VIII/27

Vrijdag 19 september 2014

14 september

Het is vandaag om meerdere redenen een bijzondere dag. Op 14 september 2000 werd deze gemeenschap gesticht, nadat de ruinen van dit VIe eeuws klooster door moeder Agnes-Mariam en twee zusters waren heropgebouwd. Voor de kinderen was het vandaag hun eerste schooldag. Ze komen blij terug in hun helblauw uniform als kleine fiere soldaatjes. En op deze dag wordt zowel in Oost als West het feest van de Kruisverheffing gevierd, wat in de byzantijnse liturgie gepaard gaat met een uitvoerige kruisverering. Deze herinnert aan de inwijding van de heilig Grafkerk in Jeruzalem op 13 september 335. Volgens een oude traditie zou de heilige Helena in Jeruzalem het Kruis van Jezus teruggevonden hebben en een deel ervan naar Rome gebracht. De Syrische paus Sergius I (687-701) zorgde voor een passende verering door het volk.

Vandaag komt onze byzantijnse priester die na de eucharistieviering de nodige gebeden en gezangen verricht terwijl we in de kerk een processie houden met een kruis, door brandende kaarsen verlicht. Daarna wordt het kruis vereerd, ongeveer zoals op Goede Vrijdag in de Latijnse liturgie. Het avondmaal houden we nogmaals in de sfeer van een volksfeest met enkele families op het voorplein, aan de kant van de tuin. In de tuin zelf was het nodige hout verzameld voor het vuurwerk ter ere van het heilige Kruis.

Een kwalijke bijziendheid

Aan informatie over de verschillende terreurgroepen in het Midden-Oosten, hun gruweldaden, hun verspreiding en de wijze waarop afzonderlijke landen deze willen bestrijden, ontbreekt het niet in de westerse pers. Tevens wordt gesuggereerd dat de volken in het Midden Oosten nog veel kunnen leren van de westerse democratie en vrijheid, vooral door een grondige scheiding van geloof en staatkunde. En dat is dan meteen de hoopvolle noot die uit deze “Arabische Lente” verwacht zou mogen worden.

Wat echter meestal geheel ontbreekt is de vermelding dat de hele ellende vooral door het westen is veroorzaakt uit heerszucht en hebzucht. Dit wordt onmiddellijk afgedaan als een complottheorie, gebouwd op drijfzand. De vernietiging van de oudste beschaving en een 2000 jaar oud Mesopotamisch christendom met honderdduizenden doden in 2003 was echter niet het werk van fanatieke moslims maar van westerse christenen, Amerikanen en Engelsen, onder het voorwendsel van “vrijheid voor Irak” en de zogenaamde uitroeiing van massavernietigingswapens. Welnu, wat nu gebeurt is het logische gevolg en de bewuste afwerking ervan. Het land moet in drie stukken gebroken worden om het beter te kunnen overheersen. Indien het westen de werkelijkheid wilde zien dan waren de schuldigen van toen door het internationaal strafhof al lang veroordeeld voor misdaden tegen de menselijkheid en was er geen sprake geweest van de huidige opmars van de IS (islamitische staat).

Dank zij gelijkaardige leugens werd Libië door het westen uitgemoord en verwoest, terwijl Khadaffi zijn straatarm land verheven had tot het 21^e rijkste en het meest welvarende van Afrika. Om Tripoli aan te vallen en in één week tijd 40.000 mensen te doden was er geen toestemming van de Europese Raad nodig. Een onderonsje van Amerika, Engeland, Frankrijk en Turkije in Italië volstond. Neen de wereldheersers moesten ook daar het goud, de bank en de olierijkdommen hebben. Khadaffi wilde de inkomsten van zijn olie met zijn volk delen maar niet met de VS. Hij wilde ook een soort “Verenigde Staten van Afrika” oprichten en dacht daarbij Frankrijk als vriend te hebben. Sarkozy zal in de nabije toekomst niet in staat zijn om te blijven ontkennen dat hij grof geld ontving van de Libische leider voor zijn campagne. Was het echt de taak van de NAVO om Libië naar het stenen tijdperk te bombarderen en het land in de huidige uitzichtloze ellende te storten in dienst van de Angelsaksische overheersing? Is dit het respect voor het charter van de Verenigde Naties en voor de internationale regels? Is dit de Europese en westerse hulp aan een volk op weg naar zijn eigen ontwikkeling?

En zo konden dezelfde heersers ook tegen Syrië een oorlog voeren onder het voorwendsel dat ze het volk moesten beschermen tegen de tirannie van een dictator, terwijl Syrië de meest harmonieuze samenleving kende van het Midden-Oosten. Zelfs nu iedereen weet dat het terreurgroepen zijn die het land uitmoorden en verwoesten gaat het westen driftig verder met het trainen, bewapenen en sturen van deze groepen. Ondertussen blijven moslims en christenen samen als één Syrische familie tegen deze westerse huichelarij protesteren en manifesteren, in heel het land én in het buitenland, week na week, al drie jaar lang.

Zolang het westen zijn bedrog blijft verspreiden, zullen onschuldige volkeren en landen ten prooi vallen aan machtswellustige wereldheersers. En onze journalisten schrijven, blind voor de werkelijkheid, dat de strijd tussen moslimgroepen of geloofsgroepen zich van Syrië naar Libanon en Irak uitbreidt. Zo blijven de echte schuldigen buiten beeld en kunnen zij zich aandienen als de redders.

Een alliantie voor zelfverdediging?

Volgens artikel 5 is de kerntaak van de NAVO collectieve zelfverdediging. Dit klinkt evenwel erg eufemistisch zoals we bij de verwoesting van Libië en elders gezien hebben en nu bij de oorlog tegen Syrië. Het is vooreerst geen alliantie van gelijkwaardige partners, die eigen soevereiniteit en welvaart onderling bevorderen. Het opperbevel is immers in handen van een Amerikaanse generaal, die hoofd is van de Amerikaanse strijdkrachten in Europa. Verder zijn de geheime diensten in handen van Washington en London, die er voor zorgen dat er in de lidstaten niemand aan de macht komt die het Angelsaksisch imperialisme niet steunt. Charles De Gaulle zag dit duidelijk in en zette in 1966 64.000 NAVO-soldaten en -bedienden het land uit . Jacques Chirac bracht het land weer onder de militaire alliantie van de NAVO en Sarkozy   zorgde er voor dat het Franse leger definitief onder Amerikaans opperbevel kwam. Verder is de alliantie niet zomaar op verdediging gericht. Ze werd opgericht in 1949 als verdediging tegen de Sovjetexpansie terwijl het Warschaupact pas in 1955 ontstaan is. Na de ineenstorting van de Sovjetunie heeft Europa tegen de afspraak in, de landen van het Warschaupactgeforceerd binnengehaald en het wil nu nog Oekraïne binnen sleuren. De waarheid is dat de NAVO een vazal van Amerika en Engeland is om Europa in twee blokken te verdelen en Rusland zo veel mogelijk te benadelen. Hierbij is de NAVO overigens ook economisch erg actief. En van een financiële crisis is er blijkbaar geen sprake, vermits de NAVO in Brussel een nieuw centrum voorziet van 1 miljard euro. Moeten 500 miljoen Europese burgers geofferd worden op het altaar van de Amerikaanse macht en glorie? Is een oprechte dialoog niet vruchtbaarder dan het voortdurend uitlokken van voorwendsels om elders oorlog te kunnen voeren?

Neen, wij doen niet aan politiek en engageren ons niet in welke politieke partij ook. Het is echter wel onze taak om de waarheid te blijven zoeken, hoe complex deze ook moge zijn. We moeten het heersende bedrog ontmaskeren en het sluipend vergif van de oorlogspropaganda in dienst van wereldheersers uitroeien. Waarheid en rechtvaardigheid moeten gelden voor gans de mensenfamilie.

En de toekomst?

