Vrijdag 7  -  vrijdag 14 juni  2013

Een klein stukje hemel in de hel van de oorlog. Het klink wat (te?) hemels, toch is er iets van waar. Het oorlogsgerommel rechts en links van het klooster neemt toe. Zwaar bewapende en bebaarde mannen hebben weer post gevat vlak voor ons klooster, wat blijkbaar toch niet direct tegen ons bedoeld is, maar als controle op het verkeer tussen het Anti-Libanongebergte (en de clandestiene traffic naar Libanon). Vermits echter het leger gaat beginnen deze streek te zuiveren verwachten we zaterdagavond of nacht vuurwerk.  Daarom wordt besloten dat we ons zaterdag allemaal terugtrekken in de veiligste plaats, die ondertussen al klaar gemaakt is als rustplaats met matrassen en hoofdkussens. Onmiddellijk na het avondeten verzamelen we in de hal, ieder met zijn zak of zakje met het allernoodzakelijkste. De kinderen hebben hun grote  schooltas gevuld en paraderen in de hal alsof ze op de bus wachten die hen naar een zomerkamp brengt. Er is hen gezegd dat het een oefening is voor het geval dat het nodig zou zijn. Gelukkig blijft het heel de avond rustig op een klein bombardement na. We zingen en vertellen wat. De baby Fadia gaat ondertussen van hand tot hand om de moeder wat te ontlasten. Iedereen probeert dit kleine wonder  op eigen wijze te vertroetelen totdat ze in een hoekje eten krijgt, nog  uit de originele verpakking. Tegen middernacht, na de nodige telefoons om precieze informatie, wordt besloten dat ieder naar zijn gewoon nestje terugkeert.

En zondag morgen zitten we als mannen weer samen te ontbijten in de binnentuin terwijl de zon heerlijk straalt.  Onze twee schildwachten houden ons op de hoogte van de gebeurtenissen en vertellen de laatste oorlogsontwikkelingen. Terwijl hier alles hermetisch afgesloten is  transporteren onze gewapende geburen  langs ons klooster hun gewonden van Qousseir. Qousseir is gezuiverd van terroristen maar die houden zich nu schuil in de boerderijen rond ons klooster. We mogen verwachten dat vroeg of laat hier de hel zal losbarsten ofwel gaat het leger, zoals gewoonlijk, heel langzaam te werk en dan kan het hier nog wel een tijd duren.  In Qousseir wordt de grote schade nu vastgesteld en vele christenen  gaan al terug naar hun vroegere woonplaats,  tenminste zij die nog iets van een huis hebben. In de kerk hebben de terroristen vreselijk huis gehouden maar volgens onze ooggetuigen is het mogelijk ze te herstellen. De bevolking is het leger nu massaal aan het helpen om een beetje de orde te herstellen.

Een van onze schildwachten die verantwoordelijk is voor het grote terrein en samen met moslims van Qara de oogst verzorgt vertelt hoe hij samen met een moslim zingend over het terrein loopt. En  onze verantwoordelijke voor de binnentuin zegt fier dat hij binnenkort in staat zal zijn 400 kg tomaten te geven aan de vluchtelingen. De tomatenstruiken die hij ruim een maand geleden geplant heeft groeien zienderogen. En ’s avonds is er geen sprake van een schuilkelder. Er verschijnen twee grote fruittaarten met zeven  kaarsjes en een half, voor mijn verjaardag. En er volgen weer  gekke sketches door de kinderen en de volwassenen, waarna gedanst wordt op erg ritmische muziek. Daarbij horen nog een reeks zelf gemaakte tekeningen van klein en groot. En een van onze schildwachten die tussendoor voor sommige inkopen zorgt , probeert te zorgen of laat zorgen, geeft me warempel een pot Westerse (Nestlé Middel East!) Nescafé, die nog niet vervallen is! Super de luxe in oorlogstijd.

Deze zondag eindigt de jaarlijkse samenkomst van de Bilderberggroep.  Nog nooit van gehoord? Dan wordt het tijd. In 1950 kwam in het hotel Bilderberg (Oosterbeek, Nl) voor het eerst een groep samen van zwaargewichten uit de diplomatie, de zakenwereld, de politiek en de media. Het werd het begin van de jaarlijkse samenkomst van de “meesters van de wereld”  die de publiciteit schuwen en hun vertrouwelijke gesprekken en beslissingen voor zich houden. Een internationaal, zeg maar westers forum. Dit jaar verzamelden ze van 6-9 juni 2013 in Hertfordshire (Eng.): presidenten (natuurlijk ook ex-koningin Beatrix), ministers, vele bankiers, directeurs van de allergrootste bedrijven…Het is de club van de “hogepriesters van de nieuwe wereldorde”, ver boven iedere democratie verheven. De VS is met een delegatie van 24 man vertegenwoordigd (o.a. die oude rakker, de 90 jarige Henri Kissinger, Nobelprijswinnaar voor de vrede, eigenlijk de gevaarlijkste pyromaan, die de hoofprijs wist te bemachtigen van de beste pompier!), Engeland heeft er 18,   Frankrijk 11 en de overige Europese landen meestal een drietal, behalve Turkije het dubbel, nl. 6, België 2  en Polen 1. Tussen de lijst van de 130 deelnemers  staat evenwel geen enkele Afrikaan, niemand uit het Midden-Oosten, geen Rus, geen Chinees.  Ze praten wel over de gang van de wereld, de buitenlandse politiek van Amerika, de toestand van Europa, het Midden-Oosten, en Afrika. Wat ze daarover gezegd hebben weet ik niet, maar  misschien zien we het aan het volgende land waar een geplande ‘spontane’ revolutie uitbreekt. Laten we in elk geval waakzaam blijven en niet onbesuisd mee doen met een verwoestende  “nieuwe wereldorde”, een “Arabische lente”, een “nieuw Midden-Oosten”, een “vrijheid voor Irak”… Er is dringend een  revolutie tegen criminele revoluties nodig.

