Wat moet Europa doen in Syrië?

Open brief aan de heer Herman Van Rompuy, voorzitter van de Europese Raad

Excellentie,

Uw inzet voor Europa in de huidige moeilijke tijd krijgt de steun van de Europese staatshoofden en regeringsleiders. Zij hebben u in uw functie bevestigd, waarvoor ook ik u wil gelukwensen.

U zit als het ware op de stoel van Robert Schumann, de vader van Europa. Hij was, zoals u zelf, een overtuigde christen. Zijn politieke inzet was doordrongen van zijn christelijke principes, die uiteindelijk de meest universele en authentiek menselijke waarden zijn. Toen hij in 1950, samen met Konrad Adenauer en de Gaspari ‘de gemeenschap van kolen en staal’ begon, waaruit uiteindelijk de Europese Unie is gegroeid, was dit een bijdrage aan de economische welvaart. Er was echter veel meer. Hij bracht verzoening tussen de toen gezworen vijanden: Frankrijk en Duitsland. Zijn voornaamste bekommernis ging naar de fundamenten van verzoening, dialoog, samenwerking, solidariteit en vrede met een groot respect voor de eigenheid van ieder volk. Bovendien wilde hij op deze grondslagen een Europa als een dienst aan en solidariteit met alle landen en volkeren.

U weet dit alles beter dan wie ook. Wat u wellicht minder goed weet, is wat er werkelijk in Syrië gebeurt. Sta me toe hierover enige eigen ervaring mee te delen. Ik ben een eenvoudige burger, niettemin een Europese burger, sinds enkele jaren levend en werkzaam in Syrië. Ik heb voor de oorlog met volle teugen genoten van de gastvrijheid van dit volk, van zijn behoorlijke welvaart, vrijheid, vrede en vooral van de diep ingewortelde wil om met alle verschillende etnische groepen en geloofsgroepen in vrede samen te leven. In Damascus, Qâra en elders was ik te gast in menig gezin, zowel moslim als christen. Nooit heb ik enig verschil in gulheid en gastvrijheid ondervonden. En nog veel minder enige vijandigheid. Inmiddels is Qâra een verzamelplaats geworden van terroristen en een van de gevaarlijkste plaatsen in Syrië.

De door het Westen en zijn Arabische bondgenoten genoemde ‘volksopstand’ heb ik zien geboren worden. Zoals naar gewoonte wandelden wij door Qâra, bezochten hier en daar een zieke in een familie, deden enkele inkopen om dan samen met enkele jongens van de parochie bij de byzantijnse priester gezellig te eten. Ditmaal was het na het vrijdagavondgebed ongemeen druk aan de centrale moskee. Een vijftiental vreemde mannen en jongeren schreeuwden wild leuzen tegen de president en tegen Syrië om er foto’s en filmpjes van te maken. De pastoor vertelde dat er sinds kort enkelen extra geld verdienen door deze foto’s en filmpjes aan Al Jazeera te bezorgen. En u weet hoezeer Al Jazeera tot op vandaag het westers nieuws manipuleert. De werkelijkheid is dat er in Syrië nooit een ‘volksopstand’ is geweest en nooit ‘een burgeroorlog’ vanuit de bevolking. Regering, volk en land bleken vanaf het begin slachtoffer van een lang voorbereide, goed geplande samenzwering van buiten af.

