Op 2 november stelt Willy Thijs zijn olieverfschilderijen, aquarellen en pastels, tentoon in de Foyer van GC Den Dries in Retie.

25-10-2014 om 14:34 geschreven door Gust Adriaensen

VIII/32+

Vrijdag 24 oktober 2014

Een marathon met een hoogfeest.

Om de ellende van deze onrechtvaardige oorlog tegen het Syrische volk draaglijk te maken, worden voortdurend allerlei evenementen georganiseerd. Zo beleefden we zaterdag in Deir Atieh, een 20 tal km van Qâra verwijderd, richting Damascus, “de eerste marathon van Qalamoun”. Ziehier een heel speciale dag uit het leven van de gemeenschap Mar Yakub.

De bezieler van onze vrijwilligers, die samen met zijn gezin tot onze gemeenschap behoort is inmiddels voorzitter van de Rode Halve Maan en moest “ambtshalve” aanwezig zijn. En zo werd met veel aandrang gevraagd dat heel de gemeenschap aanwezig zou willen zij.   Daar gingen we graag op in. Voor de veiligheid was ruimschoots gezorgd. We begonnen die zaterdag als naar gewoonte met een uur stille, gezamenlijke aanbidding, vierden de eucharistie en vertrokken. Onderweg leek alles ongeveer normaal, her en der gebouwen die beschilderd of versierd zijn met de Syrische vlag en het portret van de huidige president of van zijn vader. Ook zagen we vanaf het hoofdweg in de hoogte het grote hospitaal van Deir Atieh prijken. Men vertelde ons evenwel dat de rebellen binnenin heel wat verwoestingen hebben aangebracht naast het vermoorden van dokters en verplegend personeel. Dat is gelukkig hier voorbij.

Heel Deir Atieh was in feeststemming. Overal jongens en meisjes in witte truitjes zwaaiend met de vlag van Syrië als verwelkoming voor de mensen die met auto’s en autobussen arriveerden. We werden naar de tribune geleid waar we mochten plaats nemen achter de gouverneur en – laat me maar zeggen – “de gestelde lichamen”; gezeten op de eerste rij. We werden eerst aan hen voorgesteld. Alle stoelen waren kunstig met wit doek bekleed in de vorm van een strik. We kregen een slokje koffie en er werden chocolaatjes aangeboden. Ondertussen was het een heen en weer lopen van bekenden die kwamen groeten. We zaten vlak voor de aankomst die versierd was met een grote menigte rode, witte en groene ballonnen. Een groep meisjes in kleurige lange gewaden verzorgden allerlei reidansen op gepaste muziek. Ze dansten de bekende eeuwenoude Syrische “dabké”, die mogelijk Jezus nog gedanst heeft. Echt de sfeer van een groot familiefeest.

Onze frater David, die nog ooit in Colorado deelnam aan olympische zwemwedstrijden zou met de marathon meedoen, alsook een jongen en een meisje van onze vluchtelingen. Zij kregen het gepaste witte truitje met een nummer. De luidspreker kondigde een minuut stilte aan voor de overledenen van deze oorlog. Het is een vaste gewoonte om bij iedere plechtigheid “de martelaren” te gedenken en te eren. Dan volgde de nationale hymne met een dank aan president en leger, waarop een spontaan applaus uitbrak. En eindelijk was het zo ver. Een 250 lopers uit de omringende dorpen gingen vertrekken, netjes verdeeld in volwassenen met jongeren en kinderen, meisjes en jongens. Neen, het was geen 42 km. Het waren maar enkele kilometers, eerder een lange sprint. Bij de aankomst zegen de deelnemers niettemin languit op de asfalt neer, genietend van een stralende zon en happend naar adem. En onze David was 9^e . Er is dan altijd iemand die ondeugend vraagt waarom hij niet eerst was, maar David had er geen moeite mee om zijn voorlopers alle lof toe te zwaaien. Om een jongen, die struikelde te sparen is hij zelf wel gevallen maar neen, dat was de reden niet. Hij vond dat er enkele zeer sterke jongeren bij waren. Wel werd hij meteen bij de micro gevraagd en David gaf zijn dankbare commentaar die over het hele terrein weerklonk. Daarna kregen de eersten, waaronder hij, nog gelukwensen en een herinneringsplakkaat uit handen van de gouverneur. En ’s avonds kwamen hij en wij warempel op het tv-nieuws.

Wat een volksfeest daarna, met niets dan blije gezichten en hartelijke ontmoetingen van iedereen met iedereen! En wij maar iedereen feliciteren die een truitje droeg. En plots klonk het: moeder Agnes-Mariam is hier! Niet te geloven. Inderdaad, samen met zr. Carmel en een religieuze uit Italië, een zuster van een van onze zusters, die er in geslaagd is de nodige regelingen te treffen om een tijd bij ons te blijven. Er werd omhelsd, geweend, gelachen en honderduit verteld. Twee jaar en vier maanden hebben we elkaar niet meer gezien. Stel je voor, een abdij waar abt en prior of abdis en econoom al jaren afwezig zijn! En nog is het voor hen en ons niet veilig genoeg om definitief terug te keren. Toch werd nu van de extra veiligheid gebruik gemaakt om na afloop rechtstreeks naar het klooster te rijden. Zonder dat er iets geregeld was kwam dan de ene na de andere toe. Net in Mar Yakub teruggekeerd kwam eerst de bisschop toe. Even later kwam ook de pastoor van Qâra. Dan arriveerde de burgemeester. Er kwamen mensen die zelf lont geroken hadden of op een of andere manier verwittigd werden, terwijl de telefoon rood gloeiend stond. Eerst werd een rondgang gemaakt op het terrein en in de kleine binnentuin. Van buitenaf zijn de verschillende grote gaten en de beschadiging van de gebouwen goed merkbaar. Zr. Carmel heeft al vanaf het begin van de oorlog herhaald: voor mijn part mogen alle gebouwen instorten als er maar niemand van ons geraakt wordt. Alles bij elkaar waren moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel tevreden dat het niet erger was. Met haar gewone, uiterst praktische geest gaf moeder Agnes-Mariam meteen de nodige aanwijzingen. Zij was en is tenslotte niet alleen de architect maar ook de bouwheer van al deze gebouwen. In de kerk hielden we een geïmproviseerd dankgebed met de bisschop en de pastoor van Qâra. De bisschop vroeg of ik wilde voorgaan en ik vroeg of hij de slotzegen wilde geven en zo deden we het. Inmiddels was het al namiddag. De gemeenschap, onze vluchtelingen, de kerngroep van de vrijwilligers, allen verzamelden in de refter. Enkelen hadden een groot aantal eenvoudige maaltijden in het dorp gehaald: gevulde falafels met schotels groenten. Iedereen at terwijl langs alle kanten verhalen werden opgedist en wederzijds vragen werden gesteld. Ja, er schoten zeker nog 12 Bijbelse porties over, die nauwkeurig verzameld werden.

In de namiddag waren nog enkele vergaderingen voorzien met mensen van buiten af. Voor het eerst heb ik nu meegemaakt hoe een bedrijf in gang wordt gezet. Er waren twee zakenvrouwen en een meneer en het ging over een tapijtenfabriek. Er is hier iets dergelijks geweest maar wegens de oorlog ligt het zo goed als stil. Het is de bedoeling dit opnieuw op te richten en uit te breiden. Moeder Agnès-Mariam stelde vragen en gaf raad. De taken werden verdeeld. Tot heden werd veel aandacht besteed aan hulpverlening door het geven van voedsel, kleding en zo nodig geld. Nu willen we eerder de mensen helpen door gelegenheden voor eigen arbeid te scheppen. Het bevordert hun creativiteit en waardigheid en zo kunnen ze voor eigen onderhoud zorgen. Er werd hen een beperkt bedrag toegezegd om met de noodzakelijkste investeringen te beginnen (met dank aan de weldoeners die ons blijven steunen). En als het eenmaal goed draait, zullen ze kwaliteit afleveren, handgemaakte tapijten, evenwaardig als Iraanse.

’s Avonds verzamelden we met vluchtelingen en enkele anderen weer in de refter. Enkele zusters brachten in hun nationale klederdracht liederen en voerden dansen op. Het groeide spontaan uit tot een lange avond van zang, spel en toneel. Iedereen was doodmoe maar niemand wilde eindigen. Ook de Arabische charismatische liederen zijn eindeloos. Uiteindelijk nam moeder Agnes-Mariam de bijbel en las Jesaja 6: het roepingsvisioen van de profeet met Gods oordeel over het volk, de bestraffing en de voorzegging dat er slechts een stronk, een heilige rest zal overblijven.

Zondagmorgen vierden we allen samen de eucharistie met een zeer dankbaar hart. Op die fameuze zondag 17 november 2013, toen we echt in doodsgevaar verkeerden, hebben we de eucharistie gevierd en elkaar de vredewens gegeven alsof het de laatste keer was dat we elkaar op aarde nog zouden ontmoeten. Nu hadden we eerder een dankbaar en zeer hoopvol gevoel, al is de toestand in de wereld alles behalve rooskleurig. Moeder Agnes-Mariam nam nog uitgebreid de tijd om naar ieder te luisteren en met een gezamenlijk gebed namen we afscheid. Hopelijk, spoedig tot ziens.

Kleine kroniek van een grote oorlog

Ziehier hoe wij de oorlog tegen Syrië beoordelen, vanuit eigen ervaring en de inzichten van mensen die het kunnen weten. Het is goed mogelijk dat we ons hier en daar vergissen. Deze vergissingen zullen in elk geval veel minder groot zijn dan het bedrog en de oorlogspropaganda die u al meer dan drie jaar lang worden voorgehouden in dure reportages, betaald met uw eigen belastinggeld.

