Gewezen professor Hendrik Vuye voelde zich duidelijk niet op zijn gemak in de VRT-studio. Hij zat tegenover de niet onknappe Annelies Beck, die haar meest kritische gezichtsuitdrukking voor de dag had gehaald: hoofd en mond een beetje scheef en schuins, in haar ogen wat lichte spot, haar zegging nog een beetje geaffecteerder dan anders.

Waar de ooit gerespecteerde hoogleraar staatsrecht zich toch mee bezig hield? De zesde in lijn voor de troonsopvolging in het vorstendom België! Amadeo, de totaal onbekende zoon van prinses Astrid, was zonder toestemming van het parlement maar wel met goedkeuring van de premier getrouwd!!

Wie trekt zich daar nu ook maar iets van aan, liet Annelies verstaan. Jamaar, pruttelde Vuye tegen, de grondwet moet gerespecteerd worden, dat is geen vodje papier.

De vroeger gerespecteerde prof besefte ook wel dat hij zich hopeloos belachelijk aan het maken was. Het was de zoveelste vernedering. Zijn baas had hem het voorzitterschap van de fractie afgenomen en hem opgezadeld met een studieopdracht over het 'communautaire'. Dat was alweer enkele maanden geleden. Sindsdien was het oorverdovend stil geworden rond Vuye. Tot enkele dagen geleden de onaantastbare leider hem vroeg hoe ver hij met zijn werk stond en dat er wel eens iets naar buiten mocht komen.

Hendrik was in paniek iets beginnen zoeken dat misschien binnen zijn opdracht paste en hij was bij de trouwpartij van een zekere Amadeo terechtgekomen. Daarmee was de grondwetspecialist naar de VRT en naar de gazetten gehold.

Een onvoorstelbaar grote stommiteit, besefte hij nu. Ach, was hij maar hoogleraar aan de Katholieke jezuïetische Universiteit van Namen gebleven. Spijt en woede en schaamte vulden zijn getormenteerde hart.

20-02-2016 om 13:09 geschreven door Gust Adriaensen

De Italiaanse auteur, filosoof en linguïst, Umberto Eco, is overleden.

Hij schreef o.m. De Naam van de Roos en De Slinger van Foucault.

20-02-2016 om 08:33 geschreven door Gust Adriaensen

.
XI/8
19 februari 2016

Nieuws uit de gemeenschap

Zondag vierden we in de byzantijnse liturgie de “orthodoxie”. Het oecumenisch concilie van Nicea besliste in 787 tegen de beeldenstormers in, dat de verering van de iconen geheel gerechtvaardigd is omdat hierdoor niet de voorwerpen maar Jezus en de heiligen vereerd worden. De beeldenstorm is de laatste ketterij die gedurende meer dan een eeuw grote verwoestingen aanrichtte in de oosterse kerk. De strijd laaide later weer op, totdat keizerin Theodora de “orthodoxie” kon herstellen. Een concilie in 843 besliste dat “het herstel van de orthodoxie” ieder jaar in het begin van de vasten moet gevierd worden. Vandaag gebeurt dit met een processie na de mis waarbij ieder een icoon draagt. Op woensdag gaat onze byzantijnse priester voor in een lange en mooie dienst van de zogenaamde “présanctifié”, die begint zoals de eucharistie, dan vespers met gebeden en processie, communiedienst en plechtige acathisthymne
en moslimjongen uit Nebek, die ons samen met zijn ouders vorige week bezocht, wil nu anderhalve dag met ons meeleven. Hij werkt mee, bidt mee, eet mee en krijgt een kamertje. Ondertussen hebben we intense gesprekken over zijn levensverwachtingen. Hij is vrijwilliger bij de Rode Halve Maan. Graag wil hij zijn Engels vervolmaken zodat we onder elkaar bij voorkeur tussendoor Engels praten. We nemen ook ruimschoots de gelegenheid waar om het christelijk geloof uit te leggen, waaraan hij echt geïnteresseerd is.
Moeder Agnes-Mariam was ondertussen in Aleppo waar zij de humanitaire hulp coördineerde. Daar werden een ambulance, een mobiel hospitaal (‘hospitainer’) en 26 vrachtwagens met hulpgoederen bezorgd ( 2 X meer dan we vorige week schreven). Op 17 februari was zij aan het hoofd van een commissie die de christenen van de Levant vertegenwoordigen in Moscou, waar deze groep overleg pleegde met Mikhail Bogdanov, afgevaardigde minister van buitenlandse zaken, over de humanitaire nood. Van Russische zijde werd verdere concrete hulp toegezegd, waar ook de Russische orthodoxe kerk actief bij betrokken is. Moeder Agnes-Maria kreeg daar eer- en dankbetuigingen voor haar inzet en ze hield ook een persconferentie waarin zij de internationale gemeenschap opriep op te houden met de godsdienst te gebruiken om haat te zaaien tussen de bevolkingsgroepen.
.
Nog meer agressie en leugens

Op zondag 14 februari meldt de apostolische vicaris van Aleppo, Abou Khazen dat de “gematigde” rebellen volop burgerdoelen aan het bombarderen zijn met meerdere doden en een veelvoud van gewonden tot gevolg. Ondertussen is Turkije in Syrië de Koerden aan het bombarderen terwijl zij het juist zijn die Daesh het meest efficient bestrijden. De voorzitters van alle oppositiepartijen in Turkije, Selahatin Dimirtas (HDP), Devlet Bahceli (MHP), Kemal Kilicdaroglu (CHP) hebben zich heftig uitgesproken tegen deze interventie. Zij zeggen openlijk dat de coalitie van Saoedi-Arabië, Turkije en Qatar bedoeld is om Daesh en de aanverwante terroristengroepen te redden, nu het Syrische leger, met steun van Rusland, Hezbollah, Iran steeds meer terrein herwinnen. Het is openlijke steun aan Daesh. De woordvoerder van Iran, Sadeq Hossein Jaber Ansan herinnert er nog eens aan dat iedere tussenkomst in Syrië zonder erkenning van diens soevereiniteit en zonder toestemming van de Syrische regering tegen het charter van de UNO is, tegen het internationaal recht en een steun aan het terrorisme. Dat de UNO zwijgt over dit hoogtepunt van agressie, moorden en verwoestingen en deze niet kan of wil stoppen, toont aan hoezeer onze internationale instellingen gepolitiseerd zijn. En dit is helaas nog maar de helft van de ellende. Hierbij komt nog het enorme mediabedrog tegen Syrië, waardoor de oorlog met leugens nog wordt aangemoedigd, nl. door een obsessie tegen de Syrische president, het Syrische leger en Rusland en allen die de soevereiniteit van het land verdedigen. De aandacht wordt afgewend van de echte misdaden en de werkelijke misdadigers om degenen die het land en het volk willen redden als de grote schuldigen voor te stellen. Met valse beelden en berichten wordt gezegd dat het leger en Rusland burgers en ziekenhuizen bombarderen, het volk uithongeren...Onze vrt-oorlogsspecialist doet er nog een schepje bovenop door te beweren dat zij het doen om “het opstandige volk” onder de knoet te krijgen, terwijl in werkelijkheid nagenoeg overal het volk openlijk het leger en de Russen verwelkomt! Tenslotte wordt gesuggereerd dat de NAVO Turkije nog kan komen helpen, alsof het nu Syrië is dat in Turkije binnengevallen is! Turkije, dat het Syrische Antiochië al brutaal heeft ingepalmd, beslist nu dat het Syrische Azar op 10 km van de Turkse grens in handen van de rebellen moet blijven om zogenaamd Daesh te bestrijden! Wie kan deze waanzin eens doen stoppen? De Amerikaan dr. Paul Craig Roberts zegt het kortweg zo: ze vertellen ons niets dan leugens (Ils nous disent rien que des mensonges, mondalisation.ca, 15 februari 2016). Wij denken, hopen en bidden dat de voormalige Libanese president (van 1998 tot 2007) gelijk heeft door te beweren dat Syrië ondanks alles zal overwinnen (Emile LAHOUD, La Syrie et son Etat national: une victoire certaine, mondialisation.ca, 15 februari 2016). Heren en dames journalisten, houdt op met uw onzin over “het in het zadel houden van een president”. Het gaat over het overleven van een volk en het behoud van een land met zijn oudste beschaving en christendom. Dat Rusland, Iran, China hier zijn uit eigenbelang is zeker waar. Waarom spreek je nooit over het eigenbelang van de VS, Israël, Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar, Frankrijk, Engeland? En als de eersten hier zijn om land en volk te beschermen en de laatsten om ze te vernietigen, geef ons dan maar de eersten. Amerika wil met zijn vazallen de absolute alleenheerschappij in de wereld blijven behouden. Rusland wil een wereld waarin landen soeverein blijven, elkaar wederzijds kunnen bevorderen en waar het internationaal recht gerespecteerd wordt en niet gemanipuleerd door hen die de grootste legermacht hebben. In Syrië wordt de historische strijd gestreden van de overgang van een monopolaire naar een multipolaire wereld. De Amerikaanse droom is gelukkig (bijna) voorbij. Voor Amerika is het een kans om de duizelingwekkende bedragen voor munitie en leger, besteed aan de vernietiging van andere landen, nu te geven aan eigen volk en zijn eigen samenleving op een gezonde wijze uit te bouwen, de democratie en de creativiteit van het volk te herstellen. Voor Europa is het een kans om zijn slavenjuk af te werpen en de NAVO te ontbinden die al sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie en de ontbinding van het Warschau-pakt geen zin meer heeft. De Europese landen kunnen hierdoor hun rijkdom en soevereiniteit herwinnen en tevens de vluchtelingen naar hun eigen land laten terugkeren.

Wordt wakker!

