Mia Doornaert noemde een auteur 'een marginaal mannetje', toen die haar niet geschikt vond om voorzitter te worden van het Vlaams Letterenfonds.
Met ‘een marginaal mannetje’ is Doornaert niet aan haar proefstuk wat de persoonlijke beledigingen betreft. David Van Reybrouck krijgt er in een column van haar ook flink van langs. Grasduinend in haar columns van de laatste jaren, ontstaat een beeld van een intolerante, agressieve, uiterst rechtse militante, die het meer moet hebben van denigrerende persoonlijke aanvallen dan van een onderbouwde mens- en maatschappijvisie.
Een aantal voorbeelden. ‘De verontwaardiging van de weldenkenden (en zij bedoelt de ‘linkse’ westerse intelligentsia) pleegt selectief te zijn’, schrijft zij naar aanleiding van de dood van Castro. Wat graag haalt ze 'de fijnproevers van Europees links' over de hekel. Die volgens haar 'decadente kiezers' stemmen massaal op figuren als als Corbyn bij Labour en Sanders bij de Amerikaanse Democraten. Doornaert legt in een van haar columns een zeer sterk verband tussen criminaliteit en etnie of religie, waarmee ze zich wel op erg glad ijs begeeft.
En elders luidt het dat 'de kernuitstap een van de paars-groene blokken aan het been van ons land is’. Ze haalt allerlei kwaadaardige truken boven om de mensen die bezorgdheid uitdrukken voor het lot van vluchtelingen en voor de groeiende harteloosheid en vijandigheid in onze samenleving, in het verdomhoekje van de linksige gutmenschen te zetten.
Doornaert, vindt het nodig om de rectoren (en meer dan 1000 academici) als 'politiek correcten' te etiketteren, die het aan 'academische sereniteit' ontbreekt, wanneer zii n.a.v. het doodschieten van een vluchtelingenkind een open brief publiceren.Ze beschouwt de betogingen in Gaza (die geen enkel serieus gevaar opleveren voor Israël) schamper als 'mensenofferrituelen door Hamas', en de verontwaardiging over de slachting als 'eenzijdige pavlovreacties over de slechte Israëli's en Amerikanen. Zij kadert de misdaden in Telford op een ongenuanceerde, racistische manier en beschuldigt de politie van lafheid /bevooroordeeldheid, zonder daar voor bewijzen te leveren
En om op een wat luchtiger noot te eindigen: in een column noemde ze Bart De Wever een ‘uitmuntende latinist’, wat een schaterlach veroorzaakte bij de ‘westerse intelligentsia’ en vermoedelijk ook bij De Wever, die enkele jaren geleden graag Latijnse citaten rondstrooide, plukklaar te vinden in de Dikke van Dale.
Uiteraard heeft Doornaert haar freedom of speech, maar bij de intensiteit van de door haar gekozen profilering, is het niet te verwonderen dat in schrijvers- en andere kringen vraagtekens rijzen bij de haar aangeboden functie.
Maar misschien heeft minister Gatz al veel ongerustheid weggenomen door te verklaren dat die functie niet veel om het lijf heeft. Een uitspraak die in deze tropische temperaturen bij schrijvers en andere 'linksige, westerse, elitaire intelligentsia' een mildere stemming en gl(r)imlach kan genereren. Hopelijk geldt dat ook voor barones - voorzitster -columniste -experte Mia Doornaert. Hoewel. 'Keizerin' Mia, zonder kleren...
27-07-2018 om 17:42
geschreven door Gust Adriaensen
26-07-2018
Showregering
De basis en het uitgangspunt voor de begroting moeten altijd zijn: objectieve, onpartijdige cijfers. Daar zorgt het zgn. monitoringcomité voor.
Wedden dat er door de regering met lof over het comité zou gesproken zijn, mochten de cijfers gunstig zijn geweest?
Nu deze regering-van-de-verandering niet hoorde wat ze wilde hoorde, valt de objectieve rekenmeester in ongenade.
Het tekent nogmaals het voornaamste kenmerk van deze regering: veel show-, nep- en fakegedoe, geringe democratische ingesteldheid.
26-07-2018 om 15:38
geschreven door Gust Adriaensen
24-07-2018
De regering: een ezel die geld schijt
De miraculeuze financiële ingrepen van deze regering.
-Tot voor 48 uur: een begrotingstekort van 2,6 miljard euro.
-Enkele uren vergaderen op Hertoginnendal.
-24 uur geleden het triomfantelijk bericht: 'Begroting in evenwicht! De 2,6 miljard zijn gevonden!!'
