X/13

Vrijdag 14 augustus 2015

Een Libanese periode

Ons verblijf in Libanon is veel langer geworden dan we verwacht hadden en zal mogelijk nog enkele maanden duren. We hebben ons met drie (fr. Jean, fr. David en ik) inmiddels gevestigd in twee lege appartementen in Qleiaat, die geschonken werden aan de gemeenschap. Het poetsen en bemeubelen heeft veel tijd en energie gekost maar was ook erg aangenaam. Vanzelf kregen we van links en rechts hetgeen we nodig hadden. Tweemaal is er een lading binnengekomen vanwege vrienden die hun appartement opgeruimd hebben: enkele matrassen en bedden, beddengoed, keukengerief, oude kastjes... Sinds deze week slapen we op een echte matras in een echt bed. Deze week vroeg een gebuur dat fr. Jean met hem zou meerijden naar het grootwarenhuis want hij had van een vriend een som geld gekregen om voor ons het nodige te kopen. Zo blijven wij niet alleen goed in leven, maar worden ook met veel vriendschap omgeven. Wij nodigen   de buren uit voor de eucharistie, geven regelmatig catechese aan de kinderen, delen wat we teveel hebben of nodigen mensen uit. Ouders uit de buurt hebben gevraagd om hun kinderen te helpen met het Frans en het Engels, wat we graag doen. En nu hebben we een gezin in nood kunnen helpen door afwisselend aanwezig te zijn, wat meebrengt dat we deze week niet samen waren in ons appartement.

Zaterdagavond is er in de parochiekerk steeds een eucharistie voor de overledenen. Deze keer werd ze opgeluisterd door een groep zangers, begeleid door dwarsfluit, viool en guitaar. Na de mis gaan de mensen de familieleden groeten, zoals bij ons gebeurt bij een begrafenis. Het is alleen veel eenvoudiger. Aan de uitgang staan manden met koeken en er wordt verwacht dat je er een koek uitneemt en opeet. Al knabbelend wandelen we rustig terug naar huis. Een oudere man wil ons toch nog met zijn wagen naar huis brengen, maar we willen bij het winkeltje van Charbel nog even binnen springen en hij brengt ons zover. Voor het winkeltje staat een jong echtpaar met twee kleine kinderen, waarvan eentje nog in een kinderwagen. De vrouw spreekt me aan, zegt dat ze moslima is maar gedoopt wil worden. Met de hulp van fr. David ontstaat er een gesprek. Ze wonen nu hier in Qleiaat. Hij is orthodox en afkomstig uit Irak. Zij is moslima uit Homs, Syrië. Ze zegt dat ze getroffen is door het kruis van Jezus en een sterke ervaring gehad heeft met Maria. Ik stel voor dat we meteen terug gaan naar de kerk, omdat de pastoor daar nog ergens in de buurt is. Dat vinden ze prima en samen gaan we terug. Het kleine meisje geeft me meteen al een hand om veilig door het toch wat drukke verkeer te wandelen. Ze babbelt honderduit, wat ik helaas alleen maar met een stopwoordje of klassieke uitdrukking kan beantwoorden. De pastoor ontvangt ons vriendelijk. Omdat zij het christelijk geloof van haar man wil, stelt de pastoor voor dat hij hen zal helpen om in de orthodoxe kerk gedoopt te worden. Ze zijn blij en samen gaan we nog een eind op weg naar huis. Ondertussen hebben we in ’t kort het christelijk geloof uitgelegd, over God die liefde is, over Jezus’ lijden, sterven, dood en verrijzenis. Bij het afscheid doe ik de moeder mijn armbandje-minirozenhoedje om haar pols en zeg dat het is om Onze Vader en Weesgegroet te bidden. Ze kent het laatste al en samen bidden we nog het Weesgegroet.

Grote strategieën om de lijdensweg van de volkeren te verzwaren

Volgens de New York Times, 27 juli 2015 hebben Washington en Ankara besloten in N-Syrië een “no-fly zone” in te stellen als veilige zone waar vluchtelingen beschermd zouden zijn tegen IS aanvallen. Bovendien heeft Obama toestemming gegeven om . in Syrië te bombarderen, ook het Syrische leger. Hij wil zijn “gematigde rebellen” helpen om meer “bevrijde gebieden” te maken. Britten en Fransen doen officieel niet mee, maar zijn al maanden lang in Syrië aan het bombarderen. Alles samen zouden er door de internationale coalitie zo’n 5.000 (!) luchtaanvallen uitgevoerd zijn in Irak en Syrië met een 17.000 bommen en raketten. Resultaat: een massa burgerdoden met duizenden vernielde gebouwen en infrastructuur, terwijl   de IS voorlopig zijn gruwelijkheden nog kan opvoeren. “De moord op massa’s burgers in Irak en Syrië is geen ontsporing of spijtig nevenproduct van de oorlog. Dit is eerder het logische gevolg van de misdadige, neo-koloniale en imperialistische inval, die bedoeld is om de Amerikaanse overheersing te verzekeren in deze streek die rijk is aan grondstoffen en van het grootste belang op geo-strategisch gebied” (Will MORROW, De moord op massa’s burgers in Irak en Syrië. Meer dan 450 burgers gedood door de Amerikaanse luchtaanvallen..., mondialisation.ca, 6 augustus 2015).

De groten der aarde zijn creatief in het vinden van steeds nieuwe strategieën om hetzelfde doel te bereiken: de onderwerping van Syrië, na Irak en Libië. Een militaire inval lukte niet. Ook de “Nationale Syrische Raad” en de “Vrienden van Syrië” kregen het niet op de knieën. Dan kwamen allerlei “gematigde rebellen” en tenslotte de efficiënte IS.   De zoveelste nieuwe strategie wil nu met een “veilige zone” “bevrijde gebieden” maken... voor de terroristen natuurlijk, niet voor de bevolking.

Ook de Europese commissie zorgt voor een nieuwe strategie. Ze heeft 2, 4 miljard euro voorzien om de “vluchtelingencrisis” te verhelpen. Geweldig. Immers, er zouden dit jaar al 137.000 vluchtelingen de Middellandse Zee overgestoken zijn om van het Europees paradijs te komen genieten. Is het niet prachtig dat wij zo aantrekkelijk zijn, terwijl andere volkeren zo’n rotzooi van hun samenleving schijnen te maken? Bovendien zal Europa streng optreden tegen die criminele mensensmokkelaars, die grof geld verdienen met de ellende van totaal berooide mensen. En zo gaat alle aandacht nu naar de misdaad van de mensensmokkelaars. Laten we toch even eens verder nadenken. Komen zoveel mensen naar ons omdat wij zulk een geweldige beschaving hebben? Helemaal niet. Zij vluchten omdat wij hun land en volk blijven uitmoorden en verwoesten. Dat is de echte criminaliteit en de oorzaak van de uitzichtloze ellende van   honderdduizenden onschuldige mensen. Als uw gebuur in uw keuken de wasbak komt dichtstoppen en de twee kranen wijd open zet, zodat er door uw huis een stroom van water vloeit, moet jij dan uw gebuur bedanken omdat hij u enkele emmertjes en dweilen wil lenen? Het zijn de heren en dames van landen zoals Amerika, Israël, Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar en de NAVO die de chaos veroorzaakt hebben in Irak, Libië, Syrië... Als ze die landen en volken in hun soevereiniteit gerespecteerd hadden, waren er geen stromen vluchtelingen. Ondertussen heeft Europa zijn gezicht al gered en doet alsof zijn neus bloedt!

Nogmaals de “spoedige val van Assad”?

