VIII.9
Vrijdag 16 mei 2014
Moslims en het christelijk geloof
Een van onze moslims en vluchtelingen heeft een in het Arabisch geschreven boekje gelezen, waarin nauwkeurig heel de wetenschappelijke uitleg gegeven wordt over de lijkwade van Turijn. Hij is er vol van. Gedurende verschillende avonden wil hij zijn vondsten meedelen. Telkens laat hij ons de bijbehorende foto’s zien. Het is merkwaardig dat pseudowetenschappelijke studies getracht hebben deze lijkwade in diskrediet te brengen door te beweren dat ze uit de Middeleeuwen stamt, terwijl er nu steeds meer verpletterende bewijzen zijn (ook van ‘ongelovigen’) die allen wijzen in de richting van Jezus’ kruisdood. Geen wonder dat die man graag in onze liturgische diensten meebidt en ook de eerste lezing in de eucharistie verzorgt. Bovendien behoort hij tot de groep vrijwilligers die we de “12 apostelen” genoemd hebben en die namens onze gemeenschap over heel Qalamoun hulp verlenen aan de mensen in nood.
Een wel erg merkwaardig gesprek, vlak voor de vespers, met een jonge sjiiet, vader van 2 kinderen en eentje op komst. Hij is ontgoocheld over de meeste jonge christenen rondom hem die hoofdzakelijk geïnteresseerd zijn in carrière, geld en ontspanning. Als ik vraag over Jezus te vertellen, zegt hij, weten ze niet wat zeggen. Ik vraag niet dat ze moslim worden maar dat ze christen worden, Jezus leren kennen en navolgen. Hij bewondert priesters en religieuzen, maar ze moeten ook de wereld vertellen over Jezus en het evangelie, zegt hij, anders gaat de wereld niet veranderen. Wij, moslims, houden van Jezus. Wie heeft ooit wonderen gedaan zoals Hij? Wij houden van Maria, de meest bescheiden en tegelijk de grootste van alle vrouwen. Waarom, zo vraagt hij, zie ik zo weinig christelijke vrouwen die haar navolgen? Tenslotte, zo zegt hij, zullen wij in onze Arabische cultuur overleven, ondanks het militaire overwicht van het westen, omdat wij geworteld zijn in het gezin en in God
Klinkt dit alles niet als de vraag van de Grieken aan de apostelen: “Wij zouden Jezus graag spreken” (Johannes 12, 21). En ligt hierin ook al niet een vervulling van de profetie waarin Jezus zegt dat het Rijk Gods zal ontnomen worden aan ongelovige joden (en lauwe christenen?) en gegeven aan een volk dat wel vruchten opbrengt? (Mt 2, 43). (Heel het indrukwekkend getuigenis van deze man is inmiddels uitgeschreven).
Na het avondeten willen de kinderen een “sketchke” doen, wat hier een onuitroeibare en telkens terugkerende bekoring is. Wij zijn door de oorlog heel veel spullen kwijt geraakt maar de hoeveelheid kleren die hiervoor gedurende jaren verzameld werd is er helemaal nog! De kinderen willen “klooster” spelen, waar twee meisjes hun aanvraag komen doen om in te treden. Een moslimmeisje van 13 is moeder overste. Eerst komt een mannequin zich aanbieden. Ze legt al haar sierraden en mooie kleren af om het eenvoudige habijt te dragen en simpele handenarbeid te doen. Dan biedt een fotografe zich aan. Ze krijgen de nodige uitleg over het kloosterleven en verrichten dan samen in grote ernst het liturgisch gebed. Allemaal net echt.
