In een commentaar bij de Oostenrijkse verkiezingsuitslagen, schrijft Bart Brinckman in De Standaard: 'De deur gaat op slot voor de vluchtelingen'.

Meer en meer Europese landen zullen dat inderdaad proberen te doen. Met desnoods een batterij grendels en de meest gesofisticeerde sleutels.

Maar zolang er gigantische ongelijkheid is, zolang het rijke en verspillende Westen een groot deel van de wereld uitbuit, zolang miljoenen mensen in bittere armoede leven, zolang volkeren vervolgd en geterroriseerd worden, zullen er migratiestromen zijn en zullen de poorten van fort Europa belegerd en uiteindelijk ingebeukt worden. 

17-10-2017 om 08:24 geschreven door Gust Adriaensen

Gezonde assertiviteit

 Geert De Kerpel, woordvoerder van de Belgische Bisschoppenconferentie, stelt dat in deze pluralistische wereld het meer dan ooit van groot belang is om, in alle eenvoud maar met overtuiging, je religieuze identiteit kenbaar te maken, in woord en daad te laten aanvoelen wat je ten diepste mee beweegt in je denken en doen. Mensen moeten het kunnen gewaar worden hoe voor jou het geloof een bron is van waaruit je leeft, die je diepgaand inspireert en motiveert. Is het dat niet waarin de eerste leerlingen van Jezus ons al voorgingen?

16-10-2017 om 20:09 geschreven door Gust Adriaensen

XII/41
Vrijdag 13 oktober 2017

Dood en leven in Aleppo

Zaterdagvoormiddag begonnen we aan de tocht van ruim 260 km van Qâra naar het Noorden. Al zijn er vele controleposten, alles verloopt erg vlot en vriendelijk. Dikwijls zelfs met de nodige humor.
Op weg naar Aleppo
Onderweg zie je eerst behoorlijk wat groen: olijvenbomen, wijngaarden, maisvelden, af en toe een kudde schapen, veel woestijn en sommige woonwijken. Halverwege hielden we een sanitaire stop aan een zeer eenvoudige “baancafé” met al het nodige. Hier stonden ook veel vrachtwagens langs de baan. Tevens ontmoetten we hier een parlementariër en zijn vrouw, die ook parlementariër is, samen met hun vijf kinderen. Ze vertelden dat ze moeder Agnes-Mariam kenden. Ze hadden ons graag in Aleppo ontvangen, zeiden ze, maar moesten nu naar een ontmoeting in Damascus. Terwijl we Aleppo naderen worden de herinneringen aan de verschrikkelijke oorlog meer zichtbaar. Langs de weg zien we een uitgebrande tank op haar kant, een autobus herleid tot een hoop verwrongen zwart ijzer, een terreinwagen of een gewoon voertuig dat hetzelfde lot onderging. Af en toe een kleine kudde schapen en groen in beperkte mate: maisvelden, olijfbomen, wijngaarden. En regelmatig twee foto’s langs de weg: vader en zoon Hafez en Bachar al Assad, Nasrallah (Hezbollah) en Assad, Putin en Assad. En plots moet je uitwijken, zowat 30 km voor Aleppo, omdat er ijverig gewerkt wordt aan een nieuw wegdek van asfalt. Toch dringen hartverscheurende beelden zich steeds meer op. Regelmatig rijden we door wat vroeger bewoonde wijken of dorpen waren en waarvan nu alleen nog stukken muur te midden enorme puinhopen overblijven.
Op zoek naar logement
Het logement dat aan onze Zwitserse vrienden werd aangeboden was helaas inmiddels totaal onbruikbaar. Dus op zoek naar een geschikt onderkomen. We reden de hele stad rond totdat we plots voor het schitterend vijfsterrenhotel Al Shabah staan. Dit was evenwel ver boven onze bedoelingen én mogelijkheden. Het personeel was heel vriendelijk om ons iets eenvoudigers aan te wijzen maar vertelde ook dat er eigenlijk in Aleppo nauwelijks nog hotels zijn. Al rondtoerend in Aleppo heb je de indruk dat je gewoon in Brussel bent of in gelijk welke andere Europese grootstad, druk maar tegelijk vredig met overal winkels, mensen en auto’s. En het was zomers weer met een warme zon. We vonden uiteindelijk in de Bagdadstraat een hotel, aan de rand van een heel groot park. We kregen kamers met twee bedden op de vijfde verdieping (in
feite de achtste!) Af en toe was er geen elektriciteit, wat bij onze aankomst gelukkig wel het geval was. Dan op zoek naar een eetgelegenheid. De volgende dagen deden we het eenvoudiger. ’s Morgens gebruikten we een stevig ontbijt in het hotel om gans de dag vrij te zijn voor bezoeken en ’s avonds zochten we een eenvoudige eetgelegenheid.
We gingen even wandelen in het park. Onze Syriër vertelde dat je voor de oorlog rond deze tijd nauwelijks in dit park kon komen omdat er dan zoveel volk was. Het is hier namelijk nu nog een zomerse temperatuur en veel warmer dan in Qâra, dat ook veel hoger ligt (op 1250 m). Op dit ogenblik hebben de mensen hier echter andere zorgen dan zich komen ontspannen in het park. Toch was er behoorlijk wat volk met vooral spelende kinderen, waar we graag een korte match mee speelden. Er zijn ook allerlei attracties, als op een kermis en zoals in een speeltuin. Bij het verlaten van het park zien we het statige beeld van de prins en dichter uit Aleppo, aboe Firaaz van het adellijk geslacht van de Hamadani’s die in de 10e eeuw heersten over Syrië en Opper Mesopotamië. Toen hij in Constantinopel gevangen zat, schreef hij zijn meest beroemde poëzie die behoort tot de mooiste parels van de Arabische dichtkunst.
Zondagmorgen gingen we naar de majestueuze Grieks Melchitische kerk van de heilige Joris, vlak naast een grote moskee, voor de eucharistie van 8.00 u. Verschillende mensen kwamen ons in stilte de hand geven (en zelfs kussen, zoals gelovigen hier dikwijls bij priesters doen) met een vriendelijke glimlach. Er zaten een zestigtal mensen verspreid over de grote kerk. Helaas is ook hier de jeugd grotendeels afwezig.
De puinhoop van Oost Aleppo
De verwoesting van Oost Aleppo is onvoorstelbaar en onbeschrijfelijk. We namen vele foto’s. De enige manier om dit over te brengen is wellicht gewoon de foto’s tonen zonder commentaar. Straat na straat, wijk na wijk is er alleen maar een klein gangetje in het midden van de weg over. Zo kun je al slingerend door het puin wandelen. Hier en daar liggen brokstukken wel al netjes opgestapeld voor de heropbouw. Rechts en links alleen maar verwoeste huizen en gebouwen, waarvan het puin het grootste deel van de straat bedekt. Af en toe merk je dat het voorheen mooie, oude huizen waren. We hielden stil bij wat eens een grote bakkerij was.

Nu was de eigenaar met een jongen van 14 jaar binnen stenen aan het ruimen. De jongen was drie jaar naar school geweest en had voor de rest niets anders dan zes jaar oorlog gekend. Tussen de puinhopen zie je meerdere mensen die met de hand proberen puin te ruimen.


