Mar Yakub IX/1

Vrijdag 2 januari 2015

Kerstmis in Syrië 2014

Voor de vierde keer vierden we Kerstmis in oorlogstijd. Dit jaar bood het ons een korf vol geschenken. Het meest banale nieuws werd tijdens de kerstdagen een fontein van vreugde. Er was elektriciteit op 24 december vanaf ’s middags tot ’s nachts 2.30 u en op kerstdag vanaf de middag tot tweede kerstdag morgen 8.30 u. We hebben nu alleen maar tegen de morgen, in de voormiddag en in de vroege namiddag enkele uren stroomonderbreking. En zo konden we Kerstmis vieren in volle luister en Jezus’ komst als het Licht ook in onze wereld.

Abouna Georges, de byzantijnse priester van Qâra kwam voor de viering van de zogenaamde “paramonie” (vigilie van Kerstmis), de lange dienst van “de koninklijke uren”, zo genoemd omdat destijds in Constantinopel de keizer hieraan deelnam. Daarop volgde de eerste eucharistie van Kerstmis met grote plechtigheid en met ons klein groepje.

Toen we in de refter kwamen zagen we tot onze grote verrassing moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel. Moeder Agnes-Mariam was echter zwaar verkouden. Ze was langs het hospitaal van Der Attieh gepasseerd omdat ze nauwelijks nog kon ademen. Nu lag ze in de zetel te slapen. Ze was in Moskou door een vredesbeweging uitgenodigd en had een vruchtbare ontmoeting gehad o.a. met Mikhail Bogdanov, de speciale gezant voor het Midden Oosten. En daar heeft ze blijkbaar een zware verkoudheid opgedaan. Ondertussen werd een maaltijd klaar gemaakt voor heel de groep, enkele vluchtelingen inbegrepen. Om 23.00 u vierde ik met de gemeenschap de middernachtmis en traditiegetrouw zongen we daarna nog alle mogelijke kerstliederen in verschillende talen en uit verschillende landen. Het was al 1.30 u toen we aan het feestmaal begonnen. En daarna kwam nog “baba Noël” met allerlei geschenken voor iedereen. Doorheen het jaar wordt genoteerd wat ieder nodig heeft voor zijn/haar werk of voor zichzelf en met Kerstmis komen de verrassingen dan boven. En toen ging het licht uit zodat we er aan herinnerd werden dat het nu echt wel tijd werd om te gaan slapen.

Ook in de dorpsgemeenschap was het feest. Voor het eerst werd er een grote kerstboom geplaatst en versierd als teken van verbondenheid, vanwege de 20.000 moslims met de kleine groep van 200 christenen. Ook abouna Georges werd uitgenodigd om een kleine toespraak te houden en hij vergeleek de kerstboom met de “boom van het leven” bij de schepping. Nog een uniek gebeuren. Er werden kaartjes uitgedeeld met daarop de Syrische vlag en in het witte gedeelte tussen de twee sterren de Rode Halve Maan met een kruis er in. Een van onze vrijwilligers zegt dat hij de verbinding van de Rode Halve Maan met het Kruis hier nooit eerder gezien heeft. Juist deze dagen werden trouwens extra hulpgoederen binnengebracht die hier door de mensen van Qâra werden verpakt. De christenen worden algemeen geprezen omdat zij vanaf het begin van de oorlog de juiste visie hadden en de juiste houding. Ze deden niet mee met de rebellen en ze verwierpen radicaal de westerse nieuwsberichten met hun oorlogspropaganda.

Op één dag tijd was moeder Agnes-Mariam zo goed als genezen. De dagmis van Kerstmis was weer een byzantijnse dienst voorgegaan door abouna Georges. Heel de namiddag en avond hebben we van gedachten gewisseld, overlegd, gediscussieerd, beelden en filmpjes op gsm uit Moskou bekeken met zijn prachtige kerken en kloosters en zijn openbaar leven waarin weer een ethische gedragswijze wordt nagestreefd. Na de ineenstorting van de Sovjet is Rusland begonnen aan een terugkeer naar zijn wortels en zijn geloof.

Inmiddels zijn er twee Italiaanse journalisten binnen gevallen die een uitgebreid interview wensen met moeder Agnes-Mariam en een uitgebreide reportage maken over het leven in het klooster. Ze hadden haar ook al gevolgd bij haar conferenties in de VS. Ze zijn onafhankelijke journalisten en filmmakers maar konden nergens interesse vinden om het ware verhaal van hetgeen in Syrië gebeurt te brengen. Waarheid schijnt maar heel weinig mensen te interesseren. Uiteindelijk hebben ze besloten het zelf maar te bekostigen. Vanaf het eerste moment waren deze twee jongen mensen hier thuis en ze hebben ook zowat alles gefilmd.

En dan de reportages op de Syrische tv! Twee dagen eerder was al een (oude) heel mooie documentaire over ons klooster uitgezonden. Met een beetje heimwee keken we naar Mar Yakub van voor de oorlog. Dan kwam er een Syrische tv ploeg die opnamen maakte om te tonen hoe kerstmis nu in het bevrijde Qalamoun gevierd wordt. Met Kerstmis zagen we het resultaat als een teken van hoop, leven, licht en vreugde, te midden van veel ontbering en lijden. Kerken worden weer hersteld of opgebouwd. Ook in Maaloula is een kleine groep christenen teruggekeerd en heeft kerstmis gevierd. In interviews weerklinkt dikwijls een woord van dank aan het leger. Zovele gewone jongens, simpele miliciens hebben hun leven gegeven voor de bescherming van de bevolking.

