7n dS-Weekblad van 21 januari 2017, is een interessant interview met Thomas Rau en Sabine Oberhuber te lezen. Zij ontwikkelden een model dat onze econnomie voorgoed kan veranderen. Een voorbeeld: we kopen geen lampen meer maar licht, geen wasmachines maar wasuren. Maar, haasten Rau e Oberhuber zich eraan toe te voegen: het moet allemaal financieel interessant blijven.

Maar ik betwijfel of allerlei technische maatregelen de opwarming van het klimaat, en in een ruimer verband, de verloedering van het milieu, op de lange termijn afdoende kunnen stoppen.

Echt herstel, afdoende bescherming van het milieu, zijn maar mogelijk wanneer de economisch sterkst ontwikkelde landen, fundamenteel 'anders' gaan leven. Dat 'anders' kan niets anders zijn dan productie, consumentisme en winstbejag resoluut inperken.

Ook Rau en Oberhuber hoeden er zich voor dat (kapitalistische) economische systeem van productie, verbruik, winst) ernstig in vraag te stellen. 

Geen grenzen stellen aan dat systeem en de daarmee samenhangende way of life, ze integendeel het liefst ingang te zien vinden in de hele wereld, dat leidt volgens mij op den duur naar een mondiale milieucatastrofe. Dat kan ons aardbolletje niet aan.

De financiële, economische, politieke grootmachten van ons planeetje zullen hun systeem niet grondig veranderen. Ook omdat zij weten dat het overgrote deel van de bevolking verslaafd is gemaakt/geraakt aan een nog steeds maar groeiende consumptiedrang.

De echte revolutie en de werkelijke redding van de planeet bestaan erin onze consumptie drastisch te verminderen. Dat betekent: een totaal andere, sobere levensstijl!

21-01-2017 om 14:01 geschreven door Gust Adriaensen

XII/3
Vrijdag 20 januari 2017

Mijn kort verblijf in de abdij van Postel is bijna voorbij. Vorige zondag na de hoogmis heb ik genoten van de ontmoeting met familie, vrienden en kennissen. Tussendoor heb ik nog enkele vrienden en ook journalisten mogen ontvangen. Sjoerd Mouissie schreef een artikeltje over ons in het Nederlands Dagblad van 19 januari 2017, blz 2. Jan Peeters maakte een pittig stukje in Katholiek Nieuwsblad van 20 januari: Een vrome vrijbuiter in de Syrische hel. Wierd Duk schreef over een “Vlaamse pater in Syrië” in ik weet niet welke Nederlandse krant voor zaterdag. Deze man houdt nogal van straffe uitspraken en legt mij ook ten onrechte een nogal erg platte uitdrukking in de mond, maar het is wel duidelijk wat hij (en ik) willen zeggen. Het nieuwe Waalse dagblad KAIROS had zopas een interview gerealiseerd met de bekende dr. Nabil Antaki uit Aleppo en wilde ook van mij een interview-opname. Vorige woensdag hadden we een bijzondere ontmoeting in de Tweede Kamer in Den Haag, dank zij de parlementariër Pieter Herman Omtzigt (CDA, lid van de Tweede Kamer sinds 2003) die zich al flink heeft ingezet voor de waarheid over wat er in Syrië gebeurt en voor de bescherming van de christenen in het Midden-Oosten. Er wordt ook geijverd om de oorlog daar te stoppen door een aanklacht van ”volkerenmoord” uit te werken, zodat de westerse landen ooit eens voor hun verantwoordelijkheid worden gesteld en hun waanzin beëindigen. Tijdens de lunch hebben we uitgebreid naar elkaars verhaal kunnen luisteren en verder was er nog een ontmoeting met de pers. Kleinschalig maar hopelijk toch met enige invloed. In elk geval is het de moeite om deze Nederlandse parlementariër in zijn werk ten volle te steunen. Nog een detail. Dank zij mijn goede chauffeur was ik tijdig in Den Haag en wilde eerst even een bezoek brengen aan het Willibrordushuis in de Oude Molstraat, vlak in de buurt. Van onze contacten met dit bloeiend charismatisch centrum bewaren we de allerbeste herinneringen, o.a. aan de cursussen Duc in Altum, waaraan we mochten meewerken. Toen we echter aan het huis kwamen lazen we op een grote zwarte marmeren plaat dat het Willibrordushuis met zijn beroemde “schuilkelder-kerk” al in de jaren 80 gesloten werd. Het was alsof we door een tijdsmachine enkele eeuwen terug in de geschiedenis geworpen werden. Dat noemen we “voltooid verleden tijd”!
Donderdagavond organiseerde “Stichting hand in hand voor Syrië” in het Augustijnenklooster (inmiddels verkocht) naast de statige Augustijnenkerk (inmiddels gesloten) in Eindhoven een sympathieke ontmoeting. Het begon met Syrische hapjes. Na mijn getuigenis werd de werking van deze stichting uit de doeken gedaan. Het zijn vooral jonge bezielde mensen, waaronder verschillende Syriërs (www.stichtingsyrie.nl). Zij bieden een grote hoeveelheid levensmiddelen, medicatie, medisch materiaal, kleding, huisraad en educatieve middelen aan. De nieuwbouw in ons klooster is inmiddels behoorlijk gevuld met containers van deze stichting, waarvan het materiaal verder gesorteerd en verdeeld wordt. De avond werd besloten met een muzikale verrassing. De Syrische operazangeres, Shaza Hayek, instrumentaal begeleid door twee jonge mannen bracht typische Syrische muziek en zang. Ze hadden er geen moeite mee om de aanwezigen spontaan mee te trekken in hun ritmische uitvoering.
Kortom, we hebben vele bezielde (jonge) mensen mogen ontmoeten en nogmaals ervaren dat er veel goede wil is om de mediamanipulatie ter zijde te schuiven en de ellende in Syrië en elders te helpen lenigen. Hartelijk dank aan de vele edelmoedige weldoeners.
Ondertussen hebben jonge Syriërs het initiatief genomen om een 10 km lange brief te schrijven als teken van trouw aan het vaderland en zijn leider, naar aanleiding van de bevrijding van Aleppo. De viering had donderdag in Aleppo plaats onder grote belangstelling van het volk op het Saadallah al-Jaberi plein. Er is hoop en fierheid.

P. Daniël

20-01-2017 om 18:37 geschreven door Gust Adriaensen

De Standaard bepleit Guy Tegenbos grootschalige fusies van gemeenten. '304 gemeenten hebben het licht nog niet gezien', aldus de journalist.

Dat grootschalige fusies het 'licht' zouden betekenen voor de gemeenten, is erg kort door de bocht. Zij botsen bovendien met bekommernissen om de gemeenschapsopbouw, die zo vaak, ook in de media, weerklinkt.

Schaalverruiming kan nodig en nuttig zijn voor de materieel-technische elementen van het beleid. Maar wie meent dat fusies het toverbegrip en de exclusieve sleutel voor de oplossing van gemeentelijke problemen is, bezondigt zich aan een eenzijdige en gevaarlijke technocratische benadering van de samenleving.

Goede diensten en bestuur zijn ook en vooral afhankelijk van een menselijk relatiepatroon tussen bestuur en bevolking. Schaalverruiming kan vervreemding tussen bestuur en inwoners, en vermindering van verantwoordelijkheidsbesef en inzet van de burgers in de hand werken. Een samenleving gedijt het best in een overzichtelijke en historische gegroeide gemeenschap.

Fusies zouden wel eens het desintegratieproces van de samenleving, waarover zoveel geschreven en gesproken wordt, kunnen versnellen, in plaats van de integratie te bevorderen.

19-01-2017 om 11:15 geschreven door Gust Adriaensen

EU: per jaar wordt 88 miljoen ton voedsel weggegooid

Naar schatting 88 miljoen ton voedsel wordt in de EU jaarlijks weggegooid. Dat stelt de Europese Rekenkamer in een rapport. Maatregelen tegen die voedselverspilling zijn "te versnipperd en onregelmatig".

