22-08-2013 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

21-08-2013 om 08:03 geschreven door Gust Adriaensen

19-08-2013 om 12:11 geschreven door Gust Adriaensen

19-08-2013 om 12:01 geschreven door Gust Adriaensen

19-08-2013 om 08:45 geschreven door Gust Adriaensen

Mar Yakub VI/52

Vrijdag 9 – vrijdag 16 augustus

Vorige week eindigde de ramadan, de vastenmaand voor de moslims, met het zogenaamde Aid al-Fitr.  Dit werd in heel het land in eenheid, vreugde en hoop gevierd.  Er bestaan  verschillende verenigingen en bewegingen zoals “Syrië is mijn eer”,  “Syrië maakt ons een”. Vrijwilligers van deze en andere groeperingen hebben, gewonde soldaten opgezocht en geëerd, kinderen en families van vermoorde burgers geschenken gegeven e.d. Wij wilden vorige week de moslimfamilies die hier opgevangen worden gaan feliciteren, maar uiteindelijk is het pas zondagnamiddag gebeurd. Met vier man en twee flinke schalen vers gemaakte kaas als geschenk trekken we er naar toe. Door de mannen worden we hartelijk onthaald met twee omhelzingen en een kus op de schouder, zoals gebruikelijk. Sommige vrouwen en meisjes geven heel vriendelijk een hand, anderen buigen en groeten met   een brede glimlach. Samen vormen ze drie gelukkige gezinnen, die als één grote familie samen leven. De matrassen op de beddenbakken – tevens opslagruimte - dienen als zetels, waarbij nog kussens om op te leunen. De ouders komen er ongedwongen bij zitten, terwijl de kinderen heen en weer blijven lopen, totdat ze uiteindelijk ook ergens bij hun ouders neerstrijken. Direct worden glimlachend concrete vragen gesteld: wat is het beste, trouwen of alleen blijven? Gaat de oorlog nog lang duren? Welke zijn de grote steden in België? Tussenin wordt hartelijk gelachen. Ondertussen worden glaasjes gloeiend hete  thee met veel suiker geserveerd en daarna nog kleine tasjes Arabische koffie, ook met veel suiker. Mijn drie gezellen spreken vlot Arabisch en spelen  tolk voor mij. Ik moet me nog beperken tot   enkele uitdrukkingen en kan slechts hier en daar enkele woorden verstaan. Er wordt honderduit over het geloof in God gesproken. Uiteindelijk vragen ze of ik hen iets wil vertellen over Christus. Of je het nu gelooft of niet, ze hebben een heel  bijzondere eerbied voor de priester en de woorden die hij spreekt. Ik vertel over Gods grote liefde voor allen, die in Jezus mens geworden is en ons aardse leven heeft gedeeld in alles, behalve in de zonde.  Jezus Christus  kwam niet om schuldigen te straffen, zoals alle samenlevingen trachten te doen,  maar heeft de schuld zelf op zich genomen door te sterven op het kruis. Dat is het nieuwe dat  Hij bracht. Overal zijn er mensen die God en de evenmens oprecht lief hebben en naar zijn voorbeeld willen leven en zo meewerken aan het Rijk Gods op aarde. Ze reageren door te zeggen dat ze daar graag naar luisteren. Het zijn flinke gezinnen met ook mooie, lieve vrouwen in hun lange kleurrijke gewaden. Ze zijn nog vrij en hebben een natuurlijke schoonheid, die niet getekend is   door de westerse obsessie van een uitdagend en ophitsend exhibitionisme. Dat is de schoonheid en grootheid van het Syrische volk, zoals wij het gekend hebben voordat duistere machten het land in een hel begonnen om te vormen.

