Tijdens de nieuwjaarsreceptie voor personeelsleden en bestuurders van de KSOM, de scholengemeenschap van het Katholiek Secundair Onderwijs Mol (Sint-Paulus, Sint-Lutgardis, Rozenberg en SJB-College), zei voorzitter André Van Genechten het volgende:

-------------------------------------

'Naast de traditionele wensen van een goede gezondheid en een grote dosis geluk en de minder traditionele om te vermageren wil ik als voorzitter van de RVB een oproep doen opdat in 2015 iedereen een beetje tijd wil vrijmaken voor de mensen uit de nabije en ja, zelfs uit de verre omgeving.

Wie vandaag om zich heen kijkt stelt vast dat onze samenleving dreigt te veranderen in een harde maatschappij, waarin iedereen verantwoordelijk wordt gesteld voor zijn eigen lot, en waar gelijkheid, verdraagzaamheid, hulpvaardigheid, zorg voor de zwakken, strijd tegen armoede en sociale rechtvaardigheid moeten wijken voor individueel welzijn en winstbejag.

Als christelijk geïnspireerde scholengemeenschap kunnen en mogen wij ons tegen dergelijke gang van zaken afzetten.

Wij hebben nu eenmaal sterke schouders om te dragen en te ondersteunen

Wij hebben attente oren om te horen en te herkennen

Wij hebben onvermoeibare voeten om te gaan en te bezoeken

Wij hebben stralende ogen om te zien en te ontmoeten

Wij hebben open handen om te bieden en te delen

Wij hebben een glimlach op de mond om te relativeren en aan te moedigen

Wij hebben een kloppend hart om te danken en te omarmen

Al deze gaven en talenten moeten het mogelijk maken dat vele anderen zich bij ons goed kunnen voelen: op deze wijze laten wij onze eigen maatschappelijke voetdruk achter in onze omgeving.

De doorlichtingteams hebben dit schooljaar in het College en op de Rozenberg duidelijk vastgesteld dat wij op goede weg zijn. Voor St-Paulus en St-Lutgardis zullen gelijkaardige bevindingen weldra volgen.

Wij zijn trots binnen de RVB te mogen functioneren als bestuurders die kunnen opkijken naar de wijze waarop jullie onze jongeren op een correcte wijze voorbereiden op de harde toekomst:

-stuk voor stuk zijn jullie bekwame en enthousiaste medewerkers die SAMEN de handschoen willen opnemen

-jullie zijn allen bereid om tussen de leerlingen te staan, om te luisteren en te handelen en onze jongeren meer warmte te geven

-jullie zijn steeds klaar om zich 100% in te zetten om het vele werk aan de winkel om te buigen naar een aantrekkelijke en verdraagzame scholengemeenschap

-jullie zijn allen overtuigd om samen uit jullie kot te komen en samen te strijden voor de toekomst van onze scholen

Allemaal paraat om onze KSOM, waar mogelijk nog aantrekkelijker te maken.

Ja, ik ben fier om samen met mijn collega bestuurders jullie dagdagelijks aan het werk te zien.

Dankzij jullie inzet en overtuigingskracht zal de eerder aangekondigde harde maatschappij geen schijn van kans krijgen; zullen verantwoordelijkheden waar nodig opgenomen worden; zullen gelijkwaardigheid, verdraagzaamheid, hulpvaardigheid, zorg voor de zwakken, strijd tegen armoede en sociale rechtvaardigheid steeds voorop komen.

Met groot vertrouwen en hoop kijk ik daarom uit naar wat 2015 ons zal brengen!'

------------------------------------

Wat een 'christelijk geïnspireerde scholengemeenschap ' kan en moet inhouden, kan moeilijk beter geformuleerd worden.

11-01-2015 om 11:38 geschreven door Gust Adriaensen

Mijn oog viel op volgend bericht op de regionale bladzijden van Het Nieuwsblad:

'Dessel is het nieuwe 'Monaco van de Kempen'. Nergens in onze regio moeten de inwoners zo weinig belastingen betalen als in Dessel. Het fiscaal voordeel hebben zij te danken aan het kernafval dat er ligt opgeslagen in hun achtertuin, waarvoor de gemeente elk jaar een forse vergoeding opstrijkt van de federale overheid.'

De Desselaars moeten dus minder diep in hun portemonnee tasten dan de andere inwoners van de regio. Waarom? Omdat er kernafval opgeslagen wordt binnen de grenzen van de gemeente. Let op, die opslag gebeurt niet op grond die eigendom is van Dessel. De federale overheid betaalt geen huurprijs maar wel een vergoeding. En de verantwoording van die vergoeding heeft niets te maken met bv. mobiliteitsoverlast of met momentane waarneembare en meetbare gevaren. Als er al een verantwoording te vinden is, dan moet ze gezocht worden in het voorhouden van een fopspeen, in het suseffect van geld. Die vergoeding kan nog het best omschreven worden als 'bibbergeld', als waardering voor het 'risico'.

Maar...als er dan al een risico is -het Niras doet er alles aan om de goegemeente ervan te overtuigen dat alles safe is-, waarom dan de risicovergoeding beperken tot het Desselse grondgebied? Want nucleair gevaar houdt geen rekening met gemeentegrenzen. En grote delen van de aangrenzende gemeenten Geel, Mol , Retie, liggen dichter bij de bergingssite dan grote delen van Dessel.

Dessel is een van de vele voorbeelden die duidelijk maken dat de relatieve welstand van gemeenten -en dus meestal lage belastingvoeten- gelinkt is aan toevallige factoren. Denk bv. ook aan de belastingparadijsjes van de meeste kustgemeenten.

De soms aanzienlijke verschillen in gemeentelijke belastingen leiden in veel gevallen naar een grotere materiële ongelijkheid tussen de inwoners.

