06-11-2013 om 09:21 geschreven door Gust Adriaensen

35� Want ik had honger en u gaf mij te eten, ik had dorst en u gaf mij te drinken, ik was een vreemdeling en u verleende mij onderdak,

36� ik was naakt en u gaf mij kleding, ik was ziek en u verzorgde mij, ik zat gevangen en u kwam mij bezoeken.

37� En de rechtvaardigen zullen hem vragen: Heer, wij hebben u nooit hongerig of dorstig gezien; hoe hebben we u dan te eten en te drinken kunnen geven?

38� We hebben nooit gezien dat u vreemdeling was of dat u naakt was; hoe hebben we u dan onderdak kunnen verlenen en kleding kunnen geven?

39� We hebben nooit gezien dat u ziek was of in de gevangenis zat; hoe hebben we u dan kunnen bezoeken?

40� Dan zal de Koning antwoorden: Ik verzeker u: al wat u gedaan hebt voor een van mijn broeders hier, hoe onbelangrijk hij ook was, dat hebt u voor mij gedaan!

41� Daarna zal hij zich richten tot wie links van hem staan: Ga weg van mij, vervloekten, naar het eeuwige vuur dat bestemd is voor de duivel en zijn engelen!

42� Want ik had honger en u gaf mij niet te eten, ik had dorst en u gaf mij niet te drinken,

43� ik was een vreemdeling en u verleende mij geen onderdak, ik was naakt en u gaf mij geen kleding, ik was ziek en ik zat in de gevangenis en u verzorgde mij niet.

44� Dan zullen ook zij hem vragen: Heer, we hebben nooit gezien dat u honger of dorst had, dat u een vreemdeling was of dat u naakt was, dat u ziek was of in de gevangenis zat, hoe hadden we u dan kunnen verzorgen?

45� En hij zal antwoorden: Ik verzeker u: toen u niets deed voor een van deze mensen, ook al was hij onbelangrijk, toen deed u niets voor mij!

46� Zij zullen eeuwig gestraft worden, maar de rechtvaardigen zullen eeuwig leven.�

05-11-2013 om 13:06 geschreven door Gust Adriaensen

02-11-2013 om 20:33 geschreven door Gust Adriaensen

VI/63

Vrijdag 25 oktober  - vrijdag 1 november 2013

De maskers zijn gevallen maar het drama gaat  verder

De gevechten die vrijdagavond rondom ons begonnen,  werden uiteindelijk verderop uitgevochten.  Zo hebben we in onze schuilplaats een niet al te onrustige nacht gehad. We verwachten dat de opruiming in onze streek (Qalamoon) nabij is, hopelijk met het einde van de barbaarsheden en het herstel van de veiligheid en vrede voor allen. En dat zeggen we nu al een jaar lang. Bovendien is het best mogelijk dat het leger ons dorp voor het laatst bewaard, omdat het een heel speciaal  smokkeldorp is. Dan duurt het dus nog langer vooraleer de rust hersteld is.

Inmiddels hebben duizend rebellen met wagens en machinegeweren  het politiecommissariaat van Sadad (25 km hier vandaan)  ingenomen, alsook de officiële gebouwen, het hospitaal en de post. Drie christenen werden vermoord en verschillende kerken beschadigd. Wie kon is gevlucht. Ook het naburige Hofar is door rebellen ingenomen.  Een 1.500 mensen, vooral ouderen,  vrouwen en kinderen werden gegijzeld, afgesloten van elektriciteit en water. Ze trachten te overleven met wat ze nog binnen hun bereik hebben (voor de laatste ontwikkelingen zie verderop).

En de ellende houdt nog niet op.  Zaterdagmorgen wordt het bericht verspreid dat  het Jezuïetenklooster van Sint Vartan in Aleppo ingenomen zou zijn door meer dan 2000 takfiristen (soennieten die iedere afwijking van het soennisme radicaal willen uitroeien). Het ligt in de wijk van Midane als een buffer voor de christelijke wijk. Het is een  noodkreet  aan de wereld en een vraag om gebed.  Zij hopen dat het leger hen nog kan bevrijden. (Le Veilleur de Ninive, Alep, le couvent Saint Vartan…). Hierover krijgen we verder geen bevestiging.

