Bepaalde media halen opnieuw fel uit naar paus Franciscus, die zich schuldig zou maken aan het aansporen tot homohaat omdat hij eraan herinnerde dat priesters, ook als hun homoseksuele geaardheid pas later tot uiting zou komen, zich te houden hebben aan het celibaat. Paus Franciscus zegt daarmee niets nieuws. Hij herhaalt een eeuwenoud kerkelijk standpunt over het tot nu nog altijd verplichte celibaat voor priesters. Bovendien wordt de indruk gewekt dat de oproep om het celibaat na te leven uitsluitend voor homoseksuele priesters van toepassing zou zijn. Zes maanden geleden werd ook al gesuggereerd dat de paus homoseksuelen naar de psychiatrie wilde sturen, toen hij de mogelijkheid opperde om ouders die problemen hebben met de ontluikende homoseksualiteit van een van hun kinderen daarvoor psychologische hulp en begeleiding door professionelen in te roepen.
De kracht van de roeping tot het priesterschap of het kloosterleven
De aanleiding tot de nieuwe kritiek is de publicatie van La fuerza de la vocación (De kracht van de roeping), een interviewboek dat de Spaanse missionaris Fernando Prado, een hoogleraar van de Universiteit van Salamanca, met paus Franciscus maakte en in de loop van deze week wordt gepubliceerd. Onder meer de Italiaanse krant Corriere dela Sera pakte eind vorige week uit met een voorpublicatie. Het boek is het resultaat van een gesprek van vier uur dat in augustus plaatsvond. Paus Franciscus roept op om de kracht van de roeping tot het priesterschap en het godgewijde leven, die een grote schat is van de Kerk, te herontdekken. Hij vraagt ook om een zorgvuldige en adequate onderscheiding bij de selectie, van bij het prille begin als dat nodig blijkt, van mogelijke kandidaten voor het priesterschap of het religieuze leven. Hij dringt erop aan in deze veeleisend te zijn. Hij verwijst ook naar de op op 8 december 2016 door de Congregatie voor de Clerus gepubliceerde Ratio fundamentalis, het document over de toelating van kandidaten tot seminaries en noviciaten. Daarin staat onder meer te lezen dat een gebrek aan affectieve volwassenheid of een diepgewortelde homoseksuele geaardheid een voldoende reden kan zijn om kandidaten te weigeren. In De kracht van de roeping waarschuwt de paus voor gevaren die deze roeping dreigen te ondergraven, zoals een al te grote wereldlijkheid of een overdreven klerikalisme en hij onderstreept het belang van de vreugde bij de beleving van die roeping.
Oproep om het celibaat ten volle te beleven
In de omstreden passage over het celibaat, waarin ook homoseksualiteit ter sprake komt, zegt paus Franciscus: In onze samenlevingen lijkt het erop dat homoseksualiteit 'in de mode' is. Die mentaliteit beïnvloedt op een bepaalde manier ook het leven van de Kerk. Dat is iets dat me grote zorgen baart. Hij is het grondig oneens met sommige kerkelijke leidinggevenden die de neiging hebben om affectieve gevoelens tussen mannen onderling en vrouwen onderling vergoeilijkend af te doen als soort van genegenheid. Hij zegt daarover:In het godgewijde leven, zoals bij het priesterschap, heeft dit soort genegenheid geen plaats. Priesters, religieuzen en homoseksuelen moeten het celibaat ten volle beleven. Aansluitend vraagt de paus om priesters en religieuzen, zowel homoseksuele geestelijken als heteroseksuelen, aan te moedigen het celibaat integraal en vreugdevol te beleven. En hij voegde eraan toe: Het is beter om het priesterschap of het gewijde leven achter zich laten dan een dubbelleven te moeten leiden.
Bron: La Croix/Crux/I.media/Kathpress.at/Corriere dela Sera
(Kerknet)
03-12-2018 om 17:06
geschreven door Gust Adriaensen
'Vlaamse identiteit?'
Alle grote veranderingen die de Vlaamse cultuur na de oorlog heeft ondergaan, vonden plaats tegen de achtergrond van massamigratie. Toch heeft die er nauwelijks invloed op gehad. Dat schrijft Tom Naegels in De Standaard van 1 december.
Dat artikel van Tom Naegels versterkt in grote mate de onzekerheid over en de relativiteit van het begrip 'Vlaamse identiteit'. Nochtans puilt de retoriek van populistische, rechtse partijen als NVA en Vlaams Belang, daarvan uit en bepaalt 'Vlaamse identiteit' hun politieke tactiek en electorale gebruiksaanwijzing.
