Nu hij 75 is geworden, heeft aartsbisschop Léonard zijn ontslag aan de paus aangeboden.

Hij is een groot intellectueel, iemand met zin voor humor, een hoffelijke debater. Maar ook en vooral een nederige priester, bekommerd om de zwaksten in onze samenleving.

Aartsbisschop Léonard is bovendien ook een man die geen blad voor de mond neemt maar duidelijk opkomt voor een christelijke identiteit en zegt wat hij als christen meent te moeten verkondigen.

Hij deed dat niet alleen over abortus, euthanasie, seksualiteitsbeleving, maar ook over ons kapitalistisch, economisch systeem. In zijn kersthomilie van 2011, noemde en veroordeelde hij onomwonden 'de uitwassen van het neoliberalisme: de financiële crisis,  het ongebreidelde materialisme, de ziekelijke zucht naar winst'. De zwaksten in de samenleving zijn daarvan de dupe, aldus Léonard.

11-05-2015 om 15:43 geschreven door Gust Adriaensen

Vanaf midden volgend jaar worden auto's die niet voldoen aan de normen van de lage-emissiezone, niet meer toegelaten in de Antwerpse binnenstad.

Deze maatregel treft de eigenaars van oudere auto's. Welke mensen bezitten oudere auto's? De minst kapitaalkrachtigen van onze samenleving. Voor hen zal het financieel onmogelijk of zeer moeilijk zijn om hun voertuig te vervangen of te laten aanpassen.

Een op zichzelf goede milieumaatregel dreigt in de eerste plaats een antisociale pestmaatregel te worden, als hij niet gecombineerd wordt met voldoende financiële ondersteuning. Milieumaatregelen die vooral een welbepaalde professionele of sociale groep treffen, in casu de financieel zwakkeren, roepen ethische vragen op en wakkeren de aversie, zelfs de vijandschap, ten aanzien van de milieubescherming alleen maar aan. 

Overigens kan de vraag gesteld worden of het Antwerpse stadsbestuur bereid is al even strenge en doortastende maatregelen te treffen om de (lucht)vervuiling veroorzaakt door de Antwerpse haven tegen te gaan?

10-05-2015 om 07:46 geschreven door Gust Adriaensen

Psychiater Dirk De Wachter houdt een nadrukkelijk pleidooi om ons weer in onze taal te oefenen:

'We verliezen zienderogen ons talig vermogen. Terwijl verdriet zo hard nood heeft aan woorden. Ik zie veel patiënten vastzitten in een taalloosheid, dat is dramatisch. Het verdriet heeft die omzwachteling van taal nodig, anders krijg je het niet te pakken.

Daarom kan literatuur zo heilzaam werken: omdat ze onszelf formuleert. Wij vertellen, en wij worden verteld, we bestaan in de taal.

In een wereld die steeds vaker naar beeld grijpt, die steeds woordenlozer wordt, die taalarmer wordt, is dat een groot probleem.'

10-05-2015 om 07:26 geschreven door Gust Adriaensen

Na enkele weken verblijf in zijn geboorteland en in zijn abdij, is pater Daniël Maes opnieuw naar Syrië vertrokken.

In het volgende bericht brengt hij o.a. verslag uit over zijn verblijf hier en je vindt hier ook de rechttoe rechtaan homilie, die hij ter gelegenheid van de viering van zijn gouden priesterjubileum in de abdijkerk hield.

--------------------------------------

X/1

Vrijdag 8 mei 2015

Immense dankbaarheid

Om het weerzien van confraters, familie, vrienden en weldoeners kan ik alleen maar heel dankbaar zijn. De tekens van medeleven en steun waren overweldigend. Ik heb enkele ouderen en zieken, goede vrienden, kunnen bezoeken, alsook een aantal religieuze gemeenschappen die heel intens bidden en ijveren voor de vrede in het Midden-Oosten en in Syrië. We werden hartelijk verwelkomd in de Antwerpse parochie van de Chaldeeuwse priester Sati, bij de herdenking van de Armeense genocide 100 jaar geleden. Hiervan waren naast de 1, 5 miljoen Armeniërs nog eens 1, 5 miljoen verschillende christelijke minderheden het slachtoffer. In Antwerpen en Brasschaat gaven we voor vrienden een getuigenis.   In Brugge en Brussel was het een nog ruimere ontmoeting. Telkens was het onthaal bijzonder hartelijk en onverwacht gul. Het was voor ons een aanmoediging om op deze weg verder te gaan. Een bijzondere vreugde was de aanwezigheid en het getuigenis van fr. Jean en fr. David die er op bepaalde plaatsen bij konden zijn. We hebben ook de Belgische parlementairen ontmoet die Damascus en de Syrische president bezochten. De drie thema’s die we telkens wilden belichten betroffen de waarheid, de humanitaire hulp en de verzoening. We willen blijven getuigen van wat er werkelijk in Syrië gebeurt en wat we er hebben meegemaakt, nl. geen spontane volksopstand tegen een dictatuur, noch een onderlinge burgeroorlog van de verschillende bevolkingsgroepen zoals de media leugenachtig blijven verkondigen, maar een vernietigen van het land en een uitmoorden van de bevolking door gewapende groepen, die door het buitenland worden gesteund. Onze smeekbede betreft het stoppen van de oorlogspropaganda en het stoppen van alle steun aan gelijk welke rebellen. We herhalen slechts wat onze bisschoppen en patriarchen zeggen: wij hebben geen gewapende steun van het buitenland nodig om ons te beschermen. Dat is slechts een voorwendsel om het land te ontwrichten. Vervolgens blijven we ons inzetten voor de noodlijdende bevolking door het verstrekken van dringende hulp én het trachten werkgelegenheden te scheppen zodat de mensen zelf weer hun kost kunnen verdienen. Dit zal nog veel inzet en steun vergen. Tenslotte willen we met alle groepen in Syrië in vrede blijven leven als één familie en van harte de mussalahah of verzoening steunen. Als christenen beseffen we dat we daarbij een bijzondere taak hebben. We zijn ook blij met de vele tekens van onverwachte, onderlinge hulp die we vanuit de bevolking telkens weer mogen ervaren.

Onze contacten met de media zijn beperkt gebleven. Gazet van Antwerpen, editie Kempen schreef een goed artikel (met enkele overdrijvingen). Voor het parochieblad Kerk en Leven gaven we een interview, dat binnenkort zou verschijnen en voor Radio Maria Vlaanderen was er een opname die in twee delen (juli en augustus) zou uitgezonden worden.

