“Duzend en duzend soldaten, altijd iemands vader, altijd iemands kind...”
Iedereen is blij dat de mannen van de Rode Halve Maan vrijdag een tweede sessie komen geven van drie dagen. Het zal nu een cursus E.H.B.O. zijn. Helaas, op het laatste ogenblik wordt van hoger hand beslist dat, voor de veiligheid deze cursus hier niet mag doorgaan. Het schijnt nu niet het moment te zijn om veel volk in het klooster binnen te laten. De cursus gaat door in hun centrum in Qâra en een frater gaat mee volgen als afgevaardigde van de gemeenschap. Blijkbaar vinden ook de deelnemers het bijzonder jammer dat ze niet hier mogen komen. Maar goed, de leiding van de Rode Halve maan komt zaterdagavond samen met ons recreatie houden, wat toch weer een bijzonder aangename ontmoeting is en een hechte band schept. Zondag is dan het examen voorzien.
Omdat het Allerzielen is en op die dag iedere priester in de Latijnse liturgie driemaal een eucharistie mag vieren, besluit ik voor onze frater die ’s namiddags van zijn examen terugkeert, nogmaals de eucharistie op te dragen. Dit wekt bij anderen evenwel het verlangen om samen de drie vieringen mee te volgen. Af en toe vervalt immers een gezamenlijke gebedstijd omwille van een werk dat dringend moet gedaan worden. Nu willen we eens extra bidden voor onze overleden familieleden, vrienden, de vele slachtoffers hier, in heel het Midden Oosten en in zovele andere landen. En zo sluiten we de dag af met een eenvoudige (derde) misviering. Massa’s mensen zijn omgebracht of omgekomen en liggen naamloos in massagraven of kregen een plaatje: Only Known by God, alleen door God gekend. Toch hoort ook ieder van hen tot onze mensenfamilie. Onze Vlaamse veelzijdige cabaretier, Willem Vermandere, eert aldus de duizenden gesneuvelde soldaten van “de grote oorlog” in de Westhoek:
“....
als ge van ze leven in de westhoek passeert
deur regen en noorderwinden
keert omme den tijd als g' alhier passeert
den oorlog ga j' hier were vinden
ja 't is den oorlog da 'j hier were vindt
en 't graf van duizend soldaten
altijd iemands vader altijd iemands kind
duizend en duizend soldaten...”
De champetters van de wereld
Leugen, onrecht en oorlog blijven het cement van de ontwikkelingen in het Midden Oosten. Nu het stilaan winter wordt zullen nog meer gezinnen letterlijk en figuurlijk in de kou staan. We hebben deze week een dag samen gewerkt om hulpgoederen klaar te maken want onze vrijwilligers willen families in Damascus gaan bevoorraden. Het secretariaat van de UNO blijft plechtig verkondigen hoe groot de stroom van vluchtelingen in Syrië wel is en hoe dreigend de blijvende onveiligheid door aanslagen. Er wordt evenwel geen woord gezegd over de oorzaken: strijders uit 83 landen die getraind worden in Jordanië, Turkije en Saoedi-Arabië, onder toezicht van VS, Frankrijk en UK en die zonder enige moeilijkheid in Syrië geraken. Geen woord over de openlijke steun van Turkije aan de terroristen en de hulp van de NAVO aldaar. Geen woord over het feit dat de UNDOF (United Nations Disengagement Observer Force) in de door Israël bezette Golan niets doet om de terroristische acties te verhinderen. Dit alles om de wereld te doen geloven dat de hele ellende veroorzaakt wordt door Syriërs en Syrië zelf. De Syrische permanente vertegenwoordiger bij de UNO heeft het vorige week donderdag nogmaals duidelijk gezegd: Onze meest eerbiedwaardige instellingen van de VN hebben wel degelijk een moreel probleem! Ondertussen is er een nieuw fenomeen: er worden steeds meer Chinese jihadisten ingezet in Syrië. Ze komen hier langs Cambodja of Indonesië met behulp van de Turkse geheime diensten. In Raqqa hebben ze een eigen kwartier. Inmiddels zijn er van hieruit al een paar honderd kunnen terugkeren naar China om daar aanslagen te gaan plegen. Ook China en Rusland moeten uiteindelijk geteisterd worden door een islamitisch kalifaat. Of de huidige democratische president van de VS (nobelprijswinnaar voor de vrede !), die inmiddels met een republikeinse meerderheid in het congres moet regeren, dit terrorisme zal verminderen, valt te betwijfelen.
De New York Times van 14 oktober publiceert een studie van de CIA over de voornaamste (preventieve!) terroristische operaties die wereldwijd onder leiding van het Witte Huis georganiseerd werden “om de Amerikaanse belangen te verdedigen”. Hieruit blijkt dat het beoogde doel dikwijls niet bereikt werd. Het gaat over aanslagen in Angola, Nicaragua, Cuba (mislukte moordpogingen op Fidel Castro, een ‘succesvolle’ ontploffing van een bedrijf waardoor 400 arbeiders werden gedood), Vietnam (meer dan 2 miljoen doden en 55.000 VS soldaten), Salvador, Guatemala, Irak, Libië, Syrië. Amerika overheerst de wereld en Israël overheerst Amerika. Als een dergelijk rapport over Rusland zou verschijnen, zou de “internationale gemeenschap” het land direct van de wereldbol willen vagen. Nu wordt eerder medelijden opgewekt omdat de ‘resultaten’ niet evenredig zijn met de kosten en de inspanningen. Vreselijk. Toch blijken vele mensen op aarde wel te weten wat er aan de hand is. Een internationaal onderzoek door Gallup (Worldwide Independent Network/Gallup International Association/WIN/GIA) heeft aangetoond dat Amerika beschouwd wordt als de grootste bedreiging voor de wereldvrede en de grootste terroristische staat. De Amerikaanse wetenschapper, linguïst, activist en professor aan het beroemde Massachusetts Institute of Technology, Noam Chomsky kan er niet mee lachen (Noam Chomsky, C’est officiel: les USA sont l’état terroriste nr. 1, mondialisation.ca, 29 oktober 2014). Champetters in onze dorpen hadden vroeger onbetwist gezag om verzoening, vrede en rust te brengen. De champetters in onze wereld zijn nu tot de tanden toe gewapende terroristische superstaten geworden.
De oplossing van bijna al onze maatschappelijke problemen
Verschillende generaties feministen hebben geijverd voor de gelijkheid van man en vrouw. Eigenlijk werd het een nivellering. Vrouwen moesten buitenshuis gaan werken en een betaalde baan krijgen, zoals de mannen. Daarmee groeide ook de dwaze opvatting dat een vrouw maar iets betekent als ze “werkt”, nl. in zoverre ze aan het economisch leven deelnam door een eigen beroep, een betaalde job. En daar zijn we met heel de maatschappij ingetrapt. In principe moet ieder werk nu wettelijk open staan voor vrouwen en voor mannen. Misschien heeft het gezond verstand in de praktijk toch nog enige invloed, zodat er, bij mijn weten, tot heden nog geen kasseilegsters, “houthaksters” of vrouwen zijn die in de koolmijnen werken als “koolputsters”. Mogelijk komt er toch nog een rapport dat deze ongelijkheid aanklaagt, wie weet.
Mijn moeder zaliger (1909-1994) stond ingeschreven als “zonder beroep” en had dus in de huidige opvatting geen maatschappelijke waarde. Zij was een gewone huisvrouw, huismoeder of huishoudster. Zij was de trouwe, liefhebbende echtgenote van vader, die als eenvoudige handarbeider de enige kostwinner was van een gezin met negen kinderen. Samen waren zij een heel gewoon gezin uit de eerste helft van de vorige eeuw. In ons klein straatje woonde overigens nog een gezin met elf kinderen, ook met een moeder “zonder beroep”, die dus eveneens buiten iedere maatschappelijke waardering viel.
We kunnen niet zeggen dat die oude goede tijd zoveel beter was dan nu. En het omgekeerde is evenmin waar. Iedere tijd heeft zijn goede en slechte kanten en we moeten trachten het goede te bewaren en het slechte te verwijderen.
We moeten wel eerlijk toegeven dat er nu veel meer problemen zijn met de opvoeding van de jeugd dan vroeger. Af en toe verschijnt een alarmerend bericht dat het intellectueel niveau daalt. Jongeren die zich de hele nacht met boeiende computerspelletjes geamuseerd hebben, kunnen uiteraard overdag geen aandacht meer opbrengen op school. Leerkrachten klagen soms dat er meerdere kinderen met honger naar school komen, omdat hun ouders geen tijd hebben een maaltijd klaar te maken. Verder zijn allerlei soorten van pesterijen dagelijkse praktijken. Vele scholen hebben af te rekenen met drugsgebruik en drugshandel, wat een echte plaag is. Ook het seksueel gedrag van de jongeren biedt heel wat zorgen en regelmatig zijn er schoolmeisjes die plots in verwachting zijn. Tenslotte zijn er te veel jongeren, die wegens agressief of zelfs crimineel gedrag in jeugdgevangenissen terecht komen.
Over de echtscheiding als plaag van onze tijd hoeven we geen verdere uitleg te geven. Het is een drama waar iedereen praktisch elke dag op een of andere manier mee te maken heeft. Zo worden ontelbare kinderen als het ware reeds op jonge leeftijd gebroken, naar twee kanten getrokken, ja “gekruisigd”. Ik was ooit diep getroffen door het getuigenis van kardinaal Christof Schönborn uit Wenen, die fel uithaalde naar de maatschappij omdat zij, volgens hem, aan het drama van de kinderen van echtscheidingen voorbijgaat. En hij kon het weten, hij sprak uit eigen ervaring.
De “crisis van het vaderschap” is een ander modern fenomeen, waar beide ouders een full time werk hebben. Meestal heeft moeder dan toch meer aandacht voor de kinderen dan vader. Moe is moe maar ook pa is moe. Hij leest het dagblad en zoekt ontspanning voor zichzelf. En zo missen kinderen soms het gewone beeld van een vader, wat een van de oorzaken is van het ontstaan van homoseksualiteit.