Hoera, hoera, hoera!!!!
Het fake news van Trump heeft een echte concurrent gevonden.
24-07-2018 om 15:33
geschreven door Gust Adriaensen
23-07-2018
De eeuwige terugkeer van het fascisme
Auteur Rob Riemen stelt in 'De eeuwige terugkeer van het fascisme', dat het begin van het hedendaagse fascisme moet vergeleken worden met het begin van het twintigste-eeuwse fascisme en niet met het einde ervan. Hij heeft gelijk.
Er zijn onweerlegbare overeenkomsten en parallellen tussen die twee 'startfases'. Dat extreem rechts moord en brand schreeuwt wanneer verwezen wordt naar de jaren '30, is veelzeggend. Het is een uiting van een in rechtse nationalistische en populistische kringen wijdverspreide vorm van negationisme. Het is hun manier om de gevaarlijke en ontmenselijkende elementen van hun maatschappij- en mensvisie te banaliseren, te minimaliseren, te ontkennen.
De geschiedenis heeft ons echter geleerd dat fascisme van in het begin een dynamiek in zich heeft en vitaliseert, die leidt naar de totale misdaad tegen de menselijkheid.
23-07-2018 om 07:36
geschreven door Gust Adriaensen
Zelfkritiek verkoopt niet. Ambiguïteit ook niet. Erkenning van onze machteloosheid doet het bar slecht, en een oproep tot zelfopoffering is commerciële en politieke zelfmoord.'
22-07-2018 om 07:24
geschreven door Gust Adriaensen
21-07-2018
'In Reties Velden'
In Retie loopt sinds mei het project ‘In Reties Velden’.
Op 23 percelen, verspreid over de gemeente, werden klaprozen ingezaaid, als herinnering aan de 23 Retiese soldaten die sneuvelden tijdens de Eerste Wereldoorlog. Bij die plekken werden borden geplaatst met daarop meer informatie over de gesneuvelden en een gedicht.
Het gemeentebestuur stelt een brochure ter beschikking, met fiets- en wandellussen langs de 23 percelen.
Een fraai initiatief waarin geschiedenis, herdenking en natuur gecombineerd worden.
21-07-2018 om 10:16
geschreven door Gust Adriaensen
19-07-2018
Zelfbewuste christenen broodnodig
(19 juli 2018)
Uit statistische gegevens kan afgeleid worden dat, als de nu geconstateerde demografische en religieuze evolutie zich verderzet, 'er binnen afzienbare toekomst nieuwe democratische 50+1% meerderheden (van moslims) binnen kieskringen mogelijk zijn'. Dat maakt sommige mensen ongerust.
Als deze evolutie als niet gewenst en als een gevaar wordt beschouwd, dan rijzen er enkele vragen, vooral gericht aan de burgers en beleidsmakers die voortdurend op dat gevaar wijzen en het ook exploiteren voor electoraal gewin. De demografische evolutie is zeer ongelijk tussen 'autochtonen' en 'allochtonen'. Wat denken zij daaraan te kunnen doen? Vaak durven zij wel erg populistisch en vulgair de 'allochtonen' schofferen met hun 'kweekgedrag', maar durven zij ook wijzen op het lage geboortecijfer bij de 'autochtonen'?
Het is ook duidelijk dat in onze diverse religieuze samenleving, een sterk christendom de angst kan wegnemen en voor stabiliteit kan zorgen. Waarom hebben de 'autochtonen' en masse het christendom afgeschud? Waarom hebben politici het voortdurend over ‘onze normen , waarden en identiteit’ die hun bronnen hebben in het christendom, maar zijn ze als de dood om zich christen te noemen, laat staan als christen te pratikeren, en doen ze in eigen kring en in het maatschappelijke debat tussen ‘autochtonen’ , maar al te graag spottend en/of agressief over christendom en Kerk. Waarom willen zij het christendom helemaal terugdringen tot het privéleven? Waarom ontkennen zij vol ijver voortdurend de relevantie van het christendom voor het openbare leven? Waarom doen sommige politici en partijen er alles aan om het christendom en de Kerk een plaats op het publieke forum te ontzeggen?
