'Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles' (slot)
In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'
---------------------------------------
Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?
9. Openheid - De luiken open, niet dicht
Het zal een grote uitdaging zijn om in Europa, dus ook in Nederland, de mogelijkheden te vinden voor soepele integratie van de vele bevolkingsgroepen. Zeker is dat de klok niet terug te draaien is. We moeten het doen met de huidige problemen en het is niet uitgesloten dat er nog meer komen. De wereld is turbulent en zal ons niet met rust laten.
In de lange historie van de mensheid is vooral vooruitgang geboekt op momenten dat de samenleving zich opende voor nieuwe impulsen. De Nederlandse Gouden Eeuw is daar een goed voorbeeld van, maar ook het Romeinse Rijk. Gerichtheid naar binnen maakt wantrouwig voor verandering en vernieuwing. Gerichtheid naar buiten maakt gedurfd en ondernemend.
In de godsdienst is het Jezus Christus geweest die voor een spectaculaire vooruitgang zorgde. Niet alleen door de aard van zijn boodschap, ook doordat hij deze niet alleen richtte tot de eigen groepering, het Joodse volk, maar uitdrukkelijk tot de hele wereld. Door buiten de eigen horizon van Israël te treden, opende hij het luik op de wereld.
In onze jaren dreigen de luiken dicht te gaan om ons te beschermen tegen alle veranderingen. Dat is precies wat we niet moeten doen. Juist Nederland heeft met zijn traditie van openheid een mogelijke positie van Europese voortrekker naar nieuwe horizonten. Dan zijn de ingrediënten voor het vertrouwen in eigen kunnen allereerst herwaardering van de eigen cultuur, vervolgens herwaardering van het christelijk geloof als een uiterst waardevolle basis voor een gemeenschappelijke ethiek, en ten slotte herwaardering van de bijdrage die ieder individu hieraan kan geven boven de neiging alles van bovenaf te regelen en op te leggen. Juist het geloof spreekt iedereen aan op maximale aanwending van de eigen talenten. Zulke waardevolle bagage laat je niet achteloos slingeren bij het afval.
Het is de uitdaging voor de moderne mens om zijn technologische, economische en sociale ambities na te streven binnen het kader van een breed gedragen, evenwichtig en goed doordacht stelsel van waarden. Het christelijk geloof verdient daarom een enthousiaste herleving. De agenda om de samenleving zelf te maken, is tot nu toe weinig duurzaam gebleken. Van boven gaat het niet werken. Ieders eigen waarde en die van de ander dient centraal te staan, gebaseerd op de vrije wil en dus belegd met ieders volle verantwoordelijkheid, ten gunste van de ander en dus van ieder zelf. We kunnen niet zonder elkaar. We kunnen niets zonder elkaar. Samen kunnen we alles.
Hans Hillen
13-12-2015 om 07:22
geschreven door Gust Adriaensen
12-12-2015
'Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles' (8)
8. Religie en politiek - Over religie en onrust
Christenen zijn in Nederland een minderheid geworden. Als het over godsdienst gaat, staat dat buiten de meeste mensen en gaat het meestal over problemen die godsdiensten lijken te veroorzaken, of het nu islamitische terreur is, eerwraak van moslims op vrouwen, seksueel misbruik op katholieke internaten, geweld op de Balkan, de problemen in het Midden-Oosten of de naweeën van Ulster. Met andere woorden, moeten we niet blij zijn dat de religie in onze tijd wat meer naar de achtergrond is gedrongen? Scheelt dat niet een hoop onrust?
Die stelling gaat uit van hetzelfde misverstand als dat het vrijgeven van drugs criminaliteit doet verminderen. Mensen met aanleg voor of belang bij criminaliteit gaan heus niet achter de geraniums zitten. Zij zullen andere misdaad kiezen. Conflict hoort niet bij godsdienst, maar conflict hoort bij mensen en bij macht. Het conflict kan gáán over religie, maar het hóórt bij mensen. Het antwoord is dus nee. Mensen zullen bij afwezigheid van religie andere thema's kiezen voor hun conflicten.
12-12-2015 om 09:48
geschreven door Gust Adriaensen
11-12-2015
'Weg met de wetenschap. Een pleidooi voor de universiteit'
'Weg met de wetenschap. Een pleidooi voor de universiteit', dat is de titel van een essay/pamflet van de Nederlandse historicus en schrijver Willem Otterspeer. Hij hekelt het academische nutsdenken en pleit voor een brede universiteit.
Dat is Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, uit het hart gegrepen. Hij schrijft er dan ook in De Standaard een laaiend enthousiaste 'recensie' over.
Typisch Rik. Onder het mom van een 'recensie' van het werk van een ander, brengt hij vooral zijn eigen opvattingen nog sterker naar voren. In dit geval: een pleidooi voor de algemene vorming aan de universiteit en het grote belang van de retorica. Eerst de humaniora en daarna de wetenschap!
Degenen die zich soms vermeien in het lezen van raspstukjes, weten ondertussen wel dat ik Torfs doodgraag lees en er commentaar van veel lagere kwaliteit aan toevoeg. Om Rik in zijn 'recensie' te parafraseren: 'Waarom zijn de teksten van Torfs zo prachtig? Omdat ik het er vaak bijna compleet mee eens ben, waardeloos argument, maar toch.' Ik hoop dus van ganser harte dat hij zijn publieke schrijfactiviteiten voortzet. Tegelijk vraag ik me af, en vermoedelijk ook vele andere lezers, hoe hij het in de 24 uur die ons in een etmaal ter beschikking staan, allemaal klaarspeelt. Zijn talloze reizen, de maandagse columns, geregeld een 'recensie', ....dat neemt toch allemaal tijd in beslag, die moet afgepitst worden van wat zijn hoofdjob is: rector van de grootste universiteit der Nederlanden, de Katholieke Universiteit van Leuven. Een geniale man. Wellicht is gewoon zijn aanwezigheid, zo nu en dan, in de universitaire gebouwen, voldoende inspirerend om het instituut te doen draaien.
De uitsmijter van Riks 'recensie' luidt als volgt: 'Lees het essay (van Otterspeer) gewoon. 62 bladzijden die u slim maken, en u tegelijk de indruk geven dat u het al bent. Retorica heet zoiets.'
62 bladzijden? Wat lees ik, vlak daaronder, in de bibliografische notitie: 95 bladzijden! Helemaal in de lijn van Torfs' lof op de dubbelzinnigheid, de enerzijds-anderzijdsdeugd, de creatie van rationele en emotionele verwarring, de drang om soms zichzelf maar vooral de ander op het verkeerde been te zetten.
Dat wel erg grote verschil, 33 bladzijden of meer dan 30%, roept vragen op. Wat is correct? Maakten die 33 bladzijden Rik niet slim en gaven ze hem niet tegelijk de indruk dat hij het al was? Heeft hij, door tijdsgebrek, door toeslaande verveling, slechts 2/3 van het essay gelezen?
Rik, Rik toch. Je brengt de gemiddelde Vlaamse intellectueel toch wel in verwarring. Een vrij aangename weliswaar.
11-12-2015 om 14:18
geschreven door Gust Adriaensen
10-12-2015
Verantwoord experiment tegen Grooming?
Gisteren zond de VRT dan toch de Koppenreportage over grooming uit. De uitzending ervan was vorige week door een rechter verboden na klacht van een ouder. Een andere rechter had de weg voor uitzending nadien vrijgemaakt. Dat incident heeft ongetwijfeld bijgedragen tot de grote belangstelling voor de reportage.
Met een valse Facebookaccount werd jongeren op de gevaren van het internet gewezen. Maar kan dat wel: opvoeden door in de val te lokken? Was het experiment van Koppen en van de betrokken school, het Sint-Lutgardisinstituut van Mol, wel verantwoord?
Kaat Schaubroeck van Kind&Samenleving vindt van niet.
In De Standaard schrijft zij o.m. het volgende:
'Het VRT-reportagemagazine Koppen koos voor de harde aanpak: individuele betrapping en confrontatie. De journalisten creëerden een vals Facebookprofiel van een leuke, dertienjarige jongen die meisjes net zo lang het hof maakte tot ze zich tot een afspraakje lieten verleiden. Om hun dan pas te zeggen hoe de vork in de steel zit. Euh - even recapituleren. Wat hebben we onze kinderen alweer verteld dat ze zeker niet mochten doen? Juist, ja: een vals profiel aanmaken. Dat inzetten om hen terecht te wijzen, het klopt gewoon niet. Met woorden als 'experiment' en 'sensibilisering' kun je lang goochelen, maar je kunt er niet alles mee toedekken.
