'Tijd voor verandering en een flitsende aanpak', moet De Wever gedacht hebben.

Niet de vermomhappenings van het (verre) verleden van de politieke concurrentie. Nee hoor. Een pandakostuum, dat is de max.

En dus hees de reeds vroeger van slobberige, frietetende Antwerpse volksjongen, in dure yup gemuteerde, en steeds maar clichématig 'hoogst intelligent' genoemde toppoliticus, zich in een pandaoutfit. En die deed hem, Jezus Maria Jozef,  bijna opnieuw in het ziekenhuis belanden. Aanleg voor slapstickvertoningen heeft hij wel.

Maar één prangende  vraag drong zich al vlug onweerstaanbaar op en ze deed  panda Bart verbleken. 

'Wie zat in het andere carnavalspandapak?', that's the question. Uit zeer betrouwbare bron wordt heet van de naald vernomen,dat de andere vermomd gebleven panda Liesbeth Homans was.

Naast panda Xing Hui en panda Hao Hao, kan België en zeker Vlaanderen zich nu ook verheugen in de aanwezigheid van panda Bart en panda Liesbeth.

Naar verluidt volgen nu enkele weken van quarantaine. Op 26 mei worden ze vanop de pui van het Antwerpse stadhuis aan de dierenliefhebbers getoond en dan worden ze, begeleid door een politie-escorte naar de Zoo gevoerd. De politievakbond heeft al laten weten dat het een grote eer voor de zwaantjes is, die taak op zich te mogen nemen.

Vanaf juni is ons schattige pandakoppel te bewonderen in de Antwerpse Zoo. De toegangsprijzen worden wel aangepast,heeft de directie al laten weten.

Het ga je goed panda Bart en panda Liesbeth in 't Stad!!

17-03-2014 om 17:33 geschreven door Gust Adriaensen

Dit is de tijd
waarin nieuwe kracht
door alles vaart.
Het gras groeit groener,
de wind is zoeler
en soms hoor je 's avonds
reeds buurtende buren.
De kinderen huppelen buiten.
Ze dansen met vriendjes
over de nieuwe straat
met kleurige linten
in hun blonde haar.

16-03-2014 om 07:08 geschreven door Gust Adriaensen

Toppoliticus De Wever, verkleed als panda, op de Nacht van Vlaamse televisiesterren (tijdens de SPERPERIODE)

Het is een reeds algemeen bekend fenomeen: De Wever gaat het liefst niet in debat met de andere partijvoorzitters. Tik op Google 'Afwezigheid De Wever' in en je krijgt een indrukwekkende absentielijst. Merkwaardig, terwijl deelname aan debatten met politieke voor- en tegenstanders toch een democratische grondhouding zou moeten zijn.

Ook in het lamentabele 'kopstukkendebat', georganiseerd door de Leuvense rechtenkring, was geen De Wever te bespeuren en moest Francken de NVA vertegenwoordigen. En die bracht het er nog slechter vanaf dan de andere 'kopstukken'.

Aan de Morgen verklaarde De Wever het volgende, als een van zijn verontschuldigen:

 "Er was een plenaire zitting in het Vlaams parlement en ik heb daar zitting. Tot aan de Paasvakantie ga ik werken en besturen."

Toch even checken, dacht ik.

En er was inderdaad op 12 maart een plenaire zitting van het Vlaams parlement maar....dat was een MIDDAGZITTING. Het debat startte pas 's avonds om 20 uur, in werkelijkheid pas rond 20.30 uur omdat Beke te laat was.

Die plenaire zitting kon dus geen beletsel zijn om aan het debat deel te nemen.

