Bisdom Antwerpen

Mgr. Johan Bonny, bisschop-referent voor het onderwijs, schreef een brief over 'burgerschap en godsdienst', bij de aanvang van het nieuwe schooljaar.

‘Burgerschap en godsdienst’

Een nieuw schooljaar is als een nieuw schrijfboek. Het ruikt naar fris en vers. Op een leeg blad beginnen we aan een nieuw opstel. En dat is ook goed. Het is goed dat leerkrachten en leerlingen met elkaar een nieuwe start kunnen nemen, in een nieuwe klas. Het is goed dat de school aan een nieuw werkjaar kan beginnen, met een nieuw thema en een nieuwe aanpak. Het is goed dat leerlingen met een nieuwe agenda en een nieuw rapport kunnen starten, los van de nasleep van vorig jaar. Het is goed dat de schoolpoort weer open staat en het dorp of de wijk opnieuw tot leven komen, na de stilte van de zomermaanden. Graag wensen we aan allen die op 1 september weer naar school trekken, naar hun school, een vlot begin en een goed verloop van het nieuwe werkjaar!

Welke beelden zullen ons bijblijven van juli en augustus? Heel tegenstrijdige beelden. Enerzijds het mooie weer en de warme vakantiedagen, hier of in het buitenland, en de vele sportmanifestaties. Anderzijds de beelden van terroristische aanslagen en een gewelddadige aardbeving. Twee foto’s zal ik niet vlug vergeten: de foto van de bejaarde priester Jacques Hamel die in Saint-Etienne-du-Rouvray (Frankrijk) werd vermoord terwijl hij de eucharistie opdroeg, en de foto van het 5-jarige jongetje Omran uit Aleppo (Syrië) dat door een brandweerman van onder het puin werd gehaald en in het oranje zitje van een ambulance neergezet. Het zijn tragische beelden van het geweld dat tijdens de voorbije zomermaanden zijn dodelijke ramkoers voortzette. We mogen ze tijdens het komende schooljaar niet vergeten.

Het zijn beelden die doen nadenken over de belangrijke rol van de school in de samenleving.

Waar en hoe leren kinderen en jongeren uit verschillende maatschappelijke en culturele achtergronden met elkaar samenwerken en samenleven? Eerst en vooral op school.

Terecht groeit vandaag de vraag naar meer aandacht voor burgerschapsvorming op school.

Die burgerschapsvorming is geen bijkomstigheid. Ze gaat over alle inzichten, vaardigheden en houdingen die kinderen en jongeren nodig hebben om later als burgers in dezelfde samenleving met elkaar te kunnen optrekken. Zo’n brede opdracht kan niet in een afzonderlijk vak worden samengedrukt en nog minder uit een ander vak verwijderd.

Burgerschap gaat niet over een vak, maar over heel het pedagogische project.

Alle vakken en heel het schoolgebeuren hebben immers met burgerschapsvorming te maken. Hoe kinderen en jongeren met en over elkaar leren spreken, hoe ze met verschillende meningen en inzichten leren omgaan, hoe ze elkaars religieuze en culturele achtergronden leren respecteren, hoe ze met angsten en conflicten leren omgaan, hoe ze solidariteit boven particularisme leren plaatsen: daarvoor zijn de uren buiten de les even belangrijk als de uren in de les, de speelplaats en de sportzaal even belangrijk als het leslokaal, de stijl in de gang even belangrijk als de stijl in de klas. Dank aan allen die deze burgerschapsvorming meenemen als opdracht en kans in het schoolgebeuren.

Dat ook het vak godsdienst of levensbeschouwing in dat verband ter sprake komt, is terecht.

Godsdienst is een factor van zowel verscheidenheid als verbinding onder medeburgers.

Verscheidenheid: omdat godsdiensten verschillende inzichten en gedragspatronen naar voren schuiven. Verbinding omdat godsdiensten gezinnen en gemeenschappen in netwerken met elkaar verenigen. Burgerschapsvorming kan daarom niet naast de godsdiensten heen, evenmin als godsdiensten naast burgerschapsvorming heen kunnen. Hoe beter kinderen en jongeren hun eigen godsdienst kennen en die van anderen, hoe respectvoller zij later als burgers met elkaar kunnen omgaan.

Voor christenen is Jezus daarbij het kompas.

Niemand kon deze twee draden met elkaar verbinden als Hij: de draad van zijn persoonlijk getuigenis en de draad van zijn verbondenheid met anderen. Godsdienst en burgerschap: halverwege komen ze elkaar tegen. Dank aan allen die godsdiensten en levensbeschouwingen meenemen als evenveel kansen tot zowel verscheidenheid als verbinding in het schoolgebeuren.

Beste wensen voor een mooi en geslaagd schooljaar!

+ Johan Bonny

Bisschop van Antwerpen

Bisschop-referent voor het onderwijs

31-08-2016 om 22:29 geschreven door Gust Adriaensen

Er zijn plannen om het vak godsdienst in het katholiek onderwijs te hervormen. De Vlaamse bisschoppen willen dat de leerlingen in het secundair de fundamenten van het christendom weer beter leren kennen. Dat blijkt uit een brief van Johan Bonny, bisschop van Antwerpen.

Eindelijk! Alleen maar toe te juichen. Een onderwijs dat zich katholiek noemt, moet ervoor zorgen dat de vlag de lading dekt. Kennis hebben van je geloofsovertuiging en kerkelijk lidmaatschap en duidelijk uitkomen voor je identiteit , moeten de basis en de kern zijn van het katholiek onderwijs. Dan pas kan men met openheid de dialoog aangaan met andere gezindten.

Wat ik evenwel niet begrijp en me ook stoort is dat in katholieke hoek direct sterk beklemtoond wordt dat het niet de bedoeling is jongeren te 'bekeren'. Ook Rik Torfs kwam daarmee in De Afspraak voor de dag.

Als de godsdienstles beperkt blijft tot kennisoverdracht, dan heeft dit initiatief m.i. weinig zin. In katholieke scholen moet dat meer zijn. Bezieling en overtuiging moeten jonge mensen ertoe aanzetten volgelingen van Jezus Christus te worden. Dat was toch ook de opdracht van Christus!

Nog te veel christenen hebben pleinvrees. De niet-gelovigen en niet-kerkelijken proberen toch ook met veel overtuiging en niet zelden met veel misprijzen en superioriteitsgevoel, christenen te 'bekeren'!