10-01-2015 om 22:09 geschreven door Gust Adriaensen

IX/2

Vrijdag 9 januari 2015

Als in de stal van Bethlehem

Het schilderen van de refter met een eerste laag was op oudejaarsavond voltooid. De afwerking is inmiddels nog niet helemaal klaar. Er werden voldoende tafels en banken binnen gesleurd om te eten. Ook de tv kreeg zijn plekje in de hoek, door een deken beschermd tegen het stof. Nu moest alles nog een tweede laag krijgen, de plinten vernieuwd en geschilderd en de gang van de hal naar de refter moest nog gedaan worden, wat ook een serieus werk is vermits die muren aan alle kanten beschadigd zijn. Tenslotte moet het aanpalend bureau, dat ook een echte ontmoetingsplaats is, op dezelfde wijze geschilderd worden. Zo hebben we de eerste week van het jaar geleefd als in de stal van Bethlehem, maar dan zonder andere (redeloze) dieren. In deze toestand hebben we ook de Openbaring gevierd, een van de grootste feesten in het Oosten, met een lange vesperdienst op de vooravond en de feestelijke eucharistieviering met de wijding van het water en de lange mooie gebeden nadien. Bovendien was er heel de dag van 6 januari geen elektriciteit en geen internet. Met wat gepruts konden we een alternatieve weg voor een gebrekkig internet gevonden krijgen om enkele noodzakelijke emails te verzenden.

Wij bidden, hopen en verwachten dat 2015 uiteindelijk voor Syrië vrede zal brengenen liefst ook voor heel het Midden Oosten. Inmiddels trachten we langzaam de schade aan de gebouwen te herstellen en de ruimtes van het monasterium te verfraaien. We beseffen echter goed dat zulks niet veel zin heeft wanneer we niet tegelijk heel ernstig aan ons innerlijk, geestelijk herstel werken. Het wezen van het monnikenleven bestaat juist in de permanente geestelijke strijd tegen onze “oude mens” om de “nieuwe mens” tot leven te laten komen. Deze strijd is vooral belangrijk voor de eerste honderd jaar. Wie langer mocht leven maghet, wat mij betreft, daarna wat rustiger aan doen. Je kunt wel eens een grote veldslag winnen en dan in de tuin een grafheuveltje maken met een kruis en de tekst “hier ligt mijn oude mens”, maar de kans is groot dat iemand uit je naaste omgeving er vlug een plaatje bij zal zetten met “en de derde dag was hij weer verrezen”. Kortom, ‘sterven’ aan zichzelf is een levensopdracht. Iedere dag krijgen we daartoe in het Woord Gods en de eucharistie het nodige licht en de vereiste kracht. Ook het sacrament van de verzoening is hier een heel regelmatig, ja dagelijks gebruik. En het gebeurt erg eenvoudig. De priester zit voor de mis naast het altaar en wie wil biechten knielt gewoon naast zijn stoel. Omdat ook de kinderen dit gemakkelijk doen,willen wel eens moslimkinderen dat navolgen en ze krijgen dan een kruisje.

Voor een materieel en vooral geestelijk herstel

Voor de avonden op zon- en feestdagen blijven we zoeken naar een aangepaste video, hetzij om eens goed te lachen (afwisselend in het Arabisch, Frans en Engels) of om eens stevige inspiratie op te doen. Nu zagen we o.m. een video over het Russisch orthodox klooster van Valaam op het gelijknamige eiland, aan het meer van Ladoga, helemaal in het N-W van Rusland. De naam zou afkomstig zijn van het Finse “valam” dat zoveel als ‘hoog bergland’ betekent. De monniken vonden dit een geschikte profetische, Bijbelse benaming voor hun klooster, dat gesticht werd in de 11^e door de heilige Germain en Serge. In de loop der eeuwen werd het geteisterd door branden, aanvallen van de Vikings, plunderingen, epidemieën en het werd uitgemoord. In de 19^e eeuw beleefde het zijn gouden tijdperk. In 1846 schrijft de hl. IgnaceBriantchaninov dat hier een levende repliek te zien is van de primitieve kerk omdat alle vormen van het oosters monnikenleven hier terug te vinden zijn: cenobieten (= samen leven), anachoreten (= afzonderlijk), kluizenaars ...Rond het grote klooster zijn vele kleine kloosters, kapellen en kluizenarijen gebouwd. In 1940 wordt het ontruimd en door de sovjets bezet. De monniken stichten een nieuw klooster in Heinävesi (Finland). Achtereenvolgens wordt het oude klooster een fabriek, een hospice voor invaliden totdat het hele eiland als militaire basis wordt ingepalmd. Op 14 december 1989 komen 6 monniken de ruïnen herstellen. Ze volgen het leven van de monniken van de Athosberg in Griekenland. Werken en bidden zijn de twee roeispanen waarmee de 150 monniken naar de eeuwigheid varen. Velen van hen waren in hun jeugd ongelovig, atheïst, moslim... en op hun geestelijke zoektocht hier terecht gekomen om er volheid van leven te vinden. Handenarbeid is een wezenlijk deel van hun geestelijke strijd. Er is een atelier voor schilderwerken, ook voor iconen, een kleermakerij, ook   voor liturgische gewaden, een broodbakkerij, een schrijnwerkerij, een smederij, een slotenmakerij. Er is verder een boerderij, groentekwekerij, een apotheek. Ener wordt nog volop gerestaureerd. Met niet minder ijver wordt echter ook aan de geestelijke restauratie gewerkt. Rond de ene grote kathedrale kerk zijn 6 andere kerken gebouwd. In de kerk van het hoofdklooster worden dag en nacht onafgebroken psalmen gebeden. Ook de oude liturgie en de oude manier van psalmen bidden wordt herontdekt. Hier zie je een materiele en geestelijke heropstanding. Al ligt de hele archipel met zijn 50 eilandjes een half jaar onder sneeuw en ijs, met massa’s komen de bezoekers naar dit kloosteromin deze geestelijke uitstraling zelf de zin van hun leven te vinden. Het is ook geen geheim dat VladimirPoetin meer dan een regelmatige gast is en hier in de archimandriet (= abt) TikhovChevkounov zijn biechtvader en geestelijke leidsman heeft gevonden.

Terwijl op de avond van het hoogfeest van de Openbaring des Heren de eerste sneeuw neerdwarrelt wordt in onze voorlopige stal, in het half duister, duchtig van gedachten gewisseld over de wijze waarop wij nog beter kunnen meewerken aan de materiële en vooral geestelijke restauratie van Syrië en van Mar Yakub, dat nog een half millennium ouder is dan het Russische orthodox klooster van Valaam. Het is ons wel duidelijk dat we van Valaam nog heel veel kunnen leren.Gelieve te bidden voor ons klooster en voor heel Syrië, eens bezaaid met kloosters, waarvan nu nog hoogstens ruïnen overblijven. Nu begint nog een tiental namen van steden en dorpen met “deir” (= klooster). Moge dit moederland van het monnikenleven in alleopzichten herrijzen.