Sommige journalisten zien nu hun voorspelling van vier jaar geleden eindelijk in vervulling gaan, nl. “de spoedige val van Bachar al-Assad”. Dat zou dan de totale ineenstorting zijn van de Syrische samenleving, de volledige chaos, zoals in Libië,   geheel overgeleverd aan de willekeur en de terreur van de moslimbroeders. Al is dit het uiteindelijke doel van de internationale coalitie, het is al te naïef te denken dat Rusland en China dit rustig in hun agenda gaan noteren. Als journalisten nu schrijven dat de houding van Rusland tegenover Syrië veranderd zou zijn, geloven ze in hun eigen fantasie. Rusland en China hebben viermaal hun veto gesteld tegen een poging om Syrië te vernietigen: 4 oktober 2011, 4 februari 2012, 19 juli 2012 en 22 mei 2014. De laatste twee voorstellen kwamen van Frankrijk, Qatar en Turkije, die Syrië wilden veroordeeld zien voor misdaden tegen de menselijkheid, zodat een invasie aanvaardbaar zou zijn.

Op 11 mei 2013 was er in Z-Turkije een zware aanslag waarbij 51 Turken gedood werden, 140 werden gewond en er was een aanzienlijke materiële verwoesting. Recep Tayyip Erdogan spoedde zich naar Obama om de schuld aan Bachar al-Assad te geven en te vragen voor een militaire invasie in Syrië als vergelding. Obama trapte er evenwel niet in, omdat de CIA hem verwittigd had dat de aanslag in Turkije feitelijk door de MIT, de Turkse geheime diensten zelf georganiseerd was. Op 21 augustus 2013 probeerde Erdogan het nog eens. Hij organiseerde samen met het Elisée de massale gifgasaanval in Ghouta om alsnog een militaire invasie in Syrië uit te lokken. Toen was het bijna gelukt, maar Rusland stak er een diplomatiek stokje voor en stelde voor de chemische rommel in Syrië op te ruimen. Syrië ging hier graag mee akkoord, omdat ze dat spul toch niet gebruikten en ook niet wensten te gebruiken. Bovendien hadden ze hiermee meteen een goedkope oplossing voor de opruiming.

Rusland en China hebben al eeuwen voordeel gehaald uit de harmonieuze samenleving van verschilldende volken en godsdiensten in Syrië voor hun doortocht naar de Middellandse Zee en Europa. De door het westen gesteunde terroristische groepen zullen van Syrië niet het nieuwe gastland kunnen maken van Amerikaanse legerbases en NAVO-hoofdkwartieren. De “spoedige val” van Assad wordt voor onbepaalde tijd uitgesteld.

“Een nieuw Midden-Oosten”?

Tien jaar geleden droomden president Bush en de zijnen van een “nieuw Midden-Oosten”, geheel onderworpen aan hun “nieuwe wereldorde”. Vijf jaar geleden brulde Hillary Clinton: “We need a New Middle East” en ze zou er eens werk van maken. Ja, er komt een nieuw Midden–Oosten, maar de grote Amerikaanse droom zal voor hen eerder een nachtmerry zijn en een ommekeer. Immers, Syrië zal toch stand houden tegen de wereldheersers, weliswaar met zeer zware wonden. Bovendien is de weerstand van Syrië tegen de westerse nieuwe wereldorde ook voor andere volken en landen een niet onbelangrijke aanmoediging.

Prof. Tim Anderson en zijn ploeg zijn betrouwbare waarnemers van de toestand in Syrië Regelmatig doorkruisen ze het land en geven een goed beeld van wat er werkelijk gebeurt. Ze stellen vast hoezeer Syrië werd uitgemoord en verwoest maar ook hoe de eenheid en de wil van het Syrische volk om weerstand te bieden niet alleen niet gebroken zijn, maar nog versterkt werden. De regering verzekert de basisvoeding en zorgt er voor dat het gewone leven kan doorgaan met ziekenzorg, onderwijs, sport en culturele activiteiten. En op 19 september zijn er bijkomende verkiezingen om allerlei open staande bestuursfuncties in te vullen. Enkele streken lijden nog erg onder de terreur van rebellen. De dichtst bevolkte gebieden zijn echter onder controle van het leger, dat op grote steun van het volk kan rekenen. De terroristen krijgen nergens aanzienlijke steun vanuit de bevolking. Ondertussen blijven westerse media doorgaan met hun leugens over een president die zijn volk uithongert of met containers gifgas en bommen bestookt. De vaststellingen van Anderson zijn anders: “Ondanks jarenlang, massaal terrorisme en westerse sancties leeft de Syrische samenleving verrassend goed. In juli 2015 bezocht onze groep grote sport-centra, scholen en hospitalen. Miljoenen Syrische kinderen gaan weer naar school en honderdduizenden jongeren studeren weer gratis aan universiteiten” (Tim Anderson, Why Syria is Winning: Advancing towards a Strategic Victory that will transform the Middle East? Global Reseach, 10 augustus 2015)

Blijvende weerstand

Het protest tegen deze vuile oorlogen en de solidariteit met Syrië zullen wereldwijd blijven groeien.   De recente “Verklaring” van meer dan duizend Palestijnse groepen en organisaties is hiervan een ontroerend bewijs (Syria Solidarity Movement, 22 juli 2015). Ze noemen de strijd van het Syrische volk “een historische strijd”. Ze dienen als speelgoed voor de machtigste naties op aarde. De Palestijnse en Syrische strijd is dezelfde omdat de soevereiniteit en het vreedzaam samenleven van het Palestijnse en Syrische volk onaanvaardbaar geacht wordt voor het zionisme en imperialisme. “Zoals het apartheids- en racistisch zionistisch regime, moeten de criminele landen en hun leiders vervolgd worden voor oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid op grond van hun onwettige oorlogen tegen soevereine staten en volkeren zoals Palestina, Libië, Irak, Syrië, Libanon, Jemen”. De Palestijnen weten wat het betekent van uw land en goed verdreven te worden, ontheemd en vervolgd te zijn. Zij werden in het verleden door Syrië opgevangen en kregen daar burgerrechten. Nu willen zij Syrië steunen in zijn strijd tegen dezelfde overheersers.

De volkeren zijn dikwijls veel beter dan hun leiders. We mochten de mateloze goedheid ondervinden van het Amerikaanse volk, dat nauwelijks beseft welke misdaden hun leiders wereldwijd organiseren. Grote aantallen Saoedi-Arabiërs verlangen naar het christelijk geloof.   Israël, het joodse geloof en volk staan torenhoog boven het verwoestend zionisme van hun leiders. Mogen de ware aard en goedheid van alle volken die in Christus “Gods uitverkoren volk” geworden zijn, uiteindelijk de overhand behalen. Heer, Uw Rijk kome in plaats van een nieuwe wereld(wan)orde!

14-08-2015 om 15:28 geschreven door Gust Adriaensen

Het regent van alle kanten commentaren bij het al dan niet verdoofd slachten en de dierenrechten die daarbij in het geding zouden kunnen komen.

Wat daarbij opvalt is de merkwaardige kloof tussen de basisreden die wordt aangevoerd om niet onverdoofd te slachten en de absolute én extreem enge focus op het ritueel slachten. Ook Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, laat zich in die fuik meesleuren.

Weyts en co. voeren aan dat het hun te doen is om het dierenleed te verzachten, om de zgn. dierenrechten dus. Maar zij beperken hun mededogen tot schapen en andere dieren die op basis van bepaalde religieuze tradities en gebruiken geslacht worden.

Die bekommernis om het dierenwelzijn is er niet voor het wild dat door jagers wordt afgeschoten, voor de vissen die door professionele vissers (de laatste uitzending van 'Goed Volk' over Noorse vissers gezien?) of door hengelaars worden bovengehaald, voor de tienduizenden kippen die in achtertuintjes en berghokken een kopje kleiner worden gemaakt, voor de dieronterende manier waarop honderdduizenden varkens, runderen, paarden naar de slachthuizen worden gevoerd, en ga zo maar door.