Verderop zie je dat arbeiders aan grote gebouwen bezig waren met de heropbouw. We zagen een grote boom ontworteld en op zijn kant liggend, zonder takken of groen. Men vertelde dat het een 200-jaar oude boom was waaronder de kinderen speelden. En overal ontmoet je mensen met dezelfde vriendelijkheid en dankbaarheid om iedere begroeting. Velen nodigen ons uit om even bij hen te komen of zelfs met hen een tasje koffie te drinken. Nauwelijks een jaar geleden werden deze wijken bevrijd.

De internationale pers, de westerse politici en journalisten hadden geen belangstelling voor het feit dat Oost Aleppo in een hel herschapen was. Van de terroristen werd geen woord kwaad verteld want ze werden beschouwd als de bevrijders van het volk. Toen het Syrische leger en zijn bondgenoten de terroristen begonnen te verslaan, eiste de internationale gemeenschap een onmiddellijk staakt-het-vuren en een dringende humanitaire hulp (voor de terroristen!). Pas toen werden duidelijk de beelden van de verschrikkelijke verwoestingen getoond om daarmee dan Syrië en zijn bondgenoten aan te klagen voor hun zogenaamde misdaden tegen de menselijkheid.

Inmiddels is de waarheid evenwel duidelijk geworden en de mensen zijn blij met hun echte bevrijding.
We vernemen dat de regering hulpprogramma’s aan het opzetten is, maar hiermee zijn vele moeilijkheden verbonden. Vooreerst is er nog steeds de misdadige houding van het westen dat de sancties blijft handhaven en zo het leven blijft verstikken. Hoe kan men in deze omstandigheden het land heropbouwen? Materiaal van Iran, Rusland, China vormt geen probleem maar als er een Europees of Amerikaans machine een vervangstuk nodig heeft, moet men er aan geraken langs de zwarte markt en dus onmenselijk duur. Verder heeft de president wijselijk beslist dat geen landen of organisaties hier mogen komen voordat ze ondubbelzinnig en radicaal alle banden met het terrorisme hebben verbroken. En dit kan weer een bron van beschuldigingen worden aan Syrië, wanneer een bedenkelijke internationale organisatie officieel geweigerd wordt. Toch denken we dat de moed, eensgezindheid, de volharding en fierheid van de Syriërs het zal halen, al kan het lang duren.

Langs de verwoeste wijken, die eens beroemde, overdekte soeks waren, komen we uiteindelijk bij de Citadel van Aleppo. Ze werd wel beschadigd maar bleef gespaard. Men wilde verhinderen dat de citadel hetzelfde lot zou ondergaan als Palmyra en zo bleef het leger de citadel van binnen uit verdedigen met bevoorrading vanuit de lucht en met succes. Het is een fort op een heuvel, een van de sterkste burchten ter wereld, 50 m boven de stad, 20 m diep met een greppel van 30 meter. Ze stamt uit 1230 maar werd veel eerder al gebruikt. De ingangspoort met drie stalen deuren werd in de 16e eeuw door de Mammelukken gebouwd. Er is een wapenzaal, een Byzantijnse zaal en een troonzaal. Van hieruit gaat ook een heel ondergronds gangenstelsel naar de stad.

Moedige missionarissen, die FMM
In 1950 was ongeveer de helft van Aleppo christen. Daarna veroorzaakten ongunstige omstandigheden voor de christenen grote verhuizingen. Nu zijn er mogelijk niet eens
Zicht op de hele wijk vanaf de citadel. Deze en vorige foto zijn van het internet, van voor de oorlog.

