Retienaar Herman Stessens houdt op dinsdag 8 december om 20 uur in de Burcht (boven de bibliotheek), Nederstraat, een lezing over Oost-Timor en de genocide. Het is een organisatie van DF-Retie.
Toen het kleine Oost-Timor in 1975 onafhankelijk werd van Portugal, werd het onmiddellijk bezet door Indonesië, dat minimaal 40 % van de bevolking uitmoordde.
Herman Stessens licht niet alleen de feiten toe maar plaatst ze ook in het ruimere kader van mensenrechten, de rol van de Verenigde Naties en andere internationale organisaties, oorlog en vrede.
07-12-2009 om 09:03
geschreven door Gust Adriaensen
06-12-2009
Wat onder de mijter moest blijven
Onder de titel 'Wat onder de mijter moest blijven', somt Max Pam in de Volkskrant een hele reeks misdrijven op, gepleegd door priesters. De seksuele misbruiken staan daarbij op de voorgrond.
Maar het is duidelijk dat het niet Pams hoofdbedoeling is deze afschuwelijke misdaden aan de kaak te stellen. Nee, Pam behoort tot dat soort journalisten, -een gevaarlijke, bewust indoctrinerende soort overigens-, die de misstappen en misdrijven van individu's, gebruiken/misbruiken om een hele bevolkingsgroep of beroepsklasse, het hele kerkinstituut, de hele religie, verdacht te maken of te stigmatiseren.
Het is doorheen de geschiedenis een steeds maar weer opduikende tactiek. Gebruikt door dictatoriale machthebbers, heeft hij herhaaldelijk geleid tot de meest afschuwelijke pogroms en genocides.
Het is de 'Pams' van deze tijd niet in de eerste plaats te doen is om het scherp veroordelen van al die verwerpelijke misdrijven en misbruiken, maar wel om operatie beschadiging van kerk en religie.
Dat heeft nog weinig te maken met journalistieke deontologie.
06-12-2009 om 15:19
geschreven door Gust Adriaensen
04-12-2009
Torfs, Shaffy, Nooteboom
Om de twee weken schrijft Rik Torfs een column in De Standaard. Ik raad je de lezing van de laatste onder de titel 'Ramses' ten zeerste aan.
Een heerlijke column. En mooi geschreven. Zo mooi dat ik de Hineininterpretierungen er graag bij neem. Want die zijn er. Torfs herinnert zich dat hij als 9-jarige, in 1966, bij een bezoek aan het Tongerlose Torenhof een muurschildering van een 'matig begaafde artiest' zag. Het enorme fresco in het Torenhof was inderdaad van een bedenkelijke kwaliteit maar heeft een negenjarige daar zicht op? Pater Kallist Fimmers was de schilder en deze Tongerlose norbertijn kon op de artiestenzolder in de abdij alleszins bezielend en boeiend spreken over kunst en esthetica in het algemeen.
Een ander voorbeeld. Het kind Rik Torfs kijkt in de speeltuin van het Torenhof bewonderend naar twee schommelende meisjes. 'En nu komt het', schrijft Torfs, 'het zachte geluid der op en neer gaande schommels werd continu overstemd door een nagelnieuw nummer van Ramses Shaffy. Uitdagend tartte het elke vorm van vergankelijkheid.' En hij wijdt nog enkele hooggestemde zinnen aan de verpletterende indruk die Shaffy toen op hem maakte. Met permissie. Ook al was kleine Rik een wonderkind, deze indrukken en beschouwingen zijn toch wel te hoog gegrepen voor een kwajongen van negen. Nee, het zijn de indrukken van en mooi verpakt door een 52-jarige .
Maar scherpzinnig en naar mijn aanvoelen accuraat, is de vergelijking tussen Ramses en Cees. Shaffy: de lef, de openheid, de overmoed, de zelfvergetelheid. Nooteboom: de zich superieur wanende intellectueel, de zelfportrettist, de voorzichtige beschouwer, de zelfaanbidder, de navelstaarder.
En dan drong de vraag zich onweerstaanbaar op: met wie van de twee heeft de geëerde en beroemde columnist de meeste affiniteit? Ik dacht, na met veel genoegen de column herhaaldelijk gelezen te hebben: van in zijn kindertijd is Torfs, zo blijkt, gepakt, beroerd door Ramses. Maar als BV, laat hij zich vooral kennen als Cees.
04-12-2009 om 14:30
geschreven door Gust Adriaensen
03-12-2009
Van Rompuyhaiku
Herfst in Europa. Herman vliegt van hot naar her: lentehaiku rijpt.
03-12-2009 om 19:54
geschreven door Gust Adriaensen
01-12-2009
Abortusconsumptiemaatschappij?
Burgemeester Somers van Mechelen kondigde met veel poeha aan dat de stad zelf een abortuscentrum ging oprichten. Want , aldus VLD'er Somers, de Mechelse vrouwen kunnen zich niet laten aborteren in het katholieke AZ van de stad.
