In De Standaard van 12 februari stelt Steven Verjans, opleidingsverantwoordelijke lerarenopleiding secundair onderwijs (ULLC), dat 'centrale toetsen waardeloos en schadelijk'.

Dat  is m.i. ongenuanceerd en te absoluut. Zolang een diploma middelbaar onderwijs in ons land noodzakelijk is voor verdere hogere studies, bieden centrale examens aan jonge mensen een eerlijke mogelijkheid om met gelijke kansen toegang te krijgen tot universiteit of hogeschool.

Iedereen die vertrouwd is met het middelbaar onderwijs, weet dat er zoveel verschillen in moeilijkheidsgraad van toetsen en in evaluatie van leerlingen zijn , als dat er scholen zijn. Leerlingen die in de ene school al vlug geblokkeerd raken of worden, maken met de vingers in de neus hun middelbare studies in een andere school met succes af.

Overigens sluiten centrale toetsen en een gezond leer- en opvoedingsklimaat in een klas, in een school, mekaar niet noodzakelijk uit, zoals de auteur suggereert. Integendeel. Weten dat de toetsen voor iedereen gelijk zijn, kan leerlingen en leraars een sterk besef van rechtvaardigheid bezorgen.

14-02-2022 om 16:33 geschreven door Gust Adriaensen

Christenen zouden een gezond zelfbewustzijn moeten hebben 

14-02-2022 om 14:31 geschreven door Gust Adriaensen

1. In De Standaard van 7 februari reageren N-VA parlementsleden Parys en Gijbels op het zorgplan van minister Vandenbroucke.

   Het kan niet anders of dat ideologisch en partijpolitiek artikel over de zorg, roept heel wat vragen op.De auteurs gaan ervanuit dat 'zorgnoden van de gemeenschappen verschillend' zijn? Zijn zorgnoden in essentie wel verschillend ?

   In de ministeriële nota valt vooral op, aldus Parys en Gijbels, 'wat er niet staat'. Het is duidelijk dat zij daarmee bedoelen dat zij er niet in vinden wat past in hun ideologische en partijpolitieke kraam. Welke ereloonsupplementen bedoelen de auteurs? Die van Brussel en Wallonië? Of die van heel het land? Zijn de auteurs gekant tegen het schrappen van de (vaak astronomische) ereloonsupplementen?

   Parys en Gijbels stellen dat de financiering rekening moet houden met de verschillen tussen Vlaanderen en Franstalig België. Geldt dat dan ook niet voor de verschillen tussen de diverse subregio's van bv. Vlaanderen?

   Een zorgtraject, geconcentreerd rond de patiënt, gedreven door data, menselijkheid en kwaliteit: Prima. Maar is het dat wat de auteurs van dit artikel drijft? Worden zij niet eerder gedreven door hun ideologische en partijpolitieke visies en zorgen, én hun aversie voor een socialistische minister?

07-02-2022 om 21:04 geschreven door Gust Adriaensen

'De Europese Unie heeft geen tanden', oreert barones Mia Doornaert in DS van 27 januari.

Wat verstaat Doornaert onder een EU met tanden? Houdt zij in haar column een pleidooi voor 'macht', tegen het 'recht' in? Dat 'aanpappen met foute regimes' geen probleem vormt als de 'macht' maar geconsolideerd, heroverd of uitgebreid wordt? Suggereert zij dat de bekommernis om de 'democratie', uitermate naïef is en dat de EU zich alleen maar kan doen respecteren en 'macht' kan demonstreren door desnoods in andere landen binnen te vallen?

Waarom citeert zij de provocerende, immorele en/of amorele uitspraken van de conservatieve columnist Douthat dat ' een maatschappij die bestuurd wordt door een wreed en arrogant gezag niet noodzakelijk decadent is' en 'een maatschappij in de ban van misdadigheid niet noodzakelijk decadent is'? Is zij dezelfde opvattingen toegedaan?

En is het haar opvatting over een 'EU met tanden', haar opvatting over 'macht' , dat die machthebbers 'wreed en arrogant', 'misdadig' mogen zijn? Kortom, macht à la Poetin.

Verwijt Doornaert de EU het gebrek aan die wrede macht?

28-01-2022 om 14:11 geschreven door Gust Adriaensen

In een heldere analyse maakt Marc Reynebeau in DS van 26 januari duidelijk dat overdrijvingen kenmerkend zijn voor betogingen maar dat ze in coronamanifestaties des te sterker opvallen omdat er een hevige botsing ontstaat tussen wat de organisatoren beweren na te streven, nl. verbinding, open debat, én wat er door de betogers en vooral door de sprekers op het podium wordt geschreeuwd.