Magic Town
“Magic Town”, ’n hotel met 130 kamers, 18 suites en 32 appartementen in Zaidal op 5 km van het stadcentrum van Homs. Het wordt gebouwd door een jong Brussels-Syrisch echtpaar met twee baby’s. Al heet de man met zijn voornaam Jihad, hij is christen en hij is een vurige verdediger van Syrië, zijn volk, zijn leger, regering en president. Hij weet zich door hen beschermd. Hij vertelt dat het bedrijfsleven in hun buurt niet een dag verlet heeft gekend, maar wel verplaatst werd. Ook de school werd niet één dag gesloten, wel verplaatst. Natuurlijk werd er gemoord en verwoest in het centrum van de stad, wat ongeveer een vierkante km oppervlakte bestrijkt. En het zijn uitsluitend deze beelden die de wereld rond vliegen. En wie neemt nu dit positieve nieuws op? Onze Waalse vriendjournalist van Le Vif-Actualité-International vorige vrijdag.
Ondertussen blijven de mensen naar hun verwoeste huizen in het stadcentrum van Homs terugkeren. Je kunt nu straten zien vol met mensen, bijna zoals op de Meir in Antwerpen, maar dan beladen met pak en zak. Ze komen terug met een traan en een lach. Er is veel en diepe pijn om de dierbaren die vermoord werden en de vreselijke verwoestingen. Toch blijkt de algemene vreugde om de terugkeer nog groter te zijn. De mensen verwelkomen en omhelzen elkaar. Zij die getracht hebben gedurende 2,5 jaar ter plaatse te overleven vertellen hoe zij voor zichzelf en voor de anderen hebben trachten te zorgen, terwijl de rebellen hen als levend schild probeerden te gebruiken en ondertussen alles wat zij zelf nodig hadden stalen of vernielden. Talal al-Barazi, de gouverneur van Homs heeft meteen al alle directeurs en verantwoordelijken samengebracht om te overleggen hoe ieder de geleden schade officieel kan opmaken en hoe alles heropgebouwd kan worden. Zowat 70% is grondig verwoest. Sommige instanties werken al de klok rond voor de allernoodzakelijkste nutsvoorzieningen. Op een voormalig bloemenperk in een verwoeste straat zijn mensen ijverig bezig opnieuw bloemen te planten “uit dankbaarheid voor het leven”! En dan de verhalen over pater Frans van der Lugt! Mensen tonen fier waar hij geleefd heeft, waar hij vermoord werd en waar hij nu begraven is. Ze danken God om hem. Een moslimvrouw zei het zo: “We gaan nu nog meer van elkaar houden”. Zou er in België één stad, dorp of wijk zijn waar de mensen door zulk een G/geest bezield zijn?
Een mengsel van fantasie en oorlogspropaganda
Als ik af en toe een bericht kan lezen vanuit Vlaanderen, dan heb ik de indruk dat onze Vlaamse journalistiek over Syrië over het algemeen een mengsel blijft van fantasie en oorlogspropaganda. Ze spreekt over “rebellen” die “niet meer gesteund worden vanuit het buitenland” (tussen de regels lees je: “helaas”), terwijl de wapen- en rebellentrafiek bloeit als nooit voorheen. Over de “harde aanpak” door de president, terwijl president en leger vanaf het begin zo voorzichtig en systematisch mogelijk tewerk gingen om de bevolking te sparen. Daarom is meer dan 1/3de van alle slachtoffers bij de soldaten gevallen, een onevenredig hoog aantal!. Ook de bevrijding van Homs is trouwens weer het resultaat van onderhandelingen! Over de opruiming van de chemische wapens die een grote “strategische verzwakking” van Syrië zou zijn, (tussen de regels: “gelukkig”), terwijl het in deze oorlog nooit chemische wapens heeft gebruikt en het ook niet nodig had. Omdat destijds (en nu nog) Israël massavernietigingswapens bleef produceren, heeft Syrië zich toen laten verleiden om ook maar chemische wapens te maken. Nu is Syrië blij dat ze deze oude, gevaarlijke en voor hen onbruikbare rommel kunnen laten opruimen. Hiermee kan het westen zijn gezichtsverlies dan wat beperken. En nooit één afkeurend woord over de gruwelijke massaslachtingen en verwoestingen door terroristengroepen, integendeel, fier worden de criminelen getoond met hun bivakmuts, zware wapens en vlag als eerbetoon en aanmoediging. Tenslotte speelt een Vlaamse ‘specialist’ het klaar om op nauwelijks 1,5 blz. tien keer het woord “regime” te