Deze horrorfilm, geïnspireerd door het verhaal van Roodkapje, opent met een schijnbaar idyllische scène waarin enkele kinderen aan het spelen zijn. Het spel eindigt enkel tragisch, want een van de meisjes blijkt verdwenen te zijn. Niet veel later wordt schoolleraar Dror (Rotem Keinan) opgepakt door een viertal politieagenten onder leiding van stoere flik Micki (Lior Ashkenazi) en naar een verlaten plek gebracht. Daar laat Micki de man – ondanks het protest van een vierde agent – in elkaar slaan door zijn kompanen, in de hoop hem zo tot een bekentenis te verplichten. Het plan faalt en tot overmaat van ramp wordt alles in het geniep gefilmd door een toevallige voorbijganger.

Wanneer het lijkje van het meisje onthoofd en met het slipje op de knieën en vastgebonden aan een stoel wordt teruggevonden in het bos, verschijnt ook de vader, Gidi (Tzahi Grad), ten tonele. Hij wordt weggevoerd, maar niet voor hij met zijn eigen ogen kan zien wat er met zijn dochter is gebeurd. Ondertussen wordt het filmpje waarop te zien is hoe Dror is afgetuigd op YouTube gegooid, waarna Micki tijdelijk op rust wordt gesteld. Ook de onderwijzer wordt geschorst nadat een aantal ouders hun beklag komen maken en enkele leerlingen tijdens hun examen tekeningen doorgeven waarin behoorlijk grafisch wordt uitgebeeld dat hun leraar een seriemoordenaar zou zijn. Het vermoorde meisje was immers niet het enige kind dat onthoofd is teruggevonden.

Micki beslist dat er maar een manier is om zowel hemzelf als het politiekantoor te ontlasten van schuld: Dror alsnog laten bekennen. Hij begint de man te volgen, maar beseft niet dat ook Gidi op hetzelfde idee is gekomen. De verongelijkte vader is zelfs nog verder gegaan en heeft een afgelegen huis gehuurd en de kelder ingericht als martelkamer. Micki slaagt erin om Dror te ontvoeren, hem naar het bos mee te nemen en een kuil voor zichzelf te graven. Net voordat het bijhorende spelletje Russische roulette verkeerd kan eindigen, wordt hij bewusteloos geslagen door Gidi. Even denkt Dror dat hij is gered, tot ook hij op zijn beurt met een schop neer wordt gemept. Wanneer Micki later ontwaakt in Gidi’s voorlopige onderkomen, vraagt die laatste zijn hulp bij de ‘ondervraging’ van de leraar. Hij gaat akkoord en al snel loopt de situatie volledig uit de hand…

Big Bad Wolves is de tweede speelfilm van het schrijvers- en regisseursduo Aharon Keshales en Navot Papushado, die in 2012 al verantwoordelijk waren voor het veelvuldig gelauwerde Rabies, de allereerste Israëlitische horrorfilm (met komische toetsen). Dankzij een volledige sterrencast en extreem lovende kritieken waren de twee filmmakers al in 2013 in staat om hun nieuwe prent in te blikken: het ijzersterke Big Bad Wolves, dat door zowel Quentin Tarantino als de vereniging voor Israëlitische recensenten werd uitgeroepen tot de beste film van het jaar. TDM Entertainment brengt deze beklemmende thriller nu voor het eerst uit in de Benelux. Na een zeer succesvolle eerste maand op iTunes, is Big Bad Wolves vanaf 16 september ook beschikbaar op dvd en Blu-ray en dat mag je natuurlijk zeker niet missen!

Zoals de naam van de titel al doet vermoeden, is Big Bad Wolves geïnspireerd door het verhaal van Roodkapje, maar dan wel overgoten met een sausje waarin ingrediënten van Quantin Tarantino, de broertjes Coen en zelfs de Dardennes (de nationale filmtrots van België) in verwerkt zitten. Die vergelijkingen zijn overigens niet bij de haren gegrepen: Keshales en Papushado zijn allebei grote fans van vernoemde filmmakers, terwijl hun volgend project, Once Upon a Time in Palestine, een vette knipoog naar de spaghettiwesterns van Sergio Leone zou moeten worden. Dat ze ook werden gevraagd voor ABCs of Death 2, onderstreept alvast de internationale uitstraling die de twee Israëliërs dankzij hun eerste twee titels hebben gekregen, maar laten we eerst een aantal toprecensenten aan het woord komen!

Wat de makers zeggen…

‘Ik kreeg bijna een hartaanval,’ vertelt Papushado over het moment waarop Tarantino zijn film publiekelijk uitriep tot de beste van 2013. ‘Wat doe je na zoiets? Aharon zegt altijd dat het net is alsof je Elvis ontmoet en Elvis tegen je zegt: “Hé, man, je kunt zingen!” Het heeft de hele industrie hier in Israël echt op haar kop gezet. Quentin Tarantino die een onafhankelijke genrefilm uit Israël in de schijnwerpers plaatst, is niet enkel wonderbaarlijk geweest voor ons, maar voor de hele Israëlitische industrie. Opeens is het oké: “Goed! De wereld is er klaar voor, de wereld wilt het, de wereld wil meer verhalen horen die niet enkel over het conflict gaan.” Vanzelfsprekend komt het conflict erin voor, maar we kunnen meer cinematische films maken.’