Het dilemma is onontkoombaar.

Ofwel gaat het echt om dierenwelzijn en dierenrechten, en dan moeten al de sectoren, en zeker die van de voedselindustrie, waar er manifest sprake is van dierenmishandeling, aangepakt worden.

Doen beleidsmensen en hun medestanders dat niet en beperken ze zich tot een (totaal)verbod op 'ritueel slachten', dan zijn er ideologische , islamofobische, antisemitische, discriminatoire en, in het geval van politici, electorale motieven in het spel.  

(via http://www.een.be/programmas/goed-volk kom je terecht bij de vismethodes van Noorse vissers)

13-08-2015 om 10:35 geschreven door Gust Adriaensen

Grote onverschilligheid ten aanzien van de meer dan 8000 officieel geaborteerde kinderen (2011) in Vlaanderen.

Extreme commotie omtrent de 22.000 (2013) ritueel geslachte schapen, runderen,... in Vlaanderen.

12-08-2015 om 07:49 geschreven door Gust Adriaensen

De schrijver Eriek Verpale is overleden.

5744

Het zijn de Dagen der Grote Feesten:
Hasjana al voorbij en Kippoer moet weldra komen.
Maar ik schrijf je: over dit huis, weemoed tiert
in de bomen en over een muis die sinds
je bent vertrokken hier voorgoed haar intrek heeft genomen.
Soms koop ik kaas, strooi kruimels
voor haar kroost en hoor ‘s nachts
wanneer ik tevergeefs naar jouw lichaam tast
een soort gefluister dat klinkt als troost.
De taal der beesten zal ik wel nooit verstaan,
ook niet waarom iemand een zomer lang
hetzelfde brood, dezelfde kaas wou eten
en daarna zo plots is weggegaan.
Het zijn de Dagen der Grote Feesten:
een nieuw jaar, maar het blijven dezelfde boze geesten.

11-08-2015 om 20:23 geschreven door Gust Adriaensen

Volgens Michael Freilicht van Joods Actueel, wel, als de minister een totaalverbod op onverdoofd slachten invoert. Hitler was volgens Freilich, de laatste die de joodse rituele slachtingen verbood.

Na de moslims heeft minister Weyts nu ook de joode gemeenchap tegen zich in het harnas gejaagd. Wedden dat na deze joodse reactie, nog maar weinig over een totaalverbod op onverdoofd slachten uit de mond van Weyts te horen zal zijn?

Ben Weyts heeft zich met zijn profileringsdrang op 'onverdoofd slachten' behoorlijk in nesten gewerkt.

Er is niet alleen de op religieuze tradities en overtuigingen gebaseerde weerstand van moslims en joden. Maar er kunnen hem allerlei vervelende vragen over 'onverdoofd slachten' en 'dierenleed' voor de voeten gegooid worden. Weyts zal er zich niet uit kunnen redden door telkens te zeggen: 'Die vergelijking gaat niet op.' Ze gaat natuurlijk wel op, als het echt op onverdoofd afslachten, op dierenmishandeling, op veroorzaken van pijn aankomt.

Enkele voorbeelden.

De vraag omtrent de jacht, in essentie het onverdoofd afslachten van dieren voor het plezier, vaak dan nog zonder de zekerheid dat het dier onmiddellijk sterft, werd al aan Weyts gesteld. 'Die vergelijking gaat niet op', zei de minister.

Wat met de tienduizenden Vlaamse hobbykippenhouders, die dag na dag op de tijdelijke slachtvloer van hun tuin of berghok, kippen een kopje kleiner maken, zonder dat een haan ernaar kraait?

Hoe zit het met de methodes van de professionele visvangst? Zie je die duizenden vissen en kreeften en krabben ook in doodsangst spartelen op onze vissersboten, meneer de minister? En hoe ze meedogenloos geprepareerd en in het ijs gestopt worden?

Moet er geen totaalverbod op het hengelen komen? Hoe verschrikkelijk moet het voor de visjes in onze beken en kanalen zijn, haak en weerhaak in je bek, in je ingewanden te krijgen, op het droge gehesen te worden, het ijzer uit je vissenlijf te voelen trekken,en  nog enkele uren in een leefnet te liggen sterven ?

Enzovoorts. Enzovoorts.

En telkens, meneer de minister, gaat de vergelijking op.

En als volgens u, de vergelijking niet opgaat, dan hebt u andere bedoelingen met uw verbod, dan het bestrijden van het dierenleed.

Die bedoelingen zouden wel eens te maken kunnen hebben met ideologie, xenofobie en electoralisme.

11-08-2015 om 19:26 geschreven door Gust Adriaensen

Minister Weyts is voorstander van een totaalverbod op onverdoofd slachten.

Op de voor de hand liggende vraag of hij ook de jacht wil verbieden, geeft de minister, wat kon verwacht worden, een kronkelend antwoord:

Weyts: 'Ik zou het ene niet met het andere vergelijken. Ik ben geen grote propagandist van het jagen. Maar iemand die zich jager noemtheeft niet de ambitie om een dier te doden en dan te wachten tot het doodbloedt en crepeert.'

De ambitie om te doden is er alleszins, minister Weyts. En u zal ook wel beseffen dat niet allen die zich jager noemen, feilloos met één dodelijk schot, een ree of een everzwijn kunnen omleggen of een of andere vogel uit de lucht kunnen schieten. Het aantal exemplaren van aangeschoten wild, meneer Weyts, dat nog uren, soms dagen een verschrikkelijke doodsstrijd lijdt of voor altijd verminkt wordt, is groot.

De vergelijking gaat helemaal op, meneer de minister. Wees consequent en streef ook naar een totaalverbod van de jacht. Want de essentie van de jacht is: het onverdoofd afslachten van dieren. En wellicht zijn er nog heel wat andere sectoren, waar men het helemaal niet zo nauw neemt met het 'onverdoofd slachten'.

Als u alleen maar het rituele slachten bij de moslims in het vizier neemt, dan doet u dat om xenofobe en electorale redenen, zoals De Standaard aangeeft.

Overigens verwondert het me zeer dat Gaia van deze gelegenheid geen gebruik maakt om ook de afschaffing van de jacht te eisen.

Nu minister Weyts toejuichen en een flinke steun in de rug geven, maar zwijgen als vermoord over het dierenleed, veroorzaakt door de jacht, is hypocriet Gaia!

10-08-2015 om 08:31 geschreven door Gust Adriaensen

In de Villa Helleboschreeks in het dS-Weekblad, krijgt Johan Braeckman, moraalfilosoof en bio-ethicus aan de Gentse universiteit, de kans een aantal van zijn ideeën en opvattingen te spuien.

Ik kan niet oordelen over het wetenschappelijke niveau van het werk dat professor Braeckman aan de universiteit verricht maar wat hij in Villa Hellebosch over de tien geboden vertelt, laat het allerergste vermoeden.

'De tien geboden? Ik vind die absoluut niet interessant', aldus Braeckman. 'Bovenal bemin één god. Waarom zou ik? Dat is geen morele regel, dat is een eis.' Tja. Het ontgaat de moraalfilosoof klaarblijkelijk dat hij het over 'geboden' heeft, en dat gebod geldt natuurlijk voor degenen die in de ene God geloven. Als Braeckman niet in de ene God gelooft, hoeft er zich ook geen bal van aan te trekken. 'Waarom zou hij?'