Wanneer beide ouders buitenshuis werken is er natuurlijk extra opvang nodig voor kinderen. Vandaar steeds meer vraag naar kindercrèches, alsook naar kinderopvang voor en na schooltijd. Ouderen, zieken, gehandicapten kunnen uiteraard nu ook niet in het gezin opgevangen worden. Daarvoor moeten geschikte opvanghuizen gebouwd worden. En die zijn er ook, met deskundig personeel en de laatste technische snufjes. En alle ziekenhuizen worden overstelpt. Aan de verzorging in een ziekenhuis gaat bovendien een hele stresserende voorbereiding vooraf. Het is het tegendeel van wat wij hier voor de oorlog konden meemaken. Ik ben in verschillende ziekenhuizen op bezoek geweest. Bij de inkom waren er enkele alkoven. Daar ging men met heel de familie en het zieke familielid binnen. De dokter behandelde de zieke als hij kon, zo niet schreef hij een briefje waarop stond waar je moest zijn. Er kwam een loopjongen en die bracht je naar de afdeling waar je geholpen werd. Ofwel werd je daar meteen geholpen ofwel was er iemand voor u. In ieder geval ging het heel vlot en eenvoudig. En alles gratis, behalve de medicamenten of sommige extra behandelingen. Ook voor ons, als vreemdelingen was het ziekenhuis gratis. Men vroeg niet eens uw naam. Het was voldoende dat je lid was van een religieuze gemeenschap in Syrië.
Tenslotte is er nog het levensgrote probleem van de vergrijzing, beter gezegd van de “kale maatschappij”, want op een bepaalde leeftijd is er zelfs geen grijze of witte haar meer over. Wat al studies worden hieraan niet gewijd, met wat al voorstellen! Blijven werken tot 66 jaar of tot 67 jaar?
Het beste middel om al deze en nog vele andere problemen efficiënt aan te pakken ligt in het krachtig steunen van de gewone moeders en de gewone gezinnen. De arbeid van een moeder thuis is economisch veel meer rendabel voor de maatschappij dan gelijk welk ander werk buitenshuis. Daarbij moet natuurlijk de trouw van echtgenoten met alle mogelijke middelen gesteund worden in plaats van echtscheidingen steeds gemakkelijker te maken. Wanneer het werk van een moeder naar waarde geschat en officieel betaald wordt en de eenheid van het gezin gesteund, valt de druk om buitenshuis te gaan werken vanzelf weg. Dan voelen vrouwen zich ook niet meer verplicht om te blijven werken “voor het pensioen”, ook al bleven ze liever thuis.
Ziehier hoe onze grote maatschappelijke problemen hierdoor drastisch zouden verminderen of zelfs opgelost worden. Er zijn geen kindercrèches nodig, geen extra kinderopvang. De kinderen ontwikkelen zich op normale gezonde wijze. Geen nood aan drugs of vroegtijdige seks. Thuis hebben de kinderen de warmte van een gezin, de aandacht van hun moeder voor hun dagelijkse problemen, ze krijgen goed eten en ontspanning en een gezond beeld van een moeder en een vader in de maatschappij. Ik herinner me als kleine jongen dat de veter (wij zeiden ‘nestel’) in mijn ene schoen kapot was. Ik huilde om mijn onmacht en hulpeloosheid alsof de wereld verging. Mijn moeder had gezien dat het grootste deel van de veter nog lang genoeg was en herstelde met alle gemak het ongeval. Ik ervaarde toen een dankbaarheid en vreugde die ik nu nog kan voelen. Er zijn moeders nodig die het geduld hebben om de knopen van een jasje dicht te doen, totdat we het zelf kunnen. Welnu, dat zijn de echte levensproblemen van een mens die in de wereld stapt.
Jeugdgevangenissen lopen leeg of verminderen. Ziekenhuizen en dokters kunnen rustig alle aandacht geven aan ernstige zieken want een moeder lost de meeste dagelijkse ziekteproblemen zelf op. Van de negen kinderen in ons gezin herinner ik mij dat alleen mijn jongste zus ooit in het ziekenhuis heeft gelegen. Ook onze dure paleizen voor ouderlingen kunnen verminderen. Na de dood van grootvader langs vaders kant, heeft grootmoeder nog lang en gelukkig geleefd, opgenomen in ons gezin. Al is dit op deze wijze nu niet meer mogelijk, de opvang van bejaarden kan veel minder “hoog technisch” en veel meer warm menselijk, familiaal. Laat me hier alle oprechte waardering uitspreken voor de inzet van het personeel van bejaardenhuizen, gehandicaptencentra, kindercrèches. Ook alle respect voor vrouwen die buitenshuis een eerbaar beroep uitoefenen. Als je echter aan een klein kind, een gehandicapte of bejaarde vraagt waar hij/zij het liefst verblijft, in een supermodern opvangcentrum met universitair gediplomeerd personeel ofwel thuis bij ouders, broers, zusjes, eigen kinderen en kleinkinderen, hoef je geen genie te zijn om vooraf te weten welk antwoord veruit het meest gegeven zal worden. Bovendien, als moeders de nodige hulp en steun krijgen bij de opvoeding van de kinderen zullen er van zelf ook grotere gezinnen komen, al hoeft het helemaal niet meer te zijn zoals een eeuw geleden. Daarmee zal geleidelijk onze “kale maatschappij” weer bevolkt worden.
We hoeven echt niet terug naar de gezinnen van een eeuw geleden. We moeten wel onze opgedrongen, vernietigende ideologieën die de gezinnen afbreken afzweren. Een mens is geen onzijdig “gendertje” of onbepaald “hetje” als willoos individu verloren in een voor schimmige wereldheersers kneedbare massa. Een gezonde maatschappij kan alleen gebouwd zijn op gezinnen en families. Zij kunnen de voortdurende propaganda van een doodscultuur in allerlei variaties missen. Daarmee zal tevens het buitensporig gebruik van antidepressiva eveneens drastisch dalen.
Wie denkt dat deze voorstellen al te vrome en voor onze tijd wereldvreemde wensen zijn, kan Maciej Giertych raadplegen. Hij is geneticus, oud Europarlementslid en nu ere voorzitter van de Poolse vereniging van de families. Vanuit zijn rijke menselijke en politieke ervaring schrijft hij precies hetzelfde: Un remède simple à la plupart de nos maux (Le Cep nr 68, juli 2014, blz. 39-52). Wie kan deze voorstellen eens overbrengen aan onze regering, eventueel met een diplomatieke verpakking of een politiek strikje? Waarvoor dank, namens de gewone moeders en hun gezinnen.
P. Daniel
07-11-2014 om 20:03
geschreven door Gust Adriaensen
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Onverschilligheid ten aanzien van noodlijdenden, in onaanvaardbaar voor een christen.'
07-11-2014 om 15:05
geschreven door Gust Adriaensen
06-11-2014
Standaardtaal versus tussentaal
Zes jaar geleden reeds verwees ik op dit blog naar het boek 'Het einde van de standaardtaal' van Joop van der Horst.
In dat boek 'Het einde van de standaardtaal', schrijft Joop van der Horst, hoogleraar Historische Taalkunde aan de KU-Leuven, dat de standaardtaal verdwijnt en plaats maakt voor een veel vrijere opvatting over taal. Er is niet langer één Nederlands, maar meerdere 'Nederlandsen' en het een is niet beter dan de andere, aldus van der Horst.
van der Horst is een van de vele academici die de laatste jaren stellen dat de standaardtaal verdwijnt. Hieruit blijkt een merkwaardige opvatting over taal en taalevolutie. Het standaardtaalgebruik heeft namelijk nooit algemeen bestaan, niet in Vlaanderen en niet in Nederland.
Het verschil met enkele decennia geleden is, zeker in Vlaanderen, de grote afstand tussen het toen nog erg streekgebonden informele taalgebruik en het nagestreefde standaardtaalideaal in formele omstandigheden. Het gevolg was dat er weinig Vlamingen waren die een vlotte, soepele algemene taal meester waren.
Nu bewegen we ons inderdaad, naargelang van de sociale en professionele omstandigheden, op verschillende taalniveaus. Maar het blijft om allerlei, vooral ook praktische, redenen, uiterst belangrijk dat zoveel mogelijk mensen ernaar streven een accurate en aan de omstandigheden aangepaste algemene taal te gebruiken. Het is overigens een leerproces dat nooit helemaal af is.
Bovendien is het vaak zo dat de taalgebruikers die de streektaal propageren en zich afzetten tegen de standaardtaal, dat eerder doen uit onmacht, menselijk opzicht of gemakzucht ten aanzien van het gebruik van AN. Zij vergeten daarbij ook dat het dialect dat zij koesteren en beweren te spreken, mijlenver verwijderd is van de dagelijkse taal van hun (groot)ouders en ofwel een naar het vermoede streekklanksysteem vertaald AN is, ofwel een soort van tussentaal geworden is, die nu eens wat verder van, dan weer dichter bij de standaardtaal staat. En ten slotte: het 'beter' of 'slechter' zijn van bepaalde talen, dialecten of taalvormen, is taalkundig gezien, onzin.
06-11-2014 om 07:04
geschreven door Gust Adriaensen
05-11-2014
Hoogste zelfdodingscijfers in Vlaanderen
Het is opvallend dat beleidsmensen en hulpverleners in hun pogingen om een verklaring te vinden voor de enorm hoge zelfdodingscijfers in Vlaanderen, nooit als een van de mogelijke oorzaken het waardekader of het gebrek eraan van onze samenleving onder de loep nemen.
De mensen worden gevangen gezet in een steeds sterker individualisme en materialisme. Niet alleen een religieus maar ook een humanistisch waardekader, wordt stelselmatig afgebroken, bespottelijk gemaakt, als waardeloos voorgesteld.
Welke zingevingsmogelijkheden blijven er voor de nadenkende mens dan nog over?
