|
VIII/32+
Vrijdag 24 oktober 2014
Een marathon met een hoogfeest.
Om de ellende van deze onrechtvaardige oorlog tegen het Syrische volk draaglijk te maken, worden voortdurend allerlei evenementen georganiseerd. Zo beleefden we zaterdag in Deir Atieh, een 20 tal km van Qâra verwijderd, richting Damascus, “de eerste marathon van Qalamoun”. Ziehier een heel speciale dag uit het leven van de gemeenschap Mar Yakub.
De bezieler van onze vrijwilligers, die samen met zijn gezin tot onze gemeenschap behoort is inmiddels voorzitter van de Rode Halve Maan en moest “ambtshalve” aanwezig zijn. En zo werd met veel aandrang gevraagd dat heel de gemeenschap aanwezig zou willen zij. Daar gingen we graag op in. Voor de veiligheid was ruimschoots gezorgd. We begonnen die zaterdag als naar gewoonte met een uur stille, gezamenlijke aanbidding, vierden de eucharistie en vertrokken. Onderweg leek alles ongeveer normaal, her en der gebouwen die beschilderd of versierd zijn met de Syrische vlag en het portret van de huidige president of van zijn vader. Ook zagen we vanaf het hoofdweg in de hoogte het grote hospitaal van Deir Atieh prijken. Men vertelde ons evenwel dat de rebellen binnenin heel wat verwoestingen hebben aangebracht naast het vermoorden van dokters en verplegend personeel. Dat is gelukkig hier voorbij.
Heel Deir Atieh was in feeststemming. Overal jongens en meisjes in witte truitjes zwaaiend met de vlag van Syrië als verwelkoming voor de mensen die met auto’s en autobussen arriveerden. We werden naar de tribune geleid waar we mochten plaats nemen achter de gouverneur en – laat me maar zeggen – “de gestelde lichamen”; gezeten op de eerste rij. We werden eerst aan hen voorgesteld. Alle stoelen waren kunstig met wit doek bekleed in de vorm van een strik. We kregen een slokje koffie en er werden chocolaatjes aangeboden. Ondertussen was het een heen en weer lopen van bekenden die kwamen groeten. We zaten vlak voor de aankomst die versierd was met een grote menigte rode, witte en groene ballonnen. Een groep meisjes in kleurige lange gewaden verzorgden allerlei reidansen op gepaste muziek. Ze dansten de bekende eeuwenoude Syrische “dabké”, die mogelijk Jezus nog gedanst heeft. Echt de sfeer van een groot familiefeest.
Onze frater David, die nog ooit in Colorado deelnam aan olympische zwemwedstrijden zou met de marathon meedoen, alsook een jongen en een meisje van onze vluchtelingen. Zij kregen het gepaste witte truitje met een nummer. De luidspreker kondigde een minuut stilte aan voor de overledenen van deze oorlog. Het is een vaste gewoonte om bij iedere plechtigheid “de martelaren” te gedenken en te eren. Dan volgde de nationale hymne met een dank aan president en leger, waarop een spontaan applaus uitbrak. En eindelijk was het zo ver. Een 250 lopers uit de omringende dorpen gingen vertrekken, netjes verdeeld in volwassenen met jongeren en kinderen, meisjes en jongens. Neen, het was geen 42 km. Het waren maar enkele kilometers, eerder een lange sprint. Bij de aankomst zegen de deelnemers niettemin languit op de asfalt neer, genietend van een stralende zon en happend naar adem. En onze David was 9e . Er is dan altijd iemand die ondeugend vraagt waarom hij niet eerst was, maar David had er geen moeite mee om zijn voorlopers alle lof toe te zwaaien. Om een jongen, die struikelde te sparen is hij zelf wel gevallen maar neen, dat was de reden niet. Hij vond dat er enkele zeer sterke jongeren bij waren. Wel werd hij meteen bij de micro gevraagd en David gaf zijn dankbare commentaar die over het hele terrein weerklonk. Daarna kregen de eersten, waaronder hij, nog gelukwensen en een herinneringsplakkaat uit handen van de gouverneur. En ’s avonds kwamen hij en wij warempel op het tv-nieuws.
