Massa’s triestheid is over de wereld uitgestort. In 2007 werd het vuur aan de lont gestoken door de financiële crisis in Amerika die overwaaide naar ons en onze banken. Fukushima, Egypte, Libië, Syrië, alom verdriet omdat het woord is verloren gegaan. De zogenaamd sociale media staan vol met woorden. Holle woorden die op niets terugslaan. Niets concreet zoals bij de triestheid van Felipe Massa die precies tien jaar geleden bij Sauber reed in gezelschap van Nick Heidfeld. De Sauber-Petronas C21 behoorde tot de middenmoot. In de GP van Duitsland finishte de Braziliaan zevende nadat Peter Sauber liever Heidfeld op de zesde plaats zag finishen. Gevraagd of hij de stalorders niet als een bedreiging voor zijn verder loopbaan zag, antwoordde Massa beslist: “Neen, daar heb ik geen angst voor." Zo bleek ook. De schaduw van Senna en Barrichello maakte zijn intrede (2006) bij Ferrari.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Met de GP van Spanje F1 voor de boeg – vijfde race om het WK op 15 mei a.s. in Barcelona – kijkt Massa triest en heeft daarvoor zo zijn redenen. Fernando Alonso doet met de steenezel Ferrari F2012 kleine mirakels, wint de GP van Maleisië en staat vijfde in de voorlopige stand om het WK. Massa zeventiende, net voor Schumacher die op de achttiende en laatste plaats van “mannen-met-punten” staat. Massa weet dat het zwaard van Damocles boven zijn hoofd hangt. Luca Montezemolo en Dominicali zoeken een opvolger. Ook het spanningsveld dat iedere keer en na zoveel jaren weer ontstaat als de heren Massa en Hamilton elkaar op de baan tegenkomen, speelt in de slechte afloop een rol.

Sergio Perez is al genoemd, maar het lijstje van mogelijke kandidaten groeit. Kijk maar eens hoe naar die schitterende Romain Grosjean wordt gevist. Massa weet het, maar kan de tegenslag van 2008 op Interlagos in Sao Paulo tijdens de GP van Brazilië niet vergeten. Ook niet die schokdemper van Barrichello’s auto die hem op het hoofd trof. Als een granaat, een atoombom. Dat was in Hongarije op de Hongaroring in 2010. Het hele jaar door vocht hij om terug te komen in 2011. En dan stuitte hij op Fernando Alonso die niet bereid was om Sancho Panza te spelen, maar eerder Don Quichotte, en ook niet tegen windmolens wil vechten. Wel tegen iedereen die hem voor een derde titel na deze van 2005 en 2006 in de weg rijdt. "Ik kom niet in de F1 om vrienden te maken", placht Alonso altijd te zeggen. "Wel om te winnen en wereldkampioen te worden !" Massa heeft er last van, heeft er een weemoedige triestheid van. Maar het échte trauma zit in zijn ziel. Nooit zal iemand het kunnen wegnemen.

2008. Massa wint vijf races alvorens hij voor eigen publiek, op zijn geboorteplek Sao Paulo nog wel de chaotische GP van Brazilië rijdt en…wint ! Terwijl hij wordt afgevlagd raakt Brazilië hysterisch. Felipe Massa is wereldkampioen. Heeft Lewis Hamilton verslagen – die nog aan de andere kant van de doorweekte piste rijdt – en dan als bij blikseminslag is Hamilton (Mc Laren-Mercedes) Timo Glock (Toyota) voorbijgereden onder de pijpenstelenregen. Massa verliest met één punt tegen Hamilton voor de wereldtitel. Nooit zal iemand exact weten wat aan de andere kant van de aankomst is gebeurd. Heeft Glock vertraagd, Hamilton de titel gunnend ? Heeft Hamilton Glock in regel geklopt ? Nooit zal iemand de waarheid op die vraag beantwoorden. Dat verklaart Massa’s triestheid. Van pizzakoerier op zijn zeventiende in Sao Paulo tot gentlemen van de Formule 1 op zijn 31ste. Soms is dat laatste ook een wereldtitel waard.(Tekst:Walter Rombauts/Foto:Ferrari)