Het verloop

Hillary Clinton schreeuwde het begin 2011 uit: We hebben een Nieuw Midden Oosten nodig! De VS ging de Syrische regering omverwerpen onder leiding van haar als staatssecretaris, David Petraeus, directeur CIA, Engeland, Frankrijk, geholpen door Israël, Turkije, de golfstaten en vanzelfsprekend de NAVO. Deze beslissing was eigenlijk al genomen in 2001, na de aanslagen op de WTC torens (oorlog tegen respectievelijk Afghanistan, Irak, Libië, Libanon en Syrië, Soedan, Somalië en Iran). De legerleiding keurt een “uitgebreid Midden Oosten” goed en het staatssecretariaat werkt een “Arabische Lente” uit. De Atlantische pers wordt opgedragen te berichten over een “volksopstand” tegen een verschrikkelijke dictator, die kinderen martelt en baadt in het bloed van zijn eigen volk, Dit wordt zonder ophouden gevoed door de media van de Golfstaten, vooral Al Jazeera. “Special forces” organiseren in vier grenssteden opstanden (Dara, Homs, Idlib, al-Kamal) en onze pers spreekt van een bloedige onderdrukking door een wreed regime. De opstanden groeien samen met het uitmoorden van de bevolking en de verwoesting van het land. Er zijn Syriërs die uit ongenoegen met de rebellen meedoen, soldaten lopen over naar de rebellen, sommige Syriërs verlaten het land en stellen hun bezit in veiligheid. Dit is het enige moment in heel de oorlog waarin de “internationale gemeenschap” eensgezind vecht om de Syrische regering ten val te brengen. Het vervolg zal een kluwen worden van samenwerking en tegenwerking, waarbij elk zijn eigen belangen nastreeft.

In 2012 begreep de Syrische bevolking uit de wrede moorden van de rebellen dat het een samenzwering was om hier een islamitisch emiraat te vestigen. Het wil geen omverwerping van de regering en protesteert tegen de leugens van het westen. Een groep Franse officieren is in de streek van Homs al bezig met de vorming van de IS en wordt opgepakt. Frankrijk moet onderhandelen om hen vrij te krijgen. De rebellengroepen worden talrijker en wreder. De media verhevigen hun propaganda tegen deze “wrede Syrische tiran”, steunen voluit de “democratische revolutie” en verzwijgen zorgvuldig de echte wreedheden in het land. Ze beschuldigen de christenen van het meeheulen met een dictator. Frankrijk weet meer dan honderd landen samen te brengen in de oorlog tegen Syrië onder de naam “vrienden van Syrië” (die later ook als een pudding in elkaar zakken en gereduceerd worden tot 11) terwijl Hillary Clinton en ambassadeur R. Ford zich engageren voor een nieuwe strijd zoals destijds in Nicaragua, door djihadisten te rekruteren. De vredesgesprekken van Geneve 1, met flinke Russische invloed, suggereren een politieke oplossing zonder regeringswissel in Syrië, wat voor rebellen onaanvaardbaar is. Alle latere pogingen zullen mislukken. Syrië eist dat eerst de rebellen het land uit worden gezet, de rebellen eisen dat eerst de regering opstapt. Op het terrein gaan de wreedheden voort onder het motto: De christenen naar Beyroet en de alawieten naar het graf (een slogan die in het Arabisch rijmt). Syrië krijgt van de internationale gemeenschap de schuld van alle ellende, zodat er bovenop nog allerlei sancties worden opgelegd. Europa doet gewillig mee.

In 2013 houden volk, leger, regering en president nog steeds stand terwijl verschillende wereldleiders openlijk hun droom wereldkundig blijven maken, nl. dat het “regime” van al-Assad “spoedig”, “binnenkort” ten val zal komen. En Syrië werkt verder aan de democratisering van het land o.a. door vrije verkiezingen in het vooruitzicht te stellen en de erkenning van een meer partijen stelsel. Turkije organiseert samen met Israël en Frankrijk een overval op 11 alawitische dorpen van Lattakia, waarbij een menigte kinderen ontvoerd worden om als slachtoffertjes te dienen van een massale gifgasaanval die ze in Ghouta (Damascus) uitvoeren. Met 35 professionele video’s zorgen ze er voor dat de internationale gemeenschap Syrië aansprakelijk stelt voor deze aanschouwelijke gruwel. “Toevallig” was juist ervoor een indrukwekkende onderzoekscommissie van de UNO in Damascus neergestreken. Ze kunnen echter geen enkel element vinden van schuld van Syrië. Ze komen later nog eens terug en nu na een jaar en drie maanden hebben ze nog geen en verzint een aantal onzinnige “bewijzen” om Syrië alle schuld te geven. In ieder geval, het zo lang verhoopte moment is gekomen. Amerika stuurt oorlogsbodems, Fr. Hollande maakt zich klaar om bij te springen en wacht een hele dag op het beslissende telefoontje. Obama heeft echter van zijn legerleiding vernomen dat Iran heel hun oorlogsvloot op een minimum van tijd naar de haaien kan sturen en de Russen hadden al twee raketten, die de Amerikanen als voorboden afschoten prompt uit de lucht geplukt. Obama durft geen “strafexpeditie” te beginnen en moet ‘met de billen bloot’ terug naar huis. Gelukkig voor ons, die twee dagen en twee nachten met klein en groot gewerkt en gesleurd hebben om een veilige schuilplaats klaar te maken. Turkije, Frankrijk, de Golfstaten en vooral François Hollande   zijn razend. Rusland brengt de oplossing en stelt aan de VS voor dat de chemische wapens, (die Syrië niet gebruikt en niet nodig heeft) opgeruimd worden. Syrië aanvaardt graag dat die oude en gevaarlijke rommel uiteindelijk op die wijze verdwijnt. En zo is een al te groot en gevaarlijk gezichtsverlies voor de VS vermeden. Onze pers blijft weken, ja maanden onnozel deze zogenaamde westerse overwinning loven en schrijft over een “gevoelige verzwakking” van het Syrische leger en een president die ze op de knieën gekregen hebben. En het hoogtepunt van deze klucht: de club van de opruimers krijgt de Nobelprijs voor de vrede! Syrië gaat ondertussen systematisch verder met het terug innemen van het land en behaalt op de rebellen de ene overwinning na de andere. Het vrije Syrische leger (dat in feite noch vrij, noch Syrisch, noch een leger is) flikkert nog even als een uitgedoofde ster.

In 2014 beslissen Obama en de twee secretarissen van landsverdediging Leon Panetta en Chuck Hagel (Hillary Clinton en D. Petraeus zijn inmiddels afgezet) dat een regeringswissel met eigen pionnen als koloniale controle (zoals in Irak) uiteindelijk in Syrië te moeilijk en te duur is. De Syrische president is inmiddels op democratische wijze door het volk in binnen- én buitenland met een overweldigende meerderheid herkozen, ondanks de grimmige boycot van het westen en sommige ondemocratische “regimes” zoals Frankrijk en België die het stemmen van Syriërs belet hebben. Onze pers blijft haar leugens trouw en vermeldt dat de stemming niet democratisch kon zijn omdat het land door een “burgeroorlog” verscheurd wordt en het grootste deel al in handen is van de oppositie, de Nationale Syrische Coalitie. In werkelijkheid hebben 11, 6 miljoen van de 15 miljoen stemgerechtigden kunnen stemmen en 88, 7 % daarvan stemden voor al Assad! Syriërs in binnen en buienland vieren dgen lang feest. De VS kijken de andere kant op en beslissen Irak in drie stukken te verdelen en de Koerdische regio af te scheiden van Syrië. Het “nieuwe Midden Oosten” is voor hen geen doel meer, maar een middel om hun belangen veilig te stellen. Daesh (ISIS of IS, islamitische staat) wordt opgericht in Irak en Syrië. Daarna wordt een grote coalitie gevormd om zogenaamd deze IS te bestrijden, zodat “de vrienden in Syrië” toch militair kunnen ingrijpen in het Midden Oosten. Hierbij zouden tot heden slechts 300 strijders uitgeschakeld zijn (een aantal dat Syrië alleen al in een week tijd uitschakelt!). De bombardementen van de brede coalitie zijn wellicht de grootste, duurste en meest inefficiënte operatie uit de geschiedenis. Syrië is het enige land dat werkelijk het wereldterrorisme bestrijdt.

Vanaf juli 2012 tot juli 2014 zouden er volgens het Syrische leger hier 250.000 djihadisten gevochten hebben, waarvan velen gedood werden. Welk land zou hiertegen bestand zijn? Bovendien is het Syrische leger in vergelijking met dat van Israël of de VS niet erg modern, noch efficiënt en de soldaten hebben maar een heel kleine wedde, vergelijken met de vorigen en met de rebellen. De moed en de overtuiging waarmee deze soldaten hun volk en land verdedigen is echter een wonder op zich. Een van de (toen nog) al Nousra strijders die in Qousseir de slag tegen het leger verloren heeft, gaf hierover destijds ongewild een getuigenis door te zeggen dat hij zulke moedige, overtuigde vechters nog nooit ontmoet had.

De belangen

De VS ontdekten in 2000 in Syrië enorme voorraden gas (met hun National Energy Policy Development Group, NEPDG). Van toen af stond het vast dat Syrië op een of andere wijze aangepakt zou worden om het onder VS controle te dwingen.

Israël blijft zogenaamd zijn nationale belangen verdedigen, op korte én lange termijn. Daarvoor voert het al 66 jaar zonder ophouden en intens oorlog, op kosten van de VS en anderen. Telkens breidt het zijn gebied een beetje uit en werkt het tegelijk aan het Grote Israël, van de Nijl tot de Eufraat. In de bezette Syrische Golan heeft het nu de blauwhelmen verdreven en vervangen door Al Qaida. Het wil het Syrische leger neutraliseren o. a. door de patriotraketten van de NAVO in Turkije en tevens het Egyptische leger neutraliseren. Het werkt aan een Koerdistan in Irak en een afscheiding van Zuid Soedan.

Frankrijk hoopt het mandaat te krijgen over Syrië en heeft daarom (met de CIA) het vrije Syrische leger opgericht met de vlag uit de tijd van het mandaat in 1920 (groen, wit, zwart en drie sterren). Turkije wil het Ottomaanse rijk herstellen en heeft sinds 2012 al een administratie voorzien voor de “provincie van Damascus”. In het Ottomaanse rijk is voorzien dat bepaalde provincies mede door andere koloniale machten worden bestuurd. Hierdoor zouden in Syrië hoge Franse functionarissen kunnen geplaatst worden. De dromen van     Frankrijk en Turkije zijn goed verenigbaar. Deze twee blijven onverminderd de val van Damascus nastreven, terwijl de VS dit plan al hebben opgegeven. Inmiddels heeft Frankrijk zijn vreemdelingenlegioen naar hier gestuurd om samen met Daesh, dus als terroristen, tegen Syrië te vechten.