Het bedrog blijven ontmaskeren

Na een van onze voordrachten zei een dokter: Wat jij vertelt over de misleiding door de media op geopolitiek gebied, maken we precies op dezelfde wijze mee in de medische en farmaceutische wereld hier. Hij wilde zeggen dat deze eveneens geregeerd worden door bedrog, halve waarheden en hele leugens. Daarbij gaf hij het voorbeeld van de herdenking van de dioxinecrisis. In april 2015 was het zestien jaar geleden dat de dioxinecrisis uitbrak in ons land. De media onderstreepten uitvoerig dat de negatieve gevolgen groter waren dan aanvankelijk gedacht. Duizenden vrouwen werden wegens dioxine o. m. door kander getroffen. In 2005 heeft de WGO echter al een indeling gemaakt van de meest gevaarlijke stoffen voor de gezondheid van mens en dier. In de eerste en gevaarlijkste categorie staat inderdaad dioxine. Wat evenwel niet vermeld wordt, is dat ook de oestrogenen en progestogenen in deze categorie staan. Het zijn de twee bestanddelen die aanwezig zijn in iedere hormonale pil. Onze kranten schrijven nu wel over de duizende vrouwen die wegens dioxine kanker kregen. Dat miljoenen vrouwen kanker kregen en blijven krijgen vanwege de pil, wordt echter verzwegen of stralend ontkend.

Gouden priesterjubileum

Op donderdag 23 april mocht ik mijn gouden priesterjubileum vieren in de abdijkerk samen met de gemeenschap van confraters te Postel-Mol, de familie, de vele vrienden en weldoeners. Vanuit Syrië had ik de mooie goudgele kazuifel meegekregen. Deze kazuifel was vorig jaar al door de zusters gemaakt toen ik in Mar Yakub, mijn vijftigste verjaardag mocht vieren in een eucharistie, voorgegaan door onze bisschop Jean Abdo Arbach. Na de viering in de abdij vroegen verschillenden de tekst van de homilie. Daarom wil ik die hier graag geven.

Homilie

“In het evangelie (Lucas 22, 31-38) waarschuwt Jezus zijn leerlingen dat er strijd op komst is. Satan zal de volgelingen van Jezus op de proef stellen en door elkaar schudden. Petrus is overmoedig en zegt dat hij zeker zal standhouden. Jezus zegt hem echter: “Ik zeg u Petrus: De haan zal vandaag niet kraaien, voordat ge driemaal geloochend hebt Mij te kennen”. Wanneer hij voor de derde maal Jezus inderdaad verloochend heeft, barst hij in tranen uit. Dat brengt hem tot de werkelijkheid en het zal de weg zijn naar vergeving en bevrijding. Verder wijst Jezus in het evangelie op het verschil met het beginperiode van zijn openbaar leven. Het was de zalige tijd van de prediking in Galilea. Massa’s mensen stroomden toe, Jezus genas vele zieken, dreef onzuivere geesten uit en werd op handen gedragen. En de apostelen genoten mee van zijn roem. Nu voorspelt Jezus hen dat ze een zware strijd tegemoet gaan, waarop ze zich moeten voorbereiden. Hij zegt hen: “Nu moet wie een beurs heeft, die meenemen, en eveneens een reiszak: en wie die niet bezit, verkope zijn mantel en schaffe zich een zwaard aan”. Er zal gevochten moeten worden. Meteen halen de apostelen al twee zwaarden boven maar Jezus bedoelt een geestelijke strijd en geen wapengekletter. “Hij antwoordde hen: Het is genoeg”.

Het gevaar is groot dat ook wij, zoals Petrus denken: het zal zo’n vaart niet lopen en ik zal wel overeind blijven. Laten we de waarschuwing van Jezus heel ernstig nemen. Wij zijn in een beslissende eindstrijd getreden, waarbij twee grootmachten tegenover elkaar staan. Om het met het beeld van Johannes, uit het boek van de Openbaring, hoofdstuk 13 te zeggen: Het Beest tegen het Lam. Er is enerzijds het rijk van de Satan, de duisternis, de leugen. Dit rijk heeft overal zijn handlangers. En er is het Rijk Gods, het Rijk van Christus, het Lam Gods, dat ook overal volgelingen heeft. Paulus zegt: Onze strijd gaat niet tegen vlees en bloed maar tegen de machten van deze duisternis. En in zijn eerste brief schrijft Johannes dat degene die de wereld wil liefhebben en navolgen niet de liefde van de Vader heeft. Ofwel hechten we ons aan de wereld met macht, bezit en eer, wat allemaal voorbijgaat. Ofwel kiezen we bewust   voor God in Christus, en voor zijn Rijk, het enige dat blijft. De einduitslag staat vast. Christus zal eens de Overwinnaar zijn. Maar daaraan gaat een zware strijd vooraf, waarop we ons moeten voorbereiden.

Heel de mensheid is én getuige én slachtoffer van dezelfde strijd tussen goed en kwaad. In het Midden-Oosten en in Syrië wordt verwoed gevochten door westerse machthebbers en hun bondgenoten om dit centrale land met zijn enorme energierijkdommen in handen te krijgen. Voor de bevolking, die eensgezind blijft standhouden, betekent dit een pijnlijke lijdensweg. Maar hier, in het westen zelf, woedt ook een zware strijd om de afbraak van de christelijke en zelfs menselijke waarden. Misschien is deze strijd nog erger dan in het Midden-Oosten.

Het is een strijd tegen de diepste waardigheid van de mens, een proces van ontmenselijking. Het gaat om een veelvoudige vervreemding, die de mens los wil maken van God, van zijn eigen cultuur en land, van zijn gezin en van zichzelf. Drie van de vier ontwrichtingen willen we hier even toelichten.

De eerste en voornaamste strijd is gericht tegen God. Duistere krachten willen de band van de mens met God doorsnijden. Waar God uitgesloten wordt, is er geen vreugde meer voor de mens. Waar niets meer heilig is, is er ook niets meer veilig. Wereldwijd wordt het christelijke geloof het meest bestreden. Er zijn nu meer christelijke martelaren dan ooit voorheen. Christenen worden vervolgd, verdreven of gedood. Een 2000 jaar oud Mesopotamisch christendom is al bijna uitgeroeid. Als dit verder gaat zullen we binnen kort de laatste Irakese christen als martelaar kunnen vieren. In Syrië wordt nu gepoogd om hetzelfde te doen. De uiteindelijke bedoeling is, in de landen die de wieg vormen van het christelijke geloof, de christenen allemaal te verdrijven of uit te roeien. Immers, wanneer de wortels van de boom (het christendom in het Midden-Oosten) doorgehakt zijn, zal de boom (in het Westen) vanzelf verdorren.