Wat een volksfeest daarna, met niets dan blije gezichten en hartelijke ontmoetingen van iedereen met iedereen! En wij maar iedereen feliciteren die een truitje droeg. En plots klonk het: moeder Agnes-Mariam is hier! Niet te geloven. Inderdaad, samen met zr. Carmel en een religieuze uit Italië, een zuster van een van onze zusters, die er in geslaagd is de nodige regelingen te treffen om een tijd bij ons te blijven. Er werd omhelsd, geweend, gelachen en honderduit verteld. Twee jaar en vier maanden hebben we elkaar niet meer gezien. Stel je voor, een abdij waar abt en prior of abdis en econoom al jaren afwezig zijn! En nog is het voor hen en ons niet veilig genoeg om definitief terug te keren. Toch werd nu van de extra veiligheid gebruik gemaakt om na afloop rechtstreeks naar het klooster te rijden. Zonder dat er iets geregeld was kwam dan de ene na de andere toe. Net in Mar Yakub teruggekeerd kwam eerst de bisschop toe. Even later kwam ook de pastoor van Qâra. Dan arriveerde de burgemeester. Er kwamen mensen die zelf lont geroken hadden of op een of andere manier verwittigd werden, terwijl de telefoon rood gloeiend stond. Eerst werd een rondgang gemaakt op het terrein en in de kleine binnentuin. Van buitenaf zijn de verschillende grote gaten en de beschadiging van de gebouwen goed merkbaar. Zr. Carmel heeft al vanaf het begin van de oorlog herhaald: voor mijn part mogen alle gebouwen instorten als er maar niemand van ons geraakt wordt. Alles bij elkaar waren moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel tevreden dat het niet erger was. Met haar gewone, uiterst praktische geest gaf moeder Agnes-Mariam meteen de nodige aanwijzingen. Zij was en is tenslotte niet alleen de architect maar ook de bouwheer van al deze gebouwen. In de kerk hielden we een geïmproviseerd dankgebed met de bisschop en de pastoor van Qâra. De bisschop vroeg of ik wilde voorgaan en ik vroeg of hij de slotzegen wilde geven en zo deden we het. Inmiddels was het al namiddag. De gemeenschap, onze vluchtelingen, de kerngroep van de vrijwilligers, allen verzamelden in de refter. Enkelen hadden een groot aantal eenvoudige maaltijden in het dorp gehaald: gevulde falafels met schotels groenten. Iedereen at terwijl langs alle kanten verhalen werden opgedist en wederzijds vragen werden gesteld. Ja, er schoten zeker nog 12 Bijbelse porties over, die nauwkeurig verzameld werden.
In de namiddag waren nog enkele vergaderingen voorzien met mensen van buiten af. Voor het eerst heb ik nu meegemaakt hoe een bedrijf in gang wordt gezet. Er waren twee zakenvrouwen en een meneer en het ging over een tapijtenfabriek. Er is hier iets dergelijks geweest maar wegens de oorlog ligt het zo goed als stil. Het is de bedoeling dit opnieuw op te richten en uit te breiden. Moeder Agnès-Mariam stelde vragen en gaf raad. De taken werden verdeeld. Tot heden werd veel aandacht besteed aan hulpverlening door het geven van voedsel, kleding en zo nodig geld. Nu willen we eerder de mensen helpen door gelegenheden voor eigen arbeid te scheppen. Het bevordert hun creativiteit en waardigheid en zo kunnen ze voor eigen onderhoud zorgen. Er werd hen een beperkt bedrag toegezegd om met de noodzakelijkste investeringen te beginnen (met dank aan de weldoeners die ons blijven steunen). En als het eenmaal goed draait, zullen ze kwaliteit afleveren, handgemaakte tapijten, evenwaardig als Iraanse.
’s Avonds verzamelden we met vluchtelingen en enkele anderen weer in de refter. Enkele zusters brachten in hun nationale klederdracht liederen en voerden dansen op. Het groeide spontaan uit tot een lange avond van zang, spel en toneel. Iedereen was doodmoe maar niemand wilde eindigen. Ook de Arabische charismatische liederen zijn eindeloos. Uiteindelijk nam moeder Agnes-Mariam de bijbel en las Jesaja 6: het roepingsvisioen van de profeet met Gods oordeel over het volk, de bestraffing en de voorzegging dat er slechts een stronk, een heilige rest zal overblijven.
