Bestaat de hemel dan nog?, titelt Pam zijn stukje in de Volkskrant. Een vakantie op het paradijselijke Hawaï bracht de columnist ertoe ontboezemingen en bedenkingen te schrijven over hemel, aarde, hemels op aarde, en godbetert, over God. 'De hemel steekt langzaam weer zijn kopje op', vertrouwt Pam aan het Volkskrantpapier toe en hij heeft reeds een visioen van kat en muis, vos en kip, die met elkaar overweg kunnen.
Graag wil ik Pam bevestigen in zijn hoopvolle verwachting. Natuurlijk bestaat de hemel Pam. Je hebt er een stukje van gezien. In Hawaï. Wat weerhoudt je er overigens van daar te blijven staan, zitten, liggen, surfen? Misschien toch even overvliegen naar Nederland om je huisbijbel op te halen. Terug naar de Hawaïaanse stranden. Met je bijbel. Je comfortabel installeren. Jesaja 11, 6-9, opzoeken. En rustig lezen.
De wolf en het lam wonen samen, de panter vlijt zich neer naast het bokje, het kalf en de leeuw weiden samen: een kleine jongen (Pam toen hij nog een kleine jongen was?) kan ze hoeden. De koe en de berin sluiten vriendschap, hun jongen liggen bijeen. De leeuwin eet haksel als het rund, de zuigeling speelt bij het hol vna de adder, het kind strekt zijn hand uit naar het nest van de slang. Niemand doet nog kwaad of handelt nog verderfelijk op heel mijn heilige berg (makkelijk te vervangen door 'mijn heilig strand'); want de kennis van Jahwe vervult het hele land, zoals het water heel de bodem van de zee bedekt.
Er heilig van overtuigd dat de 'kennis van Jahwe', daar op dat schitterende Hawaïaanse strand, ook heel even Pam vervulde. Heel even en dus beperkt nog maar. Maar als Pam daar blijft, natuurlijk voor altijd en intens. Nu zit hij nog in het stadium van de kat en de muis, de vos en de kip. Hollandse proporties. Nog een immense afstand (van hier tot Hawaï) naar het fresco van Jesaja. Maar toch, Pam, toch duidelijk bijbels. Jij bent op de goede, heilige weg. Ik benijd je.
13-12-2009 om 17:27
geschreven door Gust Adriaensen
11-12-2009
'Minder kinderen!', schreeuwt Vermeersch
Misschien heb je 'Phara' van enkele dagen geleden gezien. Een van de thema's was de milieuproblematiek. Ik nodig je uit de tussenkomsten van moraalfilosoof Etienne Vermeersch eens goed opnieuw te beluisteren. Hoe ouder deze man wordt, hoe geëxalteerder hij het primaat van de rede in de benadering van om het even wat, uitschreeuwt.
Het fundamentele ecologische probleem, zit hem in de overbevolking!, schreeuwde BV Vermeersch. Dus minder kinderen, maximum 1,5 per koppel., decreteerde Etienne. Het was niet duidelijk of hij in dat voorschrift ook voldoende rekening hield met de kinderwens van homokoppels.
Toen Phara hem er droogjes op wees, dat zij met haar 4 kinderen, een ecologische misdaad begaan had, vulde Vermeersch de rest van de hem toegemeten tijd met verontschuldigingen.
Nee, het was niet zijn bedoeling mensen met kinderen een schuldgevoel te bezorgen. Nee, hij kwam niet tussen in individuele beslissingen. Nee, je mocht zijn kreet Minder kinderen! niet individualiseren.
Uit dat alles bleek voor de zoveelste keer hoe de obsessionele en exclusieve adoratie van de ratio, Vermeersch uiteindelijk stekeblind en ontoegankelijk gemaakt heeft voor al die andere capaciteiten en kenmerken, die een mens maken tot wat hij in essentie is.
Iets anders viel ook op, en evenmin voor de eerste keer in Vermeersch tv-carrière. Wanneer het in des professors kraam past, bepleit hij het absolute zelfbeschikkingsrecht van het individu. Hier kwam het hem beter uit, nadat Phara hem met haar zelfbeschikkingsrecht omtrent haar kindertal geconfronteerd had, de generaliserende toer op te gaan.