Ook de gewone uitzendingen van de kerstvieringen zijn merkwaardig. Oost en West hebben hun eigen rijkdom, maar de byzantijnse liturgie is toch wel bijzonder rijk. In het Westen heeft men lang de eenheid van het geloof willen bewaren door één taal, het Latijn. En het is inderdaad indrukwekkend wanneer men b.v. op het St. Pietersplein in Rome met pelgrims uit de hele wereld samen het Pater Noster kan bidden. Het Oosten heeft zich echter nooit vastgeklampt aan één taal maar haar liturgie steeds en overal in de taal van het volk gevierd. De eenheid van geloof zit veel dieper dan het uiterlijk teken van de taal. Onze Belgische tv geeft op feestdagen een korte flits met een citaat uit een preek, zo mogelijk nog uit zijn verband gerukt om onmiddellijk daarna een groep te tonen die in Brussel of elders een protestmars houdt (als ik even uit mijn herinnering mag putten). Ik moet hier nu wel toegeven dat we danig genoten hebben van de video van de vrt over “de kerkvorst en de ketter” (aartsbisschop A-J Léonard in gesprek met E. Vermeersch). Toch blijft er een groot verschil met de Syrische tv. Hier krijg je heel de tijd voortdurend prachtige liturgieën. Er is trouwens ook heel veel variëteit. In België gaat men voor de afwisseling op zoek naar een originele, provocerende of gekke viering. Hier doen allen hun best om zo trouw mogelijk hun eigen oude liturgie te bewaren en dit geeft op zich al een hele prisma van verschillende vieringen van de melchieten en de orthodoxen, de Maronieten, Armeniërs, Chaldeeën, Kopten, Syriërs... Wat een uitbundig feest van geloof en aanbidding, in geur en kleur, in processies en lofgezangen. Op zondag hebben we plechtig het feest van de Heilige Familie gevierd waarna moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel dringend weer moesten vertrekken. Hun inzet voor de vrede van Syrië brengt blijkbaar de plannen van sommige grootmachten in gevaar. De man die hier voor onze veiligheid zorgt was er trouwens heel de tijd niet zo gerust in dat zij hier waren. Ook de Italiaanse journalisten vertrokken samen met hen. Wanneer zij juist weg waren kwam de bisschop ons even groeten.

Het laatste kerstgeschenk werd een nieuwjaarscadeau. Maandag .werd begonnen met het grondig poetsen van heel de refter en de keuken. Alles (behalve de houtkachel) vloog buiten, en dat is heel wat. Ook de grote hoeveelheid zandzakken die al vanaf het begin van de oorlog de ramen en ruiten bedekten vlogen buiten. Eindelijk natuurlijk licht en ons loopgravenbestaan was ten einde. Maar waarom niet alles schilderen? Vooruit dan. De muren zijn alleen maar gepleisterd. Ze werden grondig afgeschuurd en bijgewerkt. Je kon van de vloer eten, tenminste als je heel veel stof lustte. Alles en iedereen was bedolven onder een witte fijne laag. Dan begonnen “de prutsers” de hoeken, kantjes en randjes te schilderen om daarna de rest met de rol te kunnen doen. Er werd gewerkt tot laat in de avond. Dinsdag heel de dag hetzelfde, en woensdag nog eens hetzelfde. Met oudejaarsavond was de klus geklaard. Nu moest nog de kleine gang gedaan worden, de refter geschuurd en het meubilair terug binnen gezet. Maar dat is voor volgend jaar en morgen doen we niks anders dan lang slapen, ’s middags de eucharistie en dan nieuwjaar vieren. Nu is het 23.00 en we vieren de laatste eucharistie van het jaar. Daarna gaan we toch naar de refter. Er zijn enkele .tafels en zetels binnen gesleurd, er is warme choco en tussendoor hebben de zusters toch nog allerlei versnaperingen gemaakt. Ook de vluchtelingen komen binnen vallen en nieuwjaarswensen worden uitgewisseld.

P. Daniel

02-01-2015 om 18:34 geschreven door Gust Adriaensen

01-01-2015 om 13:01 geschreven door Gust Adriaensen

31-12-2014 om 22:18 geschreven door Gust Adriaensen

Wandelgebied Postel tussen de abdij en de E34, woensdag 31 december 2014.

31-12-2014 om 21:24 geschreven door Gust Adriaensen

Sprankelend, beklijvend televisiewerk was de dubbele reportage over de Léonard-Vermeerschgesprekken niet. Maar wel redelijk boeiend.

Twee intellectuelen op leeftijd, die in hun moerstaal een aantal morele, filosofische, religieuze onderwerpen bespraken. Geen harde confrontatie, maar over het algemeen hoffelijk, met respect voor elkaars opvattingen.

Mijn conclusie is dat Vermeersch het moest afleggen tegen Léonard. Vormelijk en inhoudelijk.

Wat een verschil tussen het sierlijke Frans van de aartsbisschop en het hoekige, door streektaal sterk beïnvloede Nederlands van de emeritus-professor.

En dan was er, los van de ethische en wereldbeschouwelijke verschillen, het niveau van het intellectuele discours. Zowel de 'kerkvorst' als de 'ketter' zijn filosoof. Maar Léonard bleef consequent in zijn rol als filosoof. Vermeersch ontpopte zich eens te meer vooral als statisticus, als (pseudo-)positieve wetenschapper. Bovendien stak de rust van de aartsbisschop scherp af tegen de soms schreeuwerige overdrive van de professor.

30-12-2014 om 20:26 geschreven door Gust Adriaensen

Nog tot 22 februari 2015 loopt de grote overzichtstentoonstelling met werk van Panamarenko in het MUHKA in Antwerpen.

Panamarenko, pseudoniem van Henri Van Herwegen, werd geboren in Antwerpen. Hij is kunstenaar. Maar ook uitvinder, wiskundige, filosoof, technicus, visionair. En dat alles tegelijk. Hij maakt zwevende constructies, vliegende rugzakken, helikopters met pedalen, zeppelins, meikevers, onderzeeërs en wandelende kippen.

De tentoonstelling in Antwerpen geeft een goed beeld van de evolutie van zijn belangstelling en werk. En vooral: de expositie boeit en amuseert volwassenen én kinderen. Nog maar zelden een tento bezocht waar zoveel mensen met een glimlach, een monkellach, een blij gezicht, een uitdrukking van verbazing, van herkenning, rondliepen.

29-12-2014 om 18:54 geschreven door Gust Adriaensen

In de kersttoespraak tot de kardinalen van de Romeinse Curie, wond paus Franciscus er geen doekjes om. Hij gebruikte met krachtige hand de karwats.

