Je kunt er donder op zeggen. Wanneer er vanuit 'linkse' politieke hoek, een voorstel wordt gelanceerd, komt de 'denktank' Itinera in beweging. Hoeveel bemanningsleden die tank eigenlijk telt, is onduidelijk. Maar wat al vlug wel overduidelijk was maar wat zelden of nooit vermeld wordt, is dat deze tank opereert met rechtse, neokapitalistische brandstof ter verdediging van een rechtse, neokapitalistische maatschappijvisie.
De voorbije dagen was het weer zover. Groen lanceert een voorstel voor een basispensioen voor iedereen. De dag nadien komt de tank in beweging. Professor De Vos, is, zoals wel zeer vaak het geval is, de commandant.
Zijn standpunt of de stellingnames van Itinera zijn net zo voorspelbaar als de voetbalcommentaren van fanatieke supporters aan de stamkroegtoog.
Uiteraard deugt het voorstel van Groen van geen kanten. En ook al is De Vos niet alleen een denktanker maar ook een academicus, de dooddoeners zijn niet van de lucht. 'Tijd voor leuke ideeën is voorbij', stelt de professor. 'Harde scenario's zijn nodig!', orakelt hij. 'Wat is de waarde van de berekeningen van Groen?', vraagt de Itinerakopman zich schamper af.
En de uitsmijter van De Vos, doet zelfs naar adem happen. 'Je kan over dit soort voorstellen eigenlijk niets zeggen', aldus onze professor, 'zolang het Planbureau en de Nationale Bank ze niet hebben nagerekend.'
Waarom zwijgt hij er dan niet in alle talen over?
06-08-2013 om 07:54
geschreven door Gust Adriaensen
05-08-2013
De vespers in de abdijkerk van Postel
De avonddienst of de vespers in de norbertijnenabdij van Postel: een aanrader voor iedereen!
Het geklep van het klokje. Het sfeervol verlichte romaanse abdijkerkje.
Stipt 18 uur : de ruisende stoet dernorbertijnen. De diepe buiging, twee aan twee, voor het altaar. Het gestommel bij het plaatsnemen in het gestoelte.
De voorzanger heft de hymne aan, begeleid door zachte orgelmuziek. Het rustgevende psalmodiëren. De lezing uit eeuwenoude teksten van kerkvaders en heilige priesters. De stilte nadien. Het magnificat . De voorbeden. De namen van de confraters die sinds de stichting in de 12de eeuw op dezelfde dag gestorven zijn.
Het zegenlied en de zegen. Het convent richt zich naar het Mariabeeld, zingt het Marialied. Ga in vrede.
De diepe buiging voor het altaar. De stoet verdwijnt in de lange kloostergangen.
Het is net geen 18.30 uur wanneer we de kerk verlaten.
De avonddienst in al zijn eenvoud: telkens opnieuw een deugddoende geestelijke ervaring.
05-08-2013 om 08:36
geschreven door Gust Adriaensen
04-08-2013
Daar is de zomer, daar zijn de kunstenfestivals (2)
Kortrijk
Kortrijk pakt onder de titel 'Kortijk vlaandert' tot 18 augustus uit met een kunstwandeling. Op tien locaties stellen een vijftigtal vooral Belgische en enkele Nederlandse kunstenaars tentoon.
Minder internationaal dus dan Watou en geen aandacht voor de poëzie van het woord. Maar Kortrijk heeft natuurlijk heel wat historisch interessante locaties te bieden.
Grote indruk maken de 'kunstwerken' op mij niet. Bovendien is er zelden of nooit ook maar enig verband te merken tussen de gekozen locatie en de daar gepresenteerde kunstwerken.
Boeiend zijn de dankzij computertechnologie gerealiseerde sculpturen van Nick Ervinck (van hem was al monumentaal werk te zien in de laatste editie van Beaufort) en de fragiele kleinsculpturen in allerlei recyclagematerialen van Ruben Vandeghinste.
Beaufort aan de Kust, Track in Gent, Watou, Kortrijk...gebruiken de zgn. 'kunstwandeling' om moderne kunst te presenteren. Los van de esthetische waarde en van het technische vakmanschap, zijn er mij vooral drie trends opgevallen.
Het veelvuldige gebruik van 'niet-klassieke' materialen: allerlei kunststoffen, recyclagematerialen. De voorliefde voor 'installaties'. De installatiekunst (afzonderlijke voorwerpen worden gezamenlijk zo geïnstalleerd of gepresenteerd, dat ze een, meestal tijdelijk, 'kunstwerk' vormen) maakt een steile opgang, of het nu in minimale of monumentale vorm is. En de audiovisuele kunstwerken zijn prominent aanwezig.
De kennismaking ermee kan interessant zijn. Maar het overgrote deel van die als kunst gepresenteerde werken, laat niet veel indrukken na. 'Vluchtig' typeert ze misschien nog het beste. Dat is ook wat uit de vermelde trends te concluderen valt: vluchtig, tijdelijk. Wellicht is dat ook de bedoeling van vele hedendaagse kunstenaars.
04-08-2013 om 11:50
geschreven door Gust Adriaensen
03-08-2013
Daar is de zomer, daar zijn de kunstenfestivals (1)
Watou
Het is al enkele jaren een trend: een kunstenparcours in stad of dorp, waar je binnen of buiten het werk van vooral jonge en 'moderne' kunstenaars kunt 'bewonderen'.
De voorbije twee bloedhete dagen er twee bezocht: het gerenommeerde Watou en beginner Kortrijk.
Het kunstenfestival Watou was al aan zijn zoveelste editie toe. Opgestart door de dichter Gwy Mandelinck, bracht het meestal een expositie waarin de combinatie woord-beeld centraal stond. Het woord van de dichter, versterkt of ontkracht door vorm en kleur. De laatste jaren is die band tussen poëzie en beeld grotendeels doorgeknipt.
Op tien locaties was er werk te zien van een negentigtal kunstenaars uit binnen- en buitenland. Het thema was 'Over de liefde die we niet begrijpen', een thema, dat, het moet gezegd, niet altijd zo duidelijk uit de werken te begrijpen was.
Twee werken waaraan ik achteraf nog spontaan terugdacht, zijn allebei gesitueerd in en rond de Douviehoeve. De mens in de poel op het erf van de hoeve met in zijn hand een bord met zijn hartekreet, zegt op een sarcastische manier heel veel over onze diepe, existentiële nood aan begrip, vergeving, liefde.En in de grote schuur van de Douviehoeve had Leonid Tisjkov zijn 'Private Moon' opgesteld. Daarmee zeult hij al een hele tijd de hele wereld rond, van expositie naar exposite. Een man die blijft dromen, zijn 'private dream'.
Heel veel mooie, poëtische herinneringen, riep de klassiek samengestelde hommage aan Herman De Coninck op: biografie, foto's, gedichten. Sommige gedichten van De Coninck zijn echte klassiekers geworden. De Coninck, dat klinkt beeld- en klankrijk uit sommige van zijn gedichten, begreep de liefde ook niet (altijd).
