18-02-2020 om 22:11
geschreven door Gust Adriaensen
Twee maten en gewichten
Coens en De Wever hebben de mond vol over de noodzaak dat de federale regering een meerderheid heeft in Vlaanderen. In de vorige regeringen was het voor NVA en CD&V helemaal geen noodzaak dat er een meerheid was in Wallonië. Is dat niet meten met twee maten en gewichten? Wie voert daarvoor een serieuze argumentatie en verklaring aan? Met clichés als 'niet ter zake' en 'naast de kwestie', blijf je toch op je honger, niet?
Als Vlaming een halszaak maken van een 'Vlaamse meerderheid' en het feit van een 'Waalse minderheid' bagatelliseren of onvermeld laten, tart toch alle vormen van logica en politieke geloofwaardigheid!
18-02-2020 om 22:03
geschreven door Gust Adriaensen
13-02-2020
Querida Amazonia: 12 opmerkelijke citaten
Querida Amazonia: 12 opmerkelijke citaten
Duik in de pauselijke exhortatie over het Amazonegebied aan de hand van deze 12 citaten.
‘De plundering van natuurlijke rijkdommen heeft de inheemse bevolking naar de buitenwijken van de steden gedreven. (…) De noodkreet van de Amazoneregio rijst niet alleen op uit de diepten van het Amazonewoud, maar ook uit de straten van de steden.’
‘We kunnen niet toelaten dat globalisatie een nieuwe vorm van kolonisatie wordt. (…) Op veel plaatsen neemt kolonisatie een andere vorm aan, vermomt ze zich, terwijl ze niets verliest van haar misprijzen voor het leven van armen en de breekbaarheid van het milieu.’
‘Het is bemoedigend dat temidden van grove excessen van kolonisatie van het Amazonegebied heel wat missionarissen de Bijbel naar daar hebben gebracht. (...) We kunnen echter ook niet ontkennen dat missionarissen niet altijd de zijde van de verdrukten hebben gekozen. Ik schaam mij daarvoor en vraag nederig vergiffenis.’
‘De Amazoneregio moet een plek voor sociale dialoog zijn (…), in de eerste plaats met de armen. Zij zijn niet zomaar een groep die moet worden overtuigd, of een persoon aan een tafel van gelijken. Zij zijn onze belangrijkste gesprekspartners, van wie het meest te leren hebben.’
‘De inheemse volkeren in het Amazonewoud moeten niet worden bekeken als ‘onbeschaafde’ wilden. Ze zijn erfgenamen van verschillende culturen en andere vormen van beschavingen die vroeger erg ontwikkeld waren. (…) We kunnen alleen maar leren van hun levenservaring.’
‘Om het Amazonegebied te beschermen, is het goed om de wijsheid van onze voorvaderen te combineren met hedendaagse technologie.’
‘Onze bezorgdheid mag zich niet beperken tot extreme weerfenomenen, maar moet ook gaan over de catastrofale gevolgen van sociale onrust. De obsessie met consumeren (...) kan alleen leiden tot geweld en wederzijdse vernietiging.’
‘Hoe droevig zou het zijn als we hen (inheemse volkeren, nvdr) alleen morele codes aanreiken, maar niet de grote boodschap van Verlossing.’
‘De inculturatie van de Bijbel moet meer rekening houden met het sociale en het spirituele, zodat armen niet buiten de Kerk moeten zoeken naar een spiritualiteit die tegemoetkomt aan hun diepste verzuchtingen.’
‘God ontmoeten betekent niet dat we de natuur de rug moeten toekeren. Het betekent dat we in de liturgie veel elementen kunnen opnemen van het contact van inheemse volkeren met de natuur, met respect voor hun vormen van expressie in zang, dans, rituelen, gebaren en symbolen.’
‘In het Amazonegebied zijn er gemeenschappen waar het geloof tientallen jaren heeft standgehouden, zonder dat er priester in de buurt was. Dit kon alleen maar door de aanwezigheid van sterke vrouwen die, zonder twijfel geroepen door de Heilige Geest, hebben gedoopt, catechese hebben onderwezen, gebeden en gehandeld als missionarissen.’
‘Vrouwen dragen bij tot de Kerk op hun eigen manier, via de tedere kracht van Maria, de Moeder.’
