TJCII Belgium organiseert op 9 april een ontmoetingsdag in het parochiecentrum De Mantel in Retie.

Een Franse Jood ,Jean-Marie Élie Setbon, gewezen Joodse rabbijn, Bijbelse exegeet en theoloog bekeerd tot Christus komt zelf zijn getuigenis brengen.

In de voormiddag luisteren we naar zijn persoonlijk bekeringsverhaal. In de namiddag onderricht hij ons vanuit de Bijbel hoe in Jezus Christus de Schrift zich vervult.

In bijlage kunt u verder lezen...

Bijlagen:
Folder Setbon definitief.pdf (543 KB)   

Peter Bouckaert van Human Rights Watch, kreeg een eredoctoraat van de Katholieke Universiteit van Leuven.

Hij zei aan het slot van zijn toespraak over de vluchtelingenproblematiek het volgende:

'Europa kampt niet met een capaciteitscrisis

maar met een crisis van medelijden.'

12-02-2016 om 22:28 geschreven door Gust Adriaensen

XI/7
Vrijdag 12 februari 2016

De grote vasten

In de byzantijnse liturgie werd de grote vasten vorige zondag al ingeluid met de zogenaamde zondag van “het verloren paradijs”. Het is de tijd van inkeer en geestelijke verdieping, de tijd van de grote geestelijke strijd met onszelf. We trachten minder gehecht te zijn aan het aardse, vergankelijke om meer smaak te krijgen in het hemelse en blijvende. Concreet brengt het ook een vrij grondige veranderingen mee. Omdat de eucharistie beschouwd wordt als het sacrament van de verrijzenis wordt deze alleen ’s zondags plechtig gevierd. Driemaal in de week is er een dienst van de ”présanctifié”, het is een soort uitgebreide gebeds- en communiedienst. Omdat wij zelf echter in de Latijnse liturgie zijn opgevoed vierden we de eucharistie van aswoensdag met de asoplegging en voegen er enkele eucharistievieringen gedurende de week aan toe. De vespers zijn merkelijk uitgebreider dan anders en ’s avonds komen er nog de grote completen bij die een zeer mooie boetedienst vormen en meer dan een uur duren. Op vrijdag wordt de grote akathisthymne gezongen. Voor het vasten zelf is er alle vrijheid. De meesten volgen de klassieke praktijk, nl. van middernacht tot ’s middags niets eten of drinken met uitzondering van water of thee en dit van maandag tot vrijdag. Het samen genieten op zaterdag of zondagavond van een mooie film over een orthodox klooster, een heilige of van een ontspannende film wordt gedurende gans de vastentijd opgeschort. Het eten wordt wel door de zusters klaargemaakt en de fraters zorgen ’s middags ook voor het eten van de 2 arbeiders in het kaarsenfabriek. De een is christen en de ander moslim, maar beiden zijn van harte bereid op vrijdag te komen werken en de zondag als vrije dag te beschouwen. Bovendien brengen ze beiden op de schoolvrije vrijdag een zoon mee, die graag meehelpt en tussendoor ook met plezier op het voorplein wat gaat voetballen met een of andere vrijwilliger.
We hebben zojuist een bestelling van duizend kg kaarsen kunnen afwerken. De kaarsen moesten de helft kleiner zijn dan normaal. Hiermee ondervonden we dat het natuurlijk dubbel zoveel werk vraagt vooraleer we aan het gewenste gewicht geraakten. Ondertussen lijkt het probleem van de afname zich op te lossen. Grote organisaties blijken steeds meer bereid onze kaarsen op te kopen en te verspreiden zodat wij stilaan aan de verdere uitbouw van een bedrijf kunnen werken, waardoor meerdere arbeiders hun kost kunnen verdienen.
Very big business

De gewiekste commerçanten hebben al lang begrepen dat er met oorlog veel meer geld te verdienen is dan met vrede. Een man die zich hierin grondig verdiept heeft is de Braziliaan Pepe Escobar, een onafhankelijke geopolitieke analyst. Hij leefde en werkte in Londen,Parijs, Milaan, Los Angeles, Washington, Bangkok en Hong Kong. “Empire of Chaos” (2014) is een van zijn vele boeken. En dan gaat het over de smokkel van heroine uit Afghanistan, olie en wapens uit Libië voor de Syrische rebellen, fascistische praktijken in Oekraïne en de gestolen olie uit Irak en Syrië naar Turkije ten voordele van Daesh. Deze illegale oliesmokkel uit Irak en Syrië langs Turkije is door de Russen met duidelijke satellietbeelden al herhaaldelijk aangetoond. Zij zullen deze ook trachten te beletten. Verwonderlijk is wel dat er vanwege de VS of vanwege de door hen geleide coalitie met geen woord gerept wordt over de duidelijke rol van Turkije. Wel heeft de UNO veiligheidsraad in haar resolutie van 18 december 2016 gesteld dat de financiering van de terroristen moet gestopt worden en gisteren heeft Jeffrey Feltman, vice-secretaris generaal van de UNO voor buitenlandse zaken in een rapport gesteld dat de voornaamste financiele bronnen van de terroristen zijn: “... petroleum en andere natuurlijke grondstoffen uit de gebieden die zij bezetten, de opgelegde “belastingen”, het aanslagen van goederen, het plunderen van de archeologische sites, buitenlandse investeringen, inzameling van fondsen langs internet en sociale kanalen” (kan iemand mij eens uitleggen hoe dit mogelijk is zonder actieve medewerking van de geheime diensten van de grootmachten?) Het rapport van Feltman noemt Daesh “de rijkste terroristenorganisatie ter wereld”. De olieinkomsten van 2015 zouden 400 à 500 miljoen dollar opgebracht hebben, waarmee uitrusting, wapens en munitie gekocht wordt.. De reden waarom noch de VS, noch de NAVO protesteren tegen de gekende medeschuldigen aan deze illegale praktijken, is volgens Pepe Escobar dat hiermee tevens de smokkelkanalen van de CIA verbonden zijn, de zogenaamde “rat lines”. De CIA beschikt over een uitgebreid netwerk voor smokkel van olie, wapens, drugs...en dat moet natuurlijk verborgen blijven. Hopen maar dat de Russen in dit spel op hoog niveau toch hun werk kunnen verder zetten opdat in Syrië de vrede hersteld kan worden. Ondertussen blijft het in ieder geval waar wat Pepe Escobar zegt: “There’s no business like war business” (Pepe Escobar, How Russia is smashing the Turkish game in Syria, Sputnik 3 december 2015).

Een gemist interview, aangevuld en verbeterd

De Nederlandse Radio I (EO), “dit is de dag”, donderdag 11 februari 2016, 18.30 u – 19.00 u, wilde een interview met Boudewijn van Schoonhoven van de CAMA-kerken (in de studie in Hilversum) en mij (telefonisch vanuit Syrië), n.a.v. de ontmoeting van paus Franciscus met patriarch Kyril van Moscou. Na mijn eerste antwoord bleek echter de tijd al om te zijn. Of waren de programmamakers niet helemaal vrij? De organisatoren waren echter zo vriendelijk geweest vlak voor de uitzending enkele orientatievragen te sturen. Daar maak ik gebruik van om het interview nu uit te werken.
E.O.: Wat voor advies heeft u aan beide aartsvaders?
Antwoord: Ik acht me niet de adviseur van deze grote kerleiders, wel heb ik enkele wensen, als beden. Paus Franciscus en patriarch Kyril van de Russisch orthodoxe kerk zullen elkaar ontmoeten in een historische treffen, dat van beide kanten zorgvuldig werd voorbereid en gewenst. De patriach wilde geen ontmoeting op Europese bodem, omdat Europa te veel pijnlijke herinneringen aan de scheiding oproept, zoals de woordvoerder, de metropoliet Hilarion het uitdrukte. Deze zei verder: “we moeten onze onderlinge meningsverschillen opzij zetten en onze krachten bundelen om de christenen te redden die de ergste vervolgingen meemaken”. Er is uitdrukkelijk sprake van een “genocide”, een volkerenmoord van de christenen in het Midden Oosten en Afrika. De paus, op weg naar Mexico zal op de internationale luchthaven van Havanna, Cuba, halt houden en daar patriarch Kyril ontmoeten die op weg is naar Latijns Amerika. De christenen van beide kanten worden uitdrukkelijk opgeroepen hiervoor te bidden en de Russisch orthodoxe kerk zal het jaar 2016 bijzonder wijden aan gebed en zorg voor de bescherming van de vervolgde christenen. Mijn algemene wens is dat ze een hartelijke ontmoeting hebben met elkaar, open, eerlijk en vol wederzijds respect zodat verdere contacten kunnen volgen om tot verzoening te komen en uiteindelijk tot een diepe eenheid in verscheidenheid, op grond van het Evangelie van Jezus Christus. Deze intentie is ons des te dierbaarder omdat wij “de Orde van de Eenheid van Antiochië” zijn. Mijn specifieke wens is dat deze ontmoeting mag leiden tot concrete plannen van steun aan de vervolgde christenen over heel de wereld en voor Syrië een ondubbelzinnige verdediging van de soevereiniteit van het land met een radicale afwijzing van iedere buitenlandse inmenging die niet met toestemming van Syrië zelf gebeurt. Dit laatste is onwettig, immoreel en vernietigt verder het land en zijn bevolking. (Wie maakt dit eens duidelijk aan onze Nederlandse en Belgische regering?) De Russisch orthodoxe kerk heeft hierbij al een duidelijker teken gegeven dan de katholieke kerk. Patriarch Kyril was in het begin van de oorlog tegen Syrië al aanwezig op een van de vele massabetogingen in Damascus, waaruit toen meteen de grote eenheid tussen volk, leger, regering en president duidelijk werd. Hij wilde de soevereiniteit van dit land steunen en bezocht ook president Bachar el-Assad. Zijn boodschap was deze: ik ben hier om jullie te danken omdat wij van jullie het christelijke geloof hebben gekregen. Hij bedoelde vanuit Antiochië, van waaruit de eerste verkondiging begon. Dit werd als Antakya in het Ottomaanse rijk brutaal ingelijfd, maar geen enkele patriarch van Antiochië zal zijn zetel naar Turkije verplaatsen, hoe zwaar de Turkse druk ook is. Antiochië is en blijft Syrisch. Verder heeft de Russisch orthodoxe kerk gezorgd voor de plaatsing van het grootste Christusbeeld ter wereld hier op de “berg van de cherubijnen” in Saidnaya op 14 oktober 2013 terwijl de oorlog in volle geweld woedde. Zij vroegen en bereikten drie dagen staakt het vuren. Het beeld staat er nog en is te zien vanuit Jordanië, Israël, Palestina en Libanon. Onze paus zou meer kunnen doen om de soevereiniteit van het land te verdedigen. Het was een hart onder de riem voor de christenen toen hij de volkerenmoord door de Turken in 1915 uitdrukkelijk een genocide noemde. Erdogan was zo woest dat hij de ambassadeur naar het Vaticaan stuurde en het resultaat was dat men nu op 3 februari 2016 overeen kwam dat men niet meer over genocide zou spreken maar over “tragische gebeurtenissen”. En zo werd een moedige en gerechtvaardigde verdediging om diplomatieke redenen afgezwakt. Erg Jammer.