Hij somde vijftien ziektes op waaraan leden van het bestuursapparaat van de Kerk kunnen lijden. Het is meer dan de moeite om ze op een rijtje te zetten:

1. Zichzelf onsterfelijk, immuun, onvervangbaar wanen.

2. Zichzelf verdrinken in excessief hard werken.

3. Geestelijke en mentale versteendheid.

4. Te veel willen plannen, aan functionalisme lijden.

5. Geen of een gebrekkige samenwerking.

6. Rivaliteit en opgeblazenheid.

7. Spirituele Alzheimer.

8. Existentiële schizofrenie.

9. Roddel en geklets.

10. Slaafs opkijken naar meerderen.

11. Onverschilligheid voor de anderen.

12. Rondlopen met een begrafenisgezicht.

13. Meer en meer materieel bezit nastreven.

14. Zichzelf opsluiten in gesloten kringetjes, clubjes.

15. Verhangen zijn aan wereldlijk profijt en exhibitionisme.

Een ziektelijst die kan tellen. En uiteraard niet uitsluitend voor het Vaticaan geldt, zoals columnist Bas Heijne terecht opmerkt: 'Wat voor de Curie geldt, gaat ook op voor de gemiddelde kantoortuin. Slangenkuil, zonnekoning, eilandjescultuur, haantjesgedrag, een klimaat van wantrouwen -ieder rapport over een verziekte organisatie komt op hetzelfde neer.

Je zou verwachten dat dergelijke vlijmscherpe diagnose en aanklacht in de media op grote appreciatie zou kunnen rekenen. Want vele kranten scheppen er al vele jaren een pervers genoegen in, ook de paus te kleineren en af te breken. Maar niets is minder waar. Er zijn journalisten die duidelijk met veel gretigheid en vooringenomenheid, paus Franciscus nu voortvarendheid en onvoorzichtigheid verwijten. En ze proberen hun artikels meer geloofwaardigheid en gezag te geven door 'conservatieve experts' als Kurt Martens en Stijn Fens uitgebreid aan het woord te laten.

Op dergelijke journalistieke houding en praktijken, kan je zonder veel zoekwerk, ook wel enkele van de door paus Franciscus vernoemde ziektebeelden plakken.

27-12-2014 om 11:59 geschreven door Gust Adriaensen

Leo Tindemans, 1922-2014, is overleden.

26-12-2014 om 19:51 geschreven door Gust Adriaensen

In Brussel betoogden een 200-tal sans-papiers. Hun tocht eindigde bij de kathedraal. Ze roepen de hulp van de Kerk in.

Ik ben van mening dat de Kerk zich daadwerkelijk het lot van deze hulpeloze en wanhopige mensen moet aantrekken. De boodschap van Christus over de houding ten aanzien van mensen in dergelijke situaties is overduidelijk. En paus Franciscus heeft al herhaaldelijk in niet mis te verstane woorden de verdediging van de zwaksten, de armsten, de ontheemden, de vervolgden, op zich genomen.

De navolging van Christus kan en mag voor de Kerk geen dode letter zijn.

25-12-2014 om 20:29 geschreven door Gust Adriaensen

Abt Testaert van de norbertijnenabdij van Postel droeg voor een overvolle kerk de nachtmis van Kerstmis op. Elk jaar wonen vele christenen, ook uit Noord-Brabant, de kerstviering in de romaanse abdijkerk bij, maar dit jaar waren het er duidelijk veel meer.

Het thema van de homilie van de prelaat was : 'Heden is ons een Redder geboren'. Dat blijft gelden. Ook vandaag. Jezus Christus begeleidt ons op onze levensweg, en tot over de dood.

Donderdag 25 mei zet de abdijgemeenschap met een pontificale hoogmis om 10 uur, waar iedereen hartelijk welkom is,  de viering van de geboorte van Jezus Christus verder.

24-12-2014 om 23:51 geschreven door Gust Adriaensen

Aanbidding der herders-einde 16de eeuw-Sint-Martinuskerk Retie (gerestaureerd in 2010) --------------- Aan alle lezers van harte een zalige Kerstmis en een gelukkig Nieuwjaar!

22-12-2014 om 19:12 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'De Heer stelde het duidelijk: je kan geen twee meesters dienen. Je moet kiezen tussen God en geld.'

21-12-2014 om 20:03 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de wat provocerende titel 'De ketter en de kerkvorst' zendt Canvas op zondag 21 december om 20.15 uur, de eerste van twee documentaires uit over de ontmoeting tussen moraalfilosoof Etienne Vermeersch en aartsbisschop André-Joseph Léonard.

Zij hadden gedurende een aantal dagen urenlange intensieve gesprekken over de grote vragen van het leven en de uitdagingen van deze tijd.

Ongetwijfeld de moeite waard.

20-12-2014 om 20:49 geschreven door Gust Adriaensen

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,

Wie is de beste burgemeester van het land?

De eer die de burgemeester van Gent, Daniël Termont te beurt is gevallen, is niet overal in goede aarde gevallen. Ondanks het feit dat Daniël ontegenzeggelijk een echte socialist is, werd hij door een gerenommeerde Britse organisatie uitgeroepen tot beste burgemeester van Europa.

Dat bericht sloeg in Antwerpen in als een bom. De reeds legendarische woedeaanvallen van de voorzitter, senator, schaduwpremier en burgemeester van ’t Stad, bereikten een voorlopig hoogtepunt. ’t Schoon verdiep daverde.

De talloze spiegels aan de wanden van de kitscherige zalen in het Antwerpse stadhuis hadden allemaal zonder uitzondering, op des burgemeesters vraag wie de knapste burgemeester van het land, Europa en de wereld, was, treiterig geantwoord: Termont.

De Wever brieste en brulde tot zijn niets vermoedende secretaris: ‘Alle spiegels moeten morgen uit dit kot verdwenen zijn’. En onmiddellijk daarop vroeg  hij in onvervalst Antwaarps :‘Secretoaris, wie zegde gaaj da den besten burgemiejster van ’t land en Europa is? ‘.

De secretaris wist ondertussen ook al wel dat zijn baas altijd gelijk wilde hebben en dus antwoordde hij dat De Wever met lengten voorsprong de beste was. Dat kalmeerde de burgemeester geenszins. Hij besefte dat al degenen die in het stadhuis rondliepen, hielenlikkers waren –hij had ze in een mum van tijd daartoe gereduceerd-, die hem naar de mond praatten. Ook zijn N-VA-schepenen zouden hem wat voorliegen, als hij de vraag stelde. En aan tjeef Van Peel durfde hij gewoonweg niet vragen wie de beste burgemeester was, verondersteld dat hij Van Peel tegen het lijf liep. Die resideerde in zijn weelderige kantoren in het havengebied en bouwde daar zijn eigen baronie uit. Nee, die kon hij niet aan. Burgemeester De Wever moest in Van Peel zijn meester in het cynisme erkennen en de schepen zou zijn burgemeester met een cynisch lachje geantwoord hebben dat Marc Van Peel de beste burgemeester van ’t Stad geweest zou zijn.

