De vzw JIL, Jongeren Info Life, zette een campagne op, die als bedoeling heeft vrouwen ernstig te doen nadenken en informatie te verstrekken over zwangerschap en zwangerschapsonderbreking.

Dat de organisatie haar visie, dat het leven beschermwaardig is vanaf de conceptie, niet onder stoelen of banken steekt, is de abortuslobby en een groot deel van de media een doorn in het oog. En zij doen er dus alles aan om JIL verdacht en monddood te maken.

Toch wel een merkwaardige opvatting over 'vrijheid van meningsuiting'. Al vele jaren wordt de goegemeente om de oren gekletst met propaganda voor abortus en euthanasie, dat alles onder het mom van individuele vrijheid en vooruitgang. Als er dan eens stemmen opgaan die de abortus- en euthanasiepletwals in vraag stellen, geldt klaarblijkelijk de zo bejubelde vrijheid van meningsuiting niet meer.

Nog erger is dat een minister zich door de abortuslobby laat verleiden tot censuur. Inderdaad, minister Weyts speelde het knechtje van de abortuslobby door een affichecampagne van de vzw JIL op de Antwerpse trams te verwijderen.

Waarop de minister zich steunt om dat te doen, is helemaal onduidelijk. Aan de affiche kan het moeilijk liggen (zie afbeelding). Weyts dus als censor. Al de politici die het zo vaak en zo graag hebben over de onaantastbare waarde van de vrije meningsuiting, moeten ze, als ze geloofwaardig willen blijven, de minister ter verantwoording roepen!

(meer inlichtingen over de activiteiten van JIL, zijn te vinden op www.jongereninfolife.be en www.ongeplandzwanger.be )

Bijlagen:
http://www.jongereninfolife.be   
http://www.ongeplandzwanger.be   

Paus Franciscus over migranten en vluchtelingen:

'We zijn een samenleving die door de globalisering van de onverschilligheid, de ervaring van het schreien en het lijden vergeten is.'

'Deze crisis, die kan gemeten worden in aantallen en statistieken, willen wij echter benaderen met namen, verhalen, families.'

'Wij moeten geen muren bouwen, maar bruggen. Er is geen behoefte om de deuren te sluiten, we moeten ze openen.'

'Beste leden van het Europees Parlement, de tijd is gekomen om samen aan het Europa te bouwen dat niet gefocust is op de economie maar wel op de heiligheid van de menselijke persoon en van de onvervreemdbare waarden.'

11-03-2016 om 16:57 geschreven door Gust Adriaensen

OPEN BRIEF

Aan Zijne Excellentie de Heer Didier Reynders,
Belgisch Minister van Buitenlandse Zaken

Excellentie,

Als Belg in Syrië, wil ik me richten tot U, een geëerde minister van ons geliefd land, om informatie te verschaffen over mijn situatie, en U tevens te vragen verder mee te werken aan onze bescherming en die van de bevolking.

In 2010 ben ik, pater Daniel Maes, een norbertijn van de Vlaamse abdij Postel-Mol naar Syrië gekomen, in dienst van de de religieuze gemeenschap van Mar Yakub, Qâra, Qalamoun. Ik kwam met vele vooroordelen en argwaan. Het contact met de bevolking en het land bezorgde me echter een cultuurschok. Het is waar, de persoonlijke politieke vrijheden bleken niet erg groot te zijn, maar evenmin belangrijk (hierin is inmiddels grote verandering gekomen onder meer door een meer partijen stelsel). Daartegenover stond evenwel de harmonieuze maatschappij van de vele verschillende gelovige en etnische groepen, die al eeuwen lang in vrede samenleefden. Verder was er de weldadige oosterse gastvrijheid en een zeer grote veiligheid, die wij in ons eigen land nooit hebben gekend. Stelen en baldadigheden waren nagenoeg onbestaande. Het land had geen schulden en kende geen daklozen. Integendeel, vele honderdduizenden vluchtelingen van omringende landen werden opgenomen en ook onderhouden als eigen burgers. Het dagelijks leven was bovendien zeer goedkoop, zoals de voeding. Ook scholen, universiteiten en ziekenhuizen waren gratis, zelfs voor ons vreemdelingen die tot een Syrische monastieke gemeenschap behoorden, zoals we zelf mochten ondervinden.

Inmiddels is er een verschrikkelijke oorlog uitgebroken. Met eigen ogen hebben wij gezien hoe vreemdelingen (niet Syriërs) brutale protestmanifestaties organiseerden tegen de regering. Zij maakten er zelf foto’s en filmen van, die door het TV station Al Jazeera in Qatar, wereldwijd werden verspreid met het valse bericht dat het volk in opstand kwam tegen een dictatuur. Hierbij nodigden zij de jongeren van ons dorp uit om zich bij hen te voegen. Er werden aanslagen en moorden gepleegd om beurt in soennitische en in christelijke middens om de indruk te wekken dat het ging om wraak als bij een interne burgeroorlog. Ondanks deze pogingen om haat en ontwrichting te brengen, bleef het volk één. De Syriërs protesteerden als één familie tegen de buitenlandse terreurgroepen en tegen de landen die hen steunen. Honderdduizenden onschuldigen werden vermoord, waaronder zeer vele regeringssoldaten en veiligheidsmensen. Scholen, ziekenhuizen, infrastructuur werden grondig verwoest.

Enkele miljoenen burgers vluchtten naar het buitenland. De meesten vluchtten evenwel in het land zelf naar zones die door het leger worden beschermd. Immers, de regering beslist had niet zijn oliebronnen in de woestijn te beschermen maar wel zijn eigen bevolking. In november 2013 waren wij zelf het doelwit. De aanvallen en beschietingen van tienduizenden zwaar gewapende strijders om ons heen waren zo erg dat er menselijk gesproken, geen mogelijkheid meer bleek om aan dood en verwoesting te ontkomen. God zij dank, is gans onze gemeenschap op meer dan wonderbare wijze hieraan toch ontsnapt, en tot heden ongedeerd gebleven, samen met de bevolking van Qâra, dank zij het leger. Daarna bracht de tijdige Russische tussenkomst, op vraag van de Syrische regering, een grondige kentering en werden eindelijk allerlei terroristische groepen eindelijk deskundig bestreden, waarvoor het volk erg dankbaar is en blijft. Dit geeft ook hoop. Toch blijven duizenden jihadisten, door het buitenland bewapend, getraind en grof betaald toestromen om alsnog de moedige weerstand van het volk te breken.

Zo beleven wij nu de grootste humanitaire crisis sinds WO.II. Wij trachten hieraan tegemoet te komen en iedereen in nood te helpen, vooral vanuit drie centra die door onze gemeenschap werden opgericht: in Damascus, in Tartous en in ons klooster zelf. Toch hebben we een tweetal weken geleden ook in het meest getroffen Aleppo hulp kunnen bieden met niet minder dan 8.500 pakketten, een ambulance en de vierde “hopitainer”, een uiterst kostbaar mobiel hospitaal. Daarom ontving Moeder Agnes-Mariam, stichteres en overste van dit klooster, recent in Moskou, in naam van de gemeenschap de belangrijke Femida-prijs voor vrede en rechtvaardigheid. Uiteraard kunnen wij deze hulp slechts blijven geven dank zij de milde steun van onze zeer vele weldoeners, van sommige internationale organisaties en landen zoals Nederland, die bereid zijn ons te steunen om mensen te helpen in de grootste nood, onverschillig tot welk geloof of etnische groep zij ook behoren.

Met groot vertrouwen richten wij ons tot u met de vraag u niet door leugens en mediamanipulatie te laten misleiden, maar moedig te erkennen wat werkelijk in Syrië gebeurt. Laten we de recente tragische voorbeelden niet vergeten. Op grond van grove leugens werden volkeren uitgemoord en landen verwoest. Bepaalde grootmachten wilden zich meester maken van de olie, het goud, de banken, de wapenvoorraden. Ook ons land hielp mee om bepaalde landen in de totale chaos te storten, waarin ze nu verkeren. Het waren illegale en mensonwaardige acties. Waarom?

Syrië is een soeverein land, de bakermat van de oudste beschavingen en de wieg van het kostbare christelijk geloof. Het heeft een wettige regering en een wettig gekozen president, door de overgrote meerderheid van het volk met zijn verschillende geloofsgemeenschappen en etnische groepen gedragen. Geen enkel internationaal recht kan enige inmenging door vreemden hier rechtvaardigen. De beslissing over zijn toekomst of regering komt alleen aan het volk zelf toe. Zult u meehelpen op grond van
grove leugens dit volk met zijn regering verder uit te moorden en te verwoesten, tegen alle internationaal recht en menselijke waardigheid in? Moet de vluchtelingenstroom nog groter worden? Behaagt het u een heel volk in een uitzichtloze ellende te storten omdat grootmachten hier hun pijplijn willen, zich meester willen maken van de olie, de gas of van dit zeer strategisch gelegen land? Vrede en veiligheid voor dit volk vereisen de erkenning van de onschendbaarheid van zijn grondgebied, van zijn onafhankelijkheid, zijn nationale eenheid en zijn culturele eigenheid. Bovendien, moet een broos bestand van de vijandelijkheden nu weer door nieuwe illegale, militaire interventies verbroken worden?

Excellentie, een waardig en bekwaam staatsman bereidt de toekomst voor, respecteert het internationaal recht, de soevereiniteit van andere landen, zoals hij wil dat deze van zijn eigen land gerespecteerd wordt en hij dient zijn volk (het Latijnse woord “minister” betekent “dienaar”). Wees moedig, neem contact met de Syrische regering, herstel de diplomatieke betrekkingen, hef onmiddellijk alle sancties op tegen het volk, omdat zij niets anders zijn dan economisch terrorisme, biedt edelmoedig uw hulp en mogelijkheden aan in naam van het Belgische volk. Wie echter de belangen van vreemde grootmachten dient om andere volken in de diepste ellende te storten, is een terroristenleider, de naam van staatsman onwaardig. Mogen we vragen dat u zich niet (meer) aan de kant van de moordenaars, maar aan kant van de onschuldige slachtoffers zult scharen? Dit verwachten wij, het Syrische volk, en zovele mensen van goede wil in België en elders van U. Hiervoor zullen zij u zeer dankbaar zijn en de toekomst zal u eren als een waardig staatsman.