Mediamanipulatie, een misdaad tegen de menselijkheid

De vernietiging van Libië is voor een flink deel mede bewerkt door de Israëlische-Amerikaanse nieuwszender Al Jazeera in Qatar. Met getrukeerde beelden en nagebootste pleinen werden massale opstanden gesuggereerd, die daarna werden uitgelokt. Zelf hebben we vroeger al uitvoerig toegelicht hoe een ons bekend christelijk gezin hier in Syrië behandeld werd. De jongen die op straat speelde werd dodelijk getroffen, meegevoerd naar een schuur, uitvoerig gefilmd tot hij stierf en de begeleidendecommentaren wilden duidelijk maken dat het gruwelen waren vanwege het Syrische leger en de president. In feite waren het twee groepen van Al Jazeera, de ene zorgde voor de gruwelen, de andere voor de deskundige verfilming en de commentaar. Als onze journalisten een greintje eergevoel hadden, zouden ze die zender al lang hebben aangeklaagd. Neen, ze willen nu in hun onnozelheid al voor de tweede keer protesteren tegen de veroordeling van AlJazeera-journalisten in Egypte, “voor vrije meningsuiting”, in feite om gewetenloos het terrorisme en de oorlogspropaganda te blijven steunen. Proficiat voor Egypte en president Al Sissi die al heeft laten weten dat hij zich niet met de rechtspraak zal bemoeien. Samen met de grote meerderheid van het Egyptische volk hopen wij dat ook Egypte eindelijk de terreur (door het westen gesteund) van zich zal kunnen afschudden.

Ik ben geen journalist en zeker geen onderzoeker op dat gebied. Ik ken wel het verschil tussen de oorlogspropaganda van het westen en de werkelijkheid hier. Ik zoek gewoon de waarheid. De wijze waarop in het westen de oorlog tegen Syrië werd voorgesteld was voor mij zulk een schok, dathet mij diepgaand heeft getekend en ik besloot voor de waarheid op te komen zonder mij door het gevaar daarvan te laten afschrikken. De CIA controleert niet alleen wat wereldwijd als nieuws moet verspreid worden maar tracht ook onafhankelijke breonnen te boycotten. Daarom werd om 27 juni 2012 de Syrische privé tvzender door een commando verwoest, met 7 doden en enkele gewonden. Toch herbegon de zender enkele uren later in geïmproviseerde studio’s. Gelukkig zijn er nog meerdere anderen, maar ze krijgen in de gewone media geen enkele kans. Er zijn voldoende nieuwsbronnen die grondige studies maken, en niet beïnvloed worden door hetgeen de mensen graag horen, wat goed ligt in de openbare opinie of massaal door de grote nieuwsagentschappen wordt verspreid. Van al die onafhankelijke nieuwsbronnen die de waarheid zoeken, zal een gewone dagbladlezer of tvkijker nog nooit gehoord hebben,maar in de loop van de jaren heb ik er al verschillende vermeld. Vanuit de werkelijkheid die wij hier beleven krijg je dan meer dan eens het tegenovergestelde beeld van wat de westerse propaganda brengt.

Het Syrische leger, de regering en de president moeten door het westen zo zwart mogelijk gemaakt worden. Wanneer er toch eens een berichtje over het bezoek van de president aan zijn troepen vermeld wordt (hij heeft kerstmis uitgebreid gevierd met de soldaten in Jobar), moet onmiddellijk met nadruk onderlijnd worden dat hij sinds de oorlog zich niet of nauwelijks nog heeft laten zien in het openbaar. Wat een onzin. Vanaf het begin is hij overal in het openbaar de getroffen bevolking gaan bezoeken en is dat blijven doen. Als je daar eens beelden van gezien hebt zoals in Maaloula en elders, dan zie je hoe hij in gewoon burgerpak loopt en door het volk letterlijk wordt versmacht. Geen enkelwesters staatshoofd is daartoe in staat. Maar wie zo iets durft schrijven wordt al meteen in het westen aangeklaagd als een betaalde geheime agent van het “regime”. En dan die waanwijsheid over het Syrische leger dat helemaal zou uiteengevallen zijn en over de regering die nog maar een klein deeltje van het land zou beheersen en een president die het niet lang meer kan volhouden. Nog altijd precies hetzelfde als de propaganda van vier jaar geleden. Tussen de regels voel je het plezier al dat het land binnen kort helemaal van de terroristen zal zijn. Hebben onze journalisten geen enkele belangstelling meer voor een waarheidsgetrouwe weergave? Gaat het enkel om het schrijven van wat een vergiftigde openbare opinie best slikt? Van wie moet je eigenlijk deze oorlogspropaganda blijven voeden? Van wie moeten jullie het draaiboek van de Amerikaans-Zionistische lobby als papegaaien blijven uitzingen?

De werkelijkheid is dat het Syrische volk,het leger en de regering een zijn in de strijd tegen het internationaal terrorisme. Syrië heeft hierbij twee oorlogen gewonnen. De eerste was die van april 2011 tot juni 2012 (Geneve 1). Het westen had eensgezind besloten Al Assad ten val te brengen en na Irak en Libië ook over Syrië te heersen. Verder moest in Syrië in plaats van een lekenstaat een fanatieke islam komen, een wahabitische staat. Ook dat mislukte. Vanaf juni 2012 ontketenden de zogenaamde “vrienden” dan een tweede oorlog. Ze konden geen invasie klaar krijgen en zorgdendaarom voor een onuitputtelijke stroom van terroristische groepen.De bedoeling was dat Syrië 30% van zijn grondgebied mocht houden en de rest, met de bodemrijkdommen zou dan in beslag genomen worden en zogenaamd overgedragen aan de “gematigden” (= zij die “op gematigde wijze” mensen kruisigen en onthoofden!). Ook daartegen hield Syrië stand. Einde 2014 werd de derde oorlog ontketend. Enkele honderden strijders van de islamitische staat werden bliksemsnel omgevormd en uitgebreid tot een leger van 200.000 fanatieke strijders, met het nieuwste Amerikaans en westers oorlogsmateriaal uitgerust. De echte bazen van deze duisternis hebben geen boodschap aan vrede. De wapenindustrie viert hoogtij. Niet alleen is de islamitische staat hiervoor een goudmijn maar nu werd ook nog de halve wereld ingeschakeld om zogezegd het terrorisme te bestrijden. Dubbel feest. En de kampioenen van het wereldterrorisme, de golfstaten, vechten zogenaamd mee tegen het terrorisme! Pyromanen worden pompiers. Ondertussen blijkt het arme Syrische leger het enige te zijn dat werkelijk de islamitische staat in bedwang kan houden. Het Syrische leger controleert nu alle steden, met uitzondering van Raqqa en een klein gedeelte van Aleppo. Het is inderdaad maar een arm leger in vergelijking met de vet betaaldeen super bewapende strijders van de islamitische staat, die met de hulp van het westen rijke inkomsten krijgen o.a. uit de gestolen olie. Maar Syrië houdt vol en gaat geleidelijk verder. Stilaan worden de internationale relaties hersteld. De Arabische wereld begint zich tegen de waanzinnige oorlogsvoering van het westen te keren. Koeweit heeft al zijn Syrische ambassade opnieuw geopend en de Verenigde Arabische Emiraten zijn hetzelfde van plan. Ondertussen zijn volk, leger, regering en president meer een dan ooit. En deze eenheid kan het westen niet breken.