12-02-2020 om 14:42
geschreven door Gust Adriaensen
'Het taboe rond abortus'
In zijn column in DS van 11 februari onder de titel 'Het taboe rond abortus', stelt Ignaas Devisch: ''Vraag wie met een depressie heeft geworsteld, en het gesprek is avondvullend – peil naar wie abortus heeft ondergaan, en het blijft stil'. Dat klinkt alsof hem dat uitermate verwondert.
Ik ben ervan overtuigd dat die verwondering gespeeld is. Devisch zich in zijn columns presenteert als een sereen en genuanceerd denker, vergelijk met tafelspringer Boudry (nog veel gehoord over 'zijn' leerstoel Vermeersch?), schrikt er klaarblijkelijk toch voor terug in zijn benadering van abortus het thema 'respect voor het ongeboren leven' te berde te brengen.
Devisch ziet natuurlijk in dat die door hem geconstateerde terughoudendheid in essentie te maken heeft met het besef van degene die abortus heeft 'ondergaan' (een correctere woordkeuze is 'toegepast'), dat er een liquidatie van een ongeboren kind heeft plaatsgehad.
Er is, terecht, ethische schroom aanwezig bij degenen die de ingreep hebben laten uitvoeren. Abortus is geen koffiekletsitem. Zij beseffen dat scherper dan Devisch.
12-02-2020 om 08:23
geschreven door Gust Adriaensen
10-02-2020
Een gedicht voor elke dag
10 februari K.L. Poll Briefkaart
In februari 1915 schreef Jan Juursema aan zijn moeder: Uw brief heb ik ontvangen. Wat een paar mooie voorjaarsdagen hadden we! Dat de oorlogsmakers den menschen de boel hebben bedorve, dat voelt men eerst recht op een schoonen dag.
10-02-2020 om 14:40
geschreven door Gust Adriaensen
07-02-2020
Daniël Maes: Euthanasie, een grondig debat 'in Gods naam'
Het euthanasieproces van eind januari 2020 tegen drie artsen in Gent wegens de dood van Tine Nys (27 april 2010), kreeg ruime aandacht. Het eindigde met een drievoudige vrijspraak, zij het ook met geheel verschillende nuances voor elk van de drie. Bovendien is gebleken dat er met deze wet niet alleen bijzonder onfrisse praktijken kunnen gebeuren maar ook gebeurd zijn. Onze samenleving moet de moed hebben deze onder ogen te zien en niet even in het voorbijgaan, maar grondig. Na de zesde dag mocht de voorzitter van de federale evaluatiecommissie voor euthanasie voor de VRT uitdrukkelijk zijn groot ongenoegen ventileren. Hij vroeg zich af waarom het ‘in Gods Naam’ tot dit proces gekomen is. Hiermee blijkt hij echter de betekenis van deze woorden zelf niet meer te begrijpen en zeker niet te aanvaarden.
Oeroude onuitroeibare wijsheid
Nagenoeg alle mensen en alle volken van alle tijden hebben diep in hun bewustzijn het besef bewaard dat de mens zichzelf niet gemaakt heeft. Maar dat hij op een of andere wijze een gave Gods is en dat daarom zijn leven heilig en onaantastbaar is. In ieder geval wist men dat het menselijk leven oneindig waardevoller is dan materieel bezit zoals een auto of een huis, wat men helemaal naar eigen verlangen kan behandelen en inrichten.
Door de Griekse arts Hippocrates, uit de vijfde eeuw vóór onze tijdrekening, ‘de vader van de westerse geneeskunde’, werd deze menselijke wijsheid aldus uitgedrukt in de beroemde eed van Hippocrates: ‘Ik zal niemand een dodelijk geneesmiddel toedienen, ook niet aan iemand die dit van mij vraagt, zelfs een aanwijzing in die richting zal ik niet verstrekken’. Als heiden beschouwde hij het leven als een geschenk van boven, van de goden, met name van Apollo. Jezus Christus heeft twee millennia geleden deze oermenselijke wijsheid in het volle licht te stellen. Hij maakte ons bekend wie de ware God en Schepper is van alle mensen en de Vader vol liefde.
Dit oeroude besef van de onaantastbaarheid van het menselijk leven werd alle eeuwen door onverkort bewaard en geëerbiedigd tot heil van de mensen zelf. In dit kader heeft de mens al zijn mogelijkheden kunnen ontwikkelen, ‘tot eer van God’ en tot geluk van de mensen. De Eed van Hippocrates werd ook door de artsen als een erecode nageleefd, tot aan onze tijd.