17-01-2017 om 12:51 geschreven door Gust Adriaensen

In zijn column schrijft Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, dat aan Angela Merkel goede en kwalijke beslissingen kunnen worden toegeschreven. Wie politieke verantwoordelijkheid draagt, kan, aldus Torfs, niet ontsnappen aan 'vuile handen'. En Rik besluit: 'Daarom liever Angela Merkel dan Michelle Obama, ofschoon laatstgenoemde mooier en zuiverder is'.

Er zit veel wijsheid in dit artikel van Rik Torfs. Enkele kanttekeningen mogen er evenwel bij.

De prettig bedoelde uitsmijter snijdt logisch gezien geen hout. Nog los van de subjectieve beoordeling van hun (vrouwelijke) schoonheid, kan je deze twee prachtige dames niet vergelijken binnen de context van de column. Zij functioneren immers binnen een totaal verschillend kader.

Een tweede bedenking is dat Torfs te sterk de indruk wekt dat 'vuile handen' exclusief verbonden zijn met politieke verantwoordelijkheid. Dat klopt natuurlijk niet. Hoe groter de verantwoordelijkheid is, die iemand draagt, hoe 'vuiler' de handen (kunnen) worden.De rector weet ook wel dat, sinds hij het ambt met zwier draagt,zijn rectorale handen niet onbezoedeld zijn gebleven.

Overigens was het een mooi en geruststellend beeld bij de toekenning van het eredoctoraat aan Merkel door de Leuvense en Gentse universiteit: twee vrouwen en een man op het podium,met 'vuile handen' .Maar wel mensen die ongetwijfeld 'het goede nastreven in een wereld waarin het volmaakte niet kan'.

Bijlagen:
eredoctoraat.png (43.5 KB)   

De rijkste 10 procent van de Belgen (ruim 1 miljoen personen) bezitten samen ongeveer 1.043 miljard euro.

De minst vermogende helft (5,5 miljoen mensen) bezit zo’n 208 miljard euro. ‘Alarmerend’, vindt Oxfam.

Albert Frère, die in zijn eentje goed is voor 6,2 miljard euro, bezit meer dan de 2 miljoen minst vermogende Belgen samen.

16-01-2017 om 09:11 geschreven door Gust Adriaensen

XII/2
Vrijdag 13 januari 2017

Even thuis
Dinsdagmiddag celebreerden we de eucharistie, aten samen en ik vertrok uit het klooster Mar Yakub naar Damascus waar ik bij de familie Sroer ontvangen werd. Ze zorgden voor de nodige versnaperingen. “Of er nog problemen met het water waren?” “Een klein beetje” was het antwoord. Wat dat betekende, weet ik niet want er kwam gewoon water uit het kraantje. Ondertussen weten we dat “de humanitaire (?) NGO” van de “Witte [S]Helmen” een van die misdadige organisaties is die voor de verschrikkelijke ramp van de waterbezoedling voor 5,5 miljoen mensen in Damascus gezorgd heeft. En Frankrijk heeft krampachtig gepoogd om hen als kandidaat aan te wijzen voor de Nobelprijs voor de vrede! We hebben vroeger al aangetoond hoe zij in feite handlangers zijn van de terroristen en nu hebben we weer een bewijs. Het westen zou hen graag voorstellen als de helden die de slachtoffers van “het regime” ter hulp snellen. Wat een leugen.
Na een tijd daagde een schauffeur op om me naar Beiroet te brengen. Ondertussen was het 2°, dus niet eens vriesweer. De Syrische grens en dan de Libanese grens oversteken vraagt altijd veel tijd en geduld. Aan de Libanese grens deed het deugd na jaren weer een foto te zien van een president. Libanon heeft eindelijk een goede christen (maroniet) president: Michel Aoun. We rijden Libanon in en er werd halt gehouden op een plein waar een grote drukte heerste. Vele chauffeurs lieten kettingen aan hun banden aanbrengen en onze chauffeur wilde het zelfde. Ik begreep het niet goed want ondertussen was het ruim 5°. Nadat we echter enkele kilometers geklommen waren lag er een pak sneeuw langs de weg, hoewel de weg zelf open was. Op de bergen rondom ons lag er een massa sneeuw. Zodra we weer daalden was de sneeuw verdwenen. In Damascus was de kerstversiering bijna helemaal verdwenen maar in Libanon waren er op verschillende plaatsen nog volop kerstlichtjes. En zo kwamen we in de luchthaven van Beiroet. We hadden er voor gekozen om rechtstreeks naar de luchthaven te rijden en daar de nacht in de cafetaria te internetten, te lezen en te slapen (waardoor ik dan wel voor twee dagen als geradbraakt was). Dat leek me in deze onvoorspelbare wintertijd het veiligste. Ik wilde mijn vliegtuig van woensdagmorgen niet missen. Veilig en op tijd kwamen we in Zaventem toe, al hebben we deze keer uren moeten wachten vooraleer we ons koffer gevonden hadden.
Rusland herdenkt 1917
De orthodoxe patriarch Kyril van Moskou wil lessen trekken uit de Russische revolutie van 1917. Het is geen viering van een honderdjarige tragedie maar een bewust herdenken, er over nadenken en bidden opdat dezelfde vergissingen niet opnieuw begaan zouden worden. Rusland leert rouwen om zijn verleden en neemt verantwoordelijkheid voor zijn toekomst. Europa moet er nog aan beginnen!
P. Daniel

13-01-2017 om 18:29 geschreven door Gust Adriaensen

Vandaag krijgt de Duitse bondskanselieer, Angela Merkel, een eredoctoraat van de universiteiten van Leuven en Gent.

Als er één politicus is die deze onderscheiding dubbel en dik verdient, dan is het de Duitse bondskanselier.

Mark Van de Voorde analyseert in De Standaard, haar motivering en inspiratie glashelder. Vanuit haar lutheranisme slaagt zij erin een evenwicht te vinden tussen persoonlijke vrijheid en algemeen welzijn, dankzij het belang dat zij hecht aan deugdzaamheid. Zonder deugdzaamheid bereik je geen stabiele balans tussen vrijheid en welzijn en dus ook geen rechtvaardige samenleving.

Degenen die de voorbije maanden zware en vaak kwaadaardige kritiek op mevrouw Merkel uitspuwden, zijn, bijna zonder uitzondering, in het rechtse, populistische en nationalistische kamp te vinden, en zijn vergeleken met Merkel, politieke dwergen.

Ook in ons land. Neem de proef op de som. Tik op Google 'De Wever over Merkel' in en je kan een bloemlezing van denigrerende en agressieve uithalen optekenen.

Het komt bijzonder ridicuul over dat De Wever nu zegt dat Merkel op zijn lijn zit. Het is de ondertussen doorzichtige en welbekende tactiek: zoveel mogelijk recupereren en laten uitschijnen dat je het allemaal al gezegd en voorspeld hebt. Kortom, de wereld geeft uiteindelijk gelijk!

Wat een grenzeloze en lachwekkende pretentie! Doet onvermijdelijk aan Trump denken.

12-01-2017 om 11:42 geschreven door Gust Adriaensen

In zijn maandags column in De Standaard, heeft  Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, het over 'vertrouwen' en 'controle'.

Wat Rik Torfs, schrijft, is allesbehalve 'zielige onzin', zoals een reactie op het De Standaardforum luidt.

Het is bijzonder goed dat hij het verschil tussen vertrouwen en controle op scherp stelt. Dat hij daarbij uitvoerig naar Kierkegaard verwijst, die op zijn beurt inspiratie vond in de Bijbel, geeft ongetwijfeld meer fond aan de inhoud van de column.

Het is duidelijk dat 'vertrouwen' zijn fundament heeft in een godsdienstige of spirituele overtuiging, ongeacht welke religie ook. Vertrouwen overstijgt de menselijke drang naar 'controle', die gebaseerd is op de ratio en het materiële.

Niet te verwonderen dat met het afnemen van het religieuze, de angst om 'controle' te verliezen en de drang om hem te behouden of te versterken, toeneemt.