Al is onderhand wel duidelijk wat hier gaande is, de westerse onverschilligheid blijft  pijnlijk. De Tunesische overheid heeft terloops toegegeven dat er 800 van hun landgenoten hier vechten. Uit meer betrouwbare bron blijkt dat er niet minder dan 17.000 tot de tanden toe gewapende Tunesische fanatiekelingen in Syrië actief zijn, buiten de vele anderen! Naast de Alawieten en de Syriërs in het algemeen,  worden wel degelijk de christenen geviseerd. Tientallen christelijke dorpen zijn systematisch aangevallen, verwoest of uitgemoord. Het  doel is het meest kostbare patrimonium van de menselijke beschaving en van het christelijke geloof uit te roeien. Dit hoort tot de eindstrijd. Maaloula vormt met zijn gebuur de enige twee dorpen waar nog Aramees gesproken wordt. In één school in Maaloula werd tot voor kort Aramees onderwezen. Nu is de directeur overleden. Hafez, de vader van de huidige president was zeer gehecht aan deze school omwille van de grote culturele waarde. Het Aramees wordt hier beschouwd als de taal van Abraham en de taal van Jezus, waarmee het Hebreeuws, het Arabisch en het Syriac verwant zijn. En Sadad is een Syriac orthodox dorp uit het tweede millennium voor Christus.

Ook de westerse waanzin gaat voorlopig nog door

De westerse media, politici én christenen blijven voorlopig nog grotendeels de voorgeschreven leugens  herhalen om de vernietiging van Syrië en de uitroeiing van de christenen te bespoedigen.  Je kent het refrein inmiddels wel. Alle massaslachtingen zijn het werk van die baarlijke duivel van een president met zijn gruwelijk leger en als barbaarsheden van gewapende groepen te opvallend zijn eindigen ze hun verhaal eenvoudig met: “het is niet geheel duidelijk wie achter de aanslagen zit”.  En zo blijft het westen en zijn bondgenoten de criminaliteit voorlopig nog toedekken. In een westers artikel (het vermelden niet waard) over de jongeren in Damascus, die zich georganiseerd hebben onder de slogan “over ons lijk” worden dezen smalend vergeleken met  primitieven die zichzelf willen offeren voor een dictatoriaal stamhoofd dat ze als god vereren! De betreffende journaliste heeft geen enkel besef van hun ware motieven, noch van wat hier gebeurt en evenmin  van de eenheid, diep geworteld in het Syrische volk dat zich als één familie tot het uiterste zal verdedigen. Ondertussen kan de “oppositie”  een deelname aan de vredesconferentie van Genève 2 rustig blijven afwijzen omdat ze zogenaamd niet willen onderhandelen met een president en regering die volgens hen de oorzaak van alle ellende is in Syrië. Hiermee verliezen ze bij sommigen wel wat gezag. Immers  wie niet wil onderhandelen toont dat hij geen vrede wil. Er zijn evenwel nog genoeg anderen die denken dat de “oppositie” groot gelijk heeft. Zodoende kiezen ze er voor niet mee te doen om ondertussen met alle geweld de moorden en verwoestingen te kunnen opvoeren. Ook de officiële vredesgezant Elakhdar al-Ibrahimi heeft gemeend de dubbelzinnige rol van de UNO te moeten steunen en de rebellen een flinke duw in de rug te geven door te verklaren dat 40 jaar bestuur van de Assads nu wel genoeg is. Hij werd evenwel onmiddellijk en resoluut teruggefloten door Syrië,   Rusland en anderen.  Het is immers niet aan hem, als vreemde eend, om te  beslissen hoe er hier bestuurd  moet worden. Hij heeft nu zijn les geleerd en er zich bij neergelegd dat alleen het Syrische volk   het recht heeft over de huidige én toekomstige regering te  beslissen zonder enige regionale of internationale inmenging. Ondertussen gaan moorden en aanslagen verder, vooral gesteund door Saoedi-Arabië en Turkije. De eersten zijn woedend omdat Amerika niet meer openlijk wil meehelpen om Syrië klein te krijgen. En wanneer bedoeïenen en kamelen woedend zijn, kunnen ze dat heel lang volhouden.  Gelukkig zet Saoedi-Arabië zich hiermee zelf steeds meer buiten spel en werkt het aan zijn eigen ontbinding. Vrouwen, nog wat geduld, misschien krijgen jullie toch nog de kans om met een auto te rijden in dit koninkrijk! En Turkije heeft zulk een massa fanatiekelingen  aan de grens met Syrië verzameld dat ze tevens een gesel en reëel gevaar vormen  voor eigen land. En dan Qatar, de gewichtige kabouter, die  zijn heftigheid tegen Syrië al flink verminderd heeft. Hij denkt meer aan eigen economische belangen. Hij voorziet dat hij toch niet aan tafel zal kunnen zitten met zijn grote vrienden om de Syrische koek onder elkaar te verdelen en wil daarom nu Syrië als belangrijk transitland niet helemaal verliezen. Ook Frankrijk, een grote promotor van de ontwrichting van Syrië begint de trappers te verliezen. Nooit eerder  was een Franse president zo onpopulair. Hij heeft er alles aan gedaan om met de grofste leugens de Syrische president  omver te werpen. Nu krijgt hij van hetzelfde laken een broek. En de Fransen hebben daarvoor niet eens leugens nodig. Als er een radicale ommekeer naar rechts komt zou Frankrijk de banden met de NATO wel eens kunnen verbreken  en zal er aansluiting gezocht worden met een op geestelijk gebied rijkere bron, Rusland. Dan is er meteen hoop dat een radicale islam aan banden wordt gelegd, een op hol geslagen Amerikaans individualisme en neoliberalisme verdreven wordt, samen met het homohuwelijk, de gendergekte en de mensonwaardige  veterinaire manipulaties met het menselijk leven. Het kan nog spannend worden.