Saoedi-Arabië en Qatar willen iedere lekenstaat uitroeien om hun islamstaat te vestigen. De enige echte lekenstaat in het Midden Oosten is nu Syrië. Ze weten echter goed dat hun islamitische heerschappij onmogelijk is als ze de VS niet blijven steunen.

De vooruitzichten

De VS vechten niet meer voor de omverwerping van de regering in Syrië, maar om hun strategische en economische belangen. Daarom hebben ze de Chinese olie-installaties in Irak gebombardeerd. De militaire uitbouw wordt steeds groter en de bevolking wordt steeds armer. Hoe lang zal het Amerikaanse volk aanvaarden dat het moet werken en leven om de rest van de wereld met bedrog, militair te onderwerpen? Anderzijds is er de oppermachtige wapenindustrie met een heel reeks dik betaalde haviken zowel bij de republikeinen als bij de democraten. De VS moesten zich terugtrekken uit Afghanistan en Irak. Ze begonnen onmiddellijk in het Midden Oosten en nu in Oekraïne om oorlog te voeren tegen Rusland. De wapenreuzen (Lockheed Martin, Northrop Grumman, Raytheon) hebben niets aan vrede, terwijl oorlog hen nog schatrijker maakt. Iedere modernisering in Rusland geeft hen de mogelijkheid de regering onder druk te zetten om nog meer te investeren in wapens. Desnoods organiseren ze zelf een aanslag om Amerika tot een oorlog aan te sporen. Zij weten hoe ze gouden zaken kunnen doen.

Frankrijk zal zijn droom niet kunnen waarmaken, maar hoogstens kunnen vechten tegen landen die toenadering zoeken met China om een zekere westerse heerschappij te herstellen (Ivoorkust, Mali, Centraal Afrikaanse Republiek...). Inmiddels zijn de Franse politieke instelling langzaam maar zeker aan het inzakken zodat Frankrijk bij de volgende verkiezingen eindelijk zijn “republiek” kan begraven en terugkeren naar zijn koningschap en het geloof van Clovis. Ook Turkije lijkt zijn neo-Ottomaanse droom niet te kunnen verwezenlijken, zelfs niet met zijn stevig bondgenootschap met de moslimbroeders. Egypte schijnt er in te lukken de moslimbroeders voor goed opzij te zetten. Turkije, als lid van de NAVO zal zich moeten schikken naar de VS. Ook in het Turkse volk groeit een sterk verzet tegen de dwaze oorlogsvoering van zijn leiders.

Saoedi-Arabië en Qatar zijn de miljarden die ze gul besteed hebben aan de omverwerping van de regering van Syrië voor goed kwijt. Ze kunnen hoogstens terroristen verder financieren en bewapenen om aanslagen te blijven plegen. Als ze toch zoveel geld hebben kunnen ze eventueel mee helpen betalen voor de heropbouw van Syrië.

Israël blijft achter de schermen vechten voor de verdeling van Irak in drie gebieden. Het heeft al enthousiast de onafhankelijkheid van Koerdistan toegejuicht (zoals Zuid Soudan). Het is onwaarschijnlijk dat het in Syrië het Noorden kan losmaken en even onwaarschijnlijk dat het Zuid Libanon kan veroveren. Het moet ook stilaan rekening houden met eigen bevolking, niet alleen de vele orthodoxe joden die radicaal deze zionistische agressie verwerpen als tegengesteld aan het joodse geloof maar ook met de gewone joden die deze blijvende en groeiende agressie moe zijn. Het hoge aantal zelfmoorden in het leger, zorgvuldig verzwegen, is hiervan een teken. Israël brengt immens lijden in deze wereld maar het volk lijdt zelf ook erg. Het heeft wel bereikt dat Syrië erg verzwakt is en voor decennia teruggeworpen in zijn ontwikkeling. Dat is tevens de troostprijs voor de andere “vrienden van Syrië”. En door de opruiming van de Syrische chemische wapens is Israël nu de enige staat ter wereld met een uitgebreid geperfectioneerd atoombommenarsenaal (te land, in de zee en in de lucht) en een grote hoeveelheid chemische én biologische wapens. Een kernvrij Midden Oosten is niet voor morgen. Israël voelt zich militair oppermachtig om gelijk welke oorlog uit te lokken en gelijk wie tot de orde te roepen. Het protesteert heftig tegen het feit dat Erdogan openlijk de moslimbroeders (en dus onrechtstreeks Hamas) steunt, terwijl ook de VS de moslimbroeders steunen, met de bedoeling in het Midden Oosten zoveel mogelijk regeringen onder deze terreurgroep te brengen. In de VS is zelfs Mehdi K. Alhassam, moslimbroeder, lid van de nationale veiligheidsraad! Er zit dus wel degelijk een haar in de boter bij de “vrienden van Syrië” maar voorlopig is er nog meer boter dan haar.

Irak is in feite al in drie stukken gevallen: voor de Koerden, de Soennieten en voor de sjiieten en de rest. Koerdistan zou eventueel als onafhankelijk staat erkend kunnen worden maar dan moet het wel weten uit te leggen hoe het komt dat hun gebied plots 40% groter is geworden. Het kalifaat kan nooit internationaal erkend worden. Het zou wel kunnen overgaan naar het soennitisch gebied, gewoon met dezelfde criminele leiders zoals in Libië gebeurde.

Libanon was eens een christelijke land dat Israël door innerlijke verdeeldheid danig heeft kunnen verzwakken. Het kleine land is nu zeer kwetsbaar. Daesh kan hier als terreurgroep blijven streven naar anarchie, met de hulp van Israël.

Rusland en China hebben economisch een stevig bondgenootschap gesloten (samen met de groeiende invloed van de BRICS) tot grote ergernis van de VS, die klaar staan om Daesh in te zetten en die landen te ontwrichten. Dat is nu de grote bekommernis van de VS. Abdul Rahman, de prins van Saoedi-Arabië financiert deze islamitische staat en kalief Ibrahim is de leider. Ondertussen zijn echter de voornaamste officieren Georgiërs, leden van geheime militaire diensten en Turkssprekende Chinezen. Moskou en Peking hebben dus niet veel tijd meer om in te grijpen en te beletten dat Daesh zo ver gevorderd is dat de ontwrichting niet meer tegen te houden is. De Russen en de Chinezen zullen vlug en drastisch moeten handelen, niet alleen uit medelijden met ons maar ook om henzelf. Ze hebben in het verleden echter bewezen dat ze het ook kunnen, door af en toe op het schaakbord een beslissende zet te doen die de tegenstrevers doet duizelen.

Syrië is met zijn 200.000 doden een land van martelaars geworden en de infrastructuur is grondig vernield, terwijl de ontwrichting voorlopig nog blijft verder gaan... maar het volk leeft. Volk, leger, regering en president zijn meer een geworden. Dat is hun sterkte. Syriërs zijn nog duidelijker dan ooit voorheen één familie. Alles wijst er op dat het zijn soevereiniteit zal kunnen bewaren en geleidelijk de vrede en de harmonie kan herstellen. Het zal aan een lange materiele en geestelijke heropbouw werken. Rusland en Iran zullen helpen bij het herstel van de olieproductie en de gaswinning.

En wij?

In dit kegelspel van aardse machten zullen wij samen met de andere religieuzen, christenen en moslims op onze wijze trachten bij te dragen aan de geestelijke en materiele her opstanding van dit volk, vanuit onze roeping als religieuze gemeenschap. We willen meewerken aan een “Christelijke Lente” in dit land, dat de bakermat is van het christelijk geloof, zodat van het Rijk Gods en van Jezus gezegd kan worden: “Zijn faam ging uit over geheel Syrië en men bracht allen tot Hem die er slecht aan toe waren, die door velerlei ziekten en pijnen gekweld werden (vele Syriërs in nood), bezetenen (de mannen van Daesh, hun vrienden en broodheren), lijders aan vallende ziekte en lammen. En Hij genas hen.” (Mattheus 4, 24). En hopelijk groeit dan bovenop nog de eerste katholieke priesteropleiding in de geschiedenis van Syrië! Voor dit alles willen we ons leven geven. En als er toch duistere machten en hun handlangers Syrië alsnog in een totale vernietiging kunnen storten, dan nog blijven we leerlingen van Jezus Christus. Ook zijn aardse leven is, menselijk gezien, alles behalve schitterend geëindigd. Zijn kruisdood als levensoffer heeft echter de wereld gered. In zijn dood zijn alle onschuldige slachtoffers van heel de mensheid vertegenwoordigd. Hij nodigt ons uit niet aan de kant van de moordenaars te gaan staan maar de zijde van de slachtoffers te kiezen. Met Hem gaan wij door de dood naar het nieuwe leven. Uiteindelijk zal Hij wederkomen als enige Heer van de geschiedenis en Koning van alle volken. Maranatha.

24-10-2014 om 14:14 geschreven door Gust Adriaensen

To change the world we must be good to those who cannot repay us.

23-10-2014 om 09:06 geschreven door Gust Adriaensen

22-10-2014 om 14:36 geschreven door Gust Adriaensen

Uit internationaal onderzoek, blijkt, aldus Paul Magnette, dat de inkomensongelijkheid in ons land sterk toeneemt. In 1983 verminderde onze fiscaliteit de ongelijkheid nog met 23 procent, nu is dat slechts 15 procent.

De spanning tussen het rijkste en het armste vijfde van onze bevolking wordt voortdurend groter. De rijkste 20 procent van de Belgische samenleving verzamelde in het begin van de jaren 2000 'slechts' 35,5 procent van het beschikbare inkomen, maar bezit wel 61,25 procent van het totale vermogen van ons land, oftewel drie keer meer dan hun demografische gewicht in de maatschappij.

De armste 20 procent moet tevreden zijn met 9,10 procent van het beschikbare inkomen (minder dan de helft van hun gewicht) en met nauwelijks 0,14 procent van het nationaal vermogen.