De dikke mist van de Verlichting
Sinds de eeuw van de Verlichting werd de heiligheid van het menselijk leven massaal verworpen. De mens werd steeds meer beschouwd en behandeld als ordinaire materiële bouwstof, die onbeperkt kan en moet gemanipuleerd (‘verbeterd’!) worden volgens menselijke mogelijkheden en grillen.
Hiermee is een duisternis ingetreden en een verwerping van de waardigheid van de mens (1). De werkelijkheid van de mens als schepsel Gods werd vervangen door de illusie dat hij slechts een maaksel is van zichzelf, van zijn eigen wetenschap en techniek. Succesvol werd deze illusie verbonden met de verheerlijking van een zelfbeschikkingsrecht, dat radicaal tegengesteld is aan de werkelijkheid van het menselijk bestaan. Wie kan dit nu nog blijven volhouden? Niemand heeft ooit ook maar de allerminste zelfbeschikking gehad over het allerbelangrijkste van zijn eigen leven: plaats, tijd, omstandigheden van zijn ontstaan of van zijn lichamelijke of geestelijke kwaliteiten. Hierover kan men kwaad of zelfs razend worden, maar het verandert niets aan de werkelijkheid. Integendeel deze verontwaardiging kan de mens nog tot waanzin leiden. Een meer rationele en natuurlijke houding, geheel in de lijn van de diep menselijke wijsheid, bestaat er in deze werkelijkheid gewoon te aanvaarden: ‘Ik dank U om het wonder van mijn leven, om alle wonderwerken die Gij hebt gemaakt’ (Psalm 139, 14). Daarmee kan de mens pas zijn vele mogelijkheden tot volle bloei laten komen tot heil van zichzelf en van de anderen.
Einde van de moraal
De ‘Verlichting’ deed haar werk en aan de eed van Hippocrates werd de doodsteek toegebracht. De mens als lichamelijk en geestelijk wezen met de grootheid van een uniek bewustzijn en geweten, werd een ordinair ding, een materieel voorwerp. De basis van het medisch handelen ligt nu in de persoonlijke verlangens, de ‘consensus’ van mensen en de koude technische mogelijkheden van de wetenschap. Geen moraal, geen geweten, geen goed of kwaad, geen God worden meer erkend. Dat deze houding grondig de waardigheid en het geluk van de mens aantast, heeft men niet in het oog.
In de huidige discussies over de euthanasie gaat het dan ook vooral over de juiste bepalingen van de Wet, die zonder erkenning van de diepste werkelijkheid, vanuit menselijke grillen kan gemanipuleerd worden. Het enige probleem is nu op tijd het aantal neuzen tellen om te zien of er een meerderheid is en een consensus om deze menselijke artificiële constructie van wet dan op te leggen. En natuurlijk gaat het hierbij ook over de bescherming van de artsen, opdat ze deze wet zouden uitvoeren. Er wordt evenwel met geen woord gerept over de kern van de zaak: de echte waardigheid en het eigenlijk geluk van de mens zelf, die gedood wordt.
Hierbij wordt meestal vergeten dat lijden en sterven bij het leven horen en dus volkomen ‘menselijk’ zijn. Het lijden kan groot zijn en het is aan ons om elkaar te helpen het lijden te verzachten of weg te nemen. De dood kunnen we evenwel niet wegnemen. We kunnen een ziekte overwinnen en de dood uitstellen. Angst voor de dood kan evenwel niet beschouwd worden als ‘ondraaglijk lijden’ en er is geen enkele rechtvaardiging om hierbij een dodelijke spuit te geven. Integendeel, deze mens moet met alle huidige middelen geholpen worden om zijn dood menswaardig te doorleven, in vrede met zijn omgeving, met zichzelf en met zijn diepste overtuiging. De dodelijke spuit zelf is mensonwaardig. Volgens getuigenissen kan het bovendien gebeuren dat de patiënt het uitschreeuwt van de pijn bij de fatale spuit, waarbij ook de familie met de herinnering aan een mensonwaardige ervaring achter blijft.
Waardevolle alternatieven voor onze tijd
Laten we oprecht luisteren naar de getuigenissen van moedige en creatieve artsen en verplegers die het wezenlijke nog niet uit het oog verloren hebben. Met de huidige middelen weten zij stervenden iets veel beters aan te bieden dan een dodelijk spuitje (2). Zij bevestigen dat mensen, zelfs al vragen ze in paniek om euthanasie, eigenlijk smeken om niet alleen gelaten te worden in hun lijden, hun angst en strijd.
