Hoe dikwijls hoorde en las je de voorbije jaren niet dat de begrippen links-rechts, totaal achterhaald en uitgehold zijn in de huidige maatschappij.
Welnu, gisteren heb ik de ganse tijd uit de mond van politici, journalisten en experts, niets anders gehoord dan de etiketten links-rechts om de resultaten van de verkiezingen te analyseren en te duiden.
Vlaanderen heeft dus, volgens de analisten, centrumrechts gekozen, centrumlinks leed de nederlaag. Overduidelijk alleszins is de zware nederlaag van het extreemrechtse Vlaams Belang. Dewinter en co. betalen eindelijk de tol voor hun platvloerse vreemdelingenhaat, hun aanwakkeren van en inspelen op angstgevoelens van vele mensen, hun leugenachtig verhaal dat met Vlaamse onafhankelijkheid bv., alle sociale en financiële problemen van deze miniregio, opgelost zouden zijn.
Maar wat nu? Welke coalitie kan het best zorgen voor een warm en sociaal Vlaanderen (dixit Kris Peeters) en een verdere staatshervorming realiseren?
Zou het kunnen dat een regering CD&V, NVA en SP-a, daarvoor het meest geschikt is? Met de liberalen i.p.v. SP-a erbij, zou het sociale luik wel eens serieus onder druk komen.
En ik kan me moeilijk voorstellen dat het ACW en de ACW-vleugel binnen de CD&V, zullen dulden dat er een Vlaamse regering komt met een extreem overwicht van in economisch en sociaal opzicht rechtsliberaal denkende partijen en mandatarissen.
08-06-2009 om 09:03
geschreven door Gust Adriaensen
07-06-2009
Dewinter beledigt het Vlaamse volk
Als Dewinter en het VB beweren dat ze met het leugenachtige, haatzaaiende, racistische, immorele propagarijmpje 'De poen voor je pensioen, verdwijnt in de pocket van Mohammed', 'de taal van het volk' spreken, beledigen en schofferen ze op een onvoorstelbaar diepe manier , dat zgn. 'eigen volk'.
Want zo laten ze uitschijnen dat de Vlamingen in overwegende mate, leugenachtig, haatzaaiend, racistisch en immoreel zijn.
07-06-2009 om 08:29
geschreven door Gust Adriaensen
06-06-2009
Een doorzichtige Dewever en een slijmerige Peeters
Knack
De droom van Bart De Wever
In lang vervlogen tijden droomde Bart dat de Franstaligen hem een dikke vis in de pan zouden bezorgen en dat zij tevreden zouden zijn met een beetje Vlaamse suiker.
Zo opvallend was het, dat het irritant werd.
In 'De keien van de Wetstraat', jeremieerde Dewever, die anderszins wel van onderkoeldheid en onbewogenheid zijn politiek handelsmerk heeft gemaakt, de hele tijd over het feit dat NVA aan de kant werd gezet. Hij wentelde zich in de martelaarsrol van het jongetje dat uitgesloten wordt van het spel der groten. De Vlaamse regeringscoalitie is al gevormd, aldus de zo scherpzinnig genoemde Dewever, Wij mogen niet meedoen. Ochot, acharmen. En steeds maar herhalen dat NVA buiten de ring geduwd wordt door die stouteriken van CD&V en van SP.a.
En Devadder en Cools, die anders zo alert zijn en ongenadig ten aanzien van vele andere politici, lieten maar begaan, wilden niet horen dat Dewever een tactisch spel speelde. Wilden niet, inderdaad. Want het lag er toch zo vingerdik op, dat je het moest opmerken, zeker als je zoals de VRT-coryfeeën, een figuur als Dewever al jaren op de politieke scène ontmoet.
Dewever ziet dus electoraal brood in dat beeld van de verlangende maar niet gewilde partner, van de politieke maagd die brandt van hartstocht om er in het regeringsbed een triootje met CD&V en VLD van te maken, maar voortdurend met een pruillip en met veel sérieux aan het veinzen is dat ze afgewezen wordt. Kortom, de ingrediënten van een stationsromannetje. En dat, zal Dewever denken, gaat er bij een belangrijk deel van het kiesvee, altijd wel goed in.
