De Partido Popular pikt de bemoeienis van België in de Catalaanse kwestie niet meer. In een officieel statement haalt Esteban Gonzalez Pons, Spaans Europarlementslid en ondervoorzitter bij de Europese Volkspartij (EVP), uit naar N-VA-vicepremier Jan Jambon.

˜De heer Jambon lijkt niet te begrijpen hoe de scheiding der machten in een democratie werkt. Als minister van een Europese lidstaat moet hij de Spaanse justitie respecteren. Zijn uitspraken zijn onverantwoordelijk en gevaarlijk voor de noodzakelijke samenwerking tussen de EU-lidstaten'

De Catalaanse kwestie is zo ontegensprekelijk ook een Belgisch-Spaans conflict geworden.

06-11-2017 om 07:00 geschreven door Gust Adriaensen

In De Standaard schrijft journalist en historicus Marc Reynebeau dat voor de NVA-top de Catalaanse kwestie 'dient als symbolisch spiegelbeeld' voor de eigen winkel en 'retorische echokamer'.

Het kan niet anders of deze scherpzinnige en m.i. correcte analyse van Reynebeau, moet bij nogal wat Vlaams-nationalisten woedende reacties (die vooral op de journalist gericht zijn) uitlokken.

Maar je kan er niet omheen. De warme sympathie van  de N-VA-top voor het 'kleine, dappere, verdrukte Catalonië, is niet exemplarisch voor de overgrote meerderheid van de NVA-leden of -kiezers, laat staan van de Vlamingen. Die kan het namelijk geen bal schelen wat die Catalanen willen of niet willen, als hun vakantie-oorden maar veilig blijven. En van 'verdrukking' hebben ze bij hun bezoeken aan Barcelona of de costa's, helemaal niks gemerkt.

Voor de politici die met perceptiecreatie voor hun eigen partij bezig zijn, is ook het lot van Catalonië niet zo belangrijk. Er zijn tientallen minderheden binnen bestaande staatsstructuren, ook in Europa, die steun kunnen gebruiken.

Via de 'verontwaardiging' om de onderdrukking van het separatistisch streven van het welvarende Catalonië, hoopt de NVA de onafhankelijkheidsdroom voor Vlaanderen wat aan te vuren en kan zij in haar retoriek het romantische kaakslagflamingantisme (maar dan toegepast op Catalonië) nog eens van stal halen.

Ondertussen zwijgt de partij als vermoord over nummer 1 van haar statuten en politiek program: de republiek Vlaanderen.

05-11-2017 om 07:41 geschreven door Gust Adriaensen

Een forumdeelnemer én grote voorstander van de onafhankelijkheid van Catalonië, doet een lumineuze oproep aan de Vlamingen om hun vakantie naar Spanje (en uiteraard inclusief Catalonië) massaal te cancelen.

Ja, wadde! Benieuwd of er 100 mensen te vinden zijn die uit afkeer voor de Spaanse regering en uit sympathie voor de Catalaanse separatisten, bereid zijn dat te doen. Zelfs niet bij de NVA-hardliners, vrees ik.

En het kan niet genoeg herhaald worden: ondertussen is alles rustig in heel Spanje, is het reisadvies van BZ nog altijd gunstig, en genieten tienduizenden Vlamingen van zon en costa's, ondanks de stemmingmakerij, de pogingen tot paniekzaaierij en tot het in diskrediet brengen van een bevriend land.

Zelden zo'n lompe én gevaarlijke diplomatieke en politieke aanpak meegemaakt, zoals we de laatste weken vanwege de leidende partij en haar ministers, in België en Vlaanderen, hebben meegemaakt.

03-11-2017 om 16:46 geschreven door Gust Adriaensen

 500 jaar geleden, op 31 oktober 1517, luidde  Maarten Luther met de publicatie van zijn 95 stellingen de protestantse Reformatie in.

01-11-2017 om 12:38 geschreven door Gust Adriaensen

In een reactie op een internetforum omtrent de Catalaanse onafhankelijkheidsverklaring wordt gesteld dat 'de geschiedenis van Europa nooit zal stilvallen'. Daarmee ben ik het eens.

En zoals dat al eeuwen het geval is (overigens niet alleen in Europa), zal die geschiedenis ook in de toekomst een opeenvolging zijn van centraliserende en decentraliserende staatsvorming. Die werd en wordt gedicteerd door politieke machtsverhoudingen, gebaseerd op een sterker of zwakker economisch fundament.

In de meeste gevallen behoren de regionalistische nationalisten, die zich willen 'bevrijden' uit een grotere staatsstructuur, tot de rijkste regio's. Dat geldt zowel voor Catalonië als voor Vlaanderen (een 19de eeuwse romantische creatie).

Als glijmiddel voor een vaag regionaal nationaal gevoel en electoraal succes, wordt door politieke partijen geknoeid met geschiedkundige feiten -de Guldensporenslag is een treffend voorbeeld-, en met de romantische tegenstelling 'het goede volk' versus 'de corrupte staat'.

Het ergste is dat ook de democratie moet wijken wanneer het de regionationalisten goed uitkomt. Want het is overduidelijk dat een meerderheid van Catalanen wel meer autonomie wenst maar zeker niet de onafhankelijkheid.

30-10-2017 om 22:05 geschreven door Gust Adriaensen

Geruchten doen de ronde dat de Catalaan Puigdemont asiel zou aanvragen in België. Onze dynamische staatssecretaris Francken, was er als de kippen bij om zich via die hypothetische asielkwestie in de internationale kijker te plaatsen.