Christenen, samen met alle mensen van goede wil, sta op!

Het wordt tijd dat christenen, samen met alle mensen van goede wil, opstaan en zich verenigen om het kostbaarste erfgoed van  de menselijke en christelijke beschaving te verdedigen!

Zaterdag wordt buiten de  Syrisch orthodoxe kathedraal van Sint Joris te Damascus een indrukwekkende avond- en gebedswake gehouden met kaarsjes en plakkaten  in solidariteit met de door terroristen gegijzelde christenen van Sadad. Deze wake is een onderdeel van vijf dagen ononderbroken gebed. Syriërs van allerlei geloofsstrekkingen alsook moslims en moskeeën nemen er aan deel. Mgr. Matthew Khoury, secretaris van de Syrisch orthodoxe patriarch doet een oproep aan alle naties die tot heden Syrië en zijn heldhaftige soldaten hebben gesteund in hun moedige  strijd tegen het internationaal terrorisme. Tevens roept hij alle internationale mensenrechtenorganisaties op om nu in dit dramatische uur achter Syrië te staan. Zondagavond zien en horen we op tv dat het leger het dorp Sadad is binnengetrokken. De tientallen  vrachtwagens, die de opstandelingen hadden buit gemaakt, werden door rebellen hier in Qâra  heroverd en teruggegeven aan de priester van Sadad. Er zijn  in het dorp  veel verwoestingen aangericht aan huizen en kerken. Bovendien heeft het leger twee massagraven gevonden van 30 vermoorde mannen, vrouwen en kinderen. De  rebellen hebben  ook jacht gemaakt op een gepensioneerde generaal, Matanius Karyaks Kasis, die een  symbool was van heldenmoed. Hijzelf was echter in een ander dorp. Zijn broer werd wel gevonden en vermoord.

Voor ons is het een gelegenheid om onszelf nog striktere veiligheidsregels op te leggen en tegelijk nog intenser te bidden. We hebben nu ook op onze bij uitstek vrije zondag een doorlopende aanbidding met uitstelling van het Allerheiligste Sacrament voorzien, mét aanbidding tot middernacht,  in het vaste geloof dat daar een kracht van uitgaat voor allen.   Ook de volgende dagen houden we deze vorm van gebed aan,  opdat de mussalaha (verzoening) over heel Syrië bevrijdend werk zou kunnen doen. We wisten dat er opnieuw zou geprobeerd worden om in Muadamiyet (voorstad van Damascus) de nog gegijzelden vrij te krijgen nadat de vorige poging zo dramatisch mislukt was door plotse aanvallen van de rebellen die een valstrik hadden opgezet (zie vorige berichten). Natuurlijk zijn we zeer blij wanneer we dinsdagavond al mogen vernemen dat er nog eens 2300 vrouwen en kinderen vrijgekomen zijn. We zien ze op tv. Sommigen lachen, anderen wenen, ouderen strompelen, zieken worden gedragen. Ziekenwagens en autobussen staan klaar om hen naar een tijdelijk onderkomen te brengen. En ja, we zien ook hoe mensen moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel om de hals vallen. Indien hier enkel Syrische rebellen actief zouden zijn dan was de oorlog vlug voorbij. Bovendien heeft de president een algemene amnestie afgekondigd voor Syrische opstandelingen die de wapens neerleggen en zich overgeven. Het groot gevaar komt van de tienduizenden buitenlandse extremisten, gesteund door buitenlandse grootmachten die enkel komen om dood en vernieling te zaaien en uiteindelijk “Groot Syrië” te herstellen, maar dan als een strikt islamitische staat (omvattend Jordanië, Israël, Palestina, Libanon,  ongeveer de helft van Turkije en Irak), de ISIS (Islamitische Staat van Irak en Syrië). Deze strijders van ISIS zijn ook Raqqa binnengevallen, hebben het kruis op de kerk vernield en vervangen door hun vlag en zeggen er een moskee van te zullen maken. Deze strijders liggen zelfs overhoop met al Nousra.