Zondagmorgen vierden we allen samen de eucharistie met een zeer dankbaar hart. Op die fameuze zondag 17 november 2013, toen we echt in doodsgevaar verkeerden, hebben we de eucharistie gevierd en elkaar de vredewens gegeven alsof het de laatste keer was dat we elkaar op aarde nog zouden ontmoeten. Nu hadden we eerder een dankbaar en zeer hoopvol gevoel, al is de toestand in de wereld alles behalve rooskleurig. Moeder Agnes-Mariam nam nog uitgebreid de tijd om naar ieder te luisteren en met een gezamenlijk gebed namen we afscheid. Hopelijk, spoedig tot ziens.
Kleine kroniek van een grote oorlog
Ziehier hoe wij de oorlog tegen Syrië beoordelen, vanuit eigen ervaring en de inzichten van mensen die het kunnen weten. Het is goed mogelijk dat we ons hier en daar vergissen. Deze vergissingen zullen in elk geval veel minder groot zijn dan het bedrog en de oorlogspropaganda die u al meer dan drie jaar lang worden voorgehouden in dure reportages, betaald met uw eigen belastinggeld.
Het verloop
Hillary Clinton schreeuwde het begin 2011 uit: We hebben een Nieuw Midden Oosten nodig! De VS ging de Syrische regering omverwerpen onder leiding van haar als staatssecretaris, David Petraeus, directeur CIA, Engeland, Frankrijk, geholpen door Israël, Turkije, de golfstaten en vanzelfsprekend de NAVO. Deze beslissing was eigenlijk al genomen in 2001, na de aanslagen op de WTC torens (oorlog tegen respectievelijk Afghanistan, Irak, Libië, Libanon en Syrië, Soedan, Somalië en Iran). De legerleiding keurt een “uitgebreid Midden Oosten” goed en het staatssecretariaat werkt een “Arabische Lente” uit. De Atlantische pers wordt opgedragen te berichten over een “volksopstand” tegen een verschrikkelijke dictator, die kinderen martelt en baadt in het bloed van zijn eigen volk, Dit wordt zonder ophouden gevoed door de media van de Golfstaten, vooral Al Jazeera. “Special forces” organiseren in vier grenssteden opstanden (Dara, Homs, Idlib, al-Kamal) en onze pers spreekt van een bloedige onderdrukking door een wreed regime. De opstanden groeien samen met het uitmoorden van de bevolking en de verwoesting van het land. Er zijn Syriërs die uit ongenoegen met de rebellen meedoen, soldaten lopen over naar de rebellen, sommige Syriërs verlaten het land en stellen hun bezit in veiligheid. Dit is het enige moment in heel de oorlog waarin de “internationale gemeenschap” eensgezind vecht om de Syrische regering ten val te brengen. Het vervolg zal een kluwen worden van samenwerking en tegenwerking, waarbij elk zijn eigen belangen nastreeft.
In 2012 begreep de Syrische bevolking uit de wrede moorden van de rebellen dat het een samenzwering was om hier een islamitisch emiraat te vestigen. Het wil geen omverwerping van de regering en protesteert tegen de leugens van het westen. Een groep Franse officieren is in de streek van Homs al bezig met de vorming van de IS en wordt opgepakt. Frankrijk moet onderhandelen om hen vrij te krijgen. De rebellengroepen worden talrijker en wreder. De media verhevigen hun propaganda tegen deze “wrede Syrische tiran”, steunen voluit de “democratische revolutie” en verzwijgen zorgvuldig de echte wreedheden in het land. Ze beschuldigen de christenen van het meeheulen met een dictator. Frankrijk weet meer dan honderd landen samen te brengen in de oorlog tegen Syrië onder de naam “vrienden van Syrië” (die later ook als een pudding in elkaar zakken en gereduceerd worden tot 11) terwijl Hillary Clinton en ambassadeur R. Ford zich engageren voor een nieuwe strijd zoals destijds in Nicaragua, door djihadisten te rekruteren. De vredesgesprekken van Geneve 1, met flinke Russische invloed, suggereren een politieke oplossing zonder regeringswissel in Syrië, wat voor rebellen onaanvaardbaar is. Alle latere pogingen zullen mislukken. Syrië eist dat eerst de rebellen het land uit worden gezet, de rebellen eisen dat eerst de regering opstapt. Op het terrein gaan de wreedheden voort onder het motto: De christenen naar Beyroet en de alawieten naar het graf (een slogan die in het Arabisch rijmt). Syrië krijgt van de internationale gemeenschap de schuld van alle ellende, zodat er bovenop nog allerlei sancties worden opgelegd. Europa doet gewillig mee.