Maar beseft moraalfilosoof Vermeersch niet (meer) dat generaliseren met betrekking tot de demografie een zeer gevaarlijke methode is? Dat het doorheen de geschiedenis dé methode van gewetenloze machthebbers geweest is om bepaalde bevolkingsgroepen te decimeren, te verplaatsen, uit te roeien? Geen individuele benadering van een jood, een zigeuner, een zwarte, een kind, een consument. Veel moeilijker. Maar wel dé oplossing van hét jodenprobleem, dé overbevolking, dé klimaatverandering.
Tot slot. Een vraag aan de VRT-programmamakers. Vermeersch is nu al zo lang de huisfilosoof van de omroep. Ik spreek me niet uit over zijn boeken, maar op het scherm heeft hij zich al meer dan eens eerder een toogfilosoof getoond. Wordt het geen tijd eens andere (moraal)filosofen een kans te gunnen. Er moeten in Vlaanderen toch onderlegde en genuanceerd denkende -geen rationele extremisten-, filosofen te vinden zijn. Of willen die niet op het tv-scherm verschijnen?
11-12-2009 om 22:59
geschreven door Gust Adriaensen
10-12-2009
De bisschop van Den Bosch zegende vorige week honderd jongeren die op elektrische scooters naar de klimaattop in Kopenhagen vertrokken.
Dat fait divers is voor columnist Giesen in De Volkskrant de uiterst geschikte aanleiding om nog maar eens de onverzoenbare tegenstelling wetenschap-geloof, zeker in het klimaatdebat, in het licht te stellen. 'Geen klimaatgeloof graag!' titelt Peter Giesen.
Giesen behoort tot die soort van mensen die met zulke verschroeiende hartstocht zo dicht bij de 'koele wetenschappelijke feiten' blijven, dat hun geloof in de wetenschap fundamentalistische kenmerken vertoont. Voor hen is er geen ruimte en begrip voor een religieus geïnspireerd geloof en in de benadering ervan gedragen ze zich als zich superieur wanende intellectuelen.
In hun grotegelijkgevoel verwaarlozen deze koelewetenschapfans de deugden, die volgens hen bij religieus gelovigen en kerk al te zeer ontbreken: bescheidenheid en openheid. Telkens als de kans zich voordoet, -hoe onbenullig, goedbedoeld, anekdotisch de aanleiding ook mag zijn, voelen ze de onweerstaanbare drang om andersgelovigen te ridiculiseren.
Als Giesen wat meer informatie inwon over wetenschappelijke theorieën en onderzoek, over fouten en mislukkingen,zou hij wellicht zowel over de zgn. wetenschap als over de zgn. niet-wetenschap, hopelijk heel wat genuanceerder oordelen.
En wellicht zou zijn adoratie van de zgn. wetenschap, tot wat normalere proporties worden teruggebracht, als hij zich verdiepte in het wetenschappelijk onderzoek en de toepassing ervan, in functie van politieke, militaire, economische en financiële machten.
10-12-2009 om 08:20
geschreven door Gust Adriaensen
09-12-2009
De schaamteloosheid voorbij in KB-Lux
Dat een gerechtelijk onderzoek 13 jaar duurt is een schande. Dat het proces al wordt stopgezet vooraleer het goed en wel begonnen is, begrijpt de gewone burger niet. En dat een aantal topmensen van het vroegere KB-Lux, die van grootschalige fiscale fraude verdacht worden, vrijuit gaan, wegens fouten in het onderzoek, botst met het rechtvaardigheidsgevoel van heel veel mensen.
Natuurlijk moeten in een rechtsstaat de regels van het onderzoek gevolgd worden. Als er overtredingen zijn, dan moeten de schuldigen gestraft worden.
Maar de ene overtreding heft een mogelijk ander misdrijf niet op. Dat is nochtans, wat gebeurd is. Fouten in het onderzoek, dus geen verdere procesvoering tegen de hoofdverdachten in het gigantische KB-Luxfraudedossier.
Wat dan zeker nog meer tegen de borst stuit, is de manier waarop de hoofdverdachten zich gedragen: als de glorierijke overwinnaars. Ze zouden zich beter heel bescheiden opstellen en zich erg gedeisd houden.
Die houding zou ook advocaat Verstraeten beter gepast hebben. In plaats van te orakelen over 'een overwinning van ons rechtssysteem', had hij beter gezwegen. Geen overwinning is het, meneer Verstraeten. Wel een schandelijke nederlaag voor Justitia.
Deze man blijkt ook hoogleraar strafrecht aan de KUL te zijn. Ik hoop hartgrondig dat hij alle morele gezag bij zijn studenten verloren heeft.
