X/26
Vrijdag 13 november 2015

“Leven in de brouwerij”

Er komt stilaan weer meer bezoek in ons klooster. In het kader van de vele cursussen en (vak)opleidingen die nu in Qâra georganiseerd worden, gesponsord door een internationale organisatie, zijn er zeventien vrouwen ingeschreven om te leren kaarsen maken en die cursus gaat door in ons klooster. Later volgen nog andere cursussen o.a. om zeep te leren maken. Maandag middag viel de groep van deze eenvoudige moslima’s hier binnen voor een inleiding van anderhalf uur. De fraters hadden enkele video’s van het internet geplukt, waarbij vooral de vervaardiging van kunstig versierde kaarsen de aandacht trok. Ook de geestelijke boodschap ontbrak niet: “Goede mensen zijn als kaarsen die zichzelf offeren om anderen licht te geven!” Daarna werd een bezoek gebracht aan onze kaarsenmachines, die beiden in werking waren dank zij de twee arbeiders die ondertussen het beroep al behoorlijk beheersen. Als klein aandenken kreeg iedere bezoekster een mooi verpakte en versierde kaars mee. Alle vrouwen waren erg tevreden en wij ook. Er zullen genoeg kandidaten zijn om te komen werken en de kaarsen te komen inpakken, als de tijd gekomen is dat de machines op volle toeren draaien en vele duizenden kaarsen per dag kunnen maken. Ondertussen worstelen we helaas dagelijks nog met te veel technische problemen. Deze vrouwen komen echter nog gedurende twee weken terug om onder leiding van twee creatieve zusters voor het vervaardigen van mooie handgemaakte kaarsen. De zusters hebben al een model van kaars gemaakt met O.L.Vrouw er op, wat deze moslimvrouwen enthousiast namaken.
In de loop van de week kwam er nog bezoek: een moslimmeisje van 13 jaar met haar zusje van 3 jaar, beiden aan hun lot overgelaten. Het oudere meisje draagt als een echte moeder zorg voor haar jonger zusje. Ze speelden met de andere kinderen en waren ook samen aanwezig in de eucharistie. Toevallig was de kleine Fadia (bijna 3 j) die het grootste deel van haar leven hier heeft doorgebracht ook op bezoek. In de kerk komt ze achter aan mijn kazuifel trekken totdat ik haar opneem en het altaar laat kussen. De tweede avond vierden de zusters de verjaardag van het oudste meisje met een gebakje. Het meisje kreeg felicitaties van alle kanten. Ze weende en zei spontaan: “Ik houd ook van Jezus”. Ze hebben maar één verlangen, nl. dat ze hier in de gemeenschap mogen blijven. Iedereen van ons zal hen graag opnemen, zo lang het nodig is. Hiervoor moeten echter nog enkele moeilijkheden overwonnen worden, ook van de kant van de familie. En dit is maar een van de zo vele verlaten kinderen, waarvoor we opvang willen voorzien hetzij binnen, hetzij rond het klooster. Ondertussen zal dit meisje met haar zusje regelmatig terugkeren totdat de moeilijkheden opgelost zijn en ze hier mogen opgevangen worden.

Rabo weigert geld wegens “Mar Yakub”

De Nederlandse Rabobank heeft geweigerd geld door te storten wegens de vermelding vande naam van ons klooster “Mar Yakub”. Op zich geen drama. Er zijn nog wel andere wegen om geld over te maken. Wel is dit een onrustwekkend teken. Terroristen kunnen vrij financies en wapens ontvangen, een klooster dat nu een van de meest efficiënte humanitaire hulpverleningen organiseert (dank zij jullie en vele weldoeners!) voor de lijdende Syrische bevolking, moet geblokkeerd worden. Een familielid van een van onze mensen die nu in Duitsland is, laat ons weten dat een hele groep als “Syrische vluchtelingen” onderdak kreeg, terwijl er in werkelijkheid geen enkele Syriër bij is. Het zijn Saoedi’s, Libiërs...Maakt dit deel uit van het plan om Europa helemaal te islamiseren en al wat christelijk is uit te bannen?
In Nederland konden vier minibusjes aangeschaft worden die naar Antwerpen zullen verzonden worden om vandaar naar Syrië overgebracht te worden. Deze minibusjes zijn dringend nodig en zullen hier aangepast worden om als ziekenwagen te dienen, als een soort ambulance. Immers, de “gematigde” en minder gematigde rebellen viseren vooral ambulances, die ze in brand steken of schieten. De helft van het medisch personeel is al lang vermoord en de helft van de ziekenhuizen en hospitalen verwoest. Daarom ook de kostbare “hospitainers” (mobile hospitalen) die moeder Agnes-Mariam al met edelmoedige hulp van velen, op verschillende plaatsen heeft kunnen bezorgen. Op dit ogenblik is er nog nood aan 5.000 €. Het is voor de verzending van nog een container (1.800 €) en de vier minibusjes die blijkbaar goedkoper afzonderlijk verzonden worden dan met twee containers (elk 600 + 200 €, vier maal = 3.200 €).
Wie wil ons aan deze 5.000 € helpen en zo creatief protesteren tegen Rabo en andere rabiate bestrijders van de humanitaire hulpverlening in Syrië? Hartelijk dank! (IBAN BE 32-068-2083244-02 BIC GKCCBEBB; Abdijlaan 16, B-2400 MOL-POSTEL - Belfius, Pachecoln 44, BRUSSEL).

Wat er echt in Syrië gebeurt?

Een goede vriend uit Vlaanderen stuurt mij een interview dat Aletheia op 9 november 2015 organiseerde met Dana, een Syrische studentin (26 jaar) aan de universiteit van Damascus. Uit deze onverdachte bron komt precies hetzelfde als wat wij al jaren schrijven: de ellende van de onrechtvaardige oorlog tegen Syrië, zijn regering en zijn volk, het moorden en verwoesten door de “gematigde” vrienden van het westen en hun bondgenoten, als steun aan de fanatieke groepen. Zij willen niet dat Syrië als vrij, onafhankelijk land harmonieus verder leeft. Zo graag had Dana later haar studies voltooid in Frankrijk maar die droom is vervlogen. Van de Franse politiek kan ze niets goeds meer verwachten. De Russen daarentegen, zo zegt ze, geven het volk werkelijk steun en hoop..

De bazen van de NAVO

“Wie zijn de eigenlijke bazen van de NAVO”? Dat was de vraag die onze vriend Webster Tarpley behandelde op een van de manifestaties tegen de oorlog en tegen de NAVO die nu in Italië gehouden worden (http://www.pandoratv.it/?p=4610). Tarpley is een Amerikaans historicus en journalist, die een biografie schreef over een paar Amerikaanse presidenten (‘niet geautoriseerd’ voegt hij er laconiek aan toe). Hij is ook een overtuigd christen die vecht voor waarheid en rechtvaardigheid. We vroegen hem eens of hij niet bevreesd is voor zijn leven omdat hij zo helder het onrecht in de hoogste rangen aanklaagt. “Och, was zijn antwoord, ik ben een vrije Amerikaan en ze kunnen me alleen maar vermoorden’. Zelfs wie weet dat de NAVO nu een geld verslindende en vooral verwoestende oorlogsmachine geworden is, zal nog schrikken bij het horen van zijn uitleg. Hij voert een tiental figuren op, Amerikaanse generaals en anderen, allemaal specialisten putschisten, nauw bevriend met het georganiseerd wereldterrorisme, klaar om op een wenk van Amerika gelijk welk land dat nog onafhankelijk wil blijven, in de gewenste chaos te storten. Neen, dit is echt niet om ongemerkt te laten verder gaan.