˜Het is niet onrealistisch',  zei Theo Francken (N-VA), staatssecretaris voor Asiel en Migratie, aan VTM. ˜Het is niet aan mij om een welkomstcomité' te organiseren, dat zou er wel wat over zijn, maar als Catalanen asiel aanvragen in België dan is dat volgens de wet mogelijk.'

Om te beklemtonen hoe ruimdenkend en hartelijk hij is ten aanzien van de talloze Europese minderheden, voelde Theo de noodzaak om er in één adem aan toe te voegen: 'Als Donau-Zwaben, Friezen, Achterhoekers, Basken, Bretoenen, Schotten, Welshmen, Frans-Vlamingen, Sicilianen, Valencianen, Madeirezen, Elzassers, enz., enz., enz., enz., asiel aanvragen in België dan is dat volgens de wet mogelijk.'

29-10-2017 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de titel ˜En toen kreeg God kleur op zijn wangen', blikt journaliste Hilde Van den Eynde in De Standaard terug op haar artikelenreeks over de retour van religie in onze samenleving. Zij heeft geconstateerd dat de godshuizen weer vol zitten ˜met soms stugge voorgangers maar ook met warme en zorgende volgelingen'. Maar die volgelingen zijn dan vooral, zeker in stedelijke gebieden, mensen met een ˜kleurtje', Afrikanen, Oost-Europeanen, migranten uit alle ´s heren landen.

Hilde Van den Eynde, schrijft zelf, 'wellicht zelfs met een tikkeltje spijt', over 'haar ter ziele gegane geloof'. Dat zal dan zo wel zijn en dergelijke ˜getuigenis’ past helemaal in het gekoketteer van vele bekende Vlamingen en zeker van het journalistengild, met hun geloofsverlies.

Maar ergens anders in het artikel stelt zij dat 'de Vlaamse kerk ter ziele is gegaan'. Dat is toch wel heel kort door de bocht. Wat meer is, dat is een ernstige vertekening van de realiteit. De Vlaamse Kerk als almachtige massabeweging bestaat natuurlijk niet meer. Maar er zijn nog altijd honderdduizenden mensen die zich tot die Kerk bekennen, die zich als bewuste christenen profileren, onder hen ook 'hoogopgeleide en goedverdienende erfgenamen van de sixties', bij wie, volgens Van den Eynde, ˜een wegwuiverige houding tegenover religie bon ton zou zijn'.

De 'ter ziele gegane Vlaamse kerk' zou ik dan toch een journalistieke onnauwkeurigheid noemen, eerder dan, gezien de eerder sympathieke teneur van het artikel, een uiting van 'wishful thinking'.

Dat een forumdeelnemer in de constatering van de journaliste dat vooral gekleurde mensen de kerken bevolken, een gelegenheid ziet om zijn racistische en superieure driften te ventileren, door te stellen dat Hilde Van den Eynde ˜zijn mening bevestigt, dat met de instroom van migranten de achterlijkheid terugkomt', is niet alleen diep beledigend voor de migranten maar ook voor Hilde Van den Eynde.

25-10-2017 om 09:30 geschreven door Gust Adriaensen

Bisschop Bonny: 'Sterven is een valpartij maar je wordt opgevangen.'

Bekijk de video's via onderstaande link.

Bijlagen:
https://www.kerknet.be/kerknet-redactie/video/bisschop-johan-bonny-over-allerheiligen-en-allerzielen-video#sthash.IZcRxAOp.3WRTiyTv   

Allerheiligen is een christelijke feestdag waarop alle heiligen van de rooms-katholieke kerk gezamenlijk worden vereerd en herdacht. Jaarlijks op 1 november.

Het feest wordt sinds de achtste eeuw gevierd. Op Allerzielen (2 november) worden alle gestorvenen herdacht. Allerheiligen en Allerzielen zijn de dagen waarop in de rooms-katholieke kerk de onderwerpen dood en leven na de dood aan de orde komen.

24-10-2017 om 12:21 geschreven door Gust Adriaensen

Filosofe Tinneke Beeckman vermeldt in een column dat uit een onderzoek zou blijken dat bijna 70 procent van de Belgen meent dat 'religie meer kwaad doet dan goed'. Een opmerkelijke vaststelling, aldus Beeckman, waarvoor Mieke Van Hecke in De afspraak deze verklaring gaf: religie wordt te neerbuigend behandeld, en te fel uit de publieke ruimte geweerd. Mensen durven hun christelijke inspiratie niet meer openlijk te vermelden, zelfs wanneer ze zich voor anderen inzetten. Zo verdwijnt de positieve rol van religie op de achtergrond. Die verklaring van Van Hecke vindt Beeckman duidelijk maar niks.

De aanleiding voor Tinneke Beeckmans column zijn dus uitspraken van Mieke Van Hecke. Dan verwacht je , zeker van een filosofe, dat er ook wel aandacht is voor die uitspraken. Vindt Beeckman de beweringen van Van Hecke gefundeerd of niet? Maar neen. Beeckman vindt het veel interessanter de religies en kerken nog maar eens de mantel uit te vegen. Zij doet dat op een ongenuanceerde en neerbuigende manier. Wellicht ongewild bevestigt ze een van de constataties van Van Hecke, nl. dat de media bevooroordeeld en beperkt over religie berichten.

Beeckman schuift wat graag haar verklaringen naar voren. Terreur bijvoorbeeld. Maar de huidige associatie religie-terreur geldt zeker niet voor het christendom. Integendeel, christenen zijn wereldwijd slachtoffers van vervolging en terreur.