'Vlaamse identiteit' klinkt in de oren van vele mensen als een onweerstaanbare sirenenzang. Het spiegelt hun een (imaginaire) geïdealiseerde, ouderwetse geborgenheid voor, het voedt hun nostalgie naar een immobiele, overzichtelijke, harmonieuze droomsamenleving. Het versterkt en speelt in op de angst voor verandering voor het vreemde en de vreemde die anders denkt, zich anders kleedt. Het neemt hun zicht weg op de enorme verschillen in denken en levenswijze binnen hun eigen zgn. Vlaamse gemeenschap van autochtonen.
Degenen die de mond vol hebben van 'Vlaamse identiteit' slagen er evenwel niet in, een antwoord te geven op de reeds vaak gestelde vraag: 'Wat is die identiteit?'
03-12-2018 om 14:10
geschreven door Gust Adriaensen
Meer dan 300 kabinetsmedewerkers in Vlaamse centrumsteden
Burgemeesters en schepenen in de Vlaamse centrumsteden laten zich omringen door meer dan 300 kabinetsmedewerkers.
Gent en Antwerpen tellen samen meer dan de helft van de lokale cabinetards in Vlaanderen, telkens meer dan 80 mannen en vrouwen. De Arteveldestad van Daniël Termont (sp.a) mag dan wel half zo groot zijn als de Koekenstad van Bart De Wever (N-VA), het aantal kabinetsmedewerkers is er niet minder op.
Maar ook in Leuven en Aalst vallen grote kabinetten op.
De colleges van Christoph D’haese (N-VA) in Aalst en die van Bart Somers (Open VLD) in Mechelen, steden met ongeveer evenveel inwoners, tellen respectievelijk 28 en 16 kabinetsmedewerkers.
En daartussen: het veel kleinere Oostende van minister van Staat Johan Vandelanotte (sp.a). Zijn college laat zich omringen door evenveel kabinetsmedewerkers als dat van zijn partijgenoot Renaat Landuyt. Alleen heeft die laatste in Brugge bijna 50.000 inwoners meer onder zijn hoede.
Die explosieve groei van kabinetspersoneel gebeurde in alle stilte. Het leidt tot spanningen met administraties en tot een onevenwicht met de gemeenteraad, menen experts.
Eén op zes ‘cabinetards’ werkt in het verborgene, zo blijkt uit onderzoek waarbij intensief gebruik gemaakt werd van de wetgeving openbaarheid van bestuur. Nochtans is het belangrijk om te weten wie mee aan de knoppen van de macht zit.
Dit artikel kwam tot stand met steun van het Fonds Pascal Decroos. Er werd onder meer gebruik gemaakt van de wob-tool van Transparencia.
03-12-2018 om 14:02
geschreven door Gust Adriaensen
02-12-2018
De gevaren van Facebook
Paul-Olivier Dehaye, wiskundige, over de gevaren van Facebook:
'Duizenden bedrijven verzamelen al jaren gegevens van miljoenen mensen. Ze maken profielen zonder dat we het beseffen. Het is stalking op een schaal die je niet voor mogelijk houdt. De voorspellingen die op basis van die gegevens over ons gemaakt worden, staan vandaag nog niet helemaal op punt, maar de hoeveelheid gegevens is wel gigantisch. Hebben we last van constipatie of acne? Echt alles wordt achterhaald en gebruikt door adverteerders.'
02-12-2018 om 07:46
geschreven door Gust Adriaensen
30-11-2018
Barones Mia Doornaert:fanatieke rechtse passionaria
Onder de titel ‘Als feiten niet in het plaatje passen’, hekelt barones Mia Doornaert in De Standaard van 29 november, de sterke vervaging van de scheidingslijn tussen feiten en opinie, die volgens haar typisch is voor deze tijden. Zij voegt eraan toe: ‘ Dat gebeurt in de twee richtingen, want al te vaak wordt de vermelding van feiten aangevallen als uiting van een foute opinie’.
Het merkwaardige is dat Doornaert zichzelf bezondigt aan wat zij zo sterk afkeurt. Haar artikel is een schoolvoorbeeld van die vervaging . Zij selecteert namelijk items, waarvan zij beweert dat het onweerlegbare feiten zijn, om de kritiek op sociologe Marion van San enkele jaren geleden te veroordelen en om haar grote gelijk in verband met het Palestijns-Israëlische conflict en de migratie aan te tonen en om de mens- en maatschappijopvattingen (en degenen die ze verkondigen), die niet in HAAR plaatje passen, te verketteren.
