Als je getroffen wordt door een hartoperatie, een ongelukkige val waarmee je met je rechterbeen nergens terecht kan, en een zogenaamde cardio-revalidatie je opnieuw een schouderletsel bezorgd is flauwekul. Dit onder de arrogante goedkeuring van iemand die zich kinesiste noemt, dan verdwijnt dit alles in het niet bij het feit dat Allesandro Zanardi - met kunstbenen - de "Ironman" afrondde. Daarover ga ik het vanaf morgen hebben. De Italiaan die ooit na een Formule 1 loopbaan zijn beide benen kwijtraakte nadat hij in 1997 en 1998 CART-kampioen werd, is NOOIT zijn verbetenheid kwijt geraakt. Ik, Walter Rombauts, vertel vanaf morgen zijn epos. Als Windows, virussen, hoeren en coureurs het toelaten. Desnoods zwem ik wel tussen hen door. ALLESANDRO ZANARDI. Vanaf morgen, bij geluk van leven HIER.

Allesandro Zanardi werd voor F1-werk ontdekt door Eddie Jordan, maar knallende resultaten bleven uit. Hetzelfde eigenlijk bij Minardi en Lotus. Dat waren de seizoenen van 1991 t/m 1994, het jaar waarin op 1 mei de Braziliaan Ayrton Senna in een Williams-Renault verongelukte. In 1999 nodigde Frank Williams Zanardi uit bij hem te komen rijden. Weer gaf de samenwerking niet het gewenste resultaat. Dus ging de Italiaan naar de "States" waar zijn "moeilijke" voornaam al snel werd veranderd, afgekort als u wil, in Alex. Daar behoorde hij snel bij de besten, vooral op "ovalraces" waarop tegen gemiddelde snelheden van plusminus 350 km/h werd gereden. Met een titel in 1997 en 1998 leek zijn broodje gebakken. Allesandro Zanardi was de komeet aan het firmament van de Amerikaanse F1.

Tot in 2001 het noodlot toesloeg en hij in een crash zijn beide benen verloor. De passie voor racen was echter zo groot dat hij voor BMW in het World Touring Car Championship (WTCC) nog uitkwam in een voor hem aangepaste wagen die alleen met de handen en armen kon worden bediend. Hij scoorde er één overwinning in regel mee. Diezelfde Allesandro Zanardi nam in zijn rolstoel deel aan de jongste Ironman die in Hawaï tussen Kailua en Kona werd gehouden. Hij werd 272ste op de 2187 deelnemers. Daarmee vestigde hij ook weer de aandacht dat hij in 2012 mee vooraan reed en won in wat kampioenschappen voor "Handcycling" werd genoemd. Zanardi's wilskracht werd legendarisch. Zijn epos begint hiermee pas. De loopbaan van de autocoureur overlopend, is het één lange reeks van tegenslagen en die telkens weer overwinnen. Op wilskracht, op "zijn".(wr)