Artsen en verplegers die de moed, het geduld en de vindingrijkheid hebben om zo met de stervende mee te gaan tot het einde toe, krijgen dikwijls een bemoediging in deze zin: ‘wat ben ik blij dat je op mijn vraag om euthanasie niet zijt ingegaan!’ En dan het geval van de arts die vlot euthanasie pleegt en ’s nachts soms in angst wakker schiet en de mensen, die hij deskundig en ‘wettig’ gedood heeft, voor zich ziet. Is het een teken dat er in hem zoals in de meeste mensen, toch nog iets sluimert van de oeroude wijsheid omtrent de waardigheid en onaantastbaarheid van ieder mensenleven?
Ook het feit dat er zulk een ijzige stilte valt nadat een dodelijk spuitje gegeven wordt, terwijl er na een natuurlijke dood een gezonde rouw en pijnverwerking volgt, is een belangrijk teken. En is het feit dat de naam van de arts die het fatale spuitje geeft niet vermeld wordt geen aanduiding dat men zelf niet zo fier is op deze gewild dodelijke handeling?
Euthanasie is mensonwaardig
Euthanasie is niet alleen vanuit de huidige mogelijkheden barbaars ouderwets maar vooral mensonwaardig. De formele vraag van de patiënt zelf en een parlementaire meerderheid kunnen nooit euthanasie rechtvaardigen. Nergens kunnen zij het gezag halen om een licence to kill af te leveren. Dat wist Hippocrates al en dat beseffen de meeste mensen diep in hun geweten ook.
Een geest van de vrijmetselarij, die de mens losrukt van zijn diepste werkelijkheid, weegt evenwel zo zwaar op de huidige openbare opinie dat hierover zelfs niet openlijk van gedachten kan gewisseld worden. En er zijn zulke prachtige alternatieven. Vanuit de huidige geneeskunde kan met de vele moderne middelen van pijnbestrijding, palliatieve zorg, palliatieve sedatie en menselijke nabijheid een stervende veel beter en waardiger begeleid worden tot het einde toe. Zo kan men een mens helpen zijn leven zelf te beëindigen zoals men het gekregen heeft. Dat is ‘eu-thanasie’ in de oorspronkelijke zin, iemand een ‘goede dood’ gunnen, op zijn tijd en zijn wijze.
Een geneesheer die het dodelijke spuitje geeft, is iemand die vlucht voor zijn taak en een ‘doden-heer’ wordt. Hij is de naam van een geneesheer niet meer waard. Dit belangrijke moment aan het einde van een mensenleven is te kostbaar opdat een arts er zich met een fataal spuitje van af zou maken. Een zware astmapatiënt wordt ook niet geholpen door hem te verstikken. Dan is het de arts die zichzelf helpt. Voor de palliatieve zorgen en instellingen kunnen we alleen maar de grootste waardering opbrengen, tenminste wanneer ze dit ‘veel betere’ aanbieden en euthanasie ook werkelijk uitsluiten. Een moordend spuitje hoort in een palliatieve verzorging niet thuis.
Open en ruim debat over zin en onzin van euthanasie
Na de getuigenissen in het euthanasieproces te Gent kwam de openbare aanklager aan bod met verrassend menselijke en zinvolle elementen, o.a. om de huisarts vrij te spreken omdat hij ‘bedrogen’ werd. Tegelijk toonde hij aan welke onfrisse praktijken er achter de schermen plaats vinden, een samenleving en het medisch beroep onwaardig.
Er moet een grondige gedachtewisseling gevoerd worden over de zin én de onzin van euthanasie zelf. Open, ruim en redelijk, niet vanuit slogans, emotionele uitlatingen of discriminatie van gelovigen en katholieken. Het wordt tijd om wezenlijke vragen te durven stellen. Is het verantwoord de eeuwenoude wijsheid van alle volken die het menselijk leven als heilig en onaantastbaar beschouwde, radicaal af te wijzen? Moeten we na twee eeuwen de Verlichting zelf niet eens grondig in vraag stellen? Moeten we in onze tijd de zogenaamde ‘verlichtingswaarden’ kritiekloos blijven verheerlijken in een radicale breuk met het verleden? Wat is de mens? Is hij werkelijk niets meer dan bouwstof, die we met onderlinge overeenkomst moeten en kunnen manipuleren, dank zij onze onbeperkte technische mogelijkheden, zonder enige reflectie vanuit de ethiek van alle voorbije eeuwen? Beseffen we goed welke ontwrichtende effecten dit kan hebben – zoals we dagelijks kunnen vaststellen – voor de identiteit, het geluk en de waardigheid van de mens, het leven, het huwelijk en de gehele samenleving? Moeten we mét onze huidige middelen de waarden van het christelijk geloof en het Evangelie, die de westerse beschaving groot en gelukkig hebben gemaakt, niet opnieuw integreren, aangepast aan onze tijd? Durven we tenslotte de vraag stellen of een euthanasiepraktijk in onze tijd nog wel verantwoord is?