Tekens van hoop

In Beiroet heeft het eerste algemeen congres voor de christenen van het oosten plaats gevonden. De initiatiefnemer dr. Faoud Abou  Nader wil de aandacht vestigen op de noodzaak van de aanwezigheid van de christenen in het oosten. Ze zijn  niet alleen de oorspronkelijke bewoners maar zij dragen ook op heel bijzondere wijze bij aan de cultuur, literatuur, wetenschap, economie en een harmonieus sociaal leven van het land waar zij wonen. Zij  zijn de voornaamste bewerkers van de vrede. Zij verdienen gehoord en gecontacteerd te worden. Met het verdwijnen van de christenen in het oosten staan de waarden van de menselijke beschaving op het spel: vrijheid, gelijkheid, rechtvaardigheid, menselijke waardigheid… Op de vraag hoe het westen hiervan overtuigd kan worden antwoordt de initiatiefnemer met een wedervraag: hoe kan de islam  in het westen vreedzaam geïntegreerd worden wanneer in het oosten de christenen verdwijnen?  Er waren vertegenwoordigers van 14 oosterse kerken aanwezig, vanuit gans het Midden Oosten, Turkije, Iran, Egypte en Marokko.

Het laatste succesvolle initiatief van de mussalaha-beweging omtrent de bevrijding van gegijzelden, werd ruim in de media verspreid. Zelfs kwam moeder Agnes-Mariam blijkbaar met een kort interview op de VRT 1 in het woensdagmiddagnieuws, zoals  vrienden ons enthousiast meldden. Ze verdient het ook. Zij is het die met het grootste gevaar voor haar eigen leven (nu nog!) telkens het initiatief neemt (weliswaar op het smeken van de mensen zelf) om persoonlijk met de rebellen contact te nemen. Bovendien is het VRT nieuws in verband met Syrië de laatste dagen objectiever aan het worden. Proficiat, doe zo voort.

Het nieuws van de plaatsing van ’s werelds grootste Christusbeeld in Saidnaya begint door te dringen. De gedachte ontstond in 2005 bij patriarch Ignace IV van Antiochië. De Russische stichting “Geestelijke erfenis van St. Paulus” en de Theologische Academie van Moskou namen het initiatief.   Een 39 meter (2 x zo hoog als onze Romeinse toren!)  bronzen beeld werd vervaardigd door de Armeense kunstenaar Artush Papoian. Het beeld werd geplaatst op 14 oktober 2013 (een feestdag van Maria bij de orthodoxen), daags nadat de paus de wereld toegewijd had aan het Onbevlekt Hart van Maria. Sommige wegen en gebieden werden gecontroleerd door de rebellen. Afgevaardigden van de Russische en Oekraïense Orthodoxe kerk konden zowel van de rebellen als van het leger een driedaagse staakt-het-vuren bereiken. En er werd gedurende drie dagen werkelijk niet geschoten! Het beeld werd geplaats op de 2.100 m hoge berg “van de Cherubijnen”, een heilige plaats zowel voor joden, christenen als mohammedanen. Het beeld draagt de titel: “Ik ben gekomen om de wereld te redden”. De monumentale en zegenende Christus in Syrië is tevens zichtbaar  in  Jordanië, Israël, Palestina en Libanon. Heer, laat UW RIJK nu komen in Syrië, in het Midden Oosten, in heel de Arabische wereld, in Europa, in Amerika, in Afrika, in Asië, in heel de wereld!

01-11-2013 om 07:48 geschreven door Gust Adriaensen

31-10-2013 om 22:03 geschreven door Gust Adriaensen

Een boeket van tien haiku’s

geïnspireerd door een prachtige wandeldriedaagse

--------------------------

                                                         Hotelgast bij het venster

De melkbleke zon

Zinkt weg in de trage Maas.

De herfst is alom.

De Hamert

De kudde schapen

Graast onverstoorbaar verder.

Ons bestaan telt niet.

Ruïne Bleyenbeek

Bouwval Bleyenbeek

Vol ijver gerestaureerd.

Verlangen naar toen.