gebruiken voor het soevereine Syrië met zijn wettige regering en de huidige presidentsverkiezingen, die een mijlpaal zijn in de geschiedenis van de democratie, zoals alle drie overgebleven presidentskandidaten ook uitdrukkelijk stellen. En dan die ondertoon van: de bevrijding van Homs zal (gelukkig?) toch niet veel betekenen. In werkelijkheid is hiermee een zware slag toegebracht aan de Franse officieren, de Saoedi’s en de Amerikanen die terug naar Turkije moeten verhuizen en de terroristen die naar het noorden moeten vluchten. Bovendien is het centrale bolwerk van de rebellen in Syrië voor goed verleden tijd. Dat is ,ede de echte reden waarom Lakhdar Brahimi nu zijn ontslag geeft. Deze “bemiddelaar” namens Ban Ki-moon (de VN) en Nabil al-Araby (de Arabische Liga) moest er voor zorgen dat een “vredesconferentie” te Geneve een zogenaamde “overgangsregering” zou opzetten. Hoe mooi lijken de idealen van de VN en de Arabische Liga, om eigenlijk de soevereiniteit van Syrië te breken, chaos te brengen en dan de macht te grijpen. Met de bevrijding van Homs en de presidentsverkiezingen is dit minder dan ooit mogelijk. En wij zouden allemaal moeten mee treuren om het ontslag van deze marionet omdat ze Syrië nog maar voor de helft hebben kunnen verwoesten. De Franse oud-ambassadeur in Syrië, Michel Rambaud, schrijft in een striemende aanklacht tegen deze kopstukken van de zogenaamde “internationale gemeenschap” dat ze later kunnen uitroepen: “Wij wisten het niet”. Maar, zo vervolgt hij, de gruwelen die ze nu bewerken, kennen ze heel goed en hebben ze ook bewust gewild. “Systematisch hebben ze hun medeburgers bedolven onder dikke wolken van valse verklaringen, leugens, onwaarden en bedrog”. Ongeveer hetzelfde geldt voor onze Vlaamse (en westerse) journalistiek over Syrië, (met onze hartelijke dank aan de zeldzame uitzonderingen die niet de aandacht krijgen die ze verdienen).
Nachtmerries voor “de vrienden van Syrië”
Ze hebben Syrië flink verwoest, maar niet verslagen, zoals mediawerkgroepsyrie zeer
juist en degelijk heeft samengevat. En de Amerikaanse gezaghebbende onderzoeker Seymour Hersh blijft zijn onthullingen wereldwijd verkondigen. Amerika heeft met zijn CIA een soort “rattenlijn” opgericht waarbij de massa Libische wapens werden toevertrouwd aan Saoedi-Arabië-Turkije-Qatar om ze aan Al Qaida in Syrië te bezorgen. Ondertussen blijft Turkije onbeperkte steun verlenen aan Al-Nousra, ook met de zegen van de VS en de NAVO. En dat Erdogan de eigenlijke uitvoerder was van de vreselijke gifgasaanval in Ghouta (en elders!) is al wereldwijd bekend. Tenslotte is nu ook de eigenlijke reden bekend waarom Obama niet tot een militaire inval in Syrië is overgegaan. Generaal Martin Dempsy heeft de evaluaties van de verschillende afdelingen van de legerleiding overgebracht. Daaruit is gebleken dat de VS en de NAVO zich met een militaire inval in een avontuur storten waarvan de uitslag alles behalve zeker is omwille van de vastberadenheid van de Syrische president, gesteund door zijn volk, Iran en Rusland. De grootste nachtmerrie voor de zogenaamde “vrienden” zal nu wel de waarschijnlijke herverkiezing van deze president zijn. Vooral het Franse en het Turkse staatshoofd hebben drie jaar lang niets onverlet gelaten om hun Syrische collega te bedelven onder een laag modder, die ze nu zelf over zich heen krijgen. Parijs heeft de Syrische Ambassade verboden om de Syriërs in Frankrijk te laten meestemmen voor de democratische verkiezingen. Van een dictatoriaal regime gesproken! Edoch, het Franse volk zal spoedig François Hollande langs de riolen van de geschiedenis doorspoelen. En Turkije is eindelijk veroordeeld door het Europese Hof voor de rechten van de mens tot het betalen van 90 miljoen euro aan Cyprus om zijn verwoestende inval veertig jaar geleden. De neo-ottomaan Recep Tayyeb Erdogan is inmiddels omwille van de standvastigheid van Syrië de hysterie nabij, maar zal toch ooit vervolgd moeten worden als top-oorlogsmisdadiger voor zijn vreselijke verwoestingen en moorden in Syrië.