Vele mensen die wel hoog opgeven over hun 'individuele vrijheid' en hun 'zelfbeschikkingsrecht' zijn als de dood om de rationele en materiële 'controle' daarover te verliezen.Zij gooien zich in de armen van populisten met dictatoriale neigingen, die perfecte controle over alles en nog wat beloven .

09-01-2017 om 15:10 geschreven door Gust Adriaensen

XII/1
Vrijdag 6 januari 2017
Kerst en Nieuwjaar in de gemeenschap
Oudejaarsavond met de gehandicapten van Qâra
De zorg voor gehandicapten in Qâra brengt geestelijke vruchten voort. Voorheen werden ze veelal uit het openbare leven geweerd en het was alsof men zich doorgaans voor hen schaamde. En het zijn enkele vrijwilligers uit het dorp die met de zorg voor hen begonnen zijn. Sinds we hen hebben uitgenodigd wekelijks bij ons te komen is dit veranderd. Toch blijft het moeilijk hen in het gewone leven te integreren en de ouders hebben meestal ook geen mogelijkheden om extra zorg aan hen te besteden. Daarom wilden we oudejaarsavond met hen doorbrengen. Ze kwamen met een 25-tal, kinderen en jongeren, zeven in een rolstoel en een klein meisje dat verlamd is en dus moet gedragen worden. Daarbij waren er nog enkele begeleiders. In de refter werden tafels aan de kant geschoven en uren lang is er eigenlijk niets anders gedaan dan gedanst ook met rolstoelen, gesprongen, gezongen, muziek gemaakt met alle mogelijke instrumenten en foto’s genomen, terwijl tegelijk voor allerlei versnaperingen werd gezorgd. Na twee uur zou je verwachten dat allen uitgeput neerzakken. Wij wel, maar zij niet en onze Nigerianen zeker niet. Bovendien kwam toen weer de elektriciteit, zodat nu ook de muziek werd ingeschakeld. Er waren gekende kerstliederen bij maar ook dansmuziek zoals op een rockconcert, zo luid alsof het dak er af moest. Eten is belangrijk, maar met hen bezig zijn en feest vieren, vinden ze nog belangrijker. Ondertussen werd voor elk van hen een aangepast geschenkenpakket klaargemaakt, dat telkens onder luid applaus werd overhandigd. En het dansen ging onverminderd verder. Het was een heerlijke avond, voor hen en voor ons. God zij dank..Daarna hadden we nog net de tijd om de refter terug in orde te brengen, de eucharistie te vieren van de laatste dag van het jaar en de vespers van de vooravond van het feest van 1 januari. We waren precies om middernacht klaar om het Marialied te zingen en onze nieuwjaarswensen uit te wisselen met enkele versnaperingen. En toen leken de meesten wel slaapwandelaars. Zondagmiddag kwam abouna Georges zodat we de byzantijnse eucharistie vierden van Jesus’ besnijdenis met Basilius de Grote. In de Latijnse liturgie vieren we het Moederschap van Maria en op 2 januari de heilige Basilius de Grote.
Werk op het terrein
Het vriest overdag enkele graden maar meestal schijnt er in de voormiddag een heerlijke zon. Zo wordt in de voormiddag op het uitgestrekte terrein gewerkt. In grote hoeveelheid worden nu knoflook en anjuinen geplant. Het is best aangenaam werk wanneer men samen is. En dinsdag in de voormidaag zorgden Zaki, de algemene verantwoordelijke voor het werk en de burgemeester van Qâra voor een verrassing. Ze hadden een uitgebreid ontbijt bij, waar allen van konden genieten. gezeten in de zon in de woestijn. Verderop tegen de ringmuur bouwen arbeiders een huis voor het moslimgezin dat de verantwoordelijkheid voor het grote terrein draagt en dat tot heden nog steeds bij ons woont. Het is mooi om zien hoe de werkzaamheden vorderen. Er zijn betonnen blokken die aan de buitenkant met rotsstenen van het terrein zelf worden afgewerkt. Het is praktisch en schiet op. Tussendoor pluk ik een of andere dorre boom van het terrein om in stukken te zagen voor ons houtkacheltje. ’s Avonds verwarmen we onszelf hiermee. Tevens wordt van de resten van het middagmaal nog een avondmaal gemaakt, allemaal dank zij het houtkacheltje. In de namiddag wordt meestal gewerkt aan de hulpverlening. Dozen met nauwkeurig geselecteerde kleding, medicamenten, schoeisel, medisch materiaal ... worden klaar gezet. Het is een eindeloos versleuren van dozen, bedden, matrassen... van boven naar onder.
Epiphanie
Wat Kestmis is voor de Latijnse Kerk dat is Epiphanie voor het oosten. Inderdaad is het feest van de Openbaring de grote viering in het oosten. En deze begint al op 5 januari. Op het ogenblik dat we de “koninklijke uren” wilden zingen kwam juist een vrachtwagen toe die moest geladen worden met hulpgoederen voor de bevolking van Aleppo. Alles was netjes voorbereid en stond klaar maar niettemin moest de vrachtwagen geladen worden en dat waren dan onzen “koninlijke uren”. In de namiddag zongen we wel plechtig de lange vespers en abouna Georges kwam voor de byzantijnse viering van Epiphanie. Hierbij worden de verschillende “openbaringen” van God herdacht: zijn geboorte in Bethlehem natuurlijk, de verschijning aan de herders, de openbaring aan de magiërs en vooral de Godsopenbaring tijdens de doop van Jezus in de Jordaan. Na de mis is er de viering van de wijding van het water en dat gaat gepaard met overvloedige besprenkeling. Het heeft iets weg van het Latijnse paasfeest. Na deze gezamenlijke viering houden we ook gezamenlijk de maaltijd als een feestelijk gebeuren.
Staakt-het-liegen
Het staakt-het-vuren werd tot heden altijd misbruikt door terreurgroepen en vooral door de geheime diensten van het westen om nieuwe aanslagen voor te bereiden. In Aleppo hebben terroristen vooraleer te vertrekken nog eventjes honderd Syrische soldaten en enkele honderden burgers op beestachtige wijze omgebracht. Op 23 december heeft de terreurgroep Jaysh-al-Islam de grote watervoorziening in Damascus vergiftigd met petrol waardoor een aantal mensen gestorven zijn en meer dan 5 miljoen burgers in gevaar werden gebracht zodat met grote vrachtwagens en citernen drinkwater moet aangevoerd worden. Ondertussenn is dit groot kwaad gelukkig weer verholpen. En als toppunt, het feit dat het leger de terroristen wil verdrijven is nu voldoende om het leger te beschuldigen van de schending van het staakt-het-vuren. Enkele groepen terroristen vinden hierin een kans om te zeggen dat ze aan de vredesgesprekken in Astana daarom niet zullen deelnemen. Inmiddels werden in Oost Aleppo niet alleen een grote hoveelheid geheime agenten van CIA, Frankrijk, Engeland, Saoedi-Arabië, Turkijë aangetroffen maar ook een grote hoeveelheid zware wapens en munitie van de VS en de NAVO voor Al Nousra (Al-Qaida), een terreurgroep die door de UNO zelf op de lijst gezet is van de te bestrijden terroristische groepen. Dat inmiddels 100.000 mensen in Oost-Aleppo van een 4 jaar lange marteling bevrijd werden en dagen lang in de grootste vreugde Kerst- en Nieuwjaar konden vieren wordt door onze media niet vermeld. Er zijn alom getuigenissen uit de hel. Meisjes die niet met een terrorist wilden trouwen werden gemarteld, in de gevangenis geworpen, gestenigd, uit het raam gesmeten en als ze nog leefden gebeurde het opnieuw totdat ze dood waren. Dit alles werd in de westerse media verkondigd als de “bevrijding” van Aleppo. Neen, voor onze media is er in heel Syrië niets anders aan de hand dan de oorlogsmisdaden van het Syrische leger en van Rusland met hun coalitie. Goebbels, de minister van propaganda van het Dritte Reich wist het al: het is veel gemakkelijker een monsterleugen aan de openbare opinie te verkopen dan een kleine leugen. Om Syrië verder te kunnen uitmoorden en vernielen moet dus verkondigd worden dat de terroristen eigenlijk geen probleem vormen maar dat die Assad de grote misdadiger is van zijn volk. Hoe hij dan door de brede lagen van zijn volk en leger zo erg wordt geëerd, vragen ze zich dan niet af. Ook niet waarom zijn foto samen met die van Putin in heel Syrië te zien is. En zo schrijft dan ook onze Jan Balliauw met een schijnbaar afwezige geest dat Assad “veel meer doden op zijn geweten heeft (dan IS, zal hij bedoelen) en is hij rechtstreeks verantwoordelijk voor de gruwel in Syrië”! (Wordt 2017 even goed voor Poetin als afgelopen jaar? Deredactie.be 2/1/17). Jan, heb je geld gekregen van de CIA om dit te schrijven? Of werd je met ontslag bedeigd als je dit er niet bijvoegde? Of weet je dat er niets van waar is, maar wil je meehelpen om het uitmoorden van Syrië verder te rechtvaardigen naar de wens van de westerse landen? Als het zo moeilijk is om een staakt-het-vuren in Syrië tot stand te brengen omdat er nog vele tienduizenden terroristen zijn die niets liever willen dan hun gruwel verder zetten, hoeveel te moeilijker zal het dan zijn om bij onze politici en journalisten een staakt-het-liegen te bereiken omdat ze zes jaar lang niets anders gedaan hebben?