Veel kwalijker nog is wat hier tussen jongeren en volwassenen is gebeurd. Jongeren werden gepakt op het punt waarop ze het meest kwetsbaar zijn, hun honger naar bevestiging, en dat met medeweten van ouders en leerkrachten. 'Het is veel efficiënter dan hen ex cathedra de gevaren van sociale media uit te leggen', zei de directeur van de betrokken school. Werkelijk? Is dat nu echt het beste wat we onze kinderen te bieden hebben? Net in de puberteit, als hun band met volwassenen al onder druk staat, gaan we er dus van uit dat we het best een val kunnen opstellen om hen een lesje te leren. En we halen er de camera's bij: nog een stel volwassenen die registreren hoe naïef ze wel zijn. De kans is groot dat die jongeren vooral één ding uit het experiment hebben geleerd: volwassenen zijn niet te vertrouwen, en als ik nog eens ergens mee zit, dan moet ik hen dat maar niet vertellen.'
In Sint-Lutgardis zullen ze het niet graag lezen. De directeur was enthousiast over het experiment. 'Voor herhaling vatbaar', zei hij. Schaubroeck kapittelt niet alleen Koppen maar ook de schooldirectie en de meewerkende ouders.
Helemaal ongelijk heeft zij met haar kritiek m.i. niet. Kwetsbare jongeren worden inderdaad door volwassenen voor schut gezet. Wat doet dat met ze? De school moet die kinderen alleszins goed opvolgen en het experiment grondig evalueren. Uiteraard is het goed dat ook de school waarschuwt tegen o.a. grooming maar het ware m.i. beter geweest het experiment met medewerking van de ouders binnenschools te houden en het niet 'uit te lenen' aan de tv. Die heeft een niet beheersbare impact en speelt met dergelijke programma's ook altijd toch wel wat in op vormen van sensatiezucht en voyeurisme.
10-12-2015 om 12:51
geschreven door Gust Adriaensen
'Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles' (7)
In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'
---------------------------------------
Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?
7 Solidariteit - Waarom we hart en wet moeten mengen
Voor naastenliefde is nog geen modern equivalent gevonden, of het zou de solidariteit moeten zijn, een uiteindelijk door de overheid georganiseerde en breed toegepaste verplichte inkomensherverdeling, die weinig tot niets heeft te maken met persoonlijke opofferingsgezindheid. Het is mooi als waarden van het hart in de wet worden gelegd, maar deze wetten vergen wel bestendigheid van draagvlak.
Net zoals een kerkgebouw zelf geen heiligheid brengt, brengt ook een wetsartikel geen sociaal gedrag voort. Het zijn hulpmiddelen, maar de werkelijke gezindheid moet steeds in de harten voldoende voeding vinden. Ten behoeve van verstandige ordening is een voortdurend mengsel van beide noodzakelijk.
Alleen hart maakt beleid emotioneel, wispelturig, onvoorspelbaar, subjectief en tomeloos kostbaar; alleen wet leidt tot calculerend gedrag en onderschat de persoonlijke bijdrage die mensen kunnen geven aan de samenhang van de samenleving.
10-12-2015 om 08:27
geschreven door Gust Adriaensen
09-12-2015
'Geen Rillaars Geen Centen'
Zoals iedereen wel weet, is Open VLD de partij van 'vrijheid, blijheid' en Gwendolyn Rutten is daar met haar monkellachmondje een waardige vertegenwoordiger van.
Opgelet evenwel. Vrijheid, blijheid voor degenen die het zich kunnen permitteren. De losers, de leefloners, de marginalen, de gedupeerden, de allochtonen, de verlaten moeders, de onderstandsmensen, de vierdewereldburgers, de vluchtelingen, de langdurig werklozen, kortom al degenen die volgens Gwendolyn niet geïntegreerd of geëmancipeerd zijn, zoals zij zich dat als 'optimistische, liberale' politica voorstelt, moeten met financiële dwang (her)opgevoed worden.
Hoe doe je dat? Niemand weet zo goed als de liberalen waar de mensen echt het gevoeligst zijn: de portemonnee. Een geldbeugel die zeker bij de door Gwendolyn geviseerde mensen die kinderen hebben, vaker leeg dan gevuld is.
Wat is dus de zo liberale en zo eenvoudige opvoedingsstrategie van de charmante voorzitster: als ze niet doen wat ik wil, pak ze dan het kindergeld af! Voila.
Als de ouders geen cursus Nederlands volgen, geen kindergeld meer!
Als de ouders hun kinderen niet naar de kleuterschool sturen, geen kindergeld meer!
Misschien is het toch nodig dat de regels van Gwendolyn nog verder verfijnd worden. We leven in een complex landje, weet je wel.
Mag ik een paar suggesties doen.
-----------------------------------
Rekening houdend met de enorm rijke taalvariatie op ons Vlaamse grondgebied, de volgende (uitbreiding is naar believen mogelijk):
Als de ouders geen cursus Rillaars volgen, geen kindergeld meer!
Als de ouders geen cursus Zichen-Zussen-Bolders volgen, geen kindergeld meer!
Als de ouders geen cursus Bevergems volgen, geen kindergeld meer!
En rekening houdend met het enorm rijke aanbod van vormingsmogelijkheden op ons Vlaamse grondgebied, de volgende (uitbreiding is naar believen mogelijk):
Als de ouders hun kleuters niet naar de sportclub sturen, geen kindergeld meer!
Als de ouders hun kleuters niet naar de muziekschool sturen, geen kindergeld meer!
Als de ouders hun kleuters niet mee op sneeuwvakantie sturen, geen kindergeld meer!
Zo zal Gwendolyn uiteindelijk de volmaakte integratie en emancipatie realiseren. Leve Gwendolyn! Leve de vrijheid!
09-12-2015 om 13:44
geschreven door Gust Adriaensen
08-12-2015
'Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles' (6)
In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'
---------------------------------------
Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?
--------------------------------------------
6. Godsdienst en maatschappij - We verwachten soms te veel van moslims
De immigranten, bij wie de religie nog sterk aanwezig is in het dagelijks leven, troffen een weinig ingetogen samenleving aan, met luidruchtig materialisme en provocerende decadentie. Dat geeft spanning, en vooral binnen de islam is er dan ook niet alleen een fundamentalistisch, maar ook een intuïtief verzet tegen moderne ontwikkelingen.
Eigenlijk is dat niet zo moeilijk te begrijpen, want de vele veranderingen maken sowieso iedereen onzeker, ook Nederlanders die al aan veel gewend waren geraakt. Mijn moeder zei mij wel eens: ‘Kind, zo veel veranderingen als ik heb gezien in mijn leven zul jij niet meemaken.’ Zij was van vóór de Eerste Wereldoorlog. Ze zag de overgang van de koets naar de auto en van de boot naar het vliegtuig. Ze had de radio zien komen, later de televisie en ten slotte het internet. Tijdens haar leven kwam en ging het communisme in Rusland. Een eindeloze stoet ingrijpende veranderingen en dat allemaal in een leven van 88 jaar.
Sindsdien ligt het tempo van veranderingen nog hoger. Technisch is dat al een hele ontwikkeling, maar als iemands levensbeschouwing nog uitgaat van zekerheden die amper meer bestaan, dan schudt diens persoonlijke oriëntatie op zijn grondvesten. Mijn moeder behoorde tot de generatie die heeft moeten worstelen met de vraag hoe letterlijk de Bijbel moet worden opgevat, in het licht van allerlei nieuwe inzichten. Dat waren historische vondsten, maar ook de theorie van de evolutie. Het heeft Europa eeuwen gekost en mijn moeder en haar tijdgenoten tientallen jaren van aanpassing en acceptatie.
Van moslims verwachten wij soms aanpassingen in hun denken binnen weken of maanden. Dat is een wel heel erg zware wissel. In Europa lijkt de gemakkelijkste uitweg optimale neutralisatie. Wij laten ons geloof varen, jullie dat van jullie, en we komen er samen wel uit. Dat is buiten de werkelijkheid gerekend. Religie is daar te taai voor. Bovendien verschaft hun religie de nieuwkomers vertrouwdheid en identiteit in een nieuwe, uitdagende en niet altijd warme omgeving. Maar ook het christendom krijgt in Europa herkansingen. De mensen zoeken veiligheid en geborgenheid, en de moderne zakelijkheid schiet daarin hopeloos tekort. Op de levensvragen, die van alle tijden zijn, willen zij toch antwoorden. In vooruitgang zonder zingeving zullen die niet worden gevonden.
08-12-2015 om 08:16
geschreven door Gust Adriaensen
07-12-2015
Paus Franciscus over klimaattop
Paus Franciscus:
'Wat voor een wereld willen we nalaten voor degenen die na ons komen, voor de kinderen die opgroeien? Voor het goed van ons gemeenschappelijke huis, van onze en de toekomstige generaties, moeten alle energie en aandacht in Parijs gericht worden op het verzwakken van de impact van de klimaatverandering en tegelijkertijd op het bestrijden van de armoede en op het cultiveren van de menselijke waardigheid.'
