In de ultieme kwalificatie reed gisteren Kimi Räkkönen (GP in Melbourn start binnen 5 uur) zijn Ferrari aan diggelen. Zure smoelen bij de Scuderia. Kimi zelf onbewogen, levend in zijn emotionele binnenste en er het zijne van denkend. "Ik was wat aan het spelen met de schakelaars en daardoor volgde de ongelukkige wielspin en de crash." Speelvogel in zijn gouden  - sorry - rode vogelkooi die deze nieuwe Ferrari voor hem is. Vorig jaar won hij de GP van Australië F1 in een Lotus-Renault. Hij startte toen vanaf de zevende positie op de startgrid.

Straks moet hij van de twaalfde positie vertrekken. Ongemakkelijk als je juist een nieuwe werkgever hebt en je ploegmaat "comfortabel" in de spits van de bende van 24 start. Maar de Fin heeft "verlichte" momenten, alsof hij door engelen van de materie wordt onthecht. Plots komt er een wind opzetten die hem naar voren stuwt in het klassement. Niet in alle 19 GP's natuurlijk, maar het is een opmerkelijk fenomeen. Laat ons in dat opzicht zijn seizoen 2013 eens bekijken.

Öm te beginnen Australië winnen vanaf de zevende positie op de startgrid. Vervolgens vanaf de negende startplaats in Bahrein tweede op het podium eindigen... In Hongarije vanaf de zesde op de grid tweede eindigen op het podium. In Singapore nog straffer. Vanaf de dertiende startplaats derde finishen op het podium om in Korea vanaf de tiende uitgangspositie...tweede op het podium te komen staan. Geef toe, Kimi is geen normaal man met zijn 33 lentes jong. Soms doet hij mij aan Senna denken. "In een snelste ronde spreek ik met God, bid ik, en Hij verhoort mijn verzoeken en laat me ze  motorisch juist uitvoeren..."

Ver gezocht wellicht, maar in Kimi leeft ook zo'n apart universum dat niet te verklaren is. Zijn koelheid is er, maar binnenin is hij emotioneel. Gevoelig. Afkerig van flauwe kul Zijn enige wereldtitel (2008) was met Ferrari. Alonso zal het niet graag horen, maar een tweede titel kan mogelijk ook met een Ferrari zijn. Och ja, die crash...? Ja die is er geweest gisteren/vandaag. En hij is perfect op de afspraken met de ingenieurs, luistert, zegt zijn ongezouten mening en gaat dan weer naar zijn gewilde eenzaamheid in zichzelf.

Omdat hij een hekel heeft aan inperfectie, grootheidswaanzin, ijdelheid en voor hem alleen de essenties van de eenvoud tellen. Het "zijn" maakt hem uniek. Hij is ondeelbaar met anderen. Die hebben het daar enorm lastig mee. Ook zijn tegenstrevers. Als die hem vanuit een verloren gewaande positie in hun bibberende spiegels zien opduiken, worden zelfs de snelsten, de meest groten, ongemakkelijk, onzeker. Wat gaat Kimi doen ? Wellicht hen als broekventjes voorbijrijden.

Zijn rijstijl analyserend doet hij mij aan Jackie Stewart denken. Die zei altijd: "Redelijk vroeg remmen, de bocht insturen en dan in de kromming ervan snelheid winnen. Alsof er geen bocht is maar alleen een rechte lijn die je razendssnel, volgas, er doorheen haalt. Vanuit de lucht gezien zijn er op die manier geen echte lange snelle bochten meer. Alleen nog rechte lijnen, startbanen om de afstand van de rechte lijn tussen twee krommingen zo snel mogelijk af te leggen. Gebruik makend van alle paardenkrachten die de motor kan leveren...." Zo ongeveer is de rijstijl van Kimi Räikkönen. In "zijn" cockpit. De enige plaats waar hij zichzelf kan zijn, zonder inmenging van anderen. Of zoals Jackie Stewart zei :"Behind the streering wheel, I'm the boss". Voor Kimi is het geruststellend dat zijn tegenstanders dàt teminste van hem weten.(Walter Rombauts)