Een extreme polarisering wordt getolereerd of aangemoedigd. Tienduizenden worden met desinformatie en complottheorieën om de oren geslagen. Wetenschappelijke kennis wordt volkomen genegeerd, of geridiculiseerd. Verantwoordelijkheid voor het al of niet ziek worden van anderen wordt opzijgeschoven.

Terecht stelt Reynebeau dat het betrekken van dergelijke antivaxers in een 'open debat' , de desinformatie en de complottheorieën alleen maar legitimiteit zou bezorgen, en het rechts populisme nog sterker zou voeden.

Ondertussen blijft een debat over de macht van het medisch-industrieel complex en de tovermiljarden van de overheid achterwege.

27-01-2022 om 18:55 geschreven door Gust Adriaensen

1. De lijsten met de bedragen die de partijen uitgeven aan permanente digitale campagnes in DS van 21 januari (gebaseerd op het onderzoeksrapport van AdLens: een echte aanrader) , geven aan met welke gretigheid de meeste partijen en prominente politici,zich op bv. Facebook gestort hebben.

   In beide categorieën, steken de N-VA, en haar voorzitter er met kop en schouders bovenuit. In 2021 besteedde de partij 1.663.607 euro aan advertenties op Facebook. Dat is dubbel zoveel als Vlaams Belang op de 2de plaats met 882.548 euro en 9-maal zoveel als CD&V met 179.015. Volgens het AdLens-rapport gaf De Wever van alle Europese politici het hoogste bedrag voor Facebookreclame uit: 339.501 euro. Dat is veel meer dan het dubbele van de extreemlinkse Peter Mertens met 147.254 euro op de 2de plaats en van de Vooruitvoorzitter Rousseau met meer dan 135.000 euro op de 3de plaats. Deze enorme digitale verspilling, waarin België excelleert , is alleen maar mogelijk dankzij het systeem van partijfinanciering. En dat is publiek geld

   Het is dus meer dan terecht dat Kristof Calvo in DS van 24 januari, de huidige royale partijfinanciering over de hekel haalt en de manier waarop dat belastinggeld besteed wordt.

   De partijen en een aantal politici gebruiken het geld niet om de ideeënarmoede binnen hun partij te bestrijden, maar wel voor een permanente digitale campagne. Willen politieke partijen overleven, aldus Calvo, dan moeten zij 'ontmoetingsplaatsen voor mensen en ideeën' worden.

   Hij pleit voor een fundamentele hervorming van de partijfinanciering. Er moet een plafond voor de reclame-uitgaven zijn. De partijen mogen met dat publieke geld geen vastgoedimperium uitbouwen. De taak van een partijvoorzitter moet, naar Nederlands voorbeeld, opnieuw gedefinieerd en omschreven worden, zodat de particratie wijkt voor een grotere rol voor parlement en regering. De partijen moeten een actief burgerschap serieus nemen.

   De ideeën van Calvo zijn waardevol. In ieder geval is de huidige financiering pure verspilling en werken de partijen aan hun eigen implosie.

25-01-2022 om 18:46 geschreven door Gust Adriaensen

Uitgaven op Facebook per Belgische politieke partij

Bedragen in euro, voor 2021

(Bron : AdLens)

25-01-2022 om 07:57 geschreven door Gust Adriaensen

25-01-2022 om 07:53 geschreven door Gust Adriaensen

In reacties op het artikel van Paul Goossens, trachten enkele lezers de schokkende omvang van het fortuin der superrijken te minimaliseren door de 'virtuele waarde' ervan te beklemtonen.

Zij brengen een enorm boeiend thema, dat veel elementen bevat, onder de aandacht: wat is de waarde van de centen en eigendommen die iemand bezit?

Deze heren zijn klaarblijkelijk van mening dat die vraag alleen maar bij de 'gefortuneerden' gesteld kan worden om aan te geven dat die 'superrijken' wel niet zo rijk zijn als de 'goegemeente' denkt, want hun fortuin is 'virtueel' en morgen kunnen ze misschien tot het legertje daklozen in Brussel, New-York, Londen...behoren.

Een van die 'minimaliseerders' gaat  er wat dieper op in: er is 'onechte waarde' en 'intrinsieke waarde'. En uit zijn voorbeeld blijkt dat zelfs de 'Vlaamse bakstenen' alleen maar 'onechte waarde' bezitten.