E.O.: Zou het goed zijn als Assad weer in het zadel komt zoals de Russen willen?
Antwoord: Assad hoeft helemaal niet “weer in het zadel” geholpen te worden door een buitenlandse mogendheid. Hij is door de overgrote meerderheid van het volk op democratische wijze gekozen, ook door de vluchtelingen in de landen waar ze kans kregen (niet in België, en in Nederland?). De grote mogendheden hebben getracht deze verkiezingen te boycotten en onwettig te verklaren, onterecht. Zij bleven oproepen tot de spoedige val van Assad, tegen het volk in. En Europa heeft gewoon slaafs Amerika nagepraat, in dienst o.m. van de petroleumheersers van de golfstaten. Rusland wil een terugkeer naar het internationaal recht in plaats van de huidige praktijk, waarbij de machtigste volgens de wet van de jungle andere landen naar willekeur kan ontwrichten en overheersen. Saddam Hussein en M. Kadhaffi kunnen de westerse leiders niet meer voor het internationaal gerechthof brengen en aanklagen voor de verwoesting van hun land als misdaden tegen de menselijkheid. Assad zou dat wel kunnen. Dit is een reden te meer voor de wereldheersers waarom hij weg moet. Dat hij door zijn volk gedragen wordt, is voor de westerse machthebbers een doorn in het oog. Ondertussen wordt steeds duidelijker dat er geen effectieve strijd tegen Daesh mogelijk is in Syrië zonder medewerking met de wettige regering. In één maand tijd hebben de Russen het terrorisme in Syrië veel meer bestreden dan de coalitie van de halve wereld onder leiding van de VS in een heel jaar. Integendeel, deze laatste heeft Daesh juist sterk gemaakt, wat verborgen bleef voor de media.

E.O. : Hoe zou de positie van de christenen het beste kunnen worden beschermd?
Antwoord: Intern hoeven ze niet extra beschermd te worden. Eeuwen lang leefden christenen met moslims en andere geloofsgroepen in grote harmonie samen, ondanks herhaalde islamitische veroveringen. Amerika heeft al jaren lang forse bedragen besteed aan de ontwrichting van de soevereine lekenstaat van Syrië. De terroristengroep Ahrar el Sham werd al voor de opstanden in Syrië voor dat doel opgericht. Met eigen ogen hebben wij hier in ons dorp gezien hoe die zogenaamde “volksopstand” georganiseerd werd door groepen van buiten af, die steeds geweldadiger werden en plots zwaar gewapend waren. Ooggetuigen kunnen vertellen dat het op andere plaatsen precies op dezelfde wijze ging. De Syrische christenen zullen dus van aanvallen van buitenaf beschermd moeten worden zoals de andere geloofsgroepen. Laat Syrië gerust en laat hen zelf beslissen over hun leven en toekomst, zoals het internationaal recht vraagt. Dat alle buitenlandse inmenging ophoudt en laat de bodemrijkdommen aan het volk. Hou op met het bewapenen, trainen, betalen van terroristengroepen en het voortdurend nieuwe strijders sturen. En hef die sancties op, die niets anders zijn dan economisch terrorisme tegen het volk. Als de terroristen en de buitenlandse inmenging ophouden, is er geen volksverhuizing nodig en zal de meerderheid van de vluchtelingen uit het buitenland ook terugkeren. Steun de soevereiniteit van Syrië en steun de christenen waar je kunt. Er is een grondige mentaliteitsverandering in het westen nodig. Kerk in Nood heeft hiervoor van 29 januari tot 4 februari in vijf Franse steden een campagne gehouden met eminente sprekers, bisschoppen en anderen, uit verschillende landen waar christenen zwaar vervolgd worden.

E.O. : Wat kan de kerk daar praktisch voor de burgers betekenen?
De kerk is samen met de andere instellingen en bevolkingsgroepen het slachtoffer van deze door buitenlandse mogendheden georganiseerde ontwrichting. Vele kerken werden deskundig verwoest samen met oude kloosters, ziekenhuizen en de levensnoodzakelijk infrastructuur. Naast de materiele ellende is er nog de ingevoerde morele ontwrichting. Wanneer aan miljoenen vrouwen en meisjes in de Arabische wereld de plicht wordt opgelegd om de Syrië-strijders te komen plezieren brengt dit een voorheen ongekende morele ontwrichting mee. En in ellende groeit ook de criminaliteit. Syriërs die dagelijks door terroristen worden bedreigd, kan men niet verwijten dat ze het land verlaten, hoewel het beter zou zijn dat ze blijven om achteraf aan de heropbouw mee te werken. Kerkgemeenschappen en kloosters over heel Syrië helpen de bevolking, dikwijls op heldhaftige wijze. Ons klooster Mar Yakub heeft, dank zij onze overste, moeder Agnes-Mariam drie centra voor hulpverlening kunnen oprichten in Damascus, in Tartous en hier in Qâra. Dank zij de milde steun van vele weldoeners in België, Nederland, Frankrijk en elders hebben we heel vele gezinnen kunnen helpen aan voedsel, kleding, medicamenten of het noodzakelijke geld (we hebben een banknummer in België: IBAN BE 32-068-2083244-02 BIC GKCCBEBB, Abdijlaan 16, B-2400 MOL-POSTEL). We zijn hen zeer dankbaar en blijven ook bidden om zegen over hen en hun dierbaren. We zijn blij te mogen samenwerken met de grote Nederlandse organisatie Dorcas, die heel veel goed doet. Een bijzondere hulp zijn de zogenaamde “hospitainers”, de uiterst kostbare mobiele hospitalen. De inhuldiging (door patriarch Gregorios III Laham en moeder Agnes-Mariam) van de derde hospitainer (na Hama en Homs), bedoeld voor Idlib in het Noorden, hebben we zelf in Tartous mogen meemaken. We hebben daar de dankbaarheid van het volk mogen ervaren. En juist nu (donderdag 11 februari) geeft SANA (Syrian Arab News Agency: http://sana.sy/en/) een reportage met foto’s over een hulpkonvooi in Aleppo: een ambulance, een “hospitainer" en dertien trucks met hulpgoederen. De foto’s tonen de goeverneur Mohamed Marwan Olabi, die moeder Agnes-Mariam (Fadia al-Laham) dankt. De tekst vermeldt: “Deze campagne is een deel van de hulp die het klooster Mar Yakub in Qâra al vanaf het begin van de crisis voorziet voor een aantal provincies in Syrië”. Er werd ondertussen al een tweede beweging gestart, met hulp van een officiele internationale organisatie, om bedrijven en bedrijfjes op te richten of opnieuw op te starten. De bedoeling is zoveel mogelijk mensen aan het werk krijgen, zodat ze zelf hun kost kunnen verdienen. Dit wekt in deze streek, waar ondertussen zoals elders alle mensen arm zijn, een groot enthousiasme. We hebben zelf al een flink kaarsenfabriek opgestart waar we later nog meer arbeiders willen te werk stellen. Er is een atelier voor handgemaakte sierkaarsen en zeep. In het dorp werkt het fabriek voor handgemaakte tapijten weer en heeft zelfs gehandicapten in dienst. Er is een naaiatelier en een paddenstoelenkwekerij is in de maak en andere. Inmiddels worden ook vele cursussen en opleidingen gegeven om de achterstand (wegens de oorlog) in school en technische opleiding bij te werken. De hoop is groot dat de effectieve strijd tegen de terroristen met de hulp van Rusland en anderen steeds grotere veiligheid zal meebrengen zodat het land kan herrijzen.

E.O.: Is het moeilijk om het geloof te behouden in deze moeilijke tijden? Of sterkt dat juist?
Antwoord: Sommigen glijden af naar onverschilligheid en anderen worden des te vuriger in het geloof in Jezus. Overal is er een versterkte eenheid tussen moslims en christenen. Wij zelf werken en leven samen met moslims. Zij bidden regelmatig met ons mee, moslimkinderen spelen graag mee wanneer evangelieverhalen als sketch worden opgevoerd.
Aan de christenen in het westen vragen we: sta op uit uw onverschilligheid. Als de christenen hier worden uitgeroeid, is het alsof de wortels van de boom van de christenheid worden doorgehakt en als de wortels dood zijn, zal ook de boom zelf verdorren. Is dat het duivelse plan achter de schijn van “humanitaire hulp” “vredesgesprekken” en opbouw van een “nieuwe wereldorde” ? Wordt wakker en schud ook uw politieke verantwoordelijken wakker zodat ze ontwaken uit hun waanzin om hier nog meer te komen moorden en verwoesten. Volg de raad van informatie-gebed-hulp die Kerk in Nood geeft. Informeer u om u te verzetten tegen de leugens van de media, bidt intens en vast voor de vervolgde christenen en steun hen edelmoedig volgens uw mogelijkheden. Het zal veelvoudig als zegen over u terugkeren. Word een actieve medewerker aan de groei van het Rijk Gods op aarde en geen onwetende slaaf van het rijk van de duisternis. Sta aan de kant van de slachtoffers en niet aan de kant van de moordenaars. Moge de Heer Jezus u hiervoor verlichten en overvloedig zegenen.
P. Daniel

12-02-2016 om 17:11 geschreven door Gust Adriaensen

Gisteren woonde ik een lezing bij van Pieter Boussemaere, historicus, over de klimaatverandering. 'Eerste hulp bij klimaatverwarring' is de titel van zijn lezing én de titel van zijn nieuwe boek.