Hoe talrijk, groot of verborgen de belangen en motieven ook mogen zijn voor Amerika, Israël, Europa, Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar, de wijze waarop zij tot heden dit soevereine volk en land mee hebben uitgemoord en ontwricht, is een misdaad tegen de menselijkheid. Het aandeel van Europa daarin is de meest radicale verloochening van al zijn princiepen. Wellicht is Syrië strategisch een van de meest belangrijke plaatsen voor wereldheersers. Syrië is evenwel een van de weinige bolwerken die stand gehouden hebben tegen het alles vernietigend westers imperialisme. De Syrische president heeft ooit de grenzen met zijn gebuur willen openen en Turkije als vriend ontvangen. Inmiddels heeft Europa een militair hoofdkwartier daar aan de noordgrens met Syrië om de uitgebreide terroristenkampen tegen Syrië te steunen. Uiteindelijk heeft Turkije onder meer alle fabrieken in Aleppo - het economische hart van Syrië - ontmanteld, geplunderd en verwoest. Het is de Europese vriend met de dolk achter de rug, die graag zijn droom van het Ottomaanse Rijk wil herstellen. Syrië is tenslotte het laatste bolwerk tegen de radicale fundamentalistische islam en daarom een doorn in het oog van Saoedi-Arabië en Qatar, ook goede vrienden van het Westen, die zeer rijk en machtig zijn en de grootste financiers van het terrorisme heel de wereldbol rond. Terwijl hun eigen samenleving een schandvlek vormt op de mensenfamilie, willen zij kost wat kost de lekenstaat Syrië, die zoveel vrijheid geeft aan iedereen, ook aan de in hun ogen verachtelijke ‘ongelovigen’ omvormen tot een radicale islamdictatuur. Zij zijn graag bereid voor het Westen het vuile werk te doen. Het Westen kan dan beslag leggen op de energierijkdommen van het land en hier zijn macht vestigen. Het volk zal uitgemoord zijn, het land - zoals al zovele anderen - vernietigd en alle zelfverklaarde ‘vrienden van Syrië’ zullen hun aandeel in de rijkdom en de macht kunnen uitbouwen tegen de andere regionale grootmachten. Weet evenwel dat eens de maskers zullen vallen. Ook deze oorlog zal zijn ‘Nürnberg’ kennen. Dan zal blijken dat de ‘as van het kwaad’ niet door Damascus liep, maar wel langs Washington, New York, Brussel en Londen.

Als christen behoor ik tot de meest onpartijdige groep in Syrië. Als autochtone bevolkingsroep hebben christenen een groot aandeel gehad in de Arabische Renaissance en leveren ook nu hun bijzondere bijdrage aan de Arabische cultuur. Samen met de andere kleinere groepen en de moslims zijn zij in alle geledingen van de samenleving vertegenwoordigd en bouwen zij mee aan deze lekenstaat volgens de strikte regels van de lekenstaat en de afwijzing van iedere tegenstelling op grond van etnische afkomst of geloofsgroep. Bovendien hebben christenen geen enkele ambitie om een machtsgroep te vormen of als zodanig een deelname in de macht na te streven. Zij steunen alle goede hervormingen en zijn aan geen enkele partij gebonden. Zij zijn als kleine en eerder arme groep het deeg in het dagelijks brood van de Syrische samenleving en willen zo in alle vrijheid en eenvoud blijven getuigen van hun geloof in Jezus Christus en van het Rijk Gods op aarde. Zo zijn wij tot heden in staat geweest noodlijdende families te helpen over alle etnische en geloofsverschillen heen en worden op gelijke wijze ook door hen beschermd en gesteund. Wilt u werkelijk weten wat er in Syrië gebeurt, luister dan naar de herhaalde noodkreten van onze patriarchen, de meest betrouwbare en onpartijdige getuigen.

Excellentie, het is niet de taak van Europa om mee te helpen de Syrische regering en zijn president omver te werpen, de bevolking verder uit te moorden en het land te ontwrichten. Inmiddels hebben president, regering en volk hun wil om in onderlinge eenheid verder te leven - ondanks de gruwelijke buitenlandse samenzwering - voldoende getoond. Dit is de echte grootheid van het volk. Er zullen zeker vele tekortkomingen en gebreken zijn in het bestuur en in de samenleving. De laffe wijze waarop het Westen met zijn bondgenoten voortdurend de vele goede hervormingen - met als voorlopige hoogtepunten een nieuwe constitutie en een nieuw parlement – heeft trachten te boycotten is evenwel onaanvaardbaar en ook Europa onwaardig. 

Wat kan Europa doen? Ophouden met iedere leugen over de werkelijkheid in Syrië over te nemen en te verspreiden. Ophouden verdere steun te geven aan de omverwerping van regering en staatshoofd. Ophouden rechtsreeks of onrechtstreeks verdere moordaanslagen en verwoestingen aan te richten. Houd ook op met het huichelachtige onderscheid tussen de extreem radicale al Nousra en het vrije Syrische leger, dat noch vrij, noch Syrisch, noch een leger is. Is het voor u zo’n goed nieuws wanneer uw familie uitgemoord wordt door criminele bendes van het vrije Syrische leger en gelukkig niet door al Nousra? Houd op met steeds nieuwe drogredenen uit te werken om alsnog een militaire interventie te bewerken en het land te vernietigen. Zijn het tenslotte niet de Amerikaanse onbemande drones, die men wil inzetten en waardoor in andere landen de laatste jaren al duizenden onschuldige burgers werden vermoord? Houd op met de voorbereiding van een aanval met chemische wapens, die het Westen zelf wil plegen om daarna met valse getuigenissen, beelden en filmen de schuld aan de regering en de president te geven en dan op laffe wijze toe te slaan. Weet dat de meerderheid van alle slachtoffers in deze oorlog jonge soldaten zijn, die hun leven gaven om hun volk te beschermen. Vergeet ook niet dat de oudste beschaving en een tweeduizend jaar oud christendom in Irak vernietigd werd, toen nog door de Amerikaans-Engelse coalitie onder het motto: ‘Vrijheid voor Irak’, ook met de leugen van de niet bestaande vernietigingswapens. En de onmenselijke vernietiging van Libië door het westers imperialisme - met de actieve steun van Europa - hebben we allen recent uitgebreid kunnen volgen.

