Jong ging ik pogen wat te kribbelen. Voor de Gazet van Antwerpen, die naast mijn achtentwintig andere media, mijn ware thuis is geweest, moest ik altijd los van het eigenlijk verslag van een autorace een zogenaamd "randstukje" schrijven. Altijd een klus. Bij het opruimen van mijn vijftig jarig auto- en autosport-archief vond ik nog zo'n ding: De Vallei zonder Nacht. In de rand van de "24 Uren van Francorchamps 1973". Verschenen op 23 juli 1973. Met mijn naam fout eronder gedrukt. Maar het is "het gazetteke" vergeven. Ze hebben me de wereld als speeltuin geschonken. Dank zij mijn onbeperkte bewegingsvrijheid binnen de auto- en autosportwereld heb ik op doodgaan na letterlijk alles mogen/moeten meemaken. Sterven is voor straks. Of het de hemel wordt is zeer de vraag.

Over het Godsbegrip wil ik het hier niet hebben. Zeker is dat we van chemische samenstelling veranderen. Van driftig vlees en bloed minstens naar stof. Misschien fijn stof...? Zou dat de ziel kunnen zijn ? Grapje. Dank je "gazetteke" voor meer dan veel. Meer dan een vallei zonder nacht. Dit alles doet me denken aan een oud maar opmerkelijk boek van de Nederlander Bertus Aafjes: "Gebed om een goed Einde". Het doet vermoeden dat God niet zo afwezig is. Maar niet te zien is zoals mensen hem zich willen voorstellen. Te materieel bedoel ik... Ah ja, dat jaar wonnen Hezemans-Quester in een BMW 3.0 CSL. Ze legden 4422,980 km af tegen een gemiddelde van 184,290 km/h. Dat stond toen ook in 't gazetteke. ("Walter RombAuts-van-destijds-de-Gazet")