We wachten in de gewone media op een verlichte journalist die het ei van Columbus uitgevonden heeft en gewoon schrijft wat hier gebeurt en wat hier nodig is. Laat dit land en het hele Midden Oosten gerust en kom u hier niet moeien om het te ontwrichten. Zet de steun (financieel, militair, logistiek, informatief ... ) stop aan alle terroristische groepen hier. Hou op met de pesterijen van sancties en beschouw Syrië volgens internationaal recht als een soeverein land en volk. Aanvaard Syrië als een gelijkwaardige partner en knoop daarmee normale diplomatieke betrekkingen aan. En als je binnen kort zelf getroffen wordt door terroristen die je eerst gesteund hebt om Syrië te ontwrichten – voor Hollande en al de anderen - en nu naar uw land terugkeren, vraag raad en hulp aan Syrië.

De nieuwe trend: Rusland en zijn president diaboliseren!

De nieuwe trend die nu aan de media wordt opgelegd is het diaboliseren van Rusland en zijn president. Ook buitenland verslaggever en Rusland-specialist van de vrt doet duchtig mee. Het neerhalen van het lijnvliegtuig MH17 noemt hij “meer dan waarschijnlijk veroorzaakt door een Russische Boek-lucht afweerraket”terwijl het al maanden onafhankelijke rapporten regent met onweerlegbare bewijzen dat het door een Oekraïens gevechtsvliegtuig neergeschoten is. De cabine is ook doorzeefd met kogels, van dichtbij, maar daar zal je in de officiële media geen beelden van te zien krijgen. En de pro-Russen hebben de zwarte dozen gevonden en plechtig onder het oog van de camera’s aan de waarnemers gegeven. Als zij dat vliegtuig neerhaalden, gaan ze die zwarte dozen dan afgeven? En heb jij na een half jaar al een woord gehoord over de inhoud daarvan? Waarom moest de persoon van de controletoren van Kiev die de laatste gesprekken met de bemanning gevoerd heef plots op vakantie naar een onbekende bestemming en is nog altijd niet terug? En waarom moest vier maanden lang alles gedaan worden om het onafhankelijke Malaysia uit de onderzoekscommissie te houden terwijl het de eigenaar is van het vliegtuig? En waarom moet Oekraïne, hoofdverdachte, wel in die commissie zitten? Ondertussen heeft een Oekraïense piloot een helder en verpletterend getuigenis gegeven. Maar neen, vanaf het begin was het Poetin, zonder enig bewijs en zonder enig onderzoek. En van al die onafhankelijke rapporten komt er geen letter in de gewone media. De BBC heeft wel een reportage uitgezonden waaruit de waarheid bleek, maar ze hebben het te laat gemerkt en dan maar onmiddellijk alles uit het archief gewist. Als ik, die geen enkele journalistieke,politieke of diplomatieke opleiding genoten heb (dat had je al wel begrepen) met één muisklik zeven onafhankelijke bronnen kan raadplegen (weliswaar dank zij de hulp van mijn halve eeuw jongere confraters) moet een journalist mij nu niet vragen waar die bewijzen te vinden zijn. Neen, officieel moeten Rusland en Poetin aangeklaagd worden want daar kan oorlog van komen en dat brengt op voor de bazen van de wapenindustrie. En wie leest het boek van Joost Niemöllerover deze zaak, De Doofpotdeal,? En wie heeft ooit gehoord van de Nederlanders die onder “De Ommekeer” een internetactie voerden om excuses aan te bieden aan president Poetin voor de leugens en valse beschuldigingen? Neen, de beschuldigingen tegen Rusland werden meteen officieel verspreid en er zal in de gewone media, door de CIA gecontroleered, alles voor gedaan worden om dit te blijven doordrukken. Daarom is er nu een animatiefilmpje gemaakt om eens duidelijk visueel te tonen hoe rebellen zogenaamd het vliegtuig hebben neergehaald, weliswaar met begeleidende woorden als “waarschijnlijk” en “mogelijk”, maar ondertussen zie je het toch. Waar is een animatiefilmpje voor nodig als er een onderzoekscommissie is die over de zwarte dozen beschikt en haarfijn kan uitmaken wat er gebeurd is? Na een half jaar hebben ze nog geen enkel bewijs gevonden. Nogmaals, het doet me denken aan de gruwelijke gifgasaanval in Ghouta. De UNO commissie heeft na bijna anderhalfjaar nog altijd geen schuldige gevonden omdat ondertussen duidelijk is dat het de zogenaamde “vrienden van Syrië” zijn die de ontvoering van kinderen orkestreerden om dan door gifgas te worden omgebracht, waarna onmiddellijk heel de wereld Assadvol afschuw kon aanklagen en er zware sancties konden opgelegd worden. Hetzelfde scenario zie je nu hier tegen Rusland.