Het Lange Ven

De bossen gerooid,

De slenk van het Lange Ven:

Herschep het landschap.

Uitkijktoren

De uitkijktoren:

Weids zicht over het Maasland.

De kerktorens wiegen.

Het Quin

Schotse Hooglanders

Spiegelen zich in het ven.

Een voorbeeld van zen.

Afferden

Het dorp Afferden:

De stroom, de grens, een kapel:

Wereld en hemel.

Duvelskuul

Zie een klapekster

Hoog in de berk bij het ven!

Blijft hij er zitten?

Het Schuitwater

Gelach vult het bos.

De boomklever slaat alarm.

Te late stilte.

Broekhuizen

Terras aan de Maas.

De veerpont vaart heen en weer.

De herfstavond valt.

31-10-2013 om 16:24 geschreven door Gust Adriaensen

DINSKA BRONSKA

Uit een oud dorp,
- kameelbruin als de steppe -
uit Plocka,
kwam Dinska Bronska.
Haar hoofddoek was pruisisch-blauw
en haar haar vlas-geel;
ook waren haar ogen blauw
als fjord-water.
Zij rook naar knoflook en spar,
zij droeg laarzen
en ging zeer zwaar en gauw.
In het "Hotel Lapland" zat zij
bij een tafel aan het straat-raam
zij schreef 'n brief.
Een haarlok viel laag op haar rode kaak
en zij stak haar tong uit,
want ze schreef moeilijk die brief
en daaronder "Dinska Bronska", haar naam.
Ze stak ook de penstok in haar mond
en zocht met haar ogen langs het plafond.
Op het papier waren 'n inktvlek
en groot gestompel van letters:
zij kocht het voor tien centiem
in de kruidenierszaak
over het hotel.
Er was 'n beetje inkt aan heur kaak.

O, Dinska Bronska;
gij vertrekt naar Canada:
de verroeste stoomboot wacht langs de kaai.
Gij laast op een almanak
der "Red Star Line"
dat Canada grotere appels,
o, hoger en geler koren heeft dan Plocka.
Het moet in Canada veel beter zijn!

O, Dinska Bronska,
met je zeer dikke vingers:
je schrijft zo moeilijk die brief.
Je ogen zoeken vliegen op het plafond.
"Moj Boze!"
Er zit 'n tranen-veeg,
o zo verdrietig,
van je blauwe ogen naar je mond.

O, Dinska Bronska!

29-10-2013 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Ja, ik heb echt te doen met Siegfried Bracke. Sinds hij zich in de politieke arena waagde, is het allemaal misgelopen. Was hij toch maar bij de VRT gebleven. Een groot aantal collega's lustte hem weliswaar rauw en vele kijkers vonden hem een bekakte betweter, maar er was toch ook respect voor zijn vakkennis.

En nu? Nu wordt met Sieg de vloer aangeveegd en moet hij van zijn eigen partij geregeld door het stof kruipen.. 't Is om compassie met hem te krijgen.

Het begon al direct nadat hij zich tot verbijstering van al wie hem zelfs maar een beetje kende, bekeerde tot het Vlaams-nationalisme. Waren er toch een aantal vroegere collega’s die zich herinnerden dat Sieg jarenlang lid geweest was van de SPA en van het ABVV! En dat hij, godbetert, onder de schuilnaam Valère Descherp vele scherpe artikels voor een socialistisch tijdschrift had geschreven. Het ergste aan die affaire was eigenlijk dat een paniekerige Bracke dat allemaal aanvankelijk loochende, het later moest toegeven en dus prompt het etiket ‘leugenaar’ opgekleefd kreeg.

De niet onaardige mevrouw Kim Geybels bracht korte tijd nogal wat opwinding teweeg in NVA-kringen. Die opwinding bereikte een hoogtepunt, ook in de media, toen Siegfried Bracke, forse kritiek, net zoals Valère Descherp in zijn tijd, uitte op haar weinig verhullende kledij. Geybels had in een interview met de VRT een hotpants aan en zedenmeester Bracke vond dit te uitdagend en sexy voor een senatrice. Siegfried ontketende zowel buldergelach als woede. Zeker de feministische vrouwen konden er niet echt mee lachen. Bracke zelf werd door de grote baas terechtgewezen en moest met hangende staart op zijn woorden terugkomen.