meer 10% christenen. Hun aanwezigheid is evenwel van het allergrootste belang en wel op allerlei gebied.
Maandag morgen bezoeken we het grote klooster van de zusters Franciscanessen, missionarissen van Maria (FMM). Eens waren er hier 40 zusters, nu nog 4. Zr. Siham Zgheib, een Libanese, is overste en bracht in 2011 een sabbatjaar door in Brussel. Zr. Bernadette, een Française zorgt voor het onthaal. In 1914 bouwden hun zusters hier in volle woestijn dit klooster. Nu is het een centrum van humanitaire, pastorale en geestelijke hulp, open voor allen. Eerst gaan we op bezoek bij de autistische kinderen, die individueel met veel geduld worden begeleid. Dan tonen de zusters ons de ruimtes waar jeugdgroepen kunnen logeren. Er zijn ook retraites voor allerlei groepen. In een grote zaal is er een ontmoeting met een flinke groep jongeren in hun knal rood jasje van de Rode Halve Maan. Er is zelfs een ”cinéclub”. Verder toont een zuster samen met een vrouw het fraaie resultaat van hun breiwerk, waarvoor nog een afzetgebied gezocht wordt. Tenslotte komen we uit bij een grote keuken in de tuin. Elke dag (vijf dagen in de week) worden hier warme maaltijden bezorgd aan 12.000 mensen. Een pater jezuïet is hiervoor de eigenlijke verantwoordelijke maar de zusters zorgen voor de supervisie. De koks en het personeel zijn allemaal even vriendelijk. Een pittig detail. Toen we woensdag weer thuis waren kwam een volle bus met studenten van de universiteit van Qalamoun op bezoek. Het was een bijzonder hartelijke ontmoeting. Verschillende jongeren kwamen uit Aleppo. Een van hen vertelde dat hij zijn schoolopleiding van deze zusters FMM ontvangen had en dat zij voor hem als een goede moeder waren.
Een goede gezondheidszorg
We wilden het universitair ziekenhuis van Aleppo bezoeken onder leiding van een Syrische chirurg van 34 jaar, een vriend van onze Zwitsers, die in Duitsland gestudeerd had en perfect Duits sprak. Uiteindelijk mochten we wel binnen maar het ziekenhuis niet bezoeken omdat we niet de nodige papieren hadden en bovendien onze paspoorten nog bij onze chauffeurs gebleven waren. Te veel vreemde nationaliteiten boezemt hier nog schrik in. Die jonge chirurg wilde ons evenwel des te meer uitleg geven. Hij was erg enthousiast over de Syrische gezondheidszorg en zei dat in dit ziekenhuis alles gratis is, ook de medicamenten en wel voor iedereen. Er waren geen vreemde dokters in dit ziekenhuis met uitzondering van stagiairs af en toe, die ook bij hem stage kwamen doen. Burgers die door gifgas waren aangetast hadden zij nog niet gehad. Wel werden hier soldaten verzorgd die door een gifgasaanval van terroristen waren getroffen. Hij begreep ook niet hoe het westen zo dwaas kon zijn dat ze Syrië beschuldigden van het gebruik van chemische wapens, waarvan je nooit weet of ze door verandering van windrichting eigen volk kunnen treffen. Een leger heeft betere wapens. Hij vertelde ook dat ze op het spoor gekomen waren van een gruwelijke orgaanhandel door terroristen, die organen wegnemen van jongeren en zelfs kinderen om die dan te verkopen. Hij waardeerde de Duitse gezondheidszorg maar zei dat hij, indien hij zelf een operatie nodig had, daarvoor toch liever naar Syrië zou komen.
Een onverwachte aanmoediging
Maandagavond zochten we weer een eenvoudig, druk en goedkoop restaurant. Terwijl we nog op zoek waren naar een lege tafel, komt plots een Amerikaanse vrouw uit Virginia naar me toe, ze geeft me een hand en feliciteert me voor het interview dat ze gezien heeft en erg waardeerde. Ik ben wat verrast en weet niet goed welk interview ze bedoelt. Maar kom, het zal wel waar zijn, want hetzelfde hebben anderen me al gezegd. Later komt die vrouw opnieuw naar me toe, geeft haar naamkaartje en zegt dat ik haar moet verwittigen als ik naar de VS kom, want dat zij goed bevriend is met senator Richard Black, die blij zal zijn met een contact. Deze republikeinse senator van Virginia is een bekende verdediger van Syrië tegen de Amerikaanse inmenging. Hij schreef een brief aan president Bachar al Assad om vergiffenis te vragen in naam van het Amerikaanse volk voor al het onrecht aan Syrië aangedaan. Hij is ook naar Syrië gereisd en heeft de president zelf bezocht. Richard Black heeft blijkbaar meer hersens, een sterkere ruggengraat en/of een beter geweten dan vele andere politici.
Al Wahah
Dinsdagmorgen vertrekken we terug naar huis. Terwijl we ons ontbijt nemen, staat plots voor het hotel een geelrode ambulance met het teken van het Rode Kruis, de Rode Halve Maan én het kruis met het opschrift van onze gemeenschap: équipe van het klooster Mar Yakub en achteraan: “Rettungswagen”. We rijden achter de wagen aan, door een verwoest deel van de stad dat we niet te voet bezocht hebben en verlaten Aleppo. Zowat een 20 km verder komen we aan in al Wahah bij een voormalige fabriek, waarvan de installaties door de Turken gestolen werden, zoals dit met de andere fabrieken in Aleppo gebeurde (waardoor toen in één klap 130.000 families in de armoede geduwd werden). Het gebouw was dus leeg en hier is Moeder Agnes-Mariam begonnen met een mega-keuken die iedere dag (vijf dagen in de week) een warme maaltijd bezorgt aan niet minder dan 30.000 mensen. Dit gebeurt in samenwerking met de “Preemptive Love Coalition” en natuurlijk dank zij heel vele gulle weldoeners, die we niet genoeg kunnen danken. Ook alles gratis. Het project was voorzien en bedoeld voor september en oktober van vorig jaar, de tijd van de hoogste nood. Wonder boven wonder kon dit initiatief echter verder gezet worden tot nu toe. Er zijn een 150-tal mensen die hiermee hun kost verdienen, vooral jonge weduwen. De porties worden voorzien per familie van 7 personen. Er zijn acht grote ketels waarachter vrouwen met grote houten lepels in de dampende soep roeren. Het personeel ontvangt ons met een grote glimlach. Allen zijn even enthousiast en blij. We zien de soepketels, maken foto’s met de koks, we zien hoe de groenten worden klaar gemaakt en maken foto’s van de werkende vrouwen, we zien de opslagplaats van de grondstoffen: aardappelen, tomaten, paprika’s, allerlei groenten… Soms vragen mensen: als ik 1000 € geef, hoeveel maaltijden kunnen hiermee betaald worden? Het is moeilijk om dit juist te berekenen maar 1 maaltijd kost hier blijkbaar ongeveer 1 €.
Voor deze voormalige fabriek staan vier ambulances en een “hospitainer” (mobiel ziekenhuis). Zij zijn de enige medische hulp voor 170.000 mensen, hier aan de rand
van Aleppo. Bovendien helpen zij ook elders, waar grote nood is, zoals in Deir Ezzor. Zij zijn bedoeld voor dringende hulp. Voor blijvende verzorging worden de mensen naar de ziekenhuizen in de stad verwezen. Normaal zijn deze ziekenhuiswagens heel de dag op ronde, maar wegens onze komst verzamelden ze hier. Ieder wagen heeft een verpleegster en een dokter (meestal een vrouwelijke arts). We herinneren ons het oordeel van een Franse chirurg die vorig jaar een tijd bij ons verbleef en een van deze “hospitainers” inspecteerde. Zijn overtuiging was formeel: er is geen enkele operatie die hierin niet kan verricht worden!
Besluit
Een man vertelde ons dat Aleppo als handelscentrum tussen de Middellandse Zee en Mesopotamië de oudst bewoonde stad ter wereld is en al in de 6e eeuw vóór Christus bekend was. In de hoofdstad hoorden we hetzelfde van Damascus zeggen en in Jericho vernamen we ook al hetzelfde, maar we hadden helermaal geen zin om de fiere overtuiging van deze man tegen te spreken.
Had Aleppo eens ruim 4,6 miljoen inwoners, nu zijn het er wellicht nog 1,4 miljoen. Was Aleppo eens het economisch hart van Syrië dat meer dan 60% van de productie voortbracht, nu zijn de inwoners alleen maar verbruikers en wordt er tot heden nog niets geproduceerd. Alles moet heropgebouwd worden: huizen, wijken, infrastructuur, industrie en samenleving. En daar zijn de mensen van Aleppo ook mee bezig, al is de uitdaging enorm. Vele jongens en mannen zijn dood of weg. In Aleppo hebben we de dood en het leven ontmoet. Te midden van onbeschrijfelijke verwoestingen hebben we mensen ontmoet met een glimlach, een gastvrijheid, een hartelijkheid, een hoop en een dankbaarheid voor iedere attentie. Een volk dat de zin van zijn leven verliest, zal sterven, al behoort het tot de rijkste en machtigste landen ter wereld, maar een volk dat wil leven, zal leven. Aleppo en Syrië zullen herleven.
En dit nog:
 Ons vorig bericht: https://www.geotrendlines.nl/gevaarlijke-gevolgengeschiedenisvervalsing/

14-10-2017 om 13:24 geschreven door Gust Adriaensen

Op 13 oktober 1997 stierf de hoofdredacteur van Knack, Sus Verleyen. Hij was slechts 56 jaar oud. Door zijn hoofdredacteurschap van Knack, zijn onmiskenbare schrijftalent en zijn tv-optredens, had hij in Vlaanderen ruime bekendheid gekregen.

In de jaren 1959-1964 studeerde Verleyen moderne geschiedenis aan de Katholieke Universiteit van Leuven.

In studentenmiddens, zeker in de faculteit Wijsbegeerte en Letteren, genoot hij al vlug enige bekendheid. Die was te danken aan zijn vaak humoristische stukjes in het studentenblad Ons Leven van het KVHV, en aan zijn succesvolle deelnames aan de interfacultaire welsprekendheidstornooien, die toen elk jaar onder enorme belangstelling in de Grote Aula van het Maria Theresiacollege, georganiseerd werden.

Een studentenleider, zoals bv. Wilfried Martens, was Verleyen zeker niet. Hij maakte eerder deel uit van de nogal traditionele, burgerlijke bubbel die het KVHV in het begin van de jaren '60 meer en meer werd. 

Het zou niet lang meer duren voordat die bubbel implodeerde. Er kwam ruimte vrij voor maatschappelijk geëngageerde studentenleiders als Paul Goossens en Ludo Martens, die de linkse toer opgingen.