Op een boeiende en voortreffelijk didactische manier brengt Boussemaere de essentie van de klimaatkwestie  vanuit een historische invalshoek, aan de man.

De vooruitzichten zijn somber. Maar er is toch ook hoop, aldus Boussemaere. De fossiele brandstoffen zijn voor 70 tot 80 % verantwoordelijk voor de opwarming. Door massaal over te schakelen op andere energiebronnen kan de opwarming die onze planeet dreigt te verwoesten, gestopt worden.

Er was één zinnetje dat bij mij evenwel vele vragen opriep. De spreker zei: 'Wij kunnen zorgen voor de oplossing ZONDER IN TE BOETEN OP ONZE LUXE EN ONS COMFORT.

Dat is m.i. de kool en de geit sparen. Door zoiets te beweren, laat Boussemaere de goegemeente geloven dat degenen die het zich kunnen veroorloven, lekker verder kunnen gaan met het in snel tempo opvreten van de aarde, zonder dat de planeet daarvan de gevolgen zal dragen.

Wanneer je een oplossing van het klimaatprobleem voorstelt en propageert, zonder fundamentele vragen te stellen over ons op productie, consumptie en winst gebaseerde systeem en zonder dat je naar voren durft te brengen dat onze luxe en comfort, de aarde in snel tempo uitputten en uitbuiten, vertel je maar -bewust, onbewust?- een deel van het verhaal.

11-02-2016 om 10:14 geschreven door Gust Adriaensen

De politici die voortdurend de mond vol hebben over het (absolute) zelfbeschikkingsrecht wanneer het gaat over abortus of euthanasie, zijn tegelijk voortdurend in de weer om via allerlei wetten en decreten, via allerlei opvoedings- en afradingscampagnes, het zelfbeschikkingsrecht zo goed als helemaal uit te hollen.

09-02-2016 om 09:50 geschreven door Gust Adriaensen

‘Het smelt’ , de debuutroman van de 27-jarige Lize Spit kent een groot succes. In De Standaard van 8 februari staat een uitgebreid artikel over zowel boek als auteur.

Over het boek wil ik het in dit stukje niet hebben, wel over de relatie van Lize Spit tot haar geboortedorp Viersel (deeldorp van Zandhoven in de provincie Antwerpen). Zij woont nu al tien jaar in Brussel waar ze na haar studies bleef hangen.

Spit vermeldt de overzichtelijkheid van haar dorp, ze hoefde als kind geen keuzes te maken. In de stad raakt zij nu nog soms verlamd omdat ze twijfelt bij welke bakker ze haar stokbrood wil kopen.

Ondanks die geruststellende overzichtelijkheid, voelde ze zich in het dorp een buitenbeentje. ‘Ik was minder zorgeloos dan de meeste andere kinderen, aldus Spit. In het dorp trok ze zich de dingen te veel aan. Ze voelde vaak een verpletterend medeleven met de mensen om haar heen.

Ontvluchtte zij o.a. daarom haar dorp? Het lijkt erop. Zij zegt: ‘In het dorp trok ik me de dingen te veel aan. Dat is de reden waarom ik zo goed aard in de stad: omdat ik mij er veel minder verbonden voel met anderen en me veel minder verantwoordelijk voel voor hun verdriet.’ Maar in de stad is er de angst, zij moet steeds bezig zijn, op de vlucht voor het gepieker, bang voor de leegte.

Naar Viersel kom Lize Spit nog maar zelden. En als ze naar het dorp komt, dan is het als bezoeker , niet als deel van de gemeenschap. Toch zou ze haar kinderen liever opvoeden in een dorp dan in een stad.

Spit noemt haar boek een afrekening met het dorp. Ze bevolkt ‘Het smelt’ met personages en gebeurtenissen, die, weliswaar vaak vervormd, terug te voeren zijn tot haar roots in Viersel. Voelde ze daarbij geen gêne? Nee, zegt ze. ‘Als ik schrijf ben ik genadeloos en onverbiddelijk.’

Klinkt allemaal wel boeiend maar ook toch zo herkenbaar. De jonge auteur die de geslotenheid en de engheid van zijn dorp moet ontvluchten om in de stad te ontbolsteren, afstand moet nemen van zijn roots, en om dan, al dan niet succesvol, in een boek af te rekenen met die dorpse jeugd. Hoeveel dergelijke ‘afrekeningen’ zouden er sinds de romantiek al niet geschreven zijn? En het zijn ook, me dunkt, uitingen van jeugdige romantiek, waarbij de dorpse ervaringen die vanuit de stadse beleving gepresenteerd worden als ‘afrekening’, in hoge mate onderhevig zijn aan een door romantische nostalgie en/of aversie, veroorzaakte ‘vertekening’ van de, in casu, Vierselse realiteit.

Of het omgekeerde, namelijk de jonge auteur die de stad inruilt voor dorp of platteland om dan een afrekening met de stad te schrijven, even vaak voorkomt, kan een intrigerend onderzoeksthema zijn.

08-02-2016 om 14:19 geschreven door Gust Adriaensen

Voor de tweede maal heeft Paus Franciscus zijn maandelijkse gebedsintenties toegelicht in een persoonlijke videoboodschap. Deze video's worden aangeboden in tien talen, waaronder Chinees en Hebreeuws. De tiende taal zou aanvankelijk Latijn zijn. Uiteindelijk werd gekozen voor het Nederlands.

De algemene gebedsintentie van Paus Franciscus voor februari 2016 gaat over de zorg voor onze gemeenschappelijke woning, Gods schepping. In onderstaande video spreekt Paus Franciscus over goed omgaan met de schepping.

Dat we goed omgaan met de schepping – een geschenk van God – en haar beheren en beschermen, ook met het oog op toekomstige generaties.

Klik op onderstaande link om de video te zien.

Bijlagen:
https://www.kerknet.be/gebedsnetwerk-van-de-paus/video/videoboodschap-paus-februari-2016-zorg-gemeenschappelijk-huis#sthash.CaBFdZYb.dpuf   

In Frankrijk werd vorig jaar een wet goedgekeurd die supermarktketens dwingt hun voedsel te doneren aan liefdadigheidsorganisaties en voedselbanken. Sinds woensdag is het officieel verboden om niet verkochte producten te vernietigen.

Vanaf woensdag moeten supermarkten in Frankrijk maatregelen nemen om te voorkomen dat voedsel verspild wordt. Ze worden gedwongen om voedsel dat niet verkocht maar wel nog eetbaar is te doneren aan liefdadigheidsorganisaties of te schenken als voeding voor dieren. De wet werd vorig jaar in mei goedgekeurd en wordt nu van kracht.

05-02-2016 om 17:32 geschreven door Gust Adriaensen

XI/6
Vrijdag 5 februari 2016

Hypapante of “ontmoeting”

Wat wij Lichtmis noemen, heet in de byzantijnse liturgie “hypapante”, nl. de ontmoeting van Onze Heer Jezus Christus met zijn volk in de tempel. Op dinsdag 2 februari hadden wij de byzantijnse pastoor verwacht maar deze kwam niet en zo werd het een Latijnse viering van Lichtmis of de Opdracht van Jezus in de tempel, met kaarsenprocessie, omkaderd door byzantijnse gebeden en gezangen. Een van de oudste Mariafeesten uit het Oosten. En wij vierden deze dag als een zondag. Overigens hebben we de productie van kaarsen hernomen, met ander en beter materiaal, mooiere kaarsen, die bovendien ook nog langer branden. Ook de productie van de handgemaakte sierkaarsen, in alle mogelijke vormen en met alle mogelijke versieringen zit in de lift. Nu moet nog uitgekeken worden naar een goed afzetgebied. Deze week kregen we bezoek van een meisje in soldatenkostuum. Voor de oorlog was zij degenen die ons probeerde wat wegwijs te helpen in het Arabisch. Het gezin hoort tot onze gemeenschap en is nu verantwoordelijk voor de humanitaire hulpverlening vanuit Tartous. Gedurende gans de oorlog hebben we haar niet meer gezien, ze werkte bij Syriatel in Damascus en doet nu haar legerdienst. Haar taak bestaat er in zorg te dragen voor de families van de “martelaren”, nl van de gesneuvelde soldaten. Tenslotte was er nog een derde ontmoeting. Onze bisschop komt even langs en wel op de verjaardag van zijn bisschopswijding. Omdat overdag de zon meestal al heerlijk schijnt nemen we een drankje en gebakje in de zon op het voorplein.

Hou op met het bewapenen van onze moordenaars!

