X/31
Vrijdag 18 december 2015

Op weg naar het Kind in de kribbe

Al in november toveren de zusters grote dozen met kerstmateriaal te voorschijn. Op alle geschikte plaatsen binnen en buiten (zeker meer dan tien) wordt een kerststal gebouwd, met alles er op en er aan. De wijzen uit het oosten zijn er al, ze komen immers uit de buurt, maar ze blijven nog bescheiden op de achtergrond. Alleen het Kind Jezus in de kribbe verschijnt pas met kerstmis zelf. Zelfs in de binnentuin bij de kippen... overal groeien heel geleidelijk kerststallen. Ieder die inspiratie en zin heeft kan er op zijn wijze tussendoor aan werken. Ondertussen kan ieder op zijn tijd twee dagen volledige stilte en retraite in afzondering nemen als voorbereiding op de Komst/Wederkomst van Jezus. Laten we tochtgenoten zoeken om op weg te gaan naar het Kind in de kribbe. Een lezer stelde voor dat wij, christenen, een fanatieke moslimstrijder zouden adopteren in ons gebed en hem een christelijke naam geven. Hopelijk is er later dan iemand die onverwachts naar ons toekomt en zegt: “Dank je wel, uw liefde, gebed en offer hebben mij gered”.

Meer dan tweeduizend jaar geleden was er in de wereld ook veel duisternis. Keizer Augustus, de toenmalige wereldheerser wilde weten hoeveel onderdanen hij had en ieder moest op stap, ouden, zieken, gehandicapten, iedereen. En zo werden ook Jozef en Maria, hoogzwanger, verplicht vanuit Nazareth naar Bethlehem te trekken. Het waren meerdere dagreizen. In Bethlehem zaten alle herbergen overvol. Het arme, jonge gezin vond uiteindelijk onderdak in een stal voor dieren. Daar werd Jezus geboren en in een voederbak gelegd. Eenvoudige herders in de buurt, zij wisten dat Jezus de ware Koning van Israël was en kwamen Hem aanbidden. Ook wijzen uit het verre Perzië hadden de juiste ingeving en lazen in de sterrenhemel dat er een nieuwe Koning geboren was. Zij kwamen het Kind geschenken brengen en aanbaden Hem. Er zijn altijd eenvoudigen én hooggeplaatsten die de waarheid hebben gezien en er naar willen leven. En dan is er weer de jaloezie, die leidt naar geweld en dood. Koning Herodes wil Hem, die hij al rivaal ziet onmiddellijk uitschakelen. Hij kent maar één taal, die van de moord door zijn leger. Alle borelingen in Bethlehem worden uitgemoord. Moeders wenen om hun kinderen en “kunnen niet getroost worden, omdat zij er niet meer zijn” (Mat. 2, 18). Maar Jezus is ontsnapt, deze keer toch. Jozef werd in een droom verwittigd en vluchtte met Maria en Jezus naar Egypte. Zo zijn er overal en altijd misdadigers en martelaars. Keizer Augustus, koning Herodes, de machtigen en hun aanhangers wanen zich de hoogste wereldheersers, met onnoemelijk leed voor velen. Hun standbeeld is meestal zo groot als het lijden dat ze veroorzaken. In de ware geschiedenis van God met de mensen, verdwijnen ze als kaf met de wind. De echte helden zijn de herders in open veld met hun kudden, de wijzen uit het oosten die hun paleis verlaten om de ster te volgen en allen die op weg gaan naar het Kind in de kribbe. Met hen schrijft God een geschiedenis die blijvend is.

Het licht van het kruis op de kribbe

Over het Kind in de kribbe straalt het licht van het kruis, waardoor ook moslims worden verlicht. We denken aan die kleine jongen uit Tartous die einde vorige maand als een fier soldaatje hulde bracht aan zijn vader en de soldaten die sneuvelden bij de bevrijding van het militair vliegveld van Kweiri. Terwijl de kisten in het midden van een zee van mensen werden neergelegd, declameerde hij met heldere stem: “Mabrouk, proficiat, jullie zijn niet dood, jullie leven bij God”. Hiermee vertolkte hij de liefde, dankbaarheid en trots van het hele Syrische volk om zijn martelaren. Deze week kwam een moslim in de kerk en vroeg of we met zijn gsm een foto wilden maken van hem, voor het altaar met het kruis op zijn borst. “Als ik sterf wil ik deze foto achterlaten” zo was zijn verantwoording. Twee Hezbollah-soldaten werden gedood bij de verdediging van een assyrisch-orthodoxe kerk. Hun foto’s gaan rond. Beiden staan fier naast een Mariabeeld. De moslimvrouwen die hier handgemaakte sierkaarsen leren vervaardigen, kiezen dikwijls voor een kaars met Onze Lieve Vrouw er op, maar ook met het kruis. Een vrouw zei achteraf uitdrukkelijk, wijzend op de kaars die ze gemaakt had: “dit kruis zal ons beschermen.” En onze groep vrijwilligers beleven nagenoeg dagelijks een kerstverhaal bij de hulpverlening. Het zijn juist de meest behoeftigen die zich verschuilen en die ze willen opzoeken en helpen voor zover ze kunnen. Geld en goederen komen allemaal van mensen die ons in alle stilte blijven helpen. Zij zijn de blijvende heldere sterren in de donkere nacht van deze wereldgeschiedenis.
.
En ja, er zijn nog blije dagen, zo dichte G Gezelle. Gisteren na de eucharistie kregen we onverwacht bezoek van pater Godefroy, trappist en aalmoezenier van de zusters trappistinnen van Deir El-Azra, O.L.Vrouw Fontein van Vrede (tussen Homs en Tartous, ongeveer 100 km hier vandaan). Het is een stichting vanuit Italië. Ze zijn een aantal jaren geleden begonnen met 5 Italiaanse zusters, waarvan eentje enkele maanden bij ons geleefd heeft om zich wat aan te passen aan de oosterse mentaliteit. Inmiddels is er een Hongaarse bijgekomen en tegen Kerstmis verwachten ze een kandidate uit Homs. Pater Godefroy lijkt wel de tweelingbroer van onze fr. David. Hij is uit de streek van Avignon, behoort tot de gemeenschap van N.D. d’Aiguebelle (N-Provence), is een tijd in het Algerijnse klooster van Tiberine geweest (waarvan de monniken werden vermoord) en werd gevraagd hier aalmoezenier te worden met het vooruitzicht (als het ooit vrede wordt in Syrië) op een eventuele mannelijke tak. Hij is uit echt trappistenhout gesneden, maar draagt in plaats van een witte pij met kleine zwarte schapulier een bruine pij, omdat hij anders te veel op een moslim lijkt of een “gematigde rebel”. Wat was dat een hartelijke uitwisseling! Omwille van de oorlog was er immers geen wederzijds bezoek meer geweest. Pater Godefroy beschreef hoe de zusters de meest dramatische momenten overleefd hebben met bidden in een kleine schuilplaats en wachten op wat komen zou, precies zoals wij. We konden er hartelijk om lachen. De stroomonderbrekingen zijn de laatste tijd weer veelvuldiger en langer, zoals hier. Het is wel veel veiliger geworden. Het echtpaar dat bij hem was (chauffeur van hun klooster) bevestigde dat het nu ook onderweg veilig is. Dit echtpaar is zelf afkomstig uit Aleppo, waar het ook beter wordt, maar met elektriciteit en water is het nog erg gesteld. We hebben tenslotte nog wat noden uitgewisseld. De zusters hebben het moeilijk om goederen vanuit Italië naar Syrië te krijgen en daar kunnen wij hen in helpen (uiteraard dank zij onze weldoeners). Er is ook een verlangen naar een samenwerking bij de verwerking van olijven met één grote olijvenpers. Hun jaarlijkse productie is ongeveer 400 liter olie en de onze zal minder zijn (wij hebben nog andere vruchtbomen). Dat wordt dan toch al een echte fabriek met een professioneel pressoir! Ook hier is natuurlijk geld voor nodig. Dit zou wederzijds wel een grote steun betekenen. We hadden zo lang en intens gedeeld dat ze verkozen niet meer te blijven eten om toch maar voor de duisternis thuis te zijn. Thee en wat versnaperingen volstonden. Ze kregen nog wat kruidenthee mee (eigen fabricaat), medicinale zalven, alsook eigen gemaakte snoeperijen, o.a. (als wat reclame mag) onze heerlijke, voedzame, gedroogde, gesuikerde abrikozen! En natuurlijk kaarsen. Ze moesten vertrekken en geraakten bijna niet weg. Heer, zegen pater Godefroy, deze zusters en allen die met hen verbonden zijn, alsook al hun (en onze) weldoeners van gisteren, vandaag en morgen.

Europa, quo vadis? Waar ga je heen? (I)

We hebben er vroeger al op gewezen dat de kapiteins het Europaschip in de woelige wateren van imperialisme en kolonialisme loodsen onder de bedrieglijke vlag van hoge idealen. De eurocraten worden steeds driester en varen nu openlijk in de richting van een draaikolk. Met medewerking van het volk natuurlijk, werden de christelijke waarden geleidelijk verloochend en de moslim-onwaarden (koran als onaantastbaar, de sharia, de minderwaardigheid van de vrouw, het doden van ‘ongelovigen’...) geduld of aangemoedigd. Alles onder de mom van verdraagzaamheid en openheid. En zo wordt een burgeroorlog in Europa voorbereid.

Wat blijft er over van democratie?