Bertrand VERGELY, Obscures lumières. La révolution interdite, Editions du Cerf, Parijs, 2018. In ons vorig bericht gaven we al een zevental grondige historische werken die aantonen dat de rijkdom van onze westerse beschaving komt uit het christelijke geloof en de Katholieke Kerk.
Timothy DEVOS e.a., Euthanasie, l’envers du décor. Réflexions et expériences de soignants, Préfaces de Jacques Ricot et de Herman De Dijn, Editions Mols, juni 2019.
07-02-2020 om 20:37
geschreven door Gust Adriaensen
Gebedsintentie van de paus voor februari: luister naar de noodkreet van migranten
In zijn gebedsintentie voor februari spreekt paus Franciscus harde over mensensmokkelaars.
07-02-2020 om 13:50
geschreven door Gust Adriaensen
06-02-2020
Een gedicht voor elke dag
6 februari Leo Vroman Februari
De ijstijd van het jaar is half voorbij, lente onmogelijk, die herfst al vergeten, het aardewerken land door ijsgetij dik geglazuurd en ongespleten. Hoe zelden kom ik daarop voor: vandaag is er bij voorbeeld niets van mij te horen behalve het schruen van mijn hardgerande oren langs mijn kraag.
De zon gaat op voordat de dag begint. Niemand kijkt en vindt niemand. Een benige hond waarop een paar bange ogen zitten, werpt de lange schaduw van een gebogen hinde over de gewitte grond. Hoe eenzaam de zon voortwerrkt. Het doet tot hiertoe pijn en toch moet hij nog een maand schijnen voor de wereld het merkt.
Deze maand is gekrompen van de kou. Niemand kan zien dat achter samengevrozen dagen een lauw waas golft, gauw wordt het zachter.
06-02-2020 om 10:26
geschreven door Gust Adriaensen
05-02-2020
Het domme parlementslid
'Religie mag het mikpunt zijn van beledigingen', aldus het groene parlementslid De Vriendt, maar ''dat betekent niet dat het daarom juist, tactvol of verstandig is'.
Inderdaad. En die waarheid als een koe geldt in zeer hoge mate voor het voorbeeld dat het groene kamerlid aanhaalt. De Vriendt bevalt namelijk van volgende zin: 'Als ik wil zeggen dat de katholieke kerk vol pedofielen zit, mag ik dat zeggen'.
Dat is excessief onjuist, beledigend en dom. Een vraag die opduikt is: waarom beperkt hij zich tot dat voorbeeld? Hij had daar nog enkele andere voorbeelden -freedom of speech nietwaar- aan kunnen toevoegen. Uit het religieuze of politieke of culturele veld. Waarom zou De Vriendt niet -om in zijn biotoop te blijven- met gemak kunnen schrijven, bij wijze van voorbeeld natuurlijk, 'de NVA zit vol fascisten', of 'de SPA zit vol communisten' of 'Open VLD zit vol belastingfraudeurs'. Of iets pittigs over de joodse gemeenschap? Of over de humanistische kerk?
Wedden dat meneer het parlementslid dat gewoonweg, ook al is het maar bij wijze van voorbeeld, niet durft! En toppunt: je mag hem, de verlichte groene geest, NIET terechtwijzen! Toch doen: DOMKOP!
05-02-2020 om 18:13
geschreven door Gust Adriaensen
01-02-2020
Wie is de schuldige voor de politieke crisis?
In een peiling van de krant Het Nieuwsblad werd gevraagd welke partij de grootste schuldige is voor de politieke crisis. Aan beide kanten van de taalgrens wijzen vier op de tien daarvoor naar N-VA. Dat is een pak meer dan naar PS, die voor drie op de tien Vlamingen het meeste schuld treft. In Wallonië wijst één op de vier Paul Magnette en co. met de vinger.