07-12-2015 om 17:11
geschreven door Gust Adriaensen
'Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles' (5)
In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'
---------------------------------------
Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?
--------------------------------------------
5. Wetenschap - Ons geluk is steeds minder onbevangen
Technologische innovatie kan materieel veel mogelijkheden scheppen, maar geestelijk moeten we het nog steeds zelf doen. Technisch gesproken kunnen we langer leven, maar leven we dan gelukkiger? Is een dag van diep geluk niet waardevoller dan een jaar routine? Als dat zo is, dan moet niet zo lang mogelijk leven de doelstelling zijn, maar de kwaliteit van elke dag van dat leven. Kijkend naar de samenleving lijkt het accent toch doorgaans andersom gezet.
Je zou de stelling kunnen verdedigen dat telkens met de vondst van nieuwe technieken de zoektocht naar het onbevangen geluk ingewikkelder wordt. Dat wil niet zeggen dat technologie niet goed is, maar dat geestelijke verdieping moet proberen gelijke tred te houden. De dilemma’s worden anders steeds groter. Ooit spraken de mensen over het wonder van het leven als er een kindje werd geboren. Nu weten we al maanden of het een jongetje of een meisje wordt. Veel onbevangenheid is ingeruild voor zinloze zekerheden.
De ontwikkeling staat niet stil. We staan op de drempel van een trend dat het kiezen van het geslacht van een baby als regel vooraf kan worden bepaald. Wat doen we straks als we een jongetje hebben besteld, maar het blijkt toch een meisje te zijn, of omgekeerd? Dan zijn we teleurgesteld en boos bij de bevalling, in plaats van blij. Dat op zich is al erg. Het kan nog erger. Naar wie sturen we dit niet uitgezochte product terug? Moet de arts of het ziekenhuis schadevergoeding betalen?
Nog huiveringwekkender: mag het kind worden vernietigd, of recyclen we het via stamcellen en organen, of gaat deze niet gewenste mens de adoptie in? Welke onvolkomenheid willen wij nog aanvaarden? Waarmee kunnen we nog gelukkig en tevreden zijn? De mens die in elk opzicht zijn eigen lot wil besturen, loopt het risico zijn eigen belang nog meer te overschatten dan hij toch al doet.
07-12-2015 om 08:49
geschreven door Gust Adriaensen
06-12-2015
Zal / Moet Guy Mortier Humo redden?
Humo, tot voor enkele jaren het veel gelezen en spraakmakende weekblad van Vlaanderen, glijdt in steeds sneller tempo naar de commerciële afgrond. In vier jaar tijd halveerde de oplage: van 200.000 naar 100.000.
Diverse pogingen om het tij te keren, haalden tot nu toe weinig uit. Volgens De Standaard rollen er nu weer koppen aan de top en worden enkele oudere journalisten 'van onder het stof' gehaald.
Onder hen de 'oeroude' Guy Mortier, aan wie, volgens de krant, een nieuw contract als adviseur zou zijn aangeboden.
Guy Mortier: een naam als een klok in de wereld van de media en zeker in die van de weekbladen. Mortier was jarenlang Humo en Humo was Mortier. Met grote gedrevenheid en vakmanschap waakte hij over het eigen karakter van Humo. Niet te verwonderen van iemand die zichzelf ooit een 'romantische idealist' noemde, die altijd iets van de 'missionaris' in zich gevoeld heeft.
Mollenaar Guy Mortier (1943) studeerde aan het Sint-Jan Berchmanscollege van Mol en daarna Germaanse Filologie aan de Katholieke Universiteit van Leuven. Al tijdens zijn studententijd presenteerde hij met groot succes het allereerste rock 'n rollmuziekprogramma op de radio. Zijn humoristische, ironische bindtekstjes, sterk beïnvloed door Godfried Bomans, waren nieuw en verfrissend. Vanaf 1961 werkte hij als freelancejournalist geregeld voor Humo en van 1969 tot aan zijn pensioen in 2003, was Guy Mortier hoofdredacteur van Humo. Daarna werkte hij nog voor het blad als creatief adviseur.
De vraag is natuurlijk of de 'oude garde', zoals De Standaard Mortier en co. noemt, het tij voor Humo kan doen keren.
Ik gun het streek- en collegegenoot van lang geleden, Guy Mortier, van harte. Maar ik durf het te betwijfelen. De neergang van Humo is m.i. niet te wijten aan slechte journalistiek. Aan talentrijke journalisten heeft het blad nooit gebrek gehad. Mortier had een goede neus voor (opkomend) journalistiek talent en loodste ze naar 'zijn' blad.
Nee. De tijden zijn veranderd. De snelle ontwikkelingen in de mentaliteit en de cultuur van vooral jonge mensen, vanaf de jaren 60, maakten de steile opgang van Humo mogelijk, omdat het blad daar onder leiding van Mortier, perfect op inspeelde. Humo sloot naadloos aan bij de links-progressieve jongere generatie en maakte zowel in de keuze van onderwerpen als in de journalistieke schrijfstijl van het 'épater le bourgeois' een erezaak.
De tijden zijn veranderd. Er is niet alleen het verwoestende effect van de digitalisering op de gedrukte media. Maar vele jonge mensen zijn weggegroeid van een links-progressieve maatschappij- en cultuurvisie en hebben zich genesteld in een behaaglijk, rechts-liberaal burgerlijk cocon.
Kunnen 'bejaarden' als Guy Mortier (72), Yves Desmet (56), Jörgen Oosterwael (52), de geest van Humo bewaren en toch nieuwe jongere lezers aantrekken? Of moeten zij zich richten op de vijftigplussers, die nog wel affiniteit hebben met de thematiek en de stijl, die Humo jaren geleden groot hebben gemaakt?
06-12-2015 om 21:03
geschreven door Gust Adriaensen
'Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles' (4)
In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'
---------------------------------------
Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?
4. Wonderen - De tijd is wat wij er zelf van maken
De overheid kan een zieke samenleving niet gezond maken. Het moet van de mensen zelf komen, want daar zit de kwaal. Pas als genoeg mensen zich verzetten, zal kwaad in de samenleving wezenlijk kunnen worden teruggedrongen. Wetgeving is niet afdoen¬- de, vraag het God en zijn Tien Geboden. Toezicht is evenmin de reddende oplossing. Toezicht helpt ordenen, maar noodt tegelijk tot ontduiking. Indien moreel besef niet wordt gedragen door de massa van individuen, is elke correctie van buitenaf illusoir of ten hoogste incidenteel.
Stevige en consequent doorgevoerde sancties, zoals boetes voor te hard rijden, helpen zolang dat systeem werkt, maar een onbewaakt stuk snelweg blijft uitnodigend. Bovendien moet zulk een systeem wel voldoende begrip ontmoeten. Toezicht zonder begrip leidt tot verzet en uiteindelijk tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Dan is het gezag helemaal weg.
Menselijk tekortschieten is in essentie het materiaal voor de oneffenheden in onze maatschappij. Omgekeerd, collectief intrinsiek goed gedrag straalt uit van een samenleving. Daar is het goed toeven. Kerkvader Augustinus heeft dat adequaat onder woorden gebracht. Ook in zijn tijd werd er vaak gemopperd dat de tijden slecht waren. Zijn antwoord luidde: ‘Wij zijn zelf de tijden. De tijden zijn wat wij ervan maken.’
06-12-2015 om 12:39
geschreven door Gust Adriaensen
05-12-2015
'Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles' (3)
In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'
---------------------------------------
Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?
-----------------------------------------
3. Zingeving - Over religie en zedenleer
Nu in onze wereld de religie voor velen is vervaagd, of slechts in beeld is als restant van wat wordt beschouwd als een soort primitief groepsgedrag van vroeger met onvrijheid en geweld als symbolen, verdwijnt ook allengs het idee van leven in het licht van de eeuwigheid. Daarmee wordt een tot nu toe belangrijk kader voor een algemeen aanvaarde zedenleer verlaten. Het moet onder ogen worden gezien dat dit geleidelijk nog meer sleet gaat brengen in de individuele en in de publieke moraal.
Eeuwenoude waardepatronen, die soms verse impulsen kregen, zoals in de diepte door Christus en later in de breedte door het humanisme of door voortreffelijke en inspirerende tijdgenoten, verdwijnen niet op stel en sprong. Maar waardepatronen zijn wel als een bos bloemen. Eenmaal geplukt wordt hun schoonheid eindig en zonder wortels maken de stelen geen nieuwe bloemen meer. Waardepatronen hebben worteling nodig in een onderliggende zedenleer om te blijven voortleven. Religie is daar een duurzame voedingsbodem voor, zo is door de eeuwen heen gebleken.
