Naast mij ligt nummer 72 van de magazine Auto & Sport waarvan Marc Martens stichter en hoofdredacteur was. Marc overleed vorige zaterdag op 58-jarige leeftijd en laat een vrouw, twee dochters en een kleinkind achter. De film van ons "gezamelijk" bestaan draait op gezette tijden in de dag voor mijn ogen af. Ik heb Marc Martens als tien jaar jongere "snaak" letterlijk uit het slijk van het rallycross-circuit van Opgrimbie (Maasmechelen) gehaald. Toen schreef hij over o.a. rally- en rallycross voor het Belang van Limburg - Concentra. Het slijk stond ons tot aan de enkels terwijl de rallycross-cowboys hun rondjes draaiden en nu en dan een klod modder in ons gelaat zwierden.

Ik had Keesings Auto Magazine gemaakt, was er hoofdredacteur van maar moest de 64 bladzijden iedere veertien dagen volpennen. Ik kon medewerkers gebruiken en vroeg aan Marc Martens of hij er belang in zou stellen deel uit te maken van "mijn" ploeg. Hij stelde er prijs op en binnen Keesings Auto Magazine ontpopte hij zich als een harde werker. Met een duidelijke aangeborenheid voor alles wat met Belgische-, Europese- en wereldkampioenschapsrally's te maken had. Ik liet Marc zich uitleven en hij is zowaar één van de beste Europese rallyverslaggevers geworden die er te vinden waren. Fotografisch had hij de volle steun van het meesteroog van Willy Weyens - rallymonument zonder weerga - en in ons kleine België konden alleen Michel Lizin en Marc Martens zich evenaren. De ene in het Frans, de andere in de Nederlandse én Engelse taal.

In dat nummer uit september 1988 is te lezen dat de Grote Enzo Ferrari, "Il Commendatore", niet meer was. Hij werd op 18 februari 1898 geboren in Modena in Italië en overleed op 14 augustus 1988 op negentig jarige leeftijd. Een jaar voordien had hij nog alle coureurs uitgenodigd om het 40-jarige bestaan van zijn merk te vieren. Eén ontbrak er expliciet op het feest: de Canadees Gilles Villeneuve. Dat was zijn lievelingscoureur. Gilles Villeneuve verongelukte in 1982 in zijn Ferrari tijdens de ultieme kwalificaties voor de GP van België Formule 1 in Zolder.

Zijn zoon Jacques heeft getracht vader's legendarische rij- en vechtlust verder te zetten en is daar voor een groot precentage in geslaagd door in 1997 wereldkampioen F1 te worden en de beruchte 500 Mijlen van Indianapolis te winnen. Het verhaal over Enzo Ferrari in Auto & Sport is geschreven door Koen Wijckmans, momenteel de beste autosportjournalist van ons land. Diezelfde Koen ging voor dit bewuste nummer ook naar Schnitzer om een interview te maken met Charly Lamm, de teambaas die Schnitzer zojuist de 24 Uren van Francorhamps deed winnen. Marc Martens maakte gelijktijdig de reportages van het Saon van Parijs en Birmingham. Wie durft het een mens kwalijk nemen dat hij een glaasje champagne, een lekkere oester en mooie Eva's, wulps op auto's liggend, aangenaam vindt ? In ieder geval leuker dan Breendonk.

Het is hartverwarmend in dat septembernummer (zomaar lukraak uit een zwervende box genomen) te zien is dat onze Franstalige vriend Christian Lahaye de GP's van Duitsland en Hongarije F1 in Marc's blad beschreef. Daar bovenop nog een knap interview met Nigel Mansell, de man die geen blad voor de mond nam en één van de meest fascinerende autocoureurs van zijn tijd was. Heel dat nummer september 1988 is volgeschreven door Marc Martens en Koen Wijckmans, met illustraties van Fred Bayet en Willy Weyens. Het was de tijd dat Thierry Boutsen voor Benetton met Nannini als ploegmaat reed. Het was ook de tijd waarin viervoudig wereldkampioen Alain Prost en drievoudig wereldkampioen Ayrton "da Silva" Senna elkaar omzeggens letterlijk naar het leven stonden. Het was de tijd waarin Marc Martens triomf na triomf vierde, tot overmoedig makend succes geraakte. Hij had een schitterend TV-programma (mede dank zij Ludo Maes zaliger van Video House) en Marc Martens genoot. Terecht. Maar zag de rattenval niet die achter alle glitter schuilt. Zag niet dat je in die wereld geen vrienden hebt, alleen maar kennissen.

Marc en ik maakten vaak ruzie, dronken ook samen graag een glaasje echte bubbels en de goede eettempels waren ons niet vreemd. Mede dank zij de doorgedreven kennis erover van Jan Van Hemeledonck die achttien jaar lang aan mijn zijde in de auto zat. Door berg en dal, door woestijn en sprookjestuin. Maar ieder meningsverschil - zeg maar ruzie - werd tussen Marc en mij in alle openheid geklaard. Ik zal wellicht om gezondheidsredenen geen afscheid van hem kunnen nemen. Hij was de bedenker van Clean Week 2020 in Zolder. Men heeft hem er schandelijk van afgehaald en een stuk ijdel onbenul de boel laten verknallen.

Zolder heeft (inderdaad na een hartstilstand "tragere") Marc Martens onterecht bedankt voor de bewezen diensten. Met die staat van dienst ontslaat men geen man die een huisgezin heeft, die glitter en armoede voor zijn passie heeft gekend. In de auto's die we reden (tijdens 48 jaar lang moeten er dat ongeveer 5500 verschillende zijn) en aan de tafels door de wereld heen, hebben we gediscuteerd, geruzied, niet écht samen geleefd. Als ik - ongewild - hem de laatste groet niet kan brengen, laat dan geweten zijn dat we in de concurrentiestrijd die we samen hadden, ruzies die hoogoplopend waren, ervoor hebben gezorgd dat we - enkele maanden geleden nog - altijd samen door één deur konden gaan. Zonder te botsen. Met diep respect voor elkaar. Zoals mensen zich universeel zouden moeten gedragen.

Dank Marc voor al het mooie, het fantastische dat we in vechtlust en passie hebben mogen beleven. Om 01.00 uur 's nachts nog rond het kampvuur zitten in de Sahara en om 06.00 's morgens met een militaire mars worden gewekt door Corrado Provera, toen de big-boss in dat soort avonturen. Om weer 1000 km op te letten dat we ons niet hopeloos vast- of verloren reden. Als de nacht valt in de woestijn kan je niet meer rijden. Je ziet geen kuilen meer. Vandaar dat Marc en ik dan in een tentje in een slaapzak sliepen. 't Was anders dan in de Crillon op de Place de la Concorde in Parijs. Maar we waren daar op die koude grond (-20°C 's nachts) dicht bijeen. Zoals we hebben geleefd. Soms ver van elkaar, maar door de ziekelijke passie voor auto's, races en journalistiek, altijd héél dicht bijeen. Medeleven gaat uit naar zijn vrouw Lia, zijn twee dochters en kleinkinderen. En ging het relationeel al eens mis, laat ons dan de woorden van Jacques Brel herinneren: "Pardonnez-moi Seigneur". Vergeven is de sterkste kracht die in een mens kan leven.(Walter Rombauts)