01-02-2020 om 08:50
geschreven door Gust Adriaensen
31-01-2020
Een gedicht voor elke dag
31 januari Paul Rodenko Januari
Groene stemmen gele stemmen en de lente van een jonge sneeuw Het raadsel van de trams ontraadseld De lucht vol ochtendgymnastiek
Wij rinkelen onze lach wij drinken De koppige vorst als een kroningsgedicht Wij dragen ons blinkende tweelingsgezicht Wij horen bijeen als een stel akrobaten En onder de kapspiegel van onze ogen Onder het kraaien geduld van de bomen Onder de sneeuwhazerij van woorden Vinden wij in het contact onzer handen Bloedwarme zonnen en colibri's uit.
31-01-2020 om 10:33
geschreven door Gust Adriaensen
30-01-2020
Armoede in een cijfer
153.910
In Vlaanderen stonden eind 2018 153.910 kandidaat-huurders op de wachtlijst voor een sociale woning, een cijfer dat nooit zo hoog was.
159.081
Dit cijfer geeft aan hoeveel mensen er bij de erkende voedselbanken langsgaan voor een voedselpakket.
14
Momenteel groeit 14 % van de kinderen in Vlaanderen op in armoede.
159.125
In 2018 telde België maar liefst 159.125 mensen die moeten rondkomen van een leefloon. Dat is nagenoeg een verdubbeling in vijftien jaar tijd.
(Kerk&Leven)
30-01-2020 om 17:11
geschreven door Gust Adriaensen
Persoonlijke vrijheid en wetgeving
Een ander kenmerk van de discussie over euthanasie tegen de achtergrond van het huidige assisenproces , is dat vooral voorstanders de persoonlijke vrijheid en overtuiging verwarren met wetgeving.
Zij schermen met het absolute zelfbeschikkingsrecht en schreeuwen verontwaardigd uit dat tegenstanders weigeren hun de vrijheid te geven hun leven te beëindigen. Zij hoeven aan niemand die vrijheid te vragen.
Het gaat in dit geval gewoonweg om bestaande wetgeving en de kernvraag is of aan de wettelijke voorwaarden voldaan is bij de uitvoering van de euthanasie.
En omdat het over wetgeving gaat in een democratische rechtsstaat, is en blijft het mogelijk dat personen, partijen en instellingen vragen stellen bij bestaande regelgeving, eventueel ertegen ageren. Dat geldt voor iedere wet, ook voor die omtrent leven en dood.
Anderzijds is het mogelijk bv. de Kerk aan te vallen omwille van haar standpunt. Maar anti-euthanasie(wet)stemmen in de politiek of op andere publieke fora, het zwijgen willen opleggen, is ondemocratisch en een fundamentele aantasting van de freedom of speech.
30-01-2020 om 09:02
geschreven door Gust Adriaensen
29-01-2020
Fake news
'Groen laat de Bühne aan de scherpslijpers en grootsprekers van Ecolo en aanvaardt klaarblijkelijk, en zonder morren, dat deze laatsten met amper 2.616 stemmen extra 5 zetels meer hebben', schrijft een lezer in De Standaard.
In deze tijden van fake news, (partij)politieke beeldvorming en perceptie, doet dergelijk zinnetje belletjes rinkelen. Wat is de relevantie daarvan in de kwakkelende regeringsvorming? Wordt er niet gewoonweg ingespeeld op het calimerogevoel van nogal wat Vlamingen, en wordt de polarisering niet opgepookt?
Die politiek geïnteresseerde lezer weet natuurlijk hoe dat minieme aantal stemmen meer voor Ecolo dan voor Groen (416.452 tegenover 413.836) , leidt tot die veel sterkere zetelwinst voor Ecolo. Die kennis maakt de vermelding natuurlijk nog erger, omdat die cijfers bewust gebruikt worden in een politieke beschadigingsoperatie, terwijl ze het gevolg zijn van de correcte toepassing van het bij wet vastgelegde zetelverdelingssysteem. Als zodanig kan het 'fake news' genoemd worden
In NVA-kringen wordt graag uitgepakt - De Roover is daar al een paar keer haantje(leeuwtje?)-de-voorste in geweest- met het feit dat vooral Ecolo en PS veel minder stemmen nodig hebben voor een zetel dan NVA. Dat klopt. Gewoonweg de toepassing van het zetelverdelingssysteem, dat door politicologen een vrij 'logisch en democratisch' systeem wordt genoemd.