03-08-2013 om 10:16
geschreven door Gust Adriaensen
02-08-2013
Pater Daniël Maes over Syrië
Vrijdag26 juli vrijdag 2 augustus 2013
Terwijl de mensen sliepen kwam de vijand, zaaide onkruid tussen de tarwe en ging heen, zo horen we Jezus spreken, zaterdag in het evangelie van de parabel van het onkruid tussen de tarwe (Mt 13, 25). Hij leert ons de gebeurtenissen in de wereld op een andere en diepere wijze te zien. Toen we enkele jaren geleden in Syrië kwamen vonden we hier helemaal geen volmaakte politieke samenleving, maar we genoten wel van de behoorlijke welvaart, de veiligheid, de gelijkwaardigheid van alle geloofsgroepen,de godsdienstvrijheid, de gastvrijheid en een gezond familieleven. In het openbare leven waren discriminatie, diefstal en criminaliteit onbekend. En plots heersten de gruwelijkste vormen van barbaarsheid.Er werd gemoord, geplunderd en er werden aanslagen gepleegd in heel het land. De vrij harmonische samenleving veranderde in een nachtmerrie. De lente werd een chaos. De media vertelden dat het een spontane opstand was van een sinds lang onderdrukt volk. Wie echter meer spiritueel dieptezicht had, merkte al vanaf het begin dat ook dit een leugen was. Vijanden hadden lang geleden al onkruid gezaaid, dat nu weelderig opschoot. Wesly Clark, een Amerikaanse generaal, heeft toegegeven dat deoorlog tegen Syrië, samen met vier andere landen, al kort na de aanslag op de Twin Towers in 2001 gepland was. Inmiddels werd Irak verwoest onder het motto Vrijheid voor Irak! Het blijft een van de grootste misdaden tegen de menselijkheid uit de recente geschiedenis. Zullen er van de 1,3 miljoen christenen in 2003 in Irak binnen kort nog christenen overblijven? Op gelijkaardige wijze prijkt ook Libië in de westerse Arabische lentecollectie. En wat met de christenen in Egypte, Afghanistan, Syrië? Al deze landen zijn inmiddels een onuitputtelijke goudmijn voor de wapenindustrie. De armen worden verkocht, zei de profeet Amos meer dan 27 eeuwen geleden, om de macht ende rijkdom van grote mogendheden en wereldheersers te dienen. En terwijl de islam in het westen steeds meer vrijheid en ondersteuning krijgt, worden de christenen, de oudste bewoners,in de moslimlanden steeds meer vervolgd, verjaagd of uitgemoord. De Russische punkgroepPussy Riot die op schandalige wijze de heilige liturgie een orthodoxe dienst verstoort, krijgt in heel het westen aandacht en bijval. Maar wie verdedigt Amina Tyler in de Tunesische gevangenis, omdat ze durfde protesteren tegen de onderdrukking van de vrouw? Waar blijft Amnesty International nu? Mgr. Paul Yazigi, Grieks-orthodox metropoliet van Aleppo en Mgr. Jean Ibrahim, Syrisch-orthodoxe bisschop van Aleppo werden al drie maanden geleden ontvoerd. Waar blijven de machtige organisaties van de UNO? Wat doet Turkije? Neen, onze grootsteproblemen komen niet voort uit het feit dat de westerse democratie nog niet genoeg is doorgedrongen. Integendeel. En de grote moeilijkheid in onze tijd ligt ook niet in een algemene economische recessie maar in het kwaad, de zonde in ons hart en in deze wereld. Ze komen van de duivel en zijn handlangers, de vijanden van God en van de mensen, die welbewust in het verborgene onkruid blijven zaaien. Wie dit ontkent is onverantwoord naïef.
We laten het inmiddels niet al te zeer aan ons hart komen en grijpen iedere gelegenheid aan om te vieren. Fadia,de baby, heeft haar eerste tandje gekregen. Tijdens het middagmaal hebben we enkele beelden gezien van choreografie en dans in Rio de Janeiro op de Wereldjongerendagen. Prachtig en inspirerend. De kinderen en een zuster voeren nu ook enkele dansjes uit op Arabische muziek en met overvloedige kleurrijke kleding. Daar hoort gebak bij en een apart gerechtje: graantjes in een soort suiker brei. En tijdens de maaltijden blijven we tussendoor genieten van die schitterende beelden van een dansende,biddende, getuigende jeugd in Brazilië. Het is wel degelijk een verheerlijking, niet van mensen of menselijke instellingen, maar van God de Vader en Schepper, van Jezus Christus, de Verlosser door het Kruis en van de heilige Geest, de werkelijke drijvende kracht in deze wereld. De jeugd zingt en juicht uitbundig maar is ook indrukwekkend stil, geknield in aanbidding voor het Allerheiligste Sacrament. En ze zijn met miljoenen. Ondertussen spoort paus Franciscus de gelovigen aan om uit hun slaap te ontwaken, er op uit te trekken, vastberaden tegen de stroom van de algemene opinie in te gaan en zich in te zetten voor armen en verdrukten, waar ze zich ook mogen bevinden. Hij nodigt ook de kerkleiders uit om de weg van een grondige hervorming te gaan in de geest van het evangelie. We moeten ons vooralinzetten voor het heil van de mensen en de glorie van God en niet onze eigen kerkelijke of religieuze instellingen willen verheerlijken. Hopelijk is dit het begin van een daadwerkelijke ommekeer in de Kerk.
Het nationale leger is over heel het land steeds meer gewapende groepen en wapenvoorraden aan het uitschakelen en de veiligheid aan het herstellen. Op 29 juliverwerft het leger de controle over Khaldiye in Homs, de hoofdstad en het bolwerk van de rebellen. Helaas, wanneer een plaats veilig is, wordt het elders weer onveilig.En zo blijven ook de aanslagen doorgaan.Bovendien worden ze door het westen nog steeds eenzijdig beoordeeld. Terecht verwijt de permanente waarnemer bij de UNO, dr. Bashar al-Jaafari dat de internationale onderzoekscommissie blind is voor de misdaden van de gewapende groepen in Syrië.
Rondom ons blijven we regelmatig de doffe geluiden van ontploffingen horen. We bevinden ons nog steeds op een erg gevaarlijke plaats. We blijven dus eten in de refter met zandzakken voor de ramen, als in een van de luxe-loopgraven van de eerste wereldoorlog. We moeten ook noodgedwongen s avonds vroeg in onze schuilplaatsen zitten of liggen. Deze week werden juist in de schuilplaats van de zusters giftige spinnen aangetroffen.Wie zegt dat vrouwen altijd zoveel tijd nodig hebben om in te pakken? Niets van.In minder dan geen tijd waren alle matrassen en alle gerief verhuisd naar een nieuw onderkomen. Vlugger kon niet.Er was nauwelijks tijdom van deze plotse vlucht een fotote nemen. Zo wordt de dagelijkse sleur doorbrokenen blijft de spanning er in. En dan spreken we nog niet van de inrichting van de nieuwe schuilplaats. Ieder maakt een gezellig hokje. De refter was vroeger al een plaats waar van alles gebeurde en nu is ze geen polyvalente maar een soort omnivalente ruimte geworden, zeg maar een gezelligerommelkamer die plots weer netjes, proper afgescheiden en ingedeeld wordt in afzonderlijke ruimtes.
Ondertussen leven en lijden ook wij mee met de ellende van het Syrische volk en land. Er zijn mogelijk al een honderdduizend doden te betreuren. Fabrieken, scholen, ziekenhuizen, openbare instellingen zijn verwoest. Miljoenen mensen zijn vluchteling in een land datvroeger zelf een gastvrij toevlucht bood voor massas vluchtelingen van buiten af (uit vooral Irak en Libanon, 2006). Velen lijden echt honger en zijn dakloos. Woensdagavond volgen we op de Syrische tv Al Akhbaria een uitgebreid interview met moeder Agnes-Mariam over de toestand in Syrië envooral over deconcrete wegen van de Musalaha (de belangrijkste verzoeningsbeweging).De nood is groot om het volk de nodige voeding, verzorging, onderdak, onderwijs én heropvoeding te geven. Wederzijdse vergeving en verzoening werken genezend. Ze spreekt ook over de terroristen die zich moeten kunnen uitspreken om een nieuwe en goede levensrichting te kunnen kiezen. Een van de concrete projecten die zetoont is het schitterende Nederlandse initiatief van een rijdend polyvalent ziekenhuis met vele mogelijkheden (kostprijs n half miljoen euro) voor Homs en hopelijk daarna eentje voor Aleppo. (http://helphoms.org; http://helphoms.nl).