En Peeters maar zoete broodjes bakken, in woorden en lichaamstaal. Bartje van hier en Bartje van daar. 'Echt, op mijn christendemocratische ziel en hart: ik en de CD&V wijzen je niet af en zullen dat na 7 juni ook niet doen. Wees daarvan overtuigd, lieve Bart. We zijn een tijd geleden wel uit elkaar gegaan. Maar weet dat ik je altijd erg gewaardeerd heb en dat ik je nog altijd erg mag. Kom, dat ik over je Vlaamse bol aai. Kijk in mijn ogen. Geloof me, vertrouw me. '
Maar Bart bleef mokken, weigerde oogcontact, had het steevast over 'de vorige spreker' als hij Kris bedoelde, die van de weeromstuit iets van de afgewezen minnaar in zijn ogen kreeg.
Kortom, het was een partijtje schaduwboksen, een Vlaamsche politieke komedie, waarin Dewever met brio zijn echt en duidelijk debuut als komediant maakte.
Eigenlijk toch wel spijtig.
(Ziehier de volgende Vlaamse regeringscoalitie: CD&V, NVA, SP-a, VLD. Bart Dewever, minister van cultuur en staatshervorming.)
06-06-2009 om 19:33
geschreven door Gust Adriaensen
05-06-2009
En wat nu Wilders? Wat nu PVV'ers?
Wilders en zijn PVV triomferen nu ze in een klap de tweede grootste partij van Nederland zijn, althans wat de Europese verkiezingen betreft.
Maar wat denkt de PVV uiteindelijk te bereiken met haar anti-Europese opstelling? En wat zullen de gevolgen zijn voor de Nederlandse samenleving wanneer Wilders doorgaat met het stigmatiseren van belangrijke bevolkingsgroepen? Want het zijn niet alleen de moslims die niet passen in zijn fundamentalistisch beeld van wat en hoe Nederland en de Nederlanders horen te zijn.
Hoe valt het te verklaren dat zovele Nederlanders zich in die antistroom laten meedrijven, zich door één man laten volproppen met steriele en verstikkende angst- en haatgevoelens, en er zich tegelijk waarschijnlijk bewust van zijn dat ook Wilders niet in staat zal zijn , hun ontevredenheid en irritatie weg te nemen?
Benieuwd wanneer Wilders en zijn PVV, vanuit die sterk gegroeide politieke macht, voor de eerste keer met een echt positief en haalbaar voorstel voor de dag zullen komen.
In Vlaanderen was Filip Dewinter er als de kippen bij om zijn geestesgenoot Wilders in Nederland te feliciteren met de overwinning en met diens strijd tegen de zgn. 'islamisering' en 'multiculturele samenleving'.
Veel vreugde om het resultaat van zijn eigen partij, zal Dewinter zondag waarschijnlijk niet beleven, althans wanneer de peilingen zelfs maar bij benadering bewaarheid worden. Het VB maakt volgens de laatste peiling een historische duik.
05-06-2009 om 21:26
geschreven door Gust Adriaensen
04-06-2009
Wie vertrouwt Somers nog?
Volgens Bart Somers heeft Vlaanderen een nieuwe leider nodig en de politicus met de nodige kwaliteiten voor die job is Dirk Van Mechelen. En de reden waarom Van Mechelen zo laat naar voren werd geschoven als boegbeeld van de campagne en als kandidaat minister-president, is omdat de VLD als een hechte ploeg (!?) functioneert.
Somers kletst wel vaker uit zijn nek maar wat hij hier uitkraamt, slaat alles. Over leiderschap bijvoorbeeld. Kris Peeters' visie op de samenleving kan mij maar matig bekoren, maar wat leiderschap betreft steekt hij torenhoog boven Dirk Van Mechelen uit. Sinds die zich presenteerde als kandidaat minister-president, is hij zichzelf niet meer. Hij is door de liberale campagnejongens zo gebrainwasht en geprogrammeerd, dat hij voortdurend boven zijn temperament en oratorisch én stemniveau moet acteren. Volkomen ongeloofwaardig en eigenlijk voor Van Mechelen zelf, tragikomisch.
De verklaring van Somers voor het zo laat naar voren schuiven van Van Mechelen als boegbeeld van de campagne en kandidaat minister-president, doet de waarheid stevig geweld aan. Het is duidelijk dat de reden ergens anders lag, nl. in de koehandel van Somers zelf in de Vynckaffaire.
Met betrekking tot de VLD-voorzitter past overigens al veel langer de vraag: 'Wie vertrouwt die man eigenlijk nog?'.
