Door met genoegen de opkomst te zien van de jonge Belgische piloten als Stoffel Vandoorne, Laurens Vanthoor, Bertrand Baguette en andere Nico Verdonck's, liep ik goed gemutst nog eens door mijn kilometerlange archieven - waarin zich nu en dan een opstopping voordoet wegens omgevallen stapels - en greep lukraak een enveloppe in doos 1989. Toevallig ook het jaartal waarin op 10 april 1989 in Zolder de eerste wedstrijd doorging van het "Duitse Opel Lotus-kampioenschap". Eén van de Belgische actoren daarin was de gedegen Patrick Dewulf, toen 34 lentes jong, Oostendenaar en met zegehonger aan de start. Hieronder geef ik de tekst uit het archief woordelijk weer nadat Patrick derde eindigde en toch niet tevreden was.

"Derde eindigen en toch niet tevreden zijn. Je moet er erg ambitieus voor zijn. Patrick Dewulf, vorige zondag in Zolder aan de slag in zijn eerste wedstrijd van het Duitse Opel Lotus-kampioenschap, is dat zonder meer. Hij vertelt: "Ik had me voorgenomen in Zolder te winnen. Als het dan niet lukt ben ik natuurlijk ontgoocheld. Al dramatiseer ik de zaken natuurlijk niet. Aangezien ik mijn zinnen heb gezet op de Benelux- en Europese titelstrijd en Zolder vorige zondag enkel telde voor het Duits kampioenschap is er niets aan de hand."

"Tijdens de trainingen kwam al aan het licht dat ik aan Marko Werner een zware klant zou hebben", vervolgt Dewulf. "Ik kende hem van in 1987. Toen reden we samen in de Formule Ford. Ondanks dat ik met een gewijzigde Opel Lotus-vleugelafstelling nog bijna 4/10de van een seconde van mijn tijd kon afdoen, moest ik me toch tevreden stellen met de derde plaats op de startgrid. Ikzelf vond het voldoende aangezien ik nu in uitstekende omstandigheden kon racen: een uitstekende sponsor, een uitstekend team, een uitstekende preparatie. "Thomi", de tuner uit Bonn, doet uitstekend zijn werk."

In de wedstrijd startte Dewulf uitstekend, zakte even naar de vierde plaats, maar kon toch weer de derde podiumplaats bemachtigen. "Ik denk dat er iets met de koppeling is misgegaan", meent Dewulf. "De echte start liet nogal op zich wachten. Aangezien ik een ietsje te lang het koppelingspedaal heb moeten indrukken - terwijl de motor tegen 7000 t/m draaide - is me dat wellicht fataal geworden. Doordat de koppeling was geraakt, verloor ik telkens bij het schakelen heel wat vermogen. Het had geen zin verdere risico's te nemen om toch nog een plaatsje op te schuiven. Daarom is de proef al bij al toch geslaagd."

Ondanks was Dewulf nog de beste Belg in Zolder. Cohen werd uiteindelijk zesde - hij had problemen met de remmen en de pedalen - en Plasch werde veertiende. Zoon en vader Bormans werden achttiende en negentiende. Patrick de Radiguès en Fons Taels - in uitstekende doen - haalden het einde niet.

De uitslag van de wedstrijd (Bergischer Löwe - Duits Kampioenschap):

1. M. Werner (SD); 2. O.Schmitt (D); 3.P.dewulf (B); 4. J.Koscielniak (D); 5. M.Arlt (D); 6. S.Cohen (B);...14. A.Plasch (B);...18.M;Bormans (B); 19. B.Bormans (B).

Volgende geplande proef : 23 april, Zandvoort (Benelux Kampioenschap)

Zo stond het er 23 jaar geleden. Woordelijk. Sindsdien is er veel rubber aan het Limburgs asfalt blijven plakken en is de wereld veranderd. Met nieuwe jonge mensen. Spijtig genoeg niet allemaal gepassioneerd door de essentie van autosport. Managementsgewijs ook niet echt. Puristen en heuse professionelen zijn vaak vervangen door betweters met als enige verdienste perfect Engels spreken en politica als Ingrid Lieten opvrijen. Wegens wat Vlaamse centen proberen weg te zuigen naar Circuit Zolder dat zo "lokaal" blijft hangen. Zolang niet breder wordt gedacht zal het historische lint dat volgend jaar 50 jaar bestaat niet de verdiende heropstanding beleven waar het zo naar snakt en recht op heeft. Er komt nog een aspect bij.

Mensen kennen quasi alle F1-coureurs, maar geen rijders uit andere disciplines, die vaak even moeilijk of zijn (WRC bijvoorbeeld) zijn. Dat is de schuld van een blijkbaar moeilijke communicatie tussen CZ en de media. De Limburgse organisatie heeft geen echte public relationsman die letterlijk God en Klein Pierke kent. Aan zo iemand is nood. Omdat hij in staat is niet alleen de - brede, grote bedrijfswereld voor Zolder te boeien, maar ook omdat de jonge autocoureurs van vandaag terug tot figuren moeten worden gekneed. Mensen willen "verhalen" van die gasten lezen. Hun "bloopers", hun fratsen, hun veroveringen. Worden rondgereden in open prestigieuze cabrio's voor de race, aan het publiek worden voorgesteld, erdoor worden opgewreten met haar en huid, als gladiatoren vereerd. Met de duim omhoog of omlaag. Maar in ieder geval "figuren" die doen fantaseren.

Alleen op die manier is het mogelijk dat een Graham Hill voor de start van een GP van Monaco een ovatie kreeg van een opverend publiek. Met hem natuurlijk ook anderen. Een populariteitsmeter, zoiets moet er komen. Meisjes die hysterisch flauwvallen. Niet alleen bij het zien van Koen Wauters, maar ook bij de "vliegende industrieel", Bert Longin - prachtcoureur - en andere cracks die in onze Belgische autosportplooien leven. Dat ze niet bekend zijn ligt gewoonweg aan de pers in het algemeen. Hoofdredacteuren die autosport als een vieze-ver-van-mijn-bed-show zien en er vooral niets, maar dan ook niets van begrijpen. Zelfs niet nu facebook, twitter, linkedings en wat er nog allemaal op ons afkomt de groten der aarde als "persoonlijke vrienden" laat kennen. Kompleet virtueel. Lees:ingebeeld. Nu ga ik op zoek naar een andere doos, want over deze doos 1989 ben ik gestruikeld. Toevallig, zoals een mens kan struikelen, weer opstaan en verder gaan.(Tekst en foto's: Walter Rombauts)