Onstuimige Somers kreeg direct heel wat tegenwind. Een eigen abortuscentrum voor Mechelen? Niet nodig, vonden de verantwoordelijken van de Vlaamse abortuscentra. Ongenuanceerd, zeiden anderen. En vooral, een brutale bagatellisering van een levensbelangrijke kwestie.
Hoe dan ook, het thema 'abortus' of eufemistischer 'zwangerschapsonderbreking', verscheen weer in de media. Sommige journalisten haalden op de reeds bekende manier uit tegen de 'katholieken', die in 'hun' ziekenhuizen weigeren abortus uit te voeren, wat toch, aldus de media, een hoogstpersoonlijk recht van de vrouw in kwestie is.
Dat is het natuurlijk nooit geweest. Abortus of euthanasie (naast nog andere kwesties) is geen volledig persoonlijke keuze van de moeder of van de mens die zijn leven wil beëindigen. Als dat zo was, hoefde er geen wettelijk kader daarvoor te zijn. Nochtans wordt het zo vaak in de media nogal plompverloren voorgesteld.
Abortus, euthanasie, genetische manipulatie, enz. zullen altijd voorwerp zijn van ideologische, religieuze, maatschappelijke, politieke discussie, standpunten en regelgeving. Dat is maar goed ook. Zij overstijgen namelijk in hun belang, impact en complexiteit de individuele mens. Het gaat om een mens- en maatschappijbeeld dat vorm krijgt en verder evolueert in een bepaalde culturele, ideologische, religieuze, politieke constellatie.
Het is overigens merkwaardig en contradictorisch dat de voorstanders van het absolute zelfbeschikkingsrecht omtrent leven en dood, wel van de gemeenschap eisen dat een wettelijk instrumentarium en allerlei faciliteiten op hun maat, ter beschikking worden gesteld.
Nog onbegrijpelijker is dat instellingen die vanuit hun religieuze of ideologische identiteit weigeren om mee te stappen in een soort abortus- of euthanasieconsumptiemaatschappij, allerlei scherpe verwijten te slikken krijgen. Dat is pas een gevaarlijke vorm van fundamentalisme.
01-12-2009 om 09:00
geschreven door Gust Adriaensen
26-11-2009
Hommeles bij het Vlaams Belang
Voorzitter Valkeniers mag beweren wat hij wil, maar het is voor iedereen overduidelijk: de schermutselingen tussen Marie-Rose Morel en Filip Dewinter zijn uitgegroeid tot een regelrechte oorlog.
En het ziet ernaaruit dat bullebak Dewinter het zal halen van (ex-)schoonheidskoningin Morel.
De liquidatie van Morel betekent ook een nederlaag voor Valkeniers. Want de voorzitter wil van het VB een 'beschaafdere' partij maken. En een beleidspartij. Morel was in die pogingen zijn grote medestander.
Het is duidelijk: hard-liners Annemans en vooral Dewinter zullen het ook in de toekomst voor het zeggen hebben. Brutaal en ongenuanceerd, 'want wij spreken de taal van het volk'. Wat een grove belediging voor de Vlamingen!
Valkeniers mag verder aan Dewinters handje lopen. Hij staat duidelijk niet sterk genoeg in zijn partij om zichzelf te ontworstelen aan ijzeren greep van Dewinter. Ook al beseft Valkeniers dat de weg die Dewinter hem en het VB dwingt te gaan, leidt naar de verdere verschrompeling van het VB.
26-11-2009 om 16:39
geschreven door Gust Adriaensen
24-11-2009
Het wordt gekker en gekker
Je kan het zo gek niet bedenken of het is mogelijk in België. Zeker wanneer het gaat om de communautaire jungle.
Na Koninklijk Begeleider Martens (73), wordt nu het Brabantse 'trekpaard' Dehaene (bijna 70) van stal gehaald als Koninklijk Opdrachthouder.
Op die manier wordt Leterme (49), die morgen de eed als premier zal afleggen, nog enkele maanden buiten de dossiers BHV en staatshervorming gehouden. En daar is het hem in essentie in de nieuwe regering allemaal om te doen.
Het is het zoveelste bewijs van het wantrouwen dat de regeringspartijen, inclusief CD&V, hebben ten aanzien van Leterme. Twee bejaarde Ministers van Staat die de weg moeten effenen voor de premier van wie ze de vader zouden kunnen zijn. Schoonmoeders worden ze al genoemd. Politieke schoonmoeders van een man die eerste minister mag/moet hij worden.
Hoe lang zal Yves Leterme die vernederingen nog slikken? Of wordt het feit dat hij dat allemaal incasseert, beschouwd als een bewijs van zijn karakteriële mutatie?
24-11-2009 om 20:00
geschreven door Gust Adriaensen
23-11-2009
De politieke liquidatie van Leterme
Nog voor hij als premier wordt aangesteld, moet Yves Leterme de ene vernedering na de andere slikken en wordt alles deskundig in gereedheid gebracht om hem in het communautaire moeras te trekken en hem, wanneer dat nodig wordt geacht, af te schieten.
