Maarten Boudry is wetenschapsfilosoof aan de UGent. In een opiniestuk in De Standaard betoogt hij dat de zelfkastijding in tijden van terreur , al te vaak een gecamoufleerde beschuldiging van de ander is. ‘Stop je hand niet in andermans boezem’, adviseert Boudry.

En wat doet onze wetenschapsfilosoof drie kolommen lang? Hij steekt vol ijver zijn hand in de boezem van theoloog Frans Van Looveren. Hij wijst beschuldigend naar Jan Blommaert. Hij hekelt Joost Vandecasteele. Hij legt David Van Reybrouck over de knie. Hij schopt collega-filosoof Ignaas Devisch tussen de benen.

De enige conclusie is dat Maarten Boudry, wetenschapsfilosoof aan de UGent, er heilig en dus superieur van overtuigd is, dat hij Maarten Boudry, de enige in dat bonte gezelschap is, die niet zwelgt in de eigen morele goedheid, die zich niet bezondigt aan een ordinair zondebokdenken.

Wat Boudry over anderen denkt, en dat is niet fraai, maakt hij dus wel heel duidelijk. Wat hij aan gedachten in zichzelf en vanuit zichzelf heeft, komen we evenwel spijtig genoeg niet te weten.

Drie kolommen om te betogen dat hij het schijnheilige spel van ‘de anderen’ wel door heeft. Maar niks, rien, nothing, nichts, van Boudry zelf om daartegenover te stellen, dat is toch bijzonder teleurstellend voor een wetenschapsfilosoof.

Of biedt de logica een oplossing om enigszins zicht te krijgen op de nog jonge boezem van Maarten?

'WIJ zijn nihilistisch, neoliberaal, racistisch':

Ofwel is het 'wij' dat Van Looveren en co. gebruiken, toch geen hypocriete, gecamoufleerde beschuldiging van de ander, en erkent dus ook de grote Gentse wetenschapsfilosoof Maarten Boudry, elementen van nihilisme, neoliberalisme en racisme, in zichzelf.

Ofwel bedoelen die schijnheilige hufters zoals filosoof Devisch en co., met 'wij', met 'onze westerse cultuur', in de eerste plaats 'zij', 'de anderen', onder wie dus ook Maarten Boudry. Dat is overigens wat Boudry met grote zekerheid beweert.

En dan zijn er weer minstens twee mogelijkheden. Boudry veegt die schijnheiligaards de mantel uit omdat ook hijzelf tot de moreel superieuren wil behoren of zich nog verhevener voelt, 'ze zien de balk niet in de eigen ogen maar wel de splinter in die van anderen'. Ofwel is hij woedend omdat de overwegingen van Van Looveren, Blommaert, Vandecasteele, Van Reybrouck en Devisch, hem in een spiegel doen kijken. En in die spiegel ziet hij, misschien tot zijn afgrijzen en angst, balken van racisme, neoliberalisme en vooral de gapende leegte van het nihilisme en het scepticisme.

26-11-2015 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

De bekering van Jan Jambon: van republikein tot royalist

Tot voor hij minister in Zijne Majesteits Regering werd, liet Jan Jambon er geen twijfel over bestaan. Helemaal in de lijn van de statuten en het streven van zijn partij, nl. de oprichting van een republiek Vlaanderen, stelde hij resoluut: 'Ik ben een republikein in hart en nieren!'

Sindsdien is er veel water door het Schijn en de Schelde gevloeid en gaat Jambon, zoals het een federale minister past, geregeld op de koffie bij Filip.

Wat meer is, de republikein die hij was, heeft erg waarderende woorden over voor koning Filip en automatisch dus ook voor het koningschap. Dat bleek nog maar eens toen bekend raakte dat onze koning er bij zijn koninklijke collega in Marokko op aangedrongen had dat de Marokkaanse veiligheidsdiensten nog nauwer zouden samenwerken met de Belgische. Die demarche van de vorst, kon minister Jambon echt wel erg appreciëren.

Het zou me niet verbazen dat bij een volgende lintjesregen, Jan Jambon in de prijzen valt. De adellijke titel van baron misschien?

Jan baron Jambon van Brasschaat? Zou niet slecht klinken.

25-11-2015 om 14:06 geschreven door Gust Adriaensen

Theoloog Frans Van Looveren in De Standaard:

'Het nihilisme van de moslimjongeren in de schoolbanken, is ook het nihilisme van onze westerse cultuur in de eenentwintigste eeuw, een nihilisme dat nu in ons eigen gezicht explodeert.

Alleen een langzame evolutie kan een fundamentele uitweg bieden. Een traag en grondig denkproces met veel moed om de hand in eigen boezem te steken, om ten volle te begrijpen hoe onze cultuur, met als onderdeel ook het jonge moslimgeweld, kon worden wat ze geworden is.

Die reflectie moet, wat mij betreft, tot zeer diep in het verleden teruggaan, tot en met de joods-christelijke traditie.

Ten onrechte is het de laatste decennia bon ton geworden om de geschiedenis te laten beginnen in de tweede helft van de achttiende eeuw, terwijl de crisis juist wijst op de onmacht van de verlichting om mensen motieven te geven om te leven.'

24-11-2015 om 08:25 geschreven door Gust Adriaensen

De Heilige Stoel

BOODSCHAP VAN PAUS FRANCISCUS
VOOR DE WERELDDAG VAN DE MIGRANT
EN DE VLUCHTELING 2016
[17 januari 2016]

“Migranten en vluchtelingen interpelleren ons.
Het antwoord van het Evangelie van de barmhartigheid”

Beste zusters en broeders !

In de bul die het buitengewoon Jubeljaar van de Barmhartigheid instelt, heb ik eraan herinnerd dat « er momenten zijn waarop wij, sterker dan anders, opgeroepen worden om onze aandacht te vestigen op de barmhartigheid, zodat ook wij een duidelijk teken zouden worden van de wijze waarop de Vader handelt ». (Misericordiae Vultus, n.3).

De liefde van God wil iedereen bereiken. Iedereen die de omhelzing van de Vader ontvangt, verandert zelf in een mens met open armen, die anderen omhelst. En daardoor gaat iedereen beseffen dat hij of zij bemind is als zoon of dochter. Zo « weet iedereen zich thuis » in de ene grote mensenfamilie. Gods aandacht als Vader is even welwillend tegenover iedereen, net zoals een herder aandacht heeft voor al zijn schapen alhoewel hij toch veel gevoeliger is voor de noden van het lam dat gekwetst is, uitgeput of ziek. Zo heeft Jezus Christus ons gesproken over de Vader. Zo maakt Hij ons duidelijk dat de Vader zich ontfermt over de fysiek of moreel gekwetste mens ; méér zelfs : hij zegt dat hoe zwaarder de omstandigheden zijn, des te efficiënter de Vader zijn goddelijke mededogen openbaart.

Momenteel nemen overal in de wereld de migratiestromen toe. Vluchtelingen en alle mensen die hun vaderland ontvluchten interpelleren zowel indidivuele burgers als samenlevingen en stellen hun gebruikelijke manier van leven op de proef. Af en toe verstoren zijn de sociale en culturele context waarin ze terecht komen. Meer en meer zijn er slachtoffers van geweld en armoede die - wanneer ze hun land ontvluchten om elders hun droom op een beter leven te realiseren - onderweg uitgebuit worden door mensensmokkelaars. Als ze misbruiken en tegenkantingen toch doorkomen, moeten ze dikwijls nadien weerstand bieden tegen een klimaat van vrees en latente verdachtmakingen. Finaal worden ze dan nog geconfronteerd met onthaaltoestanden zonder duidelijke normen, met een groot gebrek aan een integratiepolitiek op korte of lange termijn die ieders rechten en plichten respecteert.

Meer dan in het verleden schudt het Evangelie van barmhartigheid het geweten van de mens dooreen. Het verhindert dat men zich went aan andermans lijden. Dit Evangelie trekt sporen die, geïnspireerd door de theologale deugden van geloof, hoop en liefde, concreet worden in spirituele en lichamelijke werken van barmhartigheid.

Die vaststellingen brengen mij ertoe de Werelddag van de Migrant en de Vluchteling 2016 te wijden aan het thema : « Migranten en vluchtelingen interpelleren ons. Het antwoord van het Evangelie van de barmhartigheid ». Migratiestromen zijn voortaan een structurele realiteit. De allereerste vraag die zich dan opdringt gaat over de manier waarop wij de urgentiefase achter ons laten om ruimte te scheppen voor programma’s die inspelen op de oorzaken van migratie, met alle veranderingen die daarmee gepaard gaan en met de impact van nieuwe mensen op samenlevingen en volkeren. Elke dag interpelleren dramatische gebeurtenissen van miljoenen mannen en vrouwen de Internationale Gemeenschap : want telkens duiken er op zoveel plaatsen in de wereld onaanvaardbare humanitaire crisissen op. Onverschilligheid en zwijgen leiden tot medeplichtigheid. Wij worden medeplichtig wanneer we enkel als toeschouwer blijven kijken naar mensen die sterven door verstikking, ontbering, geweld en verdrinking. Of die gebeurtenissen nu groot, héél groot of zeer klein zijn is bijzaak : want telkens gaat het over tragedies. En het blijft een tragedie, ook wanneer er slechts één enkel mensenleven verloren gaat.

Migranten zijn onze broeders en zusters. Zij zoeken een beter leven. Zij willen weg uit armoede en honger. Zij hebben hun buik vol van uitbuiting en van de onrechtvaardige verdeling van de goederen van deze wereld die rechtvaardig en eerlijk verdeeld zouden moeten worden onder alle mensen. Is het immers niet zo, dat iedereen verlangt zijn of haar levensomstandigheden te verbeteren ? Willen we niet allemaal het recht verwerven op een eerlijk en billijk welzijn dat wij kunnen delen met wie ons dierbaar is ?

In deze fase van de geschiedenis, die zo sterk getekend is door migratie, is identiteit geen tweederangs kwestie. Wie migreert wordt feitelijk genoopt bepaalde trekken van zijn of haar persoon te veranderen. En ook wie onthaalt wordt gedwongen te veranderen, zelfs al wil men dit niet. Vandaar de vraag : hoe kunnen wij die veranderingen beleven zodat ze geen hinderpaal maar integendeel een kans worden voor een authentieke menselijke, sociale en geestelijke ontplooiing ? Hoe kunnen die veranderingen de waarden bevorderen die de mens méér mens maken en hem of haar in een juiste verhouding brengen tot God, tot de anderen en tot de schepping ?

De aanwezigheid van migranten daagt de samenlevingen die hen onthalen serieus uit. Ze moeten omgaan met nieuwe situaties die schadelijk kunnen worden wanneer de dingen niet correct worden aangepakt en geregeld. Hoe kunnen we er dus voor zorgen dat de integratie van mensen een wederzijdse verrijking wordt, nieuwe perspectieven opent voor de gemeenschappen en het gevaar voor discriminatie, racisme, extreem nationalisme en vreemdelingenhaat voorkomt ?