P. Daniël Maes

07-01-2017 om 20:48 geschreven door Gust Adriaensen

Beluister een verhelderend en beangstigend interview met een van de bekendste klokkenluiders Edward Snowden, over afluistermogelijkheden en -praktijken.

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
https://www.youtube.com/watch?v=ucRWyGKBVzo   

In Knack online is een 'Nieuwjaarsbrief aan een verloren zoon, prins Laurent' te lezen. Hij is geschreven door gewezen parlementslid Jean-Marie Dedecker. Het is scheldproza in het kwadraat, iets waarvoor de verloren politicus Dedecker onderhand wel bekend is.

Onderstaande tekst is een ironische 'reactie' op het stuk van Dedecker. Lezing van zijn artikel op de online-Knack is dus wel gewenst.

Maar wat zeker vermeldenswaard is en typerend voor de censuur die Knack soms toepast, is dat deze reactie (tot nu toe) niet opgenomen werd. Het goorste scheldproza passeert de Knackcensor, maar een veel beknoptere (maximum 1000 tekens weet je wel), ironiserende persiflage ervan, kan klaarblijkelijk niet.

Toppunt van Knackse ruimdenkendheid en respect voor de freedom of speech!

---------------

Meneer de eresenator,

Sta me toe u te tutoyeren.Dat bekt vlotter en past beter bij de populistische schrijftrant die jij gewoon bent.

Net als met Laurent, heb ik met jou te doen.

Jullie hebben beiden heel wat gemeen. Jou is het echter gegund gemener te zijn dan de prins en van dat privilege maak je gretig gebruik.

Maar ook jij bent in een rol en een kooi terechtgekomen die je niet passen en je mateloos frustreren.

Of deze lotsbestemming te maken heeft met jouw vaders en voorouders' zaad, zoals je van Laurent beweert, weet ik niet. Het behoort overigens tot onze prijzenswaardige, westerse, democratische waarden, je niet in te laten met het zaad waaruit iemand geboren is. Maar jij doet dat wel, waarde Jean-Marie, en dat is spijtig. Zoiets zou de prins niet doen.

Hoeveel steriele rancune, , bitterheid, frustratie, agressie, kwaadaardigheid, tegen een weerloze persoon, spreken uit deze scheldbrief!

Het tekent de verloren politicus (prinselijk door ons allemaal betaald), die je eigenlijk bent.

Toch gelukkig nieuwjaar, plucheknaagkever!