Het uitschakelen van terroristen door het Syrische leger gaat verder.  Het leger zou Qousseir kunnen zuiveren hebben omwille van  drie factoren: de grondige afkeer van de bevolking voor de rebellen, de precieze informatie waarover het leger beschikte over de verblijfplaatsen van de terroristen en de heldenmoed van de soldaten die er alles voor over hadden om hun land en volk te heroveren. In Damascus en elders blijven we helaas zware dodelijke aanslagen op onschuldige burgers betreuren. Het leger is nu aan de zuivering begonnen van Aleppo, waar ondertussen ook een massaprotest tegen de Turkse premier Erdogan is uitgebroken. De grote moeilijkheid is dat de terroristen de burgers gijzelen en het leger wil geen massale invasie om de burgerbevolking en de stad zoveel mogelijk te sparen. Toch weet het leger vele terroristen uit te schakelen. Er zijn ook Belgen gevangen genomen. Woensdag horen we allen een vliegtuig  over het klooster enkele rondjes vliegen en dan volgt een geweldige knal. Drie van ons hebben het spel ook gezien, waarbij uit een van de boerderijen een enorme rookpluim opsteeg. We vernemen  dat er in Qara 60 terroristen werden uitgeschakeld.

De onnozele mediamanipulatie in het westen gaat onverminderd door. Regering (altijd ‘regime’ genoemd) en leger worden verweten dat ze  grote  verwoestingen aanrichten. Het wordt ook genoemd: het pro-Assad leger alsof er verschillende gelijkwaardige legers zouden zijn. In België zou je dan moeten spreken van het pro-Albert leger  en de sharia4Belgium kan dan het “Vrije Belgische Leger”  of “bevrijdingsleger” genoemd worden! Of moeten we het pro-Eliootje strijdkrachten noemen, of de milities van het rode strikje, onderscheiden van de moedige geitenbokken met de zwarte baarden? Zeg het maar en iedereen volgt wel de politieke correctheid. En dan de herrie in de Belgische pers rond het bezoek van twee politici  aan Damascus! Als commentaar in de Vlaamse pers lees ik: “Door de gewelddadige onderdrukking van president Bachar al-Assad zijn al… miljoenen mensen op de vlucht…” Is er nu echt in heel Vlaanderen geen enkele journalist die weet en ook durft schrijven dat dit een totale verdraaiing is van de werkelijkheid? Hoe kan een president door meer dan 70 % van de bevolking gedragen worden omdat hij zijn volk en land ondanks dagelijkse moorden en verwoestingen moedig weet te beschermen  tegelijk ‘door gewelddadige onderdrukking’ miljoenen burgers op de vlucht drijven? Of worden onze kranten door Qatar dik betaald om hun onzin kritiekloos te blijven uitkraaien?

In de Side Event die zopas in Geneve gehouden werd, was ook moeder Agnes-Mariam uitgenodigd en heeft een flinke toespraak gehouden over “de weg naar de vrede” waarin ze wijst op de onrechtvaardige aanklachten tegen Syrië: het ‘regime’ verwoest het land, beschermt zijn  volk niet, voorziet niet in de nodige voeding en  verzorging terwijl er geen woord gezegd wordt over de moordende aanslagen en de vernietiging van massa’s ziekenhuizen, scholen,  massa’s fabrieken, voedselvoorziening, water- energievoorziening… De terroristen en hun beschermers blijven zo netjes uit beeld, en dat is duidelijk de bedoeling. Een ander vals beeld geven de zogenaamde “Amis du Proche-Orient” (Louvain-la Neuve) die vlotjes de oorlog hier voorstellen als een interne strijd tussen de soennieten en de alawieten. Hoe komt het dan dat de overgrote  meerderheid van de soennieten regering en president steunt? Van de christenen en een deel van de clerus wordt in hun laatste nieuwsbrief (Juni 2013) gezegd dat ze de regering steunen omdat ze verplicht zijn! Is dergelijke berichtgeving  blindheid of lafheid? Is het een bewust meeheulen met de duivelse plannen van het westen? Wolven in schapenvacht zoals de zelfverklaarde “vrienden van Syrië”? Voor ons betekent het dat het westen verder wil gaan met de destabilisatie van Syrië. Wapenleveringen aan de terroristen door Europa zijn al geregeld en nu nog een extra forse levering van zware wapens om het Vrije Syrische Leger op te krikken en we zijn weer vertrokken voor een volgende vernietigende oorlogsperiode. En als de samenzweerders Syrië niet in hun macht kunnen krijgen omdat het door eensgezindheid  te sterk is, kunnen ze hun ontwrichting voorlopig verder zetten met een  oorlog in Libanon.  Wij voorzien echter dat  de terroristen binnen afzienbare tijd hier niet zozeer een tekort aan wapens hebben,  maar dat hun wapens geen mensen meer zullen hebben. Als er dan van die 5 à 600 Belgische jihadisten in Syrië nog een flinke portie terugkeert en die beginnen systematisch en met steun van het buitenland mensen te vermoorden gaan wij dan ook het Belgische ‘regime’ aanklagen omdat het zijn eigen bevolking uitmoordt en tegelijk zorgen dat die jihadisten-op-zomerkamp voldoende zware wapens blijven krijgen om hun bevrijdingswerk te kunnen doen? Is er nu echt niemand in de Belgische media die deze schizofrenie ziet en durft aanklagen?

De oogst van de kersen is binnen. De oogst van de abrikozen is begonnen maar deze gebeurt veiligheidshalve niet door ons maar door mensen van het dorp, wat goed is voor hen en voor ons. De verwerking tot confituur of moes gebeurt wel door de zusters. En er zijn vele verschillende verwerkingen. Het is  een hele kunst de mooiste abrikozen zo te ontpitten dat je nauwelijks ziet dat ze open gesneden zijn. Die dienen voor  de verkoop in Libanon.  In de kruidenplaats, met glas bedekt, worden ze samen met andere vruchten en kruiden gedroogd. Daar is het nu meer dan 50 graden, ’n ideale en natuurlijke wijze om fruit te drogen. En vergeet niet: alles is hier bio!