Wellicht zijn we allen even arm. Treur dus niet 'arme'! Of kom niet in opstand! Ook de nagel om je gat te krabben, heeft alleen maar 'onechte waarde'.

22-01-2022 om 11:12 geschreven door Gust Adriaensen

“Wees niet bang, durf die stap te zetten.” Het is een krachtige boodschap van seminarist Glenn Van Regenmortel (27) uit Lier voor zoekende jongeren in het geloof. Glenn zit in zijn derde jaar priesteropleiding aan het Johannes XXIII-seminarie in Leuven en gaat voluit voor het priesterschap. Een mooie roeping die onze nieuwsgierigheid prikkelt.

“Ik wil mijn leven geven voor de Heer”, besefte Glenn na een tijd van onderscheiding. In 2014 – hij was toen reeds twee jaar aan de slag bij busbouwer Van Hool, voelde hij zich geroepen tot iets meer. “Ik had toen niets met het geloof”, blikt hij terug. “Ik begon dan ook een zoektocht om te weten te komen wat die roepstem juist inhield. Wat was het wat mij riep?” Zo kwam hij op het spoor van getuigenissen van jonge priesters en seminaristen over hoe zij het priesterschap en het seminarie beleven.

Eerste stappen
In 2016 zette hij zijn eerste stappen terug richting Kerk en kerkgemeenschap en verdiepte hij zich in de vreugde van het geloof. “Ik ging terug naar de kerk. Ik engageerde me in de jongerenpastorale werking Inspirelli Lier, was actief in mijn parochie en studeerde aan  het Hoger Instituut voor Godsdienstwetenschappen. Beetje bij beetje werd het duidelijker dat het priesterschap iets voor mij is. Dat die stem me riep tot het priesterschap.”
Zijn diverse ontmoetingen en ervaringen in zijn zoektocht effenden de weg naar het seminarie. Daar kwam hij als het ware ‘thuis’. “Het seminarie was een bevestiging”, ervoer Glenn. “Ook een unieke kans om mijn roeping verder uit te zuiveren en me te laten vormen in het priesterschap. Dat vraagt tijd. Die tijd is nodig om te groeien in geloof en als toekomstige priester.”
Glenn laat zich niet enkel vormen door zijn studie, maar ook door al wie hij onderweg mag ontmoeten. “Op de pastorale weg leer je verschillende mensen kennen: jong, oud, rijk, arm … Stuk voor stuk dragen ze wat levenswijsheid mee en vormen ze je. Als seminarist ben je niet weg van de wereld, maar sta je er juist middenin. Het is een goede zaak dat de opleiding gemiddeld zeven jaar duurt. Zo maak je kennis met de pastorale wereld en met het leven zoals het is.”

Thuiskomen
Thuiskomen op het seminarie is tevens thuiskomen in een warme gemeenschap. “Het eerste jaar op het seminarie is een bijzonder jaar. Je komt thuis in een gemeenschap, die zich op haar beurt aanpast aan de nieuwkomers. Je inspireert je medebewoners en steunt hen, en wordt zelf door hen gevoed en gedragen. Dat gemeenschapsgevoel vormt de basis voor je latere missie als priester.”

 

Een evenwichtige dagplanning brengt structuur in het leven van een seminarist. “De dag start om 7.30 uur met het ochtendgebed, gevolgd door meditatie met de Schrift. Nadien volgen de lessen tot het middagmaal. In de namiddag worden de lessen hervat tot 15.45 uur. ’s Avonds vieren we eucharistie en eten we samen. We sluiten de dag af met een aanbidding of vespers. Die vaste planning helpt ons om de dag te ordenen.” Daarnaast is er ook tijd en ruimte voor ontspanning. “Woensdagavond is onze vrije avond. Die tijd gebruiken we om te studeren, om met vrienden af te spreken … In het weekend keren we huiswaarts.”

Tot slot heeft Glenn nog een boodschap voor jongeren die zoekend zijn. “Ik herken veel van mezelf in jongeren van vandaag. Zelf groeide ik op in een niet-gelovig/praktiserend gezin. Ik ervoer het als een verrijking om de stap richting geloof te zetten. Dat wens ik ook andere zoekende jongeren. Durf te springen, ook al lijkt die drempel zo hoog. Durf die stap te zetten, wees niet bang.”