We vieren feestelijk het hoogfeest van de Tenhemelopneming van Maria (15 augustus). De oorsprong van dit feest ligt in de wijding van een Mariaheiligdom tussen Jeruzalem en Bethlehem, dat vereerd werd als de plaats waar Maria zou gerust hebben op weg naar Bethlehem. Het werd in het begin van de VI e eeuw in Antiochië gevierd en uitgebreid over gans het byzantijnse rijk. Midden VII e eeuw werd het in Rome ingevoerd. De oude patristische traditie, gedeeltelijk in apocriefen bewaard, spreekt van de “dormitio”, het inslapen van Maria. Deze rijke traditie heeft onder meer haar uitdrukking gevonden in de iconen. We hebben getracht na de plechtige vespers van woensdagavond deze overlevering als “levende icoon” uit te beelden. Een zuster had alles netjes voorbereid en voor ieder de nodige teksten voorzien met een voldoende hoeveelheid kleding. Maria verneemt dat haar Zoon en Heer haar weldra bij zich roept. De apostelen komen van over heel de wereld naar haar toe. Noodgedwongen zijn er enkele vrouwelijke apostelen bij, maar verder toch geen andere abnormaliteiten meer. Johannes viert de eucharistie (met lekker vers brood). Petrus geeft een toespraak. De apostelen zijn bedroefd en tegelijk bidden en loven ze God. Ze vragen nog aan Maria dat ze haar beeltenis achterlaat. Uiteindelijk sterft Maria. Dit wordt op de iconen uitgebeeld met een klein kind als beeld van haar ziel  die opstijgt en door Jezus opgenomen wordt. Deze rol wordt meesterlijk vertolkt door de baby Fadia, helemaal als een engeltje verpakt. De apostelen leggen Maria in het graf en elk spreekt nog een gebed of getuigenis uit. Een van de apostelen komt helaas drie dagen  te laat toe en weent bitter. Petrus beveelt het graf te openen opdat ook hij Maria nog kan zien, maar het graf is ledig en er zijn twee engelen. De kinderen waren door versierde kartonnen vleugelen voor en achter zo ingepakt dat ze zich wil stil moesten houden. Deze apostel krijgt dan de icoon met de afbeelding van Maria. Met lofzangen eindigt dit prachtige “mysteriespel”. Bij het avondmaal (met de rest van het lekkere brood) wordt nog aangenaam nagepraat en worden verbeteringen voorgesteld voor een volgende keer.

De feestdag zelf wordt met een plechtige eucharistie gevierd, waarbij we de bijzondere tussenkomst van Maria in Syrië afsmeken. Hierna een feestmaal met eenvoudige middelen maar wel twee gebakjes. Het gelegenheidskoortje (dat iedere dag na de mis twee liedjes zingt!) viert zijn eenjarig bestaan, voert een heel repertorium op  en de leden, inclusief Fadia,  krijgen allen een geschenkje. In de late namiddag houden we nog een uur aanbidding met het uitgestelde Allerheiligste Sacrament.

Syrië is al een ware verrijzenis aan het beleven, te midden van de blijvende onveiligheid en de tragische  gevolgen van de oorlog. De wereld ontwaakt uit een  roes en erkent steeds meer de waarheid. Vele landen betuigen hun steun aan het Syrische volk. Andere landen, die Syrië mee wilden ontwrichten, krijgen af te rekenen met interne protesten. De overheersing van de moslimbroeders en andere fanatieke groepen wordt niet vanzelfsprekend  meer geduld, wat een hoogtepunt bereikt in Egypte.  Kemal Kilicdaroglu, leider van de Turks Republikeinse Volkspartij beschuldigt eerste minister R.T. Erdogan van moorden en aanslagen in Syrië, terwijl een Turks comité voor mensenrechten de regering eveneens beschuldigt van alle mogelijke financiële en militaire hulp aan gewapende groepen, inclusief al Nousra. Als klap op de vuurpijl wordt dit nog eens ondubbelzinnig bevestigt door de voormalige Turkse minister van buitenlandse zaken, Sukru Sina Gurel. Op het terrein zijn er steeds meer rebellen die inzien dat ze zich vergist hebben. Ze wilden het volk beschermen. Dan kwam een vloedgolf van buitenlandse fanatieke strijders, die niet met hen wilden spreken, niet met hen wilden eten of samen zijn.  Zij gaven hen enkel bevelen om zonder genade te moorden en te verwoesten. De onschuldige strijders zijn overgestapt en blijven overstappen naar de regering en het leger, dat hen genade schenkt, opnieuw inschakelt in het leger of in charitatief opbouwwerk. Volk en leger vechten steeds meer in eenheid tegen de terreur en de heropbouw van de samenleving is volop bezig. Mgr. Atallah Hanna, Grieks-orthodox aartsbisschop van Sebasta zegt dat Syrië het land is van de vriendschap en het in vrede samen leven van alle godsdiensten. Syrië zal overwinnen. Op 5 augustus gaf de Syrische president nogmaals een hoopvolle toespraak waarin hij moedig en eerlijk de huidige problemen aanpakt. Zij die het volk blijven uitmoorden en het land verwoesten zullen worden uitgeschakeld en zij die aan een vredevolle samenleving mee willen opbouwen zullen daartoe de kans krijgen.