De mannen blijven ondertussen allerlei restauratiewerken binnen uitvoeren. De gebouwen zijn hier allemaal “op zijn Arabisch” en dat moet je zo begrijpen: het is degelijk gemaakt met degelijk materiaal, maar niet helemaal afgewerkt. Om een voorbeeld te geven. Nagenoeg alle plafonds bestaan hier uit hout,  gedragen door boomstammen. Waar deze echter in de muur gaan, dragen ze de overvloedige merktekens van  het bezetsel van de muur. En zo werden reeds een reeks plafonds proper gemaakt. Op vele plaatsen moeten ook de buitenmuren bijgewerkt worden.

Vanaf dinsdag middag zijn we erg begaan met de protestbeweging in Frankrijk die zich verzet tegen het slappe en dubbelzinnige rapport van de “Conseil Famille et Société” , getiteld: “Poursuivons le dialogue”, vanwege de  Franse Bisschoppenconferentie (mei 2013). En deze “conseil” telt twaalf leden waaronder niet minder dan zeven bisschoppen. De verwarring in wereld én Kerk omtrent het zogenaamde “homohuwelijk” schijnt zich als een dikke mist te verspreiden. Hierop is evenwel al een schitterend antwoord gekomen vanwege “l’Avenir de la culture” die een aantal stellingen uit het rapport onaanvaardbaar noemt en eist dat alle leden van deze raad ontslagen worden als onbekwaam en vervangen door mensen die meer  inzicht en moed hebben en respect tonen voor het gezond verstand, de fundamenten van het leven en de juiste leer van de Kerk. Graag willen we hun petitie steunen maar langs ons internet lukt het hier niet. ’s Middags aan tafel wisselen we van gedachten over deze twee teksten. Ondertussen ligt de kleine Fadia op een deken midden op de vloer van de refter. Ze  heeft zich voor het eerst op eigen kracht omgedraaid en is klaar om te kruipen maar dat lukt nog niet. Wanneer ze voor haar circusnummer algemeen applaus krijgt, heft ze verwonderd haar hoofdje  op en kijkt ons vragen aan.

*******

Begin volgende week krijgen velen van jullie ons driemaandelijks tijdschriftje in de bus: Hoor… 74. Daarin hebben we ons laatste artikel geschreven over de oorlog in Syrië, hopelijk toch:  “De kracht van het zwaar gewonde Syrische volk. De geplande westerse overheersing met islamdictatuur gaat niet door.”  We hebben hierbij de “tien geboden” uitgewerkt die als handleiding moesten dienen voor de “creatieve chaos”. Het zijn tien leugens die de voornaamste kwakkels van de huidige internationale politiek en media uitmaken. Dat we hiermee tegen de stroom in blijven gaan en ook felle tegenstanders kunnen kweken, mag ons niet beletten om te blijven getuigen van de waarheid en de werkelijkheid, zoals we die hier meemaken. Het gaat niet alleen om het voortbestaan van de christenen in het midden oosten, het gaat om de redding van een gans volk dat als één familie wil blijven verder leven, zoals het voor de oorlog in vrede samenleefde. Dat onze gemeenschap, wijzelf en vooral moeder Agnes-Mariam door sommigen,  pionnen genoemd worden van de geheime Syrische dienst, betaald om een dictator recht te houden en nog veel meer van dat soort, mist iedere grond van waarheid en is het antwoorden niet waard. We geven in dit nummer ook een eerste overzicht van hetgeen we hier aan vluchtelingen en mensen in nood al hebben kunnen geven, dank zij uw milde giften. De hulpverlening komt goed op gang maar de nood is ook immens.

Wie dit alles wil lezen en niet op dit tijdschriftje geabonneerd is, kan het aanvragen bij paula.smeyers@scarlet.be  (Driestraat 7, Retie).

14-06-2013 om 07:55 geschreven door Gust Adriaensen

11-06-2013 om 10:55 geschreven door Gust Adriaensen

Vanuit Hasselt naar Luik treinen. Arriveren in het nog maar vier jaar oude station Guillemins, ontworpen door de Spaanse architect Santiago Calatrava, de man die ook de futuristische gebouwen ontwierp in de vroegere bedding van de rivier de Turia in Valencia.. Genieten van deze ‘kathedraal van glas en staal’. In bewondering staan voor dit monumentale, organische, transparante station, een symbool van de Luikse stadsvernieuwing.

In het station de uitgebreide tentoonstelling ‘Ik was 20 in 60’ over de Golden Sixties bezocht. Boeiend van het begin tot het einde. Niet alleen voor degenen die kunnen zeggen ‘Ik was 20 in 60’, maar ook voor de daaropvolgende generaties.

Vele beelden en geluiden die het decennium weer tot leven brengen. Talloze herinneringen worden opgeroepen. Evoluties en revoluties op het sociaaleconomische vlak, de cultuur, de medezeggenschap, de dekolonisatie. De boom in techniek en wetenschap. De omwenteling in de seksuele moraal. Nieuwe muziekgenres die het licht zien… Kortom, een fascinerend beeld van de Golden Sixties. Een aanrader!

Later door het bruisende hart van de stad geflaneerd. Gezellige pleintjes, mooie fonteinen. Veel volk op straat, volgepakte terrasjes. De kathedraal bezocht. Het stadhuis, de markt met het perron, de vernieuwde Place Saint-Lambert met het imposante Paleis van de Prins-bisschoppen, aangedaan. Een end langs de oever van de Maas geslenterd…

Luik: echt de moeite waard.

08-06-2013 om 19:04 geschreven door Gust Adriaensen

07-06-2013 om 23:43 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 31 mei – vrijdag 7 juni 2013

In een interview dat vorige donderdag door de Libanese zender  Al Manar werd uitgezonden spreekt president Bachar  al Assad zijn vertrouwen uit dat  de rebellen uiteindelijk overwonnen zullen worden. Hij laat verstaan dat hij van Rusland anti-afweergeschut heeft ontvangen en dat de sjiitische Hezbollah aan de zijde van de regeringstroepen vecht en nu Qousseir aan het heroveren is. Hij sluit niet uit dat hij kandidaat zal zijn bij de presidentsverkiezingen volgend jaar. En hij spreekt dreigende taal tegen Israël. Israël heeft al drie verwoestende luchtaanvallen tegen Damascus uitgevoerd en houdt sinds 1967 de Syrische Göran-hoogte illegaal bezet. De president laat verstaan dat hij onder grote druk staat vanwege het volk om aan de agressie van  Israël een eind te maken.

