De KB's van minister Vanvelthoven in verband met de sociale verkiezingen en de vertegenwoordiging van de werknemers in de KMO's , worden door de liberalen en de werkgevers naar de koninklijke lade verbannen. Een commentaarschrijver van een krant  heeft het zelfs over 'een onfatsoenlijke soloslim van Vanvelthoven.


Mag ik een poging doen om de balans een beetje in evenwicht te brengen. Het is onfatsoenlijk om de organisatie van de sociale verkiezingen in het gedrang te brengen. Het is onfatsoenlijk Europese richtlijnen, alleen als het in de kraam van liberalen en werkgevers past, serieus te nemen. Het is onfatsoenlijk een door de belastingbetaler te betalen miljoenenboete te riskeren. Het is onfatsoenlijk dat werkgevers en liberalen nog altijd gekant zijn tegen, gestructureerde en wettelijk geregelde werknemersvertegenwoordigers in de KMO's. Het is onfatsoenlijk dat de discussie daarover al 5 jaar woedt. Het is onfatsoenlijk te vergeten dat deze KB's de volledig conforme uitvoering van goedgekeurde wetgeving regelen.

Wat ik zeker zo belangrijk vind, is dat deze rel nog maar eens pijnlijk scherp aantoont dat liberalen en werkgevers natuurlijke bondgenoten zijn in conflicten met de werknemers , dat het ACV eerder mak reageert en de CD&V geen kik geeft ter verdediging van de werknemersbelangen.

Maar ja, wat wil je met een roomsblauwe regering in het vooruitzicht.

16-06-2007 om 08:57 geschreven door Gust Adriaensen

De verkiezingscampagne en -uitslag bewijzen nog maar eens duidelijk dat niet een objectieve evaluatie van het gepresteerde bestuurswerk maar wel de perceptie, gecreëerd door de (oppositie)partijen en de media, het stemgedrag in grote mate bepalen.

CD&V in het bijzonder, is erin geslaagd een aantal allemansbegrippen als respect, goed bestuur, geloofwaardigheid, rechtvaardigheid, te claimen en tegelijk het bestuurswerk van paars af te doen als prutswerk, een opeenstapeling van blunders en tegengesteld aan de waarden en normen die de christendemocraten naar voor schoven.

Dat is natuurlijk een serieus loopje nemen met de waarheid en het respect voor de politieke tegenstanders. En dat weet CD&V ook. Gelukkig (!?) zagen Leterme en zijn partij dat op de verkiezingsdag zelf al vlug in. Geen kwaad woord meer voor het tot de dag voordien vermaledijde paars, wel respect voor het o zo moeilijke bestuurswerk in een o zo complex België.

Begrijpelijk. Want na het sloopwerk tijdens de campagne, moet de overwinnaar met bont en blauw geklopte tegenstanders aan tafel. Met het nodige respect. Om te praten over goed bestuur en op welke geloofwaardige manier een deel van de verkiezingsbeloften, bv. i.v.m. de staatshervorming, ingeslikt kan worden.

12-06-2007 om 13:06 geschreven door Gust Adriaensen

-Albert

Ah, hier is onze republikein!

-Jean-Marie

Pardon sire?

-Albert

Ja, je wil mij en mijn familie toch uit het paleis kegelen. Je zegt zelfs dat jij het kindergeld voor mijn kleinkinderen moet betalen.

-Jean-Marie (het zweet breekt hem uit)

U hebt me zeker verkeerd begrepen, sire.

-Albert

Tut, tut, tut. Nu niet terugkrabbelen, eh Jean-Marieke.

-Jean-Marie

Sire, ik verzeker u, als ik minister mag worden, dat ik u door dik en dun zal steunen.

-Albert

Aha, dat hoor ik liever. Jean-Marieke tot ziens en braaf blijven jongen.

-Jean-Marie

Merci, sire.