30-08-2016 om 22:05 geschreven door Gust Adriaensen

XI/34
Vrijdag 26 augustus 2016
Extra werk
In de zomertijd blijft het water geven aan de gewassen in de tuin en op het terrein een groot werk. Er moet ook geoogst worden. Nu hebben we nog extra werk. Vooreerst moeten in de nieuwbouw kamers klaar gemaakt worden omdat er steeds meer gasten komen. Ondertussen gaat het leven van de religieuze gemeenschap verder. Dinsdag en donderdag komen de gehandicapten van Qâra zich nog steeds uitleven in ons klooster. Donderdagmiddag eten we samen maar dinsdag gaan ze ‘s middags al naar huis. Zo wilden we dinsdagnamiddag eens doorwerken aan het inventariseren en sorteren van de hulpgoederen. Dat is nog een extra werk in deze periode. Vele honderden dozen, vooral medisch materiaal moeten nog nagekeken worden. Juist nu komt er een groep van een twaalftal vrijwilligers van de Rode Halve Maan uit Damascus. Na de kennismaking en rondleiding gaan we toch maar aan de slag. Er moeten ook vele spullen versleept worden. De vrijwilligers uit Damascus zijn al vlug bereid om een handje toe te steken. Tegen de tijd van de vespers gaan enkelen naar de kerk, de anderen werken door. En daarna wordt nog doorgewerkt tot tien uur ’s avonds. Controleren, opschrijven, dozen versleuren. Tegen de muur staat een meisje heel aandachtig te luisteren naar een zuster die haar het Onze Vader aan het uitleggen is. Ondertussen beginnen de meesten honger te krijgen en gaan eten. Na het eten blijkt al veel werk gedaan te zijn. De fraters en de jongens van de Rode Halve Maan vormen twee ploegen en beginnen te voetballen op het grote voorplein. De meisjes supporteren. Tegen middernacht is iedereen zo moe en bezweet dat ze alleen nog maar een matras verlangen, behalve de meisjes die nog blijven verder kwebbelen. En in de nieuwbouw zijn er nog matrassen genoeg. De groep bleef twee nachten slapen en de volgende dag waren ze allen in de eucharistie.
De containers komen van Tartous, waar een echtpaar verantwoordelijk is. Het sorteren en inventariseren gebeurt hier. Een vrachtwagen brengt dan het nodige materiaal naar Homs. Daar is een man verantwoordelijk om familiepakketten te maken. Het is een grote hoeveelheid eten en sanitair materiaal. Van Homs gaat het naar de bevolking in Aleppo. En zo was de donderdag weer gevuld. ’s Morgens vroeg kwam er een container toe. ’s Middags was alles uitgeladen en gesorteerd. Er zijn een 20-tal vrijwilligers die helpen. Er was deze keer vooral heel veel confituur bij, maar ook medisch materiaal met rolstoelen in alle maten en modellen en zelfs operatietafels. In de vroege namiddag kwam al een vrachtwagen om een flinke lading naar Homs te brengen. Er heerst altijd een bijzonder aangename sfeer bij het uit- en inladen. En stevast zorgen de zusters dat er een pauze is met wat zelf gemaakte frisdrank en een versnapering. De humanitaire hulpverlening zal ons leven nog een tijd erg beïvloeden. En we zijn allen blij dat we het mogen en kunnen doen. We zullen wellicht in staat zijn iedere week een grote hoeveelheid aan hulp te kunnen geven.
Toppunt van arrogantie en wreedheid
De VS en co vrezen dat Syrië zal stand houden. Vijf jaar lang hebben ze alles gedaan om de regering omver te werpen. Ze hebben honderdduizenden onschuldigen de dood kunnen injagen en het land verwoesten, dank zij hun miljarden, en honderdduizenden goed getrainde, bewapende en dik betaalde jihadisten uit de hele wereld. De geheime diensten van de grote mogendheden zorgen voor een goed geoliede organisatie op wereldvlak. Toch moeten zij vaststellen dat het volk pal achter zijn leger en regering blijft staan, terwijl het westen alle moeite doet om een “sectaire strijd” of “burgeroorlog” uit te lokken. Graag schrijven de westerse media ook over hele streken die in opstand zouden zijn en de “gematigde rebellen” als bevrijders beschouwen. De werkelijkheid is dat meer dan 82 % van de bevolking alle terroristengroepen als handlangers van Amerika beschouwt. In Aleppo vluchten de meeste mensen, die kunnen, naar gebieden door het leger gecontroleerd. De medialeugens moeten dienen om het breken van Syrië in de openbare opinie te rechtvaardigen. Het westen kan Syrië niet op de knieën krijgen. Nu blijft er de mogelijkheid over om het noorden met Aleppo te bemachtigen en zo het land nog te verdelen. Volgens de wet van de jungle, maar tegen ieder internationaal recht in willen de VS nu het noorden bezetten en zeggen dat ze hun (onwettig aanwezige) strijders zullen beschermen tegen iedere aanval van Syrië of Rusland. Dit is een oorlogsverklaring aan Syrië en Rusland. Dat Syrië stand zou houden blijkt duidelijk onaanvaardbaar voor de VS en sommige havikken worden ongeduldig om stilaan wat resultaat te zien van hun immense inspanningen. Hopen maar dat de Syrische coalitie (met Hezbollah, Rusland, Iran en nu China) ook deze zoveelste westerse waanzin kan overwinnen.
Waarom het lijden van het Syrische volk zo lang duurt
Het plan om het onafhankelijke Syrië te breken en van zijn bodemrijkdom te beroven is al meer dan een halve eeuw oud. Wanneer Hillary Clinton in 2010 en 2011 uitschreeuwde: “We hebben een nieuw Midden Oosten nodig” was alles klaar om het uit te voeren en Syrië samen met Libië in de gewenste chaos te storten.
Even herhalen
Na de ervaring met Libië hebben Rusland en China echter wijselijk hun veto gesteld tegen een militaire interventie. Daarom moesten andere middelen aangewend worden, nl. terroristische groepen. De minst kritische burger begint nu wel stilaan te begrijpen dat het de VS, NAVO en bondgenoten zijn die de welvarende en harmonieuze samenleving van Syrië willen onderwerpen en ontwrichten voor eigen belangen en daarvoor rebellen gebruiken. Hierbij kregen de bondgenoten de vrijheid om hun eigen doelstellignen na te streven: Turkije zijn neo-ottomaans rijk, Saoedi-Arabië zijn kalifaat, Qatar zou eindelijk zijn pijplijn krijgen, Frankrijk en Engeland konden hun neo-coloniale aspiraties nastreven en Israël zijn grote zuiver joodse staat weer uitbreiden. De VS zouden als wereldheerser de lakens uitdelen. Zo ongeveer is het de laatste 25 jaar al met 37 landen verlopen, waarom zou dit nu niet met Syrië lukken? Ondertussen vernemen we ook steeds meer over de manier waarop H. Clinton en Obama de zogenaamde “gematigde rebellen” hebben gesteund, in feite om IS te steunen en zo de regering ten val te brengen. Dit alles werd verpakt in de schijn van een edelmoedige hulp om een volk naar de vrijheid en democratie te leiden. Alles onder de mom van een strijd tegen het terrorisme. Terrorisme als middel om macht uit te oefenen. Aan Ibama wordt de grote verfdienste toegekend dat hij geen eigen soldaten deed sneuvelen maar alleen terroristen gebruikte. Het mediabedrog maakt het nu mogelijk dat Syrië verder uitgemoord en verwoest wordt onder de schijn van hulp aan het volk. Het beeld van een verschrikkelijk “dictatoriaal regime”, dat iedere “spontane volksopstand in bloed smoort” werd zorgvuldig wereldwijd verspreid met spotprenten, getrukeerde foto’s en video’s, waarvoor de Amerikaanse gevangenissen overvloedig materiaal leveren. Er is telkens maar één boodschap: alle ellende komt van die verschrikkelijke dictator met zijn leger, nu gesteund door de Russen, laten we dus de ‘goede’ rebellen nog meer helpen om het land te “bevrijden”. Het regende de voorbije maanden al leugens over Aleppo. Het Syrische en Russische leger zouden burgerbevolking en ziekenhuizen bombarderen, de bevolking uithongeren enzomeer. Telkens bleek het het omgekeerde van de waarheid te zijn. Ook zogenaamde “gematigde artikels” reppen geen woord over de bedoelingen en acties van de wereldheersers, alle aandacht gaat naar dat zogenaamd verschrikkelijk “regime”, de onderlinge “sectarische strijd”, “de burgeroorlog” terwijl volk, leger, regering en president in werkelijkheid meer een zijn dan ooit en zeker meer een dan in gelijk welk westers land. Als de Amerikaanse presidentsverkiezingen zich eens zouden spiegelen aan de Syrische presidentsverkiezingen dan zouden ze de huidige wansmakelijke dierentuin-gevechten niet kennen.
Hollywood-foto’s van lijdende kinderen
En zo is de oorlogspropaganda in onze media een belangrijke macht om de ellende in Syrië te rechtvaardigen en te doen voortduren. Het begon vijf jaar geleden. Het “Syrische regime” zou kinderen die protesteerden, gemarteld hebben en de nagels van de vingers getrokken. Achteraf bleek dat het een door Al-Jazeera verzonnen verhaal was, twee weken na de zogenaamde “volksopstand”! Maar de toon was gezet en onze journalisten bleven graag de trend volgen om de oorlog tegen Syrië aan te moedigen. Kinderen die lijden, in een Hollywoodopname gepresenteerd, kunnen de openbare opinie in de gewenste richting drijven. De professionele foto van de kleine verdronken Aylan Kurdi op een Turks strand moest de Europeanen ervan overtuigen om één miljoen “vluchtelingen” op te nemen, in plaats van er voor te zorgen dat er geen vluchtelingen hoeven te zijn. De jongen moest daarvoor wel in een andere houding gelegd worden om meer indruk te maken. En het werkte. Dat er voor de oorlog ieder jaar honderden drenkelingen aanspoelden op Turkse stranden stoorde niemand. Nu is er een andere zorg. De terroristen in Aleppo worden in het nauw gedreven en schreeuwen om hulp opdat de stad toch maar niet uit hun klauwen gerukt zou worden. Dat Aleppo echt eens zou bevrijd worden en Syrië in zijn soevereiniteit hersteld, is een nachtmerrie voor de VS en bondgenoten. Ze hebben er een immense energie in gestoken. En zo gaven op 20 augustus alle westerse kranten de foto van de vijfjarige Omran Danqish in O. Aleppo. Het is weer de InCoStrat (opgericht door westerse geheime diensten om propaganda te voeren tegen Syrië) die de campagne leidt en vroeger de foto van de verdronken Aylan Kurdi op een Turks strand gebruikte om een nieuwe golf van oorlogsgeweld tegen Aleppo uit te lokken. Nu gaat het om de kleine Omran die net aan de bombardementen (van Syriërs en Russen, zo wordt gesuggereerd) zou ontnapt zijn en wezenloos voor zich uit zit te staren op een stoel in een ambulance. Zie eens hoe wreed dat “Syrische regime” wel is! Hij schijnt een grote wonde te hebben aan het hoofd. Iedere dag verwonden en dooden rebellen kinderen in het gebied dat door de regering wordt beschermd en waar de meeste vluchtelingen naartoe trekken, maar die kinderen mogen niet in de media komen. Van kinderen die aan het hoofd gewond zijn zie je dat hun lichaam en hun kleding bebloed is. Overal waar ze gaan trekken ze een spoor van bloed. Het echte lijden van deze kinderen wordt niet getoond. Bij de kleine Omran is er geen spatje bloed op zijn kleding of op de stoel waarop hij zit. In de video zie je ook niemand die de wonde verzorgt. Er zijn slechts fotografen rond hem. Het jongetje dient alleen om professioneel gefotografeerd te worden. De ambulance waarin hij zit is nieuw en goed uitgerust. Dit zie je niet bij de bevolking in het gebied dat door het Syrische leger wordt gecontroleerd. Daar hebben de rebellen er voor gezorgd dat alle ambulances vernield zijn. En de fotograaf van Omran is Malmoud Raslan, de jihadist die op 19 juli 2016 eigenhandig het 12-jarig jongetje Abdullah Tayseer Al Issa op monsterlijke wijze onthoofdde. Hij wordt geholpen door de “White Helmets”, een ngo die werkt voor de geheime diensten van de VS (CIA) en Engeland (M16). Zij willen de wereld nu tonen hoe vreselijk het “Syrische regime” wel is! Toch hadden verschillende nieuwsagentschappen het bedrog meteen al door. Voor onze vrt was er echter geen vuiltje aan de lucht. De “defensiespecialisten” Jan Balliauw en Jens Franssen nemen de foto gretig over om als goede CIA-agenten de monsterleugens tegen Syrië nog eens te herhalen en de rebellen aan te moedigen het uitmoorden van het volk en het verwoesten van het land verder te zetten (De meest vuile oorlog, Balliauw/Franssen, deredactie.be, 20/8/16). Zolang er zulke laffe journalisten zijn die als gewillige dienaars de leugens verspreiden en de moordenaars blijven aanmoedigen, zal het Syrische volk zijn lijdensweg verder gaan. Toch zal het zal stand houden, met de hulp van landen en organisaties die de waarheid en het internationaal recht wel respecteren. Het Syrische volk zelf weet ondertussen heel goed wie zijn moordenaars en wie zijn beschermers zijn. Leugens kunnen wel de westerse openbare opinie veranderen, maar niet de werkelijkheid zelf. Op verschillende plaatsen in heel het land zie je nu op auto’s, vlaggen en gebouwen, de twee foto’s van de Syrische en Russische president!
Onze gemeenschap gaat verder om buiten alle zwoele politieke manipulatie om de bevolking van Aleppo daadwerkelijk te helpen. Zie de eerste eenvoudige verslagen. En we hopen dat dit maar een begin is. Onze “defensiespecialisten” kunnen hun meest vuile journalistiek goed maken door mee te helpen, waarvoor dan onze oprechte dank. We wachten hoopvol hun steun af.
(http://www.maryakub.net/2016/08/20/emergency-aid-to-aleppo/
http://www.maryakub.net/2016/08/20/monastere-vient-en-aide-aux-alepins/ met een korte video van onze Spaanse zuster)
Petitie
Graag willen we volgende petitie aanbevelen. Aartsbisschop A-J Léonard heeft deze broederschap met zijn 27 leden opgericht en zijn opvolger Mgr. J. De Kesel heeft haar prompt weer ontbonden. Een vraag om de ontbinding ongedaan te maken vanwege vele gelovigen kan onze kerkelijke hierarchie helpen zich meer te laten leiden door het welzijn van de kerkgemeenschap dan door persoonlijke naijver of het huidige “kerkelijk correcte” denken. Deze actie kan tevens de gelovigen meer bewust maken van hun eigen verantwoordelijkheid en hun eigen mogelijkheden om zorg te dragen voor meer goed gevormde priesters in ons land.