De aanstelling van de 73-jarige Martens als koninklijk begeleider, kan niet anders geïnterpreteerd als een uiting van wantrouwen in de persoonlijkheid en de politieke stielkennis van Leterme. Dat gebrek aan vertrouwen komt nota bene van zijn eigen partij. Die heeft natuurlijk aan het staatshoofd die suggestie gedaan. Wie anders, dacht u.
CD&V bestaat het bovendien aan te sturen op een scenario waarin de toekomstige premier buiten de communautaire onderhandelingen en de BHV-discussie wordt gehouden. Ook dat is een blaam voor Leterme en voor het premierschap in het algemeen. Het is bovendien een tactische blunder van formaat. Gefundenes Fressen voor de andere partijen, ook de regeringspartijen. Natuurlijk zingen zij nu in koor dat de premier vanaf het begin zijn functie volwaardig moet uitoefenen. En daar horen ook BHV en de staatshervorming bij.
Ondertussen blijkt dat Wilfried Martens al serieuze moeilijkheden ondervindt bij het uittekenen van een werkmethode voor de aanpak van BHV en de staatshervorming. Wat moet het dan worden wanneer het, met of onder leiding van premier Leterme, over de concrete inhoud zal gaan.
Leterme mag eerste minister worden. Van alle regeringspartijen. Maar zonder enthousiasme en echt vertrouwen van zijn eigen CD&V. De andere regeringspartners wachten af tot Leterme wegzinkt in de BHV-modder, verstrikt raakt in de frontaal met elkaar botsende eisen en verwachtingen, die nu al gretig verspreid worden. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Vlaamse oppositiepartijen, die elke Vlaamse toegeving ongenadig zullen uitvergroten en veroordelen.
En de krachtigste uitsmijter zal altijd zijn: 'Vijf minuten politieke moed volstaan om BHV te splitsen.' Dat zinnetje zal Leterme achtervolgen tot het einde van zijn politieke dagen.
23-11-2009 om 22:25
geschreven door Gust Adriaensen
21-11-2009
Tine Van Rompuy
21-11-2009 om 20:39
geschreven door Gust Adriaensen
Tine Van Rompuy
Phara had Tine en Eric Van Rompuy, minister Vanhengel en Europajournalist Paul Goossens uitgenodigd om na te praten over de verkiezing van Herman Van Rompuy tot Europese president.
Geen probleem ermee dat broer Eric zo fier is als een Vlaamse gieter, dat Vanhengel de obligate felicitaties van een andere partij uitspreekt en dat journalist Goossens kritische kanttekeningen plaatst bij de verkiezingsprocedure en bij de politieke (on)macht van de Europese president.
Maar geen van allen, en zeker de bekende politici niet, heeft ook maar iets gezegd over het politieke project Europa.
De enige die dat wel aandurfde, en het veroorzaakte duidelijk onwennigheid bij de gesprekspartners zowel als bij Phara en Lieven, was zus Tine Van Rompuy.
Zij wees erop dat de Europese Unie niet op mensenmaat functioneert en dat het alleen nog gaat over concurrentie en commercie. Het kapitalisme verkoopt volgens haar speculatieve zeepbellen. De gewone mensen worden afgedankt. De elektriciteitsmarkt wordt opengegooid en alles is alleen maar duurder geworden. En de energiereuzen maken miljarden winst.
Zij pleitte ook voor een Europese miljonairstaks. Dat wil zeggen, aldus de zus van de Europese president, dat 2 procent van de bevolking, de rijksten der rijken, gemiddeld 2 procent belast wordt op hun vermogen, opdat er geld zou zijn voor een Europa van de mensen, in plaats van een Europa van de rendementen van een handvol aandeelhouders.
Je hoeft het niet eens te zijn met de maatschappijvisie en de standpunten van de PVDA, waarvan Tine Van Rompuy lid is, om bewondering te hebben voor het feit dat zij, ondanks de familiale vreugde, toch oog blijft hebben voor de inhoud van dat Europese project. Want daar gaat het uiteindelijk om.
In de media was zo goed als niks terug te vinden over die inhoudelijke tussenkomsten van Tine Van Rompuy. Wellicht omdat ze te links waren en het gejubel om de verkiezing van broer Herman konden verstoren.
21-11-2009 om 20:36
geschreven door Gust Adriaensen
20-11-2009
Een Europa-Belgiëtanka
Herman president: het avondland herademt. Belgenland in angst. Leterme, vol rancune: 'Ik zal ZE mores leren.'
20-11-2009 om 09:04
geschreven door Gust Adriaensen
19-11-2009
Van Rompuy Europese president . En wie wordt Belgische premier?
Herman Van Rompuy is ongetwijfeld een verstandige politicus. Hij manifesteert zich als een intellectueel en straalt een zekere filosofische sereniteit uit.