Dat was niks voor Sus Verleyen, die ook als journalist een veilige ,wat superieur overkomende,observatorpositie bleef innemen en met Knack geleidelijk aan, de kant koos van het burgerlijke, neoliberale, welstellende Vlaamse establishment.

13-10-2017 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Kerknet heeft zopas een internetproject gelanceerd onder de titel: 'Zusters en broeders - stem van het religieuze leven in Vlaanderen'.

Het erfgoed van het religieuze leven in Vlaanderen is een schat om te koesteren en te laten schitteren. In tientallen ontroerende, grappige en vooral persoonlijke verhalen komen verleden, heden en toekomst samen.

Echt de moeite om er kennis mee te maken via de hieronder vermelde links.

Bijlagen:
http://www.kerknet.be/verhalen/een-bizarre-nachtelijke-autorit-frederic-testaert   
https://www.kerknet.be/exposities/zusters-en-broeders-stem-van-het-religieuze-leven-vlaanderen   

Minister Bacquelaine activeert op de internetfora een interessante gedachtewisseling omtrent het gebruik en de inhoud van het woord 'politiek'. Bacquelaines stelling is dat een staking onverantwoord is en af te keuren valt, omdat ze 'politiek' is.

Deze minister is natuurlijk niet de eerste, die een afkeer heeft van 'politiek'. Partijpolitieke en economische machthebbers hebben gewoonweg niet graag dat individuele burgers en burgerverenigingen (vakbonden, culturele, religieuze, enz.) standpunten innemen of acties ondernemen, die hun verhaal of machtspositie dreigen te ondermijnen.

Wanneer zij evenwel op één lijn zitten met de politieke en economische machthebbers, laten deze laatsten zich dat graag aanleunen.

Het gaat dus om het selectieve gebruik van het woord 'politiek'. Terwijl vanuit een democratische benadering toch elke mening, elke actie, die te maken heeft met beleid, met maatschappijsituaties of-visie, 'politiek' is. Elke staking is dus politiek. En alle forumdeelnemers doen aan politiek, enz.

En dat is toe te juichen.

11-10-2017 om 16:25 geschreven door Gust Adriaensen

De liberale minister van pensioenen,  Bacquelaine, laat weten dat de staking van het ACOD een 'politieke staking' is.

Het etiket 'politieke staking' en de negatieve invulling ervan, zijn een uitvinding van politici en werkgevers, die ermee zwaaien wanneer hun (partij)politieke en financiële belangen en plannen in het gedrang komen.

Zij willen het politieke en economische veld uitsluitend voor zich reserveren. Zij willen ongestoord de machtscenakels blijven bezetten en rustig de samenleving transformeren vanuit hun rechtse, neoliberale maatschappijvisie.

Terwijl de werkgevers, de grote holdings, uitermate sterk verweven zijn met de politieke marktleiders van het moment of door politiek gelobby en economische afdreiging hun maatschappijvisie opleggen, ontzeggen zij de werknemers en hun verenigingen,  het middenveld in het algemeen, het recht om op te komen voor hun belangen en hun maatschappijvisie.

Naargelang het in hun kraam past, hanteren Bacquelaine en co. een verstikkende, door eigenbelang ingegeven, enge opvatting van politiek of roepen ze iedereen op bewuste burgers te zijn.

Wanneer een vakbond, zeker wanneer het een socialistische is, een staking uitroept, dan kan je er donder op zeggen dat vanuit liberale politieke hoek het als scheldwoord bedoelde 'politieke staking' wordt afgevuurd.

10-10-2017 om 13:41 geschreven door Gust Adriaensen

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Wie is de meest sexy rector van het land?

Twee Rikken hebben het gemaakt in ons universitair wereldje. Rector dan nog wel van onze twee beroemdste universiteiten, die van Leuven en die van Gent.

Rik van Leuven en van de Katholieke Kerk, kwam  na 4 jaar, tot zijn grote ontgoocheling en tot verbazing van velen, als verliezer uit het adderkluwen van de rectorsverkiezing  tevoorschijn.

Rik van Gent en van de Loge, werd na slopende en lachwekkende herkansingen, uiteindelijk als rector uit de krabbenmand gevist.

Zoals iedereen weet verscheen Rik Torfs wat graag in de schijnwerpers en hem werd een zekere sexy uitstraling toegedicht, die hij zich graag liet aanleunen.

De vraag der vragen in de academische en mediawereld is nu: zal Rik Van de Walle die talenten ook tentoonspreiden?

Op die vraag heeft Rik van Gent in een groot interview in dS Weekblad, duidelijk geantwoord: ˜Ik heb zekere talenten, maar de komiek uithangen op televisie in prime time is er geen van'. Zonder twijfel heeft hij 'zekere talenten' en het uitdelen van een stevige sneer aan Rik van Leuven is er een van. Maar daar draaien ze in het universitaire milieu hun hand niet voor om.

Betekent dit ook dat Rik van de Loge zijn eventuele sexy uitstraling sterker zal intomen dan Rik van de Katholieke Kerk deed of probeerde te doen?

Dat is twijfelachtig, althans op basis van de cover van dS Weekblad, waarop onze Gentse Rik in diverse stadia van zich (ont)kleden is afgebeeld.

Toch wel een boeiend rectorenwereldje.

09-10-2017 om 16:37 geschreven door Gust Adriaensen

In de vaak door nepargumenten en machtswellustige politici gevoede onafhankelijkheidstrends van vaak de rijkste (sub)regio's, wordt gretig gebruik gemaakt van 'volk' en 'cultuur' en 'onderdrukking' en 'uitbuiting', enz.

Maar precieze definities van wat een 'volk', een 'cultuur', enz. is, heb ik nog nooit gelezen. Dat geldt voor Catalonië en wellicht nog sterker voor Vlaanderen. Wat is dat eigenlijk, het Vlaamse volk? Al even moeilijk te omschreven als het Belgische volk.

Historisch en taalkundig gezien, zijn er meer argumenten te vinden om te spreken over het Brabantse volk (ik ben een Brabander), of het Limburgse, of het (West-/Oost)-Vlaamse of het Hollandse of het Luikse, of het Friese, enz.

Wat willen de voorstanders van Catalaanse, Vlaamse, Baskische, Bretonse, Schotse, enz. onafhankelijkheid eigenlijk?

Dat de Europese staten uiteenvallen in tientallen regiootjes? Misschieen is het wel interessant dat de ruime omgeving van Antwerpen, het rijkere deel van Brussel en Vlaams- en Waals Brabant, een staatje vormen.

Ook opvallend is dat degenen die het wagen te vragen naar een precieze omschrijving van wat een ˜volk" is, al vlug het verwijt te horen krijgen dat ze ˜links' zijn. Maar ook de meest robuuste ˜rechtsen' blijken niet in staat te zijn uitsluitsel te geven over wat een ˜volk 'is.

En de volmaakt rechtse denker moet toch ooit geconfronteerd worden met de vraag: hou ik het binnen de Belgische staatsgrenzen en in het Nederlandse taalgebied bij slechts één volk, nl. het Vlaamse. Of is er ook wat te zeggen voor een Brabants volk, een Meetjeslands volk, een Westhoeks volk, een Kempens volk ...en uiteraard niet te vergeten: een Aantwaarps volk.