Het is duidelijki dat in de voorbije dertig jaar de groei niet ten goede is gekomen aan de maatschappij in haar geheel, maar vooral aan de rijksten. De 20 procent rijksten gaan met 51 procent van de groei aan de haal.

22-10-2014 om 07:29 geschreven door Gust Adriaensen

Reeds voor negenen
komen ze aangereden
in hun chique sleeën
die ze nonchalant parkeren
op het erf van de boerderij
bezit van een der heren.
De pachter aanhoort
aandachtig hun wensen.
Dan trekken ze
met hun zware laarzen
de lege weitassen
en de leren jassen
losjes pratend
de bossen en weiden in.
De zenuwachtige honden
nog rillerig op hun poten
stoeien voor hen uit.
Al spoedig zijn ze verzwonden
in de oktobermist.
Van dan af hoor ik geregeld
de schoten echoën.
Ze verscheuren de stilte van de straat.
Tegen vijven
zijn ze daar weer
beladen met hazen en konijnen.
Ze bespreken nog even
met de boer de jachtresultaten.
Twee staan er voldaan
tegen de mesthoop te wateren.
Dan verlaten ze
in hun snelle wagens
onze landelijke oorden.

De boer heeft voor zijn gedienstigheden
een konijntje gekregen.

21-10-2014 om 21:01 geschreven door Gust Adriaensen

Wat een arrogantie en pretentie spreidt De Wever tentoon wanneer hij laat uitschijnen dat hij en zijn partij de enigen zijn die 'bezig zijn met de problemen van deze eeuw' en dat hij zich niet bezig houdt met al die 'flauwekul' van de anderen. Overigens dateren de ranzige uitspraken van Francken over Marokkanen, Algerijnen en Congolezen wel degelijk uit deze eeuw. De Wever loopt bovendien het gevaar dat hij door het hardnekkige en domme vergoelijken van 'de jongen', diens aangebrande uitspraken tot de zijne maakt.

De Wever vergist zich schromelijk wanneer hij denkt dat alleen maar in Wallonië de primitieve uitspraken van Francken (terechte) verontwaardiging oproepen. Zich hautain boven het democratische oppositiewerk plaatsen maar ook boven de evaluatie van Franckens gedrag door de coalitiepartners, getuigt van weinig democratisch aanvoelen en coalitiesolidariteit. Overigens zou hij, vooraleer het retorisch talent van Onkelinckx af te kraken als 'gekrijs' en 'onzin', bij zichzelf eens moeten nagaan op welke manier hij in het verleden en nu tekeergaat tegen politieke tegenstanders.

Dat hij er zich in een interview over beklaagt dat de combinatie burgemeester-partijvoorzitter fysiek (en klaarblijkelijk ook psychisch)niet te harden is, zal op weinig medelijden kunnen rekenen. Niemand verplicht hem tot die cumulatie. Dat hij laat verstaan dat er in N-VA geen geschikte opvolger voor hem is, zegt veel over zijn ego en is vernederend voor de vele bekwame partijleden.

En voor de goegemeente zijn die praatjes van De Wever gewoonweg 'flauwekul'.

21-10-2014 om 08:34 geschreven door Gust Adriaensen

VIII/31

Vrijdag 17 oktober 2014

Storm en stortvloed

Vanaf september kan het af en toe eens regenen, wat telkens een weldaad is voor het terrein. Een oude man uit het dorp had ons verwittigd dat er zware regenslag zou komen, wat hij uit het gedrag van de bijen kon opmaken. En deze superintelligente honingzoete creatuurtjes   kunnen het weten, want zij hebben hun informatie rechtsreeks van het hoofdkwartier van de Schepper, zonder inmenging van een nieuwsagentschap. Zaterdag was het zo ver. Eerst viel er gedurende uren een zachte regen en toen brak er een ware storm los met een stortvloed van regen. Alles wat niet vast stond vloog door de lucht en een tank met water werd gewoon van het dak geblazen. De dijken die het water van de bergen moeten kanaliseren waren weggespoeld zodat wij de volle lading kregen. Het kleine beekje met het water van de bergen, dat door de binnentuin loopt, stroomde over en van de muren werden hier en daar stukken afgebroken of omvergeduwd. Meestal is de grond, wanneer het geregend heeft de volgende dag weer kurkdroog. Nu was dagen daarna heel het terrein en vooral de kleine binnentuin één modderpoel van bruine kleigrond en stenen. Hele rijen van kleine druivenstruiken op het terrein zijn ontworteld (de druiven zijn gelukkig al geoogst). En de volgende dagen viel er trouwens weer overvloedig regen. Dit hebben we in geen jaren meegemaakt, maar we waren er wel heel dankbaar om. Minder leuk was dat we enkele dagen bovenop de gewone stroomonderbreking ook nog onderbreking van telefoon en internet kregen. Hopelijk is het een tijdelijk probleem want anders kan ik jullie niet meer blijven teisteren met mijn wekelijkse vrije meningsuiting. Een goed gevolg is dat twee arbeiders op twee dagen tijd het hele dak van het atrium hebben hersteld.

De tomatenoogst, die overvloedig geweest is loopt ten einde en de laatste granaatappels worden nu allemaal geplukt. De vijftien bomen in de binnentuin, die we zelf verzorgen, hebben vijfvoudig meer granaatappels opgeleverd dan op het terrein. Wat we zelf doen, doen we beter, soms toch. De rest is nu onder een modder bedolven of weggespoeld. Gedurende twee dagen hebben we samen de granaatappels verwerkt. De zoete pitten worden bewaard voor rechtstreeks gebruik. Van de rest (de zure) wordt een sap (concentraat) gemaakt dat in Libanon en heel het Midden Oosten erg gegeerd is om sla op smaak te brengen. Zorgen dat de gewassen voldoende water hebben is een van onze grote werkzaamheden maar deze keer heeft de natuur zelf hierin voorzien, en wel in overvloed. Het was voor ons een reden om eens extra in de eucharistie God te danken voor de oogst en het leven gevend water, naast onze blijvende smeekbeden om vrede en bescherming voor de christenen en andere minderheden in Syrië en het Midden Oosten, die langzaam blijven doodbloeden.

Verraad aan eigen volk

“De Amerikaanse en Duitse media willen een oorlog uitlokken in Europa tegen Rusland. Het is een punt waarop wij niet meer terug kunnen en ik ga zeggen wat ik moet zeggen. Wat ik in het verleden gedaan heb is slecht, mensen manipuleren en propaganda voeren tegen Rusland. Ook wat mijn collega’s gedaan hebben in het verleden was niet goed. Zij zijn corrupt geworden om het volk te verraden, niet alleen in Duitsland maar in heel Europa... Ik ben heel bang van een nieuwe oorlog in Europa... Er zijn altijd mensen die op oorlog aansturen, niet alleen politici maar ook journalisten. We hebben ons lezerspubliek verraden. We hebben oorlogspropaganda gevoerd. Ik heb er genoeg van. We leven in een bananenrepubliek en niet in een democratisch land, waar we persvrijheid genieten” (Kurt Nimmo, Journaliste allemand de renom: Les médias de la CIA poussent pour la guerre mondiale, 9 oktober 2014, mondialisation.ca; infowars.com).

Ziedaar de verklaring van Udo Ulfkotte, oud hoofdredacteur van een van de grootste Duitse dagbladen, de Frankfurter Algemeine Zeitung. Hij bekent ook zelf gewerkt te hebben voor de CIA. Hij legt uit hoe de macht van de CIA in de media wereldwijd begonnen is met “Mockingbird” (spotvogel), opgericht in 1948 door Frank Wisner, toen advocaat van Wall

street. (Voor wie nog niet wist dat N. Sarkozy een agent van de CIA is en daarom president van Frankrijk kon/kan worden: deze Frank Wisner is de vader van de schoonvader van Sarkozy.) Hij was directeur van OPS (Office of Special Projects), een afdeling van de CIA, met het doel de media te gebruiken voor de belangen van de financiële elite. Hij schakelt Philip Graham van de Washington Post in. In 1950 heeft hij de invloed van de CIA al verzekerd in New York Times, Newsweek, CBS en vele anderen. Vanaf 1953 neemt Allen Dulles, directeur van de CIA de leiding over en weet door te dringen tot nagenoeg alle gezaghebbende media. Uit een rapport van een comité van het congres in 1976 blijkt dat Mockingbird nog steeds operationeel is. Is het verwonderlijk dat zovele politici gewoon marionetten zijn van de financiële machten?

Voor de heersende elite van de financiële wereld en de VS is de oorlog het geschikte middel om hun nieuwe financiële wereldorde te vestigen. Verblind door een mateloze arrogantie willen ze door een oorlog Rusland ontwrichten (en uiteindelijk ook China). Terwijl de VS-Israël en hun bondgenoten en vooral de NAVO hun vernietigende oorlogen verder zetten, blijft Rusland werken aan zijn economische uitbouw. Na het gigantisch megacontract van 400 miljard dollar met China in mei van dit jaar werden zo pas nog een 40-tal contracten gesloten tussen Rusland en China.

Wanneer mogen we een dergelijke belijdenis verwachten vanuit de Franse en Engelse pers? En vanuit onze Vlaamse journalistiek? Toegegeven, ik heb wel eens een zinnig artikel gelezen op het vrt-nieuws van een of andere onderzoeker van buiten af, over het ware gelaat van Israël, over Rusland, over de christenvervolging e.d. Over Syrië heb ik helaas nog niet veel meer gelezen dan de valse oorlogspropaganda tegen het volk, het land en zijn wettige regering, want zij moeten ook voor hen helemaal kapot en in de macht van het westen komen. Zo wordt het voorgeschreven door de CIA in de grote nieuwsagentschappen, waar ieder zijn nieuws komt halen. Doen jullie gewoon maar mee om niet uit de toon te vallen? Interesseert u de vernietiging van het Syrische volk niet? Of is er toch iemand die zijn nek eens durft uitsteken?