27-08-2016 om 08:25 geschreven door Gust Adriaensen

1.7 miljoen Belgen leven in armoede .

Bijna 1 op 5 van onze jongeren groeit op in armoede.

26-08-2016 om 17:09 geschreven door Gust Adriaensen

Het boerkiniverbod en het optreden van de Franse politie, zijn een aanfluiting van het zo geroemde westerse zelfbeschikkingsrecht en een extreme vernedering van de geviseerde vrouwen.

Dergelijke maatregelen voeden alleen maar de frustratie die tot fanatisme en radicalisering kan leiden.

25-08-2016 om 12:46 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Nieuwe vormen van slavernij zoals mensen-en orgaanhandel, dwangarbeid, en prostitutie zijn echte misdaden tegen de menselijkheid.'

24-08-2016 om 07:29 geschreven door Gust Adriaensen

22-08-2016 om 11:50 geschreven door Gust Adriaensen

XI/33
Vrijdag 19 augustus 2016

Werken voor humanitaire hulp

Vrijdag avond keerden moeder Agnes-Mariam, de drie zusters en onze frater samen met de chauffeur uiteindelijk uit Aleppo terug, gezond en wel. We hebben ondertussen extra gebeden want zij waren bij hun terugkeer werkelijk in gevaar. Twee dagen aan het front leven samen met vluchtelingen en soldaten was voor hen een diep ingrijpende ervaring. De zusters vertelden dat het ongeveer dezelfde sfeer was als die welke wij hier in de meest dramatische belegering hebben meegemaakt (november 2013). Voor ons bleef het beperkt tot enkele weken. Er was enerzijds de onzekerheid dat ieder ogenblik het laatste kan zijn. Anderzijds beleefden we toen een unieke sfeer van broederlijk samenleven met vluchtelingen waarbij ieder bekommerd was om de zwaksten, de kinderen, (een pasgeboren baby) en zij die het meest kwetsbaar zijn. In Aleppo is daarbij de nood nog schrijnender. Ze zagen soldaten die alleen maar droog brood aten, die geen matras hadden om te slapen. Ergens zat een soldaat zelf de kogel uit zijn been te halen in afwachting dat hij geholpen kon worden. Voor heel de streek is er hier maar één soort dispensarium met onze hospitainer of mobiel hospitaal. Op onze oproep van vorige week voor chirurgen is gelukkig al onmiddellijk gereageerd. En dan weten dat er duizenden rebellen binnen stromen uit zowat heel de wereld met de beste Amerikaanse uitrusting, de beste wapens, communicatie, overvloed aan eten, dik betaald met de verzekering van de beste verzorging. Zij hebben ook toestellen om doorheen de dikste mist hun onschuldige slachtoffers dodelijk te treffen. En ze worden in onze media voortdurend bejubeld. Inderdaad, in deze strijd openbaart zich op tragische wijze de dodelijke huichelarij van het westen... in dienst van de zionistische droom van een aards, onbijbels messianisme van een zuivere joodse staat. Onze zusters brachten ook opgewekt nieuws uit het vluchtelingenkamp, waar vele kinderen min of meer onbezorgd leven in de meest eenvoudige omstandigheden. We zagen foto’s van lachende, spelende en zingende kinderen. En de communicatie met de eenvoudigen en armen is direct en hartelijk. Ook zagen ze een indrukwekkende karavaan van het Russische leger. Bij hun terugkeer zijn ze nog even langs de kerk en het centrum van Homs gereden, waar de vermoorde Nederlandse pater jezuiet Frans Van der Lugt geleefd heeft. Als aandenken kregen ze de stola die de pater veel gebruikte. Wij zullen die nu als kostbare herinnering bewaren en gebruiken. (Over deze hulpverlening zal morgen een uitgebreid foto-verslag op onze website komen: www.maryakub.net).
Zaterdag arriveerde weer een container, ditmaal uit Frankrijk vanwege “Les Scouts de Cluses”, waar de zusters van Harissa (Libanon) tijdens de Libanese oorlog zo intens mee hebben samengewerkt. Deze “scouts” blijven ook nu erg hulpvaardig. Naast kleding, rolstoelen en medisch materiaal was het vooral voeding: alle soorten confituur, musli, babyvoeding, voedzame koeken en granen, chocolade... Een hele groep vrijwilligers stond klaar om de container mee te ledigen. Soms droegen enkele sterke mannen een heel pallet ineens binnen. Tussendoor werd voor wat frisdrank gezorgd en een pak chocolade werd uitgedeeld want de Schrift zegt dat ge een dorsende os niet moogt muilbanden. Daarna begon voor de gemeenschap het eigenlijke werk rond de vraag: hoe kunnen we als religieuze gemeenschap onze eigenheid bewaren en tegelijk ons inzetten om vanuit de verschillende centra van hulpverlening zo efficient mogelijk te werken? Er is overal iemand nodig die het overzicht houdt. De vervaldatum van ieder product moet ook in acht genomen worden. Er moet vlotte communicatie zijn tussen ons en alle centra (o.a. Tartous waar ook wekelijks een tweetal containers toekomen). Alles moet nauwkeurig gecontroleerd worden. Inmiddels is al een rapport gemaakt want de volgende dag had moeder Agnes-Mariam een ontmoeting met UNO vertegenwoordigers om de hulpverlening massaal en efficiënt te organiseren. We zijn opgenomen onder de grootste internationale organisaties maar blijven onszelf en verschillen van de anderen doordat we uitsluitend met onbetaalde krachten werken en vanuit onze eigen christelijke inspiratie. We zullen nu in staat zijn om tienduizenden families in Aleppo van voedsel te voorzien, dank zij de bijdragen van vele edelmoedige weldoeners en de samenwerking met internationale organisaties.
In de aanloop naar het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming hebben we nog de mooie, populaire byzantijnse liturgie van de paraclysis en de acathist gezongen. We hebben alle reden om Maria te danken en te blijven vragen voor de bescherming en bevrijding van Aleppo en heel Syrië. En maandag 15 augustus vierden we als een heel bijzondere hoogdag met het lange morgengebed, een uitgebreide en feestelijke byzantijnse eucharistie waarbij onze Frans-Brusselse frater al meteen als (bijna volleerde) byzantijnse diaken meedeed in schitterende gewaden. Na de eucharistie zongen we de heel lange dienst van het “ontslapen van Maria”. In de late namiddag gaf moeder Agnes-Mariam een uitgebreide beschouwing over het eerste deel van Ezechiël 16, dat heel de geschiedenis van het uitverkoren volk toelicht en eigenlijk de geschiedenis van ieder van ons is. Bovendien is het een goede handleiding voor een praktische “mystagogie” of inleiding in de mysteries van Christus. Ze verbond dit met de praktische inzichten en aanwijzingen van St. Jan van het Kruis. Daarna baden we samen in de kerk het rozenhoedje met de toewijding aan het Onbevlekt Hart van Maria en een akte van eerherstel. Het eenvoudige en gezellige avondmaal bracht ons al naar het einde van de dag. Toch hebben daarna nog enkele zusters en fraters gewerkt tot vier uur in de morgen om een vracht klaar te maken met goed medisch materiaal en prima voeding. De volgende morgen wordt een grote vrachtwagen afgeladen vol geladen. We hebben een blij en dankbaar gevoel wanneer de vrachtwagen op de middag vetrekt.
Woensdagmorgen zijn we allen vroeg uit de veren, vieren de eucharistie en vertrekken met veertien naar Tartous. Twee zusters blijven thuis om met moederlijke zorg te waken over het huis, de kippen en de bijen. We rijden naar het noorden, naar Homs en dan linksaf naar de zee. Er zijn verschillende controleposten maar wanneer de soldaten zien dat we van Mar Yakub zijn, laten ze ons met een milde glimlach door. Om de zegen te vragen over deze dag bidden we onderweg het rozenhoedje. Na twee uur rijden stoppen we aan een kraampje langs de weg. Een echtpaar bakt kleine platte broodjes met wat kaas of tomaat er op. Hier nemen we ons ontbijt, samen met een frisdrank. Daarna bereiken we spoedig Tartous met zijn vele serres. Alles is hier groen en de granaatappels blijken al bijna rijp te zijn. We komen uiteindelijk toe in het huis van abouna Nader, die tot onze gemeenschap behoort. Hier leven drie gezinnen in een groot huis, een villa. Zij zijn verantwoordelijk voor de hulpverlening van hieruit. Vermits de meeste containers hier toe komen is het werk er bijna onoverzichtelijk.Twee zusters zijn al drie weken komen helpen en nu zijn zij het die de inventaris zullen maken. Er is een enorme tent als opslagplaats en er staan nog een achttal containers achter. De meeste voedingswaren zijn al uitgedeeld maar nu blijven vooral medisch materiaal en kleding over. Een aantal dozen wordt buiten gesleept voor de volgende vrachtwagen. Wie honger heeft kan voldoende druiven en vijgen vinden. En in de namiddag volgt dan de verrassing. De vrouw van abouna Nader wil ons naar de zee brengen. Niemand heeft zwemgerief voorzien maar we trekken onze plan. Tartous en Latakia zijn uiteindelijk de twee belangrijkste kustplaatsen van Syrië dat 180 km kust heeft aan de Middellandse Zee. We gunnen de zusters hun plekje en de broeders trekken verder om hun eigen strand uit te kiezen. Achteraf zorgt de brandende zon wel dat alles vlug weer droog is. De voorbije jaren hebben we al dikwijls uitgeroepen: als de oorlog voorbij is, gaan we met allen naar de zee. Zou dit de voorsmaak zijn van het einde van de oorlog? Op de terugweg rijden we nog langs een huis dat de familie Nader op een bergrug voor zich aan het bouwen is. Er staat een groot kruis op en lijkt wel een kerk. Het is tegelijk bedoeld als centrum voor evangelisatie en plaats voor gebedssamenkomsten. Terwijl we terugkeren naar het grote huis wacht ons een goede maaltijd: rijst, aardappelen en kip. Inmiddels is ook moeder Agnes-Mariam toegekomen om zelf even te kijken wat er aan hulpgoederen allemaal is en waar ze best verdeeld kunnen worden. Het wordt stilaan donker en frisser. De volle maan schijnt en verdwijnt. Ze verschuilt zich achter dikke wolken om dan weer te voorschijn te komen. Voldaan komen we thuis en genieten samen nog van een avondmaal. En zo beleefden we tegen het einde van dit groot verlof onverwachts nog een heerlijke vakantiedag aan de zoute Middellandse Zee van Tartous, tot eer van God, de Schepper van zee en land en tot ons aller vreugde.
Aleppo, waar grootmachten hun strijd leveren
In Syrië tracht heel de wereld zich te verenigen in de strijd tegen Daesh of IS, om deze gruwelijke terreur uit te roeien. Zo wordt het ons door de media althans voorgehouden. In werkelijkheid is de strijd tegen IS voor sommige grootmachten slechts een voorwendsel om hun eigen belangen te dienen. Voor Turkije blijft Aleppo de poort naar een neo-Ottomaans (Turks-Mongools) Rijk om zijn invloed in het Midden-Oosten te verstevigen. Turkije heeft aangekondigd zijn goede relaties met Syrië te willen herstellen en de soevereiniteit van Syrië te erkennen. Het is echter lang niet duidelijk wat dit in de werkelijkheid betekent. Turkije blijft de moslimbroeders steunen. In hoeverre zal Turkije de jihadisten aan de grens met de Golan, in Oost-Aleppo, in Raqqa en Mossoul blijven steunen? Wordt het plan van een onafhankelijk Koerdistan in N-Syrië en de verdrijving of uitroeiing van de oorspronkelijke Arabische en christelijke bevolking werkelijk opgegeven? Een andere hoofdrolspeler is Saoedi-Arabië. Om Aleppo toch maar te doen vallen hebben ze dertigduizend strijders gestuurd. Bovendien hebben ze nu imam Abdullah Mukaisini opgevoerd, die plechtig verklaart dat iedere strijder die zijn leven geeft voor de verovering van Aleppo na zijn dood 72 maagden ter beschikking krijgt! (Waar blijven de Saoedi’s die voorraad toch halen?) Verder is er Qatar, de voornaamste steun van Al Nusra, dat nu een verbond wil sluiten met de Amerikaanse “gematigde rebellen”. Iedereen weet ondertussen dat er geen gematigde rebellen bestaan en dat ze allen op een of andere wijze de sharia willen invoeren. De VS willen Aleppo tot hoofdstad maken van hun “gematigde rebellen” zodat Syrië tenminste al in twee stukken verdeeld is en zij over het voornaamste deel kunnen beschikken.
Inmiddels is de recente doorbraak van de rebellen weer ongedaan gemaakt door het Syrische leger, de Hezbollah en de Russische luchtmacht (met 2000 gedode rebellen op enkele dagen tijd!). Bovendien is Iran nu ook met manschappen actief. Het is de enige coalitie die ondubbelzinnig en effectief IS bestrijdt. Rusland blijft streven naar een politiek en diplomatiek akkoord met de VS, maar is het gebruik van de dubbele maatstaf en het misbruik van “de rechten van de mens” om landen militair binnen te vallen wel meer dan beu. Rusdand wil niet de ene wereldheerser worden maar weigert ook een wereld te aanvaarden onder één (VS) wereldheerschappij. Het streeft naar strategische onafhankelijkheid, vrijheid van handelen en eerbied voor de nationale soevereiniteit. Het wil goede relaties met de VS en de EU maar aanvaardt geen sterke westerse inmenging in buurlanden die voor Rusland erg belangrijk zijn (Georgië, Armenië, Moldavië, Oekraïne...). Rusland is nu feitelijk wel de leider van de landen die vechten tegen een unipolaire wereldoverheersing en heeft zijn economische banden versterkt met China, India, Japan, Turkije.
Indien H. Clinton president wordt, mogen we verwachten dat er in Aleppo nog veel bloed zal vloeien en veel verwoest worden. Indien Trump president wordt is een samenwerking met andere grootmachten mogelijk om de oorlog te beëindigen. We mogen verwachten dat de oorlog tegen Syrië eens zal eindigen en dat het land zijn soevereiniteit en integriteit kan bewaren. Daarvoor is de coalitie van Syrië-Hezbollah-Rusland-Iran uiteindelijk sterk genoeg. Op dit ogenblik zijn de Russen en het Syrische leger de terroristen werkelijk aan het terroriseren. Toch kan het nog jaren duren vooraleer de 100.000 jihadisten die hier nu vechten tegen het leger, tegen het volk, tegen de regering en tegen de president, allemaal weer naar ‘huis’ zijn.