De Nationale Syrische  Coalitie  is inmiddels in  Istanbul in vergadering, onder meer om weer een nieuwe schaduwpresident (de vierde) te kiezen want Ghassan Hitto is maar een interim. De oppositie doet een dringende oproep aan de internationale gemeenschap in verband met de aanvallen van het leger op Qousseir, waar, volgens hen, nu duizend gewonde burgers in gevaar zouden zijn. De westerse pers spreekt van een “dramatische toestand in Qousseir”. Huichelarij troef. Wij hebben in de gemeenschap meerderen die afkomstig zijn van Qousseir en bovendien vangen we een aantal families op die uit Qousseir gevlucht zijn. Ze laten ons op hun gsm beelden zien van de verwoestingen en plunderingen waarmee de “oppositie” de stad tot een spookstad heeft gemaakt. Nu het leger hen eindelijk gestopt heeft moet de ”internationale gemeenschap” hen ter hulp komen, omdat ze vanuit deze strategisch uiterst belangrijke plaats heel Syrië tot een spookstad hadden willen maken! Inmiddels heeft het Vrije Syrische Leger, uit Qousseir eindelijk verdreven, op zijn vlucht op 28 mei 2013 alle christenen vermoord in het dorp Al-Duvair, aan de grens met Libanon. Europa blijft dit Vrije Syrische Leger steunen!  Uit het voormalige Oostblok komt betere steun. De Oekraïense luitenant-kolonel Sergei Razoumovski doet een oproep om aan de zijde van al- Assad te strijden tegen de fundamentalistische islamieten om de christenen te beschermen en te redden.  Duizenden vrijwilligers uit Rusland, Wit-Rusland, Moldavië en Oekraïne hebben zich al gemeld. Deze orthodoxe christenen zijn blijkbaar vuriger om hun geloofsgenoten te verdedigen van de westerse (bijna) slapende kerk.

Ondertussen is het leger in onze buurt druk bezig. We zien niet veel maar horen des te meer: vliegtuigen, helikopters  en voortdurend bombardementen,  ontploffingen, zware doffe geluiden en af en toe een enorme knal. Op zaterdag  is er langdurig stroomonderbreking terwijl internet en telefoon heel de dag afgesloten zijn. Elektriciteit blijft ook voor een groot deel van de zondag weg maar het internet kan in de voormiddag weer gebruikt worden. We maken ons wel een beetje zorgen dat het leger, wanneer het zo dicht in de buurt aan het bombarderen is, niet “per toeval” een ding dropt op ons klooster. Een hoge luchtmachtofficier heeft wel laten weten dat hij er goed op zal letten.  Maar als je te krampachtig op iets let, doe je soms juist wat je niet wilde doen. Ik denk maar aan mijn spiegel. In de Romeinse toren is mijn kamer de enige die een wasbak heeft, of toch een soort pompsteen. Daarboven heb ik drie keer een spiegel gehangen die telkens gevallen is en kapot. De laatste keer had ik een stuk spiegel over dat groot genoeg is en dat voorlopig nog in het kadertje blijft hangen. Als het leger zich hier serieus mee gaat moeien, kan ik mijn arme spiegel wel voor goed vergeten. (Misschien verraadt dergelijke humor wel dat we niet direct angstig maar toch ongerust zijn).

Op zondag doen we mee met de wereldwijde aanbidding. Paus Franciscus gaat voor in een aanbidding in de St. Pietersbasiliek te Rome vandaag van 17.00 u tot 18.00 u en nodigt alle basilieken, parochiekerken en kapellen van religieuze gemeenschappen over heel de wereld uit om mee doen. Voor ons is dat 18.00 u en we maken er bijna wee uur aanbidding van. We hebben ook wat afwisseling  want  Nada komt met haar baby Fadia binnen en legt die op het tapijt. Fadia is als een minivliegtuig in volle   storm, alles beweegt tegelijk, afzonderlijk en toch vliegen er geen onderdelen af. Hoewel ze af en toe al flink van haar Arabische oortjes kan maken is ze gefascineerd door het kaarslicht rond het Allerheiligste Sacrament op het altaar, nu er geen elektriciteit is en  het al donker wordt.

Tijdens deze week is de oogst van de kersen is al binnen. Het zijn prachtige dikke, donker rode. Er zijn ook maar enkele tientallen kersenbomen en ze staan het dichtst bij de kloostergebouwen. Toch is er maar een enkeling van de gemeenschap die op heel onregelmatige uren even mee gaat plukken. Allemaal uit veiligheid om kidnappers geen kans te geven. Na de kersen komen de abrikozen en daarvan zijn veel meer bomen en ze staan verder op. Ik weet niet hoe die zullen geplukt geraken. Dat zullen mensen van het dorp moeten doen. Vorig jaar nog genoten we van alle vrijheid en gingen met heel de gemeenschap ganse dagen abrikozen plukken.

Over het werk hebben we vorige keer al verteld dat men hier tracht alles zo veel mogelijk zelf te doen, volgens de goede oude monnikentraditie. Op de boerderij woont wel een nieuw moslimgezin. Toen de bombardementen begonnen is het vorige gezin met zijn vier kleine kinderen uit veiligheid vertrokken. De boerderij ligt te ver van het  klooster, aan de andere kant van het terrein, weliswaar binnen de muren. Er zijn twee koeien en twee vaarzen, een 25-tal schapen, eenden, ganzen, kalkoenen, kippen…Iedere week wordt in het klooster  tweemaal yoghurt en kaas gemaakt, hoewel ik nog nergens speciaal materiaal voor het maken van kaas heb gezien. Het zijn dan nog verschillende soorten kaas, harde of zachte, naargelang de zuster die hem maakt. En die wordt dan gegeten ‘op zijn Frans’. Wij aten vroeger  brood met kaas,  hier eten ze dan kaas met wat brood. Het is waarschijnlijk onder invloed van de Franse keuken. En eigenlijk is Frankrijk het enige land dat geen keuken heeft zoals de andere landen. Er bestaat een Italiaanse keuken, een Vlaamse keuken, een Nederlandse keuken enzovoort. Alleen Frankrijk heeft een “haute cuisine”. Het zij zo. Wij eten dus af en toe kaas van eigen bereiding, met een beetje brood.

