15-11-2013 om 08:20 geschreven door Gust Adriaensen

VI. 65

Van vrijdag 8 – Vrijdag 15 november 2013

Miss Maïs

Over het algemeen regent het niet voor september en daarna slechts enkele keren in de maand. Vrijdag heeft het goed geregend en heel de maïs was al door arbeiders van het dorp geoogst en lag buiten. Deze moest dus verwerkt worden om te beletten dat hij zou rotten. Daarmee is het  maïsfestival begonnen. Zo hebben we zaterdag nog eens gezellig met allen een ganse dag de maïskolven uit hun omhulsel bevrijd. Ook een aantal van onze vluchtelingen werkten graag mee. En maar fotootjes nemen, met een grote glimlach. ’s Middags wordt er ter plaatse gepicknickt. Zoals naar gewoonte wordt alles gebruikt: de pluimen of haren, de omhulsels en de kolven zelf. De pluimen of haren worden gedroogd en er wordt thee van gezet, die zuiverend is en goed voor een vermageringskuur. De beste  omhulsels dienen als verpakking voor  het koken van gerechten. Het omhulsel zelf wordt echter niet gegeten. Van de omhulsels kan ook mooi papier gemaakt worden. En de kolven met de maïs worden op verschillende wijzen klaar gemaakt. Onze Amerikaanse medebroeder, onze Chileense en Venezolaanse medezusters kennen verschillende gerechten van maïs. We hebben al maïspap gegeten en gebak van maïs. Tenslotte worden de lege kolven gedroogd en dienen als voedsel voor de dieren. Vroeger dacht ik dat maïs alleen maar voor de (andere) kiekens was, maar hier wordt heel de winter maïs gegeten onder verschillende vormen. Als de oorlog nog jaren zou duren, zouden ze hier  met maïs kunnen overleven. We hebben nog gans de  maandag nodig gehad om de rest te doen. Daarna moest er alleen nog opgeruimd worden. Zaterdag eindigen we in de late namiddag, vieren de eucharistie met de slotzang van de hymne aan O.L. Vrouw en verdwijnen in onze (min of meer) veilige plaats waar we een eenvoudig maal verorberen  door het afknabbelen van… gekookte maïskolven. En zo gaan we met de kippen op stok. Tot een echte  “miss-maïs”-verkiezing is het niet gekomen. Deze zou trouwens met glans gewonnen worden door Fadia die nog twee maanden heeft om krijsend naar haar eerste verjaardag toe te kruipen.

Kwart voor twaalf

Sommigen evalueren de toestand van de oorlog in Syrië aldus: het is kwart voor twaalf. Het zegt dat de oorlog op zijn einde loopt, wat een grote hoop wekt. Nochtans blijven de aanslagen en moordpartijen helaas nog doorgaan. Zondag hebben we tijdens het middagmaal uitgebreid nieuws gevolgd op de Syrische tv. Het leger is nu werkelijk in heel het land op beslissende wijze rebellenhaarden aan het opruimen. In Vele  wapenopslagplaatsen worden ontdekt. In Jibreen (Aleppo) heeft de bevolking een rally gehouden als steun aan het leger. Er vallen talrijke doden aan de kant van de rebellen. Ze hebben ondertussen wel verschrikkelijke moorden gepleegd en verwoestingen aangericht. Bovendien  blijven fanatieke strijders toestromen. En als de Griekse kustwacht nu een schip onderschept heeft dat vol zit met oorlogsmateriaal voor Syrië, dan vermoeden we dat de eigenlijke bedoelingen van de zogenaamde ‘vrienden van Syrië’ nog steeds dezelfde zijn. Georges Malbrunot onthult trouwens in het Franse dagblad Le Figaro hoe de VS, Saoedi-Arabië en Jordanië samenwerken om wekelijks 15 ton wapens langs Jordanië in Syrië binnen te brengen voor de rebellen. Zo zouden ze dit jaar 600 ton naar hier versast hebben. En Saoedi-Arabië (dat beslist heeft om 4 miljoen emigranten buiten te zetten) geeft 300 miljoen dollar voor een “overgangsregering van de Doha Coalitie in Syrië”, weer een mooie uitdrukking om de meest fanatieke strijders, verbonden met Al Qaida te steunen. Volgens de soennitische  journalist Said Hilal al-Charifi heeft het wahhabitisme van Saoedi-Arabië en Qatar zelfs niets met de islam te maken maar is een criminele sekte, die machtig werd dank zij de petroleum en de steun van UK en VS.  De grote pioniers van de vernietiging van Syrië hebben in ieder geval hun oorlog verloren. De VS zal voortaan moeten luisteren naar Rusland, dat de val van Syrië heeft belet. Frankrijk staat zelf op zijn kop in een spel van één tegen allen. Stilaan is zo ongeveer iedereen  tegen de president en de regering. Ook een flink deel van het Turkse volk is tegen zijn president, die Syrië wilde ontwrichten met zijn steun aan de terroristen van de moslimbroeders. Deze twee presidenten waren de grote leiders die de Syrische president wilden ten val brengen. Ze krijgen zelf wat ze een ander hebben willen aandoen. Ondertussen spartelt Israël als een duivel in een wijwatervat omdat de VS vreedzame betrekkingen met Iran wil aanknopen. Gaan we tenslotte terug naar een nieuwe vorm van ‘koude oorlogen’ (VS-Rusland, VS-China, Saoedi-Arabië – Iran) waarbij Syrië het brandpunt is, zoals op een colloquium van Kerk in Nood in Parijs wordt gesteld? Een soort  opgewarmde “koude oorlog”?