'Vader moeder zult gij eren... Hangt er maar van af wat je vader en moeder denken en doen. Dood niet , geef geen ergernis. Lijkt me evident. Wees steeds kuis in het gemoed, pfff. Dat zijn geen regels die wij moreel van groot belang vinden. Er staat niet: wees zachtmoedig voor dieren . Of: man en vrouw, behandel hen gelijk.' Zo oordeelt Braeckman in sneltreinvaart over enkele geboden.

De manier waarop de Gentse moraalfilosoof en bio-ethicus deze geboden behandelt, blinkt niet uit door grote denk- en argumentatiekracht. Erg boven het niveau van toogpraat komt het allemaal niet uit. Misschien is dat ook de bedoeling van 'Villa Hellebosch'.

En moet de lezer uit het concluderende zinnetje 'Dat zijn geen regels die wij (pluralis majestatis of spreekt hij namens de ganse wereldbevolking?) moreel van groot belang vinden' afleiden dat Braeckman de geboden: 'zweer niet ijdel, vloek noch spot; doe nooit wat onkuisheid is; vlucht het stelen en bedriegen; ook de achterklap en het liegen; begeer nooit iemands goed', moreel niet van groot belang vindt?

Als Johan Braeckman in staat was of de moed wilde opbrengen om door te denken over de draagwijdte en de consequenties van de tien geboden, zou hij wellicht tot de (voor hem) verrassende conclusie komen dat de toepassing van en het respect voor de tien geboden, ook inhoudt: 'man en vrouw, behandel hen gelijk' en 'wees zachtmoedig voor dieren'.

08-08-2015 om 19:17 geschreven door Gust Adriaensen

X/12

Vrijdag 7 augustus 2015

Een ‘Galilese periode”?

Libanon is meer dan een land, Libanon is een missie. Zo zei Johannes Paulus II het bij zijn bezoek in 1997. En het enthousiaste bezoek van Benedictus XVI in 2012 hebben we zelf op verschillende plaatsen in Libanon mogen meemaken. Libanon is als een laboratorium voor de grootmachten, waar ze alles hebben uitgeprobeerd: de christenen uitmoorden, verjagen, het zo al kleine landje door innerlijke tegenstellingen trachten te ontbinden. Er zijn nu nog criminele bewegingen die gratis drugs leveren om de Libanese jeugd te ontwrichten. Helaas hebben we van dichtbij zulk een drama in een mooie familie al kunnen meemaken. Libanon was de speelbal van het westen, van Syrië, van Israël, van zijn eigen onderling verdeelde groepen. De Libaneze christenen hebben het overleefd. Hoewel ze een minderheid werden (van 75 % naar 30 %) zijn de plaatsen waar ze wonen doordrongen van het christelijk geloof. In alle straten staan .Mariabeelden. Er is geen enkel appartement of huis zonder Mariabeeld, een beeld van de hl. Charbel of de hl. Rafka, en dikwijls van alle drie tegelijk. Vanaf “de groene lijn” wordt Beiroet soennitisch. Verder op zijn er nog de Drusen en natuurlijk de sjiieten van Hezbollah, die nu de sterkste verdedigers zijn van de christenen in Syrië . En nu wordt het landje door miljoenen Syrische vluchtelingen overspoeld. Officieel zijn het er 2 miljoen, in werkelijkheid zijn het er veel meer. Dus meer dan de helft van zijn eigen bevolking. Omdat Libanezen weten wat het is vluchteling te zijn, leven deze niet in kampen maar gewoon onder de bevolking. Nagenoeg ieder gezin heeft ook een buitenlandse poetsvrouw of een werkman in dienst. Deze stroom van vluchtelingen brengt noodgedwongen een zekere ontwrichting mee. Het leven in Libanon is erg duur geworden en ook de onveiligheid is flink toegenomen. Het straatbeeld is op vele plaatsen erg veranderd. Zag je vroeger in christelijke streken geen enkele gesluierde moslimvrouw, nu kun je ze overal zien. Libanon heeft nog steeds geen regering en de grootmachten doen er alles aan opdat de christenen zo zwak mogelijk zouden blijven en liefst zo verdeeld mogelijk. Toch blijven Libanese christenen overtuigd dat hun land een heilig land is dat beschermd en bestuurd wordt door O. L. Vrouw, de heilige Charbel, de heilige Rafka, de heilige monniken en kluizenaars die hier eeuwen lang leefden. Er gaat ook geen week voorbij of er wordt een wonder ingrijpen of onverklaarbare genezing aan de heilige Charbel toegeschreven.

Op twee verschillende plaatsen in Libanon hebben we vroeger een tijdje verbleven. Het contact met de buren was ongeveer zoals doorgaans in België, met een vriendelijke groet hier en daar. Wat wij hier in Qleiaat meemaken, nu we met drie een kleine gemeenschap vormen, is een totaal andere wereld. Bij de bovenbuur komt de dochter, die in Beiroet werkt, voor een weekend naar huis en de moeder kan niet aanvaarden dat we niet een middag samen met haar gezin komen eten. De familie aan de overkant van de gang leert fr. Jean alle mogelijke gerechten en geeft hem nog pudding en gebak mee. Deze zondag vieren we ’s middags de eucharistie in onze living waarbij de oude moeder en haar dochter van de overkant aanwezig zijn. Na de mis houden ze niet af totdat wij toezeggen om met hen te eten op het terras, samen met hun zoon die toegekomen is. Een man die ziet dat ons eetgerief nog heel beperkt en schamel is, vraagt een lijst van al wat er nog nodig is. Enkele dagen later komt er een hele uitzet, blijkbaar door een vriend van hem aan ons gegeven. En omdat we uit onszelf niet elders gaan eten, hebben de twee vrouwen die het meest voor ons zorgen, afgesproken een maaltijd klaar te maken die we allen samen op ons groot terras verorberen. Het vierde appartement op het gelijkvloers wordt inmiddels ingenomen door een jong gezin, waarvan de vrouw duidelijk hoog zwanger is. Met open deur werkt de man aan de houten bekleding van de living. Hij is maar wat blij wanneer de fraters binnen springen en een handje toesteken. Als we naar de kerk wandelen, zowat een kilometer berg op, kunnen we bijna huis na huis blijven praten en luisteren naar de vreugden en zorgen van de mensen. In het dorp is er een winkeltje waar een sympatieke man alleen maar   crème-glâce verkoopt. We moeten alle moeite doen om te vermijden dat hij ons ziet of hij wil ons een crème-glâce geven.

Zaterdag namiddag hebben we de kinderen uit de buurt uitgenodigd, tenminste de jongens apart, zeven in getal. Later mochten de meisjes komen. Fr. David leert hen tekenen en samen geven we hen catechese. Daarna hebben we nog gevoetbald. Omdat de meisjes echter maar met drie zijn hebben we op maandag allen samen uitgenodigd en toch apart genomen, in twee groepen. De meisjes hebben ook andere interesses dan de jongens. Uiteindelijk zijn ze allen op zoek naar hun eigenheid, hun eigen en unieke taak in deze wereld en daarbij willen wij hen helpen vanuit het geloof in Jezus Christus. Dinsdagavond werden we uitgenodigd door de groep van de grotere jeugd (14-17 j) in de parochiezaal. Ze waren met ruim twintig en waren erg geïnteresseerd in ons getuigenis. Het zijn jongens en meisjes, zoals overal, maar misschien hebben ze nog wat meer herinneringen aan de oorlog. Ook de overtuiging dat Libanon bijzonder geleid en beschermd wordt door O.L.Vrouw en de hl Charbel, zit er diep in. Zelf zorgen ze voor een creatief moment van gebed bij het begin en het einde van de samenkomst. En natuurlijk hebben die jongens en meisjes na afloop samen met drie fraters nog heel veel te vertellen. Volgende week maakt de hele groep een voettocht, een bedevaart naar het klooster van onze geliefde Carmelitessen in Harissa. En daar zijn nu al vijf jonge zusters als novicen ingetreden!