Dedecker loopt met knikkende knieën naar de deur maar eer hij zo ver is, heeft de koning hem in de kraag gepakt en gooit hij onze sterpoliticus in volle vaart plat op de rug.  Jean-Marie ligt uitgeteld op de paleisvloer. Hij is wel zo sportief om te kreunen: 'Sire, u krijgt daarvoor een ippon.' Terwijl hij door lakeien wordt weggedragen, hoort Dedecker Albert nog tegen zijn adjudant zeggen: 'Ik vertrouw die Oostendse praatvaar voor geen haar.'

12-06-2007 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Verhofstadt bewees nog maar eens een rasdebater te zijn. Hij was de ware titan in de originele betekenis van het woord. De man die bevlogen, (te) onstuimig visies ontwikkelt, voorstellen lanceert, aanvallen pareert, argumenten ter verdediging aanvoert, nieuwe grenzen aftast. Ongetwijfeld bezit de premier een intellectueel niveau dat weinig huidige Belgische toppolitici evenaren.

Leterme praat vlot, (te) veel, maar zonder de gedrevenheid en oratorische vaardigheid van Verhofstadt. Hij is een 'notaris', bij wie de ergerlijke 'eentweedrietic' (soms zelfs in bv. 'twee' nog invoeging van een triootje) sterker en sterker op de voorgrond treedt. Bovendien dreigt het te veelvuldig en te onpas gebruiken van woorden als 'respect, goed bestuur, geloofwaardigheid, de mensen' (Leterme doet al maanden precies of hij en zijn partij op die vlag en lading het monopolie hebben), die zichzelf toegekende geloofwaardigheid aan te tasten. Temeer daar het niet zo moeilijk is hem op inconsequenties, onjuistheden en intellectuele oneerlijkheid te betrappen. Een paar voorbeelden: de woordbreuk i.v.m. de overstap naar het federale niveau; zijn slogan 'respect voor de mensen' versus zijn ondermaatse uithaal naar minister Landuyt en Groen!; het bagatelliseren van het kernafvalprobleem, maar zijn verzet tegen mogelijke opberging in his own backyard; het opblazen van het ontsnappingsincident in Dendermonde tot gigantische proporties, maar het afdoen van het veel grotere aantal ontsnappingen uit Vlaamse gesloten instellingen, als van een totaal andere, minder belangrijke orde; de christelijke roots waarop hij en zijn partij zich wat graag beroepen tegenover de kille, cijfermatige en verwerpende benadering van de 'snelle, nieuwe Belgen'.

Vande Lanottes geloofwaardigheid als uiterst bekwame, consequente no-nonsenspoliticus, is, meen ik, in dit debat nog gestegen. Hij slaagt erin met de minste woorden een goed onderbouwd, consistent en begrijpelijk verhaal te brengen. Vande Lanotte spreekt niet in clichévorm over 'de mensen'. Maar uit zijn benadering van beleidsdomeinen als arbeid, milieu, justitie, migratie, blijkt dat hij bekommerd is om en respect heeft voor de concrete mens in concrete situaties.

05-06-2007 om 21:35 geschreven door Gust Adriaensen

Foto: Bert Nijs

28-05-2007 om 22:06 geschreven door Gust Adriaensen

China

De wereld van mijn ouders,

mijn wereld,
valt in puin.

Het nieuwe China
raast vlakbij voorbij.
Mijn oude ogen zien,
begrijpen doe ik niet.

Nog even zal ik langs de straat
de laatste groenten
uit de laatste tuin
te venten staan.

Angst grijpt mij aan:
mijn oude China ligt in puin.

28-05-2007 om 13:47 geschreven door Gust Adriaensen

Het versgeploegde veld bezaaid
was vlug al omgedraaid
in vinnig groene stengels.
Toen ving het huis
in d' andre straat
langzaam te verdwijnen aan.
Nog even dreef de zwarte klink
en ook de boer zijn bovenhelft
boven het mobiel gewelf.
Een week nadien, 't was wasselijk weer,
bewoog nog slechts zijn norse kop
boven de wiegende maïszee.
En opgelet! nu volgt het dak,
het zinken zet zich door.
Hulpgeroep wordt niet gehoord.
Nog eenmaal meen ik iets
van hand of hoofd te zien.
Verzwolgen is het huis nu helemaal,
vergaan met man en muis, zowaar.

