"In de autosport moet je altijd rekening houden met factoren buiten jezelf om. Teamleiders, sponsors, mecaniciens tot zelfs de ruitenvegers hebben details in de pap te brokken. Nooit beslis je zelf àlles. In 2000 heb ik dat frustrerende gevoel veranderd. Ik heb mijn autocarrière opgeofferd en ben met vrouw en kind naar Frankrijk getrokken om er een wijngaard te kopen. Sindsdien beheers ik alles zelf. De ergernissen van de autoraces zijn voorbij. Geen zilveren meer, maar Gouden Medailles zijn nu mijn deel.". Aan het woord is Dirk Vermeersch (52), vermaard Belgisch autocoureur die van zichzelf zegt dat hij twaalf stielen en dertien ongelukken heeft beoefend. Naar ons gevoel wat overdreven, want "den Dirk, zijn vrouw Hélène, zijn dochter Ann en schoonzoon Sebastien hebben er aardig wat van "gebrouwen" daar in de Drôme-Provençale (Zuidelijke Rhône-vallei), in de schaduw van de Ventoux.
Op de 10 hectare van het domein LePlan wordt ieder jaar een rijke oogst binnengehaald (genoeg voor 30.000 flessen) aan Syrah, Carignan en Grenache-druiven die aan de ranken in de overvloedige zon rijpen. Ze staan trots in de grillen van de even zalvende als barre natuur rond het gebouw, een mas met vier gastenkamers volgens de bed&breakfest-formule. Héél verzorgd, knus en prijselijk naar Franse normen. Grenzend aan de binnenplaats staan de wijnkolommen waar na de vendange de wijn wordt behandeld volgens een recept van het huis en die als GT-S (Grand Terroir-S) gouden medailles oogst op beroemde Franse "concours". De wijnboeren van de streek kijken met argusogen naar die Belg. GT...was dat niet die gast die vroeger twee keer de "24 Uren van Zolder" won en ook twee keer tweede werd in de "24 Uren van Francorchamps" naast de grootste kanjers van die tijd. Eddy Joosen, Jean-Claude Andruet, Pierre Dieudonné. Om maar enkelen te noemen.
Gouden medaille op de concours van Nîmes, gouden medaille hier en daar. Dirk Vermeersch kijkt er tevreden naar. Hij heeft het ook verdiend. Want wat betreft die twaalf stielen, d'r is eigenlijk niets minder waar. De in Brugge geboren wereldburger heeft een leven gekend dat kan worden ingedeeld in drie fasen. De leertijd, van claxonbediener in de pits in Francorchamps over garages uitborstelen en pompist spelen, via een verbeten loopbaan in zowel de autosport als de autoindustrie tot al gekroonde wijnheer in Frankrijk. In de "salons" van de Concours Mondial Brussels en deze van "Les Vin d'Avignon" oogstte hij al in 2003 - geen drie jaar na het opstarten - twee Gouden Medailles met die ondertussen vermaarde GT-S wijn. Deze hoogste onderscheidingen, toegekend door kenners, zwaargewichten van de wijnbouw, gaan naast talrijke erkenningen van bronzen en zilver medailles gepaard met vermeldingen in de belangrijkste wijnpers.
Het succes duurt voort. In 2005 behaalt de familie Vermeersch de Gold Medaille Ampuis en figureert in de toptien van "The Best Syrah in the World". Datzelfde jaar scoort de clan nog vier gouden medailles. In Avignon met de GT-S en de GT-G, in Parijs weerom met de GT-S en in de Brussels World Wine Competition met - hoe kan het anders - de GT-S. Maar ook in Londen en Tokio raakt de wijn bekend. Ook dit jaar, dat straks de geschiedenisbboeken in gaat, oogstte Dirk's team een Gouden Medaille. Strijdlust, openheid en ijzeren zelfdiscipline hebben hiertoe geleid. Natuurlijk blaast de wijnheer wel eens stoom af. Met Eric Geboers op de motor, met Freddy Loix en andere grootheden uit die autosport die van Dirk en dame Hélène zoveel nam en zoveel gaf. Tulette, waar het domein Le Plan is gevestigd, wordt als het ware een bedevaartsoord voor allen die ooit door het virus van de auto en zijn mooie sport zijn aangetast. Ze zijn allemaal ongeneeslijk ziek, maar daar in Tulette, daar komen ze tot rust. In gezelschap van degene die wel eens de "Poulidor-van-de-Belgische-autosport" wordt genoemd, maar over alle hindernissen heen is gestapt. Naar het hoogste schavotje van het leven. Die van wijsheid, kracht en schoonheid. Wie niet in Tulette is geweest, zoals wijnkenners op piedestalles, niet uit hun ivoren toren geraken, die missen de essentie. Dirk veranderde Tulette, in de streek van de "apellation" Vin de Pays Drôme, van aanzien.