De kritiek op het onderzoekswerk van Marion van San sloeg op haar methode om een lineair statistisch verband te leggen tussen criminaliteit en bepaalde migrantengemeenschappen, zonder aandacht te hebben voor de kansarmoede en marginalisering van de migranten, als mogelijke oorzaken van criminaliteit en radicalisering. Barones Doornaert is er klaarblijkelijk ook voor te vinden, etniciteit en/of religie rechtstreeks te verbinden met criminaliteit. In haar mens- en wereldbeeld is dat begrijpelijk. Zij werpt zich meer en meer op als een zelotische missionaris, die het als haar zending beschouwt de westerse blanken van gewetensonderzoek, verantwoordelijkheidsdruk en schuldgevoel te bevrijden en de oorzaak van de migratie én alle miserie, agressie en criminaliteit, bij de migranten zelf en hun landen van herkomst te leggen. Is Doornaert er zich wel van bewust is dat het verbinden van criminaliteit met specifieke bevolkingsgroepen een gevaarlijke dictatoriale en ontmenselijkende tactiek is, die doorheen de eeuwen onnoemelijk miserie en barbarij heeft veroorzaakt?
Doornaert manifesteert zich in dit artikel als een volleerde manipulator. Ze legt heel bewust de volle klemtoon op items waarvan ze verwacht dat (een deel van) de lezers ze als een bewijs van de juistheid van haar visie en stelling zullen beschouwen. Dat het regime van Israël 'militair almachtig extreem rechts en racistisch' is, en ons koloniaal verleden er een is van 'onderdrukking en uitbuiting', en dat de westerse economische exploitatie van grote delen van de wereld, nog volop bezig is, zal je in dit artikel en andere van Doornaert niet (of heel omfloerst en onderbelicht) te lezen krijgen. Dat is bewust zgn. 'feiten' overbelichten, onderbelichten, bijvijlen, in functie van een welbepaald mens- en maatschappijbeeld. In haar studentenjaren en een tijd daarna bewoog Mia zich vooral in 'linkse' kringen. Nu ze bejaard is, ontpopt barones Doornaert zich tot een rechtse passionaria, met een verstikkend tunnelzicht op oorzaken en gevolgen van migratie.
'Feiten die niet in de dominerende waan van de dag pasten of passen, worden maar al te vaak terzijde geschoven' , stelt barones Doornaert. Dat roept vragen op. Wat is die 'dominerende waan van de dag', hoe wordt die gedefinieerd? Schuift Doornaert niet ook 'feiten die niet in HAAR dominerende waan van de dag passen', terzijde? En over feiten gesproken. Ontkent Doornaert door de toevoeging 'heet het', dat geweld en armoede, de belangrijkste oorzaken zijn van de vlucht van vele Palestijnen? Is er onderzoek dat onomstotelijk bewijst dat de armoede in de Gazastrook samenhangt met de geboortepolitiek? Wat houdt die geboortepolitiek van Hamas overigens heel concreet in? Zijn er studies die aantonen dat die geboortepolitiek echt reële en grote invloed heeft op het aantal geboorten in de Gazastrook? Waarom gebruikt barones Doornaert het woord 'jihad' i.v.m. de afstammelingen van vluchtelingen? Wat stelt ' een groot deel' van de migratiestromen uit Afrika voor? Hoe zit het met het aandeel en de verantwoordelijkheid van het Westen?
Kortom, Mia Doornaert laat zich eens te meer kennen als een fanatieke aanhangster en pleitbezorgster van een fundamentalistische, extreem-rechtse maatschappijvisie.
30-11-2018 om 17:14
geschreven door Gust Adriaensen
26-11-2018
De taak van de intelligentsia
Het is m.i. de taak van de intelligentsia kritisch te staan tegenover de economische en politieke macht. Wanneer intellectuelen dat niet meer doen, conformeren ze zich aan 'een maatschappij die functioneert volgens één gulden regel: wie rijk is, bepaalt de regels.'
Het is heel begrijpelijk dat rechtse populisten, vaak excessief welgesteld, de culturele sector als vijand opvoeren. Daar zijn twee redenen voor. Het maatschappijbeeld en de mensvisie van de intellectuelen staan haaks op die van de rechtse, nationalistische populisten: vrijheid versus keurslijf, individualisme tegenover gemeenschaps- en identiteitsdwang. Een tweede reden heeft met machtsverwerving of machtsbehoud te maken. De rechtse, nationalistische populisten, ook al behoren ze tot de materiële, financiële elite, weten en ervaren dat het wegzetten van culturele, kritische intellectuelen, als 'elite', die geen voeling heeft met of misprijzen heeft voor het 'gewone volk', bij heel wat mensen erin gaat als zoete koek en electoraal sterk loont.