Samen zorg dragen voor de religieuze rijkdom van het volk
http://www.pandoratv.it/?p=4654
De hele Atlantische pers is er nu op uit om al het kwaad dat kan gevonden of verzonnen worden, aan Rusland en zijn leiders toe te schrijven. Michael Jabar Carley, prof geschiedenis te Montréal en eminent kenner van Rusland heeft uit de doeken gedaan hoe de mainstream media de misdaden van het westen in de schoenen van Rusland blijven schuiven. (Les médias dominants et l’Ours russe, réseau voltaire, 9 nov. 2015). Hoe lang zal dit absurde spel verder gaan? De Syriërs weten ondertussen wel beter. Sinds de Russische tussenkomst zijn er al meer dan één miljoen Syriërs teruggekeerd naar hun land, volgens de gegevens van de VN, aldus Aleksey Meshkov, Russisch vice-minister van buitenlandse zaken. Had je dit al vernomen uit ons nieuws? Of is het vluchtelingenprobleem plots geen prioriteit meer? Ziehier nog iets positiefs over Rusland.
Op 4 november werd het feest gevierd dan de icoon van O.L.V. van Kazan. Dit is tevens voor Rusland de dag van de nationale eenheid. Patriarch Cyril en president Vl. Poetin openden samen in Moscou de 15e tentoonstelling en tegelijk het forum: “Het orthodoxe Rusland. Mijn geschiedenis. Van de grote omwentelingen tot de grote overwinning”. De president drukte zijn dankbaarheid uit om de samenwerking van religieuze en burgerlijke instanties, die het besef levendig houden van de geestelijke bronnen van het land. De patriarch was nog duidelijker. Hij stelde dat Rusland zijn identiteit niet zal verloochenen op het ogenblik dat zovele Europese landen hun eigenheid aan het verliezen zijn. “Aan allen die ons vijandig gezind zijn zeggen wij: ‘Laat ons gerust, wij worden bescherm door de Moeder Gods’”. Hij herinnerde aan de betekenis en geschiedenis van de icoon. In februari 1917 zag Evdokia Adrianova Rostopchina in een droom O.L.Vrouw die haar vertelde dat er in het dorp Kolomenskoïe in een witte kerk in de kelder een zwarte icoon verborgen zat. Met de priester Nicolas zocht ze en vond inderdaad de icoon, die zorgvuldig gereinigd werd. Voor de komst van de troepen van Napoleon was de icoon verborgen in het zusterklooster van Voznessenski in Moskou. Tsaar Nicolas II deed troonsafstand ten voordele van zijn broer en had Rusland toegewijd aan Maria. Deze icoon wordt de “Soevereine” genoemd. In haar rechter hand heeft ze een scepter en in haar linker een wereldbol. Op haar hoofd draagt ze een gouden kroon. Ze draagt een purperen kleed met een rode mantel en zit op een troon. Ze heeft alle eretekens van de tsaar. De Russen begrijpen en aanvaarden dat de tsaar weg is, maar dat Maria als “Soevereine Koningin” gebleven is. Zij wordt zo ook vereerd. Als sommige vrome mariale gelovigen uit het “christelijk westen” menen ons te moeten waarschuwen voor de zogenaamde duivelse invloed van Rusland en zijn leiders, kunnen ze beter ijveren opdat hun voorbeeld nagevolgd zou worden (http://lesalonbeige.blogs.com/my_weblog/2015/11/poutine-honore-la-vierge-de-kazan.html).

Het wereldgebeuren: een chaos van toenemend geweld (I)

Vanaf de jaren ’70 konden we in Vlaanderen (en omstreken!) duidelijk een toenemende agressie waarnemen, samen met allerlei vormen van verslaving. Vooral nam de depressie snel toe. De kwade driehoek van agressie, obsessie, depressie. Het aantal zelfdodingen bleef stijgen. Vele mensen konden geen zin meer geven aan hun leven. Er heerste een soort geestelijke leegte, “existentiële frustratie” genaamd. Was voorheen een klein percentage van de bevolking scrupuleus, nu leek depressie zich als een epidemie verspreid te hebben. Van het ene uiterste in het andere. Wie vreest altijd in overtreding te zijn, fouten te maken, te zondigen, wordt scrupuleus. Wie meent dat hij alles mag en dat er geen morele normen bestaan, mist de vuurtoren van zijn leven en wordt depressief.
Wanneer we het hele wereldgebeuren overzien, stellen we vast dat het eigenlijk een chaos is van steeds maar toenemend geweld. In bepaalde landen en regio’s is het bijzonder dramatisch, maar toch is er ook elders, zoals in Europa en Amerika een vloedgolf van geweld, die maar blijft aanzwellen. Over de diepere oorzaak van het kwaad en hoe we daarvan bevrijd kunnen worden, willen we nu het originele gedachtegoed van een belangrijk denker raadplegen. Neen, het gaat niet om enkele wereldvreemde redeneringen. Het heeft allemaal te maken met het huidige toenemende geweld in de wereld en het niet begrijpen en beleven van de Evangelische boodschap. We hopen dit later geleidelijk duidelijk te maken. Hier nu alleen maar een portret van .de man.

Een autodidact met een boeiende visie

Op 4 november overleed Réné Girard op 91 jarige leeftijd in Stanford waar hij professor was geweest. Hij is een van de moderne denkers en schrijvers wiens gedachtegoed ik al decennia lang intens heb gevolgd en gewaardeerd. Hoewel hij tijdens zijn leven in zijn eigen land, Frankrijk, niet hoog werd aangeslagen, afgezien van zijn opname in de Accadémie Française, wordt hij er nu plots geprezen als een van de meest originele denkers van de laatste eeuw en als “een nieuwe Darwin”. Mgr. Robert Barron, hulpbisschop van Los Angeles noemt hem zelfs een kerkvader.
Geboren in Avignon uit een klassiek Frans christelijk gezin (moeder katholiek, royalist, vader antiklerikaal en republikein) heeft hij vele jaren (van zijn 12 tot 38 jaar) de Kerk verlaten om daarna een overtuigd katholiek te worden. Van het klassiek onderwijs in scholen en universiteit heeft hij, naar eigen bewering, niet veel opgestoken. Wat hij leerde, kwam van zijn ouders en van zichzelf. Hij is een echte autodidact. Als kind leerde hij zelf al lezen en schrijven. Zoals zijn vader, die conservator was van het “palais des Papes” heeft hij uiteindelijk dan maar “l’Ecole des chartes” gevolgd en er het diploma van archivaris-paleograaf behaald. Hij wou weg uit Frankrijk en zag de kans om in Amerika assistent Franse taal te worden aan de universiteit van Indiana. Om ooit enige plaats te krijgen moest hij echter een doctoraat maken. Hij zou eens onderzoeken hoe de Amerikanen dachten over Frankrijk tijdens WO II. Hij schreef naar de Franse ambassade om te vragen of ze daarover documentatie hadden. Lange tijd vernam hij niets tot op een moment dat er zulk en massa informatie werd afgeleverd dat het grootste werk voor een doctoraat al gemaakt was. Je moet maar geluk hebben. Eigenlijk interesseerde hij zich aan niets anders dan aan literatuur. Hij las de grote werken van de wereldliteratuur (Cervantes, Proust, Dostoïevsky, Shakespeare...). Daarmee trachtte hij “een geschiedenis van het verlangen” op te maken. Van de literatuur is hij zo in de antgropologie terecht gekomen en zijn eigen originele visies ontwikkeld op gebied van anthropologie, archeologie, etnologie en zelfs bijbelverklaring. Algemeen aanvaardde wetenschappelijke opvattingen haalt hij van hun voetstuk zonder dat iemand tot heden in staat is hem deskundig te weerleggen. Terwijl Griekse mythen nog steeds niet in vraag mogen gesteld worden, toont hij aan dat ze blind zijn voor de onschuld van hun slachtoffers en zich plaatsen aan de kant van de moordenaars. De Griekse democratie was in feite een aristocratie zegt hij, gebouwd op slaven. Noch Plato, noch Aristoteles hebben de slaven als slachtoffers erkend. En het Romeinse Rijk was een sacrale monarchie, gebouwd op de collectieve moord van Cesar. Het onderbewuste van S. Freud als een soort “zwarte doos”, gooit hij in de vuilbak en noemt Freud zelf een merkwaardig mengsel van verblinding en intuïtie, die nooit de betekenis van de “zondebok” in de maatschappij heeft begrepen. Heftig kant hij zich tegen de verheerlijking van de zogenaamde “gemobiliseerde massa” van J.P. Sartre en meteen ontmaskert hij de zogenaamde vrijheid van het atheïstisch individualisme als een illusie.
Meer dan drie decennia geleden vroeg ik eens aan een van onze meest gezaghebbende Vlaamse filosofen wat hij van René Girard dacht. “Ik kan zijn redeneringen niet bijtreden”, antwoordde hij en voegde er aan toe: “Als René Girard gelijk heeft, hebben wij allemaal ongelijk”. Dat maakte op mij helemaal geen indruk. . Ondertussen blijkt het ook zover te zijn. Toch is het ook wat overdreven. Wetenschappers hebben op verschillende terreinen bepaalde vaststellingen gedaan, maar R. Girard heeft er een samenhangende verklaring voor gegeven en een aantal vraagtekens beantwoord. Volgende keer iets over zijn eerste grote ontdekking. Glorie en eer aan de Vader, de Zoon en de heilige Geest.
P. Daniel
P.S. Inmiddels werd het artikel “Synode 2015: Renewal of the Christian Doctrine and the Life of the Family” op de website maryakub.net geplaatst.

13-11-2015 om 21:43 geschreven door Gust Adriaensen

De Amerikaanse filosoof Matthew B. Crawford schreef een boek 'De wereld buiten je hoofd. Een filosofie vande aandacht'. Daarin stelt hij dat 'de aandacht' in crisis is, hoewel die essentieel is.

Crawford:

'We lijken niet te beseffen dat aandacht een essentiële en eindige bron is, net als lucht en water. Essentieel, want zonder aandacht kun je niet nadenken of ergens van genieten. Eindig, want wie constant wordt afgeleid, raakt uitgeput. We worden niet alleen op straat bestookt met aandachtstrekkers, maar ook op ons werk -wie klaagt er niet over te veel e-mails?- en thuis door bijvoorbeeld voortdurend bliepende smartphones. Langzaamaan verleren mensen het vermogen om zich voor langere tijd ergens op te concentreren. Het klinkt misschien wat zwaar, maar hierdoor is het uiteindelijk moeilijker om een coherent 'zelf' te zijn dat in staat is aan grotere doelen en langlopende projecten te werken. Met andere woorden: om iets te leren, te creëren of onze grenzen te verleggen. Ik vind dat het waard om te beschermen.'