In 2013 houden volk, leger, regering en president nog steeds stand terwijl verschillende wereldleiders openlijk hun droom wereldkundig blijven maken, nl. dat het “regime” van al-Assad “spoedig”, “binnenkort” ten val zal komen. En Syrië werkt verder aan de democratisering van het land o.a. door vrije verkiezingen in het vooruitzicht te stellen en de erkenning van een meer partijen stelsel. Turkije organiseert samen met Israël en Frankrijk een overval op 11 alawitische dorpen van Lattakia, waarbij een menigte kinderen ontvoerd worden om als slachtoffertjes te dienen van een massale gifgasaanval die ze in Ghouta (Damascus) uitvoeren. Met 35 professionele video’s zorgen ze er voor dat de internationale gemeenschap Syrië aansprakelijk stelt voor deze aanschouwelijke gruwel. “Toevallig” was juist ervoor een indrukwekkende onderzoekscommissie van de UNO in Damascus neergestreken. Ze kunnen echter geen enkel element vinden van schuld van Syrië. Ze komen later nog eens terug en nu na een jaar en drie maanden hebben ze nog geen en verzint een aantal onzinnige “bewijzen” om Syrië alle schuld te geven. In ieder geval, het zo lang verhoopte moment is gekomen. Amerika stuurt oorlogsbodems, Fr. Hollande maakt zich klaar om bij te springen en wacht een hele dag op het beslissende telefoontje. Obama heeft echter van zijn legerleiding vernomen dat Iran heel hun oorlogsvloot op een minimum van tijd naar de haaien kan sturen en de Russen hadden al twee raketten, die de Amerikanen als voorboden afschoten prompt uit de lucht geplukt. Obama durft geen “strafexpeditie” te beginnen en moet ‘met de billen bloot’ terug naar huis. Gelukkig voor ons, die twee dagen en twee nachten met klein en groot gewerkt en gesleurd hebben om een veilige schuilplaats klaar te maken. Turkije, Frankrijk, de Golfstaten en vooral François Hollande zijn razend. Rusland brengt de oplossing en stelt aan de VS voor dat de chemische wapens, (die Syrië niet gebruikt en niet nodig heeft) opgeruimd worden. Syrië aanvaardt graag dat die oude en gevaarlijke rommel uiteindelijk op die wijze verdwijnt. En zo is een al te groot en gevaarlijk gezichtsverlies voor de VS vermeden. Onze pers blijft weken, ja maanden onnozel deze zogenaamde westerse overwinning loven en schrijft over een “gevoelige verzwakking” van het Syrische leger en een president die ze op de knieën gekregen hebben. En het hoogtepunt van deze klucht: de club van de opruimers krijgt de Nobelprijs voor de vrede! Syrië gaat ondertussen systematisch verder met het terug innemen van het land en behaalt op de rebellen de ene overwinning na de andere. Het vrije Syrische leger (dat in feite noch vrij, noch Syrisch, noch een leger is) flikkert nog even als een uitgedoofde ster.