05-12-2015 om 12:17
geschreven door Gust Adriaensen
04-12-2015
Pater Daniël Maes in Syrië
X/29 Vrijdag 4 december 2015
Peace People
Van woensdag tot zaterdag (25-28 november 2015) logeerde de internationale vredesdelegatie, onder leiding van Mairead Maguire, Nobelprijswinnares voor de vrede in ons klooster. Deze reis en het verblijf werden voorbereid en georganiseerd door moeder Agnès-Mariam. De leden hiervan stelden we vorige week al voor. Ziehier het vervolg van hun verblijf. Donderdagmorgen celebreerde ik samen met father Timothy en father Andrew, waarbij father Timothy een kort sermoen gaf met Engelse humor. Na het ontbijt vertrokken we met de groep naar Qara, waar we ontvangen werden door de gouverneur, de burgemeester en zijn hele staf op het gemeentehuis. Vandaar ging het naar de centrale moskee, die eens de St. Nikolaaskerk was, gebouwd op een heidense tempel, waar we zittend op het tapijt enkele ogenblikken samen in stilte baden voor de vrede. Dan bezochten we de St. Michaels kerk van onze byzantijnse, katholieke priester abouna Georges en het 5e eeuwse orthodoxe kerkje. Uiteraard hebben we ook hier samen gebeden voor vrede. De boodschap was ook overal dezelfde: Syriërs van verschillende afkomst en geloof zijn en blijven één familie. Herhaaldelijk stelden ze het zo voor: Syrië is en blijft ons aller moeder, die zorg draagt voor al haar kinderen. Aan buitenlandse mogendheden wordt dringend gevraagd op te houden met liegen over Syrië, de terroristen niet te blijven steunen en te zorgen dat de soevereiniteit van het volk gerespecteerd wordt. Vandaar ging de groep naar Homs om daar het volk en de gouverneur te ontmoeten. Er werd ook een bezoek gebracht aan het graf van de vermoorde Nederlandse pater Jezuïet Frans Van der Lugt. ’s Avonds terug in Mar Yakub vierden we heel plechtig de vespers van de vooravond van het feest van onze patroonheilige Jakob de Verminkte: kaarsenprocessie met de icoon van de heilige Jakob, zegening van brood en wijn, zegening met gewijde olie (lees zijn boeiend levensverhaal: http://www.maryakub.net/english/life-in-syria-our-community/saint James; of in de Franse versie). Dan een feestelijke maaltijd, waaronder een sketch dat de overgang van harmonie naar oorlog in Syrië uitbeeldde en eindigde met een herwonnen vrede. De zak met papierproppen die tijdens de sketch gebruikt was om de oorlog uit te beelden werd daarna al vlug benut. De internationale vredesdelegatie veranderde even in een groep kleine kinderen die elkaar met papierproppen bekogelden. Een heerlijke avond die in vrede eindigde.
Op stap met de patriarch
Vrijdagmorgen stond de groep klaar om te vertrekken toen patriarch Gregorios III Laham toekwam met zijn chauffeur en secretaris. Een merkwaardig moment. De patriarc was al sinds zes jaar niet meer hier geweest, nu komt hij op het feest van onze patroonheilige, die de heilige is van de eenheid van de Kerk, op een moment dat een internationale groep aanwezig is. We gingen samen in de kerk even bidden en zingen op deze feestdag van de hl. Jakobus de Verminkte. Na een tas koffie in de hal vertrokken we naar het Noorden, langs Homs naar de kuststad Tartous. Het zou een zeer drukke dag worden. Onderweg keken we met heimwee en pijn naar de plaatsnamen zoals Qousseir, waar rebellen zoveel dood en vernieling hebben gezaaid. Langs de weg was er evenwel niet zo veel van te merken. Naargelang we de kust naderden zagen we meer en meer serres tot grote velden toe. Hier is water en een rijke landbouwcultuur. Toen we eindelijk in Tartous arriveerden stond een menigte ons op te wachten met Syrische vlaggen en . foto’s van de president. De patriarch heeft hier samen met moeder Agnes-Mariam de derde “hospitainer” (mobiel hospitaal) ingewijd, bedoeld voor Idlib, helemaal in het noorden van het land. Er werd een kleine plechtigheid geïmproviseerd door de notabelen om onze groep te verwelkomen en daarna werden hulpgoederen uitgedeed en bezochten we de opslagplaats van al die goederen. Al de leden van onze groep kregen een pakje chocolade die ze daarna al vlug en spontaan aan de kinderen uitdeelden. In Tartous hebben we nog verschillende andere plaatsen bezocht. Vooreerst het centrum van de National Defence Force waar we gebeden hebben voor de martelaren. Het zijn vrijwilligers, een soort paramilitairen, die hun leven hebben gegeven voor het volk. Hun foto’s werden aangebracht op een heel lange muur, een eindeloze rij. Vervolgens trokken we naar de moskee die toegewijd is aan Onze Lieve Vrouw, een unicum. We werden er ontvangen door enkele imams en hebben samen een ogenblik gebeden. Een imam zong de bekende soera over Maria uit de Qoran, met de patriarch baden we het Onze Vader en het Weesgegroet. Het was alsof Onze Lieve Vrouw van Fatima (dit Portugese dorpje is genoemd naar de dochter van Mohammed) ons suggereerde dat zij voor de bekering van de moslims zal zorgen als wij er haar om vragen! Daarna werden we ontvangen door de minister van religieuze zaken en de gouverneur van Tartous. De ontmoeting tussen de patriarch en de minister was meer dan hartelijk. Je ziet dat het persoonlijke vrienden zijn, wat ook uit hun toespraken bleek. In haast nam de groep een maaltijd, samen met de patriarch, de minister en de goeverneur. Hierna vertrok de patriacht “om voor het vallen van de duisternis” thuis te zijn. De groep ging daarna naar een groot plein naast een ziekenhuis, waar de martelaren van de recente bevrijding van het militiar vliegveld van Kuweiri (Aleppo) geëerd werden. Het was een bijzonder emotioneel gebeuren. Een mensenmassa was hier samen gestroomd. De families droegen grote foto’s van de gedode soldaten, waarvan sommigen nog heel jong waren. Vrouwen, moeders en kinderen weenden luid toen de kisten, gehuld in de Syrische vlag, uit een container door de mensenmassa gedragen werden. Hier voelden we de eenheid van het volk rond zijn helden en de eerbied voor hen. Hier beseften we wat al herhaaldelijk was gezegd: er zijn maar twee groepen, het leger met het Syrische volk en de terroristen met hun buitenlandse steun en hun leugens over een burgeroorlog. Een kleine jongen van vier jaar kwam naar voren, bracht plechtig de soldatengroet en declameerde met heldere stem een hulde aan zijn vader en alle gedode soldaten: “mabroek, mabroek, proficiat, proficiat, jullie zijn niet dood maar leven bij God!” Hierna verlieten we Tartous en reden terug naar Homs om ontvangen te worden door P. Michel, een Syriac-katholieke priester, een van de bezielers van de verzoening. Bij het binnenrijden van Homs hadden we de verschrikkelijke verwoestingen aan de gebouwen al gezien. Hij en zijn groep vertelden nu hoe zij tijdens die dramatische 2,5 jaar belegering door de terroristen, geleefd en overleefd hebben. Vanaf het begin waren ze vast besloten om alle mogelijke middelen aan te wenden om tot verzoening te komen. Nadat p. Michel gesproken had nam ook een scheich het woord en zei: “We drukken ons meeleven uit met het lijden van het Franse volk voor de aanslagen in Parijs, maar niet jegens de Franse regering die hier deelneemt aan de verwoestingen.”
Een persmededeling
De verschillende leden van de groep denken na over de meest efficiënte bijdrage, die elk kan geven voor de vrede. De Anglicaanse priester van Winchester, die raadgever is voor interreligieuze aangelegenheden, zal naar de aartsbisschop van Canterbury gaan om de Britse plannen voor een militaire interventie in Syrië ten sterkste af te keuren. In tegenstelling tot ons land, wordt door de Britse regering en volk wel degelijk geluisterd naar de aartsbisschop van Canterbury. Hopen maar dat het toch enig effect heeft. Vanuit Ma’aloula zullen ze ook een oproep lanceren samen met kinderen die vragen op te houden met het bombarderen van het volk en het land. In Damascus heeft de groep op 30/11/15 een persmededeling gegeven voor politici en journalisten met de volgende inhoud. Respecteer de soevereiniteit van het Syrische land en volk, hoe op met alle bemoeienissen en vooral met het sturen en steunen van gewapende groepen, stop met de leugens over hetgeen er hier gebeurt, hef de onrechtvaardige sancties tegen het volk op, help de massa Syrische vluchtelingen in het land zelf. Aan de geloofsgemeenschappen werd gevraagd om een krachtig standpunt in te nemen dat alle geweld afzweert. De mededeling eindigt met een dankwoord aan patriarch Gregorios III, aan de Groot Mufti Ahmad Badreddin Hassoun, aan moeder Agnès-Mariam en Sjeich Sjarif Martini. Moge hun oproep gehoord en nagevolgd worden.