Ook paus Franciscus wees recent op de noodzaak aan aandacht voor elkaar, bv. aan de gezinstafel:

'Today many social contexts mount obstacles to familial conviviality. It’s true, today it isn’t easy. We have to find a way to recover it. At the table we talk, at the table we listen. No silence, that silence that is not the silence of monks, but the silence of selfishness, where each one does for himself, or the television, or the computer ... and they don’t talk. No, no silence. It is important to recover that familial conviviality and adapt it to the times. Conviviality seems to have become something that is bought and sold, however it is something else.'

13-11-2015 om 08:56 geschreven door Gust Adriaensen

In zijn recent verschenen boek 'WAAR BLIJFT DE KERK', bepleit de Nederlandse theoloog Erik Borgman het behoud van zoveel mogelijk kerkgebouwen.

Een fragment:

'Het is niet erg consequent wanneer door verantwoordelijken binnen de kerk nu soms wordt gezegd dat gelovigen niet te veel moeten hechten aan 'stenen'.

De stenen van het kerkgebouw waren getuigen van grote vreugde en vurige hoop, van pijnlijk verlies en diep verdriet. Mensen hebben geld gegeven voor de bouw of de verfraaiing van hun kerk, meestal niet van hun rijkdom, maar van dat wat diende voor hun levensonderhoud, zoals Jezus het uitdrukt wanneer Hij een arme weduwe in de tempel ziet offeren (Matteüs 12,44; Lucas 21,4). Hun kinderen zijn er gedoopt en soms getrouwd, hun dierbaren werden er vanuit begraven. Ze hebben er gebeden en zij hebben er zwijgend voor zich uit gestaard omdat bidden niet meer lukte. Zij hebben haar misschien met pijn in het hart leger en leger zien worden of zijn zelf vroeger of later opgehouden erheen te gaan. Ook in het laatste geval gingen zij er niet zelden toch van uit dat het kerkgebouw wel zou blijven en ontleenden zij daaraan soms ook steun. Veel katholieken gaan nooit meer naar de kerk, maar weinig katholieken laten zich nadrukkelijk uitschrijven.

Uiteindelijk blijkt een bewogen geschiedenis erop uit te lopen dat het kerkgebouw gesloten wordt en wordt teruggebracht tot inderdaad een verzameling stenen. Het is uiteindelijk de weg van alle vlees: 'Stof ben je, en tot stof keer je terug' (Genesis 3,19). Maar met dit stof heeft God zich intiem verbonden, en dat verdient eerbied.'

11-11-2015 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Minister De Croo roept de Kerk op gebouwen en kloosters ter beschikking te stellen van vluchtelingen.

Los van de manifeste vooringenomenheid en het totale gebrek aan kennis, die de minister tentoonspreidt, is dergelijke uitlating van een minister een duidelijke inbreuk op de scheiding van Kerk en Staat.

De Croo en co. wijzen graag op die scheiding wanneer het in hun kraam past. Nu moeit een minister zich met interne zaken van de Kerk.

Veronderstel dat de aartsbisschop of een van de bisschoppen de Staat zou oproepen het belastingsysteem te hervormen ten voordelen van de zwaksten in de samenleving, of zou aandringen op een vlottere en humanere ontvangst van vluchtelingen, of op een stevigere aanpak van allerlei vormen van fraude, enz.. Het kot zou te klein zijn. Want, want: scheiding van Kerk en Staat, nietwaar!

10-11-2015 om 10:10 geschreven door Gust Adriaensen

Torfs à la Torfs in 'Alleen Elvis blijft bestaan'.

Geniet van Rik Torfs' commentaar en bedenkingen bij een aantal reportage- en filmfragmenten. Scherpzinnig, ironisch, verrassend. Klik op onderstaande link om het programma te bekijken.

Bijlagen:
http://www.canvas.be/video/alleen-elvis-blijft-bestaan/2015-najaar/rik-torfs   

In het tijdschrift 'Crux', becommentarieert de bekende Vatican watcher, John L. Allen jr, uitgebreid de benoeming van Jozef De Kesel tot aartsbisschop van Mechelen-Brussel. Hij ziet in o.a. de benoeming van De Kesel, een bewijs van het feit dat paus Franciscus zijn gematigde vernieuwing van het leiderschap van de Kerk, uitbreidt.

----------------------------

'In Brussels, Belgium, the pope accepted the resignation of Archbishop André-Joseph Léonard, 75, and put in his place Archbishop Jozef De Kesel, 68.

The move in Brussels will strike Church-watchers as especially significant, given that Léonard had carried the reputation of being one of the most staunchly conservative prelates to head a major European archdiocese. He was appointed in 2010 under Pope Benedict XVI, replacing Cardinal Godfried Danneels, who was seen as a leading progressive.

(Danneels’ term ended in controversy amid allegations that he tried to cover up sexual abuse allegations against a fellow Belgian prelate. He remains in good standing with Pope Francis, who named Danneels as a participant in the recent Synod of Bishops on the family.)

Léonard is known to be a devotee of the Latin Mass, often referred to as the “Tridentine Rite,” and a supporter of traditionally-minded Catholic groups that foster its celebration. He’s also known for his outspoken opposition to homosexuality, for instance, saying in 2010 that he regards HIV/AIDS as “intrinsic justice.”

On the basis of such comments, Léonard was investigated at one point for homophobia under a 2003 anti-discrimination act in Belgium, but a court held in 2009 that his statements weren’t severe enough to warrant prosecution.

In that context, De Kesel represents a clear change in tone.

Known as a protégé of Danneels, De Kesel told reporters in a Friday news conference announcing his appointment that “I’m for the separation of Church and state” – a reference to complaints against Léonard from secular critics that he sought to impose Catholic morality through the civil law.

At the same time, De Kesel said, “I’m not for the separation of the Church from society.” That will likely be seen as an echo of criticism of Léonard that he cut off lines of communication with Belgium’s strongly secular culture.

Asked about gay people, De Kesel said, “I have much respect for gays,” including “their way of living their sexuality.”

While that statement may be open to interpretation, it certainly will be seen as far more gay-friendly than Léonard.

It’s also worth noting that Francis decided to accept Léonard’s resignation shortly after his 75th birthday in May. Often archbishops of major dioceses are kept on for a few years after reaching the usual retirement age, suggesting the pontiff may have been anxious to make a change.'

07-11-2015 om 18:49 geschreven door Gust Adriaensen

Op de Engelstalige, officiële site van het Vaticaan, 'NEWS.VA', wordt de benoeming van Jozef De Kesel als volgt vermeld:

---------------------------------------

The Holy Father has appointed:

-Bishop Jozef de Kesel of Bruges, Belgium, as archbishop of Malines-Bruxelles (area 3,635, population 2,825,000, Catholics 1,807,000, priests 1,794, permanent deacons 88, religious 3,249), Belgium. He succeeds Archbishop Andre Leonard, whose resignation from the pastoral care of the same archdiocese upon reaching the age limit was accepted by the Holy Father.

- Bishop Jozef de Kesel as military ordinary for Belgium.

-----------------------------------------

07-11-2015 om 11:05 geschreven door Gust Adriaensen

Kijk en luister naar het interview met de nieuwe aartsbisschop, Jozef De Kesel, op het VRT-journaal, via onderstaande link.

Bijlagen:
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/nieuws/binnenland/1.2489989   

Hoeveel stijgt uw energiefactuur?

In 2016 wordt stroom fors duurder. Hoeveel betaal jij meer op je energiefactuur door de Turteltaks, 21% btw en andere regeringsmaatregelen.

De PVDA heeft een berekeningsmodule gelanceerd via www.turteltest.be.