In 2014 beslissen Obama en de twee secretarissen van landsverdediging Leon Panetta en Chuck Hagel (Hillary Clinton en D. Petraeus zijn inmiddels afgezet) dat een regeringswissel met eigen pionnen als koloniale controle (zoals in Irak) uiteindelijk in Syrië te moeilijk en te duur is. De Syrische president is inmiddels op democratische wijze door het volk in binnen- én buitenland met een overweldigende meerderheid herkozen, ondanks de grimmige boycot van het westen en sommige ondemocratische “regimes” zoals Frankrijk en België die het stemmen van Syriërs belet hebben. Onze pers blijft haar leugens trouw en vermeldt dat de stemming niet democratisch kon zijn omdat het land door een “burgeroorlog” verscheurd wordt en het grootste deel al in handen is van de oppositie, de Nationale Syrische Coalitie. In werkelijkheid hebben 11, 6 miljoen van de 15 miljoen stemgerechtigden kunnen stemmen en 88, 7 % daarvan stemden voor al Assad! Syriërs in binnen en buienland vieren dgen lang feest. De VS kijken de andere kant op en beslissen Irak in drie stukken te verdelen en de Koerdische regio af te scheiden van Syrië. Het “nieuwe Midden Oosten” is voor hen geen doel meer, maar een middel om hun belangen veilig te stellen. Daesh (ISIS of IS, islamitische staat) wordt opgericht in Irak en Syrië. Daarna wordt een grote coalitie gevormd om zogenaamd deze IS te bestrijden, zodat “de vrienden in Syrië” toch militair kunnen ingrijpen in het Midden Oosten. Hierbij zouden tot heden slechts 300 strijders uitgeschakeld zijn (een aantal dat Syrië alleen al in een week tijd uitschakelt!). De bombardementen van de brede coalitie zijn wellicht de grootste, duurste en meest inefficiënte operatie uit de geschiedenis. Syrië is het enige land dat werkelijk het wereldterrorisme bestrijdt.
Vanaf juli 2012 tot juli 2014 zouden er volgens het Syrische leger hier 250.000 djihadisten gevochten hebben, waarvan velen gedood werden. Welk land zou hiertegen bestand zijn? Bovendien is het Syrische leger in vergelijking met dat van Israël of de VS niet erg modern, noch efficiënt en de soldaten hebben maar een heel kleine wedde, vergelijken met de vorigen en met de rebellen. De moed en de overtuiging waarmee deze soldaten hun volk en land verdedigen is echter een wonder op zich. Een van de (toen nog) al Nousra strijders die in Qousseir de slag tegen het leger verloren heeft, gaf hierover destijds ongewild een getuigenis door te zeggen dat hij zulke moedige, overtuigde vechters nog nooit ontmoet had.
De belangen
De VS ontdekten in 2000 in Syrië enorme voorraden gas (met hun National Energy Policy Development Group, NEPDG). Van toen af stond het vast dat Syrië op een of andere wijze aangepakt zou worden om het onder VS controle te dwingen.
Israël blijft zogenaamd zijn nationale belangen verdedigen, op korte én lange termijn. Daarvoor voert het al 66 jaar zonder ophouden en intens oorlog, op kosten van de VS en anderen. Telkens breidt het zijn gebied een beetje uit en werkt het tegelijk aan het Grote Israël, van de Nijl tot de Eufraat. In de bezette Syrische Golan heeft het nu de blauwhelmen verdreven en vervangen door Al Qaida. Het wil het Syrische leger neutraliseren o. a. door de patriotraketten van de NAVO in Turkije en tevens het Egyptische leger neutraliseren. Het werkt aan een Koerdistan in Irak en een afscheiding van Zuid Soedan.
Frankrijk hoopt het mandaat te krijgen over Syrië en heeft daarom (met de CIA) het vrije Syrische leger opgericht met de vlag uit de tijd van het mandaat in 1920 (groen, wit, zwart en drie sterren). Turkije wil het Ottomaanse rijk herstellen en heeft sinds 2012 al een administratie voorzien voor de “provincie van Damascus”. In het Ottomaanse rijk is voorzien dat bepaalde provincies mede door andere koloniale machten worden bestuurd. Hierdoor zouden in Syrië hoge Franse functionarissen kunnen geplaatst worden. De dromen van Frankrijk en Turkije zijn goed verenigbaar. Deze twee blijven onverminderd de val van Damascus nastreven, terwijl de VS dit plan al hebben opgegeven. Inmiddels heeft Frankrijk zijn vreemdelingenlegioen naar hier gestuurd om samen met Daesh, dus als terroristen, tegen Syrië te vechten.
Saoedi-Arabië en Qatar willen iedere lekenstaat uitroeien om hun islamstaat te vestigen. De enige echte lekenstaat in het Midden Oosten is nu Syrië. Ze weten echter goed dat hun islamitische heerschappij onmogelijk is als ze de VS niet blijven steunen.