De zogenaamde vredesgesprekken van Geneve 3 zijn uiteindelijk met vertraging en haperingen dan toch begonnen en nu weer opgeschort. Alle beetjes kunnen helpen maar veel verwachten we er niet van. Zoals Saoedi-Arabië, Turkije en Qatar, met goedkeuring van het westen, Genève 2 hebben doen mislukken, zo zullen ze het met Genève 3 eveneens doen. Het ziet er naar uit dat Syrië zelf met zijn echte bondgenoten geleidelijk voor de vrede zal moeten zorgen. In Genève 3 is een groep aanwezig van terroristenleiders, gesteund door Saoedi-Arabië. Zij noemen zich zelf de HNC: het hoge onderhandelingscommitee! Hun taktiek is de volgende. Zorgen dat er zoveel mogelijk aanslagen gebeuren om deze gesprekken te belemmeren en zelf als enige eis te stellen dat de Syrische regering (die ze niet erkennen!) dringend de humanitaire toestand moet verbeteren met meer aandacht voor de mensenrechten. De terroristen gebruiken, waar ze kunnen, de bevolking als menselijk schild. Het leger omsingelt hen. Het voedsel van de b evolking wordt aangeslagen en als de terroristen zelf gebrek lijden moet er dringend voedselhulp komen. Ondertussden nklagen ze de regering aan die zogenaamd het volk laat verhjongeren. Dit is het stokpaardje van het hoge onderhandelingscommitee. Over de terroristische aanslagen en het verder uitmoorden van het volk en de vernietiging van het land wordt door hen natuurlijk met geen woord gerept. En ook daar trappen onze media in. Alle aandacht wordt afgeleid van de echte ellende en het werkelijke leed in Syrië om zoveel mogelijk de schuld te geven aan leger, regering en president. De oude mythen herleven als nooit voorheen: slachtoffers als schuldigen en schuldigen als slachtoffers voorstellen. Hoe moet het dan wel? De aanslagen moeten ophouden, de buitenlandse mogendheden moeten hun terroristen terugtrekken, en de strijd tegen het terrorisme moet gevoerd worden in samenwerking met Syrië zoals Rusland doet en zoals nu ook China wil doen. China heeft daartoe drie redenen. Vooreerst de soevereiniteit van Syrië, vervolgens het grote strategische belang van dit land en tenslotte de Chinese Ouïghours terroristen bestrijden vooraleer ze in de Xinjiang provincie (West China) terecht komen. Ondertussen protesteert China ook heftig tegen Ankara omdat het deze terroristen alle kansen geeft om naar China te komen. Tenslotte heeft China al 30 miljard dollar toegezegd voor de heropbouw van Syrië na de oorlog. Ook Iran heeft toegezegd mee te werken aan de heropbouw van Syrië. Tevens heeft Mohammad Zavad Zarif, de Iranese minister van buitenlandse zaken vorige dinsdag gezegd dat de UNO zichzelf ongeloofwaardig maakt door terroristische groepen uit te nodigen voor de vredesgesprekken. Kortom, de vrede in Syrië zal wellicht bereikt worden volgens het plan dat de president zelf heeft aangekondigd in zijn toespraak op 6 januari 2013 (http://www.mondialisation.ca/le-president-al-assad-lance-une-solution-politique-de-la-crise-en-syrie/5318025). In grote lijnen komt dit hier op neer. Eerst moet alle geweld ophouden en alle terroristen buiten, dan, en niet eerder, zal ook het leger zijn operaties staken. Vervolgens worden met een nationale dialoog een charter en constituties opgesteld, waarover een referendum wordt gehouden. Dan komt er een nieuwe regering en begint de heropbouw van het land. Uiteraard wordt dit alles alleen door Syriërs geregeld en niet door Saoedische, Tunesische, Turkse of andere villabewoners in Doha, Ankara of Parijs, als marionetten van hun broodheren. Dat waren de mannen van de zogenaamde Nationale Syrische Raad of Coalitie, die opgedrongen werd als “de enige wettige vertegenwoording van het land”! Toch blijft het westen met alle mogelijke middelen tegen de wettige Syrische regering vechten. Daarom verwachten we niet veel van de vredesgesprekken. Het zal van Syrië zelf moeten komen en Syrië is nu ook in staat om zijn onderlinge verzoening te bewerken. Het leger verovert steeds meer terrein op de terroristen en heeft bovendien juist nu een belangrijke overwinning behaald in Aleppo, het grote economisch centrum van het land dat wellicht het meest geleden heeft en nog lijdt. Dus goed nieuws. Met duizenden trokken de inwoners van Nubbul en al-Zahra (N-Aleppo) . donderdagmorgen (gisteren) al de straat op om hun bevrijding van meer dan 3 jaar terreur te vieren en het Syrische leger te danken. Voor het westen is het een gelegenheid om te jammeren en de vredesgesprekken op te schorten. Onze media doen natuurlijk flink met het kamp van de verwoesters mee door het leger en de Russen te verwijten dat ze de burgers bombarderen. Het is hun oud deuntje van jaloezie en ergernis, telkens met nieuwe strofen. Laat het duidelijk zijn: het gaat stilaan maar zeker de goede kant uit en de UNO-onderhandelaars met de westerse havikken hebben geen kans meer om nog hun oorspronkelijk doel te bereiken, nl. Syrië tot onvoorwaardelijke overgave te dwingen en een voorlopige regering onder leiding van de moslimbroeders aan de macht te helpen met een westerse marionet. De totale uitverkoop van Syrië gaat niet door. De westerse Arabische Lente wordt in Syrië begraven. En daarover houden onze media nu een rouwklacht, terwijl het volk dankbaar en hoopvol uitkijkt naar de uiteindelijke vrede.

Tot slot geven we enkele pittige verklaringen van Moran Mor Ignatius Aphrem II, de Syrisch-orthodoxe patriarch van Antiochië. Antiochië was eens het eerste belangrijke centrum van de christenheid. Daar was Petrus zeven jaar bisschop vooraleer hij naar Rome trok. Het Ottomaanse rijk heeft dit Syrische centrum aangeslagen en er Antakya van gemaakt. Turkije oefent nu zware druk uit om dit als centrum erkend te zien, maar dan als deel van Turkije. Deze patriarch en alle anderen zijn echter kategoriek: “wij gaan niet weg uit Damascus naar Turkije”. Het christelijke Antiochië is en blijft Syrisch. Op de vraag of het westen Syrië militair moet helpen om het terrorisme te verslaan is zijn antwoord eveneens duidelijk: “Ik vraag aan het westen alleen maar: hou op met onze moordenaars te bewapenen!” (www.les-crises.fr, 3 februari 2016). Wie kan deze vraag ook eens overbrengen aan de Nederlandse en Belgische regering? Of is de lafhartige verwoesting van Libië, waar ons land duchtig aan meegedaan heeft, nog niet genoeg geweest?

P. Daniel

Moeder, waarom lijden wij?