16-03-2014 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

VIII/1

Vrijdag 14 maart 2014

Dank om jullie meeleven

Een vluchtige blik in de overvloed aan emails heeft ons erg bemoedigd.
Dank om de vele tekenen van meeleven, meebidden, meestrijden en meelijden. Dank om de veelvoudige concrete hulp, zowel vanwege afzonderlijke personen, parochies en groepen. Het doet de mensen hier goed wanneer ze merken dat er in het buitenland mensen zijn die om hen geven. Wij bidden dagelijks voor jullie met een dankbaar hart. Zoals ik al vertelde, worden de hulpgoederen van hieruit verdeeld over heel de streek. Zelf kunnen we omwille van de onveiligheid nog niet buiten komen maar een groep vrijwilligers (die ik “de 12 apostelen” heb genoemd) doet uitstekend werk en tracht ook elders een dergelijke bezielde groep op te richten om tegelijk de dorpen als echte broedergemeenschappen weer op te helpen opbouwen. Ondertussen denken ze al aan een volgende stap, nl. werkgelegenheid scheppen zodat de mensen terug hun eigen kost kunnen verdienen. Dit is niet bedoeld in een sfeer van de westerse vernietigende ‘vrije concurrentie’ maar in een geest van solidariteit. Er zijn her en der fabrieken en bedrijven falliet die mogelijk terug opgericht kunnen worden. Een klein bedrijfje dat zelf goed werkt en tegelijk een ander bedrijfje helpt, wordt er zelf ook beter van. Concurrentie is uiteindelijk gebouwd op naijver, onderdrukking en geweld.

Vreugde en pijn

Zondag en maandag verkeerden Damascus en zowat heel het land in feeststemming om de bevrijding van de zusters van het orthodoxe St. Tekla klooster van Ma’aloula. Op tv hoorden we ontroerende getuigenissen, ook van moslims die nog eens het verlangen naar een leven in vrede en eenheid uitdrukten: christenen en moslims vormen éénzelfde Syrische familie. Er klonken ook woorden van verzoening en hoop. Een vrouw zei het zo: “Ze kunnen wel kerken, moskeën, kruisbeelden en mariabeelden vernietigen, maar ze kunnen niet de sura over Maria uit de koran verwijderen!” Jammer dat de zusters in hun naïviteit hun ontvoerders, Al Nousra, openlijk hebben bedankt en zelfs geprezen. Voor de heel de bevolking die zo erg heeft geleden en nog lijdt onder de gruweldaden van deze groep over heel het land is dit wel erg pijnlijk. Blijven we hopen en bidden dat ook de andere ontvoerden, zoals de twee bisschoppen van Aleppo spoedig vrij komen.

De toestand

We hebben ongeveer wat noodzakelijk is en zijn veilig. Van woensdagnacht tot donderdag in de late avond was er nog eens een lange stroomonderbreking en dat is romantisch maar echt niet plezierig. De algemene toestand blijft geleidelijk verbeteren. Het leger opereert voorzichtig en zeer systematisch. Rebellen worden zodanig omsingeld dat ze zich nog kunnen overgeven of vluchten. De rebellen worden niet in een wurggreep genomen omdat ze dan dreigen iedereen te vermoorden die in hun buurt is.

Het weer

Wat in België een alledaagse pretbederver is wordt hier deze week een blij geschenk: de regen. We hebben alle dagen even een flinke bui gekregen en daarna weer zon. Zo heeft de natuur zelf deze week het voornaamste werk op het terrein gedaan. De woestijn zal hopelijk weer kunnen bloeien.

De grote slag

Dat we nog leven en dat het klooster nog recht staat mag een wonder heten. Hiervoor is ook geen enkele menselijke verklaring voor handen. We bleven wel trouw aan twee opdrachten. Vooreerst hebben we onszelf de strengste veiligheidsmaatregelen opgelegd, wat we pas later kunnen uitleggen. Vervolgens hebben we dagelijks vurig gebeden voor bescherming van volk, land en onszelf. Met duizenden waren ze hier rondom ons en in de omgeving, de mannen met zwarte baarden en zware wapens. En dat al gedurende maanden. Achteraf vernamen we dat ook van buitenaf al gedacht werd dat de rebellen het klooster hadden ingenomen en dat het leger beter heel het klooster kon bombarderen. Het leger bleek echter kinderen in het klooster opgemerkt te hebben. Het is anders verlopen. Ziehier hoe wij het beleefd hebben.