De Bijbelse openbaring dringt erop aan de vreemdeling te verwelkomen. De Schrift zegt dat wij zodoende de deur naar God openen en dat wij in het gelaat van de andere de trekken van Christus zelf zien. Veel instellingen, verenigingen, bewegingen, geëngageerde groepen, diocesane, nationale en internationale organisaties ervaren die ontmoetingen met vreugde, als een wonder, als een feest, als een uitwisseling en een solidariteit. Zij hebben het woord van Jezus Christus herkend wanneer Hij zegt : « Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop » (Openbaring 3,20). Maar ondertussen neemt het aantal debatten toe rond de voorwaarden en de inperking van het onthaal van migranten. We zien dit gebeuren zowel op het niveau van de nationale politiek als binnen sommige parochiegemeenschap-pen die hun traditionele rust bedreigd zien.

Hoe kan de Kerk die vragen opnemen ? Wat kan zij anders doen dan zich te inspireren aan het voorbeeld en aan de woorden van Jezus Christus ? Het antwoord van het Evangelie is barmhartigheid, mededogen, erbarming.

Barmhartigheid is op de eerste plaats een geschenk dat God zichtbaar maakt in zijn Zoon : Gods erbarmen wekt inderdaad gevoelens op van vreugde en dank. Want zij biedt hoop op het mysterie van de verlossing in het bloed van Christus. Bovendien voedt en sterkt zij de solidariteit jegens de naaste als het onmisbaar antwoord op de gratuïte gave van Gods liefde die « in ons hart is gestort door de Heilige Geest » (Rom 5,5). Overigens is elke mens verantwoordelijk voor zijn of haar buurvrouw en buurman : wij zijn de behoeders van onze broeders en zusters, waar zij ook leven. Goede contacten onderhouden en de vooroordelen en vrees ten aanzien van de andere overstijgen zijn essentiële ingrediënten opdat een cultuur van ontmoeting vrucht zou dragen. Men moet niet enkel bereid zijn om aan de andere te geven. Men moet ook bereid zijn om van de andere te ontvangen. Gastvrijheid lééft inderdaad vanuit die wisselwerking tussen geven en ontvangen.

In dat perspectief is het belangrijk migranten niet enkel te zien in functie hun wettig of onwettig statuut. Het is belangrijk hen te zien als mensen die in hun waardigheid beschermd moeten worden. Zo kunnen zij ook bijdragen aan de vooruitgang en aan het algemeen welzijn. Dit geldt in het bijzonder wanneer zij op een verantwoordelijke manier hun plichten waarnemen jegens de mensen en de samenleving die hen onthalen en dankbaar het geestelijk en matierieel patrominium van het gastland eerbiedigen, aan de wetten gehoorzamen en de lasten van een samenleving helpen dragen. Migratie mag men niet herleiden tot haar politieke en normatieve dimensie of tot haar economische gevolgen of tot een kwestie van vreedzame coexistentie van culturen op een territorium. Die aspecten vervolledigen de verdediging en de promotie van de menselijke persoon, de cultuur van ontmoeting, de eenheid onder volkeren wanneer het Evangelie van barmhartigheid een inspiratie en een aanmoediging is om wegen te ontwikkelen die heel de mensheid vernieuwen en veranderen.

De Kerk staat aan de kant van allen die ieders recht op een menswaardig leven verdedigen, op de eerste plaats door het recht te vrijwaren dat mensen niet gedwongen worden te emigreren en dat zij kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van hun eigen land. Dit proces vereist in eerste instantie dat landen en regio’s waaruit mensen vluchten en migreren geholpen moeten worden. Het betekent dat solidariteit, ontwikkelingssamenwerking, internationale wederzijdse afhankelijkheid en een rechtvaardige verdeling van de goederen de fundamentele elementen zijn om op een beslissende manier en in de diepte te werken in de regio’s waar migratiestromen starten. Dit moet de onevenwichten opheffen die mensen dwingen om collectief of individueel weg te trekken uit hun natuurlijke habitat en uit hun cultureel milieu. In ieder geval moet in een zo vroeg mogelijk stadium een halt toegeroepen worden aan armoede, geweld en vervolging die mensen tot vluchten aanzetten. De publieke opininie moet daarover correct geïnformeerd worden om te voorkomen dat er onnodige vrees onstaat en dat er allerhande speculaties over migranten de ronde doen.

Vandaag kan niemand beweren niet geschokt en geïnterpelleerd te zijn door nieuwe vormen van slavernij waarbij criminele organisaties mannen, vrouwen en kinderen kopen en verkopen en hen dwingen te werken in de bouwsector, in de landbouw, in de visserij en in andere marktsegmenten. Hoeveel minderjarigen worden er vandaag niet door gewapende milities ingelijfd als kindsoldaat ! Hoeveel mensen worden slachtoffer van orgaanhandel, verplicht te bedelen, seksueel uitgebuit ! Vluchtelingen willen aan die absurde criminaliteit ontkomen. Zij doen een beroep op de Kerk en op de mensengemeenschap zodat ook zij, in de uitgestoken hand die hen onthaalt, het gelaat van God kunnen ontmoeten, « de Barmhartige Vader, de God van alle vertroosting » (2Kor 1,3).

Beste zusters en broeders migranten en vluchtelingen ! In de kern van het Evangelie van de barmhartigheid wordt de ontmoeting en het onthaal van de andere verbonden met de ontmoeting en het onthaal van God : iemand ontvangen is God zelf ontvangen. Laat niet toe dat iemand jullie hoop en levensvreugde steelt. Zij liggen gebed in jullie ervaring van Gods erbarmen die zichtbaar wordt in de mensen die jullie onderweg onmoeten ! Ik vertrouw jullie toe aan de Maagd Maria, de moeder van migranten en vluchtelingen, en aan de heilige Jozef. Beiden hebben de bittere vlucht naar Egypte doorgemaakt. Ik vertrouw jullie ook toe aan de mensen die hun tijd, energie en capaciteiten wijden aan de pastorale en sociale hulp van migranten.
Van ganser harte schenk ik aan allen mijn apostolische Zegen.

Gegeven in het Vaticaan, op 12 september 2015,
gedachtenis van de heilige naam van Maria
Franciscus
© Copyright - Libreria Editrice Vaticana
© Nederlandse vertaling – Bisschoppelijke Commissie Pro Migrantibus, België

23-11-2015 om 16:51 geschreven door Gust Adriaensen

Albert Camus, 1913-1960, auteur van 'De vreemdeling' en 'De pest', schrijft in 1946:

'De meeste mensen, behalve de gelovigen, hebben geen enkele toekomst. En een leven zonder vooruitzicht, zonder plannen, zonder vooruitgang, is het niet waard geleefd te worden.'

22-11-2015 om 08:11 geschreven door Gust Adriaensen

X/27
Vrijdag 20 november 2015

Rozen van vrouwen

De fraters besteden ’s morgens na het gebed een tijd aan theologische opleiding maar de rest van de voormiddag en gans de namiddag wordt er gewerkt in de kaarsenfabriek. De machines zijn nu ongeveer in orde en samen met twee arbeiders kunnen er dagelijks toch al meerdere duizenden kaarsen gemaakt worden. Dit willen we met nog andere arbeiders uitbreiden. Een decennia oude, krakkemieke motor, die gerepareerd werd, zorgt voor elektriciteit als er overdag stroomonderbreking is. Het is heerlijk zo te kunnen samenwerken met arbeiders (een christen en een moslim) in een goede verstandhouding, zonder verpletterd te worden onder allerlei belemmerende wettelijke verplichtingen en vakbondseisen. Op vrijdag, een schoolvrije dag, brengen ze hun kinderen mee en die komen dan op de middag, samen met de fraters soms nog mee naar de eucharistie. De bedoeling is dat wij stilaan weer zelfbedruipend zouden worden en tegelijk aan zo veel mogelijk mensen werk kunnen verschaffen. Geen gemakkelijke opgave. Het Syrische pond is sinds het begin van de oorlog 8 X minder waard!

Van een ietwat andere aard is de cursus sierkaarsen maken. Een 20-tal vrouwen nemen nu daaraan deel onder leiding van een zuster. Het zijn eenvoudige volksvrouwen, die we trachten uit hun eenzaamheid te halen. Ze leren o.m. hoe je sierkaarsen kunt maken, o.a. kaarsen die als een roos openbloeien. Prachtig. En zelf zijn ze enthousiast omdat ze het klaar kunnen krijgen met de meest eenvoudige middelen. Als we in het atelier eens op bezoek gaan, is het een gekwetter van belang en ieder wil haar kunstwerkjes laten zien. Ondertussen vertelt elkeen haar grote en kleine zorgen: een man die blind of ziek is, kinderen die gehandicapt zijn ... Hoewel het allemaal moslimvrouwen zijn, staan ze erg open voor het christelijk geloof. En dan die opmerkelijke uitspraak van een vrouw die bij het zien van het kruis in de werkplaats spontaan zei: “Dat kruis zal ons beschermen”. Deze “rozen van vrouwen” kunnen meehelpen om de mentaliteit van het dorp Qâra, dat oorspronkelijk een smokkeldorp was met veel illegale praktijken, om te vormen tot een gezonde, samenleving, bewust of onbewust doordrongen van een christelijke geest.

Hartelijk dank

We hebben vorige week een oproep gedaan voor de resterende 5000 € die nog moesten betaald worden voor verzending van een container en voor de aanschaf en verzending van 4 minibusjes. We hebben ze ruimschoots gekregen, waarvoor hartelijk dank. Ondertussen is moeder Agnes-Mariam bezig, samen enkele internationale organisaties de derde “hospitainer” te bekomen. De eerste staat in Homs, de tweede in Daraa en deze derde is bedoeld voor Idlib (waar de Russen gisteren flink wat terroristen hebben opgeruimd). Het zijn schitterende mobiele hospitalen met alles er op en er aan. Natuurlijk zeer kostbaar maar wel noodzakelijk. Ondertussen kunnen we dus deze vier minibusjes, omgebouwd voor ziekenvervoer naar plaatsen brengen waar ze het meest nodig zijn. Uiteindelijk is dit allemaal mogelijk omdat er mensen zijn met een hart en een meeleven. Rabindranath Tagore, de “Bengaalse nachtegaal”, vertelt van een bedelaar. Toen de koninklijke koets in zijn straat kwam stapte de koning uit. In plaats van iets te geven stak hij zijn had uit. De bedelaar grabbelde verbouwereerd in zijn knapzak, haalde er een korreltje rijst uit en gaf het aan de koning. En het verhaal eindigt aldus: hoe bitter weende ik toen ik ’s avonds mijn knapzak opende en zag dat er een korreltje goud in lag. Moge God het ook u overvloedig vergelden met gouden gaven.