26-11-2018 om 19:40
geschreven door Gust Adriaensen
24-11-2018
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Niemand van ons kan overleven zonder barmhartigheid. Allemaal hebben we nood aan vergeving.'
24-11-2018 om 18:56
geschreven door Gust Adriaensen
Onderwijs voor de happy few
In een reactie op het pleidooi van staatssecretaris Francken voor elitaire scholen, stelt leerkracht Ruth Lasters dat ASO-scholen al lang elitair zijn.
Zij heeft gelijk. En dat elitaire is niet alleen aan de 'uitstroom' te constateren maar ook onderweg.
De eerste grote schifting gebeurt al bij de keuze tussen ASO, TSO en BSO. Die keuze wordt in grote mate bepaald, niet door de talenten van de kinderen, maar door de sociale status en de scholingsgraad van de ouders.
Die schifting zet zich ook in het ASO (dat hoofdzakelijk 'wit' is) onverbiddelijk door. Het 'watervalsysteem' zorgt ervoor dat massa's leerlingen afgevoerd worden naar het TSO. Binnen het ASO is het weer eens de sociale en intellectuele achtergrond van de ouders, die vaak bepalend is voor de keuze tussen de zgn. 'sterkere' en 'zwakkere' richtingen. Aan de 'uitstroom' zijn het dan hoofdzakelijk leerlingen uit de sterkere ASO-richtingen, die geschikt worden bevonden voor de universiteit.
En Iedereen die onderwijservaring heeft, weet dat ook in het 'witte' ASO, de leerlingen van bv. L.Wi. L.G., L.We, WA, grotendeels uit de stevige middenklasse en de hogere klasse komen.
Al vele jaren is het duidelijk dat ons onderwijs in zijn structuur en in zijn didactische en pedagogische opvattingen en praktijk, een onderwijs is dat focust op de sociaaleconomische en culturele hogere en middenklasse, en er niet in slaagt de talenten van vele jonge mensen uit de lagere klassen te ontplooien.
24-11-2018 om 10:52
geschreven door Gust Adriaensen
23-11-2018
Pater Daniël Maes in Postel
XIII/47
Vrijdag 23 november 2018
Flitsen
Groningen
Op uitnodiging van zowel de plebaan als van de uitgever van de Blauwe Tijger mocht ik vrijdagavond in de kathedraal van Groningen een getuigenis geven. Er waren 60 à 70 mensen aanwezig. Deze statige gebedsruimte nodigde ons tevens uit om even samen te bidden. Na mijn uitleg over Syrië kwamen er vele vragen. Opvallend is dat er geen “negatieve ” reacties geuit werden. De mensen blijken steeds meer de leugens van de media te doorzien. Verder hebben we ons door onze uitgever laten inleiden in deze unieke streek aan de Waddenzee en het leven van de mens door de eeuwen heen met het water. Rust, stilte en eindeloze vergezichten van drassige weiden. In de uitleg die we kregen waren we vooral getroffen door het titanenwerk van de Cisterciënzersmonniken van Aduard (samentrekking van ‘Ad sanctum Bernardum’) uit de 12e eeuw, dat een van de grootste abdijen van Europa werd. De monniken zorgden voor dijken, polders en kanalen. De abdij werd in 1580 verwoest. Na een heerlijk logement bij onze uitgever, reden we terug langs Leuven voor het tweede congres van geopolitiek Vlaanderen–Nederland. Hier genoten we vooral van de deskundige uitleg van Willie Van Damme over het einde van de oorlog tegen Syrië. Deze twee dagen hebben we ruim 1000 km gereden, maar het was ook ruimschoots de moeite waard.
