|
VIII/34
Vrijdag 7 november 2014
“Duzend en duzend soldaten, altijd iemands vader, altijd iemands kind...”
Iedereen is blij dat de mannen van de Rode Halve Maan vrijdag een tweede sessie komen geven van drie dagen. Het zal nu een cursus E.H.B.O. zijn. Helaas, op het laatste ogenblik wordt van hoger hand beslist dat, voor de veiligheid deze cursus hier niet mag doorgaan. Het schijnt nu niet het moment te zijn om veel volk in het klooster binnen te laten. De cursus gaat door in hun centrum in Qâra en een frater gaat mee volgen als afgevaardigde van de gemeenschap. Blijkbaar vinden ook de deelnemers het bijzonder jammer dat ze niet hier mogen komen. Maar goed, de leiding van de Rode Halve maan komt zaterdagavond samen met ons recreatie houden, wat toch weer een bijzonder aangename ontmoeting is en een hechte band schept. Zondag is dan het examen voorzien.
Omdat het Allerzielen is en op die dag iedere priester in de Latijnse liturgie driemaal een eucharistie mag vieren, besluit ik voor onze frater die ’s namiddags van zijn examen terugkeert, nogmaals de eucharistie op te dragen. Dit wekt bij anderen evenwel het verlangen om samen de drie vieringen mee te volgen. Af en toe vervalt immers een gezamenlijke gebedstijd omwille van een werk dat dringend moet gedaan worden. Nu willen we eens extra bidden voor onze overleden familieleden, vrienden, de vele slachtoffers hier, in heel het Midden Oosten en in zovele andere landen. En zo sluiten we de dag af met een eenvoudige (derde) misviering. Massa’s mensen zijn omgebracht of omgekomen en liggen naamloos in massagraven of kregen een plaatje: Only Known by God, alleen door God gekend. Toch hoort ook ieder van hen tot onze mensenfamilie. Onze Vlaamse veelzijdige cabaretier, Willem Vermandere, eert aldus de duizenden gesneuvelde soldaten van “de grote oorlog” in de Westhoek:
“....
als ge van ze leven in de westhoek passeert
deur regen en noorderwinden
keert omme den tijd als g' alhier passeert
den oorlog ga j' hier were vinden
ja 't is den oorlog da 'j hier were vindt
en 't graf van duizend soldaten
altijd iemands vader altijd iemands kind
duizend en duizend soldaten...”
De champetters van de wereld
Leugen, onrecht en oorlog blijven het cement van de ontwikkelingen in het Midden Oosten. Nu het stilaan winter wordt zullen nog meer gezinnen letterlijk en figuurlijk in de kou staan. We hebben deze week een dag samen gewerkt om hulpgoederen klaar te maken want onze vrijwilligers willen families in Damascus gaan bevoorraden. Het secretariaat van de UNO blijft plechtig verkondigen hoe groot de stroom van vluchtelingen in Syrië wel is en hoe dreigend de blijvende onveiligheid door aanslagen. Er wordt evenwel geen woord gezegd over de oorzaken: strijders uit 83 landen die getraind worden in Jordanië, Turkije en Saoedi-Arabië, onder toezicht van VS, Frankrijk en UK en die zonder enige moeilijkheid in Syrië geraken. Geen woord over de openlijke steun van Turkije aan de terroristen en de hulp van de NAVO aldaar. Geen woord over het feit dat de UNDOF (United Nations Disengagement Observer Force) in de door Israël bezette Golan niets doet om de terroristische acties te verhinderen. Dit alles om de wereld te doen geloven dat de hele ellende veroorzaakt wordt door Syriërs en Syrië zelf. De Syrische permanente vertegenwoordiger bij de UNO heeft het vorige week donderdag nogmaals duidelijk gezegd: Onze meest eerbiedwaardige instellingen van de VN hebben wel degelijk een moreel probleem! Ondertussen is er een nieuw fenomeen: er worden steeds meer Chinese jihadisten ingezet in Syrië. Ze komen hier langs Cambodja of Indonesië met behulp van de Turkse geheime diensten. In Raqqa hebben ze een eigen kwartier. Inmiddels zijn er van hieruit al een paar honderd kunnen terugkeren naar China om daar aanslagen te gaan plegen. Ook China en Rusland moeten uiteindelijk geteisterd worden door een islamitisch kalifaat. Of de huidige democratische president van de VS (nobelprijswinnaar voor de vrede !), die inmiddels met een republikeinse meerderheid in het congres moet regeren, dit terrorisme zal verminderen, valt te betwijfelen.