Wat kan Europa doen? De soevereiniteit van het Syrische volk en land erkennen, van Turkije eisen dat het al wat het gestolen heeft uit Aleppo teruggeeft en alle fabrieken herstelt en Syrië meehelpt opbouwen. Wie een land mee vernietigt moet het ook mee opbouwen, niet als verwoester en rover, maar met respect voor de bevolking. Wees een staatsman en geen terroristenleider. Treed in dialoog met de regering en de president van Syrië, van aanschijn tot aanschijn. Door nu Syrië te steunen en te helpen zult u pas een Europeer worden. Bovendien zal Europa door dialoog en samenwerking veel beter in staat zijn de eigen crisis te bestrijden dan door hier de grondstoffen te komen stelen, een volk uit te moorden en er zijn macht te vestigen.

Excellentie, de huidige aanval van Europa op Syrië is mensonwaardig. Het lijden van het Syrische volk is een steeds luidere schreeuw om hulp. Stop de waanzin! Het is genoeg geweest. Europa moet opnieuw gegrondvest worden op de authentieke fundamenten van de universele menselijke waarden. Zonder deze waarden heeft Europa geen zin en geen toekomst. Dan is het alleen nog maar in staat om Syrië nog meer mee te verwoesten. Europa: geen Euro zonder Pa. Wanneer u wilt meewerken om hierin een positieve ommekeer te bewerken en zo meehelpt de lijdensweg van het Syrische volk te beëindigen, verdient u de naam van tweede vader van Europa of ‘her stichter’ van Europa, wat ik u van harte toewens. Zo niet, kunt u helaas geen menswaardig politicus genoemd worden, laat staan een christen.

Pater Daniël Maes o. praem., Postel-Mol - monasterium Mar Yakub, de Orde van de eenheid van Antiochië, Qâra, Syrië,

Pasen 2013.

30-03-2013 om 07:39 geschreven door Gust Adriaensen

'Hij zei: "Het is volbracht."

Daarop boog hij het hoofd en gaf de Geest.

29-03-2013 om 12:33 geschreven door Gust Adriaensen

VI/30

Zaterdag 23 – Goede Vrijdag 29 maart 2013

Al sinds dagen heb ik nauwelijks deelgenomen aan het liturgisch gebed, omwille van de koude kerk en me beperkt tot de dagelijkse eucharistieviering. Toch volg ik geboeid de byzantijnse ritus. Ook voor hen begint nu de week van Palmzondag en deze zaterdag noemen ze de “zaterdag van de heilige en rechtvaardige Lazarus”. In de oudheid verlieten  de monniken nu hun  kluizenarij om samen de diensten van de “Grote Week” te vieren. Vandaag werd niet de “opwekking van Lazarus” gevierd maar de  maaltijd die ter zijner ere gehouden werd “zes dagen voor Pasen”. De vrome pelgrim Egerie vertelt ons hoe dit in de vierde eeuw in Jeruzalem gevierd werd. Van haar verhaal heb ik ondertussen als bedlektuur kunnen genieten.