04-06-2009 om 10:22
geschreven door Gust Adriaensen
02-06-2009
In de eerste aflevering van De Stemming 09 op één, voerden Bracke en Torfs, Jean-Jacques en Maya op, als zoon van De Gucht en dochter van Detiège.
Na het introfilmpje dat weggeknipt was uit de Nooit Gedacht-biechtscènes, werden de jonge politici geprest om de namen van de toppolitici uit de eigen partij prijs te geven die ze nooit zouden vergeven wat ze hun respectieve ouder hadden aangedaan. Omdat Jean-Jacques en Maya het niet gepast vonden dat te doen, vernoemde Bracke met enige irritatie deze voor eeuwig gehate wezens dan zelf maar. Smeuïger voor de kijkers, zag ik hem denken, zou geweest zijn, ze uit de mond van de onschuldige politici te vernemen.
De spontaniteit van flapuit Maya en de bedachtzaamheid van charmeur Jean-Jacques vielen op, karaktertrekken die door de fiere mamas werden bevestigd. Ze werden speciaal daarvoor door een goedlachse Jan Becaus, in het riant ogende decor van hun tuin en huis geïnterviewd. Voorts was er de aandoenlijke vederlichtheid van wat je met veel goede wil enigszins politieke opvattingen van deze frisse jongelui, zou kunnen noemen.
Stoere Jean-Marie Dedecker kreeg als opdracht een verkiezingsspeech van 2 minuten te houden. Hij las als een verlegen schooljongen zijn briefje af en zou van de meester zeker niet meer dan de helft der punten hebben gekregen. Dat belette een horde LDDers niet, herhaaldelijk, op aangeven van applausmeester professor Brouckaart, die met argusogen controleerde of iedereen wel vol overtuiging meedeed, stormachtig te applaudisseren, waardoor het lamentabele redevoerinkje van de leider, nog grotesker ging overkomen.
Bij de bespreking van Dedeckers rede kwam een robuustere Jean-Marie tot leven, die er niet veel moeite mee had de zachtaardig ogende Jean-Jacques met huid en haar te verslinden. Het echte Vlaamse labeurwerk en no-nonsensedoorzettingsvermogen kwamen evenwel pas goed uit de verf toen Jean-Luc, een Brabants trekpaard gelijk, zich een weg baande door heggen en bloemperken om zich te begeven naar de overvloedig gedekte familiedis in de ook in deze setting riant ogende tuin. De bestudeerde plompheid en boersheid, de onbehouwen taal werden nu ook weer als campagnewapens gedemonstreerd en ik dacht : dat ie het nu compleet maakt met het hijsen van de pantalon en het krabben der edele delen. Even mocht zoon Tom om het hoekje verschijnen, maar de zware slagschaduw van papa deed hem al vlug in het niet verdwijnen.
In de studio was Jean-Luc Dehaene van het kippenhok. Hij bleef volop kraaien, ook toen het de beurt van de lieftallige, niet-assertieve Maya was om commentaar te geven bij een woord dat oplichtte op een bord ergens in de ruimte. Dat brute verbale geweld ten aanzien van een politieke maagd riep heel wat sympathiegevoelens voor de dochter van, in mij op. En ik wilde Bracke en Torfs toeroepen dat het hun taak was met hand en tand de rechten van de zwakkeren te verdedigen.
Tja, die presentatoren en moderatoren. Bracke was het niet aan te zien dat hij al een paar jaar van het scherm verdwenen is. Hij schoof probleemloos in het kostuum dat hij enkele jaren geleden uitschoot. Torfs zat het duidelijk niet lekker. Wat meer is: hij was er niet. En de enkele samenvattende en concluderende zinnetjes waartoe hij door zijn collega uitgenodigd werd, en de die klaarblijkelijk de bedoeling hadden spits te zijn, verzandden in een opeenvolging van woorden, waaraan geen touw vast te knopen was. Nochtans verzekerde Rik kijkend Vlaanderen, weer op vraag van zijn spitsbroeder, dat hij er ook vandaag bij zou zijn.
De geachte lezer heeft het ongetwijfeld al door: het is echt uitkijken naar de tweede aflevering.
02-06-2009 om 17:55
geschreven door Gust Adriaensen
01-06-2009
Het Grote Debat
De duidelijke overwinnaar van het Grote Debat was, zowel wat de inhoud als de debattechniek betreft, ongetwijfeld Frank Vandenbroucke.