Een waarlijk apocalyptisch beeld schetst dr. Nassib Hoteit (mondialisation.ca, 12 september 2014): “Kalief Obama geeft volmacht aan kalief Baghdadi langs de fatwas van de wahabitische takfiristen en vele inlichtingendiensten om uiteindelijk een ‘universeel Amerikaans kalifaat’ te vestigen, gesteund op Al Qaida en zijn filialen Daesh, Al Nousra, Boko Haram, waaraan nu een nieuwe Indische tak toegevoegd is door Al-Zawahari, in afwachting van andere takken in China en Rusland” Er zijn evenwel ook tegenkrachten. Sergueï Lavrov heeft vorige maandag op de conferentie over vrede en veiligheid in Parijs nogmaals de dubbelzinnige houding van het Westen aangeklaagd en openlijk verklaard dat Rusland zowel aan Irak als aan Syrië militaire steun zal geven om de IS (islamitische staat) te bestrijden. Hij voegde er bij dat Rusland daartoe de middelen heeft en ook de nodige motieven, omwille van gemeenschappelijke belangen. Syriërs – en ook de andere grootmachten - weten ondertussen wat een woord van Rusland waard is. Als de grootmachten willen kunnen ze de taken nog diplomatisch verdelen: de VS in Irak, Rusland in Syrië.

Ondertussen gaat het Syrische volk samen zijn lijdensweg verder, vast besloten om te blijven standhouden tegen internationale machten die het land nog steeds willen vernietigen. Groot Mufti dr. Ahmad Badr-Eddin Hassoun deed in Tartous nogmaals een oproep voor een brede solidariteitsbeweging opdat iedere Syriër zijn medeburger zou helpen, vooral de families van de ‘martelaren” en de families die geen kostwinner, geen huis of geen inkomen meer hebben. En dat is de ware geest waardoor het Syrische volk zal standhouden. Het leger blijft in het land grote groepen rebellen uitschakelen en terrein winnen, al blijven ook de aanslagen doorgaan. In Adra werd een tunnel ontdekt van 11 m diep en 500 meter lang. Iedere dag worden er door het leger grote hoeveelheden wapens en sprinstoffen in beslag genomen. Ook blijven groepen rebellen zich overgeven.

Wij zelf blijven ijveren, hopen en bidden opdat er eens weer vrede mag heersen in dit mooie land voor dit moedige en gastvrije volk. De kleine binnentuin geeft ons inmiddels een beeld van wat God met zijn schepping en verlossing voor de mens heeft bedoeld: leven en vruchtbaarheid in overvloed. Dagelijks wordt onze hoop gekleurd en gevoed door tomaten, courgetten, granaatappels, meloenen, druiven... Maar tegelijk moet het dodelijke onkruid van de islamitische staat uitgeroeid worden. Hiervoor zijn manifestaties goed maar niet genoeg. Een efficiente politiek moet de kalief en al zijn adjudanten daadwerkelijk oppakken en veroordelen voor hun gruwelen, hun inkomsten afsnijden, de toestroom van strijders verhinderen...Als de internationale organisaties dit niet doen, moeten politici in afzonderlijke landen daartoe initiatieven nemen en druk uitoefenen. Er is werk aan de winkel en het is zeer dringend.

20-09-2014 om 08:44 geschreven door Gust Adriaensen

Er rijzen meer en meer vragen bij het parcours dat CD&V sinds de verkiezingen heeft gevolgd en in het bijzonder bij de opstelling en de maatschappijkeuzes in het Vlaamse regeerprogram en nu in de federale onderhandelingen.

Heel wat politieke journalisten en wat belangrijker is, talrijke CD&V-kiezers, zijn van mening dat de partij haar ziel verraadt, haar ideologische uitgangspunten laat verwateren, haar maatschappijvisie verkwanselt en de overgebleven kiezers wegjaagt.

Want een CD&V, die zo gemakkelijk meestapt in een hardvochtig, rechts sociaaleconomisch beleid, is niet langer de naam 'christelijk' waard en groeit weg van  het overgrote deel van de mensen uit de lagere en middenklasse, die voor de partij gekozen hebben.

De onrust en de verontwaardiging in christendemocratische kringen wordt erger en erger. Wonderboys Beke en Peeters laten meer en meer pluimen. Het geloof in hen als betrouwbare gidsen smelt weg als sneeuw voor de zon.

19-09-2014 om 08:42 geschreven door Gust Adriaensen

In een column wijst Marc Reynebeau erop dat het Vlaamse regeerakkoord kiest voor een 'marktgedreven overheidsbeleid', en in die logica uitsluitend ondernemers als scheppers van 'welvaart én welzijn' erkent. Vandaar dat minister Muyters 'in zijn ideologische wanbegrip' de syndicale keuze alleen als obstructie ziet.

Een haarscherpe analyse. En het is dan ook uiterst verwonderlijk en verwerpelijk dat CD&V, die het electoraal hoofdzakelijk van haar linkervleugel moet hebben, zeg maar het ACW, (de anderen zijn al lang weg naar N-VA en Open VLD), daarin zo gemakkelijk meegaat en dat Vlaamse regeerprogram heeft goedgekeurd.

Het ACW moet de partij dwingen serieus bij te sturen en wat het federale regeerbeleid betreft duidelijke eisen stellen. Of anders gewoon de stekker eruit. Wat ook beweerd moge worden, de CD&V-kiezers hebben niet gekozen voor een hardvochtig, ultrarechts sociaaleconomisch beleid!

17-09-2014 om 18:38 geschreven door Gust Adriaensen

Musici van over heel de wereld zingen een lied voor gelijkheid, vrijheid en sociale rechtvaardigheid.

http://player.vimeo.com/video/55175112?v=0

13-09-2014 om 09:17 geschreven door Gust Adriaensen

De gewone burger betaalt tussen 35 en 45 procent belastingen.

De KMO's betalen gemiddeld 30 procent belastingen.

De multinationals betalen amper 5 procent belastingen.

13-09-2014 om 09:06 geschreven door Gust Adriaensen

VIII/26

Vrijdag 12 september 2014

Het Rood Kruis en de Rode Halve Maan

We hadden juist afgesproken om in en rond het klooster uiterst voorzichtig te blijven en geen enkele onbekende binnen te laten, of er valt een groep van 35 mensen binnen. Geheel onverwacht. Vier hoofdverantwoordelijken van de Rode Halve Maan van hadden donderdag wel getelefoneerd om te overnachten van vrijdag op zaterdag. Pas donderdag avond zeer laat beslisten ze een driedaagse vorming te organiseren in het klooster voor een vrijwilligersploeg uit de streek. En dat kwamen ze dus vrijdag morgen vragen samen met heel de groep.

Het werd een fantastische vorming, humoristisch en bijzonder grondig. Het begon al met een ludieke voorstelling. Als mensen willen samenwerken moeten ze elkaar leren kennen. Zo werd gevraagd dat ieder zich voorstelde en de volgende moest telkens de namen herhalen van zijn voorgangers, wat geen probleem was voor de eerste maar wel voor de laatste. Dan kwam de geschiedenis aan bod. De Zwitser Henri Dunant sticht in 1863-4 een humanitaire, internationale en apolitieke beweging, het Rood Kruis met het gekende symbool (omgekeerd dan in de Zwitserse vlag) om gewonden in de oorlog te helpen en hiervoor krijgt hij ook in 1901 de Nobelprijs voor de Vrede. Meteen is er al een eenheid met de Rode halve Maan voor de Arabische landen, ook met hun zetel in Genève. En zo dragen de hoofdverantwoordelijken op hun rood vest het embleem van Syrian Arab Red Crescent. Op bepaalde dozen die wij als humanitaire hulp toekrijgen staan het Rood Kruis en de rode Halve Maan naast elkaar. Hierna kwam nog een lange les over de vraag hoe je je moet gedragen als je ge bv door een wachtpost wordt tegengehouden, waarbij je niet weet of het terroristen of regeringssoldaten zijn. Erg nuttige tips recht uit de ervaring.

’s Middags (het is al half vier in de namiddag!) trekken we allen naar de kleine binnentuin waar iedereen wordt getrakteerd op een warme falaffel met kip, ter plaatse klaar gemaakt, zoals op de kermis. En ieder kan zoveel falaffels eten als hij wil, samen met een bekertje koffie of frisdrank. (Wees gerust, voor de kinderen en de bejaarde werd enkele uren voorheen al iets voorzien). Ondertussen kan iedereen met iedereen kwebbelen. Over het algemeen gebeurt dit “natuurlijk gescheiden”. De mannen staan of zitten samen als in een plechtige raad en de vrouwen zoeken ook elkaar op. Het is echter niet zo strikt. De vier plaatsen in de stevige schommel worden door de kinderen en de vrouwen ingenomen.