Je zult vragen wat moet er dan nu gebeuren? De NATO moet ophouden met heel het voormalige Oostblokmet wapens, soldaten en legermateriaal te bevoorraden, onder Amerikaans-Israëlische druk. De internationale gemeenschap moet alle sancties opheffen tegen Rusland, dat voor altijd verbonden blijft met Europa. De Krim is het hart van Rusland, vandaar is met de doop van prins Vladimir de christianisatie van Rusland begonnen, bijna een millennium voordat Amerika bestond. Oekraïne moet een onafhankelijke staat zijn zonder atoomwapens, in plaats van een militaire uitvalbasis tegen Rusland. Die leugens en die oorlogspropaganda moeten ophouden, ook in onze eigen onnozele media. Rusland, China, Europa en de VS moeten beschouwd worden als gelijkwaardige partners die elkaar op allerlei terreinen kunnen verrijken, tot heil van de bevolking. Binnen kort moeten we omhalingen organiseren voor de steeds maar groeiende massa armen in Amerika, terwijl hun regering heel de wereldbol heeft vol gesmakt met de duurste, meest zinloze, allernieuwste vernietigings- en oorlogswapens. En hou op met die krokodillentranen over de vluchtelingen en de vluchtelingenkampen om dan een soepeler beleid te vragen voor de opvang. Als je de terroristen niet steunt en stuurt, zijn er geen massale vluchtelingen. Bovendien hoeven die mensen niet in Frankrijk of ergens opgevangen te worden. Zij horen thuis in hun eigen land en streek.De heerschappij van die waanzinnige oorlogsindustrie moet eindigen. Dat ze landbouwmachines en tuingerief produceren of kopspelden, of wat ook. Nogmaals, vrede op aarde aan alle mensen van goede wil, maar die moet dan ook aanwezig zijn, en een beetje gevoel voor waarheid en rechtvaardigheid bij de journalisten.

P. Daniël

09-01-2015 om 22:08 geschreven door Gust Adriaensen

Mag ik de lezer uitnodigen het 'debat' op Reyers Laat over de gruwelijke terreuractie in Parijs eens aandachtig opnieuw te beluisteren.

Alle deelnemers, Almaci, De Wever, Doornaert, Agnew, waren overduidelijk in hun absolute veroordeling. Het zou er nog aan moeten mankeren.

Maar volkomen tactloos en stuitend waren de manier waarop Doornaert en vooral De Wever, die gruweldaad misbruikten voor een politieke afrekening met de 'linkse' politieke partijen in dit land: Groen, SPA-PS, PvdA+.

Eigenlijk kwam het erop neer dat zij de schuld van het moslimterrorisme bij de (Belgische) linkse politieke partijen legden.

Dat Kathleen Cools niet ingreep bij die perverse ontsporing van het debat en de misselijk makende partijpolitieke recuperatie van die Parijse onmenselijke terreuractie, is onbegrijpelijk. 

08-01-2015 om 14:08 geschreven door Gust Adriaensen

Onze gewaardeerde Eerste Burger van het Land, de kokette Siegfried Bracke, ontpopt zich de laatste tijd tot grote fan en kenner van de leer van Darwin. Wat meer is, door die focus op Charles  komen er zelfs zienersgaven tot ontplooiing in Brackes ontvankelijke brein. Dat hij zijn Darwinistische kennis en toekomstvisie het liefst etaleert voor de Franstaligen van dit gezegende land, is niet verwonderlijk. De wat inferieure inwoners van het zuiden van het Koninkrijk zitten nog te sterk vast in allerlei mythische en creationistische dwalingen en missen de helderheid van het door de wetten van Darwin geboden wetenschappelijke inzicht.

Wat zijn tot nu toe de voorspellingen waarvan Bracke , helemaal gratis, de natie in kennis heeft gesteld?  

-'De onafhankelijkheid van Vlaanderen is een logische evolutie, zoals de wetten van Darwin.'

-'Zelfs Ik ben ervan overtuigd dat over honderd jaar iedereen vegetariër is. ook dat is de wet van Darwin.'

Dank Siegfried, dank, voor deze uiterst belangrijke boodschappen.

Maar Sieg heeft nog meer Darwin-uitspraken in petto, die hij te gelegener tijd voor zorgvuldig gekozen doelgroepen zal lanceren. Over verleden en heden. Een gunstige wind deed een aantal in mijn pc belanden. Een voorsmaakje.

Even rommelen in het verleden.

-'Dat ik van een linkse Valère Descherp zou evolueren naar een rechtse nationalistische Eerste Burger, was een logische evolutie, zoals de wetten van Darwin.'

-'Dat ik de knapste, tederste, verstandigste vrouw van mijn leven zou vinden in het lelijke centrum van het Kempense  Mol, was een logische evolutie, zoals de wetten van Darwin.'

-'Dat ik de strijd om het burgemeestersambt van de stad Gent, zou verliezen van die rooie rakker Termont, was een logische evolutie, zoals de wetten van Darwin.'

Laten we het verleden voor wat het is. Nu de toekomst.

-'Dat ik niet mijn godganse leven lang Eerste Burger zal blijven, is een logische evolutie, zoals de wetten van Darwin.'

-'Dat De Wever naar zijn vroegere BMI zal groeien en De Block de huidige BMI van De Wever zal bereiken, is een logische evolutie, zoals de wetten van Darwin.'

-'Dat N-VA zal verschrompelen zoals dat het geval is geweest met het Vlaams Blok/Belang, is een logische evolutie zoals de wetten van Darwin.'

-'Dat ik me meer en meer zal bezinnen in de mooi gerestaureerde Sint-Pieter en Pauwelkerk van Mol, dan in de salons van de Gentse loge, is een logische evolutie, zoals de wetten van Darwin.'

-'Dat ik over enkele jaren me zalig onledig zal houden met het kweken van biologische groenten in Marina's tuintje in haar woonplaats, en aldaar 's zondags de konijnenmarkt zal bezoeken,  is een logische evolutie, zoals de wetten van Darwin.'

Allemaal toch wel verrijkende en verhelderende dingen, die Siegfried ons kon en zal meedelen, dankzij zijn werkelijk fenomenale kennis van Darwin en zijn theorieën.

Maar niet iedereen is, verwonderlijk genoeg, opgezet met die sprankelende kennis van Darwin, die Bracke tentoonspreidt. Schrijft een andere BV, een autochtone Kempenaar, wat meer is een Dessels-Mols product, een venijnig stuk in Knack, dat de wetenschappelijke kennis van Bracke helemaal onderuit haalt. Dirk Draulans, noemt de verwijzing naar Darwin, in Brackes voorspelling omtrent de Vlaamse onafhankelijkheid, samengevat, flauwekul en wetenschappelijk van nul en generlei waarde. Bracke heeft niks maar dan ook helemaal niks van Darwin begrepen.