Strikte veiligheidsmaatregelen

We wilden de zondag weer afsluiten met een uur gezamenlijke aanbidding maar we waren nauwelijks begonnen of we hoorden de ontploffingen al dichtbij. Dat betekent: onmiddellijk eindigen en wegwezen. Toch is er goed nieuws voor ons eigen dorp. Het leger heeft een flinke groep strijders in de val weten te lokken. In de dorpen rondom heeft al Nousra zware verliezen geleden en hun vurige collega’s van bij ons snelden hen ter hulp. Toen ze wilden terugkeren naar hier heeft het leger hen onderschept. Er zijn er natuurlijk nog altijd, maar het dorp blijkt daarmee toch al flink gezuiverd te zijn. Bovendien heeft de gewone oppositie van het dorp die fanatieke strijders duidelijk laten weten dat ze niet willen dat aan de christenen geraakt wordt. Als ze de christenen willen aanvallen zullen ze eerst met hen moeten afrekenen.

Omdat er nu echt rondom ons gevochten wordt nemen we de meest strikte  maatregelen. Maandag avond hoorden we al een formidabele knal juist buiten het klooster. De stukken van dat ontploffingstuig konden we de volgende dag bij ons oprapen. Voor de rest bleef het  tamelijk rustig. Toch trachten  we ons deze week steeds vroeger in veiligheid te brengen. We leven een beetje zoals de eerste christengemeenschap in de catacomben. Hier is een pittig verhaal over te schrijven maar dat kan pas als ook dit  “laatste kwartier” echt voorbij is.

Positieve tekens

In heel het land is er een steeds grotere eensgezindheid en zelfvertrouwen aan het groeien. Zaterdag zijn in Damascus vele partijen samengekomen die een vredevolle verandering willen in Syrië. Als voorbereiding op Geneve 2 hebben zij duidelijk gesteld dat het bestuur van het land alleen door Syriërs bepaald moet worden zonder enige inmenging vanuit  regionale of internationale hoek. Tegelijk neemt de regering allerlei maatregelen voor hulp aan de behoeftige bevolking,   het herstel van het land; de heropbouw van de huizen,  de heropbouw van de industrie, het tegengaan van de corruptie… Hoopvol is ook dat tegelijk alle nadruk gelegd wordt op vriendschap, eenheid en verzoening om de begane fouten te herstellen.

Ondertussen heeft een groep Fransen het  initiatief genomen om Kerstmis hier te komen vieren met behoeftige gezinnen waarbij ze hulpgoederen meebrengen en kerstcadeaus voor de kinderen (www.noelensyrie.fr).

Vrijdag belde Radio Moskou voor een interview om onze reactie te kennen op de plaatsing van het grootste Christusbeeld ter wereld in Saidnaya (waarover we al eerder een verslag gaven) . Het was een gelegenheid om de Russische christenen, het Russische volk en zijn leiders te danken en te feliciteren voor hun veelvuldige steun en aanmoedigingen. Het werd een rechtstreekse uitzending van een kwartier (om 17.00 u).

Waakzaam blijven

Terwijl de chemische wapens en de productiemogelijkheden van Syrië ontmanteld worden, behouden de rebellen alle vrijheid en mogelijkheid om nieuwe gifgasaanslagen te plegen. Bovendien hebben we niets meer gehoord van die vreselijke aanslag in Ghouta. Nu er geen enkel bewijs is om de schuld hiervan aan Syrië te geven,lijkt het voor de media niet meer interessant te zijn. We vinden het onverantwoord om deze misdaad ongemerkt te laten voorbijgaan. Daarom hebben we hierover een eenvoudige samenvatting gemaakt van de tot heden beschikbare elementen: De gifgasaanval in Ghouta (Damascus), toppunt van gruwel én westerse verblinding. Willy van Damme heeft evenwel een grondig dossier samengesteld: De Syrische gifgasaanval  -  En Barbertje zal hangen. Hij toont o.m. aan dat sommige internationale organisaties en zelfs hoofdverantwoordelijken van befaamde laboratoria zo “geamerikaniseerd” zijn dat er helaas geen  objectief rapport van kan verwacht worden. Pijnlijk is verder ook hoe niet alleen onze Vlaamse media maar nagenoeg heel de westerse media eenzijdig alle schuld aan Syrië blijven geven zonder enig bewijs of kritische vraag. Tenslotte geeft hij nog dit pittig nieuws. Een van de belangrijke Engelse rabbijnen, Jonathan Romain roept de Britten op om ten oorlog te trekken tegen Syrië “uit solidariteit met de Syriërs”. En hoewel het  Nieuwe Testament door een gewone rabbijn doorgaans misprezen wordt, aarzelt hij niet te verwijzen naar het voorbeeld van de barmhartige Samaritaan! Een rabbijn  met wel erg grote oogkleppen.

Verder kregen we van een al te ijverige Nederlandse dame, die blijkbaar meespeelt in de internationale politiek, een dringende uitnodiging om de “democratische partijen”, waaruit volgens haar de opstand in Syrië ontstaan is en die de afzetting eisen van de Syrische president te steunen. Ziehier een korte samenvatting van mijn antwoord.