09-12-2009 om 22:04
geschreven door Gust Adriaensen
07-12-2009
Oost-Timor en de genocide
Oost-Timor en de genocide
Retienaar Herman Stessens houdt op dinsdag 8 december om 20 uur in de Burcht (boven de bibliotheek), Nederstraat, een lezing over Oost-Timor en de genocide. Het is een organisatie van DF-Retie.
Toen het kleine Oost-Timor in 1975 onafhankelijk werd van Portugal, werd het onmiddellijk bezet door Indonesië, dat minimaal 40 % van de bevolking uitmoordde.
Herman Stessens licht niet alleen de feiten toe maar plaatst ze ook in het ruimere kader van mensenrechten, de rol van de Verenigde Naties en andere internationale organisaties, oorlog en vrede.
07-12-2009 om 09:03
geschreven door Gust Adriaensen
06-12-2009
Wat onder de mijter moest blijven
Onder de titel 'Wat onder de mijter moest blijven', somt Max Pam in de Volkskrant een hele reeks misdrijven op, gepleegd door priesters. De seksuele misbruiken staan daarbij op de voorgrond.
Maar het is duidelijk dat het niet Pams hoofdbedoeling is deze afschuwelijke misdaden aan de kaak te stellen. Nee, Pam behoort tot dat soort journalisten, -een gevaarlijke, bewust indoctrinerende soort overigens-, die de misstappen en misdrijven van individu's, gebruiken/misbruiken om een hele bevolkingsgroep of beroepsklasse, het hele kerkinstituut, de hele religie, verdacht te maken of te stigmatiseren.
Het is doorheen de geschiedenis een steeds maar weer opduikende tactiek. Gebruikt door dictatoriale machthebbers, heeft hij herhaaldelijk geleid tot de meest afschuwelijke pogroms en genocides.
Het is de 'Pams' van deze tijd niet in de eerste plaats te doen is om het scherp veroordelen van al die verwerpelijke misdrijven en misbruiken, maar wel om operatie beschadiging van kerk en religie.
Dat heeft nog weinig te maken met journalistieke deontologie.
06-12-2009 om 15:19
geschreven door Gust Adriaensen
04-12-2009
Torfs, Shaffy, Nooteboom
Om de twee weken schrijft Rik Torfs een column in De Standaard. Ik raad je de lezing van de laatste onder de titel 'Ramses' ten zeerste aan.
Een heerlijke column. En mooi geschreven. Zo mooi dat ik de Hineininterpretierungen er graag bij neem. Want die zijn er. Torfs herinnert zich dat hij als 9-jarige, in 1966, bij een bezoek aan het Tongerlose Torenhof een muurschildering van een 'matig begaafde artiest' zag. Het enorme fresco in het Torenhof was inderdaad van een bedenkelijke kwaliteit maar heeft een negenjarige daar zicht op? Pater Kallist Fimmers was de schilder en deze Tongerlose norbertijn kon op de artiestenzolder in de abdij alleszins bezielend en boeiend spreken over kunst en esthetica in het algemeen.
Een ander voorbeeld. Het kind Rik Torfs kijkt in de speeltuin van het Torenhof bewonderend naar twee schommelende meisjes. 'En nu komt het', schrijft Torfs, 'het zachte geluid der op en neer gaande schommels werd continu overstemd door een nagelnieuw nummer van Ramses Shaffy. Uitdagend tartte het elke vorm van vergankelijkheid.' En hij wijdt nog enkele hooggestemde zinnen aan de verpletterende indruk die Shaffy toen op hem maakte. Met permissie. Ook al was kleine Rik een wonderkind, deze indrukken en beschouwingen zijn toch wel te hoog gegrepen voor een kwajongen van negen. Nee, het zijn de indrukken van en mooi verpakt door een 52-jarige .
Maar scherpzinnig en naar mijn aanvoelen accuraat, is de vergelijking tussen Ramses en Cees. Shaffy: de lef, de openheid, de overmoed, de zelfvergetelheid. Nooteboom: de zich superieur wanende intellectueel, de zelfportrettist, de voorzichtige beschouwer, de zelfaanbidder, de navelstaarder.
En dan drong de vraag zich onweerstaanbaar op: met wie van de twee heeft de geëerde en beroemde columnist de meeste affiniteit? Ik dacht, na met veel genoegen de column herhaaldelijk gelezen te hebben: van in zijn kindertijd is Torfs, zo blijkt, gepakt, beroerd door Ramses. Maar als BV, laat hij zich vooral kennen als Cees.