Ons Belgisch (Nederlands, Frans....) parlement noemen we “democratisch”. Met enige fierheid wordt meestal gesproken over een “parlementaire democratie”, alsof daarmee het toppunt van de ideale bestuursvorm bereikt is. Het parlement vertegenwoordigt op democratische wijze het Belgische volk. Mijn eerste moeilijkheid komt vanwege het feit dat ons parlement, zoals dat van de andere Europese landen, de eerste en belangrijkste peiler van een democratie mist, nl. iedereen die er is, mag er zijn: man of vrouw, rijk of arm, sterk of zwak, wit, bruin, geel of zwart, gelovig of niet, enzovoort Door de abortuswetgeving wordt deze fundamentele peiler van de democratie brutaal verbrijzeld. In een ware democratie worden de zwaksten beschermd en geholpen om er te zijn. Van deze hulp aan de minsten, hangt zelfs de kwaliteit van een democratische beschaving af. Bij ons worden ze dus gedood door de sterksten, die oordelen dat zij er niet mogen zijn. Deze misdaad wordt dan nog huichelachtig gerekend tot de “rechten van de mens”. Al is dit geen detail, maar het hart van de democratie, toch wil ik me nog forceren om het Belgisch parlement democratisch te noemen, zij het dan met een erg zware dictatoriale uitwas (en dit is helaas niet de enige). Het Europees parlement daarentegen is nog veel minder democratisch. Het is niet de democratische vertegenwoordiging van het “Europese volk”. Dit laatste bestaat immers niet, er bestaan wel afzonderlijke, soevereine Europese landen. Weet jij wat ze in het Europees parlement eigenlijk uitspoken? Zat jij te wachten op een uitgekookte wetgeving over het al of niet verhandelen van baby’s van een zogenaamde draagmoeder? Komt de “draagmoeder” uit onze Vlaamse woordenschat? Is dat de grote zorg van onze gezinnen? Gelukkig hebben ze dit nu verboden maar het had ook anders kunnen uitvallen. De landen zelf, fier “lidstaten” genoemd, hebben hun soevereiniteit en eigen waarden geleidelijk laten ondermijnen. Het begon met de gemeenschap van kolen en staal, verder met een gemeenschappelijke markt, een wet op de concurrentie en tenslotte een gemeenschappelijke munt. Allemaal zaken die in zich enig goed kunnen bevatten, maar in feite de eigenheid van de afzonderlijke landen hebben aangetast. De hoge functionarissen van de Europese commissie zijn niet democratisch gekozen, maar aangesteld, zoals ook de zogenaamde “eerste Europese burger”, de voorzitter van de Europese raad op grond van wie weet welke principes is aangesteld en niet democratisch verkozen. En deze eurocraten vragen alle aandacht voor de “Europese thema’s”. Waar is de fierheid over eigen volk, eigen geschiedenis, eigen culturele of religieuze rijkdom? En er is nog meer aan de hand. Daarover een volgende keer.

De wereldoorlog is begonnen: tegen Syrië en Rusland

Sinds ruim anderhalve maand is Rusland militair Syrië ter hulp gekomen. Rusland had eigenlijk ook geen andere keuze meer. Het westen (VS-Israël, NAVO, Turkije, Golfstaten) hebben Rusland zo in het nauw gedreven en de media hebben niet opgehouden Rusland steeds weer alle schuld te geven, dat het alleen nog kon wachten op een officiële oorlogsverklaring. Na Syrië is de hele westerse oorlogsmachine gericht tegen Rusland. En Vladimir Poetin heeft in de straten van zijn geboortestad (St.-Petersburg, het oude Leningrad, dat 2,5 j stand hield bij de omsingeling door de nazi's, met meer dan één miljoen doden!) geleerd dat, als een oorlog onvermijdelijk is, het beter is zelf eerst in actie te komen. Uiterst efficiënt en systematisch zijn de Russen begonnen de bunkers, de trainingskampen, de munitiedepots en hoofdkwartieren van alle terroristische groepen in Syrië te bombarderen, zodat nu het Syrische leger de steden Damascus, Homs, Hama, Lattaquie en Deir-ez-Zor heeft kunnen beveiligen. Blijven nog over Aleppo, Idlib, Raqqa. Wanneer en hoe zal de westerse coalitie reageren? Zo vroegen we ons toen af. Welnu, ondertussen wordt het steeds duidelijker. De eerste reactie was een lastercampagne in de pers in deze zin: Rusland bestrijdt niet Daesh maar bombardeert ziekenhuizen en doodt burgers. De enige informatie die in het westen gegeven werd, kwam (en komt nog) van de organisatie van moslimbroeders in Londen, het zogenaamde “Syrisch observatorium voor de rechten van de mens”, dat Syrië actief mee helpt ontwrichten. Tussendoor werd de loftrompet gestoken op de internationale coalitie onder leiding van de VS, die in feite het terrorisme op vele wijze blijft steunen en Syrië verwoesten. Over de waarheid en het werkelijk grandioze werk van Rusland in Syrië geen woord. Bovendien ging de lastercampagne tegen Syrië ook verder. Nog onlangs publiceerde een bekend Vlaams weekblad dat de overgrote meerderheid van de Syriërs in het buitenland gevlucht zou zijn voor de gruwelen van de Syrische president. En niemand vroeg zich af hoe het dan komt dat deze vluchtelingen in volle oorlogstijd massaal voor deze president gekozen hebben (tenminste in die landen waar ze mochten stemmen). De eerste reactie was dus een media-oorlog tegen Rusland en Syrië. Ondertussen is het westen evenwel aan een soort nieuwe wereldoorlog bezig. Deze begon op 24 november 2015. Turkije schiet in N. Syrië een Russische bommenwerper neer. De uitleg van Turkije over een schending van het Turkse luchtruim, de herhaaldelijke verwittigingen... blijken één grote leugen te zijn. Turkije en Rusland bestrijden zogenaamd samen eenzelfde vijand: Daesh. Daarom had Rusland goed op voorhand de NAVO verwittigd dat ze daar gingen bombarderen. Hiervan werd laf gebruik gemaakt door Turkije om in samenwerking met de VS en de NAVO tegen Rusland een nauwgezet voorbereide oorlogsmisdaad te plegen. En wat is de reactie van het westen? VS én NAVO scharen zich onmiddellijk achter Turkije en verklaren zich bereid Turkije te verdedigen tegen Rusland, alsof nu Rusland de aanvaller is. De VS sturen direct hun vliegdekschip Harry S. Truman op pad. Zelfs de Duitsers sturen hun vliegtuigen met het uitdrukkelijke bevel geen enkele informatie met Rusland te delen. Israël bombardeert regelmatig Syrië zonder er enige ruchtbaarheid aan te geven. De VS bombardeerden recent de militaire basis Al Saaqa (Deir-ez Ezor) en ontkennen het gewoonweg. En zo is de grootste legermacht van de wereld hier aanwezig en actief onder de mom van de strijd tegen het terrorisme, maar in werkelijkheid om te vechten tegen Syrië en Rusland. Ze zullen trachten Noord Syrië tot “beschermd gebied” te maken voor de “gematigde” én fanatieke terroristen, zodat ze vanuit Turkije met de hulp van de NAVO kunnen blijven opereren om olie, katoen, de kostbaarste antikiteiten... te verhandelen. De olie wordt uiteindelijk vanuit Israël verkocht maar is gestolen uit Syrië, door Daesh langs Turkije. De Turkse volksvertegenwoordiger van de oppositie (CHP), Eren Erdem, die dit met harde bewijzen uit de doeken heeft gedaan, wacht nu een proces voor hoogverraad. De boodschap van het westen is in ieder geval duidelijk: ieder NAVO-land kan gelijk welke agressie of oorlogsmisdaad tegen Rusland of tegen Syrië plegen en alle .bondgenoten staan klaar om Rusland en Syrië als de schuldigen te beschouwen en aan te vallen. Bovendien heeft nu Saoedi-Arabië, de grootste leverancier én financier van het wereldterrorisme met 33 andere landen “een islamitische militaire coalitie” gevormd tegen terreur. Wat goeds kan verwacht worden van een onverbeterlijke pyromaan die zich aanstelt als hoofd van de brandweer? Rusland weet dat zijn vijanden zich aan geen internationale regels houden en het internationaal recht ook zullen misbruiken. Nu de strijd tegen het terrorisme door Rusland succesvol is, kan het voorstel van een algemeen ‘staakt het vuren” van John Kerry dienen om de terroristen te beschermen en tijd te gunnen! In Parijs is er maandag een samenkomst geweest om dit thema alvast voor te bereiden zodat het op de samenkomst van deze vrijdag in New York kan geregeld worden. Inmiddels gaat Rusland wel onverstoord en systematisch verder met de opruiming en heeft een onderzeeër voor de Syrische kust liggen. Ziehier alle ingrediënten voor een derde wereldoorlog. Mogen de weerstand van het Syrische én Russische volk uiteindelijk alle terreur overwinnen. Daar rekenen we op. Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil.

P. Daniël

18-12-2015 om 21:12 geschreven door Gust Adriaensen

Een kapitalistisch economisch systeem dat niet voortdurend gecontroleerd en gecorrigeerd wordt door sterke werknemersgroepen en middenveldorganisaties, en waarvan de top niet openstaat voor overleg met personeelsleden en consumenten, brengt onze democratische structuren en het welzijn van talloze mensen in gevaar.

Nu ook in België het politieke rechts-liberalisme de wind in de zeilen heeft, vinden bedrijfsleven en regering mekaar in een nu eens verdoken, dan weer openlijke verdachtmaking, uitholling, gepest van middenveldorganisaties en vakbonden. Als dan ook nog de media in grote meerderheid de kaart trekken van regering en economische top, en de publieke opinie met antivakbondsschrijfsels indoctrineren, worden de sociale leefomstandigheden en de financiële toekomst van velen killer en onzekerder.

Het recentste voorbeeld daarvan is het spoorconflict. Van een poging om het standpunt van de spoorwerknemers duidelijk te maken, is amper sprake. De vakbonden worden afgeschilderd als onverantwoorde, bijna criminele organisaties. De spoorbazen en de regering krijgen alle ruimte om de werknemersverenigingen te diaboliseren. De media doen daar gretig aan mee.

Het scherpste tv-voorbeeld daarvan was het interview, beter kruisverhoor, van Kathleen Cools met ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw, in Ter Zake van enkele dagen geleden.

Nu is het wachten op een even vinnig verhoor van NMBS-topman Cornu of van een of andere minister. Ik heb een sterk vermoeden dat het wachten vergeefs zal zijn.

17-12-2015 om 08:35 geschreven door Gust Adriaensen

Op hun partijcongres onderstrepen de Duitse christendemocraten het belang van het christelijke mensbeeld en de joods-christelijke erfenis.

Zowel de staat en de grondwet als de politieke cultuur van Duitsland zijn getekend door de joods-christelijke traditie, staat in 'Zusammenhalt stärken' te lezen. Christelijke Kerken zijn van fundamenteel belang voor het algemene welzijn, vooral door hun inbreng in onderwijs en maatschappelijke sectoren als de gezondheidszorg.