Deze middag vieren we de eucharistie in verbondenheid met de begrafenis van die oude (84 j), gerespecteerde Mohammed Saïd Al-Bouti in de  Omajjaden moskee in Damascus. Hij werd door een zelfmoodterrorist vrijdag gedood. Al tweemaal eerder had hij een aanslag overleefd. Nu werd hij gedood samen met 49 anderen, terwijl hij een onderricht aan het geven was in de moskee van Al-Imane (het geloof). Laffer kan moeilijk. De ‘god’ van deze dader(s) is duidelijk de satan zelf. We vieren dat Jezus  gestorven  is voor de eenheid en de redding van alle volken. En Jezus is ook niet  per toeval gestorven, maar door  de beslissing van wereldheersers vermoord. De geschiedenis herhaalt zich. Deze man verscheen dikwijls in het openbaar om de mensen aan te sporen in eenheid en vrede met elkaar als één familie te blijven leven. Ik heb deze man destijds gezien bij de begrafenis, hier in de buurt , van de broer van Salim, de tweede man van Syrie. Deze Salim is ook een erg goed man, gerespecteerd om zijn sociale inzet voor iedereen. Samen met abouna Geoges en de fraters vertegenwoordigden wij het klooster Mar Yakub. Het was een fameuze plechtigheid in een enorme tent. Zowat de top van heel het land bleek aanwezig te zijn. We groetten met de hand op het hart en dronken het aangeboden tasje koffie. We kregen waarempel een plaats achter de ministers en voor de bisschoppen en achteraf een omhelzing van Salim zelf, die zijn dank uitsprak voor onze tegenwoordigheid. Ja deze oude man die nu vermoord werd, sprak langdurig op deze begrafenis. U zult het me hopelijk niet kwalijk nemen dat ik vergeten ben wat hij zei.

Ook op deze zondag kon abouna Georges, omwille van de veiligheid, die enkele kilometers van Qâra naar ons klooser helaas niet afleggen. We hebben Palmzondag dus vooral volgens de Latijnse ritus gevierd. Toch begonnen we met een kleurrijke processie in het atrium en op de grote binnenkoer. Iedereen was origineel verkleed zodat heel het joodse volk vertegenwoordigd werd: farizeeërs, gewone volk en kinderen. Allen met grote takken van de olijven. En maar zingen. En de kinderen eveneens feestelijk uitgedost en zelfs met de baby erbij.De byzantijnse liturgie kent deze dag niets anders dan jubel, lofzang en vreugde. Ze wil de triomfantlijke intocht van Jezus in Jeruzalem gedenken. Wij hebben evenwel in de eucharistie het lijdensverhaal gelezen, volgens Latijnse gewoonte.

Hoewel er op zondag buiten de plechtige eucharistie (en vrij persoonlijk gebed) geen officie voorzien is,  komen we deze avond toch samen voor het plechtige vooravondgebed van het feest van O.L.Vrouw Boodschap, dat in de byzantijnse ritus niet verplaatst wordt omwille van de Goede Week. 25 maart is hét feest van de “Moeder Gods”, gekozen omwille van 25 december. Onder invloed van Constantinopel werd  het feest reeds in de 7^de eeuw over de gehele Kerk verbreid. In het westen wordt dit feest nog bijzonder gevierd in de Ambrosiaanse ritus tijdens de kerstkring op de zogenaamde “zondag van de Menswording”. De Mozarabische ritus plaatste dit feest op 18 december, wat wellicht het oudste mariale feest is van oost en west. In de mooie dienst  van deze avond bidden we tevens voor de massamanifesatie die op dit ogenblik in Parijs bezig is voor het behoud van de fundamenten van het leven. Frankrijk is wakker aan het worden en de echte ziel van het volk openbaart zich. Tevens bidden we voor de “mars voor het leven” die nu ook  in Brussel plaats vindt.