De gezamenlijke verklaring van paus Franciscus en patriarch Cyril (12 februari 2016) is een machtige oproep tot de christenen voor een hernieuwd christelijk leven en tot alle mensen van goede wil voor een hernieuwde samenleving van de mensheid. Deze eerste ontmoeting van de twee kerkleiders sinds de scheuring van 1054 vond plaats in Cuba, het kruispunt van Noord en Zuid, Oost en West, symbool van de “nieuwe wereld”, ver verwijderd van de ruzies van de ”oude wereld”. De heldere tekst begint met een hulde aan de Drie-ene God, Vader, Zoon en heilige Geest en eindigt met een bede tot Maria: “Onder de bescherming van uw barmhartigheid nemen wij onze toevlucht, heilige Moeder Gods”. Ziehier een samenvatting met enkele markante citaten.
Gedurende een millennium beleefden katholieken en orthodoxen dezelfde geestelijke eenheid, gedragen door het getuigenis van de Moeder Gods, de heiligen en de martelaren. De breuk van deze eenheid wordt betreurd en het verlangen uitgedrukt om alles te doen om tot een algehele eenheid van alle christenen te komen. Er is nu een grote bekommernis voor de vervolgde christenen in het Midden Oosten en Noord-Afrika, die met uitroeiing bedreigd worden. In Syrië, Irak en andere landen van het Midden-Oosten is er een massale uittocht van christenen, terwijl zij daar sinds de apostolische tijd samen leefden met andere religieuze gemeenschappen. De internationale gemeenschap wordt opgeroepen “dringende acties” te ondernemen om niet alleen deze uittocht te stoppen maar ook het lijden van gelovigen van andere religieuze tradities, die getroffen worden door oorlog, chaos en terrorisme. (De noodzaak van deze “dringende acties” doet ons denken aan de kruistochten, die wilden beletten dat de Turken het Heilig Land zouden verwoesten en verdere massaslachtingen aanrichten. Deze gruwelen zijn nu het model voor de huidige islamitische staat.)
“14. Met de bevestiging van de fundamentele waarde van de godsdienstvrijheid, danken wij God voor de huidige vernieuwing, zoals nooit voorheen, van het christelijk geloof in Rusland en in vele andere landen van Oost Europa, die decennia lang overheerst werden door atheïstische regimes. Vandaag zijn de ketens van een militant atheïsme verbroken en in vele plaatsen kunnen christenen nu vrij hun godsdienst belijden. Gedurende de laatste 25 jaar werden duizenden nieuwe kerken gebouwd, alsook honderden kloosters en theologische instituten. Christelijke gemeenschappen nemen belangrijke initiatieven op gebied van caritatieve hulp, sociale ontwikkeling en verschillende vormen van hulpverlening aan mensen in nood. Orthodoxen en katholieken werken dikwijls samen. Zij getuigen van de waarden van het Evangelie en van de werkelijkheid van de gedeelde geestelijke fundamenten van een menselijk samenleven.”
In tegenstelling hiermee wordt in vele landen de godsdienstvrijheid van christenen steeds meer beknot. Daar heerst een agressieve secularistische ideologie, die alle verwijzing naar God en Zijn Waarheid verwijdert.
“16. Het proces van Europese integratie dat begon na eeuwen van bloedige conflicten werd door velen met hoop verwelkomd als de waarborg voor vrede en veiligheid. Toch willen wij oproepen tot waakzaamheid tegenover een integratie die religieuze eigenheden niet respecteert. Wij moeten de bijdrage van andere godsdiensten aan onze beschaving wel blijven verwelkomen, maar het is onze overtuiging dat Europa trouw moet blijven aan zijn christelijke wortels. Wij roepen christenen van oost en west Europa op om samen te getuigen van Christus en het Evangelie, zodat Europa zijn ziel bewaart, die gevormd werd door tweeduizend jaar christelijke traditie.”
Vervolgens wordt de aandacht gevestigd op de grote ontwrichtingen in de mensenfamilie. Terwijl de materiële rijkdommen van de mensheid groeien, leven zo velen in uiterste armoede en zijn er miljoenen vluchtelingen. Door een consumptie van de aardse goederen zonder grenzen, groeit de ongelijkheid nog. Aan miljoenen kinderen wordt het recht ontnomen om geboren te worden: “Het bloed van de ongeboren kinderen schreeuwt tot God” (vgl. Gen. 4, 10). Het onvervreemdbaar recht op leven moet gerespecteerd worden. Alle vormen van manipulatie met het menselijk leven van euthanasie tot de technische, biomedische reproductie moeten als mensonwaardig afgekeurd worden. De familie, gebouwd op het huwelijk als een verbond van man en vrouw, is het natuurlijke centrum van het menselijk leven en van de samenleving. Andere vormen van samenwonen kunnen daarmee op geen enkele wijze gelijkgesteld worden. Tenslotte wordt het pijnlijk geschil omtrent de “uniaten” vermeld en de praktijk om gelovigen van de ene kerk voor de andere te winnen wordt afgekeurd volgens het woord van Paulus: “Het was mij een erezaak het evangelie nergens te verkondigen waar de naam van Christus reeds genoemd was. Ik wil niet bouwen op een fundament dat door anderen is gelegd” (Romeinen 15, 20). Orthodoxen en katholieken willen broeders zijn en geen concurrenten. Hierbij wordt de hoop uitgesproken dat ook de verdeeldheid onder de orthodoxe christenen in Oekraïne overwonnen wordt door een gezamenlijk getuigenis.

Een Irakese sjiiet die christen wordt

Het zogenaamde “christelijke” westen wordt nu overspoeld door de islam, die in zijn kielzog menigten christenen meesleurt. In de Arabische wereld, het Midden Oosten en Noord-Afrika zien we eerder het tegendeel gebeuren. Christelijke organisaties zoals Kerk in Nood, Open Doors en anderen verrassen ons regelmatig met berichten over moslims die christen worden. Met kerstmis vorig jaar moest pater Humblot vluchten en zijn centrum in Iran verlaten omdat er zovele bekeringen plaats vonden. Hij spreekt van 300.000. We hebben hier zelf mensen gehoord die recent het sjiitische Iran bezochten en getuigen dat het land rijp is voor het christelijke geloof. Dat gaat uiteraard met moeilijkheden gepaard. In Soedan zouden sinds 2000 al één miljoen moslims christen geworden zijn. Aan de Afghaans-Pakistaanse grens zijn er hele dorpen die christen worden. In Egypte heeft de moslimpresident el-Sissi het orthodoxe kerstfeest op 6 januari meegevierd in de St Marcus kathedraal van Caïro en beloofd alle verwoeste kerken dit jaar weer op te bouwen. Er zouden nu in Egypte een 2,5 miljoen christenen zijn. Vanuit Saoedi-Arabië hebben we al meerdere getuigenissen gehoord van christenen die in het geheim het christelijk geloof verkondigen, waarvoor de bevolking ontvankelijk is, al is het ten strengste verboden. Hierbij nog twee bemerkingen. De uitroeiing van de christenen en van het christelijk geloof juist in het land waar het ontstaan is, blijft een grote dreiging. Dit gevaar komt evenwel niet op de eerste plaats van de islam zelf, maar vooral van de overheersingspolitiek van het (‘christelijk’!) westen die fanatieke moslims gebruikt om de soevereiniteit van een land te breken en zo heer en meester wil worden van het land en zijn rijkdommen. En dit is mogelijk omdat de openbare opinie in het westen grondig werd/wordt bedrogen omtrent hetgeen hier werkelijk gebeurt. En zo zijn er ook vele vrome christenen die niet (willen) inzien dat de voornaamste schuld van de bijna uitzichtloze ellende niet hier ligt, maar in het westen. Een tweede bemerking betreft het merkwaardige feit dat vele moslims die tot het christelijke geloof komen, vertellen dat ze in een droom Jezus of Maria gezien hebben, die hen uitnodigt. We hebben dit trouwens hier zelf al meerdere malen vernomen van volwassenen en van kinderen. Onlangs nog van een moslimkind dat vertelt dat het in een droom Maria, de moeder van Jezus, gezien heeft. We willen nu iets vertellen van de ongemeen boeiende bekering van een Irakese moslim die in een droom Jezus zag die hem uitnodigde “het brood van het leven” te eten. Later begreep hij dat het om de eucharistie ging.

Het was nog in de tijd van Saddam Hussein. Mouhammed al-Sayyid al-Moussauri behoorde tot een grote en machtige clan in Bagdad en hij was door zijn vader – het oppermachtige stamhoofd - aangeduid om zijn opvolger te worden. Hij heeft negen broers en tien zusters. Van de oorlog met Iran had hij geen last want zijn vader regelde het dat hij niet hoefde te vechten, dank zij de wijd verspreidde corruptiepraktijken. In de plaats daarvan moest hij alleen een tijdje dienst doen in een kazerne. Bij die gelegenheid diende hij een kamer te delen met een christen, een katholiek, waarvoor hij van nature een grote minachting had. Christenen beschouwde hij als heidense afgodendienaars, die drie goden aanbidden. Hij zou die man eens tot inzicht brengen in de superioriteit van de islam en de alles overtreffende grootheid van de koran. Geleidelijk merkte hij dat deze man, een eenvoudige boer, helemaal geen onderontwikkelde heiden was, wat bij hem enige nieuwsgierigheid wekte. Hij begreep dat deze christen ook leefde van een “heilig geschrift”, nl. het evangelie. Nog steeds overtuigd dat de koran superieur is, vroeg onze sjiiet of hij dat evangelie eens mocht lezen. De christen antwoordde echter afwijzend. Zijn verrassend voorstel was het volgende: lees eerst eens grondig uw koran vanuit het islamgeloof, nl. God die de Barmhartige is en de islam die een godsdienst is van geluk en harmonische samenleving onder de mensen, waardoor de “wereld van de islam” de “wereld van de vrede” is. Lees de koran zeer aandachtig als het woord en de handleiding van deze barmhartige en vrede-brengende God. Kortom, lees de koran eens met een .oprecht geweten. Nadat onze sjiiet op die wijze de koran gelezen had, was hij helemaal in de war. Hij dacht verder na over de feitelijke praktijk van het moslimgeloof en over het leven van zijn zogenaamde profeet. Hij stoorde zich vooral aan het misprijzen voor de vrouw, de verheerlijking van de seksuele uitspattingen, de hatelijke houding tegenover anderen. Nadat hij het evangelie gelezen had was hij helemaal gewonnen voor de onovertroffen waarheid van het christelijk geloof. Ondertussen had zijn vader een huwelijk geregeld met een meisje uit een andere machtige en aanzienlijke familie, zonder dat hij er enige inspraak in had. Voor wanneer? Het feest is volgende week! Hij kon niet anders dan meespelen en zijn bruid was een heel vrome moslima. Het meeslepende verhaal wil ik u verder zelf laten lezen: hoe hij als opgejaagd wild geleefd heeft, bijna tot nu toe. Ziehier de verschillende etappen. Zijn vrouw is, na een bijna fatale huwelijksbreuk omwille van zijn christen zijn, uiteindelijk op dezelfde wijze als hij christen geworden. Moslims die christen worden moeten gedood worden, samen met alle christenen die hieraan hebben meegewerkt. En zo verkeerden deze ouders samen met hun twee kleine kinderen in voortdurend doodsgevaar. De man geraakt in de gevangenis en wordt zwaar gemarteld zonder dat hij de namen van christenen geeft. In het grootste geheim kunnen ze toch hun vlucht voorbereiden en met veel hindernissen en gevaren uitvoeren. Het gezin geraakt in Jordanië maar ook daar zijn alle christenen waarbij ze steun zoeken op dezelfde wijze in gevaar. Uiteindelijk kan daar het hele gezin toch katholiek gedoopt worden. Dan komen vier broers en een ‘geliefde’ oom hem opzoeken om hem te vermoorden. Op onverklaarbare wijze overleeft hij deze moordpoging, maar wordt wel zwaar gewond. Het gezin leeft verder opgejaagd, maar kan met behulp van hun christelijke vrienden toch telkens vluchten van schuilplaats naar schuilplaats. Met de grootste moeilijkheden lukt het hen uiteindelijk in 2001 te ontsnappen. Ze willen naar een vrijer land, naar Libanon of Syrië maar in feite komen ze terecht in Frankrijk, waar ze geen enkele band mee hebben. Ze krijgen de Franse nationaliteit én politiebescherming. In een telefonisch contact stelt een van zijn broers hem voor terug te keren. Hij vreest echter dat het een valstrik is. Hij verneemt dat zijn vader twee jaar geleden gestorven is en dat zijn moeder hem verantwoordelijk acht voor diens dood. De uiterlijke schijn van een trotse modelfamilie in een onwankelbare eenheid is als een doek gevallen. Een van zijn broers is volslagen atheïst geworden.