15-11-2013 om 07:09 geschreven door Gust Adriaensen

13-11-2013 om 08:03 geschreven door Gust Adriaensen

‘PAUS FRANCISCUS LOKT VOLK NAAR DE KERKEN’

Bron: Siciliani-Gennari/SIR

BRUSSEL (KerkNet/SIR/CWN) – Volgens Italiaanse en Britse priesters is er duidelijk sprake van een ‘Franciscuseffect’, waardoor het kerkbezoek zichtbaar is gestegen. Volgens 51% van de Italiaanse priesters nam het aantal kerkgangers betekenisvol toe sinds de verkiezing van paus Franciscus. Ook 65% van de ondervraagde Britse geestelijken delen volgens een bescheidener rondvraag dezelfde mening. 

Volgens de Italiaanse socioloog en onderzoeker Massimo Introvigne, van het ‘Centrum voor de studie van Nieuwe Godsdiensten’ (Cesnur), zijn zelfs honderdduizenden Italiaanse katholieken naar de kerken teruggekeerd. Al na de verkiezing van de Argentijnse paus werd volgens hem duidelijk dat gelovigen de weg hebben terugvonden naar de Kerk. Die vaststelling resulteerde in dit onderzoek, waarin deze trend ook statistisch werd bevestigd. “De aanvankelijke stijging kon worden toegeschreven aan de emoties na de verkiezing van de nieuwe paus. Maar ook na zes maanden blijft de aangroei onveranderlijk.” 

Kardinaal Giuseppe Betori, de aartsbisschop van Firenze, zegt dat vele randkerkelijken soms na decennia de weg hebben teruggevonden naar de kerk. Socioloog Introvigne waarschuwt echter dat van onthaal van de plaatselijke parochiepriesters zal afhangen of deze mensen ook voor langere tijd hun plaats in de geloofsgemeenschap terugvinden.

(Kerknet)

12-11-2013 om 17:36 geschreven door Gust Adriaensen

09-11-2013 om 13:02 geschreven door Gust Adriaensen

VI/64

Vrijdag 1 – vrijdag 8 november

De slag om Qalamoun?

In de byzantijnse liturgie worden alle heiligen op de zondag na Pinksteren herdacht als  afsluiting van de Paaskring.  Wij vieren op 1 november toch maar het Latijnse feest van Allerheiligen en we maken er een halve zondag van. In de late namiddag houden we samen een aanbidding bij het uitgestelde Allerheiligste Sacrament met gebeden en gezangen, maar sluiten dan af om ’s avonds nog eens een mooie film te bekijken, nl over de grote Libanese heilige Charbel Maklouf. Wat is dat een  inspirerende man geweest! Ook de voorstelling van het monastieke leven van zijn tijd spreekt ons wel aan. Werken, bidden, samen leven ... het is allemaal erg sober en ascetisch maar tevens zo eenvoudig en echt. Geen nood aan technische apparaten, trimtoesellen of een hoog electrische uitrusting, alles hand made. Geen haast, stress en hollen van de ene vergadering naar de andere,  waarbij iedere minuut telt, om daarna uren voor een stomme tv te liggen.Toegegeven, electriciteit en internet zouden ook wij  niet graag missen. We vinden het nu al zo vervelend dat iedere dag, soms meerdere malen  voor ‘n vier uur of meer de elektriciteit verdwijnt. Een bijzonder aspect van het oosterse monastieke leven is de intense verwevenheid van de monniken met heel de geloofsgemeenschap rondom. Leken en monniken leven, bidden en werken samen als in één gemeenschap waar ieder toch zichzelf blijft. De christelijke gemeenschappen zijn ook bescheidener  dan we in het westen gewoon zijn.

Wanneer we bijna aan het einde van de film zijn  komt onze schildwacht zeggen dat het veiliger is ons zo vlug mogelijk te schuilen. Er wordt inderdaad weer gevochten en  het is vlakbij. Ja, op  vrijdag is er altijd meer kans dat er “schietgebeden” gelanceerd worden. Het goede nieuws is dat er ondertussen flink wat regen valt. Hopelijk zal  de  regenbui de vechtjassen wat afkoelen. We hebben er in ieder geval niet van wakker gelegen.

Zondag is het weer zo ver. We hebben deze vrije en zonnige dag zo aangenaam mogelijk proberen te beleven. Naar gewoonte sloten we samen af met een uur gezamenlijke aanbidding. Na een half uur kregen we echter al de aanmaning om zo vlug mogelijk in de refter iets eetbaars te nemen en ons veilig terug te trekken. Dat hebben we dan ook gedaan. Inmiddels viel de elektriciteit nog eens uit. Gelukkig hielden ook deze keer de bombardementen weer vlug op.

Vanaf maandag besluiten we de dag nog veel vroeger te beëindigen omdat het niet verstandig is pas te schuilen  als er al gevochten wordt. Om 17.15 u beëindigen we de aanbidding in de kerk, zingen de vespers en gaan rechtstreeks naar onze trekken ons terug terwijl we iets eten bij wijze van eenvoudig avondmaal op een matras. En maar hopen dat dan het licht niet uitvalt. Het is niet de meest comfortabele situatie maar we leren  er mee leven. Verder verwachten we dat het leger ondertussen weet waar het klooster precies ligt en dat ze ons kunnen sparen. Ieder ogenblik kan de situatie in ons dorp tot een ontploffing leiden maar tot heden gebeurt het niet. Hopen dat het zo blijft.