Waarom Mieke Vogels door de hoofdredacteurs van Knack en van Het Nieuwsblad-De Standaard, de grote verliezer werd genoemd, ontgaat me helemaal. Zij was de enige die het aandurfde ons kapitalistisch-economisch systeem en als gevolg hiervan onze stresserende manier van leven, in vraag te stellen. Bovendien pleitte zij terloops voor een vermogensbelasting.
Dirk Van Mechelen is, sinds hij zich opwierp als kandidaat minister-president, zichzelf niet meer. Hij is door de VLD-campagnejongens zo gebrainwasht en geprogrammeerd, dat hij op een onnatuurlijke manier boven zijn eigen stemniveau en temperament wil uitstijgen en tegelijk verdrinkt in de ik-zinnen. Volkomen ongeloofwaardig.
Dedecker maakte helemaal geen indruk en Dewinter is in de verkiezingsdebatten van de laatste jaren telkens opnieuw de meest tragikomische figuur van het gezelschap. Vastgeroest in slogans en vooroordelen, geobsedeerd door zijn angst en afkeer voor migranten en Walen, is hij niet in staat ook maar iets zinnigs te zeggen over de vele complexe beleidsdomeinen van onze samenleving. Echt oubollig.
Bart Dewever had overschot van gelijk toen hij zei dat het Vlaams Belang zichzelf al 30 jaar bewust aan de zijlijn opstelt en nog altijd tracht te profiteren van een martelaarsrol. Bovendien wees Dewever scherp op het racistische karakter van sommige van Dewinters uitspraken.
01-06-2009 om 19:56
geschreven door Gust Adriaensen
31-05-2009
Rutte, de intellectueel. Wilders, de politicus.
Marc Rutte, de voorzitter van de Nederlandse liberale VVD, zei enkele dagen geleden, dat omwille van het 'heilige principe van de vrije meningsuiting', het ontkennen van de holocaust moet kunnen.
Ibrahim Selman noemt in 'De Volkskrant' die uitspraak een blunder van formaat. Rutte, aldus Selman, wilde iets doen waarmee hij Wilders zou overschaduwen maar dat is een volslagen mislukking geworden. Rutte kent zijn volk niet. Hij uitte zich als een intellectueel en dat is dodelijk voor een politicus. En hij geeft Rutte de raad op te stappen. Adieu Marc!
Uit Ibraham Selmans stuk blijkt dat hij, Selman, zelf een intellectueel is die weet dat 'de massa' geen hoge pet opheeft van 'intellectuelen' en hen beschouwt als nu eens naïeve dan weer te liquideren gevaarlijke individuen. Zo is het doorheen de geschiedenis overigens altijd geweest. Tegelijk kijkt Selman misprijzend neer op dat 'klootjesvolk' dat alleen maar uiterst eenvoudige, ongenuanceerde boodschappen tot zich kan/wil laten doordringen.
Met zijn advies aan Rutte om op te stappen, laat Selman echter ook horen, dat een politicus zich moet conformeren aan wat 'de massa' denkt en wil. Dat is een gevaarlijke, anti-intellectuele opvatting. Impliciet pleit Selman voor de Grote Leidersfiguur die zich onderdompelt in 'het volk', om 'het' in zijn macht en om de Leider aan de macht te brengen.
Terwijl de, zeker in intellectuele kringen, Heilige Vrijheid van Meningsuiting, in zovele omstandigheden met kracht wordt verdedigd, schuift Selman het sacrosancte principe opzij wanneer het politici (of alleeen maar Rutte?) betreft. En daarmee doet Selman afstand van zijn plicht als intellectueel en journalist.
Let maar goed op Selman. Misschien snoert de Stoere Volkstribuun, de Geliefde Leider van de Nederlandse Domme Massa, de Onwrikbare Kruisvaarder tegen het Islamitische Gevaar, de Redder des Vaderlands, kortom de Zwartwit Agerende Grote Geert Wilders, ooit nog eens uw intellectuele columnistenmond.
31-05-2009 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
29-05-2009
Het oorverdovende zwijgen van Yves Desmet
Enkele weken geleden werden bij de 'kwaliteitskrant' De Morgen een aantal personeelsleden ontslagen. Journalisten, fotografen, lay-outers... Een serieuze aderlating.