16-12-2015 om 14:07 geschreven door Gust Adriaensen

'Samen leven met de vluchtelingen en migranten, onze broeders en zusters '

Verklaring van de bisschoppen van België

“De migranten gaan me bijzonder ter harte, omdat ik herder ben van een Kerk zonder grenzen, die zich moeder van allen weet. Bijgevolg spoor ik de landen aan te komen tot een edelmoedige openheid, die in plaats van te vrezen dat de lokale identiteit wordt vernietigd, in staat is nieuwe culturele syntheses te bewerken” (Paus Franciscus in De vreugde van het evangelie, nr. 210).

Duizenden vluchtelingen staan vandaag voor onze deur. Ze ontvluchten massaal oorlog, geweld, bedreigingen en uitzichtloze situaties. Hier, in Europa en in België, komen ze beschutting zoeken, asiel en een beter leven. Want hier is er vrede en welvaart, ook al is het geen paradijs. Vandaag voegen die honderdduizenden vluchtelingen zich bij de andere migranten die, om ogenschijnlijk andere redenen, uit hun land wegtrekken: omdat er honger is, geen economische ontwikkeling en geen behoorlijk leven. We zien en horen het dagelijks in de media.

Van al die situaties zijn wij getuigen. Wij kunnen onze ogen niet sluiten. Wij zien mensen toestromen via de Middellandse Zee naar Italië, Malta, Spanje, Griekenland, de Balkan, op weg naar het Noorden. Wij zien kolonnes mensen te voet, over land, treinen, bussen, auto’s vol.
Wij zien de oorzaken van die tragedies soms heel duidelijk, zoals de conflicthaarden in Syrië, in Irak, in Afghanistan, in Soedan en Eritrea, in Libië, fanatieke vervolgingen in Afrika, het Nabije- en het Midden-Oosten en in Oost-Europa. Elders in de wereld moeten mensen vluchten voor overstromingen, droogte, etnische zuiveringen of ontwricht politiek leiderschap.

Wij zijn getuige van een problematische, ‘gedwongen’ migratie op wereldschaal. Heel dikwijls gaan grenzen gemakkelijker open voor kapitaal, industrie en handel, voor kunst, wetenschap en technologie dan voor mensen in nood.

Wij zijn getuige van het complexe politieke debat dat gevoerd wordt binnen de internationale gemeenschap, binnen de Europese Unie en in ons land wanneer men discussieert over onthaal, integratie, voorwaarden voor erkenning en weigering, solidariteit en spreiding van de verantwoordelijkheden, gesloten grenzen en muren, politieke onderhandelingen en militaire en humanitaire interventies.

Wij zijn ook getuige van moedige keuzes en een genereus onthaal. De internationale gemeenschap debatteert over de manier waarop zij mensen menswaardig kan opvangen, hen kan inschakelen, hen veilig kan laten terugkeren.

Wij zien open onthaaltehuizen maar ook gesloten detentiecentra voor migranten. In bijna alle steden en gemeenten en parochies van België leven vandaag vluchtelingen en migranten. Een nieuwe cultuur van integratie dient zich aan. België is zichtbaar een ‘gemengd ’ land geworden. Wij zijn heel gelukkig dat op veel plaatsen vluchtelingen en migranten aanvaard en gerespecteerd worden, ongeacht hun herkomst, religieuze, sociale of politieke overtuiging en dat veel vrijwilligers zich inzetten samen met mensen uit andere culturen. En wij beseffen goed dat er bij anderen een gemengd gevoel leeft: mensen zijn bang, ongerust en vragen zich af hoe de komst van vluchtelingen en migranten hun eigen leven zal beïnvloeden. Iedereen is emotioneel betrokken geraakt, terwijl de geschiedenis ons leert dat migratie een fenomeen is van alle tijden en van alle continenten.

Wij zijn getuigen, maar niet zomaar toeschouwers. Als christenen is het onze evangelische plicht aan de zijde te staan van mensen die lijden. Wij kunnen niet anders. “Ik was vreemdeling en jullie hebben mij opgenomen”, zegt Jezus in het evangelie van Mattheüs (Mt 25,35). Als bisschoppen zijn wij, samen met vele christenen, met mensen van alle gezindten, met onze kerkelijke organisaties en bewegingen, bijzonder bekommerd om het lot van mensen die gedwongen en zonder houvast, zonder begeleiding en soms zonder uitzicht in ons land terechtkomen.

De achtergronden en redenen voor die ontwrichtende migraties zijn heel divers en complex. Maar altijd weten wij dat mensen hun land slechts verlaten omdat zij de hoop koesteren elders een beter leven te vinden. Wanneer mensen oorlogen, onderdrukking, honger, grote armoede, vervolging en discriminatie ontvluchten, liggen structurele oplossingen niet kant-en-klaar. Iedereen weet dat gedwongen migratie slechts zal ophouden als, in de landen van oorsprong, de woon-, werk- en leefomstandigheden ten gronde gezond zullen zijn.
Omdat wij wel getuigen zijn, maar niet zomaar toeschouwers, mogen onze diepe bekommernissen ten aanzien van die complexe fenomenen ons nooit beletten vragen te stellen en antwoorden te zoeken. Hoe kunnen en willen wij als Kerk in België en als christelijke gemeenschappen, omgaan met vluchtelingen en migranten? Wat verwachten zij van ons? Wat kunnen wij gemeenschappelijk hebben?

1. Hoe kunnen we als burgers en als christenen migranten ontvangen?

Onze eerste zorg zal altijd onthaal zijn, ongeacht de persoon die aanklopt. Dat is de opdracht die wij ontvangen vanuit het evangelie. Onze eerste aandacht zal altijd de waardigheid van de persoon zijn die voor ons staat en die ons zegt: “Wij zijn broeders en zusters van elkaar”. Op dit punt kunnen wij als Kerk niet wijken. Nooit kunnen onze eerste vragen uitmonden in voorwaarden die anderen beangstigen of die uit angst voorkomen. Er kan geen sprake zijn van een ‘muur’ tussen de andere en mij, ook al verschillen we op bepaalde punten. Op de vraag: “Wie is mijn naaste?” antwoordde Jezus met de parabel van de barmhartige Samaritaan (Lc 10,25-35). Daar vinden we een manier om om te gaan met een gelijke die in moeilijkheden verkeert. De Samaritaan ziet langs de kant van de weg de beroofde en zwaargewonde man liggen. Dat roept bij hem emotie op, verontwaardiging. Dit kan niet! Hij stopt en doet wat hij kan met wat hij heeft, dat wil zeggen met olie en wat wijn. Dit is het beeld voor de eerste opvang van de vluchteling. Maar dan brengt hij de man naar de herberg. Wij zouden vandaag zeggen naar een hulporganisatie. De Samaritaan is geraakt en schiet in actie, maar niet onbezonnen. Hij verbindt emotionaliteit met rationaliteit en nodigt uit tot samenwerking, tot uitwisseling. Hij keert terug naar de herberg om zich ervan te vergewissen dat er goed voor de man wordt gezorgd.

Opvang gebeurt door velen: diegene die het eerste contact heeft, diegene die de mens in huis opneemt, diegene die de verdere opvolging verzekert en ten slotte de organisatie die de geholpen mens professioneel en met ervaring verder begeleidt. Het is een hele opgave om onthaal waar te maken met respect voor de fundamentele rechten van de mens. Onthaal gaat de hele persoon aan, zijn leven, zijn thuisland, zijn huisgezin en familie, zijn taal, zijn cultuur en godsdienst, zijn geestelijke kwetsuren en zijn fysieke gezondheid, zijn krachten, dromen en ambities. Onthaal moet duurzaam zijn, echt nieuwe kansen creëren en een redelijke termijn voorzien; het moet gepaard gaan met middelen en ondersteuning, opdat geboden kansen wortel kunnen schieten en mensen onafhankelijk kunnen maken in een klimaat van vrijheid en vrede.
Het is in deze geest dat paus Franciscus de parochies en de christelijke gemeenschappen heeft opgeroepen om daadwerkelijk aan onthaal mee te werken door een gezin asielzoekers of vluchtelingen op te nemen.

Migranten zijn mensen van hoop. Elk onthaal moet aandacht schenken aan die hoop. Migranten en vluchtelingen hopen dat wij hun hoop erkennen en eerbiedigen. Wie mensen onthaalt, neemt ook de verantwoordelijkheid op voor wat er vervolgens gebeurt of moet gebeuren. Mensen echt onthalen, betekent dat ons land, de gemeenschappen en gewesten, de steden en gemeenten, het middenveld met zijn sociale bewegingen en organisaties, de ngo’s en de burgercomités, de Kerken en de gelovige gemeenschappen bereid zijn om samen te werken. Een opendeurenbeleid vereist een strategie van begeleiding. De migranten zijn in te grote getale aanwezig opdat een enkele organisatie deze situatie alleen zou aankunnen. Daarbij mogen politieke of economische belangen hier geen rol spelen. Het gaat om mensen die voor ons allen een appel betekenen. We moeten samen zoeken om menswaardige verwelkomingsstructuren op te zetten. Vele huizen staan leeg in onze steden. Waarom kunnen ze niet, vooraleer ze verloederen en gekraakt worden, ter beschikking gesteld worden van vluchtelingen? Eigenaars kunnen uitgenodigd worden om kamers en appartementen ter beschikking te stellen; financiële middelen kunnen gemobiliseerd worden. Kortom, zowel instellingen als individuele burgers, in het bijzonder christenen, moeten samen antwoorden en oplossingen uitwerken.

Voor alles is het belangrijk dat er een begeleidingsstructuur opgezet wordt. De kinderen hebben opvoeding en onderwijs nodig, de ouders evenzeer. Medische en sociale zorgen en voedselvoorziening zijn dringend. En bovenal is het nodig om een tewerkstellingspolitiek uit te werken die iedereen gelijke kansen biedt.

2. Hoe kan een beter beleid gevoerd worden?

Onlangs hebben wij, elk in ons eigen bisdom, open en gesloten instellingen voor migranten en vluchtelingen bezocht. Het zijn plaatsen waar mannen en vrouwen en hun kinderen leven in afwachting van een beslissing over hun toekomst: ofwel kunnen zij in ons land blijven ofwel moeten ze terugkeren naar de plaats vanwaar ze kwamen. Tijdens die ontmoetingen hoorden wij hun angsten, hun frustraties, het bange wachten, de grote onzekerheid. En wij kwamen onder de indruk van de begeleiders die met veel zorg en tact de mensen zo goed ondersteunen in die moeilijke omstandigheden.