Het lijkt er op dat de ‘slag om Qalamoon’ begonnen is. Dat is onze streek hier, ten noorden van Damascus. Waar is de tijd dat een bisschop uit Damascus ons kwam bezoeken en ik met moeder Agnes-Mariam en die bisschop de eerste vrije “universiteit van Qalamoun” kon bezoeken. De inkom leek wel als van een kazerne: aanmelden, wachten totdat iemand u komt ophalen, die  u dan naar de rector brengt. Daarna was het een en al oosterse gastvrijheid en jovialiteit. Tenslotte riep de rector een studentinnetje om met ons overal te gaan kijken wat we nog  wilden zien. Het meisje was fier ons alles te kunnen vertellen en tonen en ze was helemaal zoals bij ons, westers, enthousiast, vol verwachting uitkijkend naar een diploma en goed werk. Hoe is deze harmonieuze samenleving nu tot een hel geworden?

Een boodschap van vrede voor het Amerikaanse volk

Moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel hebben een uitnodiging aanvaard om  op verschillende plaatsen in Amerika gedurende de maand november voordrachten te houden over de mussalaha-beweging (verzoening), de situatie  en de humanitaire hulp in Syrië. Ook in Amerika waren er georganiseerde acties tegen de boodschap van vrede van moeder Agnes-Mariam. Er waren dreigingen tegen haar en tegen hen die de voordrachten organiseerden. Op meerdere plaatsen werden de samenkomsten verstoord maar telkens wilde ze rechtstreeks in gesprek komen met de ordeverstoorders en meerdere malen leidde dit tot een beter begrip en vrede. In de St. Thomas More kerk te San Francisco nam zij deel aan een ecumenische gebedsdienst op zaterdag 3 november. De 400 aanwezigen kwamen  uit allerlei christelijke geloofsgemeenschappen en ethnische groepen. De dienst werd opgeluisterd met koren en solisten en haar boodschap kende een unaniem enthoesiast onthaald.  Ook de volgende voordrachten in Berkley werden niet meer verstoord maar dankbaar beluisterd.

Op 4 november schreef Maired Maguire uit Belfast, Nobelprijswinnares voor de vrede, in een “Open brief aan het Amerikaanse volk”, een warm pleidooi om de boodschap van moeder Agnes-Mariam van harte te beluisteren en te aanvaarden. Wij zelf bidden in de gemeenschap ondertussen bijzonder voor het Amerikaanse volk dat het mag terugkeren naar zijn eigen wortels. Amerika is gebouwd op christelijke fundamenten en was in het begin een model van openheid, vrijheid, gastvrijheid, waaruit een geest van creatieve vernieuwing groeide op wetenschappelijk, technisch en sociaal gebed.

Een keerpunt voor Syrië én de hele wereld

De wrede oorlog tegen Syrië heeft een onbeschrijfelijke ellende meegebracht. De mogelijk 120.000 doden betekenen dat er nagenoeg in alle families  slachtoffers betreurd  worden. Verder is een deel van het land verwoest: huizen, scholen, ziekenhuizen, fabrieken, kerken, moskeeën, openbare gebouwen, de infrastruktuur, het cultureel erfgoed. Miljoenen Syriërs zijn het land uit gevlucht en miljoenen Syriërs zijn vluchteling in eigen land. Een deel van de families bezit geen huis meer, noch een inkomen om te overleven. Een familie die nauw met ons verbonden is krijgt regelmatig finantiële hulp van wat wij zelf van onze weldoeners ontvangen. Daarmee trachten zij in een wijk van Damascus de armste families te helpen. Zij ontmoeten de meest schrijnende omstandigheden waar allen vroeger in een behoorlijke welvaart en veiligheid leefden. Toch geven zij ook ontroerende getuigenissen: een zaakvoerder van een bedrijf dat door rebellen werd verwoest maakt zijn ruimten  vrij voor families die er ’s nachts kunnen slapen, families die nog enige finanties hebben nodigen anderen uit die niets meer hebben. Alawieten en moslims sluiten zich bij onze familie aan om ook anderen te trachten uit hun nood te helpen. Een alawietische vrouw die twee dagen mee op tocht geweest was werd zo getroffen door de christelijke overtuiging van onze familie dat ze nu ook chjristen wil worden.

Anderzijds worden de werkelijke vernielingen die rebellen alom hebben aangericht dikwijls pas echt duidelijk wanneer het leger de orde hersteld heeft. Op 21 oktober vielen rebellen het christelijke dorp Sadad binnen: 2500 families konden vluchten, 1500 families werden als menselijk schild gegijzeld. Huizen, overheidsgebouwen, hospitalen, scholen werden vernield. Ouderen, vrouwen, kinderen werden gewurgd. In een massagraf werden meer dan 30 lichamen gevonden. De Syrisch orthodoxe kerk van de hl. Theodorus werd door rebellen onteerd en ingenomen. Overal slogans  vol beschimpingen tegen christenen en het christelijk geloof. Dit veroorzaakte een nieuwe vloedgolf van christenen die emigreren.