De ouders van Fawad, getuigen van verzoening. De christelijke wijken van Homs waren de eersten waarvan de media fier aankondigden dat ze door rebellen waren ”bevrijd”. Er werd gemoord, geplunderd en verwoest. 130.000 christenen werden verdreven. Ook moslims leden zwaar onder de gruwel van de “bevrijding”. In een samenkomst van de musalaha, de verzoeningsbeweging, vertelt nu een soennitische  vader hoe zijn enige zoon Fawad student was aan de universiteit van Homs. Op een dag keerde hij niet terug, hij was gekidnapt. Alle zoeken bleef zonder  resultaat. Na een tijd kregen  de ouders een telefoon: “Wilt ge uw  zoon terug zien?” Hij beloofde alles te geven of te doen om hun zoon terug te krijgen. ’s Anderendaags werd er op de deur geklopt. De ouders kregen een foto van hun zoon en een plastiekzak, waarna een auto in grote vaart wegreed. In de zak zat het in stukken gehakte  lichaam van hun zoon. En de vader spreekt verder met grote overtuiging: “Wij vergeven hen die onze zoon hebben vermoord. Laten we vergeving schenken omwille van Fawad en omwille van God. Dat is de prijs die wij moeten betalen voor de vrede.”

Jongeren samen in Aleppo. Terwijl drie miljoen jongeren op het strand van Copacabana  in Brazilië samen met paus Franciscus het slotfeest vieren van de Wereldjongerendagen, komen  op dezelfde zondag 28 juli 2013  jongeren uit alle christelijke gemeenschappen, met vier bisschoppen en een aantal  priesters samen in de wijk al Sabeel van Aleppo, onder impuls van paters Salesianen. In dezelfde geest als de jongeren in Rio zijn ze vanuit het christelijk geloof samen in gebed, gesprek en ontspanning. Ze willen met skype verbinding krijgen met de jongeren van de WJD in Rio, maar het lukt niet. Aleppo, een van de mooiste steden van het Midden Oosten, is inmiddels verwoest, terwijl de bevolking voor een groot deel werd verdreven of uitgemoord. In het hart van deze stad van martelaren komen nu 850 jonge christenen samen om te bidden, te zingen en eucharistie te vieren. Onbevreesd getuigen ze van hun  geloof en hun hoop op de toekomst. De dag eindigt met een toewijding van de jongeren van Syrië aan het Onbevlekt Hart van Maria. De Armeense katholieke bisschop  Boutros Marayali vertelt hoezeer hij getroffen is door de houding van deze jonge christenen. Ze leven vanuit een innerlijke vrede en kracht,  door de oorlog en het lijden gelouterd. Ze willen zich onverdeeld inzetten voor God en de medemens. Ondanks het dreigende gevaar en de blijvende onveiligheid hebben ze voor deze samenkomst geen enkele bescherming of verdediging voorzien. Alles verliep in de grootste vrede.

17-08-2013 om 13:29 geschreven door Gust Adriaensen

Op zaterdag 14 september is er de gezinsdag rond het thema "Het licht van het geloof". E.P. Benny Berrens o.praem, Norbertijn van de abdij van Postel, gastenpater, opleidingsverantwoordelijke en professor theologie, zal deze dag begeleiden. Het zal een dag worden gevuld met gebed en ontmoeting, geloofsverdieping en gesprek. De deelnemers  vieren samen met de abdijgemeenschap de H. Mis  en nemen deel aan het avondgebed van de abdijgemeenschap. Er is biechtgelegenheid voor oud en jong. Er is catechese en opvang voor de kinderen. Iedereen mag deelnemen, men hoeft niet in gezinsverband te komen.

Voor wie op zoek is naar meer; wie dieper wil kennismaken met andere jonge gezinnen; wie met andere jonge gezinnen wil bidden; wie even in stilte met Maria bij Jezus wil vertoeven tijdens de Aanbidding; wie gezellig wil napraten... is er de mogelijkheid om het ganse weekend te komen: van vrijdag 13 september (vanaf 19u) tot zondag 15 september.