Heeft hij zijn verkiezing tot Europese president daaraan te danken? Ik denk het niet. De regeringsleiders wilden iemand die in hun ogen een onopvallend imago had, geen uitgesproken charisma, geen duidelijke politieke opvattingen over de toekomst van Europa.
En ik geef het je op een schaaltje. Morgen zullen de kranten nog grotendeels gevuld zijn met Van Rompuy-nieuws. Maar daarna zal alle aandacht gaan naar zijn opvolging. En dat wordt een ander paar mouwen.
19-11-2009 om 23:56
geschreven door Gust Adriaensen
17-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (8)
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Het is zaterdagvoormiddag en we bezoeken het Kloster zum heiligen Kreuz. De gebouwen op zichzelf (het kloosterpand, de vroegere refter, de zolder) zijn al de moeite. De museumverzameling is boeiend. Ook hier wordt de museumbewaking waargenomen door oudere vrouwen. We geraken aan de babbel met een dame van wie een oom tijdens de 1ste wereldoorlog in Ieper sneuvelde, van wie de man tijdens de 2de wereldoorlog op de Krim het leven liet. Ze heeft gehoord dat in Vlaanderen de soldatenkerkhoven zo netjes onderhouden worden en ze fulmineert tegen de Russen, die de militaire begraafplaatsen in de DDR altijd sterk verwaarloosd hebben.
In de namiddag is het heerlijk genieten van zon, zand en zee op het strand van Warnemünde. Maar het is ook reeds afscheid nemen. Afscheid ook van de Promenade met de vuurtoren, het Neptunhotel, de Teepott. Vaarwel ook vissershaventje en (gewezen) vissershuisjes en het gezellige heemkundige museum met de Platduitse spreuken.
In het reusachtige amfitheater wonen we 's avonds de proclamatie en slotmanifestatie van de Musikantentreff bij. Brassband De Lindegalm behaalt de 1ste prijs, voor orkesten uit Denemarken en Finland. Wij juichen en in de Rostocker avond weerklinkt de Vlaamse Leeuw.
Het is 8.10 uur zondagmorgen wanneer we de Warnowallee verlaten en koers zetten naar Retie. Er is ook nu weer, reeds een file bij de Tankstelle langs de stadsexpressweg. De tocht naar Wismar verloopt vlot. Het idyllische beeld van een ooievaarsgezin hoog op een schoorsteen van een oude boerderij langs de weg van Rostock naar Wismar in Mecklenburg-Vorpommern, DDR, blijft ons bij. Maar we merken ook verscheidene geïmproviseerde verkoopplaatsen van West-Duitse tweedehandsauto's. Het Westen rukt op. Is het maar een indruk of realiteit dat het verkeer dat ons tegemoet komt reeds in meerderheid Westers is, dat de Trabantjes en Wartburgs al in de minderheid zijn?
Zonder problemen bereiken we de snelweg in Lübeck. We verlaten een land dat nog enkele maanden zal bestaan. Een land met 17 miljoen mensen die meer dan 40 jaar onder een communistisch, dictatoriaal regime hebben moeten leven. Nu zijn de muren neergehaald. De inwoners van de DDR smaken de vrijheid en zien de verschillen. De smaak is bitterzoet. Vrije mensen zijn zij nu, die met angst en hoop een onzekere toekomst tegemoet zien.
17-11-2009 om 09:28
geschreven door Gust Adriaensen
16-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (7)
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Voor de middag wandelen we nog eens door de straten en over de wallen van het oude Rostock. Bij de Universitätsplatz ontdekken we als het ware het Kloster zum heiligen Kreuz, een mooi gebouwencomplex tegen de stadswallen gelegen, waarin het cultuurhistorische museum gevestigd is.
's Namiddags staat een bezoek aan Güstrow, een stadje op zo'n 40 kilometer van Rostock, op het programma. Er zijn vele mooie, oude huizen en het ruime marktplein wordt beheerst door het witte stadhuis en de rode bakstenen kerk. Het interieur van de kerk is fraai. Het pronkstuk is een houten retabel van een Brusselse houtsnijmeester. Merkwaardig is de metalen torenbol waarin eeuwenlang een bijbel werd bewaard. Bij de restauratie werd een nieuwe bol met daarin een nieuwe bijbel op de toren geplaatst.
Even buiten het centrum staat een renaissancekasteel, het eigenlijke doel van onze tocht naar Güstrow. Het kasteel en het museum dat er in gevestigd is, zijn de moeite waard. Ook hier is het meest gekoesterde bezit Vlaams van oorsprong: een prachtig wandtapijt. De vrouwelijke museumbewaker straalt wanneer ze de kans krijgt aan Vlaamse bezoekers, de eerste in haar reeds lange loopbaa, toelichting te geven bij enkele merkwaardige stukken.
We wandelen door de straten van Güstrow terug naar het parkeerterrein. Het stadje oogt minder welvarend dan Rostock. Ook de mensen zijn er duidelijk sjofeler gekleed. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat zij ons, Westerse toeristen, een beetje als indringers en voyeurs bekijken. En we hebben enigszins het gevoel dat we dat ook zijn.