En toch heeft deze oorlog in de Syrische bevolking ook iets goeds bewerkt. Nieuwe en onvermoede krachten werden vrijgemaakt. In het begin van de oorlog waren vele Syriërs nog onverschillig of deden mee met de algemene opinie en gaven de schuld aan ”het regime”, “de geheime diensten”, de president. Journalisten werden maar druppelsgewijze toegelaten en sterk gecfontroleerd, manifestaties verboden... Nu heeft iedereen begrepen dat buitenlandse mogendheden dit volk en land heeft willen ontwrichten om het te overheersen, waartegen ze zich nu eensgezind verzetten. Vele journalisten doen vrij hun werk in Damascus. Het volk stelt zich als één man achter de regering. Jongeren die vroeger legerdienst zouden trachten te ontvluchten komen zich nu aangeven bij het leger om het land te verdedigen en de jihadisten te verslaan. Alle geloofsgroepen staan broederlijk naast elkaar om het verraderlijk uitmoorden en verwoesten te stoppen. Vroeger werd niet in het openbaar  over politiek gesproken. De baathpartij bestuurde het land. Nu is de groei van de politieke partijen niet bij te houden en er wordt openlijk over gesproken in de café’s. Iedereen kan zich kandidaat stellen. Bij de eerste ernstige aanval op Damascus trokken de rijken weg, corrupte leiders en officieren liepen over, wachtend op de val  al Assad. De geheime diensten wilden alles controleren maar wisten niet dat er al lang tunnels gegraven waren,  massaal wapens binnen gesmokkeld werden en dat een oorlog voorbereid werd. Nu zijn de geheime diensten gezuiverd en houden zich bezig met hun wezenlijke taak: de verdediging van het land. De families waarvan soldaten als martelaren vielen worden alom geëerd en geholpen. Bij iedere aanval van rebellen groeit de wil van het volk om eensgezind met alle verschillende geloofsgroepen als één familie verder te leven. De oorlog heeft in het volk voor goed de beste  krachten van vrijheid, eenheid, broederlijk, gelijkheid vrij gemaakt.

Ook de wereld is grondig aan het veranderen. De VS, Israël, Frankrijk, UK, Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar hebben deze oorlog tegen Syrië gevoerd en verloren. Zij wisten niet dat hun verwoesting uiteindelijk de geboorte bevorderde van een nieuw land en volk. Een volk dat fier is  en zelfstandig zal blijven tegenover buitenlandse machthebbers. Als er nog een vredesconferentie van Genève 2 komt, zullen de grote mogendheden niets kunnen beslissen omtrent de huidige of de nieuwe regering. Dat zal het volk zelf doen. Hoogstens kunnen ze beslissen wat hun bijdrage zal zijn aan een land dat ze eerst verwoest hebben.

Hiermee zijn ook de verhoudingen in heel de wereld grondig aan het veranderen. De Arabische wereld laat zich niet meer leiden door de leugens van Al Jazeera. De grote meerderheid van de moslimwereld  wijst  de onmenselijke dictatuur van een radicale islam af. Tunesiërs, Egyptenaren en Libiërs willen geen corrupt bestuur van moslimbroeders  die niet geinteresseerd zijn in rechtvaardigheid en er ook niet toe in staat zijn. Het Turkse volk komt in opstand tegen het steunen van de terroristische moslimbroeders. De Franse president die er alles voor gedaan heeft om Syrië te ontwrichten en zijn president omver te werpen wordt zelf afgewezen. De machtige wereldheersers hebben hun plannen om Syrië in handen te krijgen opgegeven. Ze hebben hieromtrent helemaal geen plannen meer. Het oppermachtige Westen handelde en sprak vroeger als de “internationale gemeenschap” en is nu verschrompeld tot VS, Israël, UK, Frankrijk, 8% van de wereldbevolking. Saoedi-Arabië en Israël blijven voorlopig nog onverminderd de ontwrichting van Syrië nastreven, maar zonder de steun van hun vroegere bondgenoten. Het vreedzaam samenleven van verschillende geloofsgroepen in Syrië is voor hen een doorn in het oog.  Rusland heeft door zijn moedige inzet op politiek en vooral moreel gebied een wereldgezag verworven en daarmee veel meer bondgenoten dan het Westen. Met de bevrijding van al Sfeira heeft het Syrische leger een nieuwe beslissende overwinning behaald in het Noorden. Uit de as van de uiteindelijke overwinning van Syrië op het internationaal terrorisme zal een nieuw land en een nieuwe wereld geboren worden.

08-11-2013 om 15:21 geschreven door Gust Adriaensen

07-11-2013 om 10:55 geschreven door Gust Adriaensen

06-11-2013 om 09:21 geschreven door Gust Adriaensen

35� Want ik had honger en u gaf mij te eten, ik had dorst en u gaf mij te drinken, ik was een vreemdeling en u verleende mij onderdak,

36� ik was naakt en u gaf mij kleding, ik was ziek en u verzorgde mij, ik zat gevangen en u kwam mij bezoeken.

37� En de rechtvaardigen zullen hem vragen: Heer, wij hebben u nooit hongerig of dorstig gezien; hoe hebben we u dan te eten en te drinken kunnen geven?

38� We hebben nooit gezien dat u vreemdeling was of dat u naakt was; hoe hebben we u dan onderdak kunnen verlenen en kleding kunnen geven?

39� We hebben nooit gezien dat u ziek was of in de gevangenis zat; hoe hebben we u dan kunnen bezoeken?

40� Dan zal de Koning antwoorden: Ik verzeker u: al wat u gedaan hebt voor een van mijn broeders hier, hoe onbelangrijk hij ook was, dat hebt u voor mij gedaan!

41� Daarna zal hij zich richten tot wie links van hem staan: Ga weg van mij, vervloekten, naar het eeuwige vuur dat bestemd is voor de duivel en zijn engelen!

42� Want ik had honger en u gaf mij niet te eten, ik had dorst en u gaf mij niet te drinken,

43� ik was een vreemdeling en u verleende mij geen onderdak, ik was naakt en u gaf mij geen kleding, ik was ziek en ik zat in de gevangenis en u verzorgde mij niet.