Tilburg
Gisterenavond, donderdag gaf eerst Jeanneke Monshouwer, voormalig medewerkster van de NOS een puike uiteenzetting voor een 40-tal mensen in Tilburg bij “boerke Mutsaers”. Iedere bewering illustreerde ze met een dia, die tekst en beeld gaf en toonde overduidelijk aan hoe het gewone nieuws ons totaal bedriegt. Ook in haar boeken geeft ze op iedere bladzijde de bijbehorende foto’s. Daarna sprak ik over Syrië en eindigde met een beroep op onze dubbele verantwoordelijkheid als mens en als christen. Als mens hebben wij niet het recht nuttige idioten te zijn in handen van criminele wereldleiders die niets anders dan oorlog voeren. En als christen wordt het tijd dat we echt aan het christendom beginnen en Jezus navolgen die zegt: Neem uw kruis op en volg Mij. Er heerste een grote bekommernis bij velen rond deze vraag: hoe kunnen we het gruwelijk bedrog van de wereldleiders en van onze politici ongedaan maken? De wereld wordt inderdaad geregeerd door bekende oorlogscriminelen én geobsedeerden door “humanitaire bombardementen”. Een vrouw gaf me een dagblad (“Trouw” van donderdag 22 november 2018!) met dit artikel op de eerste bladzijde: “Nederlandse hulp aan Syrië was wel militair van aard”. Het ontmaskert de blijvende leugens van de Nederlandse regering hierover. Er is dus wel een ommekeer bezig. Er was ook een Congolese Belg, erg zwart van huidskleur, die mij aansprak in sappig Antwerps: Wat gij zegt hadden de pastoors al lang van de preekstoel moeten roepen!
Dank
Ware vriendschap is een kostbaar goed en blijft ook overeind wanneer men niet over alles dezelfde mening heeft. Men kan het, naar het woord van Augustinus, oneens zijn met elkaar, zoals men het oneens is met zichzelf, waardoor de vriendschap nog wordt gekruid. Wanneer men echter vanuit eigen beperkte mogelijkheden, op dezelfde wijze wil meehelpen aan een betere samenleving in Kerk en maatschappij, ontstaat er als het ware een steekvlam. Moge dit volstaan om de vrienden te danken die me uitnodigden om even bij hen op rust te komen en te genieten van de goede dingen in het leven. Na deze eerder “Bourgondische” ontmoetingen zal ik met een dankbaar hart terugkeren naar het monnikenleven in de woestijn.
En dit nog
vAlleen maar goed nieuws nu over Syrië met vele foto’s en 2 video’s (over de architecturale schoonheid van de Omayyaden moskee in Damascus en het sympathieke bezoek van Hafez, de oudste zoon van de president: http://www.golfbrekers.be/quo-vadis-syria-12/
23-11-2018 om 16:10
geschreven door Gust Adriaensen
22-11-2018
Wereldwijd worden 300 miljoen christenen vervolgd
Wereldwijd leven 300 miljoen christenen – een op 7 – in een land waar zij omwille van hun geloof dreigen vervolgd te worden.
Volgens het pas verschenen jaarverslag van Kerk in Nood zijn er wereldwijd 300 miljoen christenen slachtoffer van geloofsvervolging. Zij zijn het doelwit van systematische intimidatie, schending van hun mensenrechten, misbruik en fysisch geweld. Het is de 14de keer dat Kerk in Nood een dergelijk jaarrapport over de godsdienstvrijheid publiceert.
Bij de voorstelling werd benadrukt dat ook andere geloofsgemeenschappen het slachtoffer zijn van vervolging. Het westen kreeg een veeg uit de pan omdat het doof en blind blijft voor de schreeuw om hulp van christenen uit Irak en andere landen waar de godsdienstvrijheid schaamteloos met voeten wordt getreden. De organisatie stelde tijdens de periode van juni 2016 tot juni 2018 een sterke stijging vast van de schendingen van de godsdienstvrijheid.
In 38 landen is er sprake van ernstige of zelfs extreme schendingen en in 21 landen heeft een openlijke geloofsvervolging plaats.
Het betreft Afghanistan, Saudi-Arabië, Bangladesh, Birma, China, Noord-Korea, Eritrea, India, Indonesië, Irak, Libië, Niger, Nigeria, Pakistan, Palestina, Syrië, Somalië, Soedan, Turkmenistan, Oezbekistan en Jemen. In 17 andere landen is er sprake van openlijke discriminatie: Algerije, Azerbeidzjan, Bhutan, Brunei, Egypte, de Russische Federatie, Iran, Kazachstan, Kirgizië, Laos, de Maldiven, Mauritanië, Qatar, Tadzjikistan, Turkije, Oekraïne en Vietnam.
In bijna de helft van deze 38 landen ging de godsdienstvrijheid er het voorbije jaar bovendien sterk op achteruit.
In het geseculariseerde westen heerst volstrekte apathie voor kwetsbare geloofsgemeenschappen. Kerk in Nood.
Kerk in Nood schrijft dat de aantasting van de godsdienstvrijheid en de toenemende geloofsvervolging in vele landen hand in hand gaat met het groeiende nationalisme, dat godsdienst als een bedreiging ziet voor de eenheid van het land. Dat is vooral in India, China, Noord-Korea, Pakistan en Myanmar geval.