Wil samen met onze noodkreet tevens onze eerbiedige groeten aanvaarden,
P. Daniel Maes (uit Postel-Mol) - Deir Mar Yakub, Qâra, Syrië - 11 maart 2016

11-03-2016 om 15:56 geschreven door Gust Adriaensen

XI/11

Vrijdag 11 maart 2016

Halfvasten voorbij

Het christelijk geloof in het oosten kent eigenlijk geen afzonderlijke, persoonlijke devoties. Alles wordt geïntegreerd in de liturgie zelf. Hier ligt ook het grote verschil tussen de vele persoonlijke Mariadevoties in het westen en de liturgische Mariaverering in het oosten. Zo herdachten we de zondagen van de vasten respectievelijk de iconenverering, de relikwieën en het heilig Kruis. Vorige zondag ging de aandacht naar Johannes Climacus (het Griekse ‘klimaks’ = ‘ladder’) wiens “Ladder van deugden” (Latijn ‘Scala Paradisi’) beschouwt wordt als een model voor de geestelijke strijd in de veertigdagentijd. Dit werk wordt in de monastieke traditie bij voorkeur in de vastentijd gelezen. En vorige donderdag werd “de grote canon van de vasten” gezongen, samengesteld door de heilige Andreas, aartsbisschop van Kreta (rond 720). De 9 ‘oden’ of gezangen bevatten samen 320 ‘tropairen’ of poëtische verzen, gebeden. Het is een indrukwekkende vesperdienst die meer dan twee uur duurt.
Zaterdagavond komt een jongeman uit Frankrijk toe. Hij wil een tijd komen helpen en meeleven. Hij is osteopaat en als boerenzoon uit Bretagne goed thuis in de landbouw, maar hij zou graag nog verder studeren om geneesheer te worden. Hij heeft al ontwikkelingswerk gedaan in Australië en op de Filipijnen. Naast Frans spreekt hij ook goed Engels. Het klikt meteen. We eten samen met de fraters en gaan kennismaken met de rest van de gemeenschap. Onze verantwoordelijke voor de ploeg van de Rode Halve Maan heeft bijzonder veel last van rugpijnen. Na een eenvoudige massage van tien minuten blijkt hij er al van verlost te zijn. Natuurlijk komen meteen meerderen met dezelfde klacht naar boven, maar dat is voor later. De volgende dagen merken we dat hij een bijzonder handige kerel is in de tuin en op het terrein. Er wordt flink wat aangeplant.
Zondagnamiddag nemen we hem mee voor een bezoek aan de pastoor van Qara. Eerst nemen we deel aan de eucharistie van de parochie om half vijf. Daarna worden we al meteen uitgenodigd door een familie om even koffie te komen drinken, wat we graag aanvaarden. Daarna trekken we naar de pastorie. De eigenlijke bedoeling is abouna Georges helpen om een dynamische huwelijkspastoraal uit te bouwen. Concreet: de overgang maken van “een cultuur van de dood” naar een “cultuur van het leven” en de ware vrijheid. De contraceptieve cultuur wordt hier niet met zulk een agressieve campagne in de openbare opinie gevoerd als in Europa, maar de contraceptieve praktijk blijkt al even erg te zijn. Hoe zijn we daar achter gekomen? Een van de verantwoordelijken van de hulpploeg, een ingenieur, kwam een tijd geleden vertellen dat hij verloofd is en dat hij graag met zijn meisje eens langs wilde komen voor een goede christelijke huwelijksvoorbereiding. Ze zijn beiden uit Qara. We hebben er toen een gezellige avond van gemaakt samen met de fraters. We vroegen hoe zij hun huwelijk zagen en het werd een leerrijke uitwisseling over het wezen van het christelijk huwelijk: eenheid, trouw, onverbreekbaarheid, vruchtbaarheid... Dat er wetenschappelijke, natuurlijke methoden bestaan om eigen vruchtbaarheid zelf te beheersen, schenen ze niet te weten. Ze waren er geweldig aan geïnteresseerd. Ik vroeg hen een echtpaar of dokter te zoeken die daarvan op de hoogte is maar die bleken in Syrië onvindbaar. Zo namen we dan contact met onze deskundige en toegewijde vrienden van het Sensiplan® in België. We verzamelden en kregen de nodige informatie om een grondige voorlichting te geven aan de pastoor opdat hij alvast overtuigd is van het grote belang hiervan. De contraceptieve cultuur is de grootste ramp van de laatste halve eeuw, niet alleen op gebied van de gezondheid maar ook op gebied van het morele leven. Al jaren geleden werden door de Wereld Gezondheids Organisatie de twee bestanddelen van iedere contraceptieve pil gekatologeerd onder de gevaarlijkste kankerverwekkende stoffen voor de gezondheid van de mens. Bovendien is het percentage van echtscheidingen bij echtparen die contraceptie gebruiken 50 % terwijl dit voor hen die de natuurlijke methoden benutten minder van 4 %. Als je dit in Europa vertelt, jaag je meteen een massa mensen de kast op (waaronder theologen, andere - logen en - peuten). Eens zal de waarheid toch doordringen. Ook de pastoor is enthoesiast en denkt al aan voordrachten over heel het bisdom. Helaas, hier is een dergelijk onderwerp nog te zeer taboe, zeker voor een priester. Er zal hulp moeten komen van buitenaf of we moeten een jong dynamisch koppel vinden, waarvan de vrouw Syrisch is en die deskundige “consulenten” willen worden. Het zou een historische ommekeer kunnen brengen in dit land. Jawel, er zijn op dit ogenblik nog andere zorgen maar deze bijdrage zou van onschatbare waarde zijn. Laten we bidden voor een volgende stap en een goede oplossing: NFP in Syrië!
We krijgen op vrijdag (een school-vrije dag) bezoek van de jonge pastoor van Nebek die met een groep van 17 jonge catechisten een bezinningsdag wil houden. Dat is juist de dag dat de akathisthymme ter ere van O.L.Vrouw ’s middags in haar geheel wordt gezongen.
In de loop van de week kregen we nog bezoek van een Franse pastoor met een groep sympathieke parochianen. Dat ze geen enkele moeilijkheid ondervonden bij hun reis, is een aanmoediging en verdient navolging. Het is een aangename kennismaking. Er is ook een waalse journalist bij die ons vroeger al eens kwam opzoeken (in de abdij Postel) en een goede reportage maakte. Ik vroeg hem of de mentaliteit in België stilaan gunstig aan het veranderen is, maar dat was volgens hem niet erg het geval. Hij verwees naar de dwaze uitspraken van onze minister van buitenlandse zaken. Dit was voor mij de spreekwoordelijke druppel die mijn emmer deed overlopen. Vandaar mijn open brief, in het Nederlands en het Frans. Mag uiteraard vrij verspreid worden, hoe meer hoe liever.
(P.S. Laat me nog even vermelden dat ik op mijn bericht vorige keer - Parels uit de Russische orthodoxie – verschillende erg positieve reacties mocht ontvangen, wat ik beschouw als een belangstelling voor ware geestelijke diepgang. Moge deze belangstelling steeds meer toenemen).

Enkele activiteiten

We herinneren aan de Mars voor Syrië, nu zaterdag 12 maart, Spuiplein, DEN HAAG, 14.00 u (Contact: +32 (0)472 77 79 03 – vrij_syrie@telenet.be; Affiche: http://i66.tinypic.com/2hoemty.jpg;Facebook: https://www.facebook.com/events/431296530401838/)
Er is ook nog een manifestatie voorzien nu zondag 13 maart 14.00 u, Avenue Franklin Roosevelt 3, Bruxelles (Affiche http://i63.tinypic.com/25qd4lf.jpg; Contact: +32 (0)485 29 29 26 - sadee012345@yahoo.fr)
Zaterdag 12 en zondag 13 maart organiseert FSSP (Maison St. Paul, rue des Minimes, 27, 1000 Brussel) ontmoetingen met moeder Agnès-Mariam (www.fssp.be). Zaterdag om 15.00 u. Zondag na de eucharistie van 9.30 u, rond 11.45 u
Maandag 14 maart om 13.00 u wordt door de Poolse Europarlementariër M. Marek Jurek en anderen een “diner débat” georganiseerd met moeder Agnes-Mariam in het Europees parlement.
P. Daniel
P.S. In een afzonderlijke bijdrage voeg ik hierbij een open brief aan onze minister van buitenlandse zaken, een Nederlandse en een Franse versie in pdf.

11-03-2016 om 15:49 geschreven door Gust Adriaensen

Bekijk de videoboodschap van paus Franciscus voor de maand maart. Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
https://youtu.be/510kBYj57cc   

Oxfam heeft een rapport gepubliceerd dat aantoont hoe onze economie ten dienste staat van de 1% allerrijksten.

Om dat schokkende onevenwicht te herstellen, moeten onder andere de belastingparadijzen worden aangepakt!

08-03-2016 om 19:03 geschreven door Gust Adriaensen

Volgende belangrijke acht basisartikels horen zeker ook thuis in een Vlaamse grondwet. Een gratis advies aan Bourgeois. Vrij naar Animal Farm van George Orwell:

1. Al wie zich Belg noemt, of meent een Belg te zijn, is een vijand.
2. Al wie foutloos ‘Wat Wals is, vals is’ kan zeggen, is een vriend.
3. Geen enkele Vlaming zal zich draperen in een Belgische vlag.
4. Geen enkele Vlaming zal voor de Rode Duivels supporteren.
5. Geen enkele Vlaming mag een aflevering van ‘Thuis’ of van ‘Familie’ missen.
6. Geen enkele Vlaming mag in een Louis XIV-bed slapen.
7. Geen enkele Vlaming mag Franse of Waalse wijn drinken.
8. Alle Vlamingen zijn gelijk maar sommige Vlamingen zijn meer gelijk dan andere.