Mark Van de Voorde schrijft in Tertio terecht: ‘Zoals een plant zonder wortels sterft, gaat ook een samenleving dood als men ze afsnijdt van haar beschavingswortels. Dat doen vandaag zelfs pleitbezorgers van de eigen identiteit. In een opiniestuk voor De Tijd (16/5) schrijft N-VA-voorzitter Bart De Wever dat “het christendom deel van ons cultureel erfgoed” is, maar hij noemt the spirit of religion “achterhaald’ . Wie het christendom als “cultureel erfgoed” (iets voor musea?) wil bewaren, maar christenen voor wie “hun religie hun dagelijkse handelen bepaalt” tegelijk “de laatsten van het verleden, niet de eersten van de toekomst” noemt (dixit De Wever), schrijft de overlijdensakte van zijn identiteit. Wie voor de Europese identiteit de geest van de religie achterhaald noemt en ook nog eens de christelijke naastenliefde passé vindt, bereidt de al suïcidale beschaving voor op zelfdoding.’
Hoe kunnen 'autochtonen', die hun identiteit selectief vastknopen aan bv. een kledingstuk, maar de echte wortels en bron van hun normen en waarden, van hun beschaving, namelijk christendom en Kerk, zonder problemen als lompen van zich hebben afgetrokken en in de vuilnisbak hebben gekieperd, of ze in het beste geval als interessante museumobjecten beschouwen, nog echt geloofwaardig over 'identiteit' orakelen? .
Wat onze samenleving nodig heeft, is een groeiend aantal zelfbewuste christenen, een geloofs- en kerkgemeenschap die haar belangrijke maatschappelijke rol kan/mag vervullen, zonder agressie, zonder een populistische wij-zijpolarisering.
Voortdurend herinneren aan de waarden en idealen van de Verlichting, aan de rechten van de mens, aan de gelijkheid, wordt inhoudloos, ridicuul en provocerend, wanneer de grossiers in angst voor de islam, bepaalde waarden en rechten zonder scrupules voor zichzelf en hun maatschappijvisie opzijzetten en enkel aan 'de anderen' opleggen.
19-07-2018 om 21:17
geschreven door Gust Adriaensen
17-07-2018
'Is onze samenleving suïcidaal?'
(17 juli 2018)
(Uit Tertio)
De mening van Mark Van de Voorde
Is onze samenleving suïcidaal?
Het aantal geboortes in ons land is weer gedaald. “Feiten zijn heilig, commentaar is vrij”, aldus de uitspraak van The Guardian-stichter Charles Scott, maar commentaar op dat feit is niet zonder risico. Het is niet alleen delicaat want snel moraliserend, maar ook het laatste taboe van onze taboeloze samenleving. Toch een poging tot commentaar.
Wie erop wijst dat er misschien te weinig kinderen worden geboren, mag horen: hoe durf je? Hij krijgt ook nog eens de overbevolking op zijn brood. Alsof je de geboorte-explosie in Afrika oplost door in Europa minder – volgens sommigen geen – kinderen op de wereld te zetten. Ik dacht dat de verbetering van de economische toestand in Afrika veeleer de juiste strategie was om de geboorte-explosie aldaar te doen stoppen: bij stijgende welvaart daalt immers vanzelf het aantal geboortes. Wie echt gelooft dat minder geboortes in Europa de oplossing is voor te veel geboortes in Afrika, moet consequent zijn en bijgevolg de jonge Afrikaanse (boot)vluchtelingen met open armen (en grenzen) onthalen. Quod non.
Vergrijzing en ontgroening
Het is een feit dat Europa te weinig kinderen heeft om de demografische piramide in evenwicht te houden. De vergrijzing is niet alleen een gevolg van het feit dat we langer leven en dat de babyboomers oud worden, maar ook van de ontgroening. Er zijn meer senioren boven de 65 dan jongeren beneden de 25. Dat is slecht voor een samenleving, niet alleen voor de economie en de sociale zekerheid maar ook voor de mentale gezondheid van een land of een continent. Een samenleving zonder jeugd is een samenleving zonder toekomst, een waarin het verleden belangrijker is dan de toekomst (“het beste hebben we al gehad”). Een samenleving die wil behouden en niet durft te renoveren, verzuurt en wordt bang.
Nu ik toch het taboe van het aantal geboortes heb doorbroken, doe ik er nog eentje bovenop: dat van abortus. Het aantal Europese geboortes daalt niet alleen omdat er minder kinderen worden verwekt, maar ook omdat heel wat verwekte foetussen worden geaborteerd – in het Verenigd Koninkrijk zelfs een op de vijf. Ik heb veel begrip voor mensen in moeilijke situaties en voor hun gewetensnood bij de vraag of ze het kind al dan niet kunnen houden, maar niet voor politici en ethici die de wetgeving ter zake willen oprekken en van abortus een gewoon patiëntenrecht willen maken door hem uit het strafrecht te halen. Welke vreemde obsessie bezielt hen? Die vraag dringt zich op, omdat het vaak dezelfde politici en ethici zijn die zowel aan het begin- als het eindpunt van het leven ijveren voor een uitbreiding van de respectieve wetgeving op “levensbeëindiging”.