Maar christenen bieden moedig weerstand. In Ma’aloula, het christelijk dorpje waar nog het Aramees, de taal van Jezus gesproken wordt, een 40 km van ons verwijderd, kwamen de rebellen, gijzelden enkele jongeren, hielden een revolver onder hun kin en bevalen hen moslim te worden. De eerste jongere antwoordde: “Ik ben christen, ik ben als christen geboren en zal als christen sterven”. Hij kreegt de kogel. Zijn neven ondergingen hetzelfde lot. Nu worden ze als martelaars vereerd. Voor mijn vertrek naar hier ontmoette ik een christen uit Ma’aloula die vertelde dat al de helft van de gezinnen is teruggekeerd, ook al is er heel veel verwoest. En er zijn ook moslims die een voorbeeld geven van echt christelijk gedrag. Fawad, de enige zoon van een moslimgezin uit Homs keerde op een dag niet meer terug van de universiteit. De ouders beseften, na krampachtig zoeken, dat hij ontvoerd was. Na maanden angstig afwachten kregen ze een telefoon: “Wilt ge uw zoon terug zien?” waarop zij antwoordden: “Daar hebben we alles voor over”. “Morgen vroeg om 8 u”, klonk het aan de andere kant van de lijn. De volgende dag om 8 u werd er aan de voordeur gebeld en meteen reed een auto in volle vaart weg. Voor de deur lag een palstiekzak met het lichaam van hun zoon erin, in stukken gesneden. De vader getuigde dat er op dat moment zulk een woedend over hem kwam dat hij een mes wou nemen en iedereen te lijf gaan. Hij kwam echter tot bezinning. Op een samenkomst van de verzoening, de mussalaha, in Homs vertelde hij dat hij de moordenaars van zijn zoon vergeven had en voegde er aan toe: We moeten vergeven, dat is de prijs voor de vrede! Ziedaar een moslim, een soenniet, die de kern van het christelijk geloof heeft begrepen en ook beleeft.

Europa heeft de christelijke wortels uit zijn grondwet geschrapt, hoewel het zijn grootheid nagenoeg uitsluitend aan het joods-christlijk geloof te danken heeft. De strijd in het westen gaat nu tegen alle overblijfselen van het christelijk geloof. Het zal onze taak zijn met fierheid de rijkdom van ons christelijk geloof te blijven uitdragen en beleven. Tegenover het wegnemen van kruisbeelden en afbreken van kerkgebouwen moeten we een innerlijke geloofsvernieuwing stellen, onze toewijding aan de Vader en Schepper, aan Jezus de Verlosser en de Heilige Geest en Heiligmaker. Laten we ook onze liefde hernieuwen voor de Kerk, die alle Europese instellingen en landen heeft zien geboren worden en ook zal zien sterven. Zelf is zij menselijk en goddelijk tegelijk. Zij geeft ons het Woord Gods, de sacramenten die leven geven en de nodige leiding. De Kerk sterft samen met iedere cultuur waarin zij gegroeid is, maar de Kerk is de enige werkelijkheid op aarde die telkens weer verrijst, omdat zij de onverwoestbare kiem van Gods Rijk op aarde in zich draagt. Kortom, deze wereldwijde aanval vooral tegen het christelijk geloof en de Kerk van Jezus Christus is voor ons een uitdaging om meer authentieke en vurige christenen te worden.

Een tweede aanval en ontwrichtting betreft het gezin. Wereldwijd wordt het gezin steeds meer en systematisch afgebroken. Seksualiteit wordt iets banaals, enkel voor persoonlijk plezier, los van iedere verantwoordelijkheid. Huwelijken verbrokkelen tot een vrijblijvend samenleven in alle mogelijke combinaties, gezinnen vallen uit elkaar, er ontstaat een wildgroei aan mensonwaardige vruchtbaarheisdtechnieken en manipulaties met het beginnende leven en ondertussen beleven we een dramatische vergrijzing, een demografische implosie. Ik ben blij en dankbaar om de verschillende gezinnen, hier vertegenwoordigd, die al een halve eeuw onverdroten ijveren voor het instand houden of herstellen van het christelijk gezin. Het christelijk gezin bevat immers alle menselijke en christelijke waarden om de grootste problemen van onze tijd op te lossen. Het gezin is de thuisbasis van onze weerstand tegen de afbraak van alle menselijke en christelijke waarden. Hier zal zich ook onze voornaamste strijd afspelen: jongeren motiveren en helpen om een stabiel en gelukkig gezin te vormen, waar kinderen geloof, geborgenheid, liefde en edelmoedige inzet kunnen leren.

Tenslotte is er een wereldwijde strijd tegen de waardigheid van de menselijke persoon zelf. Men wil de mens in zijn diepste eigenheid als man of vrouw, als jongen of meisje ontwrichten. Een neutraal iets, een gender, los van elke werkelijkheid, wordt opgedrongen. Het is een waanzin, die mensen alleen maar tot onzijdige, willoze individuen maakt, klaar om met niets anders bezig te zijn dan met eigen individueel plezier, consumeren en zich amuseren.   We worden bijna gedwongen om de rijkdom van de verschillen tussen mannen en vrouwen te ontkennen en openlijk te zeggen dat zij helemaal gelijk zijn. Zij zijn in waardigheid gelijk, ja, maar tevens grondig verschillend en dat is de rijkdom van de samenleving, zoals God ze bedoeld heeft. Vrouwen kunnen kinderen baren en mannen niet. Vrouwen dragen een veel grotere verantwoordleijkheid, last en ook vreugde in het voortbrengen en opvoeden van kinderen. En ieder mens is geschapen naar Gods beeld en glijkenis om eenmaal ten volle te delen in Gods eigen en blijvend geluk. We zijn gelijkwaardig maar tegelijk allemaal verschillend.