05-11-2014 om 21:01
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/32
Vrijdag 31 oktober 2014
Een polyvalent kamertje
De twee fraters en ik hebben nog altijd heimwee naar de maanden van vorig jaar, die we samen moesten doorbrengen in onze schuilplaats. De zusters hadden hun onderduikadres en wij het onze. Dag en nacht werd gewaakt. Drie matrassen tegen de muur en middenin een tapijtje. Eentje had een volledige handleiding met het nodige materiaal gevonden om mozaïekjes te maken en begon ’s avonds te kappen. Na enkele kunstwerkjes heeft hij het toch opgegeven. Elk met een laptop op onze matras en boeiende dingen uitwisselen over bijbel, politiek of wetenschap met tussenin het mopje van de dag van de druivelaar van vorig jaar. Af en toe eens een grappige reportage of film. Ondertussen is het veel veiliger geworden en heeft ieder weer een klein kamertje, maar we missen ons samenzijn ’s avonds. En zo werd mijn slaap- en werkkamertje tegelijk gemeenschapsruimte, leslokaal, recreatiezaal, koffie/theeruimte, vergaderzaal, bergplaats... All rolled in one. In de hoek tegen de muur een bed. Tegen de andere muur twee boekenkastjes. Midden in de kamer een petrolvuurtje met een wiebelende bol vol petrol. Tenslotte twee tafeltjes. Eentje houdt er van om met een kussen tegen de muur op het bed te zitten en de andere twee hebben een tafeltje. En op de grond is er een kleine warmwaterkoker om af en toe een tas thee te zetten (als er stroom is). Vorig jaar arriveerde een container Italiaanse chocolade die in heel de streek werd uitgedeeld. Wij kregen ook ons deel en de zusters hebben ons met mildheid bedacht. Het eerste deel van de week zijn we ’s avonds onder ons, het tweede deel brengen we samen met de zusters door. En deze week hebben we onder meer gediscuteerd over de toespraak van Putin (zie verder), als je wil, een annex van de sociale leer van kerk en wereld.
Grotere armoede en intenser geloof
Sommigen van ons kennen en waarderen Samir Nassar heel erg. Hij is de maronitische aartsbisschop van Damascus die voor de oorlog veel Iraakse vluchtelingen in zijn parochies heeft opgenomen, waardoor deze merkelijk vuriger werden in het geloof. Nu geeft hij in een interview een schrijnend beeld. Wegens de oorlog die al meer dan drie jaar duurt is iedereen behoeftig. De mensen hebben al hun reserves opgebruikt en vinden gelukkig nog wat steun aan elkaar samen in de familie. De maronitische gemeenschap daar kan 300 à 400 families helpen. Onze vrijwilligers beweren dat in Damascus en Qalamoun niemand van honger moet sterven. Er worden grote hoeveelheden voedsel uitgedeeld: rijst, macaroni, bonen ... . De regering doet wat ze kan maar het land is geplunderd en verwoest en alle energie gaat nog naar het zuiveren van het land van alle rebellenhaarden. Vele families in Damascus leven in erg armoedige omstandigheden. Velen slapen in parken. Er is nagenoeg geen werk en dat maakt mensen moedeloos. (Hier in eigen streek wordt stilaan voor werkverschaffing gezorgd). Velen zijn gevlucht en de uittocht gaat verder. Daardoor moesten al drie parochies gesloten worden. Voor twee miljoen kinderen zijn er geen scholen meer en de scholen die er nog zijn zitten overvol. Ieder jaar mindert het aantal doopsels en huwelijken terwijl het aantal begrafenissen blijft stijgen. Je kan plots door een granaat getroffen worden en sterven. Mensen nemen extra tijd om elkaar na de misviering te groeten want het kan voor iedereen de laatste keer zijn.
Kort nieuws
De aanslagen die blijven doorgaan in Syrië lijken steeds meer op de laatste stuiptrekkingen van terroristen. Iedere week worden grote hoeveelheden strijders opgeruimd, grote hoeveelheden wapens in beslag genomen en overal worden tunnels ontdekt, soms diep onder de grond en lang. Onbegrijpelijk hoe dit allemaal ongemerkt kon uitgegraven worden en soms erg vakkundig. In Kobane (Ain al-Arab), tegen de Turkse grens dreigde Daesh 300.000 Syrische Koerden uit te moorden met behulp van Turkije, gespecialiseerd in etnische zuivering. Sinds de belegering van 16 september zouden er 815 mensen gedood zijn. Kobane houdt tot heden nog stand. Gelukkig wordt de dubbelzinnige rol van Turkije voor steeds meer landen duidelijk. Inmiddels kreeg Turkije slechts 60 van de 193 stemmen om kandidaat te worden van de VN Veiligheidsraad. De Hesbollah doet goed werk in Syrië en Libanon. Sayed Hassan Nasrallah, secretaris generaal, verzekert dat Daesh in de Beka en in Qalamoun geen kans meer krijgt om nog stellingen in te nemen. Ze hebben hier de groepen van Daesh afgesneden van iedere bevoorrading. Ze kunnen alleen in burgerkleding trachten te vluchten. Gunstig voor het hele Midden Oosten is ook dat Egypte stand houdt nadat het de diktatuur van de moslimbroeders heeft afgewezen. Aanvankelijk heeft Egypte nog getracht met de VS en het westen samen te werken (die de moslimbroeders jusit steunen) maar het zal nu moeten kiezen om met Rusland verder te gaanHet zal nu stilaan wel moeten kiezen. om met een meer betrouwbare partner, Rusland verder te gaan. Daarom werd het nu “gestraft” en werden 30 soldaten in de Sinai vermoord!
Misschien is het je ontgaan maar vorige zondag werd in Brussel een nationale protestmars georganiseerd tegen de islamofobie. Ja, dat is tot hier doorgedrongen. Er zijn in België dus mensen die een meer positieve houding eisen tegenover de islam, op een ogenblik dat duizenden mensen worden verdreven, beroofd, verkracht, gemarteld, onthoofd of gewoon gedood in naam van de islam. Omdat er slechts een tiental deelnemers waren met dat soort vreemd geweten werd de mars een fiasco. Het betekent dat we van niets meer moeten verschieten. We moeten wel eerbied hebben voor de vele moslims van goede wil, die in vrede leven met iedereen.
Ook meneer Daniel Keller, grootmeester van de loge, het grote oosten van Frankrijk (GODF) trekt nu aan de alarmbel want hij meent dat er een gevaarlijke anti-maçonnieke geest heers, vooral bij christenen en moslims. Immers, tegen het succes van het homohuwelijk, het “huwelijk voor allen” is een nog meer succesvolle beweging opgestaan, “Manif pour tous” en dat vindt deze bijzonder invloedrijke meneer erg. Vrijmetselaars kunnen de werkelijkheid van een geopenbaarde waarheid en het historisch feit van de menswording van Jezus en zijn kerk niet aanvaarden. Zij hebben een speciaal geloof, nl. dat ze zichzelf geschapen hebben en vooral dat zij de mensheid opnieuw moeten scheppen naar hun beeld en gelijkenis, waardoor deze logebroeders het toch wel heel druk hebben in hun werkplaatsen. Sommigen erkennen een god, die zij zelf gemaakt hebben, maar niet de God die hen geschapen heeft. Er zijn dus niet alleen in het westen, maar ook in het grote oosten mensen die het noorden kwijt zijn.
Stop de trein van de dood
De westerse beschaving lijkt steeds meer op een trein die met hoge snelheid naar zijn zelfvernietiging raast. Vanaf de oertijd wisten mensen dat bepaalde waarden de vaste en onwrikbare fundamenten vormden van hun geluk en van de samenleving. Welbewust werden deze waarden gekoesterd, al was het lang niet altijd met goed gevolg.
Deze waarden zijn vooreerst het nederig besef en het aanvaarden van een God en Schepper, waaruit alle leven voortkomt. Verder werd het gezin erkend als de basis-cel van iedere samenleving. Een man en een vrouw trachtten in onderlinge liefde, blijvende, exclusieve trouw, en totale wederzijdse overgave zorg te dragen voor hun kinderen. Kinderen ontvingen hier de nodige warmte en veiligheid om hun eigen persoonlijkheid en creativiteit te ontwikkelen. Daarbij werd de verscheidenheid van de geslachten erkend als de meest creatieve vondst van de Schepper. Hierdoor zijn man en vrouw in onderlinge levensverbondenheid in staat, niet alleen om onbeperkt medescheppers te worden van nieuw menselijk leven maar ook van een onbeperkte verscheidenheid van mensen. Bovendien was de verscheidenheid van man en vrouw steeds een bron van aanvullende rijkdom en verrassende creativiteit. Zonder enige kennis van onze moderne embryologie wist Hippocrates al vier eeuwen voor onze tijdrekening dat het leven in de moederschoot heilig is vanaf de ontvangenis tot aan zijn natuurlijke dood. Men wist dat de waarde van een menselijke beschaving afgelezen kan worden aan de wijze waarop juist het zwakke menselijk leven gekoesterd en verzorgd werd. Het christelijke geloof zal dit menselijk aanvoelen voor goed in de geschiedenis van de mensheid verankeren. Zieken, gehandicapten, bejaarden werden zo veel mogelijk in eigen familie opgevangen en verzorgd, zoals wij zelf voor de oorlog nog konden zien op de luchthaven van Damascus. In Zaventem zagen we een menigte individuen die als mieren door elkaar renden. Heel velen waren alleen, anderen waren met twee en af en toe zag je een gezin. Bij aankomst in Damascus zag je vooral grote groepen mensen waarbij een jonge kerel een rolstoel duwde met een oude vader/grootvader/moeder/grootmoeder. Verder jonge vrouwen met een baby op de arm, enkele kinderen en tussenin liep nog een gehandicapt(e) meisje of jongen. Het was één grote familie die een familielid kwam afhalen. Meteen was ik dan genezen van de bewondering voor de wijze waarop wij in de westerse beschaving met verbluffende technische snufjes menselijke problemen weten op te lossen. Ik had geen enkele zin meer om hen te vertellen dat wij gehandicapten kunnen opvangen in gespecialiseerde instellingen met wetenschappelijk opgeleid personeel en dat wij paleizen van bejaardenhuizen hebben met de laatste technische snufjes voorzien en kindercrèches met pedagogisch verantwoord personeel.
Verder kende iedere beschaving haar eigen manier om bijzondere zorg te besteden aan de bescherming van de onschuld van de kinderen en het behoeden van de zuiverheid van de meisjes. Jongeren werd geleerd dat de vruchtbaarheid een kostbaar goed was, waarop zij zich door zelfbeheersing konden voorbereiden om op de gestelde tijd hiervan ten volle te kunnen genieten voor hun eigen geluk en dat van heel de maatschappij.