En dan was er het beruchte onderbroekenincident. Brackes ambitie was burgemeester van Gent te worden. Hij moest dus inwoner van Gent worden. Een onderkomen huren in Gent en er zich laten inschrijven: geen probleem. Maar iedereen, en zeker de Mollenaars, konden constateren dat Siegfried bijna uitsluitend in Mol paradeerde. De Gentse politie deed wat ze moest doen: controleren of Bracke ook effectief op zijn Gentse adres woonde. Bij dat onderzoek werd ook nagegaan of Sieg voldoende ondergoed in huis had om op een fatsoenlijke manier tussen zijn toekomstige Gentse kiezers te komen. Een en ander leidde tot grote verontwaardiging van Bracke en tot immense hilariteit bij de goegemeente. Of zijn woonperikelen er iets mee te maken hadden, is niet zeker, maar hij leed in ieder geval een smadelijke verkiezingsnederlaag tegen zijn socialistische rivaal.

Brackes ‘roadshow’ doorheen Vlaanderen, die met een berg cijfertjes en diagrammen moest aantonen hoe slecht de federale regering wel bezig was, leverde aanvankelijk enkele berichtjes in de media op, maar verzandde al vlug in totale onverschilligheid. Geen kat weet of hij er nog mee bezig is.

Met zijn stellingname dat confederalisme als doel niet zo belangrijk is, maar dat het accent op het sociaal-economische moet liggen, haalde Siegfried wel uitgebreid de pers. Maar de pret duurde niet lang. Hij werd op een vernederende wijze door zijn  grote baas teruggefloten: ‘Siegfried is een beetje stout geweest’. En Bracke kroop terug in zijn hok.

Maar Bracke is een vrije vogel, lang kan hij niet zwijgen en dat siert hem eigenlijk. Het Leuvense studentenblad Veto vertrouwde hij toe dat hij niet zo veel opheeft met vlaggen, ook niet met de Vlaamse, en zeker niet als dergelijk ‘vod’ in de wielen van coureurs terechtkomt. Nationalistisch Vlaanderen stond op zijn kop. Heiligschennis. En eens te meer moest Siegfried vliegensvlug zijn excuses aanbieden.

En het laatste vervelende akkefietje is dat Bracke zware kritiek had op de VRT, terwijl hij nog altijd op de loonlijst van de openbare omroep staat. Ongehoord, zeiden verscheidene politici. ‘Hij zou ontslag moeten nemen’, zei Open VLD’er Tommelein, ‘nu hij eigenlijk nog personeelslid is, kan dergelijke kritiek deontologisch niet.’

En zo sukkelt Siegfried Bracke van het ene incident in het andere. Politiek? Een hondenstiel.