07-11-2015 om 08:30 geschreven door Gust Adriaensen

X/25
Vrijdag 6 november 2015

Zondag: vreugde en verdriet

Zon- en feestdagen trachten we als echte vrije dagen te beleven. Rond half tien ’s morgens houden wij met de fraters gewoonlijk een gezellig ontbijt, buiten op de binnenkoer. De enige geplande activiteiten zijn de plechtige, uitgebreide zondagseucharistie op de middag, daarna het middagmaal en ’s avonds een gezellige en of leerrijke film. We hebben al een hele reeks inspirerende video’s en filmen gezien van oosterse kloosters, heiligen, the Lord of the rings, Narnia, natuurlijk ook de hele serie van Charlie Chaplin en Louis de Funès en recent de verschillende video’s over het leven en de stichtingen van de grote heilige Theresa van Avila. Deze zondag was het even anders. Sadad met zijn overwegend christelijke bevolking werd door IS aangevallen. Het ligt op 25 km ten N-0. van Qara. Enkele families op de vlucht, 30 personen, zouden bij ons onderdak zoeken. Zij kennen de ellende van de oorlog en van de terroristen. In 2013 werd het dorp een eerste keer door “gematigde” rebellen overvallen. Daarna werd het door het Syrische leger bevrijd en er werden burgermilities opgericht voor de zelfverdediging. In de kortste tijd groeide deze groep uit tot 4000 man. Helaas blijkt IS nu toch in staat geweest te zijn te infiltreren, dank zij de medewerking van binnen uit, dus met een verrader. Dat is ons verdriet. Vele andere plaatsen, zoals Qâra zijn daar nu beter op voorzien en meer één. Daar hebben de rebellen hun kansen verspeeld. De vreugde is dat iedereen meteen bereid was om het nodige materiaal te verzamelen. Alle hens aan dek. We gingen dus in de voormiddag op zoek naar kamers, bedden, matrassen, hoofdkussens en dekens. In de nieuwbouw is er een groot appartement dat door meerdere vluchtelingenfamilies bewoond werd. De meesten zijn terug naar huis en er blijft nog maar één familie over. Deze wilde graag het appartement afstaan en zelf een kleinere ruimte innemen. Verder werden hier en daar nog kamers vrij gemaakt. Moeder Agnes-Mariam, die ook voor deze families de hulpverlening weer organiseert, liet ons later evenwel weten dat de families wellicht toch elders, in de buurt of bij familie een voorlopig onderdak kunnen vinden. Toch waren we heel de zondag zo met deze onverwachte aanval begaan , dat we ’s avonds nog een tijd samen gebeden hebben, waaraan ook leken deelnamen. ’s Nachts hoorden we geschut in de verte. Wij blijven buiten het gevaar. De volgende dag bleek Sadad weer gezuiverd te zijn door de mannen van de nationale verdedigingsmacht, de Syrische sociale nationale partij en tenslotte het Syrische leger. Sinds de komst van de Russen is er echt wel een beslissende ommekeer gekomen. We vragen ons echter af hoe het mogelijk geweest is dat de verschillende terroristengroepen de voorbije jaren bijna heel Syrië in hun greep hadden met commandocentra, trainingskampen, munitiefabrieken, opslagplaatsen, tunnels, bunkers... over heel het land verspreid. Denk je dat de uitbouw van zulk een alomvattende infrastructuur mogelijk is zonder de actieve medewerking van de geheime diensten van buitenlandse mogendheden? Gelukkig zijn deze al voor een belangrijk deel vernietigd.

Korte berichten

Waarnemers van de raad van Europa en van de OSCE hebben in Turkije zovele onregelmatigheden en manipulaties vastgesteld dat de verkiezingen van 1 november, waarmee de partij van Erdogan een absolute meerderheid behaalde, onwettig kunnen genoemd worden (Trucage des élections législatives turques, Réseau voltaire, 3 november 2015). Toch komt er geen aanklacht en nog minder een nieuwe verkiezing, want Turkije hoort bij de NAVO.

Journalisten klagen over de onveiligheid waaraan ze in Syrië overgeleverd zijn. Verschillenden zijn door rebellen ontvoerd. Elias Murad, voorzitter van de Syrische journalistenvereniging roept hen op niet illegaal en met behulp van rebellen het land binnen te komen, maar langs wettige weg. Dan zal de regering ook de verantwoordelijkheid voor hen opnemen.

Jean-Frédéric Poisson, voorzitter van de Franse christendemocratische partij (PCD) heeft met een groep volksvertegenwoordigers Syrië en zijn president bezocht. Hij besluit dat de huidige vluchtelingencrisis veroorzaakt is door de Franse politiek in het Midden Oosten. Frankrijk moet dringend de relaties herstellen met de wettige regering in Syrië en afstand nemen van Saoedi-Arabië, Turkije en de golfstaten (JF Poisson : "Je n’ai plus confiance dans les politiques Français de gauche comme de droite", Salon beige 29 oktober 2015).

Daniel Keller, grootmeester van de loge van het grote oosten van Frankrijk is verontrust wegens het succes van het Front National en bewegingen zoals Manif Pour Tous. Hij ziet de grote waarden van de Franse republiek in gevaar komen en roept zijn 150 à 170.000 Franse broeders en zusters vrijmetselaars op, om in actie te komen en hun rol van pedagogen van de republiek waar te nemen. Hij kan misschien het Evangelie eens lezen om te ontdekken dat vrijheid, broederlijkheid en gelijkheid christelijke waarden zijn, die door de Franse Revolutie met de guillotine drastisch werden verminkt en ingekort.

Op één maand tijd, van 30 september tot 30 oktober, hebben Russische vliegtuigen in Syrië 1.631 vluchten uitgevoerd en 2.084 doelwitten van terroristen gebombardeerd, waaronder 52 trainingskampen, 287 commandoposten, 40 munitiefabrieken, 155 depots van munitie en brandstof. Dinsdag hebben ze met een BETAB 500 bom twee onderaardse bunkers van terroristen vernield. Wordt vervolgd.

Onze minister van buitenlandse zaken verkondigt plechtig dat de “zware misdaden van het regime van president Assad niet ongestraft zullen blijven”. (deredactie.be 4 nov.) Als hij niet weet dat hij hiermee de leugens van de CIA over Syrië (zoals over Irak, Libië...) steunt, is hij onbekwaam, weet hij het wel, dan is hij van kwade wil. In beide gevallen moedigt hij de strijd aan tegen de wettige regering en het leger, die samen met de coalitie van Rusland/Hezbollah/Iran als enigen Syrië beschermen. Stop de propaganda die verder het Syrische volk en land uitmoordt en verwoest. De misdaden van alle terroristen in Syrië en de propaganda vanuit het buitenland die hen blijft aanwakkeren, mogen niet ongestraft blijven! En inmiddels (deredactie.be 5 nov) wordt een “rapport” van Amnesty International in de media breed uitgesmeerd. Het beweert dat de Syrische regering tienduizenden van zijn burgers doet verdwijnen, alsof ze nu niets anders te doen heeft. Ze heeft beslist de bevolking te beschermen in plaats van de oliebronnen in de woestijn en ze doet er alles aan (ondanks al haar beperktheden en onvolmaaktheden) om voor het volk een zo gewoon mogelijk dagelijks leven te bevorderen. Vorig jaar waren we zelf aanwezig op de eerste “marathon van Qalamoun”, dat als een volksfeest gevierd werd voor jong en oud. Alle rebellen die de wapens neerleggen worden terug opgenomen. Als je weet wie Amnesty International sponsort, kun je al grote vraagtekens zetten achter hun rapport. Het al vijf jaar oude opzet is duidelijk: de werkelijke dagelijkse gruwelen door de verschillende terroristische groepen moeten ongehinderd kunnen doorgaan en de aandacht moet afgeleid worden naar president, regering, leger en innerlijke verdeeldheid van het volk.

Synode 2015: een vernieuwde christelijke huwelijksleer als bron van leven

Uit het eindverslag van de XIVe gewone algemene synode over het gezin (Rome, 4-24 oktober 2015) kunnen we belangrijke inspiratie putten voor een grondige hernieuwing van het gezinspastoraat, tot heil van de gehuwden, de gezinnen en gans de samenleving. Het bevat ook enkele dubbelzinnigheden die (nog) geen aanvaardbare oplossing bieden voor mensen in bepaalde onregelmatige omstandigheden. De apostolische aansporing, die paus Franciscus op grond van dit eindverslag schrijft, zal uiteindelijk de eigenlijke kerkelijke leer bepalen.

Het luisteren heeft een grote plaats gekregen. Luisteren is in zekere zin de nieuwe stijl en er wordt nogal wat (af)geluisterd. Veel aandacht gaat naar de feitelijke opvattingen en gedragingen van mensen, alsook naar hetgeen ze verwachten van de Kerk. De synode maakt evenwel duidelijk dat het daarna nog belangrijker is het plan van God te kennen en te volgen. Wanneer wij praatzieke luisteraars worden, moeten we vooral leren luisteren naar wat God te zeggen heeft. Van een bisschop wordt nu verwacht dat hij luistert, dicht bij de mensen staat en hen in dialoog samen brengt. Een prima kwaliteit. Toch is hij geroepen om een “episcopos” te zijn, een opzichter, die waakt over de juiste christelijke leer en leven tot heil van de mensen. Moedig ingaan tegen de heersende stroming, wanneer deze strijdig is met het Evangelie, is zijn taak. De christenen uit de eerste eeuwen, die als martelaren onverschrokken getuigden, blijven voor ons allen een lichtend voorbeeld. Kortom, we moeten het werkelijke leven van de mensen leren zien in het licht van het evangelie. Het nodigt ons tevens uit tot een grote barmhartigheid. Deze mag er ons evenwel niet toe verleiden de oorzaken van de moeilijkheden nog te vergroten. Bepaalde daden veroorzaken een feitelijke toestand die geenszins het gevolg is van enige uitsluiting door de Kerk. Jezus toonde ons een grenzeloze barmhartigheid door zijn oproep tot radicale bekering. Kortom, het luisteren dient altijd gevolgd te worden door onderscheiding en uiteindelijk door een morele evaluatie.