Onze beschaving heeft al deze waarden deskundig en bewust afgebroken. De teneur van de samenleving wordt bepaald door een sterke homocultuur, een LBGT lobby, een machtige gaia-beweging, een niets ontziende abortus- en euthanasiepraktijk, een baby-business, een onbeperkte manipulatie van het leven vanaf de bevruchting, een radicaal uitwissen van seksuele verschillen door een genderideologie. Tegelijk worden in de opvoeding een oeverloze vrijheid opgedrongen, die mensen depressief maakt en een democratie geleidelijk tot een dictatuur omvormt. De bedoeling is wereldwijd de band met de schepping en de Schepper door te snijden en te vervangen door nieuwe (on)waarden die door schimmige wereldheersers naar hun welbehagen kunnen gemanipuleerd worden. Zo wordt nu een mensheid als deeg gekneed tot een “nieuwe wereld(wan)orde”. Het resultaat van deze ontworteling is ongeluk, ellende en uiteindelijk de dood.
Voor geëngageerde en moedige ouders
Zo vele mensen van goede wil weten beter dan ik dat de westerse beschaving in een dodelijke impasse verkeert, maar ze weten niet hoe zich hiertegen te verzetten.
Ziehier iemand die inspiratie kan geven: Farida Belghoul, een vrouw op rijpere leeftijd, van Algerijnse oorsprong, maar geboren en opgegroeid in Parijs. Ze begon als een militante tegen racisme en groeide geleidelijk uit tot voorvechtster van de gezonde traditionele waarden van de familie. Vorig jaar organiseerde ze de “journées de retrait de l’ école” (JRE) als protest tegen de ontwrichtende seksuele opvoeding op de school en de afbraak van de natuurlijke familie, bijzonder tegen de theorie van de gender. Het was een geniale vondst met onverwacht succes. Plots hielden een groot aantal ouders maandelijks hun kinderen voor een dag thuis. Het was een schok voor de scholen en de regering. De politie trachtte in te grijpen maar kon wettelijk niets doen. Zij is moslima maar geniet veel steun van christelijke ouders. De machtige beweging Manif pour tous, opgericht als protest tegen het “(homo)huwelijk voor allen” wil helaas niet met haar samenwerken omdat zij vindt dat het geloof in God de basis moet zijn. De Manif pour tous wil strikt areligieus blijven en verbiedt bv. dat mensen bij de optocht samen het rozenhoedje zouden bidden, wat zij juist toejuicht. Ze vindt trouwens dat Manif pour tous een verloren strijdis.De wet is al gepasseerd. Nu wordt gewerkt aan de wetgeving voor GPA (gestation pour autrui), het zogenaamde “draagmoederschap”. Zij noemt het “gestation pour argent”. En daarna komt de PMA (procréation médicalement assistée) voor “geprogrammeerde baby’s” wat onze verdienstelijke Vlaamse gynaecoloog A. Devos terecht mensonwaardige “veeartsenijpraktijken” noemt.
Fadia reisde dit jaar naar Rusland om internationale contacten te leggen voor de verdediging van het natuurlijke gezin. Zij richtte de FAPEC op (Fédération autonome des parents engagées et courageux) voor geëngageerde en moedige ouders. Deze wil de ouders helpen om de echte waarden en het ware geluk aan hun kinderen door te geven. In plaats van de kinderen met de duurste laatste snufjes te laten spelen, liggend op het bed terwijl ze niets anders willen dan chips en cola, trachten ze hen met vaste hand te leren genieten van mooie muziek, echte kunst, een lekkere maaltijd in huiselijke sfeer en eenvoudige maar mooie kleding. Kinderen ontwikkelen op die manier een eigenwaarde, die hen sterk en gelukkig maakt , zonder slaaf te worden van een dwangmatige grijze nivellering. Farida doet er alles voor om ouders en kinderen aan te sporen zich te integreren in het goede van de Franse samenleving opdat iedereen zich zou inlijven en meewerken aan een goede opbouw van de maatschappij. Geen wonder dat zij vanaf het begin al tegenwind kreeg.
De christenen en de kerk zouden de eersten moeten zijn om op eigen wijze “geëngageerd en moedig” de kostbare menselijke en christelijke waarden te verdedigen. Helaas mist de kerk dikwijls de moed van de eerste christenen die leefden in het heidense Romeinse rijk. Al waren de christenen een nagenoeg te verwaarlozen en vervolgde minderheid, zij verspilden hun krachten niet door zich aan te passen aan de algemeen aanvaarde normen en gebruiken, maar gingen tegen de stroom in. Zij bleven in geloof zichzelf. Zo werd het ideaal van een maagdelijk leven hoog in ere gehouden terwijl de heidense wereld dit als dwaas weghoonde. Vrouwen waren vrij om te kiezen voor huwelijk of maagdelijk leven. Veel nadruk viel op de onvoorwaardelijke huwelijkstrouw. Het christendom betekende voor de vrouwen een ware bevrijding. Toen het machtige Romeinse rijk instortte bleven kerk, kruis en christenen overeind. En zo zal het met iedere cultuur en beschaving gaan.
Een wereldorde met nieuwe regels of een spel zonder regels?
In het hotel van het bergstation Krasnaïa poliana, Sotchi, aan de Zwarte Zee, werd de XIe samenkomst gehouden van de internationale discussiegroep van Valdaï. 108 experts, geschiedkundigen en politieke analisten uit 25 landen discuteerden van 22-24 oktober 2014 over het thema: De wereldorde, nieuwe regels of een spel zonder regels? Hier werd geen wollige diplomatieke taal gebruikt om op indrukwekkende wijze niets te zeggen of om oorlogspropaganda te voeren. Men zegt open en vrijuit zijn mening. En Vladimir Vladimirovitch Putin was van de partij. Hij sprak klaar en duidelijk, beschaafd en rationeel. Er zijn nu al analisten die beweren dat de huidige politiek ingedeeld zal worden in de periode voor en na deze toespraak en dat Putin de rol toebedeeld zal krijgen als bewerker van de vrede tussen de volken, tot spijt van wie het benijdt.
President Obama heeft vorige maand voor de VN, als een zelf verklaarde profeet, plechtig verkondigd dat onze wereld door drie grote gevaren bedreigd wordt: ebola, Rusland en het internationaal terrorisme! En Jens Stollenberg, secretaris-generaal van de NAVO stelt dat de internationale spanningen zo gestegen zijn dat er dringend nog meer en forse investeringen in defensie nodig zijn, alsof hij niet weet dat nog meer wapens juist de eerste oorzaak van onze onveiligheid zijn. Ziedaar de westerse arrogantie, die openlijk een willekeurig land brandmerkt om oorlog te kunnen voeren en de onbetwiste wereldheerser te worden of te blijven.
Ziehier enkele gedachten uit de toespraak van Putin. Er doen zich altijd veranderingen voor in de geschiedenis maar nu beleven we op wereldvlak dramatische ontwikkelingen op politiek, economisch, sociaal, industrieel én media-vlak. Conflicten worden opgelost met bruut geweld, met oorlogen, die beginnen met opstanden, door grote mogendheden gesteund, om chaos te veroorzaken. De internationale instellingen zijn hierbij niet meer in staat de conflicten op te lossen. Internationaal recht wordt ofwel ontkend ofwel willekeurig uitgelegd zodat in feite alleen het militair overwicht beslist. Er is een eenzijdige wereldoverheersing van onze partners, de VS en hun satellieten, die het recht naar hun hand zetten, druk uitoefenen en de media manipuleren. De soevereiniteit van landen wordt in feite niet meer erkend. Landen die zich niet onderwerpen aan de ene wereldheerser worden als “onwettig” verklaard. De VS zeggen aan hun bondgenoten: wij hebben een gemeenschappelijke vijand (Iran, China, Rusland...), wij zullen jullie tegen deze vijand beschermen, maar jullie moeten wel jullie politieke en economische belangen daarnaar richten volgens onze orders. Politiek en economie worden dan vermengd en landen worden verplicht sancties op te leggen die uiteindelijk hen zelf meer kwaad doen dan het land dat ze willen treffen. Sancties zijn een obstakel maar in feite maken ze Rusland sterker en meer verbonden met Azië, BRICS...In Afghanistan werden extremistische groepen opgericht om tegen de sovjetunie te strijden. Hieruit groeiden de Taliban en al-Qaida, met westerse steun. We spraken met onze partners van de VS af, aldus Putin, om samen het terrorisme te bestrijden. Toch vielen ze eenzijdig Irak binnen en dan Libië. Waarom? In Irak stonden plots tienduizenden Iraakse soldaten en officieren op straat die nu in Daesh een nieuw leven vinden. Voor Syrië werden terroristen getraind, gefinancierd en bewapend om de regering te verdrijven. Wij hebben geïnsisteerd dat alle groepen die de centrale regering van Syrië bestrijden op de lijst van de terroristen zouden komen en als dusdanig behandeld zouden worden. Welk effect heeft dit gehad tot nu toe? Niets. De VS en hun bondgenoten bombarderen nu - zonder de toestemming van Syrië en zonder akkoord van de UNO – de groepen die ze zelf opgericht hebben en blijven steunen.
Er is een nieuwe wereldorde nodig van onderlinge afhankelijkheid in plaats van een dictatuur van één wereldheerser. Over de belangen van de afzonderlijke landen moet onderhandeld kunnen worden zonder dat achter de coulissen al beslist is dat het land ontwricht zal worden. Luister ook naar wat hij zegt over Oekraïne. Heel de toespraak is het overwegen waard: http://www.vineyardsaker.fr/2014/10/25/lordre-mondial-nouvelles-regles-jeu-regles-discours-vladimir-poutine-au-club-valdai-24-octobre-2014/ . De periode van de “de-dollarisatie” van de wereld is voor goed begonnen. Toevallig of niet, op dezelfde vrijdag 24 oktober werd het protocol van de Aziatische Bank voor Investeringen in Infrastructuur (AIIB) door 21 landen ondertekend. Onder druk (!) van de VS konden Australië, Indonesië en Zuid-Korea (nog) niet deelnemen.
05-11-2014 om 07:54
geschreven door Gust Adriaensen
04-11-2014
Beweging.net: een miskleun van jewelste
Als de bliksem terug naar ACW
'Beweging.net': wat? Geen kat die het weet, waarvoor deze onmogelijke combinatie van twee nietszeggende woorden staat.