Deze maandag in de Goede Week (25 maart: Maria Boodschap) beginnen we samen met het ‘orthros’ of het morgengebed, dat ruim een uur duurt. Indrukwekkend hierbij is het telkens herhaalde, lang gerekte klagende alleluija en de herhaalde “metanien” (knielen tot met hoofd op de grond). Tot ieders overgrote vreugde verschijnt plots tegen de middag abouna Georges uit Qâra. Hij wilde naar Deir Attieh, maar de weg was afgesloten en besloot het maar te riskeren om de taxi naar hier te sturen. Zo hadden we op dit hoogfeest van Maria Boodschap nog eens een zeer uitgebreide byzantijnse dienst. Bovendien bracht hij ons weer het laatste nieuws over Qâra. Hij is een van de weinige priesters uit het bisdom Homs die zijn kudde niet verlaten heeft en die een hechte geloofsgemeenschap vormt (van ongeveer 250 gelovigen).  Nochtans is Qâra nu dé verzamelplaats van terroristen  vanuit het noorden (Aleppo) en vanuit het zuiden (Damascus) met een grote vertegenwoordiging van de extreem fundamentalistische al Nousra met hun zwarte vlaggen. Qâra blijkt eerder een doorgang van terroristen te zijn en vooral een transit van een massa wapens. Hier is alles aan wapens te vinden wat maar denkbaar is. Terwijl wij gisteren avond beschietingen en ontploffingen gehoord hebben, zoals regelmatig gebeurt, had abouna Georges met zijn parochieanen de aanval zelf gezien. Een helikopter van  het leger had weer een opslagplaats van wapens gevonden en deze beschoten. De priester heeft goede vrienschappelijke contacten met “de oppositie”, met uitzondering natuurlijk van de onberekenbare  al Nousra. Vanaf zeven uur ’s avonds, zo vertelt hij, beginnen al Nousra mannen, gedrogeerd, in het wilde weg te schieten. Helaas kon abouna Georges niet blijven eten maar wilde zo vlug mogelijk weer terug. We hebben de dag afgesloten met het lange avondgebed en na het avondmaal nog geluisterd naar een erg interessante uitleg op casette over  de “Nieuwe Wereldorde”. En zo hebben we toch weer een mooie, rijke, mariale feestdag mogen beleven in ons familiaal gevangenisleven. Alchamdoelilei, God zij dank. De gebeden zullen de volgende dagen steeds intenser en uigebreider worden.

Melden we tussendoor dat ook hier het enthousiasme groot is om de nieuwe paus Franciscus. De hoop op eenheid tussen oost en west groeit  met de dag. En laat ons even zeggen dat er uit Syrie in de eerste eeuwen van de kerkgeschiedenis zes pausen zijn voortgekomen: de hl. Anicetus (155), Johannes V uit Antiochië (685,  stierf in 686),de hl Sergius I ook uit Antiochië (687), Sisinnius (708, stierf 21 dagen later), Constantinus (708), de hl. Gregorius III (731).

De twee figuren van liturgie  van  woensdag in de Goede Week zijn Maria Magdalena en Judas. Maria Magdalena heeft met haar tranen Jezus’voeten gewassen, met haar hoofdharen afgedroogd en Hem met de kostbaarste parfum gezalfd. Deze ene act van echte liefde en berouw was voldoende om vergeving te krijgen voor haar leven vol wanorde en zonden. Deze avond zingen we de vooravonddienst van Witte Donderdag, ruim anderhalf uur, afwisselend, zoals gewoonlijk, met lezingen in het Arabisch en Frans en met de gezangen in het Arabisch. Midden in de kerk heeft de zuster een groot doek met de afbeelding van het Laatste Avondmaal uitgespreid en versierd. In de avondrecreatie wordtnog lang gerepeteerd voor de indrukwekkende gezangen van Witte Donderdag. Vanaf nu tot Pasen zullen we vele uren van de dag in de kerk doorbrengen.

Op Witte donderdag is er een lange dienst ’s morgens en ’s middags. Na het middagmaal volgt een ruime rust. Om 18.00 u uur komen we samen om een tas thee te drinken en het lange komende officie te overlopen. Om 20.00 u wodt de plechtige eucharistie van Witte Donderdag gevierd. We bidden opdat de  Kerk, de wereld en gans de mensheid mogen intreden in de ‘Krankzinnige Liefde’ van een God die in Jezus Christus knielt voor ons om onze voeten te wassen. Er is evenwel in de byzantijnse ritus geen overbrenging van het Allerheiligste Sacrament maar de zegen van het brood, waarna ieder met olie wordt gezalfd, een stuk (lekker, vers gebakken  joods) brood krijgt en indoopt in de wijn. Hierna volgt in stilte de feestelijke maaltijd, opgelisterd mete byzantijnse gezangen. De tafels zijn versierd met kaarsen en linten. Rond 23.00 u begint dan het morgengebed van Goede Vrijdag dat tot na 3. 00 u in de morgen duurt. Hierin komen o.m. de twaalf evangelielezingen voor. Om elf uur werd de elektriciteit afgesloten en hoorden we af en toe ontploffingen. We waren verwittigd dat er bombardementen zouden komen. Om half een houden we in de kerk pauze en komt een zuster rond met een tas warme thee. De wereldgeschiedenis kent vele b elangrijke gebeurtenissene, personen, filosofieën en mythen. Wij vieren evenwelde allesovertreffende gebedurtenis van de historische kruisdood van Jezus van Nazareth, de Messias van Israël, de Zoon van God en de Redder van de wereld. Omdat ik nog herstellende ben, ben ik zelf helaas wel  vroeger moeten gaan slapen.