Nieuwe Citroën C5 wellicht voor buitenaardse wezens
"De passagiers van de nieuwe Citroën C5 worden in alle sereniteit in een standingvol universum vervoerd." Einde citaat uit een persbericht dat de Franse constructeur de wereld instuurt ter gelegenheid van de voorstelling aan "la presse internationale gratuite" van de nieuwe auto. Deze wordt in wereldpremière aan het publiek voorgesteld op het nakende Autosalon van Brussel (15-27 januari 2008). Het opmerkelijkste is dat hij met twee verschillende ophangingen wordt aangeboden. Enerzijds met de vermaarde Hydroactive 3 Plus-ophanging en anderzijds een "Metalen" ophanging. Zo vermeldt datzelfde slecht geschreven, wellicht slecht uit het Frans vertaalde, persbericht. De constructeur bedoelt daar natuurlijk mee dat het om een klassieke afvering gaat waarmee eventueel meer grondcontact door de bestuurder wordt gevoeld, zodat preciezer en sportiever kan worden gereden. Of dit vandaag op de openbare weg nog een "must" is valt zwaar te betwijfelen. Om stil te staan in de file of zich in het beste geval binnen de wettelijke - terecht - toegestane snelheden te verplaatsen is het zeer de vraag op ophangingen in het algemeen nog stug en sportief moeten zijn. We laten het oordeel aan de constructeur zelf over. Betweter wil ik niet zijn. Als je steeds meer weet over steeds minder mag je diè rol niet spelen.
Wat mij biezonder ongerust maakt is dat die nieuwe C5 blijkbaar voor buitenaardse wezens moet zijn ontworpen. Nu zijn die hier al wel geweest volgens Erik Von Däniken, maar als ik goed rondkijk zie ik toch wel eerder wezens op aarde rondlopen die eerder uit de onderwereld komen dan wel "standingvolle universums" doorkruisen. 't Is maar hoe je het beziet. Volgepropt met elektronische snufjes gaat die nieuwe C5 veel kopers afschrikken. Want autoconstructeurs hebben niet door dat hun echte waardevolle ontwikkelingen niet zitten in ingewikkeld comfort maar wel in daadwerkelijke stappen naar een heuse nieuwe mobiliteit. Ja: uitstoot nul, dus waterstof (voor discussie vatbaar), biobrandstoffen (voor discussie vatbaar), brandstofcellen (idem) en gedegen batterijtechnologieën (wellicht het meest voor de hand liggend).
Duizend elektronische snufjes waar de meeste automobilisten niet meer aan uit kunnen, zelfs gerenomeerde autocoureurs niet meer, dat maakt mensen twijfelachtig om zoiets nog te kopen. Mensen zijn nog erg aards, weet je. Hemelse dingen - zo heeft de geschiedenis mij geleerd - hebben hun gouden kans gemist. We houden het aards, dus vooral onvolmaakt dan. Zoals het persbericht dat duidelijk zegt "dat de nieuwe C5 een geslaagd huwelijk is tussen dynamisme en gebruiksgemak". Spreek dàt maar eens tegen ! Of nog "de strakke en aerodynamische lijnen onderstrepen resoluut deze van een berline met drie volumes." Vierdeurs dus. Of een break als je persé veel luchtkastelen meezeult. Geen nood, "de bestuurdersruimte heeft verwijzingen naar de luchtvaart." Wezens uit het "universum" zullen zich dus op hun gemak voelen.