02-01-2017 om 13:58 geschreven door Gust Adriaensen

XI/52
Vrijdag 30 december 2016
Kerstmis in de gemeenschap Mar Yakub
In de byzantijnse liturgie is er bij de Kerst- en Paasviering nagenoeg niets anders te doen dan bidden, zingen en processies houden. En de duur van de volksvieringen is, zoals in de Middeleeuwen, evenredig aan de duur van de liturgische vieringen, dus beiden zijn zeer lang. Ondertussen blijven we wel ijverig werken aan het voorbereiden van medicamenten, medisch materiaal, warme kleding en schoenen, vooral voor de mensen in Aleppo. Onze Kerstmis begon met een volksviering op vrijdagavond 23 december. Na de eucharistie en de vespers aten we met de fraters en de zusters samen. Ook moeder Agnes-Mariam en zr Carmel waren aanwezig. De fraters hadden een stevig kerstconcert voorbereid, onderbroken door liederen en sketches vanwege de zusters en de kinderen. Tegelijk werd deze avond een verjaardag gevierd met een traditionele taart. Ook het gezin en de leken die bij ons horen, waren aanwezig. Zaterdag 24 december werden om 10.00 u de “koninglijke uren” gezongen, zo genoemd omdat destijds in Constantinopel de keizer hierbij aanwezig was. Het zijn de primen, tertsen en seksten met psalmen, lezingen en gebeden. Deze worden gevolgd door de liturgie van Basilius: vespers en eucharistie, voorgegaan door abouna Georges. Daarna is er nog processie met de kersticoon en zegening van brood, granen en wijn waarbij ieder met olie gezalfd wordt op het voorhoofd en de handen. De broden worden in stukken gebroken, in de wijn gedoopt en uitgereikt. We waren deze dienst om 10.00 u begonnen en eindigden om kwart na één.
In de late namiddag werd de “caminata” gezongen. Het is een oude traditie van de Spaanse Carmel. Met het beeld van Maria en Jozef en onder het zingen van de “Caminata”, begeleid met alle mogelijke muziekinstrumenten wordt herstel gebracht aan het feit dat Maria en Jozef geen plaats vonden in Bethlehem. We gingen eerst aan alle deuren van de fraters kloppen om te vragen of Jezus, Maria en Jozef welkom zijn. Hierop geeft de bewoner zijn persoonlijk welkom. Dan ging de tocht naar de zusters. Na afloop hielden we in de kerk nog een bezinning over dit mysterie.
Om 10.00 u ’s avonds zongen we de lange primen van Kerstmis, gevolgd door de nachtmis volgens de latijnse traditie. Ook deze dienst duurde tot in de vroege uurtjes (na één uur). Traditioneel worden er dan in de kerk nog allerlei kerstliederen gezongen onder het uitwisselen van de kerstwensen. Zo was eindelijk de tijd gekomen voor de feestmaaltijd. Zowel in de kerk als in de refter waren de moslimfamilie en de leken die bij ons wonen aanwezig. Ook de moslim die steeds voor onze veiligheid zorgt wanneer het nodig is. De zusters, de gasten en de bezoekers hadden intussen voor een flinke maaltijd gezorgd. Het was een lekkere en gezellige bedoening. Tegen half drie was het voor sommigen toch genoeg en ze zochten hun bed op. De meerderheid bleef nog tot vijf uur. Er werd immers voor ieder afzonderlijk nog een bijbeltekst gekozen en gelezen.
Abouna Georges had gezegd dat hij om 11.00 u hier zou zijn voor de byzantijnse Kerstmisviering. Om 13.00 u was hij er nog niet. Zo was de dagorde vandaag echt iets op z’n Syrisch. Er werd een ander programma voorzien. We zouden vlug het middagmaal nemen en daarna kwam de bisschop om aan zr. Rita “le petit schème angélique” te geven, wat zoveel is als het afleggen van de kloostergeloften in de Latijnse traditie. We vierden de vespers met de “inkleding” van zr. Rita. De Kertstijd wordt in de liturgie een “sterke tijd” genoemd. Deze dient om te onderscheiden en te openbaren wat er in het diepst van ons hart omgaat opdat we ons zouden bekeren. Daartoe dient ook een religieuze gemeenschap. Alles moet in het ware Licht komen.
Woensdagmiddag was er een plechtige interreligieuze viering in de grote moskee van Deir Atieh. De twee oudste fraters en ik, samen met de verantwoordelijke leek zullen de gemeenschap vertegenwoordigen. Verschillende honderde mensen zaten in de zaal en boven op het balkon rechts nog eens vrouwen en links mannen. Er is veel veiligheidspolitie en een legertje van journalisten en cameramannen met steeds grotere apparaten. Zoals gewoonlijk komen we wanneer de viering al goed bezig is. Een van de mannen van de orde leidt ons helemaal naar voren. Daar staan in u-vorm indrukwekkende zetels met even indrukwekkende personaliteiten. Langs verschillende kanten worden we met grote voorkomendheid verwelkomd. Een imam in vol ornaat en met twee zwarte banden om zijn hoofddeksel staat op en dwingt me in zijn zetel plaats te nemen. Zelf gaat hij aan de zijkant zitten. De twee andere fraters en abou Gereges krijgen een plaats op de tweede rij. Acht mannen zingen met tromgeroffel. Er volgen speeches, afgewisseld met gezang van de zware mannnenstemmen. De mufti en een minister nemen het woord. Ze pleiten voor het harmonieus samenleven van alle groepen. Er wordt koffie, thee en snoepgoed rondgedeeld. Aan de overkant zien we abouna Georges, een vertegenwoordiging van ons bisdom alsook de orthodoxe priester, abouna Paisios. De plechtigheid wordt beëindigd en er volgt nog een informele ontmoeting met allerlei mensen waarvan we er vroeger al verschillenden ontmoet hebben. Je voelt iets van de fierheid van het volk dat in staat is met alle verschillende geloofsgroepen in groot respect voor elkaar samen te leven.
Het bloedige spel in Syrië is bijna voorbij
De gruwelijke oorlog tegen Syrië werd gepland door de VS en de NAVO, (waarbij Turkije, Frankrijk en Engeland uitblonken) en gefinancierd door de golfstaten. Poetin heeft door bezonnen diplomatie en efficiënt optreden het tij definitief doen keren. Hij heeft vooreerst de economische banden met Turkije aangehaald, terwijl Turkije niet meer de uitvoerder van de plannen van de VS en de NAVO wil zijn. Verder heeft hij Qatar laten deelnemen aan Rosneft, de grootste energiereus, waardoor het bereid was zich terug te trekken uit de oorlog tegen Syrië. Israël heeft nog getracht roet in het eten te gooien door de Russische Ambassadeur in Ankara te vermoorden, maar Poetin heeft meteen de banden met Turkije nog sterker aangehaald. Verder werd op 28 en 29 december de Russische ambassade in Damascus gebombardeerd. Ook dit heeft het diplomatiek werk niet verminderd. Obama van zijn kant heeft op 23 december nog vlug een wet getekend om wapenleveringen aan de terroristen te verzekeren waardoor het Syrische en Russische leger echt in gevaar gebracht kunnen worden. Verder wil hij nieuwe sancties opleggen aan Rusland voor het zogenaamd “hacken” en beïnvloeden van de presidentsverkiezingen, waarvan een nuchter mens al heeft begrepen dat het valse beschuldigingen zijn vanwege de VS om Moskou te kunnen diaboliseren. De Russische beer gaat rustig verder. En hij is niet eens de sterkste op het wereldtoneel. Helemaal niet. Amerika heeft een militair budget van 725 miljard dollar tegen 48 miljard voor Rusland en tegenover de achthonderd Amerikaanse militaire bases over heel de wereld heeft Rusland uitgerekend 2 bases buiten zijn grondgebied. De VS wanen zich “speciaal” en superieur wat hen blind maakt. Rusland is niet kwantitatief maar kwalitatief sterker en gebruikt zijn (ook geestelijke) mogelijkheden beter. In Tolstoi en Dostoievski proeven we de duizendjarige Russische cultuur. Na de val van de Sovjetunie hebben de Russen zich openlijk kunnen schamen en rouwen om zoveel onderdrukking, huichelarij en corruptie. De VS en de NAVO moeten dit proces nog beginnen. Op dit ogenblik zien we alleen nog maar enkele uitingen van revolte tegen de politieke elite en van wantrouwen jegens de media en het “politiek correcte”.
Uiteindelijk hebben we een belangrijk bestand in heel Syrië. Zeven rebellengroepen die meer dan 60.000 djihadisten vertegenwoordigen willen zich hieraan houden. Al Qaida en IS doen niet mee. Zo hebben we tenminste toch al een verdeling van de terroristen: enerzijds degenen die de wapens willen neerleggen, anderzijds degenen die de belangen van de VS en NAVO willen blijven nastreven door te moorden te vernietigen of naar huis te gaan (Saoedi-Arabië en de bevriende NAVOlanden). De leiding van het akkoord is in handen van Syrië, Rusland, Iran en Turkije. Een magistrale zet: de VS mogen pas meespelen vanaf 20 januari, met president Trump. Dus: VS en NAVO nu even buiten spel. De Britse generaal Sir Richard Sherrif luidt de alarmklok: als Trump de “geloofwaardigheid van de collectieve verdediging” blijft ondermijden, kan de NAVO geen 5 jaar overleven en deze Sir heeft nog niet door dat dit zowat het beste is wat Europa zou kunnen overkomen. De NAVO is immers al een kwart eeuw over datum en had ontbonden moeten worden toen het Warschau-pakt ontbonden werd. En juist vanaf toen is het tot de huidige geldverslindende moordmachine uitgegroeid.
Nu nog afwachten hoe het bestand wordt nageleefd en hoe de latere besprekkingen gaan verlopen. Er is in ieder geval grote hoop dat het bloedige spel van het westen ten einde loopt. Eens zal Syrië schitteren als de gouden schakel in de keten van de weerstand tegen de westerse, zionistische en islamistische waanzin.

Geleerde prietpraat die dodelijk is
Vanuit Caïro kreeg ik vanwege een emeritus professor Arabisch van onze KUL volgend email: “Uiteindelijk moeten politieke analisten toegeven dat wat je zegt juist is”. Hij voegt er bij dat er nu twee vluchtelingen uit Aleppo bij hen wonen die met vreugde vertellen over de bevrijding. Op hetzelfde ogenblik las ik echter met stijgende verbazing het artikel: “2017 Mourir pour Aleppo?” van Marc Hooghe, gewoon hoogleraar politieke wetenschappen aan de KU Leuven (deredactie.be, 27 december 2017). De ene hoogleraar is blijkbaar de andere niet. Aan geleerde praat ontbreekt het in dit artikel niet. Rijkelijk worden vergelijkingen gemaakt die de brede ontwikkeling van de schrijver illustreren, maar die geen enkele band hebben met de huidige werkelijkheid in Aleppo: “Warschau 1831”, “de val van Srbrenica juli 1995”, “de democratische vrede van Immanuel Kant van 1795”, het “Mourir pour Danzig” van Marcel Déat, “het Europees push-back beleid”... Verder puilt het artikel uit van de in de Atlantische pers overbekende slogans van monsterleugens waarin nog steeds de westerse obsessie primeert omtrent de wettig gekozen president en de nachtmerrie van de CIA en co dat ze tot heden nog niet in staat geweest zijn dit land en volk, zoals Libië, in de gewenste chaos te storten en hier de macht te grijpen. De schrijver beklaagt zich dus dat we “de Syrische president stabiel in het zadel” houden, dat de “slachtoffers nu aan hun lot overgelaten” worden, dat de vluchtlingenkampen “nauwelijks betere levensomstandighheden” bieden, dat de vluchtelingen worden teruggedreven “in de handen van grijnzende beulen” (volgens hem zullen dat vermoedelijk de Syrische en Russische soldaten zijn). Verder schrijft hij over een “wreedaardig militair regime dat honderdduizenden doden op zijn geweten heeft”. De man schijnt niet eens te vermoeden dat hij de pure CIA oorlogspropaganda aan het uitkramen is, zonder het allerminste bewijs, alleen maar om het verder uitmoorden en vernietigen van Syrië te kunnen rechtvaardigen. Kortom, geleerde prietpraat die geen enkele band heeft met de werkelijkheid en met de huidige feestvreugde van het volk om zijn bevrijding van de (door het westen gesteunde) gruwel van de voorbije jaren. Het volk wordt opgevangen door het Syrische en Russische leger, degenen die hen tot heden hebben beschermd, hen humanitaire hulp hebben gegeven, hun zieken hebben verzorgd... Schrijver is blijkbaar niet geïnteresseerd aan het werkelijke leven van het Syrische volk en de echte betekenis van de bevrijding van Aleppo, evenmin als aan het internationaal recht of het Charter van de UNO. Met waanwijsheid en een door valse berichten gedrogeerde geest plaatst hij zich aan de kant van de moordenaars van Syrië om de lijdensweg van het volk zo lang mogelijk te laten duren. Het is een meehuilen met de wolven in het bos. Wie kan die man eens enkele berichten sturen over de werkelijkheid, zoals we bv. vorige week nog vermeld hebben? Gelukkig houdt Syrië tot heden stand, dank zij de sterke eenheid van volk, leger, regering en president. Van deze hoogleraar verwachten we dat hij zich openlijk distancieert van de monsterleugens die hij mee verspreidt om de oorlog tegen Syrië aan te moedigen. Van de vrt verwachten we dat ze zich verontschuldigen omdat ze aan deze ongeoorloofde oorlogspropaganda de ruimte gegeven hebben.
P.S. Dit vernietigend oordeel en deze vraag om herstel wegens de aangerichte schade gelden enkel dit artikel. In geen enkel opzicht wil ik de reputatie van deze hoogleraar over andere onderwerpen in politieke wetenschappen aantasten.
P. Daniel