Het feit dat de ellende blijft aanhouden kan ontmoedigen. Anderzijds bevat deze toestand de hoop van een grondige loutering. Dit lijden biedt ook de kans van een sterkere groei. Geleidelijk komt de waarheid naar boven en wordt steeds meer aanvaard, al blijft Frankrijk obsessief deze ontkennen. Wanneer de werkelijkheid van deze oorlog tegen Syrië eenmaal erkend wordt zal het een ommekeer kunnen bewerken in de politieke verhoudingen wereldwijd. Mgr. Francis A. Chullikat, perrmanent vertegenwoordiger van de Heilige Stoel bij de UNO sprak op 23 juli 2013 over een vrede in Syrië waardoor iedereen winnaar wordt in tegenstelling tot een oorlog waarbij iedereen verliest. En op 25 juli kwamen patriarch Cyrillus van Moskou met de vertegenwoordigers van alle orthodoxe kerken over de hele wereld samen met president Putin om hun grote bezorgdheid uit te spreken over de tragedie in Syrië, waarbij de christenen dreigen te verdwijnen. Dit zou een catastrofe zijn voor heel de beschaving, zo luidde hun verklaring. De bronnen van onze godsdienst bevinden zich hier.
Misschien wordt de eigenlijke geschiedenis geschreven door heiligen en martelaars, zoals pater François Mourat. Hij leefde naar het voorbeeld van Charles de Foucauld enstichtte het klooster van de heilige Simeon de Styliet te Ghassanie (N.O. Aleppo). Kerken werden verwoest en christenenontvoerd of gedood. Toen het ook voor hem gevaarlijk begon te worden schreef hij aan zijn bisschop: De liefde heeft een synoniem: het lijden... Ik ben bereid te sterven voor de vrede en dat de Kerk zich herinnert dat ik met vreugde mijn leven geef voor alle christenen in dit geliefde land. Zijn klooster werd verwoest en hij werd vermoord op zondag 23 juni 2013. Hij was 49 jaar.
02-08-2013 om 21:46
geschreven door Gust Adriaensen
31-07-2013
Volkstuinier Kris Peeters
Met het bruin van een dure costa nog op zijn fraaie George Clooneygezicht, toog onze ijverige minister-president naar het landelijke Kempense Westerlo. Want zelfs daar, in dat idyllische boerengat, was de nood aan volkstuintjes groot. Onze attente Vlaamse regering had de tekenen van de tijd eens te meer verstaan en was met wat centen in dat gat gesprongen.
Kris, van wie uit zijn belangstelling voor rijpaarden al vaak gebleken is, dat hij als MP ook een terechte minister van Vlaamse landbouw is, kon nu eveneens zijn oprechte interesse voor de agrarische wereld demostreren in de volkstuintjes van het de Mérodedorp.
De autochtone volkstuiniers waren erg verguld met de komst van dergelijke personaliteit, die op een vaderlijke manier met hen omging. Jef van Westerlo, die tot volkstuinierwoordvoerder was gebombardeerd, sprak in gekuist Kempens waardevolle volkstuinwijsheden uit. De minister-president, repliceerde, de arm joviaal om de schouders van Jef geslagen, in gekuist Klein-Brabants, op een allercharmantste manier, waarin ware liefde voor het volkstuinwerk doorklonk.
Ten gerieve van de perslui duidde Kris Peeters de diepere betekenis en waarde van de volkstuinen voor heel het Vlaamse land, onze geliefde regio. Opgemerkt werd evenwel dat de kabinetsmedewerker die over de outfits van de MP gaat, klaarblijkelijk zich geen idee had kunnen vormen van wat 'volkstuintjes' eigenlijk zijn, en zijn baas in een maatpak en blinkende schoenen, het veld had ingestuurd.
Samen met de Westerlose volkstuiniers tussen de rijen savooien knielen om hun dikte en vastheid te voelen, enkele preistokken loswroeten om hun welstand te keuren, een bos jonge patatten uit de Kempense grond opgraven, zat er dus niet in. Dat lieten die van Westerlo echter niet aan hun hart komen. Met graagte leverden zij zich over aan wat wroet- en graafwerk, om de mooie vruchten van hun volkstuinierpassie te demonstreren.
Thuisgekomen in zijn rustige Klein-Brabantse haven bij zijn meestal lieftallige echtgenote, kreeg onze charmante minister-president deze keer toch flink op zijn donder. Niet zozeer omdat zowel zijn schoenen als zijn kostuum lichte sporen van zijn aanwezigheid in Kempense tuinen vertoonden. Nee, zijn vrouw, die als degelijke boerendochter van wanten weet, fulmineerde: 'Daar moet je nu toch echt wel voor op je ministeriële kop gevallen zijn, om met zulke kleren en schoenen aan, volkstuinen, in de Kempen dan nog, te gaan bezoeken!'. Daar had Kris niet van terug.
Ondertussen werd in de zoele zomeravond door de Westerlose volkstuiniers bij pot en pint nog lang en genoeglijk nagepraat over het hoge en menselijke bezoek. Tegen twaalven waren allen in een zalige lichte beneveldheid verzeild geraakt. Toen zei Jef gemeend: 'Ik stem volgende keer voor de Kris!'. Dat werd door iedereen beaamd. Zelfs Toon, een gekende Groen-aanhanger, zweeg.
31-07-2013 om 13:42
geschreven door Gust Adriaensen
30-07-2013
Kindertaal
Kindertaal
Zij groeien als kool in hun taal.
Uit de chaos van klanken dringen woorden naar voor. Als een stormram rent hij erdoor en schaart ze energiek rond zijn onaantastbare "ik". Zij luistert bevallig, echoot "ik ook" door het huis, neemt eigenwijs haar tijd voor een nieuw geluid. Moeizaam brengen ze woorden in het gelid, zinnetjes missen voorlopig een bit.
Wij omringen hen met zalvende klanken geen kwetsend lawaai, een woord een aai geen dolk, zinnen teder en licht geen drukkend gewicht. Zo vertalen wij hun dag.
Gewiegd door sussende geluidjes, in dekens van warme woorden gewikkeld, beschermd tegen loerend gevaar in een tent van taal, slapen zij in.
's Morgens hervatten zij hun veroveringstocht: geen woord is nog veilig.
30-07-2013 om 21:55
geschreven door Gust Adriaensen
29-07-2013
De witte man met de zwarte boekentas
Het bezoek van paus Franciscus aan de Wereldjongerendagen in Rio de Janeiro, bracht het ene hoogtepunt na het andere.
In Rio bracht hij miljoenenmassa's op de been. Hij wekte onbeschrijflijk enthousiasme op en slaagde er dan weer in tijdens liturgische vieringen en gebed, de menigte tot bezinning en stilte te bewegen. Hij begroette, kuste, omhelsde met evenveel hartelijkheid zowel presidenten als inwoners van de favela's of vertegenwoordigers van indianenstammen, kinderen zowel als bejaarden, mannen zowel als vrouwen...In zijn toespraken handelde hij niet over doctrinaire onderwerpen maar hamerde voortdurend op medemenselijkheid, solidariteit, rechtvaardigheid, liefde...
Van dat in alle opzichten grootse en belangrijke gebeuren, was hier in de media niet veel te bespeuren. Zowel de pers als de tv schoten schromelijk tekort. De berichtgeving was uitermate beperkt. De analyse en beschouwing, zo goed als afwezig. Het toont eens te meer aan hoe verschraald én incompetent én bevooroordeeld, de Vlaamse media alles wat met godsdienst, religie en Kerk te maken heeft, benaderen.