Volgende onderwerpen werden deze dagen uitgewerkt. Wat is de nood van de mensen bij bepaalde rampen? Hoe krijg je een goed beeld van de behoeften? Wat zijn uw mogelijkheden om te helpen? Als je een voorraad hulpgoederen krijgt, hoe ga je die concreet opstapelen? Hoe zorg je er voor dat alles tot in de puntjes geregeld is vooraleer je aan de uitdeling zelf begint? Is de weg veilig? Heb ik alle nodige toelatingen bij? Hoe zet je een tentenkamp op voor mensen zonder onderdak? Is er een waterbron in de buurt? Is er een schuine grond zodat het vuile water wegloopt? Heeft iedere persoon 15 l. per dag? Vanwaar komt de wind zodat de vuilnisbelt op de goede plaats ligt. Er moeten “straten” voorzien worden zodat het vuilnis opgehaald kan worden. Dit alles werd telkens in groep uitgewerkt en iedere groep presenteerde met veel animo op een groot blad haar antwoord, terwijl de begeleider kritische vragen stelde. Een bijzonder levendig én leerrijk gebeuren. Het geheel werd geïllustreerd met ervaringen uit deze oorlog in Syrië. Er werden al 35 vrijwilligers van de Rode Halve Maan vermoord en meerdere wagens in beslag genomen. Ook werden filmpjes getoond van grote hulpacties in Afrika en Palestina. In 1991 zaten 30.000 vluchtelingen uit Irak vast in de woestijn, onder een brandende zon, omdat ze niet in Jordanië binnen mochten. Op 11 dagen tijd heeft het Rood Kruis – de Halve Rode Maan een tentenkamp voor hen opgezet, voorzien van water en elektriciteit. Water en sanitair zijn hierbij altijd de eerste grote noden.

Zondagavond werden afspraken gemaakt voor een examen dat later volgt. Iedereen was erg opgetogen over deze driedaagse sessie in een sfeer zoals we vroeger bij de beste retraites hebben meegemaakt. Hoofdzakelijk jonge mannen, enkele jonge vrouwen, van hoog ontwikkeld tot ongeletterd, moslims en enkele christenen, die samenwerken in de grootste vriendschap en edelmoedigheid om mensen in nood bij te staan. De mensen namen afscheid met een dankbaar hart en een brede glimlach. De verantwoordelijken wilden ‘s avonds nog bij ons blijven in een gezellig samenzijn en blijven overnachten. Deze dagen geven iets weer van de vitaliteit en de wil van het Syrische volk om hun land terug op te bouwen en hun eigen volk weer op de been te helpen. We hebben hen heel hartelijk bedankt en gefeliciteerd. Maar hun erkentelijkheid tegenover de gemeenschap was niet minder groot. Toen ze maandag in de voormiddag vertrokken namen we afscheid alsof het onze broers waren.

Heel die maandag hebben we ons als op een zondag gevoeld. We hebben trouwens in de eucharistie plechtig het feest gevierd van de geboorte van Maria. Een deel van de namiddag hebben we besteed aan een evaluatie: wat hebben we zelf geleerd uit deze praktische sessie en welke lessen kunnen we hieruit trekken voor het geval de toestand nog erger wordt en we ons echt moeten voorbereiden op nog groter lijden voor de bevolking? We waren het er allen over eens dat we deze dagen een nieuwe generatie van gemotiveerde jongeren hebben ontmoet die bereid zijn hun leven voor anderen in te zetten. Hierbij kijken ze niet naar de geloofsovertuiging of politieke standpunten. Zij helpen mensen in nood.

Intermezzo: dieptepsychologie die hoogte mist!

Deze vier “vormingswerkers”, die op elkaar inspeelden, enthousiasme, een positieve groepsgeest brachten en werkelijk nieuwe en nuttige dingen leerden, deden me denken aan de vloedgolf van “vormingswerkers” die de maatschappij en de Kerk na Vaticanum II heeft gekend (1965-1980). De inhoud was evenwel nagenoeg het tegenovergestelde. Deze mannen leerden zichzelf te vergeten om andere mensen in grote nood te helpen. De psychologie op het einde van vorige eeuw leerde met alle energie zichzelf te zoeken en eigen gevoel centraal te stellen. En daar zijn we nog lang niet van genezen, zoals blijkt uit het sterke getuigenis dat mijn halve eeuw jongere confrater hierbij voegt.

Het ging om een geheel nieuwe stroming. Alles kon, alles mocht, waarom niet? Carl Rogers (1902-1987) een Amerikaanse psycholoog had een humanistische “niet directieve” methode uitgevonden die grote invloed had op de opvoeding en de persoonlijke ontwikkeling. Grondwet was “het is verboden iets te verbieden”, de mens is helemaal goed en hij zal zijn weg zelf wel vinden. Hij moet gewoon zijn eigen gevoelens en verlangens leren kennen, aanvaarden en volgen. Dit werd in groepstherapie massaal beoefend. Andere hogepriesters van deze stroming waren toen de ‘bedrijfsleider’ van de “zelfontplooiing”, Abraham Maslov (+1970), de marxist Erich Fromm (+ 1980) en de pediater Benjamin Spock (1903-1998). Deze laatste werd beroemd met zijn toepassingen op de omgang met kinderen. Zijn boek over de goede houding van de moeders tegenover hun kleine kinderen (The Common Sense Book of Baby and Child Care, 1946) vloog de volgende decennia met liefst 30 miljoen exemplaren de wereld rond! Daarbij denk ik onwillekeurig aan mijn enthousiasme over de synode over de evangelisatie en de apostolische aansporing van Paus Paulus VI “Evangelii nuntiandi” (1975). Ik was er vol van, schreef er een uitleg over met een praktische handleiding, kard. G. Danneels voegde er een voorwoord bij en Tabor gaf het uit. En wat denk je? Ik kon het zelfs aan de straatstenen niet kwijt. En deze pediater verkoopt zijn psychologische blunders met drie maal meer exemplaren dan de hele Belgische bevolking! Het zij zo. En wat was eigenlijk de inhoud van zijn wereldberoemd boek? Laat me het aldus ludiek samenvatten. Als uw kind van de stoel op tafel kruipt en zijn voet in de soeppot zet, laat hem toch doen. Hij zal van zichzelf wel leren hoe het moet. Als jij daar problemen mee hebt, dan is dat jouw probleem, niet het zijne! Toegegeven, het is een erg bondige resume, maar wel duidelijk.

Deze humanistische psychologie heeft ongemerkt en geleidelijk het christelijk geloof en leven aangetast. Velen zagen overigens geen enkele tegenstelling tussen deze twee. Alles is door God goed geschapen, bemin en doe wat je wil, het strenge en moraliserende is door de Kerk uitgevonden, kwaad en zonde zijn eigenlijk moeilijkheden die je psychologisch moet oplossen, er is geen vaststaande waarheid of eeuwige norm... zo luidde de algemene redenering. De rijkdom en diepte van de menselijke en christelijke waarden, die de mens en de samenleving voorheen gevormd hadden, werden vergiftigd en de nieuwe levensstijl werd driftig overgenomen. Deze modetrend werd zo populair dat nagenoeg iedere organisatie, klooster of seminarie dergelijke humanistische psychologen ter hulp riep. De ene gemeenschap was daarin al “meer gevorderd” en “progressiever” dan de andere. Na een sessie “voelden” zovele mannen en vrouwen dat ze met de verkeerde vrouw of man getrouwd waren, religieuzen “voelden” dat ze in de verkeerde trein zaten, priesters “voelden” dat ze hun leven veel beter en anders konden inrichten. In plaats van kapittels organiseerden religieuze gemeenschappen dergelijke groepsdynamische sessies. En het resultaat is bekend. Op enkele decennia tijd waren de religieuze gemeenschappen met 2/3^de geslonken, de seminaries liepen leeg en de stoelen in de kerken bleven onbezet. De meest gehoorde verantwoording voor deze drastische verandering van levensrichting was toen: “Ik wil mezelf zijn”.