Beeckman wijst terecht op de pedofilieschandalen maar ze doet dat zo alsof pedofilie het schandelijke privilege van de kerkleiders was en ze vergeet te vermelden dat de Kerk, meer dan welke instelling ook, maatregelen neemt.

Beeckman stelt dat christelijke waarden, politiek onrealistisch zijn. Kan zijn. Was in de tijd van Jezus ook al zo. Daarom zijn ze nog niet waardeloos. Bovendien manipuleert filosofe Beeckman die waarden op een niet erg filosofische manier. Zij stopt merkwaardig genoeg enkele 'christelijke waarden' zoals nederigheid, barmhartigheid, naastenliefde, in dezelfde zak als misbruik en terreur en ze kleeft op die zak in vetjes : 'Redenen waarom godsdienst wel eens meer kwaad zou kunnen doen dan goed'. Waarom doet Beeckman dat? Omdat het omzetten van die christelijke waarden in een politieke praktijk door de Kerk niet gebeurt en alleen al het verkondigen van die waarden door vele burgers gevaarlijk wordt geacht voor hun zelfbeschikking, veiligheid en welvaart, meent Beeckman. Deze benadering impliceert een verwijt aan de Kerk, dat ze haar woorden niet hard maakt in een politieke beweging. Maar het kot zou te klein zijn, als de Kerk die weg opging.

De column van Beeckman inspireert ook enkele kerk- en papenvreters hun fundamentalistische anti-religieuze haat op het forum van De Standaard te spuien. Zo is er bv. een meneer, die zich een god in het diepst van zijn gedachten waant, die beweert dat gelovige, goedgeschoolde West-Europeanen , op één hand te tellen zijn. Zou het waar zijn dat er bijna geen goedgeschoolde West-Europeanen zijn, die geloven in ˜het almachtig en barmhartig opperwezen van hun (groot)ouders'? Zou het stroken met hun erondersteld intellectueel hoog niveau dat deze goedgeschoolde West-Europeanen dat opperwezen verwerpen omwille van de ellende in de wereld? En dat het opperwezen waarin ze niet geloven, dan toch wel een ˜sadist of een luiaard' moet zijn? Is het mogelijk dat goedgeschoolde West-Europeanen de Bijbel nog altijd letterlijk benaderen of van mening zijn dat christenen dat nog altijd doen of moeten? Getuigt het niet van een vreselijke, verstikkende en fundamentalistische tunnelvisie, dat zelfverklaarde goedgeschoolde West-Europeanen beweren dat andere West-Europeanen, ook de volgens hen enkele gelovige goedgeschoolde, ˜elk wetenschappelijk inzicht naast zich neerleggen'? Er is een tijd geweest dat de Kerk zich superieur achtte en gedroeg. Dat wordt meer en meer de houding, zo blijkt uit dergelijke reacties,  van de Ongelovige Kerk.

Bizar is ook de mening op het forum dat het instituut Kerk moet verdwijnen. Nu weet iedereen dat er een enorm web van instellingen is, met (kans tot) machtsconcentratie en -misbruik. Moeten ze allemaal verdwijnen? Nee toch. Want dan stort onze maatschappij in elkaar. Of heeft deze ongelovige, die van zichzelf denkt dat hij ruimdenkend is, het alleen gemunt op de Kerk? Tegenover alle instellingen en instituten, past de volgende houding: verdedig wat goed is, roei uit wat slecht is.

'Stop de verdediging van de Kerk!' klinkt het autoritair uit de monden van dergelijke Kerkhaters. Uit diezelfde monden hoor je ook geregeld hartstochtelijk : ˜Freedom of speech!'.

Maar niet voor religie en Kerk. Bangelijk. Brrr.

19-10-2017 om 21:38 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Het is de plicht van de mensheid om iedere persoon te bevrijden van armoede en honger.'

18-10-2017 om 19:48 geschreven door Gust Adriaensen

In een commentaar bij de Oostenrijkse verkiezingsuitslagen, schrijft Bart Brinckman in De Standaard: 'De deur gaat op slot voor de vluchtelingen'.

Meer en meer Europese landen zullen dat inderdaad proberen te doen. Met desnoods een batterij grendels en de meest gesofisticeerde sleutels.

Maar zolang er gigantische ongelijkheid is, zolang het rijke en verspillende Westen een groot deel van de wereld uitbuit, zolang miljoenen mensen in bittere armoede leven, zolang volkeren vervolgd en geterroriseerd worden, zullen er migratiestromen zijn en zullen de poorten van fort Europa belegerd en uiteindelijk ingebeukt worden. 

17-10-2017 om 08:24 geschreven door Gust Adriaensen

Gezonde assertiviteit

 Geert De Kerpel, woordvoerder van de Belgische Bisschoppenconferentie, stelt dat in deze pluralistische wereld het meer dan ooit van groot belang is om, in alle eenvoud maar met overtuiging, je religieuze identiteit kenbaar te maken, in woord en daad te laten aanvoelen wat je ten diepste mee beweegt in je denken en doen. Mensen moeten het kunnen gewaar worden hoe voor jou het geloof een bron is van waaruit je leeft, die je diepgaand inspireert en motiveert. Is het dat niet waarin de eerste leerlingen van Jezus ons al voorgingen?