In verband met de gesloten centra – detentiecentra – stellen wij de vraag: heeft een samenleving het recht mensen van hun vrijheid te beroven omdat hun asielaanvraag nog hangende is of omdat ze geen officiële documenten kunnen voorleggen? Zijn mensen zonder geldige documenten, ook na een grondige screening, dan criminelen of een gevaar voor de samenleving? In verband met migranten die in terugkeerhuizen wonen en wachten, stellen wij de vraag: worden zij echt voorbereid om waardig en met een ernstig en stabiel perspectief naar hun land terug te keren?

Wat is dus een correcte onthaalpolitiek als we ons bewust zijn van de gelijkwaardigheid van alle mensen, zonder onderscheid? Kan het politieke beleid van ons land ook weerstand bieden tegen een vrees van de bevolking, tegen de druk van zijn kiezers, als humaniteit voorrang moet krijgen?

Moeten we de vraag niet stellen of het wel menselijk is dat een land migranten aantrekt en uitnodigt omdat ze, soms zelfs tijdelijk, economisch interessant en vooral nuttig zijn? Men kan zich afvragen of het gewettigd is dat in een algemene migratiepolitiek mensen ‘gewogen’ en geselecteerd worden op basis van hun materiële nut voor ons land? Hoogopgeleide migranten uit derdewereldlanden aantrekken betekent vaak een verarming voor het thuisland. Heeft alleen de mens die een economische meerwaarde betekent voor ons land, echt waarde? Zo’n politiek zou er gemakkelijk toe kunnen leiden bepaalde mensen op te nemen en anderen af te wijzen, terwijl de minst gevormde mensen en hun land van oorsprong er alle baat zouden bij hebben om hier in ons land een vorming en een opleiding te krijgen. Wellicht zou het meer aangewezen zijn om vanuit onze christelijke achtergrond vooral die migranten prioritair te onthalen die het meest kwetsbaar zijn en die nergens anders terecht kunnen dan bij ons. Het komt erop aan een politiek en een houding te ontwikkelen die van de wereld een ‘huis maakt voor iedereen’. Dit zal de solidariteit bevorderen van uit een “fundamentele en prioritaire optie voor de armsten” (Laudato Si’, nr. 158).

3. Hoe kunnen we de thuislanden helpen?

Er is een groot gebrek aan stabiliteit in veel landen op politiek, sociaal en familiaal vlak. Zoals paus Paulus VI schrijft in ‘Populorum Progressio’: “Ontwikkeling is de nieuwe naam voor vrede”, richten wij hier een oproep aan de publieke opinie, aan onze beleidsmakers en aan de Europese Unie om zich resoluut te engageren voor de vrede, zowel via de nationale politiek als via de internationale relaties. De uitdagingen op dit vlak zijn zo immens dat alleen een internationale samenwerking de situatie kan verbeteren. Die mensen – die onze broeders en zusters zijn – en die landen moeten ons blijven bekommeren. Als Kerk kunnen wij dikwijls aan die landen een bijstand bieden die de bevolking op lokaal vlak kan bereiken.

In het bijzonder is ontwikkeling van de landbouw van het allergrootste belang. Landbouw voorziet in de basisbehoeften, bevordert de welstand, zorgt voor een goede tewerkstelling en een familiale verbondenheid. Sociale spanningen en conflicten tussen bevolkingsgroepen maken elke samenwerking delicaat. Dit vereist dat de lokale bevolking concreet betrokken wordt bij elke ontwikkelingsoperatie (cf. Laudato Si’ nr. 183).
De stimulering en de ontwikkeling van de lokale landbouw kan echter pas ‘humaan’ zijn, dat wil zeggen rechtvaardig, efficiënt en ook interessant voor de lokale bevolking op voorwaarde dat de internationale handel structureel die lokale ontwikkeling niet ondermijnt, verstikt of overweldigt. Ontwikkeling moet beschermd worden.

De voornaamste factor is echter de opvoeding van de kinderen, doorgetrokken tot het beroeps- en het secundair onderwijs. Om toekomst te bieden aan jongeren en aan landen is een goed functionerend onderwijssysteem onontbeerlijk. Op dit terrein is er in het verleden en tot vandaag heel veel werk geleverd door religieuzen en door de lokale Kerken. Daarom is er een intense samenwerking nodig tussen de overheden van landen in ontwikkeling met verenigingen en kerkelijke gemeenschappen, en dit zowel op lokaal als op internationaal niveau.

In het bijzonder verdienen onderwijsinstellingen een bijzondere aandacht vermits elke ontwikkeling berust op een goede opvoeding en een grondig onderwijs. Paus Franciscus roept op tot een grondige koerswijziging. De mensheid wordt volgens hem bedreigd door de economie en de technologische ontwikkeling: “De economie bekijkt iedere technologische ontwikkeling in functie van rendement, zonder aandacht voor de eventuele negatieve gevolgen voor de mens. De financies verstikken de reële economie” (Laudato Si’, nr. 109). Vandaar dat, in het licht van de financiële middelen die ons land (0,45 % van het BNP in 2014 ) en de Europese Unie aan ontwikkelingshulp besteden, velen zich pertinente vragen stellen: bereiken die middelen de meest noodlijdende bevolking? Staan die zo karige middelen eigenlijk nog in verhouding tot onze welstand? Weerspiegelt dit niet hoe de aandacht voor landen in ontwikkeling is afgebouwd, terwijl dit eerder een volwaardig deel zou moeten uitmaken van wat een land ‘investeert in de mensheid’.

4. De waardigheid van ieder mens

“De waardigheid van ieder mens en het algemeen welzijn zouden heel de economische politiek moeten bepalen, maar ze lijken soms aanhangsels van een politiek discours zonder perspectief of programma voor de echte integrale ontwikkeling” (Paus Franciscus, De Vreugde van het Evangelie, nr. 203). We zijn samen verantwoordelijk voor de hele schepping. Dit leidt tot een mondiale broederlijkheid en tot de gelijkwaardigheid van rijke en arme mensen, sterken en zwakken, gezonden en zieken en gehandicapten.

Als bisschoppen willen wij benadrukken dat het principe van gastvrijheid en integratie van migranten, waar ze ook vandaan komen of om welke reden ze bij ons aangeland zijn, gebaseerd is op de gelijkwaardigheid van alle mensen. De dialoog van Jezus met de farizeeër besluit op deze wijze: “Wie denk je dat de naaste is van de man die in de handen van rovers gevallen was? Hij die hem barmhartigheid heeft bewezen” (Lc 10,36). De aarde is door God geschapen en geschonken aan de hele mensheid. Wij zijn gebruikers, dienaars en dienaressen. Wij zijn geen eigenaars. Niemand is aangesteld om er een dominante rol te spelen, om medemensen te kleineren of te knechten, om de natuur geweld aan te doen.

Het woord van Christus is aan ons allemaal gericht: “Ik had honger en jullie hebben Mij te eten gegeven, Ik had dorst en jullie hebben Me te drinken gegeven, Ik was vreemdeling en jullie hebben Me opgenomen … alles wat je voor een van deze minste broeders van Mij hebt gedaan, heb je aan Mij gedaan” (Mt 25,35.40).

Als Kerk willen wij bekommerd zijn om de integrale mens. Dat wil zeggen dat wij ook bekommerd zijn om zijn of haar houding tegenover God, de medemens en de natuur, om zijn geestelijke gezondheid. “De ergste discriminatie waaraan de armen lijden, is het gebrek aan geestelijke aandacht; (…) zij hebben nood aan God” (Paus Franciscus, De Vreugde van het Evangelie, nr. 200). Dit is een werkterrein voor alle lokale geloofsgemeenschappen.

Vanuit  onze eigen geloofsbelijdenis zullen wij altijd de godsdienst en de religieuze en levensbeschouwelijke beleving van mensen onverkort eerbiedigen en ondersteunen. Nooit mogen vluchtelingen en migranten zich gedwongen voelen om ‘van godsdienst te veranderen’ om hier beter onthaald te worden. Nooit kunnen wij aanvaarden dat een land mensen weigert en uitsluit omdat zij moslim zijn, christen, boeddhist of van welke gezindheid ook. Een godsdienst heeft geen grenzen.

5. Besluit

Wij willen stilstaan bij het grote migratiegebeuren dat wij vandaag meemaken. Wij willen ons afvragen waartoe wij geroepen zijn en tot welke engagementen wij in staat zijn die recht doen aan migranten en vluchtelingen. Wij willen de tijd nemen daarover met elkaar in gesprek te gaan, op alle niveaus: in parochies, in het verenigingsleven, in werkmiddens, in kerkelijke organen en structuren, met verantwoordelijken in het beleid van ons land, van onze gemeenschappen en gewesten.

Wij hebben geen definitieve antwoorden op die moeilijke vragen, maar wij zijn van plan om ze uit te diepen, namelijk door documenten en initiatieven voor te stellen die de actie en de reflectie op dat punt gaande kunnen houden. In dat licht rekenen wij op “de Heilige Geest die een oneindige verbeelding heeft en die juist als Geest van God in staat is om zelfs de meest complexe en onontwarbare knopen van de geschiedenis te ontwarren” ( Paus Franciscus, De Vreugde van het Evangelie, nr. 178). Wij geloven dat we de kracht hebben en het vertrouwen om de rijkdom van elke mens te ontdekken en te waarderen. De komst van nieuwe mensen moet een verfrissing worden voor ons ‘oude continent’ en is een kans voor onze samenleving.

De Bisschoppen van België 13 oktober 2015 .

15-12-2015 om 20:22 geschreven door Gust Adriaensen

Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, mocht aanwezig zijn bij de plechtige aanstelling van onze nieuwe aartsbisschop Jozef De Kesel. En uiteraard is dat meer dan voldoende voor een boeiende maandagse column.

Rik werd sterk getroffen door de liturgie en de muziek, die 'op elk moment schoonheid uitstraalden'. En hij maakt geen geheim van zijn geloof en zijn katholiek zijn. 'Hoe komt het toch', schrijft hij, 'dat katholiek blijven mezelf al die jaren zo weinig moeite heeft gekost?'

Hij denkt het antwoord te vinden in twee passages uit de Schriften, die tijdens de aanstellingsplechtigheid werden voorgelezen.

Een ervan komt uit de brief van Paulus aan de Filippenzen: 'Wees onbezorgd'. 'Zo leef ik', aldus Torfs.

Maar toch niet helemaal, zo blijkt. Want Rik had persoonlijk één minpuntje ervaren: er was een collecte en hij zat zonder portefeuille in de kathedraal. Gelukkig kon hij rekenen op de menslievendheid van zijn buurman, gewezen minister Steven Vanackere.