Deze hooggeleerde veldwerkers hebben uiteindelijk zelf wel “gevoeld” dat er toch iets mis was met hun erg lucratief bedrijf. (Zie het verhelderende artikel van dr. William Coulson, Confession d’un psychothérapeute in Le Cep, nr 14, jan. 2001, 54-69 en het vervolg van een prof. psychologie: William Kirk Kilpatrick, Du christianisme à la psychologie in Le Cep, nr 15, april 2001, 44-55). En dr. Spock bekende aan het einde van zijn leven dat hij in feite generaties terroristen gekweekt had.

Neen, het christelijk geloof kan niet vervangen en zeker niet overtroffen worden door een succesvolle nieuwe trend. Jezus wees ons voor eens en voor altijd de juiste weg: verloochen uzelf, neem uw kruis op en volg Mij. Het klonk ook voor zijn toehoorders toen erg paradoxaal: wie zichzelf zoekt zal zichzelf verliezen, wie zich verliest zal zichzelf vinden. Dit is inderdaad niet geschikt als politiek programma voor de verkiezingen. De grootste christelijke psychologen uit de geschiedenis hebben het echter wel begrepen en zijn Hem gevolgd zoals de woestijnvaders, Franciscus van Assisi, St. Jan van het Kruis, pastoor van Ars en vele anderen. Zij ontdekten in hun leven de noodzaak van een geestelijke strijd tussen “de oude mens” en “de nieuwe mens”. Zij wisten de eerste te ontmaskeren en te verslaan om de tweede tot leven laten komen met Christus en zo in de diepste zin “zichzelf” te worden. Een simpele vraag. Zouden er tussen de menigte Franse psychiaters, “-peuten”, en “–logen” in de hele 18^e en 19^e eeuw deskundigen geweest zijn die het psychologisch inzicht en de bekwaam bereikt hadden van een ongeletterde pastoor van Ars (+ 1859), die alleen de evangelische wijsheid volgde? En Augustinus (+ 430) een van de grootste psychologen, was zich al bewust dat hij als kind slechte neigingen in zich droeg die moesten overwonnen worden. Mijn halve eeuw jongere medebroeders geeft hierna een spontaan persoonlijk getuigenis.

Zondagavond hebben we nog lang met de hoofdverantwoordelijken van de Rode Halve Maan kunnen praten. Een van hen, een kerel van 21 jaar, van huis uit moslim, zei openlijk dat hij God ontdekt heeft in het helpen van mensen. Zo dikwijls heeft hij al oog in oog met de dood gestaan en telkens werd hij beschermd. Herhaaldelijk werd hun auto beschoten zonder dat zij zelf geraakt werden. Eenmaal werd hun wagen door een bom getroffen en opgeblazen, maar zij waren er juist uit. Hij drukte ook zijn afkeer uit voor de huidige islamistische gruwelpraktijken en zei dat hij het christelijk geloof boven alle andere godsdiensten waardeerde, juist omdat de kern ervan de oprechte liefde en de hulp aan de anderen is. Hij wilde graag bij gelegenheid eens een week met ons komen meeleven, waarin we hem uiteraard aangemoedigd hebben, waarop hij repliceerde: dan wil een hele maand komen.

Viktor Frankl (+1997) had gelijk. Hij overleefde de concentratiekampen en stichtte de “logotherapie”, waardoor hij zijn patiënten niet de “zin van zijn therapie” wilde opdringen maar hen daadwerkelijk hielp om de “zin van hun leven” te ontdekken. Zelf vond hij dat een mens is zoals zijn oog, dat gemaakt is om anderen te zien. Een oog dat zichzelf ziet is ziek.

Een spontaan getuigenis

Gewoonlijk leest Pater Daniel mij de tekst voor die hij wil versturen in zijn wekelijkse brief. Deze keer voelde ik mijn bloed koken toen hij de ‘dieptepschylogie die hoogte mist’ aankaarte. Het gaat om een heresie[1] die in de Kerk is binnegesmokkeld rond 1960. Ik ben pas veel later geboren maar ik ben een kind dat slacthoffer is van die generatie die vooropstelt dat alles ‘bespreekbaar’ is. Toen ik Pater Daniel mijn eigen ervaring deelde over hoe diep ik gekwest werd door deze pschylogie, gaf hij mij de raad om er een korte getuigenis over te schrijven die zijn werkstuk zou aanvullen. Zo gezegd zo gedaan.

Allereerst wil ik mijn bewondering uitdrukken voor alle mensen die met een gemeend hart geschoold zijn of werken in de pschylogie. Maar voor mij heeft die beweging alleen maar schade berokkent aan mijn identiteit. Rond mijn twaalfde ben ik in een lange periode van verdriet terecht gekomen (familiale omstandigheden). Nergens vond ik antwoorden, nergens vond ik een zekere houvast. Ik doolde rond als in een lange donkere hal. Binnenin voelde ik mij o zo leeg. Op zoek naar verklaringen heb ik verschillende psychologen mij behandeld. Ik wist geen raad met hun ‘ontvankelijke’ houding. Het kan wel deugd doen om te praten (men een vreemde!), maar daar blijft het toch niet bij. Uiteindelijk heb je nood aan liefde en vaste structuren rondom je heen.

Dan maar een pschychiater opzoeken. De ‘wondermedicatie’ die zij mij voorschreven was ofwel zonder enig effect ofwel zo sterk dat ik ze niet zou willen geven aan mijn ergste vijand. Ik herriner mij dat ik, nadat ik een bepaalde medicatie had genomen ik op de tram in Gent als in een angstige droom was weggezakt. Onder invloed van diezelfde pillen probeerde ik mij te concentreren op de tv. Onmogelijk, omdatik 4 schermen zag. Ik heb die medicamenten maar snel opzij gelegd, wat geen waardering krijgt van de buitenwereld ‘omdat die mensen toch alles doen om je te genezen’.

Als dat nog niet erg genoeg was heb ik kunnen proeven van een twee maand durend verblijf in een psychiatrisch hospitaal (verplichte opname). Verschrikkelijk. De eerste drie weken in een gesloten afdeling waar je verplicht wordt medicatie te slikken die je van naam noch datum kent. Van persoonlijke begeleiding was er amper sprake. Compleet ontworteld zit je daar in dat lelijke vierhoekig gebouw met binnentuin, volgestopt met medicatie zonder een mens van vlees en bloed die je bijstaat: bestiaal. En pas maar op voor een scheve schaats of ze leggen je drie dagen lam met een zware spuit. Van een dagprogramma geen sprake; gelukkig kon de familie op bezoek komen.

Vervolgens naar een open afdeling waar je dag gevuld wordt door enveloppen plooien, groepssessies, tv-kijken, voetballen, in de cafetaria hangen en sigaretten roken. Om maar te zwijgen over de sociale sticker die je op je voorhoofd geplakt krijgt die enkel maar met zware tinner kan verwijderd worden (d.w.z. die pijnlijke periode uit je leven nooit vernoemen in een conversatie). Van een respectabele student wordt je op één dag gedegradeerd tot een 4^e rangsparia – niet in het minst gedeeld door degenen die je daar ‘begeleiden’. Erg pijnlijk. Dank zij God ben ik er veilig en wel uitgekomen maar het is nog steeds met een heel groot verdriet en medeleven dat ik Jezus smeek die mensen te redden.

Het is pas wanneer ik Jezus, onze Heiland, heb leren kennen dat de puzzelstukken op hun plaats kwamen. Ik was als een halve blinde die in een donkere kamer de stukken probeerde te verzamelen. Het Evangelie zegt: “Ontwaak, jij die slaapt, sta op uit de doden; en Christus zal over u lichten” (Ef 5,14). Welk licht? “Ik ben het licht van de wereld [zegt Jezus]; die Mij volgt, zal niet in de duisternis wandelen, maar het licht van het leven hebben.” (Jh 8,12). Toen Jezus als een handige en volleerde spelonkwerker in mijn duisternis (mijn persoonlijke hel) begon af te dalen en hier en daar zijn Licht op mijn donkere plekken begon te schijnen, kreeg alles terug zin, alles één perscpectief, alles één doel: Hijzelf. Hij is onze redding.