28-10-2013 om 09:34 geschreven door Gust Adriaensen

26-10-2013 om 19:33 geschreven door Gust Adriaensen

26-10-2013 om 09:52 geschreven door Gust Adriaensen

25-10-2013 om 13:58 geschreven door Gust Adriaensen

VI/62

Vrijdag 18 – 25 oktober 2013

Satanische machten actief

Bij het zien van het toenemend geweld in Syrië is de bekoring van moedeloosheid dichtbij.  Het leger verricht heldhaftig werk door in heel het land haarden van terroristen op te ruimen. Deze rebellen hebben op meerdere plaatsen alawieten gevangen genomen en hen als slaven verplicht  tunnels  te graven, waarna de arbeiders gewoon worden afgemaakt. Sevra Baklaci, een Turkse journaliste heeft deze nieuwe gruwel van de terroristen onthuld en wordt daarom nu met de dood bedreigd. Kilometers tunnels zijn door het leger ontruimd. Toch lijkt dit werk soms op de wijze waarop wij vroeger een oude  fietsband plakten: hadden we een gat gedicht, dan loste de band weer op een andere plaats. En dat was onschuldig werk. Nu gaat het telkens om tientallen doden en een veelvoud aan gewonden. Zondag zien we op tv hoe in Hama een verschrikkelijke aanslag 37 doden eist en een veelvoud aan gewonden. Ondertussen gaan de aanslagen in Irak en elders eveneens dagelijks door. En ’s maandags wordt ons dringend gevraagd te bidden voor Sadad en zijn christenen, een dorp nauwelijks 25 km hier vandaan. Daar zijn nu rebellen binnengevallen. De toestand openbaart op tragische wijze de onbekwaamheid en vooral de dubbelzinnigheid van UNO-instellingen. Rebellen die in Syrië massaslachtingen verrichten en aanslagen plegen worden met geen vinger aangewezen. Wel horen we  dramatische oproepen tot een ‘staakt het vuren’ om het leger te verlammen en de criminelen te laten verder doen. En de officiële plicht van de ‘seksuele jihad’ voor meisjes en vrouwen,  vooral vanuit Saoedi-Arabië en Qatar, om in Syrië prostitutie te komen bedrijven in naam van de godsdienst als aanmoediging voor de terroristen, is een schande en een ontwrichting van het land, waarover geen enkele officiële instantie één woord rept. Turkije (de grootste gevangenis ter wereld voor  vrije meningsuiting) en Saoedi-Arabië (op politiek gebied de meest onbeholpen staat) krijgen alle kans en tijd om hun moorden en vernietigingen in Syrië verder te zetten. De chef van de Nationale Syrische Coalitie, Georges Sabra heeft beslist niet deel te nemen aan de vredesconferentie van Genève 2. Wat kunnen we verwachten van de vergadering in Londen vorige dinsdag van 11 westerse en Arabische landen die tot heden alles gedaan hebben om Syrië te ontwrichten maar zichzelf wel ‘vrienden van Syrië’ noemen. Zij gaan nu zogenaamd de oppositie overtuigen om aan Genève 2 deel te nemen! Ondertussen wordt alle aandacht afgewend naar de zogenaamde westerse overwinning op de chemische wapens  in Syrië. Om de werkelijkheid nog meer toe te dekken krijgt de betrokken organisatie de nobelprijs voor de vrede. Daarbij heeft de officiële onderzoekscommissie nog steeds niet één woord gezegd over de werkelijke schuldigen aan die vreselijke gifgasaanval in Ghouta  op 21 augustus. Ze proberen zo lang mogelijk de schijn overeind te houden alsof de Syrische  regering schuldig zou zijn. Toch gaan de onthullingen verder. Vier families die de massale  slachtingen en ontvoeringen door rebellen op 4 augustus in Lattakia (waar de westerse media in alle talen over zwegen) overleefden, hebben nu een officiële aanklacht ingediend en getuigen dat ze op de beelden van de gifgasaanval in Ghouta hun gekidnapte kinderen herkennen! Neen, deze zaaiers van haat en dood werken niet enkel voor menselijke motieven maar spelen mee in een wereldstrijd, geleid door satanische machten, die alle waardigheid in de mensenfamilie willen vernietigen.

Ondertussen hebben we meer details vernomen van de dramatische bevrijding vorige week van de gegijzelden in Muadamiyet-al-Cham (zie vorig bericht). Er zijn uiteindelijk 5000 mensen bevrijd geworden. De vechtersbazen  wilden echter niet dat nog meer mensen vrij kwamen. Moeder Agnes-Mariam zei dat het om te wenen was bij het zien van sommige uitgemergelde vrouwen en kinderen. En verder, dat zij werkelijk in doodsgevaar verkeerden maar uiteindelijk wilde de meest gezaghebbende onder de rebellen dat moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel vrij konden terugkeren. Een unieke foto is wel deze waarop rebellen en pro-regeringssoldaten samen olijven eten, als teken van vrede. Vrede is mogelijk in Syrië.

En dat moeder Agnes-Mariam niet alleen maar doodsbedreigingen en laster krijgt bleek deze week. Ze  werd uitgenodigd door de Nobelprijswinnaars die in Polen vergaderden. Het is te verwachten dat hieruit nieuwe initiatieven zullen voortkomen om de vrede in Syrië te bevorderen.

Hoop zaaien

En nogmaals geeft president Bachar al Assad in een interview met de Al-Maydeen tv de juiste visie op de werkelijkheid. Op waardige wijze toont hij zijn vastberaden wil om land en volk te blijven beschermen tegen het vernietigend internationaal terrorisme. Rustig en beheerst spreekt hij over de verraderlijke rol die de verschillende buitenlandse machten hier blijven spelen. Als de invoer van wapens, terroristen en geld vanuit het buitenland stopt, zal de Syrische crisis voorbij zijn.

Een gezin dat nauw verbonden is met ons,  woont  in Damascus bij hun moeder die weduwe is. Voor de oorlog heb ik nog bij hen gelogeerd en gemerkt hoe groot hun geloof is. Jeramana is de wijk waar nu dagelijks bommen vallen omdat de rebellen enerzijds de christenen viseren en anderzijds hier een toegang zoeken tot Damascus. Nu zegt de man dat het gebed sterker is dan tienduizenden terroristen. Hij vertelt hoe zij allen op wonderlijke wijze tot heden beschermd werden. De school van de jongen is door terroristen gebombardeerd. Er was enkel materiele schade. Het meisje heeft in een bombardement gezeten waarbij een deel van haar hoofdhaar gewoon werd afgesneden terwijl zij verder geen schrammetje had. Met een geleende auto van zijn broer is hij met heel zijn familie onverwachts in een kuil terecht gekomen en is overkop gegaan. Niemand van hen had enig ernstig letsel. Enkele dagen later krijgt hij net het bedrag dat nodig is om de auto te herstellen. Heel de familie blijft herhalen dat het gebed sterker is dan de aanslagen van de terroristen. Daarom verdubbelen wij ook onze tijden van aanbidding, in solidariteit met deze familie en met zovelen over heel Syrië.

