spreekt ook over de terroristen die zich moeten kunnen uitspreken om een nieuwe en goede levensrichting te kunnen kiezen. Een van de concrete projecten die ze  toont is het schitterende Nederlandse initiatief van een rijdend polyvalent ziekenhuis met vele mogelijkheden (kostprijs ’n half miljoen euro) voor Homs en hopelijk daarna eentje voor Aleppo. (http://helphoms.org; http://helphoms.nl). 

Het feit dat de ellende blijft aanhouden kan ontmoedigen. Anderzijds bevat deze toestand de hoop van een grondige loutering. Dit lijden biedt ook de kans van een sterkere groei. Geleidelijk komt de waarheid naar boven en wordt steeds meer aanvaard, al blijft Frankrijk obsessief deze ontkennen. Wanneer de werkelijkheid van deze oorlog tegen Syrië eenmaal erkend wordt zal het een ommekeer kunnen bewerken in de politieke verhoudingen wereldwijd. Mgr. Francis A. Chullikat, perrmanent vertegenwoordiger van de Heilige Stoel bij de UNO sprak op 23 juli 2013 over een vrede in Syrië waardoor iedereen winnaar wordt in tegenstelling tot een oorlog waarbij iedereen verliest. En op 25 juli kwamen patriarch Cyrillus van Moskou met de vertegenwoordigers van alle orthodoxe kerken over de hele wereld samen met president Putin om hun grote bezorgdheid uit te spreken over de tragedie in Syrië, waarbij de christenen dreigen te verdwijnen. “Dit zou een catastrofe zijn voor heel de beschaving”, zo luidde hun verklaring. “De bronnen van onze godsdienst bevinden zich hier”.

Misschien wordt de eigenlijke geschiedenis geschreven door heiligen en martelaars, zoals pater François Mourat. Hij leefde naar het voorbeeld van Charles de Foucauld en  stichtte het klooster van de heilige Simeon de Styliet te Ghassanie (N.O. Aleppo). Kerken werden verwoest en christenen  ontvoerd of gedood. Toen het ook voor hem gevaarlijk begon te worden schreef hij aan zijn bisschop: “De liefde heeft een synoniem:  het lijden... Ik ben bereid te sterven voor de vrede en dat de Kerk zich herinnert dat ik met vreugde mijn leven geef voor alle christenen in dit geliefde land.” Zijn klooster werd verwoest en hij werd vermoord op zondag 23 juni 2013. Hij was 49 jaar.

02-08-2013 om 21:46 geschreven door Gust Adriaensen

31-07-2013 om 13:42 geschreven door Gust Adriaensen

Kindertaal

Zij groeien als kool
in hun taal.

Uit de chaos van klanken
dringen woorden naar voor.
Als een stormram
rent hij erdoor
en schaart ze energiek
rond zijn onaantastbare "ik".
Zij luistert bevallig,
echoot "ik ook" door het huis,
neemt eigenwijs haar tijd
voor een nieuw geluid.
Moeizaam brengen ze woorden
in het gelid,
zinnetjes missen voorlopig
een bit.

Wij omringen hen
met zalvende klanken
geen kwetsend lawaai,
een woord een aai
geen dolk,
zinnen teder en licht
geen drukkend gewicht.
Zo vertalen wij hun dag.

Gewiegd door sussende geluidjes,
in dekens van warme woorden gewikkeld,
beschermd tegen loerend gevaar
in een tent van taal,
slapen zij in.

's Morgens hervatten zij
hun veroveringstocht:
geen woord is nog veilig.

30-07-2013 om 21:55 geschreven door Gust Adriaensen

29-07-2013 om 08:51 geschreven door Gust Adriaensen

28-07-2013 om 22:25 geschreven door Gust Adriaensen

27-07-2013 om 08:33 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 19 – vrijdag 26 juli 2013

Een langzame verbetering?  Zoals blinden een olifant betasten zo trachten wij de toestand waar te nemen om te weten hoe het hier  nu eigenlijk is. De veiligheid blijkt stilaan over heel het land steeds  meer hersteld te worden, terwijl er helaasverder aanslagenworden gepleegd. Ook de voedselbevoorrading blijkt te verbeteren. Hoewel het bij ons rustig blijftwordt er dezer dagen in de omgeving flink gevochten. We horen regelmatigde doffe ontploffingen.  Het blijkt vooral in de omgeving van de autostrade te zijn, enkele kilometers hier vandaan. Als er een vliegtuig of een helikopter in de lucht hangt,schuilen  wij ergens in een veilige plaats. We hebben onze les geleerd. Toch zijn er ondertussen geen nieuwe inslagen meer geweest. Hopelijk wordt  geleidelijk de veiligheid ook hier hersteld.Ondertussen blijven de strikte veiligheidsmaatregelen gehandhaafd: niet op het dak komen, niet in de binnentuin en zeker niet op het terrein, niet  onbeperkt in open ruimten lopen, zoals op de grote binnenkoer, alle deuren die ergens naar buiten leiden hermetisch dicht houden en ’s avonds vroeg naar onze  schuilplaats…Daarbij komt nog de hinder van de dagelijkse onverwachte stroomonderbrekingen. We hoeven dus geen extra ‘vastenpuntjes’ te zoeken. Al bij al zijn we erg dankbaar omdat we in deze omstandigheden ons gemeenschapsleven in vrede en vreugde kunnen beleven.