Gelukkig is verrijzenis in dezen zonneklaar.

18-05-2007 om 15:20 geschreven door Gust Adriaensen

Nu Verhofstadt oppert dat de vakbonden zich meer zouden moeten bezighouden met het activeren van de werklozen dan met het uitbetalen van de werkloosheidsuitkeringen, wordt er zowel in de vraagstelling van heel wat krantenforums als in de reacties daarop gesuggereerd of geponeerd dat de enige taak van de vakbonden bestaat in die uitbetaling. En die zou inderdaad ook door een overheidsinstantie kunnen gebeuren.

De essentiële opdracht van de vakbonden is evenwel het verdedigen van de werknemersbelangen en in ons kapitalistische economische systeem een voldoende sterk tegenwicht van de arbeid tegen het kapitaal vormen.

Het verwondert me telkens opnieuw dat ook werknemers de vakbonden verketteren en luid verkondigen dat ze in het verleden wellicht nodig waren maar tegenwoordig helemaal overbodig, ja zelfs nadelig zijn.

Alsof aandeelhouders en managers, wier enig streven het maken van topwinsten is, vanuit een door het christendom of het humanisme geïnspireerd idealisme, voortdurend bekommerd zijn om het materiële en geestelijke welzijn van de werknemers.

18-05-2007 om 13:03 geschreven door Gust Adriaensen

Enkele jaren geleden beschuldigde CD&V'er Leterme , VLD'er Dewael van woordbreuk toen deze opstapte als Vlaams minister-president om minister in de federale regering te worden. Leterme beloofde bij zijn aantreden in de Vlaamse regering uitdrukkelijk dat hijzelf en de andere CD&V-ministers 5 jaar op post zouden blijven en hoogstens in een ondersteunende rol aan de federale verkiezingen zouden deelnemen.

De senaatslijst trekken, beklemtonen dat je je verantwoordelijkheid niet zal schuwen, en toch jezelf geen kandidaat-premier willen noemen, is de schijnheiligheid ten top drijven.

Leterme bakt het nog bruiner wanneer hij Dewael verwijt dat deze zich liet leiden door de ambitie om minister van Binnenlandse Zaken te worden. 'Maar bij mij', aldus onze oerdegelijke en bescheiden Vlaamse minister-president, 'gaat het niet om de functie of het postje'.

En het klapstuk van de hele vertoning, hét stuitende voorbeeld van normvervaging en van kiezersmanipulatie is de uitspraak: 'De kiezer zal oordelen of dit al dan niet woordbreuk is'.

Leterme en de CD&V zouden beter de verantwoordelijkheid  over hun vroegere uitspraken op zich nemen, erkennen dat ze een belofte breken, maar dat ze van oordeel zijn dat de overstap van Leterme en Vervotte naar het federale niveau, politiek verantwoord is.

Met kronkelige redeneringen en een hoge graad van jezuïtisme, van 'zwart', 'wit' willen maken, is een zelfverklaarde 'normen- en waardepartij' als de CD&V, onwaardig.

06-05-2007 om 23:31 geschreven door Gust Adriaensen

Wandelen in de Hunsrück

De witte dorpjes
rusten in de glooiingen.
De Hunsrück schittert
onder het stralende blauw.
Stille schoonheid om ons heen.

06-05-2007 om 08:25 geschreven door Gust Adriaensen

Werknemers gaan niet tot staking over voor de lol. Als ze dat wel doen, is er een serieus probleem in de relatie werkgever-werknemer.

Het gejeremieer van sommige reizigers en de economische schade worden door de meeste media gretig uitvergroot en misbruikt om nog eens lekker in te hakken op de vakbonden en om het stakingsrecht in vraag te stellen.