Ons leven lijkt nu wel op de “Galilese periode” van de apostelen, tijdens het prille begin van Jezus’ openbaar leven, toen er alleen maar vreugde, sympathie en enthousiasme was.

Onschuldig lijden, schaamteloos uitgebuit

Rond de aanslag van 17 juli 2014 op het Maleisisch lijnvliegtuig MH 17 (Amsterdam – Kuala Lumpur) is er nog steeds een ware media-oorlog bezig. Alle 298 inzittenden, waarvan 196 Nederlanders kwamen om het leven. De officiële versie wordt voortdurend en met nadruk herhaald: Rusland en met name Poetin is de schuldige. Het vliegtuig zou van op de grond door “separatisten” van Donbass in Oost-Oekraïne zijn neergeschoten met een Russische BUK-raket. Hiervan is al een animatiefilmpje gemaakt opdat de mensen zich duidelijk zouden voorstellen hoe het allemaal in zijn werk ging. De makers blijven zogenaamd objectief, ze tonen visueel aan hoe de aanslag “zou kunnen gebeurd zijn”. Hiervoor wordt echter geen enkel bewijs gegeven. Wel werden aan Rusland hiervoor internationaal en zonder enige discussie zware sancties opgelegd.

Onmiddellijk werd een internationale onderzoekscommissie samengesteld onder leiding van Oekraïne, terwijl het een van de hoofdverdachten is. Hierbij werd ook Nederland betrokken en Australië (met 27 doden). Wat de Belgen (met 4 doden) er toe bewoog om mee te doen in dit spel waar Maleisië werd uitgesloten, is mij een raadsel. Inderdaad, het neutrale Maleisië, de eigenaar van het vliegtuig, dat bovendien 43 burgers verloor, moest een half jaar lang aandringen vooraleer het deel mocht uitmaken van de onderzoekscommissie. Deze commissie muntte vanaf het begin uit door de grootste onduidelijkheid en bracht behalve vage insinuaties geen enkel concreet resultaat. De BBC heeft op 23 juli 2014 een goed gedocumenteerde reportage gegeven die geen enkele aanduiding bevat dat het toestel van op de grond door een BUK-raket zou zijn neergeschoten. Integendeel, de wrakstukken van de cockpit tonen dat deze van dichtbij met een machinegeweer doorzeefd is. Bovendien hebben een reeks ooggetuigen bevestigd dat ze in de onmiddellijke nabijheid van het lijnvliegtuig duidelijk een Oekraïens gevechtsvliegtuig hebben gezien (een SU-25 jet). Deze reportage werd na de uitzending onmiddellijk en definitief uit het archief verwijderd. Andere onafhankelijke reportages en getuigenissen hebben deze versie op verpletterende wijze bevestigd, maar worden in de officiële berichtgeving nauwelijks of helemaal niet vermeld. Wel werd ondertussen een zogenaamde “officiële versie” van de schuld van Rusland stevig geprent in de algemene opinie.

Sommige politici roepen luid dat de laatste steen moet omgekeerd worden om de schuldigen te straffen. Alle evidente bewijzen om de ware schuldigen te vinden, worden evenwel grondig verwijderd. “Separatisten” hebben de zwarte dozen van het vliegtuig gevonden en vol vertrouwen onder de camera’s van de aanwezige journalisten aan de onderzoekscommissie overhandigd. Ze zouden in Londen onderzocht worden. Nu zijn we ruim een jaar later en er is nog steeds geen enkel gegeven hiervan bekend gemaakt. En waarom moest het vliegtuig zonder enige reden vanuit Kiev een belangrijke koerswijziging maken om lager en boven rebellengebied te vliegen? Waarom is de persoon die vanuit de controletoren van Kiev de laatste gesprekken voerde met de bemanning, onmiddellijk na de aanslag met vakantie vertrokken naar een onbekende plaats en is nog steeds onbereikbaar? Pertinente vragen die de hoogste argwaan wekken tegenover de ”officiële” versie, stapelen zich op.

Ruim een jaar na de feiten is de openbare opinie zo bewerkt dat ze zonder meer de schuld aan Rusland geeft. Alles is klaar voor een internationaal tribunaal, dat nu een strenge straf moet opleggen. En zo wordt ongemerkt de wagen voor het paard gespannen. Er is geen aandacht meer voor de objectieve feiten en er is geen enkel bewijs van de schuld van Rusland. Nooit eerder werd een internationaal tribunaal opgericht voor een aanslag op een vliegtuig. Nu wordt zulk een voorstel gestemd. Terecht heeft Rusland op 29 juli 2015 zijn veto gesteld tegen deze politieke manipulatie, omdat de eerste internationale onderzoekscommissie na meer dan een jaar nog niet eens een afgerond onderzoek heeft gemaakt. De bedoeling is duidelijk: Rusland tot een veto dwingen om alle aandacht te vestigen op de zogenaamde schuld van Rusland. Piotr Poroschenko verwoordde, na het Russisch veto de bedoeling aldus: “De resultaten spreken voor zichzelf... Rusland is schuldig”. Hij vertegenwoordigt de “politiek correcte” mening. Hij kwam door een westerse staatsgreep in Oekraïne aan de macht en hoewel zijn land in oorlog is en dus volgens internationaal recht geen steun mag krijgen, ontvangt hij van het IMF stromen geld. Dat er geen objectief resultaat is en niet eens een onderzoek, heeft geen belang meer. Ondertussen hebben de VS de gelegenheid waargenomen om de sancties tegen Rusland nog te verzwaren.

En zo blijft de geschiedenis zich herhalen: de vernietiging van Irak op grond van de niet bestaande massavernietigingswapens, de verwoesting van Libië op grond van de leugenachtige massamoorden van Kadhaffi, de gruwelijke gifgasaanslag in Ghouta door rebellen (Turkije en Frankrijk) gepleegd maar aan Assad toegeschreven, met onmenselijke sancties voor het Syrische volk, tot nu toe...

Een aantal van de beste onafhankelijke journalisten schreeuwen het al een jaar lang uit: de “officiële versie” van deze criminele daad is één grote leugen. Laten we in afwachting van het verdere verloop van deze media-oorlog alvast beginnen met de belangrijkste vragen te stellen, die bij iedere misdaad moeten gesteld worden: Wie heeft hier belang bij? Wie haalt er voordeel uit? Waarvoor is dit alles bedoeld?

“De beschikbare evidentie overtuigt mij dat het neerschieten van het lijnvliegtuig van Maleisië boven Oekraïne een complot was, door Washington beraamd om Rusland de schuld te geven en Europa onder druk te zetten sancties uit te vaardigen. Een alternatieve uitleg is dat het Amerikaanse marionetten-regime in Kiev gepoogd heeft Vladimir Poetin te vermoorden en daarbij dit vliegtuig per vergissing beschouwd heeft als het vliegtuig van Poetin.” (Nvdr: de twee vliegtuigen lijken in vorm en kleur sterk op elkaar), (Dr. Paul Craig Roberts, Who Shot Down MH 17? Global Research, 30 juli 2015; Timothy Bancroft-Hinchey, The MH 17 Crash: The Unanswered Questions, Global Research, 29 juli 2015; prof. Michel Chossudovsky, “Support MH 17 Truth”: OSCE Monitors Identify “Shrapnel and Machine Gun-like Holes” indicating Shelling. No Evidence of a Missile Attack. Shot Down by a Military Aircraft, Global Research 29 juli 2015; Karine Bechet-Galovko, Boeing MH 17: il faut juger Poutin à tout prix…, Irib, 1 augustus 2015).