Een aantal maanden geleden achtten enkele topmensen van het ACW het nodig een nieuwe naam te lanceren. Dat heeft veel geld gekost en wat nog veel erger is: er kwam een draak van een naam te voorschijn. Beweging.net, stel je voor.
Ondertussen is het overduidelijk geworden: de naam doet het van geen kanten. Hij ligt niet in de mond, hij leeft niet, hij zegt niets, hij is onzichtbaar.
Wat meer is: de 'oude' naam ACW wordt nog altijd algemeen gebruikt. En terecht.
Het is de hoogste tijd voor het ACW om terug te keren naar de naam ACW. Vol vertrouwen, met fierheid, assertief.
04-11-2014 om 09:18
geschreven door Gust Adriaensen
03-11-2014
Coene pleit voor machtsconcentratie banken
Luc Coene, de gouverneur van de Nationale Bank, is van mening dat minstens één Belgische grootbank moet verdwijnen.
Die uitspraak riep terecht heel wat reacties op. Is het de taak van de gouverneur van de Nationale Bank om zich te bemoeien met het bankenlandschap en te pleiten voor een machtsconcentratie in een beperkter aantal grootbanken? Het gevolg laat zich raden: de doorsneeklant en spaarder lopen nog meer gevaar totaal onmachtig en verpletterd te worden in het raderwerk van de mondiale geldstromen.
Een ding blijkt hieruit ontegensprekelijk: wat de gewone klant en vaak de gevangene van de banken verlangt en nodig heeft, kan de heer Coene geen euro schelen.
03-11-2014 om 09:59
geschreven door Gust Adriaensen
02-11-2014
Het volkstribunaal
Het hele door de media opgeklopte gedoe omtrent de benoeming van een priester tot pastoor van Middelkerke, laat een wrang gevoel na.
De kranten, een mediageile advocaat en een burgemeester die een kans ziet om in het nieuws te komen, treden in de plaats van justitie. Het is hoe dan ook een blamage voor de rechtsstaat. Een advocaat kan het zich veroorloven het gerecht ervan te verdenken beïnvloed te zijn door een anders wat graag als machteloos afgeschilderde kerk. Een burgemeester tettert rond dat een en ander wel justitieel correct is, maar moreel onverantwoord. Zou deze burgemeester van iedereen die in Middelkerke in openbare dienst werkt of in contact komt met groepen mensen, verenigingen enz., het morele doopceel laten lichten?
Wat een mediahypocrisie!
Dat de betrokken priester in dergelijke sfeer besluit af te zien van de functie is begrijpelijk. Wanneer dat besluit evenwel genomen is onder aandrang van het bisdom, dan roept dat ook vragen op over de moed en de barmhartigheid van de Brugse bisschop.
Als alles gerechtelijk in orde is en ook het bisdom van oordeel is dat de benoeming tot pastoor verantwoord was, dan zwicht men niet voor de druk van de media. Dat is vrij spel geven aan het door de gazetten en enkele plaatselijke politici opgezette zgn. volkstribunaal. Zij hebben in dezen de plaats ingenomen van ons rechtssysteem en van de instantie die over deze zaak ging, nl. het bisdom Brugge.
De enige bekende Vlaamse intellectueel die het aandurfde heel die commotie kritisch te benaderen, was Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven. De anderen waren klaarblijkelijk te laf om hun nek uit te steken.
Zou de bisschop van Rome in dergelijke situatie overstag gaan, zoals de bisschop van Brugge nu gedaan heeft? Ik kan het me niet voorstellen.
02-11-2014 om 21:38
geschreven door Gust Adriaensen
31-10-2014
Memento mori
Memento mori
Van veel dieper dan zijn verbrokkeld verstand zijn verwoest bewustzijn komt het kruisteken dat hij slaat bij aanvang van zijn laatste ademtocht.
Het heelt het helpt. Hij glijdt onweerstaanbaar en moeiteloos weg uit dit leven.
Wat blijft nog even? Een schamel lichaam dat ik groet hopend voor hem voor mij dat zijn geest voortleeft -ach, de schamelheid van taal- in eeuwigheid.
------------
31-10-2014 om 08:42
geschreven door Gust Adriaensen
30-10-2014
De neergang van CD&V
Uit een studie over het ledenaantal van de politieke partijen blijkt dat CD&V sinds 2009, 20% van haar leden verloren heeft, en de laatste twee jaar moest de partij zelfs een verlies van 14 % optekenen.
Daarmee wordt bevestigd wat ik op dit blog al herhaaldelijk geschreven heb: als lemmingen rent CD&V de eigen ondergang tegemoet.
De verklaring ligt voor de hand: de partij heeft de laatste jaren tegen haar eigen kernwaarden in, tegen de bekommernissen en maatschappijvisie van een groot deel van haar leden en kiezers in , kartels en coalities gesloten met een rechts neoliberaal program.
Met de huidige Vlaamse en federale regering bereikt CD&V het beschamende hoogtepunt van verloochening van eigen waarden en achterban. De implosie zal zich nu nog in een veel sneller tempo voltrekken.
30-10-2014 om 09:14
geschreven door Gust Adriaensen
29-10-2014
'Meer empathie voor dieren dan voor migranten'
Wouter Van Bellingen:
'Als het gaat over dierenrechten, kan de Vlaming wel empathie opbrengen. Maar empathie voor gevoeligheden van mensen met een migratieachtergrond lukt niet'. Vlamingen hebben kennelijk meer empathie voor dieren dan voor migranten.'
29-10-2014 om 09:13
geschreven door Gust Adriaensen
'Veel te veel eigen-volk-eerst'
Marc Eyskens:
'Wanneer krijgen we eens een staatssecretaris voor migratie die in de Kamer zou aankondigen: 'collega's, het eerste wat ik wil doen, is pogen mij in de plaats te stellen van de immigrant en zijn levenssituatie aan den lijve te ondervinden. Ik wil een nacht doorbrengen met de daklozen in hun verloederde schuiloorden. Ik wil een dag gaan samenleven met asielzoekers in een gesloten centrum. Ook al zijn er misbruiken en is er profitariaat, toch zou ik nooit het lot willen ondergaan van deze sukkelaars. Er is in onze samenleving veel te veel hardheid en veel te weinig hartelijkheid. Veel te veel 'eigen-volk-eerst'- ideologie en veel te weinig erbarmen'.
29-10-2014 om 08:59
geschreven door Gust Adriaensen
'Wat goed is maken ze slechter'
John Crombez over de nieuwe federale regering:
'Wat goed is maken ze slechter, en voor wat nu al slecht gaat komt er geen oplossing.'
29-10-2014 om 08:56
geschreven door Gust Adriaensen
28-10-2014
'Evolutietheorie verzoenbaar met het katholieke geloof'
Volgens paus Franciscus zijn de evolutie- en de bigbangtheorie helemaal niet onverzoenbaar met het katholieke geloof. Beide wetenschappelijke theorieën vereisen zelfs het bestaan van een God, zegt hij.
28-10-2014 om 18:20
geschreven door Gust Adriaensen
'Ouderenreservaten'
Onder de titel 'Rusthuis of Getto?' schrijft N-VA-politicus Lorin Parys het volgende:
'Hoever moeten we meegaan in een verhaal waar we alleen willen sterven tussen mensen die heel erg op onszelf lijken? Het woonzorgcentrum van de toekomst lijkt immers verdacht veel op het getto van gisteren.
Ik krijg het niet verkocht aan al de oud-strijders voor gelijke rechten dat hun moedig gevecht is uitgemond in een gemakkelijkheidsoplossing: een eigen ouderenreservaat voor elke denkbare doelgroep.
Het is ironisch dat we onze bejaarden al wegstopten op eilanden zonder loopbrug naar de rest van onze samenleving, maar nu maken ze het zelf nog erger. Door op hun eiland ook nog eens kolonies met een hoge muur op te trekken die iedereen met een afwijkende visie uitsluit.'
Inderdaad.
28-10-2014 om 07:47
geschreven door Gust Adriaensen
27-10-2014
Vakbonden: broodnodig
Tegenwoordig kent de antivakbondshetze op de internetfora weer een grote opstoot.
Wel is het ontroerend én lachwekkend te constateren dat in vele reacties gestart wordt met de obligate zin: 'Vroeger waren de vakbonden nodig', en dan te vervolgen met :'Nu zijn ze overbodig' of 'Ze zijn ondemocratisch', of 'Het zijn zakkenvullers, profiteurs, enz.'. Bovendien zou er een omvangrijk en goor scheldwoordenboekje zonder problemen samengesteld kunnen worden.
Als de ouders en grootouders van al deze vakbondshaters tot de werknemersklasse behoorden, dan hebben zij maar ook de huidige vakbondstegenstanders het aan de vakbonden te danken, dat de werkomstandigheden en de verloning gedurende de voorbije decennia enorm verbeterd zijn.
Ervan uitgaan dat in een kapitalistisch systeem de vaak anonieme en onpersoonlijke kapitaalbezitters zich ook maar ene moer bekommeren om het 'werkvolk' , als er geen serieuze tegenmacht is, is een verbijsterend naïeve en totaal wereldvreemde opvatting.
Nochtans wordt die klaarblijkelijk door velen gekoesterd en gevoed door partijen en politici die daarin een machiavellistisch middel zien om hun rechtse, kapitalistische natte dromen te realiseren.
27-10-2014 om 13:25
geschreven door Gust Adriaensen
26-10-2014
Allerheiligen in de abdijkerk van Postel
Op zaterdag 1 november is er om 10 uur in de eeuwenoude abdijkerk van de norbertijnen van Postel een pontificale Allerheiligenmis
26-10-2014 om 18:44
geschreven door Gust Adriaensen
Taalslordigheid
De strijd om het correcte gebruik van 'heten' en 'noemen' is beslecht. Althans in Vlaanderen. 'Hoe heet dat ding?', heeft het moeten afleggen tegen 'Hoe noemt dat ding?'. En het antwoord daarop is niet langer 'Dat heet een nietmachine', maar wel 'Dat noemt een nietmachine'. De overwinning van 'noemen' is nog wel niet officieel, maar vele jaren kan het niet meer duren of het gebruik van 'noemen' in plaats van 'heten' zal beschouwd worden als correct (Belgisch) Nederlands.