Wat er eigenlijk in Syrië bezig is, kan nu  ieder gewoon burger begrijpen, door rustig het geheel van de gebeurtenissen te overzien en even na te denken. Dit is helaas moeilijker voor  toppolitici die te veel tijd nodig hebben om hun geheime rapporten te lezen, welke moeten aantonen dat het absoluut noodzakelijk is Syrië te overheersen. Daardoor kunnen (willen?) zij het geheel niet meer rustig overzien en er over nadenken. Daarom heb ik een open brief geschreven aan Herman Van Rompuy, mediawerkgroepsyrie heeft hem al bezorgd  en van het secretariaat-generaal een (standaard) antwoord ontvangen waarin ze de ontvangst bevestigen en danken voor de ideeën en suggesties. Graag gedaan. Wie wil meewerken aan de noodzakelijke bewustwording en deze brief ergens wil laten verschijnen, doe maar. Een brede bewustwording kan Syrië nog mee helpen redden.

(publicatie open brief volgt)

29-03-2013 om 08:20 geschreven door Gust Adriaensen

28-03-2013 om 08:27 geschreven door Gust Adriaensen

Ene meneer De Smedt, 'raadsheer met rust' , mag in De Standaard zijn gal spuwen op het standpunt van SPA omtrent de 'hoofddoek' en in het bijzonder op de socialistische fractieleidster in de Antwerpse gemeenteraad, mevrouw Kherbache.

Ook al zou je het verwachten van een 'raadsheer, enz.' , veel sereniteit en relativeringsvermogen blijken niet uit zijn artikel. Integendeel, hij klutst alles door elkaar en scheurt herhaaldelijk te kort door diverse bochten.

Hij schuwt daarbij de grote woorden en de kwaadaardige verbanden niet. 'Kherbache geeft onze vrijheid weg', orakelt raadsheer met rust De Smedt. Kom nou, meneer De Smedt. Ik heb een sterk vermoeden dat het hem meer te doen is om een beschadigingsoperatie gericht op mevrouw Kherbache en de SPA, dan om  bekommernis om de vrijheid. 'Is een hoofddoek toelaten de eerste stap op weg naar Syrië?', vraagt deze meneer zich af. De kwaadaardigheid druipt van dit verband af. Met evenveel gemak kan je beweren dat het niet toelaten van de hoofddoek, jongeren frustreert en radicaliseert en ze klaarstoomt voor extremisme en fanatisme. 'Op school hoort geen religie thuis', stelt De Smedt. Ook niet op katholieke of joodse scholen? Waarom kikken hij en anderen, inclusief journalisten,  overigens niet over de vestimentaire gewoontes van de joden?

Kortom, deze 'raadsheer met rust' is er echt van overtuigd dat met het al of niet toelaten van de 'hoofddoek' de totale islamisering niet veraf meer is. Ofwel, en dat lijkt me meer waarschijnlijk, dient hij een specifieke politieke agenda.

27-03-2013 om 17:43 geschreven door Gust Adriaensen

Ach Rik, ik ga je missen op het politieke forum.

Nadat je, net als De Wever, via 'De slimste mens', bekendheid verworven had, werd je drie jaar geleden met glans verkozen en werd je lid van de senaat, een instelling waarvan het nut je waarschijnlijk totaal onduidelijk was en ook bleef.

Maar hoe verfrissend en prikkelend, gewaardeerde Kempenzoon, was je deelname aan het politieke debat, hoe verrassend vaak je invalshoek in de benadering van maatschappelijke problemen, hoe gevat en scherpzinnig enerzijds en badinerend, relativerend anderzijds, je spreek- en schrijfstijl. Om van te smullen was de manier waarop je kritiek op andere partijen maar vooral en in het bijzonder op je eigen partij, formuleerde. Kritiek en reflectie die de partijbonzen de gordijnen injoegen.

Nu verlaat je de politieke arena, de jungle van de macht, het adderkluwen van partijen en strekkingen, de wereld van, zoals je zelf schrijft, de schijn.

Terug naar je eerste en echte liefde: de universiteit. Evenwel niet om de faculteit Kerkelijk Recht een nieuwe boost te geven, helaas. Nee, je keert terug naar je geliefde Alma Mater om er de baas te spelen, om Rector Magnificus te worden.