Het is één lang verhaal van wonderen in een gezin dat een zware kruisweg gaat uit liefde voor Jezus. Telkens gebeurt er iets onverwachts waardoor een fatale afloop vermeden wordt. In grote eenheid dragen de ouders samen de vervolging, als trouwe christenen. Het boek verwijst naar de eschatologische rede van Jezus: “Ge zult zelfs door ouders en broers, door bloedverwanten en vrienden overgeleverd worden en sommigen van u zullen ze ter dood doen brengen. Ge zult een voorwerp van haat zijn voor allen omwille van mijn Naam...” (Lucas 21, 16-17). (FADELLE Joseph, Le prix à payer, Paris, Editions de l’œuvre, 2010.)

19-02-2016 om 19:41 geschreven door Gust Adriaensen

Tom De Herdt, voorzitter van het Instituut voor Ontwikkelingsbeleid en Beheer (UAntwerpen):

'Met een ecologische voetafdruk die twee tot vier keer groter is dan de biocapaciteit van Europa, zijn wij het die de laatste decennia boven onze stand hebben geleefd. De klimaatverandering is een westerse verantwoordelijkheid waarmee we nu vooral het Zuiden opzadelen.'

19-02-2016 om 07:50 geschreven door Gust Adriaensen

Een onderzoek over het jeugdwerk in Vlaanderen, gaf o.m. aan dat nogal wat ouders bezorgd zijn over de leiding, in het bijzonder over de (te) jeugdige leeftijd van de leiders en leidsters.

Jaan De Koster, hoofdleider van Chiro Bodegem, herkent die bezorgdheid. Maar vele ouders, aldus Jaan, trekken daaruit voor zichzelf en hun eigen verantwoordelijkheid en engagement, niet altijd de logische en te verwachten conclusies.

Jaan heeft overschot van gelijk. Er zijn veel te veel ouders die de jeugdbeweging beschouwen als een erg goedkope kinderopvang. Ze vinden dat maar vanzelfsprekend. En als er al eens iets misloopt, dan krijgt de leiding de volle lading over zich heen.

Jonge mensen die zich inzetten voor het jeugdwerk, die verantwoordelijkheid willen en durven opnemen, verdienen steun en felicitaties, niet alleen van de ouders maar van heel de maatschappij.

18-02-2016 om 15:03 geschreven door Gust Adriaensen

De abdijkring van Postel bestaat uit mensen die verbonden willen leven met de abdijgemeenschap van Postel, delend in de norbertijner spiritualiteit.

Twee keer per jaar is er voor alle leden een ontmoetingsdag. Op de eerstvolgende ontmoetingsdag, die plaatsheeft op zaterdag 27 februari om 9.30 uur in het Kontaktcentrum van de abdij, spreekt abt Fédéric Testaert over

'WEES BARMHARTIG ZOALS DE VADER BARMHARTIG IS.

OVER HET JAAR VAN DE BARMHARTIGHEID'

Ook u bent van harte welkom. Geïnteresseerd? Aarzel niet contact op te nemen met pater Nicolaas Gorts (pastoor) voor 22 februari via nicolaasgorts@hotmail.com of tel. 0495 52 46 54.
 

17-02-2016 om 13:53 geschreven door Gust Adriaensen

Bleri Lleshi is filosoof en documentairemaker.  Lleshi is geboren in 1981 in Albanië en woont in België. Zijn onderzoek is gericht op thema’s zoals sociale ongelijkheid, liefde, neoliberalisme, jongeren, interculturaliteit, identiteit en Brussel.

Ook in zijn nieuwe boek 'Liefde in tijden van angst', komen een aantal van die onderwerpen aan bod.

De destructieve gevolgen voor maatschappij en persoon van het neoliberale kapitalisme en individualisme, worden door Bleri Lleshi scherp in beeld gebracht. Om die gevolgen weg te werken of te vermijden is volgens de auteur een solidaire omgeving nodig waar er contact is tussen de mensen, waar er tijd is om naar elkaar te luisteren en waar zorgen kunnen worden gedeeld.

Het is opvallend hoe gelijklopend de analyse en de remedies van deze filosoof zijn met de opvattingen van de paus. Ook paus Franciscus heeft al herhaaldelijk het neoliberale kapitalisme en individualisme scherp veroordeeld en in essentie dezelfde remedies als Bleri Lleshi voorgesteld. Vanuit de leer van Christus is dat niet meer dan normaal.

In een opiniestuk in Knack, waagt  John Crombez, voorzitter van SP-A, zich aan een bespreking van Lleshi's boek. Het verheugt me ten zeerste dat John Crombez als partijvoorzitter zich achter de zowel humane als christelijke waarden van solidariteit en liefde schaart.

De vele verzuurde reacties op het internetforum van Knack, vooral ingegeven door een primitieve socialistenhaat, doen niets af van de diepe menselijke waarde van de standpunten en getuigenissen van Crombez, Lleshi en Franciscus.

17-02-2016 om 09:16 geschreven door Gust Adriaensen

TJCII Belgium organiseert op 9 april een ontmoetingsdag in het parochiecentrum De Mantel in Retie.

Een Franse Jood ,Jean-Marie Élie Setbon, gewezen Joodse rabbijn, Bijbelse exegeet en theoloog bekeerd tot Christus komt zelf zijn getuigenis brengen.

In de voormiddag luisteren we naar zijn persoonlijk bekeringsverhaal. In de namiddag onderricht hij ons vanuit de Bijbel hoe in Jezus Christus de Schrift zich vervult.

In bijlage kunt u verder lezen...

Bijlagen:
Folder Setbon definitief.pdf (543 KB)   

Peter Bouckaert van Human Rights Watch, kreeg een eredoctoraat van de Katholieke Universiteit van Leuven.

Hij zei aan het slot van zijn toespraak over de vluchtelingenproblematiek het volgende:

'Europa kampt niet met een capaciteitscrisis

maar met een crisis van medelijden.'

12-02-2016 om 22:28 geschreven door Gust Adriaensen

XI/7
Vrijdag 12 februari 2016

De grote vasten

In de byzantijnse liturgie werd de grote vasten vorige zondag al ingeluid met de zogenaamde zondag van “het verloren paradijs”. Het is de tijd van inkeer en geestelijke verdieping, de tijd van de grote geestelijke strijd met onszelf. We trachten minder gehecht te zijn aan het aardse, vergankelijke om meer smaak te krijgen in het hemelse en blijvende. Concreet brengt het ook een vrij grondige veranderingen mee. Omdat de eucharistie beschouwd wordt als het sacrament van de verrijzenis wordt deze alleen ’s zondags plechtig gevierd. Driemaal in de week is er een dienst van de ”présanctifié”, het is een soort uitgebreide gebeds- en communiedienst. Omdat wij zelf echter in de Latijnse liturgie zijn opgevoed vierden we de eucharistie van aswoensdag met de asoplegging en voegen er enkele eucharistievieringen gedurende de week aan toe. De vespers zijn merkelijk uitgebreider dan anders en ’s avonds komen er nog de grote completen bij die een zeer mooie boetedienst vormen en meer dan een uur duren. Op vrijdag wordt de grote akathisthymne gezongen. Voor het vasten zelf is er alle vrijheid. De meesten volgen de klassieke praktijk, nl. van middernacht tot ’s middags niets eten of drinken met uitzondering van water of thee en dit van maandag tot vrijdag. Het samen genieten op zaterdag of zondagavond van een mooie film over een orthodox klooster, een heilige of van een ontspannende film wordt gedurende gans de vastentijd opgeschort. Het eten wordt wel door de zusters klaargemaakt en de fraters zorgen ’s middags ook voor het eten van de 2 arbeiders in het kaarsenfabriek. De een is christen en de ander moslim, maar beiden zijn van harte bereid op vrijdag te komen werken en de zondag als vrije dag te beschouwen. Bovendien brengen ze beiden op de schoolvrije vrijdag een zoon mee, die graag meehelpt en tussendoor ook met plezier op het voorplein wat gaat voetballen met een of andere vrijwilliger.
We hebben zojuist een bestelling van duizend kg kaarsen kunnen afwerken. De kaarsen moesten de helft kleiner zijn dan normaal. Hiermee ondervonden we dat het natuurlijk dubbel zoveel werk vraagt vooraleer we aan het gewenste gewicht geraakten. Ondertussen lijkt het probleem van de afname zich op te lossen. Grote organisaties blijken steeds meer bereid onze kaarsen op te kopen en te verspreiden zodat wij stilaan aan de verdere uitbouw van een bedrijf kunnen werken, waardoor meerdere arbeiders hun kost kunnen verdienen.
Very big business

De gewiekste commerçanten hebben al lang begrepen dat er met oorlog veel meer geld te verdienen is dan met vrede. Een man die zich hierin grondig verdiept heeft is de Braziliaan Pepe Escobar, een onafhankelijke geopolitieke analyst. Hij leefde en werkte in Londen,Parijs, Milaan, Los Angeles, Washington, Bangkok en Hong Kong. “Empire of Chaos” (2014) is een van zijn vele boeken. En dan gaat het over de smokkel van heroine uit Afghanistan, olie en wapens uit Libië voor de Syrische rebellen, fascistische praktijken in Oekraïne en de gestolen olie uit Irak en Syrië naar Turkije ten voordele van Daesh. Deze illegale oliesmokkel uit Irak en Syrië langs Turkije is door de Russen met duidelijke satellietbeelden al herhaaldelijk aangetoond. Zij zullen deze ook trachten te beletten. Verwonderlijk is wel dat er vanwege de VS of vanwege de door hen geleide coalitie met geen woord gerept wordt over de duidelijke rol van Turkije. Wel heeft de UNO veiligheidsraad in haar resolutie van 18 december 2016 gesteld dat de financiering van de terroristen moet gestopt worden en gisteren heeft Jeffrey Feltman, vice-secretaris generaal van de UNO voor buitenlandse zaken in een rapport gesteld dat de voornaamste financiele bronnen van de terroristen zijn: “... petroleum en andere natuurlijke grondstoffen uit de gebieden die zij bezetten, de opgelegde “belastingen”, het aanslagen van goederen, het plunderen van de archeologische sites, buitenlandse investeringen, inzameling van fondsen langs internet en sociale kanalen” (kan iemand mij eens uitleggen hoe dit mogelijk is zonder actieve medewerking van de geheime diensten van de grootmachten?) Het rapport van Feltman noemt Daesh “de rijkste terroristenorganisatie ter wereld”. De olieinkomsten van 2015 zouden 400 à 500 miljoen dollar opgebracht hebben, waarmee uitrusting, wapens en munitie gekocht wordt.. De reden waarom noch de VS, noch de NAVO protesteren tegen de gekende medeschuldigen aan deze illegale praktijken, is volgens Pepe Escobar dat hiermee tevens de smokkelkanalen van de CIA verbonden zijn, de zogenaamde “rat lines”. De CIA beschikt over een uitgebreid netwerk voor smokkel van olie, wapens, drugs...en dat moet natuurlijk verborgen blijven. Hopen maar dat de Russen in dit spel op hoog niveau toch hun werk kunnen verder zetten opdat in Syrië de vrede hersteld kan worden. Ondertussen blijft het in ieder geval waar wat Pepe Escobar zegt: “There’s no business like war business” (Pepe Escobar, How Russia is smashing the Turkish game in Syria, Sputnik 3 december 2015).