30-12-2016 om 19:20 geschreven door Gust Adriaensen

Sarah van Liefferinghe van de 'Piratenparty', schrijft: 'Langzaam maar zeker shoppen we onszelf de verdoemenis in. We hebben nood aan een nieuw economisch systeem, aan een nieuw mens- en wereldbeeld'.

De essentie van dit betoog zit in het zinnetje: We hebben nood aan een nieuw mens- en wereldbeeld. En uiteraard zal er dan een nieuw economisch systeem volgen. Het gaat dus om een andere ethische benadering van het materiële en de consumptie ervan.

Als je je bewust in deze periode buiten de shoppinghysterie plaatst, word je overweldigd door een surrealistisch, kafkaiaans gevoel bij de chaotische en wellustige koopstormloop. Alle media en politici werken overijverig mee om massa's mensen de winkelstraten- en centra in te sleuren, om geld te besteden aan zaken die ze voor het grootste deel helemaal niet nodig hebben of gebruiken, die ze al vlug bij het afval deponeren.

Deze overbeklemtoning van het consumentisme leidt tot bergen frustratie en afval en maakt de kloof tussen arm en rijk altijd maar groter. Losgeslagen consumentitis doet de prangende noodzaak aan structurele oplossingen voor de sterker wordende armoede in onze gemeenschap uit het oog verliezen.

28-12-2016 om 16:39 geschreven door Gust Adriaensen

In het tweede deel van zijn boeiende kerstessay, besteedt Karel Verhoeven veel aandacht aan 'vrijheid'.

Het valt  op hoe ook hij het begrip 'vrijheid' benadert als een waarde die 'wij' na harde strijd verworven hebben: 'Voor die vrijheid heeft onze maatschappij decennia gevochten, tegen kerk, burgerij en conservatieve conventies in', aldus Verhoeven.

 Het lijkt me een misleidende verenging en verstarring van 'vrijheid'. Precies alsof door het afgooien van bestaande institutionele en conventionele jukken, DE vrijheid voorgoed veroverd werd. Dat is niet zo.

De onvrijheid die het gevolg was van de invloed van de machtige Kerk en Burgerij, is vervangen door de onvrijheid waarin we terechtgekomen zijn door de (soms subtiele, soms brutale) machtsuitoefening van de economie, de financiële instellingen, de mode, de reclame, de consumptie , de reisindustrie. Zij bepalen voor miljoenen mensen hoe zij moeten denken en werken, hoe zij zich te kleden, te voeden, te ontspannen, hebben. Het ergste is nog dat deze actoren hun 'waar' kunnen voorstellen als bewijs van 'vrijheid'.

Maar het individu moet maar eens proberen zich los te maken van die nieuwe onvrijheid. Die man of vrouw komt gegarandeerd in een verstikkend maatschappelijk en geestelijk isolement terecht.

27-12-2016 om 10:25 geschreven door Gust Adriaensen

In een interview met het VTM-programma Royalty, beschuldigde De Wever Koning Albert van politieke inmenging. De koning was een marionet van Elio di Rupo, aldus De Wever.

Wat is dat toch met De Wever? Gedraagt hij zich als een staatsman, die echt bekommerd is om het algemeen belang en welzijn, om de financiële en economische situatie van het land ? Verre van. Hij komt eens te meer over als de verongelijkte, geïrriteerde, rancuneuze, paranoïde puber, die overal de invloed en de samenzweringstactieken van de gehate PS ziet. Of blijft hij maar oude en royale koeien uit de gracht halen (niemand kan overigens nagaan of ze er wel echt in gezeten hebben) voor het vermoede electorale gewin. Want net als het Vlaams Belang is de N-VA-voorzitter er rotsvast van overtuigd dat een mix van anti-royalisme (ondertussen bakken de top-N-VA'ers in alle geledingen van het Vlaamse en Belgische machtsapparaat zoete broodjes met de koning)en PS-haat het bij heel wat Vlaamse nationalisten nog altijd goed doet.

Er moeten in N-VA-kringen toch meer en meer mensen rondlopen die zich serieuze vragen stellen bij het ronduit negatieve en polariserende optreden van hun voorzitter

26-12-2016 om 16:29 geschreven door Gust Adriaensen

In zijn boek 'The high price of materialism' komt Tim Hardin tot het besluit dat mensen wier waardesysteem focust op de accumulatie van rijkdom, meer risico lopen op angst, depressie en een lager zelfbeeld.

25-12-2016 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Is Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, een populist? Niet als aanhanger van de zo genoemde literaire of politieke stroming, maar wel als een persoon die een populaire, oppervlakkige, demagogische betoogtrant gebruikt.

Die vraag kwam in me op toen ik hem enkele dagen geleden in De Afspraak, een poging zag en hoorde ondernemen om Peter Mertens, voorzitter van de PvdA, onder de grond te schoffelen.

Bart Schols had Peter Mertens uitgenodigd om over zijn boek 'Graailand' te praten en Rik Torfs om na te gaan in hoeverre zijn voorspellingen voor 2016 uitgekomen waren.

De voorzitter van de PvdA kreeg amper de kans om een zinnig woord over zijn boek te zeggen. De schuld daarvan lag bij de zwakke leiding van Schols en vooral bij de aanvallen van Torfs op Mertens. Je kan er donder op zeggen dat Mertens voorgespiegeld was een aantal standpunten en constataties uit zijn boek toe te lichten, niet dat Torfs hem zou meetrekken in een 'debat' over maatschappijvisies.

Debat, nou ja. Zeker niet van de zijde van Torfs. Terwijl Mertens probeerde inhoud te geven aan zijn tussenkomsten, beperkte de rector zich tot de superoppervlakkige en superpopulaire slogan dat hij niks moet hebben van uiterst links noch van uiterst rechts. Iets inhoudelijks over het boek van Mertens kwam niet uit de mond van Torfs. Hij had het overigens niet gelezen.

Er kunnen ook vragen gesteld worden bij de geliefde en ondertussen erg doorzichtige betoogtrant van Torfs. De ironische ondertoon, het prijzen van intellectuele en morele kwaliteiten van de opponent, de zelfrelativering die alleen nog maar als stijlfiguur ervaren wordt en niks zegt over de persoon Torfs, het uit de weg gaan of het doen verdampen van het debatthema , neigen meer en meer naar een wat demagogische -in de betekenis van 'misleiding' - ranzigheid.