08-03-2016 om 11:48 geschreven door Gust Adriaensen

De journalist Roderik Six beweert in Knack dat 'ook in Europa de georganiseerde religie zich aan censuurdrift bezondigt'. Als bewijs van die zeer algemene beschuldiging, vermeldt hij een rechtszaak die door een Franse katholieke organisatie werd aangespannen tegen het vertonen van een film. Toch wel erg magertjes om 'de georganiseerde religie' te beschuldigen van censuurdrift.

Ik wil de heer Six een aantal inspiratietips aan de hand doen voor een hele reeks artikels over censuur- en andere driften van bv. het kapitalisme.

Vele lezers hebben ongetwijfeld belangstelling voor wat journalist Six zoal denkt over de productiedrift, de consumptiedrift, de winstdrift, de modedrift , de reclamedrift, en ja ook, de censuurdrift van de kapitalistische religie.

06-03-2016 om 20:25 geschreven door Gust Adriaensen

Ferdinand von Schirach, bestsellende misdaadauteur en advocaat, in 'Waardigheid is kwetsbaar':

'We hebben nood aan een Europese natie, nu meer dan ooit. De begrippen die ons vormen, de tolerantie, het respect voor de medemens, de rechtsstaat zijn Europese dingen. En het zijn waarden die erg beïnvloed zijn door het christendom.

Laten we ven een stap terugzetten. We zijn zelf voor een groot deel natuur. We moeten slapen, eten en andere vruchtbare zaken doen, maar één ding maakt ons verschillend: we hebben ons tegen de natuur verzet.

De natuur is, om het met Darwin te zeggen, het recht van de sterkste. Wij hangen precies het tegendeel aan: wij beschermen de zwakste. Dat is onze grootste verwenznlijking, ondanks onze dierlijke aard. Dat is mens te zijn.

Het idee dat de medemens even waardevol is als mezelf, ook al is hij veel zwakker, dat we van de medemens geen object maken, dat we hem niet opeten, dat we hem niet slaan, of dat we hem niet buitensluiten, dat we hem achten als mens. Dat is waardigheid.

Dat hebben we uitgedrukt in het christendom. Het was onvoorstelbaar: iemand zei dat er hoop, geloof en liefde is, maar vooral liefde. Dat is het wezenlijke, juist dat maakt Europa uit.'

05-03-2016 om 09:58 geschreven door Gust Adriaensen

XI/10
Vrijdag 4 maart 2016

Rustig aan herstel werken

Al beleeft Syrië een woelige periode, we trachten in de gemeenschap rustig verder te bidden en te werken. Het voorplein wordt opgeruimd en de vele gaten in het plaveisel worden hersteld. De open plekken in de aanplanting van de rozemarijn en de lavendel worden met nieuwe scheuten opgevuld. Op het terrein worden vele tientallen dode bomen verwijderd: bomen van olijven, amandelen, abrikozen, granaatappels, vijgen, kersen, appelen, peren... Velen hebben helaas de oorlog niet overleefd en er worden nieuwe geplant. We benutten de vroege lentezon in de hoop dat er achteraf geen onverwachte koudegolf meer komt. Ondertussen gaat ook de hulpverlening onverminderd verder, waarvoor telkens de nodige pakketten dienen klaar gemaakt te worden. En de handgemaakte sierkaarsen beleven een ongekende creativiteit. Potjes, blikjes ... alles is bruikbaar om nieuwe vormen uit te proberen. Je ziet hier kaarsen in alle vormen en kleuren.

Ondertussen hebben we de helft van de vasten al achter de rug, maar de opdracht van de “geestelijke strijd” blijft actueel voor de rest van de vasten en van ons leven. Als naar goede monastieke gewoonte lezen we in deze tijd de verhalen van Palladius, bisschop van Hélénopolis (363-425). Hij was aanvankelijk monnik in Jeruzalem en daarna in Egypte. Daar leefden toen duizenden monniken, in grote groepen, in kleine groepen of als kluizenaars. De woestijn had voor de Egyptische monniken in de IVe en Ve eeuw een dubbele betekenis. Het was de plaats van de grote rust, ingetogenheid en ontbering, ver van de wereldse drukte, waarbij zij door handenarbeid en voortdurend gebed tot vereniging met God trachtten te komen. Tevens was het de plaats van de duivel die zich nestelde in hun gedachten en gevoelens (eer, macht, bezit, jaloezie, lusteloosheid, seksuele bekoringen allerhande...). De monniken bestreden de duivel op eigen veld, naar het voorbeeld van Jezus. Tevens was het een strijd tegen zichzelf en tegen zijn eigen gedachten. In zijn beroemde “Histoire Lausiaque” geeft Paladius 71 verhalen over het leven van oude monniken, die hij meestal zelf gekend heeft. Het is als een geschiedenis van het oude monnikenleven in Egypte met menig pittig verhaaltje. Ziehier de geschiedenis van “Mozes de Ethiopiër”. Hij was een fameuze bendeleider, die het drama van zijn leven meemaakt en besluit voortaan monnik te worden. Hij trekt zich terug in een armzalige kluis in de woestijn om te bidden. Toevallig komen juist bij hem enkele brutale rovers binnen in de gedachte dat er wat te stelen viel. Hij heeft er geen moeite mee om ze K.O te slaan en hij sleurt ze naar vader abt en zegt: “vermits het mij niet toegestaan is iemand nog kwaad te doen, lever ik hen aan u over.” Daar ontdekken de rovers dat hun vrome monnik de fameuze bendeleider van weleer was. Ze zijn er zo door getroffen dat ze ook monnik willen worden! Er is dus voor de leiders van Daesh en andere groepen nog hoop, al zal het nu heel wat meer inspanning vergen om hen eerst K.O. te krijgen.
(P.S. De uitgebreide foto-reportage van de humanitaire hulp aan Aleppo, vorige keer aangekondigd, is toch niet op onze website gezet, waarvoor onze verontschuldiging.)

De zoveelste oorlog: macht en hebzucht, olie en gas

Al is het aantal goedgelovigen die de “politiek correcte” voorstelling van de oorlog in Syrië geloven, snel aan het verminderen, er zijn nog te veel mensen die de geoliede mediacampagne blindelings blijven volgen. In Syrië zou een spontane volksopstand door een gruwelijke dictator bloedig onderdrukt zijn, waaruit een burgeroorlog is ontstaan, die maar blijft voortduren omdat die dictator zich aan zijn macht vastklampt. Een van onze Belgische politieke luidsprekers heeft deze week zelfs gemeend de Syrische president openlijk te moeten aanklagen, uiteraard omdat hij zogenaamd zijn volk martelt, uithongert en uitmoordt. Daarmee huilt deze excellentie, als een van de gewillige beulen, mee met de wolven in het bos om de aandacht af te wenden van de echte misdadigers en ongestraft land en volk verder te helpen uitmoorden. (Zou onze minister beseffen dat hij van het volk lang niet de helft waardering krijgt en verdient dan degene die hij voor het strafhof wil sleuren?) Zowat twee weken geleden beschuldigde de Amerikaanse kolonel Steve Warren de Russen ervan twee hospitalen in Aleppo gebombardeerd te hebben, terwijl de Russen in steden geen bombardementen tegen de burgerbevolking uitvoeren en het Amerikaanse vliegtuigen waren die daar gebombardeerd hadden. Dagelijks blijven onze media Assad en Poetin, het Syrische en Russische leger beschuldigen, zonder zich eens af te vragen waarom juist zij door het volk op handen gedragen worden. Ook de Amerikaanse politieke klasse is er verregaand in geslaagd deze gefabriceerde versie te doen geloven aan de grote massa, om zo de militaire en terroristische acties tegen Syrië te blijven goedkeuren. Een monsterleugen gaat er gemakkelijker in dan een kleine leugen, dat wisten de nazi’s al. Het is telkens een verademing wanneer iemand uit de hoogste lagen van de Amerikaanse politiek de zaken eens eerlijk vertelt. Robert Kennedy jr is de zoon van Robert Kennedy, die vermoord werd in 1968, twee maanden nadat Maarten Luther King was vermoord. Hij is dus de neef van de eveneens vermoorde jongste president van de VS, John F. Kennedy. De slachtoffers hadden allemaal iets gemeenschappelijks. President John Kennedy wilde de wapenindustrie wat aan banden leggen. Robert wilde het werk van zijn broer verder zetten en M.L. King had een massa Amerikanen op de been gebracht in een protest tegen de oorlog in Vietnam. De bazen van de wapenindustrie tegenwerken is dus levensgevaarlijk.

Robert Kennedy jr heeft bijzondere belangstelling voor de Amerikaanse Midden-Oosten politiek. In een lang artikel in Politico vraagt hij zich af waarom de Amerikanen voor de Syriërs niet welkom zijn. In de ondertitel geeft hij meteen al een antwoord: zij haten niet onze vrijheden maar ze haten het feit dat wij onze idealen in hun land verlochenen, gewoon om de olie. In 1949 aarzelde de toenmalige Syrische president Shukri-al-Quatli zijn goedkeuring te geven aan het Amerikaanse plan van de Trans-Arabische Pipe-line, die de olie van Saoedi-Arabië langs Syrië naar Libanon moest brengen voor Europa. De CIA pleegde een staatsgreep, zette de president af en bracht haar marionet Husni al-Za’im aan de macht. Vooraleer deze het Amerikaanse plan kon goedkeuren werd hij echter afgezet door het volk, dat Quatli terug tot president maakte. Van dan af blijft de CIA in het Midden Oosten onafgebroken oorlog voeren in dienst van de Amerikaanse olie. Ze organiseerde in Syrië een nieuwe mislukte staatsgreep in juli 1957. “Mijn oom John” zo schrijft Robert Kennedy, was toen razend op Eisenhower en eiste dat het recht van zelfbestuur voor de Arabische landen zou gerespecteerd worden en dat de Amerikaanse imperialistische inmenging zou stoppen. “Mijn grootvader Joseph Kennedy” zat toen in een commissie die het wangedrag van de CIA onderzocht en haar pogingen tot staatsgreep in Jordanië, Syrië, Iran, Irak en Egypte scherp veroordeelde. Sindsdien is het echter alleen maar erger geworden. In september 1957 gaf Eisenhower de opdracht er alles aan te doen om in het Midden-Oosten de indruk te wekken dat alle ellende het gevolg is van een interne “heilige oorlog”. “Wat wij een oorlog tegen het terrorisme noemen is niets anders dan een oorlog om olie... De enige winnaars zijn de bouwers van militair wapentuig en de oliemagnaten”.

