DE BISSCHOPPEN VAN BELGIË
Over enkele weken vinden de regionale, federale en Europese verkiezingen plaats. Op elk beslissingsniveau zijn de uitdagingen immens. We zijn ons ervan bewust dat de antwoorden niet eenvoudig zijn en dat nooit zullen worden. Als christenen willen we actief deelnemen in het democratische debat, met respect voor elke overtuiging. Wij willen de aandacht van de katholieke gelovigen vestigen op enkele belangrijke uitdagingen.
Globalisering, digitalisering en technologische ontwikkelingen hebben de economie ingrijpend veranderd. De eerlijke verdeling van de rijkdom is een groot probleem. De sociale ongelijkheid, de armoede en de problemen die ermee samenhangen, zoals huisvesting en toegang tot de arbeidsmarkt, mogen ons nooit de schouders doen ophalen. Het mechanisme en de finaliteit van ons economische systeem herdenken, zal moed vergen. Een sociaal gecorrigeerde markteconomie moet in dienst staan van de mens en in het bijzonder van de meest kwetsbaren. Zij moet iedereen de kans bieden op een waardig bestaan.
De aarde, ons erfgoed
Omdat het menselijke leven een uniek geschenk is, verwachten we het allergrootste respect ervoor: in al zijn dimensies, vanaf het begin tot het einde. Er is een uitgebreid netwerk van gezondheidszorg, maar het wordt beperkt door het streven naar efficiëntie en rentabiliteit. Daardoor voelen zoveel patiënten zich eenzaam. Daarom roepen we op tot solidariteit en nabijheid.
De aarde is het erfgoed van de hele mensheid, ons ‘gemeenschappelijke huis’. Ze is ons geschonken, maar is niet ons eigendom. ‘Het besef van een gemeenschappelijke oorsprong, van een wederzijdse afhankelijkheid en van een gedeelde toekomst is noodzakelijk’, schreef paus Franciscus. De klimaatverandering vereist dat we de hiërarchie van onze behoeften herbekijken, met alle vormen van onthechting die daaruit voortvloeien. Ze vraagt ook dat we het spirituele voorrang geven op het materiële. Samen met anderen willen we ons bezinnen over ons consumptiegedrag, in het bijzonder met betrekking tot voedsel, transport en energie.
Een rechtvaardige samenleving, in vrede met zichzelf en haar omgeving, hangt sterk af van onderwijs en opvoeding. De wetenschap is een onschatbare rijkdom die we moeten delen. Er gaat een grote kracht van uit, maar ze vraagt om ethische grenzen. Elke dag bijleren zal ons helpen een wereld op te bouwen waarin culturele, ideologische of morele keuzes niet worden bepaald door consumptiedoeleinden.
Vreemdelingen verwelkomen
De uitdagingen op het gebied van migratie – vreemdelingen verwelkomen en integreren – moeten centraal blijven staan als we nadenken over welke wereld we willen doorgeven. Simplistisch gedrag en je terugplooien op jezelf, zonder ernstig rekening te houden met de verwachtingen en toekomst van de mensen in de arme landen, zijn doodlopende wegen.
De Europese gedachte moet worden uitgebouwd. Vanwege haar bijzondere geschiedenis, haar streven naar vrede en eenheid in verscheidenheid, blijft de Europese Unie een referentie voor de hele mensheid. Burgers moeten kunnen rekenen op een Europees Parlement en andere EU-instanties die voorbij de economische of technocratische maatregelen een echt politiek project ontplooien. Tot dat project behoort het vermogen zich open te stellen voor de anderen, in dialoog te gaan met eenieder en nieuwe modellen van samenleven voort te brengen.
Politieke partijen presenteren momenteel hun programma en de kandidaten gaan in debat. De christenen kunnen niet op afstand toekijken. Door hun stem uit te brengen, helpen ze de vertrouwensrelatie met de verkozenen te herstellen. De politieke partijen tellen trouwens veel christenen in hun rangen.
Meer dan ooit hebben we nood aan politici die dicht bij de burger staan en zich inzetten voor het algemene belang. Laten we dankbaar zijn voor de vrouwen en mannen die bereid zijn hun deel van de verantwoordelijkheid op te nemen, door een publiek mandaat uit te oefenen, of door zich anders in te zetten in de samenleving.
Volgens de heer Boeve, de grote baas van het Katholiek Onderwijs, presteert 1 % van de leerkrachten ondermaats. En het moet gemakkelijker zijn die te ontslagen.
Het is niet erg verstandig van de heer Boeve een procent te kleven op het aantal ondermaats presterende leerkrachten. Wat wordt verstaan onder 'ondermaats presteren'? Hoe gebeurt de evaluatie precies? Gelden overal dezelfde criteria?
Uiteraard zijn er leerkrachten die er extreem sterk de kantjes aflopen of die blijk geven van een groot gebrek aan vakbekwaamheid of pedagogische competentie en klasmanagement. Maar vooraleer met procenten voor de dag te komen, zou er toch overleg, studie en eensgezindheid moeten zijn bij alle onderwijsbetrokkenen over de beoordelingscriteria .
En natuurlijk moeten ook de schooldirecteurs en alle ambtenaren mee in het evaluatiebad. Maar ook over de topmensen van hoger onderwijs, de professoren, het academisch personeel, moet de vraag naar 'ondermaats presteren' gesteld worden.
Om over alle andere beroepsgroepen, inclusief de politici, nog maar te zwijgen.