16-10-2017 om 20:09 geschreven door Gust Adriaensen

XII/41
Vrijdag 13 oktober 2017

Dood en leven in Aleppo

Zaterdagvoormiddag begonnen we aan de tocht van ruim 260 km van Qâra naar het Noorden. Al zijn er vele controleposten, alles verloopt erg vlot en vriendelijk. Dikwijls zelfs met de nodige humor.
Op weg naar Aleppo
Onderweg zie je eerst behoorlijk wat groen: olijvenbomen, wijngaarden, maisvelden, af en toe een kudde schapen, veel woestijn en sommige woonwijken. Halverwege hielden we een sanitaire stop aan een zeer eenvoudige “baancafé” met al het nodige. Hier stonden ook veel vrachtwagens langs de baan. Tevens ontmoetten we hier een parlementariër en zijn vrouw, die ook parlementariër is, samen met hun vijf kinderen. Ze vertelden dat ze moeder Agnes-Mariam kenden. Ze hadden ons graag in Aleppo ontvangen, zeiden ze, maar moesten nu naar een ontmoeting in Damascus. Terwijl we Aleppo naderen worden de herinneringen aan de verschrikkelijke oorlog meer zichtbaar. Langs de weg zien we een uitgebrande tank op haar kant, een autobus herleid tot een hoop verwrongen zwart ijzer, een terreinwagen of een gewoon voertuig dat hetzelfde lot onderging. Af en toe een kleine kudde schapen en groen in beperkte mate: maisvelden, olijfbomen, wijngaarden. En regelmatig twee foto’s langs de weg: vader en zoon Hafez en Bachar al Assad, Nasrallah (Hezbollah) en Assad, Putin en Assad. En plots moet je uitwijken, zowat 30 km voor Aleppo, omdat er ijverig gewerkt wordt aan een nieuw wegdek van asfalt. Toch dringen hartverscheurende beelden zich steeds meer op. Regelmatig rijden we door wat vroeger bewoonde wijken of dorpen waren en waarvan nu alleen nog stukken muur te midden enorme puinhopen overblijven.
Op zoek naar logement
Het logement dat aan onze Zwitserse vrienden werd aangeboden was helaas inmiddels totaal onbruikbaar. Dus op zoek naar een geschikt onderkomen. We reden de hele stad rond totdat we plots voor het schitterend vijfsterrenhotel Al Shabah staan. Dit was evenwel ver boven onze bedoelingen én mogelijkheden. Het personeel was heel vriendelijk om ons iets eenvoudigers aan te wijzen maar vertelde ook dat er eigenlijk in Aleppo nauwelijks nog hotels zijn. Al rondtoerend in Aleppo heb je de indruk dat je gewoon in Brussel bent of in gelijk welke andere Europese grootstad, druk maar tegelijk vredig met overal winkels, mensen en auto’s. En het was zomers weer met een warme zon. We vonden uiteindelijk in de Bagdadstraat een hotel, aan de rand van een heel groot park. We kregen kamers met twee bedden op de vijfde verdieping (in
feite de achtste!) Af en toe was er geen elektriciteit, wat bij onze aankomst gelukkig wel het geval was. Dan op zoek naar een eetgelegenheid. De volgende dagen deden we het eenvoudiger. ’s Morgens gebruikten we een stevig ontbijt in het hotel om gans de dag vrij te zijn voor bezoeken en ’s avonds zochten we een eenvoudige eetgelegenheid.
We gingen even wandelen in het park. Onze Syriër vertelde dat je voor de oorlog rond deze tijd nauwelijks in dit park kon komen omdat er dan zoveel volk was. Het is hier namelijk nu nog een zomerse temperatuur en veel warmer dan in Qâra, dat ook veel hoger ligt (op 1250 m). Op dit ogenblik hebben de mensen hier echter andere zorgen dan zich komen ontspannen in het park. Toch was er behoorlijk wat volk met vooral spelende kinderen, waar we graag een korte match mee speelden. Er zijn ook allerlei attracties, als op een kermis en zoals in een speeltuin. Bij het verlaten van het park zien we het statige beeld van de prins en dichter uit Aleppo, aboe Firaaz van het adellijk geslacht van de Hamadani’s die in de 10e eeuw heersten over Syrië en Opper Mesopotamië. Toen hij in Constantinopel gevangen zat, schreef hij zijn meest beroemde poëzie die behoort tot de mooiste parels van de Arabische dichtkunst.
Zondagmorgen gingen we naar de majestueuze Grieks Melchitische kerk van de heilige Joris, vlak naast een grote moskee, voor de eucharistie van 8.00 u. Verschillende mensen kwamen ons in stilte de hand geven (en zelfs kussen, zoals gelovigen hier dikwijls bij priesters doen) met een vriendelijke glimlach. Er zaten een zestigtal mensen verspreid over de grote kerk. Helaas is ook hier de jeugd grotendeels afwezig.
De puinhoop van Oost Aleppo
De verwoesting van Oost Aleppo is onvoorstelbaar en onbeschrijfelijk. We namen vele foto’s. De enige manier om dit over te brengen is wellicht gewoon de foto’s tonen zonder commentaar. Straat na straat, wijk na wijk is er alleen maar een klein gangetje in het midden van de weg over. Zo kun je al slingerend door het puin wandelen. Hier en daar liggen brokstukken wel al netjes opgestapeld voor de heropbouw. Rechts en links alleen maar verwoeste huizen en gebouwen, waarvan het puin het grootste deel van de straat bedekt. Af en toe merk je dat het voorheen mooie, oude huizen waren. We hielden stil bij wat eens een grote bakkerij was.