Abortus en euthanasie lijken bijna symptomen van suïcidaal gedrag van een samenleving die geen blijf meer weet met de zelfbeschikking, sinds sommige neurologen en filosofen hebben gezegd dat de vrije wil niet bestaat.
Moet abortus dan de ultieme mogelijkheid worden om door het weigeren van een “handenbinder” de illusie te kunnen behouden helemaal zelf over je leven te kunnen beschikken? En moet euthanasie dan de ultieme oplossing zijn om een leven zonder vrije wil althans nog te kunnen beëindigen door zelfbeschikking? Zo vernietigt een samenleving zichzelf. Achter de “doodsijver” bij het begin en het einde van het leven steken de onwil om de broosheid van het bestaan te aanvaarden en de wil om een mythe te creëren van de geslaagde en perfecte mens. Maar die mens bestaat niet.
Grenzeloze queeste
De samenleving lijkt daarom ook suïcidaal gedrag te vertonen in haar jacht naar geluk, haar obsessie met gezondheid en haar drang naar perfectie. Geluk bereik je niet door het na te jagen – daar word je ongelukkiger van. Geluk bereik je door een zinvol bestaan. Uiteraard moeten we gezond leven, maar wie obsessief bezig is met zijn gezondheid wordt angstig. Uiteindelijk verliezen we allemaal ooit het gevecht met de sterfelijkheid. Wie perfect wil zijn en de grenzen van zijn verstand, schoonheid of kracht niet aanvaardt, wordt ontevreden. De grenzeloze queeste naar geluk, gezondheid en perfectie weigert het evidente feit te aanvaarden dat de mens sterfelijk, kwetsbaar en onvolmaakt is. De mens die die werkelijkheid en waarheid blijft weigeren, moet te langen leste besluiten: het hoeft niet meer voor mij.
Plant zonder wortels
De obsessie met geluk, gezondheid en perfectie is in wezen een gemaskerd bal met de dood. Het is dan ook geen toeval dat we in onze samenleving eveneens worden geconfronteerd met openlijk dansen rond en flirten met de dood: bingedrinken, toenemend druggebruik en ander levensbedreigend gedrag. “Het opeisen van de goede dood is in ons land een terugkerend ritueel dat een sterk religievervangend karakter draagt. God is dood, maar de dood wordt God”, schreef dichter Willem Jan Otten in de Nederlandse krant Trouw (27/2/2010).
“God is dood, maar de dood wordt God”, dat is de crux van het suïcidale gedrag van onze samenleving die haar wortels heeft in de christelijke beschaving. Zoals een plant zonder wortels sterft, gaat ook een samenleving dood als men ze afsnijdt van haar beschavingswortels. Dat doen vandaag zelfs pleitbezorgers van de eigen identiteit. In een opiniestuk voor De Tijd (16/5) schrijft N-VA-voorzitter Bart De Wever dat “het christendom deel van ons cultureel erfgoed” is, maar hij noemt the spirit of religion “achterhaald” – en schrijft vervolgens god zonder hoofdletter.
Wie het christendom als “cultureel erfgoed” (iets voor musea?) wil bewaren, maar christenen voor wie “hun religie hun dagelijkse handelen bepaalt” tegelijk “de laatsten van het verleden, niet de eersten van de toekomst” noemt (dixit De Wever), schrijft de overlijdensakte van zijn identiteit. Niemand moet geloven en in een pluralistische samenleving is levensbeschouwing persoonlijk, maar wie voor de Europese identiteit de geest van de religie achterhaald noemt en ook nog eens de christelijke naastenliefde passé vindt, bereidt de al suïcidale beschaving voor op zelfdoding.
“Er bestaat maar één werkelijk ernstig filosofisch probleem: de zelfmoord”, schreef Albert Camus. Voor hem was zelfmoord niet het antwoord op de absurditeit van het bestaan. Onze samenleving lijkt Camus niet te willen volgen. Christenen moeten wel “leven in verzet tegen het absurde” en spreken wanneer “de wereld op een onredelijke wijze zwijgt” (Camus) bij onze zoekende vragen. Temeer omdat voor christenen het leven wel eindig is maar niet absurd, want verzoend.