Plots begon ik fundamentele waarden te begrijpen: een leven in eenheid met God, liefde voor de familie, liefde voor mijn vaderland, eer, trouw, werklust, waarheid ... De puzzel begon vorm te krijgen en Jezus is nog steeds bezig in mij die puzzel te vervolledigen, omdat het een levenswerk is om volledig mezelf te worden. Maar op ons ééntje kunnen we het niet, we hebben Hem nodig. Petrus zei het goed wanneer hij tegen Jezus zei: “Heer, naar wie zullen wij gaan? Jij hebt de woorden van het eeuwige leven”.(Jh 6,68).

Psychologiëen die alles (trouwen of niet trouwen, kinderen krijgen of niet, euthanasie - zelfs voor de allerkleinsten! - of niet, abortus of niet, homosexualiteit of niet, ...) ‘bespreekbaar’ maken zijn een kanker voor de menselijke ziel. Als men de wet van God buitengooit en die vervangt door de grillen van de menselijke rede zijn we gedoemd om te dolen zonder licht. ‘Ieder heeft gelijk’, ‘laat toch maar’, ‘ieder heeft nu eenmaal zijn waarheid’ – niets beters om stilletjes te sterven in onzekerheid en innerlijke kommer en kwel. De wet van God staat onwrikbaar vast sinds het begin der tijden – geen enkele pschychologie kan die vervangen.

Er is één waarheid, die is God en de Heer Jesus Christus, zijn Zoon, mens geworden om ons te redden. Het is dan ook met een grote smeekbede dat ik deze woorden wil beëindigen: “Laat u raken door het licht van de Hemel die zekerheid geeft in donkere dagen. Een licht dat ons vanaf nu al doet leven in het eeuwige leven. We zijn geroepen om zonen te worden van God en te leven in zijn aanschijn in de eeuwen der eeuwen. Zeg nu als u wil dit gebed: ‘Heer Jezus, ik geloof in U, kom mijn leven binnen en verander mij in uw beeld, maak mij heilig.’

De wereld in zijn huidige vorm gaat voorbij. Laten we onze ogen richten op het leven dat komt na dit aardse bestaan. Denk niet dat het ophoudt in het graf! De serieuze gedachte dat we ooit voor God zullen staan en verantwoording moeten afleggen voor onze daden, is een realiteit die elke dag dichterbij komt. Waarom geen absolute zekerheid kiezen en geloven in Hem die gestorven is voor onze zonden? Hij die uit de doden is opgestaan om ons uit de klauwen van de dood te grijpen door ons te redden van onze zonden. Het Evangelie zegt immers: “De salaris van de zonde is de dood maar het geschenk van God is het eeuwige leven door Jezus Christus onze Heer”(Rm 6,23).

Fr. Jean-Bauduin

Weest waakzaam!

De wereldsituatie blijft in dezelfde zin evolueren, het wordt alleen maar erger. Het westen is op een onverantwoorde wijze oorlog aan het voeren tegen Rusland en China om toch maar de wereldheerschappij te behouden. Onze EU en NAVO doen duchtig mee om daarvoor een deel van de wereld in een chaos te storten, in plaats van de soevereiniteit, de menselijke en christelijke waarden en de welvaart van eigen bevolking na te streven, zoals Rusland tracht te doen. Dat alle partijen ophouden met oorlog voeren en rond de tafel gaan zitten. Neen, ze vechten alsof ze de Sovjetunie van Stalin nog moeten klein krijgen. Onbegrijpelijk en onaanvaardbaar. Maar eerst moet Syrië kapot. Hiervoor is nu alles in gereedheid gebracht. Het bedrog is hierbij het voornaamste wapen: om “de bevolking te beschermen”, om “het land te bevrijden, zoals ze Libië “bevrijd” hebben, dat wil zeggen uitgemoord en totaal verwoest. Zelfs de patriarchen zijn deze dagen in Washington samen geroepen om hen duidelijk te maken hoezeer het westen bekommerd is om de bescherming van de christenen. Hoe zal het westen en zijn bondgenoten de christenen beschermen? Door he aan te sporen massaal naar het Westen te vluchten en door ondertussen Syrië en Irak in stukken te breken en definitief te vernietigen, zoals reeds lang beslist is. Mensen uit het Westen wordt toch wakker! Het Westen is echt het Noorden kwijt!

Is het zo erg? Wij denken van wel. Daarom hebben we deze week tweemaal een extra avond van aanbidding gehouden. Eenmaal hebben we daarvoor samen de byzantijnse “Paraclisis” gezonden ter ere van O.L.Vrouw en daarna vrije aanbidding voorzien. We bidden opdat de machten van de duisternis gebroken worden, Maria de hiel van de slang verplettert en het Rijk Gods in Christus gevestigd wordt en wij ondertussen waakzaam en trouw blijven.

* * * * * * *

Graag bevelen we het familiefeest aan, volgende zondag in Scherpenheuvel:

www.feestvandegezinnen.be

Alsook de manifestatie tegen de islamitische staat

27 september, Mechelen, Veemarkt, 15.00 u

www.stopchristenvervolging.be; www.facebook.com/events/713497225352242/

[1]“In de vroeg Kerk kreeg het Griekse haeresis een voslage negtieve betekins. Het woord betekende oorspronkelijk ‘keuze’, ‘geestelijke voorkeur’ en de verschillende filosofische scholen van toen dongen naar de erkenning als ‘heresie’, ter bevestiging van hun aparte positie op het forum van de ideeën. Maar in de christelijke gemeenschap was men niet in zijn schik met welke leerstellige apartheid ook en daarom kreeg haeresis in de kerkelijke woordenschat de betekins van een vals leerstelsel, dat door disidente groepen wordt gepropageerd en de verkruimeling van de gemeenschap in zijn ransel heeft.” P. TROUILLEZ, Van Petrus tot Consantijn, de eerste Christenen, Davidsfonds/Leuven 2002, p 115.

12-09-2014 om 19:43 geschreven door Gust Adriaensen

In 2013 verdiende een gemiddeld lid van het management 40 keer het wettelijke minimumloon. Vergeleken met 2003 is de loonkloof 11 procent breder geworden.

Een gemiddelde CEO nam in 2013 zelfs 86 keer het minimumloon mee naar huis.

11-09-2014 om 07:39 geschreven door Gust Adriaensen

Uit onderzoek blijkt dat de sociale herkomst in extreem hoge mate bepalend is voor het school lopen in het algemeen secundair onderwijs (ASO) en voor het al dan niet zittenblijven.

Een 15-jarige bv., met arme ouders heeft minder dan één kans op vier om in het ASO school te lopen. Iemand met rijke ouders heeft bijna 90 procent kans.

10-09-2014 om 07:00 geschreven door Gust Adriaensen

 Oeso-onderzoekers hebben vastgesteld dat het diploma van ouders in België een grote invloed heeft op het diploma dat hun kinderen behalen. Zo heeft in Vlaanderen tweederde van de studenten met een hoger onderwijsdiploma minstens één ouder die ook een hoger diploma heeft, terwijl minder dan één op de tien een ouder heeft die geen diploma van het hoger onderwijs behaalde.

Volgens de onderwijs-expert verbonden aan de Oeso, Dirk Vandamme, hebben we de trein van de 'democratisering van het onderwijs'  gemist. Als we immers de jeugd uit laaggeschoolde gezinnen onder de loep nemen, dan ligt het aantal jongeren dat de stap naar hoger onderwijs zet onder de 6 procent. Voor kinderen waarvan de ouders wel hogere studies gevolgd hebben ligt de kans om verder te studeren zelfs zes maal hoger. 

09-09-2014 om 18:49 geschreven door Gust Adriaensen

Tot vertedering van de talrijke Antwerpse Belgicisten en royalisten, en tot ergernis van de enkele aanwezige Vlaamse nationalisten, konden prins van België en de baas van Vlaanderen duidelijk goed met elkaar opschieten.

De 70ste verjaardag van de bevrijding van Antwerpen werd gevierd en prins Laurent en burgemeester-parlementslid-voorzitter-toponderhandelaar Bart zaten broederlijk naast elkaar op de tribune.