Op te merken valt dat deze verandering in het gebruik van de twee werkwoorden niet gebeurd is onder invloed van de streektalen maar m.i. eerder het gevolg is van taalgemakzucht in de welig tierende tussentalen of het Verkavelingsvlaams.
Ondertussen is het tot nu toe foutieve gebruik van de onderwerpsvormen in plaats van de voorwerpsvormen van persoonlijke voornaamwoorden in volle opmars. Ook in de media. Vaker en vaker hoor en lees je bv. 'Voor zij die van mening zijn...', in plaats van 'hen' , 'Zij is groter dan mij...' en niet het correcte 'ik', enz.
Ongetwijfeld speelt hier het vervagen van de grammaticale en syntactische kennis van onze taal een bepalende rol.
Ook de juiste spelling wordt een groter en groter probleem. De gemiddelde taalgebruiker kan op veel clementie rekenen als het om spelling gaat. Maar dat mededogen maakt plaats voor ergernis wanneer je om de haverklap spellingfouten ziet in kranten, tijdschriften en, opvallend frequent, in de onderschriften bij de tv-programma's.
Je krijgt warempel de neiging uit al deze vormen van 'taalverloedering' te concluderen dat met het rijker en zelfstandiger worden van Vlaanderen, de zorg voor een correcte en accurate algemene taal sterker en sterker vermindert.
26-10-2014 om 08:03
geschreven door Gust Adriaensen
25-10-2014
'Winter van de wereld'
Op 2 november stelt Willy Thijs zijn olieverfschilderijen, aquarellen en pastels, tentoon in de Foyer van GC Den Dries in Retie.
25-10-2014 om 14:34
geschreven door Gust Adriaensen
24-10-2014
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/32+
Vrijdag 24 oktober 2014
Een marathon met een hoogfeest.
Om de ellende van deze onrechtvaardige oorlog tegen het Syrische volk draaglijk te maken, worden voortdurend allerlei evenementen georganiseerd. Zo beleefden we zaterdag in Deir Atieh, een 20 tal km van Qâra verwijderd, richting Damascus, “de eerste marathon van Qalamoun”. Ziehier een heel speciale dag uit het leven van de gemeenschap Mar Yakub.
De bezieler van onze vrijwilligers, die samen met zijn gezin tot onze gemeenschap behoort is inmiddels voorzitter van de Rode Halve Maan en moest “ambtshalve” aanwezig zijn. En zo werd met veel aandrang gevraagd dat heel de gemeenschap aanwezig zou willen zij. Daar gingen we graag op in. Voor de veiligheid was ruimschoots gezorgd. We begonnen die zaterdag als naar gewoonte met een uur stille, gezamenlijke aanbidding, vierden de eucharistie en vertrokken. Onderweg leek alles ongeveer normaal, her en der gebouwen die beschilderd of versierd zijn met de Syrische vlag en het portret van de huidige president of van zijn vader. Ook zagen we vanaf het hoofdweg in de hoogte het grote hospitaal van Deir Atieh prijken. Men vertelde ons evenwel dat de rebellen binnenin heel wat verwoestingen hebben aangebracht naast het vermoorden van dokters en verplegend personeel. Dat is gelukkig hier voorbij.
Heel Deir Atieh was in feeststemming. Overal jongens en meisjes in witte truitjes zwaaiend met de vlag van Syrië als verwelkoming voor de mensen die met auto’s en autobussen arriveerden. We werden naar de tribune geleid waar we mochten plaats nemen achter de gouverneur en – laat me maar zeggen – “de gestelde lichamen”; gezeten op de eerste rij. We werden eerst aan hen voorgesteld. Alle stoelen waren kunstig met wit doek bekleed in de vorm van een strik. We kregen een slokje koffie en er werden chocolaatjes aangeboden. Ondertussen was het een heen en weer lopen van bekenden die kwamen groeten. We zaten vlak voor de aankomst die versierd was met een grote menigte rode, witte en groene ballonnen. Een groep meisjes in kleurige lange gewaden verzorgden allerlei reidansen op gepaste muziek. Ze dansten de bekende eeuwenoude Syrische “dabké”, die mogelijk Jezus nog gedanst heeft. Echt de sfeer van een groot familiefeest.
Onze frater David, die nog ooit in Colorado deelnam aan olympische zwemwedstrijden zou met de marathon meedoen, alsook een jongen en een meisje van onze vluchtelingen. Zij kregen het gepaste witte truitje met een nummer. De luidspreker kondigde een minuut stilte aan voor de overledenen van deze oorlog. Het is een vaste gewoonte om bij iedere plechtigheid “de martelaren” te gedenken en te eren. Dan volgde de nationale hymne met een dank aan president en leger, waarop een spontaan applaus uitbrak. En eindelijk was het zo ver. Een 250 lopers uit de omringende dorpen gingen vertrekken, netjes verdeeld in volwassenen met jongeren en kinderen, meisjes en jongens. Neen, het was geen 42 km. Het waren maar enkele kilometers, eerder een lange sprint. Bij de aankomst zegen de deelnemers niettemin languit op de asfalt neer, genietend van een stralende zon en happend naar adem. En onze David was 9e . Er is dan altijd iemand die ondeugend vraagt waarom hij niet eerst was, maar David had er geen moeite mee om zijn voorlopers alle lof toe te zwaaien. Om een jongen, die struikelde te sparen is hij zelf wel gevallen maar neen, dat was de reden niet. Hij vond dat er enkele zeer sterke jongeren bij waren. Wel werd hij meteen bij de micro gevraagd en David gaf zijn dankbare commentaar die over het hele terrein weerklonk. Daarna kregen de eersten, waaronder hij, nog gelukwensen en een herinneringsplakkaat uit handen van de gouverneur. En ’s avonds kwamen hij en wij warempel op het tv-nieuws.
Wat een volksfeest daarna, met niets dan blije gezichten en hartelijke ontmoetingen van iedereen met iedereen! En wij maar iedereen feliciteren die een truitje droeg. En plots klonk het: moeder Agnes-Mariam is hier! Niet te geloven. Inderdaad, samen met zr. Carmel en een religieuze uit Italië, een zuster van een van onze zusters, die er in geslaagd is de nodige regelingen te treffen om een tijd bij ons te blijven. Er werd omhelsd, geweend, gelachen en honderduit verteld. Twee jaar en vier maanden hebben we elkaar niet meer gezien. Stel je voor, een abdij waar abt en prior of abdis en econoom al jaren afwezig zijn! En nog is het voor hen en ons niet veilig genoeg om definitief terug te keren. Toch werd nu van de extra veiligheid gebruik gemaakt om na afloop rechtstreeks naar het klooster te rijden. Zonder dat er iets geregeld was kwam dan de ene na de andere toe. Net in Mar Yakub teruggekeerd kwam eerst de bisschop toe. Even later kwam ook de pastoor van Qâra. Dan arriveerde de burgemeester. Er kwamen mensen die zelf lont geroken hadden of op een of andere manier verwittigd werden, terwijl de telefoon rood gloeiend stond. Eerst werd een rondgang gemaakt op het terrein en in de kleine binnentuin. Van buitenaf zijn de verschillende grote gaten en de beschadiging van de gebouwen goed merkbaar. Zr. Carmel heeft al vanaf het begin van de oorlog herhaald: voor mijn part mogen alle gebouwen instorten als er maar niemand van ons geraakt wordt. Alles bij elkaar waren moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel tevreden dat het niet erger was. Met haar gewone, uiterst praktische geest gaf moeder Agnes-Mariam meteen de nodige aanwijzingen. Zij was en is tenslotte niet alleen de architect maar ook de bouwheer van al deze gebouwen. In de kerk hielden we een geïmproviseerd dankgebed met de bisschop en de pastoor van Qâra. De bisschop vroeg of ik wilde voorgaan en ik vroeg of hij de slotzegen wilde geven en zo deden we het. Inmiddels was het al namiddag. De gemeenschap, onze vluchtelingen, de kerngroep van de vrijwilligers, allen verzamelden in de refter. Enkelen hadden een groot aantal eenvoudige maaltijden in het dorp gehaald: gevulde falafels met schotels groenten. Iedereen at terwijl langs alle kanten verhalen werden opgedist en wederzijds vragen werden gesteld. Ja, er schoten zeker nog 12 Bijbelse porties over, die nauwkeurig verzameld werden.
In de namiddag waren nog enkele vergaderingen voorzien met mensen van buiten af. Voor het eerst heb ik nu meegemaakt hoe een bedrijf in gang wordt gezet. Er waren twee zakenvrouwen en een meneer en het ging over een tapijtenfabriek. Er is hier iets dergelijks geweest maar wegens de oorlog ligt het zo goed als stil. Het is de bedoeling dit opnieuw op te richten en uit te breiden. Moeder Agnès-Mariam stelde vragen en gaf raad. De taken werden verdeeld. Tot heden werd veel aandacht besteed aan hulpverlening door het geven van voedsel, kleding en zo nodig geld. Nu willen we eerder de mensen helpen door gelegenheden voor eigen arbeid te scheppen. Het bevordert hun creativiteit en waardigheid en zo kunnen ze voor eigen onderhoud zorgen. Er werd hen een beperkt bedrag toegezegd om met de noodzakelijkste investeringen te beginnen (met dank aan de weldoeners die ons blijven steunen). En als het eenmaal goed draait, zullen ze kwaliteit afleveren, handgemaakte tapijten, evenwaardig als Iraanse.
’s Avonds verzamelden we met vluchtelingen en enkele anderen weer in de refter. Enkele zusters brachten in hun nationale klederdracht liederen en voerden dansen op. Het groeide spontaan uit tot een lange avond van zang, spel en toneel. Iedereen was doodmoe maar niemand wilde eindigen. Ook de Arabische charismatische liederen zijn eindeloos. Uiteindelijk nam moeder Agnes-Mariam de bijbel en las Jesaja 6: het roepingsvisioen van de profeet met Gods oordeel over het volk, de bestraffing en de voorzegging dat er slechts een stronk, een heilige rest zal overblijven.
Zondagmorgen vierden we allen samen de eucharistie met een zeer dankbaar hart. Op die fameuze zondag 17 november 2013, toen we echt in doodsgevaar verkeerden, hebben we de eucharistie gevierd en elkaar de vredewens gegeven alsof het de laatste keer was dat we elkaar op aarde nog zouden ontmoeten. Nu hadden we eerder een dankbaar en zeer hoopvol gevoel, al is de toestand in de wereld alles behalve rooskleurig. Moeder Agnes-Mariam nam nog uitgebreid de tijd om naar ieder te luisteren en met een gezamenlijk gebed namen we afscheid. Hopelijk, spoedig tot ziens.