Treffende beelden van dit bezoek zijn er in overvloed. Enkele wil ik even naar voren schuiven: het bezoek aan een krottenwijk in de Braziliaanse hoofdstad en de twee à drie miljoen vooral jonge mensen die de slotviering op het strand van Copacabana bijwoonden.
Maar een beeld dat zal beklijven en ongetwijfeld iconische waarde zal krijgen, is het volgende: paus Franciscus in een eenvoudige witte toga, die bij zijn vertrek uit Rome en uit Rio, zelf een overjaarse zwarte reistas draagt.
29-07-2013 om 08:51
geschreven door Gust Adriaensen
28-07-2013
Slotoproep tot de jonge christenen op wereldjongerendagen
Paus Franciscus riep de meer dan drie miljoen jonge christenen, die op het strand van Copacabana in Rio de Janeiro, de slotviering bijwoonden, op tot engagement.
'Ga en maak van alle naties leerlingen, wees niet bevreesd en stel je ten dienste!"
28-07-2013 om 22:25
geschreven door Gust Adriaensen
27-07-2013
Yasmine Kherbache over religie
'Ik geloof dat er meer is dan wat we rationeel kunnen bevatten. En dat wordt vanzelf een levenshouding. Die je dus religieus kunt noemen.'
27-07-2013 om 08:33
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes over Syrië
Vrijdag 19 vrijdag 26 juli 2013
Een langzame verbetering?Zoals blinden een olifant betasten zo trachten wij de toestand waar te nemen om te weten hoe het hiernu eigenlijk is. De veiligheid blijkt stilaan over heel het land steedsmeer hersteld te worden, terwijl er helaasverder aanslagenworden gepleegd. Ook de voedselbevoorrading blijkt te verbeteren. Hoewel het bij ons rustig blijftwordt er dezer dagen in de omgeving flink gevochten. We horen regelmatigde doffe ontploffingen.Het blijkt vooral in de omgeving van de autostrade te zijn, enkele kilometers hier vandaan. Als er een vliegtuig of een helikopter in de lucht hangt,schuilenwij ergens in een veilige plaats. We hebben onze les geleerd. Toch zijn er ondertussen geen nieuwe inslagen meer geweest. Hopelijk wordtgeleidelijk de veiligheid ook hier hersteld.Ondertussen blijven de strikte veiligheidsmaatregelen gehandhaafd: niet op het dak komen, niet in de binnentuin en zeker niet op het terrein, nietonbeperkt in open ruimten lopen, zoals op de grote binnenkoer, alle deuren die ergens naar buiten leiden hermetisch dicht houden en s avonds vroeg naar onzeschuilplaats Daarbij komt nog de hinder van de dagelijkse onverwachte stroomonderbrekingen. We hoeven dus geen extra vastenpuntjes te zoeken. Al bij al zijn we erg dankbaar omdat we in deze omstandigheden ons gemeenschapsleven in vrede en vreugde kunnen beleven.
Het is wel bemoedigend dat er nu weer in vele landen, solidariteitsacties gehouden worden om Syrië in zijn strijd tegen de buitenlandse inmenging en agressie te steunen (Europees Solidariteitsfront voor Syrië; Syriërs in de Verenigde Arabische Emiraten;in Parijs op het Trocadero plein; in Cuba,in de Indiase stad Bareilly, ). Er is zelfs een persmededelingvan twee leden van de Franse commissie voor buitenlandse zaken, J. Myard en A. Marsand, die zich zeer kritisch uitlaten over wapenleveringen aan de oppositie.Mgr. Antoine Ando, de Chaldeeuwse bisschop van Aleppo (met vele anderen) zegt dat nu 80 % van de bevolking achter de regering staat, hoe onvolmaakt die ook moge zijn. Helaas kijkt de meerderheid van de westerse media nog steeds de andere kant op. De moorden, de verwoesting van kerken, de vernielingen van het land worden niet aangeklaagd. Het westenlijkt zijn steun te blijven geven aan de vrijheid van al Nousra, dat hier een islamitisch kalifaat wil oprichten, waar de aanwezigheid van christenen zelfs niet geduld wordt. Een bijzondere oproep kwam van Mairet Maguire, Ierse Nobelprijswinnares voor de vrede (1976) die al in mei Syrië bezocht aan het hoofd van een vredesmissie. In een gesprek te Rome met kard. P. Turkson en aartsbisschop D. Mamberti verwacht ze nu van het Vaticaan een sterke boodschap. Geweldloosheid en dialoog, aldus Maguire,zijn de enige wegen naar vrede in Syrië en er zijn al vele goede stromingen van onderuit zoals de mussalah die o.m. gesteund wordt door patriarch Gregorios III Laham. Vriendschap, vergeving en verzoening moeten zo groeien en het Syrische volk moet zelf kunnen beslissen over zijn samenleving. Het nieuwe geweld en de nieuwe wapensbrengen alleen maarmeerontwrichting en ellende mee.
We trachten rustig ons leven van bidden en werken verder te zetten. Omdat ik er aan herinnerd wordt dat het 49 jaar geleden is dat ik priester gewijd werd,heb ik dat ook meegegeven als intentie in de eucharistie, waarna ik natuurlijk heel de dag door op verschillende wijzenfelicitaties kreeg. Zaterdag sluiten we ons in de geest aan bij de byzantijnse liturgie die de profeet Elia viert. Deze vader van de profeten kan ons op velerlei wijze inspireren vanuit de boeiende Bijbelse verhalen.Hij was een geëngageerde getuige, die zijn nek durfde uitsteken. In de vespers van de vooravond werden al een aantal van deze verhalen gelezen. Hij is de man die de koning en het volk radicaal voor de keuze stelde:Wie wil je uiteindelijk dienen, de ene ware God of de afgoden?Een goede vraag die ook ons moet wakker schudden. Pittig detail. De Latijnse liturgie kent deze verering van de grote profeet Elia niet. En toch. In een oud Frans klein brevier (Petit bréviaire, J.H. Gottmer, 1955, verzorgd door onze confraters norbertijnen van de abdij van Berne!) vinden we uitgerekend op deze dag de lezingen over de profeet Elia! Zondag bidden we o.m. voor onze nieuwe koning en koningin Filip en Mathilde van België, ons (eerste) vaderland.We bidden tevens dat het geweten van ons volk mag ontwaken, zodat de christelijke waarden, die de authentieke universele menselijke waarden zijn, opnieuw mogen gerespecteerd worden. En onder het middagmaal zien we nog een reportage over de feestelijkheden in Brussel. Op dezelfde wijze volgen we deze week tijdens de maaltijd ook enkele keren de beeldenover het bezoek van de paus aan de Wereldjongerendagen in Braziliëen de boodschap die hij meegeeft om jong en oud in hun eigen waarden te aanvaarden. Bijzonder hartverwarmend, niet alleen als uiterlijk gebeuren maar ook als geestelijke inhoud. Deze pauselijke franciskaan is eengeschenkt voor de kerk en de wereld van onze tijd, tot spijt van wie het benijdt.
27-07-2013 om 08:31
geschreven door Gust Adriaensen
26-07-2013
twitter@pontifex
The measure of the greatness of a society is found in the way it treats those most in need, those who have nothing apart from their poverty.
26-07-2013 om 06:52
geschreven door Gust Adriaensen
25-07-2013
Aan baron Frans Van Daele, kabinetschef van koning Filip
Meneer de baron,
Vooreerst gefeliciteerd met uw aanstelling tot kabinetschef van de koning. Er circuleren in de media geen wanklanken rond u. U wordt algemeen geroemd om uw 'politiek inzicht', uw 'breed netwerk', uw 'buitengewone schranderheid'. Kortom, u bent een 'klasbak' en een 'topdiplomaat'.
U stelt zich nu ten dienste van de nieuwe koning. U bent bekommerd om zijn functioneren en u hebt de capaciteiten om dat in een complex land als het onze, in goede banen te leiden.