Het humeur van de ene zowel als van de andere was, in tegenstelling tot de meeste andere dagen, duidelijk opgewekt en zonnig. Ginnegappend onderhielden ze elkaar over de blije, in Belgische drapeaus gewikkelde royalisten en over de tandenknarsende Vlaamse nationalisten met zwart-gele leeuwenpins op hun revers.

Gaandeweg de plechtigheid viel ook sterker en sterker op hoe gelijkend de fysionomie van beide personaliteiten was, zeker wanneer Laurent de bril eens van zijn prinselijke neus nam, om de lachtranen uit zijn ogen te vegen.

Naar verluidt hebben prins en burgemeester na de plechtigheid in de meest amicale sfeer nog talrijke bollekes gesavoureerd. Laurent, die, zoals bekend, een meester in het imiteren van tongvallen is, zou vrij schunnige moppen in het platste Aantwaarps gedebiteerd hebben, en Bart, zou, eveneens in het platste Aantwaarps, luidkeels de alombekende Antwerpse versie van den Brabançonne gebruld hebben. Beide acts genereerden uiteraard enorm veel jolijt, zowel bij de uitvoerders als bij het selecte groepje aanwezigen.

Het moge duidelijk zijn: de prins heeft in de burgemeester een soulmate gevonden, en omgekeerd.

Nog meer van dat, zou ik zo zeggen.

09-09-2014 om 08:58 geschreven door Gust Adriaensen

VIII/25  

Vrijdag 5 september 2014

Een aards paradijs met veel onkruid

De kleine binnentuin is nu als een stukje van het aards paradijs, afgezien van het onkruid, de rommel en enkele schoonheidsfouten. Er groeit een overvloed aan groenten en kruiden: tomaten, courgetten, meloenen, pompoenen, bonen, peterselie, een soort sla ... De tomaten rijpen nu in overvloed. Er zijn verschillende vormen: de klassieke grote tomaten, de gerimpelde zoals een bokshandschoen, de kleinere peervormige en de heel kleintjes. Allemaal even smakelijk. Zij zijn “de vruchten van de aarde en het werk van onze handen”, zoals we dit iedere dag in de eucharistie zeggen van het brood en de wijn. En de vijftien granaatappelbomen beloven een grote oogst. Het is laagstam en de eerste is eigenlijk een dubbele. Met een vluchtige telling komen we bij die eerste boom al aan een tachtigtal granaatappels. Zoals al de rest, moeten ze wel regelmatig water krijgen. En dat is een groot werk. Er is een natuurlijke, ondergrondse reservoir, bronwater (meer dan 1000 m diep) maar de motor kan slechts water oppompen als er stroom is. Deze dagen is er meermaals gedurende bijna een hele dag geen electriciteit. Zo moeten we onze voorzorgen nemen door tonnen te vullen. Er is nog wel een klein beekje met water dat van de bergen komt en dat afgeleid werd door de tuin, maar gedurende het grootste gedeelte van het jaar is dit slechts een kleine hulp.

Gewoonlijk is voor de fraters de voormiddag gewijd aan de studie en de namiddag aan handenarbeid. Maar ook onder de handenarbeid lopen ze dikwijls rond met een koptelefoon en luisteren naar een boeiende uitleg over een of ander bijbelboek of afzonderlijke schriftekst. De conferenties van dr. Hanh Scott en zijn ploeg van de universiteit van Stuebenville (Ohio) vallen hierbij erg in de smaak. Inspirerend en vernieuwend. (voor geïnteresseerden: http://salvationhistory.com). Zo genieten ze tegelijk van het Woord Gods én van de tomaten. Er is nog wel een andere beperking. Af en toe krijgen we een piek in de tragedie van de oorlog en mogen we niet in de binnentuin komen omdat er gevochten wordt. Zo was het ook deze week weer. De volgende dag echter was een van de moslimkinderen jarig en vierden we weer een volksfeest s‘avonds op het voorplein. Het meisje werd 6 jaar en moeder had drie verschillende soorten gebak voorzien. Het kon niet op. Het meisje mocht tweemaal de drie kaarsjes op de drie schalen met gebak uitblazen. En na het eten stak iedereen nog de handen uit de mouwen om enkele honderde zakken te vullen als voedselpakketten, die de vrijwilligersploeg de volgende dagen kan uitdelen. En zo leven wij voortdurend in het contrast tussen hemelse vreugde en helse pijn.

Wie heeft gewonnen? Wie gaat er winnen?

Bij een kermiskoers vragen we benieuwd wie er gewonnen heeft en bij de Olympische Spelen willen we weten wie de gouden, de zilveren en de bronzen medaille verdiende. In deze oorlog is er geen eerste en geen tweede. Hier verliest iedereen en heel de mensheid. Syrië heeft niet gewonnen maar wel stand gehouden. Het is op alle gebied zwaar gewond. Naast de doden en de miljoenen vluchtelingen onder een bevolking, die voorheen als geen ander volk, zelf vluchtelingen opving, zijn in heel het land talloze verwoestingen aangericht. Hiermee zijn meteen de veiligheid en de morele waardenvan voorheen weg. Moorden, verwoesten en stelen zijn massaal ingevoerde producten geworden. Tegelijk is de wil van het volk om in eenheid en vrede als één grote familie met elkaar verder te leven sterker geworden. De buitenlandse belagers hebben dit ideaal niet kunnen vernietigen, integendeel.

Maar de ellende gaat steeds verder. Er zijn klassieke oorlogen zoals de invasie en vernietiging van Irak in 2003 en van Libië in 2011, wat tevens voorzien was voor Syrië. En er zijn “piraten”-oorlogen, waardoor de grote mogendheden terroristische organisaties, fundamentalistische islamisten vormen en inzetten om landen van binnenuit   te ontwrichten zoals in Afghanistan, Bosnië, Kosovo, Tjechenië, nu in Libië, Syrië en Irak. Het is een geniale, criminele uitvinding van de mogendheden om zelf het vuile werk niet te moeten doen. Het doel blijft steeds hetzelfde: de eigen belangen van het kapitalisme verdedigen. En dit draait om niets anders dan om macht en bezit. Door de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki heeft Amerika getoond dat het een supermacht is en tegelijk dat het voor eigenbelang zonder scrupules massa’s mensen de dood wil injagen. Welnu, de atoombommen van toen zijn nu de terreurgroepen van IS (islamitische staat). De foto’s van de colonnen van de IS die nu in Irak en Syrië binnenrollen tonen dat ze beschikken over het beste oorlogsmateriaal dat gloenieuw recht uit de Amerikaanse fabrieken komt en IS-strijders zie je met een Frans Famas geweer. Ondertussen zijn er in de politiek en de media nog voldoende marxisten van ver over datum, die blijven spreken van een “volksopstand” of een “Syrische president die zijn volk bombardeert”. Daarom kan IS ongestoord zijn wreedheden nog opvoeren. De “internationale gemeenschap” is alleen bereid de lijdende bevolking en zijn moedige leiders ter verantwoording te roepen en te straffen voor de ellende die ze zelf blijven aanrichten.

In Oekraïne is er al geen sprake meer van een bestraffing van de schuldigen van het neerhalen van het Malaysische lijnvliegtuig MH17, omdat er ondanks alle inspanningen geen harde bewijzen te vinden zijn tegen Rusland. Zo is er ook al lang geen sprake meer van de bestraffing van de schuldigen aan de gruwelijke gifgasaanval hier in Ghouta, in augustus vorig jaar, omdat er geen enkel bewijs te vinden was tegen Syrië. Dat de “rechters” zelf de schuldigen zijn moet nu bedekt blijven.