Papushado refereert natuurlijk naar de spanningen tussen zijn land en Palestina en wijst er herhaaldelijk op dat het niet zijn bedoeling is om een kant te kiezen of om te zeggen dat alles in Israël slecht is, maar wel om mensen meer te laten nadenken over hun denkbeelden en beslissingen. Hij wil breken met het traditionalisme dat volgens hem aangemoedigd wordt in de universiteiten en dat geldt ook op filmisch gebied. ‘We zijn [aan de universiteit] getuige geweest van een soort proces: dat alle mensen, wanneer ze aan de universiteit beginnen, de volgende Spielberg of Tarantino of zo willen zijn, en tegen de tijd dat ze afgestudeerd zijn, willen ze de volgende broertjes Dardenne of de volgende Fellini worden. We hebben er veel over gepraat en we zeiden: “Hoe komt het dat zulke jonge filmmakers in Israël zulke oude films aan het maken zijn? Zulke ‘respectabele’ – ik ben aan het citeren, met de handen – films? Ik denk dat we belangrijke films aan het verwarren waren met films die zichzelf belangrijk vinden.’

Big Bad Wolves is volgens Papushado overigens ook maatschappelijk relevant: ‘In Big Bad Wolves beschrijven we een hele macho, zelfs onnozele, door mannen gedomineerde maatschappij. Al deze mannen zijn ex-militairen: ze zitten ofwel bij de politie, ofwel hebben ze militaire ervaring omdat ze in het leger zaten. Zelfs de vriendelijke grootvader die langskomt – hij kent nog de oude gewoonten, toen [het leger] nog lasapparaten gebruikte op mensen. Als je dat even in perspectief brengt, zijn ze zoals kleine kinderen: “Laten we politie en dieven spelen!” “Ja, natuurlijk! Als je hulp nodig hebt, kan ik hem ondervragen!” Het is een kelder waar je eender wat je maar wilt kunt doen. Dat is Israël: het is een heel patriarchale maatschappij.’ Papushado gaat verder: ‘Het was al vanaf het begin een heel bewuste beslissing om geen vrouwen in beeld te brengen. De enige vrouw die verschijnt – een heel sterke, aantrekkelijke vrouw, die haar schoonheid en professionalisme gebruikt om dingen te verkopen – is [Gidi’s] makelaar. Buiten haar komen er geen vrouwen in beeld. Buiten beeld is er Gidi’s moeder, Yurans vrouw en de echtgenote van Micki, het personage dat door Lior wordt neergezet. Onze moeders, die we liefhebben en aanbidden, symboliseren de gevoeligere en verzorgende kant. Voor ons zijn ze ook de stem van de reden. Mannen zullen altijd kinderen zijn, bijna kinderlijk in de manier waarop ze denken. Door het recht in eigen handen te nemen, worden ze eigenaars van het universum. De kelder is hun eigen universum.’

Toch benadrukt de scenarist en regisseur dat hij zijn eigen land niet wil afvallen: ‘We zeggen niet, zoals in andere politieke films, dat Israël een slechte plek is om in te leven en dat we de wereld iets slechts aan het aandoen zijn,’ bevestigt hij. ‘Nee. We kaarten problemen aan. We tonen een aantal zaken waar volgens ons over zou moeten gepraat worden: eigengericht handelen, de wet in eigen handen nemen. Als je gemotiveerd wordt door het redden van iemand waar je van houdt, moet je dat bij elke stap in vraag stellen.’ Papushado vertelt nog veel meer, maar vat zijn betoog kernachtig samen met: ‘Big Bad Wolves en Rabies zijn metaforen voor hoe we de connectie hebben verloren met mensen die we in vertrouwen nemen.’

Gelet op de vele referenties, een spannend verhaal: ‘Niet alleen is dit de beste film van Busan, dit is de beste film van het jaar!’ Quentin Tarantino; ‘De beste film van 2013!’ Israeli Critics Association. 2 Saturn Awards (beste internationale film & muziek); 5 Israeli Film Academy Awards (beste cinematografie, art direction, geluid, muziek & make-up); 2 Fantasia Film Festival Awards (beste film & script); 1 Fantasporto Award (beste regisseur & acteur); 2 prijzen in Sitges (beste regisseur & speciale vermelding voor componist Haim Frank Ilfman), 1 Toronto After Dark Film Festival Award (beste ensemble) … en nog 10 nominaties, waaronder de Gouden Camera op het Filmfestival van Cannes 2014.