Op zondag 15 september wordt aangesloten  bij het “Feest van de Gezinnen” te Scherpenheuvel met o.a. mgr. Lemmens en mgr. Léonard. www.vierhetleven.be

Inschrijving en inlichtingen via:
pater Benny
abdij van Postel
Abdijlaan 16
2400 Mol
(0032) 0496 50 15 23
gastenkwartier@abdijpostel.be

16-08-2013 om 18:22 geschreven door Gust Adriaensen

16-08-2013 om 08:00 geschreven door Gust Adriaensen

15-08-2013 om 19:54 geschreven door Gust Adriaensen

Wat brengt de rector van de grootste katholieke universiteit der Nederlanden ertoe, te poseren in een wat ongemakkelijke kleermakerszit, op de dure mahoniehouten vergadertafel van het rectoraat in de universiteitshallen van Leuven?

Als ik me niet van vergaderruimte vergis, moet links van Rik Torfs een groot schilderij van Einstein tegen de muur hangen. Heeft de fotograaf op instigatie van de rector, Einstein buiten beeld gelaten omdat de gelijkenis tussen de pose van Rik T. en die van Albert E. in een niet onbekend beeldhouwwerk, te opvallend zou zijn? Maar hoe dan ook, de foto is een mooi clair-obscur, waarbij het schaduwspel van Torfs' niet-gelapte schoenen op de blinkend gepoetste voorname tafel sterk opvalt. Gefeliciteerd, universitaire poetsploeg! Een compositie die ook onwillekeurig doet denken aan het intimistische tafereel dat Henri De Braekeleer konterfeitte in 'De man aan het venster'. 

Een rijk gelaagd portret ook, vol symboliek. Het venster staat wijdopen, zodat frisse lucht (eindelijk) de universiteit kan binnendringen. Door dat open venster zie je in het felle buitenlicht de wat wazige contouren van de universitaire bibliotheektoren, traditie verbonden met wetenschap van nu  en wijsheid van alle eeuwen der eeuwen. De rector zit, met zijn linkerhand om zijn linkerbovenbeen geklemd en met zijn vlakke rechterhand steun zoekend  op het tafelblad, in de schaduw. Toch is zijn gezicht voldoende belicht om uit zijn blik de geconcentreerde mix van droom en wijsheid af te lezen. En uit zijn gesloten mond en omlaaggetrokken mondhoeken, vastberadenheid. Moeilijker te duiden is dat de rector het duister inkijkt en niet zijn hoofd heft naar de in het licht badende buitenwereld en naar de toren van kennis.

Een vraag die onwillekeurig bij de aandachtige beschouwer opduikt is: hoe is Torfs op de tafel geraakt om deze intrigerende houding aan te nemen? Heeft hij, na nog eens zorgvuldig zijn voeten geveegd te hebben, een der zetels als opstapje gebruikt? Is hij met één jump tot op de tafel geraakt, als een volleerde tafelspringer? Of is vice-rector Pieters, robuuste man als die is, hem behulpzaam geweest bij het beklauteren der tafel?

Hoe mooi is het toch allemaal! En het kan niet anders of met Torfs en co., gaat de Katholieke Universiteit van Leuven, roemruchte tijden tegemoet. Een roem die ook zal afstralen op alle overleden en nog levende alumni!!

13-08-2013 om 14:41 geschreven door Gust Adriaensen

12-08-2013 om 11:22 geschreven door Gust Adriaensen

11-08-2013 om 07:52 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 2- 9 augustus 2013