08-10-2017 om 15:44 geschreven door Gust Adriaensen

XII/40

Vrijdag 6 oktober 2017

 Bezoek,  familiefeest en oogst

We mochten deze week weer verschillende groepen en groepjes bezoekers ontvangen. Zaterdagmorgen wilden we onze dagelijkse portie druiven gaan plukken toen de pastoor van Qousseir samen met een volle bus vrouwen en kinderen toekwam. We serveerden voor  hem en enkelen alvast thee maar de vrouwen  verdeelden zich zelf al in groepjes. Ze hadden hun eigen klein gasvuurtje en moortje bij en begonnen per groep aan hun ontbijt, waarbij ze ons uitnodigden. Omdat onze pastoor Georges van Qara afkomstig is uit Qousseir, kwam ook hij de groep begroeten. Het was een gezellige bedoening, waarbij overvloedig foto’s genomen werden. Een geleid bezoek aan het klooster is hierbij altijd een vast gegeven: de uitleg over de heilige martelaar Jakobus (= Mar Yakub ), een bezoek aan de kerk en een gebed aldaar, een afdalen in de grotten… Tevreden en voldaan keerden ze huiswaarts.

Voor onszelf zijn de vieringen van de verjaardagen doorgaans de meest aangename familiefeestjes. Vorige week werd door heel de groep cursisten de verjaardag van een van de fraters gevierd. Hij zelf was geheel verrast. En nu zondag was de vader van het gezin, dat bij ons hoort, aan de beurt. De vaste manier om verjaardagen te vieren bestaat hier in het opvoeren een sketchje. Omdat zondag de heilige Ananias op de kalender staat werd het Bijbels verhaal van de bekering van Paulus en de doop door Ananias uitgebeeld. Iedereen wil meedoen, vooral de kinderen. Aan fantasie geen gebrek: Paulus en zijn vrienden die van de Hoge Raad toestemming krijgen om iedere christen te vervolgen, zijn tocht te paard naar Damascus, de verschijning onderweg, de blinde en hulpeloze Paulus die uiteindelijk door Ananias gedoopt wordt… Onder de kussens van de grote zetels in de refter vindt je de meest excentrieke en gekke kleding om uw rol te kunnen spelen. Het verhaal wordt ook allemaal bijna op de moment zelf uitgedacht en uitgewerkt. Daarna is er gebak. En de jarige zelf vertelde hoe hij geleidelijk vanaf 2008 steeds meer bij de gemeenschap betrokken raakte en uiteindelijk hier met heel zijn gezin zijn roeping vond. Hij is ook verantwoordelijk voor alle medewerkers van de gemeenschap en de werkzaamheden. Hij houdt er van om onomwonden te getuigen dat hij altijd wil werken uit liefde voor Christus en in naam van de gemeenschap. Dat weten en waarderen ook de vele moslim medewerkers.

We hebben maar weinig tomaten gekweekt dit jaar. Verschillende vrienden hebben in hun tuin te veel tomaten voor zichzelf en geven ons regelmatig flinke porties. Wij van onze kant hebben een overvloed aan druiven, vijgen, granaatappels, noten, een zeer grote hoeveelheid ajuinenen het aardappelveld bracht 2 ton op. Bovendien is er nog een uitgebreide keuze aan kruiden. Iedere dag kunnen we thee maken van citroenkruid, rozemarijn, salie, lavendel, munt… of een mengsel van verschillende kruiden. Ondertussen heb ik me nu pas gerealiseerd dat er buiten de muren nog een wijngaard ligt waar we niet eens aan begonnen zijn. En verder staat de oogst van de granaatappels en van de olijven al voor de deur. Voor de oorlog logeerden hier vele groepen jongeren die telkens enkele dagen mee hielpen bij de oogst en dat ging vooruit. In elk geval zijn we bijzonder dankbaar om de overvloed aan vruchtbaarheid die voor het eerst sinds zeven jaar weer uit deze rotswoestijn voortkomt. “Wat zijt Gij groot Heer mijn God!... Gij doet voor de dieren het gras opschieten en graan dat de mens ten dienste staat. Zodat de aarde hun voedsel verschaft en wijn die hun hart verblijdt; en olie om hun gelaat te zalven en brood dat hun hongert stilt… “ (psalm 104).

Gevaarlijke gevolgen van geschiedenisvervalsing

De schuld van eigen mislukkingen of misdaden bij anderen leggen, kan het begin worden van nieuwe drama’s. Daarvoor waarschuwt Michael Jabar Carley (professor geschiedenis universiteit Montréal en schrijver van “Silent Conflict: A Hidden History of Early Sovjet-Western Relations”, Rawman & Littlefield, 2014). Hij wijst er op de VS en de EU voortdurend de historische feiten vervalst hebben. De mislukking van de onderhandelingen in 1939 tussen Engeland-Frankrijk-Sovjet, legden ze ten onrechte bij Moskou en niet bij Londen en Parijs, waarna de tragedie van WO II volgde. Ook de overwegende rol van het Rode leger voor de bevrijding van Europa van het nazisme werd uitgewist en 600.000 soldaten van het Rode leger die sneuvelden voor de bevrijding van Polen werden vergeten. Ondanks deze vervalsingen bleef Moskou pogen bruggen te bouwen met het westen.

Een gelijkaardige situatie beleven we nu met Oekraïne en de Krim. Toen prins Vladimir van Kiev in de 10^e eeuw in de Krim gedoopt werd, was dit als een stichtingsdatum voor het land. Na de Tweede Wereldoorlog werden Oost en West Duitsland eindelijk herenigd. Moskou beloofde zijn troepen uit Oost Duitsland terug te trekken en het westen beloofde de landen van het voormalige Warschau pakt en de Sovjetunie met rust te laten. Moskou vervulde zijn belofte terwijl de NAVO (die eigenlijk opgedoekt had moeten worden) onmiddellijk het ene land na het andere begon in te palmen. Moskou gaf geen kik totdat het westen in Oekraïne een staatsgreep pleegde om ook dat land nog aan zich te trekken. Afgezien van het feit dat Oekraïne en de Krim tot het  hart van Rusland behoren, is Oekraïne ook de voordeur van Rusland. De bevolking van de Krim reageerde met een overweldigende afwijzing en kwam terug bij Rusland. Voor Rusland was deze westerse brutaliteit ver over de rode lijn. Niettemin werd de mythe geschapen van weer eens een Russische agressie tegenover Oekraïne en de Krim, wat een voorwendsel werd voor een nieuwe hatelijke houding van het westen tegenover Rusland. Deze Russofobie en geschiedenisvervalsing verder opvoeren, kan het begin worden van de grootste tragedie voor de nabije toekomst.