Neen, de huidige crisis in Syrië is echt niet begonnen in 2011 met een vreedzame volksopstand tegen een dictator, zoals de “politiek correcte” visie luidt. “De feiten bewijzen dat wij de crisis hebben veroorzaakt, maar dat we weinig macht hebben om ze ook op te lossen”. In het begin van de jaren tachtig van vorige eeuw werden de moslimbroeders al geholpen om een reeks bloedige aanslagen te plegen, o.a. met de onthoofding van 80 rekruten, allemaal allawieten. Het was de zoveelste poging om de regering omver te werpen. Na een mislukte moordaanslag op president Hafez (de vader van de huidige) was voor hem de maat vol. Hij kreeg twee projectielen toegeworpen, de ene schopte hij terug aan afzender en de tweede doodde zijn lijfwacht. Hierna maakte hij nogal drastisch een einde aan de aanslagen door heel het nest van de moslimbroeders uit te roeien. De onmiddellijke aanleiding voor de huidige oorlog is echter het voorstel in 2009 van Qatar, dat met een pipe-line zijn gas door Saoedi-Arabië, Jordanië, Syrië en Turkije naar de Middellandse Zee en Europa wilde brengen. Bachar al-Assad weigerde omdat hierdoor de trouwe bondgenoot Rusland een zeer zware slag zou toegebracht worden. Bachar onderhandelde bovendien met Iran, een andere trouwe bondgenoot, voor een gazoduc van Iran door Syrië naar Libanon en zo naar Europa. Dit was het startsein voor de VS, Qatar, Saoedi-Arabië en Israël om een efficiënte “Syrische oppositie” te vormen en het land ten val te brengen. De CIA gaf zes miljoen dollar aan de TV BARADA van de “Syrische oppositie”, gevestigd in Londen, om deskundig het beeld van een onduldbare Syrische dictator in de openbare opinie te beitelen. Daarmee konden ze voldoende reportages en video’s fabriceren én verspreiden van “een president die baadt in het bloed”. Hiervoor boden (en bieden nog!) de Amerikaanse gevangenissen zelf overvloedig materiaal. En dagelijks krijg je nu het nieuws over Syrië vanuit het zogenaamde “Syrisch observatorium voor de rechten van de mens”, een organisatie van de moslimbroeders in Londen! Bovendien is dit ook zowat de enige bron waar de UNO met plezier naar verwijst. Meteen begrijp je waarom onze ministers, wanneer ze over Syrië praten, zoveel onzin uitkramen en zich schaamteloos achter de moordenaars plaatsen. Naast deze mediasteun blijven de gewapende oppositiegroepen zelf massaal financiële, logistieke en militaire steun krijgen, al vijf jaar lang. Om de uitzichtloze ellende, die zij hierdoor veroorzaken voor het volk, bekommeren onze excellenties zich helemaal niet. “De stroom van miljoenen vluchtelingen naar Europa zijn het gevolg van onze pipe-line oorlog en van de blunders van de CIA”, aldus Robert jr.

Robert Kennedy jr. zou vanwege zijn land meer respect willen voor de soevereiniteit van andere landen, een drastische vermindering van de militaire uitgaven en een herstel van de vrijheid in eigen land. “De overheersing van de wereld gaat niet samen met het behoud van democratie in eigen land.” Samengevat schrijft hij: “Wij hebben onze waarden verguisd, onze eigen jeugd afgeslacht, honderdduizenden onschuldige mensen de dood in gejaagd, ons ideaal verloochend, onze nationale financies verspild aan zinloze en kostelijke avonturen in het buitenland. Daarvoor hielpen wij onze grootste vijanden en van Amerika, eens de bakermat van de vrijheid, maakten we voor onszelf een burcht voor nationale veiligheid terwijl we voor de internationale gemeenschap een paria werden op moreel vlak”. (Why the Arabs don’t want us in Syria. They don’t hate our “freedoms”. They hate that we‘ve betrayed our ideals in their own countries – for oil, 23/2/16, http://www.politico.eu/article/why-the-arabs-dont-want-us-in-syria-mideast-conflict-oil-intervention/).

Zal de “volkerenmoord” op de christenen nog toenemen?

In de tweede Tsjetsjeense oorlog (1999-2000) probeerden jihadisten al een islamitisch emiraat op te richten. In Grozny deden ze precies hetzelfde als wat ze nu in Rakka (Syrië) doen: de sharia opleggen en mensen onthoofden. De man die hen bestreed en uiteindelijk overwon was, tot spijt van wie het benijdt, jawel, Vladimir Poetin.
Op 10 februari 2016 overhandigde Vitali Tchourkine, de Russische ambassadeur, aan alle leden van de UNO veiligheidsraad een rapport van twee bladzijden met een tiental onweerlegbare grove schendingen van resoluties door Turkije, al jarenlang straffeloos gepleegd. Het bijzondere van dit rapport was dat de genoemde namen en organisaties die bij deze schendingen betrokken zijn, rechtstreeks verbonden waren met de Tsjetsjeense jihadisten. Het verschil is dat nu de AKP, de partij van president R.T. Erdogan de jihadisten steunt, zodat nu de Turkse staat zelf betrokken is: het is staatsterrorisme.
De toekomst van het terrorisme in Syrië, Irak, Libië en heel de wereld zal verregaand bepaald worden door Turkije. Ofwel kan Turkije ons zand in de ogen blijven strooien, blijft in de NAVO en integreert steeds meer in Europa en dan zal Turkije de handen vrij hebben om het terrorisme ongehinderd te verspreiden. De djihadisten zullen in heel de wereld toenemen. Het zal steeds meer worden zoals Finian Cunningham schrijft: “ De NAVO heeft de draad opgenomen waar nazi-Duitsland mislukte” (NATO at War... on the World, Sputnik International, 16 februari 2016). Ofwel wordt Europa wakker, neemt afstand van Turkije en stoot het uit de NAVO en dan zullen de VS zich meer bij Rusland voegen om samen het wereldterrorisme te bestrijden. Voor een groot deel zal het hiervan afhangen of de volkerenmoord van de christenen in het Midden-Oosten verder gaat of niet. Europa, quo vadis?