Dinsdag 6 augustus vieren we als een echte feestdag. Zowel in de Oosterse als in de Westerse liturgie wordt vandaag de gedaanteverandering van Jezus op de berg Tabor herdacht. Het is een echo van de doop van Jezus in de Jordaan en verwijst al naar de Kruisverheffing op 14 september. Het wil de tweevoudige betekenis van Jezus’ “verheffing” benadrukken: op het kruis en in de verrijzenis. Meteen willen delen in de verheerlijking, zonder lijden is een illusie. Geen verheerlijking zonder lijden en sterven.  Omgekeerd kan ieder lijden en sterven een deelname worden aan de verheerlijking. Omdat op deze dag  traditioneel de religieuze professies werden afgelegd, willen we onze ‘geprofesten’ vandaag ook vieren. Maandag- en dinsdagavond blijven we veel langer samen recreatie houden. Er worden allerlei sketches verzonnen en uitgevoerd door groot en klein. Aan kleurrijke kleding voor toneel en dans is er geen gebrek. Er wordt gezongen en gedanst op erg ritmische muziek. Zelfs Fadia, de baby wil meedoen en er zijn vrijwilligers genoeg om haar op te nemen en te laten genieten. Ook aan de maaltijd is extra aandacht besteed. Het is even een aangename verpozing in ons soort loopgravenbestaan.

Voor de volgende dagen is er weer een grote hoeveelheid ‘zatar’ (tijm) en kruiden geoogst, die moeten verwerkt worden, in stof en zweet. De kostbare ’zatar’ wordt in grote plastieken kuipen gedaan en de kurkdroge takjes worden bewaard voor de winter om er de houtkacheltjes mee in vuur en vlam te zetten.

Vanaf woensdag wordt het einde van de Ramadan, de maand van vasten voor de moslims, gevierd. Het is voor ons een gelegenheid om de moslimfamilies die hier opgevangen worden te gaan feliciteren, wat altijd een even hartelijk gebeuren is. Het is tegelijk een groet aan alle moslims die al veertien eeuwen   in eenheid  samen leven met de christenen en de andere  groepen. En deze eenheid is de basis voor de vrede.

De weg naar vrede in Syrië lijkt versperd te zijn, maar toch leeft er een immense hoop. Buitenlandse machten hebben de eenheid van het Syrische volk danig onderschat en ondanks een grote collectie van gewapende groepen de totale ontwrichting niet kunnen bewerkstelligen. Wel blijven ze moorden  en  aanslagen  plegen. Het voorwendsel van  “vrijheid en democratie” alsook de modegril  van “een dialoog tussen islam en christendom” hebben al lang alle geloofwaardigheid verloren. Dit is problemen scheppen waar er al een oplossing is. Eeuwen lang leven hier moslims en christenen samen en in Syrië al gedurende decennia, op een  wel erg harmonieuze wijze. Natuurlijk willen burgers overal een betere samenleving, maar niet met deze gruwelijke barbaarsheden.

Hier gaan de bombardementen verder, tot   op veilige afstand van het klooster. Ook gaat in heel het land   het uitschakelen van gewapende groepen verder,  maar de rust is nog lang niet weergekeerd. Patriarch Gregorios III Laham zegt uitdrukkelijk dat de crisis in Syrië verbonden is met de Palestijnse kwestie. Israël, dat altijd een slag voor wil zijn, is drukke besprekingen begonnen met de Arabische Emiraten en met Turkije om toch nog de ontwrichting van Syrië te bewerken. En de Britse Sunday Times onthult nu dat Britse charitatieve instellingen in Syrië steun blijven geven aan gewapende groepen, die verbonden zijn met Al Qaïda. Jihadisten en wapens zijn er voorlopig nog genoeg.

 Internationaal blijft wel het besef groeien dat de oorlog  tegen Syrië vanuit het buitenland werd en wordt gevoerd. En dit is  hoopvol voor de toekomst wanneer men eens de gehele waarheid zal erkennen. De Russische eerste minister Dmitry Medvedev  herhaalt dat de buitenlandse bemoeienissen in Syrië  de problemen blijven verergeren en de destabilisatie bewerken. De woordvoerder van de Democratische Volks Republiek van Korea,  Kim Yong-nam drukt zijn steun uit aan de regering en het volk van Syrië in zijn strijd tegen het westers imperialisme. Het Syriac Orthodox patriarchaat van Antiochië en het hele Oosten ontkent ten stelligste de geruchten alsof de Apostolische Stoel van Antiochië  in Damascus zou verplaatst worden. Dr. Ali Haidar, staatsminister van Nationale verzoening meldt dat er op verschillende plaatsen belangrijke vorderingen worden gemaakt. Ook de betrekkingen met de “echte” vrienden van Syrië worden uitgebreid of versterkt. Ondertussen komt het Arabische volk zowat overal in opstand tegen de moslimbroeders en andere extreme islamisten, door het westen en zijn bondgenoten gesteund: Egypte, Tunesië, Libië … De Turken blijven protesteren tegen hun eerste minister die de promotor van de moslimbroeders is.  Al Jazeera (de almachtige Joods-Amerikaanse-Arabische zender) in Qatar is als een kaartenhuisje ingezakt. Een flink deel van het Arabische volk is het beu te kijken naar gemanipuleerd nieuws dat slechts de misdaden van een fundamentalistische islam in Syrië aanwakkert. En het volk van Bahrein, het koninkrijk van de hoog verheven Al Khalifa’s,  het mini-petrolstaatje, blijft gerechtigheid eisen, al wordt het gruwelijke onderdrukt, met goedkeuring van het westen. Je kunt dit vergeten volk van de “Arabische Lente” steunen met de manifestatie aan hun ambassade op 14 augustus om 12.00 u (Louisalaan 250 te 1050 Brussel). Er is een reële  hoop dat de bewustwording van de waarheid wereldwijd geleidelijk een omwenteling kan teweeg brengen.