En dan was er nog die dekselse Rik Torfs, in zijn vrije tijd rector van de Katholieke Universiteit van Leuven. Die had nog flink wat zout in de wonde gestrooid met het gekwetter dat Termont wel de beste burgemeester van Europa was, maar dat Tobback sr. ongetwijfeld de beste burgemeester van het land bleef.

Twee te verafschuwen socialisten die zo op het podium werden gehesen! En geen plaats voor de trots van Antwerpen. Dat was niet eerlijk!

Burgemeester De Wever had afschuwelijk de pest in. Rotdagen waren het.

20-12-2014 om 13:42 geschreven door Gust Adriaensen

VIII/40

Vrijdag 19 december 2014

Kerstmis, schoner dan de dagen....

Het kerstfeest wekt diep in ons het onuitwisbaar verlangen naar een blijvende vrede die geen maaksel van mensen is maar een geschenk Gods. Als voorbereiding worden traditioneel in de gemeenschap op vele plaatsen kerststallen gemaakt in allerlei vormen en uitvoering, grote en kleine, met en zonder lichtjes, met en zonder kerstboom. Geestelijk bereiden we ons voor met een mengeling van Latijnse en byzantijnse elementen. We zingen de O-antifonen en repeteren tussendoor de prachtige byzantijnse kerstgezangen. En ieder kiest een dag retraite om in stilte met een kleine draagbare kerstkribbe te bidden en te werken, volgens een karmelitaanse traditie. Bovendien blijven we op donderdagavond en bij bepaalde gelegenheden een extra aanbidding houden voor de dringende noden om ons heen.

We krijgen geleidelijk iets meer stroom, overdag al twee of zelfs driemaal enkele uren. Voor de verwarming hebben we een kleine rechthoekige houtkachel op de grond midden in de refter. Er ligt een grote steen op die het eten in kookpotten warm houdt. Neen, ons leven is geen thermostaat die je ’s morgens op de gewenste temperatuur zet en die gans de dag constant blijft. Met heel ons hart gunnen we het echt iedereen die hierover kan beschikken. Ons leven is echter een haardvuur waarvoor eerst hout moet gezagen of gekapt worden, dan moet voorzichtig de kachel aangestoken worden met papier, karton en dunne takjes, waarop uiteindelijk een flinke blok hout gedeponeerd wordt. Er komt eerst wat rook vrij zodat de refter toch even moet verlucht worden en daarna is het voor een tijd heerlijk warm. Wel moet het vuur voortdurend met nieuwe houtblokken gevoed worden, zoals het leven en de liefde zelf, anders doven ze uit en wordt het koud. De houtkachel bezorgt ons al een warme kerstsfeer.

Vrede op aarde? De mythe van de oorlog ontmaskerd.

Het wereldnieuws is een mengeling van zwarte wolken en af en toe een zonnestraaltje. De zelfverklaarde redders van de mensheid, de brengers van vrijheid en democratie blijven alles uit de kast halen om oorlog te kunnen voeren, te ontwrichten en te verwoesten om wereldheersers te kunnen blijven. Het is de verdienste van onze Vlaamse Canadese historicus de mythe van de oorlogen ontmakserd te hebben. Ze worden voorgesteld als een gerechtvaardigde strijd om de wereld tegen een dictator of terrorisme te beschermen maar ze zijn in werkelijkheid door een elite opgezet in dienst van hun eigen heerschappij en macht. J. Pauwels heeft aangetoond dat zulks al gold voor W.O.I én W.O. II. Voor de oorlogen in onze tijd hadden we het al begrepen. De gifgasaanval in Ghouta (aug. 2013) was de aanzet om de oorlogsschepen naar Syrië te sturen om de "Syrische dictator" te straffen voor deze gruwelijke aanslag. In feite is alles

door terroristen met de geheime diensten van de grootmachten opgezet en uitgevoerd. Het neerhalen van het lijnvliegtuig boven Oost Oekraïne met de dood van 298 onschuldigen (17 juli 2014) moest de aanleiding worden voor een oorlog tegen Poetin. In feite is deze misdaad welbewust gepland en uitgevoerd door Kiev in samenwerking met VS en NAVO. De aanslag op de Twin Towers in New York (11 sept. 2001) moest de aanleiding worden om een oorlog te beginnen tegen een reeks landen. Het wordt stilaan voor iedereen duidelijk dat het een gruweldaad is die beraamd en gepleegd werd door een elite van binnenuit. En waarom wil deze elite een oorlog? Omdat in oorlogstijd niemand vraagt dat de beslissingen democratisch, nl door het volk zouden genomen worden. Men is zo gefixeerd op een dictator of op terroristen dat de elite zonder probleem alle beslissingen kan nemen en doen uitvoeren. In welk een wereld leven wij!

Een heel klein gedeelte van het 6000 bladzijden tellende Amerikaanse senaatsrapport over de folteringen van gevangenen door de CIA na de aanslag op de WTC torens op 9/11 is begin deze maand eindelijk openbaar gemaakt. De moedige woorden van senator Dianne Feinstein luidden: "

Het is tijd om de pijnlijke waarheid onder ogen te zien...". Het bevestigt o.m. dat al Qaida helemaal niet betrokken was bij deze aanslagen op de Twin torens, dat de CIA hiermee geen andere aanslagen verijdeld heeft, omdat zulks helemaal de bedoeling niet was en dat de zogenaamde 19 terroristen die verdacht werden van deze aanslagen helemaal niet in die vliegtuigen zaten. Wel heeft de CIA met behulp van de Mossad uit de tienduizenden gevangenen tussen 2004 en 2011 de leiders van IS en andere terreurgroepen gevormd om dan naar believen ingezet te kunnen worden. Een van dergelijke groepen, die twee jaar lang getraind is, werd zopas als versterking naar IS gestuurd. Een kerstgeschenk van Obama.