De islamizatie van Europa op kruissnelheid

Van de paar miljoen vluchtelingen die de Europese landen binnen stromen is 80 % moslim en 30 % terrorist. De systematische islamizatie komt nu in een hogere versnelling. Het is goed solidair te zijn met de slachtoffers van Parijs, maar vergeten we dan ook de anderen niet. Frankrijk steunt al van 2011 terroristische groepen in Syrië en helpt hen om aanslagen te plegen en de regering omver te werpen. Hun vlag, nl. van de Franse kolonisatie (groen, wit, zwart en 3 rode sterren) heeft jaren in Syrië op vele plaatsen gewapperd om het rijk van de chaos aan te kondigen. De grootste leveranciers van terroristen (Saoedi-Arabië, Qatar, Turkije) blijven nog steeds de bevoorrechte vrienden van Frankrijk. (Volgens oud-politicus Philippe de Villiers, die nu een bestseller over de Franse politiek schreef, is Frankrijk in feite opgekocht door Saoedi-Arabië en Qatar!). En nu komt Frankrijk ineens de terroristen verslaan? Dat Hollande en al die andere Don Quichotes eens luisteren naar de Syrische president die Frankrijk oproept een wat meer realistische politiek te voeren. Wie in Syrië niet samenwerkt met de Syrische regering, Rusland en Iran, blijft terroristen steunen en krijgt vroeg of laat het deksel op de neus. Een Vlaams spreekwoord zegt: wie een put graaft voor een ander valt er zelf in. In zijn recente toespraak tot de UNO vroeg president Poetin aan de westerse landen: “Weten jullie wel wat jullie gedaan hebben?” Neen, dat willen ze niet weten. De terroristen hier worden vanuit 40 landen gesteund, waaronder landen van de G 20! En denk je echt dat die bebaarde mannen (en tot de tanden gewapende vrouwen) braaf aan de leiband blijven lopen van hun broodheren?

Is de droom van het “Grote Israël” eindelijk voorbij?

Een van de voornaamste oorzaken van de oorlogen in het Midden Oosten, al meer dan een halve eeuw, is de zionistische droom van het “Grote Israël” van de Nijl tot de Eufraat. In feite omvat dit plan Israël en Palestina, Libanon, het grootste deel van Syrië, Irak, Saoedi-Arabië en west Egypte. Dit was het doel van de zionisten vanaf het begin. Ondertussen moest Israël een zuiver joodse staat trachten te worden, waarin geen vreemdeling welkom is. Zo werd het Palestijnse grondgebied steeds meer ingepalmd met een muur die meer dan tweemaal zolang is als de eigenlijke grens. Palestijnen werden verjaagd, uitgemoord en voor de overblijvenden werd een menswaardig leven onmogelijk gemaakt. Wanneer VN resoluties bepaalden dat de Palestijnen recht hadden om terug te keren naar hun have en goed en daarvoor ook een vergoeding moeten krijgen, zorgden de zionisten er voor dat alle Arabische elementen van die plaats verwoest waren en omgevormd tot een joods dorp. En toch bleven de Palestijnen weerstand bieden en hun rechten opeisen. Vanaf het begin zorgde David Ben Gourion, de eerste Israëlische eerste minister in 1948 voor een stevige rechtvaardiging, zodat het plan onopvallend en geleidelijk zou gerealiseerd kunnen worden. Naar buiten uit, moest in de algemene opinie de overtuiging gebeiteld worden alsof heel de wereld er op uit is het totaal weerloze joodse volk te vernietigen. In het land zelf moest Israël ondertussen ongemerkt een militaire supermacht uitbouwen die . alle anderen kon verslaan. En zo is het nog steeds. Hiermee hebben alle zionistische regeringen in feite de onschatbare waarde van het joodse geloof vernietigd en de kostbare bijbelse erfenis van Israël verloochend. Ze hebben hun eigen, werelds militair messianisme uitgebouwd met oorlogen en onderdrukking. Het teken van hun ontrouw en afgodendienst is de majestueuze vrijmetselaarstempel in Jeruzalem tegenover de het Hoger Gerechtshof. Nagenoeg alle rabbi’s voor WO II hebben tegen de zionistische ontsporing heftig geprotesteerd, zoals nu nog rabbi’s en joodse gelovigen blijven doen (www.nkusa.org: Jews united against zionisme). Ook de Grieks orthodoxe aartsbisschop van Jeruzalem, Mgr. Atallah Hanna, is hierover duidelijk: “Ik zeg en blijf herhalen dat het zionisme en Daech twee kanten zijn van dezelfde munt. En met Daech bedoel ik alle terroristische, barbaarse en bloeddorstige groepen waarvan we overtuigd zijn dat ze een Amerikaans-Israëlische creatie zijn met het doel het Arabische vaderland te vernietigen om Israël te dienen. Zij willen alles vernietigen wat beschaving, menselijk of schoon is. Wie profiteert van deze slachtingen en volksverplaatsingen?” (La jeunesse palestinienne dit NON à l’occupation et au racisme, mondialisation.ca, 18 oktober 2015). Hij klaagt de mediamanipulatie aan van de zionistische lobbies, die de gerechtvaardigde zelfverdediging van het Palestijnse volk telkens weer in een negatief daglicht plaatsen en hij besluit: “Wij zijn allen slachtoffer van het terrorisme van het zionistische regime”.

Op de conferentie “Vrede voor Israël” te Tel-Aviv heeft de Israëlische president Reuven Rivlin eindelijk de stok in het hoenderhok gegooid. Hij die eens de woordvoerder van de extreme zionisten was, verklaarde nu: “Vergeet de droom van het Grote Israël en weet dat de Palestijnen voor altijd de bewoners van dit land zullen zijn en altijd onze geburen zullen blijven. Het is dus nodig dat we vrede met hen sluiten”. Hij verwijt alle regeringen dat ze zich vanaf het begin vergist hebben. De linksen wilden een radicale scheiding met de Palestijnen, de rechtsen wilden het land alleen voor zich. We hebben niet alleen ons doel niet bereikt, zegt hij, maar de weerstand in het land en internationaal is alleen maar sterker geworden. Zijn besluit: we moeten de apartheid afschaffen en het Palestijnse volk in zijn rechten herstellen. Uiteraard werd hij al meteen met de dood bedreigd door extremistische zionisten. Hij is echter niet bekommerd om zichzelf, zegt hij, maar om Israël. Als de zionisten hun droom zouden opgeven en vrede sluiten met de Palestijnen, zou dit de grootste bijdrage zijn aan hun eigen volk en aan de vrede in het Midden-Oosten. En als Israël zijn terrorisme afzweert, zal niemand Israël kwaad doen. Ondertussen heeft de 17e algemene vergadering van de UNO vorige dinsdag een ontwerptekst opgesteld waarin gevraagd wordt dat Israël zijn onwettige bezetting van de Syrische Golan onmiddellijk opgeeft. Deze ontwerptekst werd met een overweldigende meerderheid aanvaard. Er was één tegenstem: Israël. De Iraanse generaal Hossein Salami vertelde woensdag dat de vier oorlogen die de VS en hun vazallen in de regio hebben ontketend, niet kunnen beletten dat de zionistische droom van de herschikking van het Midden Oosten mislukt, terwijl ze in eigen huis een grotere onveiligheid hebben gecreëerd dan ooit voorheen. “Jezus liet zijn blik over de stad Jeruzalem gaan en weende over haar” (Lucas 19, 41). Laten we bidden om vrede voor Jeruzalem, voor het Midden-Oosten en voor de hele wereld. Dat geen menselijk rijk maar dat Gods Rijk mag komen.

Van het “verlangen” naar de “zondebok” (II)

Vorige week hebben wij de persoon van René Girard al voorgesteld. Deze zo pas overleden Frans-Amerikaanse cultuurfilosoof, is een erg originele denker. In Frankrijk werd hij vanuit universitaire hoek ofwel genegeerd ofwel zwaar bekritiseerd, zowel om zijn opvattingen over de menselijke samenleving als over zijn puur wetenschappelijke verdediging van de christelijke openbaring. Wel werd hij opgenomen in de prestigieuze Académie Française. In het buitenland hebben echter niet minder dan zes universiteiten hem een doctoraat honoris causa aangeboden, nl. Amsterdam, Innsbruck, Antwerpen, Padoea, Montréal en St Mary’s University and Seminary Baltimore. Hij werd ook erkend als Guggenheim Fellow en twee van zijn werken werden bekroond. Verwacht niet dat ik hier in enkele regeltjes een volledig beeld van zijn werk kan geven. Toch doe ik mijn best om een kort en goed inzicht te bieden. Het werk van Girard kan mogelijk verbeterd en zeker aangevuld worden. Naar onze bescheiden mening echter bevat het veel waardevols om onze samenleving én de omvormende waarde van het christelijk geloof beter te begrijpen.

Het nabootsend verlangen

Zijn vertrekpunt is het menselijk verlangen. Ons verlangen, aldus Girard, is niet authentiek. Wij denken dat we naar iets verlangen maar dat is een illusie. In feite nemen we gewoon het verlangen van een ander over. We verlangen wat een ander verlangt. Zet vijf kinderen in een lege ruimte en plaats vijf identiek dezelfde speelgoed autootjes in hun midden. Wat gebeurt er? Binnen de kortste tijd is er onenigheid, omdat kind A het derde autootje heeft genomen en kind B wilde nu juist dat autootje hebben. Kind B verlangt wat kind A verlangt. Doordat het derde autootje genomen werd, kreeg dit autootje meer waarde. Toch zijn alle autootjes gelijk. En doordat een ander kind dit nu ook wil, krijgt het autootje eveneens meer waarde voor het eerste kind. R. Girard spreekt van “nabootsend verlangen” en noemt het “mimesis” (Gr. nabootsing). Aristoteles had al opgemerkt dat de mens het meest tot navolgen geneigd is.

Copernicus heeft de mensheid een kosmologische ontnuchtering bezorgd. Terwijl iedereen dacht dat onze aarde het centrum van het heelal was, maakte hij duidelijk dat we slechts zo iets zijn als een tweederangs planeet in een zesderangs melkweg. Hierbij mogen we echter niet vergeten dat onze aarde toch wel het geestelijk centrum van het heelal blijft, daar waar Jezus Christus verlossing gebracht heeft. Ch. Darwin zorgde voor een biologische ontnuchtering door aan te tonen dat wij biologisch verrassend vele gelijkenissen hebben met de dieren. En hierbij mogen we niet vergeten dat wij door ons bewustzijn absoluut uniek zijn en oneindig in waardigheid boven de dieren verheven, al wordt dit door velen genegeerd. S. Freud bezorgde de mensheid een psychologische ontnuchtering door aan te tonen dat achter onze woorden en daden soms veel meer schuil gaat dan we graag aannemen. Deze laatste twee kregen in de openbare opinie veel meer aandacht dan ze verdienden. De diepste hunkering in ieder mens, naar het absolute geluk en naar God, wiens beeld hij in zich draagt, heeft Freud met zijn verwrongen godsbeeld nooit ontdekt en zijn volgelingen evenmin. Hij bleef halverwege hangen bij de seksuele frustraties. R. Girard zorgt nu voor een ontnuchtering van ons hart, nl. de onechtheid van onze verlangens en het geweld dat uit de slechte navolging kan voortkomen. De goede kant van de navolging is dat we daardoor in staat zijn ons aan te passen, onze eigenheid en onze cultuur op te bouwen. En zo is er ook een goede navolging mogelijk (waarover volgende keer).