Een gemist interview, aangevuld en verbeterd

De Nederlandse Radio I (EO), “dit is de dag”, donderdag 11 februari 2016, 18.30 u – 19.00 u, wilde een interview met Boudewijn van Schoonhoven van de CAMA-kerken (in de studie in Hilversum) en mij (telefonisch vanuit Syrië), n.a.v. de ontmoeting van paus Franciscus met patriarch Kyril van Moscou. Na mijn eerste antwoord bleek echter de tijd al om te zijn. Of waren de programmamakers niet helemaal vrij? De organisatoren waren echter zo vriendelijk geweest vlak voor de uitzending enkele orientatievragen te sturen. Daar maak ik gebruik van om het interview nu uit te werken.
E.O.: Wat voor advies heeft u aan beide aartsvaders?
Antwoord: Ik acht me niet de adviseur van deze grote kerleiders, wel heb ik enkele wensen, als beden. Paus Franciscus en patriarch Kyril van de Russisch orthodoxe kerk zullen elkaar ontmoeten in een historische treffen, dat van beide kanten zorgvuldig werd voorbereid en gewenst. De patriach wilde geen ontmoeting op Europese bodem, omdat Europa te veel pijnlijke herinneringen aan de scheiding oproept, zoals de woordvoerder, de metropoliet Hilarion het uitdrukte. Deze zei verder: “we moeten onze onderlinge meningsverschillen opzij zetten en onze krachten bundelen om de christenen te redden die de ergste vervolgingen meemaken”. Er is uitdrukkelijk sprake van een “genocide”, een volkerenmoord van de christenen in het Midden Oosten en Afrika. De paus, op weg naar Mexico zal op de internationale luchthaven van Havanna, Cuba, halt houden en daar patriarch Kyril ontmoeten die op weg is naar Latijns Amerika. De christenen van beide kanten worden uitdrukkelijk opgeroepen hiervoor te bidden en de Russisch orthodoxe kerk zal het jaar 2016 bijzonder wijden aan gebed en zorg voor de bescherming van de vervolgde christenen. Mijn algemene wens is dat ze een hartelijke ontmoeting hebben met elkaar, open, eerlijk en vol wederzijds respect zodat verdere contacten kunnen volgen om tot verzoening te komen en uiteindelijk tot een diepe eenheid in verscheidenheid, op grond van het Evangelie van Jezus Christus. Deze intentie is ons des te dierbaarder omdat wij “de Orde van de Eenheid van Antiochië” zijn. Mijn specifieke wens is dat deze ontmoeting mag leiden tot concrete plannen van steun aan de vervolgde christenen over heel de wereld en voor Syrië een ondubbelzinnige verdediging van de soevereiniteit van het land met een radicale afwijzing van iedere buitenlandse inmenging die niet met toestemming van Syrië zelf gebeurt. Dit laatste is onwettig, immoreel en vernietigt verder het land en zijn bevolking. (Wie maakt dit eens duidelijk aan onze Nederlandse en Belgische regering?) De Russisch orthodoxe kerk heeft hierbij al een duidelijker teken gegeven dan de katholieke kerk. Patriarch Kyril was in het begin van de oorlog tegen Syrië al aanwezig op een van de vele massabetogingen in Damascus, waaruit toen meteen de grote eenheid tussen volk, leger, regering en president duidelijk werd. Hij wilde de soevereiniteit van dit land steunen en bezocht ook president Bachar el-Assad. Zijn boodschap was deze: ik ben hier om jullie te danken omdat wij van jullie het christelijke geloof hebben gekregen. Hij bedoelde vanuit Antiochië, van waaruit de eerste verkondiging begon. Dit werd als Antakya in het Ottomaanse rijk brutaal ingelijfd, maar geen enkele patriarch van Antiochië zal zijn zetel naar Turkije verplaatsen, hoe zwaar de Turkse druk ook is. Antiochië is en blijft Syrisch. Verder heeft de Russisch orthodoxe kerk gezorgd voor de plaatsing van het grootste Christusbeeld ter wereld hier op de “berg van de cherubijnen” in Saidnaya op 14 oktober 2013 terwijl de oorlog in volle geweld woedde. Zij vroegen en bereikten drie dagen staakt het vuren. Het beeld staat er nog en is te zien vanuit Jordanië, Israël, Palestina en Libanon. Onze paus zou meer kunnen doen om de soevereiniteit van het land te verdedigen. Het was een hart onder de riem voor de christenen toen hij de volkerenmoord door de Turken in 1915 uitdrukkelijk een genocide noemde. Erdogan was zo woest dat hij de ambassadeur naar het Vaticaan stuurde en het resultaat was dat men nu op 3 februari 2016 overeen kwam dat men niet meer over genocide zou spreken maar over “tragische gebeurtenissen”. En zo werd een moedige en gerechtvaardigde verdediging om diplomatieke redenen afgezwakt. Erg Jammer.

E.O.: Zou het goed zijn als Assad weer in het zadel komt zoals de Russen willen?
Antwoord: Assad hoeft helemaal niet “weer in het zadel” geholpen te worden door een buitenlandse mogendheid. Hij is door de overgrote meerderheid van het volk op democratische wijze gekozen, ook door de vluchtelingen in de landen waar ze kans kregen (niet in België, en in Nederland?). De grote mogendheden hebben getracht deze verkiezingen te boycotten en onwettig te verklaren, onterecht. Zij bleven oproepen tot de spoedige val van Assad, tegen het volk in. En Europa heeft gewoon slaafs Amerika nagepraat, in dienst o.m. van de petroleumheersers van de golfstaten. Rusland wil een terugkeer naar het internationaal recht in plaats van de huidige praktijk, waarbij de machtigste volgens de wet van de jungle andere landen naar willekeur kan ontwrichten en overheersen. Saddam Hussein en M. Kadhaffi kunnen de westerse leiders niet meer voor het internationaal gerechthof brengen en aanklagen voor de verwoesting van hun land als misdaden tegen de menselijkheid. Assad zou dat wel kunnen. Dit is een reden te meer voor de wereldheersers waarom hij weg moet. Dat hij door zijn volk gedragen wordt, is voor de westerse machthebbers een doorn in het oog. Ondertussen wordt steeds duidelijker dat er geen effectieve strijd tegen Daesh mogelijk is in Syrië zonder medewerking met de wettige regering. In één maand tijd hebben de Russen het terrorisme in Syrië veel meer bestreden dan de coalitie van de halve wereld onder leiding van de VS in een heel jaar. Integendeel, deze laatste heeft Daesh juist sterk gemaakt, wat verborgen bleef voor de media.

E.O. : Hoe zou de positie van de christenen het beste kunnen worden beschermd?
Antwoord: Intern hoeven ze niet extra beschermd te worden. Eeuwen lang leefden christenen met moslims en andere geloofsgroepen in grote harmonie samen, ondanks herhaalde islamitische veroveringen. Amerika heeft al jaren lang forse bedragen besteed aan de ontwrichting van de soevereine lekenstaat van Syrië. De terroristengroep Ahrar el Sham werd al voor de opstanden in Syrië voor dat doel opgericht. Met eigen ogen hebben wij hier in ons dorp gezien hoe die zogenaamde “volksopstand” georganiseerd werd door groepen van buiten af, die steeds geweldadiger werden en plots zwaar gewapend waren. Ooggetuigen kunnen vertellen dat het op andere plaatsen precies op dezelfde wijze ging. De Syrische christenen zullen dus van aanvallen van buitenaf beschermd moeten worden zoals de andere geloofsgroepen. Laat Syrië gerust en laat hen zelf beslissen over hun leven en toekomst, zoals het internationaal recht vraagt. Dat alle buitenlandse inmenging ophoudt en laat de bodemrijkdommen aan het volk. Hou op met het bewapenen, trainen, betalen van terroristengroepen en het voortdurend nieuwe strijders sturen. En hef die sancties op, die niets anders zijn dan economisch terrorisme tegen het volk. Als de terroristen en de buitenlandse inmenging ophouden, is er geen volksverhuizing nodig en zal de meerderheid van de vluchtelingen uit het buitenland ook terugkeren. Steun de soevereiniteit van Syrië en steun de christenen waar je kunt. Er is een grondige mentaliteitsverandering in het westen nodig. Kerk in Nood heeft hiervoor van 29 januari tot 4 februari in vijf Franse steden een campagne gehouden met eminente sprekers, bisschoppen en anderen, uit verschillende landen waar christenen zwaar vervolgd worden.