De oorlog tegen Syrië heeft ons beter de onvervangbare waarde van het christelijk geloof leren waarderen. Jezus heeft als de onschuld zelfve, de Heilige Gods, in vrijheid en uit liefde de gruwelijke kruisdood ondergaan. Hij stond aan de kant van de onschuldige slachtoffers. In Hem zijn alle onschuldige slachtoffers vertegenwoordigd, vanaf de grondvesting van de wereld tot aan het einde der tijden. En Hij is verrezen. Zo is er ook voor ons geen deelname aan zijn verrijzenis tenzij doorheen lijden en dood. Tevens is geen enkel lijden en sterven ooit zonder hoop op de verrijzenis. In iedere duistere nacht is er altijd ergens een lichtende ster. In de gruwelijkste oorlog zijn er altijd naast misdadigers tevens heiligen en helden. En die ontdekken wij ook onder de moslims rondom ons. Samen met moslimfamilies hebben wij, op meer dan wondere wijze, de oorlog tot heden overleefd. Wanneer wij de eucharistie vieren in het klooster zijn er dikwijls moslims aanwezig. Zij luisteren en bidden mee, doen soms de eerste lezing, en komen op het moment van de communie naar voren om de zegen te vragen. Zijn de machten van de duisternis overal aanwezig, ook het Rijk Gods is op verrassende wijze werkzaam, waar wij het soms niet verwachten. En dat is onze onverwoestbare hoop. Wanneer Jezus de oorlogen, rampen en gruwelen aankondigt die over de mensheid zullen komen, zegt Hij: Wanneer ge dit alles ziet gebeuren, heft uw hoofden omhoog, want uw redding is nabij! Jezus roept ons op waakzaam te zijn. Laten we tonen dat we ons leven met al zijn moeilijkheden, strijd en lijden, waardig zijn. Ieder van ons heeft hierbij zijn onvervangbare zending. Laten we in deze eucharistie God danken in Christus en Hem vragen ons de kracht te geven onze zending tot het einde toe te volbrengen, tot zijn eer en tot heil van de anderen, wat tevens onze vreugde zal zijn.”

Al zitten we op dit ogenblik zelf ver van huis, graag willen we de www.marsvoorhetgezin.be van harte aanbevelen op zaterdag 16 mei 2015 om 15.00 u op de Groenplaats te Antwerpen: Elk kind heeft recht op de liefde van mama en papa!

09-05-2015 om 08:46 geschreven door Gust Adriaensen

Enkele dagen na een vorige peiling, zijn de resultaten bekendgemaakt van een peiling georganiseerd door de VRT en De Standaard.

08-05-2015 om 18:29 geschreven door Gust Adriaensen

'When we cannot earn our own bread, we lose our dignity.  This is a tragedy today, especially for the young.'

07-05-2015 om 19:37 geschreven door Gust Adriaensen

Ene Stijn Cools is redacteur van De Standaard en in de editie van 7 mei schrijft hij een zgn. 'verslag' van de lezing die aartsbisschop Léonard aan de VUB gaf over zijn visie op de toekomst van het christendom.

Een verslag? Nee, nee, nee. Het is onze wakkere redacteur erom te doen rond Léonard, ook nu hij op 75-jarige leeftijd zijn ontslag heeft aangeboden, de negatieve sfeerschepping te bestendigen.

Als een puberale schenenschopper, die van zichzelf vindt dat hij toch wel cool en ironisch en ridiculiserend  uit de hoek kan komen, gaat de journalist tekeer.

De titel zet de toon al: Van beats tot bedevaart: het afscheid van Léonard. De beginzin van het artikel gaat op dat elan verder: Deze keer geen blote vrouwenborsten van Femen of een slagroomtaart in het gezicht.

De aula is half gevuld, schrijft de redacteur. En de beats dreunen door de aula, want een studentenfeestje vlakbij had duidelijk veel meer volk aangetrokken, aldus nog Cools. En na afloop trok het studenvolk en masse naar café De Confrater voor nog een pint, merkt de journalist scherpzinnig op. De studenten waren niet bepaald laaiend enthousiast, meent Cools te kunnen vaststellen om dan zijn vaststelling te bewijzen met de uitspraken van ene Marie en ene Ellen: Kortzichtig, volgens de ene. Te prekerig, volgens de andere.

Redacteur Stijn Cools is er klaarblijkelijk ook niet over te spreken, dat Léonard niet gezegd heeft wat hij als journalist graag wilde horen. Het liefst had hij waarschijnlijk de lezing van de aartsbisschop zelf willen schrijven. Euthanasie, abortus, homohuwelijk: de aartsbisschop waagde er zich niet aan, klinkt het verontwaardigd. En over zwarte hoofdstukken van de Kerk, van de kruisvaarten tot pedofilie, hield Léonard zich relatief op de vlakte, constateert Cools. Wat het woord 'relatief' ook moge inhouden.

Kortom, journalist Stijn Cools is, evenals vele van zijn collega's en ook al is hij verbonden aan de kwaliteitskrant De Standaard, aangetast door een infantiel anti-Léonardsyndroom. Nog even.

07-05-2015 om 08:57 geschreven door Gust Adriaensen

Volgende bedenkingen bij het verkiezingsonderzoek van de Katholieke Universiteit van Leuven:

1. De rol van De Wever in het succes van zijn partij is fors gedaald. Hoe ervaart de voorzitter deze tanende invloed bij de N-VA-kiezers? De Wever laat zich al jaren kennen als iemand die graag in het centrum van de macht en de belangstelling staat. Dergelijke evolutie is ongetwijfeld zeer pijnlijk voor de machtspoliticus die hij is.
2. Het kiespubliek van N-VA, CD&V en Open VLD overlapt mekaar en is inwisselbaar. Die partijen vissen in dezelfde vijver. De concurrentie tussen die drie traditionele (N-VA behoort overduidelijk tot het clubje van de ‘traditionele’ partijen) politieke partijen zal dan ook sterker en sterker worden. N-VA heeft de economische liberale dada’s van Open VLD en een belangrijk deel van het liberale kiezerspubliek ingepalmd. CD&V moet het harde rechtse beleid proberen te verzachten om de ACW-kiezers niet allemaal te verliezen. Deze drie regeringspartijen moeten elkaar immobiliseren in een houtgreep om electoraal niet onderuit te gaan.
3. Het Vlaams Belang is de enige partij die nog duidelijk uitkomt voor een onafhankelijke republiek Vlaanderen. De partij zal ongetwijfeld de kiezers die zich verraden voelen door de Belgische koers die N-VA vaart, terugwinnen.
4. SP.A en Groen hebben gemeenschappelijke sociaaleconomische basisvisies maar de kiezersprofielen verschillen. Als zodanig kunnen zij elkaar op diverse terreinen en in verschillende bevolkingssegmenten aanvullen en versterken. Een brede ‘linkse’ volkspartij lijkt mogelijk te zijn, gebaseerd op solidariteit en aandacht voor de zwaksten.