De collectieve uitdrijving van een “zondebok”

Heel onze samenleving is doordrongen van dit nabootsend verlangen, vanaf de wapenwedloop over de economie met haar concurrentieslag en het dagelijkse leven. Mensen kopen in grootwarenhuizen veel dingen omdat anderen die aanprijzen of verlangen. En thuis gooien ze er veel van in de vuilbak omdat ze die niet nodig hebben. Auto’s, dagelijkse gebruiksvoorwerpen, voedingswaren ... worden aangekocht omdat ze door anderen zijn aangeprezen, gekocht of gebruikt. Of kijken we naar de mode en de kleding. Het gaat niet om mooie of praktische kleding, maar om de waardering die de hogepriesters van de mode daaraan geven. Praktisch zou zijn dat de mode nu lang is en daarna iets korter en dan weer iets korter, zodat je alle kleding kunt aanpassen en verder gebruiken. Al zijn we geen bezoeker van de modeshows, we stellen duidelijk vast dat het zo helemaal niet gaat. Mensen dragen die bepaalde kleding, omdat het de mode is, al is ze oerlelijk of onpraktisch.

Ons nabootsend verlangen is tevens een bron van conflicten. De ander, wiens verlangen geïmiteerd wordt, is aanvankelijk een model, maar kan vlug een rivaal worden. We zijn er jaloers op. Hoe dichter men bij elkaar leeft, hoe groter de rivaliteit kan worden. Rivaliteit uit zich in geweld en het geweld kan besmettelijk worden voor heel de samenleving. R. Girard spreekt van een “mimetische crisis”. Het geweld dat zich uitbreidt tot een gevecht van allen tegen allen, vormt zich geleidelijk om tot een strijd van allen tegen één. Hierbij wordt willekeurig een schuldige, een slachtoffer, een zondebok aangeduid. Het is meestal iemand die verschilt van de anderen, een vreemdeling, een zonderling, een kwetsbare, een gehandicapte. Deze wordt beschouwd als zijnde voorbestemd om slachtoffer te zijn. De samenleving keert zich nu massaal tegen deze persoon om hem/haar te eliminerenen. De “massa”, als destructieve kracht, voert de executie eensgezind uit. Allen worden gelijk in geweld. De “zondebok” wordt geslachtofferd, gestenigd, van de rotsen geduwd, verbrand, .. Iedereen is akkoord en doet mee, niemand heeft een persoonlijke band met het slachtoffer en niemand voelt zich persoonlijk schuldig voor deze moord.

Alle archaïsche culturen geven ons hiervan duidelijke voorbeelden. Ze hebben allen een religieuze oorsprong en zijn gebouwd op het offer, nl. deze moord. Het geldt voor Oedipoes en Thebe evenzeer als voor Remus en Romulus en de stichting van Rome. R. Girard legt uit dat de uitschakeling van de zondebok uiteindelijk een vorm van zelfverdediging is waardoor de samenleving zich tracht te beschermen tegen een algehele zelfvernietiging. Aanvankelijk zijn het mensen die als slachtoffer worden uitgekozen, later worden het dieren. De collectieve moord op de zondebok is een uitlaatklep, waardoor de rust tijdelijk terugkeert. Het slachtoffer wordt beschouwd als de schuldige van al het kwaad, maar wordt tegelijk vergoddelijkt, gesacraliseerd, omdat het blijkbaar in staat is geweest de rust in de samenleving te herstellen. Wanneer het geweld in de samenleving weer toeneemt, wordt de moord op de zondebok in riten herdacht en gevierd als een sacraal offer. Etnologen hadden al opgemerkt dat het religieuze, het offer en de rituele vieringen de oorsprong vormden van alle heidense culturen.

Vanaf het derde groot werk van R. Girard (“Des choses cachées depuis la fondation du monde”, 1978) kreeg hij in Frankrijk plots veel belangstelling. Later bleek dat vele wetenschappers verwacht hadden dat Girard nu het christelijk geloof zou onthullen als het toppunt van een archaïsche, heidense godsdienst, gebouwd op het meest gruwelijke offer, dat in rituelen gevierd wordt. Toen bleek dat hij de bijbelse en evangelische openbaring begreep als de onovertroffen en definitieve ontmaskering van alle heidense offers en als het begin van een geheel nieuwe wereldorde, verdween meteen de belangstelling voor zijn werk. En hier begon juist onze aandacht. Jezus openbaarde op onovertroffen wijze de vervuilde bronnen van alle menselijke beschavingen en vervulde zo psalm 78, 2: “Ik zal openbaren wat verborgen is geweest vanaf de grondvesting der wereld” (Matteus 13, 35). Daarover hopen we volgende keer een bezinning te geven.

P. Daniël

21-11-2015 om 09:32 geschreven door Gust Adriaensen

De Standaard ruimt plaats in voor een artikel 'Het gevaar van de waarheid', van een meneer Bedert, die van mening is dat de georganiseerde religie, de Kerk, de Moskee, de Synagoge, een van de voornaamste oorzaken is van oorlog en terreur. Hij is dus een fervente voorstander van ‘ontkerkelijking’.

Eigenlijk is het hem echter vooral erom te doen zijn opvatting van het ‘humanisme’ te propageren als DE enige waarheid. Op die manier nestelt hij zich in het eigen Grote Gelijk en is hij in hetzelfde bedje ziek als wat hij verwijt aan de georganiseerde religies. Bovendien suggereert hij dat ‘de mens liefhebben en respecteren om wie hij is, eenvoudigweg omdat hij een mens is’, uitsluitend te vinden is in het ‘humanisme’. En zo creëert hij een ‘wij, de humanisten’ , die de waarheid in pacht hebben en een ‘zij, de religieuze kerkelijken’, die het Licht van het humanisme nog niet hebben gezien of die als oorlogsstokers, als terroristen worden weggezet.

In zijn bekeringsijver om alle ‘gelovigen’, ook de christenen, uit hun ‘kerken’ weg te halen en ze hun stem op het publieke forum te ontnemen, -binnen hun huizen kunnen ze doen wat ze willen-, en ze te leiden naar het ware Geloof in het humanisme, herschrijft de heer Bedert ook de geschiedenis en gaat hij voorbij aan de sociaaleconomische realiteit.

Ontkerkelijking, aldus de auteur, is ‘een van de redenen waarom we in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog geen grote grensoverschrijdende gewapende conflicten meer hebben gekend’. Daarbij gaat hij voorbij aan de Koude Oorlog en de wapenwedloop, de binnenlandse kapitalistische indoctrinatie of communistische repressie, het machtsspel van West en Oost over de hele wereld en de daarbij horende ‘Europese export’ van oorlogjes.

‘Laat u niet kooien door begrenzende regels zoals een religie die voorschrijft’, poneert de heer Bedert. Als christen heb ik daar weinig last van. Hoe ik mij moet kleden, wat ik moet eten, met wie ik mag omgaan, hoe ik mij moet gedragen, op welke manier ik mijn centen moet/ mag beheren, welke ontspanning geschikt voor mij is, naar welke school ik mijn kinderen stuur, in welke wijk en in wat voor huis ik mag/moet/kan gaan wonen, hoeveel auto’s en welke merken er in de garage staan, enz., enz., wordt niet bepaald door de kerkgemeenschap waartoe ik behoor. Maar wel door het sociaaleconomische systeem waarin wij leven en de gebruiken en codes die daarin heersen.

Er zijn talloze ‘wij’s’ en ‘zij’s’. En die opdeling of tegenstelling heeft amper iets te maken met religieuze gemeenschappen. Het ‘wij’ van de riante villawijken en het ‘zij’ van de achterstandswijken in onze steden. Het ‘zij’ van de concentratiescholen en het ‘wij’ van de elitaire onderwijsinstellingen. Het ‘wij’ van de goedbetaalde jobs en het ‘zij’ van schoonmaak en zwaar wegenwerk. Het ‘wij’ van de leefloners en het ‘zij’ van de beleggers en de CEO’s. Het ‘wij’ van hoogopgeleide jonge mensen en het ‘zij’ van afgeschreven, hulpbehoevende bejaarden.

Misschien kan de heer Bedert eens de oefening maken, in welk ‘wij’ of ‘zij’ ,de humanisten, christenen, moslims, joden, enz., die hij kent, zich situeren.

20-11-2015 om 22:26 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de titel  'Visie en ambitie',   schrijft  hoofdredacteur Luk Vanmaercke in het laatste nummer van Kerk&Leven, een lezenswaard en verhelderend artikel over Jozef De Kesel, onze nieuwe aartsbisschop.

Wat ik evenwel ondermaats vind, is het zinsdeel ‘na zes jaar stuurloos dobberen’, waarmee hij de ambtsperiode van aartsbisschop Léonard bedoelt. Dat is gewoonweg venijnig natrappen. In het voetbal krijgt men daarvoor een rode kaart.

Zeker een blad als Kerk&Leven zou er zich voor moeten hoeden mee te huilen met de anti-Léonardmeute. Eerder verwacht ik een uitgebreide en kritische evaluatie van het beleid en het werk van de aartsbisschop gedurende zijn ambtsperiode. Ik wil eraan herinneren dat de media Léonard geregeld een te strakke, conservatieve sturing verweten. Ook binnen de Kerk stootte de aartsbisschop op veel weerstand. Hij lag niet goed in de markt omdat hij omtrent een aantal ethische, theologische en liturgische kwesties, rechtlijnig, duidelijk en compromisloos, zijn mening verkondigde.

Men kan het met die opvattingen en stijl eens zijn of niet. Maar bij niet-akkoord een ambtsperiode van zes jaar dan maar afdoen als ‘stuurloos dobberen’, is totaal onverantwoord en intellectueel oneerlijk.

19-11-2015 om 09:47 geschreven door Gust Adriaensen

Deense bioloog en chemicus Peter Gotsche in zijn boek 'Dodelijke medicijnen en georganiseerde misdaad':

-Medicijnen zijn na kanker en hart- en vaatziekten, de grootste doodsoorzaak

-Het wordt tijd dat mensen in opstand komen tegen de farmaceutische industrie

-De hele gezondheidszorg is corrupt. De industrie koopt iedereen om die in de weg staat

-Er was grote verontwaardiging over het sjoemelen van Volkswagen. Maar wat zou het? We gaan er niet aan dood. Maar waarom maken mensen zich niet druk om het sjoemelen met geneesmiddelen, waarbij wel veel doden vallen? Dat begrijp ik niet.

18-11-2015 om 16:07 geschreven door Gust Adriaensen

Nog enkele dagen zullen de media beheerst worden door de afschuwelijke, terroristische moordpartij in Parijs. Feiten, foto's, commentaren, maatregelen, oplossingen, ...

Maar het laat zich nu alweer aanzien dat alleszins een belangrijk middel om dergelijke terreur veel moeilijker te maken, amper aan bod komt: de controle op wapenbezit en op de wapenhandel.

Het zal volgens de politici en de experts allemaal wel veel complexer zijn, maar de vragen stapelen zich toch op bij de gewone burger.

Hoe is het mogelijk dat IS in Syrië en Irak van bij het begin beschikt over de meest gesofisticeerde zware oorlogswapens? En dat terroristen, zoals die in Parijs, gebruik kunnen maken van de modernste handvuurwapens?