E.O. : Wat kan de kerk daar praktisch voor de burgers betekenen?
De kerk is samen met de andere instellingen en bevolkingsgroepen het slachtoffer van deze door buitenlandse mogendheden georganiseerde ontwrichting. Vele kerken werden deskundig verwoest samen met oude kloosters, ziekenhuizen en de levensnoodzakelijk infrastructuur. Naast de materiele ellende is er nog de ingevoerde morele ontwrichting. Wanneer aan miljoenen vrouwen en meisjes in de Arabische wereld de plicht wordt opgelegd om de Syrië-strijders te komen plezieren brengt dit een voorheen ongekende morele ontwrichting mee. En in ellende groeit ook de criminaliteit. Syriërs die dagelijks door terroristen worden bedreigd, kan men niet verwijten dat ze het land verlaten, hoewel het beter zou zijn dat ze blijven om achteraf aan de heropbouw mee te werken. Kerkgemeenschappen en kloosters over heel Syrië helpen de bevolking, dikwijls op heldhaftige wijze. Ons klooster Mar Yakub heeft, dank zij onze overste, moeder Agnes-Mariam drie centra voor hulpverlening kunnen oprichten in Damascus, in Tartous en hier in Qâra. Dank zij de milde steun van vele weldoeners in België, Nederland, Frankrijk en elders hebben we heel vele gezinnen kunnen helpen aan voedsel, kleding, medicamenten of het noodzakelijke geld (we hebben een banknummer in België: IBAN BE 32-068-2083244-02 BIC GKCCBEBB, Abdijlaan 16, B-2400 MOL-POSTEL). We zijn hen zeer dankbaar en blijven ook bidden om zegen over hen en hun dierbaren. We zijn blij te mogen samenwerken met de grote Nederlandse organisatie Dorcas, die heel veel goed doet. Een bijzondere hulp zijn de zogenaamde “hospitainers”, de uiterst kostbare mobiele hospitalen. De inhuldiging (door patriarch Gregorios III Laham en moeder Agnes-Mariam) van de derde hospitainer (na Hama en Homs), bedoeld voor Idlib in het Noorden, hebben we zelf in Tartous mogen meemaken. We hebben daar de dankbaarheid van het volk mogen ervaren. En juist nu (donderdag 11 februari) geeft SANA (Syrian Arab News Agency: http://sana.sy/en/) een reportage met foto’s over een hulpkonvooi in Aleppo: een ambulance, een “hospitainer" en dertien trucks met hulpgoederen. De foto’s tonen de goeverneur Mohamed Marwan Olabi, die moeder Agnes-Mariam (Fadia al-Laham) dankt. De tekst vermeldt: “Deze campagne is een deel van de hulp die het klooster Mar Yakub in Qâra al vanaf het begin van de crisis voorziet voor een aantal provincies in Syrië”. Er werd ondertussen al een tweede beweging gestart, met hulp van een officiele internationale organisatie, om bedrijven en bedrijfjes op te richten of opnieuw op te starten. De bedoeling is zoveel mogelijk mensen aan het werk krijgen, zodat ze zelf hun kost kunnen verdienen. Dit wekt in deze streek, waar ondertussen zoals elders alle mensen arm zijn, een groot enthousiasme. We hebben zelf al een flink kaarsenfabriek opgestart waar we later nog meer arbeiders willen te werk stellen. Er is een atelier voor handgemaakte sierkaarsen en zeep. In het dorp werkt het fabriek voor handgemaakte tapijten weer en heeft zelfs gehandicapten in dienst. Er is een naaiatelier en een paddenstoelenkwekerij is in de maak en andere. Inmiddels worden ook vele cursussen en opleidingen gegeven om de achterstand (wegens de oorlog) in school en technische opleiding bij te werken. De hoop is groot dat de effectieve strijd tegen de terroristen met de hulp van Rusland en anderen steeds grotere veiligheid zal meebrengen zodat het land kan herrijzen.

E.O.: Is het moeilijk om het geloof te behouden in deze moeilijke tijden? Of sterkt dat juist?
Antwoord: Sommigen glijden af naar onverschilligheid en anderen worden des te vuriger in het geloof in Jezus. Overal is er een versterkte eenheid tussen moslims en christenen. Wij zelf werken en leven samen met moslims. Zij bidden regelmatig met ons mee, moslimkinderen spelen graag mee wanneer evangelieverhalen als sketch worden opgevoerd.
Aan de christenen in het westen vragen we: sta op uit uw onverschilligheid. Als de christenen hier worden uitgeroeid, is het alsof de wortels van de boom van de christenheid worden doorgehakt en als de wortels dood zijn, zal ook de boom zelf verdorren. Is dat het duivelse plan achter de schijn van “humanitaire hulp” “vredesgesprekken” en opbouw van een “nieuwe wereldorde” ? Wordt wakker en schud ook uw politieke verantwoordelijken wakker zodat ze ontwaken uit hun waanzin om hier nog meer te komen moorden en verwoesten. Volg de raad van informatie-gebed-hulp die Kerk in Nood geeft. Informeer u om u te verzetten tegen de leugens van de media, bidt intens en vast voor de vervolgde christenen en steun hen edelmoedig volgens uw mogelijkheden. Het zal veelvoudig als zegen over u terugkeren. Word een actieve medewerker aan de groei van het Rijk Gods op aarde en geen onwetende slaaf van het rijk van de duisternis. Sta aan de kant van de slachtoffers en niet aan de kant van de moordenaars. Moge de Heer Jezus u hiervoor verlichten en overvloedig zegenen.
P. Daniel

12-02-2016 om 17:11 geschreven door Gust Adriaensen

Gisteren woonde ik een lezing bij van Pieter Boussemaere, historicus, over de klimaatverandering. 'Eerste hulp bij klimaatverwarring' is de titel van zijn lezing én de titel van zijn nieuwe boek.

Op een boeiende en voortreffelijk didactische manier brengt Boussemaere de essentie van de klimaatkwestie  vanuit een historische invalshoek, aan de man.

De vooruitzichten zijn somber. Maar er is toch ook hoop, aldus Boussemaere. De fossiele brandstoffen zijn voor 70 tot 80 % verantwoordelijk voor de opwarming. Door massaal over te schakelen op andere energiebronnen kan de opwarming die onze planeet dreigt te verwoesten, gestopt worden.

Er was één zinnetje dat bij mij evenwel vele vragen opriep. De spreker zei: 'Wij kunnen zorgen voor de oplossing ZONDER IN TE BOETEN OP ONZE LUXE EN ONS COMFORT.

Dat is m.i. de kool en de geit sparen. Door zoiets te beweren, laat Boussemaere de goegemeente geloven dat degenen die het zich kunnen veroorloven, lekker verder kunnen gaan met het in snel tempo opvreten van de aarde, zonder dat de planeet daarvan de gevolgen zal dragen.

Wanneer je een oplossing van het klimaatprobleem voorstelt en propageert, zonder fundamentele vragen te stellen over ons op productie, consumptie en winst gebaseerde systeem en zonder dat je naar voren durft te brengen dat onze luxe en comfort, de aarde in snel tempo uitputten en uitbuiten, vertel je maar -bewust, onbewust?- een deel van het verhaal.

11-02-2016 om 10:14 geschreven door Gust Adriaensen

De politici die voortdurend de mond vol hebben over het (absolute) zelfbeschikkingsrecht wanneer het gaat over abortus of euthanasie, zijn tegelijk voortdurend in de weer om via allerlei wetten en decreten, via allerlei opvoedings- en afradingscampagnes, het zelfbeschikkingsrecht zo goed als helemaal uit te hollen.

09-02-2016 om 09:50 geschreven door Gust Adriaensen

‘Het smelt’ , de debuutroman van de 27-jarige Lize Spit kent een groot succes. In De Standaard van 8 februari staat een uitgebreid artikel over zowel boek als auteur.

Over het boek wil ik het in dit stukje niet hebben, wel over de relatie van Lize Spit tot haar geboortedorp Viersel (deeldorp van Zandhoven in de provincie Antwerpen). Zij woont nu al tien jaar in Brussel waar ze na haar studies bleef hangen.

Spit vermeldt de overzichtelijkheid van haar dorp, ze hoefde als kind geen keuzes te maken. In de stad raakt zij nu nog soms verlamd omdat ze twijfelt bij welke bakker ze haar stokbrood wil kopen.

Ondanks die geruststellende overzichtelijkheid, voelde ze zich in het dorp een buitenbeentje. ‘Ik was minder zorgeloos dan de meeste andere kinderen, aldus Spit. In het dorp trok ze zich de dingen te veel aan. Ze voelde vaak een verpletterend medeleven met de mensen om haar heen.

Ontvluchtte zij o.a. daarom haar dorp? Het lijkt erop. Zij zegt: ‘In het dorp trok ik me de dingen te veel aan. Dat is de reden waarom ik zo goed aard in de stad: omdat ik mij er veel minder verbonden voel met anderen en me veel minder verantwoordelijk voel voor hun verdriet.’ Maar in de stad is er de angst, zij moet steeds bezig zijn, op de vlucht voor het gepieker, bang voor de leegte.

Naar Viersel kom Lize Spit nog maar zelden. En als ze naar het dorp komt, dan is het als bezoeker , niet als deel van de gemeenschap. Toch zou ze haar kinderen liever opvoeden in een dorp dan in een stad.

Spit noemt haar boek een afrekening met het dorp. Ze bevolkt ‘Het smelt’ met personages en gebeurtenissen, die, weliswaar vaak vervormd, terug te voeren zijn tot haar roots in Viersel. Voelde ze daarbij geen gêne? Nee, zegt ze. ‘Als ik schrijf ben ik genadeloos en onverbiddelijk.’

Klinkt allemaal wel boeiend maar ook toch zo herkenbaar. De jonge auteur die de geslotenheid en de engheid van zijn dorp moet ontvluchten om in de stad te ontbolsteren, afstand moet nemen van zijn roots, en om dan, al dan niet succesvol, in een boek af te rekenen met die dorpse jeugd. Hoeveel dergelijke ‘afrekeningen’ zouden er sinds de romantiek al niet geschreven zijn? En het zijn ook, me dunkt, uitingen van jeugdige romantiek, waarbij de dorpse ervaringen die vanuit de stadse beleving gepresenteerd worden als ‘afrekening’, in hoge mate onderhevig zijn aan een door romantische nostalgie en/of aversie, veroorzaakte ‘vertekening’ van de, in casu, Vierselse realiteit.

Of het omgekeerde, namelijk de jonge auteur die de stad inruilt voor dorp of platteland om dan een afrekening met de stad te schrijven, even vaak voorkomt, kan een intrigerend onderzoeksthema zijn.

08-02-2016 om 14:19 geschreven door Gust Adriaensen

Voor de tweede maal heeft Paus Franciscus zijn maandelijkse gebedsintenties toegelicht in een persoonlijke videoboodschap. Deze video's worden aangeboden in tien talen, waaronder Chinees en Hebreeuws. De tiende taal zou aanvankelijk Latijn zijn. Uiteindelijk werd gekozen voor het Nederlands.

De algemene gebedsintentie van Paus Franciscus voor februari 2016 gaat over de zorg voor onze gemeenschappelijke woning, Gods schepping. In onderstaande video spreekt Paus Franciscus over goed omgaan met de schepping.

Dat we goed omgaan met de schepping – een geschenk van God – en haar beheren en beschermen, ook met het oog op toekomstige generaties.

Klik op onderstaande link om de video te zien.