Parels uit de Russische orthodoxie

Het overbekende verhaal van de onbekende Russische pelgrim speelt zich af in de tweede helft van de negentiende eeuw. Hij was zo getroffen door het woord van Paulus in 1 Tessalonicenzen 5, 17: “Bid zonder ophouden” dat hij een dergelijk voortdurend innerlijk gebed kost wat kost wilde bereiken. Overal en bij iedereen zocht en vroeg hij, totdat het hem lukte. Op het ritme van zijn hart en zijn ademhaling kon hij dag en nacht bidden: “Heer Jezus Christus, ontferm u over mij”. Hij wilde voortaan niets anders meer doen dan op die wijze God loven en daarbij het evangelie of de spreuken van de vaders lezen. Moeilijkheden deerden hem niet meer en zijn hart liep over van vreugde. Toen hij rondzwierf in Tobolsk, had hij geen eten meer en besloot brood te vragen. Al jaren leefde hij van droog brood, zout en water. Hij kwam bij een zeer vrome orthodoxe familie met twee kleine kinderen terecht die hem dwongen bij hen te blijven overnachten, wat hij slechts na sterke protesten aanvaardde. Zij gaven hem een nieuwe knapzak, nieuwe kleren en schoeisel. De man was rechter en naast hun huis hadden ze een opvangcentrum voor pelgrims, bedelaars en armen. Omdat onze pelgrim keurig kon lezen en schrijven, - wat voor een zwerver toen niet zo evident was - wilde de man weten wat hij voorheen eigenlijk gedaan had. Welnu, onze pelgrim was samen met zijn oudere broer al heel jong wees en zij werden door hun grootouders opgevoed. Zijn broer was eerder wild, opvliegend en werd een dronkaard, terwijl hij stil van aard was. Op een keer duwde zijn broer hem uit het bed, waardoor hij zo ongelukkig viel dat sindsdien zijn linkderarm verlamd was. Grootvader hield veel van de gehandicapte jongste zoon en besloot hem te leren lezen en schrijven. Toen grootmoeder stierf, wilde grootvader dat hij zou trouwen opdat er opnieuw een vrouw in huis zou zijn. Hij stemde er tenslotte noodgedwongen mee in. Zijn vrouw was zeer vroom en erg toegewijd. Grootvader werd zwaar ziek en besloot zijn huis en geld aan de jongste zoon over te maken. Toen grootvader gestorven was bleven de jongste zoon en zijn vrouw alleen achter, de oudste zoon was altijd weg. Op zekere nacht stond heel het huis in brand. Hij kon zich met zijn vrouw slechts op het nippertje redden, maar ze hadden niets meer. Later begrepen ze dat de oudste broer al het geld gestolen had, het huis in brand gestoken en gevlucht was. Zijn vrouw kon heel goed naaien en trachtte daarmee de kost te verdienen, terwijl hij naast haar zat en uit het Evangelie of uit de “filokalie” (de spreuken van de vaders) voorlas. Soms weende zijn vrouw en wanneer hij vroeg waarom ze weende, antwoordde ze: omdat hetgeen hij las toch zo mooi was. Zij hadden een eenvoudige hut kunnen kopen. Zijn vrouw werd ziek en stierf. Als hij in de hut de klederen zag die zij nog gemaakt had, barstte hij in tranen uit en was ontroostbaar. Soms viel hij zelfs bewusteloos. Hier kon hij het leven niet meer verder dragen. Hij verkocht de hut, deelde het geld en de klederen aan de armen uit en vertrok als pelgrim.
Hierop vertelde de heer van het vrome orthodoxe gezin dat hij twee jaar geleden een bijzonder verhaal had vernomen van een bedelaar en dat was de reden waarom hij ook nu het leven van deze pelgrim wilde kennen. Er kwam bij hen een oude, erg verzwakte bedelaar toe met het paspoort van een vrij gelaten soldaat. Hij werd ziek en het gastgezin gaf hem de nodige verzorging maar al vlug bleek dat hij stervende was. Hem werd de ziekenzalving toegediend. De stervende vroeg papier en pen. Hij wilde nog een brief schrijven en vroeg of ze die aan zijn zoon wilden bezorgen in St. Petersburg. De gastheer stond versteld van de keurige wijze waarop deze oude bedelaar de uiterst verzorgde brief schreef. Daarop vertelde hij zijn levensverhaal, op voorwaarde dat de man hierover niets zou zeggen voor zijn dood. Deze oude, zieke bedelaar was eens een rijke prins, die luxueus leefde. Zijn vrouw stierf en hij bleef alleen achter met zijn zoon, die kapitein was van de wacht. Op een avond maakte de prins zich op voor een groots bal en vloog in gramschap uit tegen zijn knecht. Hij sloeg hem tegen het hoofd en joeg hem weg. De knecht was echter zo zwaar gewond dat hij later stierf. Niemand maakte zich daar druk over. Na zes weken echter kreeg de prins nachtmerries, waarbij deze knecht hem in een droom verscheen en hem zijn dood verweet. Dit werd steeds erger, zodat deze knecht ook overdag in zijn verbeelding kwam, samen met vele anderen die hij mishandeld of onrechtvaardig bejegend had. De prins werd zwaar ziek en de beste geneesheren met de beste therapieën konden geen enkele verbetering brengen. Zijn toestand werd alleen maar erger. Tenslotte kreeg hij diep berouw over al wat hij gedaan had, hij ging biechten en besloot het laatste deel van zijn leven in boete door te brengen. Vanaf dat moment verdwenen de nachtmerries en herwon hij zijn vroegere kracht. Hij voelde zich opgelucht. Hij liet al zijn onderhorigen vrij, nam het paspoort van een oude soldaat en vertrok in het geheim, gekleed als een armzalige bedelaar. Zo heeft hij vijftien jaar in Siberië rondgezworven en voelde zich de gelukkigste mens ter wereld. Hij bad en loofde God. Soms ging hij zich bij boeren aanbieden om te helpen bij het werk. De hel en de hemel zitten in onze eigen ziel, zo ervoer hij het. Zijn zoon had meegemaakt hoe hij als in een hel had geleefd en nu wilde hij hem laten weten dat hij ook als in de hemel heeft geleefd. Hij was diep gelukkig, verzoend met God, met de medemensen en met zichzelf. Hij wilde zijn zoon schrijven dat hij in grote vrede sterft. De laatste zin van zijn brief luidt: “Ik bid tot God dat Hij u zijn genade schenkt en ik sluit mijn ogen in rust, in de hoop op het eeuwige leven door de barmhartigheid van de Verlosser van de mensen, Jezus Christus”. (Récit d’un pèlerin russe, traduits par Jean Laloy, Editions Hygiène et Médecine, La Baconnière/Seuil, blz. 131-135. Decennia geleden gaf ik een Nederlandse vertaling van dit boek aan een zoekende Vlaamse jongere. Hij was er zo door getroffen dat hij eerst enkele bedevaarten maakte in eigen land en later te voet naar Compostella, Rome en Jeruzalem trok. Hij is uiteindelijk monnik geworden in een Franse Benedictijnenabdij).
P. Daniel

04-03-2016 om 21:09 geschreven door Gust Adriaensen

Het handgemeen tussen een docent wijsbegeerte en zijn assistente aan de Katholieke Universiteit van Leuven, krijgt enorm veel weerklank.

Dat bracht bijna gelijktijdig Rik Torfs en Etienne Vermeersch op een briljant idee. Zoals het grootste deel van de wereldbevolking weet, is Torfs de gewaardeerde rector van de Katholieke Universiteit van Leuven. Rik is jurist van opleiding maar hij vertoont ook graag en overvloedig wijsgerige trekjes. Etienne is filosoof van opleiding maar hij is een all-round wetenschapper, die met evenveel gemak orakelt over de splitsing van atomen, de relativiteitstheorie van Einstein en de overbevolking als over euthanasie, abortus, God die niet bestaat en kuisheidsgordels. Geregeld vechten deze heren van stand verbale duels op het scherp van de snee uit, tot lering en vermaak van velen.

Hun schitterende idee was het volgende: als totaal onbekende universiteitsfunctionarissen al zoveel roem en bekendheid verwerven door wat eenvoudig en kortstondig trek- en duwwerk, hoeveel sterker zal onze beroemdheid en glorie nog stijgen, wanneer wij eens een serieus worstelpartijtje aangaan.

En zo kwamen ze na weliswaar bitsig overleg in het  gigantische en luxueuze kantoor van de rector, waarbij een bloedige knokpartij nog net vermeden werd, tot het plan om voor een select publiek én de wereldpers, een korte demonstratie sumoworstelen te geven.

De plechtstatige promotiezaal in de Universitaire Hallen aan de Leuvense Oude Markt was tot in de nok gevuld, toen de twee grootste geesten van Vlaanderen het podium betraden. In tegenstelling tot de traditionele kampkledij van de sumoworstelaars -een soort van luier en niet meer dan dat-, hadden Torfs en Vermeersch zich in een gewatterd pak gehesen, om zichzelf te beschermen en omdat zowel zijzelf als vooral hun partners het in moreel en esthetisch opzicht niet kunnen vonden in een pamper mondiaal te gaan.

De laatste in dienst zijnde pedel mocht op de gong slaan en toen barstte het gevecht los. Nu ja, barsten...Het was al direct duidelijk voor de fine-fleur van de academische wereld en het puik van het journalistenheir, dat de beide heren een schrijnend gebrek aan fysieke conditie vertoonden. Torfs was evenwel soepeler en gladder in het kiezen van de juiste positie en plaats om Etienne vast te grijpen, Vermeersch hoekiger, plomper, meer rechttoe rechtaan. Vanaf het moment dat ze elkaar stevig geïmmobiliseerd hadden, hoorden de geamuseerde aanwezigen tot achteraan in de zaal de zware ademstoten, het gezucht en gekreun, afgewisseld met gesiste ouderwetse vloeken, waarin, zoals de geachte lezer waarschijnlijk wel weet, God een belangrijke plaats inneemt.

Enfin, het was een mooie vertoning, die na exact vijf minuten een einde nam, toen beide worstelaars van uitputting op de theatervloer neerzegen.

Nadat ze een beetje bekomen waren, bleken Rik en Etienne bijzonder opgetogen en mild voor elkaar te zijn. Ze hadden overduidelijk hun moment de gloire gehad en strooiden complimentjes naar elkaar. Vermeersch: 'U allen weet dat ik nog altijd graag met God worstel. Ik heb vandaag de kans gehad lijfelijk met een godje te vechten. Dat lucht op.' Torfs: 'Etienne blijkt toch niet de baarlijke Duivel te zijn. Een goed in het vlees zittend duiveltje. Dat wel en da's al.'

(Op de foto links Torfs, rechts Vermeersch -of omgekeerd- , net voor ze het strijdperk betraden)

04-03-2016 om 10:06 geschreven door Gust Adriaensen

Het kost niet veel moeite om artikels en uitspraken van politicologen als Ackaert, Devos en Hooghe op te snorren, waarin zij vanuit hun bekommernis om de democratie, cumulatie van politieke mandaten afkeuren. Concentratie van macht is immers nefast voor de democratie.

John Crombez, voorzitter van SP.A, maakte enkele dagen geleden zijn voornemen bekend om binnen zijn partij de cumulatie van parlementslid en burgemeester te verbieden.

Dan verwacht je dat er, zeker van onze democratisch ingestelde politicologen, instemming en steunbetuiging zouden komen. Niks daarvan.

Ackaert en Devos vragen zich af wat de electorale gevolgen kunnen zijn voor de partij van Crombez. Devos denkt dat de nadelen groter zullen zijn dan de voordelen. En Ackaert concentreert zich op de portemonnee van de mandatarissen: voor wie is cumulatie financieel interessant en voor wie niet. Kortom, enthousiasme of positieve feedback is in de verste verte niet te bespeuren.

Hooghe bakt het helemaal bruin. 'Cumulatie moet verdwijnen, maar het is moeilijk om als eerste die stap te zetten', schrijft politicoloog Hooghe. En volgens hem heeft Crombez met zijn voorstel een verborgen agenda!

Op die manier maakt politicoloog Hooghe, verbonden aan de Katholieke Universiteit van Leuven, al meteen Crombez verdacht. Dat is zonder twijfel ook Hooghes bedoeling. Want ook Hooghe heeft een verborgen agenda.

Iedere serieuze democraat, politicoloog of niet, moet een cumulatieverbod toejuichen. Maar Hooghe zou nog liever zijn tong afbijten dan ook maar één positief woord te zeggen over Crombez of het socialisme. Dus kronkelt hij zich in allerlei bochten om het initiatief tot cumulatieverbod binnen de SP.A in vraag te stellen, onderuit te halen en de voorzitter verdacht te maken. Dat is het in se 'goede' omkeren in iets 'verdachts', een handelwijze die nog het best wordt uitgedrukt in het Latijnse 'pervertere'. Foei professor Hooghe!