Rusland kampt voorlopig met een flinke monetaire en budgettaire crisis. Jazeker, hier spelen heel wat factoren in mee. Voor wie wat ruimer zicht heeft, is het evenwel duidelijk. De VS hebben met behulp van Saoedi-Arabië (olie) en de EU (sancties) deze crisis weten te veroorzaken. Neen, het gaat niet tegen Rusland, als het maar de westerse belangen wil dienen. Het gaat tegen de persoon van Poetin, die onwrikbaar de soevereiniteit van het Russische volk en land blijft verzekeren.

Cuba en de VS hebben uiteindelijk normale diplomatieke betrekkingen met elkaar. Onze huidige paus schijnt daarin een beslissende middelaarsrol gespeeld te hebben met een persoonlijke brief zowel aan het Cubaanse als aan het Amerikaanse staatshoofd. En het Syrische leger blijft op alle fronten overwinningen behalen ook op de bolwerken van IS. Helaas moet dit met bombardementen gebeuren, waardoor met de terroristen ook dikwijls infrastructuur geraakt wordt. In Qalamoun vechten het vrije Syrische leger (je weet wel, dat noch vrij, noch Syrisch, noch een leger is) en IS tegen elkaar, maar het eigenlijke doel is vandaar het Libanese Erzal te heroveren. Generaal

Saheil al Hassan van het nationale Syrische leger heeft de bijnaam "de tijger" gekregen en heeft naar verluidt nog geen enkele slag verloren. Het drama is evenwel dat onophoudelijk nieuwe groepen jihadisten naar Syrië gestuurd worden, met alle steun van de westerse politici en media. We leven volop in het rijk van de chaos, hier gelukkig nog in veiligheid en vrede.

Wat doet het deugd een mail te krijgen van een Vlaamse jongere die schrijft dat hij de kans gekregen heeft te getuigen voor een reporter van de Syrische tv in Antwerpen. Hij verklaart moedig dat de Europese bevolking helemaal niet achter "

hun corrupte leiders en afschuwelijk beleid" staat, dat hij zich aangesloten heeft bij het "Europees front voor Syrië" en dat hij een klein vlammetje heeft aangestoken waarvan hij hoopt dat het een heus kampvuur wordt dat tot in Mar Yakub zichtbaar is!

Feestelijkheden voor de toekomstige oorlogen

De NAVO heeft enkele feesten achter de rug. In Amman (Jordanië) verzamelden op 9 en 10 december de secretaris generaal Jens Stoltenberg, de 28 vertegenwoordigers van de lidstaten en 7 ambassadeurs van landen die ‘partners’ zijn van de NAVO: Algerije, Egypte, Jordanië, Israël, Marokko, Mauritanië en Tunesië. Ze vierden de 20 jarige "dialoog van de Middellandse zee". Stoltenberg prees Jordanië en Marokko omdat ze drie jaar geleden de NAVO zo flink militair geholpen hebben in haar actie "

om het Libische volk te beschermen" (Jordanië en Turkije zorgen, met de steun van Israël voor de onophoudelijke toestroom van wapens en terroristen). Nu worden overeenkomsten met afzonderlijke landen in het vooruitzicht gesteld, zoals die al gesloten zijn met Israël. In december 2008 (drie weken voor Israël nog eens Gaza bestookte) werd een overeenkomst gesloten waarbij Israël toegang kreeg tot het elektronische informatiesysteem van de NAVO. Er werd ook een samenwerking voorzien om de verspreiding van kernwapens tegen te gaan (terwijl Israël zelf weigert het non proliferatieverdrag voor atoomwapens te ondertekenen, het voorstel van de UNO om het Midden Oosten kernvrij te maken verworpen heeft en een geperfectioneerd atoomwapenarsenaal onderhoudt te land, ter zee en in de lucht!). Stoltenberg wees er op dat met het ontstaan van de islamitische staat (IS) het geweld en de haat toegenomen zijn in N-Afrika en het Midden Oosten, waardoor meer samenwerking nodig is. Hij prees Jordanië als "een eiland van stabiliteit in een zee van beroeringen" omwille van zijn trouwe samenwerking met de NAVO (voor het uitmoorden van soevereine volken en het verwoesten van landen!).

Vandaar trokken de feestvierders naar Doha (Qatar) om op 11 december de 10 jarige "samenwerking van Istanbul" te vieren, met de vier golfstaten Bahrein, Verenigde Arabische Emiraten, Koeweit en Qatar. VS en NAVO hebben nu zo ongeveer heel de wereld in hun militaire greep en dat is de bedoeling. In Doha wordt Qatar door de secretaris generaal geprezen om zijn trouwe samenwerking met de NAVO. (Het was

Qatar dat voor voldoende terroristische groepen zorgde in Libië en het is Qatar dat Syrië en Irak met IS nu mee in de ellende stort). Waarom heeft de secretaris generaal in Qatar angstvallig vermeden om hun aller trouwste medewerkers zelf in de bloemen te zetten: de IS?

Wie komt daar aan uit de woestijn....?

Katholieken kunnen veel leren van de vurigheid van sommige protestanten maar er zijn ook protestantse dwalingen die in katholieke middens diep zijn doorgedrongen. Een ervan is de ‘wereldse’ manier om de Bijbel te interpreteren als een bevestiging van het huidige zionistische regime in Israël. In die zin kreeg ik een commentaar op Ezechiël 37 – 39 waarin de schrijver zelfs de bewijzen zag dat Rusland Israël zal aanvallen en dat God tenslotte de aanvaller zal vernietigen. Wat een vrome onzin, totaal blind voor de werkelijkheid. Bijbelse profetieën zijn niet gericht op de verheerlijking van aardse regeringen of landen, maar roepen op tot bekering en het erkennen dat alleen God in Jezus zal overwinnen. Jezus voorspelde de ondergang van Jeruzalem en zijn tempel. Ondubbelzinnig kondigde Hij aan dat het Rijk Gods zal afgenomen worden van het joodse volk dat zijn eigen Messias niet erkent en dat het zal gegeven worden aan een volk dat wel vruchten draagt. Jezus aanvaarden als de enige Redder is de boodschap voor allen. Bovendien is het duidelijk dat ook geen aards Jeruzalem eeuwig is. Ons enig vaderland dat blijft is het hemelse, dat symbolisch "Jeruzalem" wordt genoemd. We zijn niet op weg naar een aards Jeruzalem maar naar dit hemelse.