Nu is die beenharde kritiek wel te beschouwen als een logische evolutie, zoals de wetten van Darwin. Maar plezant voor onze sympathieke Siegfried is dat toch niet. In Gent komt hij daarmee misschien nog weg. Maar voor Mol en omgeving, dat mekka van het Kempense intellectuele en artistieke leven, en, vooral waar zijn liefste resideert, zo te kakken worden gezet, dat moet hard aankomen.

Je kan er donder op zeggen, dat Bracke, toen ie enkele dagen geleden nog eens de tijd vond zich naar de verre Kempen te begeven, van Marina flink de wind van voren heeft gekregen. Want Marina is een vrouw, die flink van de tongriem is gesneden en een bijzonder scherp verstand heeft. En bovendien een rasechte Kempense. En die zijn altijd meer geneigd in een conflictsituatie, de kant van mede-Kempenaars te kiezen dan die van stedelijke inwijkelingen.

07-01-2015 om 14:23 geschreven door Gust Adriaensen

'Nieuws' bestaat meer en meer bij de genade van de media. Dat is nog maar eens gebleken nu we de kerst- en nieuwjaarsperiode achter de rug hebben.

De voorbije twee weken was het politieke en maatschappelijk nieuws met een vergrootglas te zoeken. De focus lag op de weerberichten, de toestand der wegen, de consumeringsorgie.

Het is maandag 5 januari en sla de kranten er maar op na: de politieke en maatschappelijke nieuwsmachine wordt weer aan de gang gebracht. Prominent aanwezig is het PS-voorstel voor een vermogensbelasting.

Het nieuws, of beter, wat als (belangrijk) nieuws wordt gepercipieerd, is niet te danken aan het nieuws an sich, maar is vooral afhankelijk van de aandacht die de media aan bepaalde items geven. Vaak is het dan ook: geen aandacht, geen nieuws.

Daarin schuilt natuurlijk een groot gevaar voor manipulatie door de media in een of andere richting. Het fenomeen versterkt natuurlijk ook het machtsgevoel van nogal wat journalisten, maar appelleert tegelijk aan een hoogstaande morele deontologie voor het journalistiek metier.

05-01-2015 om 09:07 geschreven door Gust Adriaensen

Mar Yakub IX/1

Vrijdag 2 januari 2015

Kerstmis in Syrië 2014

Voor de vierde keer vierden we Kerstmis in oorlogstijd. Dit jaar bood het ons een korf vol geschenken. Het meest banale nieuws werd tijdens de kerstdagen een fontein van vreugde. Er was elektriciteit op 24 december vanaf ’s middags tot ’s nachts 2.30 u en op kerstdag vanaf de middag tot tweede kerstdag morgen 8.30 u. We hebben nu alleen maar tegen de morgen, in de voormiddag en in de vroege namiddag enkele uren stroomonderbreking. En zo konden we Kerstmis vieren in volle luister en Jezus’ komst als het Licht ook in onze wereld.

Abouna Georges, de byzantijnse priester van Qâra kwam voor de viering van de zogenaamde “paramonie” (vigilie van Kerstmis), de lange dienst van “de koninklijke uren”, zo genoemd omdat destijds in Constantinopel de keizer hieraan deelnam. Daarop volgde de eerste eucharistie van Kerstmis met grote plechtigheid en met ons klein groepje.

Toen we in de refter kwamen zagen we tot onze grote verrassing moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel. Moeder Agnes-Mariam was echter zwaar verkouden. Ze was langs het hospitaal van Der Attieh gepasseerd omdat ze nauwelijks nog kon ademen. Nu lag ze in de zetel te slapen. Ze was in Moskou door een vredesbeweging uitgenodigd en had een vruchtbare ontmoeting gehad o.a. met Mikhail Bogdanov, de speciale gezant voor het Midden Oosten. En daar heeft ze blijkbaar een zware verkoudheid opgedaan. Ondertussen werd een maaltijd klaar gemaakt voor heel de groep, enkele vluchtelingen inbegrepen. Om 23.00 u vierde ik met de gemeenschap de middernachtmis en traditiegetrouw zongen we daarna nog alle mogelijke kerstliederen in verschillende talen en uit verschillende landen. Het was al 1.30 u toen we aan het feestmaal begonnen. En daarna kwam nog “baba Noël” met allerlei geschenken voor iedereen. Doorheen het jaar wordt genoteerd wat ieder nodig heeft voor zijn/haar werk of voor zichzelf en met Kerstmis komen de verrassingen dan boven. En toen ging het licht uit zodat we er aan herinnerd werden dat het nu echt wel tijd werd om te gaan slapen.

Ook in de dorpsgemeenschap was het feest. Voor het eerst werd er een grote kerstboom geplaatst en versierd als teken van verbondenheid, vanwege de 20.000 moslims met de kleine groep van 200 christenen. Ook abouna Georges werd uitgenodigd om een kleine toespraak te houden en hij vergeleek de kerstboom met de “boom van het leven” bij de schepping. Nog een uniek gebeuren. Er werden kaartjes uitgedeeld met daarop de Syrische vlag en in het witte gedeelte tussen de twee sterren de Rode Halve Maan met een kruis er in. Een van onze vrijwilligers zegt dat hij de verbinding van de Rode Halve Maan met het Kruis hier nooit eerder gezien heeft. Juist deze dagen werden trouwens extra hulpgoederen binnengebracht die hier door de mensen van Qâra werden verpakt. De christenen worden algemeen geprezen omdat zij vanaf het begin van de oorlog de juiste visie hadden en de juiste houding. Ze deden niet mee met de rebellen en ze verwierpen radicaal de westerse nieuwsberichten met hun oorlogspropaganda.

Op één dag tijd was moeder Agnes-Mariam zo goed als genezen. De dagmis van Kerstmis was weer een byzantijnse dienst voorgegaan door abouna Georges. Heel de namiddag en avond hebben we van gedachten gewisseld, overlegd, gediscussieerd, beelden en filmpjes op gsm uit Moskou bekeken met zijn prachtige kerken en kloosters en zijn openbaar leven waarin weer een ethische gedragswijze wordt nagestreefd. Na de ineenstorting van de Sovjet is Rusland begonnen aan een terugkeer naar zijn wortels en zijn geloof.