's Avonds is er in het imposante en luxueus uitgeruste sportcomplex van Rostock, een concert en een show met alle deelnemende groepen aan de Musikantentreff.
16-11-2009 om 18:12
geschreven door Gust Adriaensen
14-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (6)
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Na het vrijdagmorgenontbijt willen we, zoals gewoonlijk, inkopen gaan doen in de Kaufhalle. We geraken echter niet binnen. 'Warnstreik' van een uur. De talrijke winkelgangers zijn verontwaardigd en luchten scheldend op de winkelbedienden, hun ongenoegen. We vragen uitleg aan twee vrouwen. Vol emotie geven ze hun kijk op de zaak: er zouden onderhandelingen aan de gang zijn om de Kaufhallen te verkopen aan West-Duitse firma's. Vele personeelsleden vrezen in dat geval hun job te verliezen, vandaar de waarschuwingsstaking. Maar er ligt nog wat anders op hun hart. Het leven wordt alsmaar duurder, de werkloosheid groeit met de dag. De in Oost-Duitsland geproduceerde basisproducten (brood, melk, groenten, enz.) zijn soms van bedenkelijke kwaliteit, hun presentatie laat te wensen over en ze stijgen in prijs. Ze kunnen het onmogelijk opnemen tegen de fraai ogende West-Duitse koekjes, fris- en zuiveldranken, die tegen dumpingprijzen meer en meer rekken vullen.
Dat alles illustreert overduidelijk de immense problematiek waarmee dit land nu al worstelt. Ja, de mensen voelen zich bevrijd, ze kunnen voor het eerst in 40 jaar hun mening zeggen en ze doen dat met hartstocht. Maar de euforie over de opening der grenzen is reeds voorbij. De onrust en de onzekerheid over de toekomst nemen bezit van de geesten. In vele gesprekken was dat te horen. Enkele miljoenen werklozen zullen er zijn in een overgangsperiode (en dat in een land dat de voorbije vier decennia officieel geen werkloosheid kende). En de minst weerbaren zullen de eerste slachtoffers zijn van het nieuwe systeem.
14-11-2009 om 20:43
geschreven door Gust Adriaensen
13-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (5)
Rostock DDR -vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Het is donderdag 12 juli en er staat een bezoek aan Berlijn op het programma. Over de goede snelweg volgen we in de CX de autobus naar de vroegere Duitse rijkshoofdstad. Op de pechstrook zien we geregeld ontregelde Trabantjes. We rijden door een uitloper van de Mecklenburger Schweiz: het landschap is er lieflijk. In de velden langs de Autobahn zien we op een korte afstand vier, vijf ooievaars.
Aan het Hauptbahnhof in Oost-Berlijn stapt een gids op de bus voor een geleide rondrit. We halen heksentoeren uit om de autocar door het drukke verkeer te volgen. Het historische hart van Berlijn met het Marx-Engels Forum en Unter den Linden. We zien de aflossing van de wacht bij het gedenkteken voor de slachtoffers van militarisme en fascisme. De strak gedisciplineerde soldaten in ganzenpas zijn een toeristische attractie geworden.
Naar West-Berlijn nu. Het verschil is enorm. In Oost-Berlijn de charme van oude, historische gebouwen. In West-Berlijn de uitdaging van beton, glas en staal. Maar er is ook de voortrazende drukte, de oase van Charlottenburg en de Schlossgarten. We bezoeken de goldene Saal. Op onze wat gespeelde uitlating 'So viel Gold haben wir in Flandern nicht', reageert de zaalwachter met een mengeling van trots en ironie: 'Wir Deutsche haben so viel Gold, dass wir die ganze Welt kaufen können'. Over de Kurfürstendamm rijden we langzaam richting Zoologischer Garten. Het is kort na de middag en op de brede trottoirs van deze riante allee zijn vooralsnog niet zoveel voetgangers. Opmerkelijk zijn de politieagenten met de mitraillette in de aanslag. Des te drukker is het autoverkeer. We parkeren de auto in de buurt van de dierentuin en nemen eens stadsbus naar de Brandenburger Tor en de Reichstag. De onverschilligheid van de West-Duitse chauffeur is al even erg als de onvriendelijkheid van zijn Oost-Duitse collega bij het station in Oost-Berlijn. Die schold ons enkele uren voordien de huid vol toen we de auto even in de buurt van het stationsgebouw parkeerden.
Eindstation van de lijn is de Reichstag. We zetten voet op historische grond. Hier is een belangrijk stuk van de 20ste-eeuwse geschiedenis in bloed en tranen geschreven,. In dit enorme gebouw zal amper drie maanden na ons bezoek opnieuw geschiedenis gemaakt worden: het parlement van het herenigde Duitsland zal er vergaderen. Even verder is er de Brandenburger Tor in de steigers. Richting Checkpoint Charlie staat er nog een deel van de muur overeind. Tientallen mannen, vrouwen, kinderen zijn vol ijver bezig stukjes beton eraf te bikken. In de buurt lijkt het wel een (Vlaamse) kermis. IJs- en hot-dogkraampjes, oosterlingen die militaire en oorlogssouvenirs (medailles, uniformstukken) en vooral voor echt verklaarde stukjes Berlijnse muur aan de man proberen te brengen, zigeunerkinderen, die lopen te bedelen.