U weet ook dat het 'imago' van het staatshoofd nog voor verbetering vatbaar is. Maar het is onderhand ook wel duidelijk geworden dat daaraan zowel door Filip zelf als door zijn entourage en natuurlijk ook door de koningin, met succes gewerkt wordt.
Mag ik u twee suggesties doen, meneer de baron, die bij inachtneming door de koning, er voor zullen zorgen dat het imago van Filip een enorme, positieve boost zal krijgen, die onverwoestbaar zal blijken te zijn.
Een eerste heeft te maken met Delphine. Tracht de koning ervan te overtuigen dat hij een 'menselijke' sleutelrol kan spelen in het erkennen door Albert II van zijn dochter. Voorzichtige stappen, door uw wijsheid uitgetekend en begeleid, van de nieuwe koning in de richting van zijn halfzus, zouden al op algemene appreciatie onthaald worden.
En dan is er Laurent. Het zou me sterk verwonderen als u niet besefte op hoeveel sympathie deze rebel én underdog kan rekenen. Help er dus voor zorgen dat deze broer van koning Filip, een volwaardige plaats krijgt in het koninklijke team. Het zal de koninklijke uitstraling versterken, de prins gemakkelijker binnen de vastgestelde krijtlijnen doen opereren en het zal ten goede komen aan de mens Laurent en zijn gezin.
Meneer de baron,
De koning kan wel uitpakken, en terecht, met zijn gezin. Maar wanneer Delphine en Laurent uitgesloten blijven, wordt alles wat Filip over de waarde van de familie en over respect en menselijkheid zal vertellen, ongeloofwaardig.
Misschien, -maar dat hoef ik u eigenlijk niet te vertellen, dat ziet u zelf ook wel in-, vindt u in koningin Mathilde, een machtige bondgenoot, om die twee hete familiale hangijzers aan te pakken.
Van harte succes ermee!
25-07-2013 om 07:39
geschreven door Gust Adriaensen
23-07-2013
Een eresaluut aan de pauselijke bodyguards
Zij hebben het niet onder de markt sinds het aantreden van paus Franciscus, de pauselijke bodyguards.
Ook onder de brandende zon, in zwart pak, wit hemd en das. En langs de pausmobiel lopen of soms ook rennen. En bescherming bieden, mocht dat nodig blijken.
Op het Sint-Pietersplein is het al geen lichte job. Honderden baby's, kinderen, zelfs volwassenen, optillen naar de paus in de pausmobiel. En als Franciscus naar de mensen toegaat, ze kust, ze omhelst, zoveel mogelijk handen schudt, briefjes, bloemen, geschenken aangeboden krijgt, is het geen sinecure voor de lijfwachten om het allemaal min of meer in goede banen te leiden.
Maar dat alles is niets in vergelijking met wat we te zien kregen bij de aankomst van de paus in Rio.
Klaarblijkelijk door een fout in de organisatie kwam de colonne met daarin ook een auto(otje) met de paus, in een file terecht. Als een zwerm bijen kwamen honderden dolenthousiaste Brazilianen naar de auto toegerend. Buiten de bodyguards was er eigenlijk geen andere bescherming. Een nachtmerrie voor elke veiligheidsdienst.
De spanning moet enorm geweest zijn. Maar ook de fysieke inspanning van de lijfwachten was extreem. Wanneer het stapvoets ging, de mensenmassa toch een beetje op afstand houden. Wanneer wat meer snelheid mogelijk was, moesten ze rennen om in de vooroprijdende en volgende auto's te springen.
Je kan het allemaal bekijken op de youtubesectie van de Vaticaanse site.
Het kan niet anders of de bodyguards van de paus krijgen binnenkort opslag.
23-07-2013 om 20:25
geschreven door Gust Adriaensen
22-07-2013
De politieke impact van de troonswissel
Een stralende (te warme) zondag, een dag zonder wanklanken, een massa volk, Filip die het uitzonderlijk goed en zelfzeker doet, koningin Matilde en de kinderen die de harten van duizenden veroveren, emoties zowel bij royalties als bij toeschouwers...het zat allemaal snor op de Nationale Feestdag.
Deze geslaagde troonswissel op de Nationale Feestdag met meer dan een half miljoen toeschouwers en met een veelvoud daarvan aan tv-kijkers, zegt veel over wat de meerderheid van de Belgische bevolking wil: geen separatisme, geen republiek. Maar wel 'eenheid in verscheidenheid'.
Het zou uitermate dom zijn, mochten de partijen die zich kanten tegen een separatistisch nationalisme maar in essentie die 'eenheid in verscheidenheid' voorstaan, niet op de gepaste manier inspelen op wat op deze 21ste juli zo duidelijk kwam bovendrijven.
Meer dan waarschijnlijk is men nu al bezig op de hoofdkwartieren van CD&V, SPA, Open VLD, PS, MR en CdH en vermoedelijk ook bij Groen-Ecolo, de tactische lijnen uit te zetten om politiek maximaal de vruchten te plukken van wat zich in de troonswissel op de Nationale Feestdag manifesteerde.
22-07-2013 om 09:13
geschreven door Gust Adriaensen
20-07-2013
Bernard Dewulf: 'Filip I, een man naar mijn hart'
BERNARD DEWULF, de man die in een sierlijke, delicate taal en met diepe empathie, schitterende stukjes schrijft over de 'condition humaine': fragiel, eenzaam, vergeefsheid, melancholisch, tempus fugit..., voelt zich zielsverwant met Filip I de Schuchtere, een man naar zijn hart.
Een fragmentje:
'En nu hij morgen Filip I de Schuchtere wordt, nu hij sierlijker Nederlands aarzelt dan veel Vlamingen, nu ik hem met de stille trots van elke schuchtere, en in een perfect rijm, voor de camera hoorde zeggen: 'Ik ben me welbewúst van de verantwoordelijkheid die op mij rúst', dacht ik aan een andere geliefde, notoire schuchtere: de onlangs overleden Nederlandse schrijver BERNLEF. Twintig jaar geleden schreef die een treffend gedicht over de verlegene, die hij zelf levenslang was. En nu ik het opnieuw las, leek het me ineens, uit het ongerijmde, geschreven voor onze nieuwe koning.'
Schittering
Verlegen maakt iemand op zijn mooist, siert hem van binnen
Verstrikt in aarzelingen houdt hij het schichtig voor gezien
Trilt hij van twijfel of is het inspanning zijn zijn hand niet te laten vangen door gebaar, zijn mond door woord?
Door afwezigheid schittert hij even
Dan kiest hij opnieuw zijn naam en stelt zich handenschuddend voor
20-07-2013 om 09:04
geschreven door Gust Adriaensen
19-07-2013
Pater Daniël Maes over Syrië
vrijdag 12 vrijdag 19 juli 2013
Terwijl de byzantijnse liturgie op deze zondag de vaders van de zes eerste oecumenische concilies viert waardoor het christelijk geloof een duidelijke en zuivere vorm heeft gekregen, vieren wij de vijftiende zondag door het jaar met het inspirerende evangelie van de barmhartige Samaritaan. s Middags eten we uiteindelijk niet in de hal, waar alles al klaar staat, maar blijven in de refter.Er hing immers een helikopter in de lucht en datheeft voor ons al enkele onverwachte en nare gevolgen meegebracht. Het blijft vandaag echter rustig. In de loop van de week zijn er voortdurend schoten en ontploffingen te horen maar dat blijkt verder op te zijn, vooral op de autostrade.