Op www.soc.kuleuven.be/ispodownload kan je de volledige studie terugvinden.

06-05-2015 om 18:54 geschreven door Gust Adriaensen

Als er nog iemand mocht twijfelen aan het feit dat zowel de federale als de Vlaamse regering de ondernemersbelangen dient, dan heeft de nieuwe voorzitter van VOKA voor honderd procent duidelijkheid gezorgd.

In zijn eerste interview zei de Limburgse bouwondernemer Paul Kumpen, dat er helemaal niets hoeft te veranderen. De federale regering heeft van de tien VOKA-voorstellen er acht in het regeringsprogram opgenomen, aldus Kumpen. En de Vlaamse regering schreef dertien van de zeventien VOKA-eisen in haar programma, dixit de nieuwe baas van de ondernemers.

Ja, wadde!!

05-05-2015 om 21:40 geschreven door Gust Adriaensen

Een twintigtal Amerikaanse privéklinieken en bemiddelingsdiensten die commercieel draagmoederschap faciliteren, kwam vorig weekend onder de noemer 'Parenting Options for European Gay Men', dat commercieel draagmoederschap in Brussel promoten.

Dat evenement richtte zich tot homokoppels, maar het heeft de voorbije dagen in de media weer eens de aandacht getrokken op het vervullen van een kinderwens via draagmoederschap en op de vele juridische, ethische, emotionele, educatieve...problemen die daaruit kunnen voortvloeien.

Een vlugge bloemlezing van termen in krantenartikels liegt er niet om: draagmoederbeurs, meerouderschap, draagmoederschap, meeroudergezag, eicel- zwangerschap - geboorteakte in een all-inpakket, baby's op bestelling, enz.

Het is duidelijk. De commercie, zeker in de VS, ziet grof geld in het technisch vervullen van een kinderwens en heeft al een enorme voorsprong genomen op bv. de ethische en juridische bezinning en fundamenten.

Die kinderwens wordt dan nog eens, ook vanuit commerciële hoek, gehypet als een heilig, onaantastbaar recht. Merkwaardig genoeg wordt, vaak door dezelfde (belangen)groepen, ook het recht op het ongelimiteerd aborteren van kinderen, als  heilig en onaantastbaar beschouwd.

Wat Aldous Huxley in zijn toekomstroman Brave New World (1932) beschrijft, wordt meer en meer werkelijkheid. In zijn sarcastisch boek schetst hij een wereld waar de wetenschappelijke geest de alleenheerser is en alle menselijkheid ontaardt. Het mysterie van de conceptie heeft plaats moeten maken voor kunstmatige bevruchting. Het moederschap is een verouderd en zelfs obsceen begrip geworden. De kinderen worden uitgebroed in flessen en ieder individu wordt door wetenschappelijke training en aanpassing voorbereid om de hem toegewezen functie in de maatschappij automatisch uit te voeren.

05-05-2015 om 18:48 geschreven door Gust Adriaensen

Station Berchem, zondag 3 mei, 17.50 uur, aankomst trein Oostende - Antwerpen. Honderden mensen keren terug van een weekend aan zee. Een lange rij vormt zich aan de toiletten. ToiletTEN? Blijkt er maar 1 (één) toilet open te zijn. Zegge en schrijve 1, voor mannen én vrouwen. Het enige andere is gesloten wegens weekenddienst!

04-05-2015 om 21:17 geschreven door Gust Adriaensen

In 2014 verscheen de Nederlandse vertaling van Evangelii Gaudium, de apostolische exhortatie van paus Franciscus.

In de eerste twee paragrafen geeft de paus de bedoeling van zijn 'aansporingsbrief' aan en schetst hij de gevaren die de mens in de wereld van vandaag bedreigen:

'...Met Jezus Christus wordt vreugde geboren en steeds opnieuw geboren. In deze exhortatie wil ik de christenen aanmoedigen een nieuwe etappe in de evangelisatie aan te vatten, gekenmerkt door vreugde, en wil ik toekomstwegen aanwijzen voor de Kerk onderweg, in de volgende jaren.'

'De wereld van vandaag met zijn ovedadige consumptieaanbod draagt het grote risico in zich van een individualistische droefheid, die voortkomt uit een hart dat eigenlijk alles heeft, maar toch hebzuchtig blijft, oppervlakkig genot nastreeft en zijn geweten laat afstompen. Als het innerlijke leven alleen met zichzelf bezig is, is er geen openheid op anderen, is er geen plaats voor arme medemensen, wordt Gods stem niet meer gehoord, de stille vreugde van zijn liefde niet meer gesmaakt en het verlangen om goed te zijn niet aangewakkerd. Ook gelovigen lopen dit risico dat reëel en constant aanwezig is. Velen worden er slachtoffer van en veranderen in wrokkige, ontevreden en lusteloze mensen. Dat is geen keuze voor een waardige manier van leven die vervulling geeft; het is ook niet Gods verlangen voor ons en het is niet het leven in de Geest dat ontspringt in het hart van de verrezen Christus.'

04-05-2015 om 10:08 geschreven door Gust Adriaensen

Groen      8,6                 10,2        10 ,7

30-04-2015 om 21:17 geschreven door Gust Adriaensen

Het gerenommeerde Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek (ISPO) van de Katholieke Universiteit van Leuven, heeft de resultaten bekendgemaakt van een onderzoek, uitgevoerd in 2014, omtrent de steun voor staatshervormingen in België. Daaruit blijkt dat communautaire thema's minder en minder animo wekken.

Zeer opvallend is dat ook bij de kiezers van de N-VA, de leidende communautaire partij, de voorkeur voor een staatshervorming of een splitsing van het land, vergeleken met 2010, gedaald is van 80 naar 60 procent. Dat is des te merkwaardiger omdat de kern van de beginselverklaring en het program van N-VA, nog altijd de oprichting van een onafhankelijke republiek Vlaanderen is. In het totale plaatje is het aantal kiezers dat een splitsing van België voorstaat, vergeleken met 2010, gehalveerd, van 11,9% naar 6,4%.