In deze vreselijke oorlog zijn er werkelijk oasen. Broeder Nabil Antaki, schrijft namens de broeders Maristen uit  Aleppo een brief over de moeilijke toestand aldaar. Hun gebied  is  door terroristen afgesloten.  Toch is de situatie sinds kort verbeterd en zelf blijven ze, zolang ze kunnen, zorgen voor een driehonderdtal gezinnen: met voeding, kleding en onderwijs. Onze leuze is, schrijft hij, hoop zaaien. En dat ligt in de lijn van het Woord Gods van deze 29^e zondag: met vertrouwen volharden in gebed, geloof, hoop en liefde, over alle ontgoocheling heen.

Ons dagelijks leven

We zijn allen deze oorlog – vergeef me het woord – kotsbeu: het dag en nacht waken, de beperkte bewegingsvrijheid, onze schuilplaatsen… Toch trachten we ons leventje zo aangenaam mogelijk te laten verlopen met volgehouden gebed en werk. Dagelijks is er de gewone zorg voor het eten. Vrijdags is het erg sober en ‘s zondags is het wat feestelijker. Het onderhoud of herstel van de gebouwen gaat verder. De oogst van de tomaten is bijna voorbij. Op het grote terrein zijn de amandelen al geoogst. We kunnen het zelf niet meer, omwille van de grote onveiligheid. Arbeiders van het dorp hebben ongeveer vijftig  zakken met amandelen binnen gebracht. Inmiddels zijn ze al aan de olijvenoogst begonnen. Het schilderen van iconen gaat ook verder. Er is een opdracht  uit Libanon om een grote kruis-icoon met allerlei symbolen te versieren. De theologische vorming en de ‘geestelijke’ lessen gaan verder. Ook met de lessen Arabisch doen we zo goed mogelijk verder. vervolgens wordt gezorgd dat de kinderen hun lessen, vorming en ontspanning krijgen. En ondertussen zijn de voorbereidingen op Kerstmis al begonnen. Half oktober werd het kerstmateriaal al verzameld en boven gehaald. Zoals naar gewoonte wordt ongeveer voor alle kamers en ruimtes buiten een originele kerststal en kerstversiering voorzien. Dit wordt heel geleidelijk uitgebouwd. Een zuster is nogal handig in een soort modelbouw met karton. In de hal beneden zie ik de voorgevel van de abdij van Postel al verschijnen.

Creatief, moedig en gedurfd

Afgevaardigden van de Russische en Oekraïense  orthodoxe kerk hebben op een 2.100 m. hoge berg in Saidnaya een monumentaal  Christusbeeld opgericht. Het 39 m. hoge bronzen beeld draagt de titel: “Ik kwam om de wereld te redden”. Het is een initiatief van de  Theologische Academie van Moskou en de Russische stichting “Geestelijke erfenis van St. Paulus”. Het beeld van Christus is zichtbaar in  Jordanië, Israël, Palestina en Libanon!

Is het te verwonderen dat 50.000 christenen van Qalamoun (onze regio, ten N. van Damascus) het Russisch staatsburgerschap hebben aangevraagd?  Zij profiteren van de mogelijkheid in de Syrische grondwet om een dubbele nationaliteit te hebben. Zij willen niet direct weg maar vinden het een eer om de Russische nationaliteit te bezitten nu het westen  onverminderd terroristen blijft steunen die de christelijke aanwezigheid in Syrië aan het  uitroeien zijn. Zullen Syriërs en Russen zo stilaan de zeldzame wereldburgers  worden die nog reden hebben om fier te zijn op hun land, volk,  regering en president?

Terwijl ik donderdagavond dit bericht heb afgesloten begint het plots rond  21.00 u flink te rommelen. De verschillende rebellengroepen zijn elkaar aan het beschieten en bombarderen. Omdat het vlakbij is wordt groot alarm geblazen. Iedereen in de ene schuilplaats. Voor de derde keer een echt grote volksverhuizing. Omdat we woensdag en donderdagavond nachtaanbidding houden, moeten we  deze nu noodgedwongen onderbreken.