Wat onze media je niet vertellen

De meeste berichten over Syrië in onze pers zijn afkomstig van het Syrisch observatorium voor de rechten van de mens, dat zich voorstelt als een groep binnen en buiten het land dat informatie vertstrekt over de schendingen van de rechten van de mens in Syrië. Hun berichten worden overgenomen door AFP, AP, Reuters en dus door de hele westerse mediawereld. De standpunten van zowel de UNO als van de EU steunen op deze berichtgeving. En zo vinden de Vlamingen en miljoenen anderen die dagelijks hun krant lezen en het tv-nieuws volgen dat je goed ingelicht zijn over hetgeen er in Syrië allemaal gebeurt. En toch is niets minder waar.
Het Syrisch observatorium voor de rechten van de mens werd goed op tijd opgericht, nl. al in 2006 en gefinancierd door Qatar. Vanaf 2013 kreeg het zelfs subsidies van de EU. Dit “observatorium” is het bedrijf van één man, Rami Abdel Rahman, die in feite Ossama Suleiman heet. Hij is een soenniet van de oppositie die in Coventry (Engeland) woont en die sinds 2000 niet meer in Syrië geweest is. Hij beslist over alle “schendingen” van de mensenrechten in Syrië, die de wereld worden ingestuurd en is in feite een propaganda-orgaan van de moslimbroeders, die al decennia lang ijveren voor de ontwrichting van Syrië. In het begin van de jaren ’80 pleegden de moslimbroeders een reeks bloedige aanslagen met behulp van westerse geheime diensten. Na de onthoofding van 80 recruten, allemaal allawieten en een mislukte moordaanslag op de toenmalige president Hafez (hij schopte een bom terug naar afzender en een andere bom doodde zijn lijfwacht), was voor deze de maat vol en hij roeide heel het nest van de moslimbroeders uit (samen met de aanwezige westerse geheime diensten!)
Dit “observatorium” werd geforceerd voorgesteld als een onafhankelijk, betrouwbaar nieuwsagentschap, wat het helemaal niet is. Over de toestand in Aleppo vermeldt het, met de schijn van neutraliteit, dat burgers en ziekenhuizen gebombardeerd worden “naar verluidt door het Syrische leger of de Russische luchtmacht”. Het vermeldt dat de coalitie onder leiding van de VS weer een belangrijke kopstuk van de IS heeft uitgeschakeld. Als de rebellen door het leger omsingeld worden en in nood geraken, doet het observatorium een dringende oproep om “de rechten van de mens te respecteren” en “humanitaire hulp” te voorzien. De ontwrichting van het land door de rebellen, die door het westen worden gesteund, wordt voorgesteld als de door het volk verlangde bevrijding, die vooral door de Russen en het leger van het “Syrische regime” wordt verhinderd. En de grote internationale organisaties nemen dit graag over. Kortom, wat het Syrische observatorium voor de rechten van de mens aan berichten geeft is zo ongeveer het negatief van een foto: wat wit lijkt, is in feite zwart en het zwarte is in feite wit. Vooral wanneer de bevrijding van Aleppo steeds meer in zicht komt, wordt het westen hysterisch en begint iedereen te beschuldigen die aan de werkelijke bevrijding meewerkt. Margot Kidder drukte het ongezouten zo uit, richting Amerika: “Gij doodt en doodt en doodt en gij blijft nog fier op uzelf!” (Margot Kidder, L’ennemi commun des peuples. Mes chers compatriotes américains nous sommes fous, mondialisation.ca, 8 augustus 2016).