In India is het antichristelijke geweld van extremistische hindoegroepen bijna verdubbeld, tot 736 gevallen van geweld.
In China probeert de overheid de geloofsgemeenschappen onder controle te krijgen. Daar legde het regime van president Xi Jinping beperkende maatregelen op, waaronder het verbod op de online verkoop van bijbels. Tussen 2014 en 2016 werden er in China tussen de 1.500 en 1.700 kerken vernietigd of beschadigd.
In Noord-Korea blijven duizenden christenen omwille van hun geloof opgesloten. Maar ook in ook in Eritrea, Iran, Tadzjikistan en Turkmenistan zijn religieuze minderheden er slecht aan toe. In Myanmar zijn sinds september 2017 bijna 700 duizend Rohingya-moslims naar Bangladesh gevlucht. Volgens het Hoge Commissariaat voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties heeft hier een etnische zuivering plaats. De dagen van de heerschappij van Islamitische Staat lijkt voorbij. Maar ondertussen zijn andere militante islamitische bewegingen opgericht in Afrika, het Midden-Oosten en Azië.
Het rapport is ook bijzonder kritisch voor de laksheid van sommige westerse landen. Daar heerst een sfeer van volstrekte onverschilligheid voor de geloofsvervolging. Westerse regeringen laten ook na om levensnoodzakelijke hulp te verstrekken voor ontheemde gemeenschappen die willen terugkeren naar de landen die zij moesten ontvluchten.
(Kerknet)
22-11-2018 om 16:47
geschreven door Gust Adriaensen
Kerk, toon je civiele meerwaarde!
Kerk, toon je civiele meerwaarde!
In zijn Standpunt bij het eerste jaarrapport van de katholieke Kerk in België, onderlijnt Tertiohoofdredacteur Emmanuel Van Lierde het belang van cijfers die de maatschappelijke relevantie van de Kerk bewijzen.
De maatschappelijke relevantie van de Kerk
De focus van de eerste Belgische editie ligt trouwens op de maatschappelijke relevantie, merkt Van Lierde terecht op. Tot nu toe pakken geloofsgemeenschappen veel te weinig uit met facts & figures over de meerwaarde die ze in de samenleving bewerken. We leven zogezegd in een tijd waarin velen niets meer van de Kerk verwachten en onverschillig staan tegenover het christelijke geloof. Waarin de Kerk irrelevant geworden lijkt voor de media, de politiek en de cultuur.
Juist nu de kerk onder vuur ligt, is het noodzakelijk in de verf te zetten welke positieve inbreng gelovigen hebben, hoe ze de gist in het deeg zijn. Emmanuel Van Lierde
Denk aan de zorg voor armen, vluchtelingen, zieken, gekwetsten, eenzamen en rouwenden, de inzamelingen voor nood- en ontwikkelingshulp, de inzet in onderwijs en jeugdbewegingen, de vele vrijwilligers in sociale initiatieven en het verenigingsleven of het onvoorwaardelijke engagement van religieuzen. Veel gebeurt in stilte en belangeloos. Daardoor blijft het buiten beeld. Een jaarrapport kan die onzichtbaarheid tegengaan en ingaan tegen de vooroordelen.
Tot nader order is de Kerk geen schimmige minderheid. Haar marginaliseren doet onrecht aan de velen die van dichtbij of veraf betrokken zijn bij het leven van de Kerk.
Emmanuel Van Lierde
(Kerknet)
22-11-2018 om 10:07
geschreven door Gust Adriaensen
21-11-2018
Rapport Katholieke Kerk in België
Bekijk de videovoorstelling van het eerste rapport over de Katholieke Kerk van België.
Klik op onderstaande link.
Op www.kerknet.be vind je uitgebreide commentaren bij dit eerste rapport, dat duidelijk de maatschappelijke relevantie van de Kerk bewijst.
21-11-2018 om 18:08
geschreven door Gust Adriaensen
20-11-2018
Nou, nou, de gave der profetie?
Op 15 oktober schreef ik op dit blog:
'Het zou me niet verwonderen dat SPA uiteindelijk in de Antwerpse coalitie terechtkomt. Met Beels en Meeus zijn er in deze verkiezingen twee onbetwistbare politieke talenten komen bovendrijven. In dergelijke rechts-linkse coalitie kan Groen ook wegen op het beleid en ijveren voor de realisering van belangrijke programmapunten. '
Het ziet er verdorie naar uit dat Rasp gelijk krijgt!