Dinsdag 16 juli vieren we Onze Lieve Vrouw van de berg Carmel. Hetis voor de gemeenschap een feestdag. Deze dag in 1994 wordt beschouwdals het begin van de restauratiewerken van de ruïne die moeder Agnes-Mariam hier aantrof. Bovendien is deze gemeenschap nauw verbonden met de carmelitaanse spiritualiteit. In de 12e eeuw leefden eremieten op de berg Carmel sterk verbonden met de profeet Elias en met een grote verering voor Maria. Onder druk van de islam weken sommigen uitnaar Europa. Ze ondervonden vele moeilijkheden en kregen veel tegenstand. O.L.Vrouw verscheen echter aan prior Simon Stock en gaf hem het scapulier, dat later voor velen het teken zou worden van hun trouw aan Maria en hun verbondenheid met de carmelitaanse familie (een stuk bruine stof uit twee delen, gedragen op de borst en op de rugzijde). In de 18e eeuw werd dit familiefeest door paus Benedictus XIII uitgebreid tot heel de Kerk als een uitnodiging tot kinderlijke liefde voor Maria. Wij vieren maandagavond de feestelijke vespers met processieen dinsdag wordt als een zondag beleefd. De voorbije nacht hebben we evenwel vele bombardementen gehoord aan het anti Libanongebergte en in ons dorp. In de voormiddag kwam er een straaljager heel laag overgevlogen, wat tot heden een teken was dater ergens aangevallen zou worden. We hebben echter niets gehoord en in de refter gezellig samen gegeten. Voor de feestelijkheid heb ik nog eens Europese koffie gezet. Anderen zijnop deze vrije dag begonnen met mozaïeken te maken. Bij het laatste bombardement zijn er enkele gekleurde glazen in stukjes gevlogen. Dat heeft iemand geïnspireerd om eens alles op te zoeken over het maken van mozaïeken en nu zijn er enkele grote en kleine artiestjes bezigallerlei stukken steen en gekleurd glas in kleine stukjes te kappen. Het is zo boeiend dat de jongens s avonds van op hun matras nog willen voortwerken. We moeten de dag wat vroeger eindigen omdat we bombardementen verwachten. In de late namiddag komen we eerst nog samen om de tekst vanhet evangelie Johannes over de bruiloft van Cana (2, 1-11) te bestuderen in de vorm van een chiasme, waarbij uitdrukkingen hernomen worden in omgekeerde volgorde. Het lijkt voor ons wat kunstmatig maar het is in feite de gewone semitische opbouw van een tekst die organisch groeit zoals een boom met kringen. Het is ook merkwaardig welke rijke betekenissen er uit deze tekst dan vanzelf te voorschijn komen.
Woensdag en donderdag is het hier nog eens algemene mobilisatie omwille van de zatar, de tijm die weer in een zeer grote hoeveelheid geoogst is. Dit brengt veel stof mee. Daarom wordt deze tijm naar boven gebracht in de gangen rond het atrium. Heel het dak van het atrium is toch kapot zodat het stof langs daar weg kan. In plaats van de steeltjes een voor een van hun blaadjes te ontdoen wordt nu een grote hoeveelheid in een doek gerold waarop dan geslagen wordt zodat de meeste blaadjes er al af zijn. Libanezen kunnen deze zatar bij wijze van spreken wel dag en nacht eten. Er is goede hoop dat deze oogst aan een redelijke prijs in Damascus zal kunnen verkocht worden. Ondertussen gaan de stroomonderbrekingen door en donderdag is het van s morgens half acht tot vier uurin denamiddag. s Avonds genieten we van gedempt licht.
Een Algerijnse volksdelegatie heeft een uitgebreid bezoek gebracht aan Syrië. In een verklaring van woensdag 10 juli 2013stellen ze dat alle aspecten van de Syrische crisis duidelijk een buitenlandse samenzwering aantonen. Ze zullen hun best doen om in eigen land de valse berichtgevingen aan te klagen en ze roepen de Arabische wereld en de wereld van de islam op om zich te verzetten tegen wat zij noemen de Zionistische-Amerikaanse plannen. Ze vertrouwen er op dat het Syrische volk, zijn regering en zijn leger in staat zullen zijn deze buitenlandse agressieuiteindelijk te overwinnen. In Aleppo is ook een goede verandering. De voedselbevoorrading is niet meer in handen van het vrije Syrische leger, dat brood stal en aan woekerprijzen verkocht, 500 Syrian Pound voor 10 Syrische platte broden. Nu heeft de overheid terug de leiding heroverd en de broden worden weer verkocht aan 15 SP voor 10 broden!(1 was vroeger ongeveer 60 SP waard, nu blijkt het ongeveer 250 SP te zijn). Verder heeft de universiteit van Aleppo het eredoctoraat ingetrokken dat ze in 2009 verleend had aan R. T. Erdogan omwille van zijn rol in de internationale betrekkingen. Deze man hoort inmiddels bij de club van de internationale criminelen. Hoewel de aanslagen in heel Syrië nog doorgaan,worden overal vele cellen van terroristen uitgeschakeld. Gelukkig neemt de veiligheid geleidelijk toe dank zij de inzet van het leger. De Syrische eerste minister, dr. Wael al-Halqi stelt terecht dat de sleutel voor het herstel van Syrië ligt in het herstel van de onderlinge menselijke verhoudingen. Israël blijft echter in alle betekenissen van het woord stokenen luchtaanvallen op Syrië uitvoeren. Vorige zondag heeft het ook een groterijkdom aan gewassen door brand vernietigd in de Golan, in Quneitra (de dorpen Schita en Har Dar). Israël meent dat recht te hebben in de bezette gebieden. En de Brusselse sjeik Bassam Ayachi, van Frans-Syrische afkomst, heeft vol trots gemeld dat zijn twee zonen als martelaars in Syrië zijn omgekomen. Toen ik vorige zomer in België was heb ik in een Vlaamse krant een uitgebreide reportage over hem kunnen lezen. Hij was zijnzonen aan het voorbereiden om in Syrië te komen vechten.Abdel Rahmad Ayachi is gedood op 19 junien Raphaël Gendron Ayachi op 14 april. Hun leven en strijd zijnnu uitgebreid te lezen. Zij geloofden in een utopische islamstaat, geregeerd door de sharia en gedragen door de bevolking. Dat noemden zij democratie.Voor hen wasde sharia puur Gods wil. Jammer van al die verloren energie. Abdel heef nog ooit onze VRT journalist in Turkije over de grens gesmokkeld. Niet te verwonderen dat onze nieuwsmedia zo eenzijdig berichtten en nu zo moeilijk hun bocht kunnen nemen. En nog een bemoediging vanuit de ambassade van Venezuela in Damascus, waarover we vorige keer al schreven. Nu willen ze ons verder helpen en dringen er op aan om allerlei producten van ons te kopen. Ook de ambassade van Chili wil ons helpen door onze producten te kopen. Heel de verkoop is sinds de oorlog hier stilgevallen. Er werden wel producten overgebracht naar Libanon. Nu zijn het deze ambassades zelf die ons op deze wijze willen helpen. Een ware opkikker.Dank u wel, echte vrienden van Syrië! En tenslotte een moedig gebaar van echte solidariteit met de christenen wereldwijd in Noorwegen. Jonas, Gace Stone, de Noorse minister van buitenlandse zaken heeft aan Saoedi-Arabië de toestemming geweigerd om tientallen moskeeën te bouwen en er een duidelijke uitleg bij gegeven. Als Saoedi-Arabië de oprichting van een christelijke gemeenschap weigert en zelfs beschouwt als een misdaad, hoe kunnen wij hier dan hun moskeeën toelaten!