04-12-2009 om 14:30
geschreven door Gust Adriaensen
03-12-2009
Van Rompuyhaiku
Herfst in Europa. Herman vliegt van hot naar her: lentehaiku rijpt.
03-12-2009 om 19:54
geschreven door Gust Adriaensen
01-12-2009
Abortusconsumptiemaatschappij?
Burgemeester Somers van Mechelen kondigde met veel poeha aan dat de stad zelf een abortuscentrum ging oprichten. Want , aldus VLD'er Somers, de Mechelse vrouwen kunnen zich niet laten aborteren in het katholieke AZ van de stad.
Onstuimige Somers kreeg direct heel wat tegenwind. Een eigen abortuscentrum voor Mechelen? Niet nodig, vonden de verantwoordelijken van de Vlaamse abortuscentra. Ongenuanceerd, zeiden anderen. En vooral, een brutale bagatellisering van een levensbelangrijke kwestie.
Hoe dan ook, het thema 'abortus' of eufemistischer 'zwangerschapsonderbreking', verscheen weer in de media. Sommige journalisten haalden op de reeds bekende manier uit tegen de 'katholieken', die in 'hun' ziekenhuizen weigeren abortus uit te voeren, wat toch, aldus de media, een hoogstpersoonlijk recht van de vrouw in kwestie is.
Dat is het natuurlijk nooit geweest. Abortus of euthanasie (naast nog andere kwesties) is geen volledig persoonlijke keuze van de moeder of van de mens die zijn leven wil beëindigen. Als dat zo was, hoefde er geen wettelijk kader daarvoor te zijn. Nochtans wordt het zo vaak in de media nogal plompverloren voorgesteld.
Abortus, euthanasie, genetische manipulatie, enz. zullen altijd voorwerp zijn van ideologische, religieuze, maatschappelijke, politieke discussie, standpunten en regelgeving. Dat is maar goed ook. Zij overstijgen namelijk in hun belang, impact en complexiteit de individuele mens. Het gaat om een mens- en maatschappijbeeld dat vorm krijgt en verder evolueert in een bepaalde culturele, ideologische, religieuze, politieke constellatie.
Het is overigens merkwaardig en contradictorisch dat de voorstanders van het absolute zelfbeschikkingsrecht omtrent leven en dood, wel van de gemeenschap eisen dat een wettelijk instrumentarium en allerlei faciliteiten op hun maat, ter beschikking worden gesteld.
Nog onbegrijpelijker is dat instellingen die vanuit hun religieuze of ideologische identiteit weigeren om mee te stappen in een soort abortus- of euthanasieconsumptiemaatschappij, allerlei scherpe verwijten te slikken krijgen. Dat is pas een gevaarlijke vorm van fundamentalisme.
01-12-2009 om 09:00
geschreven door Gust Adriaensen
26-11-2009
Hommeles bij het Vlaams Belang
Voorzitter Valkeniers mag beweren wat hij wil, maar het is voor iedereen overduidelijk: de schermutselingen tussen Marie-Rose Morel en Filip Dewinter zijn uitgegroeid tot een regelrechte oorlog.
En het ziet ernaaruit dat bullebak Dewinter het zal halen van (ex-)schoonheidskoningin Morel.
De liquidatie van Morel betekent ook een nederlaag voor Valkeniers. Want de voorzitter wil van het VB een 'beschaafdere' partij maken. En een beleidspartij. Morel was in die pogingen zijn grote medestander.
Het is duidelijk: hard-liners Annemans en vooral Dewinter zullen het ook in de toekomst voor het zeggen hebben. Brutaal en ongenuanceerd, 'want wij spreken de taal van het volk'. Wat een grove belediging voor de Vlamingen!
Valkeniers mag verder aan Dewinters handje lopen. Hij staat duidelijk niet sterk genoeg in zijn partij om zichzelf te ontworstelen aan ijzeren greep van Dewinter. Ook al beseft Valkeniers dat de weg die Dewinter hem en het VB dwingt te gaan, leidt naar de verdere verschrompeling van het VB.
26-11-2009 om 16:39
geschreven door Gust Adriaensen
24-11-2009
Het wordt gekker en gekker
Je kan het zo gek niet bedenken of het is mogelijk in België. Zeker wanneer het gaat om de communautaire jungle.