Vanaf woensdag 13 november 2013 hadden we ons al verschuild. Op vrijdag horen we een enorme knal en dringt het stof door tot onze schuilplaats. Er is een groot gat geschoten in het gebouw met gevolgen voor gans de constructie. Dus, ook hier zitten we niet meer veilig. Tussen de beschietingen door vluchten we twee per twee nogmaals naar een andere schuilplaats.

Vanaf zondagmorgen 17 november 2013 worden de bombardementen en beschietingen steeds heviger. We zullen deze nacht toch moeten vertrekken. Naar een naburig dorp? Ieder maakt een pakje met de allernoodzakelijkste warme kleding. En ondertussen in onze schuilplaats maar rozenhoekjes bidden en liedjes zingen. Het is een vurig gebed dat dient tevens om de aandacht van de kinderen af te leiden bij deze zware bombardementen. Zelfs de moslimkinderen kennen ondertussen het Weesgegroet al. De toestand wordt zo erg dat we niet tot deze nacht kunnen wachten en zo vlug mogelijk moeten vertrekken. De pakjes, zakjes of kleine rugzakken die ieder voor zich heeft klaar gemaakt, worden bij elkaar gelegd. In de kerk houden we een korte gebedsdienst en nuttigen alle geconsacreerde hosties. Ik geef ook de algemene absolutie. Dit klooster moeten verlaten is hartverscheurend. Maar… zoals het voorheen was, zo is het ook nu weer. Het blijkt veel te gevaarlijk om te vertrekken. Door één stap buiten de muren te zetten zijn we al overgeleverd aan terroristen, die zich tot in onze tuin bevinden. Eigenlijk is het een opluchting dat we moeten blijven. Tussendoor worden heel de voormiddag allerlei kleine versnaperingen, die nog voor handen zijn, boven gehaald: thee, warme melk, restjes eten… Op de middag vieren we toch maar de zondagseucharistie met een kleine tafel in de kerk zelf, omdat het sanctuarium niet zo veilig is als het schip van de kerk. Dan barst de hel pas voor goed los, maar wij vieren verder. Oorverdovend lawaai overdondert onze gebeden. We geven elkaar de vredewens alsof het de laatste keer is dat we elkaar nog levend zullen ontmoeten. Daarna eten we iets met zijn allen opgepakt, zittend op de vloer in de kleine aanpalende ruimte die dienst doet als keuken. Beschietingen en ontploffingen gaan gewoon door. In de namiddag beginnen enkele zusters in onze schuilplaats de grote acathisthymne ter ere van Onze Lieve Vrouw te zingen, waardoor Constantinopel in 626 bevrijd werd. Deze wordt voltooid met alle gezangen er bij, zoals in de vastentijd en duurt uren. En alles met kaarslicht. Hierbij worden de liturgische gezangen van de Goede Week en Pasen nog gevoegd als een viering van de overgang van dood naar leven. We hebben nog nooit deze mooie gezangen zo goed gerepeteerd. Ondertussen komen schildwachten voortdurend zeggen hoe de toestand er bij staat. Het leger drijft de rebellen wel in het nauw maar er komen ook hele horden nieuwe rebellen bij. In de tuin en rondom het klooster zit het vol met zwaar bewapende rebellen. In de nacht houden we nog een evaluatie voor onszelf waar ieder eerlijk tracht te vertellen hoe hij of zij deze situatie beleeft. Tegen twee uur ’s nachts vallen de meesten in slaap.

Maandagmorgen 18 november 2013. Van 4 u tot 6 u enorm en aanhoudend geknal met zware bombardementen. De gebouwen daveren. Wat gebeurt er? De meesten zijn klaar wakker en beginnen te bidden. Het is nu duidelijk dat we het mikpunt zijn voor de terroristen, die met onze gemeenschap voor goed willen afrekenen, zoals helaas in de voorbije eeuwen al herhaaldelijk is gebeurd. Is dit het laatste uur van Mar Yakub, waar we ons op voorbereid hebben? Het uur O? We kunnen alleen bang afwachten en ondertussen goed voor elkaar trachten te zorgen. Plots vliegt de deur van onze schuilplaats open en een man valt binnen. Hij druipt van de regen en zegt met een brede glimlach van oor tot oor: “Wees niet bang, de toestand is onder controle”! En dat bleek ook ongeveer zo te zijn. Massa’s rebellen zijn door het leger in het nauw gedreven en plots in paniek gevlucht. Deze blijde boodschap kwam als van een engel uit de hemelse legerscharen van de heilige Michaël. Geloof het of niet, de naam van deze man was “Roech Allah”, Geest van God!