Vreugde en droefheid omwille van de bevrijding van Qousseir. Tegelijk worden door het Vrije Syrische Leger (volgens het westen de bevrijders en beschermers van het volk!) nog zoveel mogelijk christenen onderweg uitgemoord.  Een leider van Al Nousra geeft wel, ongewild,  een indrukwekkend getuigenis en geeft toe dat  Qousseir ‘gevallen’ is. “Sinds twee jaar hadden we heel de streek afgegrendeld. We hadden loopgraven voorzien, ondergrondse tunnels, duizenden wapens, een grote hoeveelheid munitie, alles hadden wij in Qousseir klaar…uw overwinning, honden van Alawieten is onzinnig, … krankzinnig. Ik heb deelgenomen aan meerdere grootse operaties in Afghanistan en Irak. Ik heb Khadaffi verslagen (!) maar ik heb nooit mannen gezien die zo vastberaden waren en zich in de strijd gooiden zonder  vrees of angst. Zij waren nog meer dan wij bereid om te sterven vanaf het moment dat zij in Qousseir kwamen. Onze strijders hebben hun wapens neergegooid en zijn  gevlucht… wij hebben de controle over de situatie verloren vanaf het moment dat de strijders van Hezbollah optraden … Toen ze naar Libanon wilden vluchten, vielen tenslotte tientallen in de valstrik die Hezbollah in de  Bekaa valei, in Baalbek voor hen gespannen had.” Op woensdag was Qousseir eindelijk helemaal bevrijd. Zelfs Israël moest de overwinning van Syrië toegeven. Door de herhaalde luchtaanvallen van Israël, die Syrië niet beantwoord heeft, heeft Israël veel meer verloren dat het gewonnen heeft.  Het zal nu uiteindelijk gedwongen worden de Golanhoogten terug te geven.

De republikeinse senator McCain heeft einde mei 2013 illegaal Syrië bezocht om te gaan praten met de commandanten van het Vrije Syrische Leger, kidnappers en terroristen, in plaats van als waardige politicus van man tot man contact te nemen met de wettige president. Zo toont hij zich een terroristenleider, zoals de meeste westerse politici en staatshoofden. Tot zijn groot spijt stelt hij vast dat al Assad stand houdt en nu de leiding heeft op het terrein. Hoe erg, hé? Hij wil dat Amerika onmiddellijk ingrijpt. Hoe naïef, hé?

Toen de strijd om Qousseir  begon, zowat twee weken geleden, dachten/hoopten  wij dat onze gewapende buren naar daar zouden vertrekken om niet meer terug te keren. Het tegendeel is evenwel waar. Terroristen die uit Qousseir konden vluchten  zijn naar hier gekomen. In Nabek en Deir Atieh heeft de verenigde ‘oppositie’ zich al overgegeven, de wapens neergelegd en wil met de regering onderhandelen. Voor ons dorp Qâra schijnt dat nog lang niet het geval te zijn. Nogmaals is met de verantwoordelijke generaal van het Syrische leger contact genomen om te vragen dat ze het  klooster laten liggen als er hevige gevechten uitbreken. Je weet wel, mijn arme spiegel… Ook deze  man heeft ons gerustgesteld. Het zal toch wel even opletten worden de komen dagen of weken. Het dreigt hier de plaats te worden van een soort eindstrijd. Met “Qâra” wordt heel onze streek bedoeld: de bergdorpjes van het Anti-Libanon-gebergte en het dorp Qâra. Wij liggen er precies middenin als een koppelteken.

In verschillende landen over heel de wereld wordt geprotesteerd als steun aan Syrië. Anderzijds krijgen landen die in Syrië een zogenaamde “volksopstand” hebben willen uitlokken  nu zelf een echte volksopstand op hun bord: Amerika, Frankrijk, Turkije… In Frankrijk is werkelijk een soort weede Franse Revolutie aan de gang. Indrukwekkend zijn  de getuigenissen van de deelnemers van de massamanifestatie  op 26 mei 2013 te Parijs in de ‘manifestation pour tous’. Een jonge reserveofficier, monnik, jurist, met meerdere militaire diploma’s en militaire onderscheidingen schrijft in een open brief aan de president dat hij zijn onderscheidingen teruggeeft. Terwijl hij met andere jongeren de avond te voren in een wake doorbracht werd hij brutaal opgepakt en 24 uur vastgehouden zonder enige aanleiding. Van de dag zelf zijn er velen die getuigen hoe zij zagen dat de oproerpolitie zelf agressie uitlokte om dan brutaal met geweld op de jongeren in te kunnen slaan. Een huismoeder getuigt hoe zij, samen met anderen brutaal werd opgepakt zonder dat er enige reden toe was. Toen zij tegen de twee politiemannen die haar meenamen zij dat ze zich schaamde in hun plaats, antwoordde een van hen: ja, wij schamen ons! Verschillenden getuigden dat hetgeen ze daar te zien kregen vanwege de politie een regelrechte ontspoorde dictatuur was. Welnu, dit is een beweging vooral van overtuigde jongeren tegen de dictatuur in  Frankrijk en tegen de afbraak van de fundamenten van de maatschappij. In Turkije is al iets gelijkaardigs bezig met niet ophoudende massamanifestaties tegen het dictatoriale regime en tegen Erdogan. Kun  je het de Syrische ministers kwalijk nemen dat ze fijntjes alle kritiek die Erdogan meer dan twee jaar  lang zo rijkelijk heeft  afgeschoten op  Assad nu terugsturen? Als Erdogan zijn volk wil respecteren moet hij aftreden, zeggen ze. Hij krijgt nu een echte Arabische lente, die deze keer noch door Israël noch door Qatar is uitgelokt, maar door zijn eigen dictatoriaal gedrag. Dat hij nu de massa gevangenen, opgesloten omwille van gewetensvrijheid, vrij laat!  En op die wijze bewerkt de vastberadenheid van Syrië een grondverschuiving in de wereldpolitiek. Fr. Hollande en R.T. Erdogan die de val van al Assad hebben willen bewerken, worden  nu zelf van hun troon gestoten. Ik vermoed dat ze de massamanifestaties niet zullen overleven.