Inmiddels zijn er twee Italiaanse journalisten binnen gevallen die een uitgebreid interview wensen met moeder Agnes-Mariam en een uitgebreide reportage maken over het leven in het klooster. Ze hadden haar ook al gevolgd bij haar conferenties in de VS. Ze zijn onafhankelijke journalisten en filmmakers maar konden nergens interesse vinden om het ware verhaal van hetgeen in Syrië gebeurt te brengen. Waarheid schijnt maar heel weinig mensen te interesseren. Uiteindelijk hebben ze besloten het zelf maar te bekostigen. Vanaf het eerste moment waren deze twee jongen mensen hier thuis en ze hebben ook zowat alles gefilmd.

En dan de reportages op de Syrische tv! Twee dagen eerder was al een (oude) heel mooie documentaire over ons klooster uitgezonden. Met een beetje heimwee keken we naar Mar Yakub van voor de oorlog. Dan kwam er een Syrische tv ploeg die opnamen maakte om te tonen hoe kerstmis nu in het bevrijde Qalamoun gevierd wordt. Met Kerstmis zagen we het resultaat als een teken van hoop, leven, licht en vreugde, te midden van veel ontbering en lijden. Kerken worden weer hersteld of opgebouwd. Ook in Maaloula is een kleine groep christenen teruggekeerd en heeft kerstmis gevierd. In interviews weerklinkt dikwijls een woord van dank aan het leger. Zovele gewone jongens, simpele miliciens hebben hun leven gegeven voor de bescherming van de bevolking.

Ook de gewone uitzendingen van de kerstvieringen zijn merkwaardig. Oost en West hebben hun eigen rijkdom, maar de byzantijnse liturgie is toch wel bijzonder rijk. In het Westen heeft men lang de eenheid van het geloof willen bewaren door één taal, het Latijn. En het is inderdaad indrukwekkend wanneer men b.v. op het St. Pietersplein in Rome met pelgrims uit de hele wereld samen het Pater Noster kan bidden. Het Oosten heeft zich echter nooit vastgeklampt aan één taal maar haar liturgie steeds en overal in de taal van het volk gevierd. De eenheid van geloof zit veel dieper dan het uiterlijk teken van de taal. Onze Belgische tv geeft op feestdagen een korte flits met een citaat uit een preek, zo mogelijk nog uit zijn verband gerukt om onmiddellijk daarna een groep te tonen die in Brussel of elders een protestmars houdt (als ik even uit mijn herinnering mag putten). Ik moet hier nu wel toegeven dat we danig genoten hebben van de video van de vrt over “de kerkvorst en de ketter” (aartsbisschop A-J Léonard in gesprek met E. Vermeersch). Toch blijft er een groot verschil met de Syrische tv. Hier krijg je heel de tijd voortdurend prachtige liturgieën. Er is trouwens ook heel veel variëteit. In België gaat men voor de afwisseling op zoek naar een originele, provocerende of gekke viering. Hier doen allen hun best om zo trouw mogelijk hun eigen oude liturgie te bewaren en dit geeft op zich al een hele prisma van verschillende vieringen van de melchieten en de orthodoxen, de Maronieten, Armeniërs, Chaldeeën, Kopten, Syriërs... Wat een uitbundig feest van geloof en aanbidding, in geur en kleur, in processies en lofgezangen. Op zondag hebben we plechtig het feest van de Heilige Familie gevierd waarna moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel dringend weer moesten vertrekken. Hun inzet voor de vrede van Syrië brengt blijkbaar de plannen van sommige grootmachten in gevaar. De man die hier voor onze veiligheid zorgt was er trouwens heel de tijd niet zo gerust in dat zij hier waren. Ook de Italiaanse journalisten vertrokken samen met hen. Wanneer zij juist weg waren kwam de bisschop ons even groeten.

Het laatste kerstgeschenk werd een nieuwjaarscadeau. Maandag .werd begonnen met het grondig poetsen van heel de refter en de keuken. Alles (behalve de houtkachel) vloog buiten, en dat is heel wat. Ook de grote hoeveelheid zandzakken die al vanaf het begin van de oorlog de ramen en ruiten bedekten vlogen buiten. Eindelijk natuurlijk licht en ons loopgravenbestaan was ten einde. Maar waarom niet alles schilderen? Vooruit dan. De muren zijn alleen maar gepleisterd. Ze werden grondig afgeschuurd en bijgewerkt. Je kon van de vloer eten, tenminste als je heel veel stof lustte. Alles en iedereen was bedolven onder een witte fijne laag. Dan begonnen “de prutsers” de hoeken, kantjes en randjes te schilderen om daarna de rest met de rol te kunnen doen. Er werd gewerkt tot laat in de avond. Dinsdag heel de dag hetzelfde, en woensdag nog eens hetzelfde. Met oudejaarsavond was de klus geklaard. Nu moest nog de kleine gang gedaan worden, de refter geschuurd en het meubilair terug binnen gezet. Maar dat is voor volgend jaar en morgen doen we niks anders dan lang slapen, ’s middags de eucharistie en dan nieuwjaar vieren. Nu is het 23.00 en we vieren de laatste eucharistie van het jaar. Daarna gaan we toch naar de refter. Er zijn enkele .tafels en zetels binnen gesleurd, er is warme choco en tussendoor hebben de zusters toch nog allerlei versnaperingen gemaakt. Ook de vluchtelingen komen binnen vallen en nieuwjaarswensen worden uitgewisseld.

P. Daniel

02-01-2015 om 18:34 geschreven door Gust Adriaensen

01-01-2015 om 13:01 geschreven door Gust Adriaensen

31-12-2014 om 22:18 geschreven door Gust Adriaensen

Wandelgebied Postel tussen de abdij en de E34, woensdag 31 december 2014.

31-12-2014 om 21:24 geschreven door Gust Adriaensen

Sprankelend, beklijvend televisiewerk was de dubbele reportage over de Léonard-Vermeerschgesprekken niet. Maar wel redelijk boeiend.

Twee intellectuelen op leeftijd, die in hun moerstaal een aantal morele, filosofische, religieuze onderwerpen bespraken. Geen harde confrontatie, maar over het algemeen hoffelijk, met respect voor elkaars opvattingen.

Mijn conclusie is dat Vermeersch het moest afleggen tegen Léonard. Vormelijk en inhoudelijk.

Wat een verschil tussen het sierlijke Frans van de aartsbisschop en het hoekige, door streektaal sterk beïnvloede Nederlands van de emeritus-professor.