15-03-2014 om 12:58 geschreven door Gust Adriaensen

Geef je opdracht aan de politiek op www.barsten.be !

14-03-2014 om 18:09 geschreven door Gust Adriaensen

Op www.vatican.va vind je een online boek met foto's en citaten uit toespraken van paus Franciscus gedurende het eerste jaar van zijn pontificaat.

13-03-2014 om 16:11 geschreven door Gust Adriaensen

Op internet kon je het 'kopstukkendebat', georganiseerd door de Leuvense rechtenkring volgen.

Wat was me dat een rommeltje. Naar inhoud en vorm.

Een uiterst zwakke moderator, die helemaal niet opgewassen was tegen zijn taak. En kopstukken van de politieke partijen, die vaak door elkaar en tegen elkaar schreeuwden. Vooral Francken (NVA) maakte graag gebruik van zijn stemsterkte.  Weinig zeggende en verwarde tussenkomsten wisselden af met gescheld. Tobback (SPA)  noemde Mertens (PVDA+) een 'Cubaan' en Bruno kreeg van de weeromstuit van Peter 'kaviaar' op zijn brood. Beke (CD&V) dacht humoristisch te zijn door even voort te borduren op de assist van de moderator in verband met de massa 16-jarige vrouwelijke fans van Wouter, maar dat was een pijnlijke en vooral gênante mislukking. Francken was zo galant om Rutten in te peperen dat ze 'uit haar nek kletste'. Die gedroeg zich en sprak de hele tijd als een betuttelende schoolfrik uit een andere eeuw. Annemans (Vlaams Belang) zat er meestal apathisch bij. Het is duidelijk dat deze man het beu is, het interesseert hem niet meer. Als voorzitter is hij een mislukking. Hij kan het niet. En hij weet dat. Hijzelf en zijn partij zitten in het kamp van de losers. Wouter Van Besien (Groen) bleek nog de meest geciviliseerde deelnemer te zijn.

Ook bewees dit 'debat' (?) nog maar eens hoe zwak de taalbeheersing van onze politieke topfiguren is. Geen van hen slaagt erin een soepele en accurate algemene taal te spreken. Kromme zinsstructuren, foutief woordgebruik, contaminaties, incorrecte zegswijzen, Verkavelingsvlaams..., waren schering en inslag. Al bij al kwamen Wouter van Besien en Bruno Tobback nog het best voor de dag. Zij produceerden alleszins het grootste aantal correcte zinnen en hun vocabularium was over het algemeen sober en vrij nauwkeurig.

En dan de inhoud. Tenenkrommend! Eindeloos geouwehoer over staatshervormingen en confederalisme, hoewel voortdurend beklemtoond werd dat het geleuter over die dingen nu maar eens moest gedaan zijn, want dat de sociaal-economische toestand en hervormingen veel belangrijker zijn.  Francken was die mening eveneens toegedaan maar dat belette niet dat hij zich daarin vooral uitleefde en gedreven toonde. Ook bij Annemans was er voor die materie even belangstelling te merken, die des te meer opviel tegen de achtergrond van de lethargische, sombere, cynische stemming  van de Belangvoorzitter.

Toen dan toch nog de sociaal-economische visie en plannen aan bod kwamen, kregen de tussenkomsten van Tobback, Van Besien, Rutten en Beke, meer body en profilering, liet Mertens zich opmerken door hartstochtelijke verontwaardiging, verdween Annemans naar het geestenrijk en zakte Francken helemaal weg, zeker toen hij uitspraken van belangrijke partijcollega's voor de voeten geworpen kreeg omtrent '30 miljard lastenverlaging' en de 'afschaffing van het tijdskrediet'.  Mokerslagen die hem helemaal van slag brachten.