Een breuk in de beschaving

Sinds mensenheugenis worden de verschillende waarden van kennis, cultuur, morele levenswijze en geloof van generatie op generatie overgedragen. Zo worden kinderen als het ware verheven op de schouders van hun ouders. En plots wordt deze overdracht sinds enkele generaties          abrupt afgebroken. Dit is onze cultuurcrisis. De overdracht van waarden wordt zelfs beschouwd als een hindernis voor de vrijheid en de creativiteit van de jongeren. Vroeger moesten kinderen zwijgen als volwassenen aan het woord waren. Nu moeten ouderen zwijgen als jongeren praten, want zij hebben hun tijd gehad. Volwassenen mogen de kinderen niet beïnvloeden. Afbeeldingen van erotische spelletjes van kinderen krijgen nu de titel mee: laat de kinderen toch doen. Jongeren wordt geleerd twijfel te koesteren en kritiek te leveren op de opvoeding van hun ouders. Tegelijk worden de verschillen uitgewist. Daarbij komt nog de verandering van de taal die de band met de werkelijkheid verbreekt. Het meest vernietigende wordt zo als gewoon en aanvaardbaar voorgesteld. Een homohuwelijk heeft nooit bestaan, bestaat nu niet en zal nooit bestaan omdat het een vierkante cirkel is. Aan jongeren wordt nu geleerd dat ze aan twee vrouwen of mannen de naam moeder en vader moeten geven. Al hebben we waardering en zorg voor iedere geaardheid of moeilijkheid waarin een mens verkeert, de lobby die hiermee de waarden wil ontwrichten wijzen we radicaal af. Het onderscheid tussen waar en vals, tussen goed en kwaad wordt uitgewist en heeft geen betekenis meer. Alles wordt gedaan om ook de soevereiniteit van zoveel mogelijk landen uit te wissen. En alle mensen zijn plots individuen, afzonderlijke entiteiten, onzijdige “hetjes”, onbepaalde “gendertjes”. Zo gaat het al in de school, in het gezin, in de openbare instellingen en in de kerk. Vandaar de mislukking van de opvoeding, de verwatering van het hele sociale weefsel, de individuele vervreemding en het verdwijnen van de familiebanden. Het enige verschil tussen de mensen is hun nummer, een getal. Alle historische menselijke en christelijke waarden worden afgebroken tot op de bodem van een zinloze leegte. Hierdoor wordt de mensheid tot een vormeloze massa die door de heersers van een nieuwe “wereld(wan)orde” naar believen kan gekneed worden. Deze grijze massa vormt de beste consumenten voor gelijk wat aan hen wordt aangeboden. Neen, we moeten creatief een tegenstroom beginnen, de waarden met hun echte naam noemen en ook moedig doorgeven. Alleen zo kunnen jongeren de rijkdom van hun eigen identiteit ontdekken en beleven voor hun eigen geluk en het welzijn van de samenleving.

En er zijn tekens van hoop. In Frankrijk zijn sinds 2012 jongeren en anderen massaal opgestaan om te protesteren tegen het feit dat hun erfenis gestolen wordt. Toen het “huwelijk voor allen” opgelegd werd, kwamen zij op straat in een “manifestatie voor allen”, die sindsdien alleen maar is blijven groeien. Zij willen deze “cultuur van de dood” niet, maar wel de rijkdom van de verscheidenheid die de natuur ons biedt. Op zondag 5 oktober 2014 waren ze met een half miljoen in Parijs terwijl het Franse “regime” krampachtig maar zonder succes al haar macht gebruikt en vooral misbruikt om dit volksprotest te breken. Bovendien duiken in heel het land voortdurend creatieve en onverwachte posten op van vreedzame “wakers” met hetzelfde doel. Een van de bezielers van deze “wakers”, een filosoof en tevens adjunct burgemeester van Versailles schreef bovenstaande gedachten uit op zijn manier: François-Xavier Bellamy, Les déshérités, ou l’urgence de transmettre, Plon, 2014.

Een regiment olifanten en een schorpioen

De IS (islamitische staat) blijft oprukken. Met hoe velen zijn ze eigenlijk in Irak en Syrië? Met 20.000 en enkele duizenden sympathisanten van andere terroristengroepen? Ze zijn geen staat, hebben geen internationale betrekkingen, officieel geen steun, geen leger, geen vliegtuigen. Wel vreemd, dat ze zo overvloedige toegang krijgen tot de media en het internet om hun propaganda te voeren en jongeren te lokken, die ook probleemloos bij hen kunnen aansluiten maar helaas niet meer kunnen terugkeren. Ook kinderen die als moordcommando’s worden opgeleid. En de naar schatting 3 miljoen dollar die ze per dag verdienen door gestolen olie met behulp van de internationale gemeenschap te verkopen wordt hen blijkbaar van harte gegund. Ze worden ook goed voorzien van het beste en nieuwste oorlogsmateriaal en krijgen langs “gematigde rebellen” steeds nieuwe voorraad.

Ondertussen trekken de machtigste legers ter wereld op om zogenaamd IS te vernietigen. De VS, de golfstaten, Turkije, de NAVO (in het Frans inmiddels al niet geheel zonder reden ‘OTANazie’ genaamd) met jawel het degelijk vernietigingsmateriaal van de Belgische F 16’s, Canada... Een oppermachtig leger van olifanten tegen één schorpioen. En de propaganda gaat verder. Ook Nederland overweegt nu de “gematigde rebellen” in Syrië te komen helpen tegen de president, waardoor ze stralend de eenheid ontkennen van volk, leger, regering en president en dus meehelpen om het volk verder uit te moorden en het land te vernietigen. Heel de wereld moet in oorlog komen. En toch krijgen ze blijkbaar de IS maar niet uitgeschakeld. In schijnbare nederigheid wordt toegegeven dat IS onderschat werd zodat de legermachten zich hier nu met algemene goedkeuring vast kunnen installeren, tot hun spijt uiteraard maar toch, zeer graag gedaan. Wat hebben wij in Syrië en Irak toch geluk dat heel de wereld zo met ons is! Tot daar een prima scenario voor een tekenaar om er een boeiend stripverhaal van te maken. Nu over naar de werkelijkheid.

De VS zijn al sinds 2001 bezig met o.a. Syrië te ontwrichten en ze zijn er in 2011 bijzonder efficiënt aan begonnen. Al drie jaar lang proberen ze een voorwendsel te vinden om militair in te grijpen. Saoedi-Arabië en Qatar, de grootste terroristensponsors en -leveranciers ter wereld waren razend toen de VS vorig jaar toch niet massaal Syrië konden of wilden aanvallen. En ze hadden alles zo goed geregeld met een menigte ontvoerde kinderen waarop ze een vernietigende gasaanval hadden uitgevoerd en waarbij heel de wereld met een beschuldigende vingen naar Syrië wees. Zo hoorde het. Zij hadden al miljarden besteed aan de val van Syrië en op het moment van de ontknoping ging het feest niet door. Turkije heeft de fabrieken in Aleppo, het economisch hart van het land ontmanteld, beroofd en heel zijn grens met Syrië gereserveerd voor terroristenkampen om het werk zo vlug mogelijk af te maken. De NAVO heeft sinds de grondige vernietiging van Libië alles gedaan om zogenaamd Turkije te verdedigen (!?) tegen Syrië. De NAVO beschermt de terroristenkampen en helpt actief de strijders hun missie in Syrië te volbrengen. Frankrijk heeft in Syrië zijn koloniaal bewind van 1920 tot 1946 gevoerd. Syrië is daarna met vallen en opstaan uitgegroeid tot een degelijke en echte seculiere staat, die geen geloofsstrijd kent. Syrië is een voorbeeld voor Frankrijk dat steeds meer een model van een democratisch-dictatoriaal regime wordt, dat de rechtmatige verzuchtingen van zijn volk in de kiem wil smoren. Toch beschouwt Frankrijk Syrië zonder enige reden als zijn vijand. Israël heeft al decennia illegaal de Golan van Syrië bezet, levert langs daar en langs Jordanië voortdurend vernietigende aanvallen, verzorgt de gewonde al-Qaida strijders en heeft ook maar één wens: dit land verpletteren zoals de Gaza, omdat het koppig zijn soevereiniteit blijft behouden. Voilà, dat zijn nu de “vrienden van Syrië” die ons komen helpen. Een bende wilde olifanten.

De westerse beschaving heeft haar menselijke en christelijke wortels grondig verloochend. Nu moeten ook alle wortels in het midden oosten worden doorgehakt vooral door de uitroeiing van de christenen. Tien jaar christenvervolging in Irak, grondige verwoestingen en honderdduizenden doden waren geen reactie op wereldvlak waard. Drie Israëlische jongeren worden gedood en Gaza wordt verwoest met meer dan 2000 doden en een veelvoud aan gewonden. Gedurende meer dan drie jaar werden duizenden Syriërs onthoofd. Geen reactie. Twee Amerikaanse journalisten worden onthoofd en heel de wereld komt in oorlog. Neen, voor de internationale gemeenschap blijkt de IS gerust verder te mogen doen, zodat de etnische zuiveringen onverminderd kunnen doorgaan. Een totale vernietiging van alle volken die nog niet onderworpen zijn aan VS-Israël is in handbereik. Een wereldbevolking met de rijkdom van zijn eigenheid en verscheidenheid kan nu binnen kort vervangen worden door een wereld zonder historische wortels, een nieuwe wereldorde naar het beeld en de gelijkenis (maar wel onderworpen) van VS-Israël, tot heil van het Grote Israël, Wall Street, de wapenindustrie, het herstel van de Angelsaksische heerschappij en de glorie van het Ottomaanse rijk. Hoe de koek verdeeld zal worden is nog niet precies bepaald, maar dat komt wel, alles op zijn tijd. Als Bashar al Assad opgeruimd is, zo denken de wereldheersers, kan hun feest beginnen. In geweld worden allen aan elkaar gelijk. Een orgie van vernietiging.