Veel minder wordt een falend management in vraag gesteld. Of heb je al gehoord over gezamenlijke klachten van werknemers tegen de topmensen en aandeelhouders van bedrijven wanneer bij ontslag, werknemers economische, sociale en psychologische schade oplopen? En natuurlijk haalt de VRT nog altijd de onvermijdelijke professor-emeritus Blanpain van stal om stakers en vakbonden de levieten te lezen. Alsof er geen andere specialisten arbeidsrecht rondlopen met meer genuanceerde opvattingen.

Interessant ware ook eens uit te zoeken wat de sociale en professionele achtergrond is van de 200 reizigers die een klacht hebben ingediend en welke firma of lobbygroep de gezamenlijke klachtenprocedure heeft georganiseerd en gestart.

29-04-2007 om 08:04 geschreven door Gust Adriaensen

Terwijl ik ijverig
het mos op het tuinpaadje weghak,
komt Maarten aangerend
en vraagt verontwaardigd
waar nu voortaan de kaboutertjes
slapen kunnen.
En weer komt
geen passend antwoord in me op
precies zoals de dag voordien
toen hij me toeriep
bij het maaien
de madeliefjes te sparen.

28-04-2007 om 22:43 geschreven door Gust Adriaensen

Verhofstadt belooft 200.000 nieuwe jobs. Vandelanotte wil er 260.000 realiseren. Van Rompuy roept met tremolo's in de stem dat zijn partij aan die belachelijke en bedrieglijke opbodpolitiek niet meedoet. Want, doceert de oudste Van Rompuy, het is niet de politiek die werkgelegenheid creëert maar de (kapitaalkrachtige) ondernemer.

Of het lanceren van concrete getallen, zoals door de liberale en socialistische kopstukken gebeurt, verstandig en realistisch is, kan in vraag gesteld worden. Maar de reactie van Van Rompuy en CD&V, roept nog meer kritische bedenkingen op.

Herman Van Rompuy vertolkt namelijk perfect de visie van het economisch neoliberalisme op het al dan niet creëren of verminderen van tewerkstelling. Dat is namelijk in eerste instantie een zaak van kapitaal en ondernemer; politiek en werknemer spelen daarbij maar een rolletje in de marge.

Dat standpunt verkondigen is natuurlijk Van Rompuys volste recht en ligt in de lijn van wat hij altijd geweest is: een volbloed liberaal wanneer het om de ordening van onze economie gaat. Een liberale wolf die evenwel al tientallen jaren in een christendemocratische schapenvacht rondloopt.

En dat roept vragen op. Hoe knullig en doorzichtig het zwaaien met getallen in de verkiezingscampagne ook kan overkomen, de liberaal Verhofstadt hecht op die manier meer belang aan de invloed van ons democratisch politiek systeem op het cruciale beleidsdomein van de tewerkstelling- is dus 'socialistischer' -dan de christendemocratische Van Rompuy.

Maar wat het nog erger maakt, is de hypocrisie, die voor iedereen die de politiek een beetje volgt, overduidelijk is. Van Rompuy spreekt met diep dedain over de concrete tewerkstellingsbeloften van zijn liberale en socialistische opponenten. Maar hij is klaarblijkelijk vergeten dat hijzelf en zijn partij de voorbije jaren Verhofstadt voortdurend afgerekend hebben op de vroeger gedane jobsbelofte. En dat ook CD&V in het verleden op het federale niveau en nu nog steeds op het Vlaamse niveau, wat graag uitpakt(e) met de gecreëerde tewerkstelling. En er hoeft geen tekeningetje bij: in de toekomst zal een toename van het aantal jobs geclaimd worden door de partijen die aan het bewind zijn.

Klaarblijkelijk ziet Herman Van Rompuy nog een laatste belangrijke politieke rol voor hem weggelegd. Die ambitie vernietigt evenwel in snel tempo het imago van de wijze, onthechte, filosofische schrijver-politicus, imago dat hij de laatste jaren met zorg had opgebouwd. Spijtig.

21-04-2007 om 23:00 geschreven door Gust Adriaensen

20-04-2007 om 21:18 geschreven door Gust Adriaensen

Een plotse windvlaag
door Japanse kerselaars:
sneeuwbui van bloesems.