Een veel betere Bijbelse commentaar geeft de heilige kerklerares Hildegard van Bingen (+ 1179) in haar hoofdwerk

Scivias, deel 1, visioen 5 (= Ken de wegen des Heren) Het zijn slechts vijf bladzijden over de synagoge. Zij ziet de synagoge als een grote vrouw, zonder ogen, met de armen gekruist. Ze draagt een krans om haar hoofd omwille van haar uitverkiezing. Het joodse volk werd immers door God uitverkoren om de goddelijke waarheden en waarden te ontvangen en door te geven aan heel de mensheid. Haar voeten druipen echter van het bloed van de profeten, die door haar vermoord werden. Op haar hart is Abraham afgebeeld, op haar borst Mozes met de tien geboden, in haar schoot draagt ze al de profeten. Terwijl ze zelf blind is kijken allen met bewondering en verwachting in dezelfde richting: "Wie komt daar aan uit de woestijn, leunend op de arm van haar geliefde"? (Hooglied 8, 6). Het zijn de Kerk en Christus. "De Synagoge gaat voorop in de schaduw van de voorafbeelding, de Kerk volgt in het licht van de waarheid." Terwijl Christus en de Kerk door de synagoge met vreugde zouden moeten worden toegejuicht omdat ze de vervulling zijn van alles wat aan het uitverkoren volk gegeven werd, blijft zij stug en blind. Hildegard gebruikt nog enkele Bijbelse beelden om duidelijk te maken dat de duivel zich zal meester maken van de synagoge, dank zij haar verblinding en velen tot dwaling en ongeloof zal verleiden tot aan de komst van de "zoon van het verderf". Op het hoogtepunt van haar hoogmoed zal zij dan ten val komen "zoals Saul omkwam op de berg Gelboa nadat hij David had verjaagd". Christus

zal tenslotte de zoon van het verderf vernietigen, de synagoge zal erkennen dat ze in feite de antichrist heeft aanbeden en God zal haar terug brengen naar de waarheid. Van dit Bijbels visioen zou ieder element uitvoerig uitgewerkt kunnen worden. Wij laten het bij deze korte samenvatting. Laat het duidelijk zijn dat God mens geworden is in Jezus Christus, in het joodse volk dat voor het grootste gedeelte Hem heeft verworpen en blijft verwerpen. Zolang dit volk zijn eigen Redder niet erkent zal het geen rust kennen en zal er geen vrede zijn. Op dit ogenblik is het zionistisch regime in Israël al gevallen maar of dit naar een ommekeer leidt moeten we nog afwachten. Gelukkig zijn er steeds meer joden die Jezus erkennen als hun Messias, als de Zoon van God en de Redder van de wereld. Zij zijn met miljoenen wereldwijd. En wij, die ook bekering nodig hebben, voegen ons graag bij hen met de beweging

Toward Jerusalem Council II om samen met hen ooit één te worden in verscheidenheid: één Kerk van Jezus Christus, bestaande uit een tak gelovigen uit het joodse volk en een tak gelovigen uit de volkeren.

Hierbij een dankbare groet, wens en gebed van gans de gemeenschap, ook van de allerkleinste Fadia, die hier, nu bijna 2 jaar geleden, geboren werd en opgevangen. Na de eucharistie van 8 december, hoogfeest van O.L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen kwam ze naar het altaar gekropen om mee te zingen:

Aan allen een Zalig Kerstfeest en een Gezegend Nieuw Jaar,

Hartelijk dank aan hen

Die met ons helpen, meebidden, strijden en lijden,

Tot eer van God en heil van de mensen

19-12-2014 om 21:50 geschreven door Gust Adriaensen

Op woensdag 24 december wordt om 21 uur de nachtmis van Kerstmis gevierd in de abdijkerk van Postel. Toegangskaarten zijn niet nodig. Iedereen is van harte welkom!

17-12-2014 om 13:06 geschreven door Gust Adriaensen

Het wezen der poëzie en de donkere dagen voor Kerstmis

'Schrijf je nog gedichten?'
vroeg een vriend.
'Soms', zei ik.

Het geboortehuis
met de zeventakkige beuk
kwam in zicht,
gleed voorbij
terwijl we ons voortspoedden
over de Desselsedijk
richting Aberg.

'Wat is poëzie eigenlijk?'
vroeg een ander.

De vraag bleef hangen
in de schemering
die het ouderhuis opslorpte,
de vallei toedekte,
aan de rivier van mijn jeugd
haar glans ontnam.

De duisternis viel snel
op deze donkere dag
voor Kerstmis.

17-12-2014 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

VIII/39

Vrijdag 12 december 2014

Sinterklaas en andere festiviteiten

Van 1994 tot 2000 werden de ruinen van dit klooster door drie zusters heropgebouwd, uiteraard met de hulp van steeds meer mensen. Een van hen, een Franse zuster, is de enige die op dit ogenblik hier is. Zij is ook door de mensen van het dorp goed gekend en geliefd. Toen er tijdens de moeilijkste periode van deze oorlog geen medische hulp meer beschikbaar was, kon zij, als een wandelende encyclopedie van geneeskrachtige kruiden, mensen blijven helpen met allerlei zalven en drankjes, en niet zonder succes. Welnu, op het feest van Sinterklaas is zij jarig. En iedere verjaardag wordt hier creatief gevierd. In de vroege avond valt plots een groep van een dertigtal mensen de refter binnen, vrijwilligers, vluchtelingen en mensen uit het dorp, die allen hier goed thuis zijn. Er wordt op toeters geblazen terwijl slingers, ballonnen, en gekleurde papieren bolletjes in het rond vliegen. De refter is plots omgetoverd tot een feestzaal en iedereen feliciteert de jarige. Bovendien hebben ze zelf eten bij: een heel grote schotel rijst met kip, een grote kom friet, popcorn en drie grote taarten. Uiteindelijk strijkt iedereen neer waar plaats is. De fraters en de kinderen beginnen flinke borden met eten te vullen en rond te delen. Er wordt thee geserveerd. Wie wil krijgt nog een tweede of derde portie. De jarige leest een mooie brief voor - in Arabische vertaling - die ze van de familie gekregen heeft terwijl er volop gegeten wordt. De vloer ligt vol met gekleurde papieren bolletjes en dit is al vlug een gelegenheid voor enkelen om ze te verzamelen en er anderen mee te bestoken. Het werkt zo aanstekelijk dat na een tijdje zowat heel de groep in onderling gevecht verwikkeld is. De mensen die we anders herkennen aan hun vriendelijke en eerbiedige groet worden plots als kleine kinderen, tot groot jolijt van iedereen.

