Hyundai heeft momenteel een auto met een automatische achtversnellingsbak. De bedoeling ervan is dat telkens het maximum koppel wordt bereikt, de transmissie een trapje hoger schakelt. Dan rijdt men het zuinigst. Met een Citroën DS3 met handgeschakelde zesbak reed ik op diezelfde theorie vanuit Antwerpen naar Le Mans langs "mijn" weg naar het bedevaartsoord van de autosport. Dat wil zeggen langs departementale wegen. Aanzwengelen, rond 2000 t/m hoger schakelen en bij nijdig bochtenwerk ook weer terugschakelen, zodat de brandstoftoevoer werd afgesneden naar nul. De 612 km die de Scheldestad scheiden van het museum in Le Mans leken op die manier wel "joggen" in een auto. Mijn kuiten voelden het 's anderendaags. Waaruit de gedachte spruit dat automatisch rijden wel de toekomst moet zijn. Bijna wettelijk verplicht zou moeten worden omdat een auto dan efficiënter en minder emotioneel wordt gereden. En beslist zuiniger.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Die drang naar steeds meer overbrengingsverhoudingen binnen een transmissie doet wegdromen naar een oeroude industriële techniek: de variator. In autotermen gezegd een "Continu Variabele Transmissie" (CVT). Dat is een - nu compacte - transmissie waarin een duwband rolt tussen schijven die hydraulisch gestuurd open en dicht kunnen gaan. Daardoor krijgt men tussen twee uitersten, technisch bepaalde grenzen, een oneindig aantal overbrengingsverhoudingen. Daardoor wordt volgens de stand van de gasklep altijd de zuinigste verhouding gekozen. Voor ik me aan iets geschiedkundigs waag vertel ik nadrukkelijk dat Nissan een kampioen is in CVT's. De jongste versie van de Juke 1.6 DIG-T 4WD is met zijn vier aangedreven wielen langs een CVT aangedreven door een 140 kW of 190 pk aangedreven viercilinder turbomotor een juweeltje dat vandaag zijn gelijke niet kent. Het is gewoon een droomwagen. Los van het excentrieke uiterlijke en behaaglijke interieur is zijn rijgedrag fenomenaal. Dit is geen hariografie. Dit is pure, overdonderende realiteit.

Zo'n zestig jaar geleden werd hartelijk gelachen om de "auto zonder vitessen" die door de gebroeders van Doorne onder de naam DAF werd gelanceerd. De CVT daarin was natuurlijk spartaans. Afgeleid van dat industriële principe en werkte met rubber riemen die maar een beperkt koppel aankonden en dan aan flarden vlogen. De Dafjes reden evenwel in de F3 met o.a. Rob Slotemaker en Liana Engeman, en natuurlijk ook in de Rally van Monte Carlo. Terwijl werden ze in grootwarenhuizen aangeboden (GB aan Antwerpse Groenplaats bijvoorbeeld). Maar door de riemproblematiek, de inbouwmaten en de beperkte koppelopbouw, verdwenen de Dafjes in de archieven.

Toch pikten constructeurs de Continu Variabele Transmissie weer op. Vooral omdat het systeem geen riemen meer had maar een duwband die - globaal genomen - uit 320 lamellen bestaat die volgens het afwikkelprincipe werken. Telkens duwt een plaatje een vorig plaatje uit zijn weg. De lamellen bewegen zich volgens variabele diameters tussen de nu compacte schijven. In het geval van de Nissan Juke 4WD dragen ze een koppel naar de vier wielen over van 240 Nm. Genoeg om vanuit stilstand in 9"5 naar 100 km/h te sprinten en een overbodige top van 200 km/h te waarborgen. Deze Nissan Juke kan ook in een zesversnellingsbak-modus worden gezet. Je schakelt dan zoals je wil, maar een opwaarts pijltje waarschuwt wel dat je best opwaarts tipt als je zuinigheid wil bewaren. Eer je met de auto op de weg bent ben je wel €30.000 kwijt. Niet niks, maar zo onwezenlijk verleidelijk. Die grip op de weg, in weerwil van een grotere grondspeling, die neutraliteit in rijgedrag. Dat eindeloos comfort van 190 pk en een "auto zonder vitessen". Kortom, Nissan op z'n best.(Tekst: Walter Rombauts/Foto's: Nissan en Walter Rombauts)