Allen naar de zetel van de UNO Veiligheidsraad!
Drie kanarievogeltjes die al jaren vrolijk zongen in hun kooitje in de binnentuin, hebben op de meest dramatische ogenblikken, evenals wij zelf, een meer veilige schuilplaats moeten zoeken. Twee hebben het oorlogsgeweld niet overleefd tot immense droefheid van de kinderen, die een tijd ontroostbaar waren. Ondertussen is het grootste gevaar geweken en hebben de kinderen de overblijvende kanarievogel met zijn kooitje boven mijn deur gehangen. ’s Morgens begint hij al vroeg aan zijn morgengebed en zingt gedurende heel de voormiddag zijn lofzang uit met psalmen en aanroepingen. Zijn twee stokjes zijn als de twee kanten van het koorgestoelte zodat hij zelf zonder ophouden van de ene naar de andere kant vliegt om het liturgisch gebruik van het alternerend bidden te vervullen. In de namiddag houdt hij het bij korte gezangen en enkele slotgebeden. En in de late namiddag is hij al vroeg zo goed als uitgeblust en bereidt zich voor om te genieten van een welverdiende nachtrust. Hij slaapt dan op één pootje, het andere pootje in zijn zij en een vleugel over zijn kopje. Bij iedere harde knal schiet hij echter wakker. Zo is helaas het gevaar voor deze ene overlevende nog niet helemaal geweken. Harde knallen, ontploffingen of schoten kunnen vroeg of laat nog leiden tot een fatale hartinfarct.
Het vermoorden van zowat 160.000 mensen en het verwoesten van een land door terreurbendes is voor de ‘internationale gemeenschap” geen voldoende reden om een algemeen verbod uit te vaardigen tegen de toestroom en de activiteiten van de terreurbendes. In Aleppo zijn ze er inmiddels in geslaagd 3 miljoen mensen zonder drinkwater te zetten als collectieve straf voor de bevolking, die de “islamitische revolutie” niet wil steunen en als één man achter leger en regering blijft staan. Dat is voor de UNO Veiligheidsraad zelfs geen veroordeling waard.
Maar beste dierenvrienden, het leven en het welzijn van onze kanarie kan wel een doorslaggevende reden worden. Kijk maar eens hoe Gaia zich nu wereldwijd inzet voor onze oermoeder aarde en bijzonder voor het dierenrijk. Daarom vragen wij dat Gaia zijn machtige invloed met oerkracht zou aanwenden om een spoedvergadering van de UNO Veiligheidsraad af te dwingen en met een wetsvoorstel te bekomen dat rebellengroepen voortaan de toegang tot Syrië wettelijk ontzegd wordt en de sluiting van de grenzen met Syrië daarvoor verzekerd wordt om het leven van onze kanarie te beschermen. Alle Titanen en Titanieden, Cyclopen en Zeegodinnen, Reuzen met de honderd armen en dierenvrienden uit de hele oude Griekse en de huidige heidense mythologie, laten we onder de machtige vleugels van aller Oermoeder Gaia optrekken naar de zetel van de UNO Veiligheidsraad! Denk aan onze arme kanarie in levensgevaar. Hij zal uit dankbaarheid een concert geven, weliswaar bij leven en welzijn! En wij zullen enthousiast lid worden van Gaia om op gelijkaardige wijze andere landen in oorlog te bevrijden van alle geweld tot heil van het hele dierenrijk. Ingerukt!