De gemeenschap zelf heeft een sketch voorbereid: een ontmoeting van Jeanne d’Arc die de dauphin overtuigt om zich in Reims tot koning te laten wijden. Een belangrijk keerpunt in de geschiedenis van Frankrijk, erg geliefd door de jarige zuster. De koning van Frankrijk krijgt de opdracht te regeren in naam van Christus, de echte Koning. Hoe de zusters de gepaste kleding bij elkaar gekregen hebben weet ik ook niet, maar het waren allemaal figuren die als het ware recht uit de Middeleeuwen kwamen. De hal diende als toneelzaal en de ruimte tussen de (weggeblazen) voordeur en de hal was als het podium, met doeken afgescheiden. Allemaal net echt. Ieder had de nodige teksten die hij of zij kon aflezen. Vermits de koning en de soldaten een groot zwaard hadden (karton met zilver bekleed) was dit achteraf weer een gelegenheid voor sommige toeschouwers om met de gepaste kledij en een zwaard een onderling gevecht te beginnen. En zo werd de groep van deftige heren weer een zwaard-vechtende, half worstelende bende.

Er is een serieuze   afsluiter in de refter, waar het ook wat warmer is, dank zij een houtvuurtje. De elektriciteit is inmiddels uitgevallen en op een laptop worden enkele humoristische en tevens leerrijke tekenfilmpjes getoond: een groep mensen die allemaal een kruis dragen. Eentje vraagt voortdurend aan God of hij van zijn kruis geen stukje mag afzagen en zo wordt zijn kruis steeds korter en lichter, totdat ze aan een ravijn komen, die de anderen met hun kruis kunnen overbruggen terwijl die ene man achter blijft met een kruis dat veel te kort is. Een aangename, ontspannende en gezegende avond.

De volgende dag, zondagmorgen weerklinkt de huisbel al om half tien. Veel te vroeg voor de eucharistie. Tot grote verrassing had moeder Agnes-Mariam de kans om mee te komen met enkele mensen, die het klooster wilden bezoeken. Ze hebben slechts één uur tijd. Het is de Nederlandse groep “Dorcas”, die destijds gezorgd heeft voor o.m. een mobiel hospitaal. Wat een aangename ontmoeting voor iedereen en het doet deugd even in eigen taal te kunnen delen met mensen met dezelfde bezieling en vanuit hetzelfde geloof. Zij en wij hopen dat het eens mogelijk zal zijn in alle vrijheid en veiligheid op bezoek te komen.

De grootste economische catastrofe ooit voor Europa

In 2006 werd een overeenkomst bereikt om het zogenaamde “gazoduc South Stream” te bouwen, ten einde het Russisch gas naar Europa te brengen: onder het water van de Zwarte Zee naar Bulgarije, Servië, Hongarije, Slovenië en Italië, waar een terminal zou gebouwd worden in Tarvisio (Udine). Deze bouw leverde voor de betrokken landen vele contracten op, naast de jaarlijkse opbrengsten vanwege de vergunning om het gas langs hun land te vervoeren. Bovendien werden bij deze constructie de Duitse onderneming Winterhall en het Franse EDF betrokken. De werkzaamheden begonnen in 2012 en zouden in 2015 afgerond worden. Volgens deskundigen was dit voor Europa de meest gunstige gaslevering die mogelijk was.

In 2011 beginnen VS, NAVO en bondgenoten een oorlog tegen Libië en Syrië. Muammar al-Kadhafi, inmiddels “de vriend van het westen”, wordt op beestachtige wijze vermoord onder luid westers applaus en het land wordt in handen gegeven van terroristenleiders als trouwe marionetten van het westen. Het was de bedoeling om Syrië op dezelfde wijze en met hetzelfde doel in een chaos te storten. Te midden van arrogante wereldleiders met hun voortdurende, brutale scheldpartijen en valse beschuldigingen, bleef Poetin de eenzame waardige staatsman, die de soevereiniteit vann Syrië verdedigt. Een doorn in het oog van het westen. Hij moest dus als de duivel zelf worden afgeschilderd. Dat Syrië nog bestaat en dat wij nog in leven zijn danken we, menselijk gesproken, echter vooral aan hem.

Inmiddels bleek het onmogelijk om de Syrische regering omver te werpen. VS en NAVO beginnen de crisis in Oekraïne, als uitvalsbasis voor weer een nieuwe oorlog, nu tegen Rusland. Tegelijk worden eenzijdig sancties opgelegd, eigenlijk is het economisch terrorisme, want wettige sancties vereisen, volgens het UNO handvest een officieel onderzoek en veroordeling. Geen, nood, heel de EU doet blindelings mee. Om de sancties nog uit te breiden worden 298 onschuldige reizigers van de lijnvlucht MH 17 de dood ingejaagd, waarvoor inmiddels onweerlegbare bewijzen zijn dat Oekraïne, VS en NAVO deze aanslag zelf beraamden maar eensgezind wordt Poetin als schuldige aangewezen, voordat er één vaststelling kon gebeuren en nog steeds kunnen ze voor hun valse aanklachten niet één bewijs geven. Precies hetzelfde scenario als dat van de gruwelijke gifgasaanval in Ghouta. Inmiddels zijn alle gegevens ook van de zwarte dozen ter beschikking, maar over de inhoud wordt geen woord gerept. Oekraïne, meer van verdachte betrokken partij, maakt deel uit van het onderzoeksteam, terwijl het onafhankelijke Maleysia, eigenaar van het vliegtuig dat bovendien 54 doden betreurt wordt vier maanden lang resoluut van het onderzoeksteam uitgesloten. Maar het werkt: Poetin en Rusland moeten streng gestraft worden.