17-07-2018 om 18:10
geschreven door Gust Adriaensen
Filegeluk
Dichter Max Temmerman is een fiere pendelaar, een trotse filist, schrijft hij in De Standaard van 13 juli. Bevlogen geeft hij uiting aan de gelukzalige uren die hij in de files op de Antwerpse ring doorbrengt.
Ach Max, hoe voel ik met je mee. Hoe doet jouw filepoëzie de zoete herinneringen van weleer weer opborrelen. De vaste routine van elke werkdag. 's Morgens met een zucht van opluchting afscheid genomen van de hectische chaos van het huishouden: vrouw, kinderen, school. De auto in, eindelijk rust. Een uur of anderhalf over de ring schuifelen, slakkentempo, muziekje beluisteren, koffietje slurpen,mensjes kijken. 's Avonds zelfde scenario.Topgenot.
Ik voel met je mee Max. Je ziet er nog jong uit en wellicht zie je naar het einde van je loopbaan toe, het groene dak van het sportpaleis niet meer schitteren in de staalblauwe lucht. De overkapping, weet je wel. Met onze miljarden. Dommage.
Ze stoppen je onder de grond, jongen. De verenigde regeringen van stad en vaderland hebben het niet zo voor gelukkige en fiere filisten. Kan moeilijk anders, ze begrijpen geen bal van de gelukzalige gevoelens die de files op de ring bij ons opwekken. Geniet nog enkele jaren volop Max! Dan.. dan gaat het echte licht uit.
17-07-2018 om 08:12
geschreven door Gust Adriaensen
16-07-2018
Verlichting en intolerantie
(16 juli 2018)
Wat is dat toch met politici zoals Demir, Duchateau en co, die wel hoog oplopen met de waarden van de Verlichting en de persoonlijke vrijheid, maar die een welbepaalde groep mensen kledingvoorschriften wil opleggen omdat zij in de plaats van de betrokkenen, mordicus blijven beweren dat het dragen van bepaalde kledingstukken, de rechten van de vrouw schendt, symbool staat voor de ongelijkheid man-vrouw, enz.
Hoe intolerant en paternalistisch gedragen deze 'verlichte geesten' zich. Want zou hun zgn. bekommernis om 'onze normen en waarden, onze verworvenheden van de Verlichting', niet eerder een dekmantel zijn om één welbepaalde geloofsovertuiging aan te vallen, de islam? Hoe is het anders te verklaren dat chassidische joden ongemoeid worden gelaten? En als het gaat om gelijkheid man-vrouw, waarom blijven zij de ongelijke verloning, de ondermaatse aanwezigheid van vrouwen in politieke en economische topfuncties, de exploitatie van vrouwen in de reclame,accepteren?
'Cultuurnationalisten', en vaak verengen ze zichzelf dan nog tot NVA'ers (Belangers horen er eigenlijk ook niet in thuis), werpen zich op als de enigen die fier zijn op eigen cultuur en identiteit en het eigen verleden liefhebben, in tegenstelling tot de 'cultuurmarxisten', zo stellen althans de nationalisten.
Probleem is dat die eigen cultuur en identiteit nog nooit precies gedefinieerd zijn en al is het een minicontainertje dat zonder problemen het Bonapartedok in kan, iedere NVA-nationalist haalt eruit en stopt erin wat in zijn ideologische en politieke kraam past. Een paar voorbeelden. Christendom en Kerk zijn zeker erg bepalend voor cultuur en identiteit. Maar ook de nationalisten hebben en masse dat christendom achter zich gelaten, ze recupereren en misbruiken het meer en meer voor hun ideologische strijd tegen 'anderen'. Liefde voor het verleden? Zij vergeten bewust dat hun (groot)moeders met de hoed op naar de kerk gingen, en dat het onfatsoenlijk was te gaan zwemmen of dat het voor vrouwen alleen maar gepermitteerd was waterpret te beleven in een soort van Vlaamse bourkini.?
Zouden de liefde en het respect voor het eigen verleden, deze lieden ook niet mogen aanzetten tot een beetje begrip voor de gebruiken en overtuigingen van andere mensen?
16-07-2018 om 09:38
geschreven door Gust Adriaensen
13-07-2018
Het fanatisme van een staatssecretaris
(13 juli 2018)
In De Standaard van 12 juli verscheen een reactie van Fikry El Azzouzi op een interview met staatssecretaris Demir, in dezelfde krant (11 juli). Deze Azzouzi is auteur en schrijft geregeld columns voor De Standaard. Omdat hij tegen de haren in strijkt van de nationalisten, krijgt hij heel wat bagger over zich heen van lezers, die ook zijn schrijf- en humortalent in twijfel trekken.