Waar worden die wapens ontworpen en geproduceerd? Niet in het Midden-Oosten, dat staat vast.

Via welke handelsverdragen en eventueel smokkelkanalen komen ze in handen van terroristische groeperingen?

Wie verdient aan de productie en de verhandeling van moordtuigen grof geld?

Waarom blijkt het onmogelijk te zijn voor bv. de Belgische regering zeer strak toezicht te houden op de wapenproductie en de wapentrafiek? Wil ze dat wel?

Zolang het een fluitje van een cent is voor terroristen om oorlogswapens in handen te krijgen, die nota bene hoofzakelijk in het Westen, o.a. in België, worden geproduceerd, zullen alle andere maatregelen tekortschieten.

Beheersing van de wapenproductie en -handel is niet DE oplossing maar wel een fundamenteel deel ervan.

16-11-2015 om 10:21 geschreven door Gust Adriaensen

X/26
Vrijdag 13 november 2015

“Leven in de brouwerij”

Er komt stilaan weer meer bezoek in ons klooster. In het kader van de vele cursussen en (vak)opleidingen die nu in Qâra georganiseerd worden, gesponsord door een internationale organisatie, zijn er zeventien vrouwen ingeschreven om te leren kaarsen maken en die cursus gaat door in ons klooster. Later volgen nog andere cursussen o.a. om zeep te leren maken. Maandag middag viel de groep van deze eenvoudige moslima’s hier binnen voor een inleiding van anderhalf uur. De fraters hadden enkele video’s van het internet geplukt, waarbij vooral de vervaardiging van kunstig versierde kaarsen de aandacht trok. Ook de geestelijke boodschap ontbrak niet: “Goede mensen zijn als kaarsen die zichzelf offeren om anderen licht te geven!” Daarna werd een bezoek gebracht aan onze kaarsenmachines, die beiden in werking waren dank zij de twee arbeiders die ondertussen het beroep al behoorlijk beheersen. Als klein aandenken kreeg iedere bezoekster een mooi verpakte en versierde kaars mee. Alle vrouwen waren erg tevreden en wij ook. Er zullen genoeg kandidaten zijn om te komen werken en de kaarsen te komen inpakken, als de tijd gekomen is dat de machines op volle toeren draaien en vele duizenden kaarsen per dag kunnen maken. Ondertussen worstelen we helaas dagelijks nog met te veel technische problemen. Deze vrouwen komen echter nog gedurende twee weken terug om onder leiding van twee creatieve zusters voor het vervaardigen van mooie handgemaakte kaarsen. De zusters hebben al een model van kaars gemaakt met O.L.Vrouw er op, wat deze moslimvrouwen enthousiast namaken.
In de loop van de week kwam er nog bezoek: een moslimmeisje van 13 jaar met haar zusje van 3 jaar, beiden aan hun lot overgelaten. Het oudere meisje draagt als een echte moeder zorg voor haar jonger zusje. Ze speelden met de andere kinderen en waren ook samen aanwezig in de eucharistie. Toevallig was de kleine Fadia (bijna 3 j) die het grootste deel van haar leven hier heeft doorgebracht ook op bezoek. In de kerk komt ze achter aan mijn kazuifel trekken totdat ik haar opneem en het altaar laat kussen. De tweede avond vierden de zusters de verjaardag van het oudste meisje met een gebakje. Het meisje kreeg felicitaties van alle kanten. Ze weende en zei spontaan: “Ik houd ook van Jezus”. Ze hebben maar één verlangen, nl. dat ze hier in de gemeenschap mogen blijven. Iedereen van ons zal hen graag opnemen, zo lang het nodig is. Hiervoor moeten echter nog enkele moeilijkheden overwonnen worden, ook van de kant van de familie. En dit is maar een van de zo vele verlaten kinderen, waarvoor we opvang willen voorzien hetzij binnen, hetzij rond het klooster. Ondertussen zal dit meisje met haar zusje regelmatig terugkeren totdat de moeilijkheden opgelost zijn en ze hier mogen opgevangen worden.

Rabo weigert geld wegens “Mar Yakub”

De Nederlandse Rabobank heeft geweigerd geld door te storten wegens de vermelding vande naam van ons klooster “Mar Yakub”. Op zich geen drama. Er zijn nog wel andere wegen om geld over te maken. Wel is dit een onrustwekkend teken. Terroristen kunnen vrij financies en wapens ontvangen, een klooster dat nu een van de meest efficiënte humanitaire hulpverleningen organiseert (dank zij jullie en vele weldoeners!) voor de lijdende Syrische bevolking, moet geblokkeerd worden. Een familielid van een van onze mensen die nu in Duitsland is, laat ons weten dat een hele groep als “Syrische vluchtelingen” onderdak kreeg, terwijl er in werkelijkheid geen enkele Syriër bij is. Het zijn Saoedi’s, Libiërs...Maakt dit deel uit van het plan om Europa helemaal te islamiseren en al wat christelijk is uit te bannen?
In Nederland konden vier minibusjes aangeschaft worden die naar Antwerpen zullen verzonden worden om vandaar naar Syrië overgebracht te worden. Deze minibusjes zijn dringend nodig en zullen hier aangepast worden om als ziekenwagen te dienen, als een soort ambulance. Immers, de “gematigde” en minder gematigde rebellen viseren vooral ambulances, die ze in brand steken of schieten. De helft van het medisch personeel is al lang vermoord en de helft van de ziekenhuizen en hospitalen verwoest. Daarom ook de kostbare “hospitainers” (mobile hospitalen) die moeder Agnes-Mariam al met edelmoedige hulp van velen, op verschillende plaatsen heeft kunnen bezorgen. Op dit ogenblik is er nog nood aan 5.000 €. Het is voor de verzending van nog een container (1.800 €) en de vier minibusjes die blijkbaar goedkoper afzonderlijk verzonden worden dan met twee containers (elk 600 + 200 €, vier maal = 3.200 €).
Wie wil ons aan deze 5.000 € helpen en zo creatief protesteren tegen Rabo en andere rabiate bestrijders van de humanitaire hulpverlening in Syrië? Hartelijk dank! (IBAN BE 32-068-2083244-02 BIC GKCCBEBB; Abdijlaan 16, B-2400 MOL-POSTEL - Belfius, Pachecoln 44, BRUSSEL).

Wat er echt in Syrië gebeurt?

Een goede vriend uit Vlaanderen stuurt mij een interview dat Aletheia op 9 november 2015 organiseerde met Dana, een Syrische studentin (26 jaar) aan de universiteit van Damascus. Uit deze onverdachte bron komt precies hetzelfde als wat wij al jaren schrijven: de ellende van de onrechtvaardige oorlog tegen Syrië, zijn regering en zijn volk, het moorden en verwoesten door de “gematigde” vrienden van het westen en hun bondgenoten, als steun aan de fanatieke groepen. Zij willen niet dat Syrië als vrij, onafhankelijk land harmonieus verder leeft. Zo graag had Dana later haar studies voltooid in Frankrijk maar die droom is vervlogen. Van de Franse politiek kan ze niets goeds meer verwachten. De Russen daarentegen, zo zegt ze, geven het volk werkelijk steun en hoop..

De bazen van de NAVO

“Wie zijn de eigenlijke bazen van de NAVO”? Dat was de vraag die onze vriend Webster Tarpley behandelde op een van de manifestaties tegen de oorlog en tegen de NAVO die nu in Italië gehouden worden (http://www.pandoratv.it/?p=4610). Tarpley is een Amerikaans historicus en journalist, die een biografie schreef over een paar Amerikaanse presidenten (‘niet geautoriseerd’ voegt hij er laconiek aan toe). Hij is ook een overtuigd christen die vecht voor waarheid en rechtvaardigheid. We vroegen hem eens of hij niet bevreesd is voor zijn leven omdat hij zo helder het onrecht in de hoogste rangen aanklaagt. “Och, was zijn antwoord, ik ben een vrije Amerikaan en ze kunnen me alleen maar vermoorden’. Zelfs wie weet dat de NAVO nu een geld verslindende en vooral verwoestende oorlogsmachine geworden is, zal nog schrikken bij het horen van zijn uitleg. Hij voert een tiental figuren op, Amerikaanse generaals en anderen, allemaal specialisten putschisten, nauw bevriend met het georganiseerd wereldterrorisme, klaar om op een wenk van Amerika gelijk welk land dat nog onafhankelijk wil blijven, in de gewenste chaos te storten. Neen, dit is echt niet om ongemerkt te laten verder gaan.

Samen zorg dragen voor de religieuze rijkdom van het volk
http://www.pandoratv.it/?p=4654
De hele Atlantische pers is er nu op uit om al het kwaad dat kan gevonden of verzonnen worden, aan Rusland en zijn leiders toe te schrijven. Michael Jabar Carley, prof geschiedenis te Montréal en eminent kenner van Rusland heeft uit de doeken gedaan hoe de mainstream media de misdaden van het westen in de schoenen van Rusland blijven schuiven. (Les médias dominants et l’Ours russe, réseau voltaire, 9 nov. 2015). Hoe lang zal dit absurde spel verder gaan? De Syriërs weten ondertussen wel beter. Sinds de Russische tussenkomst zijn er al meer dan één miljoen Syriërs teruggekeerd naar hun land, volgens de gegevens van de VN, aldus Aleksey Meshkov, Russisch vice-minister van buitenlandse zaken. Had je dit al vernomen uit ons nieuws? Of is het vluchtelingenprobleem plots geen prioriteit meer? Ziehier nog iets positiefs over Rusland.
Op 4 november werd het feest gevierd dan de icoon van O.L.V. van Kazan. Dit is tevens voor Rusland de dag van de nationale eenheid. Patriarch Cyril en president Vl. Poetin openden samen in Moscou de 15e tentoonstelling en tegelijk het forum: “Het orthodoxe Rusland. Mijn geschiedenis. Van de grote omwentelingen tot de grote overwinning”. De president drukte zijn dankbaarheid uit om de samenwerking van religieuze en burgerlijke instanties, die het besef levendig houden van de geestelijke bronnen van het land. De patriarch was nog duidelijker. Hij stelde dat Rusland zijn identiteit niet zal verloochenen op het ogenblik dat zovele Europese landen hun eigenheid aan het verliezen zijn. “Aan allen die ons vijandig gezind zijn zeggen wij: ‘Laat ons gerust, wij worden bescherm door de Moeder Gods’”. Hij herinnerde aan de betekenis en geschiedenis van de icoon. In februari 1917 zag Evdokia Adrianova Rostopchina in een droom O.L.Vrouw die haar vertelde dat er in het dorp Kolomenskoïe in een witte kerk in de kelder een zwarte icoon verborgen zat. Met de priester Nicolas zocht ze en vond inderdaad de icoon, die zorgvuldig gereinigd werd. Voor de komst van de troepen van Napoleon was de icoon verborgen in het zusterklooster van Voznessenski in Moskou. Tsaar Nicolas II deed troonsafstand ten voordele van zijn broer en had Rusland toegewijd aan Maria. Deze icoon wordt de “Soevereine” genoemd. In haar rechter hand heeft ze een scepter en in haar linker een wereldbol. Op haar hoofd draagt ze een gouden kroon. Ze draagt een purperen kleed met een rode mantel en zit op een troon. Ze heeft alle eretekens van de tsaar. De Russen begrijpen en aanvaarden dat de tsaar weg is, maar dat Maria als “Soevereine Koningin” gebleven is. Zij wordt zo ook vereerd. Als sommige vrome mariale gelovigen uit het “christelijk westen” menen ons te moeten waarschuwen voor de zogenaamde duivelse invloed van Rusland en zijn leiders, kunnen ze beter ijveren opdat hun voorbeeld nagevolgd zou worden (http://lesalonbeige.blogs.com/my_weblog/2015/11/poutine-honore-la-vierge-de-kazan.html).