Daarover was begrijpelijk heel wat te doen in de media, behalve in 'De Morgen' zelf. Hoogstmerkwaardig.
Een kort, zakelijk berichtje. De koele mededeling dat de krant 1 dag niet zou verschijnen. Dat was alles.
Journalisten als Desmet en Pauli die zich zo graag opwerpen als het kritische geweten van Vlaanderen en de wereld, deden er het zwijgen toe. Beschamende journalistieke abstinentie.
Die (ont)houding roept toch enkele serieuze vragen op. Kan 'De Morgen' nog wel een vrije kwaliteitskrant genoemd worden? Is Desmet wel de onafhankelijke, kritische, intelligente topjournalist, waarvoor hij vaak gehouden wordt? Kunnen berichtgeving en commentaar in 'De Morgen' omtrent 'herstructureringen', 'ontslagen' in andere bedrijven nog wel ernstig genomen worden, als Desmet en co. zwijgen als vermoord over de liquidatie van een heel aantal collega's?
29-05-2009 om 14:55
geschreven door Gust Adriaensen
26-05-2009
Ideologie, partijen, leiders
Vanavond op Terzake toch nog eens een boeiend verkiezingsdebat.
Bart Dewever (NVA) en Bart Staes (Groen!) zijn goed van de tongriem gesneden en de meeste mensen kennen hen al langer als ervaren politici.
Een positieve verrassing was nieuwkomer John Crombez (SP.a). Met goed geformuleerde en erg scherpzinnige tussenkomsten lag hij zeker niet onder bij de politieke anciens rond de tafel.
26-05-2009 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
25-05-2009
'De kunst in Europa is Europese kunst'
Onder deze titel schreef columnist Thomas von der Dunk enkele dagen geleden in 'De Volkskrant' een lezenswaardig stuk over Europa en kunst. In tegenstelling tot vele van zijn artikels, is von der Dunk nu eens niet drammerig en laat hij de scherpzinninge cultuurhistoricus in zich aan het woord.
von der Dunk wijst er terecht op dat de echte Europese kunsttopstukken dateren uit de eeuwen van voor de Franse Revolutie, toen de natiestaat nog niet bestond. Ze worden vanaf de 19de eeuw wel gekoesterd als 'nationaal' erfgoed maar ze wortelen en zijn ontstaan in een 'Europese' culturele ruimte.
Twee bedenkingen. Thomas von der Dunk vergeet de moorse kunst, in het bijzonder de topbouwwerken, in het zuiden van Spanje, te vermelden. En hij vermeldt weliswaar het christendom en de kerk als inspirators en opdrachtgevers maar hij doet het toch maar minnetjes.
Het is echter overduidelijk dat christendom en kerk aan de oorsprong liggen van de 'Europese' toprealisaties in de plastische, muzikale en bouwkunst.
Dat in de 'Europese grondwet' elke verwijzing naar het christendom uiteindelijk geweerd werd, getuigt dan ook meer van vrijzinnige onverdraagzaamheid dan van een objectieve kennis en evaluatie van de Europese spirituele, intellectuele en kunstgeschiedenis.
25-05-2009 om 10:06
geschreven door Gust Adriaensen
24-05-2009
Villawijktanka
Een mooie meidag. De grasmachines ronken, de honden blaffen. Achter de hoge heggen, slechts vermoeden van mensen.
Foto: Pascal Vyncke www.seniorennet.be
24-05-2009 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
23-05-2009
Steven Vanackere en Paul Geudens
Steven Vanackere is de opvolger van Inge Vervotte in de federale regering en hij weegt letterlijk maar vooral figuurlijk heel wat zwaarder dan Vervotte.
Zijn belofte tijdens een rerum-novarumtoespraak in Gent dat de regering geen beleid zal voeren - lees begrotingsmaatregelen nemen - zonder overleg met vakbonden en mutualiteiten, is bij Paul Geudens van de Gazet van Antwerpen in het verkeerde keelgat geschoten.
Geudens, die geregeld zijn allergie voor vakbonden in zijn stukjes moet ventileren, ziet al een syndicale dictatuur opdoemen. En hij steekt een waarschuwend journalistenvingertje op. 'Vakbonden moeten hun plaats kennen', proclameert Geudens en ook de titel van zijn opiniestuk liegt er niet om: Beleid moet in handen van verkozen politici blijven.