Vlak bij al die commerciële en toeristische drukte, staat een kruis dat herinnert aan het laatste slachtoffer van de muur: een jonge man neergekogeld door Oost-Duitse grenswachten bij zijn vluchtpoging naar het Westen. Het gebeurde slechts enkele maanden voordien.
Door de uitgestrekte en mooie Tiergarten, wandelen we terug naar de auto. We passeren de Siegessäule op de Strasse des 17. Juni. Het vergt heel wat tijd om uit het overdrukke Berlijn weg te geraken. Dicht bij de snelweg geraken we in de problemen. De weg die vroeger langs de grenspost tussen West-Berlijn en de DDR liep, wordt hersteld. Een vriendelijke Oost-Duitser gidst ons via kleinere wegen en landelijke dorpjes naar de oprit van de Autobahn naar Rostock.
13-11-2009 om 09:15
geschreven door Gust Adriaensen
12-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (4)
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Maandagvoormiddag trekken we naar het Traditionsschiff, dat in Lütten-Klein op de Warnow ligt. Het wordt een boeiend bezoek aan het scheepvaartmuseum. We raken in gesprek met een Oost-Duitse lerares en West-Duitse pensionhouders uit het Sauerland. De Oost-Duitse bezit een vakantiehuisje op Fischland en ze geeft ons de tip die streek te bezoeken. 's Namiddags concerteert de Lindegalm op de Hafenmarkt. Over de wallen van de oude stad wandelen we en na het avondeten maakt het mansvolk een ritje langs de kust van de Oostzee tot Bad Doberan met de in een mooi park gelegen architectonisch belangrijke bakstenen kerk.
Het is dinsdagvoormiddag en winderig, regenachtig weer. Prima geschikt om de raad van onze Oost-Duitse gesprekspartner op te volgen en per auto, Fischland te gaan verkennen. Het wordt een boeiende rit rond het schiereiland tussen Oostzee en de Saaler Bodden. Het is een laaggelegen gebied met veel rietvelden en alom tegenwoordig het water van de Oostzee en de Saaler Bodden. We passeren schilderachtige dorpjes. Boerderijtjes met gelijkende rieten daken. De windveren steken boven de nok uit in de vorm van twee elkaar kruisende paardenkoppen. In Ahrenshoop lopen we even het strand op. De wind waait krachtig en het water beukt op de golfbrekers.
Het weer verbetert zienderogen zodat het orkest 's namiddags op de promenade bij de vuurtoren kan concerteren, de kinderen het water van de Oostzee proeven en wij Warnemünde al wandelend verkennen. 's Avonds zoeken we de Bierbar op. De aanwezigheid van kinderen is klaarblijkelijk streng verboden, de baas gaat aan het mopperen maar de vrouw sust hem door te zeggen: 'Es sind Ausländer.'
Woensdag 11 juli, 11 uur. Voor het Neptunhotel musiceert het Retiese koperensemble. Het is zomers en we genieten van een wandeling over de promenade van Warnemünde. Het is druk aan de eetstalletjes en het personeel, ook al is het jong, is niet erg vriendelijk. 'Wenn Sie freundlich sind, sind Sie noch viel schöner' tovert toch een lachje op het gezicht van een stevige Oost-Duitse.
's Namiddags is het prachtig weer. We schepen in voor een tocht over de Warnow, door de haven, langs de scheepstimmerwerven. En we varen ook een eind de Oostzee op. De meeste schepen komen uit de Oostbloklanden. We zien ook Cubaanse en heel wat Indische Oceaanreuzen.
Op het grote plein bij het Fischerbastion heeft 's avonds het Europakonzert met 750 muzikanten plaats. Samen met vele honderden toeschouwers genieten we van muziek, dans, show. Nadien praten en drinken we na op de Hafenmarkt. Buiten de verkopers zijn er op een bepaald moment alleen nog maar Vlamingen, op 11 juli, op de Hafenmarkt, in de oude Hansestadt Rostock, in de DDR.
12-11-2009 om 15:19
geschreven door Gust Adriaensen
11-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (3)
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Het is zondag 8 juli en vandaag hebben in de grote zaal van de Kulturhalle van de Neptunwerft, de 'Wertungskonzerte' plaats. Het Retiese koperensemble maakt grote indruk. Het is duidelijk dat ze muzikaal tot de beste groepen behoren. Dineren gebeurt in de zelfbedieningseetzaal van het gebouwencomplex. Bij het aanschuiven een gesprekje met enkele Noorse en Finse jongeren. Ze spreken een behoorlijk mondje Engels. Het Duits zijn ze minder goed machtig.