Deze anekdote is enorm boeiend en verdient nadere beschouwing.

Een van de dingen die moeder nooit vergat te zeggen wanneer je ter kerke ging: 'Heb je een cent voor de schaal?' Het was deel van de opvoeding. Het zal bij Riks moeder niet anders geweest zijn. Zovele jaren later en zovele sporten op de maatschappelijke ladder hoger, kan de rector het zich permitteren zonder portefeuille op stap te gaan. Een Bijbelse onbezorgdheid manifesteert zich hier. Maar volmaakt is ze nog niet. Wanneer hij de schaal ziet naderen, maakt een lichte paniek zich van hem meester.

Gelukkig is er een andere christelijke deugd -de voornaamste- die hem verlost: de menslievendheid van de ander. Die andere is niet zomaar toevallig gekozen. Of Steven Vanackere nu echt naast Rik Torfs zat of niet, doet er eigenlijk niet toe. Maar het gaat om de persoonlijkheid van de gewezen minister: een bewuste christen, intelligent, minder humoristisch en ernstiger dan de rector maar een oerdegelijke en inspirerende figuur, een man op wie je een kerk kan bouwen.

Met Torfs en Van Ackere en De Kesel en al die andere min of meer zorgeloze en degelijke christenen die de Sint-Romboutskathedraal vulden, is Vlaanderen nog niet verloren. Verre van!

14-12-2015 om 17:47 geschreven door Gust Adriaensen

X/30
Vrijdag 11 december 2015

Een heropstanding

Dank zij de onverwachte financiering vanwege een internationale organisatie kunnen voor de bevolking van Qâra allerlei vormingscursussen georganiseerd worden, zowel in het klooster als in het dorp, dat van oudsher een smokkeldorp was en de voorbije jaren een verzamelplaats van massa’s rebellen. De bevolking is nu teruggekeerd en er wordt over gewaakt dat geen buitenlandse misleiders meer binnendringen die met geld de jeugd komen omkopen. De bevolking was voorheen ook wat achter in ontwikkeling. De bedoeling is de mensen leren op eerbare wijze hun eigen kost te verdienen en een gezonde creativiteit te bevorderen. Allerlei opleidingen zijn voorzien: met de hand sierkaarsen maken, zeep maken, tapijt-weven, snit en naad, met afval (zoals karton) mooie en praktische rekken maken, eerste hulp bij ongevallen, verpleging, hygiëne enzomeer. Verder zijn er na-schoolse opleidingen: Arabisch, Engels, wiskunde, fysica... voor jongeren (15-17 j) die door de oorlog zoveel hebben moeten missen. Wanneer hier een nieuwe groep vrouwen voor een opleiding toekomt, zijn ze allemaal netjes gesluierd maar schuchter en teruggetrokken. Wanneer ze na twee weken hun laatste les vieren, zijn ze open, hebben een gezond zelfvertrouwen, overgelukkig en fier. Iedereen wil met iemand van de gemeenschap op de foto. Met twintig komen ze en vertrekken ze in een busje voor 11 personen. De chauffeur krijgt de drie jongsten of kleinsten naast zich. Onze vrijwilligers zijn tevens begonnen met alle gehandicapten samen te brengen. Erg moeilijk, omdat de meesten gewoon thuis in gehele afzondering leefden, soms erg primitief. Voor ieder wordt nagegaan wat de noden zijn en met welke medische tussenkomst ze geholpen kunnen worden. Hierdoor werden al spectaculaire verbeteringen bekomen. Er is echter nog meer. Voor ieder van hen wordt gezocht naar een aangepast werk of opleiding. Zo zijn er enkele gehandicapten al in opleiding in het tapijtenfabriek. En er is nood aan werk. Het Syrische geld is sinds het begin van de oorlog nu 7 X minder waard. Het wordt koud. Onze vrijwilligers hebben gelukkig iedereen de nodige dekens en matrassen kunnen geven. Sommigen zoeken op straat al wat brandbaar is voor hun kacheltje. Ondanks het voortduren van de oorlog, het blijvende gevaar, de armoede en het lijden, komt de dorpsgemeenschap tot leven. Het is een ware heropstanding van het volk als een voorbereiding op de komst van het Rijk Gods.

Waarom moet de Syrische president weg?

De eenvoudigste manier om een land te ontwrichten en in handen te krijgen bestaat hierin dat men de wettige regering omverwerpt en vervangt door marionetten waarmee men alle gewenste regelingen kan treffen. Het westen (Amerika, Israël, de NAVO, Turkije en hun boezemvrienden van de golfstaten) hebben de laatste decennia nagenoeg niets anders gedaan of geprobeerd (Vietnam, Afhanistan, de Balkan, Irak, Tunesië, Egypte, Libië, Oekraïne, Syrië....). Ze zorgden er voor dat in de openbare opinie van de betrokken persoon het beeld van een gruwelijke dictator gegraveerd werd, zodat ongemerkt de vernietiging van het land algemeen werd goedgekeurd. Voor het totaal verwoeste Vietnam werd het verstikkende embargo opgeheven op voorwaarde dat het geen klacht zou indienen tegen zijn verwoesters. S. Houssein en M. Kadhaffi kunnen geen klacht meer neerleggen voor misdaden tegen de menselijkheid en de volkerenmoord, waarvan hun volk en land het slachtoffer werd. Opgeruimd staat netjes en schakelt lastige getuigen uit. Sommigen blijven verwoede pogingen ondernemen om de Syrische president uit de weg te ruimen of eisen dat hij verdwijnt. Bachar al-Assad, het wettig gekozen staatshoofd van Syrië is volkomen gerechtigd om een klacht in te dienen tegen de heren en dames verwoesters en moordenaars van zijn volk, alsook om een billijke vergoeding te eisen voor de heropbouw van het land. We verwachten dat Rusland en China en anderen deze gerechtvaardigde klacht en deze eisen zullen steunen. Met andere woorden, zolang al-Assad president is, lopen Obama, Netanyahou, Calderon, Hollande, heel de NAVO, Erdogan... met heel hun kliek gevaar om veroordeeld te worden voor misdaden tegen de menselijkheid. Tot voor kort voelden ze zich veilig met de gedachte dat de Syrische president toch spoedig zou vallen en dat het westen met een militaire inval in Syrië de klus zou klaren, zoals de NAVO ongestraft Libië naar het stenen tijdperk heeft gebombardeerd. De permanente vertegenwoordiger van Syrië bij de UNO heeft een kast vol met duidelijke bewijzen en foto’s, die door Rusland en Iran en anderen kunnen bevestigd worden. Hij schreef een eindeloze reeks brieven naar de bevoegde UNO-instanties, waarop nooit een antwoord kwam. Het gaat dan over het trainen, bewapenen, betalen en sturen van terroristen naar een soeverein land om daar misdaden te plegen wat tegen internationaal recht en tegen het UNO charter is. Dezelfde acteurs zijn schuldig aan het vormen van een leger van huurlingen, allerlei rebellengroepen, die eventueel elkaar bestrijden (van zogenaamde gematigden tot extremisten) maar voor hetzelfde doel worden ingezet: de wettige regering ten val brengen. De NAVO opereert hiervoor vooral vanuit Turkije. De zogenaamde internationale coalitie tegen Daesh heeft ook nu geen enkel recht om bombardementen uit te voeren zonder de toestemming van Syrië en Irak, ook niet volgens de UNO resolutie 2249 van 20 november 2015, zoals experts van internationaal recht hebben duidelijk gemaakt. De internationale coalitie steunt de misdaden van de zogenaamde gematigde rebellen, de golfstaten zorgen openlijk voor alle terroristen. Sinds de Russen het terrorisme in Syrië daadwerkelijk en efficiënt bestrijden, worden er door het Syrische leger steeds meer wapenvoorraden ontdekt. Het zijn overwegend nieuwe wapens, afkomstig van de VS, Israël, Europa en Turkije. Is dit geen misdaad? En dan de misdaad van het rekruteren van tienduizenden jihadisten vanuit de hele wereld, het opleiden, bewapenen, betalen, het zorgen dat ze zonder enig probleem ter plaatse komen en als ze gewond zijn, verzorgd worden. Is dit mogelijk zonder een omvangrijke wereldwijde infrastructuur, gesteund door de geheime diensten van de grote mogendheden? Is dit geen misdaad? Het is nu wel voor iedereen duidelijk (behalve voor de mainstream-journalisten) dat de gifgasaanvallen gepleegd zijn door rebellen met de steun van buitenlandse geheime diensten. Het ontvoeren van een massa kinderen uit de dorpen in Lattakia om hen twee weken later een gruwelijke dood te laten sterven in Ghouta, onder het oog van een deskundige cameraploeg, moet dit ongestraft blijven? Is hiervoor niemand schuldig omdat de hoge UNO onderzoekscommissie geen aanleiding vond om Syrië te beschuldigen? En zo kunnen we nog lang doorgaan. Herhaaldelijk heeft Poetin er op gewezen dat we af moeten stappen van een wereld waar één heerser is, die alleen het recht van de sterkste kent. Het charter van de UNO en het internationaal recht moeten in ere hersteld worden. Laten we beginnen met de grootste criminelen op hun verantwoordelijkheid te wijzen.

De “opwarming van de aarde” zet ons in de kou!