Eerst iets over Azzouzi's schrijftalenten, die sommigen op dit forum maar niks vinden. Hij hanteert een pittige stijl en bezit de kunst van het relativeren, badineren en ironiseren. Klaarblijkelijk wagen 'die sommigen' zich aan taal- en stijlkritiek omdat hij de partij en de politici die zij adoreren, niet op een schavotje plaatst.
Als je het interview met Demir (her)leest en de column van Azzouzi ernaast legt, kan je niet anders dan concluderen dat hij pertinente zaken onder het licht brengt.
In de WK-hype was er helemaal geen plaats voor het enge en vaak fanatieke nationalisme à la Demir (bekeerlingen zijn vaak de vurigste fundamentalisten). Het was al België dat de klok sloeg. En de massaal uitgehangen tricolore (met reclame of zonder) is een mooi symbool van wat een lezer scherpzinnig de evolutie naar een 'kwetsbaar multicultureel samenwerkingsproject ' noemt.
Dat Demir ontkent dat de Belgische ploeg helemaal geen afspiegeling is van de muticulturele samenleving, is te zot voor woorden. Dat zij haar bewering 'bewijst' door te stellen dat die voetballers 'miljonairs op een veld' zijn (wat natuurlijk een realiteit als een koe is), is ofwel kwaadaardig, ofwel dom, ofwel beide en alleszins puur Trumpiaans populisme. Met evenveel gemak kan je stellen dat NVA, Demir en co., geen afspiegeling vormen van de Vlaamse samenleving, zij zijn gewoon de rijkste partij (goed in vastgoed) en heel goed verdienende (miljonairs zitten er zeker bij) partijmandatarissen.
Het interviewdeel dat handelt over het doodgeschoten kind Mawda slaat alles en Azzouzi haalt het terecht aan. Demir liet er zich op voorstaan dat ze 'bewust over die zaak gezwegen had'. Dat ze er maar verder het zwijgen toe had gedaan. Maar neen, ze gaf haar voorzitter (niet die van het Vlaams Parlement, wel die van 't Schoon Verdiep) inhoudelijk gelijk en het ergste en brutaalste kwam dan nog: 'dat de ouders het diep vanbinnen ook wel weten'.Onvoorstelbaar hoe Demir, de ouders van een doodgeschoten kind culpabiliseert!
13-07-2018 om 08:10
geschreven door Gust Adriaensen
12-07-2018
Het hoogbejaarde spartelen van Paul Pataer
In De Standaard van 12 juli licht eresenator Paul Pataer onder de titel 'Hoe de abortuswet tot stand kwam', zijn rol daarin toe.
De bijna 80-jarige Pataer genoot in de jaren '70 nogal wat aanzien in christelijke vakbonds- en studentenkringen omwille van zijn antikapitalistische en antiliberale sociaaleconomische opvattingen. Vanuit het ACV en de CVP stapte hij over naar SP/SPA om uiteindelijke te belanden bij Groen.
Dat Pataer in dit artikel beweert dat hij de abortuswet van 1990 heeft goedgekeurd 'dankzij zijn christelijke achtergrond', komt over als een alibi en een sofisme. Hij geeft een wel erg persoonlijke invulling aan 'christelijk', klaarblijkelijk om toch maar in de abortusdiscussie , zijn nieuwe politieke vrienden te volgen.
Want het moge duidelijk zijn,ook in deze tekst, geschreven in 2018, spartelt Pataer nog altijd om de christelijke essentie heen.
Het is inderdaad een christelijke plicht mensen in acute nood te helpen, zoals hij stelt. Maar mag dat ten koste van een ongeboren kind?
Waarom is de hoogbejaarde Pataer, net als zijn politieke Groen-collega De Sutter, nog altijd als de dood om aan het ongeboren kind 'een apart statuut te geven'?
12-07-2018 om 14:57
geschreven door Gust Adriaensen
11-07-2018
C' EST FINI
Na de overwinning op Brazilië was de frontpaginakop in De Standaard: 'Duivels verslaan God'.
Nu zou de kop kunnen zijn: 'GOD - IN - FRANKRIJK VERSLAAT DUIVELS'.
11-07-2018 om 08:53
geschreven door Gust Adriaensen
Tags:WK
09-07-2018
'Geen wezenlijke veranderingen'
Professor Petra De Sutter betreurt het (De Standaard 9 juli) dat de recente wetswijziging omtrent abortus geen 'wezenlijke veranderingen' inhoudt.