Nederlanders zijn een groot volk met een ruime geest en een open blik. Zij handelen en spreken graag “recht voor de raap”. Het is daarom onbegrijpelijk hoe het Nederlandse volk met het lijden van zijn slachtoffers zo laat sollen, dat het slaafs meedraait in een luguber Amerikaans scenario om volkomen onrechtvaardig en onwettig een zware slag toe te brengen aan het huidige Russische volk en land, dat juist een kostbare bondgenoot zou kunnen zijn.

08-08-2015 om 08:51 geschreven door Gust Adriaensen

In een van de (Evangelisch-Lutherse) kerken langs de Via Baltica in Noord-Duitsland (in de buurt van de Oostzee), vond ik een folder met enkele gebeden voor kerkbezoekers.

Afscheid

Wanneer u deze kerk verlaat, hopen we dat u gesterkt opnieuw het gewone leven instapt. Gods vrede zij met u, zijn zegen moge u begeleiden, waar u ook gaat.

De Heer

vol liefde als een moeder

en goed als een vader

zegene u

moge Hij uw hoop doen groeien

moge Hij uw vruchten doen rijpen

en behoede u

moge Hij u omarmen in uw angst

en u verdedigen in uw nood.

Moge de Heer zijn aangezicht over u doen lichten

zoals een zachte blik verwarmt,

zo moge Hij bij de starheid wegnemen

en u genadig zijn

wanneer schuld u teneerdrukt,

moge Hij u dan de vrijheid schenken ze te erkennen.

Moge de Heer zijn aangezicht naar u toewenden

uw leed zien

u troosten en genezen.

en u vrede schenken

de gezondheid van uw lichaam

het heil van uw ziel

de levendigheid van uw geest.

06-08-2015 om 21:04 geschreven door Gust Adriaensen

In De Standaard van 4 augustus is een interview met Luk Vanmaercke, hoofredacteur van Kerk en Leven, te vinden. De krant wijdt een halve bladzijde aan wat in een ruimdenkend intellectueel en redactioneel klimaat, de vanzelfsprekendheid zelve is, en dus eigenlijk een non-item.

Waarover gaat het? Vanmaercke had in het ruim verspreide weekblad een lans gebroken voor meer begrip voor het homohuwelijk door katholieken. Aartsbisschop Léonard had daarop een reactie ingestuurd waarin hij op een serene en goed onderbouwde manier erop wees dat het huwelijk van nature ui en vanuit de cultuur verwijst naar de legitieme verbintenis tussen een man en een vrouw.

Verschillende standpunten, woord en wederwoord dus. De allernormaalste gang van zaken.

Maar. De Standaard ziet er wel stof in voor een halve bladzijde.

En wat verwondert en ergerlijk is, zijn vooral twee elementen.

Het verwondert me dat Vanmaercke vertelt dat de redactie van Kerk en Leven 'verrast' was dat de aartsbisschop wilde reageren. Toch onvoorstelbaar dat een redactie daarover in deze situatie 'verrast' is! En het komt wat naïef-pocherig over dat met nadruk vermeld wordt dat 'binnen de redactie iedereen het ermee eens was dat we zijn reactie moesten publiceren'. Haha, wat een enorme overwinning van en respect voor de vrijheid van meningsuiting, is dat toch wel!!

Het ergert me dat De Standaard, met name redactrice Inge Ghijs, heel bewust, lijkt me, ook dit akkefietje gebruikt om aartsbisschop Léonard als een oerconservatieve scherpslijper neer te zetten. Klaarblijkelijk had de redactrice het liefst gehad dat Léonard zijn mond hield. Zoals de andere bisschoppen. Die zwijgen, ook al vertolkt Léonard niet alleen zijn standpunt maar ook dat van Rome. Nog interessanter voor de krant was geweest dat Léonard met de kromstaf had gezwaaid.

Maar helaas, niets van dat alles. Vanmaercke waardeert de grote autonomie van de redactie van Kerk&Leven. 'Daarom net dat we ruimte aan zijn (Léonard) standpunt wilden geven', aldus Luk Vanmaercke. Het zou er nog aan moeten mankeren!   

05-08-2015 om 08:48 geschreven door Gust Adriaensen

Marc Hooghe, hoogleraar politicologie KUL, in De Standaard:

'CD&V heeft alle macht verloren om nog iets te realiseren binnen de huidige coalitie,en een verliezende partij moet niet verwonderd zijn als ze al haar voormalige vrienden verliest.'

05-08-2015 om 08:05 geschreven door Gust Adriaensen

Het komt scherper en scherper aan de oppervlakte: CD&V zit in slechte papieren. Vernederd door de ultraliberale coalitiepartners, gewantrouwd door meer en meer mensen uit het christelijke middenveld.

Hoe is het zover kunnen komen? De verklaring ligt voor de hand: de CD&V-top is bij de duivel te biecht gegaan. Beke, Peeters en Geens hebben de christendemocratische  ziel, waarden en  waardigheid verkocht aan ultraliberale partijen die een maatschappijvisie voorstaan en in praktijk brengen, die haaks staat op het waardekader en de bekommernissen van het christendemocratische voetvolk, en zeker van de enige nog sterke steungroep van CD&V, namelijk de ACW-mensen.

Waar nu de gazetten bladzijden mee vullen, werd op dit blog reeds vanaf 2012, in alle toonaarden gesignaleerd. Klik in het zoekvenstertje CD&V in en je krijgt een bloemlezing van artikeltjes die de waardeverloochening en de dreigende implosie van CD&V scherp stellen.

De titels van de tekstjes zijn veelzeggend. Een greep.

-2-7-2014: Pleegt CD&V politieke zelfmoord?

-15-7-2014: CD&V let op uw 'saeck'!

-11-8-2014: Groeiende onrust bij linkervleugel CD&V

-12-8-2015: Leegloop en implosie dreigen voor CD&V

-23-9-2014: Gezinspartij pluimt de gezinnen

-8-10-2014: Schaam u CD&V

-30-10-2014: De neergang van CD&V

-23-7-2015: De vernedering van CD&V

-2-8-2015: Hoog tijd dat CD&V uit de regering stapt

Dat laatste is m.i. het enige middel om alsnog de dreigende totale verdamping van de eens zo machtige partij te stoppen en het zwaar aangetaste vertrouwen van de kiezers te herstellen.

04-08-2015 om 09:33 geschreven door Gust Adriaensen

Er zijn interne spanningen bij de christendemocraten. Sommige kopstukken en parlementsleden zijn zelfs van mening dat het beter is dat de partij uit de regering stapt. Dat alles lees je dezer dagen in de kranten.

Zij hebben m.i. geen ongelijk. Voor het voortbestaan van CD&V als partij met nog enig electoraal gewicht en voor haar geloofwaardigheid, is het absoluut nodig dat de christendemocraten deze  regering verlaten.

In tegenstelling tot wat sommigen schrijven, bestaat de aanhang van CD&V reeds enkele jaren uit vooral ACW-mensen. Het overgrote deel van boeren en middenstanders is al lang terechtgekomen bij Open VLD en N-VA.

Wat terecht tot de gesignaleerde spanningen leidt, is het feit dat de top van CD&V, de 'Unizomensen' Peeters en Beke, een 'tegennatuurlijk' verbond zijn aangegaan met drie (donker)blauwe partijen. Tegennatuurlijk, omdat de maatschappijvisie van N-VA, Open VLD en MR, haaks staat op het christendemocratische waardekader en op de bekommernissen en actiepunten van de enige overblijvende belangrijke steungroep voor CD&V, nl. het ACW (Beweging.net).