Ondertussen erkent een intern rapport van de NAVO dat 70 % van de Syriërs achter de president staat (20 % hebben geen mening, 10 % zijn voor de rebellen). En zo hebben de Europese geleerden en deskundigen door ijverig studiewerk het inzicht verworven dat de simpelste Syrische boer al jaren had. Het verheugt het ons dat inmiddels de voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy  op de 31^ste top Rusland-EU in Ekaterinbourgh Putin en Geneve II ten volle schijnt te steunen, op basis van Geneve I.

Op donderdag 6 juni wilde ik met mijn Postelse abdijgemeenschap in de eucharistie verbonden zijn omwille van het feest van de hl. Norbertus (1080-1134). Het is een gelegenheid om het leven van deze merkwaardige apostel te vertellen. Hij ondervond in eigen midden zoveel tegenwerking dat hij in Frankrijk, zijn  orde gesticht heeft, waarna hij toch weer terug keerde. Als ik daarbij een kort Arabisch zinnetje probeer te stamelen, zie ik bij de medebroeders en –zusters  een brede glimlach, terwijl de  kinderen achter in de kapel enthousiast hun duim omhoog steken. Ik hoop dat ze ook verstaan hebben wat ik wilde zeggen. Op vrijdag 7 juni vieren we het feest van het Heilig Hart, al is dit in de byzantijnse ritus niet voorzien. We gaan bijzonder bidden en ook weer even aanbidding houden voor de bescherming van deze streek en opdat onze gewapende en bebaarde geburen zich zouden overgeven en meewerken aan een vreedzame hervorming van het land. Ook zij zijn geschapen naar Gods beeld en gelijkenis…

07-06-2013 om 22:45 geschreven door Gust Adriaensen

06-06-2013 om 08:04 geschreven door Gust Adriaensen

Op donderdag 6 juni is er om 11.30 uur een Pontificale Hoogmis in de abdijkerk van Postel, ter gelegenheid van de viering van de heilige Norbertus, bisschop en stichter van de Norbertijnen. Iedereen is van harte welkom. Norbertus van Xanten (of ook 'van Gennep') werd omstreeks 1080 geboren in de buurt van Gennep. Hij stierf in Maagdenburg op 6 juni 1134. In 1114 ging hij naar de benedictijnenabdij van Siegburg waar hij in 1115 priester gewijd werd door de aartsbisschop van Keulen. Op vraag van paus Calixtus II trok Norbertus met zijn volgelingen in 1120 naar Prémontré in Frankrijk, waar hij de grondslag legde van de orde der premonstratenzers of norbertijnen, gebaseerd op de kloosterregel van Augustinus. In 1126 werd Norbertus aartsbisschop van Maagdenburg, waar hij ook overleed. Paus Gregorius XIII verklaarde Norbertus in 1582 heilig en duidde 6 juni als zijn feestdag aan. Tijdens de Dertigjarige Oorlog brachten de norbertijnen uit veiligheidsoverwegingen de relieken van hun heilige stichter in 1627 over naar het Strahovklooster in Praag. Daar berusten ze nog altijd in het prachtige klooster met zijn wereldberoemde bibliotheek. Fresco H. Norbertus in Orvieto (Italië) Graftombe van de heilige Norbertus in het Strahovklooster in Praag

05-06-2013 om 17:50 geschreven door Gust Adriaensen

05-06-2013 om 12:38 geschreven door Gust Adriaensen

04-06-2013 om 19:35 geschreven door Gust Adriaensen

04-06-2013 om 07:47 geschreven door Gust Adriaensen

'Het Katholiek Onderwijs zal de hervormingen doorvoeren, ook al komt er geen politiek akkoord ', zegt de topvrouw van het Katholiek onderwijs in een reactie op de impasse binnen de Vlaamse regering. Gefeliciteerd Mieke Van Hecke! . Dat de top van het katholiek onderwijs voorstander is van hervormingen geeft ook aan dat ze haar pedagogische, didactische en spirituele opdracht serieus neemt. Vanuit bv. christelijke inspiratie kan je bezwaarlijk het huidige waterval- en eliminatiesysteem verdedigen. Dat bestendigt gewoonweg het bestaande onderwijs dat grotendeels een weerspiegeling is van de sociale klassen en blokkeert heel wat talentrijke jonge mensen.

Maar het was te verwachten dat op de internetfora heel wat bagger vanuit een bepaalde, ook politieke, hoek, over haar zou worden uitgestort. Daarbij ontgaat het de criticasters totaal dat vele katholieke scholengemeenschappen al geruime tijd evolueren in de richting van het wegwerken van deschotten in de 1ste graad van het secundair onderwijs en naar een brede 1ste graad.

In de verdediging van het oude systeem wordt door sommigen vanuit tactische en electorale overwegingen ook een loopje genomen met de waarheid. 'Het ASO mag niet afgeschaft worden!' luidt het dan. Tja, waar in het voorgestelde hervormingsplan wordt vermeld dat het ASO wordt afgeschaft.

Het valt dus weer op, net als enkele decennia geleden met de strijd tussen klassieke humaniora en VSO, dat het ASO voorgesteld wordt als de kers op de taart, het summum, het nec plus ultra van de secundaire schoolse vorming. ASO-fetisjisme. Gekoesterd door degenen die in het ASO de onderwijsveruitwendiging, -versterking en -voortzetting zien van de midden- en hogere klasse.

En het is waarschijnlijk dankzij de ongeëvenaarde ASO-vorming dat de tegenstanders van een hervorming in staat zijn, subiet en trefzeker de voorstanders te catalogiseren als ontegensprekelijk behorend tot de 'linkse kerk'.