Nu was de eigenaar met een jongen van 14 jaar binnen stenen aan het ruimen. De jongen was drie jaar naar school geweest en had voor de rest niets anders dan zes jaar oorlog gekend. Tussen de puinhopen zie je meerdere mensen die met de hand proberen puin te ruimen.


Verderop zie je dat arbeiders aan grote gebouwen bezig waren met de heropbouw. We zagen een grote boom ontworteld en op zijn kant liggend, zonder takken of groen. Men vertelde dat het een 200-jaar oude boom was waaronder de kinderen speelden. En overal ontmoet je mensen met dezelfde vriendelijkheid en dankbaarheid om iedere begroeting. Velen nodigen ons uit om even bij hen te komen of zelfs met hen een tasje koffie te drinken. Nauwelijks een jaar geleden werden deze wijken bevrijd.

De internationale pers, de westerse politici en journalisten hadden geen belangstelling voor het feit dat Oost Aleppo in een hel herschapen was. Van de terroristen werd geen woord kwaad verteld want ze werden beschouwd als de bevrijders van het volk. Toen het Syrische leger en zijn bondgenoten de terroristen begonnen te verslaan, eiste de internationale gemeenschap een onmiddellijk staakt-het-vuren en een dringende humanitaire hulp (voor de terroristen!). Pas toen werden duidelijk de beelden van de verschrikkelijke verwoestingen getoond om daarmee dan Syrië en zijn bondgenoten aan te klagen voor hun zogenaamde misdaden tegen de menselijkheid.

Inmiddels is de waarheid evenwel duidelijk geworden en de mensen zijn blij met hun echte bevrijding.
We vernemen dat de regering hulpprogramma’s aan het opzetten is, maar hiermee zijn vele moeilijkheden verbonden. Vooreerst is er nog steeds de misdadige houding van het westen dat de sancties blijft handhaven en zo het leven blijft verstikken. Hoe kan men in deze omstandigheden het land heropbouwen? Materiaal van Iran, Rusland, China vormt geen probleem maar als er een Europees of Amerikaans machine een vervangstuk nodig heeft, moet men er aan geraken langs de zwarte markt en dus onmenselijk duur. Verder heeft de president wijselijk beslist dat geen landen of organisaties hier mogen komen voordat ze ondubbelzinnig en radicaal alle banden met het terrorisme hebben verbroken. En dit kan weer een bron van beschuldigingen worden aan Syrië, wanneer een bedenkelijke internationale organisatie officieel geweigerd wordt. Toch denken we dat de moed, eensgezindheid, de volharding en fierheid van de Syriërs het zal halen, al kan het lang duren.

Langs de verwoeste wijken, die eens beroemde, overdekte soeks waren, komen we uiteindelijk bij de Citadel van Aleppo. Ze werd wel beschadigd maar bleef gespaard. Men wilde verhinderen dat de citadel hetzelfde lot zou ondergaan als Palmyra en zo bleef het leger de citadel van binnen uit verdedigen met bevoorrading vanuit de lucht en met succes. Het is een fort op een heuvel, een van de sterkste burchten ter wereld, 50 m boven de stad, 20 m diep met een greppel van 30 meter. Ze stamt uit 1230 maar werd veel eerder al gebruikt. De ingangspoort met drie stalen deuren werd in de 16e eeuw door de Mammelukken gebouwd. Er is een wapenzaal, een Byzantijnse zaal en een troonzaal. Van hieruit gaat ook een heel ondergronds gangenstelsel naar de stad.

Moedige missionarissen, die FMM
In 1950 was ongeveer de helft van Aleppo christen. Daarna veroorzaakten ongunstige omstandigheden voor de christenen grote verhuizingen. Nu zijn er mogelijk niet eens
Zicht op de hele wijk vanaf de citadel. Deze en vorige foto zijn van het internet, van voor de oorlog.