Inleiding
“... onverdiend leed verdragen is iets moois. Slagen verdragen die men verdiend heeft is niets bijzonders. Maar geduldig verdragen dat gij te lijden hebt om uw goede daden, dat is het wat God behaagt” 1 Petrus 2, 19-21)
Het lijden in ons leven is een mysterie en tegelijkdertijd een dagelijkse realiteit. We kunnen er niet aan onstnappen. Het is dan ook erg belangrijk om te weten hoe we ons moeten gedragen tegenover die pijn. In deze brief richt ik mij tot christenen en tegelijkertijd ook tot alle anderen die zich afvragen waarom christenen de gelukkigste mensen ter wereld zijn . Het antwoord ligt in de glorie van het KRUIS. En met St Paulus zeg ik: Wat mijzelf betreft, broeders en zusters, toen ik u het geheim van God kwam verkondigen, deed ik dat niet met vertoon van welsprekendheid of geleerdheid. Ik had mij voorgenomen u niets anders bij te brengen dan Jezus Christus, en Hem gekruisigd (1 Co 2,2). Echt geluk ligt dus niet in geleerdheid of in welsprekendheid maar in het Kruis. Hier gaat hij verder, en het is met getzelfde gemoed dat ik u schrijf omdat het woord van het Kruis dwa asheid is voor degenen die verloren gaan (1 Co 1,18). Het is dan ook niet makkelijk het te verkondigen zonder zichzelf totaal kwetsbaar te maken en het risico te lopen belachelijk gemaakt te worden, maar dat is ons lot, want voor ons, die gered worden is het woord van het Kruis de kracht van God. Met St Paulus zeg ik dus: Bovendien voel ik mij zwak, onzeker, en angstig. Het woord dat ik u verdkonig, overtuigt niet door geleerde woorden, maar het getuigt van de kracht van de Geest, zodat uw geloof niet zou styeunen op de wijsheid van mensen, maar op de kracht van God.
Toen ik voor het eerst in het klooster toekwam in het jaar 2008 hebben enkele woorden van Moeder Agnès Mariam mij getroffen. Ze sprak over de eentonigheid van het leven. Ze haalde aan hoe Jezus, de Zoon van God 30 jaar (!) op aarde heeft gewoond vooraleer hij met zijn prediking begon. Gedurende 30 jaar kende niemand Hem, gedurende 30 jaar was hij gehoorzaam aan zijn ouders. Gedurende 30 jaar heeft hij de dagelijkse realiteit van dit aardse tranendal gedeeld. Daarna heeft Hij 3 jaar gepredikt, 3 uur aan het Kruis gehangen, 3 dagen in het graf doorgebracht en is Hij verrezen. Misschien waren die 3 uren aan het Kruis dragelijker dan de 30 jaar van ons eentonbige leven. We zijn geroepen om de dagelijkse ellende te doorworstelen, dagelijkse ons Kruis te dragen. Daartoe ben je geroepen, omdat Christus voor jou heeft geleden. Hij heeft je zo een voorbeeld nagelaten, zodat jij in zijn voetsporen zou kunnen treden. Deze woorden hebben mij toen geholpen om mijn dagelijkse realiteit in een heel ander daglicht te zien. Ze hebben mij ertoe gebracht te beseffen dat ik niet alleen ben in die dagelijkse kommer en kwel maar dat de Heer mij via al die sleur zuivert. Zie ik heb je gezuiverd, ik heb je beproefd in het vuur van de ellende (Isa 48:10). We kunnen niet onstnappen aan het lijden. Laten we dus onderzoeken hoe we het lijden kunnen dragen en hoe het ons kan kronen opdat wij de kroon van het leven zouden mogen ontvangen. Gezegend is de man die standvastig blijft onder de beproeving [dat is, onze miserie, onze angsten, onze twijfels], want wanneer hij de test heeft doorstaan, zal hij de kroon van het leven ontvangen, wat God beloofd heeft aan degenen die van Hem houden (Jak. 1,12)
Hier wil ik de woorden invoegen van Moeder Agnès gedurende een conferentie door haar gegeven aan de gemeenschap in 2009. Daarna wil ik eindigen met twee citaten van Amerikaanse bijbelgeleerden. Een van hen is Katholiek, de ander is protestant.
De noodzaak van het Kruis
Moeder Agnès: “Het teken dat God mijn leven binnenkomt is dat ik alles mis. Het teken dat Hij dichtbij is, dat ik mijn hoofd hoog moet houden omdat mijn redding nabij is, is dat ik op het toppunt van de verlatenheid en de ellende ben gekomen, Paulus zegt: Je hebt je nog niet tot het bloed verzet in je strijd tegen de zonde. Als we zouden weten wat ons te wachten staat [in de hemel], wie de Heer werkelijk is, zouden al we snel zeggen: Echt waar Heer, U ben met weinig tevreden. U stelt u tevreden om die kleine broze mens die ik ben te verwarren; ik met mijn gesloten horizon, die niet verder zie dan het puntje van zijn neus. Dank U Heer om mijn wereld op zijn kop te zetten! Vaak, als ik in de war ben, denk ik dat de sterren uit de hemel vallen, op dat moment is er niets meer dat telt omdat ik rond mijzelf draai. De Heer moet ons tot het uiterste van onszelf brengen. Er is geen verrijzenis van de oude mens als we niet sterven. Sint Johannes van het Kruis zegt: Als we de volheid zouden kennen die gegeven wordt aan de ziel die aanvaardt om te sterven aan zichzelf, die aanvaardt om volledig geplukt te worden van alles, hij zou gelukkig zijn en de Heer danken in elk verdriet, in elke tegenstrijdigheid.
Wat kunnen we doen om een dergelijke gelukzaligheid te bereiken? Dagelijks een verzameling van tegenstrijdigheden bijeenrapen! Bijvoorbeeld: ik wilde schilderen en ze vragen mij om het huishouden te doen. God zij dank, dat is een moment om mijzelf te overwinnen. Op die manier geeft de Steenhouwer (de Heer) mij slagen om mij te polijsten als een diamant. De tegenstellingen [in ons leven] zijn gewild door God. Als ik dat niet zie, zal ik niet begrijpen wat me overkomt, ik zal mij al snel opwinden en zeggen: het is niet eerlijk, ze respecteren de ander meer dan mij, waarom moet ik altijd diezelfde taak doen, ze komt mij de oren uit, terwijl de anderen... Stop, zeg liever: Heer, ik dank u voor het feit dat u op mij hebt neergezien om mij de laatste plaats te geven, want dat is de plaats die Jezus heeft gekozen . Wie de laatste plaats kiest kan nooit meer vallen, omdat hij op het laagste niveau van zichzelf is gekomen - die persoon is sterker dan de duivel [Wie is de duivel?] , hij is sterker dan de tijd, en ik zal meer zeggen, hij woont al in de eeuwigheid. Laten we ons, in onze geestelijke strijd , het voornemen maken om de tegenstrijdigheden en tegenstellingen [uit het dagelijkse leven] te willen aanvaarden , wees niet bang. Ik moet de Heer niet om tegenstrijdigheden vragen, maar ik zal de gebeurtenissen die mij op de proef stellen, accepteren. Op die manier word ik een partner, teken ik een contract met Hem om met Hem samen te werken. Dank U Heer dat U mij waardig acht om mij te willen testen. [U Heer hebt ons getest; u hebt ons beproefd als zilver (Psalm 66:10)].
Laten we eens naar onszelf kijken deze maand: heb ik de beproevingen die mij overkwamen als een vloek aanvaard of als een mogelijke zegen? Hebben we de Geest van God verstikt die ons naar de woestijn bracht om verzocht te worden door de duivel 7 of hebben we in de geest van de heerlijkheid gewandeld die Christus geïnspireerd heeft om te sterven op het Kruis? Hoe kan ik mijn arme leven hier op aarde leefbaar maken als ik haar niet die eeuwige betekenis geef? Ik zou dan de eerste zijn om zelfmoord te plegen. Ik wil mijn leven op dezelfde manier leven zoals Jezus gedaan heeft. En ik weet dat Jezus gekomen is om het leven hier en nu te beleven in mijn wereld, in mijn vlees, om mij te leren dat deze realiteit (nl. het hier en nu – onze dagelijkse realiteit) de enge poort is waardoor we het eeuwige leven binnentreden. Laten we onze ziel onderzoeken: Heer, accepteer ik de realiteit in mijn leven, het hier en nu? Wat zijn de dingen die ik het meeste haat? Wat zijn de dingen die mij het meest tegenstrijdig lijken, tegenstrijdig aan mijn manier van zijn, tegenstrijdig aan mijn denken... ik wil ze voor ogen zien en zeggen: “Is het waar dat U niet bij me bent in deze dingen Heer?” Is het waar dat deze gebeurtenissen, die dingen, die personen buiten uw voorzienigheid vallen? Natuurlijke niet! U ben de Meester van de geschiedenis en ik wil u vertrouwen. U bent present in mijn leven, in de goede dingen, maar oh, geef mij de wijsheid om in te zien, dat u nog meer present ben in de dingen die mij tegenstrijdig lijken, en dat ik die moeilijkheden mag ontvangen als een geschenk uit uw hand.
Soms vergeten de mensen ons. [Soms denk ik] "Hebben ze nog niet eens gedacht om mij een glas water te geven vandaag?" Dat is het moment! Het is mijn beschermengel die ervoor zorgt dat ik vergeten wordt zodat ik iets kan bieden 8 [aan de Heer] en dat ik kan begrijpen hoeveel ik [als persoon] gekwetst ben. Ik ben een gekwetst persoon, op dat moment ben ik kwaad op degenen die mij vergeten zijn. Ik lanceer hen een proces in mijn hoofd en ik zie dat ze de anderen niet vergeten. Natuurlijk hebben ze mij vergeten want ze hebben een hekel aan mij, niemand let op mij ... Laten we oppassen en ontdekken wat ons zorgen baart, wat ons gemoed op stelten zet. Laten we opmerken wat ons stoort, waarom we, wanneer we ons goed in ons vel voelen , we plots gestresseerd zijn, angstig worden ... en onszelf afsluiten. De gebeurtenis [die ervoor zorgde dat ik angstig of gestresseerd of moedeloos of ... wat dan ook werd] heeft die pijn niet gecreëerd, ze heeft mij veeleer mijn wonde doen kennen 9. Ik moet die wonde niet verbergen, haar geen excuses zoeken. Ik moet haar daarentegen recht in de ogen kijken en haar ontmaskeren. Waarom ben je bedroefd mijn ziel, waarom ben je teneergeslagen? Waarom ben je plots blind en zie je niets anders dan die wonde?
We moeten die bewegingen in ons binnenste ontdekken, niet in de theorie van de meditatie: wenen omdat ik Jezus op het Kruis zie sterven bijvoorbeeld. Dat is goed, maar ik, ben ik dagelijks bereid, in de kleine dingen van het leven, om Jezus na te volgen? Ons leven bestaat niet uit grootse sprongen maar uit kleine pasjes, in de woestijn, in het donker. Mijn weg profileert zich op elke pas die ik zet , het is al wandelend dat ik mijn wereld creëer. Het is niet goed om de dingen vanuit de verte te zien, een groot ideaal hebben en proberen om het geprefacriceerd toe te passen, dat werkt niet. Misschien werkt het een tijdje, maar het redt niet. In de geschiedenis hebben we vele grote bewegingen gekend zoals het communisme en dergelijke. Het zijn ideëen maar die ideëen hebben zich niet geïncarneerd in een gekruisigd vlees. Deze weg is onmogelijk te bewandelen zonder Jezus Christus, zonder een geloof in de Levende Heer. Buddha, noch Mohammed kunnen mij helpen in deze weg. Dit is de uitdaging van Jezus Christus, waar enkel de armen en de nederigen op ingaan. Dit is de smalle weg , en slechts de armen en de nederigen bewandelen die. [Want de deur is smal en de weg is eng die leidt tot het leven, en slechts weinigen vinden hem. (Mat 7,14)] Het is een ongelooflijke uitdaging, indringers kunnen deze enge weg niet bewandelen. Ik wens u dat u zich met heel uw hart inzet om deze smalle weg te betreden die leidt naar de perfectie. En die perfectie is niet de mijne, het is de perfectie van de werkende aanwezigheid van de Heer [in mij] aan wie ik toelaat om in mijn leven in te grijpen”.
Tot hier de woorden van Moeder Agnès Mariam. Tijdens ons werk hier in het klooster luisteren we graag naar spirituele conferenties. Op die manier kunnen we onze werktijd nuttig gebruiken om bij te leren, al hangt het af van het soort werk, want bij sommige bezigheden heb je je volle concentratie nodig. Hoe dan ook, wat hierna volgt hoorden we in een preek van Pastor Bill Mounce, toen hij nog universiteitsprofessor was. Na hem luisteren we naar dr. Scott Hahn, eveneens uit Amerika.
Getuigenis van Pastor en professor Bill Mounce (een protestantse pastor uit de VS)
Hij was doodvertrietig bij de dood van zijn kind. Honderden studenten condoleerden hem en gaven hem briefjes. Eén van hen schreef: Alles leidt tot het goede voor degenen die God liefhebben, en die volgens zijn raadsbesluit geroepen zijn (Rom 8, 28). Hij was erg geschokt. Hoe durfde iemand te schrijven dat de dood van zijn kind iets goeds was! Maar na jaren begon hij te beseffen dat deze zin belangerijker was dan alle andere briefjes samen want hij begon de mening te begrijpen van het vers dat erop volgt: Alles leidt tot het goede voor degenen die God liefhebben, en die volgens zijn raadsbesluit geroepen zijn. Want die Hij tevoren heeft gekend, heeft Hij tevoren ook bestemd om te gelijken op het beeld van zijn Zoon, zodat Hij de eerstgeborene zou zijn onder vele broeders. (Rom 8, 28-29). God’s werk bestaat er dus in om ons te transformeren in het beeld van zijn Zoon. Het is daarom dat St Jakob het lef heeft om te zeggen: Broeders, acht uzelf heel gelukkig wanneer u allerlei beproevingen overkomen. (Jak. 1,2). Bill Mounce kon inzien dat zelfs de dood van zijn kind voor de glorie van God was en voor zijn eigen goed omdat hij zo meer op Christus zou gelijken. Dat is niet onze menselijke definite van wat goed is, maar God’s definitie van wat goed is, dat is, te worden zoals Jezus. Als we ons lijden dus accepteren, en God de leiding geven over ons leven, worden wij gevormd naar het beeld van Christus en beginnen we op Hem te gelijken. Niet mijn wil Heer, maar laat uw wil geschieden.
Getuigenis van dr. Scott Hahn (Katholieke professor in de theologie uit de VS)
De Geest die u ontvangen hebt, is er niet één van slaafsheid, die u opnieuw vrees zou aanjagen. U hebt de Geest van kindschap ontvangen , die u doet uitroepen “Abba, Vader”! (...) Maar als wij kinderen zijn, dan ook ergenamen, en wel erfgenamen van God, mede-erfgenamen met Christus ... (Rom 8, 15-17). “Tot hier is de lezing fantastisch” zegt Scott Hahn ... Maar wat volgt er??: ... Maar als wij kinderen zijn, dan ook ergenamen, en wel erfgenamen van God, mede-erfgenamen met Christus, op voorwaarde dat we lijden met Hem, zodat we ook met Hem verheerlijkt kunnen worden (Rom 8, 17). “Dit moet een grap zijn, moeten we met Hem lijden?” Ja, want St Paulus zegt: Ik ben ervan overtuigd dat het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid waarvan ons de openbaring te wachten staat (Rom 8,18). Dus, in een simpele kosten-baten analyse is het duidelijk dat de glorie in het volgende leven oneindig veel groter is dan ons tijdelijke lijden hier op aarde. Vervolgens zegt de tekst: De creatie was onderworpen aan ijdelheid (Rom 8, 20) en wacht vol ongeduld “om bevrijd te worden van haar gevangenschap aan de corruptie om zo de glorievolle vrijheid van de kinderen van God te mogen ontvangen” Dr. Hahn interpreteert het zo: je kan weglopen van het lijden, maar je kan je niet verstoppen, het zal je achtervolgen, omdat de volledige schepping eraan onderworpen is. De hele schepping is een lijdensweg, als je probeert het lijden te ontvluchten zal je méér lijden dan wanneer je je gewoon zou overgeven aan Gods wil.
Besluit
Ik wil nog een laatste idee aanbrengen. Het zal een ongelooflijke stuwkracht voor u zijn om uw lijden te aanvaarden. Heilige Thérèsa van Lisieux zei: Als ik dit papiertje met liefde van de grond opraap zal ik één ziel redden. Deze misschien naïef klinkende woorden zijn gestoelt op eeuwige waardheden want St Paulus zegt: Ik verblijd mij in mijn lijden voor u, en in mijn vlees vul ik aan wat ontbreeekt aan het lijden van Christus. Dat doe ik voor zijn lichaam, de Kerk. (Col 1,24). Wij christenen zijn het mystieke lichaam van Christus, de Kerk. Wij zijn zijn bloed en zijn vlees. Wanneer we lijden met opgeheven hoofd redden we niet enkel onszelf maar degenen rondom ons. Het is voor die reden dat St Paulus hier zegt dat hij zich verblijdt in zijn lijden. U ook, in uw dagelijkse leven verblijd u, want uw lijden is niet zinloos. Zoals we hierboven geleerd hebben, wordt u zo gevormd naar het beeld van Christus maar daarenboven redt u zielen. Het zijn niet mijn woorden maar die van St Petrus: “De beproevingen… dienen om de deugdelijkheid vn uw geloof te bewijzen, dat zoveel kostbaarder is dan vergankelijk goud, dat toch ook door vuur gelouterd wordt. Dan zal, wanneer Jezus Christus zich openbaart, lof, heerlijkheid en eer uw deel zijn. Hem hebt gij lief zonder Hem ooit gezien te hebben. In Hem gelooft gij, ofschoon gij Hem ook nu niet ziet. Hoe onberispelijk, hoe hemels zal uw vreugde zijn, als gij het einddoelvan uw geloof, de redding van uw ziel bereikt” . (1 Petrus 1, 7-9)
Leid ons Heer Jezus om ons dagelijks lijden te dragen. Jezus zegt: Maak u geen zorgen voor morgen; want morgen zal voor zichzelf zorgen. De zorgen van vandaag zijn genoeg (Mat 6,34). Dat wil dus zeggen dat we elke dag zorgen zullen hebben, maar de Heer verlangt van ons dat we ons boven die zorgen zouden stellen door vol vertrouwen naar Hem te zien voor elke oplossing en zo vreugdevol Jesaja na te volgen en te zeggen De Heer is mijn redding; ik zal vertrouwen, ik zal niet bang zijn; want de Heer God is mijn kracht en mijn lied, en Hij is mijn redding geworden. HALLELUJAH!
Fr. Jean-Baudouin