03-06-2013 om 13:43 geschreven door Gust Adriaensen

De gemeenschap van Mar Yakub heeft vanaf het begin getracht te leven volgens het oorspronkelijke oosterse monnikenleven. Voor het werk betekent dit onder meer: alles zoveel mogelijk zelf doen, zodat de gemeenschap en hen die er mee verbonden zijn door eigen werk onderhouden kunnen worden. Daarom werd een groot terrein in de woestijn vruchtbaar gemaakt en er werd gezorgd voor een waterput. Nu zijn er duizenden vruchtbomen: olijven, amandelen, abrikozen, kersen, granaatappels, vijgen, appelen, peren… Meestal nog meerdere soorten. Verder is er een wijngaard, een graanveld en een zeer uitgebreide groenten- en kruidenteelt. Er is veel werk aan maar het loont  echt de moeite. Voor de maaltijden wordt uiteraard zelf gezorgd. Er is natuurlijk een grote voorraad confituur gemaakt. Ook de bereiding is bijna allemaal handwerk. De laatste groep die hier voor de oorlog op retraite kwam, bestond uit 80 personen. Ze kregen tijdens hun laatste middagmaal o.a. fritten. Ook toen was iedere aardappel met de hand geschild en in schijfjes gesneden.   De kleding wordt eveneens zelf gemaakt. En een zuster is handig in het repareren van oude maar nog goede schoenen, die ze  dan nieuwe zolen geeft en wel met het meest eenvoudige materiaal.  Net nieuw, zoals een gazet die gelezen is en netjes terug in zijn plooien gelegd. Ze heeft een berg oude schoenen in alle maten en modellen. Het is een plezier om daar even te gaan helpen. Meestal moet de oude kol met schuurpapier verwijderd worden. Zij probeert op deze wijze “de gang van de wereld” te verbeteren. Dus, oude schoenen met al of niet versleten zolen, sleffers, kreuners, poeffers brommers… alles is welkom. Dit “eigen werk” brengt mee dat de meesten nagenoeg altijd rustig bezig zijn. Ook in de lange avondrecreatie heeft de ene verstelwerk vast, de andere is  kruiden of groenten aan het zuiver maken voor de volgende maaltijd, terwijl ik het laatste toegezonden artikel van op de computer voorlees en de kinderen op de grond met een volwassene een spelletje doen of een tafel met tapijten hebben bedekt om een hut te maken (waarin ze al een schapenvacht gelegd hebben en een teddybeer)

Vrijdag en zaterdag eindigt in de byzantijnse ritus het Pinksterfeest, terwijl dit in de Latijnse ritus met Pinsteren zelf al eindigde. Vrijdagavond zijn hier de slotvespers en zaterdagmiddag wordt de eucharistie van Pinksteren hernomen. ‘s Middags aan tafel vindt ieder op zijn plaats een rode roos en een papieren kroontje met een vlam op en voor het laatst wordt het Arabische Pinksterlied gezongen. De zondag na Pinksteren is in de Latijnse ritus het feest van de Drie-eenheid. Hier is het de zondag van alle heiligen en wil er ons aan herinneren dat de vrucht van de Geest een heilig leven is door te streven naar een volmaakte liefde. Hiervoor bestaan gelukkig evenveel modellen als er mensen zijn. Iedereen is geroepen om op eigen wijze de volmaaktheid van de liefde na te streven.

We krijgen geleidelijk weer een gevoel van veiligheid. Zondagmorgen ontbijten we met de fraters in de kleine binnentuin. Deze binnentuin (30 op 40 m) is de verantwoordelijkheid  van onze medebroeder die tegelijk een van de drie schildwachten is die ons dag en nacht bewaken. Hij gaat heel vroeg slapen en wanneer iedereen slaapt begint hij te waken. Overdag bewerkt hij de tuin, maar gaat tussenin nog enkele uren slapen. Omdat een andere frater van 10.00 u tot 11.30 u moet zorgen voor de ontspanning van de kinderen, moeten we dus al ontbijten om 9.30 u en dat is wat vroeg voor zondagse normen. Wanneer ik  me in de week om 6.30 u ga wassen, hebben de fraters al hun stil morgengebed gedaan en zie ik hen in overall staan werken, maar ’s zondags is het echt een vrije dag en komt er normaal hier pas beweging tegen de middag, voor de plechtige eucharistie. Nu zitten we heerlijk aan een plastieken tafel in de schaduw in de tuin met falafels, kaas, confituur, olijven, radijsjes en thee. Daarna neemt onze medebroeder-schildwacht ons zelfs nog even mee naar een deel van het grote terrein, waar hij ook zorg draagt voor de nieuwe aanplantingen en water geeft aan de losse druivelaars die her en der verspreid staan tussen vijgenbomen. Het geeft ons de indruk alsof de oorlog al voorbij is.

De volgende dagen en heel de week is het evenwel druk met het luchtverkeer boven ons hoofd. We hebben zelfs een luchtaanval kunnen zien op een boerderij achter onze muur. Er is bovendien abnormaal veel stroomonderbreking en op maandag nagenoeg dag en nacht. In de nacht van dinsdag op woensdag zijn er voortdurend bombardementen geweest. Blijkbaar reden drie auto’s met terroristen (met gedoofde lichten) langs ons  klooster naar het gebergte om in Libanon aanslagen te plegen.  Het leger heeft hen opgewacht tot ze weer thuis waren en dan hun huis gebombardeerd. De volgende middag aan tafel vertelt ieder wat hij gezien of gehoord heeft en samen met de uitleg van de mensen van het dorp weten we ongeveer wat er gebeurd is. De dagen daarna blijft het bijzonder onrustig, ook donderdag na de aanbidding valt de stroom uit en beginnen de bombardementen weer. Het leger opereert blijkbaar tegelijk in het Anti-Libanongebergte en in Qâra.  Niemand heeft eigenlijk schrik (behalve de kinderen misschien) omdat we ongeveer weten wat er aan de hand is, maar het is niet aangenaam.

Dit alles verhoogt uiteraard, ook ongewild, de spanningen in de gemeenschap. Er zijn echter allerlei hulpmiddelen om te “ont-stressen”. Een ervan is zich gedurende een week in stilte terugtrekken. Na afspraak (en niet met meerderen tegelijk) kan men een stille week beginnen. Men hoeft nergens naar toe te komen, zelfs niet naar de gebedstijden, behalve naar de eucharistie. Het eten wordt ’s middags en ’s avonds gebracht of ergens gezet waar men het gemakkelijk kan nemen. Het uur waarop men de zorg voor de  kinderen heeft,  moet men wel blijven volbrengen. Wanneer de kinderen op de grote binnenkoer ravotten, spelen of fietsen en het is uw beurt, moet je er wel zijn en de kinderen zullen je wel min of meer gerust laten. Als die stille week voorbij  is, lijkt het alsof die medebroeder of zuster van een lange reis weer terug thuis komt en is het bij het avondeten een klein feestje. Betrokkene kan zijn of haar ervaringen dan vertellen. Ondertussen trachten we zo goed mogelijk de ontwikkelingen in het land te volgen.