Bijlagen:
https://www.kerknet.be/gebedsnetwerk-van-de-paus/video/videoboodschap-paus-februari-2016-zorg-gemeenschappelijk-huis#sthash.CaBFdZYb.dpuf   

In Frankrijk werd vorig jaar een wet goedgekeurd die supermarktketens dwingt hun voedsel te doneren aan liefdadigheidsorganisaties en voedselbanken. Sinds woensdag is het officieel verboden om niet verkochte producten te vernietigen.

Vanaf woensdag moeten supermarkten in Frankrijk maatregelen nemen om te voorkomen dat voedsel verspild wordt. Ze worden gedwongen om voedsel dat niet verkocht maar wel nog eetbaar is te doneren aan liefdadigheidsorganisaties of te schenken als voeding voor dieren. De wet werd vorig jaar in mei goedgekeurd en wordt nu van kracht.

05-02-2016 om 17:32 geschreven door Gust Adriaensen

XI/6
Vrijdag 5 februari 2016

Hypapante of “ontmoeting”

Wat wij Lichtmis noemen, heet in de byzantijnse liturgie “hypapante”, nl. de ontmoeting van Onze Heer Jezus Christus met zijn volk in de tempel. Op dinsdag 2 februari hadden wij de byzantijnse pastoor verwacht maar deze kwam niet en zo werd het een Latijnse viering van Lichtmis of de Opdracht van Jezus in de tempel, met kaarsenprocessie, omkaderd door byzantijnse gebeden en gezangen. Een van de oudste Mariafeesten uit het Oosten. En wij vierden deze dag als een zondag. Overigens hebben we de productie van kaarsen hernomen, met ander en beter materiaal, mooiere kaarsen, die bovendien ook nog langer branden. Ook de productie van de handgemaakte sierkaarsen, in alle mogelijke vormen en met alle mogelijke versieringen zit in de lift. Nu moet nog uitgekeken worden naar een goed afzetgebied. Deze week kregen we bezoek van een meisje in soldatenkostuum. Voor de oorlog was zij degenen die ons probeerde wat wegwijs te helpen in het Arabisch. Het gezin hoort tot onze gemeenschap en is nu verantwoordelijk voor de humanitaire hulpverlening vanuit Tartous. Gedurende gans de oorlog hebben we haar niet meer gezien, ze werkte bij Syriatel in Damascus en doet nu haar legerdienst. Haar taak bestaat er in zorg te dragen voor de families van de “martelaren”, nl van de gesneuvelde soldaten. Tenslotte was er nog een derde ontmoeting. Onze bisschop komt even langs en wel op de verjaardag van zijn bisschopswijding. Omdat overdag de zon meestal al heerlijk schijnt nemen we een drankje en gebakje in de zon op het voorplein.

Hou op met het bewapenen van onze moordenaars!

De zogenaamde vredesgesprekken van Geneve 3 zijn uiteindelijk met vertraging en haperingen dan toch begonnen en nu weer opgeschort. Alle beetjes kunnen helpen maar veel verwachten we er niet van. Zoals Saoedi-Arabië, Turkije en Qatar, met goedkeuring van het westen, Genève 2 hebben doen mislukken, zo zullen ze het met Genève 3 eveneens doen. Het ziet er naar uit dat Syrië zelf met zijn echte bondgenoten geleidelijk voor de vrede zal moeten zorgen. In Genève 3 is een groep aanwezig van terroristenleiders, gesteund door Saoedi-Arabië. Zij noemen zich zelf de HNC: het hoge onderhandelingscommitee! Hun taktiek is de volgende. Zorgen dat er zoveel mogelijk aanslagen gebeuren om deze gesprekken te belemmeren en zelf als enige eis te stellen dat de Syrische regering (die ze niet erkennen!) dringend de humanitaire toestand moet verbeteren met meer aandacht voor de mensenrechten. De terroristen gebruiken, waar ze kunnen, de bevolking als menselijk schild. Het leger omsingelt hen. Het voedsel van de b evolking wordt aangeslagen en als de terroristen zelf gebrek lijden moet er dringend voedselhulp komen. Ondertussden nklagen ze de regering aan die zogenaamd het volk laat verhjongeren. Dit is het stokpaardje van het hoge onderhandelingscommitee. Over de terroristische aanslagen en het verder uitmoorden van het volk en de vernietiging van het land wordt door hen natuurlijk met geen woord gerept. En ook daar trappen onze media in. Alle aandacht wordt afgeleid van de echte ellende en het werkelijke leed in Syrië om zoveel mogelijk de schuld te geven aan leger, regering en president. De oude mythen herleven als nooit voorheen: slachtoffers als schuldigen en schuldigen als slachtoffers voorstellen. Hoe moet het dan wel? De aanslagen moeten ophouden, de buitenlandse mogendheden moeten hun terroristen terugtrekken, en de strijd tegen het terrorisme moet gevoerd worden in samenwerking met Syrië zoals Rusland doet en zoals nu ook China wil doen. China heeft daartoe drie redenen. Vooreerst de soevereiniteit van Syrië, vervolgens het grote strategische belang van dit land en tenslotte de Chinese Ouïghours terroristen bestrijden vooraleer ze in de Xinjiang provincie (West China) terecht komen. Ondertussen protesteert China ook heftig tegen Ankara omdat het deze terroristen alle kansen geeft om naar China te komen. Tenslotte heeft China al 30 miljard dollar toegezegd voor de heropbouw van Syrië na de oorlog. Ook Iran heeft toegezegd mee te werken aan de heropbouw van Syrië. Tevens heeft Mohammad Zavad Zarif, de Iranese minister van buitenlandse zaken vorige dinsdag gezegd dat de UNO zichzelf ongeloofwaardig maakt door terroristische groepen uit te nodigen voor de vredesgesprekken. Kortom, de vrede in Syrië zal wellicht bereikt worden volgens het plan dat de president zelf heeft aangekondigd in zijn toespraak op 6 januari 2013 (http://www.mondialisation.ca/le-president-al-assad-lance-une-solution-politique-de-la-crise-en-syrie/5318025). In grote lijnen komt dit hier op neer. Eerst moet alle geweld ophouden en alle terroristen buiten, dan, en niet eerder, zal ook het leger zijn operaties staken. Vervolgens worden met een nationale dialoog een charter en constituties opgesteld, waarover een referendum wordt gehouden. Dan komt er een nieuwe regering en begint de heropbouw van het land. Uiteraard wordt dit alles alleen door Syriërs geregeld en niet door Saoedische, Tunesische, Turkse of andere villabewoners in Doha, Ankara of Parijs, als marionetten van hun broodheren. Dat waren de mannen van de zogenaamde Nationale Syrische Raad of Coalitie, die opgedrongen werd als “de enige wettige vertegenwoording van het land”! Toch blijft het westen met alle mogelijke middelen tegen de wettige Syrische regering vechten. Daarom verwachten we niet veel van de vredesgesprekken. Het zal van Syrië zelf moeten komen en Syrië is nu ook in staat om zijn onderlinge verzoening te bewerken. Het leger verovert steeds meer terrein op de terroristen en heeft bovendien juist nu een belangrijke overwinning behaald in Aleppo, het grote economisch centrum van het land dat wellicht het meest geleden heeft en nog lijdt. Dus goed nieuws. Met duizenden trokken de inwoners van Nubbul en al-Zahra (N-Aleppo) . donderdagmorgen (gisteren) al de straat op om hun bevrijding van meer dan 3 jaar terreur te vieren en het Syrische leger te danken. Voor het westen is het een gelegenheid om te jammeren en de vredesgesprekken op te schorten. Onze media doen natuurlijk flink met het kamp van de verwoesters mee door het leger en de Russen te verwijten dat ze de burgers bombarderen. Het is hun oud deuntje van jaloezie en ergernis, telkens met nieuwe strofen. Laat het duidelijk zijn: het gaat stilaan maar zeker de goede kant uit en de UNO-onderhandelaars met de westerse havikken hebben geen kans meer om nog hun oorspronkelijk doel te bereiken, nl. Syrië tot onvoorwaardelijke overgave te dwingen en een voorlopige regering onder leiding van de moslimbroeders aan de macht te helpen met een westerse marionet. De totale uitverkoop van Syrië gaat niet door. De westerse Arabische Lente wordt in Syrië begraven. En daarover houden onze media nu een rouwklacht, terwijl het volk dankbaar en hoopvol uitkijkt naar de uiteindelijke vrede.

Tot slot geven we enkele pittige verklaringen van Moran Mor Ignatius Aphrem II, de Syrisch-orthodoxe patriarch van Antiochië. Antiochië was eens het eerste belangrijke centrum van de christenheid. Daar was Petrus zeven jaar bisschop vooraleer hij naar Rome trok. Het Ottomaanse rijk heeft dit Syrische centrum aangeslagen en er Antakya van gemaakt. Turkije oefent nu zware druk uit om dit als centrum erkend te zien, maar dan als deel van Turkije. Deze patriarch en alle anderen zijn echter kategoriek: “wij gaan niet weg uit Damascus naar Turkije”. Het christelijke Antiochië is en blijft Syrisch. Op de vraag of het westen Syrië militair moet helpen om het terrorisme te verslaan is zijn antwoord eveneens duidelijk: “Ik vraag aan het westen alleen maar: hou op met onze moordenaars te bewapenen!” (www.les-crises.fr, 3 februari 2016). Wie kan deze vraag ook eens overbrengen aan de Nederlandse en Belgische regering? Of is de lafhartige verwoesting van Libië, waar ons land duchtig aan meegedaan heeft, nog niet genoeg geweest?

P. Daniel

Moeder, waarom lijden wij?