De New York Times van 14 oktober publiceert een studie van de CIA over de voornaamste (preventieve!) terroristische operaties die wereldwijd onder leiding van het Witte Huis georganiseerd werden “om de Amerikaanse belangen te verdedigen”. Hieruit blijkt dat het beoogde doel dikwijls niet bereikt werd. Het gaat over aanslagen in Angola, Nicaragua, Cuba (mislukte moordpogingen op Fidel Castro, een ‘succesvolle’ ontploffing van een bedrijf waardoor 400 arbeiders werden gedood), Vietnam (meer dan 2 miljoen doden en 55.000 VS soldaten), Salvador, Guatemala, Irak, Libië, Syrië. Amerika overheerst de wereld en Israël overheerst Amerika. Als een dergelijk rapport over Rusland zou verschijnen, zou de “internationale gemeenschap” het land direct van de wereldbol willen vagen. Nu wordt eerder medelijden opgewekt omdat de ‘resultaten’ niet evenredig zijn met de kosten en de inspanningen. Vreselijk. Toch blijken vele mensen op aarde wel te weten wat er aan de hand is. Een internationaal onderzoek door Gallup (Worldwide Independent Network/Gallup International Association/WIN/GIA) heeft aangetoond dat Amerika beschouwd wordt als de grootste bedreiging voor de wereldvrede en de grootste terroristische staat. De Amerikaanse wetenschapper, linguïst, activist en professor aan het beroemde Massachusetts Institute of Technology, Noam Chomsky kan er niet mee lachen (Noam Chomsky, C’est officiel: les USA sont l’état terroriste nr. 1, mondialisation.ca, 29 oktober 2014). Champetters in onze dorpen hadden vroeger onbetwist gezag om verzoening, vrede en rust te brengen. De champetters in onze wereld zijn nu tot de tanden toe gewapende terroristische superstaten geworden.
De oplossing van bijna al onze maatschappelijke problemen
Verschillende generaties feministen hebben geijverd voor de gelijkheid van man en vrouw. Eigenlijk werd het een nivellering. Vrouwen moesten buitenshuis gaan werken en een betaalde baan krijgen, zoals de mannen. Daarmee groeide ook de dwaze opvatting dat een vrouw maar iets betekent als ze “werkt”, nl. in zoverre ze aan het economisch leven deelnam door een eigen beroep, een betaalde job. En daar zijn we met heel de maatschappij ingetrapt. In principe moet ieder werk nu wettelijk open staan voor vrouwen en voor mannen. Misschien heeft het gezond verstand in de praktijk toch nog enige invloed, zodat er, bij mijn weten, tot heden nog geen kasseilegsters, “houthaksters” of vrouwen zijn die in de koolmijnen werken als “koolputsters”. Mogelijk komt er toch nog een rapport dat deze ongelijkheid aanklaagt, wie weet.
Mijn moeder zaliger (1909-1994) stond ingeschreven als “zonder beroep” en had dus in de huidige opvatting geen maatschappelijke waarde. Zij was een gewone huisvrouw, huismoeder of huishoudster. Zij was de trouwe, liefhebbende echtgenote van vader, die als eenvoudige handarbeider de enige kostwinner was van een gezin met negen kinderen. Samen waren zij een heel gewoon gezin uit de eerste helft van de vorige eeuw. In ons klein straatje woonde overigens nog een gezin met elf kinderen, ook met een moeder “zonder beroep”, die dus eveneens buiten iedere maatschappelijke waardering viel.
We kunnen niet zeggen dat die oude goede tijd zoveel beter was dan nu. En het omgekeerde is evenmin waar. Iedere tijd heeft zijn goede en slechte kanten en we moeten trachten het goede te bewaren en het slechte te verwijderen.