Twee jaar beslissende hulp uit Rusland

In de loop van 2015 bleek het lot van Syrië bezegeld. Het leger was zodanig verzwakt dat het zijn land en bevolking niet meer kon beschermen tegen de massamoorden en verwoestingen door allerlei terroristische groepen, deskundig geholpen door buitenlandse veiligheidsdiensten. Syrië leek de weg op te gaan van de totale vernietiging zoals Libië en de opdeling van het land, door de westerse mogendheden voorzien, lag al in handbereik. Wij zelf hadden de zware aanvallen van 2013 wel overleefd, maar nu voelden we toch ook de grote onzekerheid over het verder bestaan van Syrië. Bachar al-Assad vroeg Poetin om hulp en deze beloofde met een erg beperkte (maar efficiënte) luchtmacht ter hulp te komen. Het is een staatsman die zei wat hij deed en deed wat hij zei. Op 30 september 2015 begon de Russische luchtmacht haar werk, later ook geholpen door Iran. 87 % van Syrië werd bevrijd en 93.000 bolwerken van terroristen werden verwoest, mede dank zij een zeer goede samenwerking tussen het Russische en het Syrische leger. De internationale coalitie onder leiding van de VS bleef bombarderen, voor de schijn IS, in werkelijkheid Syrië en zijn bondgenoten. Ook België is bij deze illegale acties betrokken. Het westen heeft geen staatsmensen, alleen maar marionetten.

Naast de militaire hulp begon Poetin tevens met diplomatieke gesprekken. De “vredesgesprekken” in Geneve leverden niets op. Voor de VS en hun bondgenoten was Geneve goed om de schijn te redden en in werkelijkheid elk vredesproces te  blokkeren. De “opposanten” deden alles om de vrede te verhinderen. Als het Syrische leger ergens overwinningen behaalde, werden luid de zogenaamde Syrische wandaden aangeklaagd en moest er onmiddellijk een staakt het vuren komen om de terroristen opnieuw te kunnen bewapenen en inzetten. Had het Syrische leger ergens terroristen omsingeld, dan werd dringende humanitaire hulp geëist. Stond het leger op het punt een beslissende slag te behalen, dan pleegden de terroristen een chemische aanval, waarvan ze de schuld zonder moeite aan het leger konden geven. En telkens weer eisten de “opposanten” als voorafgaande voorwaarde dat de president zou verdwijnen, zodat het land zonder leiding zou zijn en zij de macht konden grijpen. Dat waren de  “vredesgesprekken van Genève” In december 2016 nodigt Poetin Turkije en Iran uit voor gesprekken in Astana, de hoofdstad van Kazakhstan en stelt voor vier veilige zones (de-escalatie van geweld) te creëren. Een no-fly zone boven Syrië was al lang een droom van het westen om het Syrische leger te verlammen en de terroristen vrij hun werk te laten doen zoals in Libië gebeurd is. Deze veilige zones zijn echter ongeveer het tegendeel en worden door Rusland en Syrië (Iran en Turkije) gecontroleerd, niet door de VS. Deze overeenkomsten in Astana brachten veel meer rust dan alle gesprekken van Geneve samen. Op 15 september 2017 komen de drie landen die borg staan (Rusland, Turkije, Iran) overeen om de veiligheid uit te breiden tot de laatste en moeilijkste zone, nl. Idlib. In zijn recent bezoek aan Ankara wees Poetin er op dat deze veilige zones de weg wijzen naar het einde van de burgeroorlog in Syrië: “Ik geloof dat deze overeenkomst ons gezamenlijk en uiterst belangrijk succes is”. Na de bevrijding van Palmyra en Aleppo, werd op 5 september de drie jaar oude omsingeling van een deel van Deir Ezzor doorbroken en begon de bevrijding van deze stad. De strijd is echter nog niet gestreden zoals enkelen van ons vertelden die deze week nog twee dagen daar waren om humanitaire hulp te geven.

Tijdens de komende boekenbeurs in Antwerpen (30 oktober 13.00 u) hopen we het eerste deel van ons oorlogsdagboek te kunnen voorstellen: “Poetin en Assad hebben ons leven gered”. Jaren geleden zou dit zinnetje een storm van verontwaardiging verwekt hebben. Ondertussen zijn vele maskers gevallen en zien steeds meer mensen de werkelijkheid. Poetin en Assad zijn twee zeldzame staatsmensen in de huidige geopolitiek. In elk geval hebben zij, menselijk gesproken, gezorgd voor het behoud van het Syrische land en volk tegen de vernietigende plannen van het westen.

 Een  broederlijke vermaning en een felicitatie voor Paus Franciscus

Onze paus wordt ernstig vermaand door gelovigen. Het is ongehoord in de geschiedenis van de Kerk, sinds paus Johannes XXII in 1333 publiek werd berispt omdat hij ketterijen steunde. Hierna trok hij zijn steun ook in.

Op 16 juli 2017 hebben 62 leken en universitairen een broederlijke vermaning “(correctio filialis”) gericht aan paus Franciscus. Deze werd pas op 24 september openbaar gemaakt (www.correctiofilialis.org). Zij melden zeven vermeende ketterijen in de postsynodale apostolische exhortatie  over de liefde in het gezin: Amoris laetitia (19 maart 2016, de vrucht van de bisschoppensynodes over het gezin 2014-2015). Het gaat over het huwelijk, het morele leven en het ontvangen van de sacramenten. Paus Franciscus zou suggereren dat in bepaalde omstandigheden overspel aanvaardbaar kan zijn.

Zij zijn lang niet de enige die protesteren. Vier kardinalen (Walter Brandmüller, Raymond L. Burke, Joachim Meisner en Carlo Caffara) richtten op 19 september 2016 een schrijven aan paus Franciscus over hun twijfels (“dubia”) omtrent enkele uitspraken in Amoris laetitia. Ze kregen geen antwoord en vroegen op 25 april 2017 een audiëntie, die evenmin werd toegestaan. Kardinalen zijn nochtans de eerste en voornaamste raadgevers, die vrij toegang zouden moeten hebben tot de paus. Joachim Meisner stierf op 5 juli 2017 en Carlo Caffara op 6 september 2017. Deze laatste was de bezieler van de groep. Hij was aartsbisschop van Bologna en stichter van het pauselijk instituut “Johannes Paulus II” voor de studie van huwelijk en gezin. Hij schreef aan de paus nog een laatste  dringende brief van 25 april, die op 20 juni 2017 openbaar gemaakt werd.

Op 29 juni 2016 hebben 45 theologen een brief geschreven aan kardinaal Angelo Sodano, deken van het college van kardinalen. Het is een kritische studie over Amoris laetitia en beslaat 26 bladzijden. Hierin wordt gewezen op 7 ketterse voorstellingen. Twijfel omtrent een wezenlijke, onveranderlijke leer van Jezus over het huwelijk, brengt grote verdeeldheid op pastoraal gebied. Wat op een bepaalde plaats als moreel onaanvaardbaar erkend wordt, kan dan op een andere plaats beschouwd worden als toegestaan. Dit is onaanvaardbaar voor de ene Kerk van Jezus Christus.