Toppolitici van niet minder dan 197 landen zijn twee weken samen in Parijs zonder dat er een vuiltje aan de lucht is. Wat zou er gebeuren als die ontmoeting in Damascus georganiseerd werd? Het is maar een vraag. Ze gaan maatregelen nemen tegen de opwarming van de aarde en de CO2-uitstoot. Indien we nu niet drastisch ingrijpen, zo wordt ons gesuggereerd, krijgen we morgen de hemel op onze kop.
De studie van het klimaat is zeer complex en raakt vele wetenschappen: de thermodynamica, de fysica, de oceanografie, de glaciologie, de biologie, de scheikunde, de astronomie, de helio-sismologie, de agronomie enzovoort. De recente belangstelling voor het klimaat kan maar een betrouwbare wetenschap worden (klimatologie, paleoklimatologie, paleoecologie...) als er voldoende tijd over heen gaat en er een onafhankelijke wetenschappelijke ontwikkeling is. Op dit ogenblik hebben we geen van beide, waardoor nu de meest tegengestelde opvattingen circuleren. Vroeger hebben we al eens de film The Obama Deception: The Mask Comes off (2 uur, infowars) aangeprezen, een realisatie van Alex Jones, waarin een flink aantal deskundigen aan het woord komt. Op een bepaald ogenblik gaat het ook over de opwarming van de aarde, waarvan gezegd wordt dat ze niet te maken heeft met de activiteit van de mens, maar met de wisselende activiteit van de zon, zoals blijkt uit de andere planeten. In een tijdspanne van duizend jaren zijn er verschillende pieken van opwarming en afkoeling. Stanislas de Larminat is een bekende Franse ingenieur, landbouwkundige, ecologist en schrijver van “Les contrevérités de l’écologisme”, Ed. Salvator, 2011. Een van zijn stellingen is: “Men kan het milieu niet beschermen als men de mens niet beschermt”. Hij gaf op 2 december 2015 tijdens de uitzending ,”grand-angle” van RCF enkele redenen om de uitstoot van CO2 te verminderen, onder meer om meer werk te maken van hernieuwbare energie. Ons gezond verstand zegt dat het toch al te gek is de natuurelementen zoals zon, wind, water, waarvan we iedere dag onbeperkt kunnen genieten, onbenut zouden laten. Zelf zit ik hier te typen met het licht van een “minijoule”, een zonnepaneel omdat we deze keer (blijkbaar wegens een erge technische storing) stroomonderbreking hebben van meer dan 24 u, en halverwege komt er dan ook geen water meer uit de kraantjes! Ik begrijp trouwens ook niet goed waarom er geen eenvoudige systemen uitgewerkt worden om onbeperkt de zon en de wind te kunnen gebruiken voor elektriciteit. Of zijn het de energiereuzen en de petrolbazen die dit mee beletten? Hoe dan ook, deze Stanislas de Larminat was heel duidelijk omtrent de huidige heersende opvatting: “De uitstoot van CO2 verminderen om hierdoor het klimaat te beïnvloeden dient nergens voor, want de twee hebben geen verband met elkaar!” (Il ne sert à rien de réduire le CO2 pour modifier les variations climatiques, le salon beige, 2 december 2015).
Rémy Prud’homme was professor in verscheidenen universiteiten (Phnom-Penh, Lille), herhaaldelijk visiting professor in het gerenomeerde MIT en tenslotte em. prof. universiteit van Parijs XII. Hij is de schrijver van het boek “L’idéologie du réchauffement. Science molle et doctrine dure”, Dutoucan, 2015. Hij zegt eveneens dat er geen bewijs is dat de activiteit van de mens het klimaat op onze planeet zo beïnvloedt als men ons wil wijsmaken. Hij ziet geen wetenschappelijke bewijzen maar wel een kwalijke ideologie. Het zijn de politieke wereldleiders die de teugels in handen nemen. Zij organiseren een strijd die ze aan heel de planeet willen opleggen. Hiervoor wordt een schuldige, een “zondebok” aangewezen, nl. de CO2-uitstoot, en vervolgens wordt de massa ingeschakeld. Honger, analfabetisme, ziekten en dood verminderen overal, ook in Bangladesj. De kindersterfte is in Afrika de laatste 20 jaar met 70% gedaald en met 50 % in Azië, aldus prof. Rémy Prud’homme. Als de opwarming van de aarde de grote oorzaak is, laten we dan zeggen: leve de opwarming! Verder wordt het verminderen van de CO2-uitstoot voorgesteld als een strijd tussen de “goeden”, de vurige militanten en de “slechten”, de onsocialen, die niet willen meehelpen om de mensheid van een nakende ondergang te redden. Tevens is het een strijd van rijke tegen arme landen. Zonder elektriciteit geen ontwikkeling. In Afrika en Azië is er geen elektriciteit zonder kolencentrales. De wereldheersers hebben dus een machtig middel gevonden om de ontwikkeling van de arme landen te dwarsbomen, geheel overeenkomstig de ideologie van de nieuwe wereldorde, waarin zoveel mogelijk armoezaaiers moeten uitgeschakeld worden. Donald Kaberula, voorzitter van de Banque Africaine de Développement zegt het zo: “De westerse regeringen zijn hypocriet; zelf hebben ze zich verrijkt met fossiele brandstoffen en nu zeggen ze aan de Afrikaanse landen: ‘jullie mogen geen stuwdammen bouwen en geen steenkoolcentrales, jullie moeten tevreden zijn met de extreem dure hernieuwbare energie’. De Afrikaanse landen zullen niet naar hen luisteren” (Le réchauffisme présente tous les caractères d’une idéologie, le salon beige, 30 november 2015).
De CO2 is een gedroomd voorwendsel om een wereldwijde heerschappij in te voeren over alle menselijke activiteit op onze planeet, over iedere vorm van vervoer (auto, bus, tram, trein, vliegtuig) en iedere productiviteit (ondernemingen, fabrieken), alles wat mensen produceren in landbouw en industrie. Alles wordt onderworpen aan milieutaks, onder “politieke druk” terwijl van wetenschap nauwelijks sprake is. Volgens sommigen zou dat wereldwijd per dag één miljard kosten! Angstwekkend daarbij is dat massa’s mensen hiervoor zo gemakkelijk opstappen (10.000 mensen stapten mee in Oostende op 6/12/2015 “voor het klimaat”). Laten we hierbij nog even herinneren aan de gekende wetenschappelijke vervalsingen. Al Gore, vice president VS onder Bill Clinton kende een wereldwijd succes met zijn boodschap over de “Global Warming”. Toen bleek dat zijn theorie op vervalste gegevens berustte, verdween deze icoon van de aardbol even plots als hij gekomen was. Of moeten we geloven dat hij wegens de opwarming van de aarde verdampt is? Uit de gestolen computergegevens van de universiteit van East Anglia (Engeland) bleek dat onderzoekers bewust gegevens vervalst hebben om de hysterie rond de opwarming van de aarde aan te wakkeren. Ondertussen is er in de Zuidpool rond Antarctica nooit zoveel zee-ijs geweest als nu. Uiteindelijk is het de NASA geweest die gezorgd heeft voor wat mogelijk de grootste wetenschappelijke fraude uit de geschiedenis is, door de gegevens over de koude van vroeger en die over de opwarming van nu wat groter te maken en zo een spectaculair verschil te bekomen.
Habibullo Abdussamatov, Russisch astronoom en hoofd van het Russisch ruimteonderzoek-programma in Petersburg bewijst dat de veranderende activiteit van de zon zorgt voor de opwarming van mars. Of willen ze ons toch doen geloven dat het op Mars ook de boeren zijn die met oude tractors de lucht vervuilen? Hij voorspelt dat we de volgende 10 à 20 jaar een sterke daling van de temperatuur op aarde zullen beleven, als een soort nieuwe ijstijd. Ondertussen vermoeden we dat we in de Syrische woestijn een strenge winter krijgen, vermits het nu al veel kouder is dan sommige jaren voorheen.
Paus Franciscus schreef een mooie encycliek over het milieu: Laudatio sii’. We hebben hierover vroeger de inhoud al toegelicht (X/6 van 26 juni 2015). De encycliek is eigenlijk een toepassing van de sociale leer van de Kerk op een integrale ecologie. De mens is geroepen om een goede beheerder te zijn van de schepping, wat heel de aarde en vooral de mensheid ten goede komt tot eer van God. Het broze evenwicht moeten we koesteren en beseffen dat alles met alles samenhangt: zorg voor de natuur, voor rechtvaardigheid, voor de armen, voor de vrede. Ik heb mijn uitleg over deze encycliek positief willen houden. Nu wil ik er twee opmerkingen bijvoegen. Vooreerst heeft het me verwonderd dat de encycliek wel spreekt over de natuurvervuiling met verschillende voorbeelden maar met geen woord rept over een van de grootste vervuilingen van water en grond, nl. door oestrogenen en progesteron. Is dit omdat het de twee bestanddelen zijn van iedere contraceptie “pil”, het gouden kalf van de voorbije halve eeuw? Vervolgens schaart de encycliek zich duidelijk achter de erg betwistbare stelling dat de opwarming van de aarde veroorzaakt wordt door de menselijke activiteit. Vorige pausen hebben zich wijselijk onthouden van een stellingname in een wetenschappelijke labyrint. Deze encycliek steunt hierdoor de klimaatallarmisten van de heersende politieke klasse. Al is het maar één aspect van deze encycliek, het is jammer.
Laten we het hoofd koel houden en niet meedoen met een klimaat-hysterie. Laten we geen robotten worden, die alleen maar in staat zijn de door anderen ingevoerde programma’s uit te voeren. Een robot kan zelf niet denken en heeft geen geweten, wij wel. Vanuit het meest kostbare en intieme heiligdom van ons geweten bieden wij weerstand tegen de vloedgolf van globalisatie en van een nieuwe “wereldorde”. We willen zorg dragen voor deze aarde en voor ons leefmilieu in al hun aspecten. Wij vechten voor het behoud van de eigenheid van iedere man en vrouw, “geschapen naar Gods beeld en gelijkenis”, van huwelijk en gezin, van de soevereiniteit van een land met zijn religieus en cultureel erfgoed. We weigeren ons te laten verpletteren door een planetaire overheersing van duistere machten. Wij zien uit naar de zomer en verwelkomen hartelijk de opwarming van deze aarde. Leve de zon en hopelijk, de komende vrede in Syrië, dit heerlijke land, de bakermat van de beschaving en de wieg van het christelijk geloof. Eer aan God in de hoge en vrede op aarde aan alle mensen van goede wil!
P. Daniel

14-12-2015 om 07:52 geschreven door Gust Adriaensen

Michel Bauwens, auteur van 'De wereld redden. Met peer-to-peer naar een postkapitalistische samenleving' :

'Momenteel zijn miljoenen mensen hun leven aan het veranderen. Ze accepteren steeds minder het dominante neoliberale economische denken en willen ethisch, duurzaam en solidair handelen.'

13-12-2015 om 16:27 geschreven door Gust Adriaensen

In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'

---------------------------------------

Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?

9. Openheid - De luiken open, niet dicht

Het zal een grote uitdaging zijn om in Europa, dus ook in Nederland, de mogelijkheden te vinden voor soepele integratie van de vele bevolkingsgroepen. Zeker is dat de klok niet terug te draaien is. We moeten het doen met de huidige problemen en het is niet uitgesloten dat er nog meer komen. De wereld is turbulent en zal ons niet met rust laten.