Onze politicologen hebben een hele voorraad petjes. Naargelang het in hun kraam past of al dan niet spoort met hun maatschappijvisie en politieke overtuiging, zetten ze hun moraliserend, analyserend, calculerend, negatief, positief, supporterend, afkeurend,... petje op.

03-03-2016 om 08:39 geschreven door Gust Adriaensen

Het getuigt  van een onvoorstelbaar en leugenachtig cynisme Griekenland de schuld te geven van de vluchtelingencrisis.

Hier doen we alsof onze maatschappij dreigt ontredderd te worden door enkele duizenden vluchtelingen . Een ware politiemacht grendelt de grens met Frankrijk af om toch maar te verhinderen dat haveloze mannen, vrouwen, kinderen, de kuststreek minder aantrekkelijk maken. Burgemeester Lippens speelt al met de gedachte aan een soort Guantánamo om al die mensen in nood onzichtbaar te maken.

Griekenland daarentegen krijgt dagelijks te maken met duizenden vluchtelingen, die meer dood dan levend , vaak ook gewoonweg dood, aanspoelen op de Griekse kusten.

In die situatie als voorzitter van de grootste partij, zonder verpinken toeteren dat het de schuld van de Grieken is, doet niet onder voor een aantal Trumpuitspraken.

02-03-2016 om 10:30 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de titel 'Decadente Kiezers' schrijft Mia Doornaert in De Standaard van 29 februari een column, waarin zij probeert het succes van Trump te verklaren.

Uit een aandachtige lezing van de column blijkt overduidelijk dat het barones Doornaert er niet om te doen is 'een verwaande populistische kwast van een multimiljardair' onderuit te halen, maar 'de fijnproevers van Europees links' over de hekel te halen. Die volgens haar 'decadente kiezers' stemmen massaal op figuren als als Corbyn bij Labour en Sanders bij de Amerikaaanse Democraten. Zij zijn in de rechtse logica van Doornaert er de schuld van dat Trump het zo goed doet bij de Republikeinse voorverkiezingen.

Met evenveel aplomb kan beweerd worden dat de fijnproevers van Europees rechts, van wie Doornaert ongetwijfeld een exemplaar is, en bij wie het misprijzen voor het gewone volk ingebakken is, -dat er zovelen tegen de armoedegrens aan schurken of er onder zitten, is immers hun eigen schuld-, meer en meer mensen naar de wanhoop en de het extremisme drijven.

01-03-2016 om 18:40 geschreven door Gust Adriaensen

In een verzorgde brochure onder de titel 'Barmhartig zoals de Vader' is een lezing van de abt van de Postelse norbertijnenabdij, Frederic Testaert, in druk verschenen. Een derde deel ervan vindt u via volgende links.

Bijlagen:
barmhartigheid 6.pdf (171.7 KB)   
barmhartigheid 7.pdf (202.9 KB)   

In een verzorgde brochure onder de titel 'Barmhartig zoals de Vader' is een lezing van de abt van de Postelse norbertijnenabdij, Frederic Testaert, in druk verschenen. Een tweede deel ervan vindt u via volgende links.

Bijlagen:
barmhartigheid 3a.pdf (135.1 KB)   
barmhartigheid 4.pdf (306.9 KB)   
barmhartigheid 5.pdf (149.4 KB)   

In een verzorgde brochure onder de titel 'Barmhartig zoals de Vader' is een lezing van de abt van de Postelse norbertijnenabdij, Frederic Testaert, in druk verschenen. Een eerste deel ervan vindt u via volgende links.

Bijlagen:
barmhartigheid 1.pdf (292.8 KB)   
barmhartigheid 2.pdf (177.8 KB)   

XI/9
Vrijdag 26 februari 2016

Dinsdag vernemen we telefonisch dat moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel de volgende dag komen en inderdaad arriveren ze woensdag tegen de middag. We hadden nauwelijks de kans om elkaar uitgebreid te verwelkomen of daar komt een ploeg van vijf mannen van de Russische tv toe (1TV.RU). Moeder Agnes-Mariam heeft immers zopas in Moscou de Femida-prijs gekregen. Femida is de Romeinse godin van de rechtvaardigheid, afgebeeld met een blinddoek (om haar onpartijdigheid, objectiviteit), een weegschaal en een zwaard. In feite is het een algemeen aanvaard symbool geworden van de rechtvaardigheid. In Rusland is het zowat de tegenhanger van de Nobelprijs. Deze prijs werd tot heden gegeven aan Russen die zich bijzonder hebben ingezet voor de verdediging van de rechtvaardigheid en de rechten van de mens. De tv-ploeg wil nu een reportage maken van ons klooster. We beginnen in de kerk waar we de vespers van de vastentijd zingen, die door de ploeg ijverig en uitgebreid wordt gefilmd. Onder de vespers valt, zoals naar gewoonte, het licht uit maar dat is voor die lui geen probleem. Daarna houden we een rondgang en ondertussen wordt moeder Agnes-Mariam geïnterviewd. Alles in het Arabisch. Ze hebben hun eigen tolk bij. Het is een eind over de middag wanneer de ploeg klaar is. Wij gaan eten maar zij verkiezen te vertrekken. Nu zijn we even als gemeenschap onder elkaar. We krijgen een uitgebreid verslag met foto’s van het bezoek van moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel aan Aleppo, waar ze konden zorgen voor de uitdeling van 8.500 grote dozen humanitaire hulp, met ambulance en mobiel hospitaal. Uiteraard waren de goeverneur en de bevolking heel dankbaar. Deze belangrijke bijdrage kon gerealiseerd worden, tevens met de hulp van Dorcas, die door de Nederlandse regering wordt gesteund. Ze bezoeken wijken waar al drie jaar niemand durft komen. De volgende dag was inderdaad de toegang weer versperd. Ook bezoeken ze het militaire vliegveld van Quweiris, dat ondertussen een symbool geworden is van de weerstand. De soldaten hebben daar in een geest van uitzonderlijke moed, eensgezindheid en broederlijkheid stand gehouden. Tevens zien we foto’s van het gulle onthaal dat moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel in Moscou te beurt viel. (Over de humanitaire hulp aan Aleppo als historische expeditie hebben we in het Frans en Engels een reportage gemaakt: die maandag op onze website zal staan www.maryakub.net). Na het middagmaal trekken we naar de grote zaal aan de ingangspoort. Daar wachten een 50-tal hoogwaardigheidsbekleders en vertegenwoordigers van Qara en Qalamoun. Zij willen moeder Agnes-Mariam danken. Van haar kant zegt ze dat, wat zij gekregen heeft, voor hen en voor Syrië is, dat wij er zijn voor hen en dat we één familie vormen. Het is een spontane ontmoeting waarbij verschillenden ongedwongen het woord nemen. Tenslotte vraagt ze de mensen haar op de hoogte te houden van de problemen die er zijn. En meteen komt al een grote zorg naar boven. Vele families zijn tijdens de hevige gevechten in 2013 naar Libanon gevlucht en willen nu met duizenden terugkeren, maar ze hebben dringende hulp nodig. Een bijkomende moeilijkheid hierbij is dat sommige vaders ondertussen hun kost goed blijven verdienen door met de terroristen mee te doen. Er wordt afgesproken dat men zal trachten toch gans het gezin op te vangen en de man te overtuigen om de wapens neer te leggen. Men wil wel heel waakzaam blijven en zorgen dat er geen infiltratie van gewapende strijders mogelijk is. En zo worden heen en weer voorstellen gedaan om de eenheid van het volk te bewaren en verzoening te bewerken. De sfeer is allerhartelijkst. Ondertussen worden overvloedig koffie, thee en koekjes aangeboden, geheel in de stijl van de oosterse gastvrijheid. Daarna was het al weer tijd om afscheid te nemen. Het is duidelijk dat moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel niet stil zitten en nu nagenoeg dag en nacht in beslag genomen worden door de dringende hulp voor de Syrische bevolking. Zowat alle Syriërs zullen nog lang steun nodig hebben. Wij vieren ’s avonds de eucharistie met een dankbaar hart om de hulp die we het volk kunnen bezorgen, uiteraad vooral dank zij jullie en de vele weldoeners, waarvoor we uitdrukkelijk willen blijven bidden. Moge God, de Vader van alle mensen, in Jezus de Verlosser, door zijn Geest u overvloedig zegenen. Moge Maria, de Moeder van Jezus haar mantel van barmhartigheid over u uitspreiden. Tegelijk bidden we opdat dit land doorheen het grote lijden, toch mag blijven stand houden, tot diepe verzoening mag komen en uiteindelijk als een nieuw volk mag herrijzen: “Onze Vader...Uw Rijk kome, uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel”.

Wordt de lijdensweg ingekort?