Het wereldgebeuren: een chaos van toenemend geweld (I)

Vanaf de jaren ’70 konden we in Vlaanderen (en omstreken!) duidelijk een toenemende agressie waarnemen, samen met allerlei vormen van verslaving. Vooral nam de depressie snel toe. De kwade driehoek van agressie, obsessie, depressie. Het aantal zelfdodingen bleef stijgen. Vele mensen konden geen zin meer geven aan hun leven. Er heerste een soort geestelijke leegte, “existentiële frustratie” genaamd. Was voorheen een klein percentage van de bevolking scrupuleus, nu leek depressie zich als een epidemie verspreid te hebben. Van het ene uiterste in het andere. Wie vreest altijd in overtreding te zijn, fouten te maken, te zondigen, wordt scrupuleus. Wie meent dat hij alles mag en dat er geen morele normen bestaan, mist de vuurtoren van zijn leven en wordt depressief.
Wanneer we het hele wereldgebeuren overzien, stellen we vast dat het eigenlijk een chaos is van steeds maar toenemend geweld. In bepaalde landen en regio’s is het bijzonder dramatisch, maar toch is er ook elders, zoals in Europa en Amerika een vloedgolf van geweld, die maar blijft aanzwellen. Over de diepere oorzaak van het kwaad en hoe we daarvan bevrijd kunnen worden, willen we nu het originele gedachtegoed van een belangrijk denker raadplegen. Neen, het gaat niet om enkele wereldvreemde redeneringen. Het heeft allemaal te maken met het huidige toenemende geweld in de wereld en het niet begrijpen en beleven van de Evangelische boodschap. We hopen dit later geleidelijk duidelijk te maken. Hier nu alleen maar een portret van .de man.

Een autodidact met een boeiende visie

Op 4 november overleed Réné Girard op 91 jarige leeftijd in Stanford waar hij professor was geweest. Hij is een van de moderne denkers en schrijvers wiens gedachtegoed ik al decennia lang intens heb gevolgd en gewaardeerd. Hoewel hij tijdens zijn leven in zijn eigen land, Frankrijk, niet hoog werd aangeslagen, afgezien van zijn opname in de Accadémie Française, wordt hij er nu plots geprezen als een van de meest originele denkers van de laatste eeuw en als “een nieuwe Darwin”. Mgr. Robert Barron, hulpbisschop van Los Angeles noemt hem zelfs een kerkvader.
Geboren in Avignon uit een klassiek Frans christelijk gezin (moeder katholiek, royalist, vader antiklerikaal en republikein) heeft hij vele jaren (van zijn 12 tot 38 jaar) de Kerk verlaten om daarna een overtuigd katholiek te worden. Van het klassiek onderwijs in scholen en universiteit heeft hij, naar eigen bewering, niet veel opgestoken. Wat hij leerde, kwam van zijn ouders en van zichzelf. Hij is een echte autodidact. Als kind leerde hij zelf al lezen en schrijven. Zoals zijn vader, die conservator was van het “palais des Papes” heeft hij uiteindelijk dan maar “l’Ecole des chartes” gevolgd en er het diploma van archivaris-paleograaf behaald. Hij wou weg uit Frankrijk en zag de kans om in Amerika assistent Franse taal te worden aan de universiteit van Indiana. Om ooit enige plaats te krijgen moest hij echter een doctoraat maken. Hij zou eens onderzoeken hoe de Amerikanen dachten over Frankrijk tijdens WO II. Hij schreef naar de Franse ambassade om te vragen of ze daarover documentatie hadden. Lange tijd vernam hij niets tot op een moment dat er zulk en massa informatie werd afgeleverd dat het grootste werk voor een doctoraat al gemaakt was. Je moet maar geluk hebben. Eigenlijk interesseerde hij zich aan niets anders dan aan literatuur. Hij las de grote werken van de wereldliteratuur (Cervantes, Proust, Dostoïevsky, Shakespeare...). Daarmee trachtte hij “een geschiedenis van het verlangen” op te maken. Van de literatuur is hij zo in de antgropologie terecht gekomen en zijn eigen originele visies ontwikkeld op gebied van anthropologie, archeologie, etnologie en zelfs bijbelverklaring. Algemeen aanvaardde wetenschappelijke opvattingen haalt hij van hun voetstuk zonder dat iemand tot heden in staat is hem deskundig te weerleggen. Terwijl Griekse mythen nog steeds niet in vraag mogen gesteld worden, toont hij aan dat ze blind zijn voor de onschuld van hun slachtoffers en zich plaatsen aan de kant van de moordenaars. De Griekse democratie was in feite een aristocratie zegt hij, gebouwd op slaven. Noch Plato, noch Aristoteles hebben de slaven als slachtoffers erkend. En het Romeinse Rijk was een sacrale monarchie, gebouwd op de collectieve moord van Cesar. Het onderbewuste van S. Freud als een soort “zwarte doos”, gooit hij in de vuilbak en noemt Freud zelf een merkwaardig mengsel van verblinding en intuïtie, die nooit de betekenis van de “zondebok” in de maatschappij heeft begrepen. Heftig kant hij zich tegen de verheerlijking van de zogenaamde “gemobiliseerde massa” van J.P. Sartre en meteen ontmaskert hij de zogenaamde vrijheid van het atheïstisch individualisme als een illusie.
Meer dan drie decennia geleden vroeg ik eens aan een van onze meest gezaghebbende Vlaamse filosofen wat hij van René Girard dacht. “Ik kan zijn redeneringen niet bijtreden”, antwoordde hij en voegde er aan toe: “Als René Girard gelijk heeft, hebben wij allemaal ongelijk”. Dat maakte op mij helemaal geen indruk. . Ondertussen blijkt het ook zover te zijn. Toch is het ook wat overdreven. Wetenschappers hebben op verschillende terreinen bepaalde vaststellingen gedaan, maar R. Girard heeft er een samenhangende verklaring voor gegeven en een aantal vraagtekens beantwoord. Volgende keer iets over zijn eerste grote ontdekking. Glorie en eer aan de Vader, de Zoon en de heilige Geest.
P. Daniel
P.S. Inmiddels werd het artikel “Synode 2015: Renewal of the Christian Doctrine and the Life of the Family” op de website maryakub.net geplaatst.

13-11-2015 om 21:43 geschreven door Gust Adriaensen

De Amerikaanse filosoof Matthew B. Crawford schreef een boek 'De wereld buiten je hoofd. Een filosofie vande aandacht'. Daarin stelt hij dat 'de aandacht' in crisis is, hoewel die essentieel is.

Crawford:

'We lijken niet te beseffen dat aandacht een essentiële en eindige bron is, net als lucht en water. Essentieel, want zonder aandacht kun je niet nadenken of ergens van genieten. Eindig, want wie constant wordt afgeleid, raakt uitgeput. We worden niet alleen op straat bestookt met aandachtstrekkers, maar ook op ons werk -wie klaagt er niet over te veel e-mails?- en thuis door bijvoorbeeld voortdurend bliepende smartphones. Langzaamaan verleren mensen het vermogen om zich voor langere tijd ergens op te concentreren. Het klinkt misschien wat zwaar, maar hierdoor is het uiteindelijk moeilijker om een coherent 'zelf' te zijn dat in staat is aan grotere doelen en langlopende projecten te werken. Met andere woorden: om iets te leren, te creëren of onze grenzen te verleggen. Ik vind dat het waard om te beschermen.'

Ook paus Franciscus wees recent op de noodzaak aan aandacht voor elkaar, bv. aan de gezinstafel:

'Today many social contexts mount obstacles to familial conviviality. It’s true, today it isn’t easy. We have to find a way to recover it. At the table we talk, at the table we listen. No silence, that silence that is not the silence of monks, but the silence of selfishness, where each one does for himself, or the television, or the computer ... and they don’t talk. No, no silence. It is important to recover that familial conviviality and adapt it to the times. Conviviality seems to have become something that is bought and sold, however it is something else.'

13-11-2015 om 08:56 geschreven door Gust Adriaensen

In zijn recent verschenen boek 'WAAR BLIJFT DE KERK', bepleit de Nederlandse theoloog Erik Borgman het behoud van zoveel mogelijk kerkgebouwen.

Een fragment:

'Het is niet erg consequent wanneer door verantwoordelijken binnen de kerk nu soms wordt gezegd dat gelovigen niet te veel moeten hechten aan 'stenen'.

De stenen van het kerkgebouw waren getuigen van grote vreugde en vurige hoop, van pijnlijk verlies en diep verdriet. Mensen hebben geld gegeven voor de bouw of de verfraaiing van hun kerk, meestal niet van hun rijkdom, maar van dat wat diende voor hun levensonderhoud, zoals Jezus het uitdrukt wanneer Hij een arme weduwe in de tempel ziet offeren (Matteüs 12,44; Lucas 21,4). Hun kinderen zijn er gedoopt en soms getrouwd, hun dierbaren werden er vanuit begraven. Ze hebben er gebeden en zij hebben er zwijgend voor zich uit gestaard omdat bidden niet meer lukte. Zij hebben haar misschien met pijn in het hart leger en leger zien worden of zijn zelf vroeger of later opgehouden erheen te gaan. Ook in het laatste geval gingen zij er niet zelden toch van uit dat het kerkgebouw wel zou blijven en ontleenden zij daaraan soms ook steun. Veel katholieken gaan nooit meer naar de kerk, maar weinig katholieken laten zich nadrukkelijk uitschrijven.

Uiteindelijk blijkt een bewogen geschiedenis erop uit te lopen dat het kerkgebouw gesloten wordt en wordt teruggebracht tot inderdaad een verzameling stenen. Het is uiteindelijk de weg van alle vlees: 'Stof ben je, en tot stof keer je terug' (Genesis 3,19). Maar met dit stof heeft God zich intiem verbonden, en dat verdient eerbied.'

11-11-2015 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Minister De Croo roept de Kerk op gebouwen en kloosters ter beschikking te stellen van vluchtelingen.

Los van de manifeste vooringenomenheid en het totale gebrek aan kennis, die de minister tentoonspreidt, is dergelijke uitlating van een minister een duidelijke inbreuk op de scheiding van Kerk en Staat.

De Croo en co. wijzen graag op die scheiding wanneer het in hun kraam past. Nu moeit een minister zich met interne zaken van de Kerk.