Een geheel onverwachte wending
Hafez al-Assad, de vader van de huidige Syrische president heeft ooit in een stilzwijgend akkoord moeten toestaan dat Turkije 8 km van de noordgrens van Syrië mocht gebruiken om zich te verdedigen tegen de PKK van Abdullah Öcallan. Vanaf het begin van de oorlog tegen Syrië heeft Turkije hiervan gebruikt gemaakt om er terroristenkampen te huisvesten. In 2011 werden van hieruit 80.000 bedrijven en bedrijfjes van Aleppo, het economisch hart van Syrië, overvallen en geplunderd. De machines werden overgebracht naar Turkije. We herinneren ons de algemene verslagenheid nog goed. Vanuit de internationale gemeenschap kwam geen .protest. Sinds de komst van de Russen in Syrië ijveren Turkije, Israël en Frankrijk voor de bevrijding van N. Syrië en N.Irak, niet om die gebieden terug te geven, maar om er hun eigen, zeer uitgebreide kolonie te vestigen door middel van een groot onafhankelijk Koerdistan, dat Syrië en Irak (nog meer) in stukken moet breken. Op 24 november verwittigen de Russen het hoofdkwartier van de NAVO dat ze in die grensstreek gaan bombarderen. Het Russisch vliegtuig is 17 seconden over het Turks grondgebied geweest, daar waar Turkije met een tip in Syrië dringt. De Turken hebben het neergehaald (met goedkeuring van de NAVO en VS) boven Syrisch grondgebied. De bedoeling is duidelijk. Turkije wil het Syrisch grondgebied van 8 km niet alleen behouden maar uitbreiden en de Russen verplichten om zich te beperken tot de rest van het land. Voor Poetin is dit echter een dolksteek in de rug vanwege iemand die met de terroristen meedoet. Hij klaagt Turkije aan voor de organisatie van de verkoop van de gestolen olie voor Daesh. In een persconferentie van 2 december op het Russisch ministerie van landverdediging hebben enkele generaals met recente satellietbeelden duidelijk gemaakt hoe die smokkel precies verloopt vanuit drie centra waarbij duizenden tankwagens betrokken te zijn en... de familie van de Tukse president. Verder klaagt Poetin Turkije ook aan voor zijn terroristenkampen in Noord Syrië. Poetin reageert efficiënt. Vooreerst zijn er enkele economische sancties. Aan de 4, 5 miljoen Russen die op vakantie gaan naar Turkije wordt gevraagd een andere bestemming te kiezen en de Turken krijgen geen visum voor Rusland. Geen enkel nieuw contract met Turkije mag gesloten worden en er worden beperkingen van import en export opgelegd. Rusland kan die producten elders wel krijgen. En om te tonen dat het menens is heeft Rusland 30 extra jachtvliegtuigen, voorzien van raketten voor zelfverdediging ingezet. Tenslotte werden in Lattaquie de Russische S 400 luchtraketten geïnstalleerd met een reikwijdte van 600 km, zodat ze tot een stuk in Turkije het luchtruim kunnen beheersen. De coalitie o.l.v. de VS met Turkije en Frankrijk op kop, hebben meteen al hun vluchten boven Syrië gestaakt. Al maanden ijvert Turkije voor een internationaal erkende no-fly-zone boven N Syrië, zodat de Syrische luchtmacht verlamd zou worden. De Russen hebben in één klap de rollen omgekeerd. (Thierry Meyssan, Pourquoi la Turquie a-t-elle abattu le Soukhoi russe? Réseau voltaire, 30 november 2015).
De leugens van de mythen en de waarheid van het evangelie
In drie voorafgaande afleveringen heb ik getracht het originele gedachtegoed van René Girard (1923-2015) kort weer te geven. Hij kan ons iets leren over het geweld., wat ons vertrekpunt vormt. (Het wereldgebeuren: een chaos van toenemend geweld). Hierbij stelden we de persoon voor. Vervolgens gaven we de kern van zijn boodschap weer, die begint met het mimetisch (nabootsend) verlangen en eindigt met de collectieve uitdrijving van een slachtoffer, een zondebok (Van het “verlangen” naar de “zondebok”). Tenslotte toonden we hoe hij de onovertroffen grootheid ziet van de bijbelse openbaring en vooral van de passieverhalen van Jezus’ kruisiging, die een radicale breuk in de geschiedenis van de mensheid betekenen, een overgang van sacrificiële offers naar liefde (De bijbel als wereldliteratuur).
De zienswijze van René Girard is vrij eenvoudig en tegelijk veelomvattend. Ze raakt de antropologie, de psychologie, de etnologie, de sociologie, de geschiedenis, het christelijk geloof en de bijbelwetenschap. Vanuit sommige wetenschappen werd heftig geprotesteerd tegen zijn opvattingen, maar zonder afdoende bewijzen. Anderzijds trachten meerdere wetenschappers deze zienswijze verder te ontwikkelen. Volgens R. Girard wordt de mensheid met de bijbelse en christelijke openbaring uitgenodigd om over te gaan van een leven met de leugens van de mythen naar een leven in de waarheid van het evangelie. Hoe ver staan we nu, na meer dan twee millennia christelijk geloofsleven?
Jezus’ boodschap is een verwerping van het geweld. Hiermee is het geweld echter niet automatisch verdwenen. Deze boodschap moet nog aanvaard en beleefd worden. “En het licht schijnt in de duisternis, maar de duisternis nam het niet aan” (Johannes 1,5). Jezus past het psalmwoord (35, 19; 69, 5) op zich toe: “Zij hebben Mij gehaat zonder reden” (Johannes 15, 25). Wel werkt de boodschap als gist, zodat het steeds moeilijker wordt om een onschuldig slachtoffer unaniem uit te schakelen. Het geweld evenwel blijft voortduren en bovendien wordt het steeds gewelddadiger en omvangrijker omdat de technische mogelijkheden daartoe steeds groter worden.
We willen hier maar één enkele voorbeeld aanstippen. De oorlogen tegen Irak, Libië, Syrië tonen aan dat de leugens en het geweld jegens onschuldigen onverminderd verder gaan. Alle elementen van het archaïsche zondebok-mechanisme uit de mythen vinden we hier terug. De VS–Israël, met hun westerse en Arabische vazallen zijn jaloers op de onafhankelijkheid, harmonieuze samenleving en bodemrijkdommen van die landen. Zij verlangen wat die landen hebben. Voor Syrië komt er nog de uiterst belangrijke strategische ligging in het Midden Oosten bij. Uiteindelijk gaat het wellicht vooral om de doorvoer van gas en olie langs Syrië, zodat de gazprom van Rusland kan geboycot worden. Er wordt een oorlog ontketend met veel geweld, moorden en verwoestingen. Om dit onrecht te rechtvaardigen wordt een schuldige aangeduid, een zondebok. Rond de persoon van de president wordt een web van leugens geweven, die in de openbare opinie worden gebeiteld. De moorden en de verwoestingen in het land worden voorgesteld als een grote weldaad, een bevrijding voor het volk. Niemand voelt zich schuldig en niemand heeft persoonlijk contact met de persoon van de president of met de onschuldige slachtoffers. Toch heeft ook de waarheid van het Evangelie zijn invloed uitgeoefend. Er is geen eensgezindheid. Sommigen blijven de onschuld van de slachtoffers verdedigen en Syrië blijft in een grote eenheid weerstand bieden. Meerderen zijn in staat om de leugens en het bedrog van de moordenaars te doorzien. Het geweld dat als weldaad wordt voorgesteld is wel onnoemelijk gruwelijker dan ooit voorheen. Werd in de mythen één slachtoffer, eventueel met heel zijn familie gedood, de Amerikaanse oorlogen tegen Irak hebben twee miljoenen doden gekost, waarvan meer dan een half miljoen kinderen. En de president die hiervan de verantwoordelijkheid draagt, geniet nu op zijn ranch van een luxueus pensioen. Zullen ooit deze top-misdaden en volkerenmoorden voor het wereldforum ontmaskerd worden? P. Daniel
04-12-2015 om 16:50
geschreven door Gust Adriaensen
'Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles' (2)
In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'
Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?