Isaac Van der Jeught

(Kerknet)

Glenn heeft reeds een zoektocht naar zijn roeping afgelegd. Misschien herken je je wel in zijn verhaal of ken jij iemand die zoekt naar onderscheiding. Roepingen- en jongerenpastoraal zijn er ook voor zoekenden. Het komen tot onderscheiding vraagt vaak begeleiding van andere gelovigen die kunnen luisteren, aandachtig zijn voor geestelijke groei en raad geven. Je kan steeds terecht bij ijd.be of roepinginveelvoud.be. Ben je benieuwd naar het leven van Glenn en andere seminaristen?  Bezoek dan de website (priesteropleiding.be) , het Facebook- en Instagramaccount van het Johannes XXIII-seminarie in Leuven

22-01-2022 om 10:57 geschreven door Gust Adriaensen

Columnist Paul Goossens geeft in De Standaard van 21 januari, een aantal verbijsterende en choquerende voorbeelden van de gigantische welstandskloof en de stuitende ongelijkheid, die in de heersende pandemie nog altijd toenemen. De naakte cijfers zeggen het overduidelijk: de helft van de mensheid bezit minder dan de 0,00005 procent ultrarijken.

Die situatie is ethisch uiteraard totaal onverdedigbaar. Als die materiële ongelijkheid voortvloeit uit het kapitalistisch-economisch systeem of misschien preciezer geformuleerd, uit de manier waarop met dat systeem wordt omgesprongen of uit de afwezige overheidscontrole op dat systeem, dan moet dergelijk totaal ontspoord kapitalisme ten strengste veroordeeld worden als 'de nieuwe tirannie', zoals paus Franciscus het enkele jaren geleden bestempelde.

Maar Goossens stelt ook de meest pertinente vraag in geopolitiek en sociaal opzicht: is zo'n wereldorde houdbaar? Zal ze op een bepaald moment niet uiteenbarsten in destructieve conflicten op wereldschaal?

21-01-2022 om 17:06 geschreven door Gust Adriaensen

De essentie van Reynebeaus column in DS van 19 januari, is snoeiharde kritiek op Jambon.

Aan de hand van een aantal praktijkvoorbeelden, geeft Reynebeau aan dat de Vlaamse regeringsleider het gezag en de capaciteiten mist om het onderliggende vertrouwen en de collegiale samenwerking binnen zijn kabinet te versterken of te herstellen. Daardoor krijgen zijn ministers de onweerstaanbare aandrang zich door het oplaten van allerlei vliegertjes te profileren. Jambon mist de slagkracht en de kunde (ook verbaal) om ze tot de orde te roepen.

Bovendien wordt het duidelijker  en duidelijker dat de portefeuille 'cultuur' voor hem een vergiftigd geschenk en een zware last betekent. Voor de cultuursector zal hij de geschiedenis ingaan als een minister die weinig affiniteit ermee had en van zijn cultuurjob weinig of niets bakte.

20-01-2022 om 13:31 geschreven door Gust Adriaensen

De totalitaire fantasieën van Bart De Wever

Annelien de Dijn

Hoogleraar politieke geschiedenis (Universiteit van Utrecht). Auteur van Vrijheid. Een woelige geschiedenis (Alfabet Uitgevers).

De Standaard, zaterdag 15 januari 2022 

Onze individuele vrijheid is niet in gevaar, het geschiedenislesje van historicus Bart De Wever zit vol gaten, schrijft Annelien de Dijn. Zijn betoog past in een perverse strategie van (radicaal-)rechts.

In een heldere uiteenzetting maakt Annelien de Dijn duidelijk dat de 'vrijheid' van de 19de-eeuwse Belgische staat, in tegenstelling tot wat Bart De Wever beweert, erg beperkt en selectief was. De auteur geeft daarbij een hele reeks sprekende voorbeelden van die inperking en selectiviteit.

de Dijn merkt op dat historicus De Wever dat natuurlijk ook wel weet. De vraag is dan: waarom looft een Vlaams-nationalist de 19de-eeuwse Belgische Staat om zijn krachtdadige bescherming van de individuele vrijheid en waarschuwt hij voor de 'activistische aansprakenstaat' van nu?

de Dijn is van mening dat de berekenende politicus het overneemt van de historicus. En ze plaatst het exposé van De Wever in het ruimere kader van een rechtse electoraal-politieke tactiek die vooral sinds 2000, niet alleen in België, wordt toegepast.

de Dijn wijst tot slot op het lang historisch proces dat vrijheid heeft veranderd van het privilege van een kleine, elitaire groep tot het recht van alle burgers. Inderdaad.