meer 10% christenen. Hun aanwezigheid is evenwel van het allergrootste belang en wel op allerlei gebied.
Maandag morgen bezoeken we het grote klooster van de zusters Franciscanessen, missionarissen van Maria (FMM). Eens waren er hier 40 zusters, nu nog 4. Zr. Siham Zgheib, een Libanese, is overste en bracht in 2011 een sabbatjaar door in Brussel. Zr. Bernadette, een Française zorgt voor het onthaal. In 1914 bouwden hun zusters hier in volle woestijn dit klooster. Nu is het een centrum van humanitaire, pastorale en geestelijke hulp, open voor allen. Eerst gaan we op bezoek bij de autistische kinderen, die individueel met veel geduld worden begeleid. Dan tonen de zusters ons de ruimtes waar jeugdgroepen kunnen logeren. Er zijn ook retraites voor allerlei groepen. In een grote zaal is er een ontmoeting met een flinke groep jongeren in hun knal rood jasje van de Rode Halve Maan. Er is zelfs een ”cinéclub”. Verder toont een zuster samen met een vrouw het fraaie resultaat van hun breiwerk, waarvoor nog een afzetgebied gezocht wordt. Tenslotte komen we uit bij een grote keuken in de tuin. Elke dag (vijf dagen in de week) worden hier warme maaltijden bezorgd aan 12.000 mensen. Een pater jezuïet is hiervoor de eigenlijke verantwoordelijke maar de zusters zorgen voor de supervisie. De koks en het personeel zijn allemaal even vriendelijk. Een pittig detail. Toen we woensdag weer thuis waren kwam een volle bus met studenten van de universiteit van Qalamoun op bezoek. Het was een bijzonder hartelijke ontmoeting. Verschillende jongeren kwamen uit Aleppo. Een van hen vertelde dat hij zijn schoolopleiding van deze zusters FMM ontvangen had en dat zij voor hem als een goede moeder waren.
Een goede gezondheidszorg
We wilden het universitair ziekenhuis van Aleppo bezoeken onder leiding van een Syrische chirurg van 34 jaar, een vriend van onze Zwitsers, die in Duitsland gestudeerd had en perfect Duits sprak. Uiteindelijk mochten we wel binnen maar het ziekenhuis niet bezoeken omdat we niet de nodige papieren hadden en bovendien onze paspoorten nog bij onze chauffeurs gebleven waren. Te veel vreemde nationaliteiten boezemt hier nog schrik in. Die jonge chirurg wilde ons evenwel des te meer uitleg geven. Hij was erg enthousiast over de Syrische gezondheidszorg en zei dat in dit ziekenhuis alles gratis is, ook de medicamenten en wel voor iedereen. Er waren geen vreemde dokters in dit ziekenhuis met uitzondering van stagiairs af en toe, die ook bij hem stage kwamen doen. Burgers die door gifgas waren aangetast hadden zij nog niet gehad. Wel werden hier soldaten verzorgd die door een gifgasaanval van terroristen waren getroffen. Hij begreep ook niet hoe het westen zo dwaas kon zijn dat ze Syrië beschuldigden van het gebruik van chemische wapens, waarvan je nooit weet of ze door verandering van windrichting eigen volk kunnen treffen. Een leger heeft betere wapens. Hij vertelde ook dat ze op het spoor gekomen waren van een gruwelijke orgaanhandel door terroristen, die organen wegnemen van jongeren en zelfs kinderen om die dan te verkopen. Hij waardeerde de Duitse gezondheidszorg maar zei dat hij, indien hij zelf een operatie nodig had, daarvoor toch liever naar Syrië zou komen.
Een onverwachte aanmoediging
Maandagavond zochten we weer een eenvoudig, druk en goedkoop restaurant. Terwijl we nog op zoek waren naar een lege tafel, komt plots een Amerikaanse vrouw uit Virginia naar me toe, ze geeft me een hand en feliciteert me voor het interview dat ze gezien heeft en erg waardeerde. Ik ben wat verrast en weet niet goed welk interview ze bedoelt. Maar kom, het zal wel waar zijn, want hetzelfde hebben anderen me al gezegd. Later komt die vrouw opnieuw naar me toe, geeft haar naamkaartje en zegt dat ik haar moet verwittigen als ik naar de VS kom, want dat zij goed bevriend is met senator Richard Black, die blij zal zijn met een contact. Deze republikeinse senator van Virginia is een bekende verdediger van Syrië tegen de Amerikaanse inmenging. Hij schreef een brief aan president Bachar al Assad om vergiffenis te vragen in naam van het Amerikaanse volk voor al het onrecht aan Syrië aangedaan. Hij is ook naar Syrië gereisd en heeft de president zelf bezocht. Richard Black heeft blijkbaar meer hersens, een sterkere ruggengraat en/of een beter geweten dan vele andere politici.
Al Wahah
Dinsdagmorgen vertrekken we terug naar huis. Terwijl we ons ontbijt nemen, staat plots voor het hotel een geelrode ambulance met het teken van het Rode Kruis, de Rode Halve Maan én het kruis met het opschrift van onze gemeenschap: équipe van het klooster Mar Yakub en achteraan: “Rettungswagen”. We rijden achter de wagen aan, door een verwoest deel van de stad dat we niet te voet bezocht hebben en verlaten Aleppo. Zowat een 20 km verder komen we aan in al Wahah bij een voormalige fabriek, waarvan de installaties door de Turken gestolen werden, zoals dit met de andere fabrieken in Aleppo gebeurde (waardoor toen in één klap 130.000 families in de armoede geduwd werden). Het gebouw was dus leeg en hier is Moeder Agnes-Mariam begonnen met een mega-keuken die iedere dag (vijf dagen in de week) een warme maaltijd bezorgt aan niet minder dan 30.000 mensen. Dit gebeurt in samenwerking met de “Preemptive Love Coalition” en natuurlijk dank zij heel vele gulle weldoeners, die we niet genoeg kunnen danken. Ook alles gratis. Het project was voorzien en bedoeld voor september en oktober van vorig jaar, de tijd van de hoogste nood. Wonder boven wonder kon dit initiatief echter verder gezet worden tot nu toe. Er zijn een 150-tal mensen die hiermee hun kost verdienen, vooral jonge weduwen. De porties worden voorzien per familie van 7 personen. Er zijn acht grote ketels waarachter vrouwen met grote houten lepels in de dampende soep roeren. Het personeel ontvangt ons met een grote glimlach. Allen zijn even enthousiast en blij. We zien de soepketels, maken foto’s met de koks, we zien hoe de groenten worden klaar gemaakt en maken foto’s van de werkende vrouwen, we zien de opslagplaats van de grondstoffen: aardappelen, tomaten, paprika’s, allerlei groenten… Soms vragen mensen: als ik 1000 € geef, hoeveel maaltijden kunnen hiermee betaald worden? Het is moeilijk om dit juist te berekenen maar 1 maaltijd kost hier blijkbaar ongeveer 1 €.
Voor deze voormalige fabriek staan vier ambulances en een “hospitainer” (mobiel ziekenhuis). Zij zijn de enige medische hulp voor 170.000 mensen, hier aan de rand
van Aleppo. Bovendien helpen zij ook elders, waar grote nood is, zoals in Deir Ezzor. Zij zijn bedoeld voor dringende hulp. Voor blijvende verzorging worden de mensen naar de ziekenhuizen in de stad verwezen. Normaal zijn deze ziekenhuiswagens heel de dag op ronde, maar wegens onze komst verzamelden ze hier. Ieder wagen heeft een verpleegster en een dokter (meestal een vrouwelijke arts). We herinneren ons het oordeel van een Franse chirurg die vorig jaar een tijd bij ons verbleef en een van deze “hospitainers” inspecteerde. Zijn overtuiging was formeel: er is geen enkele operatie die hierin niet kan verricht worden!
Besluit
Een man vertelde ons dat Aleppo als handelscentrum tussen de Middellandse Zee en Mesopotamië de oudst bewoonde stad ter wereld is en al in de 6e eeuw vóór Christus bekend was. In de hoofdstad hoorden we hetzelfde van Damascus zeggen en in Jericho vernamen we ook al hetzelfde, maar we hadden helermaal geen zin om de fiere overtuiging van deze man tegen te spreken.
Had Aleppo eens ruim 4,6 miljoen inwoners, nu zijn het er wellicht nog 1,4 miljoen. Was Aleppo eens het economisch hart van Syrië dat meer dan 60% van de productie voortbracht, nu zijn de inwoners alleen maar verbruikers en wordt er tot heden nog niets geproduceerd. Alles moet heropgebouwd worden: huizen, wijken, infrastructuur, industrie en samenleving. En daar zijn de mensen van Aleppo ook mee bezig, al is de uitdaging enorm. Vele jongens en mannen zijn dood of weg. In Aleppo hebben we de dood en het leven ontmoet. Te midden van onbeschrijfelijke verwoestingen hebben we mensen ontmoet met een glimlach, een gastvrijheid, een hartelijkheid, een hoop en een dankbaarheid voor iedere attentie. Een volk dat de zin van zijn leven verliest, zal sterven, al behoort het tot de rijkste en machtigste landen ter wereld, maar een volk dat wil leven, zal leven. Aleppo en Syrië zullen herleven.
En dit nog:
 Ons vorig bericht: https://www.geotrendlines.nl/gevaarlijke-gevolgengeschiedenisvervalsing/