In ons boek “Hoe een paus gelijk kreeg”  zijn we voorbijgegaan aan de omstreden uitspraken van de  paus omtrent de “onregelmatige situaties”, maar we hebben  uiteengezet wat Amoris laetitia leert over de encycliek Humanae vitae van Paulus VI (25 juli 1968), de contraceptie, de natuurlijke vruchtbaarheidsmethoden en de theologie van het lichaam. Ik heb ruimschoots gevonden wat ik verwachtte, nl. een overweldigende bevestiging van de juiste traditionele leer. Tijdens de gezinssynodes van 2014-2015 werden vanuit de wetenschap verpletterende getuigenissen gegeven tegen de contraceptie en voor de inmiddels wetenschappelijk gefundeerde natuurlijke methoden. Zo wilden de synodevaders een dringende herwaardering van Humanae vitae, Familiaris consortio van Johannes Paulus II en een promotie van de natuurlijke methoden, wat ze ondubbelzinnig formuleerden in hun voorstellen, die paus Franciscus ook overnam. Hiervoor kan ik de paus alleen maar prijzen. En zo zien we twee niveaus in de tekst van Amoris laetitia. In verband met het thema van ons boek, heeft de paus nauwkeurig de leer die de bisschoppen hebben voorgesteld bevestigd: een radicale verwerping van contraceptie en wat hiermee samenhangt en een promotie van een natuurlijk vruchtbaarheidsbewustzijn. In verband met de “onregelmatige situaties” van gehuwden heeft hij eigen gedachten en suggesties ingevoerd, die niet allemaal even orthodox zijn. En tegen sommige van deze stellingen blijft het protest groeien.

Hoewel de morele onaanvaardbaarheid van de hormonale contraceptie door Amoris laetitia duidelijk wordt bevestigd, is deze leer nog lang niet ondubbelzinnig aanvaard in vele kerkelijke middens en zelfs niet door onze kerkelijke hiërarchie. Het commerciële succes van “de pil” was en is nog steeds zo groot dat een verwerping ervan ingaat tegen een algemeen maatschappelijk en zelfs kerkelijk “correct denken”, Toch is de mythe van de “veilige contraceptie” al lang ingestort en worden de dramatische gevolgen van de contraceptie – ook voor de lichamelijke gezondheid – wetenschappelijk steeds meer bewezen. Op 24 mei 2017 publiceerden de Belgische bisschoppen een pastorale brief als een lofzang op Amoris laetita en een sterke aansporing om deze tekst in de huwelijkspastoraal meer toe te passen. Het is waar, hierin staan vele mooie dingen en de tekst heeft een groot inlevingsvermogen, dat inspirerend kan zijn voor de huwelijkspastoraal. Toch is het hoogst verwonderlijk dat onze bisschoppen Amoris laetitia zo eenzijdig voorstellen. In hun brief wordt met geen woord verwezen naar de dringende aansporing om Humanae vitae, Familiaris consortio, de theologie van het lichaam te herontdekken en het natuurlijke vruchtbaarheidsbewustzijn (zoals bv. Sensiplan®) met alle middelen te bevorderen. Ook onze kerkelijke hiërarchie schijnt op dit punt  het inzicht of de moed (of beide) te missen van de heilige pausen Paulus VI en Johannes  Paulus II. Onmiddellijk na het verschijnen van de encycliek Humanae vitae schreven de Belgische bisschoppen (- 1!) een dubbelzinnige pastorale brief waarin ze enerzijds het gezag van de paus probeerden overeind te houden en anderzijds suggereerden dat de gelovigen zijn mening in deze toch niet moeten volgen. We noemden dat “theologische acrobatie”. Nu schrijven de Belgische bisschoppen een brief die we “pastorale acrobatie” kunnen noemen. Zij durven noch ingaan tegen de ziek makende contraceptieve geest noch  de grondige vernieuwing vanwege de natuurlijke methoden steunen. En zo krijgen we 49 jaar later, nog eens dezelfde flater.

We hopen dat het gouden jubileum van Humanae vitae volgend jaar zo gevierd wordt, dat de ‘contraceptieve roes” van de voorbije halve eeuw eindelijk zal uitdoven en de weg bereidt wordt voor de volkomen wetenschappelijk, menselijk en moreel verantwoorde natuurlijke methoden van vruchtbaarheidsbewustzijn. Dat alleen kan het huwelijk maken tot een totale wederzijdse gave van zichzelf, een bron van liefde en leven, eenheid en vreugde. En daar wordt heel de samenleving beter van.

Een aanbeveling

Ø  Morgen zaterdag 7 oktober 2017 om 14.00 u wordt in Breda een processie gehouden ter ere van de gesneuvelden in Syrië: We Commemorate Our Heroes. Procession For Syrian Heroes (6meicomite@gmail.com). Graag wil ik dit van harte aanbevelen. Vanaf het begin waren gewapende groepen, door het buitenland gesteund, vooral gericht op het vermoorden van soldaten en veiligheidsmensen. Dikwijls werden ze eerst gruwelijk gemarteld en verminkt voordat ze vermoord werden. Ondertussen werden deze beestachtige bendes in de Atlantische pers geprezen als “gematigde opposanten” en volksstrijders voor democratie. Vele soldaten, dikwijls gewone miliciens, gaven werkelijk op heldhaftige wijze hun leven voor hun volk. Zij en hun families verdienen al onze waardering.

En dit nog:

vOns vorig bericht geïllustreerd met niet minder dan  dertien video’s: http://www.golfbrekers.be/een-verslag-uit-syrie-zonder-poco-bril-45/

vEen interessant  overzicht over de toestand in Syrië met twaalf video’s:
http://www.golfbrekers.be/syrischiraaks-frontnieuws/

vEen vriend liet zich inspireren door onze berichten en schreef eveneens  een boek over de Syrische oorlog:https://www.facebook.com/events/429099237491868/ 

P. Daniel

06-10-2017 om 18:45 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Dat alle werkenden gerespecteerd mogen worden en dat hun rechten beschermd mogen worden; en dat de werklozen de gelegenheid krijgen om een bijdrage te leveren aan het algemeen welzijn.'

Klik op onderstaande link.

Bijlagen:
https://youtu.be/Pl0wEVIhnoc   

04-10-2017 om 10:22 geschreven door Gust Adriaensen

Het is pijnlijk, gevaarlijk, enorm pretentieus en extreem dom, 'Vlaanderen', hogere morele standaarden aan te meten dan Wallonië. Dat geldt zowel voor de Vlaamse regering en de Vlaamse politieke partijen als voor de individuele Vlaming. Want dan zeg je niet alleen: 'Eigen volk eerst', maar ook 'Eigen volk beter' in moreel opzicht.

'Vlaanderen' heeft alleen maar het morele recht zich uit te spreken over de Waalse wapenindustrie, wanneer de Vlaamse regering resoluut alle rechtstreekse of onrechtstreekse 'Vlaamse' productie van wapentuig en de export ervan verbiedt.

Morele superioriteit demonstreren ten aanzien van andere bevolkingsgroepen, is niet erg humaan en heeft doorheen de eeuwen geleid tot woede, opstand en onderdrukking. Dergelijk meerwaardigheidsgevoel koesteren en propageren reikt ook veel verder dan 'wapenproductie'. Welke andere producten worden er wel niet in Vlaanderen, Brussel, Wallonië, in Antwerpen, Luik, Erps-Kwerps, Tailles, gefabriceerd, die morele vragen oproepen?

In de krantenforums valt het ook op dat het nogal wat forumdeelnemers erom te doen is de wapenproductie te ge/misbruiken om een moreel oordeel te vellen over de PS, Wallonië, het socialisme.  Anderen verschuiven de 'gedachtewisseling' naar 'staatseigendom' versus 'privéondernemingen', naar 'kapitalisme' tegenover 'socialisme', kortom: naar maatschappij- en economische visie.