Veronderstel dat de aartsbisschop of een van de bisschoppen de Staat zou oproepen het belastingsysteem te hervormen ten voordelen van de zwaksten in de samenleving, of zou aandringen op een vlottere en humanere ontvangst van vluchtelingen, of op een stevigere aanpak van allerlei vormen van fraude, enz.. Het kot zou te klein zijn. Want, want: scheiding van Kerk en Staat, nietwaar!

10-11-2015 om 10:10 geschreven door Gust Adriaensen

Torfs à la Torfs in 'Alleen Elvis blijft bestaan'.

Geniet van Rik Torfs' commentaar en bedenkingen bij een aantal reportage- en filmfragmenten. Scherpzinnig, ironisch, verrassend. Klik op onderstaande link om het programma te bekijken.

Bijlagen:
http://www.canvas.be/video/alleen-elvis-blijft-bestaan/2015-najaar/rik-torfs   

In het tijdschrift 'Crux', becommentarieert de bekende Vatican watcher, John L. Allen jr, uitgebreid de benoeming van Jozef De Kesel tot aartsbisschop van Mechelen-Brussel. Hij ziet in o.a. de benoeming van De Kesel, een bewijs van het feit dat paus Franciscus zijn gematigde vernieuwing van het leiderschap van de Kerk, uitbreidt.

----------------------------

'In Brussels, Belgium, the pope accepted the resignation of Archbishop André-Joseph Léonard, 75, and put in his place Archbishop Jozef De Kesel, 68.

The move in Brussels will strike Church-watchers as especially significant, given that Léonard had carried the reputation of being one of the most staunchly conservative prelates to head a major European archdiocese. He was appointed in 2010 under Pope Benedict XVI, replacing Cardinal Godfried Danneels, who was seen as a leading progressive.

(Danneels’ term ended in controversy amid allegations that he tried to cover up sexual abuse allegations against a fellow Belgian prelate. He remains in good standing with Pope Francis, who named Danneels as a participant in the recent Synod of Bishops on the family.)

Léonard is known to be a devotee of the Latin Mass, often referred to as the “Tridentine Rite,” and a supporter of traditionally-minded Catholic groups that foster its celebration. He’s also known for his outspoken opposition to homosexuality, for instance, saying in 2010 that he regards HIV/AIDS as “intrinsic justice.”

On the basis of such comments, Léonard was investigated at one point for homophobia under a 2003 anti-discrimination act in Belgium, but a court held in 2009 that his statements weren’t severe enough to warrant prosecution.

In that context, De Kesel represents a clear change in tone.

Known as a protégé of Danneels, De Kesel told reporters in a Friday news conference announcing his appointment that “I’m for the separation of Church and state” – a reference to complaints against Léonard from secular critics that he sought to impose Catholic morality through the civil law.

At the same time, De Kesel said, “I’m not for the separation of the Church from society.” That will likely be seen as an echo of criticism of Léonard that he cut off lines of communication with Belgium’s strongly secular culture.

Asked about gay people, De Kesel said, “I have much respect for gays,” including “their way of living their sexuality.”

While that statement may be open to interpretation, it certainly will be seen as far more gay-friendly than Léonard.

It’s also worth noting that Francis decided to accept Léonard’s resignation shortly after his 75th birthday in May. Often archbishops of major dioceses are kept on for a few years after reaching the usual retirement age, suggesting the pontiff may have been anxious to make a change.'

07-11-2015 om 18:49 geschreven door Gust Adriaensen

Op de Engelstalige, officiële site van het Vaticaan, 'NEWS.VA', wordt de benoeming van Jozef De Kesel als volgt vermeld:

---------------------------------------

The Holy Father has appointed:

-Bishop Jozef de Kesel of Bruges, Belgium, as archbishop of Malines-Bruxelles (area 3,635, population 2,825,000, Catholics 1,807,000, priests 1,794, permanent deacons 88, religious 3,249), Belgium. He succeeds Archbishop Andre Leonard, whose resignation from the pastoral care of the same archdiocese upon reaching the age limit was accepted by the Holy Father.

- Bishop Jozef de Kesel as military ordinary for Belgium.

-----------------------------------------

07-11-2015 om 11:05 geschreven door Gust Adriaensen

Kijk en luister naar het interview met de nieuwe aartsbisschop, Jozef De Kesel, op het VRT-journaal, via onderstaande link.

Bijlagen:
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/nieuws/binnenland/1.2489989   

Hoeveel stijgt uw energiefactuur?

In 2016 wordt stroom fors duurder. Hoeveel betaal jij meer op je energiefactuur door de Turteltaks, 21% btw en andere regeringsmaatregelen.

De PVDA heeft een berekeningsmodule gelanceerd via www.turteltest.be.

07-11-2015 om 08:30 geschreven door Gust Adriaensen

X/25
Vrijdag 6 november 2015

Zondag: vreugde en verdriet

Zon- en feestdagen trachten we als echte vrije dagen te beleven. Rond half tien ’s morgens houden wij met de fraters gewoonlijk een gezellig ontbijt, buiten op de binnenkoer. De enige geplande activiteiten zijn de plechtige, uitgebreide zondagseucharistie op de middag, daarna het middagmaal en ’s avonds een gezellige en of leerrijke film. We hebben al een hele reeks inspirerende video’s en filmen gezien van oosterse kloosters, heiligen, the Lord of the rings, Narnia, natuurlijk ook de hele serie van Charlie Chaplin en Louis de Funès en recent de verschillende video’s over het leven en de stichtingen van de grote heilige Theresa van Avila. Deze zondag was het even anders. Sadad met zijn overwegend christelijke bevolking werd door IS aangevallen. Het ligt op 25 km ten N-0. van Qara. Enkele families op de vlucht, 30 personen, zouden bij ons onderdak zoeken. Zij kennen de ellende van de oorlog en van de terroristen. In 2013 werd het dorp een eerste keer door “gematigde” rebellen overvallen. Daarna werd het door het Syrische leger bevrijd en er werden burgermilities opgericht voor de zelfverdediging. In de kortste tijd groeide deze groep uit tot 4000 man. Helaas blijkt IS nu toch in staat geweest te zijn te infiltreren, dank zij de medewerking van binnen uit, dus met een verrader. Dat is ons verdriet. Vele andere plaatsen, zoals Qâra zijn daar nu beter op voorzien en meer één. Daar hebben de rebellen hun kansen verspeeld. De vreugde is dat iedereen meteen bereid was om het nodige materiaal te verzamelen. Alle hens aan dek. We gingen dus in de voormiddag op zoek naar kamers, bedden, matrassen, hoofdkussens en dekens. In de nieuwbouw is er een groot appartement dat door meerdere vluchtelingenfamilies bewoond werd. De meesten zijn terug naar huis en er blijft nog maar één familie over. Deze wilde graag het appartement afstaan en zelf een kleinere ruimte innemen. Verder werden hier en daar nog kamers vrij gemaakt. Moeder Agnes-Mariam, die ook voor deze families de hulpverlening weer organiseert, liet ons later evenwel weten dat de families wellicht toch elders, in de buurt of bij familie een voorlopig onderdak kunnen vinden. Toch waren we heel de zondag zo met deze onverwachte aanval begaan , dat we ’s avonds nog een tijd samen gebeden hebben, waaraan ook leken deelnamen. ’s Nachts hoorden we geschut in de verte. Wij blijven buiten het gevaar. De volgende dag bleek Sadad weer gezuiverd te zijn door de mannen van de nationale verdedigingsmacht, de Syrische sociale nationale partij en tenslotte het Syrische leger. Sinds de komst van de Russen is er echt wel een beslissende ommekeer gekomen. We vragen ons echter af hoe het mogelijk geweest is dat de verschillende terroristengroepen de voorbije jaren bijna heel Syrië in hun greep hadden met commandocentra, trainingskampen, munitiefabrieken, opslagplaatsen, tunnels, bunkers... over heel het land verspreid. Denk je dat de uitbouw van zulk een alomvattende infrastructuur mogelijk is zonder de actieve medewerking van de geheime diensten van buitenlandse mogendheden? Gelukkig zijn deze al voor een belangrijk deel vernietigd.

Korte berichten

Waarnemers van de raad van Europa en van de OSCE hebben in Turkije zovele onregelmatigheden en manipulaties vastgesteld dat de verkiezingen van 1 november, waarmee de partij van Erdogan een absolute meerderheid behaalde, onwettig kunnen genoemd worden (Trucage des élections législatives turques, Réseau voltaire, 3 november 2015). Toch komt er geen aanklacht en nog minder een nieuwe verkiezing, want Turkije hoort bij de NAVO.

Journalisten klagen over de onveiligheid waaraan ze in Syrië overgeleverd zijn. Verschillenden zijn door rebellen ontvoerd. Elias Murad, voorzitter van de Syrische journalistenvereniging roept hen op niet illegaal en met behulp van rebellen het land binnen te komen, maar langs wettige weg. Dan zal de regering ook de verantwoordelijkheid voor hen opnemen.

Jean-Frédéric Poisson, voorzitter van de Franse christendemocratische partij (PCD) heeft met een groep volksvertegenwoordigers Syrië en zijn president bezocht. Hij besluit dat de huidige vluchtelingencrisis veroorzaakt is door de Franse politiek in het Midden Oosten. Frankrijk moet dringend de relaties herstellen met de wettige regering in Syrië en afstand nemen van Saoedi-Arabië, Turkije en de golfstaten (JF Poisson : "Je n’ai plus confiance dans les politiques Français de gauche comme de droite", Salon beige 29 oktober 2015).

Daniel Keller, grootmeester van de loge van het grote oosten van Frankrijk is verontrust wegens het succes van het Front National en bewegingen zoals Manif Pour Tous. Hij ziet de grote waarden van de Franse republiek in gevaar komen en roept zijn 150 à 170.000 Franse broeders en zusters vrijmetselaars op, om in actie te komen en hun rol van pedagogen van de republiek waar te nemen. Hij kan misschien het Evangelie eens lezen om te ontdekken dat vrijheid, broederlijkheid en gelijkheid christelijke waarden zijn, die door de Franse Revolutie met de guillotine drastisch werden verminkt en ingekort.

Op één maand tijd, van 30 september tot 30 oktober, hebben Russische vliegtuigen in Syrië 1.631 vluchten uitgevoerd en 2.084 doelwitten van terroristen gebombardeerd, waaronder 52 trainingskampen, 287 commandoposten, 40 munitiefabrieken, 155 depots van munitie en brandstof. Dinsdag hebben ze met een BETAB 500 bom twee onderaardse bunkers van terroristen vernield. Wordt vervolgd.