In de lange historie van de mensheid is vooral vooruitgang geboekt op momenten dat de samenleving zich opende voor nieuwe impulsen. De Nederlandse Gouden Eeuw is daar een goed voorbeeld van, maar ook het Romeinse Rijk. Gerichtheid naar binnen maakt wantrouwig voor verandering en vernieuwing. Gerichtheid naar buiten maakt gedurfd en ondernemend.

In de godsdienst is het Jezus Christus geweest die voor een spectaculaire vooruitgang zorgde. Niet alleen door de aard van zijn boodschap, ook doordat hij deze niet alleen richtte tot de eigen groepering, het Joodse volk, maar uitdrukkelijk tot de hele wereld. Door buiten de eigen horizon van Israël te treden, opende hij het luik op de wereld.

In onze jaren dreigen de luiken dicht te gaan om ons te beschermen tegen alle veranderingen. Dat is precies wat we niet moeten doen. Juist Nederland heeft met zijn traditie van openheid een mogelijke positie van Europese voortrekker naar nieuwe horizonten. Dan zijn de ingrediënten voor het vertrouwen in eigen kunnen allereerst herwaardering van de eigen cultuur, vervolgens herwaardering van het christelijk geloof als een uiterst waardevolle basis voor een gemeenschappelijke ethiek, en ten slotte herwaardering van de bijdrage die ieder individu hieraan kan geven boven de neiging alles van bovenaf te regelen en op te leggen. Juist het geloof spreekt iedereen aan op maximale aanwending van de eigen talenten. Zulke waardevolle bagage laat je niet achteloos slingeren bij het afval.

Het is de uitdaging voor de moderne mens om zijn technologische, economische en sociale ambities na te streven binnen het kader van een breed gedragen, evenwichtig en goed doordacht stelsel van waarden. Het christelijk geloof verdient daarom een enthousiaste herleving. De agenda om de samenleving zelf te maken, is tot nu toe weinig duurzaam gebleken. Van boven gaat het niet werken. Ieders eigen waarde en die van de ander dient centraal te staan, gebaseerd op de vrije wil en dus belegd met ieders volle verantwoordelijkheid, ten gunste van de ander en dus van ieder zelf. We kunnen niet zonder elkaar. We kunnen niets zonder elkaar. Samen kunnen we alles.

Hans Hillen

13-12-2015 om 07:22 geschreven door Gust Adriaensen

8. Religie en politiek - Over religie en onrust

Christenen zijn in Nederland een minderheid geworden. Als het over godsdienst gaat, staat dat buiten de meeste mensen en gaat het meestal over problemen die godsdiensten lijken te veroorzaken, of het nu islamitische terreur is, eerwraak van moslims op vrouwen, seksueel misbruik op katholieke internaten, geweld op de Balkan, de problemen in het Midden-Oosten of de naweeën van Ulster. Met andere woorden, moeten we niet blij zijn dat de religie in onze tijd wat meer naar de achtergrond is gedrongen? Scheelt dat niet een hoop onrust?

Die stelling gaat uit van hetzelfde misverstand als dat het vrijgeven van drugs criminaliteit doet verminderen. Mensen met aanleg voor of belang bij criminaliteit gaan heus niet achter de geraniums zitten. Zij zullen andere misdaad kiezen. Conflict hoort niet bij godsdienst, maar conflict hoort bij mensen en bij macht. Het conflict kan gáán over religie, maar het hóórt bij mensen. Het antwoord is dus nee. Mensen zullen bij afwezigheid van religie andere thema's kiezen voor hun conflicten.

12-12-2015 om 09:48 geschreven door Gust Adriaensen

'Weg met de wetenschap. Een pleidooi voor de universiteit', dat is de titel van een essay/pamflet van de Nederlandse historicus en schrijver Willem Otterspeer. Hij hekelt het academische nutsdenken en pleit voor een brede universiteit.

Dat is Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, uit het hart gegrepen. Hij schrijft er dan ook in De Standaard een laaiend enthousiaste 'recensie' over.

Typisch Rik. Onder het mom van een 'recensie' van het werk van een ander, brengt hij vooral zijn eigen opvattingen nog sterker naar voren. In dit geval: een pleidooi voor de algemene vorming aan de universiteit en het grote belang van de retorica. Eerst de humaniora en daarna de wetenschap!

Degenen die zich soms vermeien in het lezen van raspstukjes, weten ondertussen wel dat ik Torfs doodgraag lees en er commentaar van veel lagere kwaliteit aan toevoeg. Om Rik in zijn 'recensie' te parafraseren: 'Waarom zijn de teksten van Torfs zo prachtig? Omdat ik het er vaak bijna compleet mee eens ben, waardeloos argument, maar toch.' Ik hoop dus van ganser harte dat hij zijn publieke schrijfactiviteiten voortzet. Tegelijk vraag ik me af, en vermoedelijk ook vele andere lezers, hoe hij het in de 24 uur die ons in een etmaal ter beschikking staan, allemaal klaarspeelt. Zijn talloze reizen, de maandagse columns, geregeld een 'recensie', ....dat neemt toch allemaal tijd in beslag, die moet afgepitst worden van wat zijn hoofdjob is: rector van de grootste universiteit der Nederlanden, de Katholieke Universiteit van Leuven. Een geniale man. Wellicht is gewoon zijn aanwezigheid, zo nu en dan, in de universitaire gebouwen, voldoende inspirerend om het instituut te doen draaien.

De uitsmijter van Riks 'recensie' luidt als volgt: 'Lees het essay (van Otterspeer) gewoon. 62 bladzijden die u slim maken, en u tegelijk de indruk geven dat u het al bent. Retorica heet zoiets.'

62 bladzijden? Wat lees ik, vlak daaronder, in de bibliografische notitie: 95 bladzijden! Helemaal in de lijn van Torfs' lof op de dubbelzinnigheid, de enerzijds-anderzijdsdeugd, de creatie van rationele en emotionele verwarring, de drang om soms zichzelf maar vooral de ander op het verkeerde been te zetten.

Dat wel erg grote verschil, 33 bladzijden of meer dan 30%, roept vragen op. Wat is correct? Maakten  die 33 bladzijden Rik niet slim en gaven ze hem niet tegelijk de indruk dat hij het al was? Heeft hij, door tijdsgebrek, door toeslaande verveling, slechts 2/3 van het essay gelezen?

Rik, Rik toch. Je brengt de gemiddelde Vlaamse intellectueel toch wel in verwarring. Een vrij aangename weliswaar. 

11-12-2015 om 14:18 geschreven door Gust Adriaensen

Gisteren zond de VRT dan toch de Koppenreportage over grooming uit. De uitzending ervan was vorige week door een rechter verboden na klacht van een ouder. Een andere rechter had de weg voor uitzending nadien vrijgemaakt. Dat incident heeft ongetwijfeld bijgedragen tot de grote belangstelling voor de reportage.

Met een valse Facebookaccount werd jongeren op de gevaren van het internet gewezen. Maar kan dat wel: opvoeden door in de val te lokken? Was het experiment van Koppen en van de betrokken school, het Sint-Lutgardisinstituut van Mol, wel verantwoord?

Kaat Schaubroeck van Kind&Samenleving vindt van niet.

In De Standaard schrijft zij o.m. het volgende:

'Het VRT-reportagemagazine Koppen koos voor de harde aanpak: individuele betrapping en confrontatie. De journalisten creëerden een vals Facebookprofiel van een leuke, dertienjarige jongen die meisjes net zo lang het hof maakte tot ze zich tot een afspraakje lieten verleiden. Om hun dan pas te zeggen hoe de vork in de steel zit. Euh - even recapituleren. Wat hebben we onze kinderen alweer verteld dat ze zeker niet mochten doen? Juist, ja: een vals profiel aanmaken. Dat inzetten om hen terecht te wijzen, het klopt gewoon niet. Met woorden als 'experiment' en 'sensibilisering' kun je lang goochelen, maar je kunt er niet alles mee toedekken.

Veel kwalijker nog is wat hier tussen jongeren en volwassenen is gebeurd. Jongeren werden gepakt op het punt waarop ze het meest kwetsbaar zijn, hun honger naar bevestiging, en dat met medeweten van ouders en leerkrachten. 'Het is veel efficiënter dan hen ex cathedra de gevaren van sociale media uit te leggen', zei de directeur van de betrokken school. Werkelijk? Is dat nu echt het beste wat we onze kinderen te bieden hebben? Net in de puberteit, als hun band met volwassenen al onder druk staat, gaan we er dus van uit dat we het best een val kunnen opstellen om hen een lesje te leren. En we halen er de camera's bij: nog een stel volwassenen die registreren hoe naïef ze wel zijn. De kans is groot dat die jongeren vooral één ding uit het experiment hebben geleerd: volwassenen zijn niet te vertrouwen, en als ik nog eens ergens mee zit, dan moet ik hen dat maar niet vertellen.'

In Sint-Lutgardis zullen ze het niet graag lezen. De directeur was enthousiast over het experiment. 'Voor herhaling vatbaar', zei hij.  Schaubroeck kapittelt niet alleen Koppen maar ook de schooldirectie en de meewerkende ouders.

Helemaal ongelijk heeft zij met haar kritiek m.i. niet. Kwetsbare jongeren worden inderdaad door volwassenen voor schut gezet. Wat doet dat met ze? De school moet die kinderen alleszins goed opvolgen en het experiment grondig evalueren. Uiteraard is het goed dat ook de school waarschuwt tegen o.a. grooming maar het ware m.i. beter geweest het experiment met medewerking van de ouders binnenschools te houden en het niet 'uit te lenen' aan de tv. Die heeft een niet beheersbare impact en speelt met dergelijke programma's ook altijd toch wel wat in op vormen van sensatiezucht en voyeurisme. 

10-12-2015 om 12:51 geschreven door Gust Adriaensen

In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'

---------------------------------------

Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?

7 Solidariteit - Waarom we hart en wet moeten mengen

Voor naastenliefde is nog geen modern equivalent gevonden, of het zou de solidariteit moeten zijn, een uiteindelijk door de overheid georganiseerde en breed toegepaste verplichte inkomensherverdeling, die weinig tot niets heeft te maken met persoonlijke opofferingsgezindheid. Het is mooi als waarden van het hart in de wet worden gelegd, maar deze wetten vergen wel bestendigheid van draagvlak.