Feitelijke gedragingen vormden de voorbije decennia een algemene opvatting over het huwelijk. Deze openbare opinie werd niet getoetst aan de eigenlijke kerkelijke leer. Het was eerder omgekeerd. De kerkelijke leer werd slechts aanvaardbaar geacht in zoveer ze overeenkwam met de algemene opinie. In feite draaide alles om de kunstmatige “contraceptie”, die kost wat kost als moreel aanvaardbaar moest voorgesteld worden. Toch ging deze radicaal in tegen het wezen van de huwelijkseenheid, die volgens Vaticanum II gebouwd is op een totale wederzijdse gave van zichzelf (Gaudium et spes nr. 48). Heel het westen leefde overigens in een “contraceptieve roes”, waarbij de farmaceutische industrie ook de medische wereld op dit punt in haar greep hield.

Een “personalistische” en een “biologische” opvatting van de menselijke seksualiteit werden tegenover elkaar gesteld. De algemene opinie meende een personalistische visie te hebben, terwijl Paulus VI beschouwd werd als iemand die nog verstrikt zat in een louter biologische kijk. In feite was het precies omgekeerd. Door de contraceptie te aanvaarden werd een louter biologische huwelijksdaad verdedigd, ontdaan van haar persoonlijke, integraal menselijke betekenis. Dit werd “verantwoord ouderschap” genoemd. Een “integraal personalisme” in het huwelijk betekent een wederzijdse totale gave van zichzelf en een ontvangen van de ander in heel zijn/haar persoon, dus met de rijkdom en de mogelijkheid tot vruchtbaarheid. De algemene opinie ontwikkelde zo een misvormd personalisme om te belanden in een onverantwoord ouderschap.

Het “intrinsiek kwaad” van de contraceptie volgens de officiële leer van de Kerk (encycliek Veritatis splendor nrs 80 en 95) werd niet begrepen en ook niet aanvaard. Een mes is op zich moreel neutraal. Je kunt hiermee iemand verwonden, maar ook iemand van boeien bevrijden. De morele waarde hangt dus af van de bedoeling en van hetgeen je er mee doet. Contraceptie is evenwel niet neutraal. Ze is op niets anders gericht dan op het uitschakelen van het kostbaarste goed, de vruchtbaarheid, zoals het woord ook uitdrukt. Uiteraard is met dit “intrinsiek kwaad” niet altijd een even grote morele schuld verbonden. Wie contraceptie helemaal onwetend en ongewild zou gebruiken, draagt hiervoor ook geen morele verantwoordelijkheid. Niettemin blijft contraceptie in zich een intrinsiek kwaad.

Het luisteren naar wat er leefde was juist. Algemeen werd contraceptie verlangd en aanvaard. De onderscheiding en de morele beoordeling waren evenwel onjuist. Het was drijfzand en daarom zakte ook het hele christelijke huwelijksleven vlug in elkaar. Aanvankelijk werd slechts aarzelend en heel voorzichtig contraceptie aanvaard, bv. voor een echtpaar met een voltooid gezin. Het ging echter snel van kwaad naar erger. Vrij algemeen werd aanvaard dat het een morele plicht was aan tienermeisjes contraceptie te bezorgen. De hele bio-ethiek vertoonde hetzelfde hellend vlak: van contraceptie naar abortus, euthanasie, in vitro fertilisatie tot de nieuwste manipulaties met het beginnende leven en eugenetische praktijken, zoals de triple test en de NIPT test, die nog veel verder gaan dan die van de nazi's. Voor alles werd een “ethische verantwoording” gevonden in het kader van een soort verlicht verantwoord ouderschap. Het gezag van deze westerse opvattingen is nu evenwel fel gedaald. Was Vaticanum II eerder nog een “Europese” discussie, op de huidige synode zijn het de Afrikanen die een prominente rol speelden. Westerse gezagsdragers, als vertegenwoordigers van een stervend christendom staan aan de kant en zijn niet echt geloofwaardig meer.

Hoopvolle nieuwe perspectieven dienen zich evenwel aan. Het eerste is gewoon erkennen dat het een schromelijke vergissing was de kerkelijke leer, gebouwd op het integraal personalisme te verwerpen. Het voornaamste pijnpunt blijft de contraceptie. Zoals bij een lichamelijke ziekte de plaats tevens de genezing aanduidt, zo is het ook op geestelijk gebied. Het is een gelegenheid om nu de rijkdom van de natuurlijke methoden van vruchtbaarheidsbeheersing van de daken te verkondigen. En hiervoor zijn er nu vele verantwoorde mogelijkheden. Voor ons taalgebied is er, naast anderen, het wetenschappelijk nagenoeg algemeen erkende Sensiplan®. Een tweede inspiratiebron ligt in de verkondiging van de “theologie van het lichaam” van Johannes Paulus II, op basis van een nieuwe theologische onderbouw voor de christelijke leer over seksualiteit, huwelijk en gezin. Hiervan beweert de Amerikaanse politieke en sociale activist, Georges Weigel dat ze een keerpunt kan zijn niet alleen in de katholieke theologie maar in de geschiedenis van het moderne denken. In zovele landen werd reeds een eigen instituut opgericht voor “de theologie van het lichaam”. Waarom in ons land ook niet? Tenslotte kunnen deze twee, de natuurlijke beheersing van de vruchtbaarheid en een vernieuwde theologie, de drijfkracht worden van een daadwerkelijk dynamisch huwelijkspastoraat tot vreugde van christelijke gezinnen.

Een heropstanding is niet alleen mogelijk maar ook dringend nodig. De mensenfamilie is nu verwikkeld in een viervoudige strijd tussen goede en kwade machten. Er wordt een wereldwijd gevecht geleverd tegen het “beeld Gods” in de mens. In deze aanval wordt getracht iedere band met God door te snijden. Vervolgens wordt de identiteit en soevereiniteit van de afzonderlijke volken bewust door schimmige wereldheersers uitgewist om hun religieuze en culturele erfenis te vernietigen en ze te onderwerpen aan een grijze, zogenaamde “nieuwe wereldorde”, een soort menselijk messianisme. Verder wordt de waardigheid en de eigenheid van iedere persoon afzonderlijk rechtstreeks bedreigd door de invoering van een neutraal, geslachtsloos wezen, een gender. Hierdoor wordt de meest creatieve vondst van de Schepper aangetast, nl. de verscheidenheid van de geslachten als onbeperkte bron van leven en vreugde. God schiep de mens (“adam”) naar zijn beeld, als man (“zachar”) en vrouw (“neqevah”), (Genesis 1, 27). Tenslotte wordt de eigenlijke strijd, die een eindstrijd is, gevoerd tegen het huwelijk en het gezin. Duistere machten willen het huwelijk herleiden tot vluchtige, inhoudloze contacten en het gezin tot losse eenzaten, waardoor de levensader van het geluk, de vitaliteit en de stabiliteit tussen beide ouders en hun kinderen wordt doorgesneden.

Dit zijn enkele besluiten van een studie door een groep deskundigen, zowel uit de theologie als uit de medische wereld, die aantoont dat de contraceptieve cultuur van de voorbije halve eeuw een van de meest verwoestende krachten is, zowel voor de geestelijke als voor de lichamelijke gezondheid van een volk. Moge de Vlaamse openbare opinie spoedig bereid zijn deze werkelijkheid te erkennen om moedig en hoopvol nieuwe wegen te gaan.
P. Daniel

.P.S. Eerstdaags zal van bovenstaand artikel een Engelse vertaling, aangevuld met enkele gegevens uit ons eerste artikel van vorige week over de synode, geplaatst worden op onze website www.maryakub.net

06-11-2015 om 18:50 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Wanneer het voedsel eerlijk verdeeld wordt, zal niemand het nodige missen.'

'Voedsel dat wordt weggegooid, wordt gestolen van de tafel van de armen, de hongerigen.' 

06-11-2015 om 08:39 geschreven door Gust Adriaensen

Jozef De Kesel, bisschop van Brugge, werd door paus Franciscus benoemd tot aartsbisschop van Mechelen-Brussel.

06-11-2015 om 08:23 geschreven door Gust Adriaensen

Er is me al gevraagd waarom ik zo vaak over Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, schrijf. Bewonderend of hekelend of constaterend. Over de inhoud van zijn columns, zowel als over zijn stilistische kwaliteiten en trucjes. Gewoonweg omdat Torfs een boeiende figuur is, iemand die reacties voedt of provoceert, een ironicus met een vlotte schrijfstijl. Maar vooal omdat hij waarden en gevoelens onder woorden brengt, die voor mij herkenbaar zijn.

Neem nu zijn laatste column 'In Polen'. Rik Torfs relativeert de glamour van 'buitenlandse studieverblijven'. Vaak zijn ze niet aangenaam, ze doen pijn, veroorzaken vervreemding en dikwijls slaat bij de deelnemers barre eenzaamheid toe. Daartegenover plaatst hij de vrienden, de kroegen, de gewoonten, de ouders, de kwelgeesten van 'thuis': zovele ankerpunten die je geborgenheid schenken. Maar, aldus Torfs, precies omwille van de onaangename aspecten van buitenlandse studieverblijven, zijn die belangrijk en noodzakelijk. Ze doen iemand groeien. 'Thuis' dreig je vast te roesten in wat hij noemt een 'Zuiderkempens provincialisme', daarbij denkend aan zijn Heistse roots.