2. Zingeving - Over religie en zedenleer
'In periodes waarin individuele vrijheid hoog wordt gewaardeerd, zoals in onze jaren in het Westen, verliest de collectieve moraal aan kracht. Aanvankelijk is dat geen probleem. De boog kan te gespannen zijn en op zoek naar evenwicht wordt zelden precies bij de balans halt gehouden. Maar als vrijheid doorslaat in vrijblijvendheid is dat hachelijk, want dan erodeert de intrinsieke weerstand van het menselijk groepsverband. Vertrouwen verliest het in toenemende mate van achterdocht. Sterken en zwakken wapenen zich daartegen met cynisme. Het is in deze jaren te zien in de westerse samenlevingen. De menselijke reparaties schieten vervolgens tekort. Waar samenleving en politiek aan de religie voorbijgaan, resten wetten, regels en toezicht om gewenst gedrag af te dwingen. Steeds meer wetten en steeds meer toezicht. Hierin zit het risico dat dit ten slotte uitmondt in totalitarisme, omdat elke vluchtroute moet worden afgesloten met weer nieuwe regels en nog meer controle.
Dit voortmodderen laat het kostbare integratiemiddel liggen van persoonlijke moraal op basis van zingeving. Dat is niet in het belang van de ontwikkeling van de menselijke gemeenschap, slechts op korte termijn in het belang van een elite. Hun slimme advocaten zoeken de ruimte die de zedenleer nooit zal geven, volgens het beginsel dat alles wat niet is verboden, dus is toegestaan. Het eigen geweten kan op een laag pitje.
Hans Hillen (1947) Was leraar, journalist, CDA-Kamerlid, Elsevier-columnist en minister van Defensie.
04-12-2015 om 13:42
geschreven door Gust Adriaensen
03-12-2015
'Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles' (1)
In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'
Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?
1. Overvloed - Ons zwaard van Damocles Een van de kernwaarden van het ‘groene’ geloof is soberheid. Het milieu en daarmee de wereld kunnen alleen worden gered als de mensen hun economische groei matigen. Het is het doemscenario van de eindtijd. Is het allemaal waar? Niet per definitie, maar bijna elke religie heeft wel een dreiging boven de mensheid hangen, zoals het zwaard ooit boven Damocles hing. Dat gebeurde in Syracuse en het was bedoeld om Damocles te laten gewaarworden dat je steeds door gevaren bent omgeven. Terwijl hij overvloedig aan het dineren was, hing het zwaard boven hem aan één paardenhaar. Toen hij het ontdekte, schrok hij zich een ongeluk en zijn eetlust was voorbij. De dreiging van het klimaat is net zulk een horrorscenario en moet onze onblusbare lust tot consumeren stoppen. Nog sterker, de mogelijke ramp en ons gedrag worden rechtstreeks aan elkaar gekoppeld, alsof het een straf is voor de zonde. In die zin heeft een sterk ecologische oriëntatie veel weg van een hedendaags soort religie, waarbij ontzagwekkende beelden worden gebruikt om de mensen op gedrag te sturen. Geloof en bijgeloof zitten de mens in zijn genen, omdat er steeds dingen blijven die zich niet onmiddellijk laten verklaren. Daarom is het zondebesef een uitstekend motief om mensen te beïnvloeden.
Hans Hillen (1947) Was leraar, journalist, CDA-Kamerlid, Elsevier-columnist en minister van Defensie.
03-12-2015 om 20:39
geschreven door Gust Adriaensen
02-12-2015
Wim Delvoye zal het eens goed zeggen...
Kunstenaar Wim Delvoye, ja die van de getatoeëerde varkens , de kakmachine en röntgenfoto's van orale seks, krijgt naar aanleiding van zijn solotentoonstelling in Iran, van De Standaard een hele bladzijde om de lof te zingen van de islamitische republiek Iran.
Een bloemlezing:
-Ik heb helemaal geen censuur ervaren bij de voorbereiding van de expositie.
-De perceptie van het Westen over Iran is helemaal verkeerd, het is geen land van extremisten.
-Iran heeft een efficiëntere vorm van democratie en functioneert beter dan België.
-Iran heeft een sterke sociale zekerheid en telt enorm veel universitair geschoolde mensen.
-Het niveau van het universitair onderwijs is ook hoger dan bij ons, net als dat van de kranten.
-Het is een fantastisch land.
-Dat Iran de vrouwen- en mensenrechten met de voeten treedt, is een mantra die journalisten altijd herhalen.
-Er is een strikte scheiding tussen mannen en vrouwen. Maar zo'n scheiding heeft toch ook zijn charme?
-In Iran heb je als kunstenaar veel meer vrijheden dan hier.
En de kwaliteitskrant De Standaard laat Delvoye maar zijn zeg doen, zonder kritische bedenkingen, zonder tegengas te geven.
Veronderstel dat een Iraanse migrant, een linkse politicus, een imam, ... dergelijke uitspraken deed, het land zou op zijn kop staan.
En terecht. Want het is niet moeilijk om te weten te komen dat Iran veel meer een theocratie is, waarin de hoogste geestelijke leider het uiteindelijk voor het zeggen heeft dan een democratie, dat het Iraanse regime de vrijheid van meningsuiting beperkt en de 'Universele verklaring van de rechten van de mens' niet respecteert, dat het martelpraktijken, verminkingen en de doodstraf uitvoert. Dit ondanks de sterke internationale kritiek, diverse beslissingen van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties en de Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties. Sinds 2005 is inderdaad volgens rapporten van Amnesty International in Iran zowel het aantal verrichte executies als het aantal mensen dat willekeurig gevangen is gezet sterk toegenomen. Volgens rapporten van onder andere de Internationale federatie voor de mensenrechten (FIDH) voltrekt Iran na China de meeste executies, en kent het van alle landen ter wereld de meeste executies per hoofd van de bevolking.
02-12-2015 om 13:57
geschreven door Gust Adriaensen
01-12-2015
'Geef jongeren een perspectief'
De Molenbeekse bokstrainer Tom Flachet:
'Wat we meemaken, is niet een probleem vanenkelen, maar van een hele generatie. Niet allen radicaliseren, maar het zal niet ophouden als er niets verandert aan de omstandigheden waarin jongeren in Brussel leven. We moeten hen hoop geven, een perspectief.'
01-12-2015 om 09:25
geschreven door Gust Adriaensen
30-11-2015
'Vrees de andere niet'
Paus Franciscus tijdens zijn bezoek aan de Centraal-Afrikaanse Republiek:
'Weersta de verleiding om anderen te vrezen omdat zij geen deel uitmaken van onze etnische groep, omdat ze niet onze politieke overtuigng of ons geloof delen.'
Een raad die natuurlijk ook Europa kan gebruiken.
30-11-2015 om 08:49
geschreven door Gust Adriaensen
28-11-2015
Pater Daniël Maes in Syrië
X/28 Vrijdag 27 november 2015
IJveraars voor vrede en verzoening
.Woensdagavond kwamen moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel toe met een groep vredesactivisten en ijveraars voor verzoening, onder leiding van de Ierse Nobelprijswinnares Mairead Maguire. Andere leden waren Maria, een Russische, een Sharmine, een Iraanse, Justina, een Poolse, de Anglicaanse priester father Andrew van Winchester, de Engelse father Timothy Radcliffe, de voormalige generale overste van de dominicanen, een Libanees afkomstig uit Ma’aloula (Syrië), Marco, een Belgische (de enige) politicus... allen samen vijftien mensen. Later kwamen nog twee Indiërs, een hindoe en een moslim. De groep had zich een week eerder aangemeld maar dan werd hun visum ingetrokken en op het laatste nippertje weer gegeven. De voorbije dagen was er hard gewerkt om binnen de beperkte ruimtes waarover we in deze oorlogstijd kunnen beschikken, voldoende kamers te voorzien. Deze morgen hadden we nog in allerijl een kamer ontruimd, geschilderd, geschuurd en als slaapkamer ingericht. Tijdens het avondgebed kwam de groep in de kerk toe. Daarna kregen ze een summiere rondleiding en een goed avondmaal in het atrium. Het licht viel meerdere keren uit zodat er kaarsen werden voorzien. Het was erg boeiend om kennis te maken. Father Timothy was voor het eerst in Syrië en voelde zich thuiskomen, zo zei hij, omdat hier de wieg van het christelijk geloof staat. Hij kende ook een van onze Antwerpse, diocesane priesters die naar de dominicanen was overgegaan. Mairead Maguire zou graag zien dat het hoogste kerkelijk gezag Jesus’ boodschap van “no violence, no war”” in een duidelijke verklaring zou geven. De man uit Ma’aloula vertelde hoe de terroristen, toen ze het dorp innamen, alle christelijke verwijzingen uit de 1e en 2e eeuw hebben vernietigd. Sommige kostbare kunstschatten uit latere eeuwen werden ongemoeid gelaten, maar de minste verwijzing naar het allereerste christendom werd uitgewist. Hierachter ziet hij het sluwe plan van zionisten om tot een groot, zuiver joods Israël te komen. De jonge Russische vrouw leeft in Optina, in de schaduw van een orthodox klooster met 200 monniken, waarmee ze verbonden is en waar ze ook haar geestelijke leidsman heeft. Vooraleer we naar onze slaapstede trokken, bad zij nog een lang avondgebed voor in het Russisch, bij de ikoon van onze patroonheilige St. Jaak, waaraan we met enkelen deelnamen. Donderdag en vrijdag zijn we met de groep meegereisd. Vrijdag was een heel bijzondere dag. ’s Morgens arriveerde de patriarch waarmee we naar Homs en verschillende plaatsen in Tartous reisden en meerdere boeiende ontmoetingen hadden. Deze internationale groep zal met een sterke boodschap van hier vertrekken. Daarover hopen we volgende keer te schrijven. We kwamen vrijdagavond laat en moe thuis, zodat ik mijn wekelijks bericht ook niet eerder kon versturen. (N.B. Ter informatie. Onze Portugese medezuster Myri schreef op maryakub.net, Franse website veertien dagen geleden een goed artikel over de situatie van de christenen in onze streek en de wijze waarop we kunnen helpen: La situation précaire dans notre région).