Het is wel bemoedigend dat er nu weer in vele landen, solidariteitsacties gehouden worden om Syrië in zijn strijd tegen de buitenlandse inmenging en agressie te steunen (Europees Solidariteitsfront voor Syrië; Syriërs in de Verenigde Arabische Emiraten;  in Parijs op het Trocadero plein; in Cuba,  in de Indiase stad Bareilly, …). Er is zelfs een persmededeling  van twee leden van de Franse commissie voor buitenlandse zaken, J. Myard en A. Marsand, die zich zeer kritisch uitlaten over wapenleveringen aan de ‘oppositie’.  Mgr. Antoine Ando, de Chaldeeuwse bisschop van Aleppo (met vele anderen) zegt dat nu 80 % van de bevolking achter de regering staat, hoe onvolmaakt die ook moge zijn. Helaas kijkt de meerderheid van de westerse media nog steeds de andere kant op. De moorden, de verwoesting van kerken, de vernielingen van het land worden niet aangeklaagd. Het ‘westen’  lijkt zijn steun te blijven geven aan ‘de vrijheid’ van al Nousra, dat hier een islamitisch kalifaat wil oprichten, waar de aanwezigheid van christenen zelfs niet geduld wordt. Een bijzondere oproep kwam van Mairet Maguire, Ierse Nobelprijswinnares voor de vrede (1976) die al in mei Syrië bezocht aan het hoofd van een vredesmissie. In een gesprek te Rome met kard. P. Turkson en aartsbisschop D. Mamberti verwacht ze nu van het Vaticaan een sterke boodschap. Geweldloosheid en dialoog, aldus Maguire,  zijn de enige wegen naar vrede in Syrië en er zijn al vele goede stromingen van onderuit zoals de mussalah die o.m. gesteund wordt door patriarch Gregorios III Laham. Vriendschap, vergeving en verzoening moeten zo groeien en het Syrische volk moet zelf kunnen beslissen over zijn samenleving. Het nieuwe geweld en de nieuwe wapens  brengen alleen maar  meer  ontwrichting en ellende mee.

We trachten rustig ons leven van bidden en werken verder te zetten. Omdat ik er aan herinnerd wordt dat het 49 jaar geleden is dat ik priester gewijd werd,heb ik dat ook meegegeven als intentie in de eucharistie, waarna ik natuurlijk heel de dag door op verschillende wijzen  felicitaties kreeg. Zaterdag sluiten we ons in de geest aan bij de byzantijnse liturgie die de profeet Elia viert. Deze “vader van de profeten” kan ons op velerlei wijze inspireren vanuit de boeiende Bijbelse verhalen.Hij was een geëngageerde getuige, die zijn nek durfde uitsteken. In de vespers van de vooravond werden al een aantal van deze verhalen gelezen. Hij is de man die de koning en het volk radicaal voor de keuze stelde:“Wie wil je uiteindelijk dienen, de ene ware God of de afgoden?”Een goede vraag die ook ons moet wakker schudden. Pittig detail. De Latijnse liturgie kent deze verering van de grote profeet Elia niet. En toch. In een oud Frans klein brevier (Petit bréviaire, J.H. Gottmer, 1955, verzorgd door onze confraters norbertijnen van de abdij van Berne!) vinden we uitgerekend op deze dag de lezingen over de profeet Elia! Zondag bidden we o.m. voor onze nieuwe koning en koningin Filip en Mathilde van België, ons (eerste) vaderland.  We bidden tevens dat het geweten van ons volk mag ontwaken, zodat de christelijke waarden, die de authentieke universele menselijke waarden zijn, opnieuw mogen gerespecteerd worden. En onder het middagmaal zien we nog een reportage over de feestelijkheden in Brussel. Op dezelfde wijze volgen we deze week tijdens de maaltijd ook enkele keren de beelden  over het bezoek van de paus aan de Wereldjongerendagen in Brazilië  en de boodschap die hij meegeeft om jong en oud in hun eigen waarden te aanvaarden. Bijzonder hartverwarmend, niet alleen als uiterlijk gebeuren maar ook als geestelijke inhoud. Deze pauselijke franciskaan is een  geschenkt voor de kerk en de wereld van onze tijd, tot spijt van wie het benijdt.

27-07-2013 om 08:31 geschreven door Gust Adriaensen

26-07-2013 om 06:52 geschreven door Gust Adriaensen