Onze minister van buitenlandse zaken verkondigt plechtig dat de “zware misdaden van het regime van president Assad niet ongestraft zullen blijven”. (deredactie.be 4 nov.) Als hij niet weet dat hij hiermee de leugens van de CIA over Syrië (zoals over Irak, Libië...) steunt, is hij onbekwaam, weet hij het wel, dan is hij van kwade wil. In beide gevallen moedigt hij de strijd aan tegen de wettige regering en het leger, die samen met de coalitie van Rusland/Hezbollah/Iran als enigen Syrië beschermen. Stop de propaganda die verder het Syrische volk en land uitmoordt en verwoest. De misdaden van alle terroristen in Syrië en de propaganda vanuit het buitenland die hen blijft aanwakkeren, mogen niet ongestraft blijven! En inmiddels (deredactie.be 5 nov) wordt een “rapport” van Amnesty International in de media breed uitgesmeerd. Het beweert dat de Syrische regering tienduizenden van zijn burgers doet verdwijnen, alsof ze nu niets anders te doen heeft. Ze heeft beslist de bevolking te beschermen in plaats van de oliebronnen in de woestijn en ze doet er alles aan (ondanks al haar beperktheden en onvolmaaktheden) om voor het volk een zo gewoon mogelijk dagelijks leven te bevorderen. Vorig jaar waren we zelf aanwezig op de eerste “marathon van Qalamoun”, dat als een volksfeest gevierd werd voor jong en oud. Alle rebellen die de wapens neerleggen worden terug opgenomen. Als je weet wie Amnesty International sponsort, kun je al grote vraagtekens zetten achter hun rapport. Het al vijf jaar oude opzet is duidelijk: de werkelijke dagelijkse gruwelen door de verschillende terroristische groepen moeten ongehinderd kunnen doorgaan en de aandacht moet afgeleid worden naar president, regering, leger en innerlijke verdeeldheid van het volk.

Synode 2015: een vernieuwde christelijke huwelijksleer als bron van leven

Uit het eindverslag van de XIVe gewone algemene synode over het gezin (Rome, 4-24 oktober 2015) kunnen we belangrijke inspiratie putten voor een grondige hernieuwing van het gezinspastoraat, tot heil van de gehuwden, de gezinnen en gans de samenleving. Het bevat ook enkele dubbelzinnigheden die (nog) geen aanvaardbare oplossing bieden voor mensen in bepaalde onregelmatige omstandigheden. De apostolische aansporing, die paus Franciscus op grond van dit eindverslag schrijft, zal uiteindelijk de eigenlijke kerkelijke leer bepalen.

Het luisteren heeft een grote plaats gekregen. Luisteren is in zekere zin de nieuwe stijl en er wordt nogal wat (af)geluisterd. Veel aandacht gaat naar de feitelijke opvattingen en gedragingen van mensen, alsook naar hetgeen ze verwachten van de Kerk. De synode maakt evenwel duidelijk dat het daarna nog belangrijker is het plan van God te kennen en te volgen. Wanneer wij praatzieke luisteraars worden, moeten we vooral leren luisteren naar wat God te zeggen heeft. Van een bisschop wordt nu verwacht dat hij luistert, dicht bij de mensen staat en hen in dialoog samen brengt. Een prima kwaliteit. Toch is hij geroepen om een “episcopos” te zijn, een opzichter, die waakt over de juiste christelijke leer en leven tot heil van de mensen. Moedig ingaan tegen de heersende stroming, wanneer deze strijdig is met het Evangelie, is zijn taak. De christenen uit de eerste eeuwen, die als martelaren onverschrokken getuigden, blijven voor ons allen een lichtend voorbeeld. Kortom, we moeten het werkelijke leven van de mensen leren zien in het licht van het evangelie. Het nodigt ons tevens uit tot een grote barmhartigheid. Deze mag er ons evenwel niet toe verleiden de oorzaken van de moeilijkheden nog te vergroten. Bepaalde daden veroorzaken een feitelijke toestand die geenszins het gevolg is van enige uitsluiting door de Kerk. Jezus toonde ons een grenzeloze barmhartigheid door zijn oproep tot radicale bekering. Kortom, het luisteren dient altijd gevolgd te worden door onderscheiding en uiteindelijk door een morele evaluatie.

Feitelijke gedragingen vormden de voorbije decennia een algemene opvatting over het huwelijk. Deze openbare opinie werd niet getoetst aan de eigenlijke kerkelijke leer. Het was eerder omgekeerd. De kerkelijke leer werd slechts aanvaardbaar geacht in zoveer ze overeenkwam met de algemene opinie. In feite draaide alles om de kunstmatige “contraceptie”, die kost wat kost als moreel aanvaardbaar moest voorgesteld worden. Toch ging deze radicaal in tegen het wezen van de huwelijkseenheid, die volgens Vaticanum II gebouwd is op een totale wederzijdse gave van zichzelf (Gaudium et spes nr. 48). Heel het westen leefde overigens in een “contraceptieve roes”, waarbij de farmaceutische industrie ook de medische wereld op dit punt in haar greep hield.

Een “personalistische” en een “biologische” opvatting van de menselijke seksualiteit werden tegenover elkaar gesteld. De algemene opinie meende een personalistische visie te hebben, terwijl Paulus VI beschouwd werd als iemand die nog verstrikt zat in een louter biologische kijk. In feite was het precies omgekeerd. Door de contraceptie te aanvaarden werd een louter biologische huwelijksdaad verdedigd, ontdaan van haar persoonlijke, integraal menselijke betekenis. Dit werd “verantwoord ouderschap” genoemd. Een “integraal personalisme” in het huwelijk betekent een wederzijdse totale gave van zichzelf en een ontvangen van de ander in heel zijn/haar persoon, dus met de rijkdom en de mogelijkheid tot vruchtbaarheid. De algemene opinie ontwikkelde zo een misvormd personalisme om te belanden in een onverantwoord ouderschap.

Het “intrinsiek kwaad” van de contraceptie volgens de officiële leer van de Kerk (encycliek Veritatis splendor nrs 80 en 95) werd niet begrepen en ook niet aanvaard. Een mes is op zich moreel neutraal. Je kunt hiermee iemand verwonden, maar ook iemand van boeien bevrijden. De morele waarde hangt dus af van de bedoeling en van hetgeen je er mee doet. Contraceptie is evenwel niet neutraal. Ze is op niets anders gericht dan op het uitschakelen van het kostbaarste goed, de vruchtbaarheid, zoals het woord ook uitdrukt. Uiteraard is met dit “intrinsiek kwaad” niet altijd een even grote morele schuld verbonden. Wie contraceptie helemaal onwetend en ongewild zou gebruiken, draagt hiervoor ook geen morele verantwoordelijkheid. Niettemin blijft contraceptie in zich een intrinsiek kwaad.

Het luisteren naar wat er leefde was juist. Algemeen werd contraceptie verlangd en aanvaard. De onderscheiding en de morele beoordeling waren evenwel onjuist. Het was drijfzand en daarom zakte ook het hele christelijke huwelijksleven vlug in elkaar. Aanvankelijk werd slechts aarzelend en heel voorzichtig contraceptie aanvaard, bv. voor een echtpaar met een voltooid gezin. Het ging echter snel van kwaad naar erger. Vrij algemeen werd aanvaard dat het een morele plicht was aan tienermeisjes contraceptie te bezorgen. De hele bio-ethiek vertoonde hetzelfde hellend vlak: van contraceptie naar abortus, euthanasie, in vitro fertilisatie tot de nieuwste manipulaties met het beginnende leven en eugenetische praktijken, zoals de triple test en de NIPT test, die nog veel verder gaan dan die van de nazi's. Voor alles werd een “ethische verantwoording” gevonden in het kader van een soort verlicht verantwoord ouderschap. Het gezag van deze westerse opvattingen is nu evenwel fel gedaald. Was Vaticanum II eerder nog een “Europese” discussie, op de huidige synode zijn het de Afrikanen die een prominente rol speelden. Westerse gezagsdragers, als vertegenwoordigers van een stervend christendom staan aan de kant en zijn niet echt geloofwaardig meer.

Hoopvolle nieuwe perspectieven dienen zich evenwel aan. Het eerste is gewoon erkennen dat het een schromelijke vergissing was de kerkelijke leer, gebouwd op het integraal personalisme te verwerpen. Het voornaamste pijnpunt blijft de contraceptie. Zoals bij een lichamelijke ziekte de plaats tevens de genezing aanduidt, zo is het ook op geestelijk gebied. Het is een gelegenheid om nu de rijkdom van de natuurlijke methoden van vruchtbaarheidsbeheersing van de daken te verkondigen. En hiervoor zijn er nu vele verantwoorde mogelijkheden. Voor ons taalgebied is er, naast anderen, het wetenschappelijk nagenoeg algemeen erkende Sensiplan®. Een tweede inspiratiebron ligt in de verkondiging van de “theologie van het lichaam” van Johannes Paulus II, op basis van een nieuwe theologische onderbouw voor de christelijke leer over seksualiteit, huwelijk en gezin. Hiervan beweert de Amerikaanse politieke en sociale activist, Georges Weigel dat ze een keerpunt kan zijn niet alleen in de katholieke theologie maar in de geschiedenis van het moderne denken. In zovele landen werd reeds een eigen instituut opgericht voor “de theologie van het lichaam”. Waarom in ons land ook niet? Tenslotte kunnen deze twee, de natuurlijke beheersing van de vruchtbaarheid en een vernieuwde theologie, de drijfkracht worden van een daadwerkelijk dynamisch huwelijkspastoraat tot vreugde van christelijke gezinnen.

Een heropstanding is niet alleen mogelijk maar ook dringend nodig. De mensenfamilie is nu verwikkeld in een viervoudige strijd tussen goede en kwade machten. Er wordt een wereldwijd gevecht geleverd tegen het “beeld Gods” in de mens. In deze aanval wordt getracht iedere band met God door te snijden. Vervolgens wordt de identiteit en soevereiniteit van de afzonderlijke volken bewust door schimmige wereldheersers uitgewist om hun religieuze en culturele erfenis te vernietigen en ze te onderwerpen aan een grijze, zogenaamde “nieuwe wereldorde”, een soort menselijk messianisme. Verder wordt de waardigheid en de eigenheid van iedere persoon afzonderlijk rechtstreeks bedreigd door de invoering van een neutraal, geslachtsloos wezen, een gender. Hierdoor wordt de meest creatieve vondst van de Schepper aangetast, nl. de verscheidenheid van de geslachten als onbeperkte bron van leven en vreugde. God schiep de mens (“adam”) naar zijn beeld, als man (“zachar”) en vrouw (“neqevah”), (Genesis 1, 27). Tenslotte wordt de eigenlijke strijd, die een eindstrijd is, gevoerd tegen het huwelijk en het gezin. Duistere machten willen het huwelijk herleiden tot vluchtige, inhoudloze contacten en het gezin tot losse eenzaten, waardoor de levensader van het geluk, de vitaliteit en de stabiliteit tussen beide ouders en hun kinderen wordt doorgesneden.

Dit zijn enkele besluiten van een studie door een groep deskundigen, zowel uit de theologie als uit de medische wereld, die aantoont dat de contraceptieve cultuur van de voorbije halve eeuw een van de meest verwoestende krachten is, zowel voor de geestelijke als voor de lichamelijke gezondheid van een volk. Moge de Vlaamse openbare opinie spoedig bereid zijn deze werkelijkheid te erkennen om moedig en hoopvol nieuwe wegen te gaan.
P. Daniel

.P.S. Eerstdaags zal van bovenstaand artikel een Engelse vertaling, aangevuld met enkele gegevens uit ons eerste artikel van vorige week over de synode, geplaatst worden op onze website www.maryakub.net

06-11-2015 om 18:50 geschreven door Gust Adriaensen