Alleman was (B-)ezig (M-)et (W-)ijsheid in Francorchamps
Francorchamps - Het enige dat ontbrak dit weekeinde tijdens de "BMW Club Day Spa-Francorchamps 2007" was een Junker en motorentovenaar Luigi Cimarosti. De Junker die tegen 160 km/h, met heel stille motoren, over het nieuwe circuit zou zweven zodat men vanuit de lucht de over het asfaltlint krioelende BMW's van alle slag historische "trajectoire's" kon zien aansnijden. BMW is ontstaan uit een vliegtuigfabriek. Een Junker was één van de beste, zoniet het beste vliegtuig. Niemand heeft eraan gedacht, of misschien kon het niet opstijgen van Spa-Malchamps. Het zal de honderden Nederlandse- en Belgische puristen een zorg zijn geweest, want zij hadden adrenalinestoten genoeg om de twee dagen te vullen. Twee dagen van sterke verhalen, van opsteken van wijsheden en de onvermijdelijke ereronde van, Eddy Joosen, in de JUMA-BMW 3.0 CSL waarmee hij in 1976 reed.
Daarvoor is iedere autosportgek dank verschuldigd aan de Nederlandse industrieel Fritz van Eerd die de Juma als wrak opkocht en hem in spiksplinternieuwe staat in originele versie deed herrijzen. Wat een demonstratie moest worden werd een race. Onder de pletsende regen reed hij op slicks zoals in de Grote Dagen. Iedereen pikte af, de Exelsiorcoureur gleed en reed, op een ideale lijn van een garendraad breed, de Juma-van-een-heel-mensenleven als een echte regenmeester naar zijn eigen overwinning: die op zichzelf. Het merkteken dat mannen van jongens onderscheidt. Mecenas Frits van Eeerd kreeg het benauwd. "Zouden we hem niet binnen roepen ?", vroeg hij zich hardop af. "Je zal er moeten voorspringen eer hij stopt...", fluisterden getrouwen hem in het oor. Pas toen de regen minderde kwam Eddy Joosen binnengereden. Niet zozeer vanwege de natte baan, maar wel omdat de oliedruk moest worden gecontroleerd.
"Het was leuk in de regen" zei de befaamde Europese toerwagencoureur, "de banden waren net goed op temperatuur en op de eerste regenfilm is het dan plezant rijden..." Andere deelnemers staarden hem ongelovig aan. "Is deze man een extra-terrestre ?" Fritz van Eerd, blij dat zijn wagen heel weer binnen was, verzuchtte "Ach ja, hij is een professional, weet je." Daarmee was alles gezegd. De ongetwijfeld keiharde big-boss van de Jumbo-warenhuisketen, ondergaat omringt door zijn auto's een metamorfose. Toen Eddy Joosen zich installeerde in de Juma hielp hij hem met de gordels, bespraken samen belangrijke aandachtspunten en toen Joosen ratelend de pitlane uitbolde naar een decor dat 33 jaar terug met dezelfde auto het zijne was, toen zei Fritz van Eerd. "Dit is een groot moment ! Dat was het ook. Menigeen die het Juma/Joosen verhaal kent, kreeg het kwaad. "It was a magic moment." Onwezenlijk, met alleen de nuance dat deze Juma BMW 3.0 CSL van Joosen Racing / Juma tuning alleen op het 14,100 km lange circuit heeft gereden...De tijd dat Francorchamps ieder jaar wel zijn dode eistte. Chris Bristow, Alan Stacey, vader Larini, Stefan Bellof, om er maar een paar van in herinnering te brengen. Nu is alles veilig.
Iemand die dat allemaal amusant van op afstand zat te bekijken was Marc Duez die een BMW deelde met Benoit Galand, de hoofdredacteur van Turbo én degelijk autocoureur. Marc Duez is vijftig en Francorchamps is letterlijk zijn tuin. Hij zegevierde rondom die magische plaats van l' Eau Rouge in zowat alle disciplines, rally, circuit, toerwagens en sport-prototypes. Zijn verhaal is heroïsch. We brengen het een andere keer. Het is een belofte. Autosport.be lezers hebben het nog te goed. Nu uit het verhaal putten zou ons te ver brengen. We keren terug naar de BMW-reunie waar wijsheid en bezigheid onderling werden uitgewisseld. Nogmaals, in afwezigheid van Luigi, wiens echtgenote ziek was en de legendarische Italiaan besloot na een stormachtig leven eens thuis te blijven. Mogelijk ook om niet door emoties overmand te worden. Want er reden daar nogal wat BMW's rond die uit zijn brein geboren waren...