De vooruitzichten
De VS vechten niet meer voor de omverwerping van de regering in Syrië, maar om hun strategische en economische belangen. Daarom hebben ze de Chinese olie-installaties in Irak gebombardeerd. De militaire uitbouw wordt steeds groter en de bevolking wordt steeds armer. Hoe lang zal het Amerikaanse volk aanvaarden dat het moet werken en leven om de rest van de wereld met bedrog, militair te onderwerpen? Anderzijds is er de oppermachtige wapenindustrie met een heel reeks dik betaalde haviken zowel bij de republikeinen als bij de democraten. De VS moesten zich terugtrekken uit Afghanistan en Irak. Ze begonnen onmiddellijk in het Midden Oosten en nu in Oekraïne om oorlog te voeren tegen Rusland. De wapenreuzen (Lockheed Martin, Northrop Grumman, Raytheon) hebben niets aan vrede, terwijl oorlog hen nog schatrijker maakt. Iedere modernisering in Rusland geeft hen de mogelijkheid de regering onder druk te zetten om nog meer te investeren in wapens. Desnoods organiseren ze zelf een aanslag om Amerika tot een oorlog aan te sporen. Zij weten hoe ze gouden zaken kunnen doen.
Frankrijk zal zijn droom niet kunnen waarmaken, maar hoogstens kunnen vechten tegen landen die toenadering zoeken met China om een zekere westerse heerschappij te herstellen (Ivoorkust, Mali, Centraal Afrikaanse Republiek...). Inmiddels zijn de Franse politieke instelling langzaam maar zeker aan het inzakken zodat Frankrijk bij de volgende verkiezingen eindelijk zijn “republiek” kan begraven en terugkeren naar zijn koningschap en het geloof van Clovis. Ook Turkije lijkt zijn neo-Ottomaanse droom niet te kunnen verwezenlijken, zelfs niet met zijn stevig bondgenootschap met de moslimbroeders. Egypte schijnt er in te lukken de moslimbroeders voor goed opzij te zetten. Turkije, als lid van de NAVO zal zich moeten schikken naar de VS. Ook in het Turkse volk groeit een sterk verzet tegen de dwaze oorlogsvoering van zijn leiders.
Saoedi-Arabië en Qatar zijn de miljarden die ze gul besteed hebben aan de omverwerping van de regering van Syrië voor goed kwijt. Ze kunnen hoogstens terroristen verder financieren en bewapenen om aanslagen te blijven plegen. Als ze toch zoveel geld hebben kunnen ze eventueel mee helpen betalen voor de heropbouw van Syrië.
Israël blijft achter de schermen vechten voor de verdeling van Irak in drie gebieden. Het heeft al enthousiast de onafhankelijkheid van Koerdistan toegejuicht (zoals Zuid Soudan). Het is onwaarschijnlijk dat het in Syrië het Noorden kan losmaken en even onwaarschijnlijk dat het Zuid Libanon kan veroveren. Het moet ook stilaan rekening houden met eigen bevolking, niet alleen de vele orthodoxe joden die radicaal deze zionistische agressie verwerpen als tegengesteld aan het joodse geloof maar ook met de gewone joden die deze blijvende en groeiende agressie moe zijn. Het hoge aantal zelfmoorden in het leger, zorgvuldig verzwegen, is hiervan een teken. Israël brengt immens lijden in deze wereld maar het volk lijdt zelf ook erg. Het heeft wel bereikt dat Syrië erg verzwakt is en voor decennia teruggeworpen in zijn ontwikkeling. Dat is tevens de troostprijs voor de andere “vrienden van Syrië”. En door de opruiming van de Syrische chemische wapens is Israël nu de enige staat ter wereld met een uitgebreid geperfectioneerd atoombommenarsenaal (te land, in de zee en in de lucht) en een grote hoeveelheid chemische én biologische wapens. Een kernvrij Midden Oosten is niet voor morgen. Israël voelt zich militair oppermachtig om gelijk welke oorlog uit te lokken en gelijk wie tot de orde te roepen. Het protesteert heftig tegen het feit dat Erdogan openlijk de moslimbroeders (en dus onrechtstreeks Hamas) steunt, terwijl ook de VS de moslimbroeders steunen, met de bedoeling in het Midden Oosten zoveel mogelijk regeringen onder deze terreurgroep te brengen. In de VS is zelfs Mehdi K. Alhassam, moslimbroeder, lid van de nationale veiligheidsraad! Er zit dus wel degelijk een haar in de boter bij de “vrienden van Syrië” maar voorlopig is er nog meer boter dan haar.