20-11-2018 om 14:43
geschreven door Gust Adriaensen
Heeft Francken twee jaar geslapen?
Twee jaar lang kikte staatssecretaris Francken met geen woord over de migratietekst waaraan een VN-commissie, waarvan hij deel uitmaakte, werkte. Nu organiseren hij en zijn partij het verzet ertegen.
Je kan het je niet indenken dat onze eenvoudige maar stoere en onverzettelijke Lubbeekse kruisvaarder gedurende die twee jaar ook maar één greintje bedreiging in de tekst heeft gevonden. De vranke Francken, die pal staat in de verdediging van ZIJN westerse normen en waarden, die ZIJN Verlichting hoog in het vaandel draagt en er desnoods voor wil sneven, die bereid is met inzet van lijf en leden de horden aan de Europese, de Belgische en zeker aan de gewesttaalgrens te stoppen (behalve degenen die nuttig zijn en/of al genoeg centen hebben), zou ongetwijfeld de VN in vuur en vlam gezet hebben, mocht er in de (ontwerp)teksten ook maar één woord gestaan hebben dat wat sterk rook naar een vorm van clementie voor 'het migrant'.
Of zou het toch zo kunnen zijn dat Theo in die VN-resolutiecommissie er met zijn gedachten niet bij was, ontspanning zocht, een uiltje knapte, ver weg van de binnenlandse besognes, het venijnige gekakel binnen de kakelbonte coalitie?
20-11-2018 om 14:30
geschreven door Gust Adriaensen
18-11-2018
Migratiepact
In De Standaard van 15 november stelt Sammy Mahdi, voorzitter van Jong CD&V, dat het migratiepact het begin kan zijn van internationale samenwerking. Als de regering de tekst niet ondertekent, is dat een blaam voor ons land.
Mahdi formuleert de essentie van de niet-bindende resolutie goed. Ze bespreekt alle facetten van de migratieproblematiek en kan het begin vormen van internationale samenwerking in de humane aanpak van het migratieprobleem. Niet-ondertekening van een evenwichtige tekst waarin naast de aandacht voor de beheersingspoging van de migratie, toch ook ruimte blijft voor het respect voor en een humane behandeling van de vluchtelingen, betekent inderdaad een internationale en morele blaam voor België en voor Vlaanderen.
Het feit dat de NVA twee jaar lang niet van zich heeft laten horen bij de voorbereiding van de tekst en nu de premier van de eigen coalitie, die zich eerder in de VN resoluut achter de resolutie had geschaard, voor schut zet en probeert terug te fluiten, zet de Vlaams-Nationalisten weg als onbetrouwbare windhanen, die electoraal opportunisme en de politieke schrik voor nog extremer rechts -het Vlaams Belang-, belangrijker vinden dan een tekst die een humane migratiebeheersing formuleert.
18-11-2018 om 07:55
geschreven door Gust Adriaensen
16-11-2018
Pater Daniël Maes in Postel
XIII/46
Vrijdag 16 november 2018
Flitsen uit mijn eerste vaderland
Is het leven duur?
Vlak vooraleer uit Syrië te vertrekken had ik een fameuze ontsteking op twee tanden. Ik kon nog net onze tandarts consulteren, een sympathieke jonge moslimvrouw met drie kinderen. Ze beloofde me van de pijn te verlossen met medicatie maar mocht ondertussen de twee tanden niet trekken, zei ze. Wachten tot ik terugkwam, vond ze veel te lang. Omdat ze al zeven behandelingen had gedaan bij mensen uit ons klooster, (kinderen, zusters en fraters) vonden wij dat het wel tijd werd dat we haar betaalden. Zelf moesten we nog zeggen wie ze inmiddels allemaal behandeld had. Ze schreef ze op briefje en voegde er zomaar een bedrag bij. Alles samen was het omgerekend bijna 20 €. Hier gekomen moest ik na een week deze tanden laten trekken. Een tandarts was bereid dit te doen op de dag dat ik nog vrij was. Op een kwartier was de klus geklaard en ik betaalde contant 70 €. Hij kon op de korte tijd dat ik nog hier ben, de zaak niet afwerken. Met plezier zal ik dit laten doen door onze erg deskundige tandarts in Qâra. We moeten er eerlijkheidshalve wel bijvoegen dat wegens de sancties vele apparaten moeilijk of niet hersteld geraken en dat zo het leven op meerdere terreinen heel duur geworden is. Maar er zijn uitzonderingen, zie je wel.