21-08-2016 om 20:11 geschreven door Gust Adriaensen

Professor Damiaan Denys, psychiater, filosoof, acteur:

'Angst komt het best tot bloei in maatschappijen die geefinieerd worden door individualisme, globalisering, een overdreven hang naar technologie en pragmatische controledrift. Toevallig de blauwdruk van onze westerse samenleving.'

'We zijn bang omdat we het gevoel hebben er alleen voor te staan. We hebben het juk van de Kerk en de familie afgegooid, maar ons niet gerealiseerd dat met die vrijheid ook verantwoordelijkheid komt. Als het misgaat, zoeken we weer het collectief. We vinden het geweldig onze emoties collectief te uiten. Voor twee dagen. Daarna vallen we terug op onze iPad.'

21-08-2016 om 08:17 geschreven door Gust Adriaensen

In De Standaard van 20 augustus verscheen een confronterend getuigenis van een jonge verpleegster in een privé-rusthuis. Zij vermeldt schokkende voorbeelden van gebrek aan medische en hygiënische zorg voor de bejaarden. Zij worden grotendeels aan hun lot overgelaten.

De oorzaak van de wantoestanden, vooral in de privé-rusthuizen, wordt vaak gelegd bij de 'centen'. De overheid trekt niet genoeg geld uit voor de sector en de privé-instellingen willen zoveel mogelijk winst maken en persen de bejaarden ongenadig uit. De gemiddelde maandprijs in een RVT stijgt snel naar 1800 euro, terwijl het gemiddelde pensioen 1200 euro bedraagt. En dan is het hoogtepunt van de vergrijzingsgolf nog niet eens bereikt. Tegen 2050 zou het aantal 80-plussers in Vlaanderen verdubbelen tot 760.000. Om die evolutie de baas te kunnen, zouden er tot 2025, 1400 rusthuisbedden per jaar moeten bijkomen.

Iedereen ziet de onmogelijkheid daarvan in. We staan dus voor een steeds sterker wordende verwaarlozing van 'onze' ouders en grootouders en van ... onszelf. Tenzij we erin slagen een fundamentele ommekeer te maken in onze relatie met de oudere generaties.  

Want de problematiek in de bejaardenzorg is niet alleen en niet in de eerste plaats een financieel probleem. Zij stelt ook scherp ons huidig, op winst gerichte, westers waardekader in vraag. In dat systeem wordt alles en iedereen herleid tot productieve en economische (on)waarde. Als hulpbehoevende mensen financieel niet langer interessant zijn en dus niet meer geëxploiteerd kunnen worden, zijn zij quantité négligable en worden zij verwaarloosd en gedumpt door de instellingen waartoe ze hun toevlucht moeten zoeken.

'Moeten', omdat hun naasten, de zorg voor hen niet kunnen of willen opnemen, precies omdat ons 'waardekader' dat onmogelijk maakt of afkeurt. Het is wel bijzonder wrang en hypocriet dat 'wij' zo hoog opgeven over onze 'waarden', eisen dat bv. migranten zich conformeren aan die 'waarden' -men noemt dat dan 'integratie'- , en falen in de beleving van wellicht de belangrijkste ethische waarde: de zorg voor de naasten, terwijl in vele migrantenculturen die zorg prioritair is.

Ofwel wordt het nu al invretende conflict tussen de generaties sterker en sterker en neemt de verwaarlozing van de bejaarden onmenselijke vormen aan, ofwel dwingen de jongere generaties zichzelf ertoe een veel groter deel van de zorg voor hun hulpbehoevende naasten op zich te nemen. Een beleid dat echt bekommerd is om een menswaardige samenleving, moet daarbij voor de nodige faciliteiten zorgen.

20-08-2016 om 09:50 geschreven door Gust Adriaensen

De hele heisa over boerkini's toont  aan hoe verkrampt, hypocriet en fundamentalistisch sommigen reageren op de manier waarop anderen zich kleden. Een politica als Smitane ventileert dan nog haar afkeer en misprijzen en superioriteitsgevoel door het woord 'gedrocht' te gebruiken.

Waarom kunnen 'wij' ons alles permitteren wat kledij betreft, en in de overtreffende trap op allerlei festivals, en waarom wordt dat recht ontzegd aan een bepaalde groep vrouwen?

Hoe is het te verklaren dat velen de mond vol hebben over zelfbeschikkingsrecht en persoonlijke vrijheid en tegelijk het dragen van bv. een boerka of boerkini niet tolereren, die dracht interpreteren als een duidelijk teken van verknechting en onderwerping van vrouwen?

En dat deze verlichte geesten klaarblijkelijk niet beseffen dat zij op die manier het zelfbeschikkingsrecht en de persoonlijke vrijheid ontzeggen aan de geviseerde groep?

18-08-2016 om 08:28 geschreven door Gust Adriaensen

XI/32
Vrijdag 12 augustus 2016

Uit het leven van de gemeenschap

Een huwelijksfeest in oorlogstijd in een klooster. We hebben het begin ervan vorige vrijdag al vermeld. De liturgische dienst vond plaats in de parochiekerk van Qâra. Daarna kwamen bruid en bruidegom, met hun uitgebreide families, vrienden en kennissen naar hier. Het zijn trouwens nagenoeg allemaal vrienden of medewerkers van het klooster. Na een officieel onthaal en een zegening, met de nodige foto’s, trokken allen naar de grote zaal onderaan in de nieuwbouw. Heel onze gemeenschap was eveneens aanwezig. Het feest had wel iets weg van het schilderij van onze Pieter Breugel de Oude uit het midden de zestiende eeuw: een huwelijk als een volksfeest. De grote zaal stond vol met lange tafels op houten schragen met grote banken of stoelen als zitplaats. Vooraf werden we aan de micro gevraagd om de maaltijd te zegenen waarbij we allen rechtstaande het Onze Vader en Weesgegroet baden. Er was voldoende eten en drinken. Grote schotels met rijst en kip werden rondgedragen, wat steeds het hoofdgerecht is. Fruit en brood, water, pepsi en cola stonden al op tafel. Hier en daar een fles sterke drank, nl. arak, waarvan je een klein beetje in een glas doet en aanvult met water. En op het einde was er gebak. Een groep vrijwilligers zorgde als echte kelners ervoor dat iedereen goed bediend werd. De middelste ruimte van de zaal was vrij gehouden. Heel de avond werden er allerlei volksdansen opgevoerd waaraan klein en groot konden deelnemen. Dat gebeurde ook met hart en ziel. De muziek klonk even hard als op onze muziekfestivals maar de sfeer was toch anders. Hier waren het families en vrienden met hun kinderen die zongen en dansten. En allen waren in hun mooiste outfit, waarbij de dames natuurlijk elkaar in originaliteit wilden overtreffen. Ook vele kinderen waren als poppetjes opgedirkt en amuseerden zich kostelijk. Het Syrische volk doet er alles aan om ook in oorlogstijd het leven te blijven vieren. En toch is er steeds die diepe pijn. Twee moeders kwamen vragen om te bidden voor hun zonen, die al jaren geleden gekidnapt zijn en waarvan ze sindsdien geen enkel nieuws meer ontvingen. Tegen middernacht werd het feest netjes afgesloten. Het overgebleven eten werd verzameld, meer dan twaalf korven vol. Stoelen en banken waren vlug weer opgeruimd. Voldaan zocht ieder een slaapplaats, hetzij thuis, hetzij in of rond het gebouw, in een kamer of onder de blote hemel.
Zondag was het de 40e dag van het overlijden van de vader van abouna Georges. Met de fraters gingen wij deelnemen aan de speciale eucharistie en de maaltijd in Qâra. De bisschop ging zelf voor in de eucharistie. De zusters moesten helaas thuis blijven want er kwam een grote container toe vanuit Nederland (Stichting Hand in Hand voor Syrië) die moest geledigd worden. Hartelijk dank aan alle weldoeners. Dat betekende tevens dat we ’s avonds nogmaals de eucharistie vierden voor de gemeenschap.
’s Maandags ’s avonds komt moeder Agnes-Mariam met een chauffeur (moslim) toe. Ze heeft slecht nieuws bij uit Aleppo. Vorige week leek het alsof de bevrijding in zicht was en nu is het ronduit dramatisch. Met duizenden hebben terroristen de grens van Turkije met Syrië overgestoken, onder applaus van nagenoeg alle westerse media. Ook de “gematigde rebellen” die een kind onthoofd hebben vinden zonder moeite westerse journalisten die hen, zonder enige schaamte, als vrijheidstrijders bejubelen en daarbij tegelijk de Syrische soldaten, die hun leven geven voor het volk, als de schuldigen van de ellende weten voor te stellen. De hele mediawereld staat op zijn kop. Deze rebellen zijn voorzien van de beste wapens en de beste Amerikaanse uitrusting. Ze hebben de bevolking omsingeld die nu zonder water, zonder elektriciteit en bijna zonder voedsel zit. Bovendien heeft Israël een verschrikkelijke verwoesting en ware slachting aangericht. Er zijn vele gewonden en gehandicapten. Er is een mobiel hospitaal maar dokters zijn er niet. Verpleegsters trachten nu de noodzakelijke operaties uit te voeren. Er is verder dringend nood aan eenvoudige, lichte, gemakkelijke kleding zoals joggings of payamas. In het materiaal dat met de container toegekomen is en overal elders wordt naar aangepaste kleding en materiaal voor hen gezocht. Heel de avond en de nacht wordt er doorgewerkt tot vier uur in de morgen. En de volgende dag opnieuw. Er is een behoorlijke hoeveelheid ingepakt. Donderdag morgen vertrekken dan moeder Agnes-Mariam met drie van onze zusters en de Frans-Brusselse seminarist (die nog geen kans gehad heeft om Syrië te bezoeken) met twee terreinwagens naar Aleppo om daar de meest dringende hulpgoederen uit te delen.Volgende keer hopelijk een verslag hierover.
Vanuit onze gemeenschap hebben we een drignende oproep gelanceerd, met een heel korte video en een bijbehorende tekst:
URGENT : ALEP APPELLE DES CHIRURGIENS