44� Dan zullen ook zij hem vragen: Heer, we hebben nooit gezien dat u honger of dorst had, dat u een vreemdeling was of dat u naakt was, dat u ziek was of in de gevangenis zat, hoe hadden we u dan kunnen verzorgen?

45� En hij zal antwoorden: Ik verzeker u: toen u niets deed voor een van deze mensen, ook al was hij onbelangrijk, toen deed u niets voor mij!

46� Zij zullen eeuwig gestraft worden, maar de rechtvaardigen zullen eeuwig leven.�

05-11-2013 om 13:06 geschreven door Gust Adriaensen

02-11-2013 om 20:33 geschreven door Gust Adriaensen

VI/63

Vrijdag 25 oktober  - vrijdag 1 november 2013

De maskers zijn gevallen maar het drama gaat  verder

De gevechten die vrijdagavond rondom ons begonnen,  werden uiteindelijk verderop uitgevochten.  Zo hebben we in onze schuilplaats een niet al te onrustige nacht gehad. We verwachten dat de opruiming in onze streek (Qalamoon) nabij is, hopelijk met het einde van de barbaarsheden en het herstel van de veiligheid en vrede voor allen. En dat zeggen we nu al een jaar lang. Bovendien is het best mogelijk dat het leger ons dorp voor het laatst bewaard, omdat het een heel speciaal  smokkeldorp is. Dan duurt het dus nog langer vooraleer de rust hersteld is.

Inmiddels hebben duizend rebellen met wagens en machinegeweren  het politiecommissariaat van Sadad (25 km hier vandaan)  ingenomen, alsook de officiële gebouwen, het hospitaal en de post. Drie christenen werden vermoord en verschillende kerken beschadigd. Wie kon is gevlucht. Ook het naburige Hofar is door rebellen ingenomen.  Een 1.500 mensen, vooral ouderen,  vrouwen en kinderen werden gegijzeld, afgesloten van elektriciteit en water. Ze trachten te overleven met wat ze nog binnen hun bereik hebben (voor de laatste ontwikkelingen zie verderop).

En de ellende houdt nog niet op.  Zaterdagmorgen wordt het bericht verspreid dat  het Jezuïetenklooster van Sint Vartan in Aleppo ingenomen zou zijn door meer dan 2000 takfiristen (soennieten die iedere afwijking van het soennisme radicaal willen uitroeien). Het ligt in de wijk van Midane als een buffer voor de christelijke wijk. Het is een  noodkreet  aan de wereld en een vraag om gebed.  Zij hopen dat het leger hen nog kan bevrijden. (Le Veilleur de Ninive, Alep, le couvent Saint Vartan…). Hierover krijgen we verder geen bevestiging.

Al is onderhand wel duidelijk wat hier gaande is, de westerse onverschilligheid blijft  pijnlijk. De Tunesische overheid heeft terloops toegegeven dat er 800 van hun landgenoten hier vechten. Uit meer betrouwbare bron blijkt dat er niet minder dan 17.000 tot de tanden toe gewapende Tunesische fanatiekelingen in Syrië actief zijn, buiten de vele anderen! Naast de Alawieten en de Syriërs in het algemeen,  worden wel degelijk de christenen geviseerd. Tientallen christelijke dorpen zijn systematisch aangevallen, verwoest of uitgemoord. Het  doel is het meest kostbare patrimonium van de menselijke beschaving en van het christelijke geloof uit te roeien. Dit hoort tot de eindstrijd. Maaloula vormt met zijn gebuur de enige twee dorpen waar nog Aramees gesproken wordt. In één school in Maaloula werd tot voor kort Aramees onderwezen. Nu is de directeur overleden. Hafez, de vader van de huidige president was zeer gehecht aan deze school omwille van de grote culturele waarde. Het Aramees wordt hier beschouwd als de taal van Abraham en de taal van Jezus, waarmee het Hebreeuws, het Arabisch en het Syriac verwant zijn. En Sadad is een Syriac orthodox dorp uit het tweede millennium voor Christus.