Moscou en Washington zijn overeengekomen om in Syrië een voorlopig staakt-het- vuren in te stellen. Dit zou vandaag om middernacht ingaan. Het betekent dat de wapens zwijgen, tenzij op beperkte wijze, in geval van wettige zelfverdediging. Verder mag niemand van de ondertekenaars terrein van anderen inpalmen. Vooral houdt dit in dat overal humanitaire hulp zal verleend worden.
Het staakt-het-vuren geldt niet tegenover de groepen die als terroristen door de UNO zijn erkend, zoals Daesh, Al-Nusra en de met Al-Qaida verbonden groepen. Laat me hierbij noteren dat dit al een vooruitgang is tegenover de onzin van een staakt-het-vuren zoals dit tot heden vanuit internationale organisaties graag werd gepromoot. Terreurgroepen zijn ongrijpbaar voor officiële overeenkomsten. Een staakt-het-vuren betekende voorheen dat de gruwelgroepen gewoon naar believen doorgingen of zich konden hergroeperen, terwijl het wettige leger en de politiediensten verlamd werden en de bevolking niet mochten verdedigen. Heb jij de internationale gemeenschap om een staakt-het-vuren horen vragen toen Daesh zijn barbaarse rooftocht begon? Neen, terwijl de media zorgden voor voldoende afschuw, krijgen ze de nodige hulp om een groot deel van Syrië te domineren. Er is evenwel ook nu nog bedrog mogelijk. De Ahrar el-Sham is een door buitenlandse geheime diensten al vóór de crisis opgerichte terreurgroep, verbonden met Al-Qaida, met de bedoeling hier door “volksopstanden” een plaatselijke islamitische staat op te richten onder de sharia. Zij is met de ontwrichting begonnen (daarom hebben de Russen ook meteen deze groep gebombardeerd). Nu heeft deze groep haar naam veranderd in Jaych Halab, zodat zij niet meer op de lijst van de terroristengroepen voorkomt. Moeten Rusland of het Syrische leger daar in trappen, om Kerry en anderen ter wille te zijn? Vervolgens zijn er zeven gewapende groepen die uitdrukkelijk het staakt-het-vuren afwijzen en die zich nu bij Daesh voegen (de partizanen van de sharia, de soldaten van de Levant, de groep van de Krim, de soldaten van Al-Aqsa... ik bespaar u de namen). Het megabedrog blijft maar doorgaan. Alle aandacht zal niet gericht worden op het barbaarse terrorisme, maar op iedere actie van het Syrische leger en Rusland. Zo kan men de schendingen van de overeenkomst aan Syrië toeschrijven en een reden vinden voor nog meer illegale, onmenselijke militaire invasie. Ondertussen zijn op vier dagen tijd weer een 100-tal regeringssoldaten gesneuveld, waar de media achteloos aan voorbijgaan. Zij zullen echter niet vergeten worden door de Syriërs en zeker niet door God!

Er is een zogenaamde Onafhankelijke Internationale Onderzoekscommissie voor Syrië opgericht. Klinkt goed. Vorige dindsdag werd een informele sessie gehouden met leden van de commissie. En wat zien we? Deze commissie heeft een rapport gemaakt op grond van aanklachten van bepaalde ngo’s die Syrië beschuldigen, met valse feiten. Sinds begin van de oorlog heeft de Syrische bestendige afgevaardigde bij de UNO, Bashar al-Jaafari meer dan 600 brieven geschreven met de nodige documentatie over terroristische aanslagen en wreedheden. Op geen enkele brief is enig antwoord gekomen en met geen enkele van deze misdaden heeft de commissie nu rekening gehouden. Verder houdt de commissie geen rekening met de bewijzen van buitenlandse mogendheden die wapens blijven leveren en djihadisten blijven sturen naar Syrië. Als de onderzoekscommissie bekommerd is om de schendingen van de rechten van de mens, waarom is er dan geen enkele veroordeling te horen van Qatar, Saoedi-Arabië en Turkije? Aldus Bashar al-Jaafari. Geheel terecht zei hij dat deze commissie onmogelijk als “onafhankelijk” kan erkend worden vermits ze politiek gekleurd is. Tenslotte zei hij nog dat hij verwacht had dat de voorzitter van de commissie tenminste de aanslagen van de voorbije dagen in Homs en Damascus, waarbij meer dan 130 Syriërs de dood vonden, zou veroordeeld hebben! Daarover kwam echter geen woord. De 29 doden van de recente aanslag in Ankara waren voldoende om Turkije toe te laten Noord Syrië te komen bombarderen, terwijl inmiddels DNA-onderzoek heeft uitgemaakt dat de daders Turken zijn en geen Syriërs. Wie vindt nu een dergelijke ‘onafhankelijke’ UNO onderzoekscommissie nog geloofwaardig? Het is duidelijk dat ook deze commissie weer de Syrische crisis moet voorstellen als een oorlog van het leger tegen het volk, om het land te kunnen verwoesten. Zal dit de ellende van het volk verminderen?

En dan nog iets over de sancties. Ik denk dat de meeste mensen, zoals ik zelf vroeger, niet beseffen wat sancties eigenlijk betekenen. In Frankrijk is Laurent Fabius, de minister van buitenlandse zaken er vandoor gegaan, zoals Michel Raimboud schrijft (Le mensonge, la nausée et les sanctions, 22 februari 2016). Hij vindt het de schandaligste minister die Frankrijk ooit gehad heeft. Een man die de moorden van de rebellen in Syrië loofde, openlijk zei dat de Syrische president geen recht had om op aarde te leven en vooral Syrië met sancties wilde doden. Het doet ons vragen stellen omtrent de oprechtheid van de internationale gemeenschap over het lot van de Syrische bevolking. Reeds voor de Amerikaanse inval in Irak in 2003, hebben de sancties 600.000 kinderen gedood. Toen was Madeleine Albright (de eerste vrouwelijke) staatsecretaris (tot 2001) van de VS. Op een persconferentie vroeg een journalist aan haar of sancties wel verantwoord zijn wanneer daardoor meer dan een half miljoen kinderen sterven. En denk je dat ze dit cijfer ontkende? Helemaal niet. Haar antwoord luidde simpelweg: “wij denken van wel”! Het waren geen Amerikaantjes, maar ‘slechts’ Irakese kinderen. Op Syrië wegen economische, financiële, toeristieke, culturele, sociale, diplomatieke sancties die samen het land wurgen en de bevolking verstikken. De ambassades werden gesloten alsook de luchtvaartmaatschappij Syrianair. De Syrische banken en communicatie (Syriatel) werden geboycot, toeristen bleven weg, de banden met het westen werden doorgesneden. Ondertussen zorgden dezelfde initiatiefnemers van de sancties met hun terroristengroepen voor een deskundige verwoesting van alle belangrijke infrastructuur. Mensen werden gedood als insekten, maar de gestolen olie van Irak en Syrië werd beschermd door de VS en Turkije. Tot eind vorig jaar zorgden multinationals voor een veilig transport naar het zionistisch Israël en vandaar kwam het gewoon op de wereldmarkt. De machtigen der aarde profiteerden er volop van, maar niet het Syrische of Iraakse volk. Na vijf jaar is het volk (zij die nog leven, al of niet gehandicapt) uitgeput, op, zoals een hoogbejaarde, die al zijn reserves verbruikt heeft. Michel Raimbaud: “De criminele en schandalige sancties, die het land en het volk van Syrië doden, moeten opgeheven worden, niet binnen een maand of een jaar, maar nu. Het is geen kwestie van diplomatie maar van eer. Frankrijk zou zich eren wanneer het voor zichzelf, nationaal, alle sancties tegen Syrië zou opheffen”.

De grootste schande uit de geschiedenis van de westerse pers

Wie dagelijks ijverig de dagbladen leest en het tv-nieuws volgt, is niet meer opgewassen tegen een totaal vervormd beeld dat van het internationaal gebeuren gegeven wordt. De voorstelling van de oorlog tegen Syrië en van de huidige slachtingen in Aleppo zullen de geschiedenis ingaan als de meest schaamteloze vervalsingen van de werkelijkheid in de gehele Atlantische pers. Dat schrijf (voor de Amerikaanse pers) Stephen Rinzer, senior lid van het Watson Instituut voor internationale studies van de Brown universiteit. Al drie jaar leeft de bevolking van Aleppo onder de terreur van de terroristen. Water en elektriciteit werden afgesloten. Fabrieken werden afgebroken, vernield en machinerieën naar Turkije gevoerd. Het Syrische leger, geholpen door bondgenoten en vooral Rusland brengen nu eindelijk hoop. De Amerikaanse pers, nagepraat door de hele Atlantische pers stelt de feiten precies omgekeerd voor. Aleppo zou een “bevrijde stad” zijn en wordt nu zogenaamd door het leger gebombardeerd. Assad, de Russen, Iran en bondgenoten worden als de verwoesters voorgesteld, terwijl de Amerikaanse coalitie, Turken, Saoedi’s en “gematigde rebellen” als de grote bevrijders worden gezien. Stephen Kinzer is eerder mild voor de gewone journalisten, omdat ze niet beter weten (mij dunkt dat het wel hun taak is!).. Immers, de financiële en ideologische druk op dag- en weekbladen, tijdschriften en tv-kanalen is immens groot. De grofste leugens zijn nu zelfs ingeburgerd in de campagne voor de presidentsverkiezingen. Tijdens het recente debat in Milwaukee, stelde Hillary Clinton dat de vredesgesprekken van de UNO voor Syrië te danken zijn aan een overeenkomst die zij in juni 2012 sloot in Genève. De werkelijkheid is precies omgekeerd en geen enkele journalist was voldoende op de hoogte om er tegenin te gaan. In 2012 wist H. Clinton samen met Turkije, Saoedi-Arabië en Israël het goede vredesplan van Kofi Annan voor Syrië te kelderen, omdat Iran hierbij betrokken werd en omdat hierin voorzien was dat de wettige regering in Syrië voorlopig zou behouden blijven. En zo is de hele westerse pers verblind. Voor de wereld heeft dit catastrofale gevolgen: “De VS hebben de macht om te beslissen over de dood van volkeren”. Lijden en dood blijven voortduren omwille van de onwetendheid in de openbare opinie over wat er werkelijk gebeurt.