Zo herkenbaar allemaal. Ook al plaatst hij het gevecht 'geborgenheid-vervreemding' in een ruimere, kosmopolitische setting, hij en zijn generatiegenoten en de generaties voor en na hem, wij, het volk, hebben in essentie hetzelfde ervaren. Wanneer we vanuit de geborgenheid van onze landelijke of kleinstedelijke omgeving naar de Leuvense universiteit trokken: de pijn van de ontworteling, de soms barre eenzaamheid.

Dat moet ook Rik Torfs ervaren hebben, toen hij vanuit de geborgenheid van zijn strenge, beschermende, ambitieuze, burgerlijke Heistse milieu in Leuven terechtkwam. Het dorp bleef trekken en elke zaterdag spoedden de studenten zich naar 'thuis', naar de kroegen, de ouders, de vrienden. Ondanks de spottende opmerkingen van de profs, die de 'dorpsmentaliteit' hekelden, die ze zelf in hun studententijd gekoesterd hadden. En diep in zich nog altijd voelden.

Ook Rik Torfs. Dus toch 'Zuiderkempens provincialisme'. Of 'Oosterkempens provincialisme'. Of 'Zonderschotse dorpsmentaliteit'. Of... Niet noodzakelijk een schande. Integendeel. Vaak een kracht.

Toen Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, enkele dagen geleden van de Universiteit van Warschau terugkeerde naar zijn huis in het heerlijke landelijke Vlaams-Brabant, om zijn column 'In Polen' te schrijven, had zijn geliefde het reservevaliesje voor de volgende studiereis al klaar. In de zachte herfstavond stond de rector in de open voordeur de schemering in te kijken. Niet naar het zuiden, over de taalgrens heen die vlak langs zijn gevel loopt, dromend van de grote hereniging van KUL en UCL. Wel naar het noorden, waar hij de bult van Heist meende te ontwaren, dromend van het dorp en de geborgenheid van zijn jeugd.

Volgende week zal hij in de avondschemering op de campus van Allahabad geen oog hebben voor de lome heilige koeien die aan hem voorbijsjokken. Hij zal in het noordwesten roodbonte Zuiderkempense koeien gezapig zien grazen. De troost van het heimwee zal de pijn en de vervreemding verzachten.

Zo zijn wij. Zo is het volk.

Volgende week smaken we wellicht het genoegen een column met de titel 'In India' te lezen.

05-11-2015 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Minister Joke Schauvlieghe beklaagt er zich over dat de Limburgse Milieukoepel, stand-up comedian Wouter Deprez gebrieft heeft in de zaak Essers. Want, zegt zij, Deprez gebruikt dezelfde argumentatie als de milieubeweging.

Et alors, Joke?

Wil de minister ook eens duidelijk maken wat daarmee mis is? Wordt zij niet voortdurend gebrieft door haar administratie en haar kabinet? En gebeurt dat niet bij elke minister?

04-11-2015 om 20:12 geschreven door Gust Adriaensen

Postelkaas en Postelkruiden: twee topproducten die binnen de muren van de norbertijnenabdij van Postel geproduceerd worden.

Ze zijn te koop in het abdijwinkeltje. Maar voor de kruidenproducten is er een bijkomende mogelijkheid tot aanschaf: een heuse webwinkel.

Op http://orders.abdijpostel.be maar ook via de website van de abdij (www.abdijpostel.be) is de webwinkel te bereiken.

Alle producten staan vermeld, onderverdeeld in productgroepen (bv. tincturen, capsules,...). De producten kunnen elektronisch besteld worden. Aan de koper wordt automatisch een mail gestuurd met daarop de lijst met bestelde producten en de kostprijs. Na betaling, worden de producten naar de koper verstuurd via Bpack (het vroegere Taxipost).

Broeder Guy Van Leemput, de Postelse norbertijn die verantwoordelijkheid draagt voor de kruidentuin en het kruidenlabo, schreef ook twee boeiende, leerrijke en mooi geïllustreerde boeken over kruiden en hun heilzame werking. 'Het kruidenboek van broeder Guy' en 'Heilzame kruidenrecepten van broeder Guy' zijn te koop in het abdijkwinkeltje en in het VVV-kantoor Colibrant binnen de abdijmuren.

03-11-2015 om 12:59 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'IJdelheid verwijdert ons niet alleen van God, ze doet er ons ook belachelijk uitzien.'

01-11-2015 om 07:34 geschreven door Gust Adriaensen

Katleen Van Langendonck, artistiek directeur van het Kaaitheater, schrijft naar aanleiding van Allerheiligen en Allerzielen, in De Standaard een artikel onder de titel 'Rouwen kun je leren'.

Zij stelt dat de plaats van rouw in de samenleving zich uit in symbolen en rituelen. We moeten rouwrituelen opnieuw bespreekbaarder maken, aldus Van Langendonck. 'We hebben de dood te veel buiten het leven geplaatst.'

De auteur reikt enkele mogelijkheden omtrent symboliek en ritueel aan. We kunnen kinderen op school kleine rituelen rond verlies laten uitdenken en uitwerken. Schep meer mogelijkheden om de 'doden in ons midden te laten vertoeven'. 'Zoals we meer en meer thuis bevallen, kunnen we ook vaker thuis sterven, opgebaard en bewaard worden.'

Het is opvallend dat Katleen Van Langendonck, en zij is niet de enige, het belang van symboliek en rituelen rond sterven en begraven naar voren schuift, symboliek en rituelen die in essentie tot de jaren 50 van vorige eeuw nog in gebruik waren. Zeker in christelijke en vooral landelijke gemeenschappen.

Wie tot de oudere generatie behoort of goed geluisterd heeft naar de verhalen van ouders en grootouders, heeft die rituelen zelf toegepast of weet dat ze bestonden.

Mensen stierven thuis. Buren wisten precies wat hun taak bij een overlijden was. Dat was ze van generatie op generatie overgeleverd. Wanneer een kind stierf, werden de kinderen uit de buurt actief betrokken bij de rituelen in het sterfhuis en in de kerk. Kerkhoven waren zeer vaak gesitueerd rond de kerk of dicht in het centrum van de gemeenschap, waartoe de overledene behoorde.

Uiteraard zijn de tijdsomstandigheden sterk veranderd en de rituelen van vroeger zijn niet altijd nog praktisch mogelijk.

Maar het stemt tot nadenken en bezinning en hoop, dat meer en meer mensen de diepe waarde erkennen van de gebruiken, symbolen en rituelen omtrent sterven en rouwen, die behoren tot ons christelijk erfgoed.

31-10-2015 om 10:31 geschreven door Gust Adriaensen

X/24

Vrijdag 30 oktober 2015

Enkele vreugden en zorgen

De kletterende regen klink als muziek in onze oren. Wie zou ooit gedacht hebben dat Belgen zo blij konden zijn met de regen? Gans de week heeft het in de late namiddag of ’s avonds een tijd flink geregend en onze enige bekommernis was dat er genoeg regen zou vallen. Water maakt heel ons terrein groen en doet de woestijn bloeien.
Al onze beschikbare tafels en stoelen zijn inmiddels naar Qâra verhuisd waar allerlei cursussen, opleidingen en vormingssessies worden georganiseerd, van breien en gezondheidszorg tot metaalbewerken en vakschool-opleiding. Ook voor gehandicapten worden creatieve opleidingen voorzien. Het is de bedoeling mensen uit hun armoede-isolement te halen. Dit alles met de steun van een internationale organisatie. Zelf hebben we nog even de handen vol met de uitbouw van ons kaarsenfabriek, waarvoor inmiddels ook een oude motor werd geïnstalleerd zodat er ook gewerkt kan worden wanneer er geen elektriciteit is. Tevens gaat de hulpverlening onverminderd verder. En er is nog grote nood over heel het land. Op sommige plaatsen zijn dringend medicamenten en medisch materiaal nodig, elders mist men een busje om de hulpgoederen efficiënt te kunnen verspreiden of materiaal voor de heroprichting van een ziekenhuis. Wij helpen voor zover onze financiële middelen het toelaten. Alles dank zij onze weldoeners, waarvoor we niet genoeg dankbaar kunnen zijn.

Een wereldoorlog achter de schermen?