Zoals de UFO-BMW van Patrick Mortier, een Bruggeling, die de auto kocht en er "just for fun" mee rondsnort als hij vrij is. Want hij is een druk bezet manager en de tijd dat hij er niet kan mee rijden staat de rood-witte ex-Luigi UFO in een Zwitserse showroom bij een mijnheer die Rolf heet maar ook een meestertuner blijkt te zijn. Hij loste trouwens mee het oliedrukprobleem van de Juma BMW van Joosen op. De authenticiteit van de Luigi UFO BMW, waarin Eddy Joosen in het Europees Kampioenschap Toerwagens drie jaar zijn poep zette, wordt vooral bewezen door de sticker van de Nationale Renstal Excelsior uit Antwerpen. Voor geen geld ter wereld zou Eddy die eraf hebben gelaten. Het was die sticker erop of niet rijden. En de goudsmid en autohandelaar was toen zo snel dat sponsors en teambazen plooiden voor die sticker. Wereldwijd. We vermoeden dat Excelsior, met zijn blakende historiek en pikante jokes en fun naar alles en iedereen toe (ook naar zichzelf), mijnheer Fritz van Eerd ook een bedankkaartje mag zenden. Excelsior reed in Francorchamps in zijn meest pure denkbare vorm rond. Op een Juma-BMW én op een Luigi-BMW. Julien Mampaey, vader van Bart Mampaey, en Luigi Cimarosti, bekampten elkaar vooral intellectueel op het zwarte tracé in de uitlopers van het Eifelgebergte hard tegen onzacht. Maar ze plakten wel allebei vast aan "da stikkerke" uit Antwerpen.
Fritz van Eerd, steevast met zijn zoontje Karel in de buurt, droeg gisteren een Ferrari-overall. Hij heeft in zijn collectie de F1 Ferrari van Jean Alesi's en heeft daarmee in de context van de Boss-Series de GP van Monaco gereden. Dit jaar rijdt hij met een Tyrrell en komt steevast in de buurt van een podium en een overwinning. In de laatste race eindigde hij vierde. "The Boss", neen, niet Jos Verstappen, maar wel deze die meer dan duizend mensen werk, leven en fun geeft, heeft in zijn recreatie-autopark ook zo'n Luigi-UFO en ging daarmee tijdens de BMW-reunie de baan op. Hoofdmecanicien, die ik niet anders dan als Mijnheer Jan wil beschrijven, zorgt dan terwijl vader rijdt voor de kleine van Eerd. Voor-voorlopig -Kareltje dat zeker een kereltje zal worden met zo'n vader.
Mijnheer van Eerd was in deze BMW-explosie in Francorchamps een gelukkig man. Eddy's triomftocht in de Juma-BMW "by van Eerd" (waarvoor Mijnheer Jan wat hulp kreeg van Luigi) deed hem goed. Je kon dat aan hem zien. Tussen die felgekleurde BMW's, die puristen-coureurs die meer over die auto's weten dan vele ingenieurs, laat staan de karig aanwezige journalisten, die banden, in de schaduw van groeiende tribunes tegenover de nieuwe pits voor de GP van België in september, groeide hij uit tot een échte coureur. Iedere échte coureur heeft momenten van overmoed gekend. Dat is zo geweest voor Moss, voor Brabham, voor Schumacher en Alonso. Toen tegen een regime van 8100 t/m een drijfstang "salut" zei onder het - te -hoge toerental en zich door het motorblok boorde en als een getorste banaan op het krukashuis van de motor lag, en dus de race voorbij was, moest ik aan Stirling Moss denken. Dat jaar 1961 waarin Phil Hill wereldkampioen werd met als ploegmaats Ritchie Ginther en graaf Wolfgang von Trips, in de eerste Ferrari's met de mid-achtermotoren en de haaienneuzen. In Monaco gaf Stirling Moss ze het nakijken met een oude Lotus Climax van het Rob Walker Racing Team. Iedere ronde een snellere tijd. Iedere ronde een aanmaning voor Sir Stirling om het wat rustiger aan te doen. De volgende ronde weer een nieuwe snellere tijd en een onvergetelijke zege nadat de teamleiding de "rijdende bliksem" had overtuigd de snelste wedstrijdronde dan toch maar aan Ritchie Ginther in de Ferrari te laten. In de roes die het racen is, werd Fritz van Eerd even overmoedig en trapte de motor naar een "surregime" waardoor zuigers, kleppen en drijfstangen als troep overbleven. Vergeeflijk en leerzaam.
Want de hele BMW-familie kwam naar de drijfstang kijken. Gesprekken kwamen op gang over de zuigersnelheden, waarom er tegen dat toerental geen oliefilm meer kon worden gelegd...Het gaf voer om na te denken over essenties van motortechniek. Meningen van vroeger en nu bleken soms haaks op elkaar te staan. Mijnheer Jan zei niet veel en dacht na. Na een leven in de motowereld, de tweewielers op hoog niveau, bood het tunen en opbouwen van auto's voor van Eerds passie nieuwe uitdagingen. Toen de reunie ten einde liep was iedereen zowat in zichzelf gekeerd. De ontmoeting in de wieg van de Belgische autosport was geslaagd. Want iedereen besefte dat we niet meer in die wieg worden gekoesterd maar dringend aan de schoolpoorten moeten aankloppen om opnieuw te leren. Over de dingen die van jonge mannen autogekken maakte. Waarvan veel is vergeten, vervaagd door show en "business". De leermeesters (Julien en Bart Mampaey, Luigi Cimarosti, Vic Heylen (Opel), Bernard Dudot (Renault), Kenichi Yamamoto (Mazda), Fritz Indra (Opel) zijn er nog, ze leven nog, overvleugeld door poehaa-kennis. Als we wijs willen worden laten we hen weer eens terug aan het woord. Alleman kan door weer leerling te worden meer genieten van de mooiste sport die er bestaat omdat ze in essentie het gevecht met zichzelf impliceert. Geestelijk én fysiek.