18-04-2007 om 21:52 geschreven door Gust Adriaensen

18-04-2007 om 14:40 geschreven door Gust Adriaensen

De Belgische bisschoppen willen in hun brochure vooral beklemtonen dat de Kerk een positieve boodschap brengt. In de media werd vooral aandacht geschonken aan deze algemene teneur en aan het kerkelijke standpunt ten aanzien van het leven van de individuele mens.

Merkwaardig vond ik het dat kranten en tv nauwelijks of helemaal geen oog hadden voor de duidelijke taal van de bisschoppen i.v.m. met de (visie op de) samenleving.

De Kerk, aldus de bisschoppen, draagt sterk bij tot het behoeden en bevorderen van de zachte waarden. De hoeksteen van elke politieke en sociale visie is de menselijke waardigheid .

Dat geldt ook voor de problematiek van de globalisatie:

-economische belangen mogen niet overheersen zoals dat het geval is in de neoliberale staat;
-bepaalde handelspraktijken verrijken in feite enkelen en verarmen ontelbare anderen;
-wat men voor de grondstoffen betaalt aan de arme eigenaar, is soms gewoon roof;
-christenen hebben de plicht in de mate van het mogelijke politieke maar ook economische vluchtelingen op te nemen.

Dat deze kerkelijke maatschappijstandpunten geen prominente plaats krijgen in de media, ook niet in kranten of tijdschriften die er een duivels genoegen in vinden om zo vaak mogelijk de Kerk in een slecht daglicht te stellen, bewijst duidelijk dat de Vlaamse media verre van objectief en onafhankelijk zijn. Want de Kerk vertolkt standpunten die haaks staan op het neoliberaal kapitalisme en op de opvattingen en levenswijze van de meeste lezers . Dus niet te veel aandacht geven aan deze sterke maatschappijkritische opvattingen van de Kerk. 

10-04-2007 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

Kardinaal Danneels verwoordde in zijn paashomilie in de Brusselse kathedraal op een confronterende manier de betekenis van Christus' verrijzenis. Die biedt de gelovige mens perspectieven over de dood heen en dwingt m.i. ook de niet-gelovigen  ertoe na te denken over de zin van het menselijke bestaan.

Danneels zei het zo: 'Als er geen verrijzenis is, wat blijft er dan voor de mens? We kunnen eten en drinken, en morgen de dood.'

De kardinaal windt er dus geen doekjes om. Natuurlijk kan de mens nog wel wat meer. Maar geplaatst tegenover tijd, ruimte en menselijke beperktheden, kan je moeilijk anders dan uiteindelijk zingeving te vinden in een geloof dat die beperktheden overstijgt.

Dat wilde Danneels, denk ik, nog eens in een gebalde vorm tot uiting brengen.

08-04-2007 om 00:00 geschreven door Gust Adriaensen

06-04-2007 om 23:26 geschreven door Gust Adriaensen

Waarom Benedictus XVI het nodig acht expliciet te vermelden dat echtgescheidenen de communie niet mogen ontvangen, is ook voor de nog pratikerende katholieken onbegrijpelijk en roept veel weerstand op.

Ongeacht de praktische onuitvoerbaarheid van het verbod, wekt de katholieke kerk weer eens de indruk dat zij vooral op het vlak van de huwelijks- en seksualiteitsmoraal met erg concrete verbodsbepalingen uitpakt. Al ooit gehoord dat in een pauselijke brief gesteld wordt dat bv. aan fiscale of sociale fraudeurs de communie geweigerd moet worden?

Wanneer de kerk enerzijds aan de communie zulke fundamentele waarde hecht maar anderzijds een welbepaalde groep mensen daarvan uitsluit en op die manier stigmatiseert, kan ze nog moeilijk, in navolging van Jezus Christus, een barmhartige kerk genoemd worden. En wordt de kloof tussen de instelling en het slinkende aantal pratikerenden, gescheiden of niet, almaar groter. 

30-03-2007 om 21:42 geschreven door Gust Adriaensen