Er is hoop

Gelukkig, mensen worden steeds meer wakker. Syrië blijft één. Rusland, Iran, China zullen zich niet laten doen. En de volkeren zelf komen ook in opstand tegen hun oorlogszuchtige leiders. En tenslotte zijn er nog de zware geestelijk wapens. Oktober is de maand van de rozenkrans. Eens werd het westen bedreigd door het oprukkende onoverwinnelijk gewaande Ottomaanse leger van de Turken. Aangespoord door paus Paulus V begonnen christenen in heel het westen de rozenkrans te bidden en in de zeeslag van Lepanto werd op 7 oktober 1571 in de vroege morgen in enkele uren tijd heel de Ottomaanse vloot door een veel kleinere vloot totaal uitgeschakeld. Het werd een keerpunt in de geschiedenis. Voor herhaling vatbaar. “Waarom zijn de volken roemoerig...? De heersers der aarde komen in opstand... tegen de Heer en zijn Gezalfde... Die woont in de hemel, Hij lacht, de Heer drijft de spot met hen” (psalm 2, 1-4).

Nog een pittige afsluiter bij het einde van de bisschoppensynode te Rome. Dr. Thomas Hilgers is de stichter van het Pope Paul VI Institute en ontwikkelde een methode van NFP, natuurlijke familieplanning (Creighton Model; http:// www.popepaulvi.com) waarmee hij tevens al vele echtparen met problemen van onvruchtbaarheid kon helpen. Hij getuigde op deze synode en gaf een interview voor Zenit.org. op 15 oktober 2014, waarin hij zegt dat er in vele kerkelijke middens nog een te grote lauwheid heerst op dit gebied. Hij roept de kerkleiders op om de schoonheid en rijkdom van Humanae vitae en van NFP onverschrokken van de daken te verkondigen! Een leek die aan de bisschoppen vraagt dat ze nu stilaan eens moeite zouden gaan doen om hun eigen leer te begrijpen en te verkondigen.

Langs deze weg ook een hartelijke groet van verbondenheid aan alle vrienden pelgrims die nu in Rome zijn om de zaligverklaring van Paus Paulus VI mee te maken.

(Bijna) Heilige Paulus VI, laat vanuit de hemel nog eens een bazuinstoot horen zoals destijds met Humanae vitae, om de kerk van hoog tot laag uit haar slaap te wekken.

P. Daniel

18-10-2014 om 14:27 geschreven door Gust Adriaensen

Naar aanleiding van de Wereldvoedseldag zei paus Franciscus het volgende:

'Om de honger te verslagen, is het niet genoeg tegemoet te komen aan de noden van degenen die onfortuinlijk zijn of degenen die in een noodsituatie verkeren, te helpen door noodhulp en donaties. Het is daarentegen noodzakelijk het model van het hulp- en ontwikkelingsbeleid te veranderen...

Het is ook noodzakelijk onze ideeën over werk, economische doelstellingen en activiteiten, voedselproductie en milieubescherming te veranderen. Dit is misschien de enige mogelijkheid om een echte toekomst van vrede op te bouwen, die tegenwoordig bedreigd wordt door de onzekerheid omtrent voedsel .'

18-10-2014 om 12:08 geschreven door Gust Adriaensen

De nieuwbakken staatssecretaris voor asiel- en migratiebeleid stelde zich een tijd geleden de vraag wat de toegevoegde economische waarde zou kunnen zijn van al die Marokkanen, Algerijnen, Congolezen... En in een ander berichtje dat aan zijn geest ontsproten was, had hij het in een homofobe context o.a. over 'kutmarokkaantjes'.

Primitieve, onbeschofte én domme politicus moet die Francken toch wel zijn. En vandaag zonder twijfel een schande voor en een serieus blok aan het partijbeen.

Francken is verbrand en kan als staatssecretaris niet echt nog functioneren. Als hijzelf niet in staat is de juiste conclusies te trekken dan moet voorzitter De Wever hem dwingen terug te treden. Francken is door zijn uitspraken een schande voor Vlaanderen en België, en elke dag dat hij langer aanblijft een serieus nadeel voor N-VA.

Wat is de toegevoegde politieke waarde van staatssecretaris Francken? Niets, Rien, Nichts. Er is alleen maar toegevoegde politieke en partij-ONWAARDE.

18-10-2014 om 10:06 geschreven door Gust Adriaensen

Het sinterklaasfeest is nog ruim anderhalve maand van ons verwijderd maar vooral in Nederland woedt al een hele tijd een heuse zwartepietenoorlog.

Sommigen willen de Piet van Sinterklaas niet langer zwart. Als oplossing voor de strijd voor of tegen Zwarte Piet, wordt door zeer wijze Nederlanders naar voren geschoven: wees vrij in de kleurkeuze van je Piet.

Daar zit wel wat in. Nederland zal de volgende weken nog kleurrijker ogen.

Er zullen hopelijk nog wel Zwarte Pieten rondhuppelen. Maar ook rode, blauwe, groene, bruine, oranje, paarse, enz. En waarschijnlijk ook veelkleurige.

Veel kans dat talloze kindertjes helemaal van slag zullen zijn!

16-10-2014 om 19:51 geschreven door Gust Adriaensen

Een tijdje geleden heeft de uitvaartsector de wens geuit om crematoria te laten uitdoven ten voordele van 'biocrematie', een milieuvriendelijke methode waarbij het lichaam opgelost wordt in alkalische vloeistof.

Nadia Sels, docente cultuurgeschiedenis, verbonden aan UA en UGent, heeft daar wijze en fundamentele bedenkingen bij.

Eerder had schrijver Bernard Dewulf zich al afgevraagd: 'Moet ik nu ook al milieuvriendelijk doodgaan?'

Nadia Sels valt hem volmondig bij. 'Lijken zijn meer dan afvalstof', aldus Sels. 'Ze zijn de huid die we streelden en kusten toen ze nog warm was, de moederschoot waarin ons eigen lichaam vorm kreeg, de beeltenis van het liefste dat we kenden.'

'Als argument pro biocrematie', gaat Nadia Sels verder, 'hoorden we de afgelopen dagen vaak dat erbranding en verrotting even huiveringwekkend zijn. Toch kan alleen een tijd die blind is voor symbolen het verschil minimaliseren. Dat zit hem niet zozeer in het proces zelf, maar wel in de culturele betekenis ervan. Of beterr: het gebrek daaraan. Daarin schuilt de echte gruwel.'

En: 'Crematie gaat al mee sinds Homeros. Opgaan in vlammen was een reiniging door het zuiverste, meest goddelijke element. Begraven worden is dan weer vanouds de terugkeer naar Moeder Aarde, die het menselijke lichaam even hartelijk verwelkomt als de herfstbladeren. In welk symbolisch register kan biocrematie zich inschrijven? En neen, dat is geen bijzaak. WIE DE BETEKENIS VAN DE DOOD UITHOLT, MAAKT OOK HET LEVEN BETEKENISLOOS.' 

16-10-2014 om 09:51 geschreven door Gust Adriaensen

Burgemeester De Wever in Shanghai:

'Eerlijk gezegd, als je hier in China zit, ben je met andere dingen bezig dan het soort flauwekul waar men zich mee bezig houdt in politiek België.'

Inderdaad.

15-10-2014 om 15:28 geschreven door Gust Adriaensen

Laurette Onkelinckx in het Kamerdebat:

Wat een retorisch talent!

15-10-2014 om 14:53 geschreven door Gust Adriaensen

'Ik wil niet tot mijn geslachtelijke dimensie worden gereduceerd. Laat mij alstublieft met rust, ik was ook liever een knappe vrouw geweest', vertrouwt Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, Vlaanderen en de rest van de wereld toe.

Daarmee wil de gewaardeerde rector duidelijk maken dat hij zich stoort aan de discussie over de zgn. 'blankemannenregering'.

Dat hij niet herleid wil worden tot zijn geslachtelijke dimensie, kan op veel begrip en instemming rekenen. Want die herleiding zou ook des professors brein delokaliseren, zoals moet afgeleid worden uit wat vooral vrouwelijke populistische wetenschappers soms over het mansvolk weten te vertellen.

Wat veel vragen oproept, is evenwel de verzuchting: ik was ook liever een knappe vrouw geweest.

De eenvoudige plattelandse logica, waarvan ik me gemakshalve graag bedien, -niet de strenge leer die indertijd aan de Alma Mater gedoceerd werd-, doet me uit die existentiële frustratie afleiden dat Rik Torfs zichzelf als een lelijke man beschouwt.

Is dat terecht? Dat hij een man is, moge, zeker op het eerste zicht, duidelijk zijn. Maar is hij ook lelijk? Nee. Althans niet (veel) lelijker dan de gemiddelde Vlaamse man. Goed, hij heeft geen atletische figuur en zijn oogleden zijn, gaandeweg de jaren, meer en meer gaan doorhangen, duidelijk het gevolg van het lezen van te veel moeilijke boeken, waarvan hij de essentie op een toegankelijke manier meedeelt aan het gewone volk. Bovendien wordt hij bewonderd en aanbeden door talloze knappe vrouwen. Onbegrijpelijk dat de rector zich niet beter in zijn mannelijk vel voelt.

Ik vermoed dat er iets anders speelt. Is het vermetel te stellen dat zijn wens om een knappe vrouw te zijn, een boutade is om de aandacht weg te trekken van zijn fundamenteel onbegrip voor de eisen van vrouwen (en ook mannen) om meer vrouwen op belangrijke posities te benoemen, of het nu de regering of andere instellingen betreft?

Want Rik voelt zich natuurlijk persoonlijk aangesproken door al die commotie omtrent die 'blankemannenregering'. Niet zo lang geleden, bij zijn aantreden als rector, kreeg hij ook de wind van voren omdat er zo weinig plaats was voor vrouwen in de hoogste bestuursorganen van de Katholieke Universiteit van Leuven.

Soms denk ik: was Torfs maar in de politiek gebleven. Hij zou een heerlijke politicus geweest/gebleven zijn en wellicht zich op zijn gemak gevoeld hebben in de voorzitterszetel van de Kamer. Dan zou ons ook ongetwijfeld de gênante vertoning met een klunzige Bracke bespaard gebleven zijn.

15-10-2014 om 07:46 geschreven door Gust Adriaensen

Bart Maddens en Jean-Pierre Rondas, prominente stemmen uit de Vlaamse Beweging, hebben geen goed oog in de federale regeringsdeelname van N-VA.'De Wever moet even waakzaam zijn voor "belgianisering" van zijn ministers als voor moslimradicalisering' , zeggen ze.