Inleiding
“... onverdiend leed verdragen is iets moois. Slagen verdragen die men verdiend heeft is niets bijzonders. Maar geduldig verdragen dat gij te lijden hebt om uw goede daden, dat is het wat God behaagt” 1 Petrus 2, 19-21)
Het lijden in ons leven is een mysterie en tegelijkdertijd een dagelijkse realiteit. We kunnen er niet aan onstnappen. Het is dan ook erg belangrijk om te weten hoe we ons moeten gedragen tegenover die pijn. In deze brief richt ik mij tot christenen en tegelijkertijd ook tot alle anderen die zich afvragen waarom christenen de gelukkigste mensen ter wereld zijn . Het antwoord ligt in de glorie van het KRUIS. En met St Paulus zeg ik: Wat mijzelf betreft, broeders en zusters, toen ik u het geheim van God kwam verkondigen, deed ik dat niet met vertoon van welsprekendheid of geleerdheid. Ik had mij voorgenomen u niets anders bij te brengen dan Jezus Christus, en Hem gekruisigd (1 Co 2,2). Echt geluk ligt dus niet in geleerdheid of in welsprekendheid maar in het Kruis. Hier gaat hij verder, en het is met getzelfde gemoed dat ik u schrijf omdat het woord van het Kruis dwa asheid is voor degenen die verloren gaan (1 Co 1,18). Het is dan ook niet makkelijk het te verkondigen zonder zichzelf totaal kwetsbaar te maken en het risico te lopen belachelijk gemaakt te worden, maar dat is ons lot, want voor ons, die gered worden is het woord van het Kruis de kracht van God. Met St Paulus zeg ik dus: Bovendien voel ik mij zwak, onzeker, en angstig. Het woord dat ik u verdkonig, overtuigt niet door geleerde woorden, maar het getuigt van de kracht van de Geest, zodat uw geloof niet zou styeunen op de wijsheid van mensen, maar op de kracht van God.
Toen ik voor het eerst in het klooster toekwam in het jaar 2008 hebben enkele woorden van Moeder Agnès Mariam mij getroffen. Ze sprak over de eentonigheid van het leven. Ze haalde aan hoe Jezus, de Zoon van God 30 jaar (!) op aarde heeft gewoond vooraleer hij met zijn prediking begon. Gedurende 30 jaar kende niemand Hem, gedurende 30 jaar was hij gehoorzaam aan zijn ouders. Gedurende 30 jaar heeft hij de dagelijkse realiteit van dit aardse tranendal gedeeld. Daarna heeft Hij 3 jaar gepredikt, 3 uur aan het Kruis gehangen, 3 dagen in het graf doorgebracht en is Hij verrezen. Misschien waren die 3 uren aan het Kruis dragelijker dan de 30 jaar van ons eentonbige leven. We zijn geroepen om de dagelijkse ellende te doorworstelen, dagelijkse ons Kruis te dragen. Daartoe ben je geroepen, omdat Christus voor jou heeft geleden. Hij heeft je zo een voorbeeld nagelaten, zodat jij in zijn voetsporen zou kunnen treden. Deze woorden hebben mij toen geholpen om mijn dagelijkse realiteit in een heel ander daglicht te zien. Ze hebben mij ertoe gebracht te beseffen dat ik niet alleen ben in die dagelijkse kommer en kwel maar dat de Heer mij via al die sleur zuivert. Zie ik heb je gezuiverd, ik heb je beproefd in het vuur van de ellende (Isa 48:10). We kunnen niet onstnappen aan het lijden. Laten we dus onderzoeken hoe we het lijden kunnen dragen en hoe het ons kan kronen opdat wij de kroon van het leven zouden mogen ontvangen. Gezegend is de man die standvastig blijft onder de beproeving [dat is, onze miserie, onze angsten, onze twijfels], want wanneer hij de test heeft doorstaan, zal hij de kroon van het leven ontvangen, wat God beloofd heeft aan degenen die van Hem houden (Jak. 1,12)
Hier wil ik de woorden invoegen van Moeder Agnès gedurende een conferentie door haar gegeven aan de gemeenschap in 2009. Daarna wil ik eindigen met twee citaten van Amerikaanse bijbelgeleerden. Een van hen is Katholiek, de ander is protestant.
De noodzaak van het Kruis
Moeder Agnès: “Het teken dat God mijn leven binnenkomt is dat ik alles mis. Het teken dat Hij dichtbij is, dat ik mijn hoofd hoog moet houden omdat mijn redding nabij is, is dat ik op het toppunt van de verlatenheid en de ellende ben gekomen, Paulus zegt: Je hebt je nog niet tot het bloed verzet in je strijd tegen de zonde. Als we zouden weten wat ons te wachten staat [in de hemel], wie de Heer werkelijk is, zouden al we snel zeggen: Echt waar Heer, U ben met weinig tevreden. U stelt u tevreden om die kleine broze mens die ik ben te verwarren; ik met mijn gesloten horizon, die niet verder zie dan het puntje van zijn neus. Dank U Heer om mijn wereld op zijn kop te zetten! Vaak, als ik in de war ben, denk ik dat de sterren uit de hemel vallen, op dat moment is er niets meer dat telt omdat ik rond mijzelf draai. De Heer moet ons tot het uiterste van onszelf brengen. Er is geen verrijzenis van de oude mens als we niet sterven. Sint Johannes van het Kruis zegt: Als we de volheid zouden kennen die gegeven wordt aan de ziel die aanvaardt om te sterven aan zichzelf, die aanvaardt om volledig geplukt te worden van alles, hij zou gelukkig zijn en de Heer danken in elk verdriet, in elke tegenstrijdigheid.
Wat kunnen we doen om een dergelijke gelukzaligheid te bereiken? Dagelijks een verzameling van tegenstrijdigheden bijeenrapen! Bijvoorbeeld: ik wilde schilderen en ze vragen mij om het huishouden te doen. God zij dank, dat is een moment om mijzelf te overwinnen. Op die manier geeft de Steenhouwer (de Heer) mij slagen om mij te polijsten als een diamant. De tegenstellingen [in ons leven] zijn gewild door God. Als ik dat niet zie, zal ik niet begrijpen wat me overkomt, ik zal mij al snel opwinden en zeggen: het is niet eerlijk, ze respecteren de ander meer dan mij, waarom moet ik altijd diezelfde taak doen, ze komt mij de oren uit, terwijl de anderen... Stop, zeg liever: Heer, ik dank u voor het feit dat u op mij hebt neergezien om mij de laatste plaats te geven, want dat is de plaats die Jezus heeft gekozen . Wie de laatste plaats kiest kan nooit meer vallen, omdat hij op het laagste niveau van zichzelf is gekomen - die persoon is sterker dan de duivel [Wie is de duivel?] , hij is sterker dan de tijd, en ik zal meer zeggen, hij woont al in de eeuwigheid. Laten we ons, in onze geestelijke strijd , het voornemen maken om de tegenstrijdigheden en tegenstellingen [uit het dagelijkse leven] te willen aanvaarden , wees niet bang. Ik moet de Heer niet om tegenstrijdigheden vragen, maar ik zal de gebeurtenissen die mij op de proef stellen, accepteren. Op die manier word ik een partner, teken ik een contract met Hem om met Hem samen te werken. Dank U Heer dat U mij waardig acht om mij te willen testen. [U Heer hebt ons getest; u hebt ons beproefd als zilver (Psalm 66:10)].
Laten we eens naar onszelf kijken deze maand: heb ik de beproevingen die mij overkwamen als een vloek aanvaard of als een mogelijke zegen? Hebben we de Geest van God verstikt die ons naar de woestijn bracht om verzocht te worden door de duivel 7 of hebben we in de geest van de heerlijkheid gewandeld die Christus geïnspireerd heeft om te sterven op het Kruis? Hoe kan ik mijn arme leven hier op aarde leefbaar maken als ik haar niet die eeuwige betekenis geef? Ik zou dan de eerste zijn om zelfmoord te plegen. Ik wil mijn leven op dezelfde manier leven zoals Jezus gedaan heeft. En ik weet dat Jezus gekomen is om het leven hier en nu te beleven in mijn wereld, in mijn vlees, om mij te leren dat deze realiteit (nl. het hier en nu – onze dagelijkse realiteit) de enge poort is waardoor we het eeuwige leven binnentreden. Laten we onze ziel onderzoeken: Heer, accepteer ik de realiteit in mijn leven, het hier en nu? Wat zijn de dingen die ik het meeste haat? Wat zijn de dingen die mij het meest tegenstrijdig lijken, tegenstrijdig aan mijn manier van zijn, tegenstrijdig aan mijn denken... ik wil ze voor ogen zien en zeggen: “Is het waar dat U niet bij me bent in deze dingen Heer?” Is het waar dat deze gebeurtenissen, die dingen, die personen buiten uw voorzienigheid vallen? Natuurlijke niet! U ben de Meester van de geschiedenis en ik wil u vertrouwen. U bent present in mijn leven, in de goede dingen, maar oh, geef mij de wijsheid om in te zien, dat u nog meer present ben in de dingen die mij tegenstrijdig lijken, en dat ik die moeilijkheden mag ontvangen als een geschenk uit uw hand.
Soms vergeten de mensen ons. [Soms denk ik] "Hebben ze nog niet eens gedacht om mij een glas water te geven vandaag?" Dat is het moment! Het is mijn beschermengel die ervoor zorgt dat ik vergeten wordt zodat ik iets kan bieden 8 [aan de Heer] en dat ik kan begrijpen hoeveel ik [als persoon] gekwetst ben. Ik ben een gekwetst persoon, op dat moment ben ik kwaad op degenen die mij vergeten zijn. Ik lanceer hen een proces in mijn hoofd en ik zie dat ze de anderen niet vergeten. Natuurlijk hebben ze mij vergeten want ze hebben een hekel aan mij, niemand let op mij ... Laten we oppassen en ontdekken wat ons zorgen baart, wat ons gemoed op stelten zet. Laten we opmerken wat ons stoort, waarom we, wanneer we ons goed in ons vel voelen , we plots gestresseerd zijn, angstig worden ... en onszelf afsluiten. De gebeurtenis [die ervoor zorgde dat ik angstig of gestresseerd of moedeloos of ... wat dan ook werd] heeft die pijn niet gecreëerd, ze heeft mij veeleer mijn wonde doen kennen 9. Ik moet die wonde niet verbergen, haar geen excuses zoeken. Ik moet haar daarentegen recht in de ogen kijken en haar ontmaskeren. Waarom ben je bedroefd mijn ziel, waarom ben je teneergeslagen? Waarom ben je plots blind en zie je niets anders dan die wonde?
We moeten die bewegingen in ons binnenste ontdekken, niet in de theorie van de meditatie: wenen omdat ik Jezus op het Kruis zie sterven bijvoorbeeld. Dat is goed, maar ik, ben ik dagelijks bereid, in de kleine dingen van het leven, om Jezus na te volgen? Ons leven bestaat niet uit grootse sprongen maar uit kleine pasjes, in de woestijn, in het donker. Mijn weg profileert zich op elke pas die ik zet , het is al wandelend dat ik mijn wereld creëer. Het is niet goed om de dingen vanuit de verte te zien, een groot ideaal hebben en proberen om het geprefacriceerd toe te passen, dat werkt niet. Misschien werkt het een tijdje, maar het redt niet. In de geschiedenis hebben we vele grote bewegingen gekend zoals het communisme en dergelijke. Het zijn ideëen maar die ideëen hebben zich niet geïncarneerd in een gekruisigd vlees. Deze weg is onmogelijk te bewandelen zonder Jezus Christus, zonder een geloof in de Levende Heer. Buddha, noch Mohammed kunnen mij helpen in deze weg. Dit is de uitdaging van Jezus Christus, waar enkel de armen en de nederigen op ingaan. Dit is de smalle weg , en slechts de armen en de nederigen bewandelen die. [Want de deur is smal en de weg is eng die leidt tot het leven, en slechts weinigen vinden hem. (Mat 7,14)] Het is een ongelooflijke uitdaging, indringers kunnen deze enge weg niet bewandelen. Ik wens u dat u zich met heel uw hart inzet om deze smalle weg te betreden die leidt naar de perfectie. En die perfectie is niet de mijne, het is de perfectie van de werkende aanwezigheid van de Heer [in mij] aan wie ik toelaat om in mijn leven in te grijpen”.
Tot hier de woorden van Moeder Agnès Mariam. Tijdens ons werk hier in het klooster luisteren we graag naar spirituele conferenties. Op die manier kunnen we onze werktijd nuttig gebruiken om bij te leren, al hangt het af van het soort werk, want bij sommige bezigheden heb je je volle concentratie nodig. Hoe dan ook, wat hierna volgt hoorden we in een preek van Pastor Bill Mounce, toen hij nog universiteitsprofessor was. Na hem luisteren we naar dr. Scott Hahn, eveneens uit Amerika.
Getuigenis van Pastor en professor Bill Mounce (een protestantse pastor uit de VS)
Hij was doodvertrietig bij de dood van zijn kind. Honderden studenten condoleerden hem en gaven hem briefjes. Eén van hen schreef: Alles leidt tot het goede voor degenen die God liefhebben, en die volgens zijn raadsbesluit geroepen zijn (Rom 8, 28). Hij was erg geschokt. Hoe durfde iemand te schrijven dat de dood van zijn kind iets goeds was! Maar na jaren begon hij te beseffen dat deze zin belangerijker was dan alle andere briefjes samen want hij begon de mening te begrijpen van het vers dat erop volgt: Alles leidt tot het goede voor degenen die God liefhebben, en die volgens zijn raadsbesluit geroepen zijn. Want die Hij tevoren heeft gekend, heeft Hij tevoren ook bestemd om te gelijken op het beeld van zijn Zoon, zodat Hij de eerstgeborene zou zijn onder vele broeders. (Rom 8, 28-29). God’s werk bestaat er dus in om ons te transformeren in het beeld van zijn Zoon. Het is daarom dat St Jakob het lef heeft om te zeggen: Broeders, acht uzelf heel gelukkig wanneer u allerlei beproevingen overkomen. (Jak. 1,2). Bill Mounce kon inzien dat zelfs de dood van zijn kind voor de glorie van God was en voor zijn eigen goed omdat hij zo meer op Christus zou gelijken. Dat is niet onze menselijke definite van wat goed is, maar God’s definitie van wat goed is, dat is, te worden zoals Jezus. Als we ons lijden dus accepteren, en God de leiding geven over ons leven, worden wij gevormd naar het beeld van Christus en beginnen we op Hem te gelijken. Niet mijn wil Heer, maar laat uw wil geschieden.
Getuigenis van dr. Scott Hahn (Katholieke professor in de theologie uit de VS)
De Geest die u ontvangen hebt, is er niet één van slaafsheid, die u opnieuw vrees zou aanjagen. U hebt de Geest van kindschap ontvangen , die u doet uitroepen “Abba, Vader”! (...) Maar als wij kinderen zijn, dan ook ergenamen, en wel erfgenamen van God, mede-erfgenamen met Christus ... (Rom 8, 15-17). “Tot hier is de lezing fantastisch” zegt Scott Hahn ... Maar wat volgt er??: ... Maar als wij kinderen zijn, dan ook ergenamen, en wel erfgenamen van God, mede-erfgenamen met Christus, op voorwaarde dat we lijden met Hem, zodat we ook met Hem verheerlijkt kunnen worden (Rom 8, 17). “Dit moet een grap zijn, moeten we met Hem lijden?” Ja, want St Paulus zegt: Ik ben ervan overtuigd dat het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid waarvan ons de openbaring te wachten staat (Rom 8,18). Dus, in een simpele kosten-baten analyse is het duidelijk dat de glorie in het volgende leven oneindig veel groter is dan ons tijdelijke lijden hier op aarde. Vervolgens zegt de tekst: De creatie was onderworpen aan ijdelheid (Rom 8, 20) en wacht vol ongeduld “om bevrijd te worden van haar gevangenschap aan de corruptie om zo de glorievolle vrijheid van de kinderen van God te mogen ontvangen” Dr. Hahn interpreteert het zo: je kan weglopen van het lijden, maar je kan je niet verstoppen, het zal je achtervolgen, omdat de volledige schepping eraan onderworpen is. De hele schepping is een lijdensweg, als je probeert het lijden te ontvluchten zal je méér lijden dan wanneer je je gewoon zou overgeven aan Gods wil.
Besluit
Ik wil nog een laatste idee aanbrengen. Het zal een ongelooflijke stuwkracht voor u zijn om uw lijden te aanvaarden. Heilige Thérèsa van Lisieux zei: Als ik dit papiertje met liefde van de grond opraap zal ik één ziel redden. Deze misschien naïef klinkende woorden zijn gestoelt op eeuwige waardheden want St Paulus zegt: Ik verblijd mij in mijn lijden voor u, en in mijn vlees vul ik aan wat ontbreeekt aan het lijden van Christus. Dat doe ik voor zijn lichaam, de Kerk. (Col 1,24). Wij christenen zijn het mystieke lichaam van Christus, de Kerk. Wij zijn zijn bloed en zijn vlees. Wanneer we lijden met opgeheven hoofd redden we niet enkel onszelf maar degenen rondom ons. Het is voor die reden dat St Paulus hier zegt dat hij zich verblijdt in zijn lijden. U ook, in uw dagelijkse leven verblijd u, want uw lijden is niet zinloos. Zoals we hierboven geleerd hebben, wordt u zo gevormd naar het beeld van Christus maar daarenboven redt u zielen. Het zijn niet mijn woorden maar die van St Petrus: “De beproevingen… dienen om de deugdelijkheid vn uw geloof te bewijzen, dat zoveel kostbaarder is dan vergankelijk goud, dat toch ook door vuur gelouterd wordt. Dan zal, wanneer Jezus Christus zich openbaart, lof, heerlijkheid en eer uw deel zijn. Hem hebt gij lief zonder Hem ooit gezien te hebben. In Hem gelooft gij, ofschoon gij Hem ook nu niet ziet. Hoe onberispelijk, hoe hemels zal uw vreugde zijn, als gij het einddoelvan uw geloof, de redding van uw ziel bereikt” . (1 Petrus 1, 7-9)
Leid ons Heer Jezus om ons dagelijks lijden te dragen. Jezus zegt: Maak u geen zorgen voor morgen; want morgen zal voor zichzelf zorgen. De zorgen van vandaag zijn genoeg (Mat 6,34). Dat wil dus zeggen dat we elke dag zorgen zullen hebben, maar de Heer verlangt van ons dat we ons boven die zorgen zouden stellen door vol vertrouwen naar Hem te zien voor elke oplossing en zo vreugdevol Jesaja na te volgen en te zeggen De Heer is mijn redding; ik zal vertrouwen, ik zal niet bang zijn; want de Heer God is mijn kracht en mijn lied, en Hij is mijn redding geworden. HALLELUJAH!
Fr. Jean-Baudouin