Dezelfde schrijver stelt dat Rusland wordt voorgesteld als onze eeuwige vijand, terwijl het in feite voor ons een ideaal voorbeeld is. Ziehier een omschrijving van zijn overtuiging. Tegenover Afghanistan en Irak hadden wij Rusland moeten volgen en niet militair binnenvallen. In Syrië zijn wij het die een bloedige oorlog begonnen en het volk zal blijven lijden totdat wij onze politiek veranderen. We moeten de wettige regering van Assad steunen, dan kan zij onderhandelen met de binnenlandse oppositie in plaats van met buitenlandse terreurgroepen die wij helpen om het land te verwoesten. Rusland navolgen is goed voor Amerika en voor heel de wereld. Ook Europa zal nooit veilig zijn zonder samenwerking met Rusland. ”Dank u, Rusland”. De campagne voor de presidentsverkiezingen draait vooral rond onze veiligheid om het leger nog sterker uit te bouwen en nog meer vijanden te kunnen vermoorden. Als vijanden worden dan steevast genoemd: Rusland, Iran, China en een of ander land naar keuze van het ogenblik. Hoe het oorlogsgeweld kan verminderd worden komt slechts zelden en ter loops ter sprake. Ted Cruz verwees naar de ellende van de gewone mensen in Raqqa of Falluja en Donald Trump zei uitdrukkelijk dat de inval in Irak een verschrikkelijke vergissing was. Over president Georges W. Bush en zijn raadgevers zei hij: “Zij logen. Ze zeiden dat er massavernietigingswapens waren, maar die waren er niet en dat wisten zij”. (Met dank aan de vriendelijke lezer die deze artikels en de link stuurde: Stephen Rinzer, The Media are Misleading the Public on Syria, <http://www.bostonglobe.com/opinion/2016/02/18/the-media-are-misleading-public-syria/8YB75otYirPzUCnlwaVtcK/story.html>. Hierbij nog twee artikels van dezelfde auteur: On Syria: Thank you Russia, The Boston Globe, 13 februari 2016; The great dumbing-down of US foreign policy, The Boston Globe, 16 februari 2016.) Een andere lezer zond me een goed Nederlands artikel (De waarheid die de media verborgen houden over Assad’s Syrië), naar aanleiding van een reportage van Martin Smith, een Nederlandse journalist die blijkbaar wel waarheidsgetrouw wil zijn. De tekst eindigt aldus: “Het wordt met de dag duidelijker dat er flink gelogen wordt in de media om zo de bevolking op het verkeerde been te zetten, zodat we dit soort oorlogen steunen. We zijn er allemaal massaal ingetrapt tijdens de oorlog in Irak en de Libië-invasie. Achteraf werd pas duidelijk dat er gretig gebruik is gemaakt van propaganda en leugens...” Wanneer zal de waarheid over Syrië openlijk erkend worden en het lijden eindigen?

Hier en daar zijn er gezaghebbenden die al tot een juister inzicht komen en het ook durven verkondigen. Lord Richard Dannart, oud-stafchef van de Britse troepen (2006-2009) zegt openlijk dat Londen een grote vergissing begaat door de djihadisten te steunen in plaats van te doen zoals Rusland en de Syrisch Arabische Republiek te steunen (“Russia is getting it RIGHT in Syria, it’s the UK getting it WRONG, blasts ex-army chief”, Tom Batchelor, The Daily Express, February 16, 2016). Ook de Duitse generaal Harald Kujat spreekt in dezelfde zin (<http://www.ninefornews.nl/duitse-topgeneraal-rusland-zal-vrede-brengen-in-syrie-westen-moet-turkije-in-toom-houden/>). En nu maar hopen dat zij die in de Lage Landen het weer maken, binnen niet al te lange termijn tot inzicht komen, tot welzijn van eigen volk en vooral tot heil van Syrië. We zouden al kunnen beginnen met de zaken eens met hun volle naam te noemen, zoals de NATO: Noord Altlantische Terroristische Organisatie!

Een betekenisvolle doorbraak

In 2014 lanceerden feministen in Spanje hun “trein van de vrijheid”, waarmee ze hun zogenaamd recht op abortus wilden promoten. Hiertegen schreef Mgr. Juan Antonio Rei Pla, bisschop van Alcala de Henares, nabij Madrid, een bijdrage onder de titel: “De zaken noemen met hun naam”. Hij vergeleek deze trein met de treinen naar Auschwitz, die de mensen naar het dodenkamp voerden. Een explozie van verontwaardiging bij de feministen! Ze voelden zich zwaar beledigd. Zij eisten respect voor hun zogenaamde sexuele rechten en rechten van de mens, gepromoot door de UNO-bepalingen en legden klacht neer bij het gerecht. Het gerecht besliste evenwel dat de overtuiging van de bisschop en zijn persoonlijk geloof door de vrijheid van uitdrukking worden beschermd, al kunnen ze storend zijn, kwetsend of onaangenaam. (Salon beige, 19 februari 2015). En wat de holocaust of shoah betreft, - zo voegen wij er aan toe - is het goed deze onbegrijpelijke misdaad niet te vergeten om een dergelijke herhaling te voorkomen. Nochtans kunnen we een systematische cultus, die alle andere gruwelen alsook de misdaden van het zionistische regime zelf in de schaduw blijven stellen, niet aanvaarden. De wereldwijde, decennia oude abortuswet heeft al een onnoemelijk groter aantal van de zwaksten uit de mensenfamilie op gruwelijke wijze ter dood gebracht. Bovendien raast deze trein in volle snelheid nog verder. Daarom is een dergelijke vergelijking meer dan gerechtvaardigd. Proficiat Mgr. Juan Antonio Rei Pla. En deze keer heeft Femida weer eens rechtvaardig geoordeeld.

Graag willen we volgende actie aanbevelen:

Mars voor Syrië, 12 Maart 2016, 14.00 u, Den Haag
Zaterdag 12 Maart 2016 is het 5 jaar geleden dat de zogeheten “Arabische lente” in Syrië begon. Zoals overal in het Midden-Oosten blijkt deze lente nu een winter, aangespoord door buitenlandse agenda’s en met de openlijke financiële, militaire en morele steun van terreurorganisaties, dictaturen en het Westen. Het Syrische volk heeft heldhaftig het hoofd geboden tegen deze schijnrevolutie om haar model van een seculiere eenheidsstaat te verdedigen. Ondanks de verwoede pogingen van takfiri, sectaristen en zionistische agressors, houdt Syrië stand. Vandaag leidt Syrië de revolutie tegen Daesh, een monster geboren uit de internationale steun aan “gematigde” rebellen met de agenda van criminele autarken in Golfmonarchieën. Nu dat zij de hele wereld destabiliseren, is het tijd de legitimiteit van de Syrische strijd te erkennen. Locatie: Spuiplein, Den Haag, aanvang 14.00 u. Toegestaan: Syrische, Nederlandse en Russische vlagge. Niet toegestaan: politieke polarisering en kaping voor sektarisme, Syrië is één. Spandoeken van te voren voorleggen ter goedkeuring, aangezien de ordediensten hiervan op de hoogte willen worden gesteld.. Meer informatie en richtlijnen op de facebook: (Contact: +32 (0)472 77 79 03 – vrij_syrie@telenet.be. Affiche: http://i66.tinypic.com/2hoemty.jpg facebook: https://www.facebook.com/events/431296530401838/)

P. Daniel

26-02-2016 om 19:32 geschreven door Gust Adriaensen

Het Gentse Hof van Beroep heeft de dagvaarding van de Heilige Stoel en de Belgische bisschoppen in verband met seksueel misbruik nietig verklaard.

Reeds in 2010 maakte het advocatenduo  Van Steenbrugge en Mussche bekend dat ze de Heilige Stoel en de Paus zouden dagvaarden. In een reactie op dit blog schreef ik toen:

'U devalueert het gild der advocaten. U maakt uw confraters te schande. Is er geen gildeorde die u tot de orde kan roepen. Want u hebt nog helemaal geen grond waarop een dagvaarding kan steunen, u kletst wat dat betreft uit uw nek. En u weet, tenzij u oliedom bent, dat het dagvaarden van een staatshoofd zomaar formeel niet kan. En dat, in de dwaze veronderstelling dat het zou kunnen, dergelijke dagvaarding volkomen zinloos zou zijn.

Waarom maakt u uw voornemen dan wereldkundig? Maar één verklaring: mediageilheid. Ze doet u de trappers verliezen, mr. Van Steenbrugge. In combinatie met uw viscerale afkeer voor kerk en hiërarchie, tast ze uw beoordelingsvermogen aan. Uw geloofwaardigheid als advocaat bent u nu zeker kwijt.'

Van Steenbrugge en Mussche zouden de naam advocaat niet waard(ig) zijn als ze meer dan 5 jaar geleden al niet wisten dat ze kansloos waren. Ze hebben in hun obsessie om paus, bisschoppen en kerk te beschadigen, een aantal mensen gewoonweg om de tuin geleid.

En de kosten en boetes zijn voor de vertegenwoordiger van de slachtoffers. Niet voor de advocaten.

25-02-2016 om 21:56 geschreven door Gust Adriaensen

Jan De Maeseneer, hoogleraar huisartsgeneeskunde en eerstelijnsgezondheidszorg, aan de UGent, houdt elk jaar bij de eerstejaarsstudenten geneeskunde, een peiling over de opvattingen van studenten over maatschappelijke thema's.

Sterker dan vroeger kwamen daaruit de volgende twee elementen naar voren.

De studenten sluiten sterk aan bij het 'individuele-schuldmodel': wie niet succesvol is, heeft onvoldoende zijn best gedaan. Zij beschouwen dat ook als een verklaring voor de ondermaatse aanwezigheid van studenten van etnisch-culturele minderheden.

Een tweede opvallende trend was de loopbaankeuze. Slechts 11% van de studenten wil in de toekomst huisarts worden, een halvering van de vroegere cijfers.

Deze resultaten roepen ernstige vragen op, aldus De Maeseneer. Het zal uiterst belangrijk zijn om de toekomstige artsen de essentiële competenties van een hulpverlener bij te brengen, zoals empathie, begrip voor falen, nood aan cohesie. Want deze competenties komen in de verdrukking als het individuele schuldmodel en de absolute keuzevrijheid zo zwaar doorwegen.

En professor De Maeseneer besluit: 'Het is niet mogelijk om betrokken, kwaliteitsvolle hulpverleners op te leiden als belangrijke maatschappelijke stromingen ertoe leiden dat solidariteit en mededogen worden ingeruild voor de focus op 'eigen schuld' en 'mijn carrière.'

24-02-2016 om 10:02 geschreven door Gust Adriaensen