Na Koninklijk Begeleider Martens (73), wordt nu het Brabantse 'trekpaard' Dehaene (bijna 70) van stal gehaald als Koninklijk Opdrachthouder.
Op die manier wordt Leterme (49), die morgen de eed als premier zal afleggen, nog enkele maanden buiten de dossiers BHV en staatshervorming gehouden. En daar is het hem in essentie in de nieuwe regering allemaal om te doen.
Het is het zoveelste bewijs van het wantrouwen dat de regeringspartijen, inclusief CD&V, hebben ten aanzien van Leterme. Twee bejaarde Ministers van Staat die de weg moeten effenen voor de premier van wie ze de vader zouden kunnen zijn. Schoonmoeders worden ze al genoemd. Politieke schoonmoeders van een man die eerste minister mag/moet hij worden.
Hoe lang zal Yves Leterme die vernederingen nog slikken? Of wordt het feit dat hij dat allemaal incasseert, beschouwd als een bewijs van zijn karakteriële mutatie?
24-11-2009 om 20:00
geschreven door Gust Adriaensen
23-11-2009
De politieke liquidatie van Leterme
Nog voor hij als premier wordt aangesteld, moet Yves Leterme de ene vernedering na de andere slikken en wordt alles deskundig in gereedheid gebracht om hem in het communautaire moeras te trekken en hem, wanneer dat nodig wordt geacht, af te schieten.
De aanstelling van de 73-jarige Martens als koninklijk begeleider, kan niet anders geïnterpreteerd als een uiting van wantrouwen in de persoonlijkheid en de politieke stielkennis van Leterme. Dat gebrek aan vertrouwen komt nota bene van zijn eigen partij. Die heeft natuurlijk aan het staatshoofd die suggestie gedaan. Wie anders, dacht u.
CD&V bestaat het bovendien aan te sturen op een scenario waarin de toekomstige premier buiten de communautaire onderhandelingen en de BHV-discussie wordt gehouden. Ook dat is een blaam voor Leterme en voor het premierschap in het algemeen. Het is bovendien een tactische blunder van formaat. Gefundenes Fressen voor de andere partijen, ook de regeringspartijen. Natuurlijk zingen zij nu in koor dat de premier vanaf het begin zijn functie volwaardig moet uitoefenen. En daar horen ook BHV en de staatshervorming bij.
Ondertussen blijkt dat Wilfried Martens al serieuze moeilijkheden ondervindt bij het uittekenen van een werkmethode voor de aanpak van BHV en de staatshervorming. Wat moet het dan worden wanneer het, met of onder leiding van premier Leterme, over de concrete inhoud zal gaan.
Leterme mag eerste minister worden. Van alle regeringspartijen. Maar zonder enthousiasme en echt vertrouwen van zijn eigen CD&V. De andere regeringspartners wachten af tot Leterme wegzinkt in de BHV-modder, verstrikt raakt in de frontaal met elkaar botsende eisen en verwachtingen, die nu al gretig verspreid worden. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Vlaamse oppositiepartijen, die elke Vlaamse toegeving ongenadig zullen uitvergroten en veroordelen.
En de krachtigste uitsmijter zal altijd zijn: 'Vijf minuten politieke moed volstaan om BHV te splitsen.' Dat zinnetje zal Leterme achtervolgen tot het einde van zijn politieke dagen.
23-11-2009 om 22:25
geschreven door Gust Adriaensen
21-11-2009
Tine Van Rompuy
21-11-2009 om 20:39
geschreven door Gust Adriaensen
Tine Van Rompuy
Phara had Tine en Eric Van Rompuy, minister Vanhengel en Europajournalist Paul Goossens uitgenodigd om na te praten over de verkiezing van Herman Van Rompuy tot Europese president.
Geen probleem ermee dat broer Eric zo fier is als een Vlaamse gieter, dat Vanhengel de obligate felicitaties van een andere partij uitspreekt en dat journalist Goossens kritische kanttekeningen plaatst bij de verkiezingsprocedure en bij de politieke (on)macht van de Europese president.
Maar geen van allen, en zeker de bekende politici niet, heeft ook maar iets gezegd over het politieke project Europa.
De enige die dat wel aandurfde, en het veroorzaakte duidelijk onwennigheid bij de gesprekspartners zowel als bij Phara en Lieven, was zus Tine Van Rompuy.