17-01-2022 om 14:17 geschreven door Gust Adriaensen

Op donderdag 2 en vrijdag 3 december organiseerden Stuifzand en de Vlaamse Erfgoedbibliotheken met de hulp van Steven Van Impe, conservator Oude Drukken van de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience, een tweedaagse vorming over allerlei aspecten van het vroegmoderne gedrukte boek als materieel object in de Norbertijnenabdij van Postel.

Tijdens verschillende op maat gemaakte sessies lieten de twintig deelnemers zich niet alleen onderdompelen in de rijke geschiedenis van oude drukken, maar konden ze ook zelf aan de slag gaan met enkele boeken uit de abdijbibliotheek.

Een eerste kennismaking

Vlaanderen kent een divers landschap aan erfgoedcollecties oude drukken. Terwijl sommige instellingen over elektronische catalogi beschikken die geïnteresseerden gebruiksvriendelijk de weg wijzen naar hun collectie, is er nog veel werk voor de boeg voor veel andere collecties die momenteel slechts ontsloten zijn via (verouderde) gedrukte catalogi, steekkaarten, of zelfs helemaal onbekend en onbeschreven zijn.

De praktijkgerichte workshop hielp lokale erfgoedprofessionals om de eerste stappen te zetten bij de registratie van oude drukken in een bibliotheeksysteem. Omdat inzicht in het productieproces tot een beter begrip leidt van het vroegmoderne boek lieten we hen eerst kennismaken met de gebruikte instrumenten, technieken en materialen om boeken te drukken. Met het boek in de hand verdiepten de deelnemers zich vervolgens in de stijl en het ontwerp van boeken uit de vroegmoderne periode.

De workshop

De eerste dag van de workshop stond volledig in het teken van de boekgeschiedenis. Na een introductiesessie waarin de deelnemers en de lesgevers zichzelf even konden voorstellen, stonden we eerst stil bij de verschillende keuzes die je als beschrijver moet maken bij de opname van bibliografische gegevens van oude drukken: hoe gedetailleerd wil je dat doen en welke gegevens wil of kan je opnemen in je bibliotheeksysteem?

Daarna volgde een beknopt overzicht van de introductie van de drukpers in het vroegmoderne Europa en de veranderingen die deze nieuwe techniek met zich meebracht. In de drie daaropvolgende sessies stonden de productietechnieken centraal. Zo gingen we dieper in op het maken van papier en op welke manier dat een impact had op de vormgeving van het gedrukte boek. Ook kwam het zetten van de tekst met losse loden letters en de toevoeging van illustraties in hoog- en diepdruk aan bod. Tijdens de vierde en laatste sessie van de dag leerden de deelnemers meer over het drukken in het drukkersatelier en welke fouten daarbij soms in de boeken slopen.

De registratie van oude drukken vormde de rode draad van de tweede dag. Vooraleer dieper in te gaan op catalografie, ontleedden we het gedrukte boek van het boekblok tot de katernsignatuur. In de sessie catalografie brachten we verschillende bibliografische gegevens ter sprake die van belang zijn voor de registratie (zoals titel, auteursgegevens, editievermelding, impressum) en hoe we die informatie kunnen terugvinden in het boek.

Hierop volgde een aparte sessie volledig gericht op de collatie van het boek, waarin de deelnemers inzicht kregen in de samenstelling van het boekblok door het opstellen van de zogenaamde collatieformule. We sloten af met een sessie over de exemplaargegevens die een plaats kunnen krijgen in de beschrijving en bespraken de verschillende soorten eigendomskenmerken, gebruikerssporen, boekbanden, toevoegingen, onvolledigheden en bindfouten die aanwezig kunnen zijn in oude drukken.

Het was een geslaagde eerste editie van de workshop, mede dankzij de gastvrijheid van de historische abdij van Postel en de fijne samenwerking met Stuifzand. Omringd door talrijke oude drukken uit de eeuwenoude abdijbibliotheek leerden de deelnemers in de praktijk bij over catalografie. Tijdens de lunch- en koffiepauzes kregen de deelnemers de kans om met elkaar van gedachten te wisselen en bezochten we de bibliotheek en exporuimte onder de begeleiding van abdijbibliothecaris pater Nicolaas o. praem. en gids Marcel Hannes. Voor herhaling vatbaar!

16-01-2022 om 20:16 geschreven door Gust Adriaensen