Rik, Rik toch. Je bevrijdt je uit het ene moeras om wellicht in een ander weg te zinken. Van moeras naar drijfzand. Van de jungle naar het adderkluwen. Van de achterkamertjes van de politieke macht naar de machtscenakels van de KUL.

Verdrink niet, beste Rik. Verstik niet getalenteerde Turnhoutenaar. Laat de twinkeling in je ogen, die duidelijk maakt dat je alles en iedereen, zelfs God, doorhebt, niet verdoffen. Laat het bijten op je tong geen gewoonte worden. Want is er niet meer kans, zachte, ironische revolutionair, dat de academische vrijheid als rector beperkter zal blijken te zijn dan je freedom of speech als senator?

Ach, ach. Onthou ons toch niet je schitterende, geestrijke- en verstandlavende schrijfsels, waarin je in de toekomst ook de universitaire en academische wereld op een subtiele wijze over de hekel haalt, net zoals je dat met veel verve deed met de politieke clubs.

Laat je niet muilkorven door de universitaire curie, rector in spe! Bonne chance!

25-03-2013 om 11:19 geschreven door Gust Adriaensen

24-03-2013 om 19:01 geschreven door Gust Adriaensen

Nieuwe post op Mediawerkgroep Syrië

Daniël Maes: Videoboodschap vanuit Mar Yakub by Mediawerkgroep Syrië Pater Daniël Maes zijn videoboodschap voor Mediawerkgroep Syrië Conferentie 2013. De video's van de conferentie zullen de komende tijden geleidelijk op de blog verschijnen.   Mediawerkgroep Syrië | 23 maart 2013 om 05:08 | Tags: conferentie, Daniël Maes, Mar Yakub, video | Categorieën:Nieuws | URL: http://wp.me/p1RvUL-5ig Reactie    Bekijk alle reacties

23-03-2013 om 18:51 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 15 – vrijdag 22 maart 2013

Op vrijdagavond wordt de ‘acathist-hymne’ gezongen, steeds plechtiger naargelang Pasen nadert. Vandaag staat de betreffende icoon van  O.L. Vrouw  (omgeven door alle profetische aankondigingen uit het Oude Testament)  vooraan opgesteld en de zuster heeft van achter de icoon een grote blauwe doek laten vertrekken die gans de vloer van de kerk bedekt en die helemaal vesierd is. Alle banken zijn even verdwenen. Het is een liturgische dienst die eindigt met de verering van de icoon. De dienst zelf duurt een kleine  twee uur, maar wordt nog aangevuld door persoonlijke gebeden. Als het licht uitvalt, wat regelmatig gebeurt, is het helemaal romantisch met al die kaarsjes op de grond. Het is eigenlijk een prachtige byzantijnse liturgie. Kort daarna was er weer elektriciteit zodat we in het zaaltje boven ons eenvoudig avondmaal hielden rond het houtkacheltje.

Ook zaterdag blijft de versieriring in de kerk nog onveranderd. Het is immers vandaag  de “zaterdag van de acathist-hymne ter ere van de Moeder Gods”, officieel uit dank voor de bevrijding van Constantinopel in 626 en vervolgens in 677 en 717. In feite werd dit feest wellicht verbonden met de Aankondiging van de engel aan Maria en gevierd als een dankfeest voor alle bescherming en bevrijding tijdens alle oorlogen in het Byzantijnse Rijk.

Er is nog bijzonder geestelijk nieuws. De pastoor van de parochie (ten Z-W van Parijs) heeft een week van vasten en gebed gelanceerd voor de bescherming van ons klooster en voor de vrede in Syrië. Tot zijn verrassing hebben 78 parochieanen ingeschreven. Zij beginnen zondagavond met een aanbidding. Ze krijgen dan het nodige brood voor de volgende dag mee. Ze doen dan  zo goed mogelijk hun plicht en komen ’s avonds weer samen voor aanbidding en krijgen weer het brood voor de volgende dag. Omdat wij ons ook geëngageerd hebben om te bidden voor hen, moeten we nog overleggen of we deze week elke dag samen iets bijzonders doen ofwel dat we het persoonlijk doen, de ene na de andere, die een dag in vasten en gebed doorbengt. Zo hadden we het eigenlijk al voorzien voor de keuze van de nieuwe paus tot aan Pasen, maar onze nieuwe paus Francesco fietste als het ware al onze plannen al na twee dagen voorbij. Dus ieder die een vastendag voorzien had,  kan het gewoon verder doen, nu voor die parochie.