“Consuming the Word”
Onze Europese beschaving is zo veramerikaniseerd dat we onderhand evenveel Amerikaans als Nederlands spreken. De jeugd wordt op die wijze ook opgevoed. Nog voor ze goed kunnen praten, lezen of schrijven, hebben ze al een “laptop” om te “computeren” en spelen ze dag en nacht met een “mobile” (zeg: “moobaail”!), een “iphod” (aaipot!), “iphone” (aaifoon!), hun “facebook” (feejsboek!) of een “what ’s up” (wotsjep!) met nog een heel woordenboek van de laatste nieuwigheden, waar onze ouders in hun lang leven nooit één woord van gehoord hebben. In plaats van aan tafel te gaan, eten ze onafgebroken chips en ze worden ook steeds meer als een zak chips. Welnu, het is deze jeugd die ons plots de oneindige mogelijkheden van nieuwe horizonten leert. Hadden wij vroeger een stapel boeken nodig om een goede les te geven, zij toveren al wat je wilt met één klik tevoorschijn: de oorspronkelijke Bijbeltekst met alle mogelijke vertalingen en zo nodig de uitspraak er bij, een uitleg vanuit encyclopedieën, noem maar op…Wanneer ik van de ene oude computer naar de andere sukkel om iets klaar te krijgen en mijn “Microsoft” (maaikrosoft!) “Windows” reageert niet meer, dan is het een halve eeuw jongere medebroeder die het ding meestal weer aan de praat krijgt, met een weinig vingervlugheid.
Neen, de titel komt nu toch niet uit de wereld van de computer maar uit de Bijbel. We kregen het nieuwe boek bezorgd van professor SCOTT HAHN met de titel “Het Woord verorberen. Het Nieuwe Testament en de Eucharistie in de Primitieve Kerk”. Omdat de veramerikanisering al in onze tijd, lang geleden begonnen is, kan ook ik gelukkig het boek in de oorspronkelijke taal lezen en zelfs verstaan. Hartstikke mooi, om het eens in het Nederlands te zeggen. De Bijbel spreekt over het “eten van het Woord” (Ezechiël, Apocalyps) en Jezus zegt: “neemt en eet”. Hij heeft niet gezegd: “leest”. Het “Nieuwe Testament” had voor de eerste christenen niets te maken met een tekst en nog minder met een boek. Het “Nieuwe Testament” was het sacrament van de Eucharistie al een eeuw voordat het een boek werd. Welke apostel zou ooit een evangelie gelezen hebben? En het was de Kerk “pijler en grondslag van de waarheid” (1 Tim 3, 15), die in de Eucharistie het Oude en Nieuwe Testament tot leven bracht. “Voor het Oude Israël was de Tempel zo iets als de centrale bank, de heiligste ruimte, de plaats van het goddelijk bestuur en van de liturgische eredienst…It was Wall Street, the White House, Oxford, and the Vatican, all rolled into one” (blz. 125). Welnu, heel deze “Blijde Boodschap” is vervuld en aanwezig in de levende Persoon van Jezus Christus, het “Paaslam”, Hogepriester én Tempel, lang voordat het een geschreven “Evangelie” werd. In zijn vele brieven verwijst Paulus nauwelijks naar de woorden van Jezus maar als hij over de Eucharistie spreekt citeert hij Jezus letterlijk en uitvoerig.
18-05-2014 om 06:19
geschreven door Gust Adriaensen
|