En dan was er, los van de ethische en wereldbeschouwelijke verschillen, het niveau van het intellectuele discours. Zowel de 'kerkvorst' als de 'ketter' zijn filosoof. Maar Léonard bleef consequent in zijn rol als filosoof. Vermeersch ontpopte zich eens te meer vooral als statisticus, als (pseudo-)positieve wetenschapper. Bovendien stak de rust van de aartsbisschop scherp af tegen de soms schreeuwerige overdrive van de professor.

30-12-2014 om 20:26 geschreven door Gust Adriaensen

Nog tot 22 februari 2015 loopt de grote overzichtstentoonstelling met werk van Panamarenko in het MUHKA in Antwerpen.

Panamarenko, pseudoniem van Henri Van Herwegen, werd geboren in Antwerpen. Hij is kunstenaar. Maar ook uitvinder, wiskundige, filosoof, technicus, visionair. En dat alles tegelijk. Hij maakt zwevende constructies, vliegende rugzakken, helikopters met pedalen, zeppelins, meikevers, onderzeeërs en wandelende kippen.

De tentoonstelling in Antwerpen geeft een goed beeld van de evolutie van zijn belangstelling en werk. En vooral: de expositie boeit en amuseert volwassenen én kinderen. Nog maar zelden een tento bezocht waar zoveel mensen met een glimlach, een monkellach, een blij gezicht, een uitdrukking van verbazing, van herkenning, rondliepen.

29-12-2014 om 18:54 geschreven door Gust Adriaensen

In de kersttoespraak tot de kardinalen van de Romeinse Curie, wond paus Franciscus er geen doekjes om. Hij gebruikte met krachtige hand de karwats.

Hij somde vijftien ziektes op waaraan leden van het bestuursapparaat van de Kerk kunnen lijden. Het is meer dan de moeite om ze op een rijtje te zetten:

1. Zichzelf onsterfelijk, immuun, onvervangbaar wanen.

2. Zichzelf verdrinken in excessief hard werken.

3. Geestelijke en mentale versteendheid.

4. Te veel willen plannen, aan functionalisme lijden.

5. Geen of een gebrekkige samenwerking.

6. Rivaliteit en opgeblazenheid.

7. Spirituele Alzheimer.

8. Existentiële schizofrenie.

9. Roddel en geklets.

10. Slaafs opkijken naar meerderen.

11. Onverschilligheid voor de anderen.

12. Rondlopen met een begrafenisgezicht.

13. Meer en meer materieel bezit nastreven.

14. Zichzelf opsluiten in gesloten kringetjes, clubjes.

15. Verhangen zijn aan wereldlijk profijt en exhibitionisme.

Een ziektelijst die kan tellen. En uiteraard niet uitsluitend voor het Vaticaan geldt, zoals columnist Bas Heijne terecht opmerkt: 'Wat voor de Curie geldt, gaat ook op voor de gemiddelde kantoortuin. Slangenkuil, zonnekoning, eilandjescultuur, haantjesgedrag, een klimaat van wantrouwen -ieder rapport over een verziekte organisatie komt op hetzelfde neer.

Je zou verwachten dat dergelijke vlijmscherpe diagnose en aanklacht in de media op grote appreciatie zou kunnen rekenen. Want vele kranten scheppen er al vele jaren een pervers genoegen in, ook de paus te kleineren en af te breken. Maar niets is minder waar. Er zijn journalisten die duidelijk met veel gretigheid en vooringenomenheid, paus Franciscus nu voortvarendheid en onvoorzichtigheid verwijten. En ze proberen hun artikels meer geloofwaardigheid en gezag te geven door 'conservatieve experts' als Kurt Martens en Stijn Fens uitgebreid aan het woord te laten.

Op dergelijke journalistieke houding en praktijken, kan je zonder veel zoekwerk, ook wel enkele van de door paus Franciscus vernoemde ziektebeelden plakken.

27-12-2014 om 11:59 geschreven door Gust Adriaensen

Leo Tindemans, 1922-2014, is overleden.

26-12-2014 om 19:51 geschreven door Gust Adriaensen

In Brussel betoogden een 200-tal sans-papiers. Hun tocht eindigde bij de kathedraal. Ze roepen de hulp van de Kerk in.

Ik ben van mening dat de Kerk zich daadwerkelijk het lot van deze hulpeloze en wanhopige mensen moet aantrekken. De boodschap van Christus over de houding ten aanzien van mensen in dergelijke situaties is overduidelijk. En paus Franciscus heeft al herhaaldelijk in niet mis te verstane woorden de verdediging van de zwaksten, de armsten, de ontheemden, de vervolgden, op zich genomen.

De navolging van Christus kan en mag voor de Kerk geen dode letter zijn.

25-12-2014 om 20:29 geschreven door Gust Adriaensen

Abt Testaert van de norbertijnenabdij van Postel droeg voor een overvolle kerk de nachtmis van Kerstmis op. Elk jaar wonen vele christenen, ook uit Noord-Brabant, de kerstviering in de romaanse abdijkerk bij, maar dit jaar waren het er duidelijk veel meer.

Het thema van de homilie van de prelaat was : 'Heden is ons een Redder geboren'. Dat blijft gelden. Ook vandaag. Jezus Christus begeleidt ons op onze levensweg, en tot over de dood.

Donderdag 25 mei zet de abdijgemeenschap met een pontificale hoogmis om 10 uur, waar iedereen hartelijk welkom is,  de viering van de geboorte van Jezus Christus verder.

24-12-2014 om 23:51 geschreven door Gust Adriaensen

Aanbidding der herders-einde 16de eeuw-Sint-Martinuskerk Retie (gerestaureerd in 2010) --------------- Aan alle lezers van harte een zalige Kerstmis en een gelukkig Nieuwjaar!

22-12-2014 om 19:12 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'De Heer stelde het duidelijk: je kan geen twee meesters dienen. Je moet kiezen tussen God en geld.'

21-12-2014 om 20:03 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de wat provocerende titel 'De ketter en de kerkvorst' zendt Canvas op zondag 21 december om 20.15 uur, de eerste van twee documentaires uit over de ontmoeting tussen moraalfilosoof Etienne Vermeersch en aartsbisschop André-Joseph Léonard.

Zij hadden gedurende een aantal dagen urenlange intensieve gesprekken over de grote vragen van het leven en de uitdagingen van deze tijd.

Ongetwijfeld de moeite waard.

20-12-2014 om 20:49 geschreven door Gust Adriaensen

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,

Wie is de beste burgemeester van het land?