Hoe dan ook, de resultaten van dit onderzoek bieden kansen voor het Vlaams Belang om hun belabberde electorale score op te krikken. Want er blijkt uit dat minstens 20% van het N-VA-electoraat afkerig staat van de Belgische koers die N-VA vaart en dat er binnen het totale Vlaamse kiezerspubliek toch nog altijd 6,4% resoluut kiest voor een splitsing van België

De enige partij die nog altijd compromisloos opkomt voor een onafhankelijk Vlaanderen is dus Vlaams Belang. Met een verstandige aanpak kan die partij vooral de 'communautaire, onafhankelijkheidskiezers  van N-VA', die door de partijtop in de steek zijn gelaten, voor zich winnen. En dat zal, weliswaar niet fenomenaal maar toch aanzienlijk, het electorale gewicht van het Vlaams Belang vergroten. 

(meer info over het onderzoek op www.soc.kuleuven.be/ispodownload )

28-04-2015 om 19:26 geschreven door Gust Adriaensen

De N-VA besteedt naar eigen zeggen 1 miljoen aan de zogenaamde Helfie-campagne. Naar eigen zeggen, het zal dus waarschijnlijk nog een pak meer zijn. En geen enkele wakkere journalist heeft tot nu toe een poging gedaan om de exacte kosten van die campagne te achterhalen.

Dat een politieke partij zoveel geld kan weggooien aan een volgens velen ridicule en infantiele reclamecampagne, is alleen maar mogelijk dankzij het belastinggeld dat via het ontspoorde systeem van de partijfinanciering naar de politieke partijen stroomt.

Het is gewoonweg onethisch dat de rechtstreekse belanghebbenden, namelijk de politieke partijen, zelf de partijfinanciering in het leven hebben geroepen en zelf hebben bepaald onder welke voorwaarden en in welke mate zijzelf een deel van het belastinggeld naar hun eigen kas kunnen versassen. Dat de omvang van de financiering met belastinggeld, wordt bepaald door de omvang van het electorale succes van een partij, is alleszins een pervers kernkenmerk van het systeem.

Deze concrete verspilcampagne toont aan dat de betrokken partij in het geld zwemt. Dat ze wordt gevoerd door een partij die de gewone werknemers de besparingen door de strot ramt, stuit nog meer tegen de borst. Dat nu door kopstukken gezegd wordt dat zij bereid zijn na te denken over een hervorming van het financieringssysteem, is een godgeklaagd staaltje van politieke hypocrisie.

Maar voor de burgers is het duidelijk: de financiering van de politieke partijen met belastinggeld, moet liever vandaag dan morgen, helemaal herdacht en beperkt worden. Met als uitgangspunt: respect voor de belastingbetaler, respect voor het algemeen belang.

27-04-2015 om 08:15 geschreven door Gust Adriaensen

26-04-2015 om 22:26 geschreven door Gust Adriaensen

In Pastoralia van april 2015, verscheen volgende tekst van aartsbisschop Léonard over het huwelijk:

-----------------------------------------------------------

Trouw aan de genade van het sacrament van het huwelijk[1]

In de veronderstelling dat men goed voorbereid is op de viering van het sacrament geeft deze het echtpaar echter geen magische garantie van stabiliteit. Groot is echter de levensmacht die de Heer in zijn sacrament doet stromen. In elk sacrament is er iets om van ons heiligen te maken en ons naar de volheid van ons leven te leiden. Maar die goddelijke efficiëntie werkt doorheen onze vrijheid. Als het zaad, hoe rijk ook, niet in welkome grond valt, blijft het vruchteloos. Zo is het uitstekend om kinderen te dopen en te laten vormen, maar als men later geen interesse toont voor hun begeleiding, zal de genade van de christelijke initiatie vruchteloos blijven. Communiceren aan het Lichaam van Christus is een wonderbare gave. Eén enkele communie zou voldoende zijn om van ons heiligen te maken! Op voorwaarde dat we ze met gans ons hart ontvangen. Maar als ik de hostie op mechanische wijze consumeer, zonder geloof noch liefde, is het voor niets dat de Heer zich aan mij geeft. Op gelijkaardige manier is de wijding tot priester niet voldoende om de efficiëntie te hebben die de Heer voor zijn volk verwacht. Natuurlijk, ook als ik de sacramenten zonder vuur vier, zijn ze werkzaam, maar er zal iets ontbreken dat het meest kostbaar is in de getuigenis van een priester, namelijk die liefdesvlam waardoor het priesterschap mijn leven in vuur en vlam zet.

Zo ook voor het huwelijkssacrament. Het is heel goed om kerkelijk te trouwen nadat men zich voldoende heeft voorbereid. Maar daarna moet men de haakjes niet sluiten! De viering, hoe verzorgd ook, is geen 'verzekering tegen alle risico's'. Men moet ook leven van de ontvangen genade. Als na het huwelijk het christelijke leven stagneert, als men nooit bidt - persoonlijk noch als echtpaar -, als men nooit zijn fouten aan de barmhartigheid van God toevertrouwt in het sacrament van de verzoening, als men zich nooit meer voedt met het Lichaam van Christus, als men zich niet samen bevraagt over zijn opdracht als echtgenoten en ouders, zal de genade van het huwelijk wel aanwezig zijn maar vruchteloos blijven. Veel koppels die in de Heer gehuwd zijn, falen omdat de viering van het huwelijk niet werd gevolgd door een authentiek christelijk leven.

De 'dienst na verkoop' ontbrak en de verwaarlozing door de klant ... Het is alsof ik een schitterende wagen kocht maar daarna nooit de moeite nam om die te onderhouden. Die zou snel in panne vallen!

Hoeveel christenen houden het niet bij: 'Ik ben gelovig maar niet praktiserend.' Arm geloof dat zich niet voedt door een regelmatige praktijk! Je gelooft dat Jezus de Zoon van God is die in deze wereld is gekomen. Je gelooft dat in Hem jou het eeuwig leven is geboden. Je gelooft - want je beweert gelovig te zijn - dat Hij jou je partner geschonken heeft, je gelooft dat Zijn leven zich aan jou geeft in de eucharistie, je gelooft dat je Hem op elk ogenblik kunt bereiken door het gebed, je gelooft dat Hij jouw fouten vergeeft in het sacrament van de verzoening, je gelooft dat allemaal, want je beweert gelovig te zijn. En je concludeert dat het overbodig is om te praktiseren en Hem te bereiken daar waar Hij belooft heeft dat je Hem kunt vinden: 'Neem en eet, dit is mijn lichaam dat voor u gegeven wordt.' Het is een grote inconsequentie. Maar hoeveel koppels gaan hieraan ten onder!