Rik Torfs, een man met vele kwaliteiten, een mediagenieke (volgens sommigen een mediageile) persoonlijkheid, loopt het gevaar dat hij minder en minder serieus wordt genomen.

24-12-2016 om 19:34 geschreven door Gust Adriaensen

Uit een onderzoek van de Europese Centrale Bank blijkt dat de 10 procent huishoudens met het hoogste vermogen in de eurozone, 51,2 procent van de totale rijkdom bezitten.

Het vermogen van de rijkste 10 procent huishoudens is minstens VIJFHONDERD KEER GROTER  dan van de armste 10 procent. Alle huishoudens die tot de rijkste 10 procent behoren, bezitten meer dan 496.000 euro . En alle huishoudens die tot de minst vermogende 10 procent behoren, bezitten minder dan 1000 euro.

Veel Belgen behoren tot de rijkste Europeanen. In ons land bedraagt het mediane gezinsvermogen 217.900 euro, ruim het dubbele van de hele eurozone. Mediaan wil zeggen dat de helft meer bezit en de helft minder. Alleen de Luxemburgers zijn nog rijker.

De Duitse huishoudens zijn weinig vermogend. De mediaan ligt op 60.800 euro, ruim drie keer minder dan in België. Dat heeft er vooral mee te maken dat in Duitsland relatief weinig huishoudens hun eigen woning bezitten.

24-12-2016 om 11:17 geschreven door Gust Adriaensen

XI/51
Vrijdag 23 december 2016
Flitsen uit het leven van de gemeenschap
Broeders rond de Kribbe
Traditioneel worden er overal kerststallen gezet. Wij beperken ons nu echter tot één kerststal in de refter, die tegelijk onze ontspannings-, conferentie- en ontmoetingsruimte is. In de grote nieuwbouw, voortdurend gevuld met hulpgoederen, wordt vervolgens ergens een tentje opgesteld met de kerstbeelden. Onze Vlaming die 2, 5 maand bij ons was en nu met zijn ouders de eindejaarsfeesten gaat vieren, heeft eerst nog voor de kerstversiering gezorgd. Hij voorziet om na te feestdagen voor enkele maanden terug te komen. Omdat het bitter koud is, genieten we tevens van ons houtkacheltje. Als iemand overdag zich even wil komen verwarmen en hij vindt het kacheltje uitgedoofd, dan kan hij best beginnen met vuur te maken. Zo zal degene die na hem komt het niet zo koud hebben als hij. Dit vraagt wel serieus werk. In de sneeuw moet voldoende hout gezagen worden en dan moet iedere keer het vuur in de kachel weer ontstoken worden en met nat hout is dat niet zo eenvoudig. Als het eenmaal brandt, vraagt het niet veel werk meer. Als er geen elektriciteit is dient het vuur om warm water te maken en het eten warm te houden.
Twee vrienden, Franse moslims die vroeger al enkele dagen bij ons hadden doorgebracht, wilden opnieuw nu met Kerstmis bij ons zijn. We hebben hen woensdag hartelijk verwelkomd. In hun kamer hadden we een petroleum-kacheltje geïnstalleerd, zoals ik vroeger had toen we nog in het “moederklooster” woonden. Helaas de stank was zo onuitstaanbaar dat we moesten afzien van deze verwarming. In plaats daarvan: extra dekens en een klein elektrisch vuurtje, in de hoop dat er voldoende tijd stroom zal zijn. Het zijn mannen van vrede en in de refter hadden we al meteen hartverwarmende gesprekken rond het houtkacheltje. Van oorsprong Algerijnen, in Frankrijk geboren, beseffen ze dat ze als moslims en als Fransen een schuld hebben tegenover het Syrische volk. Zo kwamen ze vroeger al in contact met ons klooster en wilden met al hun krachten meewerken. Deze vrijdagmorgen gingen we samen ontbijten in het dorp bij ons verantwoordelijk gezin voor de hulpverlening van het klooster en nog een jong koppel, waarvan we het huwelijk dit jaar inzegenden. Hoewel we op vrijdag een of andere vorm van vasten onderhouden, hebben we deze keer allen smakelijk en uitgebreid gegeten van wat ons overvloedig werd voorgezet. Ondertussen werd even de tv aangezet. We zagen hoe massa’s mensen door de straten van Aleppo dansten om hun bevrijding te vieren. Tevens werd gedeeld over de verschillende projecten die lopen om de bevolking te helpen. Op 12 km hier vandaan ligt Jreizier, een dorpje tegen de bergen dat geen water heeft. De bronnen zijn in de bergen en deze zijn door IS afgesloten. Met citernen wordt dagelijks water aangevoerd. Het is aandoenlijk om zien hoe kinderen soms met een emmer komen en zorgen dat er geen druppel op de grond valt. De UNO vluchtelingen organistie heeft een tijd geholpen maar is er dan mee gestopt omdat het project te kleinschalig is. Zij willen voor de regeringen grote projecten kunnen voorleggen. Verder heeft onze paddenstoelen-kwekerij echt toekomst. Het is onbekend en dus nieuw voor Syrië. Als we er in lukken de beste kwaliteit voort te brengen, kunnen we alleenstaande vrouwen hiermee thuis de kost laten verdienen voor hun eigen gezin. Er werden nog aangrijpende verhalen verteld van de vele groepen medewerkers van ons klooster, over heel Syrië verspreid. Hun edelmoedige inzet is soms heldhaftig, terwijl ze er zelf niet één cent aan verdienen. Allen, moslims zowel als christenen, willen delen in de armoede van het Kind in de kribbe en hun behoeftige broeders en zusters helpen.
Kerstconcert in Deir Atieh
Donderdagavond was er een kinder-kerstconcert in de parochie van de orthodoxe priester Paisios in Deir Atieh. Deze parochie is veel groter dan de grieks-melchitische (katholieke) in Qâra en telt ongeveer 800 gelovigen. In een mooie, nieuwe parochiezaal zongen een 25-tal kinderen byzantijnse kerstliederen. De dirigent begeleide hen een met luit. Hij gaf ook een passende inleiding, wat telkens een aansporing was om het mysterie van Kerstmis in ons eigen leven te beleven. Er waren een hondertal aanwezigen, vooral jongeren. Verder waren abouna Georges van Qara en wij met ons zeven aanwezig. Na het concert nodigde abouna Paisios ons uit om ook iets te zingen. Daar hadden we totaal niet op gerekend. Maar ja, we gingen toch maar schoorvoetend naar het podium. Ondertussen werd beslist Feliz Navidad te zingen. Voor de Nigerianen is dat zingen en dansen tegelijk. Meteen was heel de zaal er bij betrokken. Daarna werden de stoelen aan de kant gezet, de jeugd zorgde voor ritmische muziek en het spontaan zingen en dansen ging verder door op de vloer. Ondertussen wilden velen een “selfietje” met onze jongeren of met ons. En zo hebben we de oecumenische geest tussen orthodoxen en katholieken in Syrië weer wat dichter bij elkaar gedansd. Waarlijk, een heuglijke avond.
Het Oost-Aleppo-syndroom
De Zweedse psychiater Nils Bejerot beschreef in 1973 een vreemd maar werkelijk verschijnsel. Bij een bankoverval werden een aantal mensen gegijzeld. Premier Olof Palme trachtte te bemiddelen. Sommige gegijzelden beleefden zulke doodsangst dat zij begonnen te sympatiseren met de misdadigers. Een meisje werd zelfs verliefd op een van de overvallers, en dat bleef ze nog lang daarna. Nils Bejerot noemde dit het “Stockholm-syndroom”.
Iets gelijkaardigs is nu in Aleppo gebeurd. De 120.000 bevrijde burgers dansten van vreugde wanneer het Syrische leger, geholpen door Hezbollah, Rusland en Iran de terroristen kon overmeesteren. Deze bevolking kreeg eindelijk eten, verzorging, en bescherming. Elizabeth Hoff, vertegenwoodigster van de Wereld Gezondheids Organisatie (WGO) in Damascus getuigde maandag dat zij onder de indruk was van de bijzonder edelmoedige en effectieve hulp van Rusland aan de Syrische bevolking, juist op het ogenblik wanneer ze dit het meest nodig had. De burgers hadden namelijk onder extreem tragische omstandigheden moeten leven, nl. de islamitische wet of sharia met al haar gruwelen en de voortdurende vrees voor de dood. De terroristen noemden de inname van Aleppo zelf “de moeder van alle veldslagen”. Zij waren ook zeker van hun overwinning omwille van de brede steun die ze vanuit het westen genoten. Wanneer Aleppo uiteindelijk toch bevrijd kon worden, waren er enkele burgers – hoe weinigen ook - die de hulp van het Syrische leger, Hezbollah, Rusland en Iran niet wilden of konden aanvaarden. Zij hadden zich uit doodsangst zo verenigd met de terroristen dat zij aan hen hun sympatie gaven, ook nog bij de bevrijding.
“Val” of “bevrijding” van Aleppo
Voor de terroristen werd het hun val, voor de bevolking werd het hun bevrijding. Aan de woorden die in onze media gebruikt worden, kun je precies zien aan welke kant ze staan. Ook hun obsessie omtrent Assad verraadt hen. Uitdrukkingen als “Assad blijft overleven” wijst op hun eigenlijke bekommernis, waar de feest vierende bevolking helemaal niet mee bezig is. Het westen geraakte al weken lang in de grootste paniek toen bleek dat mogelijk de terroristen zouden verdreven worden. Alles werd gedaan om dit te verhinderen. Tot op het laatste ogenblik bleven de “gematigde” rebellen, gesteund door het westen de vlucht van de bevolking verhinderen. Ook bij de evacuatie zelf. De “gematigde” rebellen staken zo maar eventjes 25 groene autobussen in brand, doodden drie chauffeurs en kidnapten er 22, die inmiddels weer vrij zijn. Ondertussen zorgden ze er nog voor dat een 7-jarig meisje een zelfmoordaanslag pleegde in een politiebureau in Damascus. Obama en Cameron, enthousiast geholpen door Sarkozy en later Hollande, alsmede door hun fameuze eerste ministers en ministers van buitenlandse zaken, hadden nu eenmaal de oorlog aan Syrië (een land dat hen niets misdaan had) verklaard en deze moest onverminderd doorgaan. De eigenlijke reden van de westerse hysterie bleek echter pas later. In een bunker van de NAVO in Oost Aleppo werd een groot aantal buitenlandse officieren gearresteerd door het Syrische leger. Ze waren afkomstig van Saoedi-Arabië, Turkije, de Amerikaanse CIA, Qatar, Jordanië, Marocco, Frankrijk... En de lijst die we te zien kregen was niet eens volledig. De geheime diensten van al deze landen waren al jaren bezig al-Qaida en IS te helpen om Syrië ten val te brengen, terwijl ze de wereld wijsmaakten dat ze IS kwamen bestrijden! En na de bevrijding van Aelppo werd de Russische ambassadeur in Ankara, Andreï Karlov vermoord. De New York Daily News had de pretentie om hiervan eventjes de eigenlijke reden te geven: het was een gerechtvaardigde vergelding voor de “oorlogsmisdaden” van Putin in Aleppo. Moon Alabama vat de verblinding van de pers als volgt samen: “Wanneer iedereen de leugens blijft herhalen van de “strijders” over de “gebeurtenissen op het terrein” kan hiervoor uiteindelijk niemand verantwoordelijk gesteld worden. Het gewone excuus is dan: wij werden allemaal eerlijk bedrogen en dat verdwijnt weer zoals een brief met de post” (Les média ont créé une tempête de fausse nouvelles autour de l’effondrement de la partie “rebelle” d’ Alep, mondialisation.ca, 16 december 2016).
Ziehier nog enige informatie die vrienden me stuurden om te waarschuwen voor de valse berichtgevingen over Aleppo en de oorlog tegen Syrië. Vooral de machtige Avaaz met veel geld steunt op gemene wijze de verwoestende oorlog onder de mom van edelmoedig inzet:
http://arretsurinfo.ch/long-avaaz-duper-les-progressistes-sur-les-guerres-12
http://arretsurinfo.ch/les-origines-davaaz-les-fondateurs-et-les-bailleurs-de-fonds-22
http://www.golfbrekers.be/is-dit-nu-vals-nieuws-fake-news-3/#comments