Ondertussen is in ons eigen Vlaamse land een soort  derde schoolstrijd begonnen tegen de interne afbraak van het katholiek onderwijs. Dat jonge christenen zonder schaamte mogen opstaan, om te getuigen dat Jezus Christus en zijn evangelie de moeite waard zijn om onverkort te verkondigen én te volgen in deze chaotische,  depressieve en ontwrichte beschaving. Moge het goede vuur van de Tweede Franse Revolutie ook Vlaanderen wakker schudden. Warm aanbevolen. 

In het begin van onze tijdrekening schreef een Flavius Josephus (“Flauwe Jef” in vrije vertaling) twee geschiedkundige werken. Het zijn verhalen van geweld en overheersing, het uitmoorden van volkeren en  het verwoesten van landen, omwille van de hebzucht, eerzucht en machtsdrang van enkelen. Onze huidige geschiedenis vertoont nog precies hetzelfde eentonige stramien. Menselijke samenlevingen zonder God  zijn gebouwd op onderlinge na-ijver, machtsdrang, geweld en moord, alle eeuwen door. En als ze God misbruiken voor hun eigen plannen wordt het nog gruwelijker. Jezus Christus is de enige in de mensengeschiedenis die niet  alleen een weg gewezen heeft naar het leven en de waarheid maar ook kon zeggen: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven”.  Hij kwam het onrecht niet aanklagen en straffen, wat zoals alle beschavingen willen doen. Hij nam alle schuld zelf op zich en heeft zijn leven gegeven voor anderen. Zijn verheffing aan het Kruis werd de weg naar de verheffing van de verrijzenis.  In verschillende culturen en stromingen hebben sommigen in het verleden geprobeerd zijn leven na te volgen. De grote bekeerling  G.K. Chesterton merkte al op dat er geen enkele steekhoudende opwerping kan gemaakt worden tegen het christelijk geloof, tenzij... dat we het nog niet echt geprobeerd hebben. Het wordt tijd dat we het allemaal eens gaan proberen om de eentonigheid van onze geschiedenisboeken te doorbreken.

10-08-2013 om 22:17 geschreven door Gust Adriaensen

10-08-2013 om 09:11 geschreven door Gust Adriaensen

TWEEDE NEDERLANDSE TRAPPISTENBIER

Bron: www.zunderttrappist.nl

 Nederland krijgt in het najaar zijn tweede trappistenbier. Het bier gaat Zundert heten, naar de plaats waar de brouwerij staat. Monniken van de abdij Maria Toevlucht lieten een oude koeienstal van kloosterboerderij ‘De Kievit’ ombouwen tot brouwerij. Anderhalve maand geleden werden de brouwketels uit Duitsland geplaatst. Dankzij de plaatsing van brouwketels en vergistingstanks kunnen de monniken starten met proefbrouwsels. Abt Daniël. “Wij verwachten dat tegen het eind van dit jaar het bier voor het eerst in bredere kring te proeven zal zijn. Het bier krijgt de naam ‘Zundert’. Met de installatie van de ketels is ook de website www.zunderttrappist.nl live gegaan.” 