Ook de westerse waanzin gaat voorlopig nog door

De westerse media, politici én christenen blijven voorlopig nog grotendeels de voorgeschreven leugens  herhalen om de vernietiging van Syrië en de uitroeiing van de christenen te bespoedigen.  Je kent het refrein inmiddels wel. Alle massaslachtingen zijn het werk van die baarlijke duivel van een president met zijn gruwelijk leger en als barbaarsheden van gewapende groepen te opvallend zijn eindigen ze hun verhaal eenvoudig met: “het is niet geheel duidelijk wie achter de aanslagen zit”.  En zo blijft het westen en zijn bondgenoten de criminaliteit voorlopig nog toedekken. In een westers artikel (het vermelden niet waard) over de jongeren in Damascus, die zich georganiseerd hebben onder de slogan “over ons lijk” worden dezen smalend vergeleken met  primitieven die zichzelf willen offeren voor een dictatoriaal stamhoofd dat ze als god vereren! De betreffende journaliste heeft geen enkel besef van hun ware motieven, noch van wat hier gebeurt en evenmin  van de eenheid, diep geworteld in het Syrische volk dat zich als één familie tot het uiterste zal verdedigen. Ondertussen kan de “oppositie”  een deelname aan de vredesconferentie van Genève 2 rustig blijven afwijzen omdat ze zogenaamd niet willen onderhandelen met een president en regering die volgens hen de oorzaak van alle ellende is in Syrië. Hiermee verliezen ze bij sommigen wel wat gezag. Immers  wie niet wil onderhandelen toont dat hij geen vrede wil. Er zijn evenwel nog genoeg anderen die denken dat de “oppositie” groot gelijk heeft. Zodoende kiezen ze er voor niet mee te doen om ondertussen met alle geweld de moorden en verwoestingen te kunnen opvoeren. Ook de officiële vredesgezant Elakhdar al-Ibrahimi heeft gemeend de dubbelzinnige rol van de UNO te moeten steunen en de rebellen een flinke duw in de rug te geven door te verklaren dat 40 jaar bestuur van de Assads nu wel genoeg is. Hij werd evenwel onmiddellijk en resoluut teruggefloten door Syrië,   Rusland en anderen.  Het is immers niet aan hem, als vreemde eend, om te  beslissen hoe er hier bestuurd  moet worden. Hij heeft nu zijn les geleerd en er zich bij neergelegd dat alleen het Syrische volk   het recht heeft over de huidige én toekomstige regering te  beslissen zonder enige regionale of internationale inmenging. Ondertussen gaan moorden en aanslagen verder, vooral gesteund door Saoedi-Arabië en Turkije. De eersten zijn woedend omdat Amerika niet meer openlijk wil meehelpen om Syrië klein te krijgen. En wanneer bedoeïenen en kamelen woedend zijn, kunnen ze dat heel lang volhouden.  Gelukkig zet Saoedi-Arabië zich hiermee zelf steeds meer buiten spel en werkt het aan zijn eigen ontbinding. Vrouwen, nog wat geduld, misschien krijgen jullie toch nog de kans om met een auto te rijden in dit koninkrijk! En Turkije heeft zulk een massa fanatiekelingen  aan de grens met Syrië verzameld dat ze tevens een gesel en reëel gevaar vormen  voor eigen land. En dan Qatar, de gewichtige kabouter, die  zijn heftigheid tegen Syrië al flink verminderd heeft. Hij denkt meer aan eigen economische belangen. Hij voorziet dat hij toch niet aan tafel zal kunnen zitten met zijn grote vrienden om de Syrische koek onder elkaar te verdelen en wil daarom nu Syrië als belangrijk transitland niet helemaal verliezen. Ook Frankrijk, een grote promotor van de ontwrichting van Syrië begint de trappers te verliezen. Nooit eerder  was een Franse president zo onpopulair. Hij heeft er alles aan gedaan om met de grofste leugens de Syrische president  omver te werpen. Nu krijgt hij van hetzelfde laken een broek. En de Fransen hebben daarvoor niet eens leugens nodig. Als er een radicale ommekeer naar rechts komt zou Frankrijk de banden met de NATO wel eens kunnen verbreken  en zal er aansluiting gezocht worden met een op geestelijk gebied rijkere bron, Rusland. Dan is er meteen hoop dat een radicale islam aan banden wordt gelegd, een op hol geslagen Amerikaans individualisme en neoliberalisme verdreven wordt, samen met het homohuwelijk, de gendergekte en de mensonwaardige  veterinaire manipulaties met het menselijk leven. Het kan nog spannend worden.

Christenen, samen met alle mensen van goede wil, sta op!

Het wordt tijd dat christenen, samen met alle mensen van goede wil, opstaan en zich verenigen om het kostbaarste erfgoed van  de menselijke en christelijke beschaving te verdedigen!

Zaterdag wordt buiten de  Syrisch orthodoxe kathedraal van Sint Joris te Damascus een indrukwekkende avond- en gebedswake gehouden met kaarsjes en plakkaten  in solidariteit met de door terroristen gegijzelde christenen van Sadad. Deze wake is een onderdeel van vijf dagen ononderbroken gebed. Syriërs van allerlei geloofsstrekkingen alsook moslims en moskeeën nemen er aan deel. Mgr. Matthew Khoury, secretaris van de Syrisch orthodoxe patriarch doet een oproep aan alle naties die tot heden Syrië en zijn heldhaftige soldaten hebben gesteund in hun moedige  strijd tegen het internationaal terrorisme. Tevens roept hij alle internationale mensenrechtenorganisaties op om nu in dit dramatische uur achter Syrië te staan. Zondagavond zien en horen we op tv dat het leger het dorp Sadad is binnengetrokken. De tientallen  vrachtwagens, die de opstandelingen hadden buit gemaakt, werden door rebellen hier in Qâra  heroverd en teruggegeven aan de priester van Sadad. Er zijn  in het dorp  veel verwoestingen aangericht aan huizen en kerken. Bovendien heeft het leger twee massagraven gevonden van 30 vermoorde mannen, vrouwen en kinderen. De  rebellen hebben  ook jacht gemaakt op een gepensioneerde generaal, Matanius Karyaks Kasis, die een  symbool was van heldenmoed. Hijzelf was echter in een ander dorp. Zijn broer werd wel gevonden en vermoord.