05-02-2016 om 17:28 geschreven door Gust Adriaensen

'Als christenen kunnen we niet egocentrisch zijn, maar moeten we altijd een openstaan naar anderen toe en voor anderen.'

'In de huidige maatschappij, waarin vergevensgezindheid zo zeldzaam is, wordt barmhartigheid belangrijker en belangrijker.'

'Het Evangelie roept ons op om dicht bij de armen en de vergetenen te staan, en om hen echte hoop te geven.'

05-02-2016 om 10:39 geschreven door Gust Adriaensen

De West-Vlaamse gouverneur, Carl Decaluwé, een christendemocraat nota bene, roept de inwoners van zijn provincie op, de vluchtelingen niet van voedsel te voorzien. Voorwaar, een oproep die getuigt van bestuurskracht, inventiviteit, medemenselijkheid en christelijke naastenliefde!!

Hieronder enkele foto's van levende wezens die de kustbewoners het best niet voederen:

05-02-2016 om 09:06 geschreven door Gust Adriaensen

Vind jij dat er een einde moet komen aan armoede en extreme ongelijkheid? Dan is het tijd om een einde t e maken aan belastingparadijzen.
Teken de petitie!

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
http://www.oxfamsol.be/nl/forward/emailref?path=node/2260   

Onder de titel 'Een Vlaanderen zonder taal' schrijft Mia Doornaert in De Standaard (1 februari) haar bekommernis en verontwaardiging uit over de teloorgang van het algemeen Nederlands in de publieke ruimte. Terecht. En verwaarlozing van de algemene taal maakt de weg vrij voor meer en meer dominantie van het Engels in academische en economische sectoren.

Al degenen die zich bezondigen aan die verwaarlozing (politici, leraars, mediamensen, artiesten, bedrijfsleiders,...) hebben geen oog voor onze taalgeschiedenis en taalstrijd, voor de intellectuele, culturele en sociale betekenis van een soepele, accurate algemene taal. En voor de permanente inspanning die nodig is om dergelijk taalinstrument beter en beter te beheersen.

En met die inspanning en voortschrijdende beheersing is het inderdaad droevig gesteld. Het komt me voor dat het gebruik van en de zorg en het respect voor een algemene Nederlandse taal, in ruimere en ruimere kring worden opgegeven. Zeker door de leidende kringen van het intellectuele en culturele wereldje in Vlaanderen. Onvermogen en taalluiheid spelen daarin de voornaamste rol.

Wat gepropageerd en beoefend wordt, is een massa tussentaaltjes, het zogenaamde Verkavelingsvlaams, en streektalen (met nostalgische liefde 'dialecten' genoemd), waarvan 'het spijtig zou zijn dat ze verdwijnen' en die de gebruiker in wat ruimere kring maar ook in de eigen straat opzadelen met grote taalonzekerheid, omdat de 'dialectgebruiker' zich genoodzaakt ziet voor meer en meer woorden een 'dialectische vertaling' te verzinnen.

Van de weeromstuit komt er dus een grotere ruimte voor het Engels en duiken er meer en meer pleitbezorgers ervan op. Maar opgelet; Degenen die pleiten voor een bijna ongebreideld gebruik van het Engels aan de universiteit (en waarom ook niet reeds in de secundaire school, enz.?), helpen op de lange duur een taalsituatie in Vlaanderen te creëren, vergelijkbaar met de 19de en begin 20ste eeuw. Met dien verstande dat het Frans nu vervangen wordt door het Engels. De economische en financiële toplagen gebruiken het Engels. Het 'volk' kan zich lekker behelpen met 'Verkavelingsvlaams' of 'dialect'. En het wordt de gewone man dan nog aangepraat en voorgedaan dat dergelijk taalgebruik 'cool', 'hip', 'in', 'retro', 'puur', 'naturel', 'spontaan', enz. (naar keuze) is.

Mia Doornaert zou wel eens gelijk kunnen hebben: we evolueren in snel tempo naar een 'Vlaanderen zonder taal'.

02-02-2016 om 08:09 geschreven door Gust Adriaensen

Uit een grootschalig onderzoek van de Katholieke Universiteit van Leuven bij leerlingen tussen 10 en 18 jaar, aan katholieke scholen blijkt dat de helft van de ondervraagde leerlingen de katholieke identiteit van hun school waardeert en amper 8,3 procent er zich tegen verzet.

Eveneens de helft geeft aan te geloven in Christus en 43,9 % bidt af en toe.

Deze resultaten zijn veel beter dan vrij algemeen werd verwacht.

01-02-2016 om 09:34 geschreven door Gust Adriaensen

Van vrijdag 04 maart tot en met zaterdag 6 maart organiseert de abdij van Postel een gezinsweekend.

Op zaterdag 5 maart is er de gezinsdag rond het thema "Barmhartig zoals de Vader. Over het Heilig Jaar van de Barmhartigheid". Abt Frederic Testaert o.praem, abt van de abdij van Postel, zal deze dag begeleiden. Het zal een dag worden gevuld met gebed en ontmoeting, geloofsverdieping en gesprek. We vieren de H. Mis met onze gezinnen en nemen deel aan het avondgebed van de abdijgemeenschap. Er is biechtgelegenheid voor oud en jong. Er is catechese en opvang voor de kinderen. Iedereen mag deelnemen, men hoeft niet in gezinsverband te komen.