En zo belanden we weer bij de “gazoduc South Stream”. De VS zetten Bulgarije onder druk om de bouw van de pijpleiding stop te zetten. De Amerikaanse senator John McCain (goede vriend van de nieuwe kalief en van de leiders van de terroristengroepen in Syrië) reist naar Bulgarije om de eerste minister Plamen Oresharski duidelijk te maken dat samenwerking met een Russische firma bij de bouw van de pijpleiding onder de sancties valt. Bovendien begint José Barroso een procedure van de Europese Unie tegen Bulgarije. Bulgarije capituleert en legt de werkzaamheden stil. Het hele project heeft een waarde van 16 miljard euro en Rusland heeft al 4,5 miljard geïnvesteerd. Het Amerikaanse Chevron begint een eigen project dat volgens deskundigen niet alleen erg gevaarlijk is voor het milieu maar bovendien vele malen duurder. De geopolitieker en geograaf Manlio Dinucci noemt het de grootste economische catastrofe die Europa ooit getroffen heeft. Wij noemen dit het perverse genot van de huidige Europese en vooral Amerikaanse politieke leiders.

Voor vrede en welvaart: verlaat de NAVO!

Na de koude oorlog heeft de NAVO Joegoslavië ontwricht, de landen van het voormalige Warsawpact opgeslorpt (tegen de afspraken in) waarbij drie landen van de voormalige Sovjetunie zelf en twee van Joegoslavië, Afghanistan bezet, Libië verwoest en geprobeerd hetzelfde met Syrië te doen, een staatsgreep georganiseerd in Oekraïne om Rusland te provoceren en een militaire aanwezigheid gevestigd in de Indische oceaan om China te provoceren. Bovendien zijn er nog internationale missies, “peacekeeping” genoemd, uiteindelijk eveneens gericht op de verwoesting van soevereine naties.

De hoogste militaire bevelhebber van de NAVO in Europa is een Amerikaanse generaal die benoemd wordt door de Amerikaanse president, terwijl meerdere sleutelposities eveneens door Amerikanen worden ingenomen. Zo staat de NAVO geheel in dienst van de militaire, politieke en economische belangen van Amerika. Alle Europese landen zijn de slaven van deze belangen.

Voor de hoger genoemde Italiaan Manlio Dinucii is het nu genoeg. Deze voortdurende oorlogsvoering is tegen de Italiaanse constitutie (art. 11) en ruineert de nationale belangen. Het ontneemt Italië iedere mogelijkheid om een eigen buitenlands en militair beleid te voeren. Bovendien zijn er bepaalde militaire bases met Amerikaanse atoombommen, waarbij Italiaanse piloten opgeleid zijn om ze te gebruiken, wat indruist tegen het nucleaire non-proliferatieverdag, dat ook door Italië werd ondertekend. Tenslotte heeft hij uitgerekend dat Italië iedere dag minstens 52 miljoen euro moet betalen aan militaire uitgaven en volgens de overeenkomsten met de NAVO zou het nog ongeveer dubbel zo veel moeten worden. Zijn boodschap is: laten we uit de NAVO stappen om ons land naar vrede en welvaart te leiden (Pourquoi nous devons sortir de l’OTAN. Campagne international pour sortir de l’OTAN, mondialisation.ca, 6/12/2014). Zou dit voor ons land en de andere landen niet op gelijkaardige wijze gelden?

Laten we Syrië heropbouwen

Het Syrische leger heeft de laatste tijd belangrijke overwinningen behaald, ook op de bolwerken van de islamitische staat (IS) in Aleppo, Deir Ezzor, Daraa. Helaas, de kinderen van de duisternis reageren nog verraderlijker. Het zionistisch regime heeft zondag voor de vijfde maal in 18 maanden tijd bombardementen uitgvoerd, nu o.m. op de internationale luchthaven van Damascus. Het is al eerder bekend dat de zionisten de gewonde IS strijders en terroristen verzorgen en terug naar Syrië brengen, de terroristen informatie én wapens bezorgen om het land te ontwrichten en de lijdensweg van het volk nog te verzwaren. Laat het duidelijk zijn dat het zionistische regime in geen enkel opzicht de waardige vertegenwoordiger kan zijn van het bijbelse land en volk van Israël en nog veel minder van het joodse geloof. Wie meent hiervoor vroom de ogen te moeten sluiten, staat aan de kant van de misdadigers en niet van de onschuldige slachtoffers. Voor Syrië vormen deze nieuwe aanslagen een gelegenheid om de samenwerking met bevriende landen nog uit te breiden en verder te werken aan zijn nationale verzoening en zijn heropbouw. En er wordt gewerkt o.m. aan het herstel van het bijzonder hinderlijk euvel van de lange stroomonderbrekingen. Er zijn goede vooruitzichten dat deze hinder binnen afzienbare tijd in heel het land hersteld is.

Het voormalig parlementslid Sheihk Muhammad al-Hilo is in november 2012 naar Turkije gevlucht, nu teruggekeerd en heeft vrijdag voor de Syrische tv zijn verhaal gedaan. Door rebellen en Turkse personaliteiten werd hij gedwongen openlijk zijn afkeurig over de Syrische regering uit te spreken. Hij heeft uiteindelijk een kans gezien om naar Saoedi-Arabië te vluchten en is vandaar teruggekeerd naar Tartous. Hij roept nu alle Syriers in het buitenland op om terug te keren naar Syrië om het land samen weer op te bouwen.

Een oorlog van 34 eeuwen geleden!

Het Egyptisch ministerie van oudheidkunde kondige midden vorige maand een van de grootste archeologische vondsten ooit aan. Toen professor Muhammad Abdel Gader (universiteit van Cairo) en zijn team in de Rode Zee op zoek waren naar oude scheepswrakken, troffen ze een 400 geraamtes aan, honderden wapens en twee oorlogswagens uit de 14^e eeuw voor Christus. Ze schatten dat er nog ‘n 5000 geraamtes liggen en besluiten dat het moet gaan om het Egyptische leger ten tijde van koning Akhenaton. Toen trok het joodse volk door de Rode Zee terwijl het Egyptische leger in de golven omkwam. Wat een verrassing, vooral voor hen die ons al jaren op het hart drukken dat de bijbelse doortocht door de Rode Zee slechts een stichtend verhaal is en geen historisch gebeuren!

P. Daniel

16-12-2014 om 12:45 geschreven door Gust Adriaensen