05-02-2016 om 17:28 geschreven door Gust Adriaensen

'Als christenen kunnen we niet egocentrisch zijn, maar moeten we altijd een openstaan naar anderen toe en voor anderen.'

'In de huidige maatschappij, waarin vergevensgezindheid zo zeldzaam is, wordt barmhartigheid belangrijker en belangrijker.'

'Het Evangelie roept ons op om dicht bij de armen en de vergetenen te staan, en om hen echte hoop te geven.'

05-02-2016 om 10:39 geschreven door Gust Adriaensen

De West-Vlaamse gouverneur, Carl Decaluwé, een christendemocraat nota bene, roept de inwoners van zijn provincie op, de vluchtelingen niet van voedsel te voorzien. Voorwaar, een oproep die getuigt van bestuurskracht, inventiviteit, medemenselijkheid en christelijke naastenliefde!!

Hieronder enkele foto's van levende wezens die de kustbewoners het best niet voederen:

05-02-2016 om 09:06 geschreven door Gust Adriaensen

Vind jij dat er een einde moet komen aan armoede en extreme ongelijkheid? Dan is het tijd om een einde t e maken aan belastingparadijzen.
Teken de petitie!

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
http://www.oxfamsol.be/nl/forward/emailref?path=node/2260   

Onder de titel 'Een Vlaanderen zonder taal' schrijft Mia Doornaert in De Standaard (1 februari) haar bekommernis en verontwaardiging uit over de teloorgang van het algemeen Nederlands in de publieke ruimte. Terecht. En verwaarlozing van de algemene taal maakt de weg vrij voor meer en meer dominantie van het Engels in academische en economische sectoren.

Al degenen die zich bezondigen aan die verwaarlozing (politici, leraars, mediamensen, artiesten, bedrijfsleiders,...) hebben geen oog voor onze taalgeschiedenis en taalstrijd, voor de intellectuele, culturele en sociale betekenis van een soepele, accurate algemene taal. En voor de permanente inspanning die nodig is om dergelijk taalinstrument beter en beter te beheersen.

En met die inspanning en voortschrijdende beheersing is het inderdaad droevig gesteld. Het komt me voor dat het gebruik van en de zorg en het respect voor een algemene Nederlandse taal, in ruimere en ruimere kring worden opgegeven. Zeker door de leidende kringen van het intellectuele en culturele wereldje in Vlaanderen. Onvermogen en taalluiheid spelen daarin de voornaamste rol.

Wat gepropageerd en beoefend wordt, is een massa tussentaaltjes, het zogenaamde Verkavelingsvlaams, en streektalen (met nostalgische liefde 'dialecten' genoemd), waarvan 'het spijtig zou zijn dat ze verdwijnen' en die de gebruiker in wat ruimere kring maar ook in de eigen straat opzadelen met grote taalonzekerheid, omdat de 'dialectgebruiker' zich genoodzaakt ziet voor meer en meer woorden een 'dialectische vertaling' te verzinnen.

Van de weeromstuit komt er dus een grotere ruimte voor het Engels en duiken er meer en meer pleitbezorgers ervan op. Maar opgelet; Degenen die pleiten voor een bijna ongebreideld gebruik van het Engels aan de universiteit (en waarom ook niet reeds in de secundaire school, enz.?), helpen op de lange duur een taalsituatie in Vlaanderen te creëren, vergelijkbaar met de 19de en begin 20ste eeuw. Met dien verstande dat het Frans nu vervangen wordt door het Engels. De economische en financiële toplagen gebruiken het Engels. Het 'volk' kan zich lekker behelpen met 'Verkavelingsvlaams' of 'dialect'. En het wordt de gewone man dan nog aangepraat en voorgedaan dat dergelijk taalgebruik 'cool', 'hip', 'in', 'retro', 'puur', 'naturel', 'spontaan', enz. (naar keuze) is.

Mia Doornaert zou wel eens gelijk kunnen hebben: we evolueren in snel tempo naar een 'Vlaanderen zonder taal'.

02-02-2016 om 08:09 geschreven door Gust Adriaensen