Voor wie op zoek is naar meer; wie dieper wil kennismaken met andere jonge gezinnen; wie met andere jonge gezinnen wil bidden; wie even in stilte met Maria bij Jezus wil vertoeven tijdens de Aanbidding; wie gezellig wil napraten... is er de mogelijkheid om het ganse weekend te komen: van vrijdag 4 maart (vanaf 19u) tot zondag 6 maart.

Inschrijving en inlichtingen via:
pater Benny
abdij van Postel
Abdijlaan 16
2400 Mol
(0032) 0496 50 15 23
gastenkwartier@abdijpostel.be

30-01-2016 om 22:32 geschreven door Gust Adriaensen

In een interview in De Standaard (30-31 januari) zegt Marc Van Peel, christendemocraat, schepen van de Antwerpse haven, omtrent de commotie over de mogelijke komst van het Saudische bedrijf Energy Recovery Systems, het volgende:

'Als we ons laten leiden door ethische bezwaren, dan kunnen we 60 procent van de buitenlandse handel opdoeken.'

Daaruit kan je alvast twee zaken afleiden.

1. Het grootste deel van de buitenlandse handel is een onethisch gedoe.

2. Schepen Van Peel, christendemocraat, speelt daar vol overtuiging in mee. Het kan hem geen lor schelen of de Antwerpse handelsrelaties in de extreemste mate ethisch onverantwoord zijn. Als ze Antwerpen maar geld opbrengen, dan verkoopt zeker iemand zoals Van Peel zijn christelijke (?) ziel.

Uiteraard is Van Peel niet de eerste politicus die elke ethisch bezwaar overboord gooit wanneer er zaken te doen zijn. Hij schaart zich daarmee in de rij van politici en bedrijfsleiders die wat graag handel dreven met de gewelddadigste linkse of rechtse dictatoriale regimes.

Eigenlijk zou voorzitter Beke, als CD&V ook maar enig belang hecht aan de waarden die de partij verkondigt, meneer Van Peel, die zich de superieure, onaantastbare havenbaron van Antwerpen waant, een pak voor de broek moeten geven.

30-01-2016 om 17:43 geschreven door Gust Adriaensen

XI/5
Vrijdag 29 januari 2016

Dag orde

Naar goede monastieke gewoonte trachten wij de plaatsen waar wij leven netjes te houden en ook in een gezond ritme te leven volgens een aangepaste dagorde. Deze dagorde kan echter vlug en regelmatig veranderen. En zo was het zondag. In dit overwegend moslimland is de zondag de eerste werkdag. Twee van ons moesten naar de oogarts gaan in het ziekenhuis van Dier Atieh, dat na de aanslagen weer ongeveer normaal werkt. We zouden dus de eucharistie, anders dan gewoonlijk op zondag, erg vroeg vieren. Het leek echter beter zo vroeg mogelijk naar het ziekenhuis te vertrekken. De Eucharistie dus in de namiddag. Ondertussen kregen we een dringende vraag van onze hulpverleners van de Rode Halve Maan. Zij houden de noden van de mensen bij en hadden een lange lijst van mensen die ze dringend een voedselpakket wilden bezorgen. Dus alle hens aan dek om die klaar te maken. De toegekomen voorraad van hulpgoederen moet dan zo verdeeld worden dat er grote plastiekzakken gevuld worden met een flinke hoeveelheid suiker, rijst, olie, bonen, smeerkaas, macaroni... De grote zakken suiker, rijst, bonen... moeten dus in afzonderlijke hoeveelheden worden verpakt. Dat is uiteraard een groot werk en brengt wel enige drukte mee. We hebben er met allen heel de zondagvoormiddag aan gewerkt en konden daarna tot ieders tevredenheid de vrijwilligers op weg sturen. Deze voedselpakketten zijn uiteraard maar een bijkomende hulp, die evenwel erg welkom is. Bij het verlaten van de opslagplaats passeerden we nog langs de kooi met 24 schapen, die net geïnstalleerd is. De verantwoordelijke van het terrein heeft op een halve dag tijd een plek gevonden en een schuilplaats gemaakt voor deze nieuwe gemeenschap. Teruggekeerd in het klooster merkten we dat de zusters ook al terug waren van het ziekenhuis in Deir Attieh, zodat we voor de derde keer het uur van de eucharistie konden aanpassen om ze toch op de gewone tijd te vieren, nl. rond half een. Laat het duidelijk zijn dat een dagorde hier tegelijk vast en soepel is. De gemeenschap volgt niet zozeer de vastgestelde regels, maar de regels volgen eerder de gemeenschap, naargelang de omstandigheden. Dag orde.

Onverwachts bezoek uit Seydnaya

Deze vrijdag morgen komt onverwachts de Syrisch-orthodoxe Mgr. Georgios Kouriyé uit Seydnaya op bezoek met een groep van een 20-tal jonge mannen, netjes in zwarte toog. Hij is rektor van het seminarie van het klooster van de heilige Ephrem. Zeven jongens komen uit Syrië, waarvan de meesten uit Hassaka in het Noorden. Daar zijn de Syrisch-orthodoxen naar toe gevlucht toen de Turken de genocide op de Armeniërs, Syrisch-orthodoxen en anderen pleegden. De andere jongens komen uit verschillenden landen: Guatemala, Venezuela, Libanon... Allen volgen de seminarieopleiding met de studie van het Syriac of Aramees, de taal van Jezus en vervolgens de filosofie en de theologie. Een aantal van hen wordt tot priester gewijd en anderen blijven gewone monnik. Onze fraters die volop kamers aan het schilderen zijn dagen op in werkkledij, in overall. Zij geven de nodige uitleg bij de rondleiding. In de kerk zingt de groep het Onze Vader in het Aramees. Mgr. Georgios, vertelt dat de Syrisch-orthodoxe kerk van plan is een nieuw klooster te bouwen aan de voet van de berg van de cherubijnen waar de Russisch orthodoxe kerk het klaar gekregen heeft het grootste Christusbeeld ter wereld te plaatsen (zichtbaar vanuit Jordanië, Israël, Palestina en Libanon) en wel op een ogenblik dat de strijd van het leger tegen de terroristen in volle hevigheid aan de gang was (14 oktober 2013). De Russen hadden daarvoor onderhandeld om drie dagen staakt-het-vuren te bekomen. Het beeld staat er nog en krijgt er dus ooit, hopelijk, een nieuw klooster bij. Wat een blije ontmoeting met wederzijdse zegeningen en wensen. En... ze nodigen ons hartelijk uit om hen te komen bezoeken. Een heerlijke uitstap voor de komende zomer. Ze zeggen dat het bij hen nu ook volkomen veilig is.

NO WAR NO NATO

Op 19 november 2015 werd op het militaire vliegveld van Trapani, Italië het startschot gegeven voor een monster-legeroefening van de NAVO in Italië, Spanje en Portugal. Hiertegen werden meerdere protestbetogingen gehouden. Vooral in Italië kreeg dit protest “no war no NATO” veel aandacht en bleef groeien met betogingen, meetings, congressen o.m. ook in Rome. We hebben al herhaaldelijk de onaanvaardbare agenda van de NAVO aangeklaagd. Wat als verdediging bedoeld was, is nu een immens leger geworden dat het ene land na het andere naar de vernietiging helpt, in dienst van Amerika: Afghanistan, de Balkanlanden, Irak, Libië, Oekraïne, Syrië... Bovendien blijft het zijn waanzinnig vernietigingspotentieel nog steeds uitbreiden. Terwijl westerse journalisten graag de onbetrouwbaarheid van Rusland vermelden, evenwel zonder grond, schijnen ze alle historisch inzicht verloren te hebben. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie stemde Rusland in met de eindelijke hereniging van Oost met West Duitsland en trok zijn troepen terug. Aan Rusland werd beloofd de andere landen van het voormalige Warschau-pakt, dat nu ontbonden was, gerust te laten. Daarop begon de NAVO echter het ene land na het andere in te palmen. De tijd was gunstig omdat de afkeer tegen de voormalige sovjet en het stalinisme zeer groot was. In 1999 werden Polen, de Tsjechische republiek en Hongarije (ex-Warchau pakt) opgenomen. In 2004 volgden Estland, Letland en Litouwen (voorheen deel van Rusland), Bulgarije, Roemenië, Slovakije (ex-Warschau-pakt) en Slovenië (ex-Joegoslavië) In 2009 slorpte de NAVO Albanië op (ex Warschau-pakt) en Kroatië (ex-Joegoslavië). Al die tijd heeft Rusland geen kik gegeven, totdat het westen een staatsgreep pleegde in Oekraïne en de Krim massaal stemde voor terugkeer naar Rusland. Beiden behoorden meer dan een millennium tot het hart van Rusland. In de 10e eeuw werd Vladimir, Groot Pins van Kiev in de Krim gedoopt, wat het begin werd van het orthodox-christelijke Rusland. En daar zijn de Russen fier op. En de oorlogsmachine van de NAVO onder het opperbevel van de VS gaat steeds verder. Op 2 december 2015 is Montenegro (ex-Joegoslavië) met zijn nauwelijks 630.000 inwoners officieel uitgenodigd om begin 2017 het 29e lid te worden van de NAVO, om later wellicht lid te worden van de Europese Unie. Dit kleine land heeft op zich geen betekenis maar het heeft twee havens die toegang verlenen tot de Middellandse zee en het heeft tien grote onderaardse bunkers en versterkte hangars voor jachtvliegtuigen, in de tijd van Joegoslavië gebouwd, in 1999 door de NAVO gebombardeerd en inmiddels met miljoenen euro’s heropgebouwd. Kortom een ideale opslagruimte voor het grootste oorlogsmateriaal van de NAVO, met inbegrip van kernwapens. Montenegro is duidelijk bedoeld als verdere omsingeling van Rusland.
Het protest tegen de NATO heeft in Italië nu een nieuwe slogan gekregen: “senonfosseNATO” = indien er geen NAVO zou zijn. De commissie van buitenlandse zaken organiseert in de Italiaanse kamer van volksvertegenwoordigers hierover een discussie en heeft nu Maired Maguire Corrigan, de Ierse Nobelprijswinnares voor de vrede, uitgenodigd. Ze bezocht Syrië (25-28 november 2015) met haar groep “Peace People”, en ze logeerden bij ons. We hebben toen met de groep enkele uitstappen gemaakt en er ook verslag van gegeven. Voor de Italiaanse regering heeft ze nu een duidelijke boodschap, nuttig voor heel het westen alsook voor alle kandidaat-onderhandelaars van een vredescarrousselover Syrië:
- Alle sancties tegen het Syrische volk moeten opgeheven worden;
- Het conflict in Syrië moet opgelost worden door dialoog, waarbij uiteindelijk het Syrische volk beslist;
- Alle buitenlandse inmenging moet stoppen;
- De NAVO had bij de ontbinding van het Warschau-pakt na de ineenstorting van de Sovjet-Unie ook ontbonden moeten worden;
- In feite is de NAVO van een verdedigingsleger een agressieve oorlogsmachine geworden, die het ene land na het andere ontwricht en de echte oorzaak is van miljoenen vluchtelingen;
- De NAVO heeft geen toekomst, moet onmiddellijk ontbonden worden en het geld moet naar sociale doeleinden gaan.