Terwijl de Latijnse liturgie nu de eerste passiezondag viert, gedenkt de Byzantijnse liturgie het grote voorbeeld van de heilige Maria, de Egyptische (einde 5^e, begin 6^e eeuw), die zich na haar dienst in Jeruzalem terugtrok in de woestijn. Na de eucharistie eten we, zoals gewoonlijk op zondag, in het atrium. Dit is helemaal afgesloten en met een straaltje zon op het dak heerst er een aangename temperatuur. Toch is het vandaag uitzonderlijk stormweer. De wind buldert rond de gebouwen en neemt alles mee wat niet vast zit en wel gedurende heel de dag. Morgen zal de schade duidelijk worden. Na de maaltijd luisteren we nog even naar de voorlezing van de eerste homilie van paus Franciscus tijdens de misviering van 14 maart  2013 in de Sixtijnse kapel, rond drie gedachten: wandelen, opbouwen, belijden. Ons leven is een op weg gaan, een wandelen met de Heer en in het licht van de Heer. Met Hem bouwen we de Kerk op  en we belijden Hem als de gestorven en verrezen Heer. Als we Jezus Christus en zijn Kruis niet verkondigen zijn we misschien priesters, bisschoppen,kardinalen of pausen maar geen leerlingen van Jezus.

Maandag is het bijna volmaakt stil. In de binnentuin is de plastieke serre voor een deel weggeblazen. Er zijn hele stukken uigescheurd en binnen zijn de radijsjes bevrozen maar alles bij elkaar valt het erg mee. Er worden kleine  serretjes gemaakt om een en ander in onder te brengen.

Om eerlijk te zijn en toch niet vervelend te worden, moet ik bekennen dat ik van de nacht op en de dag van 19 maart, het feest van de hl. Jozef hervallen ben en echt zwaar ziek geworden. Men heeft een specialist dr. binnengeloodsd die de ziekte vanaf de namiddag heeft doen keren en sindsdien is het steeds beter gegaan. Op woensdag 20 maart hebben we dan ‘s avonds zo plechtig mogelijk het feest van de Hl. Jozef gevierd. Zoals Jezus drie dagen te laat thuis was van de dorpsbedevaart naar Jeruzalem, zo hebben wij het feest van de hl Jozef met een gerust geweten een dag te laat gevierd. Ondertussen heeft de gemeenschap het klaar gekregen om niet minder dan zes keer een dr. te  laten komen, vijf verschillende. Enkele jonge mannen, moslims, vrienden van het klooster zorgen, voor gevaar van hun eigen leven, dat voor ons alle nodige  diensten worden gedaan, mensen gehaald en gebracht, boodschappen gedaan…terwijl van ons hier niemand een stap kan buiten zetten zonder gevaar voor eigen leven. Welnu, als die mannen niet in dezelfde hemel komen als ik (God wees mij genadig), dan wil ik tot God bidden Mozes voor zijn volk: Als zij er niet in mogen “…schrap mij dan maar uit het boek dat Gij hebt geschreven!” (Genesis, 32, 32). En ook de gemeenschap doet meer dan behoorlijk haar best. Als ik me laat zien in de refter, die tegelijk recreatieruimte is met zetels vooraan, komen ze al aandraven met dekens zodat ik me languit in een zetel kan leggen. Gaat het trouwens zo in een gewoon gezin ook niet? Samen hebben we dan genoten van de tv opname van de inauguratie van paus Franciscus gisteren met zijn korte krachtige preek over de hl. Jozef  als bewaarder/beschermer van Jezus en Maria, van de Kerk, van de schepping. En als er in de misviering plots een byzantijse diaken in eigen ritus het evangelie komt  voorlezen, merk je dat de byzantijnse liturgie toch wel extra luister geeft aan aan de op zich al magnifieke Latijnse liturgie. De grootse  hoop op eenheid vormde evenwel de  de patriarch van Constantinopel, voor het eerst sinds vele eeuwen aanwezig op de inauguratie van een paus van Rome. Met onze huidige franciscaanse jesuiet als paus zal de romeinse katholieke kerk het ook gemakkelijker hebben om wat nederigheid tegenover de anderen te beoefenen.