De Amerikaanse coalitie van meer dan 60 landen heeft al een jaar lang in Syrië het terrorisme bestreden met vele duizenden acties (luchtaanvallen, bombardementen...). Alles gebeurt onwettig, zonder goedkeuring van de UNO en zonder erkenning van of medewerking met de wettige Syrische regering. Het is een brutale schending van internationaal recht. Resultaat: in september 2015 was 80 % van het Syrisch grondgebied in handen van Daesh en andere terroristengroepen. Gelukkig heeft de regering beslist het volk te beschermen dat op 20 % van het grondgebied leeft en 80 % van de bevolking omvat. Amerika, Israël, de NAVO, Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar hadden de taart van Syrië onder elkaar al verdeeld. Rusland is eind september echter onverwachts begonnen het land van het terrorisme te bevrijden. Met nauwelijks duizend operaties heeft het meer dan 800 terroristenkampen uitgeroeid. Volgens de grootmufti Ahmad Badreddin Hassoun zijn sinds de tussenkomst van de Russen al honderdduizenden Syriërs naar hun woonplaats teruggekeerd, wat hij deze week vertelde aan een Russische parlementaire delegatie op bezoek in Damascus. Hiermee zouden ook de Europese regeringen kunnen weten waar de oplossing ligt van hun vluchtelingenprobleem, moesten ze daar eventueel aan geïnteresseerd zijn! Helaas, de vijanden van Syrië zijn actiever dan ooit met hun schijnbaar onuitputtelijke voorraad terroristen want hun ideaal blijft de regering omverwerpen en chaos brengen, jawel, zogenaamd om het volk te dienen. Duitsland schijnt stilaan begrepen te hebben dat Syrië zal stand houden en wil zich uit de oorlog terugtrekken, waardoor het onrechtstreeks meewerkt aan de vrede. Ondertussen blijft Rusland efficiënt verder opruimen en zet ze voorlopig allemaal voor schut. Het noorden en het centrum werden systematisch aangepakt en nu is het zuiden aan de beurt. Hopen en bidden maar dat Rusland met Iran, de Hezbollah, Syrië en Irak hun werk kunnen doen. En dan moeten de vijanden van Syrië nog tot een politieke oplossing bewogen worden.

Een grappige mislukking

De NAVO is massale oefeningen aan het houden in Italië, Spanje en Portugal. Eigenlijk is het een Amerikaanse algemene repetitie voor een oorlog (tegen Rusland?), met Europees geld, Europese soldaten en op Europese bodem. Gelukkig groeit het protest, vooral in Italië onder het motto: Geen oorlog, Geen NAVO! De bekende Italiaanse pater Alex Zanotelli zei het op de manifestatie te Napels (24 okt. 2015) zo: “Zich verzetten tegen de NAVO is vandaag de plicht van alle christenen. Oorlog is de tegenpool van het evangelie”. De NAVO, eens opgericht als verdediging, is nu een van de meest verwoestende organisaties. Ook in Portugal is er origineel protest. Het Grândola strand in Portugal zou vorige vrijdag een bijzonder voorbeeld geven van samenwerking tussen verschillende oorlogseenheden. Schepen op luchtkussens kwamen op indrukwekkende wijzen legertrucs afleveren op het strand. Tot zover inderdaad een succes. Het was echter niet voorzien dat die kolossen van voertuigen zich allemaal vastreden in het mulle zand en niet verder geraakten. Wat een model van legeroefening had moeten worden, werd op het beroemde protest-strand van Spanje een flop. Je kon ze op een filmpje stom zien staan. Vlug werd een persconferentie gehouden om te zeggen dat het eigenlijk de bedoeling was vastgereden trucs los te maken. Wie echter de volgende dagen van het spel eens wilde genieten, kreeg te lezen dat de film verwijderd was. Je ziet alleen een kolossaal schip op luchtkussens. En de begeleidende tekst herhaalt dat de bedoeling van de oefening was de vastgelopen trucks te bevrijden! (Grandola Vila Morena de la chanson de la Révolution! https://www.youtube.com/watch?v=gaLWqy4e7ls ; http://fr.sputniknews.com/international/20151023/1019042726/otan-exercices-plage-echec.html). Zelfs de zandkorrels op het strand van Grândola protesteren tegen deze Amerikaans-Europese waanzinnige geldverspilling.

Gezinssynode 2015: geleidelijke groei in inzicht

Het christelijk geloof is geen verzameling van diepvriesproducten die in een koelkast onveranderd bewaard blijven. Het is eerder als een bloemknop die geleidelijk openbloeit. Er verandert niets aan het wezen van de bloem maar een bloem in volle bloei laat ons meer genieten van haar ware schoonheid. Zo heeft de voorbije bisschoppensynode over het gezin in Rome (4-25 oktober 2015) ons weer iets duidelijker de grootheid en diepte geopenbaard van het mysterie van huwelijk en gezin als kostbare en onvervangbare kerngave van maatschappij en Kerk.

Het lijvige eindrapport van de synode telt 94 nummers en bevat drie delen. Eerst komt de concrete situatie aan bod met zijn vele uitdagingen, moeilijkheden en mogelijkheden. Het is een soort wereldkaart van het gezin. Hierbij ging het vooral om te luisteren naar elkaar. Het tweede deel onderzoekt de betekenis van het gezin vanuit Gods plan, terwijl het derde deel de zending van het gezin belicht. Het document kan uiteraard niet alles weergeven van wat er op de synode is gezegd en gebeurd. Bovendien is een synode geen concilie. Toch mogen we dit als een trouwe weergave beschouwen van de leer over huwelijk en gezin, die de 279 synodevaders namens het kerkelijk leergezag ons willen geven. Dit document wordt aan paus Franciscus overhandigd opdat hij hiermee zijn apostolische aansporing zou schrijven. En daarin ligt dan de eigenlijke kerkelijke leer vervat. De overgrote meerderheid van de nummers in het eindverslag werd in grote eensgezindheid aanvaard, met minder dan 10 neen-stemmen. Er zijn vijf nummers die door niemand werden verworpen. De nrs. 84, 85, 86 behielden wel hun twee derde meerderheid maar kregen uitzonderlijk veel neen-stemmen, respectievelijk 72, 80 en 64. Ze handelen over de gehuwden die burgerlijk hertrouwden en willen een nieuwe manier van omgaan met hen voorstellen. Ze bevatten echter dubbelzinnige uitspraken. Het is niet duidelijk of ze nu een toestemming of een verbod geven om te communiceren. Wat hier toegekend wordt aan het persoonlijk geweten, de priesterlijke begeleiding en de omstandigheden is evenmin duidelijk. Zij zouden aanleiding kunnen geven tot een soort onaanvaardbare “situatiemoraal” of een vrij oordeel vanuit het persoonlijk geweten. Hopelijk kan de nieuwe congregatie voor het gezin, die deze paus wil oprichten, bijdragen om hierin helderheid te brengen. Inmiddels blijven leer en pastoraal van de gescheidenen die burgerlijk hertrouwden nog onduidelijk.

Even leek het er op dat de media, - altijd belust op sensatie en ’entertainment’ - er weer in zouden slagen het hele gebeuren voor te stellen als een soort collectief gladiatorenspel of liever als een verbeten strijd tussen conservatieven en progressieven. De bewogen voorbereiding van vorig jaar zou daartoe enige aanleiding kunnen geven. Ook nu waren er verschillende meningen over beaalde onderwerpen. De voorbije halve eeuw was het echter de gewoonte de kerkelijke huwelijksleer te herleiden tot één enkel actueel aspect. Toen was dit de contraceptie (voor velen nu nog!). Hiermee werd heel de gezinssynode van 1980 en de apostolische aansporing van Johannes-Paulus II (Familiaris consortio, 1981) beoordeeld en massaal verworpen, althans in het westen. Nochtans waren huwelijk en gezin in de geschiedenis van de Kerk nooit voorheen zo grondig en zo ruim bestudeerd als in de bisschoppensynode van 35 jaar geleden. Nu gaat alle aandacht eerder naar het zogenaamde homohuwelijk. Met de minste uitspraak hierover kom je meteen en voorgoed in een van de twee categorieën terecht. Onze media hadden ook nu nog de behoefte om de Vlaamse deelnemers aan de huidige synode fier bij de progressieven te rekenen. Tot een hevige en massale afwijzing van de synode lijkt het nu echter niet te komen. Mogelijk is de openbare opinie zich nog niet goed bewust van de tijdbom die in haar boodschap verscholen ligt en die in staat is heel onze westerse contraceptieve cultuur op te blazen.Het ergste wat ons op dit gebied zou kunnen overkomen is dat de visie van deze synode gewoon geen aandacht krijgt in de gezinspastoraat.

We kunnen zeker een groei waarnemen in de wijze van vergaderen. Er was meer openheid. Ieder kon vrijer dan voorheen een sterk afwijkende mening uiten en voor ieder nummer in het eindverslag is nu de eindstemming openbaar gemaakt, zoals ook al in de voorbereidende buitengewone synode van vorig jaar gebeurde. Wat de toon betreft is er wellicht ook een grotere mildheid tegenover mensen die in onregelmatige situaties leven. Naast de juiste katholieke leer is er meer aandacht voor de pastorale omgang met onregelmatige situaties. Tertullianus (+ rond 240) zocht al een uitweg in het onderscheid tussen “de regel van het geloof” en de praktische “discipline”, wat zeker mogelijkheden biedt, maar ook niet zonder gevaren is. De leer dient immers altijd de basis te zijn voor de pastoraal. Tevens blijkt er meer begrip te zijn voor de verschillende plaatselijke omstandigheden, meningen en verantwoordelijkheden. Andere werelddelen dan Europa en Amerika komen meer in de kijker. De Afrikaanse invloed is sterker dan voorheen. Hoewel dit alles niet zo spectaculair is, menen we deze accentverschillen toch als een positieve groei te mogen beschouwen.