Dat is natuurlijk in ons democratisch systeem een waarheid als een koe. Maar het is duidelijk waar Geudens naar toe wil: zo weinig mogelijk invloed van de vakbonden en de sociale organisaties. Of Geudens al vaak zo duidelijk stukjes geschreven tegen de invloed van de Haute Finance, de banken, de Antwerpse haven, de media, op het politieke beleid, is zeer de vraag.
Dat Steven Vanackere als zgn. 'ACW-minister' eens duidelijk zegt wat dat etiket voor hem betekent en wat dat aan consequenties inhoudt, is verfrissend en hebben hem niet veel 'ACW-politici' voorgedaan. Het is ook belangrijk en hoopgevend voor partijen en politici die de verdediging van werknemersbelangen en van de zwakkeren in onze samenleving, als kern van hun maatschappijvisie en zelfs als bestaansreden hebben.
23-05-2009 om 11:51
geschreven door Gust Adriaensen
20-05-2009
Het Retiese dialect (33)
Dikmutsen betekent treuren, door je gelaatsuitdrukking te kennen geven dat je je verongelijkt of niet prettigvoelt. Het werd ook voor (ziekelijke) kippen gebruikt. Gêloewegen (geelogen) drukt naast het begrip niksen, werkeloos toekijken in het Reties ook uit dat je alleen maar verlangend mag of kan toekijken wanneer anderen iets lekkers krijgen of eten. Het versterkend bijwoord alênig (heel, zeer, erg) is waarschijnlijk een vervorming van aelheelick (algeheelijk).
Wanneer vooral kinderen vroegen hoe laat het was, werd wel eens geantwoord: e ketiêr vù t zot wonnen (een kwartier voor het zot worden) of e ketiêr vù t knajnegat (konijnengat), waaraan dan vaak werd toegevoegd: zie ginder komt het ôngedabd. Een persoon die zich energiek engageert, vol inzet aan een taak begint springt in de kawer. Iemand echter die een aangegaan engagement of contract eenzijdig beëindigt,springt ùt de kawer.Wanneer je door woord of gedrag buiten de schreef gaat of de goegemeente (lichtjes) choqueert, dan makte strùssel (strooisel). Stékt ew óngewajde (ongewijd) poewe?en (poten) dower nie ôn is een krachtige , overigens niet altijd agressief en onbeschoft bedoelde , uitnodiging om iets niet aan te raken of niet te doen of om je afzijdig te houden. Zen kas ópfrê?en (opvreten) doet iemand wanneer hij mokt, gefrustreerd, geïrriteerd, ongeduldig is. Kas wordt hier gebruikt in de betekenis van borstkas, lichaam. Wanneer er maar weinig voedsel op je bord komt of kleine hapjes geserveerd worden is dat van aard om ew ba?es alliejen mèr te trêteren (uw bakkes treiteren) of is het de moeite niet om ewe mónd er vù vol (vuil) temô?en.Een persoon die veel woorden gebruikt om weinig of niets inhoudelijks te zeggen, een blablafiguur kan je misschien de mond snoeren met de prachtige uitdrukking: das zawek (zeik) scheppen meej ne riek. Bitterheid en ontgoocheling klinken door in dùr ew âjgen vloewen (vlooien) wojnde t hètsten gebee?en wanneer je door naaste familieleden onrechtvaardig of oneerlijk behandeld wordt.
Tot slot nog deze interessante aanvulling, die Nest Van den Eynde me bezorgde, bij de uitdrukking de dôgen léngen meej nen hônenschruûwin vorig nummer van Zeven Neten. Nest vertelde me dat ookde variante meej lichtmis (2 februari) zèn de dôgen nen hônenkréj (hanenkraai) geléngd gebruikt werd. Hiermee wordt aangeduid dat begin februari de dagen sinds eind december ongeveer drie kwartier langer geworden zijn. Het is namelijk zo dat er s morgens vroeg een zekere regelmaat in het hanengekraai te constateren valt. Een haan zet het gekraai in(afhankelijk van de tijd van het jaar wat vroeger of later in de nanacht) en wordt gevolgd door andere hanen in de buurt. Dergelijke kraaienreeks wordt ongeveer om de 45 minuten herhaald tot de nieuwe dag duidelijk aangebroken is.