De strijd tegen het terrorisme: één grote leugen
Rusland heeft met de steun van Iran, Hezbollah en in samenwerking met Syrië en Irak een radicale ommekeer bewerkt. Onze Atlantische pers blijft dit zo veel mogelijk verzwijgen of bekladden door valselijk te berichten dat Rusland Daesh niet bestrijdt maar burgers doodt. Toch weten de grootmachten zeer goed dat Rusland grondig en systematisch de terroristen uitschakelt. Daarom willen ze nu plots meedoen om de eer voor zich op te eisen en... Syrië verder te vernielen. De VS, Turkije, Frankrijk, Engeland, Saoedi-Arabië, Qatar... ze willen hier allemaal (nog meer) komen vechten. Zullen zij, die vijf jaar lang onafgebroken aan de ontwrichting van Syrië gewerkt hebben, nu Syrië komen bevrijden van terroristen? Hoe kun je terroristen blijven steunen, bewapenen, beschermen en dan zeggen dat je ze komt bestrijden? Draai eerst de kraan dicht vooraleer je begint op te ruimen! In feite is de derde oorlog tegen Syrië begonnen. De eerste oorlog was de zogenaamde “Arabische lente” van februari 2011 tot januari 2013, gelanceerd door de VS en hun vrienden (o.a. de NAVO) om de Arabische lekenregeringen omver te werpen en te vervangen door moslimbroeders (de Jasminrevolutie in Tunesië, de Lotusrevolutie in Egypte, de chaos in Libië en Syrië). Syrië hield echter stand. Hierop volgde de tweede oorlog tegen Syrië, van juli 2012 tot oktober 2015, gelanceerd door Frankrijk en de VS (Hillary Clinton, J. Feltman, D. Petraeus...), geholpen door Israël, Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar en multinationals zoals Exxon-Mobil. Het doel was niet meer de president omverwerpen maar het land laten leegbloeden met aanslagen, vooral door het Syrische leger uit te schakelen. Veruit het grootste deel van alle slachtoffers in Syrië zijn soldaten (mogelijk meer dan 100.000!) De Russen hebben dit plan verijdeld. Daarop is, sinds deze maand, de derde oorlog tegen Syrië begonnen met dezelfde actoren maar nu vooral geanimeerd door Israël en Frankrijk. Nadat Poetin met duidelijke beelden heeft aangetoond hoe de gestolen petroleum vervoerd wordt naar Turkije en illegaal verkocht, is er een akkoord om de petroleumvrachtwagens van de familie Erdogan te vernietigen. Er schijnt ook een akkoord te zijn om het geld van de banken van Daech te blokkeren (?) Verder is er de UNO-resolutie 2249 van 20 november 2015. Rusland heeft meerdere pogingen gedaan om tot een gezamenlijk akkoord te komen om Daech te bestrijden, maar de gezonde voorstellen van Rusland werden telkens afgewezen. Uiteindelijk is de internationale gemeenschap er in geslaagd om een voorstel van Frankrijk goed te keuren, waardoor iedere militaire actie gerechtvaardigd is om Daech te verslaan. De dubbelzinnigheid zit hierin dat deze resolutie kan geïnterpreteerd worden als zelfverdediging (daarvoor moesten de aanslagen in Parijs dienen) zodat in feite de soevereiniteit van Syrië en Irak omzeild, dus ontkend wordt. Het eerste wat Fr. Hollande ook zei na de aanslagen in Parijs was: B. al Assad is de schuld van deze aanslagen! De grootmachten zullen nu Noord Syrië van de terroristen bevrijden. Denk niet dat het hun bedoeling is Noord Syrië terug aan Syrië te geven, integendeel. Rabin Wright publiceerde in 2013 al een kaart van het herschikte Midden Oosten. Hierin is een Soennistan voorzien, te paard op Syrië en Irak zodat deze landen al in stukken gebroken worden. Dit is het werk van het islamitisch kalifaat vanaf juni 2014. Verder is er echter een groot onafhankelijk Koerdistan voorzien, geleid door Massoud Barzani, agent van de Mossad, door Engeland en de VS reeds geïnstalleerd. Voor Israël en Frankrijk moet dit gerealiseerd worden in 2016, hoewel het geen enkele wettelijke grond heeft. Het is pure colonisatie. Hiermee zou in werkelijkheid het “Grote Israël” verder worden voorbereid. Verder is er op deze kaart een onafhakelijk gebied voorzien voor allawieten en druzen ten westen van Syrië. Voor christenen is er geen eigen ruimte voorzien omdat zij te zeer bewerkers zijn van vrede, strabiliteit en soevereiniteit. Bovendien zijn zij bij uitstek de getuigen van het onrecht van het westen. Zij moeten dus verdwijnen of uitgemoord worden (Th. Meyssan, La France et Israël lancent une nouvelle guerre en Irak et en Syrie, réseau voltaire, 32 november 2015). Bidden en hopen dat Rusland ook deze derde oorlog samen met het Syrische volk kan verijdelen Obama en Hollande hebben dus besloten een grote coalitie op te zetten tegen Daesch. En nu gaan ze Rusland uitnodigen om mee te doen. Hierbij hebben ze natuurlijk wel voorwaarden voor Rusland. Alleen Daesh mag bestreden worden en niet de “gematigde” rebellen. En verder moet de huidige president weg. Heel onze Atlantische pers trapt er in. Toppunt van huichelarij! Dit is zo potsierlijk dat het misschien toch een ommekeer kan bewerken zodat men moreel verplicht wordt met Syrië en Rusland samen te werken. Dat hopen we. . De bijbel als wereldliteratuur (III)
René Girard (° Avignon, 25 december 1923 + Stanford, 4 november 2015) is het grondig oneens met de moderne wetenschap, voor zover ze aan de bijbelse openbaring geen wetenschappelijke waarde wil toekennen. Volgens hem moet de bijbel ook gelezen kunnen worden zoals de grote werken van de wereldliteratuur. Hierbij ontdekt hij een soort bijbelse of evangelische antropologie. De bijbel werpt voor hem een geheel nieuw licht op de samenleving en bewerkt een breuk in de geschiedenis van de mensheid. Het gaat dus niet over de christelijke boodschap vanuit het geloof of vanuit het kerkelijk leergezag. Hij spreekt deze ook niet tegen, integendeel. Hij toont hoe geloof en rede, wanneer ze authentiek zijn, elkaar verrijken. Een ommekeer De verhalen uit de bijbel tonen helder aan hoe het nabootsend verlangen, nl. de slechte navolging, in de samenleving bron van geweld wordt. Adam en Eva mogen onbeperkt van alle bomen eten in het paradijs, maar wel in respect voor God die de boom van het leven en van de kennis van goed en kwaad heeft geplant. Eva neemt echter het verlangen van de duivel over door juist van die verboden boom te eten. En Adam neemt gewoon het verlangen van Eva over. De breuk met God bewerkt de breuk in alle andere relaties. Kaïn is jaloers op het welbehagen dat rust op het offer van zijn broer Abel. Abel als model wordt rivaal “en toen zij buiten waren, viel Kaïn zijn broer aan en vermoordde hem” (Genesis 4, 8). De aartsvader Jozef is de lieveling van zijn vader Jakob. De broers zijn zeer jaloers en verkopen hem als slaaf. Na veel lijden wordt Jozef uiteindelijk onderkoning in Egypte en zorgt voor de bevoorrading op het ogenblik dat een algemene hongernood uitbreekt. Ook zijn broers komen ten slotte bij hem graan halen om te overleven. Hij herkent hen, zij herkennen hem niet. Zij vertellen hem dat nog één broer thuis is, de (andere) lieveling van zijn vader, Benjamin. Jozef maakt het hen moeilijk, lokt hen in de val, eist dat de volgende keer Benjamin er bij is, laat hen bij hun terugtocht overvallen en laat uit de zak van de onwetende Benjamin de koninklijke beker halen. Zij worden aangeklaagd als dieven en Benjamin zal de grote schuld moeten dragen. Terug in het paleis van Jozef krijgen de broers aan tafel hun plaats in de juiste volgorde van hun leeftijd. Benjamin, de laatste, krijgt vijfmaal zoveel eten en drank als