Kerstwens
Een vriend stuurde me onderstaande tekening, gemaakt door Joe English honderd jaar geleden tijdens WO I: Kerstnacht in de loopgraaf in Vlaanderen aan de Ijzer. Het bijbehorende gedicht is van P. Van Moerlande en geeft, naar mijn aanvoelen treffend de toestand weer van zovele Syriërs. Met dit gedicht wil ik hulde brengen aan de vele soldaten die hun leven gaven voor dit volk, aan de vele, vooral jonge moeders die alleen achterblijven en aan de ontelbare weeskinderen. Ja, Jezus in de Kribbe had nog zijn ouders, deze kinderen niet meer. Het zijn voor ons geen getallen of statistieken maar levende personen die we wekelijks in onze gemeenschap ontmoeten. Met en voor hen willen we bidden in deze Kerstnacht waarin voor het eerst enig licht van bevrijding begint te schijnen. Tevens is dit ons gebed voor de vele stille weldoeners en al hun zorgen en intenties.
KERSTNACHT IN DE LOOPGRAAF

Nu luister hoe Jezus dien droeven Kerstnacht
Blijdschap en vree in de loopgraaf bracht.
Het front lag besneeuwd dien heiligen nacht
Daar stond een man alleen op de wacht.
Hij was zòò moe, hij kon niet meer,
Hij zakte tegen een hokje neer.
Er stond aan de hemel geen enkele ster,
Hij schreide: zijn kindertjes waren zóó ver.
Hij was zòò droef, hij was zòò moe,
Hij droomde en zijn oogen vielen half toe…,
Toen sprankelde een vuurpijl boven hem:
Dat was de klaarte van Bethlehem.
Hij zag de vlakte wit en rein,
Zij glansde blank in dien wonderen schijn.
En in zijn hokje koud en wak,
Daar stond een krib onder ’t schamel dak.
En in die krib op een handvol stroo
Lag ’t Kindeke Jezus, dat straalde zoo.
En op den sneeuwgrond nat en kil,
Daar knielden drie Engeltjes vroom en stil.
Hij keek naar die Engeltjes-lief, en zie!
Dat waren zijn eigen kleuterkes drie.
Zijn Lieveke hief haar armpjes op
En zei: “ ’t Is schooner dan mijn pop”.
Zijn Goeleke vouwde haar handjes vroom,
En keek, en durfde niet spreken van schroom.
Doch Rafke bad zijn bedeke vlug
En vroeg: “Komt vader dan niet terug?”
En ’t Kindeke knikte, en lachte heel teer,
Als wou het zeggen: Ja Vader keert weer.
Dat alles zag de droomende man.
Zéér groot was zijn vreugd, hij schreide er van…
En zoo had het Kind dien droeven Kerstnacht
Blijdschap en vree in de loopgraaf gebracht.
P. Van Moerlande

P.S.
Een Franse mevrouw die Nederlands kent heeft, ik weet niet hoe, mijn bericht van vorige week ontvangen en in keurig Frans vertaald. Ze stuurde dit aan een vriendin die dit aan haar ruime contacten zond met het gevolg dat het bericht nu te lezen is op deze twee merkwaardige websites:
 http://www.mondialisation.ca/lettre-de-qara-syrie-la-vie-de-la-communaute-et-la-liberation-dalep/5564007
 http://www.palestine-solidarite.org/lettre.pere-daniel_maes.211216.htm
P. Daniel

24-12-2016 om 11:00 geschreven door Gust Adriaensen