20-05-2009 om 13:57
geschreven door Gust Adriaensen
18-05-2009
De fatsoensrakkers
Dedecker en Bourgeois over fatsoen in het verkiezingsprogram van Terzake.
Het schorremorrie keihard aanpakken, die delinquenten desnoods in boot camps stoppen. Dat is de boodschap van Jean-Marie: het Grote Fatsoen, de Heilige Verontwaardiging, de Vervolgde Kruisvaarder, de Onvermoeibare Klokkenluider, de Pure Eerlijkheid zelve. Zo, althans, stelt hij zichzelf wat graag voor.
Bourgeois is wolliger, diplomatischer. Maar een pedagogische tik is zeker soms verantwoord. En degenen die onze Vlaamse normen en waarden (er blijken volgens Bourgeois inderdaad typisch Vlaamse normen en waarden te zijn) overtreden of in gevaar brengen, moeten met harde hand aangepakt worden.
Ferme woorden dus aan het adres van de (kleine) criminelen en afschuw voor het ongemak dat ze de brave Vlaamse burger bezorgen.
Maar hoe mild en goedkeurend laten Dedecker en Bourgeois zich uit over de onfatsoenlijk hoge vergoedingen voor topmanagers! Bijvoorbeeld over die van een opgeblazen ex-manager, die enkele minuten het scherm onveilig mocht maken. Wat schrijf ik? Onfatsoenlijk? Dat is ongetwijfeld volgens Dedecker en Bourgeois een uiting van afgunstcultuur. Want de superverloning van iemand, aldus deze superfatsoenlijke politici, heeft niets met fatsoen of ethiek te maken.
De bemerking van professor Devos was dan ook terecht: volgens Dedecker en Bourgeois is fatsoen toch vooral iets voor de kleine man.
18-05-2009 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
16-05-2009
Wenen en de Jakobsweg (slot)
Twee tanka's
Wenen
Zon over Wenen, schitter van edelstenen, keizerlijke pracht. Breughel en Hundertwasser: het alledaagse her-dacht.
Jakobsweg
Vuursalamander, kwetsbaar op de weg naar Melk. Volmaakte schoonheid. De Jakobsweg, die wij gaan, kwetsbaar alleen, tezamen.
16-05-2009 om 07:54
geschreven door Gust Adriaensen
13-05-2009
De merkwaardige logica van gynaecologe en senatrice Marleen Temmerman
In 'De Standaard' van 10-11 mei laat de bekende gynaecologe en senatrice Marleen Temmerman volgende uitspraak optekenen:
'Over seksualiteit weet het Vaticaan per definitie niets want ze hebben zichzelf door het celibaat tot aseksuele wezens verklaard. De paus is onbevoegd als het over voortplanting en seksualiteit gaat. Hij hoeft op dat gebied dus geen adviezen te verstrekken.'
Mevrouw Temmerman zal, technisch gezien, wel een goede gynaecologe zijn (als senator heeft ze tot nu toe amper van zich laten horen), haar kennis van en opvattingen over de menselijke seksualiteit, psyche en geestelijke vrijheid, zijn daarentegen, zo blijkt uit die uitspraak, eenzijdig, denigrerend en intolerant.
Het geeft te denken dat een academica stelt dat het celibaat ipso facto leidt tot volslagen onwetendheid omtrent seksualiteit en dat ze de celibataire medemens het label van 'aseksuele wezens' opspeldt. Dat zijn enormiteiten die je niet voor mogelijk acht, zelfs niet uit de pen of de mond van een totaal ongeschoold iemand.
Dergelijke stellingname is ook uitermate denigrerend ten aanzien van de talloze mensen die celibatair leven, of ze nu tot de religieuze of lekenstand behoren.
Temmerman verliest de trappers helemaal wanneer ze de paus autoritair en onverdraagzaam het recht ontzegt adviezen te verstrekken omtrent voortplanting en seksualiteit. Hoogstmerkwaardig voor iemand die in heel wat situaties energiek opkomt voor de vrijheid van meningsuiting. Gaat het in die gevallen dan toch in de eerste plaats om haar eigen vrijheid?
Tot slot: mevrouw Temmerman zou er goed aan doen in een degelijk woordenboek de precieze inhoud van de woorden 'aseksueel' en 'onbevoegd' eens op te zoeken. Dan dringt het besef wellicht tot haar door dat ze die woorden toch wel bijzonder lichtvaardig gebruikt.