Wat verstaat mevrouw De Sutter onder 'wezenlijke veranderingen'? Als je haar tekst lees, moet je concluderen dat zij ervoor pleit dat het ongeboren kind helemaal geen rechten heeft. Zij wil ook dat de maximumtermijn van 12 weken wordt verlengd.Tot hoeveel weken of maanden zegt zij er niet bij. Misschien droomt zij wel van de wettelijke mogelijkheid om een kind te aborteren dat helemaal levensvatbaar of voldragen is.
Denkt zij werkelijk dat wettelijke mogelijkheden en regelingen, ethische problemen en schuldgevoelens bij het aborteren van ongeboren leven, helemaal uit de weg kunnen ruimen? Is dat overigens in een samenleving die zich graag beschaafd en humaan noemt, wel gewenst?
Dat mevrouw De Sutter als groene politica zo ongeremd de wettelijke mogelijkheden van het liquideren van menselijk leven wil uitbreiden (grenzeloos?), doet bij vele Groen-sympathisanten de wenkbrauwen fronsen.
Een partij die zo bekommerd is om het 'leven' in al zijn vormen, stelt dat 'ongeboren menselijk leven' geen rechten heeft.
09-07-2018 om 08:28
geschreven door Gust Adriaensen
08-07-2018 om 11:42
geschreven door Gust Adriaensen
07-07-2018
Paus verdedigt en waardeert hulp aan vluchtelingen
Tijdens een mis voor de vluchtelingen en migranten, dankte de paus ook de redders van vluchtelingen en migranten.
Zij belichamen de parabel van de barmhartige Samaritaan, die, zo zei de paus, halt hield om het leven van de arme man, die afgeranseld werd door bandieten, te redden zonder te vragen waar hij vandaan kwam, waarom hij de tocht had ondernomen en zonder te vragen naar zijn papieren.
Een duidelijke verwijzing naar en waardering voor de ngo's, die door rechtse, populistische en nationalistische politici, ook in ons land, momenteel wat graag gecriminaliseerd worden of in hun reddingswerk worden gehinderd.
07-07-2018 om 18:45
geschreven door Gust Adriaensen
05-07-2018
'De dag dat Europa zijn ziel verloor'
Onder de titel 'De dag dat Europa zijn ziel verloor', wijst Jan De Volder in De Standaard, wijst vlijmscherp op de kwalijke, ontmenselijkende evolutie in de houding van vele Europese politieke leiders en burgers ten aanzien van vluchtelingen en migranten.
Er groeit een stuitende onverschilligheid voor het lijden en sterven van vluchtelingen, ook als het gaat om baby's en kinderen. Er is de bewuste criminalisering van de migranten én van hun helpers. Er is het cynische gebruik van 'Gutmensch' als scheldwoord voor mensen die zich nog wel het lot van ontheemden aantrekken. Er is de manifest politieke en persoonlijke onwil van velen om in de thuislanden van de vluchtelingen de materiële situatie te helpen verbeteren, omdat 'zij' niets van hun eigen welstand willen prijsgeven.
Dat alles heeft als bizar gevolg dat mensen die graag uitpakken met onze 'superieure normen en waarden', met onze 'klassieke-joods-christelijke wortels en identiteit', medemenselijkheid verwerpen en 'Schlechtmenscherei' promoten.
Vluchtelingen laten verzuipen? So what?
05-07-2018 om 09:15
geschreven door Gust Adriaensen
04-07-2018
Gebedsintentie van de paus voor juli
Klik op onderstaande link voor de gebedsintentie van de paus voor juli.
04-07-2018 om 16:42
geschreven door Gust Adriaensen
01-07-2018
'Dit is een apolitieke daad'
Breaking (fake)News
OOK DE WEVER NAAR BELGISCH LEGER
In navolging van zijn woordvoerder Joachim Pohlmann, heeft nu ook HET WOORD zelf, Bart De Wever, beslist een reservistenopleiding in het Belgische leger te starten.
'Toen ik deze beslissing nam, was mijn mentale toestand stabiel', aldus De Wever, daarbij zinspelend op de verbijstering bij de traditionele Vlaams-nationalisten, die het leger nog altijd, en terecht, beschouwen als een bastion van het traditionele francofone Belgicisme, à la 'Pour les Flamands la même chose'.
'Beschouw dit niet als een politieke daad', zo zei nog De Wever.