Als het ACW zich echt distantieert van CD&V, implodeert de partij gewoonweg. Dat moment blijft niet lang meer uit, tenzij CD&V resoluut een andere weg inslaat.

02-08-2015 om 16:32 geschreven door Gust Adriaensen

In een van de (Evangelisch-Lutherse) kerken langs de Via Baltica in Noord-Duitsland (in de buurt van de Oostzee), vond ik een folder met enkele gebeden voor kerkbezoekers.

Rusteloos

Vaak geloof ik niet

dat Gij het goed met mij meent.

Angst om iets te missen,

te falen, jaagt me op.

Ik leef onder rusteloze mensen,

heb het verleerd aandacht te geven

aan uw stem en naar U te luisteren.

Kijk me aan, God,

beschouw wat mij zo onrustig maakt.

Veel staat tussen U en mij.

Maak me vrij voor het leven.

Open mijn ogen voor de schoonheid

en schenk mij empathie

voor het lijden in uw wereld.

Welwillende God,

laat mij uw vrede vinden.

Wees bij mij in goede en slechte tijden.

01-08-2015 om 15:07 geschreven door Gust Adriaensen

De KUL en de ULB maakten een studie over de levensverwachting in alle Belgische gemeenten.

Klik op onderstaande link om de levensverwachting van mannen, vrouwen en de gemiddelde levensverwachting in de diverse gemeenten na te gaan:

http://www.standaard.be/cnt/dmf20150731_01798842

01-08-2015 om 09:45 geschreven door Gust Adriaensen

X/11

Vrijdag 31 juli 2015

Te midden van het Libanese volk

Waarom zitten wij nog steeds in Libanon? De aanleiding is het uitblijven van een visum voor fr. David om samen naar Syrië te reizen. Inmiddels hebben we de twee appartementen die aan het klooster van Mar Yakub gegeven werden, grondig gepoetst en ingericht. Aan de tuin moet nog hard gewerkt worden. We leven erg eenvoudig, maar eigenlijk beschikken we nu ongeveer over de gewone voorzieningen. Ons primitief camperen in een groot appartement is voorbij. We moeten wel helemaal voor onszelf zorgen: eten kopen, koken, kleren wassen (strijken wordt uiterst zelden gedaan), poetsen, onderhoud, tuin enz.

Bovendien voorzien we nog enkele maanden hier te blijven. Er zijn namelijk al geruime tijd drie jonge Nigerianen die onze gemeenschap ontdekt hebben op internet en nu hardnekkig pogen bij ons monnik en priester te worden. We trachten alle voorzorgsmaatregelen te nemen en hen duidelijk de maken wat het inhoudt. Bovendien is Syrië uiteindelijk nog steeds een land in gevaar, in oorlog. Als zij daadwerkelijk komen, lijkt het voorzichtiger hier een tijd als proefperiode door te brengen dan onmiddellijk naar Syrië te reizen. In dat geval zullen we ook hier beginnen met het maken van kaarsen, zodat er flink werk is. De getuigenissen met hun motivatie, die ze ons toegestuurd hebben lijken positief. We menen dat het de moeite waard is hen de kans te geven. Als er jongeren uit België of Europa geïnteresseerd zijn, willen we hen uiteraard ook verwelkomen. Het is hier natuurlijk geen klassiek klooster of seminarie. We hebben echter wel de kans om bepaalde aspecten, die dikwijls in de klassieke vorm schijnen te ontbreken, tot leven te brengen. We denken hierbij vooral aan een grondige spirituele vorming (innerlijk gebed, liefde en werkelijke kennis van het Woord Gods, van Jezus, de Kerk...) Een ander noodzakelijk aspect, lijkt ons, is de deelname aan het werk en de zorg om het dagelijks bestaan. Over het monastieke leven en de seminarieopleiding in onze tijd willen we   later onze mening nog geven.

Met de maronitische pastoor hebben we afgesproken dat we op woensdagavond naar de eucharistie komen die hij ergens in een wijk in open lucht opdraagt en verder op zaterdag en zondag naar de kerk komen. De overige dagen bidden en celebreren we in ons appartement, waarbij we vrij mensen mogen uitnodigen. Vorige dinsdagavond hebben we voor het eerst de mensen uit de buurt uitgenodigd. Er waren een 25-tal geburen en vrienden.   Na afloop hebben we nog op het grote terras een kleine receptie gehouden met plastieken bekertjes. We kregen van een oude boer een schaal fruit en van een vrouw een groot gebak. Iedereen was voldaan en er bleef nog over.

Als we inkopen doen zijn er op straat steeds mensen die een babbeltje willen doen en aandringen om bij hen binnen te komen. Het zijn dan steeds geanimeerde en diepe gesprekken over het geloof, het evangelie, Jezus, de kerk én over hun zorgen en vreugden. En na de mis is het bijna onmogelijk om te ontsnappen aan een familiebezoek. We trachten dit te beschouwen als een deel van de zending van de “wanderpredigers”, zoals de heilige Norbertus, hoewel het nog geen openbare predikaties zijn.

De schouw (meer dan 2 m hoog) is nog een vuil gedoe van grijs-zwarte cement. Fr. Jean zou dit creatief oplossen en heel de schouw met rotsstenen in cement bedekken, wat stilaan zijn specialiteit geworden is. De man die het bouwmateriaal verkocht zei dat niemand meer met cement werkt en hij gaf iets wat een soort gele klei vormt. Met grote ijver begon onze medebroeder de schouw te versieren met stenen in deze specie verwerkt. En inderdaad, de stenen bleven netjes op hun plaats totdat hij aan het plafond geraakt was. Toen stortte heel het kunstwerk in. De vloer van de living was één vuiligheid. De familie aan de overkant van de gang had al gemerkt dat er wat aan de hand was. De poetsvrouw van die familie begon meteen zomaar de living grondig te poesten en dan nog de gang, de keuken, de kamers. Wij moesten alleen maar uit de buurt en op het terras blijven. Zo waren wij weer voor een hele week klaar. De oude en zieke moeder van de familie, die zich slechts met een speciaal looprek kan verplaatsen kwam met haar dochter naar het terras om samen met ons het rozenhoedje te bidden. Tegen het einde van ons gebed was heel het appartement gepoetst en droog.

Damascus rukt de maskers af

De “ spontane opstand” van een zogenaamd moe getergd volk, dat met de hulp van westerse “democratieën” en hun Arabische bondgenoten een verschrikkelijke dictator ten val zal brengen en daarmee de “burgeroorlog” en “de Syrische crisis” oplossen tot vreugde van het volk, dat was de glorie van de “Arabische Lente”.  De voorbije vier en een half jaar hebben evenwel de werkelijkheid getoond, die onder deze deze schijn bedolven werd. Syrië werd uitgemoord en verwoest omwille van zijn vrijheid en onafhankelijkheid. Het is als trouwe bondgenoot van Iran, Rusland en andere nog niet ‘onderworpen’ landen, de laatste burcht van de   de weerstand tegen de “nieuwe wereld(wan)orde”. De eenheid en blijvende soevereiniteit van het Syrische volk hebben het masker afgerukt van de Arabische staten, in dienst van de VS en het westen. De acteurs en ware motieven waren gericht op het breken van Syrië om de bezette Palestijnse gebieden en de aanhechting van de Syrische Golan te rechtvaardigen en tegelijk alle weestand tegen een uitgebreide, zuivere joodse staat te rechtvaardigen.

Syrië heeft hiervoor helaas een zeer zware prijs moeten betalen. Aanvankelijk waren er in het land zelf naïeve enthousiastelingen die de Arabische lente voluit steunden en hiervoor door het westen fors werden beloond. Zij hoopten op een goede positie, eenmaal de ineenstorting van Syrië voltooid zou zijn. Zij hebben zich misrekend. Nu blijven er in Syrië slechts twee groepen over: het volk met leger en regering enerzijds, een explosie van terroristische organisaties, internationaal gesteund anderzijds.