Zij wees erop dat de Europese Unie niet op mensenmaat functioneert en dat het alleen nog gaat over concurrentie en commercie. Het kapitalisme verkoopt volgens haar speculatieve zeepbellen. De gewone mensen worden afgedankt. De elektriciteitsmarkt wordt opengegooid en alles is alleen maar duurder geworden. En de energiereuzen maken miljarden winst.
Zij pleitte ook voor een Europese miljonairstaks. Dat wil zeggen, aldus de zus van de Europese president, dat 2 procent van de bevolking, de rijksten der rijken, gemiddeld 2 procent belast wordt op hun vermogen, opdat er geld zou zijn voor een Europa van de mensen, in plaats van een Europa van de rendementen van een handvol aandeelhouders.
Je hoeft het niet eens te zijn met de maatschappijvisie en de standpunten van de PVDA, waarvan Tine Van Rompuy lid is, om bewondering te hebben voor het feit dat zij, ondanks de familiale vreugde, toch oog blijft hebben voor de inhoud van dat Europese project. Want daar gaat het uiteindelijk om.
In de media was zo goed als niks terug te vinden over die inhoudelijke tussenkomsten van Tine Van Rompuy. Wellicht omdat ze te links waren en het gejubel om de verkiezing van broer Herman konden verstoren.
21-11-2009 om 20:36
geschreven door Gust Adriaensen
20-11-2009
Een Europa-Belgiëtanka
Herman president: het avondland herademt. Belgenland in angst. Leterme, vol rancune: 'Ik zal ZE mores leren.'
20-11-2009 om 09:04
geschreven door Gust Adriaensen
19-11-2009
Van Rompuy Europese president . En wie wordt Belgische premier?
Herman Van Rompuy is ongetwijfeld een verstandige politicus. Hij manifesteert zich als een intellectueel en straalt een zekere filosofische sereniteit uit.
Heeft hij zijn verkiezing tot Europese president daaraan te danken? Ik denk het niet. De regeringsleiders wilden iemand die in hun ogen een onopvallend imago had, geen uitgesproken charisma, geen duidelijke politieke opvattingen over de toekomst van Europa.
En ik geef het je op een schaaltje. Morgen zullen de kranten nog grotendeels gevuld zijn met Van Rompuy-nieuws. Maar daarna zal alle aandacht gaan naar zijn opvolging. En dat wordt een ander paar mouwen.
19-11-2009 om 23:56
geschreven door Gust Adriaensen
17-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (8)
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Het is zaterdagvoormiddag en we bezoeken het Kloster zum heiligen Kreuz. De gebouwen op zichzelf (het kloosterpand, de vroegere refter, de zolder) zijn al de moeite. De museumverzameling is boeiend. Ook hier wordt de museumbewaking waargenomen door oudere vrouwen. We geraken aan de babbel met een dame van wie een oom tijdens de 1ste wereldoorlog in Ieper sneuvelde, van wie de man tijdens de 2de wereldoorlog op de Krim het leven liet. Ze heeft gehoord dat in Vlaanderen de soldatenkerkhoven zo netjes onderhouden worden en ze fulmineert tegen de Russen, die de militaire begraafplaatsen in de DDR altijd sterk verwaarloosd hebben.
In de namiddag is het heerlijk genieten van zon, zand en zee op het strand van Warnemünde. Maar het is ook reeds afscheid nemen. Afscheid ook van de Promenade met de vuurtoren, het Neptunhotel, de Teepott. Vaarwel ook vissershaventje en (gewezen) vissershuisjes en het gezellige heemkundige museum met de Platduitse spreuken.
In het reusachtige amfitheater wonen we 's avonds de proclamatie en slotmanifestatie van de Musikantentreff bij. Brassband De Lindegalm behaalt de 1ste prijs, voor orkesten uit Denemarken en Finland. Wij juichen en in de Rostocker avond weerklinkt de Vlaamse Leeuw.
Het is 8.10 uur zondagmorgen wanneer we de Warnowallee verlaten en koers zetten naar Retie. Er is ook nu weer, reeds een file bij de Tankstelle langs de stadsexpressweg. De tocht naar Wismar verloopt vlot. Het idyllische beeld van een ooievaarsgezin hoog op een schoorsteen van een oude boerderij langs de weg van Rostock naar Wismar in Mecklenburg-Vorpommern, DDR, blijft ons bij. Maar we merken ook verscheidene geïmproviseerde verkoopplaatsen van West-Duitse tweedehandsauto's. Het Westen rukt op. Is het maar een indruk of realiteit dat het verkeer dat ons tegemoet komt reeds in meerderheid Westers is, dat de Trabantjes en Wartburgs al in de minderheid zijn?