Wachter, hoever is de nacht?

Zoals de profeet Jesaja de vraag van zijn volk verwoordt (Jesaja 21, 11), zo stellen ook wij ons de vraag of het einde van de agressie tegen Syrië stilaan ten einde loopt.

B. Obama heeft in zijn laatste toespraak, “State of the Union”, van 16 januari 2016 blijkbaar een lofrede gehouden op zichzelf en Amerika. Bijzonder merkwaardig was wel volgende uitspraak: “De USA zijn de machtigste natie op aarde. Wij besteden meer aan onze militaire uitgaven dan de acht landen die na ons komen samen”. Het is dus een verheerlijking van hun militaire overheersing over heel de wereld. Thierry Meyssan merkt hierbij op: “Indien ik me niet vergis, is dit de eerste keer sinds Hitler en Hikedi Tojo dat een dergelijk argument wordt gebruikt in een officiële toespraak van een staatshoofd of regering” (Obama: Mon combat, réseau voltaire, 18 januari 2016). Achmed Bensaada is een Algerijn in Canada die een studie wijdde aan de Arabische lentes (Arabesque $). Geïnterviewd door Nordine Azzouz (23 januari 2016) zegt hij dat de “Arabische lentes” niets anders opgeleverd hebben dan chaos, dood, haat, een massale vluchtlingenstroom en een complete ontwrichting van meerdere Arabische landen. En de hoofdschuldige hiervan, zo stelt hij, is Amerika die met zijn vazallen zich gedraagt als de absolute wereldheerser en alle andere landen in de wereld probeert aan zich te onderwerpen of, indien het land zijn soevereiniteit blijft koesteren, de economische en politieke ontwikkeling van dit land met alle mogelijke middelen zal boycotten.(http://www.ahmedbensaada.com/index.php?option=com_content&view=article&id=351:2016-01-22-22-25-56&catid=46:qprintemps-arabeq&Itemid=119-). Wat Syrië betreft heeft de bekende Amerikaanse journalist Seymour M. Hersh aangetoond dat de CIA gedurende een jaar gewerkt heeft aan een complot om samen met de UK, Saoedi-Arabië en Qatar wapens van Libië in Syrië te smokkelen om de regering ten val te brengen (De militaire à militaire, réseau voltaire, 18 januari 2016).

De evolutie in onze huidige wereld kunnen we ook bekijken vanuit een vergelijking tussen het oosten en het westen. Terwijl het oosten zoveel mogelijk tracht op te bouwen, tracht het westen zoveel mogelijk te vernietigen. China is druk bezig met grootse projecten en economische contacten, zijn nieuwe zijderoute, immense economische contracten met allerlei landen die voor beiden voordelig zijn. Ook Iran en Rusland zijn volop samenwerkingsverbanden voor de economische opbouw van hun landen aan het smeden. Zelfs Syrië laat geen gelegenheid voorbijgaan om aan zijn economische heropbouw te werken en hiervoor contracten met andere landen af te sluiten. De hoofdrolspeler is evenwel China. Bij de opening van het Chinees-Afrikaans forum in Johannesburg op 4 december 2015 heeft Xi Jinping, de Chinese president zo maar eventjes 60 miljard dollar toegezegd als bijstand aan Afrikaanse landen. Dit forum werd in 2000 opgericht met 40 Afrikaanse landen. En hoe reageerde Washington (Bush-Cheney) toen? Met de oprichting van AFRICOM, een nieuw commandocentrum van het Pentagon, enkel en alleen om de Chinese invloed te dwarsbomen door oorlogen, gekleurde revoluties, “Arabische Lentes”, de destructie van Libië, de oprichting van terroristische groepen in Mali, Boko Haram in Nigeria, enzovoort. China werkt verder en is wereldleider op gebied van de bouw van spoorwegen. Het heeft zelf de snelste trein, de Shangai Maglev die tot 400 Km/u haalt. China bouwt nu ook in Oost Europa spoorwegen. “Het antwoord van Washington is een pathetische jaarbeurs voor oorlogen in het Midden-Oosten, Oekraïne, een politieke destabilisatie van de Braziliaanse president, die nauw samenwerkt met Rusland en China in het kader van de BRICS. De VS antwoorden met pogingen om regeringen omver te werpen en revoluties te organiseren overal waar ze kunnen, van Oezbekistan tot Macedonië, Venezuela en nog verder” (F. William Engdahl, Pendant que l’ Orient construit, l’Occident essaye de détruire, mondialisation.ca, 27 januari 2016). B. Obama heeft gelijk. De VS hebben veruit het grootste potentieel om overal oorlogen te voeren. Toch is er hoop. China is samen met Rusland en Euro-Aziatische landen een economische renaissance aan het opbouwen die de neo-liberale valken van de Amerikaanse oorlogmachine in de schaduw kan zetten.

Ook voor Syrië is er hoop op lange termijn, vooral dank zij de gemotiveerde inzet van Rusland en de Hezbollah. Er is een positieve evolutie bezig, langzaam maar zeker. De Syrische regering en leger worden steeds meer versterkt. De strijd tegen Daesh is een uitputtingsslag. Het leger gaat geleidelijk overal vooruit. De lang nagestreefde no-fly-zone in N. Syrië hebben de Russen definitief onmogelijk gemaakt. De blijvende toestroom van nieuwe terroristen en de blijvende steun hierbij van westerse mogendheden en hun vazallen maken het onmogelijk Daesh meteen en definitief te verslaan. Daarvoor is uiteindelijk een politiek akkoord nodig, waarbij de vijanden van Syrië uiteindelijk overtuigd moeten worden hun strijd op te geven. De Russen hebben Amerika al kunnen dwingen om met Assad te onderhandelen. Ondertussen moeten de terroristische activiteiten van die landen zo veel mogelijk verhinderd worden. En natuurlijk proberen Rusland en China Daesh hier te verslaan, voordat ze in de Caucasus en in Centraal-Azië geraken. Verder moet Europa overtuigd worden dat zijn Midden-Oosten politiek en zijn slaafse navolging van de oorlogspolitiek van de VS ook voor hen zelf contra-productief. Als Europa niet terugkeert naar zijn christelijke wortels gaat het zijn eigen zelfvernietiging tegemoet Dat het een voorbeeld neemt aan Rusland.

Wachter, hoever is de nacht? Middernacht is voorbij en we gaan langzaam naar het morgengloren.
P. Daniel

30-01-2016 om 14:46 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus vraagt bijzondere aandacht en zorg voor mensen met een ernstige ziekte en hoogbejaarden, omdat zij nauwelijks nog een stem hebben en in de verdrukking komen in een cultuur die gericht is op competitie en vooruitgang, en waarin menselijke embryo’s wegwerpmateriaal dreigen te worden.

29-01-2016 om 16:56 geschreven door Gust Adriaensen

Wat opvalt bij filosofen als Boudry en Vermeersch is de onwankelbare en agressieve zelfzekerheid in het propageren van hun fundamentalistisch atheïsme. Zij zitten als het ware op vinkenslag om christendom en Kerk ervanlangs te geven en in het bijzonder katholieke gelovigen weg te zetten als primitieve dommeriken. Zij werpen zich op als de nieuwe missionarissen, vervuld met een niet te stuiten bekeringsijver. Vlaamse Dawkins's als het ware.

Het spijtige gevolg daarvan is dat deze academici hun relatieve bekendheid in Vlaanderen niet te danken hebben aan de kwaliteit van hun academisch werk maar aan hun polemische ingesteldheid ten aanzien van religie en Kerk.

Veel interessanter zou zijn dat Boudry en co. een poging deden om hun eigen mens-, wereld- en zingevingsbeeld duidelijk te maken, zonder aanval op bv. het christendom. Of zijn ze daartoe niet in staat? Is dergelijke intellectuele terreur de westerse variant van de fysieke vervolging van christenen in een aantal oosterse landen?

27-01-2016 om 09:05 geschreven door Gust Adriaensen

Gelukkig zijn er nog mensen als journalist Sturtewagen in De Standaard en advocaat Van Steenbrugge die duidelijk zeggen dat meer en meer politici, instanties en de publieke opinie, de rechtsstaat beschouwen als een vodje papier wanneer het om vluchtelingen gaat. Angst, eigenbelang, racisme en plat populisme regeren.

Het zwembadincident in Koksijde is exemplarisch: 1. De precieze aard van het incident en eventuele schuld worden nog onderzocht door het parket. 2. Een staatssecretaris 'overrules' de rechterlijke macht, laat de 'schuldige-want-vluchteling' uit het zwembad plukken en opsluiten. 3. Een burgemeester wil meteen alle vluchtelingen de toegang tot een openbaar gebouw verbieden. 4. Deze would-be dictator wordt niet krachtig teruggefloten door de partijtop en de VLD-ministers, integendeel. 5. Andere ministers en partijen reageren lauw en low-profile. Kortom, voor elke democraat: verontrustende, walgelijke en triestige fenomenen!

Veel stappen zijn we niet meer verwijderd van sterren, halve manen en andere merktekens.

26-01-2016 om 08:47 geschreven door Gust Adriaensen