De huidige internationale lastercampagne tegen moeder Agnes-Mariam is onaanvaardbaar en verdient eigenlijk een proces.Moeder Agnes-Maria begon in 1994 de ruinen te herstellen van Mar Yakub, eens een van de beroemdste kloosters van het midden oosten. Ze werd hierin aangemoedigd door padre Paolo dallOglio, s.j. die toen in de buurt een oecumenische gemeenschap had opgericht, Mar Moussa.Moeder Agnes-Mariam kreeg de zegen en de steun van de toenmalige bisschop, Ibrahim Nehmé. Dit inmiddels hersteld indrukwekkend klooster werd vanaf 2000 al een ware bedevaartsplaats voor heel Syrië. Tegelijk wilde moeder Agnes-Mariam het rijke patrimonium van de kerk van Antiochie doen herleven en vruchten doen dragen voor de plaatselijke kerk maar ook voor de universele Kerk. Daarvoor stichtte ze o.m. la maison dAntioche en Manumed (manuscripts méditerranéens) met steun van Europese universiteiten. In die zin organiseerde ze o.m. grote iconententoonstellingen in Frankfurt (2002) en Parijs (2003), om de rijkdom van het Arabische christelijke geloof te belichten.Zelf heeftze vele iconen geschilderd voor meerdere kerken en kloosters (en schildert nog). Tegelijk werkte ze aan de geestelijke genezing en bevrijding van mensen door persoonlijke begeleiding, retraites, conferentiesen geschriften, waarvoor ze gevraagd werd in binnen- en buitenland. Met de gemeenschap de Orde van de eenheid van Antiochië wilde ze ook daadwerkelijkterugkeren naar de bronnen vanhet oorspronkelijke oosters monnikenleven. Ondertussen had padre Paolo echter zijn houding tegenover haar grondig veranderd.Dit kloosterwas immers ook in het buitenland inmiddels bekend geworden. Al jaren lang trachtte hij op alle mogelijke manieren dit klooster en haar stichteres tegen te werken en te belasteren. Hierop werd vanuit Mar Yakub twee decennia lang niet gereageerd, integendeel. De vele bezoekers werden telkens aangespoord ook een bezoek te brengen aan Mar Moussa. Moeder Agnes-Mariam heeft vele gaven die ze ten volle benut. Hoge bomen vangen veel wind zegt een Vlaams spreekwoord. Jaloersheid is menselijk maarrechtvaardigt geenszins de lastercampagne die nu gevoerd wordt.
Vanaf het begin van de oorlog in Syrië had moeder Agnes-Mariam de heldere overtuiging dat hier hetzelfde gebeurde als ze destijds had meegemaakt met de Libanese oorlog: van buitenaf werd gepoogd het land te ontwrichten en een burgeroorlog uit te lokken. De feiten hebben dit helaas steeds meer bevestigd. Daarom nodigde ze journalisten uit (nov. 2011) om de waarheid te komen vaststellen en verspreiden, nl dat buitenlandsegewapende bendes ongestraft overal gruwelen plegen onder de mom van een spontane volksopstand. Dit was voor al de 16 internationale journalisten een dankbare ontdekking en een ommekeer (behalve voor één Waalse,katholiekejournaliste, die sindsdien als dank voor de gastvrijheid onsis blijven belasteren!). Bij de tweede groep journalisten was de toestand al veel gevaarlijker. Moeder Agnes-Mariam had zelf, met gevaar voor eigen leven de gevaarlijkste centra in Homs en Qousseir bezocht en wilde de journalisten niet in gevaar brengen. Een van haar vele waarschuwingen was, als je er toch naar toe gaat, zorg in ieder geval dat je om drie uur weg bent. Zij had zelf ervaren hoe vanaf drie uur de beschietingen begonnen. Ook de vrt ploeg was daarbij. Onze doorwinterde Franse en Vlaamse oorlogsjournalisten oordeelden echter dat eenzuster hen niets te leren had. Zij meenden allerlei opgezette valstrikken te zien die zijzogezegd doorzagen en wereldkundig wilden maken. Zij sloegen alle raadgevingen in de wind. Zij gingen niet mee met de andere internationale media (CNN, BBC ), door de overheid uitgenodigd en beschermd.Zij wilden geheel onafhankelijk werken. En ja, de Franse journalist werd gedood om 33 min. na drie! Ook onze Vlaamse VRTploeg was daar toen nog aanwezig en wist zogezegdvan niets. Alle schuld ging naar moeder Agnes-Mariammet fantasieën zonder eind over eencomplot. Zij werd door France 24 uitgenodigd om te getuigen, maar haar uitleg was te duidelijk en te overtuigend. Na twee minuten werd de uitzending al afgebroken onder het voorwendsel dat de lijn onzuiver was. Inmiddels zijn er officiële rapporten van de Arabischeliga en van het Franse ministerie van defensie, die bevestigen dat de Franse journalist wel degelijk door rebellen is gedood en bovendien is er eenRussisch rapport dat vernietigend is voor de bedoelingen en de handelwijze van deze Franse journalist en van het Franse ministerie van buitenlandse zaken, die op alle mogelijke manieren vanaf het begin Syrië in diskrediet wilden brengen.
Moeder Agnes-Mariam heeft vanaf het begin willen getuigen van de waarheid in Syrië. Dit werd niet door allen in dank aanvaard. Zo geraakte zij plots op de zwarte lijst van fanatieke groepen die haar wilden uitschakelen. Hoe pijnlijk dit ook was,de gemeenschap heeft aanvaard dat zij voor haar en onze veiligheid zou vertrekken, samen met zr. Carmel. Zij hebben in juni 2012 net op tijd het klooster kunnen verlaten en zijn tot heden, na meer dan een jaar,nog steeds niet kunnen terugkeren. Dit is voor allen een grote pijn.
Nu heeft de partner van de gedode journalist een boek geschreven om wraak te nemen en het tegendeel van de waarheid te beweren.Alleschuld wordt opnieuw uitgebreid aan moeder Agnes-Mariam gegeven, met een overvloed aan zogenaamde onthullingen van dingen die moeder Agnes-Mariam nooit gezegd of gedaan heeft. Getuigenissen worden opgevoerd van mensen die haar nauwelijks of niet kennen om haar als een bijzonder duistere figuur af te schilderen. Van de vele mensen die haar persoonlijk goed kennen is er geen spoor. De schrijfster heeft de medewerking gekregen van het Franse ministerie van buitenlandse zaken en vooral van padre Paolo, die zich uiterlijk vertoontin schapenvacht. Hij spreekt over vrede, dialoog, vasten en bidden maar doet ondertussen niets anders dan oproepen om de rebellen meer wapens te geven en een internationale militaire interventie uit te lokken. Zo bracht hijhier vroeger al grote onrust en verdeeldheid onder de bevolking en de christenen. Van staatswege werd hem toen gezegd dat, indien hij Syrië verlaat, geen visum meer krijgt. De regering heeft hem evenwel niet uitgewezen. Uiteindelijk zag zijn bisschop zich genoodzaakt omwille van zijn wangedrag hem daadwerkelijk het land uit te zetten. Van dan af is hij pas echt begonnen actie te voeren tegen Syrië en tegen allen die zich inzetten voor het behoud van het land.Zijn hoogste overste in Syrië heeft in een brief(7 juli 2012) laten weten dat hij zich niet houdt aan de afspraken, nl om zich niet meer openlijk te mengen in de Syrische crisis en dat zijn houding en uitspraken niet overeenkomen met de houding van de orde. Niettemin doet hij gewoon verder en wordt hij in meerdere landen en ook in Vlaanderen ten onrechte voorgesteld als de grote held van de democratie die door de regering werd buiten gezet. De Leuvense universiteit die hem eens een doctoraat honoris causa verleende, heeft redenen genoeg om dit te herroepen, zoals de universiteit van Aleppo deed met Erdogan. In een open brief schrijft een voormalige vriend over hem: Padre Paolo, je bent niet de woordvoerder van ons, Syrische christenen. Je bent geen man Gods, geen man van vrede maar een man van oorlog. (La Stampa,18/6/2013). Deze Samaad Daoud smeekt de pater geen handel te drijven met het bloed van de christenen. Het gaat hier inderdaadniet enkel om leugen en bedrog, het gaat er om dat een volk en vooral de christenen hierdoor rechtstreeks bedreigdworden. Dit moet stoppen. Het verduisterttrouwens ook iedere oproep tot hulpverlening aan de immense nood waarin de bevolking nu verkeert.