Kleine kroniek van een grote oorlog
Ziehier hoe wij de oorlog tegen Syrië beoordelen, vanuit eigen ervaring en de inzichten van mensen die het kunnen weten. Het is goed mogelijk dat we ons hier en daar vergissen. Deze vergissingen zullen in elk geval veel minder groot zijn dan het bedrog en de oorlogspropaganda die u al meer dan drie jaar lang worden voorgehouden in dure reportages, betaald met uw eigen belastinggeld.
Het verloop
Hillary Clinton schreeuwde het begin 2011 uit: We hebben een Nieuw Midden Oosten nodig! De VS ging de Syrische regering omverwerpen onder leiding van haar als staatssecretaris, David Petraeus, directeur CIA, Engeland, Frankrijk, geholpen door Israël, Turkije, de golfstaten en vanzelfsprekend de NAVO. Deze beslissing was eigenlijk al genomen in 2001, na de aanslagen op de WTC torens (oorlog tegen respectievelijk Afghanistan, Irak, Libië, Libanon en Syrië, Soedan, Somalië en Iran). De legerleiding keurt een “uitgebreid Midden Oosten” goed en het staatssecretariaat werkt een “Arabische Lente” uit. De Atlantische pers wordt opgedragen te berichten over een “volksopstand” tegen een verschrikkelijke dictator, die kinderen martelt en baadt in het bloed van zijn eigen volk, Dit wordt zonder ophouden gevoed door de media van de Golfstaten, vooral Al Jazeera. “Special forces” organiseren in vier grenssteden opstanden (Dara, Homs, Idlib, al-Kamal) en onze pers spreekt van een bloedige onderdrukking door een wreed regime. De opstanden groeien samen met het uitmoorden van de bevolking en de verwoesting van het land. Er zijn Syriërs die uit ongenoegen met de rebellen meedoen, soldaten lopen over naar de rebellen, sommige Syriërs verlaten het land en stellen hun bezit in veiligheid. Dit is het enige moment in heel de oorlog waarin de “internationale gemeenschap” eensgezind vecht om de Syrische regering ten val te brengen. Het vervolg zal een kluwen worden van samenwerking en tegenwerking, waarbij elk zijn eigen belangen nastreeft.
In 2012 begreep de Syrische bevolking uit de wrede moorden van de rebellen dat het een samenzwering was om hier een islamitisch emiraat te vestigen. Het wil geen omverwerping van de regering en protesteert tegen de leugens van het westen. Een groep Franse officieren is in de streek van Homs al bezig met de vorming van de IS en wordt opgepakt. Frankrijk moet onderhandelen om hen vrij te krijgen. De rebellengroepen worden talrijker en wreder. De media verhevigen hun propaganda tegen deze “wrede Syrische tiran”, steunen voluit de “democratische revolutie” en verzwijgen zorgvuldig de echte wreedheden in het land. Ze beschuldigen de christenen van het meeheulen met een dictator. Frankrijk weet meer dan honderd landen samen te brengen in de oorlog tegen Syrië onder de naam “vrienden van Syrië” (die later ook als een pudding in elkaar zakken en gereduceerd worden tot 11) terwijl Hillary Clinton en ambassadeur R. Ford zich engageren voor een nieuwe strijd zoals destijds in Nicaragua, door djihadisten te rekruteren. De vredesgesprekken van Geneve 1, met flinke Russische invloed, suggereren een politieke oplossing zonder regeringswissel in Syrië, wat voor rebellen onaanvaardbaar is. Alle latere pogingen zullen mislukken. Syrië eist dat eerst de rebellen het land uit worden gezet, de rebellen eisen dat eerst de regering opstapt. Op het terrein gaan de wreedheden voort onder het motto: De christenen naar Beyroet en de alawieten naar het graf (een slogan die in het Arabisch rijmt). Syrië krijgt van de internationale gemeenschap de schuld van alle ellende, zodat er bovenop nog allerlei sancties worden opgelegd. Europa doet gewillig mee.
In 2013 houden volk, leger, regering en president nog steeds stand terwijl verschillende wereldleiders openlijk hun droom wereldkundig blijven maken, nl. dat het “regime” van al-Assad “spoedig”, “binnenkort” ten val zal komen. En Syrië werkt verder aan de democratisering van het land o.a. door vrije verkiezingen in het vooruitzicht te stellen en de erkenning van een meer partijen stelsel. Turkije organiseert samen met Israël en Frankrijk een overval op 11 alawitische dorpen van Lattakia, waarbij een menigte kinderen ontvoerd worden om als slachtoffertjes te dienen van een massale gifgasaanval die ze in Ghouta (Damascus) uitvoeren. Met 35 professionele video’s zorgen ze er voor dat de internationale gemeenschap Syrië aansprakelijk stelt voor deze aanschouwelijke gruwel. “Toevallig” was juist ervoor een indrukwekkende onderzoekscommissie van de UNO in Damascus neergestreken. Ze kunnen echter geen enkel element vinden van schuld van Syrië. Ze komen later nog eens terug en nu na een jaar en drie maanden hebben ze nog geen en verzint een aantal onzinnige “bewijzen” om Syrië alle schuld te geven. In ieder geval, het zo lang verhoopte moment is gekomen. Amerika stuurt oorlogsbodems, Fr. Hollande maakt zich klaar om bij te springen en wacht een hele dag op het beslissende telefoontje. Obama heeft echter van zijn legerleiding vernomen dat Iran heel hun oorlogsvloot op een minimum van tijd naar de haaien kan sturen en de Russen hadden al twee raketten, die de Amerikanen als voorboden afschoten prompt uit de lucht geplukt. Obama durft geen “strafexpeditie” te beginnen en moet ‘met de billen bloot’ terug naar huis. Gelukkig voor ons, die twee dagen en twee nachten met klein en groot gewerkt en gesleurd hebben om een veilige schuilplaats klaar te maken. Turkije, Frankrijk, de Golfstaten en vooral François Hollande zijn razend. Rusland brengt de oplossing en stelt aan de VS voor dat de chemische wapens, (die Syrië niet gebruikt en niet nodig heeft) opgeruimd worden. Syrië aanvaardt graag dat die oude en gevaarlijke rommel uiteindelijk op die wijze verdwijnt. En zo is een al te groot en gevaarlijk gezichtsverlies voor de VS vermeden. Onze pers blijft weken, ja maanden onnozel deze zogenaamde westerse overwinning loven en schrijft over een “gevoelige verzwakking” van het Syrische leger en een president die ze op de knieën gekregen hebben. En het hoogtepunt van deze klucht: de club van de opruimers krijgt de Nobelprijs voor de vrede! Syrië gaat ondertussen systematisch verder met het terug innemen van het land en behaalt op de rebellen de ene overwinning na de andere. Het vrije Syrische leger (dat in feite noch vrij, noch Syrisch, noch een leger is) flikkert nog even als een uitgedoofde ster.
In 2014 beslissen Obama en de twee secretarissen van landsverdediging Leon Panetta en Chuck Hagel (Hillary Clinton en D. Petraeus zijn inmiddels afgezet) dat een regeringswissel met eigen pionnen als koloniale controle (zoals in Irak) uiteindelijk in Syrië te moeilijk en te duur is. De Syrische president is inmiddels op democratische wijze door het volk in binnen- én buitenland met een overweldigende meerderheid herkozen, ondanks de grimmige boycot van het westen en sommige ondemocratische “regimes” zoals Frankrijk en België die het stemmen van Syriërs belet hebben. Onze pers blijft haar leugens trouw en vermeldt dat de stemming niet democratisch kon zijn omdat het land door een “burgeroorlog” verscheurd wordt en het grootste deel al in handen is van de oppositie, de Nationale Syrische Coalitie. In werkelijkheid hebben 11, 6 miljoen van de 15 miljoen stemgerechtigden kunnen stemmen en 88, 7 % daarvan stemden voor al Assad! Syriërs in binnen en buienland vieren dgen lang feest. De VS kijken de andere kant op en beslissen Irak in drie stukken te verdelen en de Koerdische regio af te scheiden van Syrië. Het “nieuwe Midden Oosten” is voor hen geen doel meer, maar een middel om hun belangen veilig te stellen. Daesh (ISIS of IS, islamitische staat) wordt opgericht in Irak en Syrië. Daarna wordt een grote coalitie gevormd om zogenaamd deze IS te bestrijden, zodat “de vrienden in Syrië” toch militair kunnen ingrijpen in het Midden Oosten. Hierbij zouden tot heden slechts 300 strijders uitgeschakeld zijn (een aantal dat Syrië alleen al in een week tijd uitschakelt!). De bombardementen van de brede coalitie zijn wellicht de grootste, duurste en meest inefficiënte operatie uit de geschiedenis. Syrië is het enige land dat werkelijk het wereldterrorisme bestrijdt.
Vanaf juli 2012 tot juli 2014 zouden er volgens het Syrische leger hier 250.000 djihadisten gevochten hebben, waarvan velen gedood werden. Welk land zou hiertegen bestand zijn? Bovendien is het Syrische leger in vergelijking met dat van Israël of de VS niet erg modern, noch efficiënt en de soldaten hebben maar een heel kleine wedde, vergelijken met de vorigen en met de rebellen. De moed en de overtuiging waarmee deze soldaten hun volk en land verdedigen is echter een wonder op zich. Een van de (toen nog) al Nousra strijders die in Qousseir de slag tegen het leger verloren heeft, gaf hierover destijds ongewild een getuigenis door te zeggen dat hij zulke moedige, overtuigde vechters nog nooit ontmoet had.
De belangen
De VS ontdekten in 2000 in Syrië enorme voorraden gas (met hun National Energy Policy Development Group, NEPDG). Van toen af stond het vast dat Syrië op een of andere wijze aangepakt zou worden om het onder VS controle te dwingen.