Net zoals een kerkgebouw zelf geen heiligheid brengt, brengt ook een wetsartikel geen sociaal gedrag voort. Het zijn hulpmiddelen, maar de werkelijke gezindheid moet steeds in de harten voldoende voeding vinden. Ten behoeve van verstandige ordening is een voortdurend mengsel van beide noodzakelijk.

Alleen hart maakt beleid emotioneel, wispelturig, onvoorspelbaar, subjectief en tomeloos kostbaar; alleen wet leidt tot calculerend gedrag en onderschat de persoonlijke bijdrage die mensen kunnen geven aan de samenhang van de samenleving.

10-12-2015 om 08:27 geschreven door Gust Adriaensen

Zoals iedereen wel weet, is Open VLD de partij van 'vrijheid, blijheid' en Gwendolyn Rutten is daar met haar monkellachmondje een waardige vertegenwoordiger van.

Opgelet evenwel. Vrijheid, blijheid voor degenen die het zich kunnen permitteren. De losers, de leefloners, de marginalen, de gedupeerden, de allochtonen, de verlaten moeders, de onderstandsmensen, de vierdewereldburgers, de vluchtelingen, de langdurig werklozen, kortom al degenen die volgens Gwendolyn niet geïntegreerd of geëmancipeerd zijn, zoals zij zich dat als 'optimistische, liberale' politica voorstelt, moeten met financiële dwang (her)opgevoed worden.

Hoe doe je dat? Niemand weet zo goed als de liberalen waar de mensen echt het gevoeligst zijn: de portemonnee. Een geldbeugel die zeker bij de door Gwendolyn geviseerde mensen die kinderen hebben, vaker leeg dan gevuld is.

Wat is dus de zo liberale en zo eenvoudige opvoedingsstrategie van de charmante voorzitster: als ze niet doen wat ik wil, pak ze dan het kindergeld af! Voila.

Als de ouders geen cursus Nederlands volgen, geen kindergeld meer!

Als de ouders hun kinderen niet naar de kleuterschool sturen, geen kindergeld meer!

Misschien is het toch  nodig dat de regels van Gwendolyn nog verder verfijnd worden. We leven in een complex landje, weet je wel.

Mag ik een paar suggesties doen.

-----------------------------------

Rekening houdend met de enorm rijke taalvariatie op ons Vlaamse grondgebied, de volgende (uitbreiding is naar believen mogelijk):

Als de ouders geen cursus Rillaars volgen, geen kindergeld meer!

Als de ouders geen cursus Zichen-Zussen-Bolders volgen, geen kindergeld meer!

Als de ouders geen cursus Bevergems volgen, geen kindergeld meer!

En rekening houdend met het enorm rijke aanbod van vormingsmogelijkheden op ons Vlaamse grondgebied, de volgende (uitbreiding is naar believen mogelijk):

Als de ouders hun kleuters niet naar de sportclub sturen, geen kindergeld meer!

Als de ouders hun kleuters niet naar de muziekschool sturen, geen kindergeld meer!

Als de ouders hun kleuters niet mee op sneeuwvakantie sturen, geen kindergeld meer!

-----------------------------------------------------

Zo zal Gwendolyn uiteindelijk de volmaakte integratie en emancipatie realiseren. Leve Gwendolyn! Leve de vrijheid!

09-12-2015 om 13:44 geschreven door Gust Adriaensen

In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'

---------------------------------------

Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?

--------------------------------------------

6. Godsdienst en maatschappij - We verwachten soms te veel van moslims

De immigranten, bij wie de religie nog sterk aanwezig is in het dagelijks leven, troffen een weinig ingetogen samenleving aan, met luidruchtig materialisme en provocerende decadentie. Dat geeft spanning, en vooral binnen de islam is er dan ook niet alleen een fundamentalistisch, maar ook een intuïtief verzet tegen moderne ontwikkelingen.

Eigenlijk is dat niet zo moeilijk te begrijpen, want de vele veranderingen maken sowieso iedereen onzeker, ook Nederlanders die al aan veel gewend waren geraakt. Mijn moeder zei mij wel eens: ‘Kind, zo veel veranderingen als ik heb gezien in mijn leven zul jij niet meemaken.’ Zij was van vóór de Eerste Wereldoorlog. Ze zag de overgang van de koets naar de auto en van de boot naar het vliegtuig. Ze had de radio zien komen, later de televisie en ten slotte het internet. Tijdens haar leven kwam en ging het communisme in Rusland. Een eindeloze stoet ingrijpende veranderingen en dat allemaal in een leven van 88 jaar.

Sindsdien ligt het tempo van veranderingen nog hoger. Technisch is dat al een hele ontwikkeling, maar als iemands levensbeschouwing nog uitgaat van zekerheden die amper meer bestaan, dan schudt diens persoonlijke oriëntatie op zijn grondvesten. Mijn moeder behoorde tot de generatie die heeft moeten worstelen met de vraag hoe letterlijk de Bijbel moet worden opgevat, in het licht van allerlei nieuwe inzichten. Dat waren historische vondsten, maar ook de theorie van de evolutie. Het heeft Europa eeuwen gekost en mijn moeder en haar tijdgenoten tientallen jaren van aanpassing en acceptatie.

Van moslims verwachten wij soms aanpassingen in hun denken binnen weken of maanden. Dat is een wel heel erg zware wissel. In Europa lijkt de gemakkelijkste uitweg optimale neutralisatie. Wij laten ons geloof varen, jullie dat van jullie, en we komen er samen wel uit. Dat is buiten de werkelijkheid gerekend. Religie is daar te taai voor. Bovendien verschaft hun religie de nieuwkomers vertrouwdheid en identiteit in een nieuwe, uitdagende en niet altijd warme omgeving. Maar ook het christendom krijgt in Europa herkansingen. De mensen zoeken veiligheid en geborgenheid, en de moderne zakelijkheid schiet daarin hopeloos tekort. Op de levensvragen, die van alle tijden zijn, willen zij toch antwoorden. In vooruitgang zonder zingeving zullen die niet worden gevonden.

08-12-2015 om 08:16 geschreven door Gust Adriaensen

Paus Franciscus:

'Wat voor een wereld willen we nalaten voor degenen die na ons komen, voor de kinderen die opgroeien? Voor het goed van ons gemeenschappelijke huis, van onze en de toekomstige generaties, moeten alle energie en aandacht in Parijs gericht worden op het verzwakken van de impact van de klimaatverandering en tegelijkertijd op het bestrijden van de armoede en op het cultiveren van de menselijke waardigheid.' 

07-12-2015 om 17:11 geschreven door Gust Adriaensen

In Elsevier van 28 november 2015, verschenen negen gedachten van Hans Hillen uit zijn boek 'God vergeten'

---------------------------------------

Het geloof verdwijnt uit de samenleving, maar kunnen we wel zonder?

--------------------------------------------

5. Wetenschap - Ons geluk is steeds minder onbevangen

Technologische innovatie kan materieel veel mogelijkheden scheppen, maar geestelijk moeten we het nog steeds zelf doen. Technisch gesproken kunnen we langer leven, maar leven we dan gelukkiger? Is een dag van diep geluk niet waardevoller dan een jaar routine? Als dat zo is, dan moet niet zo lang mogelijk leven de doelstelling zijn, maar de kwaliteit van elke dag van dat leven. Kijkend naar de samenleving lijkt het accent toch doorgaans andersom gezet.

Je zou de stelling kunnen verdedigen dat telkens met de vondst van nieuwe technieken de zoektocht naar het onbevangen geluk ingewikkelder wordt. Dat wil niet zeggen dat technologie niet goed is, maar dat geestelijke verdieping moet proberen gelijke tred te houden. De dilemma’s worden anders steeds groter. Ooit spraken de mensen over het wonder van het leven als er een kindje werd geboren. Nu weten we al maanden of het een jongetje of een meisje wordt. Veel onbevangenheid is ingeruild voor zinloze zekerheden.

De ontwikkeling staat niet stil. We staan op de drempel van een trend dat het kiezen van het geslacht van een baby als regel vooraf kan worden bepaald. Wat doen we straks als we een jongetje hebben besteld, maar het blijkt toch een meisje te zijn, of omgekeerd? Dan zijn we teleurgesteld en boos bij de bevalling, in plaats van blij. Dat op zich is al erg. Het kan nog erger. Naar wie sturen we dit niet uitgezochte product terug? Moet de arts of het ziekenhuis schadevergoeding betalen?

Nog huiveringwekkender: mag het kind worden vernietigd, of recyclen we het via stamcellen en organen, of gaat deze niet gewenste mens de adoptie in? Welke onvolkomenheid willen wij nog aanvaarden? Waarmee kunnen we nog gelukkig en tevreden zijn? De mens die in elk opzicht zijn eigen lot wil besturen, loopt het risico zijn eigen belang nog meer te overschatten dan hij toch al doet.

07-12-2015 om 08:49 geschreven door Gust Adriaensen

Humo, tot voor enkele jaren het veel gelezen en spraakmakende weekblad van Vlaanderen, glijdt in steeds sneller tempo naar de commerciële afgrond. In vier jaar tijd halveerde de oplage: van 200.000 naar 100.000.

Diverse pogingen om het tij te keren, haalden tot nu toe weinig uit. Volgens De Standaard rollen er nu weer koppen aan de top en worden enkele oudere journalisten 'van onder het stof' gehaald.

Onder hen de 'oeroude' Guy Mortier, aan wie, volgens de krant, een nieuw contract als adviseur zou zijn aangeboden.

Guy Mortier: een naam als een klok in de wereld van de media en zeker in die van de weekbladen. Mortier was jarenlang Humo en Humo was Mortier. Met grote gedrevenheid en vakmanschap waakte hij over het eigen karakter van Humo. Niet te verwonderen van iemand die zichzelf ooit een 'romantische idealist' noemde, die altijd iets van de 'missionaris' in zich gevoeld heeft.

Mollenaar Guy Mortier (1943) studeerde aan het Sint-Jan Berchmanscollege van Mol en daarna Germaanse Filologie aan de Katholieke Universiteit van Leuven. Al tijdens zijn studententijd presenteerde hij met groot succes het allereerste rock 'n rollmuziekprogramma op de radio. Zijn humoristische, ironische bindtekstjes, sterk beïnvloed door Godfried Bomans, waren nieuw en verfrissend. Vanaf 1961 werkte hij als freelancejournalist geregeld voor Humo en van 1969 tot aan zijn pensioen in 2003, was Guy Mortier hoofdredacteur van Humo. Daarna werkte hij nog voor het blad als creatief adviseur.