Overigens heeft NVA , ondanks haar machtspositie, nog nooit geprobeerd een ander systeem in te voeren. Electoraal is dat begrijpelijk, want de nationalisten die de zgn. bevoordeliging van de Waalse partijen aanklagen (als het in hun kraam past), 'profiteren' zelf.
Na Ecolo, PS en MR, had NVA bij de laatste verkiezingen het laagste aantal stemmen, nl. 43.471, nodig om een zetel te veroveren. Vergelijk met Open VLD: 48278, CDV: 50210, SPA: 50559, Groen: 51730, PvdA: 45.715, CdH: 50172, DéFi: 75197 ! Als de Vlaamse partijen maar zoveel stemmen als NVA nodig hadden, zou dat telkens 1à 2 zetels meer opleveren.
De extreemste oververtegenwoordiging, maar bij wet geregeld, situeert zich aan Vlaamse kant. Voor het Brusselse parlement, is er een gewaarborgde vertegenwoordiging van 17 Nederlandstaligen, ook al wordt het aantal Vlaamse stemmers maar op ongeveer 70.000 geschat. Die zetels voor Nederlandstaligen in het Brusselse parlement zijn dus wel bijzonder goedkoop. Zo bezet een NVA'er met iets meer dan 800 voorkeurstemmen een zetel in het Brusselse parlement.
29-01-2020 om 10:52
geschreven door Gust Adriaensen
Een gedicht voor elke dag
29 januari F. L. Bastet Jaarring
Schreeuw niet, laat het stil zijn als een landschap in de sneeuw. De vissen sterven onder het ijs, de berijpte bomen willen wel wenen maar kunnen niet. Er is niemand hier die helpen kan.
Schreeuw niet. Er blijft niets over dan in schijndood bevroren liggen en ouder worden in stilte.
29-01-2020 om 10:44
geschreven door Gust Adriaensen
Postel: uitnodiging Lichtmis en Catechismus na de mis
Beste vrienden,
2 februari viert de Kerk het hoogfeest van Maria Lichtmis. De pontificale H. Mis (voorgegaan door abt Frederic) in de abdijkerk om 10 uur vangt dan aan met een kleine kaarsjesprocessie die vertrekt vanuit de pandgang van de abdij. Allemaal welkom!
Nadien is er weerom ‘Catechismus na de Mis’ over ‘Het vijfde Gebod’. Er is catechese voor jongeren en volwassenen in de abdijkerk; catechese voor kinderen; en catechese voor peuters en kleuters op het gastenkwartier van de abdij.
De catechese is rond 11.15 uur en duurt 30 à 40 min. Daarna kan men napraten bij een lekkere kop koffie of warme chocomelk op het gastenkwartier van de abdij.
Er zijn hieraan geen kosten verbonden.
De vorige keer mochten we een 50-tal mensen verwelkomen. We hopen jullie deze keer even talrijk te mogen verwelkomen. En… indien u er niet kunt bij zijn: wij rekenen op uw gebed!
Hartelijke en genegen groeten,
In Jezus en Maria,
Pater Benny
Abdij van Postel
29-01-2020 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
28-01-2020
Zelfbeschikking en maatschappelijke cohesie
Het is opvallend dat velen het pro- en contra-euthanasiedebat herleiden tot de tegenstelling niet-gelovig versus gelovig, onkerkelijk tegenover kerkelijk.
Het is een simplisme dat verleidelijk is omdat het de complexiteit van de ethische problematiek over leven en dood, reduceert tot overzichtelijk geachte tegengestelde 'kampen'. Maar het is ook een simplisme dat allesbehalve de realiteit weergeeft. Dergelijke reductie houdt ook het gevaar in dat het (numeriek) sterkste 'kamp' de neiging ontwikkelt het 'zwakke broertje', zeggenschap en inbreng in het maatschappelijke en politieke debat te ontzeggen.
De wereldschaal toont overduidelijk aan hoe navelstaarderig en incorrect de twee-kampenbenadering is. Er zijn slechts vijf landen waar euthanasie wettelijk is toegelaten, met name België, Nederland, Luxemburg, Canada en Colombia. In die twee laatste landen zijn de voorwaarden erg strikt, In slechts twee landen is euthanasie op minderjarigen toegelaten, België en Nederland.
Het geeft te denken dat de voorstanders in dit land doen alsof zij tot het selecte clubje behoren , die het absoluut bij het rechte eind hebben.