http://www.maryakub.net/2016/08/10/urgent-alep-appelle-des-chirurgiens/?utm_source=twitterfeed&utm_medium=facebook
Ziehier de Nederlandse vertaling:
Oproep voor Alleppo
Aleppo is tweemaal omsingeld. Het Syrische leger omsingelt 300.000 mensen in het Oosten. De rebellen omsingelen 2 miljoen mensen in het westen. Om het beleg te breken en een doorgang te forceren hebben rebellen de voorstad 1070 in west Aleppo aangevallen. Hier staan tientallen grote onafgewerkte huizenblokken. De VN en internationale ngo’s hebben hier miljoenen besteed om er duizenden families te huisvesten uit oost, noord en west Aleppo. Omdat de gevechten hier nu uitbreken moeten deze families weer op de vlucht. Zij hebben om Aleppo heen gezworven, van het westen naar het zuiden en zijn tenslotte in het Palestijnse vluchtelingenkamp van Al Nayrab terecht gekomen, aan de ingang van oost Aleppo. Al vlug kwamen daar honderden andere families bij, toen de rebellen op vijf kilometer daar vandaag een opening wilden forceren. Dank zij Gods Voorzienigheid hebben wij vijf maanden eerder hier een mobiel hospitaal kunnen installeren voor de toenmalige bevolking van 150000 inwoners, die voortdurend het slachtoffer was van vrijschutters langs de doorgang van Ramusseh. Helaas, omwille van het beleg en de moeilijke situatie hebben chirurgen ons mobiel hospitaal nog niet kunnen bereiken. Ze worden te zeer in beslag genomen door de honderden gewonden in de stad zelf, waar de bevolking voortdurend het slachtoffer blijft van aanvallen door raketten en obussen. Nu zijn het verpleegsters en verplegers die noodgedwongen operaties verrichten. Het plan om Syrië te ontwrichten en te ontvolken, blijkt helaas deskundig georgansieerd en efficiënt te werken. Wij danken iedere specialist die bereid is naar Aleppo te komen. Twee chirurgen zouden bijzonder welkom zijn uit gelijk welk land, (behalve uit de VS omdat het dan te lang duurt om een visa te bekomen). Wij zorgen voor hun begeleiding tot Nayrab.
Contact: Monastère St Jacques le Mutilé - Qara Syrie
email: maryakub@gmail.com
Téléphone: 00963 11 785 1700

--
Monastery of Saint James in Syria, Qara
www.maryakub.net

Aleppo ontmaskert de leugens van het westen

Bij iedere overwinning van de kant van Syrië, hoopten we dat het einde van de oorlog stilaan in zich was. Telkens opnieuw moesten we vaststellen dat de situatie in feite niet alleen ingewikkelder is, maar vooral dat de hardnekkigheid van “de internationale gemeenschap” om Syrië te breken nog veel groter is dan we konden vermoeden. Een grenzenloze huichelarij wordt met zoveel succes verspreid. Zo is het ook nu weer. Het gevecht om Aleppo, de tweede stad en het economisch hart van het land, zal de moeder van alle veldslagen zijn. Met duizenden stromen strijders van Turkije over de grens naar Syrië. Ze worden door het buitenland volop gesteund. Hoewel sommigen “gematigd” genoemd worden, willen ze allen de charia invoeren en dus alle minderheidsgroepen uitroeien. De huidige grote aanval tegen Aleppo is al lang gepland en de Russische legerleiding was hiervan op de hoogte. Van Amerikaanse zijde heeft John Kerry maanden lang onderhandelingen opgelegd aan de Russen, enkel en alleen om Al Qaida te beschermen tegen de Syrische en Russische aanvallen. Daarom sprak S. Lavrov van Russische zijde terecht over de dubbele maatstaf die Amerika gebruikt. Immers, volgens de resoluties van de VN Veiligheidsraad moeten Al Qaida en IS uitgeroeid worden. In werkelijkheid zorgt de internationale coalitie o.l.v. de VS er voor dat Al Qaida zijn vernietigingswerk kan verder zetten. Bij gelegenheid van zijn angelus-gebed op zondag 7 augustus 2016 sprak de paus over de hardnekkigheid van sommige machthebbers die de vrede in Syrië beletten.
Omdat de weerstand van Syrië nog steeds niet kon gebroken worden, stelde J. Kerry voor aan S.Lavrov dat Amerikanen en Russen samen IS zouden bestrijden (wat de Russen als lang vragen), maar dan onder Amerikaans bevel! Uiteindelijk zullen ze toch min of meer samenwerken (informatie uitwisselen) maar elk onder eigen bevel. Qatar, de sponsor van Jabhat al-Nusra heeft een nieuwe vondst voorzien: een naamsverandering (in Fatel al-Sham) om de indruk te geven dat deze groep zich zou gedistancieerd hebben van Al Qaida, wat slechts schijn is. En in hun grenzenloze arrogantie stellen de VS voor om het land al vast te verdelen, vermits een regeringswissel toch niet mogelijk blijkt. Meer dan vijf jaar lang hebben ze getracht heel Syrië in handen te krijgen. Nu dit niet lukt, willen ze tenminste het land in twee stukken breken zodat ze het noorden in handen krijgen, van Efrin tot Abou Kamal met Raqqa, Deir Ezor en Aleppo als hoofdstad. Kortom, het is duidelijk dat het Syrische leger en hun coalitie van Russen, Hezbollah en Iran op alle mogelijke manieren onder druk gezet worden om Aleppo en Syrië toch maar niet te bevrijden. Daarom verschijnen in onze pers hysterische oproepen om b.v. het Syrische leger en de Russen zelf te bestrijden of om een No Fly zone in te stellen opdat de terroristen hun werk tot het einde toe kunnen doen. Onderhandelingen over een politieke oplossing – waaraan Rusland de voorkeur geeft - halen niets uit, omdat de VS en hun bondgenoten niets anders blijven nastreven dan de ontwrichting van Syrië. Een harmonieus, sterk en verenigd Syrië als bondgenoot van Rusland willen de VS en hun bondgenoten omvormen tot een chaos zoals in Libië. Zo wordt Rusland praktisch gedwongen zich militair nog meer te engageren, wat het eigenlijk niet wil. Het Syrische leger zit na meer dan vijf jaar oorlog aan zijn limiet. Iran heeft beloofd troepen te sturen maar heeft het nog steeds niet gedaan. Het is wel actief met raadgevers. Bovendien heeft Iran eigen moeilijkheden. Het atoom-akkoord tussen Iran en de VS is in feite mislukt, omdat de VS, as usual, geen enkele overeenkomst hebben gerespecteerd. Het geblokkeerde geld van Iran blijft nog steeds geblokkeerd en geen enkele internationale bank wil zaken doen met Iran omdat de VS hen onder druk zetten en dreigen met straffen. De hoogste geestelijke leider, Khamenei heeft duidelijke besluiten getrokken: vermits de VS inzake Midden-Oosten geen enkel akkoord respecteren is iedere onderhandeling hierover met hen verloren tijd. Tenslotte is Turkije zijn houding tegenover Syrië aan het veranderen en het keert zich nu naar Rusland, Iran en China. Het is evenwel niet duidelijk of het zich van het westen afkeert. Indien Turkije werkelijk zijn grenzen zou sluiten voor de toevloed van strijders en wapens, dan zou het einde van de oorlog werkelijk in zicht zijn. Dit blijkt vooralsnog niet het geval te zijn. Gelukkig zijn de ”overwinnigen” van de terroristen ook niet van die aard dat ze probleemloos heel de bevolking kunnen gijzelen. De bevolking zal zich nooit achter de rebellen scharen. We blijven afwachten, hopen en bidden.
P. Daniel

13-08-2016 om 08:02 geschreven door Gust Adriaensen

Met stijgende verbijstering en ongerustheid volg ik al een hele tijd de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Wat aanvankelijk onmogelijk werd geacht, gebeurde dan toch: Donald Trump werd presidentskandidaat voor de Republikeinen.

Een gevaarlijke populist. Deze man heeft geen inhoud en stijl, is uitsluitend met zichzelf en zijn gigantische fortuin bezig, en schopt de hele tijd wild om zich heen.

Hij rijgt de leugens, de beledigingen aan personen, groepen en landen aan elkaar. Hij noemt zijn politieke opponent duivels en gek, beledigt de ouders van een gesneuvelde Amerikaanse soldaat, blijkt weinig of geen kennis te hebben van andere landen en buitenlandse politiek, wordt woest bij de kleinste negatieve reactie en beweert op zijn eentje 'Amerika weer groot te maken'.

Deze uiterst wispelturige narcist, die van mening verandert zoals je van hemd verandert, blijft nochtans horden Amerikanen op de been brengen. Dat zegt ook veel over het beoordelingsvermogen van vele Amerikaanse kiezers.