Israël blijft zogenaamd zijn nationale belangen verdedigen, op korte én lange termijn. Daarvoor voert het al 66 jaar zonder ophouden en intens oorlog, op kosten van de VS en anderen. Telkens breidt het zijn gebied een beetje uit en werkt het tegelijk aan het Grote Israël, van de Nijl tot de Eufraat. In de bezette Syrische Golan heeft het nu de blauwhelmen verdreven en vervangen door Al Qaida. Het wil het Syrische leger neutraliseren o. a. door de patriotraketten van de NAVO in Turkije en tevens het Egyptische leger neutraliseren. Het werkt aan een Koerdistan in Irak en een afscheiding van Zuid Soedan.
Frankrijk hoopt het mandaat te krijgen over Syrië en heeft daarom (met de CIA) het vrije Syrische leger opgericht met de vlag uit de tijd van het mandaat in 1920 (groen, wit, zwart en drie sterren). Turkije wil het Ottomaanse rijk herstellen en heeft sinds 2012 al een administratie voorzien voor de “provincie van Damascus”. In het Ottomaanse rijk is voorzien dat bepaalde provincies mede door andere koloniale machten worden bestuurd. Hierdoor zouden in Syrië hoge Franse functionarissen kunnen geplaatst worden. De dromen van Frankrijk en Turkije zijn goed verenigbaar. Deze twee blijven onverminderd de val van Damascus nastreven, terwijl de VS dit plan al hebben opgegeven. Inmiddels heeft Frankrijk zijn vreemdelingenlegioen naar hier gestuurd om samen met Daesh, dus als terroristen, tegen Syrië te vechten.
Saoedi-Arabië en Qatar willen iedere lekenstaat uitroeien om hun islamstaat te vestigen. De enige echte lekenstaat in het Midden Oosten is nu Syrië. Ze weten echter goed dat hun islamitische heerschappij onmogelijk is als ze de VS niet blijven steunen.
De vooruitzichten
De VS vechten niet meer voor de omverwerping van de regering in Syrië, maar om hun strategische en economische belangen. Daarom hebben ze de Chinese olie-installaties in Irak gebombardeerd. De militaire uitbouw wordt steeds groter en de bevolking wordt steeds armer. Hoe lang zal het Amerikaanse volk aanvaarden dat het moet werken en leven om de rest van de wereld met bedrog, militair te onderwerpen? Anderzijds is er de oppermachtige wapenindustrie met een heel reeks dik betaalde haviken zowel bij de republikeinen als bij de democraten. De VS moesten zich terugtrekken uit Afghanistan en Irak. Ze begonnen onmiddellijk in het Midden Oosten en nu in Oekraïne om oorlog te voeren tegen Rusland. De wapenreuzen (Lockheed Martin, Northrop Grumman, Raytheon) hebben niets aan vrede, terwijl oorlog hen nog schatrijker maakt. Iedere modernisering in Rusland geeft hen de mogelijkheid de regering onder druk te zetten om nog meer te investeren in wapens. Desnoods organiseren ze zelf een aanslag om Amerika tot een oorlog aan te sporen. Zij weten hoe ze gouden zaken kunnen doen.
Frankrijk zal zijn droom niet kunnen waarmaken, maar hoogstens kunnen vechten tegen landen die toenadering zoeken met China om een zekere westerse heerschappij te herstellen (Ivoorkust, Mali, Centraal Afrikaanse Republiek...). Inmiddels zijn de Franse politieke instelling langzaam maar zeker aan het inzakken zodat Frankrijk bij de volgende verkiezingen eindelijk zijn “republiek” kan begraven en terugkeren naar zijn koningschap en het geloof van Clovis. Ook Turkije lijkt zijn neo-Ottomaanse droom niet te kunnen verwezenlijken, zelfs niet met zijn stevig bondgenootschap met de moslimbroeders. Egypte schijnt er in te lukken de moslimbroeders voor goed opzij te zetten. Turkije, als lid van de NAVO zal zich moeten schikken naar de VS. Ook in het Turkse volk groeit een sterk verzet tegen de dwaze oorlogsvoering van zijn leiders.
Saoedi-Arabië en Qatar zijn de miljarden die ze gul besteed hebben aan de omverwerping van de regering van Syrië voor goed kwijt. Ze kunnen hoogstens terroristen verder financieren en bewapenen om aanslagen te blijven plegen. Als ze toch zoveel geld hebben kunnen ze eventueel mee helpen betalen voor de heropbouw van Syrië.
Israël blijft achter de schermen vechten voor de verdeling van Irak in drie gebieden. Het heeft al enthousiast de onafhankelijkheid van Koerdistan toegejuicht (zoals Zuid Soudan). Het is onwaarschijnlijk dat het in Syrië het Noorden kan losmaken en even onwaarschijnlijk dat het Zuid Libanon kan veroveren. Het moet ook stilaan rekening houden met eigen bevolking, niet alleen de vele orthodoxe joden die radicaal deze zionistische agressie verwerpen als tegengesteld aan het joodse geloof maar ook met de gewone joden die deze blijvende en groeiende agressie moe zijn. Het hoge aantal zelfmoorden in het leger, zorgvuldig verzwegen, is hiervan een teken. Israël brengt immens lijden in deze wereld maar het volk lijdt zelf ook erg. Het heeft wel bereikt dat Syrië erg verzwakt is en voor decennia teruggeworpen in zijn ontwikkeling. Dat is tevens de troostprijs voor de andere “vrienden van Syrië”. En door de opruiming van de Syrische chemische wapens is Israël nu de enige staat ter wereld met een uitgebreid geperfectioneerd atoombommenarsenaal (te land, in de zee en in de lucht) en een grote hoeveelheid chemische én biologische wapens. Een kernvrij Midden Oosten is niet voor morgen. Israël voelt zich militair oppermachtig om gelijk welke oorlog uit te lokken en gelijk wie tot de orde te roepen. Het protesteert heftig tegen het feit dat Erdogan openlijk de moslimbroeders (en dus onrechtstreeks Hamas) steunt, terwijl ook de VS de moslimbroeders steunen, met de bedoeling in het Midden Oosten zoveel mogelijk regeringen onder deze terreurgroep te brengen. In de VS is zelfs Mehdi K. Alhassam, moslimbroeder, lid van de nationale veiligheidsraad! Er zit dus wel degelijk een haar in de boter bij de “vrienden van Syrië” maar voorlopig is er nog meer boter dan haar.
Irak is in feite al in drie stukken gevallen: voor de Koerden, de Soennieten en voor de sjiieten en de rest. Koerdistan zou eventueel als onafhankelijk staat erkend kunnen worden maar dan moet het wel weten uit te leggen hoe het komt dat hun gebied plots 40% groter is geworden. Het kalifaat kan nooit internationaal erkend worden. Het zou wel kunnen overgaan naar het soennitisch gebied, gewoon met dezelfde criminele leiders zoals in Libië gebeurde.
Libanon was eens een christelijke land dat Israël door innerlijke verdeeldheid danig heeft kunnen verzwakken. Het kleine land is nu zeer kwetsbaar. Daesh kan hier als terreurgroep blijven streven naar anarchie, met de hulp van Israël.
Rusland en China hebben economisch een stevig bondgenootschap gesloten (samen met de groeiende invloed van de BRICS) tot grote ergernis van de VS, die klaar staan om Daesh in te zetten en die landen te ontwrichten. Dat is nu de grote bekommernis van de VS. Abdul Rahman, de prins van Saoedi-Arabië financiert deze islamitische staat en kalief Ibrahim is de leider. Ondertussen zijn echter de voornaamste officieren Georgiërs, leden van geheime militaire diensten en Turkssprekende Chinezen. Moskou en Peking hebben dus niet veel tijd meer om in te grijpen en te beletten dat Daesh zo ver gevorderd is dat de ontwrichting niet meer tegen te houden is. De Russen en de Chinezen zullen vlug en drastisch moeten handelen, niet alleen uit medelijden met ons maar ook om henzelf. Ze hebben in het verleden echter bewezen dat ze het ook kunnen, door af en toe op het schaakbord een beslissende zet te doen die de tegenstrevers doet duizelen.
Syrië is met zijn 200.000 doden een land van martelaars geworden en de infrastructuur is grondig vernield, terwijl de ontwrichting voorlopig nog blijft verder gaan... maar het volk leeft. Volk, leger, regering en president zijn meer een geworden. Dat is hun sterkte. Syriërs zijn nog duidelijker dan ooit voorheen één familie. Alles wijst er op dat het zijn soevereiniteit zal kunnen bewaren en geleidelijk de vrede en de harmonie kan herstellen. Het zal aan een lange materiele en geestelijke heropbouw werken. Rusland en Iran zullen helpen bij het herstel van de olieproductie en de gaswinning.
En wij?
In dit kegelspel van aardse machten zullen wij samen met de andere religieuzen, christenen en moslims op onze wijze trachten bij te dragen aan de geestelijke en materiele her opstanding van dit volk, vanuit onze roeping als religieuze gemeenschap. We willen meewerken aan een “Christelijke Lente” in dit land, dat de bakermat is van het christelijk geloof, zodat van het Rijk Gods en van Jezus gezegd kan worden: “Zijn faam ging uit over geheel Syrië en men bracht allen tot Hem die er slecht aan toe waren, die door velerlei ziekten en pijnen gekweld werden (vele Syriërs in nood), bezetenen (de mannen van Daesh, hun vrienden en broodheren), lijders aan vallende ziekte en lammen. En Hij genas hen.” (Mattheus 4, 24). En hopelijk groeit dan bovenop nog de eerste katholieke priesteropleiding in de geschiedenis van Syrië! Voor dit alles willen we ons leven geven. En als er toch duistere machten en hun handlangers Syrië alsnog in een totale vernietiging kunnen storten, dan nog blijven we leerlingen van Jezus Christus. Ook zijn aardse leven is, menselijk gezien, alles behalve schitterend geëindigd. Zijn kruisdood als levensoffer heeft echter de wereld gered. In zijn dood zijn alle onschuldige slachtoffers van heel de mensheid vertegenwoordigd. Hij nodigt ons uit niet aan de kant van de moordenaars te gaan staan maar de zijde van de slachtoffers te kiezen. Met Hem gaan wij door de dood naar het nieuwe leven. Uiteindelijk zal Hij wederkomen als enige Heer van de geschiedenis en Koning van alle volken. Maranatha.
24-10-2014 om 14:14
geschreven door Gust Adriaensen