'Maar ik heb ervaren dat de Belgische staatsstructuur, natuurlijk dankzij onze vooraanstaande positie daarin, prima draait, en ik beschouw het als een soort van plicht de veiligheid van ons dierbare België te helpen verzekeren, wat met mijn aanwezigheid in het leger, zeker zal lukken. Ik zal dus ook met plezier en nationale trots elke dag de groet aan de driekleur brengen. Ik ben al lang geen romantische Vlaams-nationalist meer. Die tijd is voorbij. Met een beetje Belgisch patriottisme bereikt een mens veel meer in het leven dan met die ouderwetse Vlaamse Bewegingbrol. Dat zouden die 19de eeuwse Vlaamse Bewegers à la Peumans eens moeten gaan begrijpen. Maar ja, Limburgers en begrijpen...
Het is goed dat Joachim -een pientere jongen hoor, ook al komt ie uit een boerengat als Mol, opgelet, ik heb niks tegen Mol want zelfs Bracke heeft daar zijn geluk gevonden en zwerft er nog geregeld door de straten-, zich voorgenomen heeft ons te beschermen tegen de dreigingen uit het oosten en het zuiden, maar hij vergat twee windrichtingen. Ik, Bart De Wever, heb me voorgenomen, de dreigingen uit het noorden en het westen, desnoods eigenhandig tegen te houden.'
Aldus sprak de voorzitter, met een zelden gehoorde openheid.
01-07-2018 om 07:46
geschreven door Gust Adriaensen
Tags:leger
28-06-2018
Van 'anders' naar 'trado'
Te grote politieke macht, zonder sterk tegengewicht, leidt onvermijdelijk naar een ondermijning van de democratie, naar brutaal populisme, naar de wij-zij retoriek en polarisering, naar het negeren van de hooggeprezen -als het in het kraam past-, normen en waarden vanuit electorale berekening.
Volgens de 'anders'partijen waren die machtsconcentratie en -wellust HET kenmerk van de trado's. Het was het geliefde scheldwoord in de mond der nationalisten. Het was de mantra van Vlaams Blok/Belang en van VU/NVA. Hoe hekelden zij voortdurend de heerschappij van de christendemocraten van CVP in Vlaanderen. En hoe sterk waren ze in het diaboliseren van de PS-machtswellustelingen in Wallonië.
Het kan verkeren. Nu zijn het de nationalisten van NVA die (van op 't Schoon Verdiep) met hun machtige (leeuwen?)klauwen alles, niet alleen in het Nederlandstalige deel van België maar ook in Wallonië, willen overheersen. Democraten, het is echt oppassen geblazen!
Tot voor niet zo lange tijd was 'trado's', in Vlaams-nationalistische kringen inderdaad een geliefkoosd en veelvuldig gebruikt scheldwoord voor de 'traditionele' Belgische politieke partijen en hun aanhang. Het woord is ondertussen zo goed als out. Waarschijnlijk omdat de NVA, sinds haar topdeelname aan de macht en haar innesteling in recordtempo, in het Belgische machtssysteem, al de kenmerken van de 'traditionele' partij- en machtspolitiek kent en met verve toepast. En zichzelf uitschelden vindt men allicht te gortig.
Journalist Reynebeau formuleerde die kenmerken een tijd geleden in De Standaard haarscherp: erfelijke, feodale privileges; eigen belang dienen; politieke benoemingen; valse schijn; oud Belgisch corporatisme; afschuiven van verantwoordelijkheid; ieder voor zich in de coalitie; partijpolitiek roofridderschap; het ene plezier moet het andere waard zijn; desinformatie door de regering.
Zo was het vroeger bij de smalend genoemde 'trado's. Zo is het sterker dan ooit in een regering waar de Vlaams-nationalisten het voor het zeggen hebben, die nota bene uitpakken met de 'Grote Verandering'.
Journalist Bart Eeckhout van De Morgen, schreef een tijd geleden een artikel over de vervlaamsing van de Belgische graaicultuur niet alleen in intercommunales maar ook in Vlaamse regeringsagentschappen:
‘N-VA en CD&V vullen met zijn tweeën zowat de hele top van best betaalde Vlaamse bestuursmandaten. De baten van die schaduwstructuren zijn onduidelijk, de kosten zijn zeker. Het democratische deficit evenzeer. Vlaanderen blijkt zichzelf in te richten naar het evenbeeld van het oude België. Dezelfde machtsverzuiling, dezelfde vriendjespolitiek. De Belgische ziekte is vervlaamst.’
Extreem ontgoochelend is dat allemaal, zeker voor mensen die opgegroeid en gevormd zijn in de idealistische Vlaamse Beweging, voor wie de habitat van de haute finance, de echte Belgische machtscenakels , de vetpotten, totaal vreemd is.
28-06-2018 om 08:31
geschreven door Gust Adriaensen