Over de onvermijdelijke beproevingen die koppels trotseren

Een cultuur van onmiddellijkheid

Onze huidige cultuur bevat tal van positieve elementen waarover men zich moet verheugen. Maar zij heeft ook haar gebreken waarvan men zich beter bewust moet worden.

Zo is er het verlangen naar het onmiddellijke, de verrukking over wat voortdurend verandert. De huidige cultuur leert ons amper om te volharden in de inspanning, om trouw door te gaan in de dagelijkse taak, hoe lastig die soms ook is. We leven daarentegen in een tijd waarin het onmiddellijke gevoel en spontane reacties het doen en laten van mensen bepalen. Terwijl - de ervaring leert het - de toekomst behoort aan diegenen die geduldig een situatie kunnen analyseren en die daarna, in weer en wind, zich blijven inspannen om het doel te bereiken dat men zich na rijp beraad heeft gesteld.

De broosheid van het liefdesgevoel

In de liefde gaat het in sommige opzichten ook zo. Natuurlijk is er in de kracht die ons naar de geliefde persoon stuwt een element van onberedeneerde spontaneïteit. Liefde is niet de conclusie van een redenering. Maar ware liefde dient zich ook te verheffen naar het geduld en de trouw die een volwassen persoon kenmerken. Liefde is niet enkel een voorbijgaand gevoel, het is ook een kwestie van willen, van zich willen engageren voor de ander. Op dit vlak verafgoodt een groot deel van onze cultuur het tijdelijke avontuur, de relatie zonder toekomst, waar de nood om te beminnen een goedkope uitlaatklep vindt, zonder dat het hart zich bekwaamt in de authentieke zelfgave. Hoeveel tv-series en reclames stellen de menselijke liefde niet voor als een vonk die toevallig ontspringt bij een vakantie-ontmoeting, om dan te schitteren tijdens het korte moment dat men er zonder inspanning voordeel van heeft, en vervolgens te verdwijnen voor een nieuw liefdesspel dat van even korte duur zal zijn.

Ook al wijzen de meeste jongeren diep in zichzelf en als ze vrijuit kunnen spreken, deze mercantiele notie van de liefde af en dromen ze van een duurzame verbintenis met een partner die echt bemind wordt om zichzelf, toch zijn ze onvermijdelijk getekend door deze cultuur van onmiddellijke liefde en gemakkelijke seks. De ontspanningen die de consumptiemaatschappij hen biedt, sluiten hen op in een visie op de liefde die wel hun oppervlakkige noden bedient, maar tegelijkertijd hun diepste verlangens negeert.

Leren volharden in de wil om te beminnen

Het is begrijpelijk dat in deze context veel echtparen, nochtans ontstaan op basis van eerlijke gevoelens, nauwelijks voorbereid zijn om te volharden en te groeien in trouw aan de liefde zoals die in het dagelijkse leven beleefd wordt. De moeilijkheden om vrijwillig en geduldig door te gaan in het geven van zichzelf aan de ander, reveleren een ernstig gebrek van bij de aanvang: men heeft teveel gebouwd op het losse zand van het onmiddellijke gevoel, en onvoldoende op de stevige rots van de wil die de ander heeft leren kennen en die zich van ganser harte aan de ander wil geven.

Bij het eerste stootje wordt men danig door elkaar geschud. Botsingen zijn echter onvermijdelijk eenmaal men zich in een leven samen heeft geëngageerd. Er bestaan geen 'proefhuwelijken' die blijven duren. Zelfs het samenwonen toont niet altijd de ernst van het leven; in principe kan elke partij zich nog terugtrekken en elders zijn kans wagen. De betekenis verandert helemaal wanneer men zich in een publieke verbintenis resoluut verbonden heeft tot een gemeenschappelijk leven. Dan begint de beproeving van de duurzaamheid en de trouw. Die beproeving zal een mooie vrucht van authentieke liefde dragen als men ze doorstaat in wederzijdse trouw aan de zelfgave aan de ander. Maar het blijft niettemin een beproeving. Als men niet goed voorbereid is op die volhardende inspanning, op dat engagement op lange termijn, zal de beproeving - vooral ze herhaaldelijk opduikt - snel onoverkomelijk lijken.

Hoeveel jonge koppels, die nochtans oprecht van elkaar houden, spreken bij de eerste tegenwind niet over een scheiding of zelfs een echtscheiding? Zij worden daar trouwens toe aangemoedigd door een burgerlijke wetgeving die 'onthuwt' met een lichtzinnigheid die het gemak waarmee de mediacultuur aanzet tot relaties zonder toekomst weerspiegelt. Gelukkig zijn de koppels die hun eerste liefdesbeproevingen kunnen toevertrouwen aan hun ouders of aan echtparen met al enige ervaring. Die weten dat hun liefde al tal van stormen heeft doorstaan. Zij hebben in moeilijke momenten geleerd om die te trotseren. Ondersteund door hun vroegere opvoeding hebben zij ervaren dat alle botsingen hun liefde juist versterkt hebben en dat de even talrijke herstellingen hun vreugde in het samenzijn hebben doen groeien.

Een kostbare hulp

Ik had het over de hulp die jonge echtparen die ten prooi vallen aan hun eerste crisis, soms kunnen vinden - maar helaas niet altijd - bij hun ouders of bij bevriende en ervaren koppels. Maar het zou goed zijn om de waaier van mogelijke hulp te verbreden. Voor sommigen zal de deelname aan een gezinsgroep positief zijn. Anderen kunnen beroep doen op de expertise van een huwelijksconsulent of een deskundig psycholoog. Een priester of een diaken waarin men ten volle vertrouwen heeft, kan eveneens kostbare inzichten brengen.

Maar van onschatbare waarde voor allen - ongeacht de sociale of culturele tradities van de betrokken echtparen - zijn de openheid van hart voor God en het vertrouwvol contact met broeders en zusters in het geloof.