Na de middag bezoek aan de zoo van Rostock. Het is een pretentieloze, gezelllige dierentuin in een mooi park gelegen. Schattig zijn de uilenjongen en prettig om te zien is hoe een lynx telkens opnieuw haar stoute jong bij het nekvel pakt en het terug de kooi in draagt. Die zondag is er tot laat in de nacht lawaai en gezang van (dronken) Duitsers die het behalen van de wereldvoetbalbeker vieren.
We beginnen ons al goed te voelen in het dagritme dat ons met de maaltijden wordt opgelegd. Tegen 7.30 uur of 8 uur de wandeling van het Arbeiterwohnheim naar 'restaurant' Szczecin voor het ontbijt: brood, boter, verschillende soorten vlees (vooral worst), gezoete kruidenthee. Koffie kan extra gekocht worden. Filters worden niet gebruikt. Wanneer het kopje leeg is, zie je de laag koffiedik op de bodem. Het middagmaal is sober: bijna nooit soep, weinig groenten (behalve komkommers),voldoende vlees maar vaak van bedenkelijke kwaliteit, weinig of geen fruit, wel ijs of frisco als dessert. Ook het avondeten bezit weinig culinaire verfijning.
Na het ontbijt lopen we meestal de Kaufhalle aan de overkant van de straat binnen. Het warenhuis opent verrassend vroeg zijndeuren en het is er onmiddellijk een grote drukte. Het is een somber, groezelig magazijn met vooral basisproducten. Fruit en groenten zijn in heel beperkte mate aanwezig. Appels helemaal niet. Wanneer een vrachtlading bananen binnenkomt -ze worden gewoonweg op een stapel in een hoek gekieperd-, is er onmiddellijk een lange rij kandidaat-kopers. In de rekken toch ook al enkele West-Duitse producten. Ze vallen op door hun luxueuze verpakking. De winkelkarretjes zijn klein, oud en beperkt in aantal. Wanneer ze allemaal in gebruik zijn, wachten de andere klanten rustig voor het draaihekken tot ze weer beschikbaar zijn. Alle klanten hebben een meestal zelfgemaakte, eerder kleine linnen of jute boodschappentas bij zich. Plastiekzakken worden niet meegegeven. Naast de basisvoedsel- en schoonmaakproducten, wordt vooral bier gekocht. Buiten op de stoep verkopen enkele mensen bloemen of groenten uit eigen tuin.
11-11-2009 om 11:07
geschreven door Gust Adriaensen
10-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (2)
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een reisverslag
Het giet water wanneer we stoppen bij wat het cultuurcentrum van Lütten-Klein blijkt te zijn. Het is 19 uur. De stemming is eerder bedrukt. Dit is vooralsnog een totaal vreemde, bevreemdende wereld. Gelukkig is onze gids van vlees en bloed. De charmante, jonge vrouw loodst ons naar ons 'restaurant', een grote ongezellige eetruimte, die de Poolse naam 'Szczecin' (Stettin) op de voorgevel draagt. Daar verorberen we ons eerste sobere eetmaal.
Daarna naar een van de Arbeiterwohnheime langs de Warnowallee. Blokken van 10, 12 hoog, hoofdzakelijk bestemd voor arbeiders tijdens hun werkweek in de haven en op de scheepstimmerwerven van Rostock. Nu is het vakantie, de arbeiders zijn naar huis, hun kamers zullen onze onderkomens zijn voor de eerstvolgende dagen. De toewijzing der kamers in deze woonkazernes loopt niet van een leien dakje. Uiteindelijk kan dan toch het hele gezelschap in hetzelfde gebouw logeren. Erg comfortabel en netjes zijn de kamers niet. Maar we zitten onderdak. En we zijn in Oost-Duitsland, in Rostock aan de Oostzee, 800 kilometer van Retie, en we voelen het nu al aan: dit wordt een verblijf rijk aan nieuwe en boeiende ervaringen.
Zaterdagvoormiddag 7 juli: we verkennen in fris, winderig weer het oude Rostock. We wandelen over de brede trottoirs van de Lange Strasse (druk auto-, bus- en tramverkeer), kopen Ansichtskarten, komen in DE winkelwandelstraat van Rostock terecht: Kröpelinerstrasse. Tussen de Kröpeliner Tor en de Neuer Markt beweegt zich een dichte stroom voetgangers. Voor de warenhuizen staan files geduldig wachtende klanten. In de uitstalramen worden 'verlockende Angebote' getoond. We beklimmen de 207 torentrappen van de Marienkirche, die met haar kopergroen dak de oude stad beheerst. In de felle wind, die vrij spel heeft in de galmgaten, kijken we uit over de Hansestad, het land van Rostock, de Warnow, de Oostzee aan de einder.
's Namiddags rijden we naar Warnemünde. De parkeerterreinen zijn vol. Een vriendelijke toezichter laat toe dat we even verder op de privéparking van wat achteraf het partijhotel blijkt te zijn, de auto stallen. Wie weet, is dat voor die man niet een genoegdoening gevende, subversieve daad tegen een ineenstuikend regime. Het weer is zachter en zonniger geworden. De promenade is mooi en erg netjes. Rechts in de verte zien we hotel Neptun (wit, rank, luxueus), het vlinderdak van de Teepott, de oude lichttoren.