14-10-2017 om 13:24 geschreven door Gust Adriaensen

Op 13 oktober 1997 stierf de hoofdredacteur van Knack, Sus Verleyen. Hij was slechts 56 jaar oud. Door zijn hoofdredacteurschap van Knack, zijn onmiskenbare schrijftalent en zijn tv-optredens, had hij in Vlaanderen ruime bekendheid gekregen.

In de jaren 1959-1964 studeerde Verleyen moderne geschiedenis aan de Katholieke Universiteit van Leuven.

In studentenmiddens, zeker in de faculteit Wijsbegeerte en Letteren, genoot hij al vlug enige bekendheid. Die was te danken aan zijn vaak humoristische stukjes in het studentenblad Ons Leven van het KVHV, en aan zijn succesvolle deelnames aan de interfacultaire welsprekendheidstornooien, die toen elk jaar onder enorme belangstelling in de Grote Aula van het Maria Theresiacollege, georganiseerd werden.

Een studentenleider, zoals bv. Wilfried Martens, was Verleyen zeker niet. Hij maakte eerder deel uit van de nogal traditionele, burgerlijke bubbel die het KVHV in het begin van de jaren '60 meer en meer werd. 

Het zou niet lang meer duren voordat die bubbel implodeerde. Er kwam ruimte vrij voor maatschappelijk geëngageerde studentenleiders als Paul Goossens en Ludo Martens, die de linkse toer opgingen.

Dat was niks voor Sus Verleyen, die ook als journalist een veilige ,wat superieur overkomende,observatorpositie bleef innemen en met Knack geleidelijk aan, de kant koos van het burgerlijke, neoliberale, welstellende Vlaamse establishment.

13-10-2017 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Kerknet heeft zopas een internetproject gelanceerd onder de titel: 'Zusters en broeders - stem van het religieuze leven in Vlaanderen'.

Het erfgoed van het religieuze leven in Vlaanderen is een schat om te koesteren en te laten schitteren. In tientallen ontroerende, grappige en vooral persoonlijke verhalen komen verleden, heden en toekomst samen.

Echt de moeite om er kennis mee te maken via de hieronder vermelde links.

Bijlagen:
http://www.kerknet.be/verhalen/een-bizarre-nachtelijke-autorit-frederic-testaert   
https://www.kerknet.be/exposities/zusters-en-broeders-stem-van-het-religieuze-leven-vlaanderen   

Minister Bacquelaine activeert op de internetfora een interessante gedachtewisseling omtrent het gebruik en de inhoud van het woord 'politiek'. Bacquelaines stelling is dat een staking onverantwoord is en af te keuren valt, omdat ze 'politiek' is.

Deze minister is natuurlijk niet de eerste, die een afkeer heeft van 'politiek'. Partijpolitieke en economische machthebbers hebben gewoonweg niet graag dat individuele burgers en burgerverenigingen (vakbonden, culturele, religieuze, enz.) standpunten innemen of acties ondernemen, die hun verhaal of machtspositie dreigen te ondermijnen.

Wanneer zij evenwel op één lijn zitten met de politieke en economische machthebbers, laten deze laatsten zich dat graag aanleunen.