Zonder problemen bereiken we de snelweg in Lübeck. We verlaten een land dat nog enkele maanden zal bestaan. Een land met 17 miljoen mensen die meer dan 40 jaar onder een communistisch, dictatoriaal regime hebben moeten leven. Nu zijn de muren neergehaald. De inwoners van de DDR smaken de vrijheid en zien de verschillen. De smaak is bitterzoet. Vrije mensen zijn zij nu, die met angst en hoop een onzekere toekomst tegemoet zien.
17-11-2009 om 09:28
geschreven door Gust Adriaensen
16-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (7)
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Voor de middag wandelen we nog eens door de straten en over de wallen van het oude Rostock. Bij de Universitätsplatz ontdekken we als het ware het Kloster zum heiligen Kreuz, een mooi gebouwencomplex tegen de stadswallen gelegen, waarin het cultuurhistorische museum gevestigd is.
's Namiddags staat een bezoek aan Güstrow, een stadje op zo'n 40 kilometer van Rostock, op het programma. Er zijn vele mooie, oude huizen en het ruime marktplein wordt beheerst door het witte stadhuis en de rode bakstenen kerk. Het interieur van de kerk is fraai. Het pronkstuk is een houten retabel van een Brusselse houtsnijmeester. Merkwaardig is de metalen torenbol waarin eeuwenlang een bijbel werd bewaard. Bij de restauratie werd een nieuwe bol met daarin een nieuwe bijbel op de toren geplaatst.
Even buiten het centrum staat een renaissancekasteel, het eigenlijke doel van onze tocht naar Güstrow. Het kasteel en het museum dat er in gevestigd is, zijn de moeite waard. Ook hier is het meest gekoesterde bezit Vlaams van oorsprong: een prachtig wandtapijt. De vrouwelijke museumbewaker straalt wanneer ze de kans krijgt aan Vlaamse bezoekers, de eerste in haar reeds lange loopbaa, toelichting te geven bij enkele merkwaardige stukken.
We wandelen door de straten van Güstrow terug naar het parkeerterrein. Het stadje oogt minder welvarend dan Rostock. Ook de mensen zijn er duidelijk sjofeler gekleed. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat zij ons, Westerse toeristen, een beetje als indringers en voyeurs bekijken. En we hebben enigszins het gevoel dat we dat ook zijn.
's Avonds is er in het imposante en luxueus uitgeruste sportcomplex van Rostock, een concert en een show met alle deelnemende groepen aan de Musikantentreff.
16-11-2009 om 18:12
geschreven door Gust Adriaensen
14-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (6)
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Na het vrijdagmorgenontbijt willen we, zoals gewoonlijk, inkopen gaan doen in de Kaufhalle. We geraken echter niet binnen. 'Warnstreik' van een uur. De talrijke winkelgangers zijn verontwaardigd en luchten scheldend op de winkelbedienden, hun ongenoegen. We vragen uitleg aan twee vrouwen. Vol emotie geven ze hun kijk op de zaak: er zouden onderhandelingen aan de gang zijn om de Kaufhallen te verkopen aan West-Duitse firma's. Vele personeelsleden vrezen in dat geval hun job te verliezen, vandaar de waarschuwingsstaking. Maar er ligt nog wat anders op hun hart. Het leven wordt alsmaar duurder, de werkloosheid groeit met de dag. De in Oost-Duitsland geproduceerde basisproducten (brood, melk, groenten, enz.) zijn soms van bedenkelijke kwaliteit, hun presentatie laat te wensen over en ze stijgen in prijs. Ze kunnen het onmogelijk opnemen tegen de fraai ogende West-Duitse koekjes, fris- en zuiveldranken, die tegen dumpingprijzen meer en meer rekken vullen.
Dat alles illustreert overduidelijk de immense problematiek waarmee dit land nu al worstelt. Ja, de mensen voelen zich bevrijd, ze kunnen voor het eerst in 40 jaar hun mening zeggen en ze doen dat met hartstocht. Maar de euforie over de opening der grenzen is reeds voorbij. De onrust en de onzekerheid over de toekomst nemen bezit van de geesten. In vele gesprekken was dat te horen. Enkele miljoenen werklozen zullen er zijn in een overgangsperiode (en dat in een land dat de voorbije vier decennia officieel geen werkloosheid kende). En de minst weerbaren zullen de eerste slachtoffers zijn van het nieuwe systeem.