De Oostzee is geen getijdenzee. Weinig of geen schelpen worden aangevoerd. Het is een strand van keien en zand. Er staan veel strandkorven, typisch voor het strandtoerisme aan de Oostzee. We hebben onze laarzen aangetrokken voor een stevige wandeling. Maar we voelen ons al vlug onbehoorlijk gekleed. Want tot onze niet geringe verbazing bemerken we een aantal totaal blote mannetjes en vrouwtjes van alle leeftijden tussen de andere badgasten. Gekruide commentaar blijft niet uit. Terug bij de auto zien we dat op de achterruit van een trabantje, een sticker met het ironische 'Sachsenporsche' is aangebracht.
's Avonds wonen we met zijn allen het inleidend concert van brassband De Lindegalm en de parade van alle deelnemende groepen aan de Musikantentreff bij. Honderden jongeren uit België, Nederland, West- en Oost-Duitsland, IJsland, Noorwegen, Denemarken, Finland, Tsjechoslowakije en Polen, musiceren op de Neuer Markt bij het Rathaus, dat een voorgevel heeft met gotische, renaissance- en barokkenmerken.
10-11-2009 om 08:44
geschreven door Gust Adriaensen
09-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (1)
Rostock (DDR) vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een reisverslag
Twintig jaar geleden viel de muur. Dat wordt terecht uitgebreid herdacht en gevierd. Acht maanden na die memorabele 9de november 1989 en slechts enkele maanden voor de Wiedervereinigung, verbleven mijn vrouw, ik, onze kinderen en een groep Retienaars tien dagen in de hanzestad Rostock aan de Oostzee. In oktober 1990 schreef ik een reisverslag.
Vrijdagmorgen 6 juli 1990. Het Retiese marktplein, kil weer. De dubbeldekker met bar, tv, toilet is er. Maar ook de Citroënbestelwagen en de CX, alsook hun passagiers, zijn startklaar voor hun grote avontuur van de vakantie 1990: een tiendaags verblijf in het Oost-Duitse Rostock aan de Oostzee. We volgen brassband 'De Lindegalm' en onze kinderen naar de Rostocker Sommerfesttage, de Musikantentreff.
De E34 op, naar Venlo, door het Ruhrgebied ( een spinnenweb van snelwegen), en dan naar het noorden. Eerste halte: Hamburg. We maken een ommetje, vlak bij de drukte van de Autobahn: een korenveldje. In de verte zien we de pijlers van de Köhlbrandbrücke over de Elbe. Even voorbij Lübeck verlaten we de snelweg en belanden we bijna onmiddellijk in een file. We naderen de grens met Oost-Duitsland. Er is enige nervositeit: reispas en visum bij de hand, zal de controle veel tijd in beslag nemen? Maar niets van dat alles. De grensovergang is verlaten, de stenen pilasters voor de slagbomen zijn opzij en omver geduwd om meer ruimte te maken, rechts zien we honderden meters ver ijzeren hekwerk: een stuk van het 'ijzeren gordijn'.
We zijn in Oost-Duitsland, we rijden op Oost-Duitse wegen. De E65 is hier een weg tussen bomen, te vergelijken met de gewestweg Retie-Kasterlee. Het verkeer is echter erg druk en zit voortdurend in de knoop. We vorderen langzaam, richting Wismar. Het landschap vertoont enige gelijkenis met onze streek. De huizen langs de weg, de dorpjes en stadjes zijn echter grauw, onverzorgd, verloederd. Hier heeft de tijd stilgestaan. Of beter: hier heeft de tand des tijds gewerkt.
Wismar is de eerste grotere stad. Ook hier verloedering alom. Langs de hoofdstraat staan Jugendstilherenhuizen, die ooit deze boulevard tot een architectonisch juweeltje moeten hebben gemaakt. Nu is het verval algemeen. De afgetakelde grandeur heeft iets griezeligs, iets unheimlich. Even voorbij het centrum rijden we stapvoets langs een reusachtige Sovjetkazerne. Russische soldaten te voet, in camions. De uniformen zijn sjofel, de voertuigen verouderd. Links glinstert even het watervlak van de Oostzee. Door een uitgestrekt loofbomengebied naderen we Rostock. Aan een grote rotonde regelt Volkspolizei het verkeer. Druk verkeer van vooral Trabantjes (Dafklein, helle kleuren, tweetaktlawaaierig, (anders) stinkend). Niet naar de oude stad maar richting Warnemünde rijden we over een stadsexpressweg. Links en rechts: stadsgedeelten met woonkazernes. In een ervan moeten we zijn: Lütten-Klein.
09-11-2009 om 21:40
geschreven door Gust Adriaensen
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Rostock DDR -vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Rostock (DDR) vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