Abdij Maria Toevlucht behoort tot de orde van de Cisterciënzers van de Stricte Observantie, beter bekend als Trappisten. Monniken en monialen van deze abdijen leven volgens de Regel van Benedictus, waarin het ‘Ora et labora’ (bidden en werken) centraal staan. Monniken van de abdij vervaardigen velerlei producten om in hun levensonderhoud te voorzien en personen in nood te steunen.

De Internationale Vereniging Trappist (IVT/AIT) erkent momenteel bier van acht abdijen officieel als trappistenbier. Vorig jaar nog werd het trappistenbier van Engelszell, de enige trappistenabdij in Oostenrijk, erkend. Zes trappistenbieren worden gebrouwen in Belgische trappistenabdijen (3 uit Vlaanderen (Achel, Westmalle, Westvleteren) en 3 uit Wallonië (Chimay, Orval, Rochefort). Het zevende trappistenbier (‘La Trappe’) wordt sinds 2005 gebrouwen in de Nederlandse trappistenabdij van Koningshoeven. Dankzij een erkenning van de Internationale Vereniging Trappist mogen bieren officieel de naam ‘trappist’ en het bijhorende logo dragen.

(Kerknet)


www.zunderttrappist.nl

08-08-2013 om 19:17 geschreven door Gust Adriaensen

07-08-2013 om 11:20 geschreven door Gust Adriaensen

De tegelijk flitsende, accurate en badinerende schrijfstijl van Rik Torfs in zijn columns, is zijn bijzonder attractief handelsmerk.

Sinds 1 augustus is deze briljante Kempenzoon rector van de Katholieke Universiteit Leuven (benieuwd hoe dikwijls de kerkjurist zijn functie zo zal aanduiden in plaats van het bloedloze KU-Leuven) en in De Standaard van 5 augustus lees ik een eerste pennenvrucht van de nieuwbakken rector.

Torfs treedt in het artikel de kritiek op de hoge publicatiedruk voor wetenschappers bij. Inhoudelijk zit het allemaal wel snor. Maar er is ontegenzeggelijk iets fundamenteels veranderd met de schrijfstijl.

Buiten enkele pittige aforismeachtige sententies ('het zijn zelden bejaarden die de wereld veranderen', 'de kunst bestaat er eigenlijk in zo veel mogelijk te schrijven door zo weinig mogelijk te lezen'), wordt de tekst gekenmerkt door een onmiskenbare academische saaiheid, die de Rik-van-de-columns vreemd was.

Heeft Torfs op 1 augustus resoluut de stijlknop omgedraaid en vast op 'rectorswaardigheid' ingesteld? Of slaagt hij erin vlotjes over te schakelen naar de blitse columntaal wanneer de omstandigheden het vereisen of wanneer het in zijn kraam past?

Ach Rik, ik heb het vroeger al geschreven, onthou ons niet, nu je rector bent, het genot van je vaak schitterende columns. Word geen bejaarde, belegen, bedaarde, voorzichtige rectortaalgebruiker. Verander de wereld. Ook de taalwereld. Blijf dus jong in je taal. Je adagium indachtig: het zijn zelden bejaarden die de wereld veranderen.

07-08-2013 om 09:17 geschreven door Gust Adriaensen

06-08-2013 om 07:54 geschreven door Gust Adriaensen

De avonddienst of de vespers in de norbertijnenabdij van Postel: een aanrader voor iedereen!

Stipt 18 uur : de ruisende stoet der  norbertijnen. De diepe buiging, twee aan twee, voor het altaar. Het gestommel bij het plaatsnemen in het gestoelte.

De voorzanger heft de hymne aan, begeleid door zachte orgelmuziek. Het rustgevende psalmodiëren. De lezing uit eeuwenoude teksten van kerkvaders en heilige priesters. De stilte nadien. Het magnificat . De voorbeden. De namen van de confraters die sinds de stichting in de 12^de eeuw op dezelfde dag gestorven zijn.

Het zegenlied en de zegen. Het convent richt zich naar het Mariabeeld, zingt het Marialied. Ga in vrede.

De diepe buiging voor het altaar. De stoet verdwijnt in de lange kloostergangen.

Het is net geen 18.30 uur wanneer we de kerk verlaten.

De avonddienst in al zijn eenvoud: telkens opnieuw een deugddoende geestelijke ervaring.

05-08-2013 om 08:36 geschreven door Gust Adriaensen

04-08-2013 om 11:50 geschreven door Gust Adriaensen