Oppassen voor...? De Wever is zich al maanden aan het 'belgianiseren'.

 Het is toch overduidelijk dat de partijtop van N-VA zich al helemaal geconformeerd heeft aan het Belgische systeem, althans wat de rechtse, neoliberale, kapitalistische visie op de samenleving betreft. Die is vanaf 1835 inherent geweest aan België, of de socialisten en later de groenen in min of meerdere mate de politieke macht mee deelden of niet.

De verloochening of de verdoezeling van de eigen partijstatuten en doelstellingen, waarop Rondas en Maddens wijzen, geven overigens aan dat het De Wever en co. in essentie niet te doen is om Vlaanderen en het zgn. Vlaamse volk. De romantische retoriek daaromtrent, het zich wentelen in de slachtofferrol, het leugenachtige en kwaadaardige discours over de 'hardwerkende Vlaming' versus de 'potverterende Waal', dienden alleen als electoraal lokmiddel. Met succes. De N-VA heeft zich in het centrum van de Belgische macht geïnstalleerd.

Wedden dat je vanwege de N-VA-top nog maar heel weinig negatiefs zult horen over De Walen, dat er geen sprake meer zal zijn over 'de schande van de transfers'? De volksverlakkerij en de ondemocratische diabolisering hebben zich ondertussen al verplaatst en verengd. De Wever keert zich nu nog uitsluitend tegen de PS. En ongetwijfeld denkt hij daarbij ook aan de S-PA. Hij weet dat zijn afkeer en haat uitdrukken voor de 'socialisten' het goed doet bij een belangrijk deel van de bevolking.

Zeggen dat het uitschakelen van bepaalde politieke partijen je voornaamste doelstelling is en je het meeste plezier doet, is een negatieve en destructieve opstelling en onwaardig voor een toppoliticus.

Die haat voor alles en iedereen wat met socialisme te maken heeft, is altijd een van de opvallendste kenmerken van de asociale Belgische financiële cenakels geweest.

14-10-2014 om 07:47 geschreven door Gust Adriaensen

'De ontkerstening van Vlaanderen'

In zijn maandagse column in De Standaard (13 oktober 2014) schrijft Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven het volgende, wat me uit het hart gegrepen is:

'Er is iets wat( ik me vaak afvraag, maar waar ik nog nooit heb over geschreven. Hoe ging dat eigenlijk met die hordes katholiek opgevoede mensen, die zo vrolijk Vlaams hun geloof beleden? Hoe valt het te verklaren dat ze het natuurlijk, geruisloos, zonder pijn, zonder denken konden verliezen? Het gebeurde gewoon. De ontkerstening van Vlaanderen liep van een leien dakje.'

Het is inderdaad een vraag, die velen, ook ik, zich al vaak gesteld hebben. Het moet een van de merkwaardigste cultureel-religieuze fenomenen zijn, die ooit geconstateerd werden. Ik constateer het fenomeen, begrijpen doe ik het niet. Op één generatie werd een gigantisch bouwwerk van opvattingen, rituelen, kunstwerken en de inspiratie zowel als de iconografische duiding ervan, weggeveegd.

In tegenstelling tot Torfs, heb ik er al wel herhaaldelijk over geschreven (ik ben dan ook enkele jaartjes ouder) op dit blog en op diverse internetfora.

Dat die ontkerstening 'natuurlijk, geruisloos, zonder pijn, zonder denken', zoals Torfs schrijft, gebeurde, geldt zeker niet voor iedereen. Wellicht is het bekendste voorbeeld daarvan BV Etienne Vermeersch, die van zijn afval van geloof en Kerk, zijn agressief handelsmerk maakte.

Op 6 augustus 2011, schreef ik op dit blog:

'Is het je ook al opgevallen hoeveel mensen, vooral vijftigers en zestigers,  er klaarblijkelijk een diepe behoefte aan hebben sterk te poneren dat ze niet (langer) gelovig en/of kerkelijk zijn? Ook al is dergelijk getuigenis vaak totaal irrelevant voor de situatie waarin de 'belijder' verkeert.Het fenomeen doet zich voor zowel in persoonlijke contacten als in het openbaar, en zeker wanneer het gaat om personen die denken de status van BV bereikt te hebben.

Wat me intrigeert is de vraag waarom die uitspraken gedaan worden. Bijna allen zijn ze in een katholiek milieu opgegroeid. Vanaf de jaren zestig hebben ze bijna geruisloos de kerk de rug toegekeerd. Wijst het poneren van hun ongeloof en/of non-kerkelijkheid erop dat ze toch nog altijd worstelen met het opzijschuiven van waarden en gebruiken die ze van hun ouders en voorouders meegekregen hadden? Voelen ze zich spiritueel toch wel eenzaam en zoeken ze steun en bevestiging bij anderen? Zijn ze gegrepen door een vorm van bekeringsijver: de medemens ertoe brengen hun ongeloof en antikerkelijkheid aan te hangen?

Het verschil met degenen die nog wel gelovig en/of kerkelijk zijn, is groot. In onze contreien lopen er niet zoveel mensen rond die duidelijk uitkomen voor hun geloof en kerkgemeenschap. Waarom niet? Menselijk opzicht? Onzekerheid? De druk van een areligieuze omgeving of een anti-kerkelijk cultureel klimaat?

Is het niet de hoogste tijd dat degenen die gelovig en kerkelijk (willen) zijn, zelfbewuster daarvoor uitkomen? Hun kerkgemeenschap zichtbaarder maken? In de eerste plaats vanuit een positieve ingesteldheid en vanuit het besef van de spirituele en sociale waarde van het religieuze en kerkelijke. Maar ook vanuit democratische en culturele overwegingen. Het is niet goed dat de indruk wordt gewekt dat nog alleen maar ongelovige en anti-kerkelijke stemmen  weerklinken. '

Voor de meesten zal wel gelden wat Torfs als conclusie schrijft: 'Het geloof moest niet eens worden afgeschud, het verdampte als een waterplas. Diep zat het niet, dat geloof. '

En dan de typisch Torfsiaanse uitsmijter: 'Het is niet vermetel van het ongeloof hetzelfde te vermoeden.' Een terecht vermoeden.

13-10-2014 om 18:13 geschreven door Gust Adriaensen

VIII/30

Vrijdag 10 oktober 2014

Het “offerfeest”

Zondag hangt er feest in de lucht. Het “offerfeest”, Aïd al-Adha, van de moslims wil het offer van Abraham herdenken. De kinderen krijgen een week vakantie alsook enkele vrijwilligers die een officiële baan hebben. In de eucharistie is er extra volk en iedereen wordt aan tafel uitgenodigd. In de namiddag worden we op onze beurt uitgenodigd bij de vluchtelingen,die in de nieuwbouw verblijven. Ook wie deze week in het dorp kwam, werd langs alle kanten uitgenodigd om van de gastvrijheid te genieten.We moeten echter voorzichtig blijven. Zolang het westen rebellen blijven bewapen, trainen en sturen, kunnen er overal aanslagen en ontvoeringen plaats vinden.

In deze vakantieweek wordt ook de druivenoogst binnen gehaald. Een lange voormiddag in een brandende zon met alle beschikbare krachten leverde ruim dertigtal grote dozen druiven op en twee personen met een lichte zonneslag. In deze tijd van het jaar is de zon nog zeer sterk. En eigenlijk was het al wat laat om te plukken, sommige druiven zijn al aan het verdrogen. Verder wordt nu nog een hangende zaak beslist. In de kleine binnentuin zouden we graag kippen houden om dagelijks enkele eieren “bij de hand” te hebben. Dit was al lang geleden geopperd. Daarop kwam een ander voorstel om in de plaats daarvan eenden te houden. Zo hebben we gedurende enkele weken een ernstig debat gehouden: kippen of eenden? Kippen zijn gemakkelijker maar kunnen niet tegen de koude en worden vlug ziek. Eenden zijn vraatzuchtiger maar zijn ook sterker. Het resultaat van dit aanslepend bijna parlementaire debat eindigde in een typisch Belgisch compromis. Er komen twee kleine hokken: een voor de kippen, op de warmste plaats en een voor de eenden, bij het water. En daaraan is tijdens deze vakantieweek gewerkt. En wel op de wijze zoals de joden deden in Egypte. De stenen zijn van (zuivere, bijna witte) aarde en stro met water vermengd en gedroogd in de zon. Een kippenhok van Bijbelse kwaliteit.

Zondagavond is er nog een kleine verrassing. Een van de vrijwilligers die zich dag en nacht voor iedereen inspant is jarig. Het is hier een onuitroeibare gewoonte om een verjaardag te vieren met een sketch en een gebak. De moeilijkheid is telkens iets creatiefs en humoristisch te vinden. Maar oefening baart kunst en iemand herinnerde aan een van de heldendaden van deze vrijwilliger waardoor meteen de vlam in de pansloeg. Ziehier het gebeuren. Begin november 2013 waren we hier in groot gevaar, omringd door een menigte zwaar gewapende bebaarde mannen. Het was nog voor de eigenlijke aanval op het klooster. Onze vrijwilliger zit samen met een ander in zijn klein kamertje rustig zijn koffie te slurpen terwijl ze door het venster de wacht houden. Plots zien ze twee zwaar gewapende mannen binnensluipen en een gebouw binnengaan. Onze vrijwilliger voelde zijn hart kloppen tot in zijn keel. Hij is echter een man van groot geloof en vertrouwen, met een sterke verering van het heilige Hart van Jezus, volgens de ingevingen van de heilige Faustina. Daarvan hebben we een afbeelding die hem bijzonder dierbaar is. Enkele dagen voorheen had hij nog gezegd, dat hij bij het bidden sterk het gevoel had dat Jezus ons beschermt. En nu komen twee gevaarlijke mannen binnen. Hij staat op, zegt tegen de ander dat hij hier moet blijven en dat hij zelf er naartoe gaat. En zo stapt hij, met kloppend hart en geheel weerloos naar die twee mannen. Ze richten hun geweer op hem maar hadden geen reden om zich bedreigd te voelen. Onze vrijwilliger begint met de klassieke vredegroet, waarop hij een aarzelend gebrom terugkrijgt. Dan spreekt hij rustig geforceerd maar vastberaden in deze zin: mannen als jullie hier zijn komt het leger alles plat bombarderen, dan zijn jullie dood en wij ook; bovendien zijn in dit gebouw gezinnen en kinderen opgevangen, die zijn bang van jullie wapens, jullie moeten hier vertrekken. Hierna draait hij zich om en stapt vastberaden weer naar zijn salonkamertje. Vanuit de verte kijkt hij met de grootste spanning door het raam naar de afloop. En inderdaad, na een tijdje ziet hij dat die mannen weer afdruipen. Oef! Tot daar het gebeuren. De sketch werd met gsm gefilmd en was overdadig uitgewerkt met hemelse stemmen, visioenen, en engelen.