Het gaat dus om het selectieve gebruik van het woord 'politiek'. Terwijl vanuit een democratische benadering toch elke mening, elke actie, die te maken heeft met beleid, met maatschappijsituaties of-visie, 'politiek' is. Elke staking is dus politiek. En alle forumdeelnemers doen aan politiek, enz.

En dat is toe te juichen.

11-10-2017 om 16:25 geschreven door Gust Adriaensen

De liberale minister van pensioenen,  Bacquelaine, laat weten dat de staking van het ACOD een 'politieke staking' is.

Het etiket 'politieke staking' en de negatieve invulling ervan, zijn een uitvinding van politici en werkgevers, die ermee zwaaien wanneer hun (partij)politieke en financiële belangen en plannen in het gedrang komen.

Zij willen het politieke en economische veld uitsluitend voor zich reserveren. Zij willen ongestoord de machtscenakels blijven bezetten en rustig de samenleving transformeren vanuit hun rechtse, neoliberale maatschappijvisie.

Terwijl de werkgevers, de grote holdings, uitermate sterk verweven zijn met de politieke marktleiders van het moment of door politiek gelobby en economische afdreiging hun maatschappijvisie opleggen, ontzeggen zij de werknemers en hun verenigingen,  het middenveld in het algemeen, het recht om op te komen voor hun belangen en hun maatschappijvisie.

Naargelang het in hun kraam past, hanteren Bacquelaine en co. een verstikkende, door eigenbelang ingegeven, enge opvatting van politiek of roepen ze iedereen op bewuste burgers te zijn.

Wanneer een vakbond, zeker wanneer het een socialistische is, een staking uitroept, dan kan je er donder op zeggen dat vanuit liberale politieke hoek het als scheldwoord bedoelde 'politieke staking' wordt afgevuurd.

10-10-2017 om 13:41 geschreven door Gust Adriaensen

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Wie is de meest sexy rector van het land?

Twee Rikken hebben het gemaakt in ons universitair wereldje. Rector dan nog wel van onze twee beroemdste universiteiten, die van Leuven en die van Gent.

Rik van Leuven en van de Katholieke Kerk, kwam  na 4 jaar, tot zijn grote ontgoocheling en tot verbazing van velen, als verliezer uit het adderkluwen van de rectorsverkiezing  tevoorschijn.

Rik van Gent en van de Loge, werd na slopende en lachwekkende herkansingen, uiteindelijk als rector uit de krabbenmand gevist.

Zoals iedereen weet verscheen Rik Torfs wat graag in de schijnwerpers en hem werd een zekere sexy uitstraling toegedicht, die hij zich graag liet aanleunen.

De vraag der vragen in de academische en mediawereld is nu: zal Rik Van de Walle die talenten ook tentoonspreiden?

Op die vraag heeft Rik van Gent in een groot interview in dS Weekblad, duidelijk geantwoord: ˜Ik heb zekere talenten, maar de komiek uithangen op televisie in prime time is er geen van'. Zonder twijfel heeft hij 'zekere talenten' en het uitdelen van een stevige sneer aan Rik van Leuven is er een van. Maar daar draaien ze in het universitaire milieu hun hand niet voor om.

Betekent dit ook dat Rik van de Loge zijn eventuele sexy uitstraling sterker zal intomen dan Rik van de Katholieke Kerk deed of probeerde te doen?

Dat is twijfelachtig, althans op basis van de cover van dS Weekblad, waarop onze Gentse Rik in diverse stadia van zich (ont)kleden is afgebeeld.

Toch wel een boeiend rectorenwereldje.

09-10-2017 om 16:37 geschreven door Gust Adriaensen

In de vaak door nepargumenten en machtswellustige politici gevoede onafhankelijkheidstrends van vaak de rijkste (sub)regio's, wordt gretig gebruik gemaakt van 'volk' en 'cultuur' en 'onderdrukking' en 'uitbuiting', enz.

Maar precieze definities van wat een 'volk', een 'cultuur', enz. is, heb ik nog nooit gelezen. Dat geldt voor Catalonië en wellicht nog sterker voor Vlaanderen. Wat is dat eigenlijk, het Vlaamse volk? Al even moeilijk te omschreven als het Belgische volk.

Historisch en taalkundig gezien, zijn er meer argumenten te vinden om te spreken over het Brabantse volk (ik ben een Brabander), of het Limburgse, of het (West-/Oost)-Vlaamse of het Hollandse of het Luikse, of het Friese, enz.

Wat willen de voorstanders van Catalaanse, Vlaamse, Baskische, Bretonse, Schotse, enz. onafhankelijkheid eigenlijk?

Dat de Europese staten uiteenvallen in tientallen regiootjes? Misschieen is het wel interessant dat de ruime omgeving van Antwerpen, het rijkere deel van Brussel en Vlaams- en Waals Brabant, een staatje vormen.

Ook opvallend is dat degenen die het wagen te vragen naar een precieze omschrijving van wat een ˜volk" is, al vlug het verwijt te horen krijgen dat ze ˜links' zijn. Maar ook de meest robuuste ˜rechtsen' blijken niet in staat te zijn uitsluitsel te geven over wat een ˜volk 'is.

En de volmaakt rechtse denker moet toch ooit geconfronteerd worden met de vraag: hou ik het binnen de Belgische staatsgrenzen en in het Nederlandse taalgebied bij slechts één volk, nl. het Vlaamse. Of is er ook wat te zeggen voor een Brabants volk, een Meetjeslands volk, een Westhoeks volk, een Kempens volk ...en uiteraard niet te vergeten: een Aantwaarps volk.

08-10-2017 om 15:44 geschreven door Gust Adriaensen