Irak is in feite al in drie stukken gevallen: voor de Koerden, de Soennieten en voor de sjiieten en de rest. Koerdistan zou eventueel als onafhankelijk staat erkend kunnen worden maar dan moet het wel weten uit te leggen hoe het komt dat hun gebied plots 40% groter is geworden. Het kalifaat kan nooit internationaal erkend worden. Het zou wel kunnen overgaan naar het soennitisch gebied, gewoon met dezelfde criminele leiders zoals in Libië gebeurde.
Libanon was eens een christelijke land dat Israël door innerlijke verdeeldheid danig heeft kunnen verzwakken. Het kleine land is nu zeer kwetsbaar. Daesh kan hier als terreurgroep blijven streven naar anarchie, met de hulp van Israël.
Rusland en China hebben economisch een stevig bondgenootschap gesloten (samen met de groeiende invloed van de BRICS) tot grote ergernis van de VS, die klaar staan om Daesh in te zetten en die landen te ontwrichten. Dat is nu de grote bekommernis van de VS. Abdul Rahman, de prins van Saoedi-Arabië financiert deze islamitische staat en kalief Ibrahim is de leider. Ondertussen zijn echter de voornaamste officieren Georgiërs, leden van geheime militaire diensten en Turkssprekende Chinezen. Moskou en Peking hebben dus niet veel tijd meer om in te grijpen en te beletten dat Daesh zo ver gevorderd is dat de ontwrichting niet meer tegen te houden is. De Russen en de Chinezen zullen vlug en drastisch moeten handelen, niet alleen uit medelijden met ons maar ook om henzelf. Ze hebben in het verleden echter bewezen dat ze het ook kunnen, door af en toe op het schaakbord een beslissende zet te doen die de tegenstrevers doet duizelen.
Syrië is met zijn 200.000 doden een land van martelaars geworden en de infrastructuur is grondig vernield, terwijl de ontwrichting voorlopig nog blijft verder gaan... maar het volk leeft. Volk, leger, regering en president zijn meer een geworden. Dat is hun sterkte. Syriërs zijn nog duidelijker dan ooit voorheen één familie. Alles wijst er op dat het zijn soevereiniteit zal kunnen bewaren en geleidelijk de vrede en de harmonie kan herstellen. Het zal aan een lange materiele en geestelijke heropbouw werken. Rusland en Iran zullen helpen bij het herstel van de olieproductie en de gaswinning.
En wij?
In dit kegelspel van aardse machten zullen wij samen met de andere religieuzen, christenen en moslims op onze wijze trachten bij te dragen aan de geestelijke en materiele her opstanding van dit volk, vanuit onze roeping als religieuze gemeenschap. We willen meewerken aan een “Christelijke Lente” in dit land, dat de bakermat is van het christelijk geloof, zodat van het Rijk Gods en van Jezus gezegd kan worden: “Zijn faam ging uit over geheel Syrië en men bracht allen tot Hem die er slecht aan toe waren, die door velerlei ziekten en pijnen gekweld werden (vele Syriërs in nood), bezetenen (de mannen van Daesh, hun vrienden en broodheren), lijders aan vallende ziekte en lammen. En Hij genas hen.” (Mattheus 4, 24). En hopelijk groeit dan bovenop nog de eerste katholieke priesteropleiding in de geschiedenis van Syrië! Voor dit alles willen we ons leven geven. En als er toch duistere machten en hun handlangers Syrië alsnog in een totale vernietiging kunnen storten, dan nog blijven we leerlingen van Jezus Christus. Ook zijn aardse leven is, menselijk gezien, alles behalve schitterend geëindigd. Zijn kruisdood als levensoffer heeft echter de wereld gered. In zijn dood zijn alle onschuldige slachtoffers van heel de mensheid vertegenwoordigd. Hij nodigt ons uit niet aan de kant van de moordenaars te gaan staan maar de zijde van de slachtoffers te kiezen. Met Hem gaan wij door de dood naar het nieuwe leven. Uiteindelijk zal Hij wederkomen als enige Heer van de geschiedenis en Koning van alle volken. Maranatha.
24-10-2014 om 14:14
geschreven door Gust Adriaensen
|