De blijvende eenheid en onafhankelijkheid van het Syrische volk is een model van weerstand geworden voor heel de wereld. Het land en het volk van Syrië, internationaal geïsoleerd, hebben met een arm en onderbetaald leger stand gehouden tegen een overmacht aan terroristische groepen die naast een overvloed aan geld, wapens, gesofistikeerde communicatie en een toevloed van steeds nieuwe, jonge strijders ook nog ruime internationale steun genoten. Dit heeft grote gevolgen. De wereld wordt nu voor de keuze gesteld: zich scharen ofwel achter Syrië ofwel achter de losgeslagen terroristische groepen, die niemand nog kan controleren. Vervolgens is het deze weerstand van Damascus geweest die de VS verplicht heeft het zogenaamde atoom-akkoord met Iran te sluiten. Iran zal nu een grotere rol gaan spelen in de regio en meer mogelijkheden hebben om Syrië te helpen. Tenslotte zal Erdogan niet meer in staat zijn om Syrië binnen te vallen. Hij zal ook de kans niet meer krijgen voor zijn wilde avonturen waarbij hij er niet voor terugschrok om Syrië tot een kerkhof voor Turkse en Syrische soldaten te maken.

Rusland heeft altijd consekwent en onomwonden in woord en daad het Syrische volk, land en bestuur gesteund op politiek,economisch en militair gebied. Rusland heeft ons herhaaldelijk grote vrachtwagens met humanitaire hulp gestuurd. Helaas was de prijs hiervoor ook zeer hoog. Rusland moest de westerse staatsgreep en oorlog in Oekraïne ondergaan, alsook de sancties van het (naïeve) westen. Het doel van deze agressie was: Rusland uitschakelen en internationaal isoleren om Amerika-Israël te dienen en de “nieuwe wereldorde” onder heerschappij van het westen overal te doen heersen. Op dit ogenblik is eerder het tegendeel waar. Rusland hoort tot de landen met grote toekomst.

Poetin is de auteur van minstens twee “politieke mirakels”. Twee jaar geleden wist hij de loop van de geschiedenis te veranderen. In augustus 2013 had Turkije met internationale medewerking een massale gifgasaanval gerealiseerd in Ghouta om daarvan de schuld aan Assad te geven. De oorlogsbodems van de VS waren met de nodige internationale instemming al onderweg en de lang begeerde militaire invasie in Syrië lag eindelijk in handbereik. Vl. Poetin wist deze inval te verijdelen en tegelijk het gezichtsverlies voor Amerika te verminderen door zijn vondst van de ontmanteling van de chemische wapens, waaraan Syrie graag zijn volle medewerking verleende. De Amerikaanse oorlogsbodems moesten onverrichter zake terug naar huis, tot grote woede van François Hollande en Erdogan.

Nu heeft Poetin een akkoord voor de strijd tegen het terrorisme gerealiseerd, niet zomaar met de zogenaamde “oppositie”, de “gematigde opstandelingen” of rebellen, maar met de auteurs zelf! En in deze strijd tegen het terrorisme is Syrië de voornaamste factor, zonder dat het één millimeter van zijn vaste koers afwijkt, wat twee jaar geleden nog ondenkbaar was. Op 19 juni 2015 heeft Poetin niemand minder dan Mohammed ben Salamane ontvangen, de Saoedi-Arabische minister van landsverdediging en vice-prins erfgenaam. En op 5 juli had deze al een ontmoeting met een hoge vertegenwoordiger van de Syrische regering om een akkoord te bereiken in de regionale strijd tegen het terrorisme.

Syrië zal steeds meer erkend worden, niet als hét probleem, maar als de mogelijke oplossing in de strijd tegen het wereldterrorisme, gesteund door zijn bondgenoten Rusland, Iran, China, terwijl de grote initiatiefnemers van de verwoesting van Syrië een voor een van hun voetstuk zijn gevallen of gaan vallen (N. Sarkozy, Fr. Hollande, H. Clinton, D. Petraeus, Saoud al-Fayçal (+ 9 juli 2015), R.T. Erdogan...). De heropbouw van Syrië zal mogelijk worden door investeringen van de BRICS (Brazilië, Rusland, India, China, Zuid-Afrika), de landen van de toekomst. En de zionistische havikken van Israël zullen geen andere keuze hebben: ofwel blijven verwoesten en trachten de Syrische Golan tegen de wil van het volk en tegen alle internationale regels in toch te veroveren, ofwel zich in stilte terugtrekken zoals ze gedaan hebben in Zuid-Libanon. (Naher Hattar, Initiative de Poutin: une réconciliation syro-saoudienne est-elle possible? Mondialisation.ca, 24 juli 2015)

We kunnen onmogelijk de toekomst van Syrië voorspellen. Uit eerbied voor hen die hun leven gaven voor het Syrische volk zijn we echter verplicht optimist te blijven en te geloven in de uiteindelijke overwinning.

Nabeschouwing: Ahmer

Tot halverwege 2012 was abouna Georges, de byzantijnse priester uit Qâra de regelmatige gast van ons klooster. Telkens was hij vergezeld van enkele jongeren, waaronder Ahmer, een stille, vriendelijke, overtuigde christen die een goede vriend werd. Toen deze zijn studies van veearts beëindigd had, moest hij zijn legerdienst vervullen. Langs hem bleven we op de hoogte van het wel en wee van de gewone Syrische miliciens die met eenvoudige middelen weerstand moesten bieden aan allerlei verraderlijke groepen, die veel beter betaald en bewapend waren dan zij. Nagenoeg dagelijks moesten ze afscheid nemen van een of andere kameraad, die sneuvelde. Dan viel de groep soldaten, waartoe Ahmer behoorde zelf in een hinderlaag van terroristen. Toen ze een ziekehuis wilden verdedigen werden ze omsingeld. Ook hij werd gedood. We hebben een van de foto’s genomen waarop we allen lachend te zien zijn: Ahmer te midden van de toen nog vijf fraters en de pastoor. Die keer hebben we echt geweend om deze graankorrel die gestorven is en vrucht zal dragen...

“De VS en Israël hebben reeds lang geleden plannen ontworpen om de landkaart van het Midden Oosten te hertekenen. Dit behelsde de “balkanisering” of opdeling in kleinere staten van Irak en Syrië. Hierbij zouden marionetten geïnstaleerd worden die de westerse en zionistische belangen zouden dienen” (Stephen Lendman, Balkanizing Syria, Buffer Zone in Northern Syria. Redrawing the Middle East Map. Global Reseach, 29 juli 2015)

31-07-2015 om 23:04 geschreven door Gust Adriaensen

Uit een enquête van Profacts bij 2500 Belgen blijkt dat niet minder dan 80% gekant is tegen de BTW-verhoging op elektriciteit.

De taxshift in zijn geheel wordt afgekeurd door 50% van de geënquêteerden. 30% staat er neutraal tegenover en 20% is voor.

28-07-2015 om 10:39 geschreven door Gust Adriaensen

In een van de (Evangelisch-Lutherse) kerken langs de Via Baltica in Noord-Duitsland (in de buurt van de Oostzee), vond ik een folder met enkele gebeden voor kerkbezoekers.

Tevreden

Het is mooi bij U te zijn, God.

Gij hebt het goed met mij gemeend.

Zoveel in mijn leven

maakt me vrolijk en tevreden:

mensen die ik beminnen kan,

een thuis, die me

geborgenheid schenkt,

vriendinnen en vrienden,

die mijn nabijheid zoeken