Onwillekeurig denk ik aan de verdachtmakingen van paus Pius XII. Na de oorlog heeft deze paus van nagenoeg alle belangrijkereligieuze en burgerlijkeautoriteiten uit Israël dankbetuigingen gekregen om zijn uitzonderlijke hulp aan de joden tijdens de tweede Wereldoorlog. De toenmalige opperrabbijn van Rome, Israël Zolli, is daarna christen geworden en heeft bij zijn doopin de katholieke Kerk uit dankbaarheid voor paus Pius XII, (Eugenio Pacelli) de naam Eugenio aangenomen. Twintig jaar later ziet een Duits toneelschrijver de kans om alle haat voor de Jodenvervolging op Pius XIIte richten. En de openbare opinie nam dit gewoon over, Joden incluis, die toch het volk van de herinnering zijn. De openbare opinie was plots heel het verleden vergeten. Het heeft decennia geduurd vooraleer de waarheid min of meer terug naarboven kwam en aanvaard werd. Dat is het effect van een georganiseerde lastercampagne.
Hopelijk zal de oorlog tegen Syrië nu stilaan eindigen en kun je in alle vrijheid zelf komen vaststellen watleugen en wat waarheid is.
19-07-2013 om 08:25
geschreven door Gust Adriaensen
18-07-2013
Fauna-akkers in Retie
Door het Regionaal Landschap Kleine en Grote Nete werd dit jaar 43 ha fauna-akker ingezaaid. Het is een interessant alternatief voor dieren die er een schuilplaats in vinden of er nectar halen: vlinders, hommels, solitaire bijen, akkervogels, enz.
Van die 43 ha bevinden zich meer dan 2 ha in Retie. Het kerkbestuur van Sint-Martinus stelde 2 ha in het Broek ter beschikking van de Retiese biebond. Later deed ook het gemeentebestuur zijn duit in het zakje met enkele aren in de buurt van de windmolen. De Biebond ging in samenwerking met het Regionale Landschap enthousiast aan de slag. En het resultaat mag gezien worden: een kleurrijk stukje platteland en een paradijs voor de fauna. De Biebond denkt ook reeds aan het opstarten van een educatief luik in verband met bijen en hun belang, voor scholen en verenigingen.
Een fauna-akker groeit in verschillende fasen waardoor de overheersende kleur steeds wisselt en gedurende de hele zomer nectarplanten aanwezig zijn. In het najaar sterven alle planten af en er blijft een akker achter die de hele winter voedsel geeft aan o.a. akkervogels. Omdat het dood plantenmateriaal op de akker blijft tot het voorjaar, biedt het in de wintermaanden ook beschutting tegen roofdieren, wind en koude.
De fauna-akker werd ingezaaid met verschillende populaire nectarplanten zoals Gele Mosterden knol- en zaaddragende planten als Zonnebloem en Bladrammenas. Erwerd eveneens aandacht besteed aan oude vergeten gewassen als Boekweit en Vlas.
18-07-2013 om 09:36
geschreven door Gust Adriaensen
17-07-2013
Postelse Pracht
De boekenwereld van de abdij van Postel
Op zaterdag 22 juni werd de verneiuwde toonzaal van de abdijbibliotheek in Postel geopend.
Abt Frederic Testaert verwelkomde de gasten en lichtte de betekenis toe van het nieuwe initiatief. Prof. dr. Lieve Watteeuw (KU Leuven), die de nieuwe tentoonstelling inrichtte in samenwerking met de bibliothecaris en de prior van de abdij, gaf uitleg bij de belangrijkste tentoongestelde werken. Mevr. Mia Daems, voorzitster van de Molse gidsenkring, bedankte alle instanties voor deze mooie realisatie en gaf te kennen namens alle Molse gidsen, dat ze met veel enthousiasme groepen in de nieuwe toonzaal willen rondleiden.
De bibliotheek van de norbertijnenabdij in Postel, bevat een schat aan bijzondere boeken: handschriften, incunabelen en uitzonderlijke drukken. Het is abt Colibrant die in het begin van de 17de eeuw de kern van de huidige verzameling samenstelt. In de loop van de 19de en 20ste eeuw wordt de collectie uitgebreid.
Het vernieuwde bezoekerscentrum in de abdijbibliotheek toont de mooste exemplaren uit de verzameling.
Rijkverluchte manuscripten, wiegendrukken uit de vijftiende eeuw, atlassen en prachtige religieuze en wetenschappelijke werken uit de 16de tot de 18de eeuw, brengen de geschiedenis van de boekillustratie tot leven.
Monumenten uit de boekgeschiedenis krijgen een prominente plaats. De sublieme Atlas Major van Johannes Blaeu, de indrukwekkende Polyglotbijbel, het meesterwerk van de Antwerpse uitgever Christoffel Plantin, de invloedrijke Palazzo di Genova, van Pieter Paul Rubens en de geheimzinnige Onderaardse Wereld van Athanasius Kircher die de uitbarsting van de Etna in beeld brengt, worden aangevuld met kleuurijke boekbanden, gravures, houtsneden en originele koperplaten. Het zijn stille getuigen van de rijkdom van de abdijbibliotheek.
De tentoonstelling is met groepen te bezoeken na reservatie. Info en reservatie van groepsrondleiding (altijd met gids, heel het jaar door); Dienst Toerisme Mol, Markt 1a, 2400 Mol, 014 33 07 85, toerisme@gemeentemol.be
(uit Kerk&Leven van 17 juli)
17-07-2013 om 14:23
geschreven door Gust Adriaensen
16-07-2013
Professor Marcel Janssens overleden
Op 11 juli 2013 overleed in Leuven, professor Marcel Janssens, emeritus gewoon hoogleraar aan de Faculteit Letteren van de Katholieke Universiteit Leuven. Hij werd geboren in Grembergen op 28 februari 1932.
Marcel Janssens begon zijn carrière als assistent van professor Aerts, beter bekend onder zijn pseudoniem Albert Westerlinck. Al vlug werd hij docent en hoogleraar. Later werd hij decaan en het toppunt van zijn academische carrière bereikte hij als groepsvoorzitter van de Humane Wetenschappen.
Marcel Janssens bezat niet de bevlogenheid en bekendheid van zijn voorganger aan de Faculteit Germaanse Filologie, José Aerts, noch het charisma van zijn tijdgenoot Herman Servotte. Maar Janssens doceerde wel op een heel gestructureerde manier, ging op een zachte manier met zijn studenten om en liet zich wel geregeld opmerken door humor en ironie, die soms een surrealistische inslag kregen. Janssens had ook grote belangstelling voor Zuid-Afrika en de met het Nederlands sterk verwante taal, het Afrikaans. Het deed hem bijzonder veel genoegen dat mede door zijn inspanningen het Afrikaans uiteindelijk erkend werd als optievak in de opleiding Germaanse Filologie.
Vooral na zijn emeritaat werd Marcel Janssens een veel gevraagd spreker voor het Davidsfonds, de Universiteit voor de 3de leeftijd, en Lessen voor de 21ste eeuw. Naast heel wat literaire studies, schreef Marcel Janssens ook enkele reisverslagen.
16-07-2013 om 07:53
geschreven door Gust Adriaensen
Het bezoek van paus Franciscus aan de Wereldjongerendagen in Rio de Janeiro, bracht het ene hoogtepunt na het andere. 
Meneer de baron,