de anderen. Eens wekte Jozef zelf de heftige jaloezie op van zijn broers. Toen ze Jozef aan Egyptenaren verkochten, zonden ze zijn kleed, met wat bloed besmeurd, naar hun vader: de oude zal wel zien dat het van zijn lievelignszoontje is! Niemand bekommerde zich om het leed noch van Jozef, noch van hun vader. Zullen zij zich nu ook uit jaloezie in opstand komen tegen Benjamin? Neen, er heeft zich een grondige ommekeer voorgedaan. Alle broers zijn bekommerd om Benjamin en om hun vader. Juda zorgt voor de ontknoping door zichzelf op te offeren: “Laat uw dienaar als slaaf van mijn heer achterblijven, in plaats van deze jongen; maar laat hem terugkeren met zijn andere broers. Hoe zou ik zonder de jongen bij mijn vader durven terugkomen? Het leed dat mijn vader dan treft zou ik niet kunnen aanzien” (Genesis 44, 33-34). Het verhaal van Salomo met de twee prostitués is een schitterende illustratie van de mimesis (nabootsing) en werpt tevens al licht op de oplossing. Beide vrouwen hebben in dezelfde tijd en hetzelfde huis een kind gebaard, waarvan een kind gestorven is. Nu brengen ze voor de koning hetzelfde verhaal: haar kind is dood en het mijne leeft. En Salomo beslist: laten we met het zwaard het levende kind in twee snijden, dan heeft ieder de helft. De ene vrouw is onmiddellijk akkoord. Het kind, het zogenaamde voorwerp van haar verlangen, heeft geen belang meer. De andere vrouw zal dan niet meer hebben dan zij. De tweede vrouw echter offert zich op om het leven van het kind te redden en zegt: “... geef het levende kindje maar aan haar en maak het niet dood” (1 Kon 3, 26) en meteen weet Salomo wie de echte moeder is. Juda en deze prostitué-moeder tonen reeds de kern van de boodschap van Jezus “Indien het maar tot u doorgedrongen was wat het zeggen wil ‘ik wil liever barmhartigheid dan offers’ (Hosea 6, 6), dan zoudt gij deze onschuldigen niet veroordeeld hebben” (Mattheus 12, 7).
Geen offers meer maar liefde
Alle culturen, en niet alleen de westerse, zoals de intellectuele mode het nu graag voorstelt, heeft zijn onschuldige slachtoffers en zijn zondebok, aldus R. Girard. De bijbelse boodschap, met als hoogtepunt de evangelieverhalen over de kruisiging van Jezus, is de openbaring van “de godsdienst van alle godsdiensten”, “de uiteindelijke openbaring van al het religieuze”. “De vier evangelieverhalen over de kruisiging hebben een eigen wetenschappelijke waarde – ik wil dit benadrukken – niet alleen omdat zij de waarheid vertellen, maar omdat zij het onopgeloste raadsel van de mythen leren ontcijferen. Dat is in mijn ogen de echte ontdekking van mijn werk, nl. de bijbelse rechtzetting van de leugens van de mythen” (Les origines de la culture, Desclée De Brouwer, Parijs, 2004, blz. 265-6). In de mythen hebben de moordenaars altijd gelijk en de slachtoffers ongelijk. En het onrecht wordt als een daad van rechtvaardigheid voorgesteld. In de bijbel en het Evangelie is het omgekeerd. Oidipoes brengt vloek over Thebe omdat hij met zijn moeder getrouwd is, maar noch hij, noch zijn moeder zijn zich hiervan bewust. Hij werd als kind te vondeling gelegd. Wanneer hij uitgeschakeld is, als de oorzaak van alle ellende, komt er weer even rust. Wanneer Jezus gekruisigd is, komt er helemaal geen rust. De evangelieverhalen tonen overduidelijk aan dat zijn veroordeling het grootste onrecht is en dat Hij geheel onschuldig is. Met zijn dood en de uitstorting van de heilige Geest zal het christelijk geloof zich over de hele wereld beginnen te verspreiden. In het christendom wordt de zondebok “gedesacraliseerd” en erkend voor wat het werkelijk is, een onschuldig slachtoffer dat onrechtvaardig werd vermoord. “Door de onschuld van Jesus aan te duiden, openbaren de Evangelies de onschuld van alle gelijkaardige slachtoffers, veroordeeld door het unanieme geweld en valse lynchpartijen, vanaf de grondvesting van de wereld” (ibidem, blz. 269). Vanuit het geloof voegen we daaraan het volgende toe. Met zijn sterven op het kruis heeft Jezus alle onschuldige slachtoffers van de mensheid tot zich getrokken, vanaf de grondvesting der wereld tot het einde der tijden.
De geschiedenis van alle menselijke beschavingen is in wezen dezelfde. Uit het (slechte) nabootsend verlangen komen na-ijver en jaloezie voort. Rivaliteit wordt geweld dat eindigt in doodslag . Omwille van de invloed van het christendom is het nu niet meer zo gemakkelijk om unaniem een onschuldig slachtoffer aan te wijzen en uit te schakelen. Van dit bloeddorstig mechanisme kunnen we bevrijd worden door de goede navolging, die de bijbelse openbaring brengt en op sublieme wijze geopenbaard wordt in de leer, het leven en de Persoon van Jezus Christus. In het Oude Verbond wordt reeds gesteld dat de mens zijn verlangen niet mag zetten op het huis van een ander, op de vrouw, op het bezit van een ander (Exodus 20, 17). Het eerste mensenpaar is gezwicht voor het “mimetisch verlangen” van de duivel. Jezus zal in de woestijn eveneens verleid worden om het verlangen van de duivel na te volgen, maar Hij zal hieraan weerstaan: “Toen zei Jezus hem: Weg, satan; er staat geschreven: de Heer uw God zult gij aanbidden en Hem alleen dienen” (Mattheus 4, 10, zie Deut. 6, 13). Jezus maakt duidelijk dat wij als mensen de problemen willen oplossen door anderen als schuldigen aan te wijzen en met sacrificiële offers willen uitschakelen. En dit offer, het vermoorden van onschuldigen, wordt altijd als een goed voorgesteld, een daad van rechtvaardigheid. Wanneer de farizeeën bij Jezus een vrouw brengen die betrapt is op overspel, moet zij volgens hen, volgens de wet van Mozes gestenigd worden. Jezus zegt: “Laat degenen onder u die zonder zonden is, het eerst een steen op haar werpen” (Johannes 8, 7). Allen druipen af. Hiermee openbaart Hij het geweld in het hart van ieder van hen. Allen dragen de bittere nasmaak van de verboden vrucht in zich, de navolging van het verlangen van de duivel, dat eindigt in het aanklagen en uitschakelen van een slachtoffer. Jezus brengt een nieuwe wereldorde, die de slachtoffers vervangt door de liefde. Het voorbeeld van Juda en van de prostitué-moeder, zijn hiervan een voorafbeelding. Jezus’ kruisdood, in liefde en vrijheid aanvaard, openbaart de extreme wreedheid van het menselijk mechanisme van het nabootsend verlangen, dat gericht is op een zondebok. Mythen zijn leugens die de onschuld van hun slachtoffers verbergen en zich scharen aan de kant van de moordenaars. Jezus zet zich aan de kant van de onschuldigen en vertegenwoordigt alle onschuldige slachtoffers van de gehele mensheid. Ook wij dragen de neiging in ons om te leven vanuit het nabootsend verlangen door het verlangen van de duivel na te volgen, tot geweld over te gaan en een schuldige aan te klagen en uit te schakelen. Deze neiging welbewust afzweren en Jezus’ voorbeeld navolgen, dat heet bekering.
In een laatste bezinning hopen we na te gaan, hoe de oude mechanismen van de heidense culturen nog steeds werkzaam blijven in onze samenleving. P. Daniel
28-11-2015 om 16:22
geschreven door Gust Adriaensen
27-11-2015
En toch warmt ze op
Twintig jaar geleden had iedereen het over KLIMAATOPWARMING.
Nu wordt 'klimaatverandering' gebruikt.
Een gevolg van bewuste actie van klimaatontkenners.
EN TOCH WARMT ZE OP! Gebruik consequent KLIMAATOPWARMING!
27-11-2015 om 09:29
geschreven door Gust Adriaensen