Jullie gaan als echtpaar doorheen een stormachtige periode? Schakel Diegene in die jullie verenigd en aan elkaar gegeven heeft! Vertrouw je gekwetst hart toe aan een hart dat groter en meer gekwetst is dan het jouwe, het Hart van Christus, het menselijk Hart van God zelf. Wees niet bang! De Heilige Geest is daar die in u bidt. De barmhartigheid van God is er niet voor de mensen zonder problemen, maar voor u. En de eucharistie is niet uitgevonden voor de engelen, maar voor onze zielen en onze menselijke lichamen.

Misschien voel je de nood om dat geloof in God en Jezus in een meer broederlijke sfeer te beleven? Kijk of er in je parochie of je streek geen gebedsgroep bestaat waar je hartelijk zal ontvangen worden met je angsten en je twijfels. In onze contreien zijn ook plaatsen waar in een klimaat van authentiek geloof broederlijk geluisterd wordt: Paray-le-Monial, Lisieux, Lourdes, Beauraing, Banneux, Koekelberg enzovoort. Ik ben persoonlijk getuige geweest van grote genades die echtparen op de rand van een breuk er ontvingen. Iedereen is er welkom. Van de meeste eenvoudige beroepen tot de meest prestigieuze. Mensen die gemakkelijk tot spreken komen en zij die moeite hebben om zich te uiten. Men komt er tot ontdooiing! Ondersteund door broeders en zusters durft men er geloven in de strikte waarheid, te weten dat de Heer mij bemint, dat Hij hartstochtelijk begaan is met ons koppel, dat Hij met ons is in

de beproeving om er een crisis van groei van te maken. En vooral leert men er om vergeven te worden en te vergeven. Dat is misschien de grootste genade van een christelijk leven dat in een sfeer van broederlijkheid beleefd wordt.

De onvervangbare genade van de liefde

Ik zeg het ernstig: veel mensen sterven door gebrek aan barmhartigheid. En veel echtparen bezwijken bij gebrek aan vergeving.

Men stapelt rancune op rancune, verbittering op verbittering. Het gezwel groeit en wordt nooit echt doorprikt. Wat een groot geluk om zijn hart eens in een groter hart te kunnen uitstorten, om al dit vuil te kunnen lozen in de heldere oceaan van barmhartigheid. We zijn narren geworden. We leven alsof we zonder de vergiffenis van God zouden kunnen. Hij is de bron die blijft stromen, altijd beschikbaar. En daarnaast sterven wij, in onze kortzichtige eigenwaan, van dorst en klagen we dat onze liefde opdroogt ... Het is een gelukkig uur van genade, wanneer ter gelegenheid van een bedevaart, van een gebedsontmoeting of van een eenvoudige boeteviering in de parochie (op voorwaarde dat er zoals het hoort ruimte is voor persoonlijke belijdenis en vergiffenis) het hart van steen uiteindelijk breekt, dikwijls met tranen. Die genade is ten diepste persoonlijk, maar vloeit onmiddellijk terug naar het koppel, want het is door vergeven te worden dat men leert te vergeven; het is door te proeven van het goddelijke geduld dat men zelf het geduld van de liefde binnentreedt.

Zeg dus niet te snel: 'Onze liefde is naar de vaantjes, ons echtpaar is kapot.' Steun op de gave van God. Hij is in staat om u te redden. En laat u helpen door allen die u met inzicht, raad en daad kunnen bijstaan. En leer vooral opnieuw de kracht van de verkregen en gedeelde liefde. Geloof me: in ons vertrouwen op de genade van het sacrament dat man en vrouw in God verbindt, zijn we veel te terughoudend. Wij durven te weinig beroep doen op de goddelijke Voorzienigheid en op de steun van onze broeders in het geloof. Laat ons weer leren om samen doorheen de beproevingen te gaan! En alles wat we dan zullen 'geleerd hebben, zal ook vruchtbaar zijn in de vredevolle momenten. Want de echtelijke liefde bestaat niet alleen uit moeilijke momenten, God zij dank! Het is ook in uren van harmonie dat echtparen groeien, op een positieve manier, dankzij vriendelijke dialoog, gezamenlijk gebed en het delen van verantwoordelijkheden.

In het volgende nummer van Pastoralia zal ik nogmaals stilstaan bij de moeilijkheden waar sommige echtparen niet uit geraken. Wat zijn de gevolgen ervan en welke wegen zijn er nog voorbij deze impasses?

+ André-Jozef Léonard

Aartsbisschop van Mechelen-Brussel

[1] Uit: Pastoralia nr 4, april 2015

25-04-2015 om 17:48 geschreven door Gust Adriaensen

Met nauwelijks verholen leedvermaak en in grote opmaak melden enkele kranten, waaronder de zelfverklaarde kwaliteitskrant De Standaard, dat aartsbisschop Léonard door een burgerlijke rechtbank in beroep veroordeeld is tot het betalen van een boete van 10.000 euro. Waarom? Omdat hij volgens de rechter onvoldoende maatregelen genomen had ten aanzien van een priester die een aantal jaren geleden in een verjaarde zaak van pedofilie eveneens in een burgerlijke rechtszaak reeds veroordeeld werd tot het betalen van een boete van 35.000 euro aan het slachtoffer.

 Als de uitspraak met betrekking tot de aartsbisschop beschouwd wordt als een terecht vonnis, dan zouden er honderden, wellicht duizenden verantwoordelijken van organisaties, instellingen, inclusief de rechterlijke en politieke instellingen, veroordeeld kunnen worden.

Doen alsof misbruik en het toedekken ervan, een exclusief kenmerk van het kerkinstituut is, is de realiteit niet willen zien. Ministers, burgemeesters, gouverneurs, directeurs, de bazen van sport- en jeugdverenigingen, CEO's, ...noem maar op: als iemand van hun personeelsleden of ondergeschikten, misschien in een ver verleden, zich schuldig gemaakt heeft aan misbruik, kunnen/moeten ook zij voor de rechtbank gedaagd worden en veroordeeld.

Maar het animo van rechterlijke instanties, politiediensten, de media en ja, ook de eventuele slachtoffers, om ijverig op zoek te gaan naar of klacht in te dienen tegen misbruikplegers in die sectoren, is zo goed als onbestaande. Het instituut Kerk en kerkelijke gezagsdragers blijken blijken geliefdere doelwitten te zijn.

Met  twee maten en twee gewichten meten en selectieve verontwaardiging, men is daar met betrekking tot het kerkinstituut, al jaren mee bezig.

24-04-2015 om 19:11 geschreven door Gust Adriaensen