Omdat dezer dagen sommigen met groot gevaar voor hun eigen leven trachten te bemiddelen met de leiders van de meest extremistische terroristen, hebben we voor vandaag en de volgende dagen een extra aanbidding voorzien van na de vespers tot middernacht, waarbij ieder vrij een tijd voor zichzelf kan invullen. Woensdag na de vespers houden we Sacramentsprocessie op de grote koer en daarmee zetten we het feest van Sacramentsdag in. Rozenblaadjes worden kwistig  voor het Allerheiligste Sacrament uitgestrooid. Daarna begint weer de aanbidding bij het uitgestelde Allerheiligste Sacrament, tot middernacht. Het feest van Sacramentsdag werd in het westen in 1264 ingesteld door paus Urbanus IV, onder impuls van onze heilige Juliana van Cornillon. Het mooie officie is geïnspireerd door Thomas van Aquino. Pas in de 18^e eeuw verspreidde het feest zich in de melchitische (= katholieke) kerk. Patriarch Maximos Hakim en Nicolas Seayegh, overste van  de orde van St. Jan van Choueir stelden het officie samen. Donderdag vieren we uitgebreid de eucharistie van het H. Sacrament en daarna houden we weer processie waarbij de kinderen nog meer rozenblaadjes strooien dan gisteren. Op het balkon van de Romeinse toren houden we even halt voor een spontaan gebed en we zegenen het dorp, het Anti-Libanongebergte en Libanon, heel het Midden Oosten en al wat er rond ligt, heel de wereld. En daarna wordt heel de namiddag vrije aanbidding voorzien bij  het uitgestelde Allerheiligste Sacrament. Natuurlijk willen de kinderen ook meedoen en tot ieders stomme verbazing blijven ze op hun knieën met een geïllustreerd evangelie ook  ongeveer een uur bezig en vertellen  daarna dat Jezus hen van alles uitgelegd heeft. Om half zeven ’s avonds komen we allen samen voor de afsluiting die toch nog ruim een uur duurt. Spontaan worden de mooiste eucharistische liederen gezonden in het Arabisch, het Gregoriaans, het Spaans, het Portugees, het Frans, het Engels en het Nederlands. Een erg genadevol gebeuren.

De Europese ministers van buitenlandse zaken zijn  deze week samen gekomen in Brussel en hebben besloten dat  wapenleveringen aan de rebellen langs de Nationale Syrische Coalitie wel mogen, terwijl de Europese financiële en economische sancties tegen Syrië  gehandhaafd blijven. Een magere troost: er is geen eensgezindheid. Oostenrijk is radicaal tegen. En madame Navi Pillay, Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor Mensenrechten (alles in hoofdletters, op hoge hakken!)  heeft woensdag in Genève alle landen opgeroepen geen wapens te leveren omdat er militair geen oplossing mogelijk is. Dat meiske getuigt tenminste nog van een beetje gezond verstand. Terroristische bendes door het buitenland gesteund en bewapend hebben de Syrische bevolking uitgemoord, vooral soldaten, alawieten en christenen. En nu komen deze Europese excellenties samen om groen licht te geven aan nog meer wapenleveringen onder druk van Engeland en Frankrijk en tot grote tevredenheid van Amerika en Israël.  Ondertussen moet het volk nog meer gewurgd worden door sancties.

De Libanese president is woensdag in de buurt op bezoek geweest, in de Beka valei, dat is maar 30 km hier vandaan, achter het Anti-Libanon-gebergte. Hij heeft meegedeeld dat er een akkoord is tussen Syrië en Libanon: iedere terrorist die van Syrië Libanon binnen komt krijgt de kogel.

Nog een pittig detail. Het Turkse dagblad Zaman (pro-regime ook nog) meld dat de politie vorige woensdag 4 kg sarin gas heeft gevonden bij al Nousra strijders in Adana (Zuid Turkije), waarmee ze naar Syrië wilden trekken om aanslagen te plegen. De zusters van de hl. Jozef van het St Louis hospitaal in Aleppo wisten maanden geleden al dat er vanuit Turkije in Syrië chemische wapens gebruikt worden. En dan Syrië maar blijven beschuldigen van het gebruik van chemische wapens!

Voor wie de schellen nu  nog niet van de ogen gevallen zijn, kan best volgende zondag 2 juni om 14.00 u naar de Israëlische ambassade in Brussel gaan (Sterrewachtlaan 40). Daar wordt een protestbetoging gehouden onder de titel: Israël, Vrije Syrisch Leger en al Nusra: eenzelfde strijd! Zij zullen u graag de nodige bewijzen wel leveren.

De tijd voor politieke discussies mag nu stilaan eindigen. Een massa mensen lijden hier honger en hebben nood aan nagenoeg alles. Ondertussen wil ik toch de vele mensen van harte danken die al vanuit hun hart hebben gegeven. We zullen al het mogelijke doen om hiermee  zo vlug mogelijk en zo zoveel mogelijk noodlijdenden te  helpen. En in de eucharistieviering bidden wij  voor al de intenties van die weldoeners van het Syrische volk. Al klinkt het als een oud vroom gezegde, wij geloven er vast in: God zal het u lonen!

*******

Internationale organisaties werken in Syrië heel de tijd op volle kracht, maar de nood is veel groter dan alle hulpmidden samen.

Onze kloostergemeenschap tracht allen te helpen die op ons beroep doen. Dank zij de ruime relaties van de gemeenschap kunnen we mee zorgen voor een volledig betrouwbare verdeling van de noodhulp. Wij werken samen met het  Nationale Volkscomitie Voor Verzoening, het ministerie van sociale zaken, het ministerie van gezondheid, de Rode Maan en als het nodig is met het Internationale Rode Kruis. Er zijn contacten met de nodige equipes over heel Syrië verspreid.