14-11-2009 om 20:43
geschreven door Gust Adriaensen
13-11-2009
Rostock (DDR) juli 1990 (5)
Rostock DDR -vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Een Reisverslag
Het is donderdag 12 juli en er staat een bezoek aan Berlijn op het programma. Over de goede snelweg volgen we in de CX de autobus naar de vroegere Duitse rijkshoofdstad. Op de pechstrook zien we geregeld ontregelde Trabantjes. We rijden door een uitloper van de Mecklenburger Schweiz: het landschap is er lieflijk. In de velden langs de Autobahn zien we op een korte afstand vier, vijf ooievaars.
Aan het Hauptbahnhof in Oost-Berlijn stapt een gids op de bus voor een geleide rondrit. We halen heksentoeren uit om de autocar door het drukke verkeer te volgen. Het historische hart van Berlijn met het Marx-Engels Forum en Unter den Linden. We zien de aflossing van de wacht bij het gedenkteken voor de slachtoffers van militarisme en fascisme. De strak gedisciplineerde soldaten in ganzenpas zijn een toeristische attractie geworden.
Naar West-Berlijn nu. Het verschil is enorm. In Oost-Berlijn de charme van oude, historische gebouwen. In West-Berlijn de uitdaging van beton, glas en staal. Maar er is ook de voortrazende drukte, de oase van Charlottenburg en de Schlossgarten. We bezoeken de goldene Saal. Op onze wat gespeelde uitlating 'So viel Gold haben wir in Flandern nicht', reageert de zaalwachter met een mengeling van trots en ironie: 'Wir Deutsche haben so viel Gold, dass wir die ganze Welt kaufen können'. Over de Kurfürstendamm rijden we langzaam richting Zoologischer Garten. Het is kort na de middag en op de brede trottoirs van deze riante allee zijn vooralsnog niet zoveel voetgangers. Opmerkelijk zijn de politieagenten met de mitraillette in de aanslag. Des te drukker is het autoverkeer. We parkeren de auto in de buurt van de dierentuin en nemen eens stadsbus naar de Brandenburger Tor en de Reichstag. De onverschilligheid van de West-Duitse chauffeur is al even erg als de onvriendelijkheid van zijn Oost-Duitse collega bij het station in Oost-Berlijn. Die schold ons enkele uren voordien de huid vol toen we de auto even in de buurt van het stationsgebouw parkeerden.
Eindstation van de lijn is de Reichstag. We zetten voet op historische grond. Hier is een belangrijk stuk van de 20ste-eeuwse geschiedenis in bloed en tranen geschreven,. In dit enorme gebouw zal amper drie maanden na ons bezoek opnieuw geschiedenis gemaakt worden: het parlement van het herenigde Duitsland zal er vergaderen. Even verder is er de Brandenburger Tor in de steigers. Richting Checkpoint Charlie staat er nog een deel van de muur overeind. Tientallen mannen, vrouwen, kinderen zijn vol ijver bezig stukjes beton eraf te bikken. In de buurt lijkt het wel een (Vlaamse) kermis. IJs- en hot-dogkraampjes, oosterlingen die militaire en oorlogssouvenirs (medailles, uniformstukken) en vooral voor echt verklaarde stukjes Berlijnse muur aan de man proberen te brengen, zigeunerkinderen, die lopen te bedelen.
Vlak bij al die commerciële en toeristische drukte, staat een kruis dat herinnert aan het laatste slachtoffer van de muur: een jonge man neergekogeld door Oost-Duitse grenswachten bij zijn vluchtpoging naar het Westen. Het gebeurde slechts enkele maanden voordien.
Door de uitgestrekte en mooie Tiergarten, wandelen we terug naar de auto. We passeren de Siegessäule op de Strasse des 17. Juni. Het vergt heel wat tijd om uit het overdrukke Berlijn weg te geraken. Dicht bij de snelweg geraken we in de problemen. De weg die vroeger langs de grenspost tussen West-Berlijn en de DDR liep, wordt hersteld. Een vriendelijke Oost-Duitser gidst ons via kleinere wegen en landelijke dorpjes naar de oprit van de Autobahn naar Rostock.
13-11-2009 om 09:15
geschreven door Gust Adriaensen
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Rostock DDR vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
Rostock DDR -vrijdag 6 juli 1990-zondag 15 juli 1990