13-05-2009 om 15:56
geschreven door Gust Adriaensen
11-05-2009
De weddes van de Vlaamse parlementsleden
In 'De Standaard' verschijnt vandaag een lijst met de weddes van de Vlaamse parlementsleden.
De krant pakt duidelijk graag uit met de exclusieve publicatie van deze lijst. En om het belang nog wat te versterken wordt vermeld dat CD&V-parlementslid Decaluwé zelfs gedreigd zou hebben met juridische stappen, mocht de lijst gepubliceerd worden.
Waarop Decaluwé zijn eventuele juridische stappen tegen de publicatie van de weddes van 'volksvertegenwoordigers' zou steunen, is me een volkomen raadsel en zijn reactie zegt veel over de democratische en deontologische opvattingen van de man.
In een commentaarstuk klaagt hoofdredacteur Peter Vandermeersch terecht aan dat de wedderegeling voor de parlementsleden geen rekening houdt met hun kwaliteit en werkkracht. Dat is een constatering die ook geldt voor heel wat andere sectoren dan de politiek.
De conclusie die 'De Standaard' trekt en die ook dient als titel, nl. Parlementsleden slecht betaald, deed me evenwel de wenkbrauwen fronsen. Parlementsleden slecht betaald: hoezo? Hoe kun je dat stellen zonder ook maar enige serieuze vergelijking met bv. de Nederlandse parlementsleden? Of, om in België te blijven, een vergelijking met het gemiddelde inkomen van het overgrote deel van de bevolking?
Een ding staat als een paal boven water: een wedde van netto tussen de 3500 en 4500 euro per maand voor de parlementsleden, is een verloning waarvan de meeste Vlamingen alleen maar kunnen dromen.
11-05-2009 om 12:17
geschreven door Gust Adriaensen
09-05-2009
Wenen en de Jakobsweg (9)
Het benedictijnenklooster Melk werd in 1089 gesticht. Tussen 1702 en 1736 kwam de huidige abdij tot stand, met haar 362 meter lange gele zuidgevel, twee symmetrische barokke torens en haar koepel, een der mooiste barokabdijen van Europa.
De abdijgemeenschap is nog altijd erg actief op het vlak van de zielzorg en het onderwijs. Ze bezit uitgestrekte landbouwgronden, bossen en een wijngaard, vooral in het noordoosten van Oostenrijk.
De gids leidt ons door de modern ingerichte museumzalen en de prachtige bibliotheek. De kerk schittert van het bladgoud.
Terug richting Duitsland. We logeren op de grens aan de oever van de Inn. De volgende morgen, heel vroeg, bezoeken we nog even Schärding, een Oostenrijks stadje aan de andere oever. Het is bekend om het 'Hoge Plein' dat opvalt door zijn felgekleurde, rijkelijk versierde huizen.
Daarmee eindigt onze week Oostenrijk: Wenen een keizerlijke stad en de deugddoende ervaring van stappen op de Oostenrijkse Jakobsweg in de wondermooie streek die de Wachau is.
09-05-2009 om 09:05
geschreven door Gust Adriaensen
08-05-2009
Wenen en de Jakobsweg (8)
De laatste stapdag. Van Achsbach Dorf naar Melk. In de Kartäuserkirche vlak bij het hotel, is er een korte bezinning. En dan gaat het berop het bos in en ...verdwalen we. Of beter gezegd, we vinden geen begaanbare weg naar de Donau.
Uiteindelijk lukt dat toch. Kilometers over het fiets-wandelpad langs de 'schöne, blaue Donau'. Blau is de rivier allerminst, schön alleszins. Vooral de 'Auwälder' zijn fauna- en floraparadijzen. Waar het wandelpad evenwel aan de vrij drukke verkeersweg paalt, is het minder aangenaam wandelen.
Na enkele uren stevig stappen bereiken we de machtige benedictijnerabdij van Melk. Wereldwijd bekend geworden door de roman en de film 'De naam van de roos'.
08-05-2009 om 23:21
geschreven door Gust Adriaensen
De laatste stapdag. Van Achsbach Dorf naar Melk. In de Kartäuserkirche vlak bij het hotel, is er een korte bezinning. En dan gaat het berop het bos in en ...verdwalen we. Of beter gezegd, we vinden geen begaanbare weg naar de Donau. 