Gilles Michel, Algemeen Directeur van het Merk, zal op 15 januari 2008 om 11.30 uur in Paleis 6, stand 6, wellicht in de drie landstalen of vervangen door alleen Engels, aan de Belgische, ook al zogoed als "gratuite" schrijvende Belgische pers en wat verloren gelopen of gevluchte buitenlandse pennenridders, de auto voorstellen. In feite is het een kleinere uitgave van de C6. Dat is meteen een opluchting. Dié auto is door de Duitsers als fenomenaal bestempeld. Eer de Duitsers dàt over een Franse auto denken en schrijven, dan moet er iets zijn. Dat is ook zo. De Franse autoconstructeurs, dus ook Renault, zijn gaan inzien dat de Duitse én Japanse kwaliteit in de autobouw normstellend is. 't Moet iets te maken hebben met aards verstand, besloten in slechts 1,3 kg brein in een menselijk omhulsel, maar in auto's tot uiting komend als agressief groot, groter, grootst. Een moeilijk gegeven. te diepgaand om in de context van een ruimtewagen fatsoenlijk te worden verweven.
Laatste punt van attentie moet zijn een motorversie te kopen die in overeenstemming is met het wagengewicht. Het aanbod is ruim én goed bij Citroën en Peugeot. Dus kies goed. Wie een kleine motor kiest verbruikt meer door het alsmaar na stoppen te accelereren en een wagengewicht van plusminus 1600 kg weer op gang te brengen. een sterkere motor doer de oefening met minder brandstof. Het is nuttig daaraan te denken. En voor wie geen 25 à 30.000 km per jaar doet, opteert beter niet voor een diselmotor-met-commonrail techniek. Subliem op zich, maar voor korte en koude ritten geeft die dan ook een te hoog verbruik aan. Hoger in ieder geval dan foldertjes aangeven. De cijfers daarin worden pas bereikt bij een ideaal Gebruik van de motor en zijn transmissie. Een commonrail diesel, met nu al inspuitdrukken tussen 1600 en 1800 bar, heeft inderdaad de vrije loop van lange en dan ook aangename verplaatsingen nodig. Tussen landen bijvoorbeeld en niet tussen tankstations zoals nog met vele dwaze auto's het geval is. Citroën behoort daar niet bij. Intelligentie, buitenaards of niet, heeft bij de PSA-groep al vele jaren voet gezet in de autowereld. Alleen autoberichten kunnen ze niet maken.
"De passagiers van de nieuwe Citroën C5 worden in alle sereniteit in een standingvol universum vervoerd." Einde citaat uit een persbericht dat de Franse constructeur de wereld instuurt ter gelegenheid van de voorstelling aan "la presse internationale gratuite" van de nieuwe auto. Deze wordt in wereldpremière aan het publiek voorgesteld op het nakende Autosalon van Brussel (15-27 januari 2008). Het opmerkelijkste is dat hij met twee verschillende ophangingen wordt aangeboden. Enerzijds met de vermaarde Hydroactive 3 Plus-ophanging en anderzijds een "Metalen" ophanging. Zo vermeldt datzelfde slecht geschreven, wellicht slecht uit het Frans vertaalde, persbericht. De constructeur bedoelt daar natuurlijk mee dat het om een klassieke afvering gaat waarmee eventueel meer grondcontact door de bestuurder wordt gevoeld, zodat preciezer en sportiever kan worden gereden. Of dit vandaag op de openbare weg nog een "must" is valt zwaar te betwijfelen. Om stil te staan in de file of zich in het beste geval binnen de wettelijke - terecht - toegestane snelheden te verplaatsen is het zeer de vraag op ophangingen in het algemeen nog stug en sportief moeten zijn. We laten het oordeel aan de constructeur zelf over. Betweter wil ik niet zijn. Als je steeds meer weet over steeds minder mag je diè rol niet spelen.