Onze blijde verrassing ligt evenwel in het feit dat een van de kerngedachten uit de huwelijksleer van het Tweede Vaticaans concilie in deze synode uitvoerig werd hernomen en uitgewerkt, zoals blijkt uit het eindverslag. Wat is eigenlijk het wezen van het huwelijk? Augustinus had het startschot voor diepere bezinning gegeven met zijn uitleg over “de goederen” van het huwelijk (voortplanting en opvoeding, wederzijdse trouw en eenheid-onverbreekbaarheid). Thomas van Aquino spreekt over het eerste doel (voortplanting en opvoeding) en het tweede doel (wederzijdse hulp, eenheid). Vaticanum II spreekt niet meer over ‘goederen’, ‘doeleinden’ of ‘waarden’ van het huwelijk. Het heeft de inhoud van de traditionele leer overgenomen, maar in een nieuw perspectief. God is totale wederzijdse gave van zichzelf. In dit licht is ook het huwelijk volgens Vaticanum II een totale wederzijdse gave van zichzelf. Het huwelijksverbond is een ”intieme gemeenschap van leven en echtelijke liefde... waardoor beiden zich wederzijds geven en ontvangen...” (Gaudium et spes nr 48). Hoewel deze kerngedachte meermaals hernomen wordt in de huwelijksleer van Vaticanum II, hebben de meeste van onze theologen en zelfs kerkleiders dit toen niet opgemerkt, gefascineerd als ze waren door het zoeken naar een mogelijkheid om de contraceptie moreel aanvaardbaar te krijgen. Welnu, het eindverslag van deze synode herneemt nu herhaaldelijk deze kerngedachte (nr. 30, 31, 34, 35, 36, 39, 42, 50...). Het is deze leer die Paulus VI goed begrepen had, klaar uiteengezet in zijn encycliek Humanae vitae (1968) en er de juiste besluiten uit getrokken heeft. Johannes Paulus II heeft deze visie meesterlijk uitgewerkt in zijn apostolische aansporing over het gezin (Familiaris consortio) , in zijn catechesen over de “theologie van het lichaam” en terloops aangehaald in enkele encyclieken.

De weerslag van de totale wederzijdse gave van zichzelf van de echtgenoten op de overdracht van leven is duidelijk. Door kunstmatige contraceptie geeft men zich niet totaal of men aanvaardt de ander niet geheel. Ze tast dus het diepste wezen van de huwelijkseenheid zelf aan. Tijdens de voorbereidende buitengewone bisschoppensynode (5-19 oktober 2014) werd na de achtste zitting deze samenvatting gegeven: “Na onderlijnd te hebben dat de roeping tot het leven het fundamenteel gegeven van de families is, zijn de synodevaders het eens geworden om aan de gelovigen aan te raden dat ze zich zouden verdiepen in de encycliek van Humanae vitae van Paulus VI zodat ze hun toevlucht zouden nemen tot de natuurlijke methoden van de beheersing van de vruchtbaarheid en de contraceptie verwerpen”. Dit werd ook uitdrukkelijk in het eindrapport (nr. 58) opgenomen. In de huidige synode wordt het nog klaarder gezegd: “In deze zin moeten de encycliek Humanae vitae (nrs.10-14) en de apostolische aansporing Familiaris consortio (nrs. 14, 28-35) herontdekt worden opdat de bereidheid tot voortplanting duidelijker gemaakt wordt in tegenstelling tot een mentaliteit die dikwijls vijandig is jegens het leven” (eindverslag nr. 63, onthaald door 237 vaders tegen 21). De boodschap van de synodevaders is deze: de echte huwelijksleer van Vaticanum II, toegepast in Humanae vitae, uitgewerkt in Familiaris consortio en later herhaaldelijk bevestigd, dient eindelijk eens ernstig genomen te worden. Het gaat om een profetische visie die grotendeels nog moet ontdekt en vooral toegepast worden om overvloedig vrucht te dragen voor de praktische gezinspastoraat.
En het hete hangijzer van het zogenaamde homohuwelijk? Iedere persoon moet erkend, aanvaard en gewaardeerd worden zoals hij is, als mens, afgezien van wat hij doet of hoe hij leeft. Bovendien moet een bijzondere aandacht gegeven worden aan hen die in deze situatie leven. Vlug gezegd, natuurlijk. Praktisch is het echter niet zo eenvoudig om met barmhartigheid ook waarachtig te blijven. De oproep tot bekering geldt voor iedereen. “Betreffende de voorstellen die het huwelijk willen gelijkstellen met homoseksuele verenigingen: er bestaat geen enkel fundament om homoseksuele verenigingen met het plan van God inzake het huwelijk gelijk te stellen of hiermee een analogie te maken, zelfs niet van verre” (eindverslag nr. 76, dat 221 stemmen kreeg tegen 37). Hiermee hebben de synodevaders iedere illusie ter zake weggenomen.

Sommigen zullen mogelijk opwerpen dat we in deze studie van het eindverslag van de gezinssynode weer te veel uitgaan van het ideaal en te weinig rekening houden met de praktijk en het zogenaamde menselijk mogelijke. Voor hen geven we deze vergelijking. Een jongen die muzieklessen volgt en ooit eens een bekwaam organist wil worden, zal zeker graag luisteren naar een orgelconcert, gegeven door een beroemd organist, die orgelklanken langs de gewelven van een kathedraal kan laten rollen. Zal die jongen na een concert dan zeggen: “dit concert is ver boven het gewone, menselijk mogelijke voor mij, ik word er helemaal depressief van...?” Integendeel, hij zal met volle teugen blijven nagenieten van dit heerlijke concert en het beschouwen als zijn doel. Het zal hem de moed geven om te blijven oefenen en grote vorderingen te maken om in de buurt te komen van dit ideaal. Welnu, moge de voorstelling van de werkelijke schoonheid van huwelijk en gezin op gelijkaardige wijze aanstekelijk werken. Heilige Zelie en Louis Martin, help de zovele goedwillende christelijke gezinnen om hun diepe rijkdom te ontdekken en te beleven als een vreugdevolle, totale wederzijdse gave van zichzelf.

P.S. Dit is een eerste beschouwing over de voorbije synode. Volgende keer hoop ik hieruit enkele concrete besluiten te halen en suggesties te geven voor het gezinspastoraat. Als iemand me goede opmerkingen wil geven, zal ik ze graag aanvaarden.

P. Daniel

30-10-2015 om 16:16 geschreven door Gust Adriaensen

Net de 216.000 gezinnen die het moeilijk hebben, zoals leefloners, moeten het meeste extra ophoesten voor stroom. Die factuur stijgt bij Vlamingen met een sociaal tarief voor elektriciteit nog meer dan bij een doorsneegezin, met 209 euro per jaar.

29-10-2015 om 07:37 geschreven door Gust Adriaensen

Hoe lang nog laat CD&V haar eigen minister vernederen door coalitiepartij N-VA? Kennen het masochisme en de zelfvernietigingsdrang van de christendemocraten dan helemaal geen grenzen?

N-VA heeft een verzwakte prooi geroken, jaagt haar op en staat op het punt haar te verscheuren. Open VLD, verveld tot de belastingpartij (althans voor de zakken van de modale Vlaming) bij uitstek, pijnlijk geïrriteerd door het etiket 'Turteltaks' op haar blauwe rug, jaagt bloeddorstig mee. En uiteraard huilen rood en groen uit volle borst mee.

Die prooi is de beminnelijke en charmante Joke Schauvlieghe. Ze ziet er fragiel en kwetsbaar uit. Lijkt niet geschikt voor de brute politieke stiel (wat een verschil met machtsbeluste carrièrevrouwen,harde tantes als Homans en Turtelboom) . Wekt gevoelens van sympathie en bescherming op. En toch heeft Schauvlieghe al een behoorlijk lange staat van dienst als Vlaams minister.

Enkele jaren geleden had ik een toevallige ontmoeting en een gesprekje met haar en haar man, ergens in Limburg in een taverne waar ze tijdens enkele dagen vakantie een hapje kwamen eten, samen met hun schattige kinderen. Een onopvallend gezinnetje. Geen druktemakers. Eerder timide. Vriendelijk. In voor een babbel.

Wellicht voelt Joke zich veel beter in haar vel in de geborgenheid van haar gezin dan op het spreekgestoelte van het parlement. Misschien is het politieke bedrijf toch niet haar echte biotoop. Maar ik denk dat ze haar job doet met heel veel plichtsbesef. En waarschijnlijk kan ze niet op tegen meer gehaaide en brutale coalitiegenoten, die zo veel mogelijk budgetten voor zich opeisen en haar niet veel meer dan wat kruimels gunnen.

Daarom is het onbegrijpelijk dat CD&V toelaat dat er op zo'n agressieve manier met haar minister omgesprongen wordt. Duidelijke steun en hulp van haar partij krijgt ze niet. Wanneer zegt Beke onomwonden: 'Stop!'? Dat had hij overigens al lang moeten doen.

CD&V, als je nog een greintje zelfrespect hebt: RED JOKE!

28-10-2015 om 13:48 geschreven door Gust Adriaensen