Voor ons is het een gelegenheid om onszelf nog striktere veiligheidsregels op te leggen en tegelijk nog intenser te bidden. We hebben nu ook op onze bij uitstek vrije zondag een doorlopende aanbidding met uitstelling van het Allerheiligste Sacrament voorzien, mét aanbidding tot middernacht,  in het vaste geloof dat daar een kracht van uitgaat voor allen.   Ook de volgende dagen houden we deze vorm van gebed aan,  opdat de mussalaha (verzoening) over heel Syrië bevrijdend werk zou kunnen doen. We wisten dat er opnieuw zou geprobeerd worden om in Muadamiyet (voorstad van Damascus) de nog gegijzelden vrij te krijgen nadat de vorige poging zo dramatisch mislukt was door plotse aanvallen van de rebellen die een valstrik hadden opgezet (zie vorige berichten). Natuurlijk zijn we zeer blij wanneer we dinsdagavond al mogen vernemen dat er nog eens 2300 vrouwen en kinderen vrijgekomen zijn. We zien ze op tv. Sommigen lachen, anderen wenen, ouderen strompelen, zieken worden gedragen. Ziekenwagens en autobussen staan klaar om hen naar een tijdelijk onderkomen te brengen. En ja, we zien ook hoe mensen moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel om de hals vallen. Indien hier enkel Syrische rebellen actief zouden zijn dan was de oorlog vlug voorbij. Bovendien heeft de president een algemene amnestie afgekondigd voor Syrische opstandelingen die de wapens neerleggen en zich overgeven. Het groot gevaar komt van de tienduizenden buitenlandse extremisten, gesteund door buitenlandse grootmachten die enkel komen om dood en vernieling te zaaien en uiteindelijk “Groot Syrië” te herstellen, maar dan als een strikt islamitische staat (omvattend Jordanië, Israël, Palestina, Libanon,  ongeveer de helft van Turkije en Irak), de ISIS (Islamitische Staat van Irak en Syrië). Deze strijders van ISIS zijn ook Raqqa binnengevallen, hebben het kruis op de kerk vernield en vervangen door hun vlag en zeggen er een moskee van te zullen maken. Deze strijders liggen zelfs overhoop met al Nousra.

Tekens van hoop

In Beiroet heeft het eerste algemeen congres voor de christenen van het oosten plaats gevonden. De initiatiefnemer dr. Faoud Abou  Nader wil de aandacht vestigen op de noodzaak van de aanwezigheid van de christenen in het oosten. Ze zijn  niet alleen de oorspronkelijke bewoners maar zij dragen ook op heel bijzondere wijze bij aan de cultuur, literatuur, wetenschap, economie en een harmonieus sociaal leven van het land waar zij wonen. Zij  zijn de voornaamste bewerkers van de vrede. Zij verdienen gehoord en gecontacteerd te worden. Met het verdwijnen van de christenen in het oosten staan de waarden van de menselijke beschaving op het spel: vrijheid, gelijkheid, rechtvaardigheid, menselijke waardigheid… Op de vraag hoe het westen hiervan overtuigd kan worden antwoordt de initiatiefnemer met een wedervraag: hoe kan de islam  in het westen vreedzaam geïntegreerd worden wanneer in het oosten de christenen verdwijnen?  Er waren vertegenwoordigers van 14 oosterse kerken aanwezig, vanuit gans het Midden Oosten, Turkije, Iran, Egypte en Marokko.

Het laatste succesvolle initiatief van de mussalaha-beweging omtrent de bevrijding van gegijzelden, werd ruim in de media verspreid. Zelfs kwam moeder Agnes-Mariam blijkbaar met een kort interview op de VRT 1 in het woensdagmiddagnieuws, zoals  vrienden ons enthousiast meldden. Ze verdient het ook. Zij is het die met het grootste gevaar voor haar eigen leven (nu nog!) telkens het initiatief neemt (weliswaar op het smeken van de mensen zelf) om persoonlijk met de rebellen contact te nemen. Bovendien is het VRT nieuws in verband met Syrië de laatste dagen objectiever aan het worden. Proficiat, doe zo voort.

Het nieuws van de plaatsing van ’s werelds grootste Christusbeeld in Saidnaya begint door te dringen. De gedachte ontstond in 2005 bij patriarch Ignace IV van Antiochië. De Russische stichting “Geestelijke erfenis van St. Paulus” en de Theologische Academie van Moskou namen het initiatief.   Een 39 meter (2 x zo hoog als onze Romeinse toren!)  bronzen beeld werd vervaardigd door de Armeense kunstenaar Artush Papoian. Het beeld werd geplaatst op 14 oktober 2013 (een feestdag van Maria bij de orthodoxen), daags nadat de paus de wereld toegewijd had aan het Onbevlekt Hart van Maria. Sommige wegen en gebieden werden gecontroleerd door de rebellen. Afgevaardigden van de Russische en Oekraïense Orthodoxe kerk konden zowel van de rebellen als van het leger een driedaagse staakt-het-vuren bereiken. En er werd gedurende drie dagen werkelijk niet geschoten! Het beeld werd geplaats op de 2.100 m hoge berg “van de Cherubijnen”, een heilige plaats zowel voor joden, christenen als mohammedanen. Het beeld draagt de titel: “Ik ben gekomen om de wereld te redden”. De monumentale en zegenende Christus in Syrië is tevens zichtbaar  in  Jordanië, Israël, Palestina en Libanon. Heer, laat UW RIJK nu komen in Syrië, in het Midden Oosten, in heel de Arabische wereld, in Europa, in Amerika, in Afrika, in Asië, in heel de wereld!

01-11-2013 om 07:48 geschreven door Gust Adriaensen

31-10-2013 om 22:03 geschreven door Gust Adriaensen

Een boeket van tien haiku’s

geïnspireerd door een prachtige wandeldriedaagse

--------------------------

                                                         Hotelgast bij het venster

De melkbleke zon

Zinkt weg in de trage Maas.

De herfst is alom.

De Hamert

De kudde schapen

Graast onverstoorbaar verder.

Ons bestaan telt niet.

Ruïne Bleyenbeek

Bouwval Bleyenbeek

Vol ijver gerestaureerd.

Verlangen naar toen.

Het Lange Ven