Hulde aan de goede godsdienstleerkracht
Een gemeenteschool in Waasmunster heeft mij deze week uitgenodigd om voor een dertigtal 9-jarige kinderen tijdens het uur godsdienst te komen vertellen. Van gepensioneerde leerkrachten uit mijn geboortedorp kreeg ik een alarmerend beeld over de godsdienstige kennis en praktijk van de kinderen. Mijn ervaring was gelukkig heel anders… dank zij de leerkracht. Ze had die kinderen voorbereid. Ze had ook een zestal moslimkinderen en hun leraar uitgenodigd mee te komen luisteren. Allerlei vragen hadden ze opgesteld, luisterden heel aandachtig, waren erg gevoelig voor het positieve in een land van oorlog. Er waren ook een zestal moslimkinderen, waaronder Syriërs, samen met hun leraar. Toen ik Syrië wilde situeren stak een jongen zijn vinger op en zei dat hij dat op google Earth al gevonden had. Een ander pienter kereltje vroeg of de oorlog me angstiger, bozer of dapperder gemaakt had. Ik heb wat kunnen vertellen over de mooie initiatieven en het vredevol samenleven en de goede inzet van velen, ook van christenen. We eindigden met een spontaan gebed en daarna een Onze Vader die de kinderen goed kenden. De kinderen beloofden ook voor ons te bidden. Hopelijk blijft er iets over van hun eenvoud, geloof en belangstelling als ze enkele jaren ouder zijn!
’s Avonds waren we te gast in de hoofdkerk van St Nikolaas, waar een zestigtal mensen of meer waren opgedaagd. De deken had me vooraf uitgenodigd om met hem en enkele gasten te komen eten. Het was als een oosterse gastvrijheid. Omdat we in de kerk waren begon ik met een gebed. Na mijn lang getuigenis volgden er vele vragen. Van het breiwerk, de zalf, de religieuze voorwerpen en Syrische parfum werd flink wat meegenomen. Ik heb de indruk dat de erg negatieve mentaliteit tegenover Syrië in de openbare opinie geleidelijk aan het veranderen is.
v“Golfbrekers” is terecht erg boos op Pallieterke dat nogmaals de leugenpropaganda volop steunt als voorwendsel om het onschuldige Syrische volk verder uit te moorden, foei: http://www.golfbrekers.be/quo-vadis-syria-11/
07-11-2018 om 18:11
geschreven door Gust Adriaensen
05-11-2018
'Menschen in den Grooten Oorlog'
Tine Ruysschaert met 'Menschen in den Grooten Oorlog', in GC Den Dries in Retie:
05-11-2018 om 12:57
geschreven door Gust Adriaensen
Gemeenschapsvorming? Integratie?
Vooral rechtse, nationalistische politici hebben de mond vol van 'gemeenschapsvorming' en 'integratie', en ze leggen die zaken op als absolute voorwaarden en eisen aan de migranten.
Maar hoe zit het met de 'gemeenschapsvorming' van het 'eigen volk', los van de migranten. Die vraag wordt door deze scherpslijpers vermeden als de pest.
Al te gemakkelijk wordt ervan uitgegaan dat al de 'autochtone' inwoners van het Vlaams gewest of van België, een gemeenschap vormen, waarin iedereen perfect geïntegreerd is.
Iedereen met een beetje kennis van het sociale weefsel en de sociaaleconomische structuur van regio's, steden en gemeenten, weet dat dergelijke voorstelling een fabeltje is. Binnen zelfs de kleinste gemeenten, is er geen sprake van volledige integratie. Er zijn verschillen in taalgebruik, en dan heb ik het over de vele varianten van het Nederlands, en niet over het Frans dat ook in Vlaanderen in bepaalde kringen nog gangbaar is. Je hebt de getto's van de achterstandsstraten en -wijken én de getto's van de villawijken. Je hebt de verschillen in culturele en sportontspanning. Er zijn de honderdduizenden Vlamingen die arm zijn en in een totaal andere wereld leven dan de welgestelden.
Kortom, wat van arme, vaak amper geschoolde of ongeletterde mensen geëist wordt, daarover hoor je amper een woord binnen het 'eigen volk'. Degenen die zo sterk uitpakken met 'eigen cultuur', 'westerse normen en waarden', 'integratie', moeten eens de moeite doen zichzelf te bekijken binnen hun straat , hun wijk, hun verenigingsleven, hun levensstijl, en zich afvragen: 'Hoe is het gesteld met mijn integratie binnen deze wijk, dit dorp? Wat is mijn bijdrage aan de zo geroemde 'gemeenschapsvorming'?
05-11-2018 om 09:26
geschreven door Gust Adriaensen