We moeten wel eerlijk toegeven dat er nu veel meer problemen zijn met de opvoeding van de jeugd dan vroeger. Af en toe verschijnt een alarmerend bericht dat het intellectueel niveau daalt. Jongeren die zich de hele nacht met boeiende computerspelletjes geamuseerd hebben, kunnen uiteraard overdag geen aandacht meer opbrengen op school. Leerkrachten klagen soms dat er meerdere kinderen met honger naar school komen, omdat hun ouders geen tijd hebben een maaltijd klaar te maken. Verder zijn allerlei soorten van pesterijen dagelijkse praktijken. Vele scholen hebben af te rekenen met drugsgebruik en drugshandel, wat een echte plaag is. Ook het seksueel gedrag van de jongeren biedt heel wat zorgen en regelmatig zijn er schoolmeisjes die plots in verwachting zijn. Tenslotte zijn er te veel jongeren, die wegens agressief of zelfs crimineel gedrag in jeugdgevangenissen terecht komen.
Over de echtscheiding als plaag van onze tijd hoeven we geen verdere uitleg te geven. Het is een drama waar iedereen praktisch elke dag op een of andere manier mee te maken heeft. Zo worden ontelbare kinderen als het ware reeds op jonge leeftijd gebroken, naar twee kanten getrokken, ja “gekruisigd”. Ik was ooit diep getroffen door het getuigenis van kardinaal Christof Schönborn uit Wenen, die fel uithaalde naar de maatschappij omdat zij, volgens hem, aan het drama van de kinderen van echtscheidingen voorbijgaat. En hij kon het weten, hij sprak uit eigen ervaring.
De “crisis van het vaderschap” is een ander modern fenomeen, waar beide ouders een full time werk hebben. Meestal heeft moeder dan toch meer aandacht voor de kinderen dan vader. Moe is moe maar ook pa is moe. Hij leest het dagblad en zoekt ontspanning voor zichzelf. En zo missen kinderen soms het gewone beeld van een vader, wat een van de oorzaken is van het ontstaan van homoseksualiteit.
Wanneer beide ouders buitenshuis werken is er natuurlijk extra opvang nodig voor kinderen. Vandaar steeds meer vraag naar kindercrèches, alsook naar kinderopvang voor en na schooltijd. Ouderen, zieken, gehandicapten kunnen uiteraard nu ook niet in het gezin opgevangen worden. Daarvoor moeten geschikte opvanghuizen gebouwd worden. En die zijn er ook, met deskundig personeel en de laatste technische snufjes. En alle ziekenhuizen worden overstelpt. Aan de verzorging in een ziekenhuis gaat bovendien een hele stresserende voorbereiding vooraf. Het is het tegendeel van wat wij hier voor de oorlog konden meemaken. Ik ben in verschillende ziekenhuizen op bezoek geweest. Bij de inkom waren er enkele alkoven. Daar ging men met heel de familie en het zieke familielid binnen. De dokter behandelde de zieke als hij kon, zo niet schreef hij een briefje waarop stond waar je moest zijn. Er kwam een loopjongen en die bracht je naar de afdeling waar je geholpen werd. Ofwel werd je daar meteen geholpen ofwel was er iemand voor u. In ieder geval ging het heel vlot en eenvoudig. En alles gratis, behalve de medicamenten of sommige extra behandelingen. Ook voor ons, als vreemdelingen was het ziekenhuis gratis. Men vroeg niet eens uw naam. Het was voldoende dat je lid was van een religieuze gemeenschap in Syrië.
Tenslotte is er nog het levensgrote probleem van de vergrijzing, beter gezegd van de “kale maatschappij”, want op een bepaalde leeftijd is er zelfs geen grijze of witte haar meer over. Wat al studies worden hieraan niet gewijd, met wat al voorstellen! Blijven werken tot 66 jaar of tot 67 jaar?
Het beste middel om al deze en nog vele andere problemen efficiënt aan te pakken ligt in het krachtig steunen van de gewone moeders en de gewone gezinnen. De arbeid van een moeder thuis is economisch veel meer rendabel voor de maatschappij dan gelijk welk ander werk buitenshuis. Daarbij moet natuurlijk de trouw van echtgenoten met alle mogelijke middelen gesteund worden in plaats van echtscheidingen steeds gemakkelijker te maken. Wanneer het werk van een moeder naar waarde geschat en officieel betaald wordt en de eenheid van het gezin gesteund, valt de druk om buitenshuis te gaan werken vanzelf weg. Dan voelen vrouwen zich ook niet meer verplicht om te blijven werken “voor het pensioen”, ook al bleven ze liever thuis.