Initieel en essentieel gaat het toch over de morele aspecten van wapenproductie en wapenexport, dacht ik. Is het in de context van het afschuwelijke bloedbad in de VS of van de gewapende conflicten overal ter wereld, van belang dat de moordende wapens gefabriceerd en verkocht worden door 'socialisten' of door 'kapitalisten'? Zijn de Vlaamse kapitalisten die wapens en hun hoogtechnologische onderdelen(om nog effectiever te kunnen liquideren en vernietigen) produceren en exporteren (o.a. aan brutale, dictatoriale regimes) én de Vlaamse regering, die dat toestaat, minder schuldig of moreel hoogstaander, dan de Waalse socialisten en hun regering?

In beide gevallen worden de wapens geproduceerd en tegen grof geld verkocht om mensen en infrastructuur zo effectief mogelijk te vernietigen.

04-10-2017 om 10:18 geschreven door Gust Adriaensen

In de moordpartij in Las Vegas, zien sommige ultrarechtse Vlaamse nationalisten een kans om nog maar eens de Waalse wapenindustrie moreel te veroordelen.

Dat mag een toppunt van 'Vlaams-nationalistische' hypocrisie genoemd worden.  Eenzijdig worden Herstal en Wallonië met het pistool gewezen en de 'Vlaamse' hoogtechnologische wapenonderdelen worden in een badje van onschuld gewassen.

De Vlaamse wapenindustrie is inderdaad voornamelijk bezig met de productie van hoogtechnologische componenten voor grotere wapensystemen. Dan hebben we het over bvb. visualisatieschermen voor pantservoertuigen, vuurgeleidingssystemen en allerlei militaire textielproducten. De belangrijkste Vlaamse speler is Barco, wiens militaire beeldschermen in meer dan 250 defensieprogramma's wereldwijd gebruikt worden.

Bovendien is bij de ongeveer de helft van de Vlaamse vergunde wapenleveringen de eindgebruiker zelfs niet bekend. Dat komt omdat Vlaamse bedrijven voornamelijk technologie leveren aan bedrijven die dat implementeren in grotere wapensystemen. Die wapensystemen worden dan doorverkocht aan krijgsmachten over de hele wereld.

Conclusie: wanneer het gaat om commerciële belangen en grof geld, is er weinig moreel verschil tussen Vlaanderen en Wallonië. En het is pijnlijk en gevaarlijk 'Vlaanderen', hogere morele standaarden aan te meten dan Wallonië.

'Vlaanderen' heeft alleen maar het morele recht zich uit te spreken over de Waalse wapenindustrie, wanneer de Vlaamse regering resoluut alle rechtstreekse of onrechtstreekse productie van wapentuig en de export ervan verbiedt.

03-10-2017 om 18:43 geschreven door Gust Adriaensen

In de reflectie bij het Catalaanse referendum en het speculeren over de politieke gevolgen, mis ik in de media een serieuze verwijzing naar het draagvlak van dit referendum, de legitimiteit ervan, het democratisch gehalte en de representativiteit van wat de inwoners van Catalonië echt willen.

Op basis van de ja-stem van 32% van de stemgerechtigde Catalanen,concluderen dat Catalonië onafhankelijk wil worden, is een fundamentele miskenning van de democratische besluitvorming. Als 57, 7 % van de kiesgerechtigden niet wenst deel te nemen aan een ongrondwettelijk verklaard referendum, en ongeveer 10 % 'neen' of 'blanco' stemt, dan is er geen democratisch platform voor onafhankelijkheid en dan bezondigen de media zich aan ondermijning van de democratie .

Die media verspreiden bovendien  'fake news',  wanneer ze aan die cijfers weinig of geen aandacht schenken en de zaken zo voorstellen alsof Catalonië een zelfstandige staat wil worden.

Maar die overwegingen verhinderen me niet om te zeggen dat de Spaanse staat dom en brutaal reageert.

02-10-2017 om 13:59 geschreven door Gust Adriaensen

In het 'Vlaamse onderzoek naar de grote levensvragen', komt sterk tot uiting dat de Vlamingen niet meer wakker liggen van traditionele zingevers, zoals religie en vaderland, maar van dingen die hen langer, beter en mooier laten leven

Hans Geybels, theoloog verbonden aan de faculteit theologie en religiewetenschapen van de Katholieke Universiteit van Leuven,  leest in de resultaten van het onderzoek een steeds sterker wordende evolutie naar een extreem individualisme.

Vele mensen accepteren geen zingevers van buitenaf meer maar zoeken die zin uitsluitend in zichzelf of zijn obsessioneel bezig met die dingen en activiteiten, waarvan ze denken dat ze hun ego en hun lichaam ten goede komen.

Vaak wordt deze egocentrische houding voorgesteld als emancipatie, een bevrijding van religie, traditie. Die zucht naar individualisme staat evenwel haaks op de voortdurende beïnvloeding en indoctrinatie door media, reclame, mode, consumptie. Zij kneden dag na dag de mens die zich laat voorstaan op zijn zgn. vrijheid en individualisme, die bestendig bezig is met zijn eigen body, zijn eigen plezier, zijn eigen geldgewin, tot een wezen dat perfect past in het heersende neoliberale, kapitalistische systeem van het moment.

Zo benaderd zijn velen, als het om individuele vrijheid gaat, niet beter af dan hun (voor)ouders, die vasthingen aan de Kerk. Het verschil is dan nog, meen ik, dat onze ouders en voorouders er zich wel degelijk van bewust waren dat religie en Kerk in sterke mate hun leven bepaalden, en velen aanvaardden dat ook, terwijl men nu hoog oploopt met zijn zgn. individuele vrijheid en niet inziet of gewoonweg ontkent dat de genoemde moderne machten de mens brainwashen, dirigeren, transformeren tot een consumptieobject.

01-10-2017 om 08:52 geschreven door Gust Adriaensen

Men heeft de brieven van Pater Daniël van 2010 tot 2013 gebundeld in een dagboek. Deze spraakmakende titel werd uitgegeven door de uitgeverij de Blauwe Tijger!

30-09-2017 om 20:20 geschreven door Gust Adriaensen

Groen zou in Turnhout de grootste partij worden.

29-09-2017 om 18:58 geschreven door Gust Adriaensen

De eerste twee grafieken hebben betrekking op een aparte deelname van de partijen aan de verkiezingen.

In de  volgende twee wordt uitgegaan van een kartel Groen-SPA.

29-09-2017 om 18:45 geschreven door Gust Adriaensen

Politiek gaat ons allen aan. De oproep om als christenen te wegen op het politieke debat is terecht en verfrissend.

Het verheugt me  ook sterk dat meer en meer christenen proberen een christelijke mens- en maatschappijvisie uit te dragen. Al jaren pleit ik ervoor dat zowel individuele christenen als de georganiseerde kerkgemeenschappen deelnemen aan het publieke debat vanuit hun waardekader.

De kerkelijke instellingen moeten  partijpolitiek engagement vermijden. Maar zij moeten wel  zelfbewust opkomen voor de evangelische waarden en accenten in de samenleving en ze helpen verspreiden. De Kerk moet duidelijker aanwezig zijn op het publieke forum.

Bovendien verdienen individuele christenen die als christen eerlijk hun stem laten horen in de politieke partijen en er zich in engageren, respect en aanmoediging.

28-09-2017 om 16:15 geschreven door Gust Adriaensen