Stel je voor: deze onevenwichtige superrijke primitief zou als president ook de baas zijn van het machtigste leger ter wereld en aan de nucleaire knoppen zitten.

Een bangelijk scenario!

09-08-2016 om 09:10 geschreven door Gust Adriaensen

Met stijgende verbijstering en ongerustheid volg ik al een hele tijd de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Wat aanvankelijk onmogelijk werd geacht, gebeurde dan toch: Donald Trump werd presidentskandidaat voor de Republikeinen.

Een gevaarlijke populist. Deze man heeft geen inhoud en stijl, is uitsluitend met zichzelf en zijn gigantische fortuin bezig, en schopt de hele tijd wild om zich heen.

Hij rijgt de leugens, de beledigingen aan personen, groepen en landen aan elkaar. Hij noemt zijn politieke opponent duivels en gek, beledigt de ouders van een gesneuvelde Amerikaanse soldaat, blijkt weinig of geen kennis te hebben van andere landen en buitenlandse politiek, wordt woest bij de kleinste negatieve reactie en beweert op zijn eentje 'Amerika weer groot te maken'.

Deze uiterst wispelturige narcist, die van mening verandert zoals je van hemd verandert, blijft nochtans horden Amerikanen op de been brengen. Dat zegt ook veel over het beoordelingsvermogen van vele Amerikaanse kiezers.

Stel je voor: deze onevenwichtige superrijke primitief zou als president ook de baas zijn van het machtigste leger ter wereld en aan de nucleaire knoppen zitten.

Een bangelijk scenario!

09-08-2016 om 09:10 geschreven door Gust Adriaensen

De dichter Willie Verhegghe in zijn bundel over Marcinelle, over de weduwen van Marcinelle: zij zijn hun mannen gevolgd of zitten achter gevels voor zich uit te staren:

'In hun hart de scheur, de wonde

door de vlammen van een verre

zomer nagelaten

En met de dag wordt alles stiller,

niemand weet nog hoe het zout

der tranen op de lippen brandde'

07-08-2016 om 22:24 geschreven door Gust Adriaensen

Historica Gita Deneckere in De Standaard:

'Het doel van Bart De Wever - een onafhankelijk Vlaanderen- is in wezen de 21ste -eeuwse variant van een 19de-eeuws project. Iets wat vandaag een compleet anachronisme is geworden.'

07-08-2016 om 15:09 geschreven door Gust Adriaensen

XI/31
Vrijdag 5 augustus 2016

Een gevulde week

Een professor van de universiteit van Damascus kwam voor ons uitzoeken hoe het met de watervoorziening gesteld is in de streek. Na een dag zei hij dat hij wilde terugkeren met zijn vrouw en zijn kinderen. Hij wil weten hoe het water van de bergen best gekanaliseerd kan worden en vooral hoe schade vermeden kan worden wanneer er plots een stortvloed is. We hebben immers al meegemaakt dat daardoor de helft van onze wijngaard plots weggespoeld was. Achteraan op het grote terrein is er immers een wijngaard met kleine struiken en na een fameuze stortvloed was de helft samen met een deel van de muur verdwenen.
In de loop van maandagmorgen krijgen we alarmerend bericht vanuit Aleppo. Gisteren zijn moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel naar Aleppo vertrokken om daar de dringende hulpverlening te organiseren. Ze laten weten dat ze nu echt in gevaar zijn. We starten onmiddellijk een aanbidding met uitstelling van het Allerheiligste Sacrament, waarbij we elkaar afwisselen. ’s Middags vieren we de eucharistie en houden daarna nog een kruisprocessie om de tuin en omliggende te zegenen. Gelukkig, tegen de avond komen moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel weer veilig thuis, moe en uitgehongerd. (Dank voor het bedrag dat we van gulle gevers reeds kregen om families in Aleppo van voedsel te voorzien).
Bij de zusters is er een meisje uit Damascus, dat rust en evenwicht zoekt in haar leven. Bij de fraters zijn er twee jongeren op bezoek. De ene jongere is een Libanees die op het einde van de maand gaat trouwen en ons nu enkele dagen komt raad geven voor het opzetten van een boerderij en een koeienstal. De andere is een Fransman, een seminarist, die zijn priesterstudies beëindigd heeft en tot heden in Brussel leefde. In allerijl hebben we in de nieuwbouw een gedeelte proberen af te zonderen: deuropeningen metselen, deuren afschuren en hangen, kapotte wasbakken vervangen, dorpels leggen, kamers verven, elektriciteit aanbrengen en dan proberen wat te poetsen zodat er tenminste een aantal kamers bewoonbaar zijn. We krijgen wel hulp van twee vaklui, waarmee we in de loop van de voormiddag ook steevast thee drinken, zittend op de grond. Het is een vast ritueel dat ons samen houdt.
Bovendien moeten de grote koer en de grote zaal onderaan de nieuwbouw gepoetst worden want vrijdag heeft hier een huwelijksfeest plaats. Het is het tweede verloofden koppel dat we mochten voorbereiden. Zij horen tot onze ijverige medewerkers en vrijwilligersploeg en zijn bereid niet naar het buitenland te vluchten of naar de grootstad om meer mogelijkheden te hebben maar hier te blijven en deze streek mee te helpen heropbouwen. De ritus van de trouw hebben we met vier priesters volbracht in de namiddag in de kerk van St Michiel in Qara. Daarna wilden we op tijd terug zijn voor de eucharistie en de plechtige vespers van het feest van de Gedaanteverandering. Ondertussen waren de trouwers ook al toegekomen, kregen ze nog een bijzondere zegen en verschillende bezoekers zongen de vespers mee. Het feest is nu in de grote zaal onderaan in de nieuwbouw met de traditionele volksdansen.

Hoop op bevrijding voor Aleppo

Het Syrische en Russische leger hebben een grootscheepse humanitaire hulp georganiseerd voor de bevolking in Aleppo. Ze hebben echter nog meer gedaan. Ze zijn er in geslaagd om de enige weg af te sluiten, de zogenaamde Castello autostrade) waarlangs massa’s rebellen, wapens en munitie vanuit Turkije naar Aleppo en Syrië gesmokkeld werden.
Leugens ontmaskeren om levens te redden
En nu slaat de “internationale gemeenschap” alarm. Op 25 juli doet François Delattre, de permanente vertegenwoordiger van Frankrijk bij de VN een dramatische oproep. Hij weent krokodillentranen over Aleppo, dat hij nu belegerd acht. Het is voor hem het Sarajevo van Syrië, een uitzonderlijke parel aan de kroon van het werelderfgoed, het kruispunt van culturen en het symbool van de beschaving, dat nu in het grootste gevaar zou verkeren. En John Kerry roept het Syrische leger en Rusland op om hun belegering en bombardementen te milderen en Aleppo te sparen. Vanuit de inwoners van Aleppo komt er echter een geheel ander verhaal. Al vier jaar lijden 1,5 miljoen inwoners van Aleppo onder de terreur. Water, elektriciteit, voeding ... worden afgesloten door de “gematigde rebellen”. Al vier jaar lang plegen ze aanslagen, schieten raketten en mortieren waardoor dagelijks tientallen burgers worden gedood of verwond. Op de koop toe gebruiken ze nu gifgas tegen de bevolking. En niemand protesteert. De internationale coalitie onder leiding van de VS doet niets tegen de terroristische groepen. Zij zorgt wel ijverig voor leugens in de pers en het verdraaien van de waarheid. Het zijn niet het Syrische leger en de Russen die Aleppo belegeren, zij zijn het aan het bevrijden. De bewoners van Oost Aleppo, dat in handen is van de rebellen, vluchten niet voor het leger maar voor de rebellen en willen zich in veiligheid stellen in West Aleppo, dat beschermd wordt door het leger en de Russen. Het zijn de rebellen die het hen beletten en hen als menselijk schild gebruiken. Toch kunnen honderden families ontsnappen en zijn er talrijke groepen rebellen die zich overgeven en gebruik maken van de amnestiemaatregel door hun wapens in te leveren. Niet het Syrische leger en de Russen bestoken de burgers en bombarderen ziekenhuizen, maar de internationale coalitie en de rebellen. François Delattre, John Kerry, de westerse politici en journalisten treuren omdat de definitieve val van Aleppo nu verhinderd wordt door het Syrische leger met behulp van de Russen (en Hezbollah) en omdat de bevrijding van de bevolking in zicht komt. Hun kans om Aleppo helemaal te breken is verkeken. De VS willen dringend een staakt-het-vuren opdat hun “gematigde rebellen” de tijd zouden krijgen zich te herorganiseren! Een Russische helikopter en piloot die humanitaire hulp brachten en daarna werden neergeschoten door de “gematigde rebellen” is voor het westen dan ook geen protest waard. Aleppo, “de stad van de martelaren”, zal eens bevrijd zijn. (Dr. Nabil Antaki « STOP à la manipulation » mondialisation.ca, 31 juli 2016).
Een absurde politiek
Prof. Bruno Guigue (internationale betrekkingen aan de universiteit van La Réunion) trekt de besluiten voor Frankrijk en klaagt de dubbele absurditeit aan, op politiek en militair vlak, wat evenzeer geldt voor gans de westerse neo-coloniale agressie: “Door de Syrische staat te diaboliseren zorgt de Franse regering er voor dat het slagennest blijft woekeren. Immers, daardoor verzwakt het de belangrijkste kracht die het terrorisme op het terrein zelf bestrijdt. Tegelijk voert het onzinnige bombardementen uit met als resultaat dat burgers worden gedood en tegelijk de haat in Frankrijk wordt aangewakkerd. En deze pogingen om de Franse samenleving te ontwrichten kunnen niet gestopt worden door toespraken die bol staan van medelijden of dubbelzinnige mussolini-oproepen. We hebben een radicale verandering van de politiek nodig en een samenwerking met hen die het terrorisme werkelijk bestrijden in plaats van medailles uit te reiken aan hen die het wereldterrorisme financieren”. (Bruno Guigue, Vaincre la haine christianophobe en France et en Syrie, mondialisation.ca 29 juli 2016).