Ziehier hoe onze grote maatschappelijke problemen hierdoor drastisch zouden verminderen of zelfs opgelost worden. Er zijn geen kindercrèches nodig, geen extra kinderopvang. De kinderen ontwikkelen zich op normale gezonde wijze. Geen nood aan drugs of vroegtijdige seks. Thuis hebben de kinderen de warmte van een gezin, de aandacht van hun moeder voor hun dagelijkse problemen, ze krijgen goed eten en ontspanning en een gezond beeld van een moeder en een vader in de maatschappij. Ik herinner me als kleine jongen dat de veter (wij zeiden ‘nestel’) in mijn ene schoen kapot was. Ik huilde om mijn onmacht en hulpeloosheid alsof de wereld verging. Mijn moeder had gezien dat het grootste deel van de veter nog lang genoeg was en herstelde met alle gemak het ongeval. Ik ervaarde toen een dankbaarheid en vreugde die ik nu nog kan voelen. Er zijn moeders nodig die het geduld hebben om de knopen van een jasje dicht te doen, totdat we het zelf kunnen. Welnu, dat zijn de echte levensproblemen van een mens die in de wereld stapt.
Jeugdgevangenissen lopen leeg of verminderen. Ziekenhuizen en dokters kunnen rustig alle aandacht geven aan ernstige zieken want een moeder lost de meeste dagelijkse ziekteproblemen zelf op. Van de negen kinderen in ons gezin herinner ik mij dat alleen mijn jongste zus ooit in het ziekenhuis heeft gelegen. Ook onze dure paleizen voor ouderlingen kunnen verminderen. Na de dood van grootvader langs vaders kant, heeft grootmoeder nog lang en gelukkig geleefd, opgenomen in ons gezin. Al is dit op deze wijze nu niet meer mogelijk, de opvang van bejaarden kan veel minder “hoog technisch” en veel meer warm menselijk, familiaal. Laat me hier alle oprechte waardering uitspreken voor de inzet van het personeel van bejaardenhuizen, gehandicaptencentra, kindercrèches. Ook alle respect voor vrouwen die buitenshuis een eerbaar beroep uitoefenen. Als je echter aan een klein kind, een gehandicapte of bejaarde vraagt waar hij/zij het liefst verblijft, in een supermodern opvangcentrum met universitair gediplomeerd personeel ofwel thuis bij ouders, broers, zusjes, eigen kinderen en kleinkinderen, hoef je geen genie te zijn om vooraf te weten welk antwoord veruit het meest gegeven zal worden. Bovendien, als moeders de nodige hulp en steun krijgen bij de opvoeding van de kinderen zullen er van zelf ook grotere gezinnen komen, al hoeft het helemaal niet meer te zijn zoals een eeuw geleden. Daarmee zal geleidelijk onze “kale maatschappij” weer bevolkt worden.
We hoeven echt niet terug naar de gezinnen van een eeuw geleden. We moeten wel onze opgedrongen, vernietigende ideologieën die de gezinnen afbreken afzweren. Een mens is geen onzijdig “gendertje” of onbepaald “hetje” als willoos individu verloren in een voor schimmige wereldheersers kneedbare massa. Een gezonde maatschappij kan alleen gebouwd zijn op gezinnen en families. Zij kunnen de voortdurende propaganda van een doodscultuur in allerlei variaties missen. Daarmee zal tevens het buitensporig gebruik van antidepressiva eveneens drastisch dalen.
Wie denkt dat deze voorstellen al te vrome en voor onze tijd wereldvreemde wensen zijn, kan Maciej Giertych raadplegen. Hij is geneticus, oud Europarlementslid en nu ere voorzitter van de Poolse vereniging van de families. Vanuit zijn rijke menselijke en politieke ervaring schrijft hij precies hetzelfde: Un remède simple à la plupart de nos maux (Le Cep nr 68, juli 2014, blz. 39-52). Wie kan deze voorstellen eens overbrengen aan onze regering, eventueel met een diplomatieke verpakking of een politiek strikje? Waarvoor dank, namens de gewone moeders en hun gezinnen.
P. Daniel
07-11-2014 om 20:03
geschreven door Gust Adriaensen
|