Sommigen vliegen daarbij wel ongeremd uit de bocht. Stellen dat 'in het Westen bijna elk leven al langer duurt dan we willen of -dan goed voor ons is', en oproepen om de 'schaarse middelen van de sociale zekerheid te besteden aan wie ze écht nodig heeft', zou de wenkbrauwen moeten doen fronsen van gelovige én niet-gelovige.
Beslissen over leven of dood, kan nooit helemaal herleid worden tot het absolute zelfbeschikkingsrecht van het individu of van de moeder in het geval van abortus. Ook de invulling van 'voltooid leven', kan geen uitsluitend persoonlijk denkproces of puur individuele beslissing zijn.
Dergelijke opvattingen doen afbreuk aan de visie op de mens als sociaal wezen, aan het belang van de (familiaal, politiek, maatschappelijk, cultureel en religieus... ) gestructureerde gemeenschap.
Absolute zelfbeschikking leidt tot totale desintegratie van het maatschappelijk weefsel.
28-01-2020 om 08:47
geschreven door Gust Adriaensen
27-01-2020
Een gedicht voor elke dag
27 januari Maurice Gilliams Winter te Schilde
Het is een vlakte waar geen moeders wonen; het sneeuwt en blinder zwellen de moerassen. De stilte vriest aan 't warhout der gewassen, langs donkre paden naar helle kerkhoven.
Maar wiegeliedren hoort men nergens ruisen, geen winteravondzangen brengen vrede. De natte honden bassen aan hun keten; de bruine ratten dringen in de huizen.
Daar rusten, donker-weg, de ronde broden, het karig voedsel voor de bittre dagen. En alles wat een mensenziel kan klagen verkropt zij in der doden zoete namen.
27-01-2020 om 10:31
geschreven door Gust Adriaensen
26-01-2020
Anti-intellectuele verstikkingsoperatie
'De schaarse katholieken die dit land nog telt', schrijft Tom Naegels in zijn column in DS van 25 januari.
Genuanceerde journalistiek kan dergelijk zinnetje niet genoemd worden. Praktiserende katholieken vormen inderdaad een minderheid (toch nog altijd enkele honderdduizenden), maar 52% noemt zich 'katholiek'. Een raad aan Tom: neem het jaarboek 2019 van de Katholiek Kerk door.
En schrijver-opiniemaker Naegels vliegt helemaal uit de bocht in zijn laatste extreem theatrale zin: 'Vermeersch, niet broeder Stockman, is de aartsvader van deze tijd'. Sjonge, sjonge. De auteur zou er goed aan doen zich eens de moeite te getroosten om de precieze betekenissen van het woord 'aartsvader' op te zoeken. Het past zowel voor Vermeersch als voor Stockman, als een tang op een varken. Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat 'varken' een passend woord zou zijn voor Etienne of voor René.
Het artikel van Naegels lokt op het forum van de krant ook heel wat reacties uit.
Iemand stelt dat 'in het Westen bijna elk leven al langer duurt dan we willen of -dan goed voor ons is', en roept op om de 'schaarse middelen van de sociale zekerheid te besteden aan wie ze écht nodig heeft'. Dat is toch wel erg kort door de bocht.
Beslissen over leven of dood, kan nooit helemaal herleid worden tot het absolute zelfbeschikkingsrecht van het individu of van de moeder in het geval van abortus. Ook de invulling van 'voltooid leven', kan geen uitsluitend persoonlijk denkproces of puur individuele beslissing zijn. Dergelijke opvattingen doen afbreuk aan de visie op de mens als sociaal wezen, aan het belang van de (familiaal, politiek, maatschappelijk, cultureel en religieus... ) gestructureerde gemeenschap. Absolute zelfbeschikking leidt tot totale desintegratie van het maatschappelijk weefsel.
De intellectuele en morele ruimte moet blijven bestaan om pleidooien 'tegen' (mainstream)opvattingen omtrent leven en dood, te houden. De pro-euthanasie en pro-abortuslobby overheersen nu zo sterk het publieke forum, dat mensen en groepen, die andere meningen zijn toegedaan, de neiging hebben zich te verontschuldigen, zich te schamen, zich gedeisd te houden. De agressieve, fundamentalistische, aanpak van sommige pro-krachten, is erop gericht andersluidende stemmen totaal te doen verstommen.
Dat is een anti-intellectuele en antidemocratische verstikkingsoperatie.
26-01-2020 om 20:19
geschreven door Gust Adriaensen
Is een dodelijke spuit mensonwaardig?