De kanker van een gewelddadig extremisme

President B. Obama heeft de eigenlijke oorzaak van de chaos in de wereld gevonden en uitgesproken voor de hoge heren van de VN (24 september en 1 oktober): de kanker van het gewelddadig extremisme in de moslimwereld. Zoals steeds is hij meester in het acteren met korte zinnen en lange pauzen, met halve waarheden en grove leugens.

Er is wel degelijk een probleem met de islam, de koran en hun talrijke moslimtradities. Er zit een dubbelzinnigheid in. Als je b.v. uit de koran de mooiste verzen haalt in verband met het christelijk geloof, Jezus en Maria dan sta je versteld hoe je hierin bijna gans ons geloof terugvindt: de maagdelijke geboorte van Jezus, de absolute zuiverheid van Maria, het lijden én sterven van Jezus (wat ze niet in de hun traditie erkennen). Jezus is de enige profeet die wonderen en genezingen verricht, enz. Bovendien zegt de koran dat, als er twijfel is, de vroegere geschriften moeten geraadpleegd worden, nl. die van de joden en de christenen. Helaas staan er ook mensonwaardige verzen in die oproepen om de “ongelovigen” (uiteindelijk alle niet-moslims) te doden. Van deze verwarring maken extremistische moslims misbruik om te zeggen dat de hele koran moet geïnterpreteerd worden vanuit deze radicale, zogenaamde latere verzen.

Vele moslims zijn echter veel beter dan hun moslimgeloof, terwijl wij christenen meestal onder de maat van het christelijk geloof blijven. We leven hier al vanaf het begin in een grote harmonie met de moslims die meestal soennieten zijn. Het zijn zij trouwens die ons voor een flink deel hebben mee beschermd en blijven helpen, zoals wij hen helpen. Als zij naar de eucharistie komen, krijgen ze eventueel een ietwat aangepast preekje maar daarin wordt niets van het christelijk geloof verdraaid. Bij de communie kunnen ze naar voren komen en een kruisje vragen. Dikwijls vragen ze achteraf nog een zegen en een koordje met een kruisje of een ‘tientje’ met een kruisje. Zij mogen ook regelmatig een lezing verzorgen in het getijdengebed of de eerste lezing van de eucharistie. Zij komen naar ons, wij respecteren hen en verkondigen hen het christelijk geloof. En zij passen zich aan. Uit betrouwbare bron vernemen we dat menige moslim in Iran en Turkije nu bijzonder ontvankelijk is voor het christelijk geloof. De oogst is groot maar overtuigde arbeiders zijn er weinig. Indien België trouw zou blijven aan zijn eigenheid, zijn menselijke en vooral christelijke waarden dan zou er nu geen moord en brand moeten geschreeuwd worden om de huidige islamisering, die soms het christelijke geloof en de menselijke waarden verplettert. Ik spreek hier niet van democratie want de westerse democratie is nagenoeg waardeloos geworden en zit vol dictatoriale trekken. Neen, de huidige dramatische toestand in heel de wereld ligt niet en zeker niet alleen in de moslimwereld maar eerder in het westen, dat zijn joods-christelijke waarden heeft verloochend. De islam werd aangemoedigd om het christelijk geloof uit te schakelen en een Amerikaans-zionistische wereldvisie op te leggen. In deze wereldvisie en “nieuwe wereldorde” is het de macht die de wet uitmaakt en die landen naar believen kan onderwerpen en landsgrenzen verleggen. De enige norm is dat alle landen deze belangen moeten dienen, zo niet worden ze uitgemoord en verwoest totdat ze zich onderwerpen. Bashar al-Assad, de Syrische president weigerde in 2009 aan te sluiten bij het westers Nabucco plan om gas te vervoeren en zo de trouwe bondgenoot Rusland met zijn gazprom uit te schakelen. Hij wilde zich niet onderwerpen aan het Angelsaksisch imperialisme en mede daarom is er nu een blijvende oorlog in Syrië en het Midden Oosten. En iedere oorlog is de voedingsbodem voor “de kanker van het gewelddadig extremisme”. Oorlog versterkt het terrorisme. In het Brits debat op 25 sept. over het al of niet deelnemen aan de bombardementen in Irak, verweet het parlementslid Georges Galloway aan Jackie Smith dat hij destijds de oorlog van Blair en Bush gesteund heeft en dat nu 11 jaar later het terrorisme sterker is dan ooit. Hij voegde er bij: “Gij hebt één miljoen mensen vermoord”!

Ziehier dan een erg onvolledig lijstje van het Amerikaans-zionistisch of Angelsaksisch “gewelddadig extremisme”: invasie in Panama (1989), in Irak (19991) in Somalië (1992-3), in Haïti (1994), bombarderen van Soedan en Afghanistan (1998), Servië (1999), invasie en bezetting van Afghanistan (2001), Irak (2003). Ondertussen, het genadeloos aanvallen met drones in Afghanistan, Pakistan, Yemen, Somalië. Nu worden alle mogelijke voorbereidingen getroffen om eindelijk Rusland en China te ontwrichten, te beginnen met Oekraïne. En de leiders van de NAVO zijn op iedere aanwijzing bereid als middeleeuwse vechtjassen om mee te helpen het gebrandmerkte land tot een slagveld te maken. De voorlopige kers op de westerse taart: de vernietiging van Libië, Syrië en het hele Midden Oosten om het klaar te maken voor het toekomstig “Groot Israël” van de Nijl tot de Eufraat. Er zijn christenen die met de Bijbel in de hand hierbij nog graag helpen. Israël mag alle internationale regels straffeloos blijven overtreden, al decennia lang. Na de verwoesting van Gaza met 2.200 doden en een veelvoud aan gewonden gaat Israël nu opnieuw illegaal in bezet gebied 2600 nieuwe nederzettingen bouwen. Wie spreek nu nog over de conventies van Genève of de UNO resoluties? De Hezbollah heeft op de grens met Libanon deze week wel het Israëlisch leger aangevallen en verdreven. Normaal is dit voor Israël genoeg om luid te protesteren en dan een oorlog te beginnen. Het zal deze keer wellicht niet gebeuren omdat danal te duidelijk wordt dat Israël samenwerkt met al-Qaida, zoals we hier in Syrië al herhaaldelijk gezien hebben. Inmiddels heeft Benny Gantz, stafchef van het Israëlisch leger al de mogelijkheid geopperd om militair tegelijk Libanon, Egypte, Syrië én Iran aan te vallen. Welk verschil is er dan nog met de IS of islamitische staat? Er is alvast weinig verschil wat de gebruikte methoden, motivatie, barbaarsheden, slachtoffers en illegaliteit betreft.

De “kanker van gewelddadig extremisme” wordt niet uitgeroeid met nieuwe bombardementen en oorlogen, integendeel. Dat blijkt ook niet zozeer de bedoeling te zijn. Is het niet opvallend hoe vlot de IS toegang heeft tot de media en wereldwijd kan propaganda voeren voor zijn gruwelijke overwinningen? Het westen moet de waanzin van zijn militaire wereldoverheersing door “preventieve oorlogen” en de inzet van de IS als zijn bondgenoot afzweren. En Israël moet zijn arrogante dreiging van een zuiver joodse staat en een groot Israël opgeven, de inbreng van hun eigen vrome joden erkennen en in vrede en gelijkwaardigheid samenleven met alle anderen als één broederlijke gemeenschap. De gezaghebbende Amerikaanse rabbijn Shalom Lewis uit Atlanta (Georgië) maakt het nu nog bonter. Hij zegt dat alle moslims criminelen zijn en moeten uitgeroeid worden. Hij voegt er bij dat het beslist en definitief moet gebeuren. Neen, Israël en het westen moeten radicaal de tegenovergestelde weg gaan: met zijn rijkdom en creativiteit andere landen in hun eigen ontwikkeling en soevereiniteit daadwerkelijk helpen, in plaats van uit te buiten en te onderwerpen. En wie zegt dat zulks ook voor het westen economisch niet veel rendabeler zou zijn? Helaas beleeft nu de Amerikaanse wapenindustrie (Raytheon, Lockheed Martin, Northrop Grumman)gouden tijden. Daar liggen ze niet wakker van schommelende voedselprijzen, gebrek aan water, een algemeen slabakkende economie, een immense stroom van vluchtelingen of massamoorden, hun toekomst blijft verzekerd.

12-10-2014 om 16:27 geschreven door Gust Adriaensen

Jan Jambon (N-VA): 'Iedereen wéét diep vanbinnen dat we pensioenleeftijd moesten verhogen'

De onvoorstelbare pretentie en arrogantie van een nieuwbakken federale minister. Vlaanderen zou massaal in opstand moeten komen tegen een Brasschaatse burgemeester die van de daken schreeuwt dat hij weet wat 'iedere Vlaming diep vanbinnen weet dat we(!!) de pensioenleeftijd moesten verhogen'.

Afschuwelijk, een politicus die dergelijke indoctrinerende onzin wereldkundig maakt. En een gevaarlijk specimen van het politieke ras!

12-10-2014 om 12:17 geschreven door Gust Adriaensen

In de eerste peiling na de verkiezingen van mei 2014, georganiseerd door de De Standaard en de VRT, gaan de regeringspartijen N-VA en Open VLD vrij aanzienlijk achteruit. S-PA, Groen en CD&V zijn aan de winnende hand.

De peiling werd afgenomen nog voor het federale regeringsprogram met o.a. de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar, bekend was.

10-10-2014 om 18:53 geschreven door Gust Adriaensen