Amen en uit. Het werd ook de hoogste tijd. Politieke treurigheid moet het overheersende gevoel geweest zijn, dat de meeste internetkijkers bekroop, besefte ik. Hoewel een borrel niet echt soelaas brengt, was ik er, en waarschijnlijk velen, toch aan toe. Er staat ons nog wat te wachten eer het dé verkiezingsdag is!

13-03-2014 om 08:33 geschreven door Gust Adriaensen

Op verscheidene plaatsen wordt door Broederlijk Delen op vrijdag 14 maart  'Koffiestop' georganiseerd. Graag uw steun voor deze actie.

12-03-2014 om 09:26 geschreven door Gust Adriaensen

Nog nooit zijn de gazetten zo gul geweest in het toekennen, zonder conclaaf, van de titel 'paus', als de laatste tijd. De papenvreters van De Morgen, die alleen maar met toegevoegde walging, de echte paus op hun bladzijden een plaatsje gunden, spannen ongetwijfeld de tiara.

Nu evenwel op korte tijd, spijtig genoeg, zowel de 'kunstpaus' als de 'operapaus' verscheidden en als 'paus' met zekerheid ten hemel zijn opgestegen, moeten de kwaliteits- en andere kranten dringend op zoek naar andere pausen.

Graag doe ik hun, uiteraard geheel vrijblijvend, een aantal suggesties. Wat denken de redacties over:

-Rik Torfs als kulpaus

-Wim Delvoye als kakpaus

-Herman Brusselmans als kutpaus

-Bart Dewever als indépendancepaus

-Jef Vermassen als melodramapaus

-Tom Waes als gevloekpaus

-Liesbeth Homans als ijspausin

-Roland Duchatelet als voetbalcommercepaus

-Hugo Camps als gescheldpaus

-Wouter Beke als Leopoldsburgpaus

-Tom Boonen als Kempenpaus

-Natalia als dialectpausin

-Herman De Croo als dinosaurussenpaus

-Elio di Rupo als polyglottenpaus

-enz., enz.

Keuze te over!

11-03-2014 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

De vastenperiode nodigt uit tot barmhartigheid.

10-03-2014 om 07:56 geschreven door Gust Adriaensen

Gerard Mortier: internationale opera-intendant, 1943-2014.

'Ik heb me verzoend met de eindigheid' (oktober 2013)

09-03-2014 om 14:58 geschreven door Gust Adriaensen

Johan Slaats:

'Vasten is geen ouderwets gedoe, geen exotische rariteit en geen dieettrucje. In deze tijden van consuminderen -niet omdat het een mode is, maar omdat het stilaan onvermijdelijk wordt- is vasten een noodzaak. Het 'oefent' immers een bijzonder belangrijke ingesteldheid.'

09-03-2014 om 08:02 geschreven door Gust Adriaensen

07-03-2014 om 19:15 geschreven door Gust Adriaensen

Er is een rel ontstaan omtrent de afgelasting van een expositie over 175 jaar fotografie in Vlaanderen in het bekende Musée de la Photographie in Charleroi. De reden zou zijn dat de curator secretaris is van de N-VA-fractie in de Kamer.

Minister Bourgeois was er als de kippen bij om de onverdraagzaamheid van Wallonië aan de kaak te stellen. En de teneur van vele mediaberichten ging in dezelfde richting.

Wat blijkt nu? Niet Charleroi of Wallonië zijn de oorzaak van de afgelasting maar een groot deel van de aangezochte Vlaamse fotografen weigerden met de curator in zee te gaan. De curator-fractiesecretaris zat zonder plots zonder kunstenaars en dan is het moeilijk een tento te organiseren.

Werd de waarheid over die rel door de media meegedeeld aan het grote publiek? Amper. Alleen in Ter Zake werd er aandacht aan besteed.

