17-10-2008 om 00:00 geschreven door walter rombauts

De omloop van Suzuka in Japan, in de tuin van Honda, lag in de zon te bakken. De trainingen voor de GP van Japan F1 waren over. De journalisten haastten zich als bezige bijen hun teksten te schrijven en ze dan als…het kon naar de betrokken krant te zenden. Via de computer, de laptop, die omstreeks 1980 in zwang kwam en sjiek stond. Iemand zonder een bengelende informatiekist (of toverdoos ? wat van de twee klinkt het leukst ?) aan zijn hand was een jockey zonder paard. Maar het ging nog niet altijd vlot om met die dingen tekst over de wereld te verzenden, hoewel ze daarvoor werden gemaakt. Met Japan op kop van het legertje producenten. Maar Walter was gerust. Hij had één van de betere merken van zijn krant gekregen. Het was Japans, high-tech en dus kon er niets misgaan.

Op het ogenblik dat het platte toestel het rochelende geluid liet horen dat de verbinding met de modem van een ver afgelegen computer te pakken had, brak het onmiddellijk af en gaf een fluittoon. Die gaf aan dat de verbinding via de normale telefoonlijn was mislukt. Niet snel opgevend begon Walter aan meerdere pogingen. Ze bleven mislukken. Ten einde raad begaf hij zich naar het informatiecentrum van het circuit, twintig minuten lopen onder de brandende zon, tussen de gigantische vrachtwagens van de teams door, langs de miljoenen kostende mobilhomes van de coureurs, naar een lokaal dat tegen die luxe schril afstak. Toch kon je het beschouwen als het zenuwcenter van de hele organisatie. Binnen stond Mister Kawaguchi, een forse Japanner, lachend zoals alle Japanners doen. Als ze je ontvangen, als je een stommiteit zegt, en ook als ze je echt uitlachen. De nuance is in geen van de drie situaties goed te onderscheiden.

Walter legde zijn probleem uit. “Wacht even”, zei Mister Kawaguchi, duidelijk de plaatselijke allesfikser. Walter wachtte. Na twintig minuten kwam een tengere Japanner, gekleed in een bruinrode overall. Kawaguchi stelde hem voor als “mister nobody”. Via de grote baas werd het gebrekkige Engels in het Japans vertaald. Ook mister nobody begon te grijnzen, daarmee te kennen gevend dat het voor hem een gemakkelijke klus was de vier draden van het snoer, dat de computer met de telefoonplug in de muur verbond, in de juiste volgorde te leggen. Hij vergezelde Walter naar de perstribune waar het communicatiedrama zich afspeelde. Hij was niet de enige onfortuinlijke. Te merken aan een Italiaanse collega die zijn laptop plots doorheen de persruimte tegen de muur smakte. Het onding leek even op een satelliet die aan de sterrenhemel werd geplakt. Dan kwam de klap. High-Tech tegen de grond, als een versplinterde granaat. Mister Nobody keek er nauwelijks van op, hij was meer gewoon op het gebied van communicatie…Een rood aangelopen Italiaan had hij nochtans niet eerder gezien. Tja, temperament, weet u. Dat doet wonderen.

Geduldig stripte mister nobody het snoer en legde de vier draden daar binnenin in een andere volgorde en sloot opnieuw het contactpuntje. Alle verdere pogingen om teksten naar België te zenden mislukten. Walter werd nerveus, mister nobody niet. Hij werkte geduldig door. Draadje open, draadje weer dicht. Nieuwe poging, weer niets. De tijdszone maakt dat Japan acht uur voorligt op ons. Als het in België 20 uur is, leven de Japanners al in de volgende dag, om juist te zijn om vier uur ’s ochtends. Walter liet de Japanner verder doen en sloop terug naar Mister Kawaguchi. De tijd verstreek verder. Dra was mister nobody meer dan zeven uur aan de slag. De “deadline” kwam dichterbij. “Just a moment”, drong Kawaguchi aan op nog wat geduld. Een ogenblik van weerom twintig minuten en dan…verscheen “mister nobody” in het deurgat. Ontgoocheld over zoveel gebrek aan vertrouwen keek hij naar Walter. Deze wist er even geen raad mee. Samen gingen ze terug naar de plaats van onheil. “’t Is toch Japans”, zei Walter tegen zijn compagnon. Mister nobody verstond het niet en knikte lachend. Converseren was onmogelijk. De Japanner hervatte geduldig zijn taak. Onverdroten wisselde hij de positie van de vier draadjes in het snoer. Na precies acht uur onverdroten werken maakte de laptop verbinding met het land van regen en belastingen. Nadat het mirakel was geschied keken de twee mannen elkaar aan, vlogen elkaar om de hals en voerden enkele stuntelige danspasjes uit. Walter wilde “mister nobody” belonen, hem in de adelstand verheffen door hem een fooi te geven, een geschenk. De man uit het land van de Rijzende Zon weigerde. In essentie was het zijn fierheid die boven kwam. Hij had alleen maar zijn werk gedaan. Afgemeten precies dat wat hem was gevraagd. Maar hij was wel fier op zijn prestatie. Gewonnen van het ongeloof van een barbaar die niet meer geloofde dat hij, simpele geest, de vier draden in de dunne draad wereldomspannend zou maken. Met gebarentaal, een Japanner die enkele woorden Engels sprak – we leefden eind van de jaren ’70 van de vorige eeuw – en ze in Oosterse taal omzette, maakte duidelijk dat Walter hem op een pint mocht trakteren als ze elkaar eens in Tokio zouden tegenkomen. Die stad telde toen 13 miljoen inwoners. Hoewel Walter die mierennest vaak frequenteerde kwam hij “mister nobody” nooit tegen. Zoals verwacht. Maar hij herinnerde zich zijn leven lang de boodschap in de eerlijke ogen van de Japanner: “Geef nooit op, verlies nooit het geloof in beterschap”. (Tekst:Wout Christiaenssen/Foto: Ayrton Senna van Honda)

16-10-2008 om 18:22 geschreven door walter rombauts