De “oorlog tegen het terrorisme” heeft het terrorisme niet uitgeroeid. Integendeel. Het ene land na het andere werd vernietigd: Afghanistan, Libië, Irak, Syrië... Het broeinest van het wereldterrorisme, Saoedie-Arabië, werd de grote en trouwe vriend van Amerika. Volgens stafchef en generaal Wesley Clark had stonden Libië en Syrië al in 2001 op de lijst van de landen die moesten ontwricht worden. Wat hier in Syrië nu gebeurt is dus al ruim tien jaar voorbereid. En het is tenslotte een kwestie van propaganda. Van “strijd tegen het terrorisme” ging het naar “Arabische Lente” over de “verdediging van vrijheid en democratie” en langs de “mensenrechten”. Zal dit ongehinderd verder kunnen gaan? Na de ineenstorting van de sovjetunie beloofde Amerika de landen van het voormalige oostblok, het Warschaw-pakt ongemoeid te laten. Onmiddellijk daarop deden ze het tegendeel. Land na land werd bij de NAVO getrokken om Rusland en China te omsingelen. En nu is tenslotte Oekraïne aan de beurt. Putin wil een diplomatieke oplossing voor een probleem dat hij zelf niet veroorzaakt heeft, maar wat hij wel geregeld wil zien. Het is immers zijn eigen voortuin. Toen Obama vorig jaar in een toespraak zei dat het Amerikaanse volk een “uitzonderlijk volk” is, waarover dan nog de zegen van God afgesmeekt wordt met “God bless America” antwoordde Putin in zijn historische speech van 11 september 2013: “Het is gevaarlijk een volk aan te moedigen zichzelf als uitzonderlijk te zien, om welke reden ook. Er zijn grote en kleine landen, arme en rijke. Er zijn landen met een lange democratische traditie en landen die hun weg naar democratie nog moeten vinden. Hun politiek is ook anders. We zijn allen verschillend, maar wanneer we de zegen van God vragen, mogen we niet vergeten dat God ons allen als gelijkwaardig heeft geschapen”

Ondertussen leven we in de grootste verwarring. Is de strijd van het westen en zijn bondgenoten tegen IS louter schijn of ook echt? Steunen Turkije en Israël IS voor Amerika of tegen Amerika? Blijft Saoedi-Arabië de IS helpen of houden ze zich wat in, uit schrik dat hun eigen monarchie in gevaar komt?

En er is nog een andere vraag. Zullen Rusland en China nog lang lijdzaam blijven toezien hoe het Westen land na land in een chaos stort om zo uiteindelijk Rusland en China van binnen uit te kunnen ontwrichten? Met behulp van de fundamentalistische islamisten kan in die landen gemakkelijk getracht worden demoslimbevolking op te ruien en de grootste chaos te veroorzaken. Gaan die landen dit lijdzaam laten gebeuren? Rusland heeft een zware les gehad met het marxistisch communisme, maar de Russische beer loopt weer vrij rond en heeft ook nog flinke tanden. China houdt zich hoofdzakelijk met eigen land bezig maar als men van buiten af zich daarmee wil moeien zou dat wel eens kunnen veranderen. En als we dan Chinezen op bezoek krijgen zal het met miljoenen tegelijk zijn. Na hun bezoek zou de wereldkaart er wel eens grondig anders kunnen uit zien.

Waarom eigenlijk zoveel ellende in Gaza?

Meer dan 350 “overlevenden” van de holocaust beschuldigen Israël van massamoorden in Gaza, aldus hun brief in de New York Times van 23 augustus 2014. Drie dagen later verbranden enkele rabbijnen hun Israëlisch paspoort voor de gebouwen van de VN in New York. Eén van hen, rabbi Yisroel David Weiss, woordvoerder van de Haredi gemeente (Monsey, New York) verklaart de volgende dag op press TV: “Wij zijn totaal tegen de bezetting en tegen alles wat zich in Gaza afspeelt en wij bidden iedere dag voor een snelle en totale ontmanteling van de zionistische staat van Israël”. Hij verwijt de zionisten dat ze wreedheden bedrijven, moorden, plunderen, stelen, wat een radicale schending is van de wetten van de Torah. Hij wil zonder bezetting in vrede samenleven met Arabieren, christenen en moslims. Trond Husley, hoofd van het ontwikkelingsprogramma van de VN voor Gaza zegt: “Ik was 2 jaar in Somalië en 5 jaar in Sierra Leone, Zuid Soudan en Oeganda maar de grondige verwoestingen die hier werden aangericht overtreffen al wat ik daar zag”. Hiermee verwijst hij naar de manier waarop Israël de voorzieningen van electriciteit en water, fabrieken en levensaders voor 1,6 miljoen mensen heeft verwoest. Het is duidelijk dat niet de Hamas de grote vijand is voor Israël. De blijvende aanvallen van Hamas zijn voor hen een welgekome aanleiding om iedere mogelijkheid van een zelfstandige Palestijnse staat te vernietigen. Een soevereine Palestijnse staat, die door Israël niet meer naar believen kan worden gecontroleerd, bestolen, bezet, gebombardeerd en uitgemoord, dat wil Israël tegen iedere prijs beletten. De Oslo akkoorden van 1993 en het stappenplan voor vrede van 2003 (van VS, UNO, Rusland en EU) die naar een Palestijnse staat verwijzen, hadden/hebben daarom geen schijn van kans.

Een authentiek joods initiatief voor de wereldvrede

In de media wordt bewust verzwegen dat er in het joodse volk zelf een sterke stroming is die radicaal ingaat tegen de huidige zionistische politiek en die concrete stappen voorziet voor de wereldvrede. Ik verwijs hier enkel naar een Jood van de Neturei Karta gemeenschap die voor de VCP (Vlaams Christelijke Partij) op 17 augustus 2014 in Tienen, een heldere uitleg heeft gegeven over het “Zionisme versus judaisme” en waarvan je de tekst vindt in de nieuwsbrief van de VCP , 1 september 2014 (http://vcp-vl.be/vcp_nieuwsbrief/vcp_nieuwsbrief.html).

Over deze beweging in het jodendom schreven we reeds in onze aflevering VIII/20 en later: Neturei Karta International, Jewish United Against Zionism (www.nkusa.org).

Deze niet met naam vermelde spreker zegt: “De staat Israël is zionisme” en de essentie van het zionisme is het joods nationalisme, dat lijnrecht ingaat tegen de grondbeginselen van het joodse geloof. Daarom hebben zionisten, aldus de spreker, geen enkel recht om het joodse geloof te vertegenwoordigen. En ziehier dan de concrete stappen die deze geloofsgetrouwe joden voorstellen: 1) De ontbinding van de “staat Israël” door de UNO, die erkent dat de beslissing van november 1947 om Palestina te verdelen en de staat Israël op te richten een vergissing was; 2) Aan het Palestijnse volk wordt de soevereiniteit over het land teruggegeven, inclusief het gebied dat nu ‘staat Israël’ heet. Hiervoor zijn onderhandelingen nodig met een voorlopige regering om te komen tot een definitieve Palestijnse regering; 3) De joden die er nu wonen kunnen met toestemming van de Palestijnse regering blijven wonen en volledig Palestijns burgerschap en gelijkheid vragen. Hiervoor moeten door de UNO wetten voorzien worden die deze procedure zo humaan mogelijk doen verlopen; 4) Het samen leven moet gebeuren zonder haat en wraak, “wat ongelukkigerwijs nu het enige is dat Joden en Arabieren nog delen. We hopen alle mensen samen te kunnen zien leven in een goede verstandhouding en wederzijds respect,zoals dat het geval was in de vele jaren voor de zionistische ramp”.

“Dit voorstel mag utopisch lijken, maar het is de enige serieuze mogelijkheid voor een vredevolle oplossing voor dit weerspannige probleem.”

Tenslotte geeft de spreker vijf omstandigheden die hiervan het onmiddellijk gevolg zullen zijn: 1) De oorlog in het Midden-Oosten, de intifada, de Qassam rockets... zullen verleden tijd zijn, evenals de nucleaire dreiging van Israël en de “Israël-destructie-dreiging” van Iran. Immers, de ‘staat Israël’ is de oorzaak en het voornaamste motief van het terrorisme; 2) De onderdrukking van het Palestijnse vok zal ten einde zijn en hun waardigheid hersteld. “De gevangenis die Gaza is, zal geopend worden”; 3) Het antisemitisme zal wereldwijd sterk verminderen omdat het arrogante gedrag van de zionistische staat tegenover de “mensen van de naties” en tegenover de “Arabische subjecten” voorbij is; 4) “De astronomische sommen die de VS en andere landen uitgeven om het leger van de “Staat Israël” in stand te houden, kunnen gebruikt worden voor de ontmanteling en het vredesproces.” 5) De VS en de andere landen zullen bevrijd zijn van de “Zionistische Lobby” en weer in alle vrijheid hun eigen beslissingen kunnen nemen.