Nog opvallender is dat Walloniëkenner Guido Fonteyn weliswaar de kans krijgt een opiniestuk te schrijven in De Standaard (6 maart) maar de kans niet benut om de puntjes op de i te zetten. Na lezing van zijn artikel krijg je zelfs de indruk dat het Charleroi en Wallonië waren die de tentoonstelling onmogelijk maakten.

Tot slot: curator Johan Swinnen zou er goed aan doen zich eens te bezinnen over zijn deel van de verantwoordelijkheid voor het mislukken van het project. De vermoorde culturele onschuld uithangen in dergelijke situatie en de schuld uitsluitend en dan nog op een mistige manier bij anderen leggen, pleiten niet voor een professionele aanpak op niveau. 

06-03-2014 om 09:49 geschreven door Gust Adriaensen

In een interview met de Italiaanse krant 'Corriere della Sera' heeft paus Franciscus het o.a. over het seksueel misbruik:

'De gevallen van seksueel misbruik zijn vreselijk en laten diepe wonden achter. Benedictus XVI is erg moedig geweest en heeft de weg geopend. Op deze weg heeft de Kerk al veel gedaan. Misschien wel meer dan iedereen. De statistieken over het geweld tegen kinderen zijn overweldigend en tonen aan dat de meeste gevallen zich afspelen in de families en in de buurt.

De Katholieke Kerk is misschien het enige openbaar instituut dat iets met transparantie en verantwoordelijkheid heeft ondernomen. Niemand heeft meer gedaan dan de Kerk en toch is zij de enige die wordt aangevallen.”

05-03-2014 om 16:38 geschreven door Gust Adriaensen

Mark Van De Voorde stelt in Tertio terecht dat de bewering dat de Staat neutraal moet zijn, nergens op slaat. De Staat is eigenlijk nooit neutraal. Het Strafrecht bijvoorbeeld, is een codex van moraal en morele waarden.

Des te meer geldt dat de Staat niet neutraal kan of mag zijn, wanneer het gaat om het levenseinde. Want dat raakt aan de axioma's van het humane samenleven.

Het heeft ten eerst te maken met het belangrijkste en allereerste mensenrechtl: de lichamelijke integriteit.

De eed van Hippocrates is overduidelijk. Letterlijk luidt die als volgt: 'Nooit zal ik om iemand te gerieven, een dodelijk middel voorschrijven of een raad geven, die, als hij wordt gevolgd, de dood tot gevolg heeft.'

Ten derde is er het universele gebod 'Gij zult niet doden', dat enkel uit zelfverdediging en in oorlog onder strikte voorwaarden kan worden geschonden.

05-03-2014 om 13:55 geschreven door Gust Adriaensen

Om zijn bijna altijd naar inhoud en stijl boeiende columns te vullen, delft Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, graag herinneringen, anekdotes uit zijn verleden op en verbindt ze met gebeurtenissen van nu. Een vruchtbare en boeiende methode, die uiteraard geen aanspraak kan of wil maken op objectiviteit of historische correctheid, maar wel geleidelijk aan een beeld creëert van de persoon Torfs.

Wie is die Kempense jongen die het, alle verhoudingen in acht genomen, toch wel enigszins gemaakt heeft?

Een talentrijke man. Een product van de welgestelde katholieke middenklasse van de jaren vijftig. Iemand die nooit voor één gat te vangen is geweest. Meer dan waarschijnlijk geen student die vlammende maatschappijkritische pamfletten schreef of verspreidde, niet iemand die meeliep in betogingen, die er overigens nog amper waren in de universiteitssteden in de jaren zeventig. Rik Torfs wiegde probleemloos mee met de politiek brave en sociaal lethargische studentengeest van die tijd.

Rik Torfs heeft er altijd van gehouden, 'beschouwer' te spelen, zich 'buiten spel' op te stellen, en zo de handen en vooral alle gedachten vrij te houden.

In essentie een speler. Een briljante man die graag koketteert, die graag dandineert. Met taal, met visies, met mensen, met ideeën, met politieke partijen, met instellingen, met goden en duivels. En het kost hem allemaal weinig moeite, het is hem in de schoot geworpen.   Dat alles charmeert en intrigeert.