Stop de waanzin voor het te laat is

Het communiqué van de NAVO na het congres van 9 juli 2016 te Warschau levert directe bewijzen van een geplande en georganiseerde agressie tegen Rusland, wat een flagrante schending is van het charter van de VN. Indien het Internationaal Strafhof onpartijdig zou zijn, wat helaas niet het geval is, zouden alle leiders van de NAVO, elk afzonderlijk en elke stafchef van de deelnemende landen veroordeeld moeten worden voor de grootste oorlogsmisdaden. Zij hebben zich publiek buiten het internationaal recht geplaatst als gevaarlijke vijanden van de mensheid. Dat is het besluit van Christopher Black, jurist, internationaal strafrecht, Toronto.
Een Noord Atlantische Terroristen Organisatie
De misdaden van de VS en de NAVO dateren uiteraard al van veel vroeger. Laten we de feiten nog eens in herinnering brengen. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie en de ontbinding van het Waschaupakt beloofde de NAVO in 1997 dat het zich niet zou uitbreiden tot voormalige landen van de Sovjet-Unie of van het Warschaupakt. Daarna begon de NAVO het ene land na het andere in te palmen. Er werd oorlog gevoerd tegen Joegoslavië, Afghanistan, Irak, Libië en Rusland in de strijd van Georgië tegen Oost Ossetië. De Tjecheense terroristen werden geholpen in hun strijd tegen Rusland zelf. President Milosevic kreeg de keuze: bezetting en ontmanteling van het land of gebombardeerd worden. Hetzelfde in Afghanistan, hetzelfde in Irak, hetzelfde in Libië: onderwerp u aan ons of wij verwoesten uw land. De militaire macht in Oost-Europa wordt nu opgevoerd, ook met atoomwapens. Inmiddels heeft de NAVO al een staatsgreep gepleegd tegen de wettige regering van Ianoukovitch in Oekraïne. Tegelijk wordt een onwettige economische oorlog gevoerd tegen Rusland met sancties, wat eigenlijk economisch terrorisme is. VS en NAVO doen nu precies het zelfde als wat nazi Duitsland deed in 1941 met zijn operatie Barbarossa om Rusland binnen te vallen. Het huidige communiqué vermeldt wel de agressie en de misdaden van de VS en de NAVO maar dezen worden voorgesteld als zijnde de misdaden van de landen zelf die vernietigd werden, zoals nu in Syrië gebeurt. De wereldleiders weten dat het leugens zijn maar het is de bedoeling dat diplomaten, politici en journalisten deze leugens zo dikwijls herhalen dat ze door de openbare opnie als waarheid worden aanvaard, zodat de VS en de NAVO hun misdaden ongestraft kunnen verder zetten. Het is een aanval op ieder land en volk dat nog onafhankelijk wil zijn. De oorlog die nu voorbereid wordt is een atoomoorlog, vooral gericht tegen Rusland, dat geen enkel land bedreigt. Het zal een vernietigende oorlog zijn tegen ons allen. Stop deze waanzin. (Christopher Black, Communiqué du Sommet de l’OTAN à Varsovie: préparer le crime d’agression, mondialisation.ca, 23 juli 2016).
70 jaar vrede?
“Dank zij de NAVO leven we toch al zeventig jaar in vrede !” zul je wellicht opwerpen. Ziehier dan enkele feiten om deze “afwezigheid van oorlog” te illustreren. Na WO II stuurt Frankrijk ’n half miljoen soldaten (voor de helft uit de kolonies) naar Vietnam. Uiteindelijk wordt Frankrijk verslagen in Dien Bein Phu in 1954. In 1947 organiseert Frankrijk een slachting in Madagaskar met 11.000 doden volgens officiële Franse cijfers of 100.000 volgens de cijfers van de anderen. Tussen 1950 en 1953 nemen 17 landen (o.a. België, Frankrijk, Engeland) deel aan de oorlog tegen Corea, geleid door de VS, die ongeveer 2 miljoen mensen doodt. De hoofdstad Pyongpyuang wordt met napalm nagenoeg van de kaart gevaagd. Tussen 1960 en 1998 voert Frankrijk in Afrika (onder de Sahara) 23 oorlogen “om de orde te handhaven” en 14 om een regeringswissel te bewerken, zeg maar een staatsgreep te plegen. De bekendste oorlog is die tegen Algerije. Op 8 mei 1945 hielden nationalisten in Sétif een manifestatie die in bloed werd gesmoord. He taantal doden varieert volgens de bronnen van 1000 tot 80.000! Op 17 oktober 1961 manifesteerden tienduizenden Algerijnen in Parijs. Tussen 150 en 200 werden er geëxecuteerd. In Belgisch Congo werd op 17 januari 1961 Patrice Lumumba, die onafhankelijkheid wilde voor zijn land, vermoord door de Belgische commandant Weber. In zijn plaats werd Mobutu aangesteld als marionet om de koloniale belangen te verzekeren van Elf, Total, Orange, Areva, Bolloré, Eramet, Technip en vele anderen.
Het verschil tussen oorlog en een crimenele aanslag?
Een geëerd Vlaams onafhankelijk publicist protesteert heftig tegen het gebruik van het woord “oorlog” voor de strijd tegen het terrorisme dat nu ook de Europese landen treft. ((Mark Van de Voorde, Dit is geen oorlog, deredactie.be, 3 augustus 2016). Wij strijden gewoon tegen een bende criminelen, meent hij, terwijl ons land wel “militair actief is tegen IS” in Syrië. Hij wil dus een scherp onderscheid tussen een (rechtvaardige) oorlog en een (onrechtvaardige) criminele aanslag. Inderdaad, dat is de politieke en journalistieke “correcte” voorstelling, die velen graag zullen horen. Wij klagen de huichelarij aan die hieronder steekt en die massa’s onschuldigen blijft doden.
Waren alle oorlogen van de voorbije “70 jarige vrede” geen “criminele oorlogen” tegen onschuldige volken die onafhankelijk wensten te zijn, maar door koloniale heersers onderdrukt werden om hun koloniale belangen te dienen? Is de “militaire activiteit tegen IS” in Syrië geen leugenachtig voorwendsel ? Is onze militaire activiteit in Syrië tegen iedere internationaal recht in, geen misdaad? Was de vernietiging van Libië geen ten hemel schreiende misdaad om de olie, het goud, de banken, de wapenvoorraad te kunnen inpalmen? De internationale coalitie o.l.v. de VS heeft tot doel de wil van het Syrische volk, dat onafhankelijk wil zijn, te breken en een regeringswissel te bekomen (wat in Syrië niet zal lukken!) om de westerse politieke, economische en strategische belangen te dienen. Precies zoals dit al 70 jaar de hele wereldbol rond gebeurde. Dit wordt huichelachtig verpakt in een “strijd tegen IS”. Daarom moet alle aandacht nu gaan naar de gruwelen van IS (dat trouwens door westerse landen zelf daarvoor is opgericht).
Natuurlijk is er een verschil tussen die koloniale oorlogen van vroeger en de criminele aanslagen nu in Europa. Westerse landen, die zichzelf beschaafd noemen, hebben decennia lang massa’s onschuldige mensen afgeslacht, maar dat was in andere landen, ver weg, om daar hun westerse belangen veilig te stellen. En plots vallen er nu bij ons zelf “onschuldige slachtoffers” onder aanslagen. De terroristengroepen die we zelf hebben opgericht en blijven steunen om elders massa’s onschuldige slachtoffers de dood in te jagen, hebben we plots niet meer in handen. En nu gaat heel onze aandacht natuurlijk naar onze eigen slachtoffers. Wanneer Hollande, de dag na de aanslagen van 13 november 2015 plechtig verklaarde: “Frankrijk is in oorlog”, dan had hij groot gelijk. Alleen moet het in een geheel andere zin verstaan worden dan hij bedoelde, nl. wij voeren al 70 jaar criminele oorlogen tegen onschuldige volken, om te beletten dat ze onafhankelijk zouden zijn en de rijkdom van hun land voor hun eigen volk zouden gebruiken.
P. Daniel

06-08-2016 om 15:42 geschreven door Gust Adriaensen

Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven:

'We moeten de moed hebben om wanneer we in die katholieke traditie staan en die belangrijk vinden, dat ook openlijk te zeggen.'

06-08-2016 om 12:12 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Moge de sportbeoefening kansen bieden tot ontmoeting en vrede.'

Bekijk de video!

Bijlagen:
https://youtu.be/OMfsnLsekQU   

Het is contradictorisch dat ook vanuit neoliberale hoek er vurig voor gepleit wordt de doodstraf in te voeren.

Politieke partijen die voortdurend proberen de macht van de staat te reduceren tot het absolute minimum, wensen aan diezelfde staat de macht over leven en dood te geven.

Mensen die moord en brand schreeuwen bij de kleinste inmenging van het staatsapparaat in hun leven en omgeving, brullen nu hun eis uit dat de staat wettelijk in staat wordt gesteld andere mensen naar de andere (?) wereld te helpen.

Hoe dan ook, de voorstanders van de doodstraf geven blijk van een grenzeloze pretentie.

Waar die voorstanders de staat de 'wettelijke' middelen hebben verschaft om mensen te vergiftigen, op te hangen, te elektrocuteren, dood te schieten..., vertoont die staat de hybris die de misdaad en de terreur niet zal uitschakelen maar onvermijdelijk ten val leidt .

Ten val. Als het al niet letterlijk is, dan wel moreel.

02-08-2016 om 14:33 geschreven door Gust Adriaensen