Ik kan niet anders dan de grootste eerbied en waardering betuigen voor hen die zulk ideaal nastreven. Hiervoor wordt een radicale ommekeer gevraagd, wat de kern raakt van het joodse en christelijke geloof. In aansluiting hierbij dient nog een hoopvol teken voor onze tijd genoemd te worden: de groeiende groep van “messiasbelijdend joden”. En het zijn er vele miljoenen, vooral in Latijns-Amerika. Daar leven vele afstammelingen van de zogenaamde “maranen” of joden die onder onze “katholieke koningen” vanaf de veertiende eeuw verplicht hun joods geloof moesten afzweren. Velen trokken vanuit Spanje en Portugal naar Latijns-Amerika. Ze kunnen nu in vrijheid hun joods geloof en cultuur bewaren en tevens geloven in Jezus als de Messias van Israël, de Zoon van God en de Redder van de wereld. Maar dit is weer een geheel eigen verhaal. (voor geïnteresseerden: www.tjcii.org; www.tjcii.eu; www.tjcii.nl; www.tjcii.be).

Is het zionisme in de huidige wereld een groot probleem, zoals de geciteerde joodse spreker zelf duidelijk maakt, de lauwheid van ons, christenen is mogelijk een nog grotere hinderpaal voor de wereldvrede. Als gist zijn kracht verliest hebben we geen brood meer. Als het licht uitdooft wordt alles donker. Daarom ter overweging dit citaat van Mgr. Amel Shimoun Nona, aartsbisschop van Mossoul uit een interview met de Italiaanse kra    nt Corriere dela Sera (20 augustus 2014):

“Ons lijden is een voorspel van wat jullie christenen in Europa en het Westen binnen kort zullen ondergaan... Uw liberale en democratische principes hebben hier geen enkele waarde. Jullie moeten opnieuw de werkelijkheid van het Midden-Oosten onder ogen zien, want jullie nemen een groeiend aantal moslims op. Ook jullie zijn in gevaar. Jullie moeten moedige en harde besluiten nemen die tegen uw principes ingaan...De islam zegt niet dat alle mensen gelijk zijn. Uw waarden zijn niet hun waarden. Indien ge dit niet heel vlug begrijpt zult ge slachtoffer worden van een vijand die ge in uw eigen huis hebt opgevangen”

Graag willen we volgende manifestaties en demonstraties tegen IS onder de aandacht brengen.

7 september, Amsterdam, De Dam: 14.30 u – 16.30 u      

27 september, Mechelen, Veemarkt, 15.00 u

www.stopchristenvervolging.be; www.facebook.com/events/713497225352242/

08-09-2014 om 14:59 geschreven door Gust Adriaensen

Uit een analyse van de fiscale aangiften vanaf 1973 tot 2011 door De Standaard, blijkt dat de twintig procent rijkste huishoudens, ruim de helft van de inkomensgroei naar zich toetrokken.

Door de sterke toename van hun inkomen ontvangt de rijkste twintig procent vandaag iets minder dan de helft van het totale jaarinkomen. Wie in 2011 een netto belastbaar inkomen van meer dan 40.399 euro had, behoort tot de rijkste 20 procent.

De één procent allerrijksten verdient gemiddeld 126.565 euro en rijft zo niet minder dan 7,5 procent van de totale inkomsten binnen.

08-09-2014 om 13:39 geschreven door Gust Adriaensen

07-09-2014 om 20:40 geschreven door Gust Adriaensen

Lütgen , voorzitter van CDH:

'Tijdens de campagne in de aanloop naar de verkiezingen hebben alle Franstalige partijen zich ertoe geëngageerd niet met N-VA rond de tafel te gaan zitten.'

07-09-2014 om 18:16 geschreven door Gust Adriaensen

Een scheepje van papier

Een scheepje van papier
geladen met een kinderdroom
drijft snel het beekje af.
Geen rimpel in het watervlak.
Tot in een bocht een tak
de weg verspert
'en 't schip te pletter slaat
op deze klip'.
Dit schijnt een beeld
te echt en groots
voor een scheepje van papier.
Maar denk aan 't kind
dat in zijn boot
de wereld zag.
Een pionier
die storm trotseert,
de golven klieft
en op de brug
nog steeds bevelen schreeuwt
nadat zijn boot
allang vernield vergaan
een klonter pulp geworden is
daar in de bocht
precies waar hij 't bevel van 't schip
zo stoer op zich genomen had.

07-09-2014 om 07:24 geschreven door Gust Adriaensen

In ons rechtssysteem heeft de verdediging haar rechten. Gelukkig maar. En de advocaten hebben de (goedbetaalde) taak alle wettelijke mogelijkheden te gebruiken om hun klanten vrij te krijgen of een zo klein mogelijke bestraffing uit de brand te slepen.

Maar die taak verantwoordt geen domme, provocerende én arrogante stellingnames en uitspraken op het publieke forum.

Wat topadvocaten, die de verdediging van de drugsfamilie Aquino op zich nemen, op de publieke opinie loslaten, in verband met de vermeende illegale methodes van het politieonderzoek, tart alle verbeelding.

Een bloemlezing:

-Jef Vermassen: 'Dit is het ergste wat ik in mijn carrière heb meegemaakt.' Hoe dikwijls zou Jef dat al gezegd hebben?

-Sven Mary: 'Een zwarte dag voor justitie.' En op de terechte vraag van een journalist of een eventuele vrijspraak van de bende ook geen zwarte dag voor de gemeenschap zou zijn, volgde het choquerende antwoord van de advocaat: 'Noem dat maar collateral damage.'

-Walter Van Steenbrugge: 'Wat de politie heeft gedaan, is erger dan wat de beklaagden hebben gedaan.'

Ontluisterend. Op die manier versterken deze 'topadvocaten' zeer sterk het negatieve imago van het advocatengild bij het overgrote deel van de bevolking. De Orde van Advocaten zou deze tafelspringers streng tot de orde moeten roepen.  

06-09-2014 om 09:25 geschreven door Gust Adriaensen

SYNODE OVER HET GEZIN

Met het oog op de komende bisschoppensynode over het gezin in Rome heeft de bisschop van Antwerpen, Mgr. Johan Bonny, enkele persoonlijke beschouwingen en verwachtingen uitgeschreven. In zijn werktekst verwijst hij onder meer naar de antwoorden uit ons land en de buurlanden op de vragenlijst van Rome, op het Instrumentum Laboris van de Synode en op de recente Exhortatie van Paus Franciscus 'Evangelii Gaudium'. Zijn verwachtingen hebben zowel te maken met de kerkgemeenschap als met het gezin. Ze volgen een historische lijn die begint bij het Tweede Vaticaans Concilie en doorloopt naar de situatie van vandaag. Daarbij probeert de bisschop theologie en pastoraal zo dicht mogelijk bij elkaar te laten aansluiten. De Kerk als ‘een huis en een leerschool van gemeenschap’ is de rode draad doorheen zijn bijdrage. Dit is geen leerstellig document en geen pastorale brief. Met zijn werktekst wil de bisschop enkel een persoonlijke bijdrage leveren aan de gesprekken die tijdens de Synode moeten gevoerd worden.

(Dubbelklik op de bijlage)

Bijlagen:
SYNODE_OVER_HET_GEZIN.pdf (224.5 KB)   

Het in essentie beschamende gepoker omtrent het premierschap, is een gevolg van een al even beschamende afwijzing van verantwoordelijkheid. Het is opvallend dat door de gazetten daarover nauwelijks wordt geschreven.

Logisch en democratischer zou inderdaad geweest zijn, mocht de grootste partij en van die partij de sterkste figuur, het premierschap toegekend gekregen hebben.

Maar N-VA en De Wever vluchten de verantwoordelijkheid en vrezen in dat scenario een sterke terugval van hun electorale succes.

Want stel je voor: de partij die het einde van België als hoofddoelstelling heeft, levert de eerste minister. Premier De Wever zou op het nationale en internationale forum voortdurend de lof van België moeten zingen en de belangen van België verdedigen.

Onbegrijpelijk dat de andere partijen er niet sterker op aangedrongen hebben dat N-VA de premier zou leveren. Het zou de nationalisten in een bijzonder lastig en electoraal zowel als beleidsmatig nefast parket gebracht hebben.