Een speler in zijn studententijd, die zich het liefst offside opstelt. Een speler als hoogleraar. Een speler in de politiek. Een speler op het tv-scherm. Een speler als rector. Een speler als columnist.

En een speler zorgt ervoor afstand te houden, zich niet te laten ringeloren door engagement dat snijdt, dat brandt. De monkellach behouden. De filosofische, relativerende, ja zelfs wat weemoedige attitude koesteren.

Nu ook weer in zijn laatste column 'Links'. Lees hem aandachtig. Geniet ervan. Maar hopelijk word je je er ook van bewust dat de 'vertedering' waarover Rik schrijft, eigenlijk de neerbuigende 'meewarigheid' is, die altijd kenmerkend is geweest voor het 'geciviliseerde' deel van de Vlaamse middenklasse-intellectuelen, wanneer ze het hebben over het naïeve idealisme van 'links'.

03-03-2014 om 11:56 geschreven door Gust Adriaensen

In zijn Vastenbrief windt bisschop Bonny van Antwerpen er geen doekjes om: het recht toekennen om te verzoeken om de eigen dood, is het overtreden van het verbod te doden, dat de basis van onze humane samenleving vormt:

'In de Kamer heeft een meerderheid van volksvertegenwoordigers zijn goedkeuring gegeven aan de uitbreiding van de euthanasiewet voor minderjarigen. De meerderheid was duidelijk tevreden: dat onderdeel ontbrak volgens hen nog aan de bestaande euthanasiewet, minstens op ideologisch of principieel vlak. Een minderheid van volksvertegenwoordigers stemde tegen. Die minderheid was duidelijk ontevreden: waarom een wet goedkeuren die volgens vele experts nutteloos is en ernstige juridische gebreken vertoont? Waarom werken met vlotte wisselmeerderheden in zulke delicate maatschappelijke en ethische kwesties als leven en dood?

Na de stemming in de Kamer hebben ook de bisschoppen in een persbericht hun diepe ontgoocheling laten blijken: „De bisschoppen zijn het eens met al wie zich in het euthanasiedebat op basis van ervaring en expertise ondubbelzinnig heeft uitgesproken tegen deze wet. Zij staan voluit achter de rechten van het kind waarvan het recht op liefde en respect het meest fundamentele is. Maar het recht van een kind om te verzoeken om zijn eigen dood, is voor hen een stap te ver. Het is het overtreden van het verbod te doden, dat de basis van onze humane samenleving vormt.”

01-03-2014 om 20:43 geschreven door Gust Adriaensen

01-03-2014 om 09:23 geschreven door Gust Adriaensen

Naamkundige Frans De Brabandere maakt brandhout van het door een kamercommissie goedgekeurde voorstel i.v.m. de familienamen.

Het is inderdaad een ondoordacht en ondeskundig voorstel dat zo goed als helemaal geen maatschappelijk draagvlak heeft en aan de familienaam een emancipatorische rol toekent die hij in onze samenleving niet heeft.

 Dr. De Brabandere gaat in op de ontstaansgeschiedenis van erfelijke familienamen en wijst erop dat ze pas sinds de Napoleontische tijd een wettelijke verplichting werden, onderworpen aan een aantal ambtelijke voorschriften. De essentiële functie van de familienaam was dan ook een identificatiemiddel te zijn in een steeds maar complexere samenleving. Dat middel moet zo efficiënt en duidelijk als mogelijk zijn.

Het is duidelijk dat de politici en de kabinetsleden die het voorstel hebben uitgedokterd (?), niet veel kaas gegeten hebben van naamkunde en zonder nadenken aan de familienamen een rol wensen toe te kennen, die helemaal niks te maken heeft met de geschiedenis en de functie ervan.

Als ze zich de moeite hadden getroost advies te vragen aan taalkundigen en na te denken over de praktische complicaties van hun voorstel, zouden ze het zeker niet gelanceerd hebben. Ze hebben het toch gedaan. De enige conclusie is dat ze koppig, eigenwijs en dom hebben